▼ツ▼หนุ่มเขี้ยวเปรี้ยวใจ ☂ My Canine Loverตอนที่ 5 Cotton Candy
คานิน..."คานินหมายความว่าไง" สีหน้าของเป็งดูงุนงงมาก ขมวดคิ้วจนหน้าผากย่นเป็นปื้น
ผมทำหน้ายุ่งยากใจ ที่พูดไปเมื่อกี้คิดว่าชัดเจนในตัวมันเองแล้ว ทำไมยังไม่เข้าใจอีก แล้วจะให้ผมอธิบายยังไง พูดตรงๆ ก็เขิน พูดอ้อมๆ ก็ไม่เข้าใจ คุณเป็งนะคุณเป็ง
"ก็...ก็รู้สึกดีไงครับ" ผมกลั้นใจพูดไป
เป็งจ้องตาผมเขม็งเหมือนกับจะให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฟังผิดไป ผ่านไปสักครู่จึงคลี่ยิ้มจนกระทั่งกลายเป็นยิ้มกว้างสดใส
"หมายถึง...รู้สึกดีกับผมน่ะเหรอ"
แน่ะ เป็งยังจะให้ผมยืนยันอีก ผมจึงพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงตอบรับ
"เย้!"
เป็งร้องอุทานเสียงดังพร้อมกับชูสองมือขึ้นไปในอากาศ เจ้าตัวโผเข้ากอดผมที่กำลังงงจนหน้าเหวอ แต่ทันทีที่ผมได้สัมผัสอ้อมกอดอุ่นๆ ความรู้สึกต่อต้านกลับลดลงอย่างน่าประหลาด จะว่าไปผมเหงามานานหลายปีแล้วเหมือนกัน มัวแต่ทำงานหาเงินจนแทบไม่มีเวลาหาแฟน แม้ว่าเป็นผู้ชายเหมือนกัน ผมกลับรู้สึกดีจนไม่อยากเชื่อความรู้สึกของตัวเองเลย อ้อมกอดของผู้ชายอบอุ่นมากขนาดนี้เชียวหรือ นี่หรือเปล่าคือสิ่งที่ผมตามหามาตลอดชีวิต
ผมกอดตอบเป็งเบาๆ ออกจะขัดเขินอยู่บ้างเล็กน้อย แต่พอปรับตัวปรับใจได้จึงเขยิบแนบชิดแล้วหลับตาพริ้ม ถ่ายทอดและรับความอบอุ่นจากหัวใจให้แก่กันและกัน เราสองคนคงต่างต้องการชดเชยให้กับหัวใจตัวเองที่อ้างว้างมานานหลายปี
เพราะอย่างนี้หรือเปล่าผมถึงกล้าเสี่ยงมาหาแม้ว่าเพิ่งรู้จักเป็งได้แค่สองสามวัน ผู้ชายคนนี้ส่งแรงดึงดูดกับผมมากจนคล้ายกับผมโดนสะกดจิตไปแล้ว ผมไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย
พอหนำใจแล้วเป็งจึงค่อยๆ ดันไหล่ผมออก ใบหน้าหล่อใสจ้องเข้ามาในคู่ดวงตาของผม รอยยิ้มจากริมฝีปากบางยังคงระบายไปทั่วใบหน้า แววตาที่ช่างอบอุ่นของเป็งสะกดผมนิ่ง
"ผมดีใจนะคานิน ดีใจมากๆ เลย คานินเป็นรักแรกของผมแล้วนะ"
คำพูดของเป็งฟังชัดถ้อยชัดคำ หัวใจของผมยอมรับและบันทึกประโยคนั้นไว้แล้วอย่างดี
"เราเพิ่งรู้จักกันไม่กี่วันเองนะครับคุณเป็ง รักแล้วเหรอครับ" ผมถามอย่างอายๆ
เป็งยิ้มตาหยี ก่อนจะขำเบาๆ อย่างเอ็นดู
"คานินรู้ไหม ความรักน่ะ...เกิดขึ้นได้ทันทีที่เราเจอกัน ความรักไม่ต้องใช้เวลาหรอก แต่สิ่งที่ต้องใช้เวลาคือความเชื่อใจกันต่างหากล่ะ ผมรู้สึกรักคานินตั้งแต่แรกเจอเลยนะ อาจจะเป็นเพราะผมรอคนอย่างคานินมาเป็นสิบๆ ปีแล้วก็ได้จึงรู้สึกมากขนาดนี้"
ผมเพิ่งเคยได้ยินความคิดอย่างนี้เป็นครั้งแรก ใครๆ มักจะบอกเสมอว่าความรักต้องการเวลา แต่พอคิดตามที่เป็งพูดผมชักจะเห็นด้วย ถ้าไม่เกิดความรักหรือความรู้สึกดีๆ ขึ้นมาก่อน ผมคงไม่มานั่งอยู่ตรงนี้ให้ผู้ชายกอดแน่ๆ แถมยังเป็นผู้ชายที่ผมแทบไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำ ถ้าไม่มีความรักหรือความชอบพอเปิดทางให้ คนสองคนคงไม่มีวันได้มารู้จักหรือคบหากัน
"มันไม่เร็วไปใช่ไหมครับคุณเป็ง"
"คานินจะเปลี่ยนใจเหรอ" เป็งเอียงคอมอง
"เปล่าครับ แต่ไม่รู้ว่า...ผมใจเร็วไปหรือเปล่า ยังงงๆ ตัวเองอยู่เลย"
"ไม่เร็วไปหรอกคานิน" เป็งตอบคำถามแทนผม "เรายังไม่มีอะไรผูกมัดกันซะหน่อย ศึกษาดูใจกันก่อนก็ได้ ตอนนี้...เราแค่ทำความรู้จักกันให้มากขึ้น แต่ผมเชื่ออย่างหนึ่งนะ ถ้าเราเริ่มต้นด้วยความรู้สึกดีๆ และรักษาความรู้สึกดีๆ แบบนี้ไว้ ความเชื่อใจจะตามมาเอง"
"คุณเป็งพูดดีจังเลย" ผมมองเป็งด้วยสายตาชื่นชม
เป็งยิ้มพอใจ ไม่รู้ว่าเขินด้วยหรือเปล่า แต่ทำเอาผมเขินด้วย ต่างคนต่างเขินไปเลย ผมเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าผู้ชายตัวโตๆ เขินแล้วดูน่ารักไปอีกแบบ แต่เป็นแบบที่ไม่เคยเห็น
"คานิน...ผมชอบเขี้ยวของคานินมากเลยรู้ไหม น่ารักดี มีใครเคยชมคานินแบบนี้หรือเปล่า"
โดนชมซึ่งๆ หน้าอย่างนี้ผมยิ่งเขินใหญ่จนต้องก้มหน้างุดๆ แต่แอบชำเลืองมองเป็งบ้าง
"มีแต่คุณเป็งนี่แหละ" ผมตอบเสียงมุบมิบ
เป็งขำเบาๆ ชอบใจ บรรยากาศตอนนี้อบอวลไปด้วยไออุ่นที่แผ่ซ่านออกมาจากหัวใจของเรา
"แสดงว่าผม...เป็นคนแรกที่ชมคานินเรื่องนี้...ใช่ไหม"
ผมเงยหน้ามองเป็งแล้วพยักหน้ายอมรับ เป็งยิ้มกริ่มแล้วปล่อยมือลงจากไหล่ของผม
"ดึกแล้ว คานินจะกลับบ้านเลยหรือเปล่า"
พอเป็นเปลี่ยนเรื่องคุย ผมค่อยหายใจสะดวกขึ้นหน่อย ไม่งั้นคงม้วนต้วนจนมือพันกันเป็นแน่ คิดแล้วตลกตัวเอง อาการของผมไม่ต่างจากหญิงสาวที่โดนหนุ่มที่แอบชอบจีบเลย
"ครับ" ผมพูดครับไปโดยแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองหมายถึงอะไร
"เหรอ" เป็งอึ้งเล็กน้อย "แล้ว...ถ้าผมจะขอให้คานินนอนค้างที่นี่กับผม คานินจะว่ายังไง ผมมีอะไรอยากคุยกับคานินเยอะเลยนะ แต่ไม่ต้องกลัว ผมไม่ทำอะไรคานินหรอก" เป็งยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะ แต่หาใช่สิ่งที่ผมกังวลที่สุดไม่
"แต่ว่า...พรุ่งนี้เช้าผมต้องช่วยน้องสาวขายหมูปิ้ง"
"งั้นผมไปส่งแต่เช้ามืดเลยก็ได้ จะได้ไปช่วยขายด้วย ดีไหมคานิน" เป็งอาสา
"เอ่อ..." ผมยังมีท่าทางลังเล
เป็งคงนึกอะไรขึ้นมาได้จึงรีบบอกในขณะที่ผมยังไม่รู้ว่าจะตัดสินใจยังไง "โทษที ผมกดดันคานินมากไปหน่อย ถ้าคานินอยากกลับตอนนี้ก็ได้นะ เดี๋ยวผมไปส่ง"
"ไม่เป็นไรครับ" ผมรีบค้านจนเป็งคงงงไปเหมือนกัน "ผม...อยู่คุยกับคุณเป็งก็ได้ครับ ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณเป็งเหมือนกัน เราจะได้รู้จักกันมากกว่านี้ไง"
ดูผมพูดเข้าสิ แทนที่จะกลับบ้านดันคิดจะมานอนห้องเดียวกับผู้ชายที่รู้ทั้งรู้ว่าชอบตัวเองอยู่ แถมเพิ่งเจอกันแค่ไม่กี่ครั้งอีกต่างหาก
"คานินอยากอาบน้ำก่อนไหม เดี๋ยวเราค่อย..." เป็งทำสายตาเจ้าเล่ห์ขู่ผม
"อ้าว...ไหนว่าจะ..." ผมรีบท้วงลนลาน
"ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นซะหน่อย" เป็งหัวเราะชอบใจ "คานินเพิ่งเลิกงานมาเหนื่อยๆ อาบน้ำแล้วจะได้สดชื่นไง ไม่ต้องห่วงนะ ผมมีเสื้อกับกางเกงให้ยืมใส่ ยกเว้นแต่...อันที่อยู่ในสุด"
เป็งพูดทำหน้าทะเล้นตอนท้ายเป็นเชิงหยอกเล่น
"ผมใส่ตัวเดิมไปก่อนก็ได้"
"จะดีเหรอ มันอับนะ ถ้าจะใส่ตัวเดิม ไม่ต้องใส่เลยดีกว่า จะได้นอนสบายๆ"
"ไม่เอาหรอก" ผมนิ่วหน้า พอคุยกันถึงเรื่องที่อยู่ต่ำกว่าระดับเอวแล้วผมชักกระดากใจ
"เอางี้ เดี๋ยวผมจะลองค้นๆ ดูว่าผมมีที่ยังไม่ได้ใส่อยู่ไหม ถ้ามีจะให้ยืม คานินไปอาบน้ำก่อนดีกว่า มา...ตามผมมา"
เป็งเชื้อเชิญในฐานะเจ้าบ้าน ก่อนจะลุกขึ้นและนำทางไป แต่แล้วกลับหยุดชะงักหันกลับมามองผม คนตัวขาวกว่าเอียงคอมองอย่างสงสัย
"อ้าว ตามผมมาสิคานิน กลัวอะไรหรือเปล่า ไม่ต้องกลัวผมหรอก ผมยังไม่เคย ทำไม่เป็นด้วย"
แน่ะ พูดทะลึ่งอย่างนี้นั่นแหละยิ่งทำให้ผมกลัว...ซะที่ไหน
ไม่รู้ว่าเป็งพูดจริงหรือพูดเล่น แต่เล่นเอาผมขำ ความจริงผมไม่กลัวเรื่องนั้นหรอก แค่รู้สึกนิดหน่อยว่าทุกอย่างมันดูรวดเร็วไปหมดจนผมตั้งตัวไม่ทัน
ผมลุกขึ้นแล้วเดินตามเป็งไปอีกห้องหนึ่งที่แยกไว้เป็นสัดส่วนต่างหาก พอเปิดเข้าไปจึงเห็นห้องนอน เป็งเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่ตู้เสื้อผ้าแล้วเอามาส่งให้จนถึงมือผม พอได้สัมผัสเนื้อผ้าแล้ว ผมพบว่าผ้าขนหนูสีขาวของเป็งนุ่มน่าใช้มากๆ ไม่แข็งกระด้างเหมือนของที่ผมใช้เลย
"ตามสบายเลยนะคานิน คิดว่าเป็นห้องของคานินเองละกัน เดี๋ยวผมเอาเสื้อผ้ามาวางไว้ให้บนเตียงนะ ไม่ต้องกลัวผมแอบดูหรอก เดี๋ยวผมจะออกไปนั่งดูทีวีข้างนอก อาบน้ำเสร็จแล้วบอกผมละกัน"
เป็งไม่วายแอบหยอกเล่นด้วย ผมยิ้มแล้วพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย
เป็ง..."คานินรู้ไหม คานินเป็นคนแรกที่ผมรู้สึกดีด้วยแล้วพามานอนด้วยที่ห้องนี้เลยนะ"
สิ้นเสียงของผม หนุ่มเขี้ยวที่นั่งอยู่ข้างๆ หน้าเหวอเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง
"คุณเป็ง!" คานินเรียกผมด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย ก่อนจะหยิบหมอนที่กอดไว้อยู่มาตีแขนผมเบาๆ สองสามครั้ง
สงสัยเจ้าตัวคงเขิน ผมยกมือป้องเป็นพัลวัน ถึงกระนั้นกลับรู้สึกดีที่ได้เล่นอย่างนี้ สักพักคานินจึงหยุด เห็นคานินกล้าหยอกเล่นด้วยแล้วอาการเกร็งของผมจึงค่อยคลายลงไป
"คานินกลัวเรื่องนั้นเหรอ ไม่เห็นต้องกลัวเลย เมื่อไหร่พร้อมมันจะไปตามธรรมชาติเอง" หนุ่มตี๋หัวเราะร่วน "ว่าแต่...คานินเคยมีแฟนมาบ้างหรือเปล่า แล้วตอนนี้...โสดอยู่ใช่ไหม"
พูดแล้วผมแอบขำตัวเอง ขอคบเขาไปแล้ว แต่เพิ่งมานึกได้ว่าลืมถามเรื่องนี้เอาตอนนี้
"เคยมีครับ แต่ตอนนี้โสดสนิท ผมมีภาระต้องดูแลเยอะไงครับ ไม่มีเวลาไปหาแฟนหรอก"
"แต่คราวนี้คานินไม่ต้องวิ่งไปหาแล้ว เพราะแฟนคนนี้...วิ่งมาหาคานินเอง"
ผมสัพยอกแล้วเหยียดขาตรงในท่าสบายๆ รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นที่มีอีกคนอยู่ร่วมห้อง คานินเห็นผมทำอย่างนั้นจึงทำตามบ้าง ต่างคนต่างปล่อยตัวสบายๆ กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง แถมชุดที่ใส่อยู่ก็เป็นชุดนอนที่เบาสบายด้วยกันทั้งคู่ จึงสบายกันไปใหญ่
"คานินเล่าเรื่องแฟนของคานินให้ผมฟังได้หรือเปล่า"
คานินหันมามองผมด้วยท่าทางสงสัย ครุ่นคิดอยู่ไม่นานจึงพยักหน้าตกลง
"ก็รู้จักกันในมหาลัยครับ ผมเรียนที่หอการค้า เขาเป็นรุ่นน้องผมหนึ่งปี เป็นผู้หญิงนะครับ ชื่ออินทิรา เขามีชื่อเล่นนะ แต่ผมไม่ชอบเรียก ชอบเรียกว่าอินทิรามากกว่า เป็นผู้หญิงสวย ฐานะดี ออกแนวคุณหนู ผมรู้สึกชอบเขาตั้งแต่แรกเห็นเลย แต่ไม่กล้าจีบเอง เลยขอให้เพื่อนผู้หญิงที่รู้จักไปช่วยขอเบอร์มาให้ แต่เพื่อนผมดันทำเกินที่ขอให้ช่วย ถามข้อมูลมาให้ผมเพียบเลย ผมเลยได้ข้อมูลที่จะคุยด้วยหลายเรื่อง คิดอยู่หลายวันกว่าจะกล้าโทรไปคุย ผมยังจำได้ วันแรกที่โทรไปนี่เสียงสั่นเลย" คานินหยุดเว้นจังหวะหัวเราะ
"แต่โชคดีที่อินทิรายอมคุยด้วย ผมนึกว่าเขาจะถือตัวตามประสาลูกคนรวย แต่กลับเป็นกันเองดี คุยสนุก หัวเราะง่าย ชอบอะไรคล้ายกัน เราคบกันจนผมเรียนจบ แต่...ตั้งแต่คบกันมา อินทิราไม่เคยบอกที่บ้านเลยว่าเป็นแฟนกับผม เพราะว่าที่บ้านเธอไม่ยอมรับผม ผมรู้สึกแย่เหมือนกันนะ เหมือนต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ ยังไงไม่รู้ พอผมจบออกมาทำงาน เราติดต่อกันน้อยลง สุดท้าย...เธอมีแฟนใหม่ที่ฐานะใกล้เคียงกัน ตอนนั้นผมเสียใจมากนะครับ แต่ไม่นานก็ทำใจได้ คงเป็นเพราะว่าผมรู้ว่ามันต้องเกิดขึ้น แล้วมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดไว้ ฟังดูน้ำเน่านะครับ เหมือนดอกฟ้ากับหมาวัดเลย"
ผมพยักหน้ารับรู้เป็นระยะๆ ช่วงแรกคานินเล่าถึงแฟนด้วยรอยยิ้ม แต่ตอนหลังกลับดูเศร้า
"แล้ว...หลังจากนั้นล่ะ" ผมถามต่อ
"ผมไม่มีแฟนอีกเลย นี่ก็สองปีแล้วที่ผมยังไม่มีใคร" คานินพูดเสียงเศร้า ก้มหน้าลงแล้วใช้สองมือตีหมอนเล่นเบาๆ สองสามครั้ง
"แล้วคานินเหงาหรือเปล่าล่ะ" ผมถามต่ออีก
"ก็นิดหน่อย" ตอบโดยไม่หันมามองผม ตีหมอนเล่นอีกสองสามทีแล้วจึงหันหน้ามามองผม
"แล้วคุณเป็งล่ะครับ ไม่เคยมีแฟนจริงๆ เหรอ ไม่น่าเชื่อนะครับ คุณเป็งเป็นผู้ชายที่หล่อมาก ถ้าไม่มีสาวๆ มาชอบเนี่ย ต้องเรียกว่าแปลกสุดๆ คนไม่แอบซุบซิบว่าเป็นเกย์เหรอครับ"
ผมหัวเราะชอบใจไปกับคำถามของคานิน โดยเฉพาะข้อสงสัยสุดท้าย
"แล้วคานินคิดว่าผมเป็นเกย์หรือเปล่าล่ะ" ผมถามกลับเป็นเชิงหยอกก่อนจะตอบคำถาม "ผมจะบอกให้นะ ผมน่ะ...มีสาวๆ มาชอบเยอะเลย บางคนรุกผมหนักเลย เกือบไม่รอดเหมือนกัน แต่สุดท้าย...ผมยังคงเป็นโสดอยู่ รอคนพิเศษของผมไง สงสัยจะเจอแล้วล่ะ"
ผมแอบหยอดให้หนุ่มร่างพอเหมาะพอเจาะเขินเล่นอีกสักหน่อย เจ้าตัวออกอาการเขินเล็กน้อย
ผมหยิบหมอนขึ้นมากอดแนบอกแล้วพูดสืบไป "อย่างที่ผมบอก ผมเจอสาวมีเขี้ยวตอนมอสาม แล้วก็ฝังใจในความน่ารักของเธอ พยายามตามหาสาวมีเขี้ยวมาตลอด หลายปีที่ผ่านมา แต่น่าแปลกนะคานิน ผมไม่เคยเจออีกเลย เพื่อนๆ ผมพยายามจะเชียร์ให้ผมชอบคนนั้นคนนี้ แต่ผมไม่ชอบอยู่ดี เพื่อนบางคนนะ อุตส่าห์ไปหาสาวมีเขี้ยวมาให้ดูตัว แต่ผมก็ไม่เอา ผมตั้งใจแน่วแน่ว่าต้องเจอด้วยตัวเองเท่านั้น ที่บ้านผมเป็นห่วงเหมือนกันนะ แต่ไม่ก้าวก่าย ปกติครอบครัวคนจีนจะเข้มงวดเรื่องนี้มาก สงสัยจะเป็นเพราะผมเป็นลูกชายคนกลางมั้ง เตี่ยกับม้าเลยไม่ค่อยอะไรกับผมเท่าไหร่ มีแต่พี่ชายคนโตที่เตี่ยกับม้าคอยหาสาวมาให้ดูตัวบ่อยๆ เขาชอบทำงาน วันๆ ขลุกอยู่แต่ในร้านอาหาร ไม่ค่อยออกไปไหน มีแต่ผมนี่แหละที่ผ่าเหล่าผ่ากอ มาทำอาชีพอิสระที่ไม่ค่อยมีใครเขาทำกัน"
ผมยิ้มสดใสเมื่อพูดถึงครอบครัว จากนั้นจึงสารภาพความจริงบางอย่างให้คานินฟัง
"ถ้าพูดตรงๆ ผมก็เหงานะ ผมอยากมีใครสักคนเหมือนกัน แต่กลัวเสียฟอร์มด้วยมั้ง เพราะผมเล่นไปสาบานกับเพื่อนไว้ว่าถ้าไม่เจอสาวมีเขี้ยว ผมจะอยู่เป็นโสดจนตาย"
"อ้าว...แต่ผมไม่ใช่สาวนี่ครับ" คานินท้วงขึ้นมาทันที สีหน้าดูตลกจนผมอดขำเบาๆ ไม่ได้
"ช่างมันเถอะคานิน ตอนนี้ผมไม่สนใจแล้ว ที่ผมไม่ได้เจอสาวมีเขี้ยวก็คงเป็นเพราะว่า...ใครบางคนอยากให้ผมเจอหนุ่มมีเขี้ยวไงมากกว่าไง เอ...เขาเรียกว่าบุพเพสันนิวาสใช่ไหม"
ผมกับคานินมองหน้ากันแล้วหัวเราะไปกับความคิดนั้นของผม
"แล้ว...ไม่รู้สึกแปลกๆ เหรอครับที่เปลี่ยนจากสาวมีเขี้ยวมาเป็นหนุ่มมีเขี้ยวอย่างผม"
"แล้วคานินล่ะ รู้สึกแปลกๆ หรือเปล่า" ผมไม่ตอบแต่ถามกลับ
หนุ่มเขี้ยวเสน่ห์ทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะยอมพูดออกมาตามตรงโดยไม่อ้อมค้อม
"ถ้าพูดตรงๆ ผมยอมรับว่ารู้สึกแปลกๆ ครับ แต่...ใจหนึ่งผมอยากลองดูว่าผมชอบผู้ชายได้หรือเปล่า ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงคิดแผลงๆ แบบนี้ คงป็นเพราะว่าคุณเป็งไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นๆ ที่ผมรู้จักก็ได้ บอกไม่ถูกเหมือนกัน น่าจะเรียกว่า...เคมีเข้ากันมั้งครับ"
เคมีเข้ากันหรือ ผมทวนซ้ำในใจ คงจะเป็นอย่างนั้น ไม่งั้นผมคงไม่รู้สึกอย่างนี้กับผู้ชายหรอก ที่ผ่านมาผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายที่ไหนมาก่อนเลย
"ผมก็คิดอย่างั้น คิดดูสิ เจอคานินครั้งแรกผมตะลึงไปเลย ไม่เคยเป็นแบบนี้กับผู้ชายที่ไหนมาก่อน สงสัยเราจะเคมีเข้ากันจริงๆ นั่นแหละ"
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสายตากรุ้มกริ่มที่ผมส่งออกไปหรือเปล่า หนุ่มมีเขี้ยวหลบตาเขินไปเลย
"ก็...น่าจะอย่างงั้นแหละครับ ไม่งั้นผมคงไม่มาอยู่ที่นี่กับคุณเป็งทั้งๆ ที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่วันหรอก ถ้าผมเป็นผู้หญิง เขาคงหาว่าผมใจง่ายไปแล้ว แล้ว...เอ่อ...คุณเป็งคิดว่าผมใจง่ายหรือเปล่าครับ"
ผมสะดุดใจกับคำถามของคานินจนต้องหยุดคิด ถ้าเป็นผู้หญิงคนโดนว่าอย่างนั้น แต่ถ้าเป็นผู้ชายล่ะ
"ผมไม่รู้ว่าคานินใจง่ายหรือเปล่านะ ถ้าคานินใจง่าย...ผมคงใจง่ายมากกว่าอีก เราตัดสินใจไปแล้ว ผมว่าทุกอย่างมีเหตุผลของมันนะ คงมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เราสองคนตัดสินใจแบบนี้ ในเวลาแค่นี้"
คานินยิ้มพอใจ เผยให้เห็นเขี้ยวเสน่ห์ที่ผมหลงใหลจนเผลอมองดูซะเพลิน
"ผมรู้แล้วว่าทำไมผมรู้สึกดีกับคุณเป็งเร็วขนาดนี้ สงสัยผมจะชอบความคิดของคุณเป็ง จริงๆ นะครับ ผมว่าคุณเป็งมีความคิดไม่เหมือนใครดี ไม่ใช่เพี้ยนนะครับ" คานินแก้ตัวให้แล้วขำเบาๆ "ผมว่าคุณเป็งคิดได้คมมาก บางอย่างผมยังไม่เคยคิดแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ"
"ผมจะลอยแล้ว" ผมกางแขนออกพร้อมกับทำท่าจะบินเป็นเชิงล้อเลียน
"งั้นผมช่วยจับไว้"
คานินไม่พูดเปล่า รีบคว้ามือสองข้างของผมมาจับไว้ คงตั้งใจทำเล่นสนุกไปอย่างนั้นเอง แต่หารู้ไม่ว่าสัมผัสนั้นทำเอาผมเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตไปทั้งตัวจนนั่งนิ่งและตะลึงไปเลย เรามองหน้ากันค้างอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งคานินเหมือนรู้ตัวและค่อยๆ ปล่อยมือจากมือผม
"ผมว่าเรานอนกันดีกว่าครับ ดึกแล้ว อีกไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องตื่นอีกไปขายของ"
คานินพูดตัดบทแก้เก้อเสียดื้อๆ ผมพยักหน้าเห็นด้วยแม้ว่าจะยังงงอยู่ว่าจะรีบนอนไปทำไม ผมยังมีอะไรหลายอย่างที่อยากคุยกับคานิน แม้จะเสียดายแต่ผมกลับเห็นด้วยไปแล้ว
เราสองคนค่อยๆ เลื่อนตัวลงนอนแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุม ผมเอื้อมมือไปปิดไฟตรงหัวเตียง เพียงแวบเดียวความมืดพลันแล่นเข้าครอบคลุม แต่ยังมีแสงสลัวๆ พอให้มองเห็นรางๆ ได้บ้าง
พอนอนจริงกลับนอนไม่หลับ แม้ว่านาฬิกาจะบอกว่าเกือบตีหนึ่งแล้วแต่ผมยังนอนกระสับกระส่ายไปมา ไม่รู้ว่าคานินจะเป็นเหมือนกันหรือเปล่า ถ้าเดาไม่ผิด คนที่นอนอยู่ข้างๆ คงตกอยู่ในอาการไม่ต่างกัน
ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ผมจึงหันไปมองคานินที่นอนอยู่ข้างๆ แล้วพบว่าคานินหันมาทางผมเหมือนกัน ผมรู้สึกประหม่าและใจเต้นแรง สัญชาตญาณบ่งบอกว่ากำลังจะมีบางอย่างที่สำคัญเกิดขึ้นในไม่ช้านี้
"คานินนอนไม่หลับเหรอ" ผมถามเสียงเบาๆ และออกจะสั่นๆ
"ครับ" ตอบสั้นๆ ด้วยเสียงเบาๆ เช่นกัน
ผมพลิกตัวกลับมาอยู่ในท่านอนหงายตามเดิม ครวญคิดสงสัยว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้จะเป็นยังไง
"ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า" ผมถามเสียงลอยๆ
"เปล่า" คานินตอบเสียงลอยๆ เช่นกัน
ผมได้ยินเสียงเหมือนคานินพลิกตัว คาดว่าคงกลับไปนอนหงายเหมือนเดิมเช่นกัน
"หรือว่า...แอร์มันหนาวไป" ผมเปลี่ยนเรื่องถาม
"เปล่าครับ" คานินยังคงตอบเหมือนเดิม ก่อนจะเรียกผมด้วยเสียงสั่นๆ "คุณเป็ง"
"หืม" ผมขานรับพร้อมกับค่อยๆ เขยิบหัวเข้าไปใกล้ แต่ยังนอนหงายอยู่
"ผม...รู้สึกแปลกๆ"
"แปลกยังไง" ผมถามเสียงสั่นไม่แพ้กัน
ในขณะที่ถาม ผมค่อยๆ เขยิบมือของตัวเองไปเรื่อยๆ จนกระทั่งควานไปเจอมือของใครอีกคน ผมสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะค่อยๆ จับมือของคานินไว้แล้วบีบเบาๆ หัวใจผมเต้นรัวเลยคราวนี้ คานินไม่สะบัดมือหนี เป็นสัญญาณบอกว่าถ้าผมจะทำอะไรคานินคงไม่ขัดข้อง
ผมพลิกตัวหันไปทางคานินอีกครั้ง แล้วพบว่าใบหน้าของเราอยู่ใกล้กันมากจนผมตกใจ รู้สึกสั่นและประหม่าเพราะความต้องการที่พลุ่งพล่านข้างในบอกให้รู้ว่าต้องเตรียมตัวแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าเราจะพากันไปไกลถึงไหนในคืนนี้ คงแล้วแต่หัวใจจะพาไป
"คานิน..." ผมเรียกอีก
"ครับคุณเป็ง"
"คานินรู้สึกดีกับมากใช่ไหม" ผมถามพลางขยับใบหน้าเข้าไปใกล้อีก คานินไม่ขยับหนีเสียด้วย
"ไม่รู้เหมือนกันครับ" น้ำเสียงที่ตอบมาฟังดูประหม่าและตื่นเต้นไม่น้อย
"แล้ว...ถ้าผมจะจูบคานินล่ะ มันจะไวไปไหม" ผมกลั้นความอายแล้วถามไปจนได้
"ก็...ไม่รู้เหมือนกันครับ" คานินตอบเหมือนเดิม ท่าทางประหม่าเขินอายแบบเดิม
ตอบอย่างนี้คงไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน ผมจึงขยิบใบหน้าเข้าไปใกล้คานินจนจมูกเราชิดกัน คานินไม่เขยิบหนี คงอยากลองจูบแรกระหว่างชายกับชายเหมือนผม
พอริมฝีปากของผมแตะกับริมฝีปากของคานินเท่านั้น ผมรู้ทันทีว่าจูบแรกของผมเริ่มขึ้นแล้ว ผมไม่เคยจูบใครมาก่อนเลย แต่คิดว่าคานินคงมีประสบการณ์มาบ้างและพอช่วยสอนผมได้
จริงอย่างที่ผมคิดไว้ คานินสอดลิ้นเข้ามาในริมฝีปากของผมเป็นเชิงทักทายอย่างรู้งาน ผมหัวไวอยู่แล้วจึงทำตามทันที เราสองคนสนุกกับการแลกลิ้นกันและชิมรสหวานในโพรงปาก ร่างกายเราสั่นสะท้านไหว สัมผัสเพียงเล็กน้อยยังทำให้เสียวซ่านได้จนต้องร้องครางเบาๆ
คานินบดขยี้ริมฝีปากลงมาที่ผมหนักหน่วงขึ้น แม้ผมไม่รู้ว่าจะต้องจูบยังไงแต่ไม่คิดยอมแพ้ พอถึงเวลาจริงๆ ธรรมชาติคงสอนเราเอง แม้จะเงอะงะไปหน่อย แต่มาจากใจของผมละกัน
ผมตอบสนองด้วยน้ำหนักของริมฝีปากที่หนักพอๆ กัน เสียงลมหายใจของเราดังขึ้นจนได้ยินชัด สองมือของเราค่อยๆ โอบกอดลูบไล้กันไปมา จนในที่สุดร่างกายสองร่างแนบชิดเบียดเสียดกัน ผมรู้ทันทีว่าเราสองคนต่างมีความต้องการเหมือนกันเพราะร่างกายส่วนนั้นฟ้องอาการแล้ว แต่ผมยังไม่อยากให้เราเตลิดไปไกลกว่านี้ ผมจึงตัดสินใจถอนปากออกแม้เสียดายก็ตาม
เกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายอารมณ์เปลี่ยวสองคนนี้หนอ? เจอกันเพียงสามสี่ครั้งแต่กลับเตลิดมาไกลกว่าที่ควรจะเป็น ถ้าไม่ใช่เพราะหัวใจแห้งแล้งขาดความรักมานาน ก็คงเป็นเพราะอานุภาพของรักแรกพบที่มีพลังดึงดูดจนเกินห้ามใจไหว
เราสองคนหยุดหอบหายใจและมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่ยากจะบอกในความมืดสลัว ไม่รู้ว่าเร็วไปหรือเปล่า แต่ผมไม่เสียดายเลยที่จูบแรกของผมเกิดขึ้นกับคานิน ผมรู้สึกดีกับจูบนี้มากแม้จะเก้ๆ กังๆ ไปหน่อย แต่อะไรที่เป็นครั้งแรกมักน่าประทับใจเสมอ ขอผมไปเตรียมตัวมาให้ดีกว่านี้ก่อน ต่อไปคานินจะต้องเพ้อหารสจูบผมอย่างแน่นอน
"คุณเป็ง" คานินเรียกชื่อผมปนเสียงหอบหายใจเบาๆ
"ครับ" ผมขานรับเสียงเบาเพราะยังหอบอยู่เช่นกัน
"คุณเป็งอย่าทำให้ผมเสียใจ...เหมือนความรักที่ผ่านมาของผมอีกนะครับ"
TBC...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
