“ ถ้าเจ้าไม่นอนกับข้าก็ไปนอนคนเดียวไป ! ”
เผลอตะคอกใส่
และก็ทำเด็กร้องไห้ขึ้นมาจริงๆ
“ ฮึก ข้าไม่สนใจเจ้าหรอก ”
เวสเปอร์ปาดน้ำตาที่ทำท่าจะไหลบ่าอีกแล้ววิ่งไปหาฟินน์
“ ข้าจะอยู่กับเจ้าแมว เจ้าเสือจะไปไหนก็ไปเลย ฮึก ”
ฮื่อออ
เสือขาวเลียหน้าองค์ชายปลอบใจ เวสเปอร์จึงโผกอดตัวฟินน์แน่น
“ ข้ารักเจ้าแมวที่สุดเลย ”
โลกัสเอามือยีหัวตัวเองเซ็งๆ
ทำไมข้าต้องมาดูแลเด็กด้วย
ร่างสูงมานั่งลงข้างๆ องค์ชาย แต่องค์ชายก็วิ่งหนีไปอยู่อีกมุม
“ อย่า อย่ามายุ่ง ฮึก ”
“ ข้าซื้อขลุ่ยมาให้เจ้าด้วย ถ้าเจ้าไม่อยากได้ ข้าจะหักมันทิ้งซะตอนนี้ ” ชูขลุ่ยให้องค์ชายเห็น
จากนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นพราวระยับ
“ ฮึก ข้าไม่อยากได้ซะหน่อย ”
องค์ชายจับตัวฟินน์แน่นควบคุมไม่ให้ตัวเองไปหยิบขลุ่ยมาเป่าเล่น
สีหน้าของเวสเปอร์คราวนี้ทำให้โลกัสเผลอหลุดยิ้มมุมปาก
เหมือนกับแมวที่เห็นปลาอยู่ตรงหน้าแล้วกินไม่ได้
“ อากาศในป่าคืนนี้น่าจะหนาว ขลุ่ยน่าจะเป็นฟืนได้ดี ”
องค์ชายหยุดนิ่งเหมือนถูกแช่แข็งทันที
“ ฮือออ เจ้าเสือ ! ”
ก่อนจะโผเข้ากอดโลกัสแน่น
“ ข้านอนกับเจ้าก็ได้ ฮึก ห้ามเจ้า ห้ามเอาขลุ่ยไปเป็นฟืน ”
โลกัสหลุดหัวเราะเมื่อองค์ชายพ่ายแพ้กับอุบายหลอกเด็ก
“ แม้ว่าข้าจะตัวแข็ง ? ”
ถามหยอกเย้า
องค์ชายพยักหน้าด้วยสีหน้าไม่เต็มใจทอดมองฟินน์ที่หลับไปแล้วตาละห้อย
“ อึก ข้าอยากได้ ข้าอยากได้ขลุ่ย ”
หน้าแดงก่ำจ้องโลกัสพร้อมเอ่ยคำวิงวอน
ทำเอาพยัคฆ์ดำหวนนึกถึงภาพบางอย่างในหัวแทนที่
ถ้อยคำเหล่านี้หากเป็นปกติข้าคงจะได้เจ้าสาวงาม
ตอนนี้กลับได้จากองค์ชายที่ดูเหมือนเด็กเล็กๆ
ตลกดี
ยอมยื่นขลุ่ยให้อย่างว่าง่าย
องค์ชายยิ้มกว้าง ลูบคลำมันราวกับเป็นของล้ำค่า
ของขวัญ
ของขวัญล่ะ
ข้าชอบของขวัญ !
“ ขอบคุณนะเจ้าเสือ อึก ” เวสเปอร์กอดขลุ่ยไว้กับตัวแน่น “ วันเกิด วันเกิดข้ายังมาไม่ถึงเลย ”
โลกัสเมื่อได้ยินคำว่าวันเกิดก็เผลอเอามือลูบหัวองค์ชายเบาๆ
“ ข้า ข้าชอบกินขนม ถ้า ถ้าข้าได้กิน ข้าจะให้เจ้ากินด้วย อึก ”
พยัคฆ์ดำยิ้มบาง
“ ขอบใจ ”
วันเกิดเป็นวันที่เจ้าควรจะได้อยู่ที่บ้าน
ครอบครัวพร้อมหน้า
อวยพรสิ่งดีๆ
ในตอนนี้เจ้ากลับต้องหนีหัวซุกหัวซุนพร้อมกับชนักติดหลังว่ากบฏ
โชคดีที่เจ้าไม่เข้าใจความหมายถึงสิ่งนี้
ไม่เช่นนั้น
องค์ชายที่ร่าเริงผู้นี้คงจะหายไป
เหลือเพียงคราบน้ำตา
โฮก !
ฟินน์คำรามเสียงดังเมื่อหางของมันถูกดึง ก่อนจะครางในลำคอด้วยความไม่พอใจเมื่อรู้ว่าใครเป็นคนทำ
“ ข้าจะเดินทางต่อ ถ้าเจ้าจะนอนก็เป็นแมวซะ ”
โลกัสพูดพลางจ้องร่างองค์ชายในอ้อมแขนที่เมาหลับไปแล้ว
หลังจากที่กินขนมปังไปสองก้อนก็สลบเหมือดทันที
เด็กจริงๆ
พยัคฆ์ขาวบิดขี้เกียจพยายามยืดตัวให้กล้ามเนื้อผ่อนคลาย สะบัดหัวไวๆ เรียกสติของมันคืนมา การหลับในขณะที่คู่หูของมันยังเดินทางอยู่เป็นสิ่งที่มันไม่ต้องการ
“ พร้อมแล้วก็ขึ้นเหนือกัน ฟินน์ ”
ฮื่อ
ฟินน์ขู่รับในลำคอ
ดวงจันทร์ที่หลีกหายในกลีบเมฆ ทำให้ท้องฟ้านั้นมืดครึ้มลงกว่าปกติเป็นเท่าตัว ช่วยให้การหลบหนีของสองนักโทษเป็นไปอย่างง่ายดาย ป่าลึกที่เต็มไปด้วยสัตว์ร้ายเป็นสิ่งที่ช่วยพรางการหลบหนีได้เป็นอย่างดี
โลกัสมีความรู้มากมายสำหรับการเดินทางระยะไกล ความรู้เกี่ยวกับดาวงดาวถูกเอามาใช้บ่อยครั้งจนเชี่ยวชาญ การเดินทางไปจุดหมายของโลกัสจึงไม่เคยคลาดเคลื่อน
ในครั้งนี้กว่าจะถึงเมืองที่ใกล้ที่สุดคาดว่าจะใช้การเดินเท้าถึงสองวัน แต่ก็ไม่ใช่ปัญหากับพยัคฆ์ดำอยู่ดี ป่าเป็นเหมือนกับบ้านจริงๆ ของเขาด้วยซ้ำ
พยัคฆ์ดำแค่นยิ้มเมื่อเผลอนึกถึงที่มาของเผลอฉกรรจ์กลางอก
สาเหตุที่ทำให้ต้องออกเดินทาง
“ เจ้าเสือตื่นนน ข้า ข้าปวดฉี่ ”
เวสเปอร์งัวเงียตื่นขึ้นมาเขย่าตัวโลกัสแต่ก็พบว่านอกจากอีกฝ่ายไม่สนใจแล้วยังพลิกตัวหนีอีก
องค์ชายหน้าบูด
“ ข้า ข้าไปกับเจ้าแมวก็ได้"
เดินมาหาฟินน์ที่นอนหงายอ้าปากอวดเขี้ยวมีเสียงกรนเบาๆ เล็ดลอดออกมา
“ ข้า ข้าไปคนเดียวดีกว่า ”
เวสเปอร์ยิ้มแหยๆ กล่าวกับอากาศ
ย่างเท้าเดินเล่น ต้นไม้สูงๆ ที่ถูกแสงแดดไล่มาเป็นภาพที่แปลกตาจนเวสเปอร์อยากจะวาดมันเก็บเอาไว้ กลัวว่าตัวเองจะหลงลืมภาพที่เห็นตรงหน้านี้ไปเหมือนกับความทรงจำหลายๆ อย่างของตัวเอง
องค์ชายยิ้มเศร้าๆ เมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังของใครหลายคนในหัว
อย่าได้คาดหวังในตัวข้าเลย
ข้า ข้าไม่มีค่าเพียงพอสำหรับพวกท่านหรอก
เวสเปอร์เลือกพุ่มไม้ที่ไกลจากที่ตัวเองนอนนิดหน่อยเพื่อทำธุระส่วนตัว
จิ้บ จิ้บ
นกตัวเล็กสองตัวบินหยอกล้อกันผ่านหน้าเวสเปอร์
ความน่ารักของมันดึงความสนใจของเวสเปอร์ทันที
“ เจ้านกอ้วน ! ”
เวสเปอร์เผลอวิ่งไล่ตาม ลืมเจ้าเสือกับเจ้าแมวอีกครั้ง
เสียงฝีเท้าดังลั่น แต่ก็ไม่อาจไล่ตามนกสองตัวได้ทัน องค์ชายหอบแฮ่ก เอามือจับต้นไม้ค้ำตัวเองไม่ให้ล้ม
สวบ !
เสียงเคลื่อนไหวกะทันหันจากข้างหลังทำเอาองค์ชายตกใจจนเผลอก้าวเหยียบบางอย่าง
ฟุ่บ
“ ฮืออออ เจ้าเสือ เจ้าเสืออออ”
องค์ชายร้องไห้ดังลั่นเมื่อพบว่าตัวเองตกหลุมบางอย่าง
ต้นเหตุที่ทำให้องค์ชายตกใจชะโงกหน้ามองกระดิกหู
กวางป่าธรรมดา
“ ข้าต้องตายแน่เลย ฮือ ท่านแม่ ท่านแม่บอกว่าถ้าข้าอยู่ในหลุม จะมีคนเอาดินฝังกลบข้า ฮึก ข้ากลัว ”
เวสเปอร์ร้องไห้ได้ไม่นานก็มีร่างสูงคุ้นตาชะโงกลงมาดู
“ ข้าขุดไว้ดักกวางไม่ได้ดักเจ้า องค์ชาย ”
หน้าของโลกัสแฝงความเย็นชาเต็มเปี่ยม
หงุดหงิดที่ถูกปลุกและกับดักที่ตัวเองไว้ดักสัตว์ถูกทำลาย
หากมันไม่ถูกทำลาย ตื่นมาอาจจะพบกวางหรือกระต่ายสักตัวพอมาประทังหิวก่อนเข้าเมืองได้
ผักผลไม้ไม่ใช่สิ่งที่โลกัสชอบกิน
แม้ว่าในป่านั้นจะมีอยู่มากมายก็ตาม
พยัคฆ์นั้นกินเนื้อไม่ได้กินผัก
“ เจ้าเสือ เจ้าเสือ ช่วยข้าด้วย ฮืออ ”
องค์ชายพยายามตะเกียกตะกายขึ้น แต่หลุมนั้นลึกเกินกว่าจะขึ้นได้ง่ายๆ
โลกัสถอนหายใจแต่ก็ยอมช่วยด้วยการกระโดดลงไปอุ้มเด็กพาดบ่าและกระโดดอีกครั้งขึ้นมาเหยียบพื้นด้านบนดังเดิม พยัคฆ์ดำปล่อยตัวองค์ชายลง ใช้มือปัดฝุ่นที่เลอะหัวออกให้
“ เจ้าเสือ ! ”
องค์ชายยิ้มกว้างกอดโลกัสแน่น
โลกัสชะงัก งุนงงกับการกระทำขององค์ชาย
“ ขอบคุณที่ช่วยข้านะ ! ข้า ข้าตัดสินใจแล้ว เจ้ากอดข้าได้ ข้าจะเป็นหมอนให้เจ้า ”
“ เจ้าอยากแบนรึไง เวสเปอร์ ”
พยัคฆ์ดำหัวเราะหึๆ
เป็นหมอนให้ข้าโดนข้าทับตายพอดี
ตัวเล็กแค่นี้
“ ข้า ข้าให้กอดไม่ได้ให้ทับ ”
องค์ชายขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้าเมื่อได้ยินเสียงคำรามดังก้อง
มังกรนับสิบตัวพร้อมผู้ใช้กำลังบินไปมาบนท้องฟ้าเหมือนกับว่ากำลังหาบางอย่าง
โลกัสดึงตัวองค์ชายมาอุ้มกัดฟันกรอด
พวกมันยังตามมา
ทหารของราชา !
-----------------
คลานมาลง 5555
( ง่วงมาก )
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
