▼ツ▼หนุ่มเขี้ยวเปรี้ยวใจ ☂ My Canine Loverตอนที่ 15 ใครกันที่โลเล
เป็ง...ไม่น่าเชื่อว่าโทรศัพท์มือถือรุ่นดีและเบาที่สุดของผมจะหนักจนถือไว้ไม่นานก็ต้องวางลง
ทุกครั้งที่ทำท่าจะกดโทรออก ผมก็ต้องวางมันลงบนโต๊ะทำงานในห้องพักทุกทีไป
แล้วก็พยายามนึกหาคำพูดว่าถ้าอีกฝ่ายรับสายแล้วจะเริ่มต้นการสนทนายังไงดี
จนแล้วจนรอดก็นึกไม่ออก ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ ยังไม่เจอคำพูดถูกใจเสียมากกว่า
จนมาถึงจุดๆ หนึ่งที่ผมคิดว่าต้องตัดสินใจ ถ้าจะโทรก็โทรเลย ถ้าไม่โทรก็ไปทำอย่างอื่น
เอาวะ! เป็นไงก็เป็นกัน อันที่จริงผมกับคานินก็ยังเป็นแฟนกันอยู่ ยังไม่ได้เลิกกันซะหน่อย
ทำไมผมจะโทรหาแฟนผมไม่ได้ ผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกและกลั้นใจกดโทรออกไป
เพียงครู่เดียวเจ้าของน้ำเสียงที่ผมคิดถึงก็เอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงที่ฟังไม่ออกว่ารู้สักยังไง
"สวัสดีครับ"
ฟังดูเป็นทางการจัง แต่ช่างเถอะ แค่ยอมคุยด้วยผมก็ดีใจแล้ว
"คานินกลับถึงบ้านหรือยัง" ถามด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าแสดงความเป็นห่วงได้มากที่สุด
"ถึงแล้วครับ" ตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนเย็นชาชอบกล
"อ้อ เอ่อ...แล้ว...นอนหรือยังล่ะ" ช่างเป็นเรื่องที่ไม่น่าถาม นอนแล้วจะคุยโทรศัพท์ได้ยังไง
"ยังครับ เล่นกับวินอยู่"
"อ้อ..." ผมลากเสียงยาว "วินสบายดีนะ ผมคิดถึงหลาน อยากไปเล่นด้วย"
"ครับ" ตอบห้วนสั้น แล้วคงหันไปหยอกเล่นกับหลานเพราะได้ยินเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของวิน
"แล้วแนนล่ะ"
"ก็สบายดีครับ"
ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่มีสมาธิคุยกับผมเท่าไหร่ คุยไปหยอกหลานเล่นไปด้วย
"อ้อ...เอ่อ...แล้ว...เมื่อกี้...มีใครโทรหาคานินหรือเปล่า" กว่าจะเข้าเรื่องได้ผมก็เอ่ออ่าอยู่นาน
"มีครับ เจโทรมา"
นั่น! เจโทรมาหาคานินจนได้ ผมชักจะหยุดความอยากรู้ไม่ได้ซะแล้วว่าเจโทรมาคุยเรื่องอะไร
"โทรมาเรื่องอะไรครับ" ผมกลั้นใจถามอย่างละลาบละล้วงไปเพราะปกติไม่เคยทำขนาดนี้
"ไม่มีอะไร แค่โทรมาคุยเล่นเฉยๆ พอดีเจสนใจอยากเรียนชงกาแฟ เขาอยากให้ผมสอนหน่อย"
นั่น! ช้าไปนิดเดียวมันรุกคืบซะแล้ว
"แต่ว่า...เจไม่ชอบดื่มกาแฟนี่ ทำไมอยากเรียนล่ะ"
"ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ยังไงๆ ผมก็นัดวันกับเจไว้แล้วว่าจะไปสอนให้ที่บ้าน"
"จะดีเหรอคานิน ไปสอนที่บ้านเลยเหรอ" ผมขึ้นเสียงสูงอย่างลืมตัว แต่พอนึกได้ก็ปรับใหม่
"จริงๆ มาสอนที่คอนโดผมก็ได้ ผมมีเครื่องชงกาแฟในห้องด้วย"
"ไม่เป็นไร ไม่รบกวนหรอกครับ"
ได้ยินแล้วผมก็ใจเสีย คงเป็นเพราะวันนั้นที่ทำให้คานินไม่อยากให้ผมช่วยอะไรอีก
เขาถึงว่าสิ่งที่กู้คืนกลับมาได้ยากที่สุดก็คือความไว้วางใจ
"ไม่รบกวนหรอก ผมยินดี มาสอนที่คอนโดผมก็ได้ เดี๋ยวผมบอกเจให้"
"ไม่ดีกว่าครับ" คานินยืนยันเช่นเดิม จากนั้นก็หันไปเล่นกับวินและคุยกับแนนไปด้วย
"คานิน...ไม่อยากมาคอนโดผมแล้วเหรอ"
คราวนี้หนุ่มเขี้ยวเสน่ห์เงียบไปเลย แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าเจ้าตัวลำบากใจ
ผมเผลอทำให้คานินเสียใจจนไม่ไว้ใจผมเสียแล้ว แม้จะพลาดเพียงครั้งเดียวก็เถอะ
ครั้นผมจะขอโทษ ผมก็ไม่เคยขอโทษใครทางโทรศัพท์ ต้องเจอตัวเป็นๆ เท่านั้น
"อืม...เดี๋ยวผมขอตัวช่วยแนนเตรียมของทำหมูปิ้งก่อนนะครับ"
คานินถือโอกาสตัดการสนทนาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ก็ฟังดูเย็นชาไม่น้อย
"อ้าว อย่างงั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นๆ ผมโทรมาใหม่นะคานิน เอาใจช่วยเรื่องพ่อกับแม่นะ"
"ขอบคุณครับ"
แล้วการสนทนาของผมกับคานินก็จบลงแต่เพียงเท่านี้ ผมวางโทรศัพท์แล้วก็ถอนหายใจยาว
คานินกำลังสร้างระยะห่างจากผม ชักจะเป็นสัญญาณที่ไม่ค่อยดีเสียแล้ว
แต่ก็คงไม่มีอะไรดีไปกว่าที่ผมต้องอดทน ผิดแล้วก็ต้องเป็นฝ่ายแก้ปัญหาให้ได้ต่อไป
ก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับผมหรอก คนที่โตมาในครอบครัวที่ทำธุรกิจอย่างผมไม่ย่อท้อง่ายๆ
ถึงจะเคืองเจ แต่ผมก็ต้องขอบคุณคำแนะนำของเจที่ทำให้ผมรู้ว่า...
สาวเขี้ยวเสน่ห์ยังไม่สามารถมัดหัวใจผมได้เท่ากับหนุ่มเขี้ยวเสน่ห์แม้แต่น้อย
For her, it's just infatuation. For him, it's probably......
.....
....
...
..
.
LOVE!
คานิน...แนนตั้งท่าเตรียมก้มกราบแทบเท้าของผู้มีพระคุณที่ยืนตกตะลึงด้วยน้ำตาอาบแก้มทั้งสอง
ทั้งพ่อและแม่ของผมต่างยืนตัวแข็งทื่อ แทบจะไม่ก้มมองเลยด้วยซ้ำว่าลูกสาวกำลังทำอะไร
"พ่อ...แม่...แนนขอโทษ แนนผิดไปแล้ว" แนนพูดพร้อมกับค่อยๆ ก้มกราบแทบเท้าพ่อกับแม่
พ่อผมเขยิบเท้าหนีเล็กน้อย แนนหยุดชะงักครู่เดียวแต่ก็กราบต่อไปตามที่ตั้งใจไว้แต่แรก
ไม่มีเสียงการสนทนาใดๆ นอกจากเสียงร้องไห้ของแนน ส่วนวินนอนหลับอยู่ในเปล
ผมเห็นน้องสาวร้องไห้แล้วก็ได้แต่สงสารและรอการตอบสนองของพ่อกับแม่อย่างระทึกใจ
"พ่อกับแม่จะลงโทษหนูยังไงก็ได้ ทั้งหมดเป็นความผิดของหนูเอง หนูมันเลวเอง
ไม่ใช่เพราะว่าพ่อกับแม่สอนหนูไม่ดี พ่อขาแม่ขา...หนูขอโทษ ยกโทษให้หนูกับลูกด้วย"
ผมเห็นแม่ร้องไห้เพราะน้ำตาท่านไหลออกมา ส่วนพ่อยังคงยืนหน้าตึงตัวแข็งเหมือนเดิม
คราวนี้ถึงตาผมต้องกราบขอโทษพ่อกับแม่บ้างแล้ว เพราะผมก็มีส่วนผิดมากทีเดียว
แต่พอกำลังจะคลานเข่าไปใกล้ พ่อผมก็ชี้หน้าพร้อมตวาดเสียงดัง มือไม้สั่นเทา
"นี่ใช่ไหมที่มึงบอกมึงดูแลน้องเป็นอย่างดี ดีจริงๆ ซะด้วย งามหน้าไหมล่ะ!
กูถึงว่าล่ะทำไมมึงไม่ยอมให้น้องกลับบ้าน เพราะมันพากันทำเรื่องชั่วๆ อย่างงี้นี่เอง!"
ผมหยุดชะงักเพราะไม่เคยเห็นพ่อโกรธมากขนาดนี้มาก่อน แม้จะเข้าใจแต่ผมก็เริ่มกลัว
"พ่อ..." แนนเงยหน้าและลุกขึ้นนั่งพับเพียบ "พ่ออย่าโทษพี่นินเลยค่ะ หนูผิดเอง
หนูเป็นคนบอกให้พี่นินช่วยปิดบังพ่อกับแม่เอง พี่นินไม่ผิดนะคะพ่อ"
"มึงเงียบไปเลย" พ่อผมหันไปตวาดน้องสาว
แนนชะงักและอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ตั้งแต่เกิดมา พ่อไม่เคยพูดมึงกูกับผมและน้องสาวเลย
แม่เริ่มมองเราสองคนพี่น้องด้วยสายตาเป็นกังวล แต่ก็ยังไม่แสดงท่าทีชัดเจนว่าคิดยังไง
"เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้แทนที่มึงจะบอกพ่อกับแม่ มึงกลับช่วยน้องปิดบังอีก มีหัวคิดบ้างไหม หา!"
ดูเหมือนว่าความผิดทั้งหมดจะตกมาที่ผมซะแล้ว พ่อผมหันรีหันขวางเหมือนกับมองหาอะไรอยูู่
จากนั้นก็หันไปสั่งพี่เหน่งซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของผมและช่วยขับรถมาส่งพ่อกับแม่ที่นี่
"ไอ้เหน่ง เอาไม้กวาดมาให้อาหน่อย"
พี่ชายผมซึ่งเป็นลูกชายของลุงเดินไปหยิบด้ามไม้กวาดมาให้พ่อผมอย่างเกรงๆ
พ่อรับมาแล้วก็หวดไม้กวาดลงบนตัวผมไม่ยั้ง แม่ น้องสาวและพี่ชายรีบเข้ามาช่วยห้าม แทบไม่ทัน
แต่กว่าจะหยุดพ่อผมได้ ผมก็เจ็บตัวและฟกช้ำดำเขียวตามตัวไปหมด
วินตื่นขึ้นมาพอดีพร้อมกับร้องไห้จ้า แนนถลาไปหาลูกแล้วก็ยกออกจากเปลมาอุ้มไว้
ลูกร้องไห้ด้วยความตกใจเสียงดัง ส่วนแม่ก็ร้องไห้เพราะความผิดพลาดของตัวเอง ช่างน่าเวทนา
"พ่อ..." ผมร้องไห้และมองพ่อด้วยสายตาที่แสดงความน้อยใจ ลูบตามเนื้อตัวตรงที่รู้สึกเจ็บ
ดูเหมือนพ่อจะได้สติขึ้นมาบ้าง อาจจะรู้สึกผิดด้วยเพราะพ่อไม่เคยตีผมหนักขนาดนี้มาก่อน
"พอเถอะพ่อ เรื่องมันเกิดไปแล้ว หลานมันก็เกิดมาแล้ว"
ในที่สุดแม่ผมก็ยอมพูดออกมา สายตาของแม่ดูเจ็บปวดอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
อาจจะเป็นเพราะบ้านของเราไม่เคยมีเรื่องทะเลาะกันใหญ่โตอย่างนี้
แม้จะสงสารลูก แต่ก็คงอดที่จะโกรธและเจ็บปวดกับสิ่งที่ผมกับแนนทำลงไปไม่ได้
"แนน! ไปเก็บของกลับบ้านเดี๋ยวนี้!"
พ่อหันไปออกคำสั่งกับแนน ความจริงเรารู้อยู่แล้วว่าพ่อกับแม่คงให้แนนกลับไปอยู่บ้าน
ผมก็เลยช่วยแนนเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าและของใช้ต่างๆ ใส่ลังกระดาษไว้พร้อม
แนนพยักหน้ารับคำแล้วก็หันมามองผมด้วยสายตารู้สึกผิด
"เดี๋ยวพี่ช่วย" พี่เหน่งอาสาพลางเดินไปดูข้าวของที่จะขนออกจากห้อง
"แนน...เอาหลานมาให้แม่มา" แม่ผมหันไปบอกน้องสาว ที่ยังดูงงๆ อยู่
แนนค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วเดินเอาหลานมาส่งให้แม่อย่างกล้าๆ กลัวๆ
สายตาคอยชำเลืองมองดูพ่อที่หน้าตึงอยู่ตลอดเวลา แต่พ่อผมก็ไม่ได้พูดอะไร
แม่ผมรับหลานมาแล้วก็ช่วยโอ๋ วินเป็นเด็กหน้าตาน่ารัก ไม่นานพ่อกับแม่จะหลงหลาน
ผมมองภาพแม่ที่กำลังปลอบหลานชายที่กำลังร้องไห้จ้าแล้วก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาได้บ้าง
อย่างน้อยแม่ก็น่าจะเป็นคนแรกที่เข้าใจและให้อภัยแนน
"อาไปรอที่รถก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมกับแนนช่วยกันขนของเอง นินไม่ต้องช่วยนะ"
พี่เหน่งพูดกับพ่อแม่ผม ก่อนจะหันมาบอกผมตอนท้ายๆ ด้วยแววตาแสดงความสงสาร
ถ้าพี่เหน่งรู้ว่าพ่อจะเอาไม้กวาดมาตีผมก็คงไม่ส่งให้ แต่ตอนนั้นทุกคนคงตกใจจนลืมคิด
พ่อผมก้าวฉับๆ ออกไปจากห้อง แม่เดินตามไปอย่างช้าๆ แต่ก็หยุดหันมามองผมครู่หนึ่งก่อนไป
"แม่กลับก่อนนะนิน"
ผมยังไม่ทันจะได้เอ่ยลาหรือยกมือไหว้ แม่ก็พาหลานที่หยุดร้องไห้หายไปจากลานสายตาผม แล้ว
ผมเองไม่ได้เจอกับพ่อแม่มานานพอๆ กับแนน เพราะเมื่อแนนกลับไม่ได้ ผมก็กลับไม่ได้เหมือนกัน
น่าเสียดายที่เราไม่ได้มีโอกาสใช้เวลาด้วยกันอย่างมีความสุขเลย
ไม่เป็นไรหรอก รอให้ทุกอย่างคลี่คลายแล้วผมค่อยไปหาพ่อกับแม่ที่บ้านทีหลังก็ได้
ผมยืนมองแนนกับพี่เหน่งช่วยกันยกของออกไปจากห้องด้วยความรู้สึกที่ยากจะบอก
แม้ว่าอยากช่วยแต่ก็เจ็บตามเนื้อตัวจนไม่สามารถจะช่วยอะไรได้ เลย
จนกระทั่งลังชิ้นสุดท้ายถูกยกออกไปจากห้อง ผมจึงตามพี่เหน่งและแนนลงไปข้างล่าง
พ่อกับแม่นั่งอยู่ที่นั่งด้านหลังรถกระบะที่พี่เหน่งขับมาส่ง ดูเหมือนแม่กำลังเล่นกับหลานแล้ว
ส่วนพ่อผมยังคงนั่งหน้าบึ้งเหมือนเดิม แต่เชื่อว่าอีกไม่นานคงจะทนความน่ารักของหลานไม่ไหว
แนนเดินเข้ามาหาผม น้ำตาอาบแก้ม จากนั้นก็กอดผมไว้พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น
"พี่นิน แนนไปแล้วนะคะ พี่นินดูแลตัวเองดีๆ นะ ขอบคุณพี่นินมาก ขอบคุณมากๆ ที่ช่วยแนน
แนนขอโทษพี่นินด้วยที่ทำให้พี่ต้องเดือดร้อน...แล้วก็เจ็บตัว แนนขอโทษนะพี่ ขอโทษจริงๆ"
ผมกอดน้องสาวตอบ สุดท้ายก็อดที่จะร้องไห้อีกครั้งไม่ได้
"ไม่เป็นไรแนน ไม่ต้องคิดมาก เอาไว้ว่างๆ แล้วพี่จะไปหาที่บ้านนะ"
"ค่ะพี่ แนนไปแล้วนะพี่นิน"
นี่คือประโยคสุดท้ายของแนนที่ผมได้ยินก่อนที่ทุกคนจะออกเดินทางกลับไปนครนายก กัน
ผมมองรถของพี่เหน่งค่อยๆ แล่นออกไปจนหายไปจากสายตา จากนั้นก็ถอนหายใจ
แค่นี้ไม่เป็นไรสำหรับผมหรอก อย่างน้อยพ่อกับแม่ก็ยอมพาแนนกลับไปที่บ้าน แล้ว
ดีกว่าให้แนนอุดอู้เลี้ยงลูกอยู่คนเดียวในห้องแคบๆ อย่างนี้เป็นไหนๆ
ส่วนเรื่องชาวบ้านจะว่ายังไงนั้นมันก็ช่วยไม่ได้ ห้ามคนนินทาก็เหมือนห้ามไฟไม่ให้มีควัน
ผมก็หวังแค่ว่าทุกคนจะเข้มแข็งและผ่านช่วงเวลาที่แสนเจ็บปวดไปได้ในไม่ช้า
เมื่อแนนเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้แล้วก็จะหมดไปหาไปหนึ่งเปลาะ ชีวิตจะได้ไปต่อเสียที
เป็ง...พอเสร็จจากงานอบรม ผมก็ยอมนิสัยเสียด้วยการไม่ประชุมสรุปงานทันที อย่าที่เคยทำ
ด้วยความที่เป็นห่วงคานิน ผมก็เลยขอยกยอดเอาไว้ประชุมกันวันหลัง
กระนั้น กว่าจะได้ฤกษ์ออกจากโรงแรมก็เป็นเวลาเกือบๆ สองทุ่ม
มาถึงกรุงเทพก็สามทุ่มพอดี แต่ผมก็ต้องไปส่งเจกับแอนที่บ้านก่อน
เพราะฉะนั้น กว่าผมจะพาตัวเองมาถึงอพาร์ทเมนท์ของคานินได้ก็สี่ทุ่มกว่าไปแล้ว
โชคดีหน่อยที่ รปภ. ที่นี่จำผมได้ ก็เลยช่วยเปิดประตูให้ผมเข้าไปข้างใน
จนกระทั่งผมพาตัวเองมาอยู่หน้าห้องของคานินได้ในที่สุด
ผมเคาะประตูเรียกไม่นาน ประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมๆ กับคนที่ผมแสนจะคิดถึง
คานินไม่ยิ้ม ไม่แสดงความดีใจ มีเพียงสีหน้าเรียบเฉยและแววตาที่ดูเหมือนเศร้า
"ผมเข้าไปได้ไหมคานิน" ผมขออนุญาตก่อนเป็นอันดับแรก
คานินพยักหน้า ก่อนจะถอยหลังออกไปเล็กน้อยเพื่อเปิดประตู้ให้กว้างขึ้นพอให้ผมเข้าไปได้
พอเข้ามาในห้อง ผมก็หันมองไปรอบๆ เพื่อดูว่ามีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง มองหาจิ้งจกด้วย
"พ่อกับแม่ล่ะ กลับไปแล้วเหรอ" ผมหันมาถามคานินด้วยความสงสัย
"ครับ" คานินตอบเบาๆ
"พาแนนกลับไปด้วยหรือเปล่า"
คานินพยักหน้า ก่อนจะถามอะไรต่อผมก็พลันสังเกตเห็นรอยฟกช้ำดำเขียวตามแขนขาของคานิน
ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัยสุดขีด ก่อนจะเดินเข้าไปสำรวจดูใกล้ๆ ให้แน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาดไป
ผมจับแขนของคานินพลิกไปมาเบาๆ พร้อมกับเพ่งดู พอรู้ว่าเป็นรอยฟกช้ำจริงๆ ก็ตกใจไม่น้อย
"คานินไปโดนอะไรมา" ผมถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
เราสองคนยืนจ้องหน้ากันสักพัก คานินยิ้มเศร้าๆ แล้วจึงบอกผม
"ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่นี้ไม่ตายหรอก"
"แล้วใครเป็นคนทำคานินล่ะ" ผมถามกลับไปทันที แต่ไม่นานก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องเองได้
"พ่อของคานินเหรอ"
คานินเงียบและก้มหน้าลงเล็กน้อย ไม่ปฎิเสธอย่างนี้ก็แสดงว่าคงใช่อย่างที่ผมเดา ไว้
"โธ่...คานิน"
ผมไม่สนใจแล้วว่าเรายังมีความบาดหมางที่ยังต้องเคลียร์กันอยู่อีกกี่เรื่อง
เมื่อความสงสารแล่นเข้ามาจับหัวใจ ผมก็ดึงคานินมากอดไว้ แต่ก็ระวังไม่ให้อีกฝ่ายเจ็บ
สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมดีใจในเวลานี้ก็คือคานินยอมกอดผมตอบ ไม่ตัวแข็งเหมือนคราวนั้น
"ไม่เป็นไรนะ คนดีของพี่เป็ง"
ผมพูดประโยคนี้ออกไปด้วยความรู้สึกว่ามันคือคำพูดที่ผมควรจะพูดมากที่สุด
ผมอายุมากกว่าคานินก็จริง แต่ที่ผ่านมาไม่เคยเรียกแทนตัวเองว่าพี่เลย จนกระทั่งวันนี้
อย่างน้อย คำว่า "พี่" คงช่วยทำให้คานินรู้สึกอบอุ่นใจและรู้ว่ายังมีที่พึ่งอยู่ตรงนี้อีกคน
ดูเหมือนคานินกำลังร้องไห้เพราะตัวเริ่มโยน ผมจึงกอดปลอบแน่นขึ้นอีกนิด
คานินคงน้อยใจหรือไม่ก็เสียใจที่ถูกพ่อตี ถ้าเดาไม่ผิดคงเป็นโทษฐานที่ช่วยปิดบังเรื่องแนน
เตี่ยผมต่อให้โกรธขนาดไหนก็ไม่ตีผมขนาดนี้หรอก ถ้าผมเจอแบบนี้บ้างคนเสียใจไม่ต่างกัน
ผมปล่อยให้คานินกอดผมไว้จนกระทั่งเจ้าตัวเริ่มสงบอารมณ์ลง
เราค่อยๆ ผละออกจากกัน แต่ก็ยังคงยืนประจันหน้ากันอยู่ในระยะเพียงแค่เอื้อม
"คานินกินอะไรหรือยัง" ผมถามเมื่อนึกขึ้นได้
หนุ่มเขี้ยวส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ ตรงกับที่ผมเดาไว้พอดิบพอดีเลย
"เดี๋ยวผมโทรสั่งอาหารมากินละกันนะ ผมก็ยังไม่ได้กินเหมือนกัน"
คานินพยักหน้าตกลงตามที่ผมเสนอ ผมพยายามช้อนตามองคานินที่ก้มหน้านิดๆ
"ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนนะคานิน รู้ไหมว่าผมเป็นห่วงคานินมาก เสร็จงานก็รีบมาหาเลย"
คานินนิ่งเงียบ ผมจึงถือวิสาสะเดาเอาเองว่าตกลงแล้วกัน
"แล้วทายาหรือยัง" ผมถามพร้อมกับไล่มองรอยฟกช้ำบนแขนไปด้วย
คานินส่ายหน้าอีกครั้ง ทำให้ผมอดที่จะรู้สึกสงสารอีกไม่ได้
"มียาทาหรือเปล่า ไม่งั้นผมจะออกไปซื้อให้"
"มีครับ...อยู่ในลิ้นชัก" คานินบอกพลางมองไปที่ลิ้นชักของโต๊ะทำงานเล็กๆ ในห้องตัวเอง
"เดี๋ยวพี่ทาให้นะ" ผมเลือกใช้คำว่าพี่อีกครั้ง ด้วยวัตถุประสงค์เดิม
คานินมองหน้าผมด้วยความรู้สึกบางอย่าง ก่อนจะพยักหน้าตกลงช้าๆ
"งั้นคานินนั่งรอที่เตียงก่อนนะ เดี๋ยวผมสั่งอาหารก่อนค่อยทายา"
คานินพยักหน้าและทำตามที่ผมบอกอย่างว่าง่าย ผมหยิบโทรศัพท์มาแล้วก็โทรสั่งเชสเตอร์กริลล์
พอจัดการสั่งอาหารเสร็จแล้วจึงเดินไปที่โต๊ะตัวเล็กๆ แล้วเปิดลิ้นชักออกมา
พอเห็นหลอดยาทาแก้ฟกช้ำก็คว้ามาอย่างเร็วแล้วเดินมาที่เตียงที่คานินนั่งรออยู่
"ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลย นั่งบนเตียงคานินได้ไหม" ผมไม่ลืมที่จะขออนุญาตก่อน
"ได้ครับ" คานินตอบสั้นๆ
ผมจึงนั่งลงบนเตียงตรงหน้าคานิน เปิดหลอดยาแล้วก็ยกแขนคานินขึ้นมาดู
รอยที่เกิดขึ้นมีตั้งแต่ฟกช้ำธรรมดาไปจนถึงรอยฟกช้ำที่ถูกตีด้วยของแข็งอย่างหนัก
แอบสงสัยว่าทำไมคานินไม่ทายาตั้งแต่ก่อนหน้านี้ แต่อารมณ์คนเสียใจคงไม่อยากทำอะไร
ผมบีบยาลงไปบนรอยฟกช้ำแล้วทาอย่างเบามือที่สุด กระนั้นคานินก็ซี๊ดปากตรงรอยที่เจ็บมากๆ
พอทาแขนเสร็จแล้วผมก็ลงไปนั่งย่อตัวกับพื้นข้างเตียง ก่อนจะลงมือทายาให้ที่ขา เบาๆ
คานินคงจะอาบน้ำแล้วเพราะใส่กางเกงขาสั้นและเสื้อยืดสำหรับนอน
จะว่าไป คานินก็เป็นผู้ชายที่ขาสวยคนหนึ่งทีเดียว ถ้าได้ออกกำลังกายสักหน่อยน่าจะดี
พอทาขาเสร็จ ผมก็ขึ้นมานั่งบนเตียงกับคานินตามเดิม ดูเหมือนคานินจะยิ้มให้ผมนิดๆ ด้วย
"อ้อ แล้วที่หลังมีไหม" ผมถามขึ้นเมื่อนึกได้ หนุ่มเขี้ยวพยักหน้าเป็นเชิงยอมรับ
"งั้น...คานินถอดเสื้อไหวไหม ผมจะได้ดูให้ทั่วแล้วก็ทายาให้"
คานินชะงักเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าตกลงแต่โดยดี
"งั้นคานินถอดเสื้อออกก่อนนะ" ผมบอกแล้วก็ลุกไปนั่งข้างหลังคานิน
เพียงไม่นาน แผ่นหลังที่นวลเนียนก็โผล่พ้นเสื้อยืดออกมาอวดสายตาผม
อย่าหาว่าผมทะลึ่งเลย แต่เห็นแล้วก็อดนึกถึงวันนั้นที่ผมกับคานินมีความสัมพันธ์กันไม่ได้
ผมไล่ดูแผ่นหลังของคานินจนทั่ว จากนั้นจึงลงมือทายาตามรอยที่ปรากฎให้เห็น
ในใจก็แอบสงสัยว่าคานินเขินบ้างหรือเปล่า นั่งเงียบไม่ยอมพูดยอมจาอยู่ท่าเดียวเลย
"แล้วตรงนี้ล่ะ มีหรือเปล่า" ผมถามพลางเอามือแตะเบาๆ ตรงบริเวณใต้สะเอวทางด้านหลัง
คานินสะดุ้งเล็กน้อยแล้วรีบหันขวับมาบอก "ไม่มีครับ"
ผมอดหัวเราะเบาๆ ด้วยความเอ็นดูไม่ได้ คานินของผมน่ารักแบบนี้เสมอเลย
แล้วผมจะอดใจไม่รักคนน่ารักอย่างคานินได้ยังไงไหว ยิ่งรู้ว่ามีคนอื่นมาชอบก็ยิ่งหวง
คานินหันกลับไปตามเดิมแล้วก็หยิบเอาเสื้อที่วางไว้บนเตียงขึ้นมาเตรียมใส่กลับเหมือนเดิม
ผมมองแผ่นหลังของคานินพลางครุ่นคิด ครั้งหนึ่งร่างเปลือยเปล่านี้เคยอยู่ในอ้อมกอดของผม
ร่างเล็กสั่นสะท้านและโอบกอดผมไว้แน่นยามที่รู้สึกถึงความเสียวกระสันและวาบหวาม
แม้เรารู้จักกันไม่นาน แต่ผมกลับรู้สึกว่าเราสองคนมีอะไรหลายอย่างที่เข้ากันได้ดี จนน่าแปลกใจ
คงน่าเสียดายไม่น้อยหากความหลงที่ผ่านมาของผมทำให้สูญเสียคนอย่างคานินไป
ก่อนที่เสื้อตัวนั้นจะถูกใส่เข้าไป ผมก็กอดคานินจากทางด้านหลังอย่างเบามือไว้เสียก่อน
คานินหยุดชะงักแล้ววางเสื้อตัวนั้นลงอย่างช้าๆ ไม่มีท่าทีว่าจะต่อต้านหรือขัดขืนแต่อย่างใด
"ผมได้คำตอบแล้วนะคานินว่าคนที่ใช่สำหรับผมคือใคร คานินอยากฟังไหม"
"อย่าเพิ่งบอกผมตอนนี้เลยครับคุณเป็ง" คานินพูดสวนกลับมาเกือบจะทันทีทันใด
"ทำไมเหรอ" ผมขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย เสียความมั่นใจไปพอสมควรที่ถูกปฏิเสธ
"ผมว่าเราสองคน...ต้องให้เวลากับตัวเองมากกว่านี้นะครับ จนกว่าจะแน่ใจจริงๆ"
พูดมาแบบนี้ผมก็อึ้งจนแทบพูดไม่ออก พูดเหมือนกับคานินเองก็ลังเลใจเหมือนกันเลย
"ผมไม่อยากพิสูจน์ใจตัวเองอีกแล้วนะคานิน ผมได้คำตอบที่ผมพอใจแล้ว"
ผมบอกไปด้วยใจหวั่น ในใจคิดฟุ้งซ่านไปร้อยแปดว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นกันแน่
"แต่ผม...ยังไม่ได้คำตอบที่พอใจนะครับคุณเป็ง"
ผมรู้สึกเหมือนคนหูอื้อหรือไม่ก็คงเสียการรับรู้บางอย่างไปแล้ว คานินหมายถึงอะไรกันแน่
ผมปล่อยคานินออกจากอ้อมแขนแล้วคานินก็หันมามองผม ท่าทีดูแปลกไปจนผมใจคอไม่ดี
"คานินหมายความว่าไง อัญเหรอ...หรือว่า...เจ"
คานินพยักหน้ายอมรับอย่างหน้าตาเฉย เล่นเอาผมใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มจนแทบหยุดหายใจ
ไม่น่าเชื่อเลย ผมไม่อยู่แค่เพียงสามวันทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?
สรุปแล้วใครกันแน่ที่ลังเล!? ผม คานิน หรือทั้งคู่!?
TBC...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
