Fallen and Destined 7
วันต่อมาขอบฟ้ารู้สึกดีขึ้นจากการได้นอนพักเต็มอิ่ม จึงรีบลุกมาอาบน้ำแต่งตัวและหาอาหารเช้ากินก่อนไปทำงาน ก้มหน้าก้มตาทำงานที่โต๊ะโดยแทบไม่เงยหน้ามองคนอื่น กระทั่งถึงตอนพักเที่ยง จึงค่อยเหลียวมองรอบตัวและเพิ่งนึกถึงสิ่งผิดปกติขึ้นมาได้ นั่นคือตั้งแต่เช้า เขายังไม่ได้ยินเสียงของอักษรเลย
ปกติ ถ้าฝ่ายนั้นไม่ได้แวะเวียนมาทักทายเขาตอนเช้าก็มักจะโทรศัพท์มานัดออกไปพักเที่ยงด้วยกัน บางครั้งเขาก็เป็นฝ่ายไปหาที่แผนก บางครั้งอักษรก็ล่วงหน้าไปรอที่ห้องอาหารพนักงาน แต่วันนี้ เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องอื่นทำให้เขาลืมนึกถึงอักษรไปเสียสนิท
ระหว่างรอสัญญาณโทรศัพท์ ขอบฟ้าก็เริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีและยิ่งใจแป้วหนักเมื่อปลายสายที่เอ่ยรับไม่ใช่เสียงเพื่อนสนิท “ครับ”
“เอ่อ...ขอสายโอ้ครับ”
“เดี๋ยวคุณช่วยถือสายรอสักครู่นะ” มีเสียงเคลื่อนไหวลอดออกมาจากโทรศัพท์ สักพัก เสียงพูดก็ดังขึ้นอีก “โทษที พอดีโอ้หลับอยู่ ตอนนี้เขานอนอยู่โรงพยาบาลน่ะ”
“หา โอ้เป็นอะไรครับ ทำไมถึงต้องเข้าโรงพยาบาล” ขอบฟ้าตกใจจนลุกพรวด โชคดีที่เวลานี้ในแผนกเหลือเขาอยู่คนเดียวจึงไม่ตกเป็นเป้าสายตาใคร
“เมื่อเช้ามันซุ่มซ่าม ตกบันไดที่สถานีรถไฟฟ้าแล้วสลบไป เจ้าหน้าที่เขาเลยเอาตัวส่งโรงพยาบาลมาตรวจเช็คดู แต่ไม่เป็นไรมากหรอก นี่เดี๋ยวตอนเย็นก็คงกลับได้แล้ว ไม่ต้องห่วง” ฟังแล้ว ขอบฟ้าก็ยังนึกห่วงอยู่ดี “โทษทีนะ แต่นั่นใช่เพื่อนเจ้าโอ้ที่ชื่อขอบฟ้าหรือเปล่า”
“ใช่ครับ ผมเอง”
“ไอ้โอ้แม่งเสือกเมมชื่อไว้ว่าฟ้าเลิฟเลิฟ คิดว่าแฟนมันเสียอีก เออ นี่พี่อายนะ พี่ไอ้โอ้มัน ว่าไง หางานใหม่ได้หรือยัง”
“หาได้แล้วครับ” ตอบแล้วขอบฟ้าก็เพิ่งนึกออกว่ายังไม่ได้ตามเรื่องใบลาออกจากแผนกบุคคลเลย “กำลังทำเรื่องส่งใบลาออกอยู่ ขอบคุณมากนะครับที่ยังอุตส่าห์เป็นห่วง”
“อืม ก็ดีแล้ว เห็นโอ้มันบ่นห่วงๆ อยู่นั่น บ่นแล้วชอบย้อนมาด่ากูอีก”
“พี่อายครับ ว่าแต่...โอ้เขาตกบันไดได้ยังไงครับ” อย่าหาว่าเขาตั้งคำถามโง่ๆ เลยนะ แต่ขอบฟ้าอดหวาดระแวงไม่ได้จริงๆ
“ตกยังไงเหรอ มันก็แปลกๆ อยู่นะ เพราะโอ้บอกว่ามันโดนคนผลัก แต่พี่ว่ามันซุ่มซ่ามเองมากกว่า ใครที่ไหนเขาจะอยากทำร้ายมันกัน” คนพูดถอนหายใจ “ใช่ไหมล่ะ พอถามว่ามันไปสร้างศัตรูไว้ที่ไหนหรือเปล่า เจ้าตัวยังตอบไม่ได้ แล้วจะไม่ให้บอกว่าคิดมากไปเองได้ยังไง”
วางสายไปแล้ว เขาก็นั่งตัวแข็งเป็นหินอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะลุกพรวดพราด แต่เดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าวก็นึกไม่ออกว่าจะไปหากรได้จากที่ไหน
ตลอดบ่ายเขาทำงานแบบใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ จนใกล้เวลาเลิกงาน จึงกดโทรศัพท์ไปหาอักษรอีกครั้ง
“ว่าไง” คำแรกที่ปลายสายเอ่ยรับทำให้ขอบฟ้าอดยิ้มไม่ได้
“จะว่าไง เราต่างหากที่ควรจะถามโอ้ว่าเป็นไงบ้าง แล้วนี่ออกจากโรงพยาบาลหรือยัง”
“อยู่บนรถ กำลังจะกลับบ้าน เจ็บชะมัดเลยอ่ะ ฟ้า เรากลิ้งขลุกๆ ลงมาสลบกับพื้นเลยนะเนี่ย” อักษรเล่าจ๋อยๆ แบบติดจะตื่นเต้น “เราบอกพี่อายว่าโดนผลักๆ ก็ดันไม่ยอมเชื่อ หาว่าเราซุ่มซ่ามเอง นี่ถ้าเราเกิดเลือดคั่งในสมองช็อคตายขึ้นมานะจับกลับมาหลอกให้พี่อายหัวโกร๋นเลย คอยดู”
“เราไปเยี่ยมโอ้ที่บ้านได้ไหม” เอ่ยถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ “แล้วโอ้อยากกินอะไร เราจะซื้อเข้าไปให้”
“จริงเหรอ เอาสิๆ”
จดรายการอาหารคาว ขนมหวานลงกระดาษแล้วขอบฟ้าก็รับปากว่าจะรีบไปให้เร็วที่สุด จุดประสงค์ของเขานอกจากเยี่ยมไข้แล้วก็คืออยากซักถามให้แน่ใจว่าสิ่งที่ตนกำลังสงสัยเป็นจริงหรือไม่
พอเลิกงาน เขาตรงไปหาซื้อของกินตามที่อักษรสั่งไว้จนครบ ขณะที่หิ้วถุงพะรุงพะรังตั้งใจจะเดินย้อนกลับไปป้ายรถเมล์นั้นเอง จู่ๆ ก็มีใครคนหนึ่งยืนขวางทางจนเขาที่มัวแต่เดินก้มหน้าก้มตาเกือบจะชนเอา
“อ๊ะ ขอโทษ...” ขอบฟ้าเอ่ยพลางถอยหลัง เงยหน้าขึ้นมองแล้วต้องถึงกับผงะ “คุณ...คุณ...”
“เออ กูเอง” คนแต่งตัวหรูเนี๊ยบเรียบกริบที่ดูยังไงก็ไม่เหมาะกับการมาเดินท่อมๆ ข้างถนนเหลือบตามองข้าวของรุงรังในมือเขาแบบเหยียดๆ “รวยนักเหรอไง ขนซื้ออะไรเยอะแยะ”
เมื่อทำอะไรไม่ถูก ขอบฟ้าจึงได้แต่เอ่ยตอบตามตรง “ของฝากโอ้”
ไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายจะรู้จักอักษรหรือเปล่า แต่ที่รู้อย่างหนึ่งคือเขาไม่น่าพูดออกไปเลย เพราะปฏิกิริยาที่คนฟังได้ยินคือรอยยิ้มเหยียดๆ หายวับก่อนจะกระชากถุงทั้งหมดจากมือเขาแล้วเขวี้ยงทิ้งลงกับพื้น เป็นเหตุให้อาหารบางส่วนหกหล่นกระจายลงแทบเท้า
หากเป็นคนอื่นอาจเลือกที่จะต่อว่า แต่หลังจากหายตกตะลึงแล้วขอบฟ้ากลับรีบทรุดตัวลงนั่งยองๆ เตรียมเก็บของกินด้วยความเสียดาย หากแค่เอื้อมไปจับถุง เสียงห้วนก็ดังจากเหนือศีรษะ
“ห้ามเก็บ”
ขอบฟ้าชะงักนิดหนึ่งแล้วเริ่มเก็บของกินบางส่วนที่ยังปลอดภัยอยู่ในถุงพลาสติก
“กูสั่งว่าห้ามเก็บ! ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงวะ!” มือใหญ่กระชากต้นแขนจนปลิวตามไปทั้งตัว เขาร้องด้วยความตระหนกที่จู่ๆ ก็โดนจับยัดเข้ารถยนต์คันหรู พยายามเกาะขอบประตูรถไว้อย่างคนจนตรอก
“จะเข้าไปดีๆ หรือจะให้ใช้กำลัง” คนขู่เหี้ยมก้มหน้ามาอยู่ในระดับสายตา นัยน์ตาสีดำคุกรุ่นราวกับมีเปลวไฟเต้นริก “ได้ จะเอาแบบนี้ก็ได้”
ขอบฟ้าหลับตาปี๋ เตรียมตัวโดนชกแต่กลับโดนกระชากผมตรงท้ายทอยให้เงยหน้าขึ้นพร้อมกับที่สัมผัสถึงแรงกดบนริมฝีปาก
ลืมตาโพลง ร้องอู้อี้ไม่เป็นคำ แต่สิ่งที่ได้รับคือการขยุ้มเส้นผมแรงขึ้นพร้อมกับโดนกดจูบหนักๆ เจ็บจนน้ำตาเล็ด มือไม้ที่เคยปัดป่ายขัดขืนก็ได้แต่ยันไว้กับบ่ากว้าง ปลายคางที่โดนบีบยึดไว้ทำให้ต้องเผยอริมฝีปาก เปิดทางให้ลิ้นร้อนแทรกเข้ามาบดเบียดจูบให้หนักขึ้นเรื่อยๆ
กว่าชายหนุ่มจะยอมผละออก เขาก็สั่นไปทั้งตัวโดยไม่สามารถจำแนกได้ว่าเป็นเพราะความเจ็บ ความกลัวหรือความหวั่นไหวกันแน่
เสียงประตูรถกระแทกปิดใส่หน้าทำให้ขอบฟ้ากระพริบตา ครั้นขยับตัวอีกที คนขับก็บิดกุญแจสตาร์ทเครื่องยนต์ พอจะอ้าปากเท่านั้น รถก็กระชากออกตัวจนเขาเผลอคว้าเข็มขัดนิรภัยมากอดไว้ นั่งอกสั่นขวัญแขวนกับการปาดซ้ายแซงขวา ฉวัดเฉวียนจนเขาเริ่มเมารถได้ยินเสียงบีบแตรด่าไล่หลังจนหลอกหลอน
ตราบจนรถเลี้ยวเข้าคอนโดมิเนียมสุดหรู ขอบฟ้าก็หน้าซีดจนนั่งไม่ติดที่ รู้สึกไม่ดีขนาดหนัก กระทั่งรถจอดนิ่งสนิทในอาคารจอดรถ เขาก็เริ่มอยากอาเจียนอย่างจริงจัง กระทั่งเมื่อโดนกระชากออกจากรถจึงพยายามยกมือปิดปาก ร้องอู้อี้
“ปล่อย... ผม...ผมจะอ้วก”
ร่างสูงชะงักนิดเดียวแล้วออกแรงลากเขาต่อ “ไปอ้วกที่ห้อง”
ดูเหมือนกรจะไม่เข้าใจว่าการอ้วกไม่ใช่อะไรที่สามารถเก็บไว้ทำทีหลังได้ ขอบฟ้าคุกเข่าลงอาเจียนมันตรงนั้นแต่เนื่องจากอาหารคงย่อยไปหมดแล้ว จึงมีแค่น้ำขมๆ ออกมา กระนั้นมันก็ทั้งเวียนหัว ทั้งรู้สึกแย่จนน้ำตาไหลพราก
มือใหญ่ไม่ได้ช่วยลูบหลังเพราะยังคว้ากุมแขนเขาไว้แบบไม่ยอมปล่อย หากยังปรานี รอจนกระทั่งเขาหยุดคายของเก่าจึงค่อยออกแรงดึงไปยังลิฟต์ อาการพะอืดพะอมบวกสับสนทำให้เขาได้แต่ถลาหัวซุนเซแซ่ดๆ ตามไปแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้ ที่แย่คือเวลาที่เขาชะลอขาหรือขืนตัว แรงบีบที่ต้นแขนจะมากขึ้นทุกครั้ง จนพาลให้นึกสงสัยว่าถ้าเขานอนพังพาบมันลงไปทั้งแบบนี้ กรยังจะทู่ซี้ลากเขาต่อเหมือนลากถุงขยะหรือเปล่า
ไม่ต้องสงสัยนาน ขอบฟ้าพบว่าไอ้ขาเจ้ากรรมเริ่มเจ็บแปลบลามขึ้นมาจากหัวเข่า เพราะรู้อาการดีว่าถ้าปล่อยไป คงไม่แคล้วต้องลงไปนอนงอก่องอขิงกับพื้น จึงทิ้งตัวลงเอาดื้อๆ “ไม่...ไม่ไหวแล้วครับ”
สิ้นคำ ร่างทั้งร่างก็ลอยหวือพาดบนบ่าแข็งแรง เขาครางเสียงแหบแห้งอยู่กับแผ่นหลังกว้าง โลกที่เห็นกระเด้งกระดอนเสียจนต้องหลับตาครางฮือ ไม่ได้สนใจอีกแล้วว่ากรจะไปที่ไหน ขอแค่ไปให้ถึงสักทีเป็นพอ
ตัวของเขาถูกปล่อยลงนั่งบนพื้น ก่อนที่น้ำเย็นๆ จะถูกนำมาลูบหน้าลูบตาให้ ขอบฟ้าลืมตามองและเห็นร่างสูงกำลังเดินไปเปิดน้ำอุ่นลงอ่างอาบน้ำ
“อาบน้ำเองไหวไหม” คนถามเดินกลับมานั่งยองๆ ถามห้วนๆ “หรือจะให้ช่วย”
ก่อนคิดว่าจะอาบ ไม่อาบหรือจะอาบไปเพื่อ ขอบฟ้ารีบตอบ “อาบเองได้ครับ”
“เร็วๆ ล่ะ” สั่งพร้อมปิดประตูบานเลื่อนดังปังสนั่น ทิ้งให้เขามองไปรอบๆ ห้องน้ำที่ตกแต่งอย่างสวยงาม กว้างเท่าห้องพักเขาแต่หรูหรากว่าสักร้อยเท่า หายใจทิ้งอีกหลายเฮือกก่อนจะกระโผลกกระเผลกเดินไปปิดน้ำในอ่าง
แรกทีเดียว ขอบฟ้าแค่อยากอาบน้ำฝักบัวแต่พอมองเห็นไอน้ำลอยกรุ่นแล้วเกิดนึกอยากลองนอนแช่น้ำดูบ้าง ความรู้สึกของการได้นอนแช่น้ำอุ่นนั้นนอกจากขาที่ปวดอยู่จนถึงเมื่อครู่จะอาการดีขึ้น มันยังสบายจนแทบจะทำให้เขาลืมปัญหาเฉพาะหน้าต่างๆ ไปเลยทีเดียว
เขาไม่รู้ถึงจุดประสงค์ของกร เพราะตั้งแต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยเข้าใจการกระทำของฝ่ายนั้น รู้แค่ว่าชายหนุ่มกำลังหงุดหงิด อารมณ์เสียกับอะไรสักอย่างหรือใครสักคน ...ไม่อยากคิดสักเท่าไหร่ว่าใครสักคนที่ว่าคงไม่พ้นตนเอง แล้วแบบนี้ จะยังมีทางรอดสำหรับเขาอีกไหม
“ชักช้า มัวแต่ทำอะไรอยู่” ขณะกำลังคิดฟุ้งซ่าน โจทก์ก็เปิดประตูห้องน้ำพร้อมร้องถามเสียงหงุดหงิด ขอบฟ้าตกใจจนลื่นพรืด ตัวไถลจมลงมิดน้ำ ตะเกียกตะกายขึ้นมาได้ก็สำลักค่อกแค่กให้เป็นที่น่าอนาถตัวเองนัก ยิ่งเห็นสายตาเอือมระอากึ่งขบขันแล้วยิ่งรู้สึกขายหน้า
“เข้ามาทำไม” ถามอุบอิบและพยายามนั่งห่อเนื้อห่อตัวใต้น้ำใสแจ๋ว เริ่มกระสับกระส่ายเมื่อแทนที่จะรีบออกไป ร่างสูงกลับเอามือล้วงกระเป๋า พิงกรอบประตูมองมาแบบสบายใจ “ช่วยออกไปก่อนได้ไหม ผมจะรีบแต่งตัว”
“ไม่ต้องเกรงใจ อยากขึ้นก็ขึ้นมาได้เลย” พอเห็นเขายังนั่งแช่น้ำนิ่ง ไม่ยอมขยับตัว หน้าของกรที่ติดจะยิ้มๆ จึงเริ่มบึ้งตึง ก่อนจะเหยียดยิ้มร้ายกาจ “ไม่ต้องทำตัวเป็นสาวบริสุทธิ์ขนาดนั้นก็ได้ ฉันนอนกับนายมากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ของมันเคยๆ กันอยู่แล้ว ไม่เห็นจะต้องอาย”
ขอบฟ้าใช้ความเงียบเป็นคำตอบ ฝ่ายกรเองหลังจากยืนดูสักพักและแน่ใจในความตั้งใจของเขา เจ้าตัวก็เดินกระแทกบานประตูดังปังสนั่นยิ่งกว่าคราแรกกลับออกไป
น้ำอุ่นที่เริ่มกลายเป็นน้ำเย็นทำให้เขาหนาว หนาวจนคิดว่าน่าจะปล่อยให้ตัวเองแข็งตายให้สิ้นเรื่องสิ้นราว แต่ขอบฟ้าก็ลุกขึ้นในที่สุด หลังจากแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าชุดเดิม เขาก็ก้าวออกมาจากห้องน้ำ
ร่างสูงที่ยืนกอดอกอยู่ข้างหน้าต่างเหลียวมามองเขา ดวงตาคมหรี่มองก่อนทำท่าเหมือนจะพูดอะไร ขอบฟ้าจึงรีบพูดเสียก่อนที่ตนจะหมดความกล้า
“คุณจะนอนกับผมใช่ไหม งั้นก็เอาสิ” พยายามหวนนึกถึงคำพูดที่ได้รับจากคนตรงหน้าว่าเขาไม่จำเป็นต้องเล่นตัวหรือทำตัวเป็นสาวบริสุทธิ์ เพราะเขาก็เป็นแค่ของเคยมือที่บังเอิญวางอยู่ข้างตัว เพราะเขาไม่มีความสำคัญหรืออะไรจะให้ต่อรองได้ “รีบๆ ทำจะได้เสร็จ ผมอยากรีบกลับบ้าน พรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีก”
แม้จะพยายามทำตัวให้กล้าหาญ แต่ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆ กรก็เดินไปปัดของบนโต๊ะตกแตกกระจายเกลื่อน ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งราวกับต้องการจะเผาเขาให้เป็นจุณ ก่อนเจ้าตัวจะก้าวข้ามเศษกระเบื้องบนพื้นมากระชากคอเสื้อเขาจนปลิว
“จะรีบกลับบ้านหรือจะรีบไปหาใครกันแน่ ไอ้กิ๊กหน้าอ่อนแผนกบัญชีหรือคู่ขาเก่าอย่างไอ้พล” ใบหน้าถมึงทึงขู่เสียงเหี้ยม “หมอนั่นชื่อ...อักษรใช่ไหม แล้วที่ตกบันไดนี่เป็นอะไรมากหรือเปล่า น่าเสียดาย มันน่าจะคอหักตายมากกว่า”
ใบหน้าที่ซีดอยู่แล้ว ยิ่งซีดลงไปอีกจนแทบไม่มีสีเลือด “คุณรู้ได้ยังไง อย่าบอกนะว่า...”
คำพูดของพี่อายย้อนกลับมาในหัว ‘…มันก็แปลกๆ อยู่นะ เพราะโอ้บอกว่ามันโดนคนผลัก แต่พี่ว่ามันซุ่มซ่ามเองมากกว่า ใครที่ไหนเขาจะอยากทำร้ายมันกัน’
“นิสัยกูเป็นยังไง มึงก็น่าจะรู้ดี” เมื่อเดือดจัด กรก็กลับไปใช้คำพูดแบบเก่า วิธีการแบบเดิม “จะว่าไป หน้าตามันก็ใช้ได้ ถึงดูจะไม่ค่อยเชื่องมือคนนัก แต่ลองหัดดูก็น่าสนุกดี ที่สำคัญ...น่าจะยังไม่เคยมีผัวแน่ๆ”
เหมือนอยู่ๆ ชายหนุ่มก็นึกเรื่องสนุกออก มือใหญ่ปล่อยคอเสื้อเขากะทันหันจนแทบหงายหลัง
“พูดไปแล้วกูก็เพิ่งนึกได้ ทำไมกูต้องย้อนมาเก็บของเก่าแบบมึงกินด้วยในเมื่อมีเด็กใหม่ หน้าตาดีกว่า นิสัยก็คงไม่ซื่อบื้อน่าเบื่อ ท่าทางจะไม่ได้โง่หรือหัวช้าแบบมึงด้วย”
กรยิ่งพูด ขอบฟ้ายิ่งรู้สึกเหมือนมีหนามแหลมแทงเข้ามาในหัวใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกลมหายใจรังแต่จะทำให้เจ็บ ทำให้ปวดมากขึ้นทุกขณะ ต่อให้รู้ตัวมานานว่าตนเองเป็นอย่างที่พูด ต่อให้ได้ยินมาแล้วหลายหน แต่ครั้งนี้ เขากลับไม่สามารถทำใจให้ชินชาได้
“อยากกลับก็กลับไปเลย กูหมดธุระกับมึงแล้ว” พูดจบ ร่างสูงก็โบกมือไล่ ขอบฟ้ายืนมองด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งงุนงง ทั้งไม่แน่ใจ
“ประตูอยู่ทางนั้น ไม่ไปส่งนะ และหวังว่า...จากนี้คงไม่ต้องเจอกันอีก” แผ่นหลังกว้างทำท่าจะเดินจากไปแล้วแต่เขายังนิ่งอยู่ตรงจุดเดิม
ไม่ต้องเจอกัน ใช่ ถ้าเขาก้าวเท้าออกจากห้องไป เส้นทางชีวิตของเขากับกรคงกลายเป็นเส้นขนานไปตลอดกาล คงไม่มีวันได้พบได้เจอกันอีก
“อะไร” เสียงห้าวเอ่ยถามพร้อมกับที่เจ้าตัวตวัดตามองมือขาวซีดจนเห็นเส้นเลือดที่ดึงชายเสื้อตนไว้ “ต้องการอะไรอีก”
“ผม...” ขอบฟ้าอึกอัก เขม้นมองมือของเขาที่คว้าชายเสื้อของกรไว้แน่นราวกับนั่นไม่ใช่มือของตนเอง “ผมแค่...”
สีหน้าชายหนุ่มดูหงุดหงิด รอยยิ้มเหยียดทำให้เขาตื่นตระหนก ถ้าเขาไม่ทำอะไรสักอย่าง กรคงปัดมือเขาทิ้งและไล่เขาออกจากห้อง ออกจากชีวิตไปตลอดกาล
ขอบฟ้าเขย่งตัว แตะริมฝีปากเย็นชืดเข้ากับริมฝีปากได้รูปตรงหน้า ขณะที่วางมืออีกข้างไว้บนบ่ากว้าง ข่มความอับอายลงไปขณะพูดตะกุกตะกัก “...จะเป็นแค่คู่นอนหรือให้เป็นอะไรก็ได้ครับ”
ร่างสูงนิ่งเสียจนใจเสีย นึกอยากร้องไห้ออกมาครามครัน เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าชาตินี้จะต้องเชิญชวนหรือให้ท่าใคร แล้วคนตรงหน้าที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเชี่ยวขนาดไหนจะมองการให้ท่าของเขาว่าน่าอนาถแค่ไหนก็ไม่รู้
“...นะครับ” แตะมือวางบนข้างแก้มที่มีรอยตอหนวดเขียวๆ ทำให้สากระคายนิดๆ ซบหน้าลงกับซอกคอ ถูไถแก้มเข้ากับบ่ากว้างภายใต้เสื้อเชิ้ตเนื้อดี เพื่อหวังซ่อนใบหน้าแดงก่ำ “เป็นผมไม่ได้เหรอ”
ปฏิกิริยานิ่งสนิทของอีกฝ่ายทำให้ขอบฟ้ายิ่งใจเสียหนัก เขาทำสุดชีวิตแล้วและคิดว่าคงทำต่อไม่ไหว ให้พยายามต่อมากกว่านี้ก็คงไม่ผิดอะไรกับการกลายเป็นตัวตลก จึงคิดจะรีบไปให้พ้นก่อนโดนขับไล่อีกครั้ง หากยังไม่ทันที่จะก้าวถอยหลัง กลับโดนดันตัวไปติดผนังด้านหลัง ยังไม่ทันตั้งตัวทัน ริมฝีปากก็โดนช่วงชิงลมหายใจไปจากจุมพิตดุดันที่กดแนบลงมาโดยแรง
ร่างสูงกดจูบด้วยความเอาแต่ใจครั้งแล้วครั้งเล่า ลิ้นร้อนควานหาและไล่ชิมรสชาติที่ได้รับคล้ายกระหายหิวเต็มทน ขอบฟ้าขมวดคิ้วมุ่นด้วยความเจ็บและใกล้จะหายใจไม่ออก โชคดีที่กรผละไปซุกไซร้ตรงลำคอแทน แต่พอฟันคมๆ กัดหมับลงบนผิวอ่อนๆ ขอบฟ้าก็เกือบร้องจ๊าก ตั้งท่าจะดันบ่ากว้างออกโดยอัตโนมัติ หากเสียงคำรามต่ำๆ จากชายหนุ่มดังขึ้นคล้ายคำเตือนว่าถ้าขัดขืน มีหวังเนื้อคงขาดติดฟันไปจริงๆ
มือข้างหนึ่งกำลังป้วนเปี้ยนอยู่แถวเข็มขัดและพยายามถอดมันออกอย่างเร่งรีบ ขอบฟ้าหรุบตาลงมองจังหวะเดียวกับที่กางเกงหลุดลงไปกองที่พื้น พอพยายามเอื้อมมือไปดึงขึ้น กระดุมเสื้อกลับโดนปลดแทนจนแผ่นอกเปลือยเปล่าเปิดโล่ง มือหยาบที่ลูบโลมไปทั่วด้วยอาการร้อนรนทำให้ขอบฟ้าทั้งสั่นไหวและหวาดหวั่นในเวลาเดียวกัน
“อ๊ะ” อุทานพร้อมสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆ ชายหนุ่มก็สอดนิ้วเข้ามาทางช่องทางด้านหลัง เขากัดฟัน เหงื่อซึมเนื่องจากความฝืดและความเกร็ง ขณะตั้งใจจะขยับตัวคลายความอึดอัด บ่ากลับโดนยึดไว้โดยแรง
“มาถึงขั้นนี้แล้ว คงไม่คิดว่าจะรอดไปได้ง่ายๆ หรอกนะ” เสียงคนพูดแหบต่ำราวกับเค้นออกมาจากคอ กรหัวเราะเสียงเหี้ยม “ไม่มีวัน”
“เปล่า” แก้ตัวเสียงอู้อี้ แต่การแก้ตัวเวลามีนิ้วสอดเข้าออกทางเบื้องล่างนี่มันทำได้ยากจริงๆ “แค่...”
หากดูเหมือนกรจะไม่สนใจรับฟังเหตุหรือผลใดๆ ริมฝีปากที่บดเบียดลงมาทำให้ขอบฟ้ากลืนคำพูดที่เหลือลงคอ เขาหลับตาขมวดคิ้วนิ่วหน้าได้อีกสักพักก็ต้องลืมตาโพลงเมื่อต้นขาโดนช้อนขึ้นพร้อมกับที่ความร้อนจัดแข็งขึงสอดแทรกเข้ามา
ความเจ็บปวดเหมือนจะแผ่ลุกลามจากส่วนที่ถูกรุกรานไปยังต้นขาจนปวดแปลบ “เจ็บ ผมเจ็บ ปล่อย”
แขนขาเริ่มปัดป่ายขัดขืนแต่สิ่งที่ได้รับคือการกระแทกกายหนักหน่วงขึ้น ร่างสูงใหญ่บดเบียดแนบชิดยิ่งขึ้นจนหายใจแทบไม่ออก
อย่างช้าๆ เขาเริ่มเรียนรู้ว่าถ้าให้ความร่วมมือ อีกฝ่ายจะยอมผ่อนแรงลง มือที่ปัดป้องจึงเปลี่ยนเป็นเอื้อมโอบรอบบ่ากว้างแทน
ความสุขสมที่แทรกมาในความเจ็บปวดทำให้เขาผ่อนลมหายใจสั่นๆ ได้บ้าง หลับตาลงเพื่อหวังซึมซาบความรู้สึกที่ดีกว่า โอบกอดทั้งความสุขและความเจ็บปวดไว้อย่างอ่อนแรง
+++++++++
หัวข้อ: Rough and Tender By DD. SP.สายสตอฯ ย่อมาจากอะไร: 14/9/16 (อ่าน 706282 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก