Kapitel 4
[/size]
“เป็นไงบ้างเตเต พี่เขาว่าอะไรบ้าง”แพลงเห็นเพื่อนทำหน้าไม่ค่อยดีออกมาจากห้องสโมสรนักศึกษา
“ที่เงียบอยู่นิกำลังหงุดหงิดโมโหอยู่ใช่ไหม”เติมเต็มดูก็รู้ว่าเพื่อนของเขาคงไม่พอใจอะไรบางอย่าง
“อือ”
“แล้วมันเรื่องอะไร”แพลงตอนถาม
“จะเรื่องอะไรก็เรื่องบ้านะสิไอ้พี่ประธานบ้านั่น มันให้เตไปร้องเพลงซ่อมเพราะเตยังหาพี่รหัสไม่เจอ”เรื่องแค่นี้ก็เอามาทำเป็น
เรื่องใหญ่ เป็นประธานแล้วยังไง สาวๆกรี๊ดหน่อยแล้วไง
“อ้าว มันเกี่ยวอะไรกับพี่เขาล่ะ”เติมงงคำตอบของเพื่อน
“ก็ พี่เขาเป็นลุงรหัสเตเต”ตั้งแต่วันที่จับพี่รหัสเขายังไม่ได้มีโอกาสไปตามพี่รหัสเลยพอมาวันนี้พี่รหัสเลยเป็นฝ่ายมาเตเตที่
ห้องเรียนเองแถมยังบอกว่าว่าพี่ประธานเชียร์เรียกไปพบ เขาก็เพิ่งได้รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นลุงรหัสเป็นข่าวร้ายสำหรับเขามากที่สุด
ไม่พอนายประธานเชียร์ขี้เก๊กยังให้เขาร้องเพลงซ่อมเป็นการทำโทษที่ให้พี่รหัสไปตามหาแทนที่เขาไปฝ่ายไปตามหาให้ตาย
เถอะทำไมเขาต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะไอ้เจ้าประธานก็ดูชอบอกชอบใจมากเลยด้วย
“แล้วนี่เตเตรออะไรเที่ยงแล้วไปกินข้าวกันเถอะ”
“เอ่อ ...”
“เตเต รอพี่นานไหม”ประธานเชียร์ที่ตกเป็นหัวข้อสนทนาเมื่อครู่ปรากฏตัวขึ้น
“...........”เครื่องหมายคำถามปรากฏอยู่บนหน้าของเพื่อนทั้งสอง
“ก็อย่างที่เห็น”เตตอบเพื่อนๆ แล้วหันหน้ามองทางอื่น ก็ใครใช้ให้พี่เขาเป็นสายรหัส จะปฏิเสธก็ไม่กล้า ถ้าให้เขามาร้องเพลง
ซ่อมทั้งอาทิตย์จะทำยังไงล่ะ คิดแล้วก็หงุดหงิด
เมื่อพี่ประธานเชียร์หรือก็คือพี่ป้ายขวัญใจสาวๆลุงรหัสของเตไปกินข้าวด้วยเนื่องจากกิจกรรมสิ้นลงแล้วทุกคนก็กลับเข้าสู่ความ
ปกติแต่สำหรับเตและเพื่อนมันไม่ปกติ ที่ประธานเชียร์มานั่งร่วมโต๊ะกินข้าวด้วยจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ กินกันตามปกติเถอะ”
ฮ่า ฮ่า พูดมาได้ให้ตัวตามปกติเข้าเชียร์มาเป็นเดือนเกลียดขี้หน้าจะตาย แล้วที่ตะโกนด่ากันในห้องเชียร์นะจะลืมกันง่ายๆทำใจ
ยาก พวกเขารู้และเข้าใจว่ามันเป็นการแสดงแต่จะเปลี่ยนความรู้สึกเลยทันทีอยู่ดีๆมานั่งกินข้าวด้วยกันจะให้มันรู้สึกสนิทพวกเขา
ทำไม่ได้
“น้องๆ อยากกินอะไรเดี๋ยวพี่เลี้ยงเองเดี๋ยวพี่ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อน”ป้ายบอกน้องอย่างใจดี
“เต จะดีหรอแพลงเกรงใจพี่ป้าย”ตอนนี้พวกเขากำลังอ่านเมนูอาหารญี่ปุ่นอย่างเกรงใจ ถ้าเขาไม่เคยรู้จักพี่ป้ายมาก่อน คงต้อง
หลุมรักผู้ชายหน้าหล่อดูเอาอกเอาใจคนไปแล้ว
“ที่สั่งนี่คือเกรงใจแล้วใช่ไหมเจ้าแพลง”เติมส่ายหัวที่คำพูดกับการกระทำของเพื่อนมันตรงกันข้าม
“น่าเติม เติมก็รู้ว่าแพลงกินเยอะ”นิดๆหน่อยๆถือว่าเอาคืน ว่าไปนั่น พี่ป้ายใจดีเองนี่นา
“ตามสบายเถอะไม่ใช่เงินเราอยากเลี้ยงช่วยไม่ได้ว่าแต่ไม่เคยกินข้าวที่ไหนรู้สึกพลังความกดดันมากขนาดนี้มาก่อน “
เตเตไม่รู้ว่าใบหน้าที่กำลังยิ้มกับคำพูดนุ่มนวลอยู่ตอนนี้ คือตัวของพี่ป้ายรึเปล่า ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว
“อย่างนี้ละน้าพ่อศิลปินอ่อนไหวง่าย”แพลงพูดยิ้มๆ
“พูดไม่ดูตัวเองเลยนะแพลง”
“ล้อเล่นน่า ทั้งสองจริงจังไปได้”
เตและเพื่อนสั่งอาหารไปไม่นานอาหารหน้าตาน่าทานก็มาอยู่ตรงหน้าพร้อมส่งกลิ่นหอม
“ถ้าไม่อิ่มสั่งเพิ่มได้นะ”ป้ายนั่งมองเด็กหนุ่มทั้งสามคนคุยกันไปมา บ้างกระซิบจนเขาต้องแอบยิ้ม สายตามองไปที่เตเตคนที่เขา
รู้สึกถูกชะตาตั้งแรกเห็น ทำให้รู้สึกอยากแกล้งขึ้นมายิ่งได้มาเป็นสายรหัสเดียวกัน เขาจึงอยากทำความรู้จัก
“ขอบคุณครับ พี่ป้ายใจดีจังเลยนะครับผิดกับเวลา”ในห้องเชียร์น่ากลัวน่าหมั่นไส้ด้วยเขาไม่ชอบขี้หน้าเลย
“นั่นก็เป็นอีกบทบาทหนึ่งไงแล้วเตเตชอบพี่ที่เป็นแบบไหนมากกว่า”
หึหึ แบบไหนมันก็เป็นคนเดียวกันไม่ใช่รึไง รึเขาเข้าใจอะไรผิดไป
“เตเต ผู้ชายคนนั้นเขามองเตเตใหญ่เลยรู้จักกันรึเปล่า”แพลงสกิดให้เพื่อนหันไปมอง
“ไหนอ่ะแพลง อ้าว พี่เพิร์ธ”แปลกใจที่เห็นอีกคน
เพิร์ธเดินเข้าไปทักคนที่มองอยู่นาน
“พี่เพิร์ธ มาทำอะไรหรอครับ”เตเตทักคนที่เดินเข้ามาหยุดที่โต๊ะ
“พอดีมาซื้อของกำลังว่าจะกลับ แต่เห็นเตเต”และยืนมองอยู่ตั้งนานด้วย
“นั่งด้วยกันไหมครับ”ป้ายชวนผู้ชายอีกคนที่มาใหม่
“ก็ดีครับ งั้นรบกวนด้วยนะครับ”ชั่วโมงนี้อนุญาตหน้าด้านไว้ก่อน เพราไม่ถูกชะตาคนที่ใช้สายตาแบบเดียวกับเขามองเตเตเลย
“เตเต ใครอ่ะทำไมแพลงไม่เคยเห็นหน้าเลย”หล่อด้วย
“อ้อ เออลืมแนะนำไปทุกคนครับนี่พี่เพิร์ธครับเป็นอาจารย์ที่อยู่คณะแพทยศาตร์มหา’ลัยของพวกเรา”
“อ้าว แล้วเตรู้จักพี่เขาได้ไง”แพลงถามงง เตเตมีคนรู้จักเป็นอาจารย์ด้วย
“เออ ใช่พี่เพิร์ธพวกเราเป็นอะไรกัน”พูดแล้วหันหน้าไปถามอีกฝ่าย
“ครอบครัวไงเราเป็นญาติกัน”อยากตอบอย่างอื่นแต่มันยังถึงเวลา
“ก็ตามนั้นแหล่ะ ส่วนนี่เพื่อนสนิทแพลงตอน กับเติมเต็ม ส่วนนั้นลุงรหัสเต”แนะนำตัวทุกคนเสร็จก็ลงมือทานอาหาร
การปรากฏตัวขึ้นอีกคนทำให้บรรยากาศดีขึ้นแต่ก็เหมือนไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ เมื่อทุกคนทานอาหารอิ่มแล้วก็แยกย้ายกันกลับ
“เตเต ส่วนเรื่องเลี้ยงสายพี่จะบอกอีกทีนะเดี๋ยวพี่โทรไปบอก”ป้ายพูดแล้วเหลืบไปมองผู้ชายที่บอกว่าเป็นญาติของเตเต
แต่สายตามองไม่ได้บอกว่าอย่างนั้น ท่าทางจะหวงน่าดู
“ครับ”
“แน่ใจว่าเป็นแค่ลุงรหัสท่าทางไม่ธรรมดาเลย”เพิร์ธรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าลุงรหัสเจ้าตัวเล็กนี่เลยหรือเขาจะคิดไปเอง
“ฮ้า พี่เพิร์ธรู้ได้ไงว่าพี่ป้ายไม่ธรรมดา”ขนาดพี่เพิร์ธยังรู้เลยว่าพี่ป้ายไม่ธรรมดา
“ทำไม”เพิร์ธพูดเสียงแข็ง
“พี่ป้ายเขาไม่ธรรมดาจริงๆนะ พี่เขาเป็นถึงประธานเชียร์จอมเฮี๊ยบเจ้าระเบียบขี้เก๊กหน้าหมั่นไส้หน้ากลัวด้วยอีกตะหาก”
“ไม่ธรรมดาขนาดนั้นเลยหรอ”เจ้าเด็กนี่เข้าใจกับเขาคนละความเลย
“ใช่ เดี๋ยวพี่เพิร์ธแวะซื้อของก่อนได้ไหม”
เตเตเดินนำหน้าคนตัวโตไปที่ Department store ในส่วนของอาหารโดยมีเพิร์ธเป็นคนลากรถเข็นเดินตาม
“พี่เพิร์ธชอบกินคุกกี้กับเค้กไหมครับ”เตเตหยิบแป้งเอนกประสงค์สำหรับทำขนมขึ้นมา
“ทำเป็นหรอเรา”เขาหยิบแป้งชนิดต่างๆที่วางอยู่บนชั้นขึ้นมาดูแล้วเหลือบตามองคนตัวเล็กที่กำลังเลือกดูแป้งในถุงอย่างชำนาญ
“แน่นอน อร่อยด้วย”ทำไปฝากแพลงตอนเติมเต็มด้วยดีกว่า
“พี่ชอบแบบไม่ค่อยหวานมากแบบเค้กส้มน่ะ”
“อืม งั้นเอาอันแล้วกัน”
ทั้งสองเดินเลือกซื้อของเข้าบ้านผ่านแผนกต่างๆทำให้คนรอบข้างสนใจมองผู้ชายตัวโตหน้าตาดีเดินคู่ผู้ชายตัวเล็กน่ารัก
ทั้งสองเดินซื้อของจนเกือบเย็นจึงชวนกันกลับ
“ชอบหรอเรา”
“ครับ”
“แล้วไม่ซื้อ”
“แพงเกินไปกล้องตัวอื่นราคาถูกกว่าก็ถ่ายสวยเหมือนกันของแบบนี้ขึ้นอยู่กับเทคนิคประสบการณ์ ราคาแพงอีกอย่างมันสมบูรณ์
แบบมากเกินไปบางทีก็ไม่ได้ใช้ความสามารถของเรา ผลงานที่เราคิดและสร้างสรรค์ด้วยมือและความสามารถต่างหากถึงจะเป็น
ผลงานที่มีคุณค่าและน่าภูมิใจ”
“โอ้ พูดได้ดี”แปลกใจที่ได้ยินคำพูดนี้ออกมาจากเด็กมีฐานะทางบ้านดี
...
กลับมาถึงที่พักเตเตก็จัดของเก็บไว้ในตู้แล้วกลับเข้าห้องอาบน้ำหลังจากที่เหนื่อยมาทั้งวัน
ก๊อก ก๊อก
“ครับ พี่เพิร์ธมีอะไรครับ”เตเตเปิดประตูห้องนอนออกมาในสภาพชุดนอนเรียบร้อยแล้ว
“จะนอนรึยัง พี่มีเรื่องรบกวนหน่อย”สายตาจ้องไปร่างที่สวมชุดนอนดูแล้วน่ารัก กลิ่นหอมอ่อนลอยมาสัมผัสกับจมูกจนเขารู้สึก
ควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้
“ยังครับ เตเพิ่งอาบน้ำเสร็จ”ตอบยิ้มๆ
แล้วเตเตเดินตามไปที่ห้องของเพิร์ธ
“ช่วยพี่พิมพ์เอกสารพวกนี้หน่อยพอดีว่ามันเป็นภาษาไทยพี่หาไม่เจอมันไม่ชิน”เพราะมันยุ่งยากเกินไป
“อ้อ ครับ”รับคำแล้วเปิดเอกสารที่ต้องพิมพ์ดู
“พอดีมันเป็นงานด่วนเลยต้องรบกวน ทำเสร็จแล้วจะของมาตอบแทนให้”
“โอ้ น่าสนใจนี่ใช่ทั้งหมดนี่เลยรึเปล่าครับ”เห็นเขาเป็นเด็กจริงๆสินะ
“ใช่แล้วทั้งหมดนี่เลย รบกวนด้วยนะ”
เพิร์ธเดินออกห่างจากเตเตปล่อยให้ทำงานส่วนเขาก็กลับนั่งทำงานต่อที่โต๊ะทำงานเสียงแป้นพิมพ์ดัง ก๊อก แก๊ก ก๊อก แก๊ก
สลับกับเสียงอ่านพึมพำเบาๆไม่นานงานตรงหน้าก็ทยอยเสร็จไปทีละหน้าเพิร์ทเงยหน้าขึ้นอีกทีคนตัวเล็กก็ฟลุบหน้าอยู่บนโต๊ะ
คอมพิวเตอร์
“อืม เสร็จแล้วนิเก่งนี่นา เดี๋ยวต้องหาของมาตอบแทนซะแล้ว”เขารู้สึกติดหนี้เตเตหลายอย่างตั้งแต่ที่ดูแลตอนที่เขาป่วยดูแลเรื่อง
อาหารและยังมีน้ำใจช่วยเขาทำงานอีก อุ้มคนขี้เซาขึ้นแล้วค่อยๆวางลงที่เตียงของเขา มองดูเวลาที่นาฬิกาแขวนอยู่บนผนังห้อง
เกือบจะตีห้าแล้ว กลับไปที่โต๊ะทำงานจัดเก็บเอกสารบนโต๊ะเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ ปิดไฟแล้วปีนขึ้นเตียง
“ฟอด ราตรีสวัสดิ์เตเต”เขากดจมูกลงที่หน้าผากคนตัวเล็กเบาๆ สวมกอดจากด้านหลังแลเวหลับตามคนในอ้อมกอดไป
“อืม งำงำ”
......................................................................................
ไม่รู้ว่าเตเตหลับไปนานแค่ไหน เขาพยับตัวเล็กน้อยเพราะรู้สึกอึดอัดทำไมเตียงแคบรึไงทำไมถึงอึดอัดไม่นะเตียงเขาออกจะ
กว้างหรือแพลงตอนกับเติมมานอนด้วย...ไม่นิแล้วว่าแต่ใครกับกอดเขาอยู่ ค่อยๆลืมตาขึ้นในห้องนอนไม่ได้มืดสนิทแต่เป็นสลัว
กวาดสายตาไปรอบๆ ได้ยินเสียงหายใจเสียงหัวใจเต้นที่เป็นจังหวะอยู่ข้างๆ หันไปมองเห็นผู้ชายตัวโตใบหน้าหล่อนอนหลับอยู่
พี่เพิร์ธหรอนี่เขามากำลังนอนอยู่เตียงพี่เพิร์ธ เตเตกำลังคิดทบทวนถึงสาเหตุที่เขามานอนเตียง
“ไง ตื่นแล้วหรอ”
“อือ ครับพี่เพิร์ธพาเตมานอนที่เตียงหรอครับ”
“ใช่ เห็นนั่งคอพับหมดสภาพอ้าปากหวอน้ำลายไหวเลยต้องมานอน”
เขาลุกขึ้นนั่งเพื่อปรับสภาพสายตาให้ชินเมื่อคืนหลับไปตอนไหนไม่รู้เรื่องเลยแต่เหมือนไม่ได้นอนยังไงไม่รู้
“ไม่ระวังตัวเลยนะเรา”
“ทำไม ก็ผู้ชายเหมือนกันไม่ใช่รึไงเตนอนกับแพลงตอนเติมเต็มบ่อยๆไม่เห็นเป็นไรเลย”
“หรอ แล้วเคยทำแบบนี้ไหม”
“พี่เพิร์ธ อะ อึก อือ”พูดจบเพิร์ธก็ดันตัวขึ้นใช้มือซ้ายรั้งต้นแขนของเตเตไว้ ส่วนมืออีกข้างช้อนต้นคอคนตัวเล็กเอาพร้อมกับโน้ม
ใบหน้าลงประกบริมฝีปากลง ครอบครองรอมฝีปากนั่นบังคับล่อหลอกให้คนในอ้อมแขนเปิดริมฝีปากเล็กๆนั่นออก
เมื่อโอกาสเขาก็ไม่ปล่อยให้หลุดสอดลิ้นเข้าไปในปากเพื่อหาความหวานที่ใจปรารถนาเขาเลื่อนเขาเลื่อนมือซ้ายสอดเข้าไปใน
กางเกงด้านใน
“อำอาไร”คนตัวเล็กพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนอย่างไม่ยอมแพ้ เพิร์ธใช้มือสัมผัสส่วนอ่อนไหวคนคนตัวเล็กนวดคลึงขยับมัน
ขึ้นลงจาคนอ้อมกอดตัวอ่อนลงครางออกมาเบาๆเขาขยับขึ้นลงสลับกับบดริมฝีปากบาง เขาคนในอ้อมกอดตัวสั่นพร้อมทั้งกระตุก
สองสามครั้งน้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาเขาก้มลงกระซิบข้างๆหูคนที่นอนตัวอ่อนหมดแรงหอบหายใจ
“พี่ชอบเตนะ”
“ชอบเตก็ไม่ได้หมายความว่าจะอะไรกับเตก็ได้นะครับ”
เป็นคำตอบที่ตอบกลับมาเกินเพิร์ธคาดไว้
“แต่พี่..”
“พอเถอะครับเตจะลงไปทำอาหารให้ ช่วยปล่อยด้วยครับ”เตเตทำท่าทางเฉยเมยเหมือนไม่ไม่มีอะไรขึ้น
เพิร์ธมองตามแผ่นหลังเล็กที่เดินออกห้อง ในตอนแรกเขาแค่ไม่พอที่เตเตเคยนอนกับคนอื่นมาก่อนถึงจะเป็นแค่เพื่อนสนิทก็รู้สึก
ไม่พอใจ ไม่แค่นั้นยังทำเหมือนเรื่องที่นอนกับเขาเป็นเรื่องธรรมดานี่เขาไม่รู้ตัวรึไงว่าตัวเองดูยังไงก็ไม่เหมือนผู้ชายปกติยิ่งได้
นอนกอดทั้งคืนกว่าจะระงับอารมณ์ไม่ให้ล่วงเกินได้ก็แทบแย่ ก็แค่อยากสั่งสอน แต่สุดท้ายก็ได้ล่วงเกินไปแล้วดูท่าเตเตจะไม่
พอใจเขาอย่างมาก ทำลงอีกแล้ว ทำให้เตเตเกลียดอีกแล้ว
****************************************************************
โปรดติดตามต่อไป
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]Hello Mybeloved ที่รักผมเอารักมาทักทาย.ตอนจบ.ตอนจบ.THE END 23/02/59 (อ่าน 3275 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก