หัวข้อ: 18+[Butterfly Boy] ตกกระไดพลอยโจน:ตอน.17 :คู่หมั้น/2 Up.[13-May-16]

[fahsai]

ไอภพมันร้ายยยยย เนียนเลย รอฉากต่อไป

[iceman555]

อร๊ายยยยย. ฟินแลนด์จะเสร็จไอ้ภพอีกไหมนะ

[❣☾月亮☽❣]

   บอกรักเลยสิภพ จะด้วยปากหรือร่างกายก็ดี อิอิ จะยื้อก็ต้องให้ทั้งตัวทั้งใจอยู่นะเฟ้ย
ถ้าเกิดภูมิไม่หวั่นไหวจะได้บอกไปเลย
แต่เราก็เห็นใจภพแรกนะ 555 ช่วยๆกันหน่อย

[cheyp]

เรื่องนี้ชื่อตัวละครหลักมีแต่ ภ เลย

[Kawaii]

แหม่ อ่านตอนนี้แล้วหมันไส้ก้องภพอ่ะ

ทำเป็นวีนใส่เค้าแล้วก็ลวนลาม พระเอ๊กพระเอกเนอะ อิอิ

[่jum]

นิสัยพอกันทั้งสองภพเลย    ดื้อแบบนี้คนกลางลำบากตาย

[ฟูจิซัน]

ตอนที่.10 : รัก....แรกพบ

--------------------------------------

.....ผมรีบสะบัดมือออกจากเป้ากางเกงของไอ้ภพทันทีที่สัมผัสโดนความแข็งแกร่งของมัน




แล้วก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าตี๋ๆ ที่กำลังขมวดคิ้วมองผมอยู่จนตาตี่ๆของมันเกือบจะเป็นเส้นตรง



ผมกำลังจะอ้าปาก..ปฏิเสธ แต่...กลับโดนนิ้วมือเรียวยาวของไอ้ภพมาทาบปิดปากผมเอาไว้



ไอ้ภพส่ายหน้า...แทนคำตอบ   คำปฏิเสธของผม...ไร้ความหมายไปในทันที


มันจูงผมเดินกลับเข้ามาในห้อง ก่อนที่จะผลักผมลงบนเตียงแล้วมันก็ตามขึ้นมาคล่อมตัวผมเอาไว้


ไอ้ภพก้มหน้าลงมาที่ซอกคอของผม ผมรีบเอาสองมือไปประคองหน้ามันเอาไว้  ห้ามการกระทำของมัน


มันมองผมด้วยสีหน้าสงสัย //มึงจะห้ามกูทำไม//


"ไอ้ภพ" ผมเรียกมันด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา


"มึงมีไรอีก ห้ามกูทำไมเนี่ย"


"เอ่อ....มึงทำแบบนี้กับทุกคนที่มึงพามาห้องหรือป่าวว๊ะ" ผมถามไอ้ภพ ทั้งๆที่รู้ว่า คำถามนี้อาจจะทำให้มันอารมณ์เสียได้


ไอ้ภพชะงักกับคำถามของผม มันลุกออกไปจากตัวผม แล้วก็พลิกตัวไปนอนตรงที่ของมัน



"กูขอโทษ ที่ทำให้มึงต้องคิดมาก จนคิดว่ากูเป็นคนไม่ดีขนาดนั้น" ไอ้ภพบอกผม


"เฮ้ย!! กูไม่ได้คิดว่ามึงเป็นคนไม่ดีอะไรนะ กูแค่ถามเฉยๆ"


"ก็นั่นแหล่ะ ถ้ามึงไม่คิดกับกูแบบนั้น คำถามแบบนี้จะเกิดขึ้นกับมึงได้ยังไงไอ้ภูมิ"


ผมได้ยินที่ไอ้ภพพูด ก็จุกๆในความรู้สึก ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เหมือนกับผมมองว่ามันเป็นคนไม่ดี


"เอ่อ....กู....กู..."






"ไอ้ภูมิ มึงเชื่อเรื่องรักแรกพบมั๊ยว๊ะ"




....อยู่ๆไอ้ภพก็เอ่ยปากถามผม


...ผมพลิกตัวนอนตะแคงหันไปทางไอ้ภพ ไอ้ตี๋นั่นนอนหงายเอาสองมือประสานกันไว้ที่ท้ายทอย มันเหม่อมองไปบนเพดานห้อง



"มึงเคยมีรักแรกพบหรอ" ผมถามไอ้ภพ


"อือ กูรักตั้งแต่วันแรกที่กูเจอ ถึงจะเป็นการเจอกันแบบไม่ค่อยดีก็เหอะ" ไอ้ภพพูดสายตาของมันก็ยังคงมองอยู่บนเพดานห้อง



"ใครว๊ะ...?"  ผมถามไอ้ภพ แล้วก็หันกลับมานอนหงายเหมือนมัน



 แต่..!!  คำตอบของไอ้ภพทำให้ผมต้องพลิกตัวกลับมามองมันอีกครั้งนึง



"ก็มึงไงไอ้ภูมิ" ไอ้ภพตอบผมด้วยน้ำเสียงนิ่งๆตามสไตล์ของมัน



ผมได้ยินก็นิ่งเงียบ....เป็นเพราะไม่รู้จะพูดอะไร บอกความรู้สึกในตอนนั้นไม่ได้ว่ากำลังรู้สึกยังไง



"มึงคงไม่เชื่อกูสินะ" ไอ้ภพพูดอีก คงเพราะเห็นว่าผมนิ่งเงียบไป มันพลิกตัวมานอนตะแคงหันมาทางผม



"กูรู้สึกแปลกๆกับมึงตั้งแต่กูเห็นหน้ามึงครั้งแรก ตอนที่มึงมาช่วยน้องมึง

กูรู้สึกผิดนะที่ทำร้ายไอ้ภีมวันนั้น กูบอกกับตัวเองว่าถ้ามีโอกาสได้เจอมึงอีก

กูจะเข้าไปขอโทษมึงด้วยตัวของกูเอง จนวันนั้นแหล่ะเป็นมึงที่เข้ามาหากูเอง

มึงอาจจะคิดว่ากูเป็นคนเกเร เลวร้าย แต่ที่ผ่านมาก็คงทำให้มึงรู้แล้วใช่มั๊ยว่ากูไม่ได้เป็นคนแบบนั้น

ความผิดที่กูทำกับมึง....ทำให้กูไม่กล้า...แม้แต่จะพูดว่า..." จู่ๆไอ้ภพก็หยุดพูดไป



ทำให้ผมต้องเงยหน้าไปมองมัน



"พูดว่าไรว๊ะ" ผมถามไอ้ภพ



"กูรักมึง" ไอ้ภพบอกผม สายตาของมันมองมาที่ผม


ผมได้ยินก็อึ้ง นิ่งเงียบไป สองคนตกอยู่ในความเงียบ



"ไอ้ภพ....ทำไมมึงต้องรักกู กูไม่มีอะไรที่จะให้มึงได้ เท่าที่มึงให้กูทุกวันนี้

กูมีแต่ตัว หัวนอนปลายตีนก็ยังไม่รู้อนาคต" ผมบอกไอ้ภพ ทำลายความเงียบที่เกิดขึ้นชั่วขณะในตอนนั้น


"ไอ้ภูมิ" ไอ้ภพเรียกผมแล้วก็เอื้อมแขนมาดึงตัวผมให้ไปนอนหนุนหน้าอกของมัน



ไอ้ภพเอามือมาลูบหัวผมเบาๆ ผมรู้สึกดีที่มันทำแบบนี้



"หัวนอนปลายตีนของมึงก็อยู่ที่กูนี่ไง อนาคตของมึงก็อยู่กับกูนี่ไง

มึงไม่ต้องเอาอะไรมาให้กูหรอก กูขอแค่สามอย่างจากมึง"



"อะไรว๊ะ สามอย่าง"



"ตัวของมึง หัวใจของมึง แล้วก็ความรู้สึกทุกๆอย่างของมึง กูขอให้ทั้งหมดมาเป็นของกู กูจะดูแลมันเอง"


ไอ้ภพบอกผม พร้อมกับกอดผมแน่นขึ้น ผมก็ค่อยๆเลื่อนมือไปกอดไอ้ภพเหมือนกัน ผมซุกหน้าเข้าหาหน้าอกหนาๆของไอ้ภพ


เพื่อไม่ให้มันรู้ว่า ผมกำลังร้องไห้ แล้วผมก็กลั้นไว้ไม่อยู่ ปล่อยโฮออกมา จนไอ้ภพตกใจ


เพราะคำพูดของไอ้ภพ ทำให้ผมร้องไห้ ชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยได้สัมผัสที่อบอุ่นแบบนี้จากใครมาก่อน



ทั้งคำพูดและการกระทำ!!



"ไอ้ภูมิ มึงไม่ต้องร้องไห้นะ" ไอ้ภพปลอบผม พร้อมกับเอาสองมือมาเช็ดน้ำตาให้ผม


ผมก้มหน้าลงไปซบกับหน้าอกของไอ้ภพอีก น้ำตาผมไหลจนเสื้อไอ้ภพเปียก


 ไอ้ภพเอามือมาลูบหัวปลอบผม มืออีกข้างก็ลูบหลังผมเบาๆ


"ขี้แงเป็นเด็กๆไปได้นะมึงเนี่ย" ไอ้ภพว่าผม


"ก็มึงพูดซ๊ะ" ผมสะอึกสะอื้นต่อปากต่อคำกับมัน


"เออๆ นอนเลย กูหมดอารมณ์ทำอย่างอื่นละ จะสวีทเสือกพามาดร่ามา"



ไอ้ภพก็ยังคงเป็นไอ้ภพที่กวนตีน



ผมสะอึกสะอื้นจนหลับไปในอ้อมกอดของไอ้ภพ




     .
     .
     .
     .
     .


...ตื่นมาตอนเช้าผมก็ยังคงอยู่ในอ้อมกอดของไอ้ภพ ผมขยับตัวตื่น ทำให้ไอ้ภพรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วย



"อือ....จะรีบตื่นทำไมว๊ะ มีเรียนบ่าย" ไอ้ภพพูดเบาๆพร้อมกับดึงตัวผมลงไปนอนกอด



"กูมีเรียนเช้า ปล่อย จะไปอาบน้ำ" ผมบอกไอ้ภพ



มันถึงได้ลืมตาขึ้นมา แล้วมองหน้าผม ก่อนที่มันจะยิ้ม


"ร้องไห้จนตาบวมเลยนะมึงไอ้เด็กน้อย" ไอ้ภพล้อผม


"ก็ใครทำให้กูร้องหล่ะ ปล่อย" ผมบอกไอ้ภพ


"อีกอย่าง กูไม่ใช่เด็กน้อยแล้วนะ" ผมว่าไอ้ภพ


"ก็น้อยกว่ากูหล่ะว๊ะ ฮ่าๆ" ไอ้ภพบอกผม ผมถึงรู้ได้ทันทีว่ามันหมายถึงอะไร


"ทะลึ่งนะมึงอ่ะ" ผมว่ามันก่อนที่จะลงจากเตียงไปอาบน้ำเตรียมตัวไปเรียน


...ผมออกมาจากห้องน้ำ ไอ้ภพก็ลุกไปล้างหน้าแปรงฟัน



"เดี๋ยวกูไปส่งที่คณะ" ไอ้ภพบอกผม


"มีเรียนบ่ายก็นอนต่อดิ จะไปส่งทำไม"



"ก็กูจะไปส่งแฟนกูอ่ะ" ไอ้ภพบอกผม


ผมก็เลยเงียบๆไป เพราะรู้ว่าถ้าห้ามมันไปก็ไม่เป็นผล มันดื้อจะตาย


ไอ้ภพนั่งรอผมจนแต่งตัวเสร็จ ก็เตรียมตัวจะออกจากห้อง



ผมกำลังจะเปิดประตูห้อง ไอ้ภพก็ดึงมือผมเอาไว้ แล้วพลิกตัวผมให้หันกลับไปหามัน



"มีไรว๊ะ"



"มีอีกเรื่องที่กูยังไม่ได้เคลียร์กับมึง" ไอ้ภพบอกผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง



"เรื่องไรอีก"



"กูไม่เคยพาใครมาบนห้องนอกจากมึงแล้วก็ส้มเพื่อนของกู

แล้วคนที่กูมีอะไรด้วยก็มีมึงแค่คนเดียว เพราะฉะนั้นเลิกคิดว่ากูเป็นคนเลวร้าย" ไอ้ภพบอกผม



"เออ...กูขอโทษที่คิดไม่ดีกับมึง" ผมบอกไอ้ภพ



"เข้าใจนะ...แล้วมึงก็ห้ามติดต่อเจ๊ต้นอะไรนั่นอีก เดี๋ยวเย็นนี้มึงเตรียมเปลี่ยนเบอร์โทรเลย กูจะพาไปเปลี่ยนเอง" ไอ้ภพบอกผม


ผมก็เงียบไม่ตอบอะไรมันไป มันจะทำอะไรก็ตามๆใจมัน


ไอ้ภพพาผมมาส่งที่หน้าคณะ ก่อนมันจะกลับก็สั่งผมไว้ว่าเดี๋ยวจะมารับ ผมจะปฏิเสธเหมือนเมื่อก่อนก็ไม่ได้


ผมพยักหน้าให้มันก่อนจะเดินเข้าคณะไป หันกลับไปก็เจอกับขจีแล้วก็รัศมี ที่คงจะยืนมองอยู่ตั้งแต่แรก



"แหม่ ภูมิ....ทำไมภพถึงมาส่งภูมิได้หล่ะเนี่ย" ขจีถามผม


"เอ่อ....ก็..ก็ภูมิอยู่กับมันอ่ะ" ผมบอกขจี



"ห๊ะ...นี่หมายความว่า ภูมิอยู่หอกับนายภพหรอ แล้ว..บ้านหล่ะ" ขจีถามผม



.....ผมตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ขจีกับรัศมีฟัง แต่ไม่ได้เล่าตอนที่ได้เสียกับไอ้ภพ


"โชคร้ายจังนะภูมิ ทำไมพ่อเลี้ยงถึงใจร้ายจัง" รัศมีบอกผม


"แต่ภพก็ดีจังนะ ไม่งั้นภูมิคงได้ขายตัวแล้วแน่ๆ แต่ว่า...ภพกับภูมิไม่ได้มีอะไรกันใช่มั๊ย" ขจีถามผม



"อื้ม ภพมันแค่ช่วยภูมิอ่ะ นี่ภูมิก็จะย้ายออกมาละ ได้หอใหม่แล้ว อยู่ซอยเกหนึ่ง"



"อ่อๆ ทำไมไม่อยู่กับภพต่อหล่ะ"


"เกรงใจอ่ะ มันช่วยภูมิหลายอย่างแล้ว"


"อือ ภพนี่ดูเป็นคนดีจัง แล้วนี่อีกภพนึง....เฮ้อ...จะจิ้นใครดีหล่ะเนี่ย" ขจีบ่นพร้อมทำท่าปวดหัว


ผมกับรัศมีก็ขำๆกันกับท่าทางของขจี


"สวัสดีครับทุกคน คุยอะไรกันอยู่หรอครับ" เป็นนายภพที่เข้ามาทักทายพวกผม


"อ้าวภพ สวัสดีค่ะ" รัศมีทักทายนายภพ ผมก็หันไปยิ้มให้


"ไปกินข้าวกันเหอะ ไอ้มาร์คกับไอ้เบียร์มาหรือยังก็ไม่รู้" ผมชวนสามคนนั้นไปกินข้าว



"เออ ไอ้ภูมิ มึงจะย้ายเข้าหอตอนไหนอ่ะ ให้กูไปช่วยขนของมั๊ย" นายภพถามผม


"ต้นเดือนอ่ะไม่ต้องช่วยหรอก ของกูไม่มีอะไรเลยต้องซื้อใหม่หมด มีแต่เสื้อผ้าไม่กี่ชุดเอง" ผมบอกนายภพ


นายภพก็พยักหน้าเข้าใจ



"แล้วนี่ มาร์คกับเบียร์รู้เรื่องยังอ่ะภูมิ" รัศมีถามผม


"เดี๋ยวเล่าให้พวกมันฟังวันนี้แหล่ะ" ผมตอบกลับไป


....หลังจากกินข้าวเสร็จ พวกเราก็เข้าเรียนกันครับ ผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้นายภพ ไอ้มาร์ค ไอ้เบียร์ฟัง

ซึ่งทุกคนก็เข้าใจ แล้วก็ไม่มองว่าไอ้ภพเป็นศัตรูอีกต่อไป เพราะจริงๆแล้วภาพที่ผมเห็นไอ้ภพวันที่ทำร้ายไอ้ภีม

ผมก็คิดว่ามันเป็นนักเลง นิสัยไม่ดี แต่จริงๆแล้วเท่าที่ได้มาสัมผัสมัน ไอ้ภพก็เป็นแค่คนธรรมดาคนนึงที่ไม่ได้เลวร้ายอะไร

ไม่มีอิทธิพลหรือความเป็นนักเลงอะไรเลย


เย็นนั้นหลังจากเรียนเสร็จ ไอ้ภพก็มารอรับผมที่หน้าคณะ

ผมเดินออกมาก็เจอมันในชุดกางเกงยีนส์ สวมเสื้อชอร์ปสีน้ำเงินประจำคณะของมัน จอดมอไซค์รอผมอยู่

พวกผู้หญิงหลายคนเห็นมันก็มองกันใหญ่ คงจะ งง ว่าระดับรองเดือนมหาวิทยาลัยมานั่งรอใครที่คณะวิทยาศาสตร์




ผมเดินไปถึงตัวมัน ก็ขึ้นไปซ้อนรถ ไอ้ภพก็พาผมไปที่ร้านโทรศัพย์เพื่อเปลี่ยนเบอร์โทร
ก่อนที่จะพากันไปร้านพี่พลอยเพื่อทำงานตามปกติครับ


วันนี้มีรุ่นพี่ที่คณะผมมาทานข้าวที่ร้านนี้ พอเห็นว่าผมมาเป็นเด็กเสิร์ฟที่นี่ก็พากันแซวใหญ่เลย


ไอ้ภพก็หน้าบึ้งเลยที่เห็นว่าผมโดนรุ่นพี่แซว ผมนี่กลัวว่ามันจะไปวีนลูกค้ามาก แต่ก็ผ่านไปด้วยดีครับ


ไอ้ภพยังคงจ้องตามผมทุกฝีก้าวในขณะที่เดินเสิร์ฟอาหาร จนบางครั้งผมก็รู้สึกเกร็งๆ


ได้จังหว่ะผมลากมันไปหลังร้าน


"นี่มึงจะมองตามกูทำไมเนี่ย" ผมออกมาบ่นมันที่หลังร้าน


"กูก็จะดูไง ว่าใครมองแฟนกูบ้าง" ไอ้ภพบอกผม


"มึงเว่อร์เกินไปละ กูผู้ชาย ใครจะมองก็ไม่เสียหาย" ผมบอกไอ้ภพ


"แต่กูหึง" ไอ้ภพบอกผม


"มึงนี่นะ...." ผมว่ามันแล้วก็พูดอะไรไม่ออก กับเหตุผลนี้ของมัน


"มึงเลิกมองกูได้ละ กูเกร็งจนทำอะไรไม่ถูกละเนี่ย" ผมบอกมัน


"เออๆ ไม่มองก็ไม่มองว๊ะ"



"เออ พูดง่ายๆแบบนี้ดิว๊ะ ค่อยคุยกันรู้เรื่องหน่อย" ผมบอกไอ้ภพ


"หึงอะไรไม่เข้าเรื่อง" ผมว่ามันอีก


"นึี่มึงยังไม่เข้าใจเรื่องรักแรกพบหรอว๊ะ" ไอ้ภพถามผม


"มึงนั่นแหล่ะที่ไม่เข้าใจ" ผมบอกมัน


"ไม่เข้าใจยังไงว๊ะ" ไอ้ภพถามผมอีก


"รักแรกพบอ่ะ เค้าไม่มาหึงกันแบบนี้หรอก มึงมีความสุขหรอที่มานั่งระแวงแบบนี้อ่ะ" ผมถามไอ้ภพ มันก็เงียบไป


"เออหว่ะ กูคงเข้าใจคำว่ารักไม่ดีพอ" ไอ้ภพบอกผม


"มึงเข้าใจดีแล้วหล่ะ กูยังรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ได้เป็นรักแรกพบของมึง" ผมบอกไอ้ภพแล้วก็ยิ้มให้มัน


"มึงก็พูดแบบเนี้ย จะไม่ให้กูรักได้ไงว๊ะไอ้เหี้ยภูมิ" ไอ้ภพบอกผมพร้อมกับเอามือมาเขย่าหัวผมเล่น


"เหี้ยภพ ผมเสียทรงหมด" ผมปัดมือไอ้ภพออกแล้วก็ว่ามัน




...............

[็็ฮิคาริ]

 

เขินนนนนน เค้าบอกรักกันแล้วอ่ะ อิอิ

[iceman555]

 

[❣☾月亮☽❣]

แหม. นี่มันบังคับเป็นแฟนใช่เปล่าภพ
อยากให้อีกภพนึงเป็นเพื่อนที่ดีน่ะ หวังว่าคงไม่จีบนะถ้าจะจีบก็สายไปแล้ว
ภูมิน่ารักอะ. เนียนๆเป็นรักแรกของกันและกันไปเลย. ขนาดเจอกันทุกเย็นยังหึงขนาดนี้ ถ้าแยกห้องกันจะยังไงเนี่ย
สงสัยไอ้เจ้าภพต้องมาเยี่ยมบ่อยๆแล้วเพราะอีกภพนึงอยู่ใกล้กว่า

[Kawaii]

เป็นการบอกรักที่แกมบังคับมากอ่ะ

ส่วนนายเอกก็รับแบบเนียนๆเลยนะ

น่าร๊ากกกกก ส่วนอีกภพนึงขอให้เข้ามาใน

ฐานะเพื่อนนะ กลัวดราม่า 

[Bellze12]

น่ารัก

[ฟูจิซัน]

ตอนที่.11 : ไม่อยากให้ย้ายหอ

--------------------------------------

//วันนี้แล้วสินะที่ไอ้ภูมิต้องย้ายหอ เฮ้อ..!!!! ไม่อยากให้มันย้ายเลย มึงแฟนกูนะเว๊ยทำไมต้องแยกจากกูด้วยว๊ะ//

ก้องภพ คิดในใจพร้อมกับเอาเสื้อชอร์ปสีน้ำเงินมาสวมทับก่อนที่จะขี่มอเตอร์ไซค์ออกจากคณะวิศวกรรมศาสตร์เพื่อ

ที่จะไปรับ "ภูมิ" ที่เพิ่งจะได้แต่งตั้งเป็น "สถานะแฟน" ของเค้าได้ไม่นานนี้


"ภพ" ก้องภพ ยุทธานาโยธิน : หนุ่มสุดหล่อเจ้าของตำแหน่งเดือนคณะวิศวะและรองอันดับหนึ่งเดือนมหาวิทยาลัยอาจจะเลือดร้อนไปบ้างตามประสาวัยรุ่น แต่ด้วยความที่มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบทำให้ก้องภพ เป็นคนที่มีจิตใจดีเรียบง่าย ไม่หวือหวา....ส่วนเรื่องความรัก..นี่แหล่ะ..ขี้หึงตัวพ่อเลยหล่ะ


ก้องภพ ขี่มอเตอร์ไซค์มาจนถึงหน้าคณะวิทยาศาสตร์ ซึ่งเป็นคณะที่ ภูมิ แฟนของเค้าเรียนอยู่ ทั้งภพและภูมิ

เพิ่งจะตกลงเป็นแฟนกันเมื่อไม่นานมานี้ ด้วยการขอเป็นแฟนแกมบังคับตามสไตล์ของก้องภพ

ถ้าถามถึงการเจอกันครั้งแรกของทั้งคู่ มันอาจจะไม่สวยงามน่าประทับใจมากนัก แต่นั่นก็ทำให้ความรักเกิดขึ้น

มาในความรู้สึกของก้องภพที่อยากจะดูแลผู้ชายที่ชื่อภูมิ...ไปตลอดชีวิต


"ภูมิ" ภูมิ รัตนไพศาล : หนุ่มหล่อคณะวิทยาศาสตร์ ผู้มีโชคชะตาที่ไม่ค่อยสวยงามมากนัก เค้าได้รับการเลี้ยงดูมาในครอบครัวที่แม่กับพ่อต้องแยกทางการ โดยที่ภูมิต้องอยู่กับแม่ตั้งแต่เด็กๆ แล้วไม่นานแม่ก็มีสามีใหม่ สามีใหม่ของแม่มีฐานะที่ร่ำรวย สามารถเลี้ยงดูภูมิได้อย่างสบายๆ ภูมิจึงใช้ชีวิตในวัยเด็กจนโตก่อนที่จะเข้ามหาวิทยาลัยอย่างสบายๆเช่นเดียวกับลูกคนที่มีฐานะดีคนอื่นๆ จนวันนึงโชคชะตากลับพลิกผัน มีเหตุการณ์ที่ทำให้ภูมิต้องโดนไล่ออกจากบ้าน...และโดนตัดขาดทุกสิ่งอย่างจากครอบครัว...แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี.....ที่เค้ายังได้รับการโอบกอดด้วยความรักจากผู้ชาย...ที่ชื่อ..ก้องภพ


"อยู่ไหนว๊ะ"..ก้องภพพึมพัมๆ พร้อมกับมองผู้คนตรงหน้า ที่ตอนนี้มีแต่เสื้อชอร์ปสีน้ำตาลเดินผ่านหน้าเค้าเต็มไปหมด

เสื้อชอร์ปสีน้ำตาลเป็นเสื้อชอร์ปประจำคณะวิทยาศาสตร์ที่ภูมิเรียนอยู่


//อ๊ะ..นั่นไง แม่งคุยกับใครอยู่ว๊ะ// ก้องภพคิดในใจ ทันทีที่เค้าเห็นภูมิกำลังยืนคุยอย่างสนิทสนมกับเพื่อนผู้ชายคนนึงไม่ไกล

จากสายตาของเค้ามานัก เค้าตัดสินใจขับมอเตอร์ไซค์เข้าไปใกล้ๆแล้วบีบแตรเสียงดัง


ปรี๊นนนน...ปรี๊นนนนน!!!!


เสียงแตรรถทำให้ภูมิต้องหันมามอง แล้วก็ต้องทำหน้าคิ้วขมวดเมื่อรู้ว่า คนที่บีบแตรรถใส่เค้าคือก้องภพ



"ภพ งั้นกูไปก่อนนะเจอกันพรุ่งนี้" ภูมิบอกลานายปุณภพ ก่อนที่จะรีบวิ่งขึ้นไปซ้อนท้ายรถของก้องภพ


"ภพ" ปุณภพ วีรวัฒนา : อีกหนึ่ง..ภพ..หนุ่มหล่อประจำคณะวิทยาศาสตร์ เป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกับภูมิ ที่รักและเป็นห่วงภูมิมากหลังจากได้รับฟังเรื่องราวของภูมิ ปุณภพ ไม่ใช่เกย์ แต่คนอื่นๆชอบคิดว่าเค้าเป็นเกย์ เพราะชอบอยู่กับภูมิและไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆในคณะ แถมยังอยู่หอเดียวกันอีก จนได้ชื่อว่าเป็นคู่จิ้นประจำภาควิชา และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ ก้องภพ แผลงฤทธิ์ความหึงใส่ภูมิอยู่บ่อยๆ


"ทำไมต้องบีบแตรดังขนาดนั้นว๊ะ" ภูมิว่าก้องภพ หลังจากขึ้นไปซ้อนท้ายรถมอไซค์


ก้องภพหันหน้ามาใช้สายตามองก่อนที่จะหันกลับไปแล้วเร่งเครื่องออกจากตรงนั้น.....ไร้คำตอบ!!

ภูมิเลยนั่งซ้อนท้ายไปอย่างเงียบๆ


ทั้งสองคนพากันมาถึงร้านพี่พลอยซึ่งเป็นพี่สาวของก้องภพ ซึ่งภูมิทำงานพาร์ทไทม์อยู่ที่ร้านนี้ และวันนี้ภูมิก็จะได้รับค่าจ้าง

แล้วก็จะย้ายหอด้วย ก้องภพก็เลยจะพาภูมิไปหาซื้อของใช้ที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆมหาวิทยาลัย ทั้งๆที่ใจเค้าไม่อยากให้ภูมิย้าย

หอเลยซักนิด


"ไหนดูดิ๊ พี่พลอยให้ตังค์มาเท่าไหร่" ก้องภพพูดพร้อมกับเข้ามากอดคอภูมิ เอียงหน้าเข้ามาจนจมูกของเค้าชนกับแก้มของภูมิ

เบาๆนั่นคือเจตนาจริง ในขณะที่การขอดูตังค์ในมือของภูมิคือข้ออ้าง


ภูมิชะงักนิดนึง ก่อนที่จะรู้ตัวว่าตอนนี้โดนไอ้ภพของเค้าขโมยหอมแก้มเข้าซ๊ะแล้ว เขาเอียงหน้าหนีจมูกของก้องภพ


"พี่พลอยรู้ว่าจะย้ายหอ เลยให้มาตั้งห้าพันเลยอ่ะ ตอนแรกกูจะไม่เอาแต่พี่พลอยบอกให้เอามาไว้เผื่อต้องซื้อของใช้อื่นๆ" ภูมิหันไปบอกก้องภพด้วยความดีใจ


ก้องภพปรับสีหน้าเป็นหน้านิ่งๆ ก่อนที่จะพยักหน้าให้ภูมิ "เออ ดีแล้ว ย้ายหอใหม่ต้องใช้ตังค์เยอะแล้วตอนนี้มึงมีเท่าไหร่" ก้องภพเอ่ยปากถามภูมิ

ชายหนุ่มที่ถูกถามหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาแล้วหยิบเงินที่มีอยู่ออกมานับ ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาตอบก้องภพ "แปดพันนิดๆ"


"ค่ามัดจำหกพัน มึงเหลือสองพันจะทำไรได้ว๊ะ" ก้องภพถาม ฝ่ายตรงข้ามก็เงียบไป


"เออหว่ะ มันมีค่ามัดจำอีกนี่หว่า" ภูมิพูดพึมพัมๆเบาๆ ก่อนที่จะทรุดตัวนั่งลงตรงหน้าร้าน ก้องภพก็นั่งลงข้างๆ


"ทำไงดีว๊ะตังค์ไม่พอ" ภูมิแสดงท่าทางกังวลออกมาจนก้องภพต้องเอาแขนมากอดคอลูบไหล่ปลอบใจ


"ป่ะ ไปซื้อของกัน" ก้องภพพูดก่อนที่จะดึงตัวภูมิให้ยืนขึ้น


"จะไปซื้อได้ไง ก็เห็นอยู่ว่าเงินไม่พอ จ่ายค่ามัดจำหอก็เหลือไม่พอใช้แล้ว" ภูมิบอกก้องภพ แล้วก็ยืนนับเงินที่มีอยู่ในมือซ้ำๆราวกับว่ามันจะเพิ่มจำนวนขึ้นมาได้


ก้องภพเอามือไปจับมือของภูมิให้หยุดนับ


"มึงเอาเงินเก็บไว้ใช้เถอะ เดี๋ยววันนี้กูจัดการเอง" ก้องภพบอกภูมิ ภูมิมองหน้าก้องภพ พร้อมกับสายตาสงสัยในคำพูดของฝ่ายตรงข้าม


แต่...เหมือนก้องภพจะรู้ทันความสงสัยในสายตาของภูมิ ชายหนุ่มรีบตัดบทด้วยการจูงมือภูมิไปหลังร้าน เปิดประตูด้านหน้ารถยนตร์ของพี่สาวแล้วผลักภูมิเข้าไปนั่งในนั้น ก่อนที่ตัวเองจะมาเป็นคนขับพาภูมิออกไป


"จะไปไหน" ภูมิถามก้องภพ


"ก็พามึงไปซื้อของไง ไม่ต้องถามอะไรแล้ว หลังจากนี้มึงมีหน้าที่แค่เลือกๆของที่ต้องการ แค่นั้น" ก้องภพบอกภูมิ อีกฝ่ายก็เงียบไป


ทั้งสองคนมาถึงห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง จอดรถเสร็จก็พากันเค้าไปภายในห้าง


"หาไรกินกันก่อนมั๊ย" ก้องภพถามภูมิ


"เอาดิ"


...ก้องภพพาภูมิเข้าไปในร้านไอศกรีมร้านนึง ทั้งคู่สั่งไอศกรีมมากิน


ภูมิมองหน้าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าของเค้า อีกฝ่ายกำลังนั่งก้มหน้ากินไอติมอย่างเงียบๆ


"ไอ้ภพ" เค้าเรียกก้องภพ


ก้องภพเงยหน้าขึ้นมามองภูมิ


"เรียกทำไม ไอติมไม่อร่อยหรอ" ก้องภพถามภูมิก่อนที่จะเอื้อมมือมาหยิบลูกเชอรี่ในถ้วยไอติมของภูมิส่งเข้าปากตัวเอง


"มึงแน่ใจแล้วหรอที่จะมีกูอ่ะ" ภูมิเอ่ยปากถามก้องภพ


ก้องภพหยุดการกินในทันที ภูมิรู้ได้ในทันทีว่าคำถามนี้ของเค้าอาจจะทำให้ก้องภพอารมณ์เสียขึ้นมาได้


"แล้วมึงมีกูมั๊ยหล่ะ" ก้องภพถามกลับ


ภูมิพยักหน้า แล้วตอบว่า "มี"


"มึงก็มีกู แล้วยังจะมาถามกูอีกทำไม กินๆไป อย่ามาไร้สาระเดี๋ยวจะเจ็บตัว" ก้องภพขู่ภูมิ จนอีกฝ่ายยอมเงียบไป


//ในหัวใจมีรอยยิ้ม//


หลังจากทั้งสองคนกินไอศกรีมเสร็จ ก็พากันไปโซนเครื่องนอนเพื่อหาซื้อชุดผ้าปูที่นอน หมอน หมอนข้าง ผ้าห่ม ก้องภพให้สิทธิ์ภูมิเลือกได้อย่างเต็มที่ เค้าใช้บัตรเครดิตที่ตัวเองมีรูดจ่ายค่าของทั้งหมดให้กับภูมิ


"อ่ะ เก็บใบเสร็จไว้ แล้วค่อยมาผ่อนจ่ายกูทีหลัง" ก้องภพบอกภูมิ ทั้งๆที่เค้าสามารถที่จะจ่ายค่าของให้ภูมิได้ทั้งหมด แต่เพื่อความสบายใจและก็รู้ว่าภูมิคงไม่ยอมถ้าเค้าจะจ่ายให้ฟรีๆ ก็เลยต้องใช้วิธีนี้แทน


"อื้ม ได้ๆ ขอบใจนะเว๊ย" ภูมิรับใบเสร็จมาแล้วก็ขอบใจก้องภพ


"เอาไรอีกมั๊ย" ก้องภพถามภูมิ


"อืม...พอแค่นี้ก่อนดีกว่า เดี๋ยวสิ้นเดือนตังค์ไม่พอจ่าย" ภูมิตอบก้องภพ



"เออๆตามใจ เพราะซื้อไปวันนี้มึงก็ยังไปนอนหอใหม่ไม่ได้อยู่ดี ต้องเอากลับไปซักก่อน"


"อืม"


....ทั้งสองคนช่วยกันขนของลงไปที่รถ ก่อนที่จะพากันกลับมาที่หอของก้องภพ แวะเอาชุดที่นอน ผ้านวม ผ้าปูที่นอนส่งซัก
ส่วนของที่เหลือก็เอามาไว้ที่ห้องของก้องภพก่อน


"ขอบใจมึงมากนะไอ้ภพ ที่พากูไปซื้อแล้วก็ออกตังค์ให้กูก่อน" ภูมิบอกก้องภพ


"ความจริงกูอยากซื้อให้มึงเลยนะ"


"ไม่ได้หรอก ของกูกูก็ต้องจ่ายเองดิ"


"ก็เพราะอย่างงี้ไง กูรู้ว่ายังไงมึงก็ต้องปฏิเสธถ้ากูจะจ่ายให้ฟรีๆ" ก้องภพบอกภูมิ


ชายหนุ่มเดินไปถอดเสื้อชอร์ปออกแขวน แล้วก็ล้มตัวลงนอนบนที่นอน ส่วนภูมิก็มัวแต่หยิบหมอนกับหมอนข้างออกมาพิจารณา


"มึงไม่เอารถไปคืนพี่พลอยหรอ" ภูมิถามก้องภพ


"ดึกๆค่อยเอาไปคืนวันนี้มันนอนที่ร้าน ไปตอนนี้รถติด" ก้องภพบอกภูมิ


ภูมิวางมือจากหมอนกับหมอนข้างของเค้าแล้วก็ถอดเสื้อชอร์ป ก่อนที่จะไปล้มตัวลงนอนข้างๆก้องภพ


ก้องภพพลิกตัวมากอดภูมิ


"ไอ้ภูมิ กูไม่อยากให้มึงย้ายหอเลย อยากให้มึงอยู่กับกู"


"เออ ตอนนี้กูก็รู้สึกไม่อยากย้ายแล้วหว่ะ อยากอยู่กับมึง" ภูมิตอบก้องภพ ก่อนที่จะพลิกตัวหันหน้าเข้าหาอ้อมกอดของก้องภพ



ก้องภพต้อนรับภูมิด้วยการก้มหน้ามาประกบปากของเค้าเข้ากับริมฝีปากบางของภูมิ ครั้งนี้ทั้งสองคนต่างก็รู้ความต้องการของกันและกัน.....ทุกอย่างก็เลยสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี


สองชั่วโมง...ผ่านไป ภูมินอนอยู่ในอ้อมกอดของก้องภพ หลังจากเสร็จกิจกรรมบนเตียง


"ตื่นไปอาบน้ำดิ จะได้เอารถไปคืนพี่พลอย" ภูมิบอกก้องภพที่ยังคงนอนหลับตาอยู่


"อืม ไปอาบพร้อมกันเลยป่ะ" ก้องภพดันตัวเองลุกขึ้นจากที่นอนแล้วก็เดินร่างกายเปลือยเปล่าเข้าห้องน้ำ


"ไปหยิบผ้าขนหนูแล้วตามกูเข้ามาในห้องน้ำ" ก้องภพตะโกนสั่งภูมิ


ภูมิเดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วก็ตามก้องภพเข้าไปในห้องน้ำ แต่การอาบน้ำครั้งนี้มันไม่ง่ายเหมือนอย่างที่ภูมิคิด เมื่อก้องภพดึงเอาบรรยากาศบนเตียงเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว เข้ามาอยู่ในห้องน้ำด้วย ถึงจะเปลี่ยนสถานที่แต่ความเร่าร้อนก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง แม้ครั้งนี้เสร็จสิ้นไปอย่างรวดเร็วไม่เหมือนกับทำบนเตียงนุ่มๆก็เถอะ แต่มันก็เพียงพอที่ทั้งสองคนจะแสดงความรักต่อกัน


ทั้งสองคนแต่งตัวเสร็จ ก็พากันออกจากห้อง ก้องภพยังสบายๆกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อกี้ แต่ภูมิดูเหมือนจะมีปัญหานิดหน่อยเพราะเค้ายังรู้สึกเจ็บๆ จุกๆที่ก้น จากการที่เพิ่งจะโดนก้องภพล่วงล้ำเข้ามาเมื่อกี้นี่ จึงทำให้เดินไม่ค่อยถนัด แต่ก็ไม่ลำบากอะไรมากเค้าพยายามทำตัวให้เป็นปกติ


หลังจากที่เอารถยนตร์ไปคืนพี่พลอย ก้องภพก็ขี่มอไซค์พาภูมิกลับหอ


"อย่าขี่ลงหลุมดิว๊ะ" ภูมิบอกก้องภพ เพราะถนนขรุขระ ทำให้รถลงหลุมบ่อยๆ มันสะเทือนต่อความบอบช้ำที่ก้นของภูมิ


"ทำไมว๊ะ ปวดฉี่หรอ แวะข้างทางป่าว" ก้องภพถามภูมิ


"ป่าวไม่ได้ปวดฉี่ แต่ปวดตูด"


ก้องภพได้ยินก็ถึงกับระเบิดหัวเราะออกมา กับสิ่งที่ภูมิพูด


"เหี้ยภพ ขำกูนะมึง ก็มึงอ่ะทำกู" ภูมิว่าก้องภพ


"เออๆ กูจะขับช้าๆละกัน แวะกินโจ๊กก่อนมั๊ยค่อยกลับไปนอน"


"แวะดิ หิวเหมือนกันหว่ะ"


ทั้งสองคนแวะที่ร้านโจ๊กรอบดึกเจ้าประจำ


"ป้าครับโจ๊กหมูใส่ไข่ไม่ใส่ขิงหนึ่งถุงครับ"


"สองเลยครับป้าแต่ของผมใส่ถ้วยนะครับ" ภูมิเดินเข้าไปบอกป้า หลังจากที่เค้าเห็นนายปุณภพยืนสั่งโจ๊กอยู่ก่อนแล้ว


"อ้าวไอ้ภูมิ ไปไหนมาว๊ะเนี่ย ไหนมึงบอกจะย้ายเข้าหอวันนี้ไง" ปุณภพถามทันทีที่หันมาเห็นว่าคนที่สั่งโจ๊กข้างๆเค้าคือภูมิ


"ยังหว่ะ เพิ่งไปซื้อที่นอนมา เอาไปส่งซัก คงอีกสองสามวันอ่ะ"


ปุณภพก็พยักหน้าเข้าใจ


"สั่งโจ๊กไปยัง" ก้องภพเดินเข้ามาแล้วก็กอดคอภูมิ คงเห็นว่าภูมิยืนคุยอยู่กับอีกภพนึง เลยต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ


"เออ กูสั่งแล้ว ของมึงอ่ะกินไร"


"โจ๊กกูได้ละ กูไปก่อนนะเจอกันพรุ่งนี้" ปุณภพบอกภูมิแล้วก็หิ้วถุงโจ๊กเดินออกไปจากร้าน


"คุยกันบ่อยนะมึงสองคนอ่ะ" ก้องภพบอกภูมิเบาๆด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น


"ก็มันเพื่อนกู ทำไมจะคุยไม่ได้ว๊ะ" ภูมิตอบก้องภพแล้วก็ยกถ้วยโจ๊กของตัวเองไปนั่งที่โต๊ะ


ซักพักก้องภพก็ตามมานั่งตรงข้าม


"อย่าปรุงเผ็ดนะเว๊ย เดี๋ยวแสบตูด ฮ่าๆ" ก้องภพบอกภูมิแล้วก็หัวเราะ


"เออ ขำกูนะมึง อดเหอะ ต่อไปนี้อย่าหวังจะได้กูอีก"


"เฮ้ยๆ กูแค่แซวเล่น อย่าพูดแบบนี้ดิว๊ะ เดี๋ยวก็หายเจ็บน่า ต่อไปกูจะทำเบาๆไม่ให้มึงช้ำเลย" ก้องภพรีบสัญญากับภูมิว่าจะไม่ทำให้เจ็บอีก

ภูมิได้ยินแต่ก็ไม่ตอบโต้อะไร เค้านั่งกินโจ๊กไปเงียบๆจนรู้สึกอิ่ม


"กูไปเซเว่นแป๊บนะ เดี๋ยวมา" ภูมิบอกก้องภพ ขณะที่เดินออกจากร้านโจ๊กเค้าเดินสวนกับผู้ชายกลุ่มนึงที่จำได้ว่าเป็นเพื่อนในกลุ่มก้องภพ แต่ภูมิก็ไม่ได้สนใจอะไร



"เฮ้ย ไอ้ภพ เดี๋ยวนี้มึงญาติดีกับไอ้ภูมิแล้วหรอว๊ะ" เพื่อนคนนึงในกลุ่มถามก้องภพที่นั่งกินโจ๊กอยู่


ก้องภพเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนที่รายรอบตัวเค้าอยู่ ก่อนที่จะพยักหน้าแทนคำตอบแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินโจ๊กต่อ


"ทำไมมึงไปดีกับมันได้ว๊ะ"


"เออ นั่นดิ นี่มึงเปลี่ยนแนวหรอว๊ะ แล้วบรรดาสาวๆของมึงอ่ะ"


ก้องภพปล่อยให้เพื่อนๆพูดกันจนจบ เค้าเงยหน้าขึ้นมาก่อนที่จะร่ายยาวให้เพื่อนๆฟัง

"พวกมึงยังต้องให้กูอธิบายอีกหรอว๊ะ แค่เราไปทำร้ายน้องมันผิดคนวันนั้นพวกมึงไม่รู้สึกผิดเลยหรอว๊ะ มึงรู้ป่ะไอ้ภูมิมันโดนไล่ออกจากบ้านก็เพราะเรื่องนี้อ่ะ ตอนนี้มันโดนตัดขาดทั้งหมด ไม่มีที่อยู่ ไม่มีคนส่งตังค์ให้กินให้ใช้ มึงคิิดว่ามันลำบากป๊ะว๊ะ แค่นี้ที่กูทำให้มันยังชดใช้ไม่พอเลย พวกมึงอ่ะช่วยอะไรมันได้บ้าง โดยเฉพาะมึงไอ้แบงค์ต้นเหตุก็มาจากมึงที่จับมาผิดตัวหาเรื่องผิดคน มึงคิดจะขอโทษมันบ้างป่าวว๊ะ แล้วคนที่พวกเราควรจะขอโทษมากที่สุดก็คือเด็ก คือน้องไอ้ภูมิ มันต้องเจ็บตัวฟรีๆโดยที่ไม่ได้ผิดอะไร โชคดีแค่ไหนที่พ่อแม่มันไม่แจ้งความจับพวกเราข้อหาทำร้ายร่างกายลูกเค้าอ่ะ อย่าตั้งแง่กูกับไอ้ภูมิอีก ถ้ายังเห็นว่ากูเป็นเพื่อนพวกมึง กูไปละเจอกันพรุ่งนี้" ก้องภพระบายอารมณ์ใส่เพื่อนๆแล้วก็ออกจากร้านมา


"เออ การบ้านอาจารย์จินดา กูทำเสร็จแล้ว ถ้าพวกมึงจะเอาไปลอกก็โทรมานะ ไปเอาที่หอกู"

ก้องภพหันมาบอกเพื่อนๆก่อนที่จะข้ามถนนไปหาภูมิที่เซเว่น

[❣☾月亮☽❣]

   เป็นชุดเลยนะภอืมๆ ไปหาน้องแล้วขอโทษซะด้วยจะดีกว่า จะได้เข้าใจตรงกัน เลิกแล้วกันไป
เรื่องที่บ้านภูมิยังไม่สะสางอีกเหรอ พ่อแม่ไม่คิดจะตามหาอะไรเลย ตัดขาดกันจริงๆดิ
เขามีสถานะมีกันและกันแล้วด้วยล่ะ มุ้งมิ้งเชียว   
เราก็คิดว่าอีกภพคงไม่มีอะไรหรอกเนอะ เป็นคู่จิ้นพอ

[iceman555]

 

[Kawaii]

เอิ่ม ฉากNC บรรยายเยอะกว่านี้ไม่ได้หรอคนเขียน
อยากรู้ว่า2ชั่วโมงนั้นทำอะไรบ้าง

ขำอ่ะ ภพใส่เพื่อนเป็นชุดๆเลย นี่คงรักภูมิมากกก
แต่ความขี้หึงนี่สิ น่ากลัว

ป.ล. เหมือนสำนวนการเขียนเปลี่ยนไปนิดนึงใช่มั๊ยคนเขียน เป็นกำลังใจให้นะมาต่อไวๆ

[SiHong]

งืออ่าน11ตอนรวดเลย สนุกมากๆวางไม่ลงเลยค่ะ555
รออ่านต่ออยู่นะคะเป็นกำลังใจให้ค่ะ

[็็ฮิคาริ]

อ่านตอนนี้แล้ว รู้สึกอิจฉาอินังภูมิมาก เพราะก้องภพดูจะรักมาก เทคแคร์ดีมาก

เอาใจใส่ ปกป้อง คือแบบอิจฉาอ่ะ ฮ่าๆ รอๆตอนต่อไปนะ

 

[mukmaoY]

เพิ่งได้มาอ่าน แบบว่าตกกะใจตอนเห็นชื่อซอย555
ภูมิจ๋าสนใจมาอยู่เก2กะเค้ามั้ยจ้ะ ยกห้องให้ฟรีๆเลย 
จะนอนรอใต้เตียงทุกวัน 

[lovewannabe]

นายภพนี่ แลโรคจิตๆชอบกลอ่ะ

[ฟูจิซัน]

ตอนที่.12 : นอนคนเดียวไม่ชิน

--------------------------------------

....วันนี้ภูมิต้องย้ายหอแล้ว เขาลางานกับพี่พลอยหนึ่งวันเพื่อจัดการย้ายหอ
ก้องภพก็บอกว่าจะมาช่วยย้าย แต่วันนี้ก้องภพเลิกเรียนทุ่มนึง


ภูมิเลิกเรียนตั้งแต่ห้าโมงเย็น ก็กลับมาที่ห้องจัดการพับเสื้อผ้าใส่กระเป๋า
มีแค่เสื้อผ้าจริงๆที่ต้องขนไปเข้าห้องใหม่ แล้วก็ที่นอน หมอน ผ้าห่ม ใช้เวลาไม่นานก็ขนของไปจนหมด

ส้มเพื่อนของก้องภพก็มาช่วยภูมิขนของขึ้นห้อง

"นี่ส้มไม่ได้เรียนกับไอ้ภพหรอถึงมาช่วยภูมิขนของได้อ่ะ" ภูมิถามส้มเพราะเห็นว่าไอ้ภพเลิกเรียนทุ่มนึง แต่ทำไมส้มไม่ได้อยู่เรียนด้วย


"อ๋อ วิชานี้ส้มไม่ได้ลงเรียนอ่ะ ก็เลยมาช่วยภูมิขนของได้นี่ไง" ส้มตอบภูมิพร้อมกับยิ้มให้ ภูมิก็พยักหน้าเข้าใจ


"ไม่ใช่ว่าไอ้ภพมันสั่งให้มาช่วยนะ ส้มไม่ต้องทำก็ได้นะ ของแค่นี้เองภูมิขนคนเดียวก็หมด"


ส้มได้ยินภูมิพูดก็ยิ้ม "คิดมากน่ะภูมิ ภูมิย้ายมาอยู่หอส้มก็เท่ากับว่าเป็นลูกค้าของส้มนะ ต้องเทคแคร์ลูกค้าหน่อยสิ"


"แต่ส้มช่วยภูมิตั้งหลายอย่างนะ ไม่คิดค่าน้ำค่าไฟด้วย ภูมิเกรงใจนะครับ"


"เอาเถอะน่า อย่าคิดมาก ตามสบายเลยนะภูมิ ยังไงภพก็จ่ายให้อยู่แล้ว"

พอพูดจบส้มก็หน้าเสีย เพราะรู้ตัวว่าหลุดปากพูดออกไป


"ห๊ะ ส้มว่าอะไรนะ ภพมันจ่ายอะไรหรอ" ภูมิถามด้วยความสงสัยเพราะเมื่อกี้เขาได้ยินที่ส้มพูดไม่ค่อยชัด


"อ๋อ..ส้มหมายถึงว่าภพมันก็ดีเนอะที่จ่ายค่าของให้ภูมิก่อนอ่ะ พวกที่นอนนี่ไง"
ส้มบอกภูมิก่อนจะแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก เกือบพลาดแล้วไง!!


ภูมิได้ยินที่ส้มพูดก็เออ..ออ ไปตามส้ม


"ห้องภูมิคงไม่ต้องจัดอะไรมาก แค่ปูที่นอนก็อยู่ได้ละเนี่ย เดี๋ยวภูมิว่าจะไปช่วยงานที่ร้านพี่พลอยอ่ะ"


"อ่อ ถ้างั้นภูมิไปเถอะ เดี๋ยวถ้าภพมันมาที่นี่ ส้มจะบอกมันเองว่าภูมิไปร้านพี่พลอย"


"อื้ม ไงก็ขอบคุณส้มมากนะที่มาช่วยขนของ" ภูมิพูดแล้วก็ยิ้มให้ส้ม


ทั้งสองคนเดินลงมาที่ชั้นล่าง ภูมิขอตัวไปร้านพี่พลอย ส้มมองตามหลังภูมิที่กำลังเดินออกไป ในใจก็ครุ่นคิดว่า
ทำไม ก้องภพ เพื่อนสนิทของเธอถึงได้ช่วยเหลือผู้ชายคนนี้ทุกอย่าง ในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน


ภูมินั่งรถสองแถวมาลงที่หน้าร้านพี่พลอย เขาเดินเข้าไปในร้าน วันนี้มีลูกค้าพอสมควร


"สวัสดีครับพี่พลอย" ภูมิยกมือไหว้สวัสดีพี่พลอยที่กำลังคิดเงินลูกค้าที่เค้าเตอร์

"อ่าวภูมิ ไหนว่าวันนี้หยุดไง"

"พอดีภูมิย้ายห้องเรียร้อยแล้วอ่ะครับเลยมาช่วยงานที่ร้านดีกว่า" ภูมิบอกพี่พลอย


"แล้วภพไปไหนหล่ะ ไม่ได้มาด้วยกันหรอ"


"ภพมันมีเรียนถึงทุ่มนึงอ่ะครับ..งั้นเดี๋ยวภูมิขอตัวก่อนนะครับ" ภูมิบอกพี่พลอยแล้วก็มาเตรียมตัวที่หลังร้าน

เด็กหนุ่มหยิบผ้ากันเปื้อนมาใส่แล้วก็ออกมาหน้าร้านยืนรอลูกค้าเพื่อรับออเดอร์อาหาร แต่เขาก็ต้องตกใจยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเพราะลูกค้าที่กำลังเดินเข้ามา คือพ่อเลี้ยงกับแม่แล้วก็ภีมน้องชายของเขาด้วย นายภีมเห็นภูมิยืนอยู่ก็วิ่งเข้ามาหาด้วยความดีใจ


"พี่ภูมิ นึกว่าจะไม่ได้เจอพี่ซ๊ะแล้ว" ภีมพูดด้วยความดีใจที่ได้เจอพี่ชาย


ภูมิฝืนยิ้มต่อหน้าน้อง เขาเงยหน้าไปมองเห็นแม่ยืนมองเขาอยู่ก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โต๊ะ ภูมิเลยหันกลับมาสนใจเจ้าภีมที่อยู่ตรงหน้า

"เมื่อไหร่พี่ภูมิจะกลับบ้านครับ กลับไปอยู่กับภีมนะ" นายภีมอ้อนพี่ชาย

ภูมิยกมือขึ้นมาลูบหัวน้องชายด้วยความเอ็นดู ในใจลึกๆเขาก็คิดถึงเจ้าน้องชายคนนี้มากเหมือนกัน ภีมยังเป็นน้องชายที่เขารักมากเสมอ แม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆก็ตาม

"ทำไมภีมโทรหาพี่ไม่ติด" นายภีมเอ่ยปากถามพี่ชาย


"พี่เปลี่ยนเบอร์โทรอีกแล้วอ่ะ อ่ะนี่เบอร์ใหม่นะ" ภูมิบอกเบอร์ใหม่กับน้องชาย


"กลับไปหาพ่อกับแม่ได้แล้ว ไปกินข้าวเถอะ"


"พี่ภูมิ ไปนั่งกินด้วยกันสิ นะ..นะ" นายภีมอ้อนพี่ชายพร้อมกับดึงมือพี่ชายให้ไปนั่งกินข้าวด้วยกัน


"ไม่ได้หรอกภีม พี่ต้องทำงาน เอาไว้เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ ภีมกลับไปหาพ่อกับแม่ก่อนเถอะ"

หลังจากนายภีมกลับไปที่โต๊ะแล้ว ภูมิก็เข้าไปข้างหลังร้าน เพราะว่าถ้าเขายังอยู่ตรงนั้นอาจจะทำให้พ่อกับแม่ไม่สบายใจได้
ก็เลยหลบๆออกมาดีกว่า ภูมินั่งบนถังน้ำแข็งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย อยู่ๆก็มีมือหนักๆมาวางบนไหล่


"มาร้านก็ไม่บอกกูนะ" เจ้าของมือหนักๆนั้น เอ่ยปากทักทายภูมิ

เขาหันหน้าไปมองก็พบว่าเป็น ก้องภพ นั่นเอง


"เออ พอดีย้ายห้องเสร็จเร็วอ่ะก็เลยมาช่วยงานที่ร้าน" ภูมิบอกก้องภพ


ก้องภพได้ยินก็นิ่งไป.... //ใช่!! วันนี้ไอ้ภูมิมันย้ายหอแล้วนี่ มันไม่ได้กลับไปนอนที่ห้องกับเราแล้ว// ก้องภพคิดในใจ


"มึงต้องซื้ออะไรเพิ่มอีกมั๊ย"


"ก็มีพวกเครื่องอาบน้ำอ่ะ ครีมอาบน้ำ แป้ง ยาสีฟัน ยาสระผม ครีมทาผิว" ภูมิสาธยายให้ก้องภพฟัง


"เออ เดี๋ยวปิดร้านค่อยไปหาซื้อ"


"อืม"


"เออ เมื่อกี้กูเห็นไอ้ภีมนั่งกินข้าวอยู่กับพ่อแม่มึงใช่ป่ะ ถึงว่ามึงถึงได้มาอยู่หลังร้าน" ก้องภพบอกภูมิ


"เออดิ..กูไม่อยากให้พวกเค้าไม่สบายใจที่เห็นหน้ากู"


"ขนาดนั้นเลยหรอว๊ะ ไม่มีแม่คนไหนทิ้งลูกได้หรอกนะ ทำไมมึงไม่เข้าไปคุยกับแม่บ้าง"


"กู..คือ...กูไม่รู้จะพูดอะไรกับเค้าหว่ะ ตอนนี้กูก็อยู่ได้แล้ว เพราะมึงช่วยกู" ภูมิพูดพร้อมกับมองหน้าก้องภพ


ก้องภพพยักหน้าเข้าใจ พร้อมกับเอื้อมมือมาตบไหล่ภูมิเบาๆ

 //เป็นการให้กำลังใจ ทั้งๆที่อยากรวบตัวเข้ามากอดแทบแย่//


"เดี๋ยวกูออกไปดูหน้าร้านก่อนนะเผื่อมีลูกค้าเพิ่ม"


"ไอ้ภูมิ ไม่เป็นไรแน่นะมึง กูเป็นห่วงมึงนะ" ก้องภพบอกภูมิ

ภูมิหันกลับไปยิ้มให้...ก่อนจะเดินออกไปหน้าร้าน


ทันทีที่ภูมิเดินออกมา นายภีมก็รีบวิ่งเข้ามาหาแล้วก็จูงมือภูมิออกไปที่ลานจอดรถข้างๆร้าน


"แม่ครับพี่ภูมิมาแล้วครับ" นายภีมพาภูมิมาหาแม่ที่ยืนรออยู่


เป็นการเผชิญหน้ากันครั้งแรก หลังจากที่ภูมิออกจากบ้านมาเกือบๆสามเดือน


ภูมิเจอหน้าแม่ก็ยกมือไหว้ ก่อนที่จะยืนนิ่งๆไม่พูดอะไร


"กลับเข้าไปอยู่บ้านเรานะภูมิ พ่อเค้าหายโกรธแล้วหล่ะ แล้วนี่ไปอยู่ที่ไหน อยู่ยังไง" แม่ถามภูมิด้วยความเป็นห่วง ซึ่งเขาก็พอจะเดาได้ว่าแม่ทำแบบนี้ก็คงเพราะลูกอ้อนของนายภีม ที่อยากให้เขากลับไปอยู่บ้าน ซึ่งมันไม่ได้ออกมาจากเจตนาของแม่เลยซักนิด


"อยู่กับเพื่อนอ่ะครับแม่ ไม่เป็นไรครับภูมิอยู่ได้แล้ว แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมคงไม่กลับเข้าบ้านให้ใครไม่สบายใจหรอกครับ"

ภูมิบอกกับแม่ แม่ก็มีสีหน้านิ่งๆไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

"ได้ยินแล้วใช่มั๊ยภีม พี่แกเขาไม่อยากกลับ ทีหลังก็ไม่ต้องมาอ้อนแม่ให้เรียกพี่แกกลับมาบ้านอีกหล่ะ" แม่พูดแล้วก็เดินไปขึ้นรถพ่อที่จอดรออยู่ นายภีมก็ยืนนิ่งมองมาที่พี่ชายด้วยสายตาเศร้าๆ

ก้องภพตามภูมิออกมา แต่พอเห็นว่าภูมิยืนคุยอยู่กับแม่แล้วก็น้องชาย เด็กหนุ่มก็เลยยืนแอบดูอยู่ห่างๆ


ภูมิเดินเข้าไปหาน้องชายที่ยืนซึมทำหน้าเศร้าอยู่เพราะพี่ไม่กลับบ้าน เขาค่อยๆดึงตัวภีมเข้ามากอด มือก็ลูบหัวน้องชาย


"พี่ขอโทษนะภีมที่ไม่กลับเข้าบ้าน ยังไงเราก็เจอกันข้างนอกได้นี่ พี่รักภีมนะครับ เอาไว้พี่จะพาภีมมานอนห้องพี่นะ"


"จริงนะครับพี่ภูมิ งั้นไปนอนวันนี้เลย" นายภีมบอกพี่ชายด้วยความดีใจ


"ไม่ได้หรอกวันนี้ภีมต้องกลับบ้านก่อนนะ ไว้โทรคุยกันก็ได้ พี่ไม่หายไปไหนหรอกยังอยู่ใกล้ๆภีมตลอดแหล่ะ ไปกลับไปขึ้นรถได้แล้ว" ภูมิพูดกับน้องชายแล้วก็ปล่อยตัวน้องชายออกจากอ้อมกอด ภีมยิ้มให้ก่อนที่จะเดินกลับไปขึ้นรถกลับบ้าน เขายืนมองจนรถออกไปจากร้านก็หันหลังกลับจะเข้าไปในร้าน ทันทีที่หันกลับมาก็เจอกับก้องภพยืนรออยู่

ภูมิถอนหายใจเบาๆ แล้วก็เดินเข้าไปหาก้องภพ


"ไม่มีเรื่องอะไรใช่มั๊ย" ก้องภพเอ่ยปากถามภูมิด้วยความเป็นห่วง


ภูมิส่ายหน้าแทนคำตอบ


"อืม ถ้าไม่มีอะไรก็ดีแล้ว" ก้องภพกอดคอพาภูมิเข้าไปในร้าน


สี่ทุ่มกว่าๆหลังจากที่ช่วยกันปิดร้านเรียบร้อย ก้องภพกับภูมิก็พากันกลับหอ


"วันนี้กินไรดี" ก้องภพเอ่ยปากถามภูมิ


"มึงอยากกินไรอ่ะ"


"มึงจะให้กูบอกจริงๆหรอว่ากูอยากกินอะไร"


"ก็เออดิ วันนี้กูตามใจมึง มึงกินไรกูก็กินด้วย"


"ของที่กูอยากกินมึงกินไม่ได้หรอก"


"อะไรว๊ะ ฮ่าๆ ไม่มีหรอกของที่กูกินไม่ได้อ่ะ" ภูมิบอกก้องภพแล้วก็หัวเราะ


แต่เขาก็ต้องหุบปากเงียบสนิท เมื่อก้องภพตอบกลับมาว่า


"กูอยากกินมึงอ่ะ"


.....พอได้ยินคำตอบนี้ของก้องภพ เขาก็ได้แต่นั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ไปเงียบๆ


"เอ้า เงียบเลยนะมึงกูล้อเล่น ไปกินเยนตาโฟร์กัน" ก้องภพบอกภูมิ แล้วก็หัวเราะที่เห็นภูมิจ๋อยๆไป


"แกล้งกูนะมึงอ่ะ ขับรถไปเลยขับดีๆหล่ะ" ภูมิต่อว่าก้องภพ


"ฮ่าๆ แล้วถ้ากูอยากกินมึงจริงๆหล่ะ ได้ป่ะ เมียสุดที่รัก"


"เหี้ยภพใครเมียมึง หุบปากไปเลย" ภูมิว่าก้องภพ อีกฝ่ายหนึ่งหนึ่งก็ขับรถไปพร้อมรอยยิ้ม


มาถึงร้านเยนตาโฟร์ทั้งสองคนนั่งกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกัน แต่มีสายตาสองคู่จ้องมองอยู่ห่างๆ


"หมี นั่นภูมิกับก้องภพรองเดือนมหาลัยนี่นา ดูสองคนนี้สนิทกันมากเลยเนอะ"


"ก็รู้ตั้งนานแล้วนี่ ทำไมเธอยังสงสัยอีกอ่ะขจี" รัศมีบอกขจีแต่ตาก็มองก้องภพกับภูมิอยู่เหมือนกัน


"ก็แหม่ ดูท่าทางทั้งสองคนไม่เหมือนเพื่อนอ่ะ มันเหมือนแฟนกันมากกว่า" ขจีพูด


"แหม่ เธอนี่ก็นะ กับปุณภพเธอก็จับคู่ให้ภูมิ นี่มาจับคู่กับก้องภพอีก ถามหน่อยจับคู่กับใครฟินกว่ากันห๊ะ" รัศมีถามขจี


"ภูมิกินกับอะไรก็อร่อย อิอิ คู่กับภพนี้ก็ฟิน คู่กับภพนั้นก็ฟิน" ขจีบอกรัศมี



"ไปห้องกูก่อนป่ะหรือจะกลับห้องมึงเลย" ภูมิถามก้องภพหลังจากกินก๋วยเตี๋ยวหมดแล้ว


"มึงกลับห้องไปเถอะ กูไม่ไปห้องมึงหรอก" ก้องภพตอบภูมิ


"ทำไมว๊ะ"


"มึงก็รู้ว่ากูไม่อยากให้มึงย้ายหอ อยากให้มึงอยู่กับกู มึงก็ดื้อย้ายจนได้"


"เออ กูขอโทษ" ภูมิบอกก้องภพ


"งั้นแยกกันตรงนี้เลยละกัน พรุ่งนี้มึงออกมารอกูหน้าเซเว่นนะเดี๋ยวกูไปส่งที่คณะ" ก้องภพบอกภูมิแล้วก็ขับรถมอไซค์กลับหอ


ส่วนภูมิก็เดินข้ามมา เขาเข้าไปในเซเว่นเพื่อหาซื้อของใช้ที่จำเป็น


"อ้าวไอ้ภูมิ วันนี้ย้ายมานอนหอนี้ยังว๊ะ" ปุณภพทักทายภูมิ


"ย้ายมาแล้ว"


"อ่อ ไม่ได้ช่วยขนของเลย"


"ไม่เป็นไร ของกูนิดเดียวเองขนคนเดียวก็หมดละ"


"งั้นเดี๋ยวกูขอไปนั่งเล่นห้องมึงได้ป่ะ"


"เออ ได้ดิ"


ภูมิกับปุณภพเดินกลับมาที่หอ ทั้งสองคนพากันขึ้นไปบนห้อง ปรากฏว่าห้องของภูมิกับปุณภพอยู่ข้างๆกันเลย


"เหี้ย อยู่ใกล้กันแค่นี่เอง ห้องติดกันเลยมึง" ปุณภพบอกภูมิ


"เออ ก็ดีมีมึงอยู่ใกล้ๆ"


ภูมิเปิดประตูพาปุณภพเข้ามาในห้อง


"เออหว่ะ ของมึงนี่ไม่มีอะไรจริงๆ มีแต่เสื้อผ้า" ปุณภพพูดเมื่อเห็นเสื้อผ้ากองใหญ่วางอยู่บนเตียงของภูมินอกจากนั้นก็ไม่มีอะไร


ภูมิไม่ตอบอะไร เขาค่อยๆเลือกเสื้อผ้าไปแขวนเรียงใส่ตู้เสื้อผ้าจนเสร็จเรียบร้อย ปุณภพก็เปิดทีวีดู ทั้งสองคนคุยกันอยู่จนเกือบๆเที่ยงคืน ปุณภพก็ขอตัวกลับห้อง หลังจากเพื่อนกลับไปแล้วภูมิก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ปิดไฟขึ้นไปนอนบนเตียง แต่ก็นอนไม่หลับ.....มันเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป


///เหี้ยภพแม่งเงียบไปเลย หลับแล้วหรอว๊ะ/// ภูมิคิดในใจ


เขาคิดถึงก้องภพ ไม่มีคนคนนี้นอนอยู่ข้างๆ ก็นอนไม่หลับ


ภูมิ...ออกจากห้องแล้วก็ลงจากหอ เดินไปที่ซอยเก3 เขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าหอคชามองขึ้นไปบนระเบียงที่ตรงกับห้องของก้องภพ พร้อมกับโทรศัพท์หาก้องภพ


"ว่าไง นอนไม่หลับหรอ"


"อือ มึงนอนแล้วหรอ" ภูมิถามก้องภพ


"ยัง เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ไง ให้กูไปนอนเป็นเพื่อนป๊ะ" ก้องภพถามภูมิ


"ไม่เป็นไร มึงใส่เสื้อผ้าเสร็จลงมารับกูหน่อยนะ" ภูมิบอกก้องภพแล้วก็วางสายไป ภูมิเข้าหอก้องภพไม่ได้เพราะคืนกุญแจให้ก้องภพไปหมดแล้ว


ภูมิไม่อาจจะนอนคนเดียวได้ ถ้าไม่มีก้องภพนอนข้างๆเหมือนกับสามเดือนที่ผ่านมา ความรู้สึกที่บอกไม่ได้ว่าคืออะไร แต่ที่รู้ๆก็คือ......ถ้าไม่มีคนนี้นอนข้างๆ...ก็ไม่ชิน

[temaripik]

กลับมาอยู่ด้วยกันสิคะ อิอิ

[mukmaoY]

อยู่สองคนฟินกว่าเยอะนะภูมิ

[iceman555]

 

[ouioui]

เป็นแม่ภาษาเหี้ยอะไรวะคะ

[❣☾月亮☽❣]

   ไม่ไหวจริงๆ มีแม่แบบนี้เราไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมภูมิถึงได้เลือกที่จะขายตัวในเวลานั้น
ถ้าจะต้องมีแม่แบบนี้ออกมาอยู่ข้างนอกเองเถอะ โตแล้วเลี้ยงตัวเองให้ได้ จะได้ไม่ต้องทนมองหน้ากันอีกถ้าเกลียดกันได้ขนาดนั้น
เวลาบรรยายให้แทนสรรพนามว่าเขา เช้น เขากินข้าว เขาเดินทางไปเรียน .... ไม่ใช่คำว่า"เค้า" เพราะเค้านี่มันเอาไว้พูดแอ๊บแบ๊วแทนตัวเองเฉยๆ คิดว่ารู้อยู่แล้ว อย่าให้ผิดบ่อยนะคะเพราะความหมายมันเพี้ยนไปเลย

ส่วนภพผัวรัก ดูแลภูมิให้ดีนะ ถ้านอนไม่หลับก็ไม่ต้องแยกกันก็ได้นะเสียดายตังค์ค่าห้องอะ

[ฟูจิซัน]

  ไม่ไหวจริงๆ มีแม่แบบนี้เราไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมภูมิถึงได้เลือกที่จะขายตัวในเวลานั้น
ถ้าจะต้องมีแม่แบบนี้ออกมาอยู่ข้างนอกเองเถอะ โตแล้วเลี้ยงตัวเองให้ได้ จะได้ไม่ต้องทนมองหน้ากันอีกถ้าเกลียดกันได้ขนาดนั้น
เวลาบรรยายให้แทนสรรพนามว่าเขา เช้น เขากินข้าว เขาเดินทางไปเรียน .... ไม่ใช่คำว่า"เค้า" เพราะเค้านี่มันเอาไว้พูดแอ๊บแบ๊วแทนตัวเองเฉยๆ คิดว่ารู้อยู่แล้ว อย่าให้ผิดบ่อยนะคะเพราะความหมายมันเพี้ยนไปเลย

ส่วนภพผัวรัก ดูแลภูมิให้ดีนะ ถ้านอนไม่หลับก็ไม่ต้องแยกกันก็ได้นะเสียดายตังค์ค่าห้องอะ

..ขอบคุณมากๆนะครับที่ตักเตือน แก้ไขแล้วครับ ^^

ขอบคุณสำหรับคำคอมเม้นต์จากทุกๆคนเลยน๊า คนเขียนมีกำลังใจมากๆขอบคุณนะครับ^^

[SiHong]

อยู่ด้วยกันนะๆ

[kiolkiol]

 :L2

[ciaiwpot]

นึกว่าภพนอนไม่ได้ที่แท้ภูมิเองที่นอนไม่ได้