Fallen and Destined 19
แม้จะพร้อมเผชิญหน้ากับอะไรต่อมิอะไรตามที่ประกาศไป แต่ขอบฟ้าก็อดอึ้งไม่ได้เมื่อได้ยินกรสารภาพความจริงอีกอย่างให้ฟัง
มีคนเอาเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับกรส่งทางอีเมล์ไปยังทุกแผนกในบริษัท
“ปั้นโทรมาบอกวันที่เราไปซื้อของด้วยกัน กูยังไม่อยากให้มึงตกใจเลยยังไม่บอก” กรนั่งประจันหน้า จับจ้องอาการตอบสนองของเขาทุกขณะ “เรื่องลิน ส่วนหนึ่งคือกูอยากเห็นมึงหึงบ้างก็จริง แต่หลักๆ เลยคือตั้งใจปล่อยข่าวกลบเกลื่อนระหว่างรอปั้นสืบหาต้นตออีเมล์”
ให้ตาย ทำไมดวงเขาถึงผูกกับเรื่องถูกแฉประจานต่อสาธารณชนนักนะ ครั้งแรกกับอาจารย์ ครั้งที่สองกับกรโดยอาจารย์ ครั้งที่สามก็ยังเกิดกับคนเดิมโดยใครก็ไม่รู้ หรือเขาจะเป็นคนพื้นดวงมีชื่อเสียง มีชะตาจะต้องโด่งดังในทางชู้สาวไปชั่วชีวิต แต่เขาไม่ใช่เซเลปหรือดาราสักหน่อย แบบนี้มันไม่มีประโยชน์เลยสักนิด
ระหว่างที่นั่งใจลอยไปถึงไหนต่อไหน กรกลับเป็นฝ่ายร้อนรนและเขย่ามือเขาที่บีบไว้แน่น ในดวงตาคมฉายแวววิตกกังวลไม่น้อย
“พูดอะไรบ้างสิ มึงเงียบแบบนี้กูใจไม่ดีนะ มึงบอกแล้วนะว่าจะไม่หนีไปคนเดียว บอกว่าเราจะผ่านมันไปด้วยกัน” ชายหนุ่มเงียบไปนิดก่อนจะเอ่ยเสียงแห้ง “มึงยังคิดแบบนั้นอยู่ใช่ไหม”
ไม่รู้หรอกว่าแบบนั้นของกรคือแบบไหน หากสีหน้าจืดๆ กับแววตาเจื่อนๆ ของร่างสูงก็ทำให้สติสตังขอบฟ้ากลับมาเริ่มทำงาน
“ใจเย็นๆ สิ ผมยังไม่ทันพูดอะไรเลย” ถอนหายใจแล้วเป็นฝ่ายพลิกมือใหญ่ขึ้นมาบีบให้กำลังใจ “ผมไม่อยากบอกว่าเริ่มชินกับเรื่องพรรค์นี้หรอก แต่นี่มันหนที่สามแล้ว หรือปีเกิดพวกเราจะชงกันก็ไม่รู้ พี่กร”
กรจ้องเขาที่ฝืนหัวเราะออกมาได้แล้วเอียงคออย่างไม่ค่อยแน่ใจ “แค่นี้เหรอ กูคิดว่ามึงจะช็อคตาตั้งเสียอีก”
“ช็อคน่ะช็อคอยู่ แต่ไม่มากเท่าครั้งก่อนๆ แค่กลุ้มใจว่าหลังจากนี้จะทำยังไงดีต่างหาก” ขอบฟ้ายิ้มแห้งๆ “แค่หัวหน้ามีเรื่องเชิงชู้สาวกับลูกน้องในแผนกก็แย่แล้ว นี่เป็นพี่กร แถมอีกฝ่ายยังเป็นผมอีก ตัวเองน่ะไม่เท่าไหร่หรอก ผมห่วงพี่มากกว่า”
ขอบฟ้าตกใจนิดหน่อยตอนจู่ๆ กรก็ชะโงกหน้ามาจูบ แต่ก็จูบตอบไป รอจนชายหนุ่มผละออกไปค่อยมองด้วยสายตาคำถาม
“ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง แต่ไม่เป็นไรหรอก ใครหน้าไหนมันจะกล้า”
อืม นั่นสิ สรุปว่าเขาควรเอาตัวเองให้รอดก่อนก็พอใช่ไหม
“เออ แล้วสรุปคุณปั้นหาตัวคนส่งอีเมล์เจอไหมครับ”
รอยยิ้มกรุ้มกริ่มหายไปจากหน้ากร เหลือบมองเขาแบบไม่ยอมสบตาด้วย หากพอโดนคาดคั้นถามซ้ำจึงค่อยเฉลยพร้อมทำหน้าตึง
“รู้แล้ว ไล่ออกไปแล้วด้วย บอกไว้ก่อนนะว่าไม่ได้ทำเกินไป มันเป็นความผิดร้ายแรง ไม่ว่าใครเป็นคนทำก็ต้องโดนไล่ออกทั้งนั้น”
“ใคร” ถึงจะเริ่มเดาได้แต่เขาก็อยากได้ยินให้แน่ใจ และก็ยังอดสูดหายใจลึกไม่ได้เมื่อได้ยินกรตอบ
“อักษร ไอ้กิ๊กหน้าอ่อนแผนกบัญชีนั่นไง” ใครไม่รู้คงนึกว่าโอ้นามสกุลนี้แน่ๆ พ่อเล่นจำเสียขึ้นใจ แต่ดันจำผิดๆ นี่สิ
“โอ้ไม่ใช่กิ๊ก เขาเป็น...” แม้จะพยายามแก้แต่นาทีนี้ ขอบฟ้าก็เริ่มพูดได้ไม่เต็มปาก “โอ้เป็นเพื่อน”
“เฮอะ!” แค่นเสียงทางจมูกอย่างดูถูกแล้วกรก็ตีหน้าเหยียดหยาม “เพื่อนเหี้ยอะไร เพื่อนเหี้ยที่ไหนจะขี้อิจฉาจนทำแบบนี้วะ เออ ไม่ต้องมาจ้องหน้า กูรู้หมดแล้วเรื่องไอ้โอ้เอ้ กิ๊กหน้าอ่อนแผนกบัญชีกับไอ้พล เห็นไหม เพราะมึงไม่เลิกไปยุ่งกับมันจนพาลซวยไปด้วยแท้ๆ ได้ยินว่าโดนไอ้พลหลังมือใส่ไปที นี่คงทั้งอิจฉา ทั้งแค้นมึงจนหน้ามืดเสียสติไปหมดแล้ว ขนาดรู้ว่ากูเป็นผัวมึง แม่งยังกล้า”
ถึงจะยังมืดแปดด้าน หากมือไม้เขาก็ยังทุบโครมใส่คนพูดคำหยาบคายหูได้ตามปกติ ปล่อยกรโวยวายไป ส่วนเขายังนั่งนึกหาทางคลี่คลายสถานการณ์เงียบๆ
“นี่ พี่กร” เหลียวหาคนที่ยังนั่งบ่นพึมพำไม่เลิก รอจนตาคมๆ มองกลับมาแบบขวางๆ แล้วค่อยถาม “ผมไปสมัครงานบริษัทอื่นได้ไหม”
“ไม่ได้!” อีกฝ่ายตอบแบบไม่เสียเวลาคิด เอาเถอะ ขอบฟ้าก็คิดอยู่แล้วว่าคงได้ยินแบบนี้
“งั้นถ้า...” เขาโคลงหัว ไม่แน่ใจนักว่าจะพูดออกไปดีหรือไม่ ความเพ้อฝันเล็กๆ ที่เคยคิดไว้ ไม่รู้พูดออกไปจะโดนกรหัวเราะหรือเปล่า “ห้ามหัวเราะผมนะ”
นั่นล่ะ กรไม่ยอมสัญญา แถมยังเซ้าซี้จนเขาค่อยๆ ยอมคายออกมาทีละนิดด้วยความอดทน แต่กรก็ไม่ได้หัวเราะ นอกจากจะขมวดคิ้วครุ่นคิดชั่วครู่ก่อนออกปาก
“อืม แล้วเคยคิดคร่าวๆ มาหรือยังว่าอยากทำแบบไหน ยังไง”
พวกเขาสองคนนั่งสุมหัวคุยกันนานจนเกือบลืมกินข้าว กระทั่งกรเห็นเวลาแล้วถึงได้รีบลากเขาขึ้นรถ
“ไปหาอะไรกินกันก่อน กูหิว แล้วเดี๋ยวเราลองดูร้านอื่นๆ กัน เผื่อได้ไอเดียดีๆ ปกติกูก็ไม่ค่อยได้สังเกตหรอก”
ระหว่างที่รถติดไฟแดง คนขับเคาะนิ้วกับพวงมาลัยด้วยความหิว คิ้วก็ขมวด ตาเอาแต่จ้องเลขวินาทีไฟแดงที่ถอยหลังอย่างตั้งอกตั้งใจ ขอบฟ้ามองแล้วกลับยิ้มออกมา
กรอาจไม่ทันคิด แต่เขานึกชอบสิ่งที่พวกเขาทำกันอยู่ในตอนนี้มาก มันอาจดูเป็นแค่การพูดคุย ทว่าสำหรับเขา มันเป็นความรู้สึกพิเศษที่อุ่นอวลอยู่ในอกเสียจนแทบจะลืมปัญหาเรื่องอื่นๆ ไปได้เลย
++++++++++
“แล้วสรุปว่า...” คนพูดเป็นสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม ในมือถือแก้วกาแฟเย็น นั่งเท้าคางมองคนที่วิ่งง่วนอยู่ “ลาออกมาขายขนมเนี่ยนะ อื้ม พี่ฟ้า อันนี้อร่อยกว่า ฝนไม่ค่อยชอบกาแฟขมๆ”
“มันก็ขมเท่ากันแต่แก้วนี้เพิ่มน้ำเชื่อม” ขอบฟ้ากางสมุดจดออกมากาง ก้มหน้าเขียนยุกยิก “สรุปว่าขมได้แต่ต้องหวานมันด้วย เอาแซนด์วิชอีกไหมหรือจะลองเป็นพวกคุกกี้”
“ฝนเป็นหนูทดลองให้พี่ฟ้าจนน้ำหนักขึ้นมาตั้งสองกิโลแล้วเหอะ” ปากว่าแต่มือก็เลื่อนจานเปล่า “เอาเป็นไส้เห็ดก็ได้ ใส่เห็ดเยอะๆ นะ อร่อยดี”
ระหว่างที่วิ่งวุ่นทำจานต่อไปเพื่อน้องสาวที่อุตส่าห์เสียสละเวลามาช่วยชิมฝีมือเขาในวันหยุด ปลายฝนก็พูดแจ้วๆ “ทีแรกฝนยังคิดว่าพี่ฟ้าพูดเล่นเสียอีกเรื่องลาออกจากงานมาเปิดร้านอะไรนี่ อย่างพี่ฟ้าที่ไม่มีหัวการค้า ไม่มีฝีมือทำอาหารแท้ๆ แต่อย่างว่านะ เราไม่มีอะไรก็ช่าง แต่มีแฟนรวยก็พอ”
“ฝน” ว่าจะไม่บ่นแล้วนะ แต่พออ้าปาก ขอบฟ้าก็ถอนหายใจ “พี่แค่ขอยืม ไม่สิ ขอกู้ พี่กรก็เลยเสนอออกทุน พี่ลงแรง มันไม่ใช่...”
“แหม พูดโง้นงี้แต่ก็สบายดีใช่ไหมล่ะ” หัวเราะคิกคักขณะมองท่าทีที่เริ่มคล่องแคล่วของพี่ชาย “ไม่น่าเชื่อว่าพี่ฟ้าจะยอมตกลงเรื่องออกทุนนี่ง่ายๆ”
“พี่ไม่อยากทะเลาะกับพี่กรด้วยเรื่องพวกนี้ พี่กรก็ขอไว้เลยว่าอะไรที่เขามี เขาให้พี่...” พูดถึงตรงนี้ ขอบฟ้าก็กระแอมไอ “มันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่ทีแรกเหมือนจะตกลงกันไม่ลงตัว พี่กรเวลางอนขึ้นมายิ่งไม่ค่อยเหมือนชาวบ้าน เธอต้องไม่เชื่อแน่ว่าพี่ทนฟังคำว่า ‘ใช่ซี้’ ของพี่กรอยู่สามวันเต็มๆ เลยนะ หลอนไปถึงในฝัน”
นึกถึงสามวันนั้นแล้วยังหลอน กว่าจะยอมสงบศึกกันได้ เขาแทบตาย
“แต่พอตกลงกันได้ พี่กรก็ดีใจมากเลย พี่เลยโล่งอกไปด้วย ทีนี้เจ้าตัวเลยบอกให้พี่เริ่มเรียนชงกาแฟ หัดทำขนมง่ายๆ ค่อยๆ หัดทำไประหว่างร้านยังทำไม่เสร็จ ว่างๆ ก็ออกไปดูร้าน ไปเลือกซื้อของ อันที่จริงพี่กรเขาก็ไม่ค่อยว่างหรอก พี่บอกแล้วว่าไปเองได้ แต่เจ้าตัวเขาไม่ยอม นี่เดี๋ยวรอเคลียร์งานเสร็จ เขาว่าจะพาไปเลือกต้นไม้เอง ถ้าฝนไม่มีธุระอะไรที่ไหนอีก จะไปกับพี่ไหม เด็กผู้หญิงน่าจะเลือกพวกต้นไม้ ดอกไม้ดีกว่า”
นั่งเท้าคางมองรอยยิ้ม สีหน้า ท่าทางของพี่ชายที่ราวกับจะเปล่งประกายแห่งความสุขและความมีชีวิตชีวาออกมาแล้วปลายฝนก็อดพูดออกมาไม่ได้
“เห็นพี่กรกี่ครั้งๆ ก็เป็นแบบนั้น” ในความทรงจำเด็กสาว คนรักของพี่ชายคนนี้มีดีแค่เงินกับหน้าตาจริงๆ เพราะทั้งยียวนกวนประสาท เป็นขาเหวี่ยง จอมวีน นิสัยเลวร้ายติดลบมหาศาลเสียจนยากจะนึกคล้อยตามพี่ชายไปได้ “ฝนนึกภาพพี่เขาพูดจาแบบอ่อนโยนเหมือนที่พี่ฟ้าพูดไม่ค่อยออกแฮะ ถามจริง พี่ฟ้าพูดโอเวอร์ไปหรือเปล่า ไม่ต้องพยายามสร้างภาพให้พี่กรขนาดนั้นก็ได้ ฝนไม่ถือสาหรอก”
ขอบฟ้าเงยหน้าขึ้นจากการจัดแต่งอาหารในจาน ขมวดคิ้วมองน้องสาว
“พี่กรเขาก็อ่อนโยนนะ เพียงแต่มันอยู่ลึก...ลึกกกมากเท่านั้นเอง” เห็นแววตาไม่เชื่อถือของปลายฝนแล้วขอบฟ้ายิ่งฮึดสู้ “พี่กรอ่อนโยนจริงๆ นะ ถึงฝนจะมองไม่เห็น แต่พี่ก็รู้ว่ามันมีอยู่จริงก็แล้วกัน”
ทันใดนั้น เสียงห้าวก็ดังเอื่อยๆ จากด้านหลัง
“เห นี่ความอ่อนโยนของกูมันเหมือนผีขนาดนั้นเชียว” กรยิ้มเย็นแบบไปไม่ถึงตาให้สองพี่น้องที่สะดุ้งสุดตัวขณะสองมือล้วงกระเป๋า สองเท้าก้าวเอื่อยๆ เข้ามา “ถ้าน้องฝนอยากเห็นพี่อ่อนโยนมากขนาดนี้ก็ช่วยไม่ได้ ฟ้ากับน้องฝนหิวข้าวหรือยังคะ พี่เผลอทำงานนานไปหน่อยเลยพลอยทำให้หิวกันจนนั่งนินทา...เอ๊ะ ไม่ใช่สิ นั่งวิเคราะห์เรื่องนิสัยของพี่กันสนุกเชียว ขอพี่คุยด้วยคนได้ไหมคะ น้องฝนยังข้องใจอะไรตรงไหนถามพี่ได้ทุกเรื่องนะ”
เห็นปลายฝนทำท่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทั้งที่คงอยากอ้วกกับคำคะขาของกรมากกว่า ถึงเขาจะมองว่ามันน่ารักดีออก เห็นไหม บอกแล้วว่ากรน่ะอ่อนโยน ส่วนที่เผลอสะดุ้งตอนแรกน่ะแค่ตกใจ
“พี่กรอย่าแกล้งน้อง ว่าแต่นี่ทำงานเสร็จแล้วเหรอครับ ผมคิดว่าจะนานกว่านี้เสียอีก” เอ่ยถามคนที่เดินไปคว้าแซนด์วิชที่ปลายฝนยังไม่ทันหยิบเข้าปาก คำเดียวเกือบหมดอัน
“นั่นพี่ฟ้าทำให้ฝน” ประท้วงหน้ามุ่ยแล้วปลายฝนก็แทบลุกขึ้นมากรี๊ดเมื่อชายหนุ่มปรายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนเอ่ยอย่างเฉื่อยชา
“อ้วนขึ้นนะเรา แก้มออกเป็นลูกเลย เลิกกินได้แล้ว”
“พี่ฟ้า!!!” เพราะถึงจะโกรธยังไง เด็กสาวก็ยังไม่กล้าทำอะไรอีกฝ่ายอยู่ดี ทางเดียวที่ทำได้คือหันมาฟ้องพี่ชายเสียงแหลมปรี๊ด “ได้ยินหรือเปล่า พี่กรว่าฝนอ้วน ว่าแก้มฝนออกเป็น...เป็นลูก! พี่ฟ้าทำอะไรสักอย่างสิ”
เสียงกรีดแหลมที่ไม่ได้ยินมานานทำเอาหูลั่นกริ่ง ขอบฟ้าหันซ้าย หันขวาเงอะงะสักพักแล้วจึงค่อยตัดสินใจ
“เอาน่า เด็กผู้หญิงมีแก้มนิดๆ หน่อยๆ น่ารักดีออก” ไม่อยากบอกน้องสาวว่ายิ่งทำหน้างอน แก้มยิ่งป่องกว่าเดิม เขาเลยหันไปหาตัวต้นเหตุที่กินไปพลาง นอนหัวเราะหึๆ ไปพลาง “พี่กร ทำไมชอบหาเรื่องให้ฝนโมโหนัก โตกว่าน้องตั้งเยอะ ตีกันเป็นเด็กๆ ไปได้”
“ก็แหย่น้องมึงสนุกดี” ตอบแล้วชายหนุ่มกลับชวนปลายฝนง่ายๆ “เดี๋ยวช่วยไปเลือกต้นไม้ให้พี่เราด้วย กูไม่รู้จักไม้ดอก ไม้ประดับอะไรพวกนี้เท่าไหร่”
ถึงจะทำแก้มป่องไม่เลิก หากปลายฝนกลับยอมพยักหน้ารับ “ไปด้วยก็ได้ พอดีว่างอยู่หรอกนะเนี่ย อ้อ แล้วต้องเลี้ยงมื้อใหญ่ด้วยล่ะ”
รอจนปลายฝนวิ่งไปเข้าห้องน้ำ กรถึงค่อยลุกขึ้นยืนเต็มความสูง บิดขี้เกียจ “เพิ่งบอกไปแหม็บๆ ว่าแก้มกลม ยังจะให้เลี้ยงข้าวอีก น้องมึงนี่ไม่เข็ด”
ขอบฟ้าเก็บข้าวของไปพลาง อมยิ้มไปพลาง อย่างน้อยกรก็เรียนรู้ที่จะพูดขึ้นตอนปลายฝนไม่อยู่ล่ะนะ “แล้วจะไปกันเลยไหม เผื่อเลือกนาน ผมอยากได้ต้นไม้ที่ไม่ต้องดูแลมากฝากให้พี่อายสักกระถางด้วย”
อิสรากลายมาเป็นคนที่เขานับถือเต็มหัวจิตหัวใจตั้งแต่คืนที่ได้เจอกันโดยบังเอิญครานั้น เขาเคยเล่าเรื่องพี่ชายของอักษรคนนี้ให้กรฟังอย่างละเอียด พร่ำพรรณนาว่าฝ่ายนั้นเป็นคนดีมีน้ำใจแค่ไหน ให้คำปรึกษาที่ดีเพียงไร เล่าจนคอแห้ง กรกลับนิยามสั้นๆ ให้สองอย่างคือ ไอ้ขี้หลีกับตีท้ายครัว เล่นเอาเขาหน้าตึง เลิกคุยด้วยทันทีและไม่สนใจคำสั่งห้ามพบ ห้ามคุย ห้ามนั่น ห้ามนี่อีกด้วย ระยะหลังๆ นี้พวกเขาจึงยังไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบกันเป็นระยะ บางครั้งอิสราก็หิ้วน้ำหิ้วขนมมาฝากด้วยซ้ำ
“เฮอะ กูแนะนำให้ก็ได้ ต้นงิ้วไงหรือกระบองเพชรก็ได้นะ ว่างๆ ก็ยกทุ่มหัวคนได้” ขอบฟ้าตวัดตามองคนปากไม่ดี หากแค่อ้าปาก กรกลับรีบลุก “เออๆ ไม่พูดแล้ว ขี้เกียจทะเลาะด้วย แล้วนี่จะไปเดินดูต้นไม้ เตรียมยา เตรียมน้ำไปครบหรือยัง”
แค่มองสีหน้า กรก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายคิดเรื่องอะไร
“ไม่ต้องมาตีหน้ามึน ครั้งที่แล้วมึงก็อ้างว่าลืมหยิบ อย่าคิดนะว่ากูไม่รู้ว่ามึงแอบหยิบออกจากกระเป๋าเอง”
ปลายฝนกลับออกมา ขอบฟ้าก็ขี้เกียจจะต่อปากต่อคำให้หงุดหงิดเสียอารมณ์เปล่าๆ จึงเดินไปเข้าห้องน้ำบ้างโดยไม่ยอมตอบคำถามกรและไม่รู้เลยว่าโดนทั้งสองคนมองตามมา
“ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ” คนนี้ก็ถามแบบไม่ดูตาม้าตาเรือแถมไม่คิดรอคำตอบเมื่อเสียงไลน์เด้งขึ้น เด็กสาวรีบคุ้ยกระเป๋าโดยไม่สนใจผู้ชายอีกคนที่เริ่มบ่นกะปอดกะแปด
“พี่มึงดื้อจะตายห่า ดื้อจนบางทีกูอยากจับมันทุ่มใส่กำแพงให้รู้แล้วรู้รอดว่ามันยังจะกล้าดื้ออีกไหม” กรเริ่มบ่นให้ปลายฝนซึ่งนั่งกดโทรศัพท์เล่นฟัง “ใครเคยบอกว่ามันหัวอ่อนวะ แม่งจะให้แดกยาแต่ละที กูแทบจะต้องก้มกราบ...”
“พี่ฟ้าเขาดื้อแค่กับคนที่ยอมอ่อนให้เท่านั้นล่ะ” คนกดโทรศัพท์ยิกๆ ตอบโดยไม่เงยหน้า “แค่อย่าอ่อน ยอมพี่ฟ้าก็พอ”
“ฮะ คนอย่างกูเนี่ยนะอ่อน มีตรงไหนของกูที่มันดูอ่อนวะ” ยิ่งไม่ได้รับคำตอบทันที กรยิ่งหงุดหงิด “เฮ้ย เลิกเล่นโทรศัพท์ เงยหน้าตอบก่อน น้ำหน้าอย่างกูเนี่ยนะจะยอมให้มันข่มได้”
“ไม่ได้ข่มแบบนั้น” ทำเสียงเบื่อหน่ายแต่ปลายฝนก็ยอมลดโทรศัพท์ในมือลง “พี่กรน่ะฟาดหัวฟาดหางไปทั่วก็จริง แต่ใจอ่อนกับพี่ฟ้ามากๆ เลยนะ ไม่รู้ตัวเลยเหรอไง แล้วพอพี่ฟ้ารู้ว่าพี่กรไม่กล้าบังคับจริงจัง พี่ฟ้าก็ดื้อสิ”
ขณะที่ร่างสูงยังนั่งกอดอกขมวดคิ้วหน้าเครียด ขอบฟ้าก็กลับออกมา “ไปกันเถอะ”
ปลายฝนวิ่งดุ๊กๆ ไปใส่รองเท้าแล้วแต่กรยังเอาแต่นิ่วหน้ามองเขา
“พี่กรเป็นอะไร ผมหยิบยามาแล้วน่า นี่ไง” ควักซองยาเล็กๆ ออกมาให้ดู “เลิกทำคิ้วขมวดได้แล้ว มา”
เพราะชายหนุ่มเอาแต่นั่งทื่อ เขาเลยเอื้อมมือไปดึงอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นเพื่อออกไปหาซื้อต้นไม้ตามที่ตั้งใจ
เขาตั้งใจจะเปิดร้านอาหารเล็กๆ ขายพวกเครื่องดื่มกับอาหารง่ายๆ ตอนสารภาพความฝันในวัยเด็กให้กรฟังว่าเคยอยากเปิดร้านอาหารให้มารดาทำขายเป็นเรื่องเป็นราว เขาคิดว่ากรจะหัวเราะด้วยซ้ำ ดังนั้นเมื่อชายหนุ่มกระพริบตาปริบ พยักเพยิดหน้าถามต่ออย่างจริงจัง ขอบฟ้าเลยค่อยๆ เล่าว่าอยากได้ร้านแบบไหน ยังไง
ความฝันของเขาไม่ยิ่งใหญ่ อาจเพราะเห็นมารดาต้องเข็นรถเข็นบรรทุกขนมไปขายที่ตลาดด้วยความลำบากกระมัง จึงมีความฝันว่าสักวันถ้าทำงานเก็บเงินได้สักก้อน จะเปิดร้านอาหารให้มารดา
“แต่พอโตขึ้น ผมก็รู้นะว่ามันไม่ง่าย ยิ่งตอนนี้ม้าก็ไม่อยู่แล้ว แถมผมก็ทำอาหารไม่ค่อยเป็น” จำได้ว่าพูดออกไปแล้วกรกลับบอกว่าของพรรค์นี้มันฝึกฝนกันได้ และต่อให้ทำไม่เป็นจริงๆ ก็สามารถจ้างแม่ครัวอะไรมาก็ว่ากันไป แถมกรยังกล่าวปิดท้ายเพื่อสรุปวิธีแก้ปัญหาคือ
“ไม่ต้องห่วง เพราะกูรวยมาก อย่าว่าแต่ร้านอาหาร ให้กูเปิดภัตตาคารยังได้” ขอบฟ้านึกไปถึงนกยูงตัวผู้ที่มันสะบัดหางอวดรำแพนเลยทำสีหน้าพิลึกออกไป กรจึงรีบอธิบาย “ฟังก่อน มันเป็นการร่วมหุ้นประเภทหนึ่ง กูลงเงิน มึงลงแรง ใครๆ เขาก็ทำกันแบบนี้ทั้งนั้น”
เพราะยังไม่ค่อยแน่ใจ เขาเลยขอนัดเจอทิวหมอกเกี่ยวกับเรื่องกรและเรื่องนี้ทีเดียวให้หมดเรื่องหมดราว ทีแรกกรตั้งท่าจะขอไปด้วย แต่เจอเขาปฏิเสธแบบหัวเด็ดตีนขาดก็สะบัดหน้างอนใส่ไปทั้งอาทิตย์ พูดด้วยก็เหวี่ยง จับนิดหน่อยก็สะบัด น่าเอ็นดูเสียจนเขาเผลอหัวเราะออกมาดังๆ เลยทีเดียว
กับพี่ชายที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาพักใหญ่ ขอบฟ้ารู้สึกเกร็งๆ นิดหน่อยแต่พอคิดว่านี่เป็นสิ่งที่ตนเลือกและตัดสินใจมาแล้วก็ค่อยๆ ตั้งใจอธิบายให้พี่ชายฟังว่าเขากับกรกลับมาคบกันแล้วและเขาตั้งใจจะลาออกจากงานเพื่อเปิดร้านอาหารโดยอาศัยเงินลงทุนจากคนรัก
ทิวหมอกรับฟังพร้อมขมวดคิ้วเป็นพักๆ เอ่ยถามเขาในตอนจบสั้นๆ ว่า “แกคิดดีแล้วใช่ไหม”
เขายิ้ม พยักหน้าตอบรับกับคำถามดังกล่าว เขาไม่ใช่เด็กๆ แล้วที่จะเชื่อในคำว่าตลอดไปหรือชั่วนิรันดร์ เพียงแต่ขอบฟ้าได้ตัดสินใจแล้วว่าเขาอยากมีกร
อยากยืนอยู่ข้างผู้ชายคนนี้ แม้บางครั้งกรจะเหวี่ยงซ้าย ป่ายขวาใส่ ซึ่งเขาก็หลบพ้นบ้าง ไม่พ้นบ้าง
จับมือใหญ่แข็งแรงคู่นั้น แม้บางครั้งเจ้าตัวจะชอบใช้กำลังฉุดกระชากลากถูไปบ้างก็ตาม
อยากฟังเสียงห้าวๆ ที่มักจะพูดจาห้วนๆ แต่ทุกคำล้วนมีความห่วงใย
จากแรกพบ ผู้ชายคนที่ไม่เห็นใครในสายตา มาตอนนี้ ในดวงตาคู่นั้นกลับทอประกายอบอุ่นยามจับจ้องมาที่เขา
ขอบฟ้าค้นพบว่าตัวเองมีความสุขมากจริงๆ
หลังจากนั้น ทิวหมอกก็รับฟังเรื่องร้านอาหาร รวมถึงให้คำแนะนำดีๆ กับเขาเยอะแยะ โดยไม่วายตบท้ายก่อนจะแยกกัน “ถ้าวันไหนทนหมอนั่นไม่ได้ก็ไม่ต้องทนล่ะ แกน่ะมันพวกขี้เกรงใจ ฉันล่ะเป็นห่วง กลัวแกจะตามหมอนั่นไม่ทัน”
มันทำให้เขายิ้มออก รับรู้ว่าทิวหมอกก็ยังคงเป็นทิวหมอกอยู่วันยังค่ำและพี่ชายคนนี้ก็จะคงเป็นครอบครัวคนสำคัญไปตลอดชีวิต
ส่วนพลชนะ เขากลับไม่ได้เจอหน้าอีกเลยตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ไปค้างที่ห้องฝ่ายนั้น ชายหนุ่มเพียงโทรศัพท์มาหาเขาแค่ครั้งเดียวก่อนจะบินไปฮ่องกง พลชนะถามเรื่องทั่วไปสั้นๆ ก่อนจะเงียบไปพักใหญ่ เงียบไปเสียจนเขาคิดว่าอีกฝ่ายวางสายไปแล้วด้วยซ้ำ
“พี่พล ทำไมเงียบไปล่ะ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
คล้ายได้ยินเสียงสูดลมหายใจก่อนเสียงแหบพร่าจะดังขึ้น “...ฟ้าสัญญากับพี่นะว่าฟ้าจะต้องมีความสุข ความสุข...แบบที่พี่ให้เราไม่ได้”
เขาไม่อยากคิด ไม่อยากรู้เลยว่าคนพูดจะทำหน้ายังไงหรือรู้สึกแบบใดยามเอ่ยประโยคนั้นออกมา รู้เพียงเขารับคำเสียงเครือ “อื้อ ขอบคุณนะ พี่พล ขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่าง”
ปลายสายตัดไปพร้อมกับที่น้ำตาเขาร่วงหล่น เป็นอีกครั้งที่เขาทำให้คนที่ดีกับเขามากเหลือเกินต้องเสียใจ
ได้แต่หวังว่าจะมีสักวัน จะมีใครสักคนที่สามารถทำให้พลชนะมีความสุขจากความรักอย่างแท้จริงได้เสียที
++++++++++
ตกกลางคืน ขณะที่เขานั่งนวดคลำขาตัวเองและกรออกมาเจอ
“ปวดเหรอ”
“อื้อ นิดหน่อย”
“กินยาหรือยัง”
“ไม่ต้องกินก็ได้ แค่นวดนิดหน่อยก็คงหาย”
“อะไรคือไม่ต้องกินก็ได้ กินยาเข้าไปเลยมึง เดี๋ยวกูหยิบให้” ว่าแล้วก็เดินไปหยิบยากับแก้วน้ำมาส่งให้ พอโดนปฏิเสธ กรก็เริ่มบังคับ “กินเข้าไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นกูจะจับมึงง้างปาก ยัดลงไปให้”
เห็นไหม เขาเข้มงวดจะตาย ดุก็ดุ อ่อนตรงไหนวะ คนออกจะโคตรแข็ง แมนสัด
“ผมไม่อยากกินนี่นา ไม่ได้ปวดมากมายสักหน่อย ครั้งก่อนพี่บังคับให้กิน ผมก็อ้วกออกมา มันทรมานมากๆ เลย”
“...มึงก็ค่อยๆ กินสิ จะได้ไม่อ้วก”
“กินยาทั้งที่ปวดไม่มาก วันหลังผมจะดื้อยานะ”
กรพยักหน้ารับรู้ เดินหายกลับไปในห้องนอน ขอบฟ้านั่งดูโทรทัศน์เพลินๆ สักพัก ร่างสูงก็ย้อนกลับมาพร้อมหลอดยา กรทรุดตัวลงนั่งบนพื้นหน้าเขา คว้าขาไปวางบนหน้าตักแล้วบีบยาใส่มือเพื่อลงมือนวด
“พี่กร” ขอบฟ้าที่เพิ่งหายอึ้งเอ่ยเรียก พยายามกระตุกขากลับ “ไม่ต้องหรอก ผมนวดเองก็ได้”
“นั่งเฉยๆ ดูโทรทัศน์ไปเงียบๆ เลยมึง” สั่งโดยไม่เงยหน้าแล้วกรก็ชโลมยานวดกับน้ำหนักมือไปตามต้นขาและปลีน่องที่เมื่อยล้า สบายจริงอยู่แต่มัน...ยังไงไม่รู้
เสียงจากโทรทัศน์ยังดังเข้าหูก็จริงแต่ขอบฟ้าก็ดูไม่ค่อยรู้เรื่องแล้ว เพราะมัวแต่ชำเลืองมองชายหนุ่มซึ่งกำลังตั้งอกตั้งใจกับสิ่งที่ทำอยู่ กระทั่งเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น
“ว่าไง” กรกรอกเสียงห้วนๆ ทักปลายสาย “อยู่ห้องดิวะ หา อะไรนะ กูไม่ว่าง นวดขาให้เมียอยู่”
ขอบฟ้าแทบจะกระตุกขาเสยคางคนพูดขวานผ่าซาก แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะยังไม่รู้ตัวเพราะยังขมวดคิ้วกับสิ่งที่ปลายสายพูด
“เออ แล้วไง ทำไมกูต้องอาย ของใครใครก็รัก ว่าแต่มึงเคยนวดขาให้เมียบ้างหรือเปล่า มาหัวเราะเยาะกูเนี่ย” แค่นเสียงใส่เหมือนคนเหนือกว่าพร้อมหนีบโทรศัพท์ไว้กับซอกคอ ใช้สองมือนวดบริเวณต้นขาที่ยังหลงเหลือร่องรอยแผลเป็น “เขาเรียกใช้งานอย่างทะนุถนอมโว้ย ขามันไม่ค่อยดี ปวดมากแล้วเดี๋ยวเล่นท่ายากไม่ได้”
คราวนี้เท้ากระตุกแบบไม่ต้องแกล้ง ทว่ากรที่รู้ทันรีบออกแรงตะครุบไว้พร้อมเงยหน้ายิ้มให้
“ก็เมียกูทั้งคนนี่หว่า ทำไมต้องให้คนอื่นนวด กูแค่อยากดูแลคนที่กูรัก” เงียบฟังปลายสายสักพัก กรค่อยหัวเราะเบาๆ ปากตอบเพื่อนแต่ตามองหน้าขอบฟ้านิ่งๆ “มึงไม่รู้หรอกว่ากว่ากูจะเจอ กว่าจะมีมันได้อย่างทุกวันนี้ กูต้องรอมานานแค่ไหน ต้องรักมากขนาดไหน กว่ามันจะใจอ่อนยอมยกโทษให้ ไอ้เรื่องจะให้ทิ้งมันนั่งปวดขา ออกไปนั่งกินเหล้านี่ขอเหอะ”
ไม่รู้หรอกว่าทำหน้าแบบไหนออกไป แต่เขาก็ยอมนั่งนิ่งๆ รอจนกรวางสายและหันกลับมานวดเท้าต่อให้เงียบๆ กระทั่งเวลาผ่านไปพักใหญ่ จึงค่อยเอ่ยว่า
“ผมไม่เคยโกรธพี่กรหรอกนะ ถึงพี่จะชอบทำตัวน่าโมโห ชอบตะคอก ชอบหาเรื่อง ชอบพาล ...ถึงบางครั้งผมจะนึกโมโห นึกหงุดหงิด แต่ผมไม่เคยโกรธพี่กรเลยนะ” กรเหลือบตาขึ้นมองเขาแล้วก้มหน้ากลับไปทำหน้าที่ต่อโดยไม่ตอบโต้ซึ่งนับว่าค่อนข้างผิดปกติมาก หากขอบฟ้าก็เหมือนจะเข้าใจได้ เลยตัดสินใจเอ่ยต่อ “เรื่องที่ช่วยพี่ ผมก็ไม่เคยนึกเสียใจด้วย”
หลังจากชะงักไปครู่ใหญ่ กรก็ปล่อยมือออกจากเท้าเขาในที่สุด เพียงเพื่อจะสามารถขยับมากอดเอวและกดใบหน้าเข้าซุกกับหน้าท้อง กอดเขาไว้นิ่งๆ แบบนั้น ปล่อยให้เขาลูบผมบริเวณท้ายทอยเล่น แม้จะนึกกลัวอยู่บ้างว่ากรอาจเงยหน้ามาแยกเขี้ยวใส่
ทว่าท้ายสุด ชายหนุ่มก็ไม่ได้ว่าอะไรเขาสักคำ แต่ปล่อยให้ลูบจนเมื่อยและหยุดมือไปเอง
++++++++++
หัวข้อ: Rough and Tender By DD. SP.สายสตอฯ ย่อมาจากอะไร: 14/9/16 (อ่าน 705169 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก