ตอนที่32
ครอส talk
เดือนกุมภาพันธ์ เดือนแห่งความรัก เป็นเดือนพิเศษสำหรับคู่รักหรือคนมีความรักทุกคน ผมเองก็เป็นหนึ่งในคนที่ตั้งตารอการมาถึงของ วันวาเลนไทน์ อย่างใจจดใจจ่อ แต่กว่าจะถึงวันนั้นผมต้องฝ่าฟันอุปสรรคอันใหญ่หลวงอย่างนึงก่อน
Cupid Pharmacy
กิจกรรมหาเงินสุดสร้างสรรค์ของคณะเภสัชศาสตร์ ซึ่งกิจกรรมหลักๆก็คือ’บริการสื่อรัก’โดยเด็กคณะเภสัชปี1ทุกคนจะทำตัวเป็นสื่อกลางรับสร้างเซอไพรซ์ รับส่งดอกไม้ ร้องเพลงจีบ ให้แก่ลูกค้าทุกคนในมหาวิทยาลัย โดยค่าจ้างจะแตกต่างกันไปตามระดับความเว่อร์ของงาน
อย่างเช่น เมื่อวานนี้ที่โรงอาหารกลางมีเด็กเภสัชสามสี่คนมายืนร้องเพลงแพ้ใจให้รุ่นพี่ปีสามคนหนึ่ง อันนี้คืองานธรรมดา คิดค่าจ้าง 100บาท ถ้ามากกว่านั้นหน่อยคือเมื่อเช้าเด็กวิศวะคนนึงโดนเพื่อนทุ่มทุนแกล้งจ้าง Cupid เป็นสิบคนไปยืมล้อมวงกินตับสองรอบจบ อันนี้แพงหน่อยเพราะใช้คนเยอะ คิดค่าจ้าง 200บาท
กิจกรรมนี้เริ่มตั้งแต่1 กุมภาถึง 15 กุมภา
ผมว่ามันเป็นกิจกรรมหาเงินเข้าคณะที่โอเคมากนะถ้าไม่ติดบริการพิเศษสุดๆ ‘รีเควสตัวบุคคลที่ต้องการให้รับบริการ’ พูดง่ายๆก็คือถูกชะตากับเด็กเภสัชปี1คนไหนแล้วอยากรีเควสใช้งานคนนี้โดยเฉพาะแค่เพิ่มเงินอีก 20บาทก็ได้สมปารถนาแล้วนั่นแหละ
แล้วคิดว่าใครจะโดนหนักสุดกันล่ะ?
ก็ต้องเป็น ดาวกับเดือน ของคณะน่ะสิ!!
เพลินของผมงานเข้าทั้งวันเลยครับ หัวกะไดไม่มีแห้ง ผมได้แต่นั่งคอตกมองร่างโปร่งปั่นจักรยานไปนู่นมานี่รอบมหาลัยวันละหลายๆรอบ
“เต็งๆ”ผมซึ่งไม่ค่อยมีเรียนเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเดินเข้ามายังซุ้มรับงาน Cupid Pharmacy ด้วยความมุ่งมั่น ไอ้แว่นที่ทำหน้าที่รับลูกค้าขยับกรอบแว่นขณะมองหน้าผมด้วยสายตาเอือมระอา ไอ้นี่มาอีกแล้ว ในใจมันคงคิดแบบนั้น
“มีอะไรครอส”มันไม่คาดหวังว่าผมจะมาจ้างงานแล้วหลังจากตั้งแต่วันที่หนึ่งจนถึงวันนี้ซึ่งเป็นวันที่ 13 ผมโผล่หัวเข้ามาในซุ้มนี้ทุกวันเพื่อขอให้เพลินหยุดพักบ้าง
“อย่าทำหน้าเซ็งใส่ลูกค้า วันนี้กูมาจ้างงาน”ไอ้แว่นมีสีหน้าแปลกใจเมื่อวันนี้ผมมาแปลก
“ได้สิ ว่าแต่งานรูปแบบไหนล่ะ จะให้ไปเซอไพรซ์ใครที่ไหน เมื่อไหร่ เวลาไหน รีเควสใครเป็นพิเศษไหม”เต็งกางสมุดออก กวาดสายตาภายใต้แว่นกรอบสี่เหลี่ยมดูรายชื่อคนในคณะที่ยังว่างอยู่ ยิ่งพรุ่งนี้เป็นวันวาเลนไทน์คนยิ่งสั่งงานเข้ามาเยอะ
“งานแบบไปกินข้าวดูหนังด้วยกัน กับกู ที่ห้าง พรุ่งนี้ทั้งวัน กูรีเควสเพลิน”
พรึ่บ
ไอ้แว่นปิดสมุดรายชื่อเสียงดังพร้อมถอนหายใจยาวเหยียด
“เสียใจด้วยเราไม่รับงานนี้”
กูว่าละ แต่คิดเหรอว่าคนอย่างผมจะยอมแพ้ หน้าด้านมาขนาดนี้ยังไงพรุ่งนี้ผมก็ต้องได้ตัวเพลินไปฉลองวาเลนไทน์ปีแรกของพวกเรา!!
“พันนึง”ผมเสนอราคาประมูล ใจจริงไม่อยากทำเหมือนเพลินเป็นของซื้อของขายแบบนี้หรอก แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ด้วยภาระของเดือนคณะค้ำคอเพลินของผมก็ปฏิเสธงานไม่ได้จริงๆ
“คิวเพลินเต็มตั้งแต่เที่ยงครึ่งยันหกโมงเย็น ขอโทษว่ะครอส ไม่ได้จริงๆ”
“สองพัน!”
“ยังไงก็ไม่ได้”
“ห้าพัน!!”
“เขยิบหน่อยมันขวางหน้าซุ้มคนอื่นเข้าไม่ได้ =_=”
“หมื่นนึงเลยเอ้า!!”
“มึงประสาทรึป่าวครอส ถ้ากูแคนเซิลงานแล้วไม่โดนเพื่อน รุ่นพี่ ลูกค้าด่ากูแคนเซิลให้มึงนานละ”
“กูก็เลยมาจ้างแทนนี่ไง เถอะนะเต็งสุดหล่อ แว่นมึงเท่ห์ดีนะเนี่ย วันนี้ทรงผมสวยดีนี่”
“สัสครอส ผมกูก็ทรงนี้ตั้งแต่ปีที่แล้วละ เลิกเกะกะหน้าร้านได้แล้วมึงหันไปมองคิวหลังมึงโน่นไป ขวางทางชาวบ้านเขา”สุดท้ายผมก็ยกธงขาวยอมแพ้แบบหมดรูป เดินคอตกออกมานั่งจ๋อยอยู่ตรงม้านั่งใกล้ๆกับซุ้มนั่นแหละเพราะรู้ว่าเดี๋ยวเพลินต้องกลับมารับงานใหม่ที่นี่
ผมนั่งรากงอกอยู่นานมากจนกระทั่ง
จึกๆ
มีคนมาจิ้มไหล่
เพราะอารมณ์ไม่ดีอยู่ถ้าไม่ใช่คนรู้จักจะหันไปเหวี่ยงใส่สักหน่อยแต่พอหันไปเจอรอยยิ้มละไมประดับบนใบหน้าน่ารักของคนรักความคุกรุ่นทั้งหมดก็มลายหายไป
คนอื่นเขาอาจเป็นทาสแมวกันแต่ผมนี่แหละทาสเพลิน โคตรรักโคตรหลงเลย
“ไอ้เต็งมาฟ้อง มึงมาแกล้งอะไรเพื่อนกู”
“ไม่ได้แกล้ง แค่จะจ้างงานเฉยๆ มันนั่นแหละไล่ลูกค้า”
“โอ๋ๆ ไม่น้อยใจนะ ไอ้เต็งมันบอกละว่าพรุ่งนี้มึงจะจ้างกูหมื่นนึง เว๊อเว่อร์”เพลินว่าพลางนั่งลงข้างผม”แต่ถ้ามึงเสียใจกูจะยกเลิกงานช่วงเย็นให้ได้นะ แต่ช่วงกลางวันคงไม่ได้จริงๆกูต้องร้องเพลงบนเวทีเตี้ยชั่วโมงนึง”
“ไม่เป็นไรทำงานของมึงไปเถอะ กูไม่อยากให้มึงมีปัญหากับคนในคณะเพราะความงี่เง่าของกูหรอก ถ้าเป็นแบบนั้นกูคงรู้สึกแย่กว่านี้”ผมพูดความจริงด้วยเสียงอ่อยๆ เพลินของผมก็จับสังเกตได้เลยลูบหัวป้อยๆ
“ไม่ไปทำงานต่อรึไง หืม?”
“เดี๋ยวค่อยไป ให้เวลาแฟนแป๊ป”
เพลินของผมน่ารักเสมอ
เสน่ห์ของเพลินคือความเอาใจใส่และผมรู้สึกดีๆมากๆทุกครั้งที่เขาเอาใจใส่ผม ไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนเพลินก็แทบไม่มองข้ามสักครั้ง
“ไปเถอะ เดี๋ยวเลิกดึก กูรอที่นี่นะเสร็จแล้วแวะกินข้าวต้มริมทางกัน”
“อื้ม”
คนน่ารักของผมยิ้มกว้างทำท่าขยันขันแข็งให้ดูเชิงว่าจะรีบทำให้เสร็จเร็วๆนะ ภาพนั้นทำให้ผมยิ้มตามอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะจากไปเพลินหันมาพูดกับผมว่า”พรุ่งนี้มาดูกูร้องเพลงด้วยนะ บ่ายโมงว่างใช่ไหม”
ชวนแบบนี้แอบหวังนะเนี่ย
หวังว่าเพลงที่ร้องนั้นจะร้องเพื่อผม
“เลิกยิ้มได้ละกูหมั่นไส้”ไอ้ป๋าซึ่งนั่งกระเดือกข้าวอยู่ฝั่งตรงข้ามพูดขึ้นอย่างหมั่นไส้”เมื่อวานยังหงอยเพราะเพลินไม่ว่างอยู่ไม่ใช่เรอะ หรือเมื่อคืนได้อะไรดีๆมา?”
ได้มาทีนึง
แต่กูไม่บอกมึงหรอก เดี๋ยวเพลินเสียหาย
“วันนี้ต่างหากที่จะได้อะไรดีๆ ”
“คืนนี้กะจัดเต็มชดเชยครึ่งเดือนที่ผ่านมาเลยเรอะ?”
“มึงก็คิดได้แต่เรื่องใต้สะดือไอ้ห่า กูหมายถึงงานแฟร์เล็กๆตรงลานว่างของพวกเภสัชโน่น เพลินของกูเขาจะขึ้นร้องเพลงด้วยเว่ย”
“แล้วไง?”
“ไอ้โง่วววว เขาก็จะร้องเพลงเพื่อกูไง”
“สันขวานเหอะมึง งานแฟร์วันวาเลนไทน์เขาก็ต้องร้องเพลงรักอยู่แล้วป่าววะ ใครเขาร้องเพลงทิ้งไว้กลางทางกลางงานแบบนี้กันไอ้ห่า”
“เออว่ะ...แต่ถ้าเขาย้ำให้กูไปดูก็หมายความว่าเขาเจตนาร้องเพื่อกู คนอื่นแค่ตัวแถม คิดซะว่าเป็นต้นไม้ใบหญ้าประกอบฉาก”
“กูเพิ่งรู้ว่ามีเพื่อนโลกสวย”
“อิจฉาก็บอก”
“เอ้อ เอาเหอะ”
ไอ้ป๋าหมดอารมณ์จะเถียงเพราะเถียงไปมันก็แพ้หลังจากกินข้าวเสร็จมันก็ขอแยกไปหาเมียมันส่วนผมก็แยกออกมาเพื่อหาเมียตัวเองเช่นกัน ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังลานกว้างซึ่งมีคนมามุงกันเยอะพอสมควรเพราะวันนี้นอกจากมีกิจกรรมของชาวเภสัชแล้วพวกคณะสายสุขภาพอื่นๆก็มาเปิดซุ้มขายของกินจุกจิกหรือซุ้มเล่นเกมส์ด้วย แต่โฟกัสของผมไม่ได้อยู่ที่ร้านพวกนั้น
ข้างเวทียกระดับเตี้ยๆเพลินของผมยืนถือกีตาร์โปร่งด้วยท่าทีประหม่านิดๆ
ผมเลือกมุมยืนแต่ไม่เข้าไปทักเพราะไม่อยากรบกวนเวลางานของเขา
รออีกกว่าสิบนาทีรุ่นพี่พิธีกรจึงเริ่มประกาศเชิญชวนให้คนมาฟัง ดาวเดือนของคณะตั้งแต่ปี1ถึงปี6 ร้องเพลง เมื่อเข้าสู่ช่วงกิจกรรมดังกล่าวความสนใจของคนรอบอาณาบริเวณนี้ก็พุ่งไปยังเวทีทันที เพลินของผมเดินเขินๆขึ้นไปบนเวทีพร้อมแม่แก้ว
แม่แก้วเลือกร้องเพลงรักที่กำลังดังช่วงนี้
ส่วนเพลินเล่นกีตาร์ประกอบ
พอจบเพลงที่สามทั้งสองคนก็เดินลงจากเวที
ชะอ้าว
แล้วไหนเพลงที่จะร้องให้กูหละ
เพลินครับ แบบนี้เข้าข่ายหลอกลวงให้ความหวังมีโทษทั้งจำทั้งปรับห้ายกนะครับ
เกิดจุดไข่ปลาจำนวนมากขึ้นรอบๆตัวผม ตอนนี้พี่ดาวเดือนเภสัชปีสองขึ้นเวทีและเริ่มร้องเพลงแล้วแต่ผมยังยืนงงอยู่มุมเดิม
“ครอส! มาอยู่ตรงนี้นี่เองมองหาตั้งนานแหนะ”เพลินของผมเดินยิ้มหวานมาหาโดยไม่รู้ตัวสักนิดว่าทำลายความหวังของใครไว้ ด้านหลังสะพายกีตาร์มาด้วยแต่เมื่อเช้าตอนมาด้วยกันผมไม่เห็นเขาหยิบมันออกมาด้วยสงสัยเพื่อนคงเอามาให้ยืม”มาทันฟังรึป่าว”
“ทันๆ”
“เพราะป่าว”
“เพราะจ้า”
“หน้ามึงตอแหลมาก”
“ก็เพราะดีจริงๆมึงเล่นกีตาร์เป็นด้วยเหรอ”
“อืม เขาให้เลือกระหว่างเล่นดนตรีกับร้องเพลงน่ะ นี่เลยเลือกเล่นดนตรีเพราะไม่อยากร้องเพลงเท่าไหร่ กินข้าวยัง”
“กินแล้ว มึงอ่ะ”
“ยังเลย หิ๊วหิว อยากกินอุด้ง ไปกินด้วยกันได้ป่าว”ผมขมวดคิ้วมุ่นจำไม่ได้ว่าโรงอาหารในมหาลัยมีอุด้งขาย”พอกินเสร็จแล้วจะดูหนังต่อหรือจะกลับห้องเลยดี ครอสว่าไง”
“หืม? แล้วไม่ต้องทำงานแล้วเหรอ”ผมถามอย่างแปลกใจ ทั้งที่ในใจนี่แทบจะคว้าข้อมือบางแล้วลากหนีออกจากมหาลัยพาโดดงานซะให้รู้แล้วรู้รอดแต่พอนึกถึงไอ้เต็งที่ยืนกรานค้านผมเสียงแข็งเมื่อวานแล้วเลยต้องยับยั้งชั่งใจไว้ก่อน
“นี่ไงงาน”เพลินของผมยิ้มแป้นขณะเกี่ยวปลายนิ้วกับสายนาฬิกาของผมเพื่อลากออกจากลานกว้างไปยังลานจอดรถ
ถ้าตามไม่ทันจะโดนหาว่าโง่ไหม ผมเดินตามแฟนตัวเองแบบงงๆหูได้ยินเสียงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีของเพลินจวบจนเดินมาถึงลานจอดรถเพลินก็นำไปนั่งแปะบนม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้
“100บาทสำหรับหนึ่งเพลง 20บาทสำหรับเจาะจงตัวบุคคล แล้วก็อีก 700บาทสำหรับกินข้าวดูหนังครึ่งวัน นี่คืองานของกูช่วงบ่ายของวันนี้”
หัวใจผมเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆเมื่อได้ยินแต่ละประโยคที่ร่างโปร่งเอื้อยเอ่ย เพลินของผมส่งยิ้มหวานมาให้ขณะรูดซิบเปิดกระเป๋ากีตาร์
“มึง...แล้วทำไมตอนกูจ้างมึงแบบนี้ไอ้เต็งมันไม่ยอม...”
“เพราะกูจ้างตัวเองก่อนมึงมาจ้างกูไง สั่งห้ามไม่ให้ใครบอกมึงไว้แล้วด้วย เป็นไงครับคุณแฟน วิธีโดดงานโดยไม่โดนด่าของกู ชอบไหม”
“ชอบ”
ชอบมากๆ
“อะแฮ่มๆ เขินว่ะ มองไปทางอื่นดิ๊ เออๆ หันหลังเลย...อย่างงั้นแหละ จะร้องละนะตั้งใจฟังดีๆล่ะ”ผมถูกเพลินจับพลิกให้นั่งหันหลัง ใบหน้าของเขาขึ้นสีแดงเรื่อในขณะที่ใบหน้าของผมเปื้อนรอยยิ้ม เพลินเองก็กลับหลังหันและนั่งเอนหลังชนแผ่นหลังของผมเช่นกัน
รวมรวบความกล้าอยู่สักพักเสียงกีตาร์ก็ดังคลอขึ้น...
“...จะเมื่อไรก็ไม่รู้ ที่มีใจดูแปลกไป จากอะไรไม่มากมาย แต่คล้ายคล้ายคิดถึงเธออยู่ได้
ก็มีบางที ที่ตัวเองยังแปลกใจ เมื่อจิตใจมันหวั่นไหว เกือบคล้ายคล้ายฉันรักเธอ
ทุกความรู้สึก ก็มีอะไรลึกซึ้งให้เก็บไว้ เรื่องเล็กเล็กที่มันมีความหมาย
เกือบคล้ายคล้ายคำว่ารัก ไม่เคยรู้ใจตัวเองว่ารักเธอ...
...มันคือความอ่อนไหว กลายเป็นคำว่ารักเข้ามาทักทายในจิตใจ นี่ใช่ไหมอะไรที่ใครเรียกกันว่ารัก
เธอคือใครคนนั้นเพียงแค่นี้ที่ใจต้องการ เธอรู้สึกอย่างฉันรึเปล่า
นี่คือรักจริงจริงใช่ไหม ไม่ใช่ฉันคิดไปอย่างนั้นคนเดียว
อยากระบายให้เธอรู้ แต่เธอคงไม่เข้าใจ เมื่อถ้าเธอมาเป็นฉัน ได้แบ่งปันเรื่องมากมาย
ทุกความรู้สึก ไม่มีอะไรที่ฉันไม่เข้าใจ ก็เมื่อใจของเราในวันนี้
ต่างเป็นของกันและกัน เมื่อมัน รู้ใจตัวเองว่ารักเธอ
เสียงที่ดังจากใจ ( เสียงข้างในหัวใจ ) ฉันไม่เคยจะใส่ใจ ฉันเพิ่งจะได้รู้ ว่ารักเธอเสมอมา
ได้ยินเสียงหัวใจที่พูดว่า รักมากมาย ให้เพียงเธอ...
...มันคือความอ่อนไหว กลายเป็นคำว่ารักเข้ามาทักทายในจิตใจ นี่ใช่ไหมอะไรที่
ใครเรียกกันว่ารัก เธอคือใครคนนั้นเพียงแค่นี้ที่ใจต้องการ
เธอรู้สึกอย่างฉันรึเปล่า...
...ที่เราพบและเจอวันนี้ ( สองเรามีวันนี้ ) นี่คือรักแท้ของเรา ( รักแท้แท้ของเรา ) จริงจริง...”กึก!
เพลงจบแล้ว เสียงทุกอย่างรอบตัวเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านกิ่งไม้เหนือหัวและเสียงหัวใจที่เต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ มันฟูฟ่องคับอกจนกลัวว่าจะหลุดลอยตามสายลมไป
เพลินคงไม่เป็นฝ่ายทำลายความเงียบนี้ก่อน และเขาคงจะนั่งก้มหน้ากอดกีตาร์เขินอายแบบนี้ไปจนกว่าผมจะเริ่มพูดอะไรสักอย่าง
“ขอบคุณมากเพลิน...”...แต่ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรดีเหมือนกัน คล้ายๆว่าความรู้สึกตอนนี้มันบรรยายออกมาเป็นภาษาไม่ได้จริงๆ...”ดีใจมากๆเลย ขอบคุณนะ เพราะมาก ชอบมากๆ ทั้งเพลง...และเพลินเลย”
“อะ...อือ”
“โทษทีนะ ปีนี้เลยไม่ได้เตรียมอะไรให้เพลินเลย”ที่จริงผมมีแผนไว้เพียบเลยแต่ทุกอย่างมันล่มเราะโปรเจค Cupid นั่นไปแล้ว
“ไม่เป็นไร มึงทำให้กูมาเยอะแล้ว...”ตอนนี้พวกเราก็ยังนั่งหันหลังชนกันอยู่ เสียงของเพลินไม่ดังนักแต่ผมก็ได้ยินอย่างชัดเจน เพราะใช้ใจฟัง(เสี่ยวได้อีก) ฮ่าๆๆๆ
“แต่ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้ของขวัญวันวาเลนไทน์นะ เดี๋ยวคืนนี้กูจะจัดหนักให้สุดฝีมือเลย”
“ไอ้เหี้ย!!”
“ฮ่าๆๆๆ”
"""""""""""""""""""""""""""""""""""
ตอนหน้าก็จะจบแล้ว รู้สึกใจหายจัง
แต่พอคิดๆดูแล้วเรื่องนี้ลงในเว็บมาได้ครึ่งปีแล้ว
คนอ่านคงนึกในใจว่ามึงจบซักทีเหอะไรงี้
555555555555555555555555555555 
โพลล์
หัวข้อ: 38 องศา • • • • [แจ้งข่าวเปิดจองหน้าแรก] • . ¸ ¸ ♪ 11/3/17 (อ่าน 468074 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก