Rough and Tender 12
ขอบฟ้า...ชื่อของเขาหมายถึงสิ่งที่กว้างใหญ่สุดสายตา แต่ก็นั่นล่ะ อย่างที่ใครๆ ก็รู้ว่าขอบฟ้าไม่มีอยู่จริง บางครั้งเขาก็นึกสงสัยว่าถ้ามารดาตั้งชื่อเขาว่าภูผามหาสมุทรหรืออะไรพวกนั้น ชีวิตของเขาน่าจะดีกว่าที่เป็นอยู่สักนิดบ้างไหม
เขาเคยชินกับการได้ยินคนอื่นเรียกชื่อด้วยความหงุดหงิด หัวเสีย ระอา แต่ไม่ค่อยจะได้ยินใครเรียกชื่อเขาด้วยความรู้สึกแบบที่ได้ยินนี้เท่าไหร่นัก
“ฟ้า”
ไม่ว่าจะเป็นเพราะน้ำเสียงอบอุ่นกับรอยยิ้มอ่อนโยนของฝ่ายนั้นก็ดี แต่มันก็ทำให้ขอบฟ้าเดินทื่อเข้าไปหาพร้อมกางแขนกอดเอวไว้ทันทีโดยไม่นึกว่าจะมีใครเห็นบ้างหรือไม่ ทีแรกพลชนะก็งงบวกแปลกใจนิดหน่อยกับการต้อนรับกลับบ้านของเขาแต่อาศัยเวลาไม่นาน วงแขนก็โอบรอบตัวเขาตอบ พร้อมกับเสียงกระซิบเบาๆ
“กลับมาแล้วครับ”
กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากบริเวณอกเสื้อที่เขาซุกหน้าหายใจอยู่ให้ความรู้สึกดี รู้ตัวอีกทีเขาก็เกลือกใบหน้าลงกับอกกว้างจนชายหนุ่มหัวเราะ “ทำอะไรเนี่ย เลิกซุกแล้วมาให้พี่หอมก่อนเร็ว”
พลชนะจับหน้าเขาช้อนขึ้นแล้วหอมแรงๆ ที่แก้มทั้งสองข้างซึ่งขอบฟ้าเริ่มหน้าแดงกับการแสดงออกของทั้งตัวเองและอีกฝ่าย ยิ่งได้ยินเสียงเอ่ยแซวจากน้องสาว เขายิ่งลนลานหนัก พยายามเบี่ยงตัวหนีออกจากอ้อมกอดแน่นหนา
“ไม่เอาแล้ว ปล่อยก่อน พี่พล ปล่อย” ขอบฟ้าดิ้นรนขลุกขลักแต่ยิ่งโดนรัดแน่นเข้าคล้ายกับจะแกล้ง จนกระทั่งเขาเริ่มหน้าเสียนั่นล่ะ พลชนะถึงได้รีบปล่อยตัว
“ฟ้า พี่ขอโทษ ไม่เอาน่า อย่าเพิ่งโกรธสิ” ถึงปากจะแก้ตัว แต่สีหน้าแววตาไม่ได้บ่งบอกว่าเจ้าตัวรู้สึกผิดสักนิด “ก็ฟ้าทำตัวน่ารักก่อนทำไมล่ะ เล่นวิ่งเข้ามากอด มาอ้อนแบบนี้ ใครจะไปทนได้”
ขอบฟ้ากำลังทำหน้าปั้นยากเมื่อคิดว่าตนเผลอทำอะไรรุ่มร่ามต่อหน้าปลายฝน เล่นกอดกันต่อหน้าต่อตาแบบนี้ ปลายฝนจะนึกสงสัยไหมว่าพวกเขาเป็นอะไรกัน หากยังไม่ทันหาข้อแก้ตัว ปลายฝนก็รีบยื่นหน้าเข้ามา
“พี่พลซื้อน้ำหอมมาฝากฝนด้วย แถมยังมีโสมกับใบชามาฝากม้ากับพี่หมอกอีกต่างหาก ดูสิๆ” ปลายฝนลากแขนเขาไปดูถุงของฝากบนโต๊ะ ชี้ชวนให้ดูนั่นดูนี่วุ่นวาย
“เอ่อ ดีแล้วๆ อืม แล้วขอบคุณพี่เขาหรือยัง” ขอบฟ้าเริ่มตาลายกับท่าทีวิ่งวุ่นรอบตัวของน้องสาวจนเหมือนมีปลายฝนหลายคน
“โอ๊ย ขอบคุณไปตั้งเป็นกระบุงแล้วค่า คุณพี่ อ๊ะ จริงสิ พี่พลบอกว่าจะพาพี่ฟ้าไปหาอะไรกินข้างนอกนี่ ฝนว่าพี่ฟ้ารีบไปก่อนม้าจะลงมาดีกว่า เดี๋ยวก็ได้นั่งพุ้ยข้าวต้มอยู่กับบ้านแทนหรอก” จัดแจงลากแขนพี่ชายถูลู่ถูกังขึ้นไปยังชั้นสองโดยไม่เปิดโอกาสให้เขาตอบรับหรือปฏิเสธ “พี่พลนั่งรอแป๊บนึงนะคะ เดี๋ยวฝนขอแต่งหล่อให้พี่ฟ้าก่อน”
ยัดตัวเขาเข้าห้องได้ รอยยิ้มร่าเริงบนใบหน้าเด็กสาวก็หายวับกลายเป็นเหน็ดเหนื่อยมากมายแทน ก่อนที่น้องสาวแสนดีจะเริ่มเปิดฉากเทศนา “โอ๊ย พี่ฟ้า นึกยังไงถึงได้เดินทื่อเข้ามาแบบนั้น ฝนล่ะหัวใจจะวาย นี่พี่พลยังไม่รู้เรื่องที่พี่ฟ้าไม่ได้กลับบ้านเมื่อคืนนะ เพราะฝนบอกแค่ว่าพี่ฟ้าออกไปทำธุระให้ม้าตั้งแต่เช้าหรอก ไม่งั้นไม่ได้กอดได้หอมต้อนรับกันแบบเมื่อกี๊แน่”
บอกตรงๆ ว่าเขาไม่ทันคิดถึงเรื่องนั้น พลชนะจะไม่พอใจงั้นเหรอถ้ารู้ว่าเขาไม่ได้กลับบ้านเพราะไปเฝ้าไข้...เอ่อ กร “แต่...พี่ไปเฝ้าไข้เพื่อนจริงๆ นะ เขาไม่สบายมาก นี่ค่อยทุเลาแล้ว พี่ถึงได้...”
“เพื่อนคนไหน” คำถามเดียวจากปลายฝนไม่ผิดอะไรกับหมัดเสยเข้าปลายคางยังไงยังงั้น ขอบฟ้าเริ่มอึกอักเหมือนน้ำท่วมปาก
“เพื่อน...เพื่อนที่...”
“ไม่ต้องพยายามแต่งเรื่องโกหกฝนก็ได้ พี่ฟ้ามีเพื่อนกับเขาที่ไหน นอกจากพี่ป่านคนสวยแล้ว ฝนไม่เคยได้ยินพี่ฟ้าพูดถึงเพื่อนคนอื่นสักครั้ง” ปลายฝนแบมือส่ายหน้า เดินไปนั่งแกว่งขาเล่นบนเตียง “ตอนได้ยินม้าบอกเมื่อวาน ฝนยังแทบไม่เชื่อ แต่ก็นะ...ใครจะไปคิดล่ะว่าเห็นหงิมๆ แบบนี้ พี่ฟ้าจะ...อ้า แอบไปมีกิ๊กซุกไว้ข้างนอก”
“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น มันไม่ได้เป็นแบบที่เธอคิด” เอาล่ะสิ เขาพูดเหมือนกับทิวหมอกตอนพยายามอธิบายฉากจูบกับเจ้านายไม่มีผิด หรือว่าทิวหมอกจะโดนแบล็กเมล์เหมือนเขา “เขา...เขาไม่ใช่... พี่ไม่ได้...”
“เอาเถอะ พี่ฟ้า ฝนก็ไม่อยากยุ่งจุ้นจ้านอะไรกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของพี่หรอก แต่แค่อยากเตือนไว้หน่อย” เด็กสาวกระเด้งตัวลุกจากเตียง เปิดตู้เสื้อผ้าแล้วเลือกเสื้อผ้าชุดใหม่มาส่งให้เขา “พี่พลน่ะเห็นหน้ายิ้มๆ แบบนั้น ฝนว่า...เขาน่ากลัวกว่าที่คิดนะ ผู้ชายที่ไม่ได้ร้ายออกนอกหน้าแต่อันตรายลึกๆ แบบพี่พล เวลาโกรธขึ้นมา พี่ฟ้าคงรอดยาก”
“ขอบใจนะที่เตือน” กลืนน้ำลายเอื้อกแล้วขอบฟ้าก็เริ่มขมวดคิ้ว ถามไม่เต็มเสียง “ว่าแต่เธอรู้ได้ยังไงว่าพี่กับพี่พล...เอ่อ...”
ถึงที่ผ่านมา พลชนะจะไม่เคยปิดบังท่าทีแต่เขาก็ใช่ว่าจะเปิดเผย จริงอยู่ว่าฝ่ายนั้นมักโผล่หน้ามากินข้าวหรือช่วยขายขนมบ่อยๆ มันน่าสงสัยก็จริงแต่... “มันเห็นชัดขนาดนี้เลยเหรอ”
ปลายฝนทำหน้าเซ็งและเดินฉับๆ ออกไปโดยไม่ตอบคำถาม ทิ้งให้ขอบฟ้าเริ่มวิตกว่าถ้าน้องสาวยังรู้ แล้วมารดาจะสงสัยบ้างไหม ถึงตรงนี้แล้วค่อยนึกได้ว่ามีปัญหาเฉพาะหน้าอยู่ จึงรีบเปลี่ยนเสื้อและเผ่นลงมาลากพลชนะออกจากบ้านก่อนมารดาจะลงมาเจอแล้วเริ่มบทสนทนาที่อาจนำเขาไปสู่จุดจบได้แบบไม่ยากเย็น
พลชนะพาเขาไปที่ร้านอาหารริมแม่น้ำบรรยากาศดีแห่งหนึ่ง สายลมเย็นจากแม่น้ำช่วยลดความร้อนของอากาศยามเที่ยงวันได้เป็นอย่างดี ขอบฟ้าเพิ่งรู้ว่าตัวเองหิวข้าวมากตอนที่พนักงานเสิร์ฟเดินมาตักข้าวให้เขาเป็นครั้งที่สาม
“ไปหิวมาจากไหนเนี่ย หืม ดูสิ แซงหน้าพี่ไปแล้ว” ฟังเสียงแล้วเหมือนเป็นการหยอกเล่นไม่คิดอะไร ทีแรกขอบฟ้าก็ไม่คิดอะไรหากพลชนะจะไม่ถามย้ำ “ว่าไงครับ เมื่อเช้าไม่ได้กินข้าวเหรอ ไปไหนมาแต่เช้า”
เพิ่งตระหนักว่าการกินข้าวเยอะกว่าปกติก็พาซวยได้เช่นกัน “ไปทำธุระให้ม้า ยัยฝนไม่ได้บอกพี่เหรอ”
คิ้วเข้มเลิกสูง ก่อนเจ้าตัวจะเอื้อมมือมาตักกับข้าวให้เขา “บอกแล้ว แต่พี่คิดว่าแถวนั้นก็น่าจะมีอะไรขายนี่นา”
“แถวนั้น...” แถวไหนอ้ะ “ใช่ครับ ก็พอมี แต่ผมรีบ กลับมากินที่บ้านประหยัดกว่าด้วย”
เขาทนกับการดำน้ำบุ๋งๆ ไม่ได้แล้วจึงรีบโผล่ขึ้นมาหาอากาศหายใจบ้าง “แล้วที่ฮ่องกงเป็นไงบ้างครับ ฝึกงานหนักมากไหม แล้วที่สำคัญ...จะกลับมาทำไมไม่บอกผมก่อนล่ะ”
พลชนะจ้องเขาสักพักก่อนจะคลี่ยิ้ม “ที่พูดนี่ เพราะฟ้าคิดถึงพี่ขนาดจะไปรับหรือว่าแค่จะได้เตรียมตัวล่วงหน้าถูก”
นั่งกระพริบตางงๆ พยายามตีความคำพูดกำกวม “ทำไมล่ะ มันเป็นเรื่องเดียวกันไม่ใช่เหรอ เพราะถ้าผมรู้ ผมจะได้เตรียมตัวไปรับที่สนามบินไง”
ถ้าไม่เพราะเขาทำหน้าว่างเปล่าก็คงจะเป็นเพราะพลชนะนึกสงสารหัวสมองช้าๆ ของคนรัก ชายหนุ่มจึงเลิกซักไซ้และหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงแทน “เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ดูนี่ดีกว่า พี่ซื้อมาฝาก ไม่รู้จะถูกใจเราหรือเปล่า”
สิ่งที่อยู่ในมือผู้พูดคือนาฬิกาข้อมือเรือนหนึ่ง ซึ่งแม้จะเป็นแบบผู้ชายแต่ก็ไม่ใหญ่เทอะทะ หน้าปัดสีทองคลาสสิค มีตัวเลขเล็กจิ๋วที่ไม่รู้ว่าเอาไว้บอกอะไร ดูสวยแบบเรียบๆ “พี่เลือกให้ฟ้าตั้งนาน ทีแรกคนขายแนะนำแบบอื่นให้แต่พี่ว่ามันไม่เหมาะกับบุคลิกฟ้าเท่าไหร่ จนเจอเรือนนี้พี่ถึงคิดว่าเหมาะกับฟ้า ไม่ฉูดฉาดสะดุดตาแต่มองได้ไม่เบื่อ”
นึกขอบคุณที่พลชนะไม่พูดตรงๆ ว่าหน้าจืด ขอบฟ้ารับมาพลิกดู ถึงจะไม่มีความรู้ในด้านนี้แต่ในความคิดเขา ยี่ห้อนาฬิกายิ่งยาวมักยิ่งแพง เรือนในมือนี่ชื่อสั้นก็จริง หากดูมีรัศมีจับอย่างบอกไม่ถูก แถมด้านหลังยังเปิดเปลือยให้เห็นกลไกซับซ้อนด้านในแบบไม่เจ๋งจริง ไม่โชว์เนี่ย น่าจะแพงหูตูบเอาการ “...แพงหรือเปล่า เท่าไหร่เหรอ”
รอยยิ้มบนหน้าหล่อเหลาหุบฉับ พลชนะตีหน้าหงิกทันควัน “แทนที่จะบอกว่าชอบไม่ชอบ กลับถามว่าแพงหรือเปล่า คนซื้อมาฝากน้อยใจนะ”
ว่าแล้วคนขี้น้อยใจก็วางช้อนทิ้งส้อม เมินหน้าหนีไปมองแม่น้ำแทน เล่นเอาขอบฟ้าลนลานรีบข้ามฝั่งตามไปนั่งข้างๆ “มันสวยมากๆ เลยครับ สวยจนผมไม่กล้ารับเพราะ...เอ่อ มันต้องแพงมากแน่ๆ ผมดีใจนะที่พี่อุตส่าห์เลือกให้ แต่วันหลังไม่ต้องซื้ออะไรมาฝากผมก็ได้ แค่พี่พลกลับมา ผมก็ดีใจมากแล้ว”
คนนั่งหันหลังให้ยอมหันกลับมาแบบครึ่งๆ แสดงว่ายังโกรธอยู่นิดหน่อย “วันหลังขอแค่โปสการ์ดสักใบก็พอ ผมไม่อยากได้ของฝากแพงๆ แค่ของเล็กๆ น้อยๆ ให้เห็นว่าพี่คิดถึงผมบ้าง ผมก็ดีใจเหมือนกันล่ะ ผมไม่อยากให้ใครๆ คิดว่ามาเกาะพี่กิน”
“ใครๆ ที่พูดน่ะมันใคร” พลชนะซึ่งหันกลับมาเผชิญหน้าทั้งตัวถามเสียงรวน
“ก็ไม่ได้เจาะจง พูดถึงทั่วๆ ไป” แก้ตัวงึมงำ “ผมอยากให้เราคบกันแบบเท่าเทียมกัน ไม่ใช่มีแต่ฝ่ายให้กับฝ่ายรับ ผมแค่...”
พูดไป เสียงยิ่งเบาลงๆ ในขณะที่มืออุ่นเอื้อมมาบีบมือเขาพร้อมถอนหายใจ
“พี่เข้าใจว่าฟ้าเป็นคนยังไง รู้ว่าฟ้าไม่เคยสนใจเรื่องเงินทองของนอกกาย พี่ถึงได้ชอบฟ้ามากๆ ในจุดนี้” ฟังคำชมของพลชนะ ในใจก็เริ่มหวั่นไหวเพราะเขาเพิ่งคิดจะหยิบยืมเงินฝ่ายนั้นไปหมาดๆ “แต่ฟ้าก็ควรเข้าใจพี่ด้วย พี่ไม่ได้คิดซื้อเพราะราคาของมัน แต่พี่เลือกมาเพราะคิดว่ามันเหมาะกับฟ้า ตอนซื้อนี่ไม่ได้ดูราคาเลยด้วยซ้ำ ทีนี้เข้าใจหรือยังว่าพี่คิดยังไง”
พยักหน้ารับเงื่องหงอย ทำไมเขาถึงทำให้มื้อนี้กร่อยได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้ แต่พลชนะคงเข้าใจว่าเขายังไม่สบายใจจึงเอ่ยยิ้มๆ “จะถูกจะแพงมันก็ใช้ดูเวลาเหมือนกันนั่นล่ะ มาๆ พี่ใส่ให้”
คว้าทั้งข้อมือทั้งนาฬิกาเจ้าปัญหามาจัดการครู่หนึ่ง นาฬิกาเรือนหรูก็ย้ายมาบอกเวลาบนแขนเขาอย่างเต็มภาคภูมิ “อืมๆ เหมาะจัง ฟ้าผิวขาวอยู่แล้ว ใส่สีนี้ยิ่งสวย”
“สวยก็จริงแต่ผมไม่สบายใจเลย” ขอบฟ้านึกสภาพที่ต้องคอยระแวดระวังแขนซ้ายอยู่ตลอดเวลาแล้วกลืนน้ำลาย “ผมเก็บไว้ใส่แต่ตอนโอกาสสำคัญๆ ดีกว่า”
“ไม่เอาน่า อย่าดื้อกับพี่นักสิ ต้องให้เราทะเลาะกันเรื่องเดิมๆ อีกนานแค่ไหนถึงจะยอมเลิกรา” พลชนะติงเสียงจริงจังจนคนฟังรีบหุบปาก ก้มหน้ามองของขวัญเงียบๆ ต่างคนต่างเงียบกันไปพักใหญ่ ชายหนุ่มก็เอ่ยว่า “จริงสิ มหาลัยฟ้าใกล้จะเปิดแล้วนี่ ถ้าไงช่วงสุดสัปดาห์นี้เราไปเที่ยวทะเลกันดีไหม”
ขอบฟ้ากระพริบตาปริบ ในขณะที่คนถามยังจ้องตรงมา “ว่าไง”
“ไม่รู้สิ คือ...ผมก็อยากไปนะ แต่ไม่แน่ใจว่าม้าจะให้ไปหรือเปล่า” จะว่าไง เขาก็ไม่ได้ไปเที่ยวไหนไกลๆ ตั้งนานแล้ว ครั้งล่าสุดที่ได้ไปทะเลรู้สึกว่าจะเป็นช่วงขึ้นมัธยมปลาย ตอนทิวหมอกมีงานที่พัทยาและได้หยุดต่อจึงถือโอกาสชวนทั้งครอบครัวไปพักผ่อนด้วย ซึ่งก็ไม่ได้มีกิจกรรมอะไรมากมายเป็นพิเศษ นอกจากไปกินอาหารทะเล นั่งเล่นริมชายหาดและนอนพักที่โรงแรมราคาย่อมเยาว์ใกล้ๆ กันอีกหนึ่งคืน
“ลองขอดูสิ หรือจะให้พี่ไปช่วยพูดให้” ฟังข้อเสนอแล้วขอบฟ้าส่ายหน้าแรง
“ผมพูดเองดีกว่า กลัวว่าม้าจะว่าผมทิ้งยัยฝนไว้น่ะสิ อ๊ะ จริงด้วย” เขายิ้มร่าเมื่อฉุกคิดได้ “ผมพาฝนไปด้วยได้ไหม ฝนคงดีใจเหมือนกันเพราะเราไม่ได้ไปเที่ยวไหนกันนานแล้ว อีกอย่าง ถ้าได้ฝนช่วยพูด ม้าคงใจอ่อนบ้าง”
พลชนะทำหน้าหล่อๆ ให้กลายเป็นหน้าปั้นยาก “เอ่อ จะเอาน้องไปด้วยเหรอ...”
“อื้อ แค่ยัยฝน เพราะม้าเมารถ นั่งรถไกลๆ แล้วป่วยทุกที เลยไม่ค่อยชอบไปไหนมาไหน ส่วนพี่หมอกก็คงติดงาน” ชักเอะใจกับสีหน้าเหมือนโดนบังคับให้กลืนกระบองเพชรลงไปทั้งต้นของอีกฝ่าย “หรือว่า...พี่พลไม่สะดวก”
“เปล่า” ปฏิเสธเสียงดังก่อนพลชนะจะปั้นรอยยิ้มใหม่ “จะไม่สะดวกได้ยังไง น้องสาวฟ้าทั้งคน”
“จริงนะ” ในขณะที่เขาชักไม่ค่อยแน่ใจ ชายหนุ่มกลับรีบยืนยัน
“จริงสิ” พลชนะบีบมือเขาเบาๆ “ถึงจะไปกันหลายคนหน่อย แต่ก็ดีกว่าไม่ได้ไปเลยแล้วกัน”
เขาชักตื่นเต้นจนอยากรีบกลับบ้านไปขออนุญาตมารดาเสียเดี๋ยวนี้ จินตนาการไปไกลถึงว่าควรจะเตรียมเสื้อผ้าอะไรไปบ้างเลยทีเดียว พลชนะคงดูอาการลุกลี้ลุกลนของเขาออกจึงไม่ได้ชวนแวะที่ไหนอีกนอกจากขับรถไปส่งเขาถึงบ้านหลังอาหารมื้อนั้นจบลง
++++++++++
“บ้าหรือเปล่า พี่ฟ้า จะชวนฝนไปด้วยเนี่ยนะ”
นั่นคือประโยคแรกที่ปลายฝนพูดใส่หน้าหลังฟังคำชักชวนของพี่ชาย
ขอบฟ้าเลิ่กลั่กทันที “อ้าว พี่ก็หลงคิดว่าเธอคงอยากไปด้วยเสียอีก”
“อยากน่ะมันอยาก” เด็กสาวมองสีหน้าสับสนของผู้เป็นพี่แล้วเบะปาก “แต่ให้ไปเป็นก้างขวางคอเนี่ยมันก็อีกเรื่อง”
เธอวางหวีลงบนโต๊ะแล้วกระโดดมานั่งเบียดบนโซฟาตัวเดียวกัน
“พี่พลเขาออกปากชวนฝนเองแต่แรกหรือว่าพี่ฟ้าบอกจะพาฝนไปด้วย” ฟังคำตอบเสร็จ ปลายฝนก็หัวเราะ “ว่าแล้วว่าพี่ฟ้าบื้อเอง ไม่คิดบ้างเหรอว่าพี่พลเขาอยากไปกับพี่แค่สองต่อสองมากกว่า คิดดู ทะเลสวย ฟ้าใส บรรยากาศโรแมนติก ตกกลางคืนก็มีแค่เราสองคนใต้แสงดวงดาว รับรองเสร็จทุกราย”
ชัดเจนขนาดนี้แม้แต่คนหัวช้าแบบขอบฟ้ายังเข้าใจแจ่มแจ้งเสียจนตั้งตัวไม่ติด พยายามปฏิเสธ “ไม่...ไม่มั้ง พี่พลเขาไม่ได้พูดสักคำ เราไม่ได้...”
“แหม เรื่องพรรค์นี้ใครเขาจะพูดกันตรงๆ บ้างล่ะว่ามามีเซ็กส์กันเถอะ” พูดจบ เธอก็ทำหน้าสงสัย “ว่าแต่พี่ฟ้ายังไม่เคยมีอะไรกับพี่พลเลยเหรอ แปลกนะ ดูท่าทางเจ้าชู้มือไวแบบนั้นยอมปล่อยพี่ฟ้าลอยนวลอยู่ได้ไง”
“ยัยฝน!” ขอบฟ้าที่ยังรับไม่ได้ทำเสียงดุ “เป็นเด็กผู้หญิงแท้ๆ กล้าพูดเรื่องแบบนี้หน้าตาเฉยใช้ได้ที่ไหน นี่ถ้าม้าหรือพี่หมอกได้ยินเข้า มีหวังคว้าแปรงมาขัดปากเธอแน่”
“กลัวแล้วค่า” แกล้งรับคำเสียงยานเสร็จ เธอก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ “แต่ไหนๆ แล้ว ถ้าพี่ฟ้ายังอยากชวนฝนไป ฝนก็ไม่ขัดศรัทธานะ หรือว่า...”
“แน่นอนสิ เธอต้องไปด้วยอยู่แล้ว” จากคำชักชวนเริ่มกลายเป็นการบังคับ ปลายฝนหัวเราะคิกคักเมื่อฟังคำหนักแน่น
“กลัวขนาดนั้นเลย แหม ฝนว่าอย่างพี่พลคงมีความเป็นไปได้สองทาง หนึ่งคือถ้าพี่ฟ้าบอกว่าไม่พร้อม ก็คงไม่คิดจะฝืนใจ กับทางที่สอง...” ทิ้งช่วงยาวโดยไม่สนใจอาการถลึงตาของพี่ชายสักนิด “ต่อให้มีฝนไปนั่งเป็นก้างขวางคอ ก็หยุดพี่พลไม่ได้อีกแล้ว”
ยังไม่ทันได้อ้าปากสั่งสอนน้องสาวอีกรอบ ปลายฝนก็เดินฮัมเพลงจากไปเสียแล้ว ทิ้งให้เขานั่งเครียดอยู่ตามลำพัง
พวกเขาสองคนเป็นแฟนกัน สักวันก็ต้องมีเรื่องอย่างนั้นอยู่แล้ว พลชนะก็ยอมตามใจ ไม่บังคับเมื่อเขาปฏิเสธในครั้งก่อนๆ นี่ก็ถึงเวลาอันควรแล้วใช่ไหม เขาเป็นผู้ชาย ท้องก็ไม่ได้ ไม่มีอะไรต้องเสีย เพียงแต่...เขารู้สึกแย่มากในการจะต้องมีสัมพันธ์กับกรและพลชนะในเวลาเดียวกัน
อันที่จริง ทางออกก็พอมี ขอบฟ้าคิดมาได้สักพักแล้วว่าหากเขาเลิกกับพลชนะ กรก็อาจจะเลิกสนใจเขาไปเอง แต่ใจจริง เขาไม่อยากเลิก ถึงจะไม่แน่ใจว่าความรู้สึกที่มีต่อชายหนุ่มซึ่งได้ชื่อว่าเป็นคนรักคืออะไร ทว่าที่แน่ๆ มันคือความรู้สึกดีๆ ที่มีคนคอยห่วงใยและเห็นเขาในสายตา คนที่ไม่ได้มองผ่านเขาเหมือนไม่มีตัวตน ไม่ได้ทำสีหน้ารังเกียจหรือแม้กระทั่งซุบซิบถึงเรื่องในอดีตของเขา
ขอบฟ้าเกลียดความเห็นแก่ตัวของตนเอง เขาอาจจะเป็นไอ้ขี้แพ้มาตลอดชีวิตแต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะนึกเกลียดตัวเองได้เท่ากับในเวลานี้จริงๆ
+++++++++++
“สำเร็จ!” ปลายฝนร้องดีใจยกใหญ่เมื่อมารดาออกปากอนุญาตเรื่องไปเที่ยว ไม่เสียแรงที่เธอเฝ้าออดอ้อน นวดไหล่ให้มารดาอยู่ร่วมชั่วโมงโดยมีขอบฟ้านั่งตัวเกร็ง หุบปากเงียบกริบเสียเป็นส่วนใหญ่ แถมเวลาอ้าปากแต่ละทีนี่เล่นเอาเธออยากจะหาอะไรไปยัดปากพี่ชาย
อย่างเวลามารดารำพึงว่า “จะดีเหรอ ทะเลมันอันตราย”
ขอบฟ้าจะพยักหน้าเออออตามทันที “อื้ม อันตราย งั้นไม่เป็นไร...”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ม้า ฝนสัญญาว่าถ้าคลื่นแรงจะไม่แตะน้ำทะเลเลย จะนั่งเล่นก่อกองทรายอย่างเดียว นะม้านะ ให้ไปเถอะ”
หรือยามมารดานึกเกรงใจพลชนะ “ให้เขาต้องมาคอยดูแลนี่มันจะดีเหรอ พวกแกสองคนยิ่งไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านเขา คนหนึ่งก็กะเปิ๊บกะป๊าบ อีกคนก็งุ่มๆ ง่ามๆ แม่กลัวเขาจะนึกรำคาญ”
คนงุ่มๆ ง่ามๆ ทำเสียงอืออา “นั่นสิ พี่พลคงรำคาญ...”
“ฝนจะทำตัวน่ารักเรียบร้อยเป็นผ้าพับไว้เลยค่ะ และจะดูแลพี่ฟ้าไม่ให้ไปหลงทางหรือเกะกะชาวบ้านเขาด้วย”
มารดาลูบศีรษะลูกสาวคนเดียวและยิ้มเอ็นดู “เอาเถอะ จากที่เห็นตาพล ม้าก็ว่าเขาไม่ได้เลวเกวอะไร ออกจะคุณชายผิดจากบ้านเราลิบลับเสียอีก อยากไปกับพี่เขาก็เอา แกจะได้ไปเปิดหูเปิดตาแบบเด็กคนอื่นเขาบ้าง ไม่ต้องมานั่งหลังขดหลังแข็งขายขนมอย่างเดียว”
ปลายฝนยิ้มหน้าบานและรีบวิ่งไปเตรียมเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋า แต่ยังไม่ลืมชะโงกหน้ามาถามขอบฟ้าว่า “เราจะไปกันกี่วัน ฝนจะได้จัดเสื้อผ้าถูก”
“พี่ก็ไม่รู้ ไว้จะโทรถามให้นะ” เขายิ้มฝืด หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นจากลิ้นชัก รวบรวมกำลังใจก่อนกดโทรออก
“ครับ ว่าไง” เสียงพลชนะดังไม่ชัดเจนเหมือนอยู่ในที่ที่มีเสียงรบกวนมาก
“พี่จะไปเที่ยวทะเลกี่วันครับ” เขาต้องตะโกนซ้ำเป็นรอบที่สองเมื่อปลายสายไม่ได้ยิน “ไปทะเลกี่วัน”
“สักสามวันสองคืนก็ได้ ว่าแต่นี่ตกลงฟ้าไปได้แน่แล้วใช่ไหม พี่จะได้หาที่พัก” แม้จะไม่เห็นหน้า แต่กระแสดีใจในน้ำเสียงคนพูดก็ยังแสดงออกอย่างชัดเจน “พี่ดีใจมากๆ เลย แล้วสรุปน้องฝนไปด้วย...ใช่ไหม”
“แน่นอนครับ” ไม่แน่ใจว่าทำไมต้องร้อนตัว แต่ขอบฟ้าก็รีบบอกเร็วปรื๋อ “ถ้าไม่ได้ยัยฝนช่วยพูด ผมก็คงอดไปแล้ว ที่ม้าอนุญาตก็เพราะอยากให้ยัยฝนไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาแบบเพื่อนๆ”
เงียบไปพักหนึ่ง พลชนะจึงค่อยรับคำ “นั่นสินะ”
พวกเขาคุยต่ออีกสองสามประโยค ก่อนชายหนุ่มจะบอกว่าไว้จะโทรศัพท์หาเขาอีกครั้งทีหลัง ขอบฟ้าเดินไปบอกจำนวนวันที่ห้องปลายฝนและต้องตกใจเมื่อเห็นเสื้อผ้ากับข้าวของกระจุกกระจิกกองอยู่ทุกตารางนิ้วในห้องดังกล่าว
“อย่าบอกนะว่าจะขนไปหมดนี่”
เด็กสาวค้อนขวับ “พี่ฟ้าเป็นผู้ชายจะไปรู้อะไร เวลาผู้หญิงจะไปไหนมาไหนทีลำบากจะตาย ไหนจะเสื้อผ้า ผ้าขนหนูเช็ดหน้า สบู่ แชมพู ครีมนวด ครีมทาหน้า ครีมทาตัว ครีมกันแดด...”
พยักหน้ารับสารพัดครีมไปตามเรื่องก่อนเตรียมหมุนตัวกลับ ทว่าปลายฝนกลับยังไม่วายหยอกเขาเล่นทิ้งทวน “พี่ฟ้าก็อย่าลืมเตรียมชุดเผด็จศึกไปด้วยล่ะ เดี๋ยวจะหาว่าน้องไม่เตือน”
ขอบฟ้ากลับมานั่งมองของฝากราคาแพงที่ห้อง มองแล้วถอนหายใจ เก็บลงลิ้นชักได้สักพัก ก็หยิบขึ้นมาดูใหม่ ไม่ใช่ด้วยความเห่อ แต่ด้วยความหนักใจอย่างยิ่ง คิดได้แค่ว่าถ้าสักวันต้องเลิกกัน ถึงวันนั้นเขาต้องคืนของฝากชิ้นนี้ให้พลชนะด้วย
ถ้าถึงวันนั้น... ซึ่งบางทีอาจจะใกล้เต็มทีแล้วก็ว่าได้
เขากำลังจะเตรียมตัวนอนตอนที่โทรศัพท์ดังขึ้น แค่เห็นเบอร์ก็ปวดหัวแล้ว
“ครับ”
“ว่าไง”
ว่าไงอะไร โทรเข้ามาเองแท้ๆ “ก็ไม่ว่าไง พี่มีธุระอะไรหรือเปล่า ผมกำลังจะนอนแล้ว”
“แล้วมึงจะคืนเงินกูเมื่อไหร่”
“อะ เอ่อ คือเรื่องนี้...พี่กร ผมคิดว่า...ผมขอผ่อนคืนได้ไหม” ความง่วงเหงาหาวนอนปลิวหายวับ ขอบฟ้านั่งตัวเกร็ง กำมือบนเข่าแน่น “ผมจะผ่อนให้พี่เดือนละพัน คือ...ถ้าพี่ไม่ว่าอะไรล่ะก็นะ”
“ผ่อนงั้นเหรอ อืม ไม่เอาว่ะ มันน่ารำคาญแถมตลก เหมือนกูไปแย่งค่าขนมเด็กมาไงไม่รู้” ปลายสายหัวเราะกึกกักแล้วเอ่ยต่อ “เอางี้ดีกว่า มึงไปเที่ยวกับกูอาทิตย์หน้า แล้วไม่ต้องคืนเงินให้กูสักบาท”
“ไม่เอา ผมคืนเป็นเงินดีกว่า ขอบคุณครับ” ตอบอย่างใจคิดและเริ่มใจไม่ดีเมื่ออีกฝ่ายเงียบไป ขณะกำลังลุ้นว่าอาจเพิ่งแตะโดนของสูง กรกลับตอบง่ายดาย
“ก็ได้” ก่อนจะวางสาย ยังทิ้งทวนด้วยประโยคอันน่าสับสน “กูอุตส่าห์เสนอทางรอดให้มึง แต่ในเมื่อยังกล้าลองดีกับกูแบบนี้ก็เตรียมตัวเตรียมใจไว้ด้วยแล้วกัน”
ยังนั่งสับสนว่ากรพูดถึงอะไร คำตอบก็ตามมาติดๆ เมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง
“ฟ้านอนหรือยัง”
“ยังครับ แต่กำลังจะนอน”
“งั้นฟ้าช่วยชะโงกหน้ามองมานอกหน้าต่างหน่อยสิ”
เขารีบแหวกม่านดูและเห็นพลชนะยืนพิงรถโบกมือจากอีกฟากของถนน เสียเวลายืนประหลาดใจอีกนิดหน่อยก่อนขอบฟ้าจะรีบย่องลงมาแง้มประตูลอดออกไป วิ่งเหยาะๆ ตรงดิ่งไปยังร่างสูงที่ยืนยิ้มรออยู่
“มาได้ไงครับ” เมื่อเข้าใกล้จึงได้กลิ่นแอลกฮอล์ลอยมาหึ่ง เขาขมวดคิ้วทันที “พี่พลกินเหล้าแล้วขับรถทำไม มันอันตรายนะ แถมดีไม่ดีจะเจอด่านตรวจอีก”
“หึหึ งั้นคืนนี้ขอพี่นอนค้างด้วยคนสิ” พลชนะยึดมือเขาไว้แล้วยกขึ้นจูบเมื่อเห็นอาการลังเล “ล้อเล่นน่า พี่ดื่มไปนิดเดียวเอง กลิ่นพวกนี้คงติดมาจากที่ร้านมากกว่า”
ชายหนุ่มดึงให้เขาขึ้นไปนั่งบนรถแล้วค่อยก้มลงจูบ ลิ้นอุ่นๆ อบอวลด้วยกลิ่นแอลกฮอล์จนแทนสำลัก ขอบฟ้าดันบ่ากว้างออกซึ่งพลชนะก็ยอมถอยไปแต่โดยดี
“ฟ้า เรื่องไปเที่ยวน่ะ” สีหน้าคนพูดดูเหยเกยังไงไม่ทราบ ขอบฟ้าพลอยนึกลุ้นให้อีกฝ่ายติดธุระกะทันหัน “ขอโทษนะ เพราะดูเหมือนทริปเราจะใหญ่ขึ้นไปทุกทีแล้วสิ”
ไม่ปล่อยให้เขางงนาน คำอธิยายก็พรั่งพรูจากปากชายหนุ่มที่ยกมือเกาท้ายทอยแก้เก้อ “ตอนที่ฟ้าโทรหาพี่ตอนหัวค่ำ พี่กำลังอยู่กับเพื่อนๆ พอคุยเสร็จ พวกมันก็ถามกันว่าพี่จะไปไหน กับใคร พี่กำลังดีใจอยู่เลยเล่าฟุ้งใหญ่เลยว่าจะพาฟ้าไปเที่ยวทะเล แล้วทีนี้ไม่รู้เป็นไงมาไง ไอ้พวกนั้นมันก็บอกว่าจะไปด้วย พี่ห้ามมันก็แล้ว ด่ามันก็แล้ว แต่...”
“ถ้าเพื่อนพี่อยากไปก็ดีสิครับ ไปกันเยอะๆ สนุกออก” หวังว่าน้ำเสียงจะไม่ลิงโลดจนน่าเกลียด ขอบฟ้าจึงรีบเอ่ยต่อ “ผมอยากไปเที่ยวกับเพื่อนๆ เป็นกลุ่มใหญ่ๆ แบบนี้มานานแล้ว คงครึกครื้นน่าดู เอาแบบนั่งล้อมวงเล่นไพ่ ย่างปลาหมึก เล่นเกมพระราชาอะไรพวกนั้น พี่ว่าพวกเพื่อนๆ พี่เขาจะยอมเล่นกันไหม”
“ถ้าฟ้าอยากทำทั้งหมดที่ว่าก็ต้องได้ทำอยู่แล้ว” พลชนะโอบศีรษะเขาเข้าไปซุกในซอกอก “ฟ้ามีอะไรที่อยากทำอีก บอกพี่มาให้หมดเลยนะ ไม่ว่าจะขึ้นเขาลงห้วย เฮฮาบ้าบอสุดฤทธิ์สุดเหวี่ยง เอาให้ลืมโลกเลยยังได้ พี่จะทำให้ฟ้าทุกอย่างเลย”
กำลังจะบอกว่าไม่ต้องทำทั้งหมดที่ว่ามา ก็พอดีกับที่พลชนะพูดต่อ “อย่างไอ้กรไม่ต้องบอก แม่งก็เมาหัวทิ่มอยู่แล้ว แต่ยังดีที่ครั้งนี้ป่านไปด้วย มันคงไม่บ้าเลยเถิดเหมือนคราวก่อนๆ หรอกมั้ง”
เหมือนถูกผลักตกเหวแบบกะทันหัน ยังดีที่ภายในรถไม่สว่างพอ ไม่อย่างงั้นพลชนะต้องรู้ว่าเขากำลังจะใกล้อ้วกด้วยความเครียดเป็นแน่ “พี่กรกับป่านไปด้วยเหรอ”
“อืม” พลชนะเขี่ยเส้นผมบนหน้าผากเขาเล่นเบาๆ “ลำบากใจหรือเปล่า”
ไม่ถึงกับลำบากหรอก แต่อาจจะแค่ปางตาย ขอบฟ้ากลืนน้ำลายเอื้อก กลายเป็นคนติดอ่างกะทันหัน “ลำบากใจ... เปล่านี่ ผมก็แค่...”
“พี่รู้ว่าฟ้าคงยังทำใจเรื่องป่านไม่ได้ แต่ว่าพี่ก็อยากให้ฟ้าตัดใจเร็วที่สุด จริงอยู่ว่าพี่รอได้ แต่การที่รอได้ มันไม่ได้หมายความว่าพี่ไม่ทรมานหรอกนะ บอกตรงๆ ว่าที่พี่ยอมให้พวกนั้นไปด้วยก็เพราะอยากให้ฟ้าได้เห็นชัดๆ ว่าตอนนี้หัวใจป่านเป็นของใครและป่านรักไอ้กรมากแค่ไหน ถ้าฟ้าเห็นทั้งคู่อยู่ด้วยกัน อาจจะทำใจยอมรับได้ง่ายขึ้น”
แว่บหนึ่งที่เขาเขม้นมองหน้าพลชนะ และสงสัยว่าทำไมคนที่ปกติอ่อนโยนกับเขามากมายกลับโหดร้ายได้ถึงขนาดนี้ ปลายฝนเคยบอกว่าพลชนะน่ากลัว ในเวลานั้นเขารับฟังแค่ผ่านๆ ใครจะรู้ว่าวินาทีที่สำนึกว่าปลายฝนพูดถูก จะมาเยือนอย่างไม่ทันตั้งตัว
“โกรธพี่เหรอ คงคิดว่าพี่เห็นแก่ตัวมากสินะ ไม่เป็นไรหรอก พี่ไม่ว่าเพราะพี่ก็ผิดจริง” ชายหนุ่มโอบอ้อมแขนรั้งคนที่ยื้อตัวไว้ พร้อมใช้มืออีกข้างบีบต้นแขนข้างที่ขอบฟ้ายันแผ่นอกไว้แน่น “ฟ้าจะโกรธพี่ก็ได้ แต่ยังไงฟ้าก็ไปจากพี่ไม่ได้หรอก”
แขนข้างที่โดนจับไว้เริ่มเจ็บจนชา เขาก้มหน้ากล่าวอู้อี้ “ปล่อยเถอะ พี่พล ปล่อย”
คำตอบคือแรงบีบที่มากขึ้นจนเขากลั้นเสียงครางไม่ไหว “ผมเจ็บ ขอร้องล่ะ ปล่อยก่อนเถอะครับ”
พลชนะก้มหน้าลงแนบริมฝีปากบนหน้าผากชื้นเหงื่อบางๆ แตะจุมพิตบริเวณหัวคิ้วขมวดย่นด้วยความเจ็บ ก่อนจะคลายมือออกช้าๆ แล้วลูบปลายนิ้วลงบนแถบปื้นแดงบนแขนคล้ายกับจะนวด
“เจ็บมากไหมครับ ขอโทษนะ แขนฟ้าแดงไปหมดเลย” ชายหนุ่มก้มหน้าลงจูบบนผิวแดงเป็นปื้น “ถ้าฟ้าไม่ดื้อ พี่ก็คงไม่ทำให้เราเจ็บหรอก”
พลชนะยอมปล่อยให้เขาตะเกียกตะกายลงจากรถโดยไม่ห้ามปราม นอกจากกล่าวทิ้งท้ายก่อนออกรถ “สักวันฟ้าจะเข้าใจว่าพี่ทำเพื่อเรา”
ทริปนี้ไม่เหลือความน่าสนุกสนานให้ขอบฟ้าคาดหวังได้อีก กรบอกว่าให้เขาเตรียมตัวเตรียมใจ พลชนะบอกให้เขาทำใจ ขนาดยังไม่ทันไปยังเจ็บตัว เสียใจได้ขนาดนี้ ดูท่า...ทริปนี้ อาจเป็นทริปครั้งสุดท้ายสำหรับหลายๆ คนก็เป็นได้
++++++++++
หัวข้อ: Rough and Tender By DD. SP.สายสตอฯ ย่อมาจากอะไร: 14/9/16 (อ่าน 705402 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก