“ เจ้าแมว เจ้าจะพาข้าไปไหน ” เวสเปอร์ร้องเสียงหลง
อย่างที่รู้ว่าฟินด์เป็นเสือมันจึงตอบเวสเปอร์ไม่ได้
“ ฮึก เจ้า เจ้าจะพาข้าไปทิ้งเหรอ แต่เจ้าเสือบอกว่าจะไม่ทิ้งข้านะ ”
เวสเปอร์สะอึกสะอื้น
ข้าไม่อยากกลับไปจริงๆ นะ
ฟินน์วิ่งต่อไปได้สักพักใหญ่ๆ จึงมาหยุดอยู่ที่ถ้ำเล็กๆ แห่งหนึ่ง เสือขาวรีบปล่อยองค์ชายนั่งลงบนพื้นเข้าไปคลอเคลียทันที มันรับรู้มาตลอดทางว่าเวสเปอร์ร้องไห้เรื่องอะไร
“ เจ้าแมว เจ้าแมวห้ามไปไหนนะ ”
เวสเปอร์กอดฟินน์แน่น
“ ถ้าเจ้าทำ ข้าจะฟ้อง ฟ้องเจ้าเสือว่าเจ้าทิ้งข้า ”
ฟินน์หูลู่ลงหมอบกับพื้นเอาหัวคลอเคลียหน้าท้องเชิงสำนึกผิด
ซึ่งมันก็จั๊กจี้จนองค์ชายหัวเราะออกมา
“ เจ้าแมวอย่ามุดสิ ฮ่าๆ ”
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า
โดยที่ไม่รู้ตัวได้มีบางอย่างคืบคลานเข้ามาใกล้
สิ่งที่แฝงตัวอยู่ในความมืด กัดกินวิญญาณเมื่อสบโอกาส
นัยน์ตาสีแดงหมุนริ้วเมื่อเห็นเหยื่อใกล้ๆ
ลิ้นเปียกตวัดเลียริมฝีปากอย่างกระหาย
ก่อนที่จะตะครุบร่างเวสเปอร์ทันที !
โฮกกก
ฟินน์คำรามเสียงดังลั่นด้วยความตกใจเมื่อเห็นบางอย่างกระโจนออกมาจากถ้ำ
ก่อนที่มันจะหันไปมางุนงง
สิ่งนั้นหายไปแล้ว
เมื่อมันหันกลับมามองที่ๆ องค์ชายเคยอยู่ก็ตกใจจนหางฟู
องค์ชายหายไป !
ฟินน์คำรามเรียกให้นายของมันมาหา
กู่ร้องอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ในขณะเดียวกันก็พยายามดมหากลิ่นขององค์ชาย
โดยที่ไม่รู้ว่าห่างกันเพียงบางสิ่งกั้นเท่านั้น
“ เจ้าแมว เจ้าแมว เจ้าหายไปไหน ”
เวสเปอร์ตัวสั่นด้วยความกลัวเมื่อตอนนี้ขยับตัวไม่ได้อีกทั้งยังมืดจนมองไม่เห็นอะไร
“ ข้า ข้าทำอะไรผิดไปรึเปล่า ข้าขอโทษ ฮึก ”
องค์ชายเผลอกัดปากตัวเอง
น้ำตาอาบใบหน้า
ข้าทำผิดอีกแล้วใช่ไหม
ฟ่อ
ขู่เบาๆ ข้างหูองค์ชายและบรรจงเลียใบหูด้วยลิ้นปลายแฉก
ลมหายใจเวสเปอร์สะดุด
มือเย็นเฉียบ
ปากคอสั่น หอบหายใจทางปาก
กลัว
สัมผัสแปลกปลอมไม่ได้ทำให้รู้สึกจั๊กจี้เหมือนที่เจ้าแมวทำ
เล็บยาวสัมผัสต้นขาองค์ชายและกดเข้าไปช้าๆ จนเลือดไหลออกมา
หัวของเวสเปอร์ว่างเปล่า
เพราะถูกความกลัวกลบจนเต็ม
สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
สติปัญญาที่ยังเด็กทำให้ทำอะไรไม่ถูก
นัยน์ตาสีทองเบิกกว้าง
เมื่อเห็นว่าสิ่งที่กำลังคุกคามตัวเองคืออะไร
เพื่อป้องกันการเสียสติ
ร่างกายของเวสเปอร์จึงตอบโต้ด้วยการทำให้เวสเปอร์สลบไป
“ ดี.. ”
ปีศาจแสยะยิ้มลำพองใจ
อาหารมื้อใหญ่ของมันกำลังเริ่มต้น
“ เวสเปอร์เจ้ามาเล่นเพลงนี้ให้แม่ฟังหน่อยสิ ”
เวสเปอร์ยิ้มยิงฟันตอบ
“ อื้อ ! ข้าจะ ข้าจะเล่นให้ท่านแม่ฟังทุกเพลงเลย ! ”
จรดปากที่ปลายขลุ่ย
บรรเลงออกมาอย่างง่ายดาย ท่วงทำนองเพลงที่เล่นนั้นมีการเล่นจังหวะเสียงสูงสลับต่ำให้ดูตื่นเต้นก่อนจะทิ้งช่วงด้วยน้ำเสียงหวาน
มือบางลูบหัวเวสเปอร์เบาๆ เมื่อเวสเปอร์เล่นเพลงจบ
“ เก่งมาก เวสเปอร์ ถ้าเจ้าเล่นเก่งแบบนี้ ไม่แน่ท่านพ่ออาจจะชอบเหมือนกัน ”
พูดพร้อมยิ้มละมุนอย่างใจดี
องค์ชายกอดแม่ตัวเองแน่น
“ ข้า ข้าอยากให้ท่านพ่อชอบ ”
ตึง ตึง
เสียงกลองดังแว่วจากที่ไกลๆ ด้วยจังหวะดุดันเมื่อองค์ราชากับรัชทายาทคนรองเสด็จผ่าน
มือที่เคยลูบหัวเบาๆ เปลี่ยนเป็นกำหัวเวสเปอร์แน่น
เวสเปอร์กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ
“ ท่านแม่.. ”
“ อีเธอร์... ”
ชื่อน้องชายของข้า..
เวสเปอร์นั่งตัวแข็งไม่กล้าขยับตัว
ท่านแม่จะไม่เหมือนเดิมสักเท่าไหร่ เวลาที่รู้ว่าท่านพ่อกับน้องไปไหนมาไหน ข้าไม่เคยเจอน้องข้านานแล้ว ตั้งแต่ที่น้องข้าเกิดมาท่านพ่อก็เอาไปอยู่ด้วย ข้าเคยได้ยินว่าการมีน้องชายเป็นเรื่องที่สนุกมากๆ
แต่ข้ากับน้องชายไม่เคยเล่นด้วยกันเลย ถ้ามีโอกาสข้าอยากเล่นด้วยจัง
“ เพราะเจ้า ! เวสเปอร์ เพราะเจ้า ! ”
ตวาดด่าเสียงดังลั่น
“ ข้า ข้าขอโทษ ”
องค์ชายก้มหน้าต่ำรู้สึกเจ็บหัวเมื่อถูกกระชากแต่ก็อดกลั้นไว้
ท่านแม่จะเปลี่ยนไปมากกว่านี้ถ้าข้าร้องไห้
“ ขอโทษงั้นเหรอ ! เจ้ารู้ไหม ทำไมข้ากับเจ้าต้องมาทนอยู่ในที่แบบนี้ เพราะเจ้าไงเวสเปอร์ !! เจ้ามันปัญญาอ่อนเป็นที่อับอายของสายเลือดราชา ผมสีขาวของเจ้าอีก เจ้าไปขุดมันมาจากที่ไหน ”
เวสเปอร์กัดปากน้ำตาคลอหน่วง
“ ข้าขอโทษ ท่านแม่ ”
ผลั่ก
องค์ชายกุมหัวตัวเองแน่นเมื่อถูกโขกกับกำแพง
ท่านแม่ของข้าเมื่อไหร่จะกลับมานะ
ผลั่ก
มีเลือดเปรอะกับกำแพงถึงได้ยอมหยุดมือ
“ หวังว่าเจ้าจะฉลาดขึ้น ”
ความมึนงงทำให้เวสเปอร์ไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าแม่ของตัวเองกำลังพูดอะไร
“ ข้ารักท่านแม่.. ”
พูดเสียงสั่น
“ รักข้า รักข้างั้นเหรอ ? เวสเปอร์ ข้าเคยรักเจ้ามากจนกระทั่งที่รู้เจ้าปัญญาอ่อน ข้าก็เกลียดเจ้า ถ้าหากว่าไม่มีเจ้าแล้วข้ามีแค่อีเธอร์ ข้า ข้าคงได้อยู่ที่บ้านจริงๆ ไม่ใช่ที่สกปรกแบบนี้ ”
โชคดีเวสเปอร์ทั้งมึนงงและไม่เข้าใจในสิ่งซับซ้อน
ไม่เช่นนั้น
หัวใจที่เคยบริสุทธิ์อาจแตกเป็นเสี่ยงๆ
มีดปลอกผลไม้ที่ปลอกให้เวสเปอร์กินเมื่อเที่ยงถูกวางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ
เกิดรอยยิ้มบิดเบี้ยวบนใบหน้าของแม่เวสเปอร์
“ ดูสิ เวสเปอร์ มีดเล่มนี้คงจะใช้ในการตัดสินความผิดของเจ้าได้ ! ”
หยิบมีดมาถือผลักร่างเวสเปอร์ลงกับพื้น
เวสเปอร์ถึงเริ่มได้สติกลับมา
“ ท่านแม่.. ”
เรียกเสียงสั่นเทา
“ อย่ามาเรียกข้าว่าแม่ ! ”
พูดจบก็กดมีดไปที่ท้องของเวสเปอร์
อ้ากกกกกก
เวสเปอร์กรีดร้องเสียงดังลั่นเรียกให้คนรับใช้ที่มีอยู่น้อยนิดวิ่งหน้าตื่นกันมา
“ เรียกคนมาจะฆ่าข้างั้นเหรอ หึ ! อย่าหวังที่จะทำแบบนั้นกับข้าเลย ”
ดึงมีดออกจากช่องท้องแทงที่อกของตัวเองทันที
เวสเปอร์ตาเบิกกว้าง
ตัวสั่นเทากว่าทุกครั้ง
กุมหัวตัวเอง
“ พอแล้ว ! ฮืออออ พอแล้วว ”
“ อยากจบมันใช่ไหม… ”
เวสเปอร์เผลอพยักหน้าไม่รู้ตัว
เสียงกระซิบดังแผ่วเบาที่ข้างหู
“ หยิบมีดเล่มนั้นขึ้นมาแทงไปที่อกของเจ้า ทุกอย่างก็จบแล้ว ”
คล้ายกับควบคุมตัวเองไม่ได้ยื่นมือสั่นๆ ไปหามีด
“ เวสเปอร์ ! อย่าไปฟังไอ้ปีศาจกินวิญญาณนี่มันพูด ”
เวสเปอร์ชะงักกระพริบตาปริบ
“ เจ้าอยากจบมันไม่ใช่เหรอ เวสเปอร์.. ”
ปีศาจยังไม่ยอมแพ้พยายามพูดกล่อม
“ เจ้าไม่อยากเดินทางไปกับข้าต่อ ? ดินแดนใหม่ๆ ที่เจ้าไม่เคยไปข้าจะพาเจ้าไปเอง ”
ใคร ?
ความรู้สึกคุ้นเคยผสมกับโหยหาฟุ้งในอก
“ ถ้าไม่ตื่น ข้าจะทิ้งเจ้าไว้ที่ ส่วนเจ้าเสืออย่างข้าจะเดินทางไปต่อนะ ”
เจ้าเสือ...
“ เจ้าเสือ !! ”
เวสเปอร์สะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อเห็นโลกัสก็โผกอดสะอื้นฮักทันที
ปีศาจกินวิญญาณดึงเอาความทรงจำที่ถูกซุกซ่อนไว้ส่วนลึกของเวสเปอร์ออกมา
ความทรงจำเลวร้ายที่มีเพียงร่างกายที่จดจำได้เป็นอย่างดี
โลกัสลูบหลังเวสเปอร์เบาๆ ใช้มืออีกข้างขยี้ควันสีดำจางจนเกิดเสียงดังกร็อบแล้วค่อยปล่อยไป
“ ข้า ข้าฝันถึงท่านแม่ ฮึก ท่านแม่เกลียดข้า ”
สีหน้าของโลกัสอ่อนโยน
กอดเวสเปอร์แน่นด้วยแขนสองข้าง
“ ข้าจะพาเจ้าไปกินอาหารอร่อยๆ ที่นอนอุ่นๆ ฉะนั้นหยุดร้องไห้เถอะ ”
เวสเปอร์ไม่ตอบกอดโลกัสแน่น
โลกัสถอนหายใจดึงตัวเวสเปอร์ออกมานั่งตักตัวเอง
“ เจ้าสนใจแค่ข้าก็พอ เวสเปอร์ ข้าไม่ได้เกลียดเจ้า ”
----------------------
ตอนหน้าบรรยากาศเรื่องจะชิวแล้วค่ะ เรื่อยๆ
ตอนนี้จัดหนักไปก่อน 55555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
