Fallen and Destined 14
“อ้าว พี่กร” ขอบฟ้าเอ่ยทักอย่างประดักประเดิด อีกฝ่ายจะหายโกรธหรือยังก็ไม่รู้ “ยังไม่ไปทำงานอีกเหรอครับ อ๊ะ จริงสิ นี่ยังไม่เจ็ดโมงเลย”
ภาพแรกที่เขาโผล่หน้ามาเห็นตอนเดินผ่านประตูห้องเข้ามาคือร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟา ดวงตาคู่นั้นจ้องตรงมานิ่งๆ จนกระทั่งเขาพูดคนเดียวจบ กรก็ยังไม่ยอมขยับ นอกจากจ้องตามด้วยสายตาอ่านไม่ออก ขอบฟ้าจึงชักรู้สึกเก้อหนัก
“ผมขอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า” เอ่ยพลางเลี่ยงไปอีกทาง หากแขนกลับโดนคว้าไว้โดยแรงจนแทบหงายหลัง
ตั้งหลักได้แล้วเขาก็เหลียวขวับมาจ้องอีกฝ่าย หากสีหน้าทะมึนกลับทำให้คำพูดถูกกลืนหายลงไปในลำคอ มาจ้องใกล้ๆ แบบนี้ ขอบฟ้าถึงเพิ่งสังเกตว่าทั้งขอบตาคล้ำและดวงตาของกรแดงก่ำดูคล้ายคนอดนอน ผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนถูกเจ้าตัวยกเสย ดึงทึ้งมาเป็นร้อยๆ รอบ พูดง่ายๆ ว่าไม่เหลือคราบผู้ชายรูปหล่อหรูเนี๊ยบที่ทำเอาสาวๆ แอบกรี๊ดกันทั้งบริษัท
สายตาตรงหน้าเพ่งมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าจนน่ากลัวว่าจะเห็นไปถึงเครื่องใน จบการสแกนแล้วกรก็ลากเขาดุ่มๆ เข้าห้องน้ำ อ๋อ จะพาเขามาอาบน้ำนี่เอง... เฮ้ย...!
“ผมอาบเองได้” พยายามใช้มืออีกข้างสะกิดเรียกยิกๆ จนถึงขั้นตีเรียกรัวๆ “พี่กร ปล่อย”
แทนคำตอบ มือใหญ่หันมาแกะกระดุมเสื้อเขา พอไม่ทันใจก็กระชากดึงทึ้งจนกระดุมหลุดผึง “เฮ้ย พี่กร ทำอะไรเนี่ย”
พอเห็นอาการขัดขืนหนักขึ้นของเขา ร่างสูงค่อยละมือจากสาบเสื้อเพื่อมากำรอบคอเขาไว้แทน งานนี้เล่นเอาขอบฟ้าหยุดชะงักไปทันที ยิ่งรับรู้ถึงแรงกดที่เพิ่มขึ้นทีละนิด เขายิ่งตัวแข็งทื่อ ใจหนึ่งนึกอยากดิ้นรนแต่กลัวผลลัพธ์จะยิ่งเลวร้าย สุดท้ายจึงตัดสินใจยืนเฉยและเรียกชื่อเบาๆ
“พี่กรครับ” จะว่าเขาเป็นคนรักชีวิตก็ได้ เพราะตอนนี้เขากำลังพยายามกล่อมคนตรงหน้าเพื่อหวังเรียกสติกลับมาก่อนจะไม่มีโอกาสพูด “ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง แต่ผมโทรมาบอกว่าจะไปค้างข้างนอกแล้วนี่นา”
แรงบีบรอบลำคออ่อนลง ขอบฟ้าเริ่มใจชื้นขึ้นนิดหน่อย ...แค่นิดเดียวจริงๆ “นั่งรอผมทั้งคืนเลยใช่ไหม ผมขอโทษที่ปิดโทรศัพท์ ก็ตอนนั้นผมกำลังโมโหพี่อยู่นี่”
กรเอียงคอนิดๆ คล้ายไม่เข้าใจว่าทำอะไรผิด คือมันจะดูน่ารักมากๆ เลยนะ ถ้าเจ้าตัวไม่ได้บีบลูกกระเดือกเขาอยู่ในกำมือแบบนี้
“พี่กรไปพูดอะไรให้โอ้เข้าใจผิด เขาถึงได้โกรธผมจนแทบจะตัดเพื่อนอยู่แล้ว”
กรยังเอียงคอ แถมคิ้วขมวดเพิ่มราวกับไล่ประมวลผลอยู่ว่า...โอ้ไหนวะ
“ก็อักษรเพื่อนผมไง เขาบอกว่ามีเสียงคนอื่นรับโทรศัพท์ผมแล้วพูดว่า...เอ่อ พูดเรื่องผัว...เอิ่ม นั่นล่ะ” พยายามวางท่าให้ขึงขังแม้จะยากเย็นนักเมื่อถูกจับคอหอยไว้เป็นตัวประกัน “พี่คิดยังไง หา พูดแบบนั้น คนฟังจะเข้าใจผิดก็ไม่แปลกแล้ว”
“อ๋อ~~~” นั่นล่ะ คำแรกที่หลุดมาจากตัวพ่อคนที่สอง ลากยาว ฟังชิลๆ ขัดกับการกระทำชัดๆ “ไอ้กิ๊กหน้าอ่อนแผนกบัญชี”
อยากตั้งโต๊ะแล้วถกกันจริงๆ ว่าระหว่าง ‘โอ้’ คำเดียวสั้นๆ มันจำยากกว่า ‘ไอ้กิ๊กหน้าอ่อนแผนกบัญชี’ ตรงไหน แถมยังไม่พอ กรยังย้อน
“เรื่องกูกับมึง เรื่องผัวๆ เมียๆ กูพูดผิดตรงไหน”
มันน่าจับสบู่ล้างปากนัก แต่ยังไม่ทันฮึดฮัดฟึดฟัด มือใหญ่อีกข้างก็แหวกชายเสื้อออกแล้วลูบช้าๆ พร้อมกับที่สายตาดำจัดเพ่งพินิจอย่างละเอียดเสียจนคนถูกมองหวังว่าคงไม่มีแมลงบ้าตัวไหนทะลึ่งมากัดทิ้งไว้นะ ไม่งั้นเขาโดนตบติดกำแพงแน่ๆ
กรยังลูบเลยขึ้นมาพลิกใบหน้าเขาไปทางซ้ายที ขวาที เหมือนพยายามจะหาตำหนิให้เจอให้ได้ ครั้นพอหาข้างบนไม่เจอก็เริ่มเบนลงต่ำ ขอบฟ้าชักจะทนไม่ไหวเมื่อมือข้างนั้นเริ่มสอดเข้าขอบกางเกงด้านหลัง
“พี่กรๆ”
“อยู่นิ่งๆ”
ไม่แน่ใจว่าเพราะเสียงต่ำๆ จนเหมือนคำรามหรือเพราะนิ้วมือที่ลูบลงไปถึงช่องทางด้านหลังที่ทำให้เขาเริ่มตัวสั่น สัมผัสแนบชิดที่ล่วงล้ำเข้ามาสร้างความติดขัดให้ลมหายใจ ขอบฟ้าเกร็งจนเผลอจิกมือเข้ากับบ่าที่ซบใบหน้าเหยเกซุกอยู่ ทั้งความเจ็บ ความอายและความรู้สึกอื่นที่พลุ่งขึ้นมาเรียกเหงื่อให้ผุดพรายขึ้นพร้อมกับเสียงร้อง
“พอเถอะ ผมไม่ได้...” คำพูดหยุดชะงักเมื่อกรสอดปลายนิ้วที่ปราศจากการหล่อลื่นกดแทรกเข้ามา “อื้อ พี่กร มัน...เจ็บ ผมเจ็บ”
“เมื่อคืนกูคิดว่าเช้านี้กูจะจัดการมึงยังไง ฆ่าทิ้งเลยจะดีกว่าไหม...” ร่างสูงเอ่ยด้วยสุ้มเสียงธรรมดาเหมือนถามว่าเช้านี้เขาอยากกินอะไร ก้มมองหน้าเขาครู่หนึ่งก่อนจะยอมผละออกและก้าวถอยหลังเมื่อเห็นเขารูดตัวลงไปนั่งกองกับพื้นห้องน้ำเย็นๆ
“แต่อย่าเพิ่งไปถึงขั้นนั้นเลย ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป ไม่ต้องรีบร้อน” กรทรุดตัวตามลงมานั่งยองๆ เพื่อลูบหน้าเขาพลางยิ้ม “ของบางอย่างควรถูกบ่มเพาะให้สุกงอมแล้วค่อยเด็ดกิน ต้องทำให้ไว้วางใจกันเสียก่อนแล้วค่อย...”
การคุ้นชินนั้นอันตรายไม่ผิดอะไรกับยาพิษอ่อนๆ ที่ค่อยๆ แทรกซึมเข้าสู่กระแสเลือด ร้ายแรงพอกับยาเสพติด พาลให้สงสัยว่าจะมีชีวิตต่อไปได้ยังไง ถ้าวันหนึ่งต้องสูญเสียสิ่งที่เคยมีไป
เขาร้องขอความรักของกรอยู่เงียบๆ โดยแทบไม่เคยระมัดระวังตัวเลยว่าเริ่มเคยชินกับการอยู่ตรงนี้มากเกินไปเสียแล้ว ทั้งไว้วางใจ ทั้งมีความหวังในแบบที่ไม่เคยกล้าคาดหวังมาก่อน เขาเปลี่ยนไปจากคนเจียมเนื้อเจียมตนคนเก่า เริ่มตะเกียกตะกายร้องหาความรักและมันเริ่มทำให้เขากลัวเสียแล้ว
ราวกับเห็นท่าเขาก้มหงอคุดคู้ด้วยความกลัวจนพอใจ ชายหนุ่มถึงค่อยลูบหัวปลอบ “ไปอาบน้ำได้แล้ว”
เมื่อได้กลับมาอยู่ตามลำพังอีกรอบ ขอบฟ้าจึงพรูลมหายใจออกมาหมดปอด นั่งสงบสติอารมณ์พร้อมรวบรวมเรี่ยวแรงก่อนจะลุกไปอาบน้ำชำระร่างกายจนสะอาดดีแล้วจึงค่อยๆ โผล่หน้าออกจากห้องน้ำด้วยความระมัดระวัง บรรยากาศในห้องดูวังเวงและเงียบกริบ
ถ้ากรไม่ได้เริ่มหลบหน้าเขาต่ออีกรอบก็คงกำลังไปลากเครื่องประหารมาอยู่มั้ง
กำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตด้วยหัวใจหดหู่ ประตูห้องก็ถูกเปิดผาง เขาสะดุ้งโหยง หัวใจแทบกระดอนออกมานอกอก “อะ อ้าว ผมคิดว่าพี่ออกไปแล้วเสียอีก”
ราวกับไม่รู้ว่าตัวเองทำเขาเกือบหัวใจวาย กรแค่ขมวดคิ้ว เอ่ยเสียงขุ่น “อาหารเช้าเสร็จแล้ว รีบแต่งตัวเร็วเข้า”
“หา” ถึงปกติ กรจะชอบลุกมาทำอาหารเช้า แต่ก็แค่ทำส่วนของเขาทิ้งไว้ให้ จะกินเมื่อไหร่ไม่เคยมายุ่ง เพราะยังไงก็ต่างคนต่างไปทำงานอยู่ดี “อื้อ รู้แล้ว พี่กรกินไปก่อนเลย”
ยืนเลือกเนคไทจากที่มีทั้งหมดสี่เส้น ไล่จากสีดำมาถึงสีน้ำตาลอ่อน ไม่เหมือนของเจ้าของห้อง รายนั้นเนคไทเรียงเป็นตับมีทุกเฉดสีเลยมั้ง
พอแต่งตัวเสร็จ กรก็มาเดินเข้ามาในสภาพผ้าขนหนูพันเอวตัวเดียว กลิ่นสบู่หอมๆ บ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวอาบน้ำมาเรียบร้อย คงไปอาบที่ห้องน้ำด้านนอก แต่จะอาบเร็วไปไหม ชั่วระยะเขาแต่งตัวเองเนี่ยนะ
“ทำไมไม่เข้ามาอาบข้างในล่ะ” จริงอยู่ว่ามีห้องน้ำด้านนอก แต่ส่วนใหญ่ถ้าพวกเขาไม่รีบใช้ห้องน้ำพร้อมกัน ก็มักจะใช้แต่ห้องด้านใน
“เห็นมึงโป๊ เดี๋ยวกูทนไม่ไหว” ตอบโดยไม่หันมามอง น้ำเสียงเรียบๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญ หากทำเอาขอบฟ้าหันขวับไปมองเพื่อหาแววล้อเล่น ล้อเลียนหรือแม้แต่ประชด หากสิ่งที่ได้คือการมองแบบเหยียดๆ “มึงแต่งตัวช้ามาก แถมชอบนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เสื้อกางเกงมีไม่กี่ตัวยังเสือกเลือกช้า เออ นี่กูถามจริงเหอะ บัตรเครดิตตั้งแต่ให้ไปนี่ไม่คิดอยากใช้บ้างเลยเหรอ จะซื้ออะไรก็ได้ กูไม่ว่าหรอก”
ครึ่งหลังหันมาถามเขาอย่างหงุดหงิดเล็กๆ กลิ่นสบู่จากแผ่นอกกว้างลอยเข้าจมูกจนต้องเบือนหน้าหนี ไม่ไหวแฮะ ใจมันสั่นๆ สงสัยจะไม่ถูกโรคกับสบู่กลิ่นนี้เท่าไหร่
“ไม่ได้อยากได้อะไรเป็นพิเศษ เงินของพี่ ผมก็ไม่เคยอยากได้” เขารู้ตัวมานานว่าไม่ใช่พวกวัตถุนิยม แต่อย่างเดียวที่อยากได้ตอนนี้ก็ใช้เงินซื้อไม่ได้เสียด้วย เขาแค่อยากให้กรรักเขาบ้างก็แค่นั้นเอง
จู่ๆ กรกลับกระแทกบานเลื่อนตู้เสื้อผ้าดังโครมเล่นเอาขอบฟ้าสะดุ้งเฮือก ใจหายวาบว่าเผลอไปกดโดนปุ่มอะไรอีกแล้วแน่ๆ “พี่กรเป็นอะไร”
“มึงไม่ต้องไปทำงานแล้ว”
แว่บแรกที่ได้ยิน คำว่าไล่ออกลอยมาเต็มสมองที่ขาวโพลน กรจะไล่เขาออกเหรอ เพราะบอกว่าไม่อยากได้เลยจะไล่เขาออกใช่ไหม ขอบฟ้าเริ่มตื่นตระหนกขณะพยายามไม่ให้ปากคอสั่นตามไปด้วย
“ทะ...ที่บอกว่าไม่อยากได้น่ะไม่ได้หมายถึงงาน” ถ้าโดนไล่ออกแล้วจะเอาอะไรกิน จะเอาเงินที่ไหนช่วยปลายฝนจ่ายค่าห้อง ไหนจะ... “พี่จะไล่ผมออกด้วยความผิดเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้จริงๆ น่ะเหรอ”
“...ไล่ออก” ชายหนุ่มทวนคำต่อหน้าคนที่แทบจะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ “เป็นความคิดที่ไม่เลว คราวนี้จะได้จับล่ามโซ่ขังไว้ในห้อง ไม่ต้องไปเจอหน้าใคร ไม่ต้องให้ใครมอง...”
“พี่กร” เป็นมุขที่นอกจากจะไม่ขำแล้วยังน่ากลัวมากกว่า
“ไม่ได้จะไล่ออกหรอก ...แค่วันนี้จะพาไปซื้อเสื้อผ้า กูก็ยุ่งอยู่แต่กับงาน ไม่ได้ไปซื้อของนานแล้ว ไปด้วยกันนะ” เห็นเขาลังเล กรก็บีบมือเขากระชับพร้อมขู่เสียงขำๆ “ถ้าไม่ไป ไล่ออก”
ขอบฟ้าขำพรืด แล้วจะให้เขาทำยังไง จะให้ใจแข็งกับรอยยิ้มของผู้ชายคนนี้ จะให้ต้านทานความอ่อนหวานที่ได้รับแบบไม่ทันตั้งเนื้อตั้งตัวแบบนี้ได้ยังไง
ต่อให้ในท้ายที่สุด เขาอาจจะต้องผิดหวัง อาจจะต้องเจ็บปวดเสียใจ แต่มีอย่างหนึ่งที่เขามั่นใจตลอดมาและบางทีอาจจะตลอดไปว่าเขาไม่เคยนึกเสียใจที่ได้พบกับกร
+++++++++++
กรพาเขาไปซื้อของตามที่บอก เป็นการเลือกและตัดสินใจโดยคนคนเดียว ไม่ว่าจะเป็นแบบเสื้อ สีหรือลายเนคไท ลามปามไปถึงถุงเท้ารวมทั้งชั้นใน ทีแรกขอบฟ้าส่ายหน้าดิกแต่พอโดนจ้องหนักเข้า แค่กรสาวเท้าเข้ามาใกล้อีกก้าว เขาก็ยอมพยักหน้ารับอย่างคนขี้แพ้แล้ว
คำพูดส่วนใหญ่ของกรมักเป็น ชอบอันไหน เอาหมดเลย
คำพูดส่วนใหญ่ของขอบฟ้าคือ ไม่เอา พอแล้ว อะไรก็ได้
โทรศัพท์กรดังหลายรอบจนขี้เกียจจะนับ แรกๆ ชายหนุ่มก็ยอมรับดีอยู่ แต่พูดห้วนๆ แค่ “กูลาป่วย” แล้ววางสาย หลังๆ กรตัดสายทิ้งเฉยเลย
ส่วนเขาน่ะเหรอ หลังทำใจโทรศัพท์ไปขอลาป่วยกับหัวหน้าแล้วก็นั่งถอนหายใจเฮือกๆ ป่วยการเมืองครั้งแรกในชีวิตทำงานนี่ให้ความรู้สึกแย่จริงๆ
พอกรตั้งท่าจะเดินซื้อต่อทั้งที่พวกเขาก็หอบถุงเต็มไม้เต็มมือ ขอบฟ้าที่ทั้งเริ่มปวดขา ทั้งเสียดายเงินจนทนไม่ไหวก็ขัดขึ้น “เลิกซื้อได้แล้ว พี่กร”
“อะไรวะ กูจะพาไปดูเสื้อลำลองอยู่นี่ไง เสื้อยืดมึงแต่ละตัวเก่าเหมือนผ้าขี้ริ้ว กูไม่ชอบ” ยังคงคอนเซปพูดตรงเสียจนน่าต่อยปาก
“ที่ผมยอมตอนพี่ซื้อเสื้อทำงานให้เพราะพี่กรบอกว่ามันเป็นเหมือนชุดยูนิฟอร์มที่หัวหน้าจะซื้อให้ลูกน้อง แต่งตัวให้ดูดีมีระดับสมภาพลักษณ์ของบริษัท แต่นี่มันไม่ใช่เรื่องบริษัทแล้ว ดังนั้นผมไม่เอาแล้ว” อาการปวดขาทำให้เขาเริ่มหงุดหงิดจนกล้าที่จะเถียงกรยาวๆ ได้ “ถ้าพี่จะซื้อต่อก็ตามใจ แต่ผมจะกลับล่ะ”
พูดพร้อมหันหลัง แต่ยังไม่ทันก้าวเดิน บ่าก็ถูกคว้าหมับ
“นี่พามาซื้อของนะ แทนที่จะอารมณ์ดี นี่อะไร งอนกูอีกละ” คนบ่นหน้าบึ้งพูดเสียงขุ่น “ไม่น่ารักเลย”
“ผมไม่ได้งอน รู้ตัวว่าไม่น่ารักแล้วก็ไม่ได้อยากน่ารักด้วย แค่อยากนั่งพัก เหนื่อย เมื่อยแล้วด้วย” เขาเบี่ยงตัวหลบมือใหญ่ ถึงกรจะไม่สนสายตาชาวบ้านแต่เขาสน แล้วมันน่าดูน้อยอยู่เสียเมื่อไหร่ ผู้ชายหน้าตาดีมายืนโวยวายใส่คนจืดๆ แบบเขาเนี่ย
“เมื่อยแล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก มายืนหน้ามุ่ยใส่กูอยู่ได้” กรแย่งถุงในมือเขาไปถือให้โดยไม่ฟังเสียงค้าน แตะข้อศอกเขาให้ออกเดิน “หาร้านกาแฟนั่งพักกันก่อนนะ”
“อื้อ” พอได้ยินว่าจะได้นั่ง ขอบฟ้าก็เริ่มเย็นลงบ้าง “ผมหิวน้ำ”
“ครับๆ” กรรับคำขำๆ แต่นาทีนี้เขาขี้เกียจจะสนใจแล้ว อยากนั่งเต็มแก่ ยิ่งเมื่อได้นั่งลงบนเบาะนุ่มๆ แล้วยิ่งผ่อนคลาย ถึงกับหันไปพยักหน้ายิ้มๆ ให้คนนั่งฝั่งตรงข้ามด้วยซ้ำ
“จะกินอะไร”
ขอบฟ้าเอื้อมมือไปดึงเมนูอาหารมาดู กวาดตามองราคาก่อนอื่นตามความเคยชิน เขาเคยสงสัยมานานแล้วว่าชาแก้วละร้อยมันต่างกับชาชงรถเข็นได้มากขนาดนี้เชียวเหรอ
“ขอน้ำเปล่า” เงยหน้าสั่งพนักงานสาวที่ยืนทิ้งหางตาให้กรอย่างออกนอกหน้า แต่เจ้าตัวไม่ได้แม้แต่ชายตาแล ตรงกันข้าม ตาดุๆ คู่นั้นเอาแต่จ้องเขา
“สั่งอะไรมากินเล่นหน่อยสิ เมื่อกี๊ก็กินไม่หมดนี่”
กวาดตามองราคาอาหารสูงเว่อร์ แซนด์วิชคู่ละสองร้อยแล้วส่ายหน้าดิก “ผมไม่หิว”
“มึงนี่มันน่า...” พึมพำหงุดหงิดพร้อมหรี่ตาจ้อง อะไรบางอย่างบอกเขาว่านี่ถ้าอยู่กันตามลำพังคงโดนบ้องหัวไปแล้ว “เอาอาหารแนะนำมาอย่างละที่”
ฟังแล้วถึงกับผงะ รายการอาหารแนะนำมันไม่ใช่น้อยๆ นะพี่กร ร่วมสิบรายการได้มั้ง “เดี๋ยวๆ พี่กรหิวมากเหรอ”
“เปล่า แต่สั่งมาให้มึงกิน”
“งั้นผมขอแค่สลัด พี่กรล่ะ” หันไปมองหน้าบึ้งๆ ที่ตั้งท่าจะอาละวาดแล้วขอบฟ้ารีบดักคอ “ขืนดื้อสั่งมาหมดแล้วกินเหลือ ผมจะห่อกลับบ้านให้พี่กินเป็นมื้อเย็น”
หน้าบึ้งยิ่งบึ้งหนัก ไอ้กลัวจะโดนล้มโต๊ะก็กลัวอยู่ แต่จะให้ทนเห็นกรใช้เงินทิ้งๆ ขว้างๆ ก็ไม่ไหว สรุปว่าเขางกจนกล้าเสี่ยงตายแท้ๆ “ไม่ตอบ งั้นผมเลือกให้”
หลับหูหลับตาจิ้มส่งๆ ไปเมนูหนึ่งแล้วปล่อยให้บริกรสาวลอบชำเลืองกรแบบหวาดๆ อีกรอบก่อนเผ่นกระโปรงปลิวไปแทบไม่ทัน ฝ่ายขอบฟ้าก็เบือนหน้ามองไปนอกร้านได้สักพัก แต่ด้วยความร้อนแรงของสายตาจึงต้องย้อนกลับมามองกรพร้อมถอนหายใจ
“กูไม่ยักรู้ว่ามึงกล้ามากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” เสียงคำรามแทบจะลอดไรฟันดังมาจากปากชายหนุ่มที่ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ ตาคมๆ หรี่มองให้อารมณ์ประมาณป้ายอันตราย ห้ามเอานิ้วแหย่เข้าไปในกรง “เถียงคำไม่ตกฟาก กล้าพูดกล้าเถียง ไปกินดีหมีหัวใจเสือจากไหนมาหรือไง”
“ผมแค่เสียดายถ้าของมันเหลือ วันนี้วันเดียวพี่กรใช้เงินไปมากกว่าที่ผมทำงานเกือบทั้งปีอีกนะ” เหลือบมองสารพัดถุงที่วางอยู่แล้วสบตากรกลับตรงๆ “ถ้าผมยุ่งมากเกินไปก็ขอโทษแล้วกัน พี่กรอยากกินอะไรก็สั่งเถอะ”
หากแทนที่จะสั่งอาหาร กรกลับเอนตัวกลับไปนั่งเหยียดขาจนยืดยาวเหมือนแมวบิดขี้เกียจ มิหนำซ้ำยังบิดขี้เกียจจนชนขาเขาใต้โต๊ะอีก
“รู้แล้วน่าว่าขายาว นั่งดีๆ สิพี่กร” คำตอบของไอ้หนุ่มขายาวคือการเขี่ยขาของเขาในลักษณะแหย่เล่นแบบกวนตีนซะงั้น “พี่กร”
“หึหึ” คนอารมณ์แปรปรวนนั่งหัวเราะเหมือนครึ้มอกครึ้มใจ น่าระแวงเสียจนขอบฟ้าอดเหล่ตามองไม่ได้
“ขำอะไร”
“กูขำ...” กรยกมือขึ้นมาเท้าคาง ถ้าไม่ได้กำลังระแวงสุดขีด เขาคงคิดว่าเท่ห์ดีอยู่หรอก “ในที่สุดมึงก็ทำตัวเหมือนเมียกูสักทีไง”
นั่งช็อคจนกระทั่งพนักงานยกของที่สั่งไว้มาเสิร์ฟนั่นล่ะ เขาจึงค่อยขยับตัวหยิบแก้วน้ำมากินเรียกสติสตัง โทรศัพท์กรดังอีกรอบ เจ้าตัวบ่นพึมพำแต่ยอมกดรับ
“อะไรนักหนาวะ ปั้น จะไม่ให้ลาป่วย ลาตายเลยหรือไง” ด่าก่อนจะหยุดฟังปลายสายพักใหญ่ กรเหลือบตามองเขาก่อนขยับลุก “เออ ฟังอยู่ รอเดี๋ยว”
ขอบฟ้าเงยหน้ามองตามร่างสูงที่ตั้งท่าจะเดินออกไป แต่กรกลับยกมือดันหัวเขาหนึ่งทีแล้วเดินออกไปนอกร้าน
แปลว่าอะไรน่ะ ดันหัวหนึ่งที
รอเดี๋ยว
ไม่ต้องยุ่ง
ให้เขาจ่าย
กดปุ่ม
หรือแค่นึกอยากโยกหัวเขาเล่นๆ นั่งขบคิดพลางกินไปได้สักพัก ก็มีเงาคนมาหยุดยืนข้างโต๊ะ
“คุยเสร็จแล้ว...” ขอบฟ้าเงยหน้าขึ้น หากต้องเงยค้างเมื่อไม่ใช่คนที่คิด “พี่อาย”
“เห็นแว้บแรกคิดว่าไม่ใช่ ก็นะ นี่มันบ่ายวันทำงานนี่นา” ผู้เป็นพี่ชายของอักษรเอ่ยทักท่าทางสบายๆ ทำเหมือนไม่เห็นความอ้ำอึ้งของคนฟัง แต่กลับพยักเพยิดหน้าไปทางกองถุงเสื้อผ้าที่พื้น “บริษัทนี้ใจดีจังนะ อนุญาตให้พนักงานมาชอปปิงในเวลาทำงานได้ด้วย”
ขอบฟ้าอายจนหน้าเห่อร้อน รู้สึกมือไม้เก้งก้างเหลือทนจนต้องดึงมากำชายเสื้อไว้แน่น “วันนี้ผมลาหยุด...”
ฟังคำตอบอ้อมแอ้มแล้วร่างสูงก็ยักไหล่คล้ายไม่ใส่ใจ แต่กลับทรุดตัวลงนั่งโดยไม่รอคำเชื้อเชิญ “รู้ไหมว่าโอ้มีเรื่องกับใครที่บริษัท”
“โอ้มีเรื่อง...” ทวนคำแล้วนั่งกัดปาก ไม่ยอมพูดอะไรต่ออีก
“ใช่ เมื่อวานแม่โทรมาบอกฉันว่าโอ้ท่าทางแปลกๆ หน้าก็เหมือนโดนใครตบมา ตอนแรกฉันก็คิดว่ามันโดนสาวที่ไหนตบมาเสียอีก แต่พอเห็นหน้าบวมๆ แล้ว คิดว่าแรงผู้หญิงคงไม่ทำให้หน้าบวมได้ขนาดนั้น ถามก็ไม่ยอมตอบ เอาแต่ร้องไห้”
“ผม...” ไม่รู้ว่าควรตอบไหมว่าตนอยู่ในเหตุการณ์ด้วยซ้ำ แล้วถ้าพี่อายรู้ว่าเป็นฝีมือพลชนะ จะเกิดอะไรขึ้น ขอบฟ้าไม่คิดจะหาเรื่องเดือดร้อนให้ฝ่ายนั้นเด็ดขาดต่อให้ต้องโกหกคนตรงหน้าก็ตาม “ผมไม่รู้ ขอโทษด้วยครับ”
นั่งมองจับพิรุธซึ่งคงปรากฏให้เพียบบนหน้าเขาครู่หนึ่งก่อนชายหนุ่มจะขยับลุก “ช่างเถอะ โตๆ กันแล้วนี่นา เจ้าตัวก็บอกแล้วว่าไม่ต้องยุ่ง ถือว่าฉันไม่เคยถามนายก็แล้วกัน ขอตัวก่อนล่ะ พอดีต้องรีบกลับบริษัท”
ฝ่ายนั้นเดินจากไปแล้วแต่ขอบฟ้ายังนั่งนิ่งไม่กระดุกกระดิก ใจหนึ่งคิดถึงเพื่อน อีกใจคิดถึงพลชนะ ความคิดในหัวตีกันจนสับสนยุ่งเหยิง แทบไม่รู้สึกถึงตอนที่กรกลับมาด้วยซ้ำ
“เป็นอะไร หน้าซีดๆ” เอ่ยถามพร้อมยื่นมือใหญ่มาลูบหน้า เสยผมให้เขาด้วยอาการสนิทสนม “เหนื่อยเหรอ งั้นกลับบ้านกันเลยไหม”
พยักหน้ารับ หากต้องชะงัก “แต่พี่กรยังไม่ได้กินอะไรเลย”
“รู้แล้วน่า ไม่ทิ้งเสียของหรอก ขี้เกียจฟังมึงบ่นอีก” กวักมือเรียกพนักงานสั่งห่อกลับบ้านแล้วกรค่อยยิ้มให้เขาเหมือนนึกขำ “กูเอากลับไปกินเป็นมื้อเย็นก็ได้”
ถึงจะยังหนักใจ แต่ขอบฟ้าก็ยิ้มออก ยิ้มพร้อมกับรับรู้ถึงความอุ่นร้อนในดวงตา ส่งตรงลงไปถึงหัวใจ
เมื่อพวกเขาเดินออกจากร้าน สายตาของขอบฟ้าก็หันไปปะทะกับสายตาที่จ้องมาอยู่ก่อนแล้วของพี่อาย ไม่ต้องนึกสงสัยหรือหาข้อแก้ตัวใดๆ อีกแล้ว เพราะดูท่าฝ่ายนั้นจะตั้งใจยืนรออยู่ชัดๆ ส่วนเขาที่ปิดบังไม่ยอมบอกว่าเกิดอะไรกับอักษรกลับมาเดินซื้อของในวันกลางสัปดาห์กับผู้ชาย ...ขอบอกว่ามากเกินบรรยาย
“หยุดเดินทำไม เป็นอะไรไป” กรแย่งของทั้งหมดไปถือไว้เองในมือหนึ่งขณะใช้อีกมือแตะหน้าผากเขา “มาเถอะ รีบกลับบ้านไปกินยา นอนพักหน่อยดีกว่า กูชักไม่ไว้ใจอาการมึงแล้ว”
++++++++++
หัวข้อ: Rough and Tender By DD. SP.สายสตอฯ ย่อมาจากอะไร: 14/9/16 (อ่าน 705232 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก