หัวข้อ: FLYING PENGUIN ตอนที่ 13 23/02/2016 Page. 29 (The End)

[QXanth139]

เป็นอะไรที่หน่วงจนน้ำตาไหล เมื่อไหร่กวิ้นจะได้มีความสุขอย่างแท้จริงนะ ที่ไม่ใช่ทั้งสุขและทุกข์รวมกันอย่างนี้

[bulldog17]

เพลงมา

แต่เจ็บที่ต้องรู้ ว่าเธอนั้นต้องไป เจ็บที่ต้องยอมรับคำว่าเสียใจ

https://www.youtube.com/v/nIVOFq3Xyzs

[duckool]

เกลียดคนแบบพี่สมัย
ไม่รักไม่ชอบแต่ให้ความหวัง
พอลับหลังก็มีคนอื่น
ตอนกวิ้นตัดใจตอนนั้น
กลับมาทำไม เลิกกับแฟนทำไม ชิส์

ตอนนี้อยากให้ข้ามตอนกวิ้นบอกชอบแล้วถูกปฏิเสธไป
แล้วอยากให้มี ผช มาจีบกวิ้นทีเหอะ จะสมน้ำหน้าอิพี่หมัยให้

[Paracetamol]

ไม่อยากเป็นพระเอกของเพนกวิ้นก็ปล่อยเพนกวิ้นอยู่กับตัวเองเถอะ สมัย

[namngern]

รอค่าาา

[Seilong2]

 

[bxx_]

อยากให้กวิ้นเอาคืนบ้างจัง  อ่านแล้วร้องไห้เลย สงสารกวิ้้น 

[tay028643904]

 :z3:โถ่ กวิ้นกวิ้นTT
อยากให้น้องกวิ้นเจอเรื่องดีๆบ้าง
ไม่อยากให้กวิ้นกวิ้นต้องมาเจ็บซ้ำซาก
ทั้งชอบทั้งเกลียดสมัย ระทมมาตอนนี้

[Glitterycandy]

ร้องไห้แทนกวิ้น ตัดใจเถอะ

ช่วยบอกทีว่าพระเอกยังไม่ออกมา TT

[Kalamall]

  พี่หมัยใจร้ายยยยย รู้อยู่เต็มอกว่ายังไงก็รักกันไม่ได้ก็ยังให้ความหวังกวิ้น

 

[jeabbox]

 

เข้ามารออออ

[goodgirls]

พี่หมัยใจร้าย 

[Snufflehp]

ตอนที่ 6

“หมัย มาคุยกับพ่อหน่อย”

“ครับพ่อ”

สมัย  เดชาโชติกุล หรือร้อยเอกสมัย นายทหารหนุ่มผู้เป็นความภาคภูมิใจของท่านพลเอกสมาน เดชาโชติกุล ความหวังทั้งหมดของท่านฝากไว้ที่ลูกชายคนโตที่เปรียบเสมือนอภิชาตบุตร สมัยนั้นหัวดีมาตั้งแต่เด็ก เป็นเด็กฉลาด มีมารยาท รู้จักกาลเทศะ เป็นที่ชื่นชมของผู้หลักผู้ใหญ่ เพื่อนร่วมงานของท่านนายพลนั้นเอ่ยปากชมเชยไม่ขาดถึงความเพียบพร้อมทั้งรูปทรัพย์และรูปกาย ถูกทาบทามไปเป็นว่าที่ลูกเขยก็บ่อยครั้ง แต่นายทหารคนเก่งก็ยังคงปฏิเสธด้วยถ้อยคำที่แสนสุภาพและกิริยานอบน้อมอยู่ร่ำไป เอ่ยอ้างว่าตนนั้นต่ำต้อยไม่คู่ควรกับดอกฟ้าเหล่านั้น ทางฝ่ายที่ทาบทามจึงได้แต่ล่าถอยโดยไม่เกิดเรื่องบาดหมางใจ

สมัยนั้นเก่งหลายด้าน แทบหาจุดบกพร่องไม่เจอ ทว่า...ไม่มีมนุษย์คนไหนบนโลกใบนี้ที่ไม่มีจุดบกพร่อง และสมัยก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น นายทหารหนุ่มมีจุดอ่อนเพียงแห่งเดียวในชีวิต นั้นคือ...ความรักที่มีต่อน้องชาย มันมากมายจนบางครั้งท่านนายพลสมานถึงกับเอ่ยปากจะพาลูกชายไปพบจิตแพทย์ สมัยรักน้องชายดั่งแก้วตาดวงใจ รักดั่งลูกชายที่คลอดออกมาเสียเอง สมัยทำให้น้องทุกอย่าง จนน้องอย่างเสมอแทบหยิบจับอะไรไม่เป็น

“ไอ้เหมออยู่โรงเรียนเป็นยังไง มีใครรังแกมันไหม” ท่านนายพลสมาน แม้จะเป็นไม้เบื่อไม้เมากับลูกชายคนเล็ก แต่ท่านก็ห่วงแสนห่วง

“ไม่มีครับ ผมให้ไอ้ยิ้มมันดูๆ ให้ น้องเหมอเก่งอยู่แล้ว ไม่มีใครทำอะไรน้องได้หรอกครับ”

ท่านนายพลสมานพยักหน้า รู้อยู่เต็มอกว่าไอ้ลูกคนเล็กมันซ่าจนไม่มีใครกล้ารังแก แต่ก็อดที่จะถามถึงไม่ได้ “หมัย แกต้องช่วยๆ ดูน้อง มันกลับมาคราวที่แล้วก็อยากจะทำนม แกต้องห้าม ไม่ใช่ส่งเสริม”

ไอ้เหมอเป็นเด็กที่มีความคิดเป็นของตัวเองสูง และมันก็ชอบคิดไปเองว่าตัวมันนั้นผอมบางและอ่อนแอ ทั้งๆ ที่สิ่งที่มันคิดตรงกันข้ามกับความเป็นจริงไปเสียหมด น้องน้อยของสมัยไม่ได้บอบบางอรชรอ้อนแอ้นแต่ร่างกายกลับแสดงถึงความเพศชายเต็มตัว เสมอบึกบึนเหมือนบิดารูปหน้าคล้ายคลึงอย่างไม่ต้องบอกว่าใครเป็นพ่อในเมื่อรูปหน้านั้นพิมพ์เดียวกันกับท่านนายพลสมานตอนยังหนุ่ม ในขณะที่สมัยนั้นใบหน้าคมคายเพราะได้ความหน้าตาดีมาจากคุณหญิงแม่เป็นส่วนใหญ่ ไอ้เหมอมีผิวที่คล้ำกว่าพี่ชายเล็กน้อยแต่ก็ยังจัดว่าอยู่ในระดับที่ขาว แต่พอมันเข้าเรียนเตรียมทหาร ความขาวนั้นก็หายไปในพริบตา กล้ามแขนกล้ามขาขึ้นให้เห็นชัดเจน ยิ่งมันตัดสั้นเกรียนมาตั้งแต่เด็กยันโต หน้าตาก็ไม่สะสวยเหมือนดั่งที่ไอ้เหมอมันชอบเพ้อพกเอาเอง แต่สมัยก็ยังยืนยันจะเรียกว่าน้องน้อยที่แสนบอบบางและน่าทะนุถนอมอยู่ดี

“ผมไม่อยากขัดใจน้องเหมอนี่ครับพ่อ น้องทำก็ไม่เห็นแปลก ออกจะน่ารัก”

ในสายตาของสมัยนั้น น้องเสมอที่รักเป็นเพียงน้องน้อยไร้เดียงสาที่ต้องการการดูแลและทะนุถนอม แม้ในสายตาของคนอื่น มันจะคือไอ้เหมอจอมเกรียนที่ชอบมีเรื่องไปทั่ว

“ไอ้หมัย แกอยากให้น้องเป็นกะเทยหรือไง!”

“ผมไม่ได้คาดหวังน้องเหมือนที่พ่อคาดหวัง ไม่ว่าน้องเหมอจะเป็นยังไง ผมก็รับได้ทั้งนั้น ขอแค่น้องเหมอมีความสุข”

“แล้วพ่อคนนี้ล่ะ!” ท่านนายพลถามเสียงเครียด “แกไม่คิดถึงหัวอกของพ่อเลยใช่ไหม ถ้ามันทำ พ่อกับแม่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน! เพราะฉะนั้นไอ้เหมอมันจะทำนมไม่ได้เด็ดขาด!”

“หน้าของพ่อ ก็วางไว้ที่เดิมนั่นแหละครับ ผมไม่เห็นว่านมของน้องจะไปหนักที่หัวพ่อตรงไหน”

“ไอ้หมัยยยยยยยยยยยยยย!!”

คุณหญิงเสมือนได้ยินเสียงตะโกนของสามีดังลั่นบ้านก็รีบเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น

“อะไรกันคะคุณพี่ ทะเลาะอะไรกัน หมัย ลูกเถียงอะไรคุณพ่อ” คุณหญิงเสมือนมองลูกชายที มองสามีที ก็เห็นทั้งสองคนจ้องหน้ากันไม่ลดละ

สมัยมองดูบิดาที่มีใบหน้าแดงก่ำก่อนจะยักไหล่ “ผมไม่ได้เถียงอะไร แค่พูดตามความจริง ผมเคยบอกพ่อแล้วไงว่า เรื่องอื่นในชีวิตผม ผมยอมพ่อได้หมด แต่เรื่องน้องเหมอ ผมไม่ยอม!”

“แกนะแก ทำไมถึงรักไอ้เหมอมากกว่าพ่อ”

“ก็น้องเหมอเป็นน้องของผม ผมบอกจุดยืนของผมชัดแล้ว พ่อไม่ต้องมาเกลี้ยกล่อมให้ผมห้ามน้อง เพราะพ่อก็รู้ว่าผมไม่เคยห้าม พ่อกับแม่คิดหาวิธีกันเองนะครับ เพราะผมไม่ช่วย”

“คุณหญิง ดูลูกชายคุณพูดกับผมสิ”

“พอไม่ได้ดั่งใจ ก็เป็นลูกของน้องทุกทีเลยนะคะ” คุณหญิงเสมือนทำหน้าเอือมระอา “เรื่องไอ้เหมอทำนมน่ะคุณพี่ไม่ต้องห่วง ไอ้เหมอมันเชื่อฟังน้อง มันไม่ทำหรอกค่ะ”

“ไอ้เหมอมันเคยเชื่อฟังใครบ้างล่ะคุณหญิง ขนาดคุณยังต้องขังมันไว้ในห้องตั้งหลายวัน”

คุณหญิงหัวเราะคิกคัก ที่ขังไอ้ลูกคนเล็กไว้ก็เพราะอยากแกล้ง ถ้าไอ้เหมอมันจะทำจริงๆ เพราะใจรักจะทำ มีหรือที่คุณหญิงเสมือนจะห้ามปราม แต่ความคิดนี้บอกสามีไม่ได้เป็นอันขาด มีสามีหัวโบราณชอบบังคับลูกก็คงต้องปลงให้มากเข้าไว้ คุณหญิงเสมือนถอนหายใจก่อนจะมองไปทางลูกชายคนโต “หมัย วันนี้ไปอยู่เป็นเพื่อนน้องกวิ้นด้วยนะลูก คุณแม่ของน้องกวิ้นเพิ่งโทรหาแม่ เห็นว่าต้องบินไปออสเตรเลียกันคืนนี้”

“ได้ครับแม่” สมัยรับคำเสียงหนักแน่น คุณหญิงลอบมองใบหน้าเคร่งขรึมของลูกชายแล้วก็ได้แต่อมยิ้ม

"คุณอมรกับคุณไลลาเดินทางบ่อยอย่างนี้ ไม่รู้ว่าลูกเต้าเหงาบ้างหรือเปล่านะคุณหญิง" ท่านนายพลสมานเอ่ยอย่างอดเป็นห่วงเพื่อนสนิทของลูกคนเล็กไม่ได้ ก็เห็นกันมาหลายปี ตั้งแต่ยังอยู่มอต้น เอ็นดูเหมือนเป็นลูกชายอีกคนก็ว่าได้

"ไม่เหงาหรอกค่ะ เชื่อน้องเถอะว่าบางคนคงไม่ปล่อยให้เหงา" คุณหญิงพูดพลางเหลือบมองนายทหารหนุ่มคนเก่งที่ยังคงทำหน้าเรียบเฉย ในขณะที่ท่านนายพลพยักหน้า คิดอยู่ในใจว่าบ้านนั้นก็คงมีพี่เลี้ยงไว้คอยดูแลลูกอยู่แล้ว ก่อนจะนึกขึ้นได้ถึงธุระจริงๆ ที่อยากจะพูดกับลูกชายคนโต

“แล้วนี่เมื่อไหร่แกจะพาแฟนมาแนะนำให้พ่อกับแม่รู้จักล่ะหมัย” ท่านนายพลสมานเกริ่นนำ เหมือนเช่นทุกครั้งที่ท่านมักจะเริ่มการแนะนำลูกสาวของเพื่อนร่วมงานสักคนที่เอ่ยทาบทามลูกชายไปเป็นลูกเขย “ถ้ายังไม่มี พ่อว่าลูกของพันตรีศักดิ์...”

“ผมมีแล้วครับพ่อ” สมัยเอ่ยตัดบทก่อนที่บิดาจะทันได้พูดจบประโยค

“มีแล้ว” ท่านนายพลทวนคำ ก่อนจะมองลูกชายคนโตอย่างจับผิด “เป็นลูกเต้าเหล่าใคร”

“ความจริงก็ยังดูๆ กันอยู่ครับ ยังไม่ถึงขั้นเรียกว่าแฟน”

“งั้นรึ?”

“ครับ”

“แต่พ่อว่าลูกของพันตรีศักดิ์ก็เป็นกุลสตรีที่เพียบพร้อม เหมาะกับแกดีนะหมัย”

พันตรีศักดิ์นั้นเป็นคนสนิทที่ท่านนายพลสมานชื่นชอบอยู่มากพอควร ทั้งลูกสาวก็สวยสดงดงาม กิริยามารยาทก็อ่อนช้อย เรื่องชาติตระกูลก็ไร้ที่ติ เหมาะสมกับลูกชายที่ท่านแสนจะภาคภูมิใจเป็นที่สุด

“ผม...มีคนที่ดูๆ ไว้อยู่แล้วครับพ่อ อย่าหาใครมาให้ผมอีกเลย” สมัยบอกด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย รู้ว่าตั้งแต่เรียนจบ พ่อก็เริ่มหาผู้หญิงมาให้เลือกเป็นชีวิตคู่

“พ่อเลือกคนที่คิดว่าแกคงจะชอบ แต่แกก็ปฏิเสธพ่อทุกที คราวก่อนก็ทีหนึ่งแล้ว แล้วเป็นไง ไปคว้าเอาผู้หญิงที่ไหนมาก็ไม่รู้ ไม่มีหัวนอนปลายเท้าไม่พอ กิริยามารยาทก็ไม่เป็นกุลสตรีเลยสักนิด คุณหญิงแม่ของแกเกือบเป็นลม จำไม่ได้หรือไง” ท่านนายพลสมานเตือนสติ สมัยนั้นฉลาด หัวดี แต่เหมือนวิธีเลือกคู่ชีวิตจะมีความผิดพลาด ตอนใกล้เรียนจบ ท่านนายพลก็ตระเตรียมหญิงสาวเพียบพร้อมลูกสาวของพลโทประจักษ์ไว้ให้อย่างดี หมายมั่นว่าคนนี้คือว่าที่ลูกสะใภ้ แต่ไหนเลย ไอ้หมัยของท่านดันไปคว้าเอาผู้หญิงก๋ากั๋นมาเป็นแฟน พามาแนะนำให้รู้จักท่านกับภรรยาถึงที่บ้าน แต่ท่าทางเหมือนม้าดีดกะโหลกจนคุณหญิงแทบลมจับ แต่โชคดีที่ลูกชายคบได้ไม่นานก็มีอันต้องเลิกรากันไป ท่านไม่เคยถามถึงเหตุผล เพราะแม้จะไม่ห้ามแต่ก็ไม่สนับสนุน สมัยจึงโสดมาตั้งแต่ตอนนั้น ตอนนี้ก็ทำตัวเป็นพ่อพวงมาลัย ลอยไปลอยมา ท่านยังไม่เห็นว่าลูกชายจะจริงจังกับใครเสียที

“แต่พ่อกับแม่ก็ไม่เห็นว่าอะไรนี่ครับ”

“ก็พ่อกับแม่คิดว่าแกคงรักคงชอบจริงๆ เรื่องกิริยามารยาทมันฝึกกันทีหลังได้ ถ้าแกพึงใจแล้ว พ่อกับแม่ก็ไม่มีใครห้ามหรอก แต่พ่อก็อยากให้แกได้เมียดีๆ เหมือนคุณหญิงแม่ของแก มีคนปรนนิบัติ มีคนอยู่เป็นเพื่อนยามแก่เฒ่า” ท่านนายพลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ตบไหล่ลูกชายอีกสองสามที “แกเรียนจบ พ่อกับแม่ก็ภูมิใจ มีหน้าที่การงานมั่นคงก็ไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว ติดอยู่อย่างเดียวนี่แหละหมัย พ่ออยากแน่ใจว่าแกจะมีเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมยาก”

“พ่อไม่ต้องห่วงหรอก ผมมีน้องเหมออยู่แล้ว”

“หมัย ถ้าเหลือกันอยู่สองคนพี่น้อง พ่อก็ไม่ห่วง แต่พ่อแน่ใจว่าไอ้เหมอมันจะต้องมีคนรักเข้าสักวัน ถึงวันนั้น แกจะตามติดน้องไปตลอดไม่ได้ เพราะฉะนั้นแกก็ต้องมีคนของแก มีครอบครัวของแกเอง มีลูกที่น่ารัก มีหลานให้พ่อกับแม่ได้อุ้ม กับไอ้เหมอพ่อไม่คาดหวังกับมันหรอก มันหัวแข็ง ดื้อรั้น พยายามทำใจตั้งแต่ที่มันคิดจะทำนมแล้ว แต่พ่อก็ยังหวังว่าโรงเรียนลูกผู้ชายที่ส่งมันเข้าไปจะทำให้มันเป็นลูกผู้ชายเต็มตัวเสียที”

สมัยได้แต่รับฟังด้วยความนิ่งเงียบ ไม่โต้เถียงใดๆ รู้อยู่เต็มอกว่าความคาดหวังของพ่อคือแบบไหน...แต่อีกใจก็อยากจะทำลายความหวังของพ่อโดยการบอกว่า... หัวใจน่ะ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถบังคับกันได้ กับสิ่งที่ฝังใจ กับคนที่รัก...ไม่ใช่อยากจะเปลี่ยน อยากจะเลิกรักก็ทำกันได้ง่ายๆ เสียหน่อย... แม้รู้ว่าไม่ควร แม้รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ แต่ใครเล่า...จะฝืนได้ไหว

“พ่อเลิกหวังเถอะครับ น้องเหมอมีคนที่ชอบเป็นผู้ชาย น้องอยากทำนมก็เพราะคิดว่าผู้ชายคนนั้นคงชอบ พ่อเปลี่ยนหัวใจที่รักใครสักคนไปแล้วไม่ได้หรอกนะครับ” สมัยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง “น้องเหมอเป็นเด็กร่าเริง เวลาน้องหัวเราะ ก็ดูน่ารักน่าเอ็นดู ผมอยากเห็นน้องมีความสุข เพราะฉะนั้นพ่ออย่าบังคับน้องเลย ถ้าพ่ออยากอุ้มหลาน พ่อก็อุ้มแค่ลูกของผมก็พอแล้ว อยากได้กี่คน ผมจะทำให้”

ท่านนายพลสมานหัวเราะร่วน ฟังลูกชายคนโตพูดแล้วก็อยากจะตบกะโหลกมันสักที “ก่อนจะทำหลานให้พ่อ แกต้องหาแม่ของหลานพ่อให้ได้ก่อน”

“ผมดูๆ ไว้แล้ว คนนี้การศึกษาดี เรื่องชาติตระกูลก็ไม่ต้องห่วง กิริยามารยาทก็พอไปวัดไปวาได้” สมัยบอกเสียงเรียบ “ติดอยู่อย่างเดียว คงต้องรอนานหน่อย เพราะจนกว่าจะเรียนปริญญาเอกจบ ถึงจะตัดสินใจแต่งงาน เขาบอกมาอย่างนั้น”

“พ่อชักอยากรู้จักแล้ว”

“พ่อก็รู้จักอยู่แล้วครับ น้องสาวไอ้ยิ้มเพื่อนผม ชื่อสมายด์”

“อ้าว...ไม่ใช่ว่าหนูสมายด์เขามีแฟนแล้วหรอกเหรอ” คุณหญิงเสมือนที่นั่งถักเสื้อไหมพรม ฟังสองพ่อลูกคุยกันไปเงียบๆ ก็อดที่จะถามอย่างแปลกใจไม่ได้ “ก็แฟนของหนูสมายด์น่ะ...”

“เรื่องนี้ผมไม่รู้ครับแม่ แต่ผมกำลังจีบอยู่ น้องกำลังเรียนปอตรีด้วย อาจจะมีคนที่คบหาไม่จริงจังอยู่บ้าง ช่วงวัยกำลังเรียนใครก็เป็นแบบนี้ อย่าห่วงเลยครับ”

“กำลังเรียนปอตรีแล้วนี่กว่าจะจบปอเอก พ่อไม่รอยันแก่เลยเหรอวะไอ้หมัย” ท่านนายพลสมานถามเสียงกลั้วหัวเราะ แต่ก็รู้สึกโล่งใจที่คนที่ลูกชายเลือกคราวนี้เป็นที่ถูกใจของท่านเสียเหลือเกิน แม้มีหลายครั้งที่อยากจะทาบทามมาให้ลูกชาย แต่ก็โดนภรรยาเบรกไว้ทุกทีเพราะลูกสาวของเพื่อนสนิทภรรยานั้นราวกับจะมีแฟนอยู่ก่อนแล้ว และเท่าที่ได้ข่าวมาก็คบหากันมาหลายปี ทว่า... แม่ของหนูสมายด์คงไม่เป็นปลื้มเท่าไหร่ด้วยฐานะของทางฝ่ายชายนั้นไม่อาจเทียบเคียงกันได้

“พ่อก็แก่อยู่แล้ว รอไปอีกสักหกเจ็ดปีจะเป็นไรไป”

“เดี๋ยวๆ นี่มันต้องเรียนนานขนาดนั้นเลยเหรอวะ เท่าที่พ่อรู้นี่มันไม่นานขนาดนั้นนะเว้ยหมัย”

“ก็น้องเขาอยากเรียนหลายด้าน ก็ปล่อยเขาไปสิครับ ผมไม่รีบอยู่แล้ว” สมัยบอกพลางยักไหล่ไม่สนใจ แต่พอถูกพ่อมองราวกับกำลังจะจับผิด จึงรีบเสริมขึ้นว่า “รัก...ก็รอได้”

“ถ้ารอไม่ไหว...ก็ลองมองหาคนอื่นเผื่อไว้ก็ดี”

“ไม่เป็นไรครับพ่อ ผมรอเก่ง อีกอย่าง ถ้าคิดจะใช้ชีวิตร่วมกับใครแล้ว...ผมไม่อยากหาตัวเลือกอื่นมาเผื่อเลือก”

คุณหญิงเสมือนได้ยินคำพูดของลูกชายก็เป็นปลื้ม “ดีแล้วล่ะลูก ไม่ว่าจะเป็นใครก็ต้องการความรักที่มั่นคงทั้งนั้น อย่าเอาอย่างพ่อของลูกเลย พวกรักเผื่อเลือก ชอบมีตัวเลือกเยอะๆ น่ะ ไม่ดีหรอก”

"อ้าว หวยมาออกที่ผมซะงั้น" ท่านนายพลว่าเสียงอ่อย มองภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากด้วยสายตาประจบ แต่คุณหญิงสะบัดหน้าหนี

“ครับแม่ งั้นผมไปบ้านน้องกวิ้นก่อนนะครับ”

“จ้ะลูก ขนมอยู่ในครัวนะ เอาไปให้น้องกวิ้นด้วย”

“ครับ ผมไปนะครับพ่อ”

“เออๆ ยังไงพาน้องมานอนที่บ้านก็ได้ ปล่อยอยู่คนเดียวก็คงไม่ดีเท่าไหร่”

“ก็อยากทำอย่างนั้น แต่ที่บ้านน้องมีพี่เลี้ยงอยู่น่ะครับ พาน้องกวิ้นมา พี่แต้วก็คงอยู่คนเดียว แต่ให้อยู่กันสองคน คงไม่ปลอดภัย เกิดขโมยขึ้นบ้าน คงได้ถูกฆ่าปาดคอตายกันหมด เพนกวิ้นยิ่งไม่เหมือนน้องเหมอ เตะต่อยไม่เป็นสักอย่าง”

ท่านนายพลสมานพยักหน้า ลุกเดินออกมาส่งลูกชายที่หน้าบ้านมีคุณหญิงเสมือนตามมาอีกคน

“ขับรถดีๆ ล่ะ แล้วก็ดูแลน้องดีๆ ด้วย ไอ้เหมอมันไปรบกวนที่บ้านโน้นไว้มาก ที่พ่อรู้มาก็ชอบไปแกล้งไปจิกหัวใช้ลูกเขาอีก เกิดเป็นพ่อแม่มันว่าเหนื่อยแล้ว เป็นพี่เป็นเพื่อนมันคงเหนื่อยยิ่งกว่า” ท่านนายพลพูดทีเล่นทีจริง

ไอ้เหมอมันเป็นคนชอบแกล้งอยู่แล้ว แต่มันแกล้งเจ็บๆ ทุกที ที่เห็นทนมันได้โดยไม่หาเรื่องต่อยก็มีแค่พี่ชายมัน แต่เมื่อไม่นานมานี้ก็รู้ว่ายังมีเพื่อนสนิทของมันอีกคนที่ทนได้ ที่จริงตอนท่านนายพลทราบเรื่องว่าไอ้เหมอมันมีเพื่อนสนิทก็แทบจะจัดงานเลี้ยงฉลอง เพราะตั้งแต่เพื่อนสมัยประถมของมันขาดการติดต่อไป ไอ้เหมอมันก็ไม่เปิดใจรับใครเป็นเพื่อนอีกเลย วันๆ ก็เอาแต่เล่นกับพี่ชาย จนท่านนายพลกลัวว่ามันจะกลายเป็นคนไม่มีเพื่อนไม่มีสังคม ทั้งยังนิสัยเกรียนๆ ยียวนกวนประสาทก็หวั่นเหลือเกินว่ามันจะถูกดักตีหัวเข้าสักวัน

“ผมเป็นพี่น้องเหมอไม่เห็นจะเหนื่อย มีแต่พ่อนั่นแหละที่บ่นเหนื่อย ไม่อยากเป็นก็ไปลาออกที่อำเภอ ไล่ตัวเองออกจากทะเบียนบ้านเลยนะครับ ถ้าพ่อไม่ว่าง ผมจะไปติดต่อนายทะเบียนให้แล้วพาไปหาที่กรม”

ท่านนายพลส่ายหน้าระอาใส่ลูกชายทันที “ถ้าลาออกจากการเป็นพ่อพวกแกได้จริงๆ ก็จะทำแหละเว้ย ประสาทจะกิน ไปๆ”

“ไปแล้วนะครับ ผมกลับเย็นวันจันทร์นะครับ”

สมัยรีบขึ้นรถ ขับออกจากบ้านทันที แปลกใจที่วันนี้ทั้งวันไม่มีสายโทรเข้าจากนกบื้อแม้แต่สายเดียว ทั้งไลน์และแชทเฟซก็เงียบกริบ ไม่รู้ว่านกบื้อมันงอแงอะไรอีก ปกติถ้าพ่อแม่จะไม่อยู่บ้าน เพนกวิ้นจะโทรมาอ้อนให้รีบไปหาเสมอ แต่ไม่รู้คราวนี้...มันเป็นอะไรไป

*****************************

[Snufflehp]

"น้องกวิ้นค้า อย่าเอาแต่ดูการ์ตูน มากินข้าวก่อนเร้ววว พี่แต้วทำของโปรดไว้ให้เยอะแยะเลยน้า" เสียงของพี่แต้ว พี่เลี้ยงของไอ้นกบื้อดังแว่วมาให้ได้ยิน สมัยจึงรีบเดินเข้าไปในบ้าน เห็นพี่แต้วกำลังหลอกล่อไอ้เด็กไม่รู้จักโตที่กำลังนอนหน้าง้ำดูการ์ตูนอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

"อุ้ย...คุณหมัย" พี่แต้วสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีมือจับที่ไหล่ เกือบกรีดร้องแต่ก็เงียบเสียงได้ทันเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของนายทหารหนุ่ม

"ผมจัดการเองครับ พี่แต้วไปพักเถอะ"

"ฝากด้วยนะคะ"

สมัยพยักหน้า ก่อนจะเดินไปปิดโทรทัศน์ แล้วหันหน้ากลับมามองคนที่กำลังชักสีหน้าใส่

"พี่หมัย ปิดทำไมเล่า! กำลังสนุก!"

"ไปกินข้าว"

"ไม่กิน ไม่หิว"

"กวิ้น อย่าดื้อนะ" เสียงของสมัยเข้มจัด ไอ้นกบื้อมันจึงลุกขึ้นนั่งแล้วลุกเดินเข้าครัวไปเงียบๆ สมัยมองตามหลัง รู้สึกได้ว่ากำลังถูกอีกฝ่ายโกรธเคือง แต่ก็ยังไม่รู้ว่าถูกโกรธด้วยเรื่องอะไร

"เป็นไรวะ" เพราะความข้องใจจึงเดินเข้าไปคว้าปีกไอ้นกบื้อไว้ แต่มันสะบัดออกโดยแรง ไม่ยอมหันหน้ามามองกันอีก

"กวิ้น"

"พี่หมัยดุทำไมล่ะ" ไอ้กวิ้นย้อนถาม "กับคนอื่นไม่เห็นดุอย่างนี้"

สมัยงงหนัก ไม่เข้าใจว่าทำไมกับเรื่องเล็กน้อย ไอ้กวิ้นมันจึงตีโพยตีพายให้เป็นเรื่องใหญ่ได้

"หันหน้ามาคุยกันหน่อย"

"ไม่ จะไปกินข้าว"

"กวิ้นกวิ้น"

เพราะถูกเรียกด้วยน้ำเสียงที่ชอบฟัง ไอ้กวิ้นจึงใจอ่อน หันตัวกลับเข้าหา แต่ก็ยังก้มหน้างุด

"บอกมาดีๆ ว่าเป็นอะไร"

ไอ้กวิ้นเม้มริมฝีปาก มันนั่งรอพี่สมัยของมันมาหลายชั่วโมงแล้ว รู้ว่าคืนนี้พ่อกับแม่จะไม่อยู่ที่บ้าน แต่ก็ไม่อยากจะโทรไปหา...ไม่อยากจะเป็นฝ่ายเรียกร้อง มันอยากจะให้พี่สมัยมาหามันเอง แต่ว่า...รอเท่าไหร่...อีกฝ่ายก็ไม่มาเสียที จนมันงอแงให้แม่โทรไปขอให้พี่สมัยมาอยู่เป็นเพื่อน ไอ้กวิ้นได้แต่คิดอย่างน้อยอกน้อยใจ ...เพราะไม่ใช่คนที่พี่รักใช่ไหม ถึงไม่เคยคิดอยากจะมาหากัน

"พี่หมัยมาช้า ติดธุระเหรอ หรือไปกินข้าวเย็นกับแฟน"

"มึงชักรวนแล้วนะ กูบอกแล้วไงว่ากูไม่มีแฟน" สมัยพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แต่ไอ้กวิ้นมันก็ตีความไปอีกทาง เพราะมันรู้ว่าพี่หมัยของมันกำลังคุยกับใครอีกคน น้ำเสียงที่พี่สมัยใช้คุยกับใครคนหนึ่งทางโทรศัพท์ก็ยังติดหูไอ้กวิ้นมาจนถึงวันนี้ อยากคิดว่าไม่ใช่...แต่อะไรบางอย่างในใจกลับตอกย้ำว่า...คงจะใช่อย่างที่คิด

"ขอโทษที่รวนใส่ละกัน"

"กวิ้น!"

"ก็ขอโทษแล้วไง ทำไมต้องเสียงดังใส่กันอีก!"

"แม่ง... กูไม่ได้มาหาเพราะอยากมาทะเลาะนะ ถ้ามึงงี่เง่าอย่างนี้ก็อยู่คนเดียวไปก็แล้วกัน"

ไอ้กวิ้นตาแดงก่ำ กำหมัดแน่น แต่ริมฝีปากของมันกลับเหยียดยิ้ม "เออ อยู่คนเดียวได้อยู่แล้ว พี่หมัยไม่ต้องลำบากหรอก กลับไปเลยก็ได้"

"มานี่ดิ๊" สมัยดึงไอ้นกบื้อเข้าหา แต่มันกลับยื้อไว้ มือข้างหนึ่งเกาะขอบประตูแน่น "ไอ้กวิ้น อย่าให้กูหมดความอดทน"

ไอ้กวิ้นหน้าหดเหลือสองนิ้ว เวลาไอ้เหมอมันโหดไอ้กวิ้นก็ว่าน่ากลัวแล้ว แต่พอมาเจอพี่ชายมันโหดใส่ มีหรือที่ไอ้นกบื้อมันจะสตรองอยู่ไหว

"กับคนอื่นทำไมคุยดีๆ ได้ แล้วกับกวิ้นทำไมต้องดุ ทำไมต้องตี พี่หมัยเกลียดกวิ้นเหรอ เกลียดกันเหรอถึงทำแบบนี้" ไอ้กวิ้นน้ำตาไหลอาบแก้ม เป็นเด็กอ่อนไหวง่ายก็เลยถูกมองว่าเจ้าน้ำตา แต่ความจริงแล้ว...ไอ้กวิ้นมันไม่เคยเจ้าน้ำตาใส่ใครที่ไหน นอกจากพี่สมัยของมันคนเดียว แม้แต่กับพ่อแม่หรือพี่แต้ว ไอ้กวิ้นก็ไม่เคยร้องไห้ให้เห็น

สมัยหลับตานิ่ง ระงับโทสะ ดึงรั้งมันเข้าหาไม่ได้ก็ต้องขยับเข้าหามันเอง มือใหญ่กดหัวไอ้นกบื้อแนบอก "ไม่ได้เกลียด ถ้าเกลียดไม่มาหาแบบนี้หรอก กูไม่ใช่คนซับซ้อนอะไรขนาดนั้น"

ไอ้กวิ้นพอได้รับไออุ่น มือก็เปลี่ยนจากเกาะขอบประตูมาเกาะตัวพี่สมัยแทน สองมือมันรัดร่างของพี่ชายไอ้เหมอแน่น "จริงนะ"

"จริง แล้วมึงร้องไห้เพื่อไรวะไอ้นกบื้อ อย่างนี้แล้วเมื่อไหร่จะโตสักที"

"ไม่อยากโต อยากอยู่อย่างนี้ให้พี่หมัยดูแล"

สมัยได้แต่ผลักหน้าผากไอ้กวิ้นเป็นการลงโทษ แต่คำพูดของมันกลับทำให้โกรธไม่ลง

"พี่หมัย"

"อะไร"

"กินข้าวยัง"

สมัยเกือบหลุดปากว่ากินมาเรียบร้อยแล้ว แต่พอมองตาละห้อยของไอ้กวิ้นก็ตอบกลับไปแค่ว่า "ยัง"

"ดีจัง งั้นมากินข้าวกับกวิ้นนะ"

"อืม"

ไอ้กวิ้นตีปีกกระดี๊กระด๊า แม้ใบหน้าจะยังมีคราบน้ำตา แต่รอยยิ้มของมันก็ทำให้นายทหารหนุ่มพลอยยิ้มตามไปด้วย นอกจากรอยยิ้มของน้องเสมอแล้ว...ก็มีรอยยิ้มของไอ้นกตัวนี้นี่แหละที่สำคัญสำหรับสมัย แม้ว่า...อีกไม่นานอาจจะต้องหักใจ ทำลายรอยยิ้มของมันลงก็ตาม

สมัยรู้...รู้ว่านกตัวนี้มันบินไม่ได้ แต่ก็ยังอยากจะสอนมันหัดบิน อยากจะเห็นมันเติบโตมากกว่านี้ อยากจะเห็นมันมีอนาคตที่ดี เพนกวิ้นที่ได้แค่เดินเตาะแตะตามหลังน้องเหมอ ถูกพาไปทางไหนก็ไม่มีจะท้วง ล้มลุกคลุกคลาน ร้องไห้ก็บ่อยครั้ง แต่มันก็ยังเดินต่อไม่ย่อท้อ จนเมื่อมาเจอกับเขา...มันก็เปลี่ยนเส้นทาง เปลี่ยนมาเดินตามเขา ตามติดจนกลัวว่าสักวัน...มันจะอยู่คนเดียวไม่ได้ เพนกวิ้นตัวนี้ขี้เหงา เป็นนกบื้อที่เขาปล่อยให้ห่างสายตาไม่ได้ แต่พอยิ่งดูแล ยิ่งได้อยู่ใกล้ ถูกมันออดอ้อนทุกวันเข้า...ก็อยากจะเป็นคนเลี้ยงนกตัวนี้ไว้เสียเอง... ทั้งๆ ที่รู้ว่าจะอยู่เลี้ยงดูมันตลอดไปไม่ได้ แต่สมัย...ก็ยังถลำตัวและพาไอ้นกบื้อมันมาไกลกว่าที่เคยขีดเส้นเอาไว้

"กวิ้น"

"หือ"

เพราะถูกชักชวนให้เข้าไปอยู่ในความฝันกับมัน... สมัยจึงอยากให้เป็นฝันดีๆ ที่จะอยู่ในความทรงจำไปตลอดชีวิต อยากให้เป็นความทรงจำที่เวลาหวนคิดถึงก็มีแต่รอยยิ้ม แต่ก็กลัวเหลือเกินว่า...ในวันที่ถูกปลุกจากฝัน นกบื้อตัวนี้...อาจจะอยู่ไม่ไหว

"ไม่มีอะไร" แค่เห็นหน้าเอ๋อๆ ของนกบื้อกับแววตาออดอ้อนของมัน สมัยก็พูดไม่ออก รู้มาตลอดว่ามันคิดยังไง แต่อีกใจก็รู้ว่าไม่สามารถพามันไปได้ไกลกว่าที่เป็น "แล้วมึงกินยังไงให้เลอะ"

ไอ้กวิ้นยิ้มแฉ่ง หน้าร้อนวาบเมื่อนิ้วเรียวสวยของพี่สมัยหยิบเม็ดข้าวออกจากคางให้ "ก็เอาเข้าปากแล้วเคี้ยวๆ"

"กวนตีน"

"กวนพี่หมัยคนเดียวแหละ" ไอ้กวิ้นยักคิ้ว ตักของโปรดของมันใส่จานให้พี่สมัยอย่างเอาใจ "พี่หมัย ไก่ทอดสูตรของพี่แต้ว อร่อยมาก กินนะๆ"

"เออๆ"

"พี่หมัยๆ"

"อะไร"

"ตักให้กวิ้นด้วย"

ไอ้กวิ้นมองอย่างรอคอย สมัยจึงตักผัดผักใส่จานให้มันบ้าง แต่ไอ้นกบื้อหน้าง้ำทันที "ไม่ชอบผัก ทำไมพี่หมัยไม่ตักไก่ให้กวิ้น"

"อยากให้กินของที่กูชอบ"

"ไม่จริงหรอก พี่หมัยแกล้งเค้า"

"หึหึ กินไปเถอะน่า กินผัก จะได้แข็งแรงเหมือนน้องเหมอ"

"แต่ถึกเหมือนไอ้เหมอไม่เอานะ"

"อย่าว่าน้องกู"

"จิ๊"

ช่วงเวลาที่ได้พูดคุย ได้กินข้าว ได้เถียงกันเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็ถือเป็นความทรงจำที่ล้ำค่าแล้ว สมัยคงคิดถึงช่วงเวลาเหล่านี้ไปอีกนาน... เพราะเวลาที่จะปลุกให้ตื่นจากฝัน... ก็ใกล้เข้ามาเต็มทีแล้ว

"พี่หมัย คืนนี้กวิ้นขอเล่นเกมนะ"

"ไม่ได้ จะเริ่มสอบอยู่อีกไม่กี่สัปดาห์นี้แล้ว ยังจะเอาแต่เล่นทำไม"

"ไม่เห็นเป็นไรเลย GAT PAT เขามีสอบหลายรอบ เอาคะแนนรอบที่ดีที่สุดอ่ะ วู้ พี่หมัยนี่ไม่รู้อะไรเลย"

"มึงพลาดโควต้ารับตรง 20 คนมาแล้ว ยังจะมาพูดดีอีก"

"ไม่เป็นไรหรอกน่า"

สมัยมองไอ้เด็กติดเล่นด้วยสีหน้าจริงจัง "ทำให้ดีที่สุดตั้งแต่รอบแรกคงดีกว่า มึงไม่ต้องหวังน้ำบ่อหน้า เจอแล้วก็รีบคว้า"

หมับ!

"เหมือนเจอพี่หมัยแล้วก็คว้าไว้เลยใช่ปะ"

สมัยถึงกับไปไม่เป็น เจอมุกของไอ้นกบื้อเข้าให้ มือของมันทั้งสองข้างก็จับแขนของเขาไว้แน่น "ไม่เล่นดิวะ"

"จริงจังนะ เรื่องพี่หมัยอ่ะ"

"เอาความจริงจังไปลงกับเรื่องเรียนก็พอ"

"วู้ ทำเข้มอีกละ" ไอ้กวิ้นทำหน้าเซ็ง "แม่บอกว่าไม่ต้องเครียด ถ้าพลาดก็รออีกปีก็ได้ ไม่เห็นเป็นไรเลย"

"แต่ถ้ามึงต้องรออีกปี กูคงไม่รอไปกับมึงด้วย"

ไอ้กวิ้นหน้าเจื่อนลงทันที เพราะน้ำเสียงที่จริงจังของพี่ชายไอ้เหมอทำให้มันหวั่นใจ "ทำไมอ่ะ... พี่หมัยจะไปไหน"

แต่คำตอบที่ไอ้กวิ้นได้รับมีเพียงแต่ความเงียบ "พี่หมัย อย่าทิ้งกวิ้นนะ"

"กินอิ่มรึยัง"

"พี่หมัย รับปากมาก่อน"

"ปะ เก็บจาน"

ไอ้กวิ้นมองด้วยสายตาตัดพ้อ เห็นอีกฝ่ายลุก มันก็ลุกตาม แล้วก้มหน้าก้มตาเก็บจานไปเงียบๆ ที่พี่สมัยไม่รับปาก ก็คิดได้แค่อย่างเดียวว่า...พี่หมัยคงทำตามคำขอของไอ้กวิ้นไม่ได้

สมัยเหลือบมองไอ้นกบื้อที่ตั้งอกตั้งใจล้างจาน จวบจนทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย มันก็ทำหน้าหงอยเดินตามหลังมา ขึ้นมาบนห้อง ก็ตรงรี่ไปเอาหนังสือเรียนเสริมมานั่งรอที่โต๊ะญี่ปุ่น ท่าทางของมันทำเอาสมัยต้องถอนหายใจหนัก

"กวิ้น"

"..."

"มานี่มา"

ไอ้กวิ้นลุกขึ้นเดินไปหาอย่างว่าง่าย ก่อนจะถูกรั้งให้นั่งลงบนตักของพี่สมัย "นกบื้อ ถ้าเอาแต่คิดเรื่องอื่น จะอ่านหนังสือเข้าใจได้ยังไง"

"ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย พี่หมัยมั่ว" ไอ้กวิ้นหลบตา ไม่ยอมมองอีกฝ่ายเพราะไม่อยากให้รู้ว่ามันกำลังโกหก

"กูไม่ได้บื้อเหมือนมึงนะที่จะดูไม่ออก"

นกบื้อถูกหอมแก้มไปหนึ่งทีเพราะท่าทางที่น่าหมั่นเขี้ยวของมันล่อตาล่อใจคนเลี้ยงเสียเหลือเกิน "หื้อออ พี่หมัย ทำไมไม่โกนหนวด ตอนโดนแก้มมันเจ็บอ่ะ"

"พรุ่งนี้เช้าโกนให้หน่อย"

"ใช้น้อง" ไอ้กวิ้นทำหน้าบึ้ง แต่พอมองสบตากับพี่สมัยมันก็ยิ้มเขิน "ทำให้ก็ได้ แต่พี่หมัยต้องให้รางวัลนะ"

"มึงนี่ คิดจะล้างผลาญกูจนหมดตัวเลยใช่ไหม"

ไอ้กวิ้นยิ้มประจบ "รางวัลก็ไม่จำเป็นต้องใช้เงินซื้อให้ซะหน่อย"

"แล้วจะเอาอะไร"

แต่พอเห็นหูแดงก่ำ กับสายตาที่มองตรงมายังริมฝีปากแล้ว สมัยก็เข้าใจว่าไอ้นกบื้อมันกำลังเชิญชวน จึงต้องยกมือปิดตามันไว้แล้วโน้มใบหน้าเข้าใกล้

"พี่หมัย ปิดตาทำ...อืออออ" ไอ้กวิ้นเหมือนกำลังลอยคว้างอยู่ในความฝัน มันถูกริมฝีปากร้อนของผู้ชายที่รักป้อนความหวานให้อย่างอ่อนโยน แต่เพียงครู่ก็ผละหนี จนไอ้กวิ้นครางในลำคอประท้วง

"อ่านหนังสือและทำข้อสอบย้อนหลังได้ครบห้าสิบข้อ กูจะให้รางวัลอีก"

"ง่า ขอล่วงหน้าได้ปะ" ไอ้กวิ้นที่ยังถูกปิดตายกสองแขนขึ้นโอบรัดลำคอแกร่ง "อยากกินสายไหมหวานๆ"

"มึงชอบกินปลาไม่ใช่เหรอ"

"นกเพนกวิ้นตัวนี้ชอบกินสายไหมอ่ะ" มันเถียงอย่างน่าเอ็นดู ในขณะที่สมัยก็ใจอ่อนอีกตามเคย ป้อนสายไหมให้ถึงปาก ไอ้กวิ้นจึงแทบละลาย มันเผยอปากเปิดรับอย่างโหยหา พี่สมัยก็เติมเต็มความโหยหาให้มันได้เป็นอย่างดี ไอ้กวิ้นถูกจูบอย่างหนัก จากที่นั่งตัก ถูกประคองให้นอนเอนหลังไปตามความยาวของโซฟา ไอ้กวิ้นระทวยโอนอ่อน ขยับตัวเข้าหาไออุ่น ริมฝีปากก็แนบสนิทไร้ช่องว่าง เสียงครางอื้ออึงดังในลำคออย่างพึงใจ แต่พอโทรศัพท์มือถือสั่นเตือนเมื่อมีคนโทรเข้า ความหวานที่แทบหลอมละลายนกบื้อก็หยุดชะงัก สมัยผละหนี แต่ไอ้กวิ้นตามติด มันยกขาตวัดรอบเอวของพี่สมัย สองแขนก็โอบรัดดึงรั้งไม่ให้ถอยห่าง

"ห้ามรับ...กวิ้นไม่ให้รับ พี่หมัยห้ามรับสายคนอื่น" ไอ้เด็กหน้าแดงปากบวมบอกเสียงอ้อน แต่ครั้งนี้คงตามใจมันไม่ได้

"ไม่ได้...เดี๋ยวกูมา มึงไปนั่งอ่านหนังสือรอ"

"ไม่เอา"

"กวิ้น อย่างี่เง่า"

แค่เท่านั้น ไอ้กวิ้นก็ไม่มีแรงจะห้าม มันคลายอ้อมแขนที่โอบรอบคออีกฝ่าย ขยับลุกขึ้นนั่ง พลางสายตาเหลือบไปเห็นหน้าจอโทรศัพท์มือถือแล้วหัวใจก็กระตุกหนัก

'สมายด์'

ขนาดเบอร์ของไอ้กวิ้น...พี่สมัยยังไม่เคยคิดจะบันทึกชื่อไว้ แล้วคนๆ นี้เป็นใคร...เป็นใครถึงได้มีความสำคัญมากกว่ามัน

"ไปอ่านหนังสือ" พี่สมัยขยับคว่ำหน้าจอลงเพื่อให้พ้นสายตาของไอ้กวิ้น แต่พี่สมัยคงไม่รู้ว่าไอ้กวิ้นมันเห็นแล้ว

"แฟนพี่เหรอ"

"ไม่ใช่ แค่น้องสาวเพื่อน คงมีธุระ"

"อืม"

"อย่าคิดมาก ไปอ่านหนังสือรอ กูออกไปคุยแป๊บเดียว"

"คุยในนี้ก็ได้นี่"

"เสียงกูจะกวนมึงตอนอ่านหนังสือเปล่าๆ"

"อืม งั้นก็แล้วแต่พี่"

พี่สมัยจูบขมับไอ้กวิ้นก่อนจะเดินออกไปที่ระเบียง ไอ้กวิ้นมองตาม ก่อนจะเดินไปอ่านหนังสืออย่างที่พี่สมัยบอก แต่ไม่มีถ้อยประโยคไหน...เข้าหัวมันเลยสักนิด เพราะบ่อยครั้งที่มันเอาแต่มองออกไปนอกระเบียง แล้วก็เห็น...พี่สมัยกำลังหัวเราะอย่างมีความสุขอยู่ตรงนั้น

แค่น้องสาว...จริงๆ น่ะเหรอ

...........................................................TBC............................................................

   อย่างี่เง่าดิกวิ้น 

ขอโทษที่มาช้าค่ะ

[chisarachi]

แม้รู้ว่าต้องเจ็บแต่ก็อยากเก็บความทรงจำดีๆไว้
คนเรามีหน้าที่ต่างกัน. ความรับผิดชอบก็ต่าง
ทำตามหน้าที่นะ. ความรับผิดชอบนะ
แล้วกลับมาเจอกันที่ปลายทางฝัน
ถ้าพี่หมับมีลูก น้องสมายด์อาจจะคือคนนั้นหรือเป็นเพียงแค่คนที่ต้องอยู่ด้วยกัน
เพราะมีผลร่วมกันก็ตาม. เราวางใจได้ให้เป็นสมายด์555555
ส่วนน้องกวิ้นขออย่าเป็นผู้ชายก็พอที่เข้ามา (เราใจร้ายกะนายเอกเสมอ)
เป็นผู้หญิง แล้วสมมติว่ามีลูก
ปลายทางฝันกลีบมาเลี้ยงลูกกับพี่หมัยนะ
เป็นลูกของเราววววววว55555555
#ทีมพี่หมัยเป็นพระเอก. #ทีมถ้าพี่หมัยไม่อยากเป็นพระเอกกวิ้นๆก็ไม่ใช่นายเอก.  และเราจะขอถวายตัวเป็นนางเอกแทน จบปิ้ง

[cher7343]

ทำไมต้องกั๊กไว้ จะรอให้กวิ้นน้อยสอบเสร็จก่อนใช่มั้ย สงสารกวิ้นน้อยมาก คนใจร้าย เคลียร์ให้จบๆเลย

[tkaekaa]

พี่หมัยอะ เฮ้ออออออออ รักกวิ้นไม่พอ ป้ิอนขนมหวานให้ตลอด ไม่แปลกใจเลย กวิ้นตัดใจไม่ได้ แถมตัวเองยังเจ็บ

[fay 13]

 

[MIkz_hotaru]

ใจตรงกันแท้ๆ
ุ้ถ้าบนโลกใบนี้มีแค่พี่หมัยกับกวิ้นกวิ้นก็คงจะดี
พี่หมัยคงไม่ต้องแบกทุกอย่างไว้ขนาดนี้


แต่ในความเป็นจริง ทุกสิ่งมันต่างจากฝัน
และสักวันทั้งสองคนก็ต้องตื่น
 

[บีเวอร์]

นั่งอ่านไป ฟังเพลงไป
พอใกล้จบตอน เพลงก็ร้องขึ้นมาว่า..

"โกหกฉัน แกล้งพูดได้ไหมว่ารักกัน
ให้ฉันได้จำมันกับสิ่งที่ฉันฝันหา
ยังหวังให้เธอเห็นใจ หากเธอนั้นบังเอิญเวทนา
คนที่ไม่มีค่าให้เดินข้างกัน

เมื่อไหร่จะรัก เธอคงไม่คิดหาคำตอบ
เมื่อเธอไม่อยากชอบ จะดื้อด้านอยู่ไปเพื่ออะไร
เมื่อไหร่จะรัก จากนี้จะไม่ถามเธอให้ลำบากหัวใจ
ขอโทษที่วุ่นวายรักเธอจนหมดหัวใจแล้วยังไม่ดีพอ"

คืออะไรรรรรรรรรรร น้ำตาไหลลลลลเลยจ้าาาาาาาา 555

[Freja]

นึกแล้วเชียว มุมมองพี่หมัย  พี่หมัยเป็นผู้ใหญ่กว่ากวิ้น  ตัวละครของคนเขียนมักจะไม่เพอร์เฟค  ทุกคนจะส่วนที่ไม่สมบูรณ์ทุกคน   ทำให้เรารู้สึกว่าตัวละครมันเรียล

เราเข้าใจสิ่งที่พี่หมัยกำลังทำนะ  ต่อให้พี่หมัยดีขนาดไหนพี่หมัยก็ยังมีความเห็นแก่ตัวอยู่  พี่หมัยร่วมฝันไปกับกวิ้นนี่คือความสุขที่พี่หมัยมีกับกวิ้น  เราไม่ได้คิดว่าพี่หมัยทำไปเพราะอยากให้กวิ้นเจ็บ   ตรงกันข้ามเราว่าพี่หมัยอาจจะคิดว่าถ้ากวิ้นเจ็บจากพี่หมัยแล้วกวิ้นจะตัดใจไปได้  ในขณะที่พี่หมัยเจ็บต่อไป  ทำในสิ่งที่ไม่ได้รักไปอีกชั่วชีวิต

ไม่ได้มาแก้ตัวให้พี่หมัยนะ   แค่มองจากมุมมองพี่หมัยเท่านั้นเอง

[Smirnoff]

เฮ้อออออออ อึดอัดดดด สงสารทั้งคู่แหละ เฮ้ออออออ

[ka[ze]na]

รักแบบนี้...ยิ่งฝืนยิ่งเจ็บ...

[TORORO-PD]

เปน อัลก้อดีนะ ขอเถอะเปนอัลเถอะ สมัยมันซับซ้อนสัสๆ

[Seilong2]

ความคิดชั่ววูบบบบบ !!  เอาคุณสมานตาลุงข้างบ้านไปนั่งยาง  งื้อออออ
ลำบากหน่อยทั้งสองฝ่ายหนูกวิ้น  กับพี่หมัย ที่มีความรับผิดชอบแทนน้องสูงงงงงง

[Invisible girl]

เรื่องครอบครัวจริงๆด้วย
เฮ้ออออ

[lukYRKM]

ความหวังของพ่อสินะที่ทำให้พี่หมัยทำแบบนี้ สงสารทั้งพี่หมัยทั้งกวิ้น

[yaoionlyyes]

โอ๊ย ไม่รู้จะไปทางไหนต่อเลยอ่ะ สงสารกวิ้นนะ แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกสงสารพี่หมัยมากกว่า
ทั้งๆที่รักแต่ก็ต้องตัดใจอ่ะ รักแต่ก็รู้ว่าไปต่อไม่ได้เงี้ย เพื่อพ่อเพื่อครอบครัว อึดอัดใจจจแทนนนนนนน ฮืออออออ

[Youi_chin]

 

[B52]

รักไม่ได้ ไม่ใช่ไม่รัก???