Fallen and Destined 12
กว่าพวกเขาจะกลับถึงที่พักก็ดึกมากแล้ว ขอบฟ้าไม่นึกอยากทำอะไรอีกนอกจากทิ้งตัวลงนอนแล้วหลับสักสิบชั่วโมงรวด
“ผมอาบน้ำก่อนนะ” เพลียขนาดขอใช้ห้องน้ำก่อนและหวังรีบอาบให้เสร็จจะได้เข้านอนทันที
“อาบพร้อมกันเลยดีกว่า วันนี้ขี้เกียจว่ะ สระผมให้หน่อย”
ขอกันง่ายๆ แบบนั้นเลย ระหว่างที่ยังลังเลอยู่ กรก็หันมาบอกเสียงเพลีย “กูเหนื่อย อย่าหาเรื่องให้กูของขึ้น แล้วมึงจะเหนื่อยแทน”
อีกสองสามนาทีต่อมา ขอบฟ้าก็นุ่งผ้าเช็ดตัวถือขวดแชมพูเตรียมออกศึก ทีแรกนึกว่ากรจะหาเก้าอี้มานั่งให้เขาสระผมให้แบบง่ายๆ แต่กรกลับทำให้มันยากด้วยการสั่งให้เขานั่งบนขอบอ่างแล้วเจ้าตัวค่อยนั่งลงในอ่าง ตำแหน่งมันก็พอดีอยู่หรอกนะ แต่รู้สึกว่าไม่ค่อยปลอดภัย
ถึงเคยข้องใจเรื่องไม่แตะต้องเขา แต่นาทีนี้ก็ไม่ค่อยนึกอยากหายข้องใจเท่าไหร่แล้ว
ยิ่งเห็นชายหนุ่มเดินตัวเปล่าๆ แบบไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น เขายิ่งเพ่งมองแต่บริเวณส่วนศีรษะ เห็นกรขยับมือนวดต้นคอท่าทางจะเหนื่อยอย่างที่พูดจริงๆ
หรือเขาจะกลายเป็นคนลามกไปแล้ว ดูแต่กรทำท่าเฉยๆ มีเขานี่ล่ะที่คิดนู่นคิดนี่ไปไกลอยู่คนเดียว จึงพยายามห้ามไม่ให้ตัวเองคิดฟุ้งซ่านอีก
ล้างผมให้จนเปียกดีแล้วจึงเทแชมพูลง เริ่มนวดให้เกิดฟองก่อนล้างออกด้วยน้ำอุ่น
“สระอีกรอบนะ จะได้สะอาด” เขาพูดเบาๆ ฟังเสียงครางตอบแล้วถือว่าเป็นคำอนุญาต
พอเห็นกล้ามเนื้อบนไหล่กว้างคลายความตึงเครียดลง ขอบฟ้าจึงตั้งใจนวดหวังให้กรสบายตัวที่สุด หากเริ่มชะงักเมื่ออีกฝ่ายทิ้งศีรษะลงซบขาเขาหน้าตาเฉย
พอออกแรงดันให้นั่งตรงๆ กรก็แกล้งทิ้งตัวลงซบลงมายิ่งกว่าเดิม จึงได้แต่ถอนหายใจนิดหน่อยแล้วล้างน้ำให้ทั้งๆ แบบนั้น
“สบายจัง” คนเอ่ยแทบตักครางเสียงนุ่ม แต่คนฟังไม่นึกเซ็กซี่ตามไปด้วยเพราะมันลำบาก ผ้าขนหนูก็เปียก แชมพูก็เลอะไปทั้งขา “เพื่อเป็นการตอบแทน เดี๋ยวกูอาบน้ำให้นะ”
ขอบฟ้าอึ้งไปชั่วอึดใจก่อนส่ายหน้าพรืด “ไม่ต้อง! ผมอาบเองได้”
“ไม่ได้ เพราะกูไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใคร”
เรื่องแค่นี้ เขาไม่นับเป็นหนี้บุญคุณ แม้พยายามปฏิเสธแต่สุดท้ายกรก็ฉุดแขนให้ลุกขึ้นยืนในอ่างอาบน้ำพร้อมกระตุกผ้าเช็ดตัวที่พันเอวเขาอยู่ออกโยนทิ้งไปอีกทาง
ถึงพวกเขาสองคนจะมีอะไรกัน แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้เห็นร่างกายเปลือยเปล่าของกันและกัน แต่... เอ่อ เอาเป็นว่ามันไม่เหมือนกับการยืนแก้ผ้าอาบน้ำตัวล่อนจ้อนแบบนี้แน่ๆ
“ผมว่าพอเถอะ” เขาเริ่มแย้งเสียงอ่อยเมื่อกรทำเหมือนมีเวลาทั้งชาติให้อาบน้ำ “รีบอาบน้ำ จะได้รีบเข้านอน พรุ่งนี้ต้องไปทำงานนะ”
“มึงทำตัวเหมือนสามีบ้างาน ขี้เกียจทำการบ้านมาก” ร่างสูงที่ยืนซ้อนด้านหลังหัวเราะเบาขณะลูบฟองไปตามแผ่นอกผอมๆ “กูไม่ชอบคนผอมแห้ง หัดกินอะไรบำรุงเยอะๆ บ้าง เมื่อกี๊ที่ร้าน มึงก็กินนิดเดียว”
“ใครกันแน่ที่...” หยุดชะงัก เม้มปากไม่ยอมพูดต่อ ไม่งั้นจะกลายเป็นว่าเขากำลังทวงการบ้านจากสามีแทน “ก็มัวแต่ย่างหมูให้ใครอยู่ก็ไม่รู้”
มือใหญ่ฟองฟอดตบหัวเขาดังแปะ ฟองติดหัว “เกินไปมึง”
มัวแต่ยกมือป้ายฟองที่กำลังจะไหลเข้าตา ขอบฟ้าจึงไม่รู้ตัวจนกระทั่งรู้สึกถึงมือที่ลูบอยู่แถวต้นขา เหลียวขวับกลับไปเจออีกฝ่ายลงไปนั่งยองๆ “เฮ้ย พี่กรทำอะไร”
พอขยับจะเบี่ยงหนี ชายหนุ่มก็ส่งเสียงห้าม “อย่าเพิ่งขยับ ขอกูดูชัดๆ”
ปลายนิ้วกรลูบลงบนรอยแผลเป็นขรุขระ ดวงตาเข้มจัดจ้องร่องรอยหลงเหลือจากอุบัติเหตุซึ่งเป็นรอยแผลนูนแดงยาวพาดจากต้นขาด้านหน้าไปจนเลยด้านหลังเข่า
เขาเป็นผู้ชาย ดังนั้นจึงไม่เคยคิดห่วงความสวยงามหรือเรื่องแผลเป็น แต่ในนาทีนี้ยามโดนจ้องมันตรงๆ กลับอดรู้สึกอายขึ้นมาไม่ได้ จ้องไปมันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนหรอก เลิกจ้องได้แล้วมั้ง
“ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า” คนจ้องเงียบๆ จนคิดว่าเผลอหลับถามขึ้นในที่สุด ขอบฟ้าลอบถอนหายใจ
“ไม่เจ็บหรอก ตั้งหลายปีแล้ว”
“ช่วงที่ทำกายภาพล่ะ เจ็บหรือเปล่า ทำนานแค่ไหน ทุกวันนี้ยังต้องไปให้หมอตรวจอยู่ไหม”
“ช่วงทำกายภาพก็มีนิดหน่อย แต่นักกายภาพเขาเก่ง ผมเองก็ตั้งใจฝึกด้วยล่ะ ขนาดคุณหมอยังชมเลย” เรื่องคำชม ขอบฟ้าจำแม่นเสมอ ถึงมันจะดูไร้สาระไปหน่อยก็เถอะ “ทำกับโรงพยาบาลไม่กี่เดือนแล้วก็กลับมาทำต่อเอง นี่ พี่กร ผมไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ ลุกขึ้นมาเถอะ จะจ้องทำไมนานๆ น่าเกลียดจะตาย...”
ขอบฟ้าสะดุ้งเฮือก เกือบจะเตะขากระตุกออกไปแล้วเมื่อจู่ๆ กรก็ก้มลงจูบบนรอยแผล ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่แตะจูบลงซ้ำๆ จนเลือดในตัวเขาใกล้ถึงจุดเดือดแล้ว
“พี่กร พอเถอะ มัน...” มันอะไรสักอย่างเขานึกไม่ออก แต่อยากให้กรเลิกทำแบบนี้สักที หัวใจเขาจะกระดอนออกมานอกอกอยู่รอมร่อ กรแค่ดูแผลแต่ร่างกายเขาชักคิดเขวไปเรื่องอื่น อวัยวะบางส่วนก็ชักออกอาการจนน่าขายหน้า “ผมชักหนาวแล้ว”
ชายหนุ่มเหลือบตาขึ้นมองเขาแว่บหนึ่ง ถอนหายใจ จูบเป็นครั้งสุดท้ายแล้วลุกขึ้นช้าๆ “ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วเข้านอนได้แล้ว”
“...” ฟังคำพูดเรียบๆ นั้นแล้ว ขอบฟ้าอดรู้สึกโล่งใจและเสียใจไม่ได้ โล่งใจที่พอจะควบคุมระดับอารมณ์ซึ่งเริ่มพลุ่งพล่านได้ เสียใจที่เขาคิดไม่ผิดจริงๆ ว่ากรกำลังหลบเลี่ยงเขาในความหมายอีกนัยหนึ่งอยู่
หากต้องชะงักเมื่อกรเขี่ยสร้อยรอบคอเขาเล่น “กูสงสัยมานานแล้ว แต่ก่อนไม่เห็นมึงชอบใส่สร้อยพวกนี้นี่ ทำไมใส่เส้นนี้ติดตลอด”
นั่นล่ะ มันคือสร้อยที่พลชนะใส่ให้ เส้นเดิม เส้นเดียวในโลก ขอบฟ้ายกมือแตะสายสร้อยเย็นเฉียบรอบคอ ย้อนถามเสียงพร่า “ไม่เหมาะเหรอ”
กรสอดนิ้วแทรกระหว่างสร้อยเส้นบางกับลำคอที่ชีพจรเต้นตุบๆ เพราะกลัวโดนกระชากสร้อยรัดคอขาดตายคาอ่างแบบไม่รู้ตัว “...เซ็กซี่ดี”
อยู่มาเกินยี่สิบปี ไม่เคยเฉียดกรายเข้าใกล้คำว่าหน้าตาดีหล่อเหลา มาวันนี้ถูกมองว่าเซ็กซี่ ความรู้สึกขอบฟ้าอยู่ห่างไกลจากคำว่าดีใจ ตรงกันข้าม เขาดันไพล่นึกไปถึงคนให้ รวมถึงสีหน้าและคำพูดของพลชนะตอนใส่สร้อยเส้นนี้ให้
เขาไม่ได้เจอพลชนะมานานแค่ไหนแล้วนะ ป่านนี้จะกลับจากฮ่องกงมาหรือยัง ทำไมถึงไม่โทรศัพท์มาหาเลยก็ไม่รู้ ทำงานหนักหรือไม่สบาย อยู่ตัวคนเดียวแบบนั้นจะมีใครคอยดูแล...
“เฮ้ย!” เสียงตะโกนใส่หน้าทำเอาขอบฟ้าที่กำลังใจลอยสะดุ้ง กรกำลังเม้มปากแน่น สีหน้าถมึงทึง “กูเรียกมึงตั้งนานแล้ว ใจลอยคิดเรื่องอะไรอยู่ หา”
มองหน้านิ่งๆ นิดหนึ่งแล้วเขาก็ถอนหายใจ ตอบตามตรง “คิดเรื่องพี่พล”
กรทำเหมือนโดนเขาชกหน้า เงื้อมือขึ้นก่อนจะลดลงกำหมัดแน่น สบถลั่นแล้วสะบัดหน้า เดินหนีออกไป กว่าเขาจะแต่งตัวเสร็จตามออกมาก็พบว่ากรนอนหันหลังอยู่บนเตียงแล้ว ทรุดตัวลงนั่งริมเตียงอีกด้าน
“ผมแค่เป็นห่วงพี่พลนิดหน่อย เห็นบอกว่าจะรีบไปรีบกลับ แต่นี่เงียบหายไปเสียเฉยๆ” กล่าวอ้อมแอ้ม เพราะเขาแค่นึกเป็นห่วงฝ่ายนั้นจริงๆ ทั้งที่ตลอดมา พลชนะคอยดูแลแวะมาถามไถ่ทุกข์สุขตลอด แต่ในทางกลับกัน ตั้งแต่กลับมาอยู่กับกร ขอบฟ้าไม่เคยนึกอยากติดต่อกลับไปหาพลชนะสักครั้ง “ถึงบางทีต้องอยู่ที่ฮ่องกงเป็นเดือน แต่อย่างน้อย...”
“หุบปากได้แล้ว!” กรลุกพรวดขึ้นมาตวาด “มึงก็เป็นแบบนี้ตลอด ไม่เคยจะหันมามองคนที่อยู่ตรงหน้า หัวใจมึงมีหรือเปล่า ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมามึงเคยเห็นหัวกูบ้างไหม ถามจริงๆ ว่าเคยเห็นกูบ้างไหม!”
ตั้งแต่เด็ก ขอบฟ้ารู้ตัว่าเป็นคนถ่ายทอดความรู้สึกตัวเองไม่เก่ง เขามักจะเก็บปากเก็บคำ ชินกับการปฏิบัติตามคำสั่งของมารดาและพี่ชายเพราะไม่อยากโดนด่าว่าโง่ หรือต่อให้บางครั้งจะรวบรวมความกล้าพูดออกไปได้ก็มักจะไม่ค่อยมีคนฟังหรือฟังแค่ผ่านๆ
และกับคำถามแสนสำคัญแบบนี้ เขาจะตอบกรยังไงว่าพลชนะมีความสำคัญในระดับใด จะให้เอามาเปรียบเทียบกันได้ยังไงในเมื่อมันไม่เหมือนกัน ผู้ชายสองคนนี้สำคัญสำหรับเขาทั้งคู่ เพียงแต่สำคัญกันคนละแบบ
ระหว่างที่ยืนอ้ำอึ้ง กรกลับโบกมือพร้อมกล่าวเสียงห้วน “ไม่ต้องตอบดีกว่า กูไม่... ให้ตายสิวะ เอาเป็นว่ากูไม่อยากรู้แล้ว มึงจะคิดยังไงก็เรื่องของมึง กูไม่สนใจ”
คำพูดของกร ไม่ได้กระโชกโฮกฮาก ไม่ได้ประชดประชันเยาะเย้ย รวมถึงไม่ได้สร้างความเจ็บปวดเจียนตายหรือเศร้าเสียใจจนน้ำตาตก แต่คนฟังกลับยืนตัวแข็ง เหมือนโดนทุบหัวมากกว่า มันรู้สึกชาๆ หน่วงๆ บอกไม่ถูก
เมื่อกี๊กรถามว่าเขามีหัวใจหรือเปล่า ขอบฟ้าคิดว่าตนน่าจะมีหัวใจนะ เพราะมันหน่วงแถวๆ อกด้านซ้าย
ทว่าในเมื่อคนถามไม่สนใจอีก เขาก็ไม่รู้จะตอบให้ใครฟัง คิดอย่างเซื่องซึมแล้วจึงล้มตัวลงนอนชิดริมเตียงอีกด้าน
ตั้งแต่กลับมาพบกันอีกรอบ นี่เป็นคืนแรกที่พวกเขานอนหันหลังให้กัน
++++++++++
เช้าวันต่อมา ตอนที่เขาตื่นนอนก็ไม่เจอกรในห้องแล้ว
น่าตลก เจ้าของห้องต้องเป็นฝ่ายหลบหน้าคนมาขออาศัย
พวกเขาไม่ได้ทะเลาะกัน ไม่ได้มีปากเสียงหรือลงมือทำร้าย ทำลายข้าวของ พวกเขาแค่ไม่คุยกันเท่านั้น
ขอบฟ้ายึดราวโหนรถเมล์แน่นขึ้น เริ่มครุ่นคิดถึงเรื่องใหญ่อีกเรื่องในชีวิต หลังจากคำนวณคร่าวๆ แล้วช่วงนี้คงต้องประหยัดค่าใช้จ่ายกว่าเดิมเพราะเมื่อวานเขาเพิ่งให้เงินปลายฝนก่อนกลับสำหรับจ่ายค่าหอพักแห่งใหม่รวมถึงค่าขนมเล็กๆ น้อยๆ
แม้จำนวนจะไม่ได้เยอะจนจ่ายไม่ไหว แต่ก็ไม่ได้น้อยจนไม่กระเทือนเงินเดือนพนักงานแบบเขา บางครั้งเขาก็นึกสงสัยว่าคนอื่นๆ มีเงินพอเที่ยว พอกินเหล้ากันได้ยังไง ในเมื่อเขาเองเหล้าก็ไม่กิน บุหรี่ก็ไม่สูบ ลำพังจ่ายค่าห้อง ค่ากิน ค่าโทรศัพท์ ค่าเดินทาง ค่าหยูกยา แล้วยังแทบไม่เหลือตอนสิ้นเดือน
ตอนนี้ปลายฝนเรียนปีสองแล้ว อีกสองปีกว่านี้เขาจะต้องช่วยน้องจ่ายค่าหอ นับเป็นส่วนผสมระหว่างความภูมิใจในฐานะพี่ชายกับความอัตคัดของมนุษย์เงินเดือนจริงๆ
นั่งทำงานก๊อกแก๊กไปจนถึงพักเที่ยงแบบไม่ทันรู้ตัว เดินตามพนักงานส่วนใหญ่ที่แห่มากินข้าวพร้อมๆ กัน สั่งข้าวได้แล้วค่อยมองหาเก้าอี้ว่างนั่งกินข้าวเงียบๆ ท่ามกลางเสียงเจี๊ยวจ๊าวโดยรอบ สังเกตเห็นอักษรที่เดินผ่านหน้าไปกับเพื่อนๆ ในแผนก ท่าทางเหมือนกำลังมองหาที่นั่งอยู่
ลังเลแป๊บเดียว เขาก็ร้องเรียก “โอ้”
เจ้าของชื่อเหลียวมาตามเสียงเรียก รอยยิ้มบนใบหน้าเจื่อนลงเมื่อเห็นเขา แต่ขอบฟ้าก็แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นเสีย
“นั่งด้วยกันสิ”
ขณะอักษรยังยืนนิ่ง เพื่อนอีกสองคนกลับเป็นฝ่ายรับคำเชิญแทน หนึ่งในสองซึ่งมีรูปร่างท้วมเอ่ยอย่างคนอารมณ์ดี “ช่วงพักเที่ยงนี่คนเยอะจริงๆ แค่แวะเข้าห้องน้ำก่อนเกือบจะไม่มีโต๊ะนั่งเสียแล้ว”
“ได้ข่าวว่าเพราะมึงแว่บออกไปซื้อลูกชิ้นปิ้งข้างบริษัทเหอะ ไอ้หมูตอน” ชายอีกคนซึ่งมีรูปร่างผอมสูงเอ่ยแย้งกลั้วหัวเราะ “อ้าว โอ้ นั่งสิ มัวยืนอยู่ทำไม”
อักษรยิ้มฝืด ทรุดตัวลงนั่งข้างขอบฟ้าแบบเสียไม่ได้ แล้วต้องชะงักอีกรอบเมื่อเพื่อนเอ่ยถาม
“ทำไมไม่แนะนำเพื่อนล่ะ เออๆ ไม่เป็นไร เราแนะนำเองก็ได้ ชื่อหมูตอนครับ พอดีแม่เห็นแววแต่เด็กเลยตั้งชื่อไว้ล่วงหน้า” คนหัวเราะจนตาหยีเรียกรอยยิ้มคนฟังก่อนเจ้าตัวจะหันไปตบบ่าเพื่อนด้านข้าง “นี่ไอ้ถั่วงอก ชื่อเล่นจริงๆ มันชื่ออะไรไม่รู้ จำไม่ได้แล้วเหมือนกัน เห็นมันผอมหัวโตเรียกมันถั่วงอกง่ายดี”
ถั่วงอกดันแว่นขึ้นพลางพูดแบบปลงๆ “ถั่วงอกก็ถั่วงอกดิวะ อร่อยดีมีประโยชน์เว้ย”
“ขอบฟ้าครับ เรียกฟ้าก็ได้” แนะนำตัวเองสั้นๆ แล้วเขาก็ไม่รู้จะคุยอะไรต่อ ลอบชำเลืองมองอักษรพบว่าฝ่ายนั้นเอาแต่เขี่ยข้าวไปมา มองไปแต่ด้านหน้า ทำท่าตั้งอกตั้งใจฟังเพื่อนอีกสองคนคุยกัน
พวกเขาโตๆ กันแล้ว การทะเลาะผิดใจจนไม่ยอมพูดด้วยหรือมองหน้าจึงดูเหมือนการกระทำของเด็กประถม แต่ในทางตรงกันข้าม สำหรับพวกผู้ใหญ่กลับกลายเป็นสิ่งที่ยากมากที่จะกลับมาคืนดีกันได้ โดยเฉพาะในจุดนี้ที่ขอบฟ้ายังไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าตนเผลอไปทำหรือพูดอะไรให้เพื่อนโกรธ
เขาเริ่มเบื่อและรู้สึกแย่กับการโดนคนนั้นคนนี้หลบหน้า อักษรคงอึดอัด ตัวเขาก็กินข้าวไม่ลง จึงรวบช้อนส้อม ดื่มน้ำและขยับลุก “ขอตัวก่อนนะครับ”
“อ้าว กินน้อยจัง” หมูตอนร้องทักเมื่อเห็นข้าวในจานเขาพร่องไปไม่ถึงครึ่ง “กินข้าวไม่หมด ไม่สงสารชาวนาเหรอ”
“หา เอ่อ...” ทรุดตัวลงนั่งอย่างตั้งตัวไม่ถูก ตีหน้าเก้อ “ผมไม่ได้...”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ฟ้าทำหน้าตลกจัง” หมูตอนหัวเราะร่า แต่โดนคนด้านข้างตบหัวแทบคะมำลงชามก๋วยเตี๋ยว
“หัวเราะอร่อยเกินไปแล้ว ไอ้อ้วน” ถั่วงอกคนดีหันมาส่งยิ้มให้เขา “อย่าไปถือสามันเลย มันแค่ล้อเล่น”
จำต้องหัวเราะแก้เก้อตาม หากต้องหน้าเจื่อนเมื่อหมูตอนเริ่มตั้งตัวเป็นโคนัน “โอ้เป็นเพื่อนฟ้าไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่เห็นคุยกันเลยล่ะ ทะเลาะกันอยู่หรือไง”
ขอบฟ้าอยากตอบว่าเปล่า หากก็ตอบได้ไม่เต็มปาก จังหวะนั้นเอง อักษรกลับเงยหน้ายิ้ม “เปล่าสักหน่อย เนอะ ฟ้า”
“อื้ม ใช่แล้วล่ะ” เขารีบพูด ฉีกยิ้มกว้าง “เราคุยไม่เก่งน่ะเลยชอบนั่งเงียบๆ”
“คุยไม่เก่ง...แต่เรื่องเสแสร้งนี่เก่งมากเลย”
ในขณะที่หมูตอนทำตะเกียบหลุดมือ ถั่วงอกนั่งตาปริบๆ ขอบฟ้าได้แต่ผงะ หน้าซีด คิดว่าตัวเองหยุดหายใจไปแล้วด้วยซ้ำตอนที่อักษรหัวเราะกลบเกลื่อน
“ล้อเล่นน่า ฟ้าเป็นคนดีขนาดนี้จะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง จริงไหม”
แทบจำไม่ได้ว่าตนเอ่ยขอตัวและกลับมาถึงโต๊ะทำงานได้ยังไง นั่งทำงานแบบช็อคเงียบๆ ไปตลอดบ่าย จนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน เขาก็มีปัญหาอีกอย่างคือไม่อยากกลับไปคอนโดกร
กรหลบหน้า ไม่อยากเห็นหน้าเขา อันนี้ขอบฟ้าพอเข้าใจ แต่กรกลับไม่เอ่ยปากไล่ อันนี้เขานึกเห็นใจแทน จึงคิดจะกลับไปนอนที่บ้านแทน แม้จะไกล แต่ก็ไม่มีที่อื่นให้กลับแล้ว เนื่องจากห้องเช่าเดิมแทบไม่มีข้าวของเครื่องใช้เหลือติดห้อง
เดินออกจากตึกพร้อมก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ถึงชายหนุ่ม หากมันกลับตัดเข้าระบบฝากข้อความแทน เนื่องจากไม่รู้จะพูดอะไรดี เขาจึงเอ่ยติดๆ ขัดๆ
“พี่กร ผมว่าคืนนี้จะกลับไปนอนบ้าน อืม ก็...ไม่มีอะไรแล้ว แค่นี้ล่ะครับ”
เก็บโทรศัพท์ เดินต่อไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ แขนก็โดนคว้าไว้ พร้อมเสียงเรียกอันแสนคุ้นเคย
“ฟ้า”
+++++++++++
หัวข้อ: Rough and Tender By DD. SP.สายสตอฯ ย่อมาจากอะไร: 14/9/16 (อ่าน 706381 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก