รักของเรา กับกาวน์ตัวเก่า ในวันที่ฝนพรำ part 3 (จบ)
ประตูห้องปิดยังไม่ทันสนิท วินทร์ก็คว้ามือนรกรดึงเฃข้าไปในห้องน้ำ แล้วผลักติดกำแพงพร้อมๆ กับเปิดน้ำอุ่นจากฝักบัวเหนือศีรษะให้รดลงมาบนตัวทั้งสอง
เสื้อที่เริ่มหมาดโดนน้ำจนเปียกชุ่มแนบไปตามผิวกายทำให้เห็นส่วนสัดชัดขึ้น คนที่พยายามข่มอารมณ์ขับรถมาตลอดทางจึงไม่ขออดทนอีกต่อไป
วินทร์เข้าประชิดตัวอีกฝ่าย สอดมือรั้งรอบเอวสอบให้มาเบียดกับสะโพกของตนพร้อมๆ กับแตะเชยปลายคางคนตรงหน้าขึ้นเล็กน้อย ให้กลีบปากเผยอออกแล้วแทรกปลายลิ้นผ่านเข้าไปกอดรัดถึงด้านใน
“ไหนพี่วินทร์บอกว่าไม่โกรธแล้วไงครับ” นรกรอุทธรณ์คนที่ตอนนี้ละจากริมฝีปากไปซุกหน้าดูดชิมความหวานของจุดอ่อนไหวบนยอดอกพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาไปด้วย
อันที่จริงวินทร์ไม่ได้ตะกละตะกลามหรือเร่งเร้า เขายังคงอ่อนโยนเหมือนทุกครั้งที่มีอะไรกัน แต่ในความนิ่มนวลนั้นนรกรกลับรู้สึกได้ถึงความดุดันของความต้องการจะครอบครอง ไม่ว่าจะเป็นริมฝีปากและปลายลิ้นที่แทบจะกลืนกิน ฝ่ามือใหญ่ที่โอบรัดและสอดไซร้ไปทุกที่ที่เข้าถึงราวกับกำลังตีตราจอง สุดท้าย นัยน์ตาสีดำสนิทที่มองมาราวกับแทงทะลุทุกๆ ส่วนของร่างกายไปจนถึงวิญญาณและนั่นทำให้เขารู้สึกตัวร้อนวูบวาบเหมือนกำลังเปล่าเปลือยทั้งที่ยังสวมเสื้อผ้าครบทุกชิ้น
“ก็นิดหน่อย” ตอบพลางขบเม้มเนื้ออ่อนเน้นๆ ครั้งหนึ่งจนนรกรเผลอสูดปากและต้องคว้าไหล่กว้างนั้นไว้แน่น
“ผมว่าไม่น่าใช่นะครับ”
ได้ยินดังนั้น วินทร์ก็ถอนริมฝีปากออกจากยอดอกแล้วเลื่อนขึ้นไปกดจูบหนักๆ อีกครั้งหนึ่ง “ทิ้งแฟนคนปัจจุบันให้เหงาแล้วไปหัวร่อต่อกระซิกกับแฟนเก่า นายคิดว่าฉันเป็นผู้ชายที่ใจกว้างได้ขนาดไหนกัน”
“ขอโทษนะครับ”
“เพราะงั้นคืนนี้นายต้องโดนลงโทษ อ้อ! แล้วนายยังมีคดีเก่าเมื่อวันก่อนที่มัวอ่านหนังสือเพลินจนมาขึ้นเตียงช้าด้วยนะ”
“ครับ” นรกรรับคำอย่างรู้สึกผิด
“ตกลงกันไว้ที่สี่ทุ่ม แต่นายมาตอนตีสามเพราะฉะนั้นจะต้องโดนกี่ครั้ง หืมมมม ไหนลองคำนวนแล้วตอบมาสิพ่อนักเรียนดีเด่น” วินทร์ใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้บีบปลายจมูกคนที่ยืนตัวสั่นเป็นลูกนกแล้วบิดไปมา
“พี่วินทร์จะทำทีเดียวเลยเหรอ” นรกรละล่ำละลักถาม “ตั้งห้าครั้งเลยนะครับ”
…หนึ่งรอบจนกว่าจะพอใจต่อการผิดเวลาหนึ่งชั่วโมง นั่นคือข้อตกลง… ฟังดูแสนหวาน แต่อย่าลืมว่าแม้แต่มดก็ตายในน้ำเชื่อมได้
วินทร์หยักยิ้มมุมปาก “น้อยไปสิ คืนนี้นายคิดว่าจะได้นอนเหรอ”
“ก็...”
“แต่ถ้านายทำตามที่ฉันบอกฉันจะยอมลดให้ครึ่งหนึ่งนะ”
“อะไรครับ”
“อาบน้ำให้หน่อยสิ”
“แค่นี้ใช่ไหมครับ” นรกรลอบถอนหายใจเล็กน้อย อาบน้ำด้วยกันมาตั้งหลายครั้ง นี่ฟังดูไม่ยากเลย และเพราะมัวแต่โล่งใจเขาจึงไม่ทันได้สังเกตเห็นรอยยิ้มเล็กๆ ที่ผุดขึ้นตรงมุมปาก
“สระผมด้วยนะ”
“ได้ครับ” นรกรรับคำ ก่อนจะเงียบไปและมองเรือนร่างสูงใหญ่ที่คร่อมตัวเองไว้ “พี่วินทร์… ถอดเสื้อสิครับ”
“นายก็ถอดสิ”
มือเรียวเอื้อมออกไปด้านหน้าและค่อยปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่แนบเนื้อนั้นออกทีละเม็ด… ทีละเม็ด… ทีละ… เม็ด
นรกรกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงลำคอที่จู่ๆ ก็แห้งผากเสียเฉยๆ ใบหน้าร้อนวูบวาบ ต้องยอมรับจากใจว่าถึงจะคบกันมาเกือบปี มีอะไรกันมาก็หลายครั้งแต่เขาแทบไม่ได้มองร่างกายอีกฝ่ายตรงๆ อย่างเต็มตาแบบนี้เลย ไม่สิ! ต้องบอกว่าไม่มีโอกาสได้มองมากกว่าเพราะพอวินทร์เริ่มจูบเขาก็หูอื้อตาลายแล้ว
แผงอกกว้างปรากฏอยู่ตรงหน้า ถึงจะไม่ถึงขั้นมีซิกแพคเป็นลอนๆ เหมือนนายแบบตามหน้านิตยสารแต่ก็เป็นกล้ามแน่นไร้ไขมันส่วนเกิน นรกรพยายามไม่มองลงต่ำตอนปลดเข็มขัด แต่ไรขนอ่อนบนหน้าท้องนั้นก็ทำให้หัวใจเต้นแรงไม่แพ้กันเลย
เขาจัดการร่นกางเกงทั้งตัวนอกตัวในให้ร่วงลงไปกองที่พื้นได้สำเร็จ และวินทร์ก็จัดแจงก้าวออกมาแล้วใช้เท้าเขี่ยมันไปตรงมุมห้อง
“ถอดของนายด้วยสิ” วินทร์ก้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างหู
เมื่อเหลือเพียงตัวเปล่าๆ ในสายน้ำจากฝักบัวเหนือศีรษะที่โปรายปรายลงมา นรกรก็เอื้อมไปหยิบสบู่เหลวมาเทลงบนฝ่ามือแล้วถูให้เป็นฟองก่อนจะไล้ไปบนตัวอีกฝ่าย
“ออกแรงถูหน่อยสิ แบบนี้จะสะอาดเหรอ” วินทร์ว่า ดูเขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษที่ได้เห็นอีกฝ่ายเงอะงะทำอะไรไม่ถูกแต่ก็ตั้งใจทำเต็มที่ และมันน่ารักจนเขาอดที่จะแกล้งไม่ได้
ในที่สุดนรกรก็ถูสบู่มาจนถึงส่วนสุดท้ายที่เว้นไว้ ทั้งที่ยังไม่ได้สัมผัสโดนเลยสักนิด แต่มันกลับตื่นตัวจนเกือบจะเต็มที่...
“คิดอะไรอยู่” วินทร์คนที่จู่ๆ หน้าก็เปลี่ยนเป็นสีเข้มจัดพร้อมกับที่ชะงักมือลง
“ปะ...เปล่าครับ”
“สารภาพมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นจะโดนอีกกระทงนะฮาร์ฟ”
“คือผม... กำลังคิดว่า... พี่วินทร์... เอ่อ... หุ่นดีจังเลยนะครับ”
“ตอบไม่เต็มเสียงนี่ แบบนี้โกหกกันแน่ๆ” วินทร์ถามพร้อมกับเชยปลายคางขึ้นให้สบตา แต่กลับถูกหลบตาทันควัน เขารู้ว่านรกรคิดแบบนั้นจริงๆ อย่างน้อยก็ครึ่งหนึ่งล่ะ และเขาอยากรู้ว่าที่เหลือน่ะคืออะไร
“ผมไม่ได้โกหกนะ”
“แสดงว่าบอกไม่หมด”
“ก็... ก็...”
“อะไร”
“ผมแค่สงสัยน่ะ”
“ว่า”
“ที่ผมซื้อมามันผิดไซส์หรือเปล่า”
“หืม” วินทร์เริ่มจะสงสัยจริงจังแล้วตอนนี้ว่านรกรหมายถึงอะไร
“ก็ตามตำราบอกว่าเส้นรอบวงจะเท่ากับขนาดนิ้วชี้แตะกับนิ้วโป้ง” เป็นครั้งแรกที่นรกรตอบทฤษฏีตะกุกตะกัก “และ... ยาวเท่ากับนิ้วชี้... ตะ... แต่พอลองจับดูแล้วผมว่ามันน่าจะ... คับ... ไป...”
คนพูดพูดต่อไม่ออก ในขณะที่คนฟังก็ไปไม่เป็น แต่อาศัยความอายที่มีน้อยกว่าทำให้วินทร์ตั้งหลักได้รวดเร็ว
“ฉันเปลี่ยนใจแล้วฮาร์ฟ ฉันขอเป็นฝ่ายอาบให้นายเองดีกว่า”
นรกรก้าวถอยหลังไปจนติดกำแพงเมื่อรอยยิ้มผุดขึ้นบนเรียวปากคนตรงหน้า อยากจะปฏิเสธเหลือเกินว่าไม่เป็นไร ไม่ใช่ว่าวินทร์อาบให้ไม่ดี แต่วินทร์น่ะมักจะอาบจนสะอาดเกินไปทุกครั้งเลยน่ะสิ
oooooo
“คุณป้ายกแขนขึ้นนะครับ ลองงัดข้อกับหมอดูนะ” สิ้นคำ คนที่กำลังตรวจกำลังกล้ามเนื้อของคนไข้หุบยิ้มไว้ไม่อยู่ เมื่อภาพของใครบางคนผุดขึ้นมาห้วงความคิด เพียงแต่สลับกันนิดหน่อยว่าตรงที่เขาให้ยกน่ะเป็นส่วนขา นึกเป็นห่วงอยู่หน่อยๆ ว่าวันนี้จะยืนผ่าตัดไหวไหม แต่เขาก็ไถ่โทษโดยการจัดมื้อเช้าชุดใหญ่บนที่นอนให้แล้วนะ
ตรวจร่างกายคนไข้พร้อมสั่งการรักษาเสร็จ วินทร์ก็เดินกลับมาที่เคาน์เตอร์พยาบาลเพื่อคืนแฟ้มให้ เมื่อใครคนหนึ่งเอ่ยทักมาจากอีกฝั่งของเคาน์เตอร์
“ไง”
นัยน์ตาตวัดควับมองคนตรงหน้าที่ส่งยิ้มมีเลศนัยน์มาให้ “มีอะไร”
คณิณส่งแฟ้มผู้ป่วยที่เพิ่งตรวจเสร็จเช่นกันให้พยาบาลและเดินเข้ามาหาก่อนทั้งสองจะเดินตามกันออกจากหอผู้ป่วยไป “ดีกันแล้วเหรอ”
“จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง” วินทร์บอกพร้อมหยักยิ้มมุมปากให้ “ในเมื่อเราไม่เคยทะเลาะกัน”
คณิณหลุดขำออกมาเล็กน้อยกับท่าทีของคนขี้หวงทั้งยังเหมือนอวดแฟนกลายๆ นั่น “ว้า~ เห็นหน้าบูดเป็นตูดลิงอยู่หลายวันนึกว่าแผนฉันจะสำเร็จซะอีก”
“แผนอะไรของนาย เตือนไว้ตรงนี้เลยนะว่านายอยากจะทำอะไรก็เชิญ แต่มันไร้ประโยชน์เพราะฮาร์ฟรักฉัน”
“แต่เขายังไม่ลืมฉัน แล้วฉันก็ดูจะมีโอกาสเสียด้วยที่จะจีบเขาใหม่”
“แล้วไง” น้ำเสียงของวินทร์ห้วนขึ้นทันที “ถ้านายว่างมากนักก็กลับไปดูแลฝนเถอะ”
“ก็ดูอยู่ เธอสบายดีแล้วก็ท้องได้สี่เดือนแล้ว” เพราะไม่อยากให้เรื่องบานปลายไปมากกว่านี้ คณิณจึงต้องเฉลย
วินทร์รู้สึกตกใจไม่น้อยกับข่าวที่เพิ่งได้รับฟัง “ละ..แล้ว”
“ฉันมาจีบฮาร์ฟเป็นพ่อทูนหัว” คณิณบอก “และฉันบอกไว้ก่อนเลยว่าฮาร์ฟรักเด็กจนเคยคิดอยากเป็นกุมารแพทย์ แต่นายคงไม่ใช่สินะ”
“เฮ้ย! เดี๋ยวสิปอ! นี่พูดจริงเหรอ”
คณิณไม่สนใจและเดินเลี้ยวไปอีกทาง จริงๆ แล้วเขามีเรื่องที่คุยกับนรกรมากมาย แต่ส่วนใหญ่ที่อีกฝ่ายตอบมามักจะมีเรื่องของวินทร์แทรกมาด้วยเสมอทั้งที่บางเรื่องก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกันเลยน่ะสิ แถมสีหน้าและแววตาของนรกรยังมีความสุขสุดๆ ในแบบที่ไม่เคยมีมาก่อนในช่วงสามปีที่คบกับเขา แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาหมั่นไส้จนอยากแกล้งได้ยังไงล่ะ
ทีแรกก็ตั้งใจจะเล่าให้คนขี้หึงฟังหรอกนะจะได้สบายใจ แต่ดูท่าแล้วจะกลายเป็นเหลิงจนตีปีกพั่บๆ มากกว่า ดังนั้น ให้หมอนั่นมันหงุดหงิดไปแบบนี้แหละ สะใจดี
“ปอ! ไม่ว่าลูกสาวหรือลูกชาย ฉันดีใจด้วยนะ” วินทร์ตะโกนตามหลัง
คณิณไม่ตอบ แต่ยกสองนิ้วขึ้นในอากาศเหมือนกับจะบอกใบ้อะไรบางอย่าง
วินทร์ยิ้มกับตัวเองก่อนจะเดินต่อไปอีกทาง ลงไปยังสนามข้างล่างที่ตอนนี้ผู้คนพลุกพล่านเพราะเป็นวันพระราชทานปริญญาบัตรหลังจากซ้อมใหญ่ไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว และเขาไม่ได้ไปถ่ายรูปกับน้องๆ เพราะติดผ่าตัดซึ่งทุกคนก็บ่นกันระงมด้วยความเสียดายและขอให้เขาสัญญาว่าจะมาวันจริงให้ได้
เมื่อมาถึงจุดถ่ายรูปของคณะเขาก็เห็นใครคนหนึ่งถูกห้อมล้อมอยู่ก่อนแล้ว ถึงจะดูเก้ๆ กังๆ แต่นรกรก็ยังยิ้มได้และไม่มีทีท่าอึดอัดจะเดินหนีเหมือนเมื่อก่อน นั่นทำให้เขารู้สึกดีใจที่เห็นนรกรยอมเปิดใจและเข้ากับคนอื่นๆ ได้มากขึ้น
ในขณะที่กำลังเฝ้าดูนั่นเองกลุ่มนักศึกษาที่ถ่ายรูปเสร็จก็กระจายออกทำให้วินทร์เห็นศาสตราจารย์สรวิชญ์ซึ่งให้เกียรติใส่ชุดครุยมาถ่ายรูปด้วย ดูเหมือนเขากำลังมีปัญหากับปกเสื้อเชิ้ตตัวในเสื้อสูทที่ติดคอมากเกินไปจนหายใจไม่สะดวก
วินทร์กำลังจะเดินเข้าไปหา แต่ใครอีกคนที่อยู่ใกล้กว่าเดินเข้าไปถึงตัวก่อน และช่วยจัดการแก้ไขให้เรียบร้อย
รอยยิ้มเล็กๆ จุดขึ้นบนมุมปากก่อนจะกระจายไปเต็มหน้า วินทร์ล้วงมือลงในกระเป๋าและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“พี่วินทร์ครับ”
เสียงบัณทิตใหม่เรียกไปถ่ายรูปด้วยกันทำให้คนที่เฝ้ามองอยู่หันมา วินทร์ลดโทรศัพท์ในมือลง นัยน์ตาสองคู่จึงสบกันพอดี สายลมพัดมาผะแผ่ว นำพารอยยิ้มละมุนไปส่งให้คนที่ยิ้มให้เขาเช่นกัน ก่อนที่ขายาวจะรีบก้าวเข้าไปหา
oooooo
“ฮาร์ฟ” วินทร์เรียกคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาพร้อมกับชะโงกหน้าไปหอมแก้มครั้งหนึ่งเป็นคำขออนุญาต เมื่อเห็นอีกฝ่ายละสายตาขึ้นมามองจึงหย่อนกล่องกระดาษสี่เหลี่ยมมีฝาปิดขนาดเท่าพ็อกเก็ตบุ๊คลงไปตรงหน้า
นรกรปิดหนังสือวางลงบนโต๊ะและรับมาเขย่าเบาๆ “อะไรครับ”
“เปิดดูสิ” วินทร์บอกพลางเดินอ้อมมานั่งลงเคียงข้างพลางลุ้นปฏิกิริยาของอีกฝ่ายในขณะที่เปิดกล่องของขวัญของตนไปด้วย
นรกรเปิดฝากล่องและดึงเอาของข้างในออกมา มันเป็นรูปถ่ายในกรอบวิทยาศาสตร์ลายไม้สีน้ำตาลดูไม่ค่อยเข้ากับบุคลิกคนให้เท่าไหร่ แต่คิดว่าน่าจะถูกใจคนรับไม่มากก็น้อย
วินทร์เขยิบเข้าไปใกล้ขึ้นอีกนิดแล้ววางท่อนแขนลงรอบไหล่ และแตะมือไปบนรูปถ่ายที่นรกรกำลังจัดปกเสื้อให้ศาสตราจารย์สรวิชญ์ “จริงๆ มีรูปที่ดีกว่านี้นะ แต่ฉันว่ามันดูเป็นทางการแล้วเกร็งๆ ยังไงก็ไม่รู้ อันนี้นายกับอาจารย์ดูเป็นธรรมชาติดี”
“ขอบคุณนะครับ” นรกรที่เงียบไปนานเอ่ยจากใจ มันเป็นภาพคู่กับพ่อใบแรกนับจากเรียนจบมัธยม ถึงนี่จะไม่ใช่ภาพฝีมือโปรกล้อง ไม่ได้ใส่เทคนิคการถ่ายหวือหวาหรือแต่งภาพให้ดูเลิศหรู แต่มันกลับอวลไปด้วยความรู้สึกอะไรบางอย่างจนสัมผัสได้ ไม่เชิงจะเรียกว่าอบอุ่น เป็นความรู้สึกของสายสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกที่ต่อให้ห่างกันยังไงก็ตัดไม่ขาดมากกว่า และสำหรับนรกรแค่นี้ก็รู้สึกดีกับใจมากทีเดียว
“ผมก็มีของจะให้พี่วินทร์เหมือนกัน”
“อะไร”
“ตามมาสิครับ” นรกรบอกพลางลุกขึ้นและเอากรอบรูปไปวางบนชั้นหนังสือ
“ทำไมเอาไปวางตรงนั้นล่ะ เอาไปไว้ในห้องนอนสิ” วินทร์แอบงอนเล็กๆ ด้วยคาดหวังว่านรกรต้องเอาของขวัญที่เขาให้ไปวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง
“ไม่ได้หรอกครับ ก็นั่นมันรูปพ่อ... ผม...”
เพราะแก้มขาวที่ขึ้นสีเล็กน้อยทำให้วินทร์เดาประโยคในส่วนที่เหลือได้ทันที “ทำอย่างกับว่าบนโซฟาไม่เคย”
“พี่วินทร์”
“ถ้านายห่วงเรื่องนั้นเห็นทีต้องเอาออกไปไว้ที่ระเบียงแล้วล่ะ เพราะในครัวก็...”
“พี่วินทร์!”
เจ้าของชื่อปิดปากได้ในที่สุด หากยังไม่วายทำหน้าล้อเลียนในขณะที่เดินตามหลังอีกฝ่ายเข้าไปในห้องนอน
แต่ยังไม่ทันจะได้ปิดประตู คนที่แสร้งทำเป็นสงบเสงี่ยมก็เปิดปากพูดอีกครั้ง
“ฉันขอแกะห่อของขวัญเลยนะ” ว่าแล้วก็โถมเข้าใส่คนตัวเล็กกว่าจากทางด้านหลังล้มลงนอนบนเตียงจนหมอนกระจายไปคนละทิศ และซุกไซร้ใบหน้าไปตามลำคอระหงไล่ต่ำลงมาตามแนวไหปลาร้าในขณะที่สองมือก็วุ่นวายอยู่กับการปลดกระดุมเสื้อพร้อมกับใช้หัวเข่าดันเรียวขาอีกฝ่ายให้แยกออกจากกันก่อนจะดันตัวเข้าแทรกตรงกลาง
“เดี๋ยวก่อนครับ” นรกรใช้สองมือดันไหล่วินทร์ให้ปล่อย แต่ถ้ามันจะทำสำเร็จได้ง่ายๆ เขาคงไม่โดนแกล้งมาจนถึงตอนนี้ นรกรจึงเปลี่ยนไปใช้วิธีบีบจมูกให้อีกฝ่ายหายใจไม่ออกแทน
วินทร์สะบัดหน้าหลุดอย่างขัดใจก่อนจะก้มลงงับปลายจมูกนรกรหยอกๆ เป็นการเอาคืนแล้วใช้สองแขนคร่อมตัวอีกฝ่ายไว้ “อะไร ก็นายไม่ได้จะให้ของขวัญฉันหรอกเหรอ”
“ไม่ใช่แบบนี้สิครับ!” นรกรพูดเสียงดังใส่คนที่ใจกำลังหมกมุ่นอยู่กับเรื่องใต้สะดือพลางชี้ไปที่โต๊ะข้างเตียง “ผมหมายถึงนี่ต่างหาก”
วินทร์ยืดตัวขึ้นมองให้ชัดๆ ครั้งก่อน ตอนที่เห็นถุงยางนั่นเขาก็ดีใจมากมายแล้ว และถึงครั้งนี้ของที่เตรียมไว้จะไม่เซ็กซี่เท่าครั้งที่แล้ว เป็นรูปภาพอีกใบในกรอบที่วางไว้คู่กับภาพสเกตซ์ของเขา แต่นั่นก็ทำเอายิ้มกว้างหุบไม่ลงเลยทีเดียว
วินทร์กดจูบลงกลางหน้าผากครั้งหนึ่งแทนคำขอบคุณก่อนจะพลิกตัวนั่งพิงหัวเตียงแล้วเอื้อมมือไปหยิบรูปมาดูให้ชัดๆ “รูปที่ฉันหล่อกว่านี้ไม่มีเหรอ”
“มีครับแต่ผมชอบรูปนี้” นรกรลุกขึ้นนั่งบ้าง เขาได้ไฟล์รูปนี้มาจากหนึ่งในนักศึกษาแพทย์ที่มาขอถ่ายรูปด้วยและเอาภาพทั้งหมดมาให้เขาเลือกเผื่อจะมีรูปไหนที่ชอบจะได้อัดมาเผื่อ จริงๆ ในภาพเต็มนั้นมีเจ้าของภาพด้วยและเขากับวินทร์เป็นแค่ส่วนเล็กๆ ข้างหลัง แต่เขาเอาไปให้ร้านช่วยตัดออกและขยายมาใส่กรอบ โชคดีที่ต้นฉบับเป็นไฟล์จากกล้องคุณภาพสูงจึงได้ภาพคมชัด
“ทำไมล่ะ ลมพัดหัวยุ่งแถมยังยิ้มแปลกๆ อีก”
“แต่พี่วินทร์กำลังมองมาที่ผม” แล้วนรกรก็เงียบไปเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ “พี่วินทร์ต้องไม่เชื่อแน่ แต่ตอนนั้นผมกำลังคิดถึงพี่วินทร์พอดี... แล้วพอหันไปก็เห็นว่าพี่วินทร์ยืนอยู่ตรงนั้นแล้วก็กำลังมองมาก็เลย...”
เป็นอีกครั้งที่ส่วนของประโยคที่เหลือถูกแทนที่ด้วยสีแดงระเรื่อบนผิวแก้ม วินทร์โอบแขนลงรอบไหล่รั้งตัวอีกฝ่ายให้เข้ามาใกล้
“ฉันก็มองแค่นายคนเดียวน่ะแหละ”
“ผมก็คิดถึงพี่วินทร์คนเดียวเหมือนกัน”
“งั้นเรามาทำเรื่องที่จะเป็นการยืนยันความคิดของเราไปพร้อมๆ กันเลยดีไหม”
“ยังไงครับ” นรกรถามแล้วก็คิดขึ้นได้ว่าไม่ควรพูดออกไปเลยจริงๆ เมื่อรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จุดขึ้นบนริมฝีปากคนตรงหน้า นรกรถอนหายใจ นี่ยังหัววันอยู่แท้ๆ และเขาอยากอ่านหนังสือต่อให้จบ
แต่เมื่อสบกับนัยน์ตาที่พราวระยับ เขาก็รู้ว่าไม่ใช่เพราะกรงแขนแข็งแรงหรอกที่ทำให้ใจอ่อน แต่เป็นความรู้สึกรักมากมายในแววตานี้ต่างหากที่หลอมละลายเขาได้ทุกครั้ง
วินทร์พลิกตัวกลับเอาตัวเองทาบทับคนตัวเล็กกว่าไว้อีกครั้ง ทว่าครั้งนี้นอกจากจะไม่ขัดขืนนรกรยังยกสองแขนขึ้นคล้องรอบคอและยินยอมฝังกายลงในอ้อมอกของเขา
.
.
.
.
หลังจากผ่านช่วงเวลาแห่งความหวานมาได้สักพัก นรกรนอนหนุนอกเปลือยของวินทร์ต่างหมอน และปล่อยให้อีกฝ่ายใช้ปลายนิ้วเขี่ยติ่งหูกับไล้แก้มเขาเล่น เรียวคิ้วมุ่นเข้าหากันด้วยกำลังขบคิดบางอย่างไม่ตก
เขาคิดกลับไปกลับมาอยู่หลายรอบจนกระทั่งปลายนิ้วนั้นเริ่มรุกรานมาถึงริมฝีปากนรกรก็ตัดสินใจได้ เขาใช้ฟันขบเบาๆ ให้หยุดก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตา
“พี่วินทร์ครับ ผมมีอะไรจะบอก”
“เรื่องปอเหรอ” วินทร์ว่า “ในที่สุดก็ยอมพูดสักทีนะ ไหนเล่ามาสิ ว่ามีเรื่องอะไรถึงได้ปล่อยฉันไว้ลำพังแล้วไปกุ๊กกิ๊กอะไรกันสองคนตั้งหลายวัน”
“คุณฝนท้องลูกแฝด”
“แล้วปอก็มาจีบนายเป็นพ่อทูนหัวใช่ไหม เรื่องนั้นมันบอกฉันแล้ว” วินทร์บอก “แล้วไงต่อ”
“อาทิตย์หน้าพี่ปอต้องไปประชุมสมาคมโรคหัวใจที่ต่างจังหวัด 10 วัน เขาไม่อยากทิ้งคุณฝนที่กำลังท้องไว้คนเดียวเลยจะพาไปด้วย”
“ก็ดีนี่ แล้วไงอีก”
“พี่วินทร์จำเจ้าบิชอฟได้ไหมครับ”
“เจ้าโกลเด้นที่เห่าเก่งๆ ตัวนั้นน่ะเหรอ”
นรกรพยักหน้า “พอไม่มีคนอยู่บ้าน พี่ปอก็จะเอามันไปฝากไว้ที่โรงพยาบาลสัตว์กับหมอเบลเหมือนที่เคยทำ แต่พอติดต่อไปปรากฏว่าตอนนี้กรงเต็มแล้วไม่สามารถรับได้อีก พี่ปอเลยมาปรึกษาผมว่าจะเอามันไปฝากไว้ที่ไหนดี ผมก็เลยช่วยหาร้านหรือคลินิคให้ ได้ที่ๆ น่าสนใจมาที่หนึ่ง พี่ปอไปดูสถานที่มาแล้วก็คิดว่าโอเคดี”
“ก็ดีแล้วนี่นา แล้วทำไมเหรอ”
“แต่มันก็แปลกที่ ผมเป็นห่วงมันกลัวว่าจะเหงาก็เลย... จะขอพี่วินทร์ไปเยี่ยมมันบ้าง”
“ได้สิ”
“ขอบคุณครับ”
“แค่นี้เหรอ” วินทร์ถามย้ำ
“ครับ”
“พูดสิฮาร์ฟ แล้วฉันจะอนุญาต” จู่ๆ วินทร์ก็พูดขึ้น
นรกรผงกศีรษะขึ้นมาเล็กน้อย “อะไรครับ”
“ที่เกริ่นนำมาทั้งหมดนี่เพราะนายอยากเอามันมาเลี้ยงเองใช่ไหมล่ะ เพราะคอนโดนี่เขาอนุญาตให้เลี้ยงสัตว์ได้”
คนฟังตาโตขึ้นมาทันที “สรุปว่าพี่วินทร์อนุญาตให้ผมเอาบิชอฟมาเลี้ยงได้ใช่ไหมครับ”
“ไม่อนุญาต”
“อ้าว”
“ก็ฉันบอกให้นายพูดแล้วจะอนุญาต แต่เมื่อกี้ฉันเป็นคนพูดเองนี่นา นายไม่ได้พูดสักหน่อย เพราะฉะนั้นฉันไม่อนุญาต”
“งั้นผมขอ…”
“มาพูดตอนนี้ก็สายไปแล้ว ไม่ก็คือไม่” วินทร์ยืนยันเสียงเข้ม
“ครับ” นรกรรับคำเสียงอ่อย และซบหน้าลงนอนตามเดิม ทำอาการเหมือนลูกแมวกำลังงอนเจ้าของที่ไม่ยอมเล่นด้วยไม่มีผิด
….เป็นแมวแท้ๆ แต่ริจะเลี้ยงหมา….
วินทร์ยิ้มขันด้วยความเอ็นดูก่อนจะผงกศีรษะขึ้นเล็กน้อยเพื่อจูบคลายรอยย่นตรงหว่างคิ้ว “ฉันล้อเล่นน่ะ จะไปรับมาวันไหนล่ะจะได้เตรียมที่ให้มัน”
“ขอบคุณนะครับ”
“แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ”
“อะไรครับ”
“ห้ามรักหมามากกว่าฉันนะ ห้ามเอาแต่สนใจมันแล้วไม่สนใจฉันด้วย”
“สัญญาครับ”
“เชื่อได้จริงปะเนี่ย”
“ผมจะรักมันมากกว่าพี่วินทร์ได้ไง”
“พูดปากเปล่าไม่มีน้ำหนัก งั้นฉันขอทำข้อตกลงไว้ก่อนเลยดีกว่า” วินทร์บอกพร้อมกับเริ่มต้นร่างสัญญาโดยการรวบตัวคนที่หนุนอยู่บนหน้าอกพลิกลงไปบนเตียงแล้วขึ้นคร่อมไว้
“เมื่อกี้เพิ่งทำไปไม่ใช่เหรอครับ”
“เมื่อกี้มันส่วนของขวัญ แต่อันนี้เป็นส่วนของข้อตกลง”
นรกรย่นปากใส่คนตรงหน้า วินทร์ก้มหน้าลงมาหาและแตะริมฝีปากแผ่วค่อยแล้วผิวกายที่เริ่มเย็นลงครั้งหนึ่งกลับอุ่นขึ้นอีกครั้งจากจุดที่ริมฝีปากนั้นสัมผัสก่อนจะแผ่ซ่านไปจนถึงปลายนิ้ว
ยังไม่ทันจะขัดขืนร่างกายก็ยินยอมพร้อมใจให้เขาเสียแล้ว นรกรจึงทำได้แค่ยกสองแขนขึ้นกอดเกี่ยวลำคอหนาและปล่อยให้วินทร์พาไปอีกครั้ง
.
.
.
.
“พี่วินทร์” เสียงอู้อี้ดังออกมาจากกลุ่มผ้าที่คนซึ่งอยู่ใต้ร่างใช้ปิดหน้า
เจ้าของชื่อละริมฝีปากจากสิ่งที่กำลังชิมแล้วเคลื่อนตัวขึ้นมาหา ดึงผ้าที่ปิดหน้าไว้ออกเห็นน้ำที่ฉ่ำเต็มสองตาจึงก้มลงจูบซับน้ำตาให้ทีละข้าง “มีอะไร”
“ข้อสุดท้ายแล้วได้ไหมครับ พรุ่งนี้ผมมีผ่าตัดแต่เช้า”
คิ้วเข้มมุ่นเข้าหากันพลางใช้สายตามองสำรวจเรือนร่างเปลือยเปล่า ผิวขาวเนียนแทบกลืนหายไปเตียง ถ้าไม่ติดว่าเห็นรอยสีแดงระเรื่อเป็นหย่อมๆ ก็คงไม่รู้ว่ามีคนนอนอยู่ “เอางั้นก็ได้”
คำตอบของวินทร์ทำให้นรกรค่อยใจชื้น เพราะตอนนี้เขากำลังนอนอยู่บนเส้นบางๆ ระหว่างคำว่าสุขสมกับเจ็บปวด แต่ไม่ว่าอะไรนั่นก็ทำให้แทบขาดใจทั้งคู่ เขาส่งยิ้มขอบคุณให้วินทร์ ก่อนที่สีหน้าจะค่อยๆ ซีดเผือดเมื่ออีกฝ่ายพูดประโยคต่อมา
“แต่ข้อสุดท้ายนี้ยาวหน่อยละกันนะ”
ตาคมเหลือบมองเม็ดฝนที่กระทบหน้าต่าง สาบานได้ว่าเขาไม่ใช่คนขี้หึง แต่จนกว่าฝนเม็ดสุดท้ายจะลาไปจากฟ้า เขาจะไม่ยอมปล่อยให้นรกรเผลอใจไปคิดถึงใครนอกจากเขาอีกแล้ว
The End
สาบานได้ว่าบทนี้ยากกว่าบทดราม่าใดๆ ที่เคยแต่งมา555
นี่เป็นตอนพิเศษตอนสุดท้ายแล้วนะคะที่เราจะลงเว็บ แต่ถ้าหลังจากฉบับรวมเล่มวางแผงไปแล้ว อาจจะมีอีก(หรือเปล่า) ขอดูฟ้าฝนและใจเราก่อนน้าาา ว่าจะมีดราม่าอะไรมาให้พี่วินทร์ปวดใจอีก555
ปล.สำหรับผู้ที่สอบถามเข้ามาถึงการรวมเล่ม เนื่องจากนี่เป็น ภาคต่อของ ER เราจึงขอไว้ใจให้ สนพ. Hermit ทำต่อค่ะ และตอนนี้กำลังอยู่ในส่วนของเราเองที่กำลังเคลียร์ต้นฉบับและแต่งตอนพิเศษซึ่งใกล้จะเสร็จแล้ว
ปล2. ตอนพิเศษในเล่มจะมี 5 ตอนรวมที่ลงเว็บด้วย (แต่อาจมีเพิ่ม ขอดูอีกทีนะคะ) ถ้าหากใครมีรีเควสอะไรที่คิดว่าอยากให้เราเพิ่มหรือขยายบอกได้เลยนะคะ เราจะได้แต่งให้ค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามและชื่นชอบนิยายเรื่องนี้นะคะ
พบกันใหม่เรื่องหน้าค่ะ
ด้วยรักและขอบคุณ
leGGyDan
ฝากผลงานเรื่องใหม่ด้วยนะคะ
#Falsetto เสียงซ่อนหัวใจ#
หัวข้อ: Text_book#2 ภาคผนวก ก.P.32[3/08/2562] (อ่าน 278940 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก