‘งั้นอีกหนึ่งชั่วโมงเดี๋ยวไปเจอกันที่หน้างวงเลยแล้วกันเนอะ’
‘อือ’ ทิวากานต์ขานรับในลำคอเหมือนจะไม่ใส่ใจก่อนแยกย้ายกันกับมารดาไปคนละทาง ไม่ใช่ว่าทะเลาะกันหรือมีปัญหาอะไรหรอก ก็แค่พวกเขามีความเห็นเรื่องอาหารก่อนขึ้นเครื่องไม่ตรงกัน หม่าม้าของเขาอยากกินฟาสต์ฟู้ดข้างนอก ส่วนทิวากานต์อยากกินอาหารในเล้าจ์พลางมองเครื่องบินมากกว่าจึงตัดสินใจแยกกันทางใครทางมันก่อนเจอกันตอนขึ้นเครื่องทีเดียว
ขาผอมเพรียวของเด็กชายวัยสิบห้าก้าวไปตามพื้นพรมแข็งๆ ของสนามบินดอนเมืองอย่างไม่เร่งรีบ ใบหน้าขาวใสสวยจัดอย่างผู้หญิงอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อรู้ตัวว่าเป็นที่สนใจ ไม่ได้หลงตัวเองหรอกนะ แต่ทิวากานต์คิดว่าเขาหน้าตาดีจนคนแถวนี้หมองไปเลยล่ะ มีชายชาวต่างชาติผมสีน้ำตาลอ่อนคนหนึ่งมองเขาตาค้างด้วย
หึ เกิดเป็นคนหน้าตาดีนี่มันแย่จังน้า น้องวากลุ้มใจจังเด็กหนุ่มจงใจเดินเฉียดใกล้ชายต่างชาติคนนั้น แกล้งเหลือบหางตาไปมองก่อนสะบัดผมเดินจากมา ดีนะว่าผมเขายาวเร็วเลยตัดทรงเดียวกับพี่ต๊ะ บอยสเก๊าท์ได้ทันก่อนบินไปนิวยอร์ค ไม่งั้นป่านนี้พ่อฝรั่งรูปหล่อคนนั้นคงเห็นแต่หัวเกรียนของเด็กม. 4 เก็บไว้ในความทรงจำแน่
ว่าแต่ทำไมกูต้องโปรยเสน่ห์ใส่ผู้ชายด้วยวะ อยู่ชายล้วนจนชินแต่กับผู้ชายไปแล้วเหรอไอ้วา มึงก็ตัวผู้นะต้องโปรยเสน่ห์ใส่ผู้หญิงสิ อย่างคุณแอร์โฮสเตลสายการบินประจำชาติแสนสวยตรงนั้นไง
ทิวากานต์รีบก้าวขาตามเธอไป กะจะแกล้งถามทางว่าห้องอาหารของสายบินไปทางไหน หากแรงกระตุกเบาๆ แถวช่วงต้นขาดันเรียกความสนใจจากเด็กหนุ่มได้ชะงัก พอเขานิ่งก็รู้สึกได้ว่าชายเสื้อโค้ทตัวยาวถูกกระตุก...ไม่สิ กระชากอีกหลายครั้งต่างหาก
ใบหน้างดงามอ่อนเยาว์ของหนุ่มดอกไม้แห่งโรงเรียนชายล้วนย่านปากคลองหงิกงอโดยอัตโนมัติ มันต้องเป็นเด็กที่พ่อแม่ไม่ดูแลปล่อยให้เล่นซนไปทั่วแน่ๆ เขาจิ๊ปากไม่พอใจที่พลาดโอกาสได้คุยกับพี่สาวคนสวย พอหันไปหาเรื่องตัวต้นเหตุกะจะด่าเสียหน่อยดันไม่เจอ จนต้องก้มมองนั่นแหละถึงได้เห็นเจ้าเด็กตัวกระเปี๊ยกผมสีเหลืองทองเหมือนทุ่งข้าวโพดสาลี ตาสีฟ้าใสแจ๋ว แก้มกลมย้อย และสวมสูทเต็มยศ(?) ยืนอยู่ ในมือกลมป้อมมีชายเสื้อโค้ทเขาเป็นหลักฐาน
‘กาน จ๋วย’
‘หา?’
‘กาน จ๋วย จ๋วยมาก’
ทิวากานต์ทำท่าแคะหู ไม่มั่นใจว่าเด็กฝรั่งนี่พูดอะไร จะว่าภาษาไทย? แต่หน้าฝรั่งขนาดนี้เนี่ยนะพูดไทย ใครสอนให้หรือเปล่า ทำไมมันเพี้ยนขนาดนั้น
‘กาน อัลรักกาน I love you’ พูดจบเจ้าก้อนกลมสีเหลืองก็พุ่งเข้ามากอดขาเด็กหนุ่มหมับ ทิวากานต์หน้าเหวอ อะไรคือการที่เขาถูกเด็กผู้ชายที่อายุไม่น่าจะเกินสามขวบบอกรักวะ
‘จำคนผิดแล้ว I’m not your กาน, boy. Where is your mother? Huh?’
พอหลุดคำว่าแม่ เจ้าเด็กแก่แดดถึงยอมปล่อยแขนออกจากขาเขา ใบหน้าจิ้มลิ้มเอียงคออย่างใช้ความคิด นิ้วชี้เล็กๆ แตะปาก ดูไปดูมาก็น่ารักดี
‘Mommy... Ummm... นั่นจิ’
‘พูดไทยได้ด้วยแหะ’ ว่าที่นักศึกษาแพทย์ตาโตด้วยความทึ่ง เขาทรุดลงนั่งยองๆ ตรงหน้าเจ้าหนูที่กำลังทำท่านึกถึงแม่ว่าไปลืมไว้ที่ไหน
‘ได้นิดโหน่ย grandmom teach me’
‘มีคุณยายเป็นคนไทยสินะ เอ้า แล้วนึกออกยังว่าแม่อยู่ไหน do you remember where is your mom?’
หน้ากลมเล็กส่ายไปมาเบาๆ ดูท่าน่าจะพลัดหลงกับแม่แล้วเห็นเขาที่หน้าเหมือนใครสักคนที่ตัวเองรู้จักเลยวิ่งตามมา ยังดีที่ไม่ร้องไห้ ไม่งั้นเขาไม่รู้จะจัดการยังไงเหมือนกัน
‘เฮ้อ... ดันเกิดมาใจดีเหมือนหน้าตาซะด้วยสิ เดี๋ยวจะพาไปหาแม่แล้วกัน มา come with me. I will take you to your mom’
‘กานจ๋วย’
‘สวยสินะ แน่นอน แต่ไม่ได้ชื่อกาน I’m not กาน, I’m วา, you should call me Wa’
‘Wa วา วา ว้า ว๊าาา’
‘เอาที่สบายใจเลย’ เขาถอนหายใจขำๆ ก่อนยื่นมือออกไปให้เจ้าหนูต่างชาติจับ ไม่ต้องรอนานมือเล็กๆ ของเด็กก็จับนิ้วชี้กับนิ้วกลางเขาไว้แน่นเหมือนกลัวถูกทิ้ง ความจริงก็คงกลัวสินะที่พลัดกับพ่อแม่
แน่นอนว่าทิวากานต์คงไม่เดินตามหาพ่อแม่เด็กนี่จนทั่วทั้งสนามบินหรอก จุดมุ่งหมายของเขาคือประชาสัมพันธ์ต่างหาก หลังติดต่อกับเจ้าหน้าที่แล้วก็ได้ความว่าเมื่อสักครู่ทางเกทอีกฟากหนึ่งเพิ่งมีสามีภรรยาแจ้งความเด็กหายเหมือนกัน พี่สาวใจดีจึงให้เจ้าหน้าที่อีกคนพาพวกเขาไปนั่งรอที่ห้องรับรองเล็กๆ มีน้ำกับขนมให้ด้วย
ตลอดเวลาที่นั่งรอพ่อแม่เด็กนี่มารับเขาก็ช่วยอีกฝ่ายแกะห่อขนมให้ เช็ดปากให้เวลาเจ้าตัวกินเลอะ ถือว่าเป็นเด็กที่เลี้ยงง่ายอยู่เหมือนกัน สารภาพตรงนี้เลยว่าปกติทิวากานต์เกลียดเด็ก หมายถึงพวกที่อายุน้อยกว่าตัวเองเขาเกลียดหมดนั่นแหละ แต่เจ้าตัวเปี๊ยกนี่...จะว่าหน้ามึนเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้าจนเขาไม่ทันได้ตั้งแง่ก็คงใช่ ไม่งั้นคงโดนไล่ตะเพิดไปตั้งแต่หาญกล้ามาถึงชายเสื้อเขาแล้ว
‘ว้า หม่ำๆ’
‘No no ไม่หม่ำ’
เจ้าตัวจ้อยหดมือที่ยื่นคุกกี้มาให้ ทำหน้าหงอยเหมือนแมวถูกทิ้ง หูย...ถ้าพ่อแม่มันมาเจอฉากนี้ไม่คิดว่าทิวากานต์รังแกลูกเขาอยู่หรือ ชั่งใจว่าจะเอาไงดีเกือบนาทีสุดท้ายก็ใจอ่อนตอนเห็นปากหยักแดงๆ เบะออก สะกิดเรียกให้เด็กน้อยป้อนขนมให้ สาบานเลยว่าไม่ได้กลัวเด็กน้อยใจ แต่แค่ไม่อยากให้มันร้องไห้งอแงเสียงดังรบกวนคนอื่นเขาหรอก
‘หย่อยเนอะ’
‘อือ’
‘ว้า จ๊วย จ๋วย’
‘สวย’ เขาแก้ให้
‘จะ จวย’
‘สวยเว้ย ออกเสียงสอเสือชัดๆ สอ ไม่ใช่จอ สวยไม่ใช่จวย อันนั้นมันจะ(ตื๊ด)แล้ว not ‘J’ but ‘S’, try to say it again สวย’
‘สือออ สวย’
‘That’s right!’
‘สือ สวย ว้า สือ สวย’
‘วาสวย not ว้า say it follow me วาสวย’
‘วาสวย’
‘เก่งมาก good job’
เจ้าเด็กฝรั่งยิ้มแก้มตุ่ย ตาสีฟ้าใสเป็นประกายระยิบระยับ ทิวากานต์มองแล้วก็ว่าน่ารักดี อยากลูบหัวกลมๆ นั่นสักที หากยังไม่ทันได้เอื้อมมือไปทำอย่างใจคิดประตูห้องรับรองก็ถูกเปิดเสียก่อนพร้อมเสียงร้องด้วยความดีใจของหญิงวัยสามสิบต้นๆ
‘อัลลี่’
‘อ๊ะ มัมมี้’ เด็กน้อยตาโตเสียยิ่งกว่าครั้งไหน ร่างเล็กกระโดดลงจากโซฟาวิ่งไปกระโดดกอดคอคุณแม่ที่โน้มตัวลงมารับเป็นจังหวะพอดี ‘Where are you?’
‘I think I should say that, not you. Why you didn’t walk around me, huh? Don’t you know how much I worry about you, honey?’
‘I saw พี่กาน, so I walked to her’
‘พี่กาน?’ คนเป็นแม่ถามอย่างสงสัย ก่อนที่ลูกชายตัวน้อยจะเฉลยด้วยการชี้มาที่ทิวากานต์
‘ว้า’
เด็กหนุ่มถึงกับกุมขมับเมื่อเด็กฝรั่งผันวรรณยุกต์ชื่อเขาเพี้ยนอีกครั้ง ‘I told you, I’m วา not ว้า’
‘วา สือ สวย’
‘อ๋อ เดินตามพี่คนสวยมานี่เอง’ คุณแม่ยิ้มแป้นก่อนจะอุ้มลูกชายมาหาพลเมืองดีที่ช่วยเหลือเด็กหลงทางไว้ ‘ขอบคุณมากนะจ๊ะที่ช่วยเจ้าตัวแสบไว้’
‘ไม่เป็นไรฮะ’
‘มัม กาน กาน’
‘บอกว่าชื่อวา I’m Wa not Kan’ บางทีทิวากานต์ก็สงสัยนะว่าสมองของเด็กสามขวบจดจำอะไรได้บ้าง บอกไปแล้วว่าชื่อวา พอแม่มาก็ลืม
‘ฮ่าๆ หนูอย่าถือสาเจ้าอัลเลยนะจ๊ะ เจ้านี่น่ะเห็นใครสวยๆ ก็คิดว่าเป็นพี่สาวตัวเองหมด’
เด็กหนุ่มพยักหน้าเข้าใจ แต่... ‘เอ่อ ผมเป็นผู้ชายนะฮะ’
‘อุ๊ยตายแล้ว จริงเหรอจ๊ะ น้านึกว่าเราเป็นทอมบอยซะอีก ขอโทษด้วยนะจ๊ะ’
‘แหะๆ ไม่เป็นไรฮะ’ นี่แสดงว่าเขาสวยจนชาวบ้านเขาเข้าใจผิดเลยสินะ เกิดมาหน้าตาดีนี่มันน่าหนักใจจริงจริ๊ง ‘ตอนอยู่ต่างประเทศก็มีคนเข้าใจผิดบ่อยๆ เหมือนกัน’
‘วาสวย’ เพื่อเป็นการยืนยัน เด็กน้อยในอ้อมอกคุณแม่จึงย้ำประโยคเดิมอีกครั้ง เรียกเสียงหัวเราะจากรอบข้างได้ทันที
‘รู้แล้ว ไอ้ตัวแสบ’ แขนยาวเอื้อมไปขยี้หัวกลมๆ ของเด็กฝรั่งไม่แรงนักแก้มันเขี้ยว แต่คงเพลินมือไปหน่อยถึงได้เลื่อนมาถึงแก้มย้วยใสจนเห็นเส้นเลือดได้ ‘น่ารัก’
‘คิกคิก’
‘แล้วนี่น้องวาเดินทางคนเดียวเหรอจ๊ะ’
เด็กหนุ่มละสายตาจากเด็กฝรั่งตัวจิ๋วเงยหน้าขึ้นมองคนถาม ‘เปล่าฮะ ไปกับคุณแม่’
‘แล้วคุณแม่ไปไหนซะล่ะจ๊ะ’
‘แยกกันไปหาอะไรทานน่ะฮะ แล้วเจอกันอีกทีตอนบอร์ดเลย’
‘ไปเที่ยวกันเหรอจ๊ะ’
‘ทำนองนั้นฮะ แต่ความจริงเรียกว่าไปจัดการธุระมากกว่าเพราะคงไม่ได้กลับไปอยู่ที่นั่นแล้ว’ พอเห็นคู่สนทนาทำหน้าไม่เข้าใจเขาจึงขยายความให้อีกนิด ‘ผมเป็นนิวยอร์กเกอร์ฮะ เพิ่งมาอยู่ไทยตอนเกรดเจ็ดนี่เอง ทีนี้ผมสอบติดหมอที่นี่ก็คิดว่าคงต้องอยู่ไทยอย่างน้อยอีกสิบปี คุณแม่ผมเลยจะกลับไปจัดการขายบ้านทิ้งน่ะฮะ’
‘อ๋อ อนาคตว่าที่คุณหมอนี่เอง ยังเด็กอยู่เลยนะคะเนี่ย’
‘สอบเทียบติดน่ะฮะ เลยได้เรียนเร็วกว่าชาวบ้านเขาสองปี’
‘ทั้งเรียนเก่งหน้าตาก็ดี อนาคตสาวติดตรึมแน่เลยค่ะ น้ารับประกัน’
ทิวากานต์ได้แต่หัวเราะรับ แป๊บเดียวเจ้าตัวยุ่งที่ถูกเมินก็เริ่มเรียกร้องความสนใจด้วยการร้องงอแงจะให้เด็กหนุ่มเป็นคนอุ้ม เขาเห็นว่าไม่เหนือบ่ากว่าแรงจึงอาสารับมากะว่าจะพาไปส่งหน้าประตูขึ้นเครื่องบิน
‘วา วา’ เดินออกจากห้องรับรองได้ไม่เท่าไหร่เจ้าเด็กในอ้อมแขนเริ่มออกฤทธิ์เรียกชื่อเขาเสียงดัง พอเขาก้มหน้าลงไปหากลับก้มหน้างุด หากใบหูแดงจัดทำให้รู้ว่าเจ้าตัวกำลังเขินอาย
‘What?’
‘Ah… I I never seen someone beautiful like you before’
‘อ่าฮะ I know, and what?’
‘So when I grow up, w w would you marry me?’
หลังจบประโยคขอแต่งงานแสนซื่อบริสุทธิ์ คนถูกขอเป็นเจ้าสาวได้แต่อ้าปากค้าง ส่วนแม่เด็กนั้นหัวเราะก๊ากไม่เก็บอาการคำนึงถึงมารยาทผู้ดีที่ควร ‘ตายแล้วลูกชายฉัน แก่แดดเชียว สูงยังไม่ทันถึงสะโพกพี่เขาเลยนะยะ’
‘Mommy, I’m very serious, why are you laughing me?’
‘Huhu, sorry จ้ะ’
‘เหอะ’ เจ้าตัวแสบค้อนแม่ขวับก่อนหันมาหาทิวากานต์ มือเล็กๆ กำสาบเสื้อโค้ทตัวยาวของเด็กหนุ่มแน่น ‘Wa, I wanna know your answer, tell me please’
‘Ah... I’m serious too. So I think maybe we need time to learn each other before answer something special like this. Do you understand me?’ ในเมื่อเจ้าตัวว่าจริงจัง ทิวากานต์จะยอมจริงจังด้วยก็ได้
‘I I, OK, I will give you a time. But! When you know me better, don’t forget to give me an answer’
‘Sure!’
‘Oh my gosh! I’m crying’ คุณหญิงแม่ของเด็กแสบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาทำเป็นซับน้ำตาไม่มีทีท่าว่าจะห้ามปรามลูกตัวเองสักนิด มิน่าล่ะเจ้าเด็กนี่ถึงได้มั่นใจอะไรผิดๆ ได้ขนาดนี้ เป็นครอบครัวที่น่ารักดีเหมือนกันแหะ
ทิวากานต์กระชับอ้อมกอดให้เด็กน้อยขยับเข้ามาซุกอกเขาได้มากขึ้น พอคิดว่าเดินไปอีกไม่ไกลเท่าไหร่เขาต้องลาจากกับเจ้าหนูนี่แล้วก็อดใจหายไม่ได้ ไวเท่าความคิดเขากดปลายจมูกบนเรือนผมสีทองได้กลิ่นสตรอเบอร์รี่ของแชมพูเด็กน้อยลอยฟุ้งขึ้นมา ได้แต่คิดว่าช่างหอมน่ากินจริงๆ
‘ถึงแล้วล่ะจ๊ะ’
เด็กหนุ่มกระพริบตาปริบๆ เหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน เขาเห็นชายต่างชาติวัยกลางคนนายหนึ่งสวมสูทดำเหมือนเด็กน้อยในอ้อมแขนกำลังเดินตรงมาทางนี้ คงเป็นคุณพ่อของเด็กนี่สินะ
สองสามีภรรยาถามไถ่ถึงเรื่องราวความเป็นมา พอคุณพ่อได้ความถึงกับถอนหายใจให้เจ้าตัววุ่น กระนั้นใบหน้ากลับเผยรอยยิ้มตอนเดินมาหาบุตรชาย ทิวากานต์ตั้งใจส่งเด็กน้อยคืนให้ชายหนุ่มทว่ามือเล็กคู่นั้นกลับไม่ยอมปล่อยคนสวยให้เป็นอิสระ
‘Honey, come to me please’
‘Aw... Daddy, I don’t wanna leave her, can we take her go with us?’
‘I can’t do’ ทิวากานต์เลือกปฏิเสธด้วยตนเองแทนที่จะให้พ่อของเด็กชายเป็นคนพูด พอเจ้าตัวเล็กทำหน้าตัดพ้อถามว่าทำไมเขาก็ก้มหน้าลงไปตอบ ‘I have my own way and I have to go back to my mother’
‘I see, but can I see anymore?’
‘Yes, you can’
ได้ยินแบบนั้นเจ้าตัวถึงค่อยยิ้มออกมาได้ มือเล็กยอมปล่อยจากทิวากานต์โผเข้าหาพ่อที่รอรับอยู่ ดูคุณพอ่เองจะโล่งใจไม่น้อยที่ได้ลูกกลับคืนมาจริงๆ ฝ่ามือใหญ่ลูบศีรษะเล็กอยู่หลายรอบทีเดียว
ทิวากานต์โบกมือให้เด็กน้อยที่ค่อยๆ ห่างออกไป ริมฝีปากบางขยับพูดลาก่อนโดยไร้เสียง ในใจคิดว่าถ้าได้เจอกันอีกคงดีไม่น้อย
ไอ้วาเอ๊ยยย...มึงชอบเด็กตั้งแต่เมื่อไหร่วะได้แต่ถามตัวเองในใจแล้วหัวเราะอยู่คนเดียวกลบเกลื่อนอาการเหงาที่ถาโถมเข้ามา คนเราจะผูกพันกับใครสักคนในเพียงเวลาแค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงได้เหรอ
‘ว้าาา’
ใบหน้าขาวเงยขึ้นตามเสียงเรียกก่อนจะเห็นร่างเล็กที่อยู่ในความคิดกำลังวิ่งตรงมา ทิวากานต์รีบย่อตัวลงไปรับด้วยกลัวไอ้ตัวแสบสะดุดขาตัวเองล้มไปเสียก่อน หากไม่ทันตั้งตัวริมฝีปากก็ถูกเด็กน้อยช่วงชิงไปเสียแล้ว ความร้อนที่มาพร้อมสัมผัสนุ่มนิ่มแตะเพียงครู่เดียวทว่าเขารับรู้ได้อย่างมั่นใจ อ่อนหัดสมกับเป็นจูบของเด็กน้อยจริงๆ ทว่ากลับซาบซ่านในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก
‘I love you’ เจ้าตัวว่าอย่างนั้นพร้อมยิ้มกว้างจนตายิบหยี แล้วแบบนี้ใครจะใจร้ายโกรธได้ลง
‘I love you too’
‘ฮิ’
โหย แค่นี้ทำเขินบิดตัวไปมา ทีก่อนหน้านั้นทำเรื่องน่าอายกว่านี้เยอะไม่ยักเขินนะไอ้ตัวแสบ เขาจับขยี้หัวไปอีกหนึ่งทีพ่อเจ้าตัวยุ่งถึงวิ่งเข้ามารับลูกกลับไปอีกรอบ ทิวากานต์ยืนอยู่ตรงนั้นโบกมือส่งเด็กน้อยอีกรอบจนร่างนั้นหายไปหลังประตู รู้สึกเหงาอีกครั้งแต่น้อยกว่าเดิมมากๆ เพราะกำลังเขินด้วยหรือเปล่าไม่แน่ใจ แต่มั่นใจว่าเขารู้สึกดีมาก
ระหว่างเดินกลับไปยังจุดที่นัดพบกับมารดาเขาอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเด็กคนนั้นโตขึ้นมาจะเป็นอย่างไร จะน่ารักเหมือนวันนี้อยู่อีกไหม หรือจะกลายเป็นหนุ่มหล่อเหมือนพ่อฝรั่งของตัวเอง แล้วจะยังจำพี่คนสวยคนนี้ได้อยู่อีกหรือเปล่า
ทิวากานต์ยิ้มเยาะตัวเอง ขนาดเขายังจำเรื่องราวสมัยเด็กๆ ของตัวเองได้บ้างไม่ได้บ้างเลย แล้วจะหวังให้เด็กที่น่าจะอายุไม่ถึงสามขวบจำตัวเองได้เนี่ยนะ คิดแล้วก็เศร้าชะมัด
“คิดไรอยู่น่ะทำหน้าเศร้าเชียว”
“หา? อัลว่าอะไรนะ” ศัลย์แพทย์หัวใจรูปหล่อวัยสามสิบสี่เอี้ยวตัวหันไปถามคนรักที่กำลังแต่งตัวให้เจ้าหนูน้อยฮิลเลียร์ นี่เขาระลึกความหลังจนไม่ได้ยินที่อลันด์ถามเลยเหรอเนี่ย
“ผมถามว่าคิดอะไรอยู่ถึงได้ทำหน้าเศร้า”
“อ๋อ แค่คิดถึงความรักครั้งก่อนน่ะ”
“ในวันเด็กเนี่ยนะ? เคยปิ๊งสาวตอนหม่าม้าพาไปงานวันเด็กเหรอวา” หนุ่มลูกครึ่งแซวเสียงระรื่น ก่อนจะหน้าหงิกเมื่อได้ยินคำตอบจากคนรัก
“เปล่า พอดีว่าคนในความทรงจำตอนนั้นเป็นเด็กน่ะ”
“นี่นอกจากผมแล้วว่ายังเคยรักเด็กคนอื่นด้วยเหรอ”
“อืม เคยอยู่คนนึง ยังไม่สามขวบเลยมั้งตอนนั้น”
“เหอ รสนิยมคนเรา ภัยสังคมชัดๆ”
“เห ไม่ได้ไปหลอกเด็กสักหน่อย เด็กคนนั้นมาชอบฉันเองต่างหาก ขอแต่งงานด้วยล่ะจะให้ฉันเป็นเจ้าสาวให้ อา... ยิ่งพูดยิ่งคิดถึงแหะ ไม่รู้ว่าโตมาจะเป็นยังไงบ้าง จะยังน่ารักเหมือนตอนเด็กๆ หรือเปล่านะ”
“คิดว่าถ้าตอนนี้ได้เจอเด็กคนนั้นอีกครั้งจะจำได้ไหม”
“ไม่อะ เรื่องมันตั้งเกือบยี่สิบปีมาแล้ว ขนาดฉันจากสวยยังโตมาหล่อเลย เด็กคนนั้นป่านนี้อาจจะกล้ามล่ำตัวโตกล้ามฉันไปแล้วก็ได้”
“แต่วาตอนเด็กก็สวยจริงๆ ล่ะนะ ตอนเห็นรูปที่หม่าม้าถ่ายยังคิดว่าวาเป็นเด็กผู้หญิงเลย ผมว่าตอนนี้เด็กคนนั้นก็คงคิดว่าวาเป็นผู้หญิงแหละ ต่อให้จำเรื่องราวในตอนนั้นได้แต่ถ้ามาเจอวาอีกครั้งก็คงจำไม่ได้แล้วเหมือนกัน” เขาว่าพลางติดดึงกางเกงยีนส์ขาสามส่วนสวมให้เด็กฝรั่งผมทองที่ยืนอยู่ตรงหน้า เสร็จแล้วก็กลัดกระดุมให้เรียบร้อย จัดแต่งทรงผมอีกนิดเจ้าหนูฮิลเลียร์ จูเนียร์ก็พร้อมจะออกไปเที่ยวงานวันเด็กแล้ว “วันนี้ฮิลของอาหล่อที่สุดเลย เด็กผู้หญิงในงานจะต้องมองหลานอาจนตาค้างแน่ๆ”
“ขอบคุณฮับ” เจ้าหนูผมทองตัวจ้อยโผกอดคุณอาก่อนหอมแก้มเป็นรางวัลให้ฟอดใหญ่
“เสร็จแล้วใช่ไหม” ทิวากานต์เห็นแบบนั้นจึงลุกขึ้นจากเตียงนอนเด็กเดินนำสมาชิกในครอบครัวออกจากห้องไปข้างล่างเพื่อไปงานวันเด็ก
เขาไม่เคยพาเด็กที่ไหนไปงานวันเด็กแบบนี้มาก่อน สมัยตอนตัวเองยังเล็กหม่าม้าก็พาไปจนถึงแค่ไม่กี่ขวบ เรียกได้ว่าห่างหายจากเทศกาลวันเสาร์ที่สองของเดือนมกราคมเกินยี่สิบปี แต่พอมีสมาชิกใหม่เข้ามาอยู่ด้วยจึงต้องกลับมาข้องเกี่ยวกับกิจกรรมแบบเด็กๆ อีกครั้ง จะว่าไปก็คล้ายจะกลายเป็นคุณพ่อไปแล้วจริงๆ
“วันนี้จะไปที่ไหนก่อนนะ”
“ไปดูเครื่องบินกับรถถังที่กองทัพก่อนไง” ทิวากานต์ตอบคนรัก เมื่อถึงรถซูเปอร์คาร์ของตนเองก็จัดการจับเจ้าตัวเล็กนั่งคาร์ซีทที่เบาะหลัง “นี่ฮิลรู้ไหม ถ้าอยากเป็นนายกประเทศนี้ให้เรียนทหารนะ”
“วา!!!” เสียงเรียกชื่อตัวเองดังลั่นมาพร้อมกับหมัดลุ่นๆ ทุบหลังดังปั้ก เล่นเอาคุณหมอดีดตัวเป็นกุ้งโดนน้ำร้อนหัวไปโขกกับหลังคารถอีกทอดสร้างโอดครวญให้เป็นที่น่าเวทนาของคนได้ยินอีก
“อัลลี่ใจร้าย แค่นี้ต้องทุบกันด้วย”
“ก็สอนอะไรให้เด็กฟังล่ะ โดนแค่นี้ยังน้อยไปรู้ไหม เดี๋ยวถ้าวันไหนโดนลุงเรียกผมจะหนีกลับอังกฤษให้ดู”
“แค่พูดความจริงเองอะ”
“เรื่องบางเรื่องต่อให้จริงก็พูดไม่ได้ ที่นี่เมืองไทยนะไม่ใช่อังกฤษ ผมเป็นคนอังกฤษผมยังรู้เลย”
“จ้ะ I see” ทิวากานต์ลูบหลังกับหัวตัวเองป้อยๆ ก่อนจะขึ้นประจำที่นั่งคนขับ รอจนอลันด์ตามมานั่งเรียบร้อยถึงขับรถออกจากบ้านมุ่งหน้าสู่สถานที่จัดงานกิจกรรมวันเด็กของกองทัพอากาศ
“จะว่าไปแล้วก็นึกได้เรื่องนึง” ขับรถออกมาได้สักพักอลันด์ที่นั่งเงียบมานานก็พูดขึ้น เจ้าตัวเอียงคอเกาแก้มท่าทางเขินๆ “มัมเคยเล่าว่าตอนผมเด็กๆ เคยไปขอคนแปลกหน้าแต่งงานด้วยแหละ เขาบอกว่าผมเอาแต่ชมคนนั้นว่าสวยไม่หยุดปาก พอจะแยกกันผมยังวิ่งไปบอกรักแล้วก็จูบปากเขาเลย คิดแล้วก็น่าอายชะมัด”
“จริงอะ”
“อืม ผมเองก็พอจำได้ลางๆ นะว่าเป็นพี่สาวที่สวยมาก แต่มัมบอกว่าเป็นพี่ชายล่ะ”
“เอ... เรื่องมันคล้ายกับของพี่มากเลยนะ”
“หืม จริงเหรอ”
“ใช่ หรือว่าเราจะ...”
พวกเขาหันมาสบตากันสั้นๆ ก่อนจะพากันหัวเราะเสียงดัง ทำเอาเจ้าหนูฮิลเลียร์ที่นั่งอยู่เบาะหลังหัวเราะตามไปด้วย พอหยุดหัวเราะก็พูดออกมาพร้อมกันอีก “ไม่ใช่หรอกน่า”
“นั่นสิ อะไรมันจะบังเอิญโลกกลมขนาดนั้นเนอะ”
“แค่ได้บังเอิญมาเจอกันครั้งนึงจนเกิดเป็นความรักมาจนถึงทุกวันนี้ก็ปาฏิหาริย์มากแล้วล่ะ ถ้าเคยเจอกันมาก่อนหน้านั้นอีกคงจะโชคดีเกินไปจนน่ากลัว”
“แบบนั้นเขาถึงเรียกว่าพรหมลิขิตไงวา” ว่าแล้วอดีตว่าที่นักร้องก่อนเริ่มตบมือเป็นจังหวะพลางร้องเพลงในอดีตที่ตนชอบ เรียกรอยยิ้มได้จากทั้งคนรักและเด็กน้อยที่พวกเขาช่วยกันดูแลอยู่ เต็มไปด้วยความรักที่ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันข้างหน้าก็จะมีให้กันแบบนี้ตลอดไป
พรหมลิขิตบันดาลชักพา
ดลให้มาพบกันทันใด
ก่อนนี้อยู่กันแสนไกล
พรหมลิขิตดลจิตใจ
ฉันจึงได้มาใกล้กับเธอENDเคยได้ยินเขา(ใครก็ไม่รู้)บอกว่าถ้าบังเอิญเจอกันสามครั้งเป็นพรหมลิขิต
อย่างนี้พี่วากับน้องอัลก็พรหมลิขิตให้มาเจอกันชัดๆ ฮา
สุขสันต์วัน(คนรัก)เด็กค่ะ
ปูลู ตอนนี้ HEART ATTACK เปิดจองแล้วนะคะ อ่านรายละเอียดด้านล่างค่ะ
-----------
รอคอยกันมาแสนนาน ในที่สุดพี่วากับน้องอัลก็จะเปิดจองแล้วค่า เย้
รายละเอียดเปิดจองเรื่อง
HEART ATTACK ห้ามโดดเวร ห้ามหนีเคส ห้ามพรากผู้เยาว์ เล่ม 1-3 +กล่องสะสมจั่วปัง
แต่ง NiTRoGeN14
ภาพ Kanchong
จำนวนหน้ารวม 1150 หน้า
ราคารอบพรีออเดอร์ 1350 บาท
แถมเล่มตอนพิเศษ + โปสเตอร์ A3 (พับตอนส่ง)
+ โปสการ์ด + ที่คั่นหนังสือ
ระยะเวลาจอง
11 ม.ค. - 28 ก.พ. 60** จัดส่งปลายเดือนมีนาคม
ค่าจัดส่งไปรษณีย์ ลงทะเบียน 60 บาท
รายละเอียดเพิ่มเติมที่
RAINY NIGHT FB
โพลล์
หัวข้อ: ♥ . . . HEART ATTACK . . . ♥ --- SPECIAL TRACK : พรหมลิขิต+แจ้งข่าว P. 25 (อ่าน 266490 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก