Fallen and Destined 6
ขอบฟ้ากลับมาทำงานพร้อมความรู้สึกแย่ๆ แม้การร้องไห้เหมือนคนบ้าจะทำให้เขาต้องมานึกอับอายทีหลัง แต่โชคดีที่พลชนะไม่ได้พูดถึงหรือต่อว่ากับความอ่อนแออันงี่เง่า อันที่จริงต้องบอกว่าพลชนะเลือกที่จะไม่พูดถึงเรื่องกรอีกเลยด้วยซ้ำ ไม่บอกให้เขาลาออก ไม่บอกให้เขาทำอย่างนั้นอย่างนี้ ราวกับชายหนุ่มจะปล่อยให้เขาตัดสินใจเองว่าจะเอาอย่างไรต่อไป
ในความโชคร้ายหลายๆ อย่าง สิ่งดีที่เกิดขึ้นเพียงอย่างเดียวคือพลชนะต้องบินไปต่างประเทศเรื่องงานอีกแล้ว ฟังจากน้ำเสียงหงุดหงิดที่เจ้าตัวโทรศัพท์มาบอกแล้วคิดว่าคงเลี่ยงไม่ได้จริงๆ แต่ขอบฟ้ากลับคิดว่าดีแล้ว ช่วงนี้เขาอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ มากกว่า สภาพจิตใจยังไม่พร้อมจะรับความสงสารและไม่อยากได้คำปลอบใจใดๆ มาเพิ่ม เขาอยากให้หัวใจพักอยู่นิ่งๆ ตรงที่เดิม อย่าให้มันอ่อนไหวเอนเอียง อย่าให้ต้องตื่นเต้นลิงโลดยามพบหน้า อย่าเพิ่งให้มันไร้ค่าโดนเหยียบย่ำไปมากกว่านี้เลย
ความเงียบของเขาเป็นเรื่องปกติ แต่มันกลับเป็นสิ่งผิดปกติเมื่อเกิดกับอักษร เพื่อนของเขาไม่ได้ยิ้ม ไม่ได้พูดจ๋อยๆ นอกจากนั่งเขี่ยข้าวและถอนหายใจเป็นเพื่อน
ขอบฟ้ารู้สึกผิดเล็กน้อยที่มัวแต่ซึมเศร้าจนไม่ทันสังเกตอาการผิดปกติที่ว่าตั้งแต่แรก “โอ้เป็นอะไร ทำไมวันนี้ดูหงอยๆ”
“เปล่า เราไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” อักษรกระตุกขึ้นมาเฮือกหนึ่ง ฉีกยิ้มให้ดูแต่พอเห็นว่าเขาไม่เชื่อ จึงค่อยกล่าวอ้อมแอ้ม “มันไม่ใช่เรื่องของเราหรอก เราไม่ควรจะเก็บมันมาคิดด้วยซ้ำ”
“แล้วมันเรื่องของใครล่ะ” เขาซักต่ออย่างใจเย็น
“มันเป็นเรื่องของ...พี่พลล่ะมั้ง” รีบกล่าวต่อเมื่อเห็นความแปลกใจในดวงตาคนถาม “ฟ้าอย่าเข้าใจผิด เราไม่ได้... จริงๆ นะ เพียงแต่เราสงสารพี่เขายังไงก็ไม่รู้ เรารู้ว่าฟ้าไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับพี่เขาหรอก แต่พี่พลก็เห็นฟ้าสำคัญมากๆ มากจนเราสงสาร ตอนที่พี่พลติดต่อฟ้าไม่ได้ เขาร้อนใจจนไม่เหลือมาดนิ่ง ห่วงว่าฟ้าจะเป็นอะไรหรือเปล่าถึงไม่มาตามนัด ห่วงว่าจะเกิดอุบัติเหตุ ห่วง...ยิ่งกว่าที่พี่บอสห่วงเราด้วยซ้ำ”
“โอ้...” เขาเริ่มจะเข้าใจสิ่งที่อักษรต้องการบอก รวมถึงเข้าใจสิ่งที่อักษรกำลังรู้สึกแม้ว่าเจ้าตัวเองจะยังไม่ยอมรับก็ตาม
“เรารู้ว่าเรากำลังขอในสิ่งงี่เง่า แต่...ฟ้า เราขอให้ฟ้ารักพี่พลได้ไหม” ดวงตาผู้พูดเริ่มแดงก่ำ “เราแค่ไม่อยากเห็นเขาเสียใจ แต่เราไม่ได้คิดอะไร...ฟ้าช่วยรักพี่พลทีเถอะ เราขอร้อง”
โชคดีที่ตอนนี้พนักงานส่วนใหญ่ยังไม่กลับจากการพักกลางวัน บริเวณที่พวกเขายืนอยู่จึงค่อนข้างเป็นส่วนตัว ขอบฟ้ายกมือลูบเส้นผมนิ่มของคนที่เริ่มป้ายน้ำตาบนแก้มแรงๆ
“เรารักพี่พลนะ โอ้” สีหน้าของอักษรยามได้ยินก้ำกึ่งระหว่างความดีใจกับความผิดหวังจนแยกไม่ออก “เรารักพี่พลแบบพี่ชายเหมือนที่เรารักพี่หมอก ขอโทษนะที่เราทำตามที่โอ้ขอร้องไม่ได้”
น้ำตาของอักษรทะลักทันทีที่เขาพูดจบ ขอบฟ้าดึงเพื่อนเข้ามาปลอบ แม้จะเคยนึกอยากจับคู่ให้อักษรกับพลชนะ แต่เขาคงคิดน้อยเกินไป และราคาที่เขาต้องจ่ายก็คือความเสียใจของเพื่อนสนิท นึกทดท้อว่าเหตุใดความรักถึงได้เกิดขึ้นง่ายดายนักแต่เวลาจะให้เลิกรักหรือตัดใจจากใครสักคนนี่ดูราวกับจะเป็นเรื่องยากเย็นเข็ญใจ
แม้จะจิตตกแค่ไหน หากโทรศัพท์ในตอนบ่ายก็สร้างความยินดีให้เขาได้ในเมื่อมันเป็นสายที่รอคอยมาตลอด
“คุณผ่านการสัมภาษณ์แล้วนะคะ ไม่ทราบว่าจะสามารถเริ่มต้นทำงานได้เร็วที่สุดเมื่อไหร่”
อยากบอกว่าเริ่มพรุ่งนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ขอบฟ้าก็ต้องระงับความตื่นเต้นและขอเวลาเป็นหนึ่งสัปดาห์หลังจากนี้แทน คราวนี้เขางัดเอาจดหมายลาออกที่เป็นหมันเมื่อครั้งก่อนขึ้นมาใช้แบบทันใจ หัวหน้าแผนกดูจะงุนงงเล็กน้อยกับการตัดสินใจของเขา ถึงกับเอ่ยให้เขาไปคิดทบทวนให้ดีอีกครั้งด้วยซ้ำ แต่ขอบฟ้าไม่เหลือเหตุผลใดให้ต้องลังเล เมื่อยืนยันความตั้งใจแล้ว เขาก็ลงไปแผนกบุคคลต่อเพื่อยื่นจดหมายลาออกทันที
ฝ่ายทรัพยากรบุคคลรับจดหมายไว้แต่ยังไม่ได้ให้เขาเซ็นเอกสารอะไร ขอบฟ้าพอเข้าใจว่าขั้นตอนต้องใช้เวลาอีกอย่างน้อยสองสามวันนั่นล่ะ การลาออกของเขาถึงจะถือว่าเสร็จสมบูรณ์
เป็นวันแรกในรอบหลายเดือนเลยก็ว่าได้ที่เขากลับบ้านด้วยอารมณ์สดชื่น แม้บางวูบอาจจะเผลอหวนคิดถึงกรขึ้นมา เขาก็รีบสลัดความคิดนั้นทิ้งไป บอกกับตัวเองว่าให้มันจบลงแค่นี้เถอะ เขาไม่คิดว่าตนจะเข้มแข็งพอที่จะเผชิญหน้ากับคนคนนั้นได้อีก
ลืมเรื่องราวในอดีตไปเสีย ลืมให้หมดใจเหมือนกับที่คนคนนั้นทำ นี่คงเป็นทางเดียวที่จะทำให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไปได้
ล้วงกุญแจมาหวังไขประตูห้อง กลับต้องพบว่ามันไม่ได้ล็อค หรือเขาจะลืมล็อคตั้งแต่เช้า
ขอบฟ้ายังขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเปิดประตูเข้าไป แสงไฟกลางห้องสร้างความแปลกใจซ้ำสองให้ แต่เมื่อเหลือบเห็นแผ่นหลังกว้างของคนที่นั่งมองออกไปทางระเบียงก็ทำให้เขาถอนหายใจโล่งอก จริงอยู่ว่าเขาเคยให้กุญแจห้องพลชนะไปตั้งนานแล้ว แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่ชายหนุ่มจะถือวิสาสะไขเข้ามาเอง คาดว่าครั้งนี้พลชนะคงมารอเขาเพื่อแสดงความยินดีกับงานใหม่แน่ๆ
“พี่พล ไหนบอกว่าจะกลับมากรุงเทพฯ อีกทีเดือนหน้าไม่ใช่เหรอ ผมเลยไม่ได้...” ขอบฟ้าชะงักเมื่อสังเกตเห็นความผิดปกติ เขม้นมองแผ่นหลังจากด้านหลัง แม้จะคล้ายแต่ก็ไม่ใช่...
“จะได้อะไร จะได้รีบกลับมาบริการมันหรือไง”
พร้อมกับคำพูดนั้น ร่างสูงก็ผุดลุกขึ้นหันมาเผชิญหน้ากันแบบเต็มตา ขอบฟ้าถึงกับผงะ หน้าซีดหนักเมื่ออีกฝ่ายสาวเท้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ และสิ่งแรกที่เขาทำเมื่อขยับตัวได้คือกลับหันหลัง พุ่งหัวไปที่ประตูเพื่อหวังหาทางรอด
แต่ทันทีที่คว้าลูกบิด มือใหญ่จากด้านหลังก็กระแทกบานประตูดังโครม ปิดทางหนีเพียงทางเดียวเอาไว้โดยสิ้นเชิง ในเวลานี้ ร่างสูงยืนอยู่ใกล้จนขอบฟ้ารู้สึกได้ถึงอุณหภูมิทางด้านหลังเลยก็ว่าได้
เมื่อหมดทางหนี เขาก็มีแต่ต้องเผชิญหน้าแบบไม่มีทางเลือก ขอบฟ้าหันขวับมาจ้องหน้าผู้บุกรุก เอาหลังพิงประตูแทนหลัก “... คุณต้องการอะไร”
แทนที่จะตอบแต่โดยดี ชายหนุ่มกลับเหยียดยิ้ม “ลองเดาดูสิ”
“ผมเข้าใจสิ่งที่คุณบอกดีและ...และไม่คิดจะเข้าไปเกะกะอีก จะไม่...แสดงท่าทีว่าเคยรู้จักให้ใครเห็นด้วย ผม...โอ๊ย!” คำหลังเขาอุทานออกมาเมื่อมือแข็งเหมือนคีมเหล็กคว้าคอเขาพร้อมออกแรงบีบ “ปะ...ปล่อย”
“ไม่ได้เจอกันไม่กี่ปี กล้าขึ้นนะ” ใบหน้าคุ้นตาโน้มลงมาใกล้ “แต่กล้าได้ไม่ถูกเวล่ำเวลาเลย”
พร้อมกับที่คำชมแปร่งๆ นั้นจบลง ร่างทั้งร่างก็ถูกโยนโครมลงบนเตียง ขอบฟ้าร้องด้วยความเจ็บขณะพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้น หากต้องตกตะลึงเมื่อเห็นชายหนุ่มกำลังปลดกระดุมเสื้ออย่างใจเย็น
“คุณจะ...จะทำอะไร” ขอบฟ้าไม่คิดหรอกว่ากรจะนึกอยากอาบน้ำขึ้นมาแบบกะทันหันแต่ก็ยังอดถามโง่ๆ ออกไปไม่ได้
“จริงอยู่ว่ามึงไม่มีสิทธิ์พูดคุยหรือแสดงทีท่าว่ารู้จักกับกูที่บริษัท” มือใหญ่กระชากคอเสื้อเขาไว้ “แต่กูมีสิทธิ์ทำอะไรกับมึงก็ได้”
ด้วยแรงกระตุกทีเดียว กระดุมเสื้อเขาก็หลุดกระเด็นไปหลายเม็ด ขอบฟ้าที่หายตะลึงพยายามทั้งร้องห้าม ทั้งดิ้นรนหวังจะให้หลุดพ้นจากการคุกคาม นึกกลัวว่าเหตุการณ์เก่าๆ กำลังจะหวนกลับมาอีกรอบ หากตอนนั้นเองที่สัมผัสจากมือใหญ่และริมฝีปากรุมร้อนกลับค่อยๆ ลูบไล้ เล้าโลมจนเขาตัวสั่นเยือกอย่างยากจะห้าม ร่างกายเขาราวกับจะจดจำผู้ชายคนนี้ได้ แม้ปากจะยังพยายามร้องห้ามแต่ร่างกายกลับไม่ยอมเชื่อฟังแม้แต่น้อย
ใบหน้าคุ้นเคยก้มลงมาจนแทบจะแนบชิดกับใบหน้าเขา ใกล้จนรับรู้ถึงลมหายใจร้อนผ่าว ใกล้จนเห็นดวงตาสีดำสนิท ใกล้เสียจนคิดว่ามองเห็นก้นบึ้งของความมืดดำ ใกล้เสียจนหลงคิดว่าได้เห็นถึงหัวใจของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ
ปลายจมูกโด่งเคล้าเคลียกับผิวแก้มชั่วครู่ก่อนที่ริมฝีปากจะประกบแนบสนิทตามมา การเล้าโลมกินเวลาไม่นานเพราะดูท่าชายหนุ่มจะไม่มีความอดทนพอ ขอบฟ้าสะดุ้งก่อนจะหลับตาแน่นเมื่อรับรู้ถึงความแข็งขึงที่รุกล้ำร่างกายเข้ามาทางด้านหลัง ความเจ็บแปลบที่แล่นมาเป็นริ้วทำให้เหงื่อเขาแตกพลั่ก ขณะที่กัดฟันกลั้นเสียงร้องอยู่นั้น ริมฝีปากรุมร้อนก็จูบไซร้ลงบริเวณต้นคอ พร้อมเสียงกระซิบปลอบโยน
“ไม่ต้องเกร็งนะ” เสียงทุ้มพร่าฟังอ่อนโยนเสียจนคนฟังอยากจะร้องไห้ “สูดหายใจลึกๆ เคยทำได้นี่นา”
อาจจะเพราะต้องการเอาใจเสียงดังกล่าวมากกว่าจะสนใจความต้องการของตัวเอง ขอบฟ้าพยายามสูดหายใจ ผ่อนคลายอาการเกร็งเครียด กระนั้นเขาก็ยังกัดปากจนลิ้มรสเลือดอยู่ดี
แม้จะไม่ได้รับความสุขสมจากการร่วมรัก แต่ขอบฟ้ากลับรู้สึกดีที่สามารถมอบความสุขให้อีกฝ่ายได้ เมื่อทุกอย่างจบลง อย่าว่าแต่ให้ลุกขึ้นมานั่งค้นหาความจริง แค่จะลุก เขายังลุกไม่ขึ้น แม้จะยังข้องใจในท่าทีที่ได้รับก่อนหน้า แม้ร่างกายจะทั้งปวดทั้งล้าจนลืมตาไม่ไหว แต่ในใจกลับรู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด
รับรู้เลือนลางถึงมือที่ลูบผมและใบหน้า ขอบฟ้านึกอยากให้ตัวเองมีแรงลืมตาและยิ้มให้คนตรงหน้า แต่นาทีนี้ดูเหมือนร่างกายจะไม่ยอมฟังคำสั่งแล้วเขาก็หลับไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว
+++++++++
เมื่อตื่นขึ้นอีกครั้ง ขอบฟ้าพบว่าตนนอนอยู่เพียงลำพัง แวบแรกอดคิดไปไม่ได้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นอาจเป็นแค่ความฝัน แต่แค่คิดจะขยับ เขาก็รู้แน่ว่ามันเป็นความจริง เพราะตอนนี้เขาปวดไปหมดทั้งตัว ต้องใช้เวลาพักใหญ่กว่าจะลุกนั่งได้
หยิบนาฬิกามาดูและพบว่ายังไม่หกโมงเช้าดี วันนี้เขายังต้องไปทำงาน แม้จะอยากนอนพักอยู่บนเตียงทั้งวันมากกว่า
งัดตัวเองขึ้นมาจากเตียงได้ทั้งขาอ่อนเปลี้ย จนได้อาบน้ำเย็นๆ แล้วถึงค่อยรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง ร่องรอยประปรายบนซอกคอและแผ่นอกที่สะท้อนให้เห็นในกระจกทำให้ขอบฟ้าต้องยกมือลูบมันอย่างใจลอย ตื่นจากภาพฝันแล้วเขาก็เริ่มหนักใจ ด้วยไม่รู้ว่าต่อจากนี้ชีวิตเขาจะเป็นยังไงต่อไปกันแน่
สมัยก่อน เขาไม่เคยเข้าใจกร ไม่เข้าใจสิ่งที่ชายหนุ่มคิดหรือแสดงออก จนมาถึงวันนี้ เขาก็ยังคงเป็นเหมือนตัวโง่งมอยู่วันยังค่ำ
ถอนหายใจยาวและละสายตาจากดวงตาเศร้าสร้อยของคนในกระจก ฝืนกินข้าวเช้าแม้จะไม่นึกอยากอาหารแม้แต่น้อยแล้วขอบฟ้าจึงเดินทางไปทำงานด้วยสภาพร่างกายที่ไม่ปกตินัก ยิ่งมาเจอไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศในที่ทำงานแล้วยิ่งครั่นเนื้อครั่นตัว หน้าเขาคงออกอาการมากจนอักษรเอ่ยทักทันทีที่เจอหน้าตอนพักเที่ยง
“ฟ้าดูเหมือนจะเป็นไข้เลย” กล่าวพลางยกมือขึ้นแตะหน้าผากเขา “ดูสิ แล้วจะฝืนมาทำงานอีก ทำไมไม่ลาป่วยนอนพักอยู่กับบ้าน”
“แค่ปวดหัวนิดหน่อยเอง ไม่เป็นไรหรอก” ขอบฟ้าพยายามบอกให้เพื่อนสบายใจ หากไม่วายโดนดุต่ออีกชุดใหญ่ จนสุดท้ายอักษรที่บ่นยืดยาวจึงค่อยถาม
“แล้วนี่กินยาหรือยัง เดี๋ยวเราไปขอจากห้องพยาบาลให้ ฟ้ารออยู่นี่แล้วกัน” กล่าวจบ อักษรก็วิ่งตื๋อไป ทิ้งให้ขอบฟ้านั่งพักสายตาอยู่ตามลำพัง
เขาเกือบจะเผลอหลับไปแล้วด้วยซ้ำตอนที่จู่ๆ ข้อมือก็ถูกกระตุก ลืมตาด้วยความตกใจมาเจอคนยืนหน้าบึ้งออกคำสั่งเสียงดุ “ตามมา”
โดยไม่รอให้ตอบรับหรือปฏิเสธ กรก็ลากเขาหัวซุกหัวซุนจนแทบจะเสียหลักล้มเพราะก้าวตามขายาวๆ ของอีกฝ่ายไม่ทัน โชคดีที่กรลากเขาไปถึงแค่ลิฟต์ใกล้ๆ ก่อนประตูลิฟต์จะปิดลงขังพวกเขาสองคนไว้ในกล่องเหล็กเนื้อที่จำกัด
ขอบฟ้าไม่กล้าพูดอะไรเพราะรู้สึกว่าอารมณ์ของชายหนุ่มดูจะไม่ปกตินัก กระทั่งประตูลิฟต์เปิดออก กรก็ยังลากเขาเข้าไปในห้องประชุมที่ในเวลานี้ไม่มีใครอยู่ ก่อนจะปล่อยมือให้เป็นอิสระ
“มี...มีอะไรเหรอครับ” เอ่ยอย่างกล้าๆ กลัวๆ เมื่อเห็นสีหน้าเหมือนโกรธขึ้งใครมาสักร้อยปี แต่แค่วินาทีถัดมา ร่างสูงกลับมีสีหน้าเรียบเฉย...เฉยเมยเสียจนเกือบจะเย็นชา
“ไม่มีอะไรสักหน่อย” กรเอ่ยง่ายๆ ทำเอาเขาคิดว่าตนคงคิดมากไปเอง “แค่คิดว่าเราควรพูดกันให้ชัดเจนเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน”
ดวงตาที่มองตรงมาทำให้เขาเริ่มวางตัวไม่ถูก ขยับตัวเก้กัง “เรื่องเมื่อวาน...”
“ใช่ ต้องขอโทษด้วยที่...” เสียงทุ้มต่ำหยุดชะงักชั่วครู่ก่อนที่เจ้าตัวจะเอ่ยต่อพร้อมยักไหล่ “อาจจะทำให้มึงเข้าใจอะไรๆ ผิด ประเภท...คิดว่ากูจะกลับไปหาอีกพรรค์นั้น”
ไม่รู้ว่าตนทำหน้ายังไงออกไปคนที่มองอยู่จึงแค่นหัวเราะ “ก็แค่กำลังมีเรื่องหงุดหงิดนิดหน่อยแล้วยังมาได้ข่าวว่ามึงเขียนใบลาออกอีก เลยแวะไปหา ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจจะนอนด้วยแต่สถานการณ์มันพาไป แล้วมึงก็ดูจะให้ความร่วมมือดี ถ้าลองขัดขืนจริงๆ จังๆ กูก็คงไม่เล่นด้วยหรอก”
ขอบฟ้ารู้สึกว่าใบหน้าชาวาบพร้อมๆ กับที่หัวใจเหมือนกับจะหยุดเต้นไปชั่วขณะ ก่อนที่ความเจ็บปวดจะเริ่มกัดกิน มันเจ็บลามจากหัวใจและค่อยๆ แผ่ลุกลามไปทั่วร่างราวกับโรคร้าย
“ผม...”
“อันที่จริงมึงก็เป็นคู่นอนที่พอใช้ได้นะถ้าดูจากการให้ความร่วมมือเมื่อวาน ว่าไงล่ะ สนใจไหม แน่นอนว่างานนี้ไม่ได้ขอกันฟรีๆ ดูจากห้องพักแคบๆ กับข้าวของเครื่องใช้เก่าๆ ของมึงแล้วคิดว่ามึงคงจนเหมือนเดิม แต่ถ้าเป็นคู่นอนกู อย่างน้อยก็ไม่ขัดสนแน่ๆ”
ร่างสูงเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าและใช้ปลายนิ้วแตะปลายคางเขา บังคับให้เงยหน้าขึ้นสบตา “ต่างคนต่างได้ ไม่คิดว่าเป็นข้อเสนอที่ดีมากหรือไง”
ดวงตาเขาแห้งผากยามมองลงไปในดวงตาลึกมืดดำไม่มีหัวใจของอีกฝ่าย แม้จะพยายามแต่เสียงที่พูดออกไปก็ยังสั่น “ผมไม่ต้องการ...เงินของคุณ”
สีหน้าร่างสูงนิ่งขึงก่อนจะเริ่มบึ้งตึง
“ไม่จำเป็นต้องเล่นตัวโก่งราคาก็ได้ รับรองว่าคู่นอนของกูทุกคน ต่อให้อยู่ในระดับแค่พอแก้ขัดก็ได้ไม่น้อยอยู่หรอก นอกเสียจากว่า...” ริมฝีปากได้รูปบิดเบ้ยามกวาดตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า “มึงคิดจะบริการฟรี มิน่าเล่า เมื่อคืนถึงได้เห็นเต็มอกเต็มใจเสียเหลือเกิน”
ขอบฟ้ายกแขนปัดสัมผัสจากอีกฝ่ายทิ้งพลางถอยหลังอย่างเงอะงะ
“ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ผมแค่...อยากไปให้พ้นจากที่นี่” เพราะที่แห่งนี้กับคนตรงหน้าไม่ได้มอบความหวังใดๆ ให้เขาอีกแล้วนอกจากความเจ็บปวด “ผมจะรีบไป ...สัญญาว่าจะไม่โผล่หน้ามาให้เห็นอีก ขอตัว...”
อย่างช้าๆ กรลดมือลงพร้อมก้าวถอยหลัง มองมาที่เขาก่อนจะเอ่ย “...ก็ตามใจ”
คำสั้นๆ หากทำให้ขอบฟ้าชะงัก ...ตามใจ ก็คำเดียวกันนี้ไม่ใช่เหรอที่กรเอ่ยกับเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะแยกจากกันเมื่อหลายปีก่อน เขาไม่ได้หวังให้กรเหนี่ยวรั้ง แต่กับคำเดิมในเวลานี้ บอกตรงๆ ว่าเขาไม่ค่อยไว้ใจ...
“ทำไม ทำหน้าเหมือนนึกเสียดาย อยากเปลี่ยนใจหรือไง” มองหน้าซีดเผือดของเขาแล้วกรค่อยโบกมือไล่ส่งพร้อมกับยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู เอ่ยสั่งปลายสายแค่สั้นๆ “ปั้น โทรไปบอกทางนั้นว่าให้เริ่มงานได้เลย”
ขอบฟ้าชะงักกับคำพูดเรื่อยๆ ที่ได้ยิน ท่าทางงกเงิ่นของเขาคงเป็นที่รำคาญตาของคนมอง ชายหนุ่มจึงออกปากไล่อย่างไม่อ้อมค้อม
“หมดธุระก็ออกไปได้แล้ว”
ถึงใจจะยังพะวักพะวง แต่ในเมื่อโดนเอ่ยปากไล่แล้วขอบฟ้าก็ได้แต่เดินออกจากห้อง เดินมึนๆ กลับไปแผนกโดยไม่คิดจะหามื้อเที่ยงกิน นั่งทำงานภาคบ่ายต่อทั้งที่แทบไม่มีอะไรเข้าสมอง แม้แต่เสียงของอักษรที่โทรศัพท์มาต่อว่าที่เขาหายตัวไปดื้อๆ ขอบฟ้าก็ยังได้แต่พึมพำขอโทษแล้ววางสายไป
จนกระทั่งกลับมาถึงห้องพักในตอนเย็น หลังจากวางกระเป๋าลง เขาก็ค่อยๆ เดินสะโหลสะเหลไปนอนขดตัวบนเตียง ร่างกายร้อนผ่าวไม่แย่เท่ากับหัวที่ปวดตุบๆ เขาปวดหัวจนไม่อยากขยับตัว นอกจากนอนนิ่งๆ อยู่กับที่ ปล่อยให้เหงื่อไหลชุ่ม แต่อยู่ๆ คำพูดกับพฤติกรรมของกรที่เจอมาในวันนี้ก็ทำให้เขาต้องควานหาโทรศัพท์ขึ้นมา
รอสัญญาณจากปลายสายอยู่ครู่หนึ่ง เสียงสดใสก็ดังขึ้น “ว่าไง พี่ฟ้า”
“ฝนเหรอ เอ่อ...หมู่นี้เป็นไงบ้าง” ถามพลางยกมือขึ้นเสยผมที่ปรกใบหน้าชื้นเหงื่อออก “เรียนหนักไหม”
“ก็เรื่อยๆ เพิ่งสอบกลางภาคเสร็จ ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมาก” ปลายฝนพูดต่อจ๋อยๆ และลงท้ายก็บ่นเรื่องหอพักอีก “แต่ว่ารูมเมทฝนเอาอีกแล้ว ชอบพาคนนอกเข้ามาค้าง บ่นไปมากเข้าก็ทะเลาะกันอีก ฝนอยากออกไปหาหอนอกอยู่แล้ว พี่ฟ้า”
“แล้วพี่หมอกว่าไงล่ะ” เขาต้องถามถึงความเห็นจากพี่คนโตก่อนเช่นเคย
“จะว่าไง ก็บอกว่าให้ฝนอดทนไปน่ะสิ พอเซ้าซี้ขอมากๆ พี่หมอกเลยบอกว่าถ้าฝนออกค่าเช่าหอนอกเองได้ก็ตามใจ” ฟังถึงตรงนี้ ขอบฟ้าก็เริ่มรู้ตัวกำลังเจอปัญหา “พี่ฟ้าช่วยฝนหน่อยนะ ฝนสัญญาว่าจะหาหอที่ราคาไม่แพงมาก ฝนขอแค่ส่วนต่างกับค่าหอเก่านี่ก็พอ”
“ความจริง พี่ก็...” พูดไปแล้วขอบฟ้าก็เปลี่ยนใจ ตั้งแต่เริ่มทำงานมา ความภาคภูมิใจที่มีอยู่น้อยนิดในชีวิตคือไม่ต้องเป็นภาระให้กับทิวหมอก และอีกอย่างคือเขาอยากให้อะไรกับน้องสาวบ้าง “งั้นฝนลองหาดูก่อนแล้วกัน ได้เรื่องยังไงค่อยมาบอกพี่”
วางสายจากปลายฝน ขอบฟ้าก็ไม่ได้โทรหาทิวหมอกอย่างที่ตั้งใจไว้ คงเป็นเพราะคิดมากไปจริงๆ นั่นล่ะ และเวลานี้เขาก็ไม่อยากคิดอะไรอีกต่อไปแล้วด้วย นอกจากนอนหลับและลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปให้หมดใจ
+++++++++++
หัวข้อ: Rough and Tender By DD. SP.สายสตอฯ ย่อมาจากอะไร: 14/9/16 (อ่าน 706307 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก