ขอบคุณครับ...ที่หนูเกิดมา
นายน้อยลูกกุ๊ก
ตอนที่ 8 อิทธิฤทธิ์ของหนูมะเฟือง
"มะเฟือง..."
"อีกเดี๋ยวก็คงจะตื่นแล้วล่ะมั้ง ใกล้หมดฤทธิ์แลีวนี่" เสียงห้าวทุ่มของคนใจร้ายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเฉยเมย ใกล้หมดฤทธิ์แล้วงั้นหรอ นี่ หรือว่า...
"นี่คุณวางยานอนหลับลูกหรอฮะ" ผมกระชากเสียงถามอย่างโมโห กล้าดียังไงมามาวางยาลูกผม ไม่รู้รึไงว่าการให้เด็กกินยาวางแบบนี้มันไม่ดีต่อสุขภาพของเด็กน่ะ
นอกเสียจากว่า...ผู้ชายคนนั้นตั้งใจที่จะให้เป็นแบบนั้น ตั้งใจจะทำร้ายลูกผม หน็อยแน่ะ ผมชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ กับผู้ชายคนนี้
"ถ้าใช่แล้วจะทำไม" เสียงตอบกลับมาอย่างไม่ใส่ใจราวกับเป็นเรื่องธรรมดา ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร ทั้งๆ ที่สิ่งที่เขาทำมันอาจจะทำให้มะเฟืองได้รับอันตรายก็เป็นได้
"นี่คุณ ไม่มีสำนึกของความซักนิดเลยหรอ" ผมต่อว่าเต้อย่างเหลืออด คนแบบนี้หรอที่จะมาเอาลูกของผมไปเลี้ยง เฮอะ...
"ไม่เห็นจะจำเป็นต้องมีนี่ ไอ้ของแบบนั้น" ว่าแล้วก็เดินจากไปปล่อยให้ผมยืนตีอกชกลมคนเดียวด้วยความโมโห ไอ้บ้านี่ มันน่าซัดให้คว่ำจริงๆ แต่ก็นะ ผมมันก็ได้แต่คิดนั่นแหละ อย่างผมหรือจะไปสู้ไอ้ดำล้ำบึกตัวโตอย่างกับตึกแบบนั้นได้กันเหล่า
"อื้อออ แม่ คุณลุงไปไหนหรอครับ" เสียงงวงเงียของเจ้าตัวเล็ก ทำให้ผมต้องรีบก้าวไปหามะเฟืองที่เตียงเล็กๆ ลายโดเรมอนสีฟ้าทันที
แต่ทว่าคำว่าเรียกหาไอ้บ้าที่คิดจะทำร้ายผมกับลูกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้ผมอดหมั่นไส้เจ้าลูกชายตัวเองไม่ได้ แหม ตื่นมาก็เรียกหาเลยนะ นี่ถ้าเขาทำร้ายกลับมาเมื่อไหร่ ผมจะหัวเราะให้ฟันล่วงเลย แต่ก็ได้แต่คิดอีกล่ะครับ คนอย่างผมนี่นะจะทำได้
"เป็นยังไงบ้างมะเฟือง ปวดหัวมั้ย" ผมมองใบหน้าแจ่มใสที่เต็มไปด้วยเลือดฝาดสีแดงๆ ที่มาหล่อเลี้ยงทั้งสองข้างแก้ม
"ไม่แล้วครับแม่ เมื่อคืนคุณลุงเอายามาให้กินแล้ว"
"เมื่อคืนหนูไม่สบายหรอครับ" ผมเอาทาบลงที่หน้าผากเล็กๆ เบาๆ เพื่อวัดอุณหภูมิ อือ ไม่มีไข้นี่นา
"ครับ ผมไม่สบาย คุณก็เลยเอายาแก้ไข้มาให้กินครับ" หมอนั่นเอายาแก้ไข้มาให้มะเฟืองกินหรอกหรอ นึกว่ายานอนหลับซะอีก นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้มะเฟืองตื่นสายสินะ
ไม่น่าเชื่อว่าหมอนั่นจะทำเรื่องแบบนี้ก็เป็นด้วย แต่ว่านะ แต่นี่น่ะ มุนไม่มีทางลบล้างความผิดในอดีตที่ผู้ชายคนนั้นทำกับผมและลูกได้หรอก ไม่มีวัน!
********************************
บรรยากาศร้อนอบอ้าวในช่วงกลางวัน ทำให้ตามเนื้อตัวผมมีเหงื่อออกเต็มไปหมด ทำให้ตอนนี้ผมเริ่มจะเหนียวตัวมากแล้ว
"น้ำครับแม่" มือเล็กๆ ยื่นขันเล็กที่บรรจุน้ำเย็นที่ลอยดอกมะลิอยู่เต็มขัน เฮ้อ...ได้น้ำเย็นๆ แบบนี้ค่อยชื่นใจหน่อย
"แม่ครับ เมื่อไหร่คุณพ่อจะมาครับ" คำว่า 'คุณพ่อ' มันสะดุดหูของผมเข้าอย่างจัง
"ใคร ใครบอกให้เรียกไอ้บ้านั้นว่าพ่อกัน" ผมขึ้นเสียงใส่ลูกและบีบแขนลูกอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด ต้องเป็นผู้ชายคนนั้นแน่ที่สอนให้ลูกผมเรียกแบบนี้
"แม่ครับ มะเฟือง...มะเฟืองเจ็บครับ" ใบหน้าน้อยๆ ของมะเฟืองแหยเกด้วยความเจ็บ น้ำตาคลอจวนจะหยดออกมาอยู่รอมร่อ นั่นแหละถึงทำให้ความหงุดหงิดของผมหายวับไปทันที ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกผิดและเสียใจที่ทำร้ายลูก ทำให้ลูกต้องเจ็บ
"แม่ขอโทษครับลูก แม่ไม่ได้ตั้งใจ ไม่เจ็บนะคะ ไม่เจ็บ เพี้ยงๆ หายเจ็บเนาะ หายเจ็บ" ผมดึงลูกมาไว้ในอ้อมแขนเบาๆ พร้อมกับเป่าเพี้ยงตรงที่ผมบีบจนเป็นรอยเมื่อกี้อย่างรู้สึกผิด
"ไม่เจ็บแล้วครับ แต่ว่าคุณพ่ออยู่ไหนหรอครับ" แน่ะยังไม่ลืมอีกนะ
"พ่ออยู่นี่ครับมะเฟือง" เฮอะ...เรียกหามาร มารก็มา
"คุณพ่อครับ" หึ เอาสิ ผมมันหมาหัวเน่านี่ จากที่แต่ก่อนมีแต่แม่ครับๆ แต่วันนี้มันกลับเปลี่ยนไป ไม่มีแม่ครับ มีแต่คุณพ่อครับเข้ามาแทนที่ น่าน้อยใจจริงที่ลูกเห็นคนที่เกือบจะฆ่าตัวเองดีกว่าแม่ที่อุ้มท้องตัวเองมากว่าแปดเดือนกว่า
"ครับๆ" เต้อุ้มมะเฟือวขึ้นมากอดไว้ในอ้อ้าแขน ก่อนจะฟัดแก้มหอมๆ นุ่มนิ่มที่เคยเป็นของผมคนเดียวอย่างรักใคร่ เฮอะ ทำมาเป็นรักใคร่เอาใจ ที่เมื่อก่อนใครกันที่กระทืบเอาๆ กะให้ลูกผมแท้ง
"พ่อไปไหนมาครับ มะเฟืองคิดถึงจัง" ห่างกันไม่กี่ชั่วโมงก็คิดถึงกันจะเป็นจะตายซะแล้ว เว่อร์ไปมั้ยเจ้ามะเฟือง
"ครับ พ่อก็คิดถึง" ผมมองดูสองพ่อลูกหยอกล้อกันเล่นอย่างอิจฉาตาร้อน ผมก็อยากเข้าไปเล่นกับลูกนะ แต่ติดอยู่ที่ร่างสูงใหญ่ที่กำลังอุ้มเจ้ามะเฟืองลูกน้อยอยู่นั่นแหละ ที่ทำให้ผมไม่อยากเข้าใจใกล้ ได้แต่มองดูห่างๆ ถ้าเกิดว่าผู้ชายคนนั้นคิดจะทำร้ายลูกผมจริงๆ ล่ะก็ ผมจะได้เข้าไปช่วยได้ทัน
จากจุดที่ผมยืนอยู่กับที่ที่สองคนนั้นอยู่ห่างกันไม่มากเท่าไหร่ ผมไม่อยากเข้าไปใกล้คนใจร้ายคนนั้นมากไปกว่านี้ ทุกคืนที่นอนอยู่ด้วยกัน แค่นี้ผมก็ขยะแขยงเต็มทนแล้ว
"พ่อไปจัดการเรื่องที่จะพาหนูมะเฟืองไปอยู่กับพ่อไงครับ อยากไปอยู่กับพ่อมั้ยครับ" อะไรนะ! ผู้ชายคนนี้จะเอามะเฟืองไปอยู่ด้วยงั้นหรอ กล้าดียังไงมาพรากลูกพรากแม่กันแบบนี้
"อะไรนะ นี่คุณจะพาลูกผมไปไหน"
"ฉันก็จะพาไปบ้านฉันน่ะสิ แต่ไม่ได้พาไปเฉพาะมะเฟืองนะ แต่นายก็ต้องไปด้วย"
"ไม่ ผมไม่ไป ลูกผมก็ด้วย เราจะอยู่ที่นี่" ผมจ้องตาเต้ด้วยความโหโม
"ต้องไป"
"ไม่ไป"
"ต้อง"
"ไม่"
"อื้อออ หยุดนะ! ห้ามทะเลาะกันนะ ลูกผู้ชายต้องไม่ทะเลาะกัน ถ้าคุณพ่อกับแม่ยังทะเลาะกันอีกล่ะก็ ผมจะโกรธแล้วนะ ต่อให้ง้อด้วยไอติมสามถ้วยก็ไม่หายหรอก" เสียงเล็กๆ ดังขึ้นขัดจังหวะการทะเลาะกันของผมกับผู้ชายแย่ๆ ตรงหน้าเสียงดัง
"โอ๋ ครับๆ ไม่ทะเลาะกันแล้วครับ เดี๋ยวพอซื้อไอติมให้สี่ถ้วยเลยนะ หายโกรธนะครับ"
"ครับ แต่พ่อจะพามะเฟืองกับแม่ไปอยู่ด้วยหรอครับ" เจ้ามะเฟืองลูกเล็กถามพลางใช้หลังมือปาดน้ำตาปรอยๆ
"ครับ แต่ติดตรงแม่ของหนูนี่สิครับ ไม่ยอมไปด้วย"
"แม่ครับ ไปอยู่กับพ่อนะครับ มะเฟืองอยากอยู่กับพ่อแล้วก็แม่ มะเฟืองอยากมีพ่อเหมือนคนอื่นๆ นะครับ" คำว่า 'มะเฟืองอยากมีพ่อ' กระแทกเข้ากลางใจผมอย่างจัง ที่ผ่านมาผมเอาแต่คิดอยู่ฝ่ายเดียว ไม่เคยถามความต้องการของลูกเลยซักครั้ง
หนูอยากมีพ่อมาตลอดเลยหรอครับ มะเฟืองของแม่ แล้วแบบนี้แม่จะทำยังไงต่อไปดี แม่ไม่สามารถยอมรับผู้ชายคนนี้ได้จริงๆ...
#########################
ตอนนี้ก็เรื่อยๆ เนาะ เห็นมั้ยเต้วางยามะเฟืองจริงๆ แต่ไม่ได้วางยานอนหลับครับ แค่วางยาแก้ไข้ 5555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
