หัวข้อ: Text_book#2 ภาคผนวก ก.P.32[3/08/2562]

[leGGyDan]

เม้นก่อนอ่าน
เราตามมาจาก ER ตอนพิเศษ นาย-จิว อ่านฝีมือการเขียนมาจากเรื่องที่แล้วยอมรับว่าประทับใจมาก พอเห็นว่ามีภาคต่อก็ไม่ลังเลที่จะตามมาเลย อยากทราบว่านอกจากสองเรื่องนี้แล้วยังมีเรื่องอื่นอีกมั้ย เราจะตามไปอ่าน คือชอบสำนวน คำพูด ภาษา พล็อตเรื่อง คือดีงามจนอยากตามไปติ่งอ่ะ

แล้วอย่าลืมอ่านนะไม่งั้นเราจะส่งเด็กเราไปตาม555

สำหรับเรื่องยาวแนววายไม่มีแล้วค่ะ เมื่อก่อนเขียนนอร์มอล แล้วไปจับฟิค ก่นจะพักยาวไปทำงาน พอชีวิตเข้าที่เลยกลับมาเขียน ER นี่เป็นเรื่องที่สองของนิยายวายเต็มขั้นค่ะ (ฟิคไม่นับเนาะ)

แต่มีเรื่องสั้นอ่านสบายๆ อยู่ในเล้าสองเรื่องนะคะ ถ้าสนใจ เปิดดูในเฟสได้

ขอบคุณมากๆ ค่ะ

[XVIII.88]

กรี๊ดดดดดด อทิฏฐ์รู้สึกตัวแล้ววว จะฟื้นแล้ววว จะได้กอดฮาร์ฟแล้วววว

ซึ้งมากเลยช่วงที่สารภาพความรู้สึกต่อกัน ไม่ไหวแล้วววว 

[leGGyDan]

ตามมาอ่านจากกระทู้แนะนำ
พอรู้ว่าเป็นนักเขียนคนเดียวกับ ER นาทีหัวใจ ไม่ผิดหวังเลย
ชอบมาก ๆๆๆๆๆ

แล้วก็คิดว่ารู้แล้วล่ะว่า ทิด คือใคร เพราะคุณคนเขียนวางปมเฉลยมาตลอด
ยังไม่อยากสปอยด์ เอาไว้อ่านตอนจบดีกว่าว่าที่คิดไว้จริงรึเปล่า

รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ 

จุ๊ๆ รู้แล้วอย่าบอกใครนะคะ ว่าแต่...

ความแน่นอนคือความไม่แน่นอนนะ

ขอบคุณที่ชื่นชอบนิยายเรื่องนี้ค่ะ ขอให้อ่านให้สนุกนะคะ

[leGGyDan]

กรี๊ดดดดดด อทิฏฐ์รู้สึกตัวแล้ววว จะฟื้นแล้ววว จะได้กอดฮาร์ฟแล้วววว

ซึ้งมากเลยช่วงที่สารภาพความรู้สึกต่อกัน ไม่ไหวแล้วววว 

ขอมอบโล่ให้เลยค่ะ นี่เรายังอีดิทคำผิดไม่เสร็จเบยยยยย5555

[ka[ze]na]

ลุ้นมาก.....

[ถ้าเธอเป็นท้องฟ้า]

ไหน ๆ ก็อ่านมา 11 ตอนแล้ว ขอระบายความในใจหน่อยค่ะ
ปกติเราอ่านนิยายน้อยมาก แต่เรื่องนี้กลับเป็นเรื่องเดียวที่ตามอ่านอยู่ตอนนี้
มีอะไรน่าติดตามจนข้ามไปไม่ได้สักบรรทัดเลยค่ะ
อ่านไปก็มีเรื่องให้คิดไป ปวดหัวดีค่ะ (นี่ชม!)
นอกจากจะได้ความรู้ในทางการแพทย์แล้วยังมีเรื่องราวลึกลับซับซ้อน เป็นเรื่องที่น่าสนใจค่ะ
รู้สึกเหมือนได้บริหารสมอง ฝึกทักษะการคิด วิเคราะห์ สังเคราะห์มาก ๆ

เรามีประเด็นที่อ่านไปสงสัยไปมากมาย มีหลายจุดที่รู้สึกว่าคนเขียนสร้างขึ้นมาเพื่อบอกอะไรเป็นนัย ๆ
ช่วงที่ตัดสลับเหตุการณ์เป็นช่วงที่เราต้องตั้งสติมากค่ะ ไม่อย่างนั้นจะพลาดคำใบ้ที่นักเขียนซ่อนไว้
 
ที่เราข้องใจที่สุดคงเป็นความสัมพันธ์ระหว่างคุณหมอนรกรกับทิด
และความสัมพันธ์ระหว่างคุณหมอวินทร์กับคุณหมอนรกรค่ะ

ตอนแรกก็เหมือนนรกรจะมีใจให้หมอวินทร์ ไป ๆ มา ๆ ทำไมกลายเป็นเอียงไปทางผีซะงั้น
ลองคิดเล่น ๆ ว่า ถ้านรกรชอบทิด มันจะเป็นไปได้ยังไง คนกับผีรักกันไม่ได้แน่ ๆ เราว่าทิดนี่ต้องไม่ธรรมดา
ต้องมาทำให้เกิดความสั่นคลอนแน่ ๆ
ส่วนหมอวินทร์ก็ดูไม่มีภาษีเลย สภาพไม่น่าเป็นพระเอก โผล่มาทีไร เรานึกถึงเพลงคนไม่สำคัญขึ้นมาเลยค่ะ
แต่ยังไงเราก็ #ทีมหมอวินทร์ ถึงจะดูไม่มีราศีพระเอก (นี่ก็ชม!) สกปรก ซกมกก็เถอะ 55555ิ

เราชอบผีห้อยขามากค่ะ เปิดตัวอลังการมาก อยากทำความรู้จัก คุณนักเขียนจะช่วยให้เราได้รู้จักเธอมากขึ้นได้ไหมคะ

รอตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้นะ ^^
 

[treenature]

ตอนนี้ผีสาวโชว์ตัวแป๊บเดียวแต่อิมแพครุนแรงนะคะ คิดว่ามันติดตาเลยล่ะไอ้ขาที่แกว่งไปมานั่น ตอนนี้อารมณ์ของผีทิดทำจิตตกพอควรเลยค่ะ การที่ต้องซ่อนความเศร้าเอาไว้มันแย่เนอะ แต่ฉากปรึกษาเรื่องความรักในห้องผ่าตัดกับคุณพ่อนั่นก็กรี๊ดมากเลย แอบหวานนิดนึงตรงมีการอาสาจะเป็นหัวใจให้ด้วย

เจอพิมพ์ตกตรงนี้ค่ะ

เป็ครั้งแรกที่เขาเห็นนรกรหัวเราะ >>เป็น

ขอบคุณนะคะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

 :katai2-1:ชอบมาก
รอ  ลุ้น
 

[babaaa]

ทิดจะฟื้นแล้วววววว
 

[fanglest]

สู้ๆ ทั้งทิด และคนเขียนเลยนะคะ
ติดงอมแงม รอแล้วรอเล่า
รอตอนต่อไปนะคะ

[im4gine_32]

คืออยากให้นิยายมีไฟล์ raw บ้างจัง 555555 อยากอ่านต่อจริงๆ รีบๆฟื้นขึ้นมากอดหมอได้แล้วทิดเอ้ย สนุกมาก หน่วงแบบฟินๆ 555

[Yunatsu]

ทำใจอยู่นานกว่าจะยอมมาอ่าน แต่สนุกไม่แพ้ ER เลยจิงๆ
ถ้าเรื่องนี้จบแล้วเอาอะไรต่อดีหละ เมด ละกันนะ 5555
ชอบมากเลย เขียนได้ดีมากกก
ตั้งแต่เรื่องที่แล้วแล้ว อ่านแล้วอินสุดๆ
แต่เรื่องนี้เส้ากว่าเยอะเลย
แต่ว่าจบแบบ HAPPY ใช่ไม๊
หวังว่า ไม่ใช่วิญญาณเข้าร่างแล้วลืมหมดนะ
แบบในละคร ไม่เอาได้ไม๊งะ
 

แต่หมอผีเอง ก้เหมือนจะมีอะไรอีกเลย มีบทอีกไม๊ หรือเราคิดมากเอง
ถ้าตอนหน้าจะเปนตอนคลายปม ตอนHAPPY อย่าลืมพาหมดปืนมาด้วยนะ
อิอิ

เอาจิงตอนแรกนึกว่าธีร์จะคู่กับวินทร์ซะอีก โถ่ๆๆๆๆๆ

[May@love]

มันหน่วงติ๊ดๆๆ ทิดกลับมาเถอะ
แม้โลกความจริงจะโหดร้ายกับใจ
แต่คุณพ่อทิดต้องการคนดูแลนะ

กลับมาเพื่อรักฮาร์ฟ 

[LoveIsMe]

                                         อะไรที่เราลังเลกับมันคือไม่ใช่ เพราะถ้ามันใช่เราจะรู้ทันทีว่ามันใช่
 

                                                     ชอบประโยคนี้  เด็ดเดี่ยวอย่างศัลยแพทย์ จริงๆ
                                                                           

[arjinn]

ลุ้นค่ะ
ลุ้นว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

ในตอนแรกเรื่องบรรยายไว้ว่า
"มีร่างกายแต่ไร้หัวใจนับตั้งแต่วันที่ใครคนนั้นจากไป" และเวลาก็ผ่านมา 2 ปีแล้ว

อืมมม
น่าสนใจค่ะ ว่าจากไปแบบไหน

ที่น่าสนใจกว่านั้น
กลับไปอ่านตอนแรกอีกครั้ง
พบเรื่องช่อดอกไม้ Forget Me Not ที่เป็นของขวัญที่แปลกที่สุด ที่หมอได้รับ
ช่อดอกไม้ที่ห่อหนังสือพิมพ์ฉบับเก่า แถมได้รับมาร่วมเดือน
ไม่เคยเห็นหน้าผู้ให้หรือทราบที่มาที่ไป

นี่คืออะไร ต้องตีโจทย์ไหมคะ หรือแค่รอเฉลย หรือไม่เกี่ยวข้องกัน

555 สนุกมากกับการคาดคะเนในใจ
แต่กลัวผิดจังค่ะ

รีบมาต่อนะคะ

 

[patchylove]

 

[aiyuki]

ลุ้นตามไปด้วย ปวดใจอีกตะหาก ฮือๆๆ

[natsikijang]

ที่แท้หมอที่รักษาอทิษฎีคือ ศ.สรวิญนี่เอง มิน่าล่ะ คราวนี้ทิดคงต้องสู้ต่อแล้วล่ะ พ่อก็ทรุด แม่ก็เสียชีวิต สงสารมากๆ มิน่าถึงแอบร้องไห้คนเดียว แอบอยากให้พี่วินเป็นพระเอก น่ารักอ่ะผู้ชายคนนี้ เหมาะกับฮาร์ฟนะ

[ZYRUS]

เพิ่งมีไอดีเล้าเป็ด ขอถือโอกาสนี้สารภาพความในใจเลยแล้วกันนะคะ 

ติดตามผลงานของคุณเลกกี้ (ขอเรียกแบบนี้นะคะ แหะๆ) มาตั้งแต่เรื่อง ER แล้วค่ะ และก็ชอบมากเลย อ่านติดพันงอมแงมรวดเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ พอรู้ว่ารวมเล่มกับ Hermit ก็ตามไปสอยมาในครอบครองเรียบร้อย

มาเรื่องนี้ ส่วนตัวว่าค่อนข้างหนักกว่าเรื่อง ER ทั้งตัวละครแต่ละคนที่ทุกคนจะมีปมในตัวเองให้ติดตามไปเรื่อยๆ (เรา #ทีมพี่วินทร์ ค่ะ หลงพี่แกตั้งแต่พารากราฟแรกตังแต่โผล่มาเลย แพ้ทางผู้ชายเซอร์ๆห่ามๆ ยิ่งดูจะมีความลับมากมายรอวันเฉลยด้วยแล้ว 5555555)

นอกจากตัวละครแล้วก็มีปมเรื่องที่เราอยากจะรู้อีก เดาผิดเดาถูกปะปนกันไป ฮาาาา โดยเฉพาะในส่วนของคุณทิดที่ค่อยๆแย้มมาเรื่อยๆ กระตุ้นต่อมอยากรู้เป็นพักๆ อยากรู้ชื่อจริงจังเลยค่ะ 5555555  ไปพร้อมๆกับเอาใจช่วยหมอฮาร์ฟด้วย ที่ความรักครั้งนี้จะเป็นอย่างไร คนอ่านจะต้องทำใจรึเปล่า~ (มาเป็นเพลงเลยทีเดียว) จะเลือกใครก็เห็นดีเห็นงามค่ะ

ชอบเรื่องนี้ที่มีความรู้เกี่ยวกับการแพทย์มาแทรกให้คนอ่านอย่างเราได้ไปประดับสมองเพิ่มเติมนะคะ  และก็หลายๆช่วงที่มีคติสอนใจมาให้คิดเป็นระยะๆ  (ช่วงของพ่อลูกนี่ทำให้เรายิ้มทั้งน้ำตาเลยทีเดียว อาจารย์หมอน่ารักนะคะ ยิ่งตอนเล่าตอนจีบคุณแม่ด้วยแล้ว เขินเลย ;/////;)

อ่านรวดเดียว 11 ตอน สนุกและน่าติดตามมากๆเลยค่ะ  เป็นกำลังใจให้อย่างต่อเนื่องนะคะ รอตอนต่อไปและสวัสดีสงกรานต์ย้อนหลังด้วยนะคะ

[alternative]

อทิษฐ์สู้ ๆ นะ

ชอบเรื่องนี้ ชอบความลึกลับ ซ่อนเงื่อน

เชียร์ทั้งหมอ ทั้งผี เพราะน่ารักทั้งคู่ ตัดใจยากมาก

[hoshinokoe]

มาต่อด่วนน้าาาาา.  ลุ้นอ่าาา

[jejiiee]

เราชอบทุกตัวละครของเรื่องนี้จริงๆ ให้ตายยยย รอตอนต่อไปนะคะ

[arissara]

สุดยอด มากกกกก คืออ่านแล้วหยุดไม่ได้เหมือนจะได้เข้าไปผ่าตัดเคสกับเค้าเรื่อยไป โอ่ยยยยย ครบ ทุก รส

[iota]

มอบดอกไม้ให้ผู้แต่งครับ อ่านสนุกมาก

[zuu_zaa]

 

[namngern]

สนุกมากกกกกกกกกก เราชอบมากเลย
ร้องไห้ด้วยตอนพ่อลูกเขาดีกัน
หวังว่าพ่อทิดเขาจะยอมเล่าเรื่องที่ตัวเองยังอยู่ซักทีนะ
เผื่อฮาร์ฟจะช่วยอะไรให้มันดีขึ้นได้บ้าง

จริงๆแล้วตอนเด็กๆเราก็มีอารมณ์คล้ายฮาร์ฟเลยนะ
แต่ไม่ถึงกับไปนั่งคุยกับเขา555
แต่ก็เห็นบ่อยๆ  เวลาเล่าให้พ่อกับแม่ฟังเขาก็ไม่เชื่อ
บอกเราหลอนไปเอง  แต่ยังดีมีพี่สาวคอยฟังเรา
แต่ตอนนี้เราไม่ค่อยเห็นแล้วล่ะค่ะ
เหมือนโตขึ้นมันก็ลดลงไป

ปลล.หมอออโธกับคาร์ดินี่โรงบาลไหนคะ เราจะตามไปส่อง
555555555

[leGGyDan]

บทที่ 12 Beside My side


“เป็นอะไรครับ ทำไมไม่นอน” อทิฏฐ์เท้าคางลงบนเตียงถามคนที่ใช้สองมือหนุนต่างหมอนนอนจ้องฝ้าเพดาน เรียวคิ้วที่ขมวดมุ่นจนแทบจะจับผูกโบกันได้ทำให้เขานึกอยากเอื้อมมือไปช่วยแก้ปมออก

“แค่กำลังคิดว่าเหลือเวลาอีกเท่าไหร่” นรกรตอบ

“เวลาอะไรครับ”

“เวลาที่จะอยู่ด้วยกันไง” นรกรว่า “ผมไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดมา เขาบอกว่าวิญญาณจะอยู่บนโลกได้ 49 วัน และคุณก็อยู่กับผมมา 30 วันแล้ว แล้วช่วงก่อนที่คุนจะเจอผมอีก แต่ผมก็เห็นหลายๆ คนอยู่กันมาเป็นปีๆ แล้วไม่ไปไหนก็มีนะ”

“คุณเล่าให้ผมฟังว่าพี่วินทร์พาไปกินข้าวดูหนังเข้าร้านเกมส์ไม่ใช่เหรอ” อทิฏฐ์ถาม “แล้วนี่ไปห้องสมุดมาตอนไหน”

“ผมโกหก” นรกรสารภาพตามตรง “ผมปฏิเสธพี่วินทร์ไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”

“ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ล่ะ”

“ถ้าไม่โกหกแล้วผมจะรู้ความจริงเหรอ”

“ไม่น่ารักเลย”

“แล้วรักไหม” นรกรพลิกตัวกลับมาสบตาคนที่จู่ๆ ก็เงียบไปเสียเฉยๆ “ตอบสิ”

“ผมคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วซะอีก” อทิฏฐ์ตอบ

“ผมก็ว่าผมพูดไปชัดเจนแล้วนะ”

“ฮาร์ฟ!”

ปลายเสียงทุ้มที่เข้มขึ้นทันทีทำให้นรกรผงกศีรษะขึ้นมาจากหมอน นี่เป็นครั้งแรกที่อทิฏฐ์ดุเขา

“ต้องให้ผมย้ำอีกกี่ครั้งว่าผมตาย…”

“ถ้างั้นก็ออกไป” นรกรพูดจริงจัง “ไม่ต้องมาตามผม ไม่ต้องมาให้ผมเห็นหน้า… คุณทำได้ไหม เพราะถ้าให้ผมเป็นฝ่ายไปเองผมทำไม่ได้” พูดจบก็พลิกตัวหันหลังให้พร้อมทั้งดึงผ้าห่มขึ้นคลุมศีรษะจนมิด

“ฮาร์ฟ”

“จะไปก็ไปเลย ไม่ต้องมาลา”

“งั้นผมไปจริงๆ นะ”

“เดินออกประตูแล้วลิฟต์อยู่ขวามือ”

แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบสงัด นรกรนอนลืมตาโพลงอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา พยายามข่มตาลงก็ทำไม่ได้เมื่อใจเอาแต่คิดถึงคนที่เพิ่งออกปากไล่ให้ไป

…นี่เราเป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย ก็สัญญาไปแล้วไม่ใช่หรือไง ว่าจะอยู่ข้างๆ...

“อทิฏฐ์”

นรกรดึงผ้าห่มออกแล้วผุดลุกขึ้นนั่ง เขากวาดตารวดเร็วไปในห้องที่ว่างเปล่า ในอกเบาหวิวราวกับทำหัวใจหล่นหาย กำลังตวัดขาลงจากเตียงเตรียมออกวิ่งเมื่อเสียงทุ้มของคนที่กำลังจะไปตามดังขึ้น

“จะไปไหนครับ”

นรกรหันควับไปตามที่มาของเสียงเห็นร่างโปร่งแสงนั่งไขว้ห้างกอดอกมองดูเขาอยู่บนหัวเตียง

“ถ้าคิดจะไล่เขาแล้วก็อย่าไปตามหาเขาสิ”

คนไล่หลุบตาลงต่ำทั้งโกรธทั้งอายที่ถูกแกล้งให้ลนลาน “ผมแค่จะไปกินน้ำ”

“แล้วเรียกชื่อผมทำไม”

นรกรเหลือบมองคนที่เถียงคำไม่ตกฟากทางหางตาพลางเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันก่อนปากจะหลุดคำที่ทำให้คนฟังแทบถลาลงมาหา “ก็ไม่อยากให้ไป”

อทิฏฐ์เขยิบลงมานั่งข้างๆ “งั้นวันหลังก็อย่าไล่ผมอีกนะ ดูสิ โดนคุณพูดใส่แบบนี้ทำให้ผมมีแผลใจเลยนะ เกิดผมเฮิร์ทแล้วกลายเป็นผีไม่ดี แล้วไปทำร้ายคนอื่น แล้วกลายเป็นมีบาปติดตัวจนไม่ได้ไปผุดไปเกิดจะทำยังไง รับผิดชอบเลยนะ”

“ผมน่ะรับผิดชอบอยู่แล้ว คุณน่ะแหละจะยอมให้ผมรับผิดชอบหรือเปล่า” นรกรสบตาคนตรงหน้า “ถ้าสมมุติว่าคุณฝนป่วยใกล้ตายคุณจะไม่รักเธอเหรอ หรือถ้าเป็นเธอที่จากไปก่อนคุณจะลืมเธอทันทีที่หมดลมหายใจเลยเหรอ มันไม่ได้เกี่ยวหรอกว่าเป็นคนหรือวิญญาณ ผมแค่อยากอยู่กับคนที่ผมอยู่ด้วยแล้วสบายใจ”

อทิฏฐ์มองตอบสายตาจริงจัง ก่อนจะเสมองไปทางอื่น “นอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไม่มีแรงตื่นแต่เช้าไปทำงานหรอก”

“เดี๋ยวนี้เปลี่ยนเรื่องเก่งนะ” นรกรว่าและขยับพลิกตัวหันหลังให้อีกครั้ง “แล้วจะแอบหนีผมไปตอนผมหลับหรือเปล่า”

ริมฝีปากจุดรอยยิ้มละมุน ยอมรับจากก้นบึ้งของหัวใจว่าไม่เคยมีความสุขมากขนาดนี้มาก่อน แต่เขาแบกรับความรู้สึกดีๆ ที่นรกรมีให้ไม่ไหว เพราะเขาตอบแทนมันไม่ได้

“ไม่หนีหรอก”

“จริงนะ”

“จริงสิ”

“เมื่อกี้คุณดุผม” จู่ๆ นรกรก็กระซิบขึ้น “ทำผมมีแผลใจเลยนะ ถ้าผมคิดมากจนกลายเป็นโรคซึมเศร้า พอซึมเศร้ามากๆ เข้าก็จะไม่ไปทำงาน พอผมไม่ไปทำงานคนไข้ก็จะไม่มีคนรักษา แล้วก็…”

“พอๆ เอาเป็นว่าผมขอโทษ ตกลงไหม” อทิฏฐ์พูดกลั้วขำ ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะสังเกตหรือเปล่าว่าตอนนี้นอกจากจะพูดเก่งแบบไม่อ้างตำราแล้วยังรู้จักเล่นคำ แถมมียอกย้อนอีก นี่ไม่รู้ไปติดจากใครมา

“ไม่”

อทิฏฐ์ยิ้มขัน นี่ตกลงเขาต้องเป็นคนง้อใช่ไหม “แล้วต้องให้ผมทำยังไงคุณถึงจะหายโกรธล่ะ”

นรกรหันหน้ามาทันที “เล่าเรื่องคุณให้ผมฟังหน่อย”

“คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า ผมจำอะไรไม่ได้อยู่นะ นึกอะไรออกก็บอกคุณหมดแล้ว”

“วันเดือนปีเกิด อายุ ของที่ชอบ ของที่ไม่ชอบ เรียนจบอะไร งานอดิเรก… คุณจำไม่ได้เลยเหรอ คราวที่แล้วคุณยังเล่าเรื่องวันรับปริญญาให้ผมฟังเลยนะ”

“มันเป็นเหมือนจิ๊กซอว์น่ะ” อทิฏฐ์บอก “คุณให้โจทย์มาเป็นภาพตั้งต้นแล้วส่วนอื่นๆ ก็ตามมา เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างแล้วผมก็เอามาปะติดปะต่อกันเอง” เขาหยุดเพื่อทบทวนภาพต่างๆ ในหัว “วันเกิดก็นึกไม่ออกเหมือนกับชื่อน่ะแหละ ส่วนอายุผมจำได้ว่าฝนเรียกผมว่า ‘พี่’ อย่างน้อยที่สุดก็คงต้องอายุพอๆ กันล่ะ”

“คุณฝนอายุน้อยกว่าพี่ปอหลายปีอยู่นะ อย่างมากสุดก็น่าจะ 30 ปีนี้” นรกรพึมพำ “งั้นคุณก็ต้องเป็นน้องผมสิ”

“ไม่ได้ยินที่ผมบอกว่าอย่างน้อยเหรอ” อทิฏฐ์ว่า “แต่ก็ได้นะ… แบบนี้ผมก็ต้องเรียกคุณว่าพี่สิ ดีไหม… พี่ฮาร์ฟครับ”

“เรียกชื่อเฉยๆ ก็พอ ฟังแล้วมันจั๊กจี้” นรกรยกมือขึ้นปิดหูแล้วมุดหนีเข้าโปงผ้า หากอีกฝ่ายก็ยังไม่เลิกแกล้งขยับตามไปกระซิบล้อที่ข้างหู

“ทำไมล่ะครับ พี่ฮาร์ฟ”

“ทิด”

“พี่ฮาร์ฟ อย่าหนีสิครับออกมาคุยกับน้องทิดก่อน”

“ก็บอกให้หยุดไง!” นรกรดึงผ้าออกอย่างเหลืออด

แต่เพราะตอนนี้ร่างโปร่งแสงนั้นใช้สองแขนคร่อมตัวเขาไว้ ใบหน้าของทั้งคู่จึงห่างกันไม่ถึงคืบ และริมฝีปากของอีกฝ่ายก็เฉียดปลายจมูกเขาไปนิดเดียว
นัยน์ตาสองคู่สบกันนิ่ง นรกรรู้ตัวว่าหัวใจเต้นแรงจนน่าอาย แต่ในขณะเดียวกัน แม้จะไม่อาจเห็นสีเลือดฝาดบนใบหน้าเขาก็กลับรู้สึกได้ถึงละไอความอบอุ่นบางๆ ที่อวลอยู่ในอากาศราวกับอีกฝ่ายก็กำลังเขินอยู่เช่นกัน

“ขอโทษครับ” อทิฏฐ์ถอยออกห่างแต่นรกรกลับเรียกไว้

“อย่าเพิ่ง ขอผมดูหน้าคุณให้ชัดๆ หน่อย”

“คุณว่าอะไรนะครับ”

“ผมแค่รู้สึกว่าวันสองวันมานี่ผมเห็นคุณชัดขึ้น จากที่ลางๆ เหมือนภาพสเกตซ์ตอนนี้มันเหมือนกับภาพนั้นโดนตัดเส้นให้คมชัดขึ้น อย่าว่าแต่สีตาเลย ตอนนี้ผมว่าผมเห็นประกายในนั้นด้วยนะ คือ... ผมรู้สึกเหมือนคุณกำลังมีชีวิต”

“อย่าเพ้อเจ้อน่า” อทิฏฐ์ดุแกมหยอก

“ดุผมอีกแล้วนะ”

“ไม่ดุก็ชักจะเอาใหญ่” อทิฏฐ์ว่าชักจะรู้สึกมันเขี้ยวขึ้นมาทุกทีนี่ถ้าสัมผัสได้เขาคงจับปิดปากด้วยปากตัวเองไปแล้ว

แววตาที่ดูจริงจังขึ้นมาทำให้ใบหน้าร้อนผ่าวจนนรกรต้องเบือนหน้าหนี “ไม่คุยด้วยแล้วนอนดีกว่า”

“น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วนะ” อทิฏฐ์ดึงตัวกลับมานั่งตามเดิม

เขาเหม่อมองผ่านผ้าม่านที่ปลิวขยับไปตามแรงลมออกไปยังท้องฟ้าเบื้องนอก ครุ่นคิดเรื่องของตัวเองอยู่อึดใจ

เขาโกหกนรกร นับตั้งแต่วันที่เจอเพียงพิรุณ เขาก็จำได้แล้วว่าตัวเองเป็นใคร รู้วันเดือนปีเกิด รู้ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเอง เพียงแต่มันไม่น่าเชื่อว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

ตอนที่ยานอนหลับซึ่งกินเข้าไปทั้งขวดเริ่มออกฤทธิ์ ก่อนที่สติสัมปชัญญะสุดท้ายจะดับลง เขาจำได้ว่าตัวเองขอให้ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมความเจ็บปวดในหัวใจ ขอให้เขาหายไปจากโลกนี้

แต่ทำไม แทนที่จะหายไป เขากลับมาอยู่ที่นี่ ในที่ๆ ไกลแสนไกลจากที่ๆ เขาอยู่ และได้มาเจอกับผู้ชายคนนี้ คนที่ถึงเขาจะยังมีลมหายใจต่อให้เดินชนกันก็คงไม่มีวันสนใจ

เขาเหลียวมองรอบกายคล้ายกับจะหาคำตอบให้ตัวเอง ก่อนที่สายตาจะกลับมาหยุดลงตรงคนที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง

“ฮาร์ฟ หลับแล้วเหรอ” อทิฏฐ์กระซิบพลางขยับเข้าไปใกล้เพื่อดูให้ชัดๆ “เมื่อกี้คุณถามใช่ไหมว่าผมชอบอะไร… ที่ผมชอบมากที่สุดตอนนี้ก็คือ ‘คุณ’ ไงล่ะ” แล้วประทับริมฝีปากลงบนกึ่งกลางหน้าผาก

นรกรขยับพลิกตัวเล็กน้อยคล้ายกับจะรับรู้ จนคนขี้ขโมยรีบถอยออกห่างก่อนจะแน่ใจว่าอีกฝ่ายไม่ตื่นแน่ๆ จึงขยับเข้าไปใกล้อีกครั้งแล้วล้มตัวลงนอนเคียงข้าง

oooooo

“เป็นไงบ้างคะคุณ” วิมลภาถามกับสามีซึ่งอดหลับอดนอนมาทั้งคืน

นายแพทย์มองผ่านหน้าต่างกระจกเข้าไปยังร่างบนเตียงซึ่งสายระโยงระยางออกจากตัว ศีรษะซึ่งพันผ้าไว้หนาบวมจนทำให้ใบหน้าดูผิดรูป

“ไม่ค่อยดี” ตอบตามตรง “กะโหลกแตกละเอียด สมองบวมมาก ผมตัดเนื้อสมองทิ้งไปหลายจุด… แต่ผมก็ยังหวังนะว่าเขาจะมีโอกาสรอด”

“คุณทำดีที่สุดแล้วค่ะ” วิมลภาบอก “กลับไปพักเถอะค่ะ คุณเหนื่อยมาทั้งคืนแล้ว”

นายแพทย์เหลียวมองชายหนุ่มบนเตียงในห้องที่อยู่ติดกัน เสี้ยวนาทีหนึ่งที่ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นเงาของใครบางคนยืนอยู่ข้างเตียงทั้งที่ในห้องนั้นไม่มีใคร เขาสะบัดศีรษะแรงๆ ครั้งหนึ่ง คิดว่าคงเป็นความเหนื่อยล้าสะสมก่อนจะหันไปพยักหน้าให้ภรรยา “อืม”

เมื่อแพทย์ทั้งสองคล้อยหลัง ในห้องที่ว่างเปล่าปรากฏเงาของใครคนหนึ่งยืนอยู่ ร่างนั้นทอดสายมองชายหนุ่มบนเตียงอึดใจก่อนจะเดินทะลุผ่านกำแพงไปยังห้องที่อยู่ติดกัน

ชายวัยกลางคนนอนนิ่ง หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงช้าๆ ตามจังหสวะการตีลมของเครื่องช่วยหายใจ เขาวางมือทาบลงบนฝ่ามือที่เริ่มมีกระและริ้วรอยไปตามวัยแล้วบีบแรงๆ ครั้งหนึ่ง

“เรามาสู้ด้วยกันนะครับ พ่อ”

oooooo

แสงแรกของวันที่ส่องผ่านผ้าม่านเข้ามากระทบเปลือกตาให้ปรือขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเปิดเต็มที่ นรกรกวาดตามองไปรอบๆ ห้องเพียงอึดใจก็เห็นคนที่หายืนหันหลังให้อยู่ข้างหน้าต่าง

ร่างของอทิฏฐ์โปร่งแสงและออกเรืองรองในแสงสีทองยามเช้าดูอบอุ่นเหมือนอย่างเคย จนเขาเผลออมยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก

“ทำอะไรอยู่”

เขาส่งเสียงเรียกออกไป ร่างนั้นจึงหันมาตามเสียง

พลันนัยน์ตาสีอ่อนเบิกโพลงและรีบลุกขึ้นควานหาแว่นตาหัวเตียงมาสวมเพื่อมองคนตรงหน้าให้ชัด
หากทันทีที่เลนส์แว่นช่วยปรับโฟกัสแทนที่ภาพนั้นควรจะชัดเจนกลับกลายเป็นลางเลือนเหมือนภาพสเกตซ์แบบที่เคยเห็นจนชินตา

“มีอะไรครับ” อทิฏฐ์รีบก้าวยาวๆ มานั่งลงบนขอบเตียงด้วยความเป็นห่วง

“เปล่า” นรกรบอก พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติเพราะสิ่งที่เขาเห็นนั้นมันเป็นไปไม่ได้เลย บางทีอาจเป็นเพราะจิตใต้สำนึกเขายังรู้สึกผิดกับใครคนนั้นมากเกินไปถึงได้เห็นเป็นแบบนั้น “แล้วคุณไปยืนทำอะไรตรงนั้น"

“แค่คิดอะไรเล่นๆ เรื่อยเปื่อยน่ะ” อทิฏฐ์ตอบ

“เช่น”

“ผมเคยฝันน่ะ” ทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างและเริ่มต้นเล่า “ว่าอยากตื่นแต่เช้ามานั่งรอที่ผมรักตื่นนอน แล้วหลังจากที่ผมไล่เขาไปอาบน้ำ ระหว่างนั้นผมก็จะไปทำอาหารแล้วรอกินพร้อมกัน พอถึงวันหยุดผมจะพาขับรถไปทุกๆ ที่ที่เขาอยากไป”

“แล้วถ้าแฟนคุณไม่อยากไปไหนล่ะ” นรถามถาม
คนถูกถามคลี่ยิ้มพรายไปจนถึงนัยน์ตาที่เป็นประกายวิบวับ “ไปเถอะ ผมอยากให้ไป”

“แต่ทำงานมาเหนื่อยๆ บางทีเขาก็อาจจะอยากนอนพักอยู่กับบ้านเฉยๆ นะ”

“ก็เพราะผมกลัวจะไม่นอนเฉยๆ น่ะสิถึงต้องให้ไป”

นรกรเข้าใจความนัยที่แฝงอยู่ในที่สุด พวงแก้มขาวแต้มสีเข้มขึ้นทันที “บ้า!” บ่นในลำคอก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินหนีเข้าห้องน้ำไป

oooooo

นรกรมาถึงห้องพักแพทย์ซึ่งวันนี้ดูวุ่นวายกว่าปกติเพราะนอกจากจะมีน้องๆ ที่ยืนคุยกันเอ็ดตะโรแล้วยังมี สาวประเภทสองแปลกหน้าเพิ่มมาอีกหนึ่งคน นางคล้องสายวัดไว้รอบคอประหนึ่งมันเป็นผ้าพันคอของชาแนลและกระวีกระวาดเดินวนไปรอบๆ ทุกคนที่ผลัดกันเดินเข้ามายืนกางแขนเป็นหุ่นไล่กาตรงหน้าเธอ

“ฮาร์ฟ”

“สวัสดีครับ พี่วินทร์” นรกรร้องทักคนที่เดินเข้ามาหา
 
เสื้อกาวน์สั้นของวินทร์โดนปลดกระดุมออกจนหมดทำให้เห็นแผงอกแกร่งวับแวมยามขยับยกแขนกลัดกระดุมเสื้อ โดยมีเสียงรุ่นน้องทั้งสี่คนดังแซวมาเป็นแบคกราวน์เพราะถึงจะแก้ผ้าให้เห็นกันในห้องเปลี่ยนชุดบ่อยๆ แต่เพิ่งจะมีวันนี้แหละที่ได้เห็นกันชัดๆ ว่าพี่ชายหุ่นหมีคนนี้ไม่ใช่หมีอ้วนลงพุงแต่เป็นหมีล่ำที่มีกล้ามแน่นๆ จนโดนพี่สาวประเภทสองแกล้งจับหนุบหนับไปหลายที

“นายมาพอดีเลย อาจารย์สรวิชญ์บ่นว่าเสื้อกาวน์ที่พวกเราใส่อยู่เริ่มเก่าแล้วดูไม่ค่อยดีน่ะ เลยโทรตามช่างเสื้อมาวัดตัวตัดชุดให้ใหม่คนละสองชุด” วินทร์บอกอย่างไม่ใส่ใจเสียงผิวปากแซวตามหลัง ก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อยเพราะเขารู้ดีว่าจริงๆ แล้วศาสตราจารย์แค่อยากให้รางวัลทุกคนแต่แกล้งทำเป็นบ่นไปอย่างนั้น

“ผมจบแล้วไม่ต้องตัดก็ได้นี่ครับ” นรกรบอก

“ไม่ได้หรอกนายกับฉันต้องเปลี่ยนไปใส่เสื้อกาวน์แบบสูทไง นี่คิดไว้หรือยังว่าจะใส่แบบสั้นหรือยาว”

นรกรนิ่งไปอึดใจ ไม่เคยรู้มาก่อนว่าต้องมาคิดอะไรพวกนี้ด้วย “แล้วพี่วินทร์เลือกแบบไหนครับ”

“ของฉันต้องกาวน์ยาวอยู่แล้ว ไว้ใส่ทับตอนใส่ชุดหมี น้องชายจะได้ไม่หนาว นายจะเอาแบบไหนก็ไปบอกช่างเขาละกัน ฉันไป OPD ก่อนนะ” พูดจบวินทร์ก็รีบเดินออกประตูไป

อทิฏฐ์สังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง ปกติวินทร์จะต้องอยู่รอเสมอ และวันนี้เขายังแทบไม่ยอมสบตานรกรด้วยซ้ำ กำลังจะเอ่ยปากถามกับนรกรแต่อีกฝ่ายก็รีบก้าวยาวๆ ตามไปเสียก่อน

“พี่วินทร์”

“ว่าไง” วินทร์หยุดฝีเท้าที่กลางทางเดินและหันมาถาม

“ผมขอโทษนะครับที่เมื่อวานปฏิเสธไป”

วินทร์ยกมือเกาศีรษะก่อนจะไหวไหล่ครั้งหนึ่ง “ไม่เห็นต้องขอโทษเลย” บอกก่อนจะเม้มปากสนิท เมื่อวันก่อนตอนที่นรกรมาให้คำตอบเรื่องชวนไปเที่ยวเขาไม่ได้ปฏิเสธแค่คำชวน แต่มันยังรวมไปถึงความหวังดีทั้งหมดที่มีให้

‘พี่วินทร์ครับผมมีเรื่องจะถาม ถ้าหากการชวนนี้เป็นแค่ในฐานะเพื่อนร่วมงานหรือพี่น้องผมจะไป แต่ถ้ามันมากกว่านั้นผมคงต้องขอปฏิเสธ’

ได้ยินดังนั้น สิ่งที่เขาทำได้คือแค่ยิ้มและถอยออกมาโดยไม่พูดถามอะไรอีก

“มันเป็นความรู้สึกของฉัน เพราะฉะนั้นฉันต้องรับผิดชอบเอง”

“ขอโทษนะครับ”

“แล้วเจอกันที่ OPD นะ” วินทร์บอกพร้อมกับกลับหลังหันแล้วออกเดินไปตามทางอีกครั้ง

“คุณ…”

อทิฏฐ์กำลังจะเริ่มแต่นรกรก็ตอบคำถามนั้นเสียก่อน

“คุณไม่จำเป็นต้องเสียใจ” บอกพร้อมกับหันมายิ้มบางให้ร่างโปร่งแสงข้างกาย “อย่างที่พี่วินทร์บอก ความรู้สึกใครคนนั้นต้องรับผิดชอบเอง”

แล้วทั้งสองก็เดินกลับเข้าไปในห้องซึ่งตอนนี้น้องๆ ออกไปกันหมดแล้วคงเหลือแต่ช่างสาวประเภทสองคนเดียว

“คุณหมอนรกรใช่ไหมคะ ยินดีด้วยนะคะกับตำแหน่งใหม่ คุณหมอจะเลือกแบบไหนคะ” นางบอกอย่างศึกษารายละเอียดลูกค้ามาก่อนพลางโชว์ตัวอย่าเสื้อกาวน์สองตัวในมือที่ถือไว้คนละข้าง “หรือจะลองเอาไปใส่ดูก่อนก็ได้นะคะว่าเหมาะกับแบบไหน แต่หุ่นอย่างคุณหมอเนี่ย” นางใช้ฟันบนกัดริมฝีปากล่างไว้ครึ่งหนึ่ง “แบบสั้นดีกว่านะคะ คุณหมอเรียวขายาวสวยขืนใส่กาวน์ยาวปิดไว้น่าเสียดายของ แถมยังก้นแน่นๆ นั่นอีก อุ๊ย! เมื่อกี้พี่คิดดังไปใช่ไหม แต่ตกลงเอาแบบสั้นเนอะ” นางปิดปากหัวเราะอย่างมีจริตจะก้าน

นรกรกำลังจะยื่นมือไปรับเสื้อกาวน์สูทแบบสั้นมาลองสวมเมื่อเสียงทุ้มกระซิบขึ้นเบาๆ ทว่าเฉียบขาด

“เอาแบบยาวครับ”

นรกรเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ถ้าคุณเอาแบบสั้นผมจะกัดลิ้นตายหนีไปเกิดใหม่เดี๋ยวนี้แหละ”

คนถูกขู่ไม่ตอบ แต่ก็เปลี่ยนไปหยิบเสื้อกาวน์ยาวมาลองสวมแทน แม้จะต้องทนฟังเสียงโอดครวญจากช่างไปจนกระทั่งการวัดตัวเสร็จสิ้น
*************************TBC******************

สัญญาว่าครึ่งหลังจะตามมาในเร็ววันค่ะ
พอดีวันหยุดที่ผ่านมาเจอมรสุมลมร้อนนิดหน่อย

ตอนนี้ก็ยาวมากๆ อีกแล้ว ขอแบ่งเป็นสองพาร์ทนะคะ พาร์ทแรกให้หวานๆ เลย ส่วนพาร์ทหลัง (กรอกตามองจิ้งจกฝ้าเพดานแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง)...

เหยยย เชื่อใจเราดิ เรื่องนี้ Happy ending คนอ่านไม่ต้องทำใจแน่นวลลล ออกจะโรแมนติกคอมเมดี้ขนาดเน้(ตรงไหน?)

ไม่ได้อัพบ่อยๆ แต่ก็ปั่นอยู่นะคะ

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์และการติดตามค่ะ
เลิฟยูวววว❤

[Yunatsu]

 

อ่านนนนนนแล้วเครียดเลยยยย
ไม่มาม่าจิงช่ายมะ
ไม่หลอกกันนะ

[fanglest]

รอครึ่งหลังนะคะ
ทำไมทิดไม่บอกฮาร์ๆว่าตัวเองยังไมาตาย
กลัวฮาร์ฟไปเฝ้าเช้าเย็นจนไม่มองคนอื่นเหรอ
รอทิดฟื้นอยู่นะ
ฟื้นแล้วจำฮาร์ฟให้ได้นะ

[May@love]

ถึงจะหวานน้อยๆ แต่ตอนหน้าเครียดยาวช่ายม้าย