Rough and Tender 23
เช้าวันจันทร์ กรมาส่งเขาที่มหาวิทยาลัยตอนเช้าด้วยหน้าตาง่วงนอนเพราะตื่นสายกันทั้งคู่ กว่าขอบฟ้าจะข่มตาหลับได้ก็ดึกมาก กว่าจะตื่นก็ปล่อยให้นาฬิกาปลุกจนเลิกปลุก ส่วนกรที่ติดนิสัยถ้าเขาไม่ปลุกก็ไม่ยอมตื่นเองมาตั้งนานแล้ว
“แค่คาบเดียว โดดไปก็ไม่ตายหรอกมึง”
วิธีแก้ปัญหาของกรไม่เคยถูกประเด็น เขาเลยยืนขมวดคิ้วแต่พอเห็นว่ากรกลับแค่ทำหน้าง่วงใส่ จึงบอกแบบติดจะหงุดหงิด “ถ้าพี่ขี้เกียจ ผมนั่งรถเมล์ไปเองก็ได้”
“งอนอีก นี่กูก็แต่งตัวแล้วไง ไปๆ ไม่ต้องถลึงตาใส่กู” มือใหญ่ดันเขาหัวซุนเข้าลิฟต์และหาวหวอดมาตลอดทาง เมื่อจอดรถส่งแถวหน้าตึกแล้วขอบฟ้าก็รีบวิ่งขึ้นตึกเรียนอย่างรีบร้อนเพราะสายไปร่วมสิบนาที
เขาแง้มประตูห้องเรียน ยกมือไหว้อาจารย์ที่ยังสอนอยู่หน้าห้องแล้วรีบแทรกตัวหาที่นั่งที่ใกล้ที่สุด ตั้งอกตั้งใจจดเลคเชอร์ไปได้สักพัก จึงเริ่มรับรู้ถึงบรรยากาศแปลกๆ รู้สึกถึงสายตาหลายคู่ที่ลอบชำเลืองมาที่เขา เสียงพูดคุยซุบซิบพึมพำจับใจความไม่ได้ มันเป็นบรรยากาศที่เขาเคยรู้จักดีและมันก็เริ่มทำให้มือเย็นเฉียบ
เมื่อหมดคาบ ขอบฟ้ารีบจ้ำออกจากห้อง เดินเร็วๆ หวังหลบให้พ้นสายตาคนอื่น แต่เขากลับได้ยินเสียงพูดดังขึ้นตอนที่เดินผ่านนักศึกษากลุ่มหนึ่ง
“คนนั้นไง...รูปบนบอร์ด”
ปกติบนบอร์ดคณะจะมีประกาศต่างๆ แปะไว้เต็มไปหมดแต่ไม่ค่อยจะมีคนสนใจอ่าน ขอบฟ้าวิ่งถลามาแทบจะชนกับหญิงสาวสองสามคนที่ยืนดูอยู่ก่อนหน้า กวาดสายตาดูเร็วๆ และต้องผงะเมื่อพบภาพของตัวเองบนนั้น
ในรูปเป็นภาพเขากับกร รูปหนึ่งแค่ยืนชิดกันมากๆ อีกรูปเขาโดนคว้าแขนไว้ ส่วนรูปสุดท้ายเป็นภาพเบลอๆ ถ่ายเข้าไปในรถ ใครอื่นอาจจะมองไม่ออก แต่เขาดูออก...ว่าเป็นตอนที่กรชะโงกหน้ามาจูบเขาซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ กัน
ขอบฟ้าเอื้อมมือไปกระชากมันออกมา ขยำเป็นก้อนกลมแล้วเดินจากมาแบบเตลิดเปิดเปิง ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี ความจริงเวลาแบบนี้ถ้ามีเพื่อนสักคนให้ปรึกษา เขาคงไม่ต้องมานั่งมึนมองรูปยับยู่ยี่ในมือคนเดียว
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เบอร์โทรศัพท์ในเครื่องมีอยู่น้อยนิดจนน่าสงสาร บ้าน ทิวหมอก ปลายฝน กรและเอกลักษณ์
ข้ามสามเบอร์แรกแบบไม่หยุดคิด ชะงักนิดหนึ่งตรงชื่อกร แต่พอคิดว่าขืนเล่าให้ฟัง ฝ่ายนั้นคงเห็นเป็นแค่เรื่องขี้ปะติ๋ว หาว่าเขาคิดมากอีกแน่ ขอบฟ้าจึงตัดสินใจโทรหาครูสอนพิเศษแทน
“คิดถึงพี่ฟี่เหรอจ๊ะ” คำทักทายแรกที่ถามถึงทำเอาขอบฟ้าต้องทำหน้าเลิ่กลั่ก ก่อนตอบอย่างสุภาพ
“เอ่อ ขอโทษครับ นี่ผมขอบฟ้านะครับ”
“อืม พี่รู้ ว่าไง คิดถึงพี่ฟี่มากเหรอ” เอกลักษณ์ยังหยอดเสียงหยดย้อย ขำคิกคัก “หรือรอจนถึงวันหยุดไม่ไหว อยากเจอหน้าพี่...”
“มีคนเอารูปผมกับพี่กรมาติดที่บอร์ดมหาลัย” เอ่ยแทรกอย่างไร้มารยาท แต่เขาก็ร้อนใจเกินกว่าจะทนไหว “จะเป็นคนเดียวกับที่ส่งจดหมายมาหรือเปล่า พี่ฟี่ ผม...ชักจะกลัวมากขึ้นทุกทีแล้ว”
เงียบไปพักหนึ่งก่อนเอกลักษณ์จะเอ่ยเครียด ไม่เหลือร่องรอยล้อเล่นแบบตอนแรก “รูปไอ้กรกับน้องฟ้า...ติดที่มหาลัยเนี่ยนะ อย่าว่าแต่ฟ้าเลย พี่เองก็ว่ามันดูแย่ขึ้นทุกทีๆ แล้วล่ะ ฟ้าเก็บรูปนั้นไว้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะลองหาทางดู”
“ได้ครับ” รีบพับหลักฐานเก็บยัดในเป้แล้วเอ่ยถาม “พี่พลเป็นยังไงบ้าง วันนี้เขาไปเรียนหรือเปล่า”
“ไม่ได้มา” ได้ยินเสียงเอกลักษณ์ถอนหายใจ “ฟ้า เรื่องที่พี่ขอไว้น่ะ คือ...ถ้าฟ้าลำบากใจหรือไม่อยากไปหามันแล้ว พี่ก็เข้าใจนะ เพราะพี่ก็เริ่มไม่อยากให้ฟ้าเสี่ยงแล้วสิ ถ้าฟ้าเป็นอะไรไป พี่ตายแน่”
เอกลักษณ์พูดประโยคหลังนี้บ่อยจนเขาชักชินเสียแล้ว “อยากไปสิ ทำไมผมจะต้องไม่อยากไปเจอพี่พลด้วย”
“ไม่รู้สิ แต่ฟ้ายังแน่ใจเหรอว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับไอ้พลจริงๆ”
“แน่ใจ”
“ก็ได้ งั้นขอเวลาอีกสองสามวันนะ ถ้าไอ้พลยังไม่โผล่หัวมา พี่ก็ว่าปล่อยมันไปแบบนี้ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”
เอกลักษณ์พูดต่ออีกสองสามประโยคก่อนวางสายไป เมื่อรู้สึกตัวว่าเพิ่งโดดเรียนคาบที่สองไปเสียแล้ว เขาจึงไม่รีบร้อนไปไหนนอกจากนั่งเหม่ออยู่ตรงที่เดิม สักพักก็ค่อยๆ ควักแว่นออกมาใส่จ้องภาพแอบถ่ายดูอีกรอบชัดๆ และสังเกตเห็นความผิดปกติของหนึ่งในรูปพวกนั้น
ตัวเขาในรูปแอบถ่ายกำลังยิ้มตอนกรตะแคงหน้าลงมากระซิบอะไรบางอย่างตรงข้างหู
กรเองก็ยิ้ม คาดว่าคงกำลังนินทาใครหรืออะไรที่พวกเขาเห็นในตอนนั้น แต่ทำไมตัวเขาเองถึงทำท่าเหมือนกับชะโงกหน้าไปฟังด้วยก็ไม่รู้
สมควรจะให้คนเห็นเข้าใจผิด เพราะถ้าคนในรูปไม่ใช่ตัวเอง ขอบฟ้าก็คงบรรยายกิริยาดังกล่าวได้ว่าคนในรูปกำลังจู๋จี๋กัน
เอ่อ แต่เขากับกรไม่ได้จู๋จี๋กันนะ
เพ่งมองจนเริ่มปวดตาก่อนจะรีบเก็บลงกระเป๋า นี่มันไม่ใช่เวลามานั่งจับผิดตัวเองในภาพสักหน่อย ตอนนี้สิ่งที่สำคัญกว่าคือใครเป็นคนถ่ายภาพนี้และต้องการอะไรกันแน่ หากคนร้ายต้องการแบล็คเมล์ก็น่าจะติดต่อมาแล้วไม่ใช่ส่งแค่จดหมายสนเท่ห์ ดังนั้นเป็นไปได้มากกว่าว่าคนร้ายทำเพราะต้องการแก้แค้น ไม่เขาก็กร ไม่งั้นก็ทั้งคู่ จริงอยู่ว่าเขาไม่ค่อยมีมิตรแต่ก็ไม่ได้สร้างศัตรูไว้มากมาย
ส่วนคนมีศัตรูเยอะก็ดันไม่สนใจเอาเสียเลย
ในท้องปวดมวนด้วยความเครียดจนขอบฟ้านิ่วหน้า นั่งตัวเกร็ง สูดลมหายใจลึกๆ อยู่นานกว่าอาการปวดจะค่อยบรรเทาลงบ้างและถอนหายใจยามเตรียมตัวเข้าเรียนวิชาต่อไป คิดเสียว่ายังไงก็ไม่เคยมีคนมองเขาในแง่ดีอยู่แล้ว โดนมองแปลกๆ มากอีกหน่อยจะเป็นอะไรไป
เฮ้อ แต่เขาจำไม่ได้ว่าเคยจู๋จี๋กับกรจริงๆ นะ
+++++++++
กว่าเอกลักษณ์จะติดต่อหาเขาอีกครั้งก็เป็นอีกหลายวันถัดมา เป็นช่วงที่เลวร้ายรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ของเขากับการใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยแบบโดนซุบซิบลับหลัง จะว่าชินแล้วก็คงใช่ ที่ตลกร้ายคือมีนักศึกษาท่าทางตุ้งติ้งเดินมาตบบ่าเขาแล้วเริ่มพูดคุยอย่างสนิทสนมราวกับรู้จักกันมานาน
“ฉันเห็นรูปเมื่อวันนั้นแล้ว หล่อลากเลยนี่นา ไปหาจากไหนเหรอ แนะนำฉันบ้างสิหรือจะให้ดีก็มาร่วมวงกันไหม สนุกกว่าเล่นกันแค่สองคนเป็นไหนๆ ฉันรับประกัน”
ขอบฟ้าผงะ ก่อนวิ่งหนีไม่เหลียวหลัง ถึงจะอยากมีเพื่อน แต่ถ้าเป็นเพื่อนแบบนี้ เขาก็ไม่เอาเหมือนกัน
โทรศัพท์ดังขึ้นตอนที่เขากำลังเตรียมตัวจะเข้านอน
“ฟ้า ถ้าพี่เข้าไปรับเราตอนนี้จะสะดวกไหม” ปลายสายตะเบ็งเสียงมาท่ามกลางเสียงอื้ออึง “พี่เพิ่งเจอไอ้พลเมื่อกี๊”
“พี่ฟี่ไม่ต้องมารับหรอก เดี๋ยวผมไปหาเอง อยู่ที่ไหนครับ” รับฟังสถานที่มาแล้ว ขอบฟ้าก็รับปาก “เดี๋ยวผมจะรีบไป ไว้เจอกันนะครับ”
รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและย่องออกจากบ้านทันที โดยไม่อยากจะยอมรับว่าดูเหมือนเขาจะเริ่มเชี่ยวชาญในการทำเรื่องแบบนี้เสียแล้ว
เมื่อไปถึงบริเวณนัดเจอ ขอบฟ้าก็โทรศัพท์หาเอกลักษณ์ซึ่งรีบเดินมาหาทันที “พี่ขอโทษนะที่ทำให้ต้องเดือดร้อน แล้วนี่ที่บ้านรู้ไหมว่าฟ้าออกมา”
ส่ายหน้าแล้วเขาจึงรีบบอก “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเองก็ไม่อยากให้พี่พลเป็นแบบที่ว่า เรารีบไปหาพี่พลกันเถอะ”
เอกลักษณ์จูงมือเขาเดินเข้าร้าน ลัดเลาะผู้คนไปตามทาง ขึ้นบันไดแคบๆ จนกระทั่งมาถึงมุมด้านบนที่ค่อนข้างแยกเป็นเอกเทศจากความสับสนทางด้านล่าง มีเงาตะคุ่มบ้างก็นั่ง บ้างก็นอนกองกันอยู่ตามโซฟา เมื่อมองดูค่อยเห็นว่าส่วนใหญ่ถ้าไม่ได้นอนยิ้มก็จะตาลอยกันอยู่ทั้งนั้น
เอกลักษณ์ปล่อยมือเขาและเดินเข้าไปหาผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งเหยียดขาอยู่มุมด้านในสุด ขอบฟ้าเพ่งสายตามองตามแล้วต้องกลั้นหายใจ เขาแทบจำพลชนะไม่ได้เลยเมื่อมองดูใบหน้าซูบซีดนั้น เอกลักษณ์ชี้มาทางเขาซึ่งกำลังเดินเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าของชายหนุ่มดูคล้ายจะตะลึงอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงขนาดหนัก
“พามันมาทำไม!” เสียงเกรี้ยวกราดตะคอกใส่ก่อนที่เจ้าตัวจะผลักไสผู้เป็นเพื่อนจนเซ “มึงคิดว่าพามันมาแล้วกูจะซาบซึ้งบุญคุณพวกมึงนักหรือไง! ไสหัวไปให้พ้น ไอ้ฟี่ เอามันไปให้พ้นหน้ากูเดี๋ยวนี้เลย”
ขอบฟ้าตัวชา หน้าชา แทบไม่ได้ยินอีกแล้วว่าเอกลักษณ์เกลี้ยกล่อมพลชนะต่อยังไง มารู้ตัวอีกที เอกลักษณ์ก็เดินส่ายหน้ากลับมาหา “วันนี้คงไม่ได้เรื่องแล้วล่ะ ขอโทษนะที่อุตส่าห์มาทั้งที ไว้ครั้งหน้า เราลองไปหามันที่อื่นที่ไม่ใช่ที่ผับกันดีกว่า”
ว่าแล้วก็เอื้อมมือมาดึงเขาให้ออกเดินแต่ขอบฟ้าไม่กระดุกกระดิกจากจุดเดิม เขาเงยหน้าบอกเอกลักษณ์ทั้งที่ตัวเองก็ไม่มั่นใจแม้แต่น้อย
“พี่ฟี่กลับไปก่อนเถอะครับ ผมจะอยู่ต่ออีกนิด” เห็นอีกฝ่ายตั้งท่าจะปฏิเสธ จึงรีบย้ำ “ให้ผมลองดูเถอะ ผมปล่อยพี่พลให้เป็นแบบนี้ไม่ได้หรอก”
ครูสอนพิเศษชั่วคราวตีหน้ายุ่ง หันซ้ายหันขวาอยู่สักพักก่อนจะทำข้อตกลง “พี่จะรออยู่แถวนี้แล้วกัน ถ้ามีอะไรรีบโทรหานะ แล้วก็...อย่าอยู่กับมันแค่สองคนตามลำพังเด็ดขาด เฮ้อ คิดถูกคิดผิดวะเนี่ย ถ้าฟ้าเป็นอะไรขึ้นมา ไอ้กรเอาพี่ตายแน่”
พูดสโลแกนประจำตัวจบ เอกลักษณ์ก็ยอมเดินจากไปแต่ยังไม่วายเหลียวมามองเป็นระยะๆ จนกระทั่งลับตาไปแล้วนั่นล่ะ ความมั่นใจที่พยายามแสดงให้ฝ่ายนั้นเห็นก็หายวับ ขอบฟ้าเริ่มประหม่าและไม่รู้จะทำอะไรต่อทันที
เขายืนทื่อ เหลียวมองพลชนะที่ไม่ได้สนใจมองเขาอีกแล้วสลับกับมองทางที่เอกลักษณ์เดินหายไป ยืนเก้กังสักพักก็ตัดสินใจเดินย่องๆ มาทิ้งตัวลงนั่งที่มุมโซฟาฝั่งเยื้องๆ กับตัวที่พลชนะนั่งอยู่
นั่งหายใจทิ้ง คิดสับสนอยู่พักใหญ่จนกระทั่งพวกที่นั่งโซฟาตัวเดียวกับพลชนะลุก เขาก็รีบกระเถิบตัวมาแทนที่โดยไม่ได้วางแผนล่วงหน้า ย้ายมาแล้วถึงเพิ่งหันไปเห็นพลชนะจ้องเขม็งอยู่ ขอบฟ้าถึงกับสะดุ้ง นึกกลัวว่าจะโดนถีบกระเด็นก็คราวนี้
ทว่านั่งตัวเกร็งอยู่นานก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอเหลียวมองดูด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ ก็พบว่าพลชนะหันไปนั่งซบอกหญิงสาวอีกด้านหนึ่งไปเสียแล้ว ชายหนุ่มฝังใบหน้าลงกับหน้าอกหน้าใจล้นหลามที่เสนอตัวอย่างยินดี ส่วนมือจะอยู่ตรงตำแหน่งใด ขอบฟ้าไม่กล้ามองหานอกจากสะบัดหน้าร้อนเห่อกลับมา นั่งคอแข็งจ้องตรงไปด้านหน้าอย่างเดียว
จนมือกำเกร็งชื้นเหงื่อ ชั่วขณะที่คิดว่าตนมานั่งทำบ้าอะไรที่นี่ จู่ๆ ก็มีใครคนหนึ่งเดินมานั่งติดกับเขา
“ไม่เคยเห็นหน้าเลย เพิ่งเคยมาเหรอ” ผู้มาใหม่ทักทายพร้อมรอยยิ้ม ขอบฟ้าคิดว่าคงเป็นการเสียมารยาทถ้าจะไม่ตอบ
“เอ่อ...ครับ”
“แล้วนี่มาคนเดียว”
“คนที่มาด้วย...ไปเข้าห้องน้ำ” อะไรบางอย่างบอกว่าไม่ควรพูดความจริง
“เหรอ แต่เห็นนั่งคนเดียวมาตั้งนานแล้วนี่”
ถึงจะโดนจับโกหกได้แต่ขอบฟ้าก็นิ่งเงียบ ไม่พูดต่อ นอกจากชะเง้อมองพลชนะที่ยังง่วนอยู่อีกด้าน
“คนพูดด้วยจะมองไปที่อื่นทำไม” แขกไม่ได้รับเชิญยังไม่ยอมไปไหนและยกมือขึ้นโอบบ่าเขาเสียดื้อๆ “เห็นท่าทางตื่นๆ หรอกนะถึงอุตส่าห์มาชวนคุย ชื่ออะไรล่ะเรา”
ขอบฟ้าพยายามขืนตัวออกแต่อุ้งมือบนบ่ากลับเพิ่มแรงยื้อไว้
“มียาใหม่เพิ่งมาถึง อยากลองไหม เผื่อวันหลังติดใจจะได้มาอีก” คาดว่าคงตีสีหน้าตกตะลึงของเขาเป็นสีหน้าสนอกสนใจ ฝ่ายนั้นจึงรีบขยายความ “รับรองว่าใช้แล้วขึ้นสวรรค์ ไม่มีผลข้างเคียง ใครลองครั้งแรกก็ติดใจกันทั้งนั้น”
เขานึกสงสัยนักว่าพลชนะเห็นของพวกนี้ดีตรงไหน บางทีเขาควรจะลองศึกษาดูเพื่อหาวิธีแก้ไขให้พลชนะได้อย่างถูกวิธี
“มัน...แพงไหม” เขาไม่เคยมีเงินพกติดตัวมาก “ถ้าแพงมาก ผมไม่มีเงิน...”
“เห็นว่าเป็นครั้งแรกหรอกนะจะให้ทดลอง...” คนพูดพูดไม่จบประโยคดีเพราะโดนกระชากตัวลอย ผลักกระเด็นลงไปกองกับพื้น “โอ๊ย! มึงทำเหี้ย...”
“กูฆ่ามึงแน่ถ้ายังเสนอหน้าอยู่ตรงนี้!” น้ำเสียงขู่อาฆาตเอาจริงจนฝ่ายนั้นต้องรีบตะเกียกตะกายลุกหนีไปโดยไม่วายด่าไล่หลังให้ลั่น
ขอบฟ้ายืนอึ้งๆ มองแผ่นหลังกว้างที่บังอยู่ด้านหน้าครู่หนึ่งก่อนได้สติ เรียกระล่ำละลักพร้อมรอยยิ้ม “พี่พล...”
“ปัญญาอ่อนหรือไง หา! นั่งซื่อบื้อฟังมันพูดอยู่ได้ตั้งนานสองนาน” พลชนะหันมาตะคอกใส่ไม่ยั้ง “กลับบ้านกลับช่องไปได้แล้ว!”
ถึงจะกลัวหัวหดกับอารมณ์ร้ายๆ แต่ขอบฟ้าก็ประหลาดใจตัวเองเหมือนกันที่ยังกล้าปฏิเสธเสียงสั่น “ผะ...ผมไม่กลับ นะ...นอกจากพี่พลจะกลับ”
“หึ” จากความโกรธ พลชนะกลับเปลี่ยนอารมณ์เป็นสีหน้าแววตาดูถูกได้ทันควัน “ไอ้กรมันไม่ถึงใจพอหรือไง ถึงได้ยังอดอยากปากแห้ง หรือว่า...โดนเขี่ยทิ้งแล้ว บอกไว้ก่อนนะว่าของเหลือเดน กูแดกไม่ลง”
รู้สึกว่าใบหน้าชาวาบเหมือนโดนตบ ขอบฟ้าทำได้แค่ยืนตัวแข็ง จ้องมองผู้พูดตาไม่กระพริบ
“กูไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากได้ยินเสียง แค่นี้กูยังน่าสมเพชไม่พอหรือไง ต้องให้ลงคลานเป็นหมาตามก้นมึงเลยไหม มึงถึงจะพอใจ” พลชนะกัดฟันกรอด “อยากเห็นกูคุกเข่าลงอ้อนวอน ขอร้องให้มึงกลับมางั้นเหรอ ไม่มีทาง มึงไม่ได้มีค่าขนาดนั้น”
“ผมขอ...ขอโทษ” เอ่ยตะกุกตะกักและหน้าซีดหนักเมื่อพลชนะสบถลั่น ก้าวเร็วๆ เดินหนีไป ขอบฟ้าไม่รู้จะทำอย่างไรดี จึงรีบวิ่งแหวกคนตามหลังไปจนพ้นออกนอกร้าน หยุดลังเลนิดหนึ่งว่าควรโทรศัพท์หาเอกลักษณ์ดีหรือไม่ แต่เห็นแผ่นหลังกว้างเดินลิ่วๆ กำลังจะลับตาไป เขาก็เลิกลังเลและวิ่งตามต่อทันทีโดยทิ้งระยะห่างพอสมควร
โชคดีที่พลชนะไม่ได้คิดจะเข้าร้านอื่นต่อ ชายหนุ่มแค่เดินไปเรื่อยๆ เหมือนคนไม่มีจุดหมาย ขอบฟ้าไม่รู้ว่าพวกเขาเดินมาไกลแค่ไหน รู้แค่ว่ารอบตัวไม่มีแสงสีเสียงอึกทึกอีกแล้ว นอกจากรถบนถนนที่แล่นผ่านมาเป็นระยะกับแสงสว่างจากไฟถนนเท่านั้น
เขาเริ่มเหนื่อยจนหอบ สะดุดขอบทางเท้าเกือบหน้าคะมำก็หลายหน และเริ่มใจชื้นขึ้นเมื่อพลชนะลงนั่งพักในที่สุด
ใกล้กันคือร้านสะดวกซื้อที่มีคนเดินเข้าออกบ้างนานๆ ครั้ง แม้จะหิวน้ำจนคอแห้งแทบเป็นผง แต่ขอบฟ้าก็ไม่ยอมคลาดสายตาจากคนที่วิ่งไล่มาตลอด จึงพยายามรักษาระยะห่างไว้และลงนั่งพักเอาแรงบ้าง เช็ดเหงื่อกับแขนเสื้อแล้วแทบสะดุ้งเมื่อมีเสียงเอ่ยลอยๆ
“เหนื่อยก็กลับไปเถอะ”
เพราะผู้พูดไม่ได้มองหน้าเขา นอกจากควักบุหรี่ออกมาจุดสูบ ขอบฟ้าจึงไม่ค่อยแน่ใจนักว่าพลชนะเอ่ยกับเขาหรือเปล่า แต่ก็ตอบไปว่า “ไม่เหนื่อยหรอกครับ ที่สะดุดเพราะมันมืด”
“กลับไปก่อนเถอะ ถ้าพี่เหนื่อยเมื่อไหร่ก็กลับเองล่ะ” สรรพนามที่กลับมาแทนตัวด้วยคำว่าพี่เหมือนเมื่อก่อนทำให้ขอบฟ้าเริ่มตื้อในอก คิดถึงวันเก่าๆ ที่เขาเคยคบกับคนตรงหน้า
“พี่พล...” เขาเอ่ยเรียก หากยังไม่ทันหลุดประโยคที่เหลือ เสียงโทรศัพท์ที่จู่ๆ ก็ดังลั่นขึ้นกลับขัดจังหวะเสียก่อน ขอบฟ้ารีบล้วงโทรศัพท์ออกมา มองชื่อคนเรียกเข้าแล้วอึ้งนิดๆ ไม่รู้จะทำยังไงดี
“รับสิ จะปล่อยให้ดังทำไม” พลชนะแนะเสียงเรียบ แต่คนฟังฟังแล้วรู้สึกเหมือนกำลังโดนสั่งมากกว่า
เมื่อโดนบีบบังคับทั้งสองทาง ขอบฟ้าจึงกดรับ กรอกเสียงลงไปเบาๆ อยากให้ฟังดูเหมือนเขาเข้านอนไปแล้ว “ครับ”
“นอนแล้วเหรอ” ประโยคห้วนห้าวถามมาคำแรกก็เล่นเอาเขาหายใจไม่ทั่วท้องเสียแล้ว
“เอ่อ พี่มีธุระอะไรเหรอ” เพราะรู้ว่าโกหกไม่เก่ง เขาจึงพยายามบ่ายเบี่ยง ย้อนถามแทน แต่ไม่รู้ทำไม กรกลับนิ่งไปนิด ก่อนย้ำคำถามเดิม
“นี่มึงเข้านอนแล้วใช่ไหม”
จะอะไรกันนักกันหนานะ ช่วยละเว้นเขาสักครั้งจะได้ไหม ขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวได้โปรดเชื่อคำโกหกของเขาเถอะ ขอบฟ้าเริ่มนึกอยากร้องไห้ “อืม ก็...”
“ตอนนี้มึงอยู่ที่ไหนกันแน่ ไม่ได้อยู่บ้านใช่ไหม อยู่กับใคร! ตอบกูมาให้ชัดๆ ถ้ากล้าโกหก เจอหน้า กูจะตีให้ตาย”
ขอบฟ้าหน้าเสีย ยิ่งเหลือบมองเห็นว่าพลชนะจ้องตรงมาพร้อมรอยยิ้มขื่นทั้งๆ ที่หน้าเศร้าจนน่าใจหาย เขาก็ตัดสินใจทำสิ่งที่กล้าหาญที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต “พี่กรไม่ต้องห่วงนะ ผมมาทำธุระกับพี่ฟี่ เดี๋ยวก็กลับแต่ตอนนี้ผมไม่สะดวก ไว้ผมจะโทรหานะครับ”
กดตัดสายแล้วยัดคืนที่เดิมทันควันทั้งที่อยากโยนทิ้งไปไกลๆ มากกว่า นึกทบทวนว่าก่อนโทรศัพท์จะดัง เขาพูดกับพลชนะไปถึงไหนแล้ว
อืม รู้สึกเหมือนจะยังไม่ได้เริ่ม “พี่พล...สบายดีไหม”
คำตอบคือความเงียบ เขาเริ่มสำนึกได้ว่าคำถามนี้ดูจะไม่มีความสำคัญ จึงเริ่มใหม่ “พี่ดูผอมไปนะ สูบบุหรี่จัดไปหรือเปล่า กินเหล้า...น้อยลงหน่อยดีกว่าไหม”
“ไอ้ฟี่ไปเล่าให้ฟังหรือไงว่าพี่ติดยา” อาจจะเพราะขี้เกียจฟังเขาพูดจาอ้อมโลก พลชนะจึงเอ่ยตรงประเด็น “ไร้สาระ พี่ไม่มีปัญหาอะไรให้ถึงกับต้องหันไปใช้ยาสักหน่อย”
เขาโล่งอกจนยิ้มออกมา “อืม ผมก็บอกพี่ฟี่แล้วว่าพี่พลไม่มีทางใช้ยาหรอก”
“แต่ถึงพี่จะใช้จริง ฟ้าก็ไม่มีสิทธิ์อะไรมาเตือนพี่”
ประโยคดังกล่าวทำเขาหน้าชา เกิดอาการวางไม้วางมือไม่ถูกอีกรอบ พอโทรศัพท์ดังเขาจึงรีบกดรับ “ครับ”
“ฟ้าอยู่ที่ไหน!” เอกลักษณ์แทบจะกรีดร้องมาตามสาย “ไอ้กรมันโทรหาพี่เมื่อกี๊ เสียงมันฟังเหมือนโกรธจนใกล้จะระเบิดอยู่แล้ว! มันกำลังจะมาฆ่าพี่! มันบอกให้พี่เตรียมตัวตายด้วย ฟ้าว่ามันจะกล้าทำจริงๆ หรือเปล่า พี่ฟี่ยังไม่อยากตายยยย...”
“พี่ฟี่ใจเย็นๆ พยายามอยู่ในที่ที่มีคนเยอะๆ ก่อนนะ พี่กรคงไม่กล้าลงมือ...” ปากบอกให้เอกลักษณ์ใจเย็น แต่ตัวเขาเองดันนึกภาพกรเด็ดหัวฝ่ายนั้นออกชัดแจ๋ว “ผมยังคุยกับพี่พลไม่...อ๊ะ”
เขาอุทานเมื่อโดนแย่งโทรศัพท์ในมือไป พลชนะกรอกเสียงบอกสถานที่ที่พวกเขาอยู่ไปเรียบๆ แล้วสั่ง “รีบๆ มารับฟ้าไปได้แล้ว มาช้ากูไม่รับปากนะว่าจะปลอดภัย”
กดตัดสายทันทีที่พูดจบแล้วหันมามองเขาที่ยังกระพริบตาปริบ “ฟ้าควรจะกลัวนะเพราะพี่ไม่ได้พูดเล่น”
“พี่พลไม่เคยทำร้ายผม แล้วทำไมผมต้องกลัวด้วย” ขอบฟ้าเอ่ยและย้ำคำเดิม “พี่พลเป็นคนดี พี่ไม่มีทางทำร้ายตัวเอง ทำร้ายผมหรือใครๆ ได้หรอก”
“ใช่สิ เพราะมัวแต่เป็นคนดีแบบนี้ไง ถึงปล่อยให้โดนคนเลวๆ คาบเอาคนรักไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้” หัวเราะแบบไม่นึกขำแล้วพลชนะก็ขยี้บุหรี่ดับด้วยปลายเท้า “ไหนๆ ก็มีเวลากว่าไอ้ฟี่จะมา เรามานั่งคุยฆ่าเวลาก่อนก็ได้ ว่าไงล่ะ คบกับคนเลวแบบไอ้กรมีความสุขกว่าตอนอยู่กับพี่มากไหม ลองเล่าให้พี่ฟังหน่อย”
ขอบฟ้ากัดปากจนเจ็บ บอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้ “พี่พลด่าผมเลยดีกว่า จะตบตี จะด่าว่ายังไงก็ได้ แต่พี่ต้องกลับบ้าน แล้วอย่าทำตัวแบบนี้อีก ผมขอร้อง”
“ใครจะไปตีเรา หา พี่แค่อยากฟังให้ชัดๆ ว่าฟ้ารักไอ้กรมากแค่ไหน วันๆ ทำอะไรกันบ้าง บอกมาได้เลยว่าอยู่กับมันอย่างมีความสุข แล้วว่างๆ ได้หัวเราะขำเรื่องของไอ้หน้าโง่แบบพี่กันบ้างไหม บอกมาให้หมด เอาให้พี่กระอักออกมาเป็นเลือดเลยยิ่งดี เล่ามาสิ บอกให้เล่าก็เล่าสิวะ!”
ถึงจะบอก จะห้ามตัวเองไม่ให้ร้องไห้ แต่ขอบฟ้าก็กลั้นเสียงสะอื้นไม่ไหว
“ผมไม่... มันไม่ใช่แบบที่พี่พลคิด”
“ไม่ว่าตอนแรก เรื่องระหว่างฟ้ากับมันจะเริ่มต้นยังไง แต่สิ่งที่พี่เห็นตอนนี้คือคำตอบ ฟ้าเลือกมัน เหมือนคนอื่นๆ นั่นล่ะ ถึงจะรู้ว่าไอ้กรมันเลวแค่ไหนก็ยังรัก” คนพูดมองหน้าเขา ยิ้มเหยียด “หรือที่ยังอยู่กับมันทุกวันนี้คือการฝืนใจงั้นเหรอ พี่คิดว่าไม่นะ”
“พี่พลจะให้ผมทำยังไงถึงจะยอมยกโทษให้ ต้องทำยังไงพี่ถึงจะยอมเลิกทำร้ายตัวเองแบบนี้”
“พี่...อยากให้ฟ้ากลับมาหาพี่”
ขอบฟ้ายืดตัวตรง ไม่แน่ใจว่าตัวเองยังหายใจอยู่หรือเปล่า หันขวับไปมองพลชนะและอ้าปากทำท่าจะตอบแต่กลับนึกไม่ออกว่าตนจะตอบอะไร
พลชนะซึ่งเห็นปฏิกิริยาของเขาชัดเจนค่อยๆ หัวเราะเสียงแห้ง “อยากได้ยินอะไรน้ำเน่าแบบนั้นเหรอ ไม่ล่ะ ความรู้สึกดีๆ ที่เสียไปน่ะ ทำยังไงมันก็กลับมาเหมือนเดิมไม่ได้หรอก พี่คงไม่สามารถมองหน้าฟ้าด้วยความรู้สึกเก่าๆ ได้อีกต่อไปแล้ว”
ร่างสูงลุกขึ้นยืนตรงหน้าเขาที่ได้แต่แหงนมองอย่างคนจนตรอกและไร้ทางสู้
“แต่จะให้ปล่อยไปเฉยๆ ก็คงไม่ได้ สิ่งที่พี่ต้องการจากฟ้ามีแค่เรื่องเดียวเท่านั้นคืออยากเห็นฟ้าทิ้งไอ้กร...ง่ายๆ แค่นี้ล่ะ ถ้าฟ้าบอกเลิกมันวันไหน พี่ก็จะยกโทษให้วันนั้น” ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าผู้พูด ไม่มีร่องรอยเหยียดหยาดหรือเยาะเย้ย ไม่มีความเศร้าหรือเสียใจ มีเพียงความว่างเปล่าอยู่ที่นั่น “ป่านยังทำใจเรื่องไอ้กรไม่ได้อยู่เลย ได้ยินว่าเธอพยายามมาขอคืนดีกับมัน แต่โดนมันเมินใส่ต่อหน้าคนเกือบทั้งคณะ... น่าเสียดายนะ ผู้หญิงที่เพียบพร้อมแบบนั้นกลับสิ้นคิดเพราะดันมาหลงรักผู้ชายเลวๆ แบบไอ้กรซะได้ น่าสมเพชจริงๆ”
ความรู้สึกในเวลานี้ไม่ผิดอะไรกับโดนชายหนุ่มต่อยแล้วกระทืบซ้ำ ขอบฟ้าอ้าปากแต่ไม่มีคำพูดใดหลุดจากปาก เขากำลังช็อคกับสิ่งที่ได้ยิน อยากคิดว่าพลชนะพูดโกหกหรือพูดอะไรก็ได้ที่บ่งบอกว่าเรื่องเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องจริง
“ฟ้า!” เสียงเรียกชื่อดังลั่นทำให้เจ้าของชื่อหันไปมองแบบงงๆ เห็นกรวิ่งตรงมาโดยมีเอกลักษณ์วิ่งไล่หลังมาติดๆ เมื่อเข้าใกล้ อุ้งมือแข็งราวคีมเหล็กก็คว้าแขนเขาหมับแล้วกระชากเข้าหาตัว หรี่ตาจ้องพลชนะก่อนถามทั้งๆ ที่ยังยึดเขาไว้แน่น “มึงต้องการอะไร”
พลชนะมองหน้าคนที่เคยเรียกว่าเพื่อน มองกิริยาที่กอดคนในอ้อมแขนไว้เหมือนกลัวตนจะแย่งไป มองแล้วก็ได้แต่เหยียดยิ้มขื่น “ต้องการให้พวกมึงตายๆ ไปมั้ง จะได้เลิกทำให้คนอื่นเขาเสียใจกันสักที”
กรจ้องคนพูด กำหมัดแน่น ดูจากนิสัยแล้วการที่เจ้าตัวยังอดทนไม่โต้ตอบอะไรนั้นนับว่าแปลกประหลาดมาก เอกลักษณ์ที่ยืนกระวนกระวายหอบแฮ่กอยู่ข้างๆ ยังไม่วายแปลกใจในความอดทนของเพื่อน
“เอ่อ ใจเย็นๆ นะมึงทั้งสองคน กู...กูว่าเราค่อยๆ กลับไปคุยกัน ทำความเข้าใจกันดีกว่า” เอกลักษณ์ที่ปกติพูดเก่งยังไปแทบไม่เป็นในสถานการณ์แบบนี้ “ตรงนี้มีใครผ่านไปผ่านมา มันคงไม่ค่อยดี...”
“ไม่ค่อยดีงั้นเหรอ” ทวนเสียงขบขันแล้วพลชนะก็หัวเราะ “มึงนี่ห่วงอะไรไม่เข้าท่า คิดหรือว่ามันสองคนจะอาย สิ่งที่พวกมันทำลงไปน่าอายกว่านี้เป็นสิบเป็นร้อยเท่า มันยังไม่รู้สึกรู้สาเลย”
“ไอ้พล!” กรตวาดดัง ตั้งท่าจะถลันเข้าหาคนพูด แต่โดนขยุ้มอกเสื้อไว้แน่นโดยคนในอ้อมแขน ใบหน้าซีดเผือดเหยเกและส่งสายตาขอร้องเงียบๆ ร่างสูงกัดฟันแน่น กระชับบ่าขอบฟ้าพร้อมหันหลัง “กลับบ้านเรากันเถอะ”
กลับกลายเป็นพลชนะที่ทนไม่ได้เมื่อเห็นกิริยาดังกล่าวกับประโยคบาดหู ชายหนุ่มตะโกนขึ้น “ไอ้กร แล้วอย่าลืมหาปลอกคอมาล่ามเมียมึงไว้ด้วยล่ะ ไม่งั้นเผลอแป๊บเดียว มันคงวิ่งไปอ้าขาให้ใครต่อใคร...”
เหมือนฟางเส้นสุดท้าย กรกระโจนเข้าหาอีกฝ่ายจนทั้งคู่ลงไปชกต่อยกันต่อบนพื้นถนนอย่างต้องการจะฆ่าอีกคนให้ตายคามือ เมื่อไม่มีใครยอมใครจึงมีแต่เสียงโวยวายของคนเห็นเหตุการณ์กับเสียงคำรามลั่นของชายหนุ่มทั้งสองคน
เอกลักษณ์ที่พยายามเข้าไปแยกโดนลูกหลงหรือไม่รู้ว่าจงใจจนหน้าหงายต้องคลานกลับออกมานอกวง เช่นเดียวกับขอบฟ้าที่พยายามเอาตัวเข้าไปขวางแต่ก็โดนผลักกระเด็น เสียหลักจนเกือบหงายหลังฟาดพื้น โชคดีที่เอกลักษณ์ดึงไว้ทันเสียก่อน
“พี่ฟี่! ทำอะไรสักอย่างสิ!”
“พี่ก็อยากทำอะไรนะแต่ว่า...” เอกลักษณ์นวดกรามที่แทบโย้ไปข้างจากหมัดหลงเมื่อครู่ มันน่าสงสัยน้อยอยู่เสียเมื่อไหร่ เพราะพอกรมองเห็นว่าเป็นตนที่เข้าไปห้ามถึงได้เลี้ยวหมัดมาหาเสียอย่างนั้น “เดี๋ยวมันหมดแรงก็หยุดเองล่ะ”
เวลานี้มีคนไม่น้อยที่หยุดมองเหตุการณ์ตะลุมบอนของทั้งคู่แต่ไม่มีใครคิดจะเข้าไปขวางนอกจากมองห่างๆ ขอบฟ้าเหลียวมองไปรอบข้างด้วยความร้อนใจ ขณะที่คิดว่าจะลองดูอีกครั้ง เขาก็เหลือบเห็นสิ่งผิดปกติเข้าเสียก่อน
เพราะถนนค่อนข้างโล่ง นานๆ ทีถึงจะมีรถแล่นมาสักคัน หากรถคันหนึ่งกลับจอดอยู่ไม่ห่างจากจุดที่พวกเขายืนกลุ้มรุมอยู่ อีกสองคนที่มัวแต่ต่อยกันก็ดันไม่คิดจะหาสถานที่ปลอดภัยกว่าพื้นถนนเป็นสังเวียนเสียด้วย
ขณะที่คิดจะหันไปบอกเอกลักษณ์ รถคันดังกล่าวกลับพุ่งสวนเข้ามาในเวลาที่กรกำลังโซซัดโซเซลุกขึ้นยืนหันหลังให้กับถนนพอดี
เขาโผเข้าไปก่อนจะได้คิดทบทวนเสียอีกว่าทำอะไรอยู่ จะเรียกว่าเป็นการเคลื่อนไหวที่เร็วที่สุดในชีวิตของเขาก็คงไม่ผิด รู้แต่ว่าวินาทีหนึ่งเขายังยืนอยู่ข้างเอกลักษณ์ แต่ในอีกวินาทีต่อมากลับถลาเข้าไปผลักร่างสูงสุดแรงให้พ้นทางพร้อมๆ กับที่รถพุ่งมาถึงตัว
แรงปะทะกับความเจ็บแปลบถาโถมเข้าใส่แทบจะพร้อมกัน ก่อนเรี่ยวแรงจะเหือดหายเพราะความหนึบชา ขอบฟ้าพยายามมองว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หูก็เหมือนจะอื้ออึงไปหมด ความหนาวเย็นที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ลืมตาไม่ขึ้น เขาอยากลืมตามองทุกอย่างให้ชัดๆ อยากรู้ว่ากรปลอดภัยดีหรือเปล่า แต่พบว่ามันยากเย็นยิ่งนัก
เสียงสุดท้ายที่ได้ยินแว่วๆ ก่อนความมืดดำจะเข้าครอบคลุมรอบด้านคือเสียงกรเรียกชื่อเขา อยากจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ขอบฟ้าก็ไม่มีโอกาสนั้น
++++++++++
หัวข้อ: Rough and Tender By DD. SP.สายสตอฯ ย่อมาจากอะไร: 14/9/16 (อ่าน 705382 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก