หัวข้อ: กับดักรักเกมหัวใจ ตอนที่ 61 - 63(จบ) + เปิดจองหนังสือ (23/02/2016)

[B52]

ต้องดีขึ้นซิ

[imvodka]

แปลกๆเวลาปอเรียกว่าที่รัก

[greensnake]

แฮ็คกระทำการอุกอาจขนาดนี้ พยายามฆ่าชัดๆ
ถ้ากฏหมายทำอะไรไม่ได้อยู่อีกก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วล่ะ
สงสัยต้องให้ตายกันไปข้างถึงจะพอใจสินะคนเรา
จิตใจบิดเบี้ยวขนาดนี้สงสารคนเป็นพ่อแม่และคนรอบข้างจริงๆ
แต่คิดอีกทีที่แฮ็คเป็นอย่างนี้อาจจะมาจากการเลี้ยงดูก็ได้นะ
น้องเลิฟต้องปลอดภัยกลับมาเป็นที่รักของทุกคนนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดค่ะ

[maemix]

ขอให้น้องเลิฟปลอดภัย

[matchty]

กับดักที่
- 61 -
   


   ร่างบางวิ่งเล่นไปตามชายหาดอย่างร่าเริง พร้อมกับแมวสีขาวตัวอ้วนกลมที่วิ่งเล่นกับเจ้าของเหมือนตัวเองเป็นหมาไม่มีผิด เสียงกระดิ่งคอกับเสียงหัวเราะดังคลอกันไปลั่นหาด ทำเอาใครที่ได้เห็นภาพต่างก็พากันอมยิ้มอย่างเอ็นดู

   “โธ่!!! ไอ้โมก!!! ไอ้แมวขาสั้น!!! วิ่งแค่นี้ก็ทำเหนื่อย” เลิฟที่วิ่งนำหน้าแมวไปแล้วพอสมควรต้องหันหลังวิ่งกลับมาหาแมวตัวอ้วน ที่นอนลิ้นห้อยแผ่หลาหมดสภาพอยู่กลางผืนทราย

   “ก็เพราะแบบเนี่ยปอถึงบอกว่าขี้เกียจเอาแต่กิน” เลิฟเอานิ้วจิ้มลงพุงกลมๆของโมกอย่างหมันเขี้ยวก่อนจะอุ้มมันขึ้น เพราะดูท่าแล้วมันคงจะไม่เดินต่อเองแน่ๆ     

   ‘เมี๊ยววววว’ โมกส่งเสียงออดอ้อนเจ้าของมันอย่างรู้งาน เอาหัวถูไถไปมาจนเลิฟต้องอมยิ้มให้กับความน่ารักของมัน

   “โอ๊ะ!! โอ๊ย!!” เลิฟร้องออกมาเสียงดังเพราะจังหวะที่หมุนตัวจะเดินต่อ เขาก้าวขาพลาดทำให้สะดุดแล้วล้มลงเข่ากระแทกพื้น

   “กูบอกให้ระวังไงวะ” ปอที่เดินมาตามมาไม่ห่างเอ็ดเลิฟดุๆ แล้วรีบสาวเท้าเข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง จับขาของเลิฟให้เหยียดยาวแล้วพลิกไปมา ตรวจดูจนแน่ใจก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

   “เลิกทำหน้าแบบนี้ได้แล้วมันผ่านมาสองปีแล้วนะปอ...สองปีแล้ว” เลิฟลูบแก้มสากอย่างปลอบโยนแววตาคมไหววูบเล็กน้อย ก่อนจะปรับให้มันกลับมานิ่งสงบเหมือนเดิม

   ใช่...เหตุการณ์ทั้งหมดมันผ่านมานานถึงสองปีแล้ว แต่ภาพที่คนตรง หน้านอนจมกองเลือดในสภาพหายใจรวยริน ภาพที่อีกฝ่ายหัวใจหยุดเต้นและต้องปั้มหัวใจเพื่อดึงให้กลับมา มันยังคงติดอยู่ในความทรงจำและตามหลอกหลอนไม่ไปไหน

   ร่างกายในอ้อมแขนที่เย็นลงเรื่อยๆกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งที่ยังคงติดอยู่ปลายจมูก วินาทีแห่งการรอคอยความช่วยเหลืออันแสนทรมาน ยมทูตที่มองไม่เห็นตัวตนแต่พร้อมจะมาพาอีกคนจากไป ทุกความกลัวทุกสัมผัสมันยังคงตอกย้ำและซ้ำเติมเสมอจนถึงทุกวันนี้ ว่าครั้งนึงเขาเคยเกือบจะเสียอีกครึ่งนึงในชีวิตไป

...
...
   
   ฝ่ามือหนาสองข้างถูกบีบเข้าหากันแน่นจนรู้สึกเจ็บไปหมด แต่มันไม่เจ็บเท่าก้อนเนื้อในอกที่เต้นอ่อนแรงกับวินาที่แห่งความเป็นความตาย นานนับหลายชั่วโมงเข้าไปแล้วที่เจ้าของหัวใจเขาอยู่ในห้องผ่าตัด ไม่มีการบอกกล่าวถึงอาการใดๆทั้งสิ้นจากปากหมอ นอกจากความวุ่นวายของเหล่าพยา บาลที่วิ่งเข้าวิ่งออกอยู่เป็นระยะ กับใบหน้าที่แสดงความเครียดขึงรวมทั้งแววตาหนักใจจากหมอผู้รักษา

   เวลาแต่ละนาทีเดินไปอย่างเชื่องช้าทรมาน   ทุกคนต่างรอคอยปาฏิหารย์ด้วยความหวังภาวนาให้บุคคลผู้เป็นที่รักปลอดภัย และกลับมาส่งยิ้มให้พวกเขาอีกครั้ง

   ดวงตาคมของปอมองต่างหูกับสร้อยคอในมืออย่างเจ็บปวด กำของสองสิ่งไว้ในมือแน่นจนรู้สึกเจ็บ แต่มันไม่ถึงเสี้ยวเดียวของหัวใจที่เจ็บเลยสักนิด ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายกำลังเป็นแผลเหวอะหวะ มันกำลังกรีดร้องอย่างเจ็บปวดและทรมาน สิ่งเดียวที่ร้องขอในตอนนี้คือขอให้คนรักของเขาปลอดภัย จะกลับ มาในสภาพไหนก็ได้แต่ขอร้อง...ขอให้กลับมา

   แกร๊ก!!!

   การรอคอยอันแสนยาวนานสิ้นสุดลงพร้อมๆกับร่างของความหวังเพียงหนึ่งเดียวที่ก้าวออกมา ปอเงยหน้าสบตากับหมอผู้รักษาด้วยแววตาสั่นระริกเขากำลังกลัว...กลัวว่าสิ่งที่ได้ยินจะไม่ใช่สิ่งที่ต้องการ ถ้ามันเป็นอย่างนั้นเขาก็ไม่รู้จริงๆว่าชีวิตที่เหลือจะอยู่ยังไง เพราะเขาลืมไปแล้ว...ลืมมันไปนานกับการที่อยู่ตัวคนเดียว

   คุณหมอสบตากับทุกคนที่มองมาช้าๆแล้วถอดหน้ากากอนามัยออก พร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะส่งยิ้มให้
   “คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ” สิ้นคำพูดของหมอหัวใจที่เหี่ยวเฉาใกล้ตายของปอ เหมือนได้รับการรดน้ำพรวนดินจนกลับมาชุ่มชื่นอีกครั้ง หัวใจของเขา คนรักของเขาในที่สุดก็กลับมา

   ท่ามกลางรอยยิ้มยินดีจากทุกคนที่เฝ้ารอ ป้องที่แยกตัวออกไปรับโทรศัพท์ก็เดินกลับเข้ามาพร้อมใบหน้าเคร่มขรึม ร่างสูงเดินไปจับบ่าน้องชายที่ร่างกายพอๆกันแล้วบีบเบาๆ

   “เราได้ตัวมันแล้ว” แววตาของปอเรียบสนิทและว่างเปล่าทันทีที่ได้ยิน

   “รีบไปรีบมานะพี่ชายเลิฟคงอยากตื่นมาเจอหน้าปอเป็นคนแรก” ปรางส่งยิ้มให้บางๆแล้วกอดพี่ชายตัวเองแน่น

   “มึงไปเถอะเดี๋ยวกูดูทางนี้ให้” ปิงที่ยืนอยู่ใกล้ๆกันยกมือขึ้นจับบ่าของน้องชายอีกข้าง

   “ไม่ต้องคิดอะไรมากเพราะเป็นกู...กูก็ทำ” ปิงบีบบ่าเบาๆแล้วสบตาน้องอย่างเข้าใจ พวกเขาพี่น้องรวมทั้งพ่อกับแม่เข้าใจและยอมรับในการตัดสินใจครั้งนี้ของน้องชายดี

   “ฝากด้วยนะ” ปอบอกเสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่น มองกลับเข้าไปในห้องผ่าตัดเล็กน้อยก่อนจะเดินตามหลังพี่ชายออกไป วันนี้ทุกอย่างมันต้องจบและจะต้องไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก

...
...
   
   ปอยืนพิงรั้วริมแม่น้ำแล้วพ่นควันบุหรี่ออกจากปากเรื่อยๆ ก่อนจะทิ้งลงบนพื้นและใช้ปลายเท้าขยี้เบาๆเพื่อดับมัน  เขามาถึงโกดังเก็บสินค้าแถวท่าเรือซึ่งเป็นเขตพื้นที่ของฮวงหลงในไทยนานพอสมควรแล้ว หลังจากที่สั่งการบางอย่างออกไปเขาก็ปลีกตัวออกมาโทรศัพท์ถามเรื่องของเลิฟ

   ปอเดินกลับเข้าไปในโกดังอีกครั้งด้วยความไม่รีบร้อน เดินเข้ามาด้านในสุดก็นั่งมองสิ่งที่ตัวเองสั่งให้ทำด้วยสายตาเย็นชา เสียงกรีดร้องโหยหวนอ้อนวอนขอให้หยุดดังลั่น ภาพของผู้ชายที่ถูกจับล่ามโซ่ในสภาพคลานสี่ขาเหมือนหมา เนื้อตัวเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยรอยแผลจากการโดนบุหรี่จี้

   “อ๊ากกกกกกก ปล่อยกู กูขอร้องกูกลัวแล้ว” เสียงร้องโหยหวนอ้อนวอนของแฮ็คยังคงดังต่อเนื่อง แต่ไม่ได้นำพาให้ปอปราณีหรือสั่งให้ลูกน้องหยุด เขายังคงนั่งมองภาพเหล่านั้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย มองเหล่าชายฉกรรจ์กลัดมันนับยี่สิบคนที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกัน ขยับโยกร่างกายบนตัวแฮ็คอย่างไม่เดือดร้อน มองเหล่าคนที่หยิบแส้ขึ้นมาเฆี่ยนตีคนตรงหน้าจนได้แผลแตกเหวอะหวะอย่างเฉยเมย

   ช่องทางหลังของแฮ็คเต็มไปด้วยน้ำกามมากมากมายจนไม่รู้ว่าของใครเป็นของใคร ปากก็ถูกใช้ให้อ้าอมแก่นกายไม่ซ้ำหน้า ต้องรองรับอารมณ์ดิบของทุกคนมานานนับหลายชั่วโมง จนร่างกายเจ็บปวดทรมานไปหมด บางครั้งทางด้านหลังก็ต้องรับท่อนลำเข้ามาทีเดียวพร้อมกันสองอัน รองรับเซ็กซ์วิตถารที่คนจำนวนมากจะสรรหามากระทำต่อตัวเอง เป็นช่วงเวลาที่สนุกสนานของผู้กระทำแต่เป็นช่วงเวลาที่เหมือนตกนรกทั้งเป็นของแฮ็ค

   “พอได้แล้ว” ปอสั่งให้ทุกคนหยุดการกระทำแล้วเดินตรงเข้าไปหาแฮ็ค ซึ่งตอนนี้เจ้าตัวกำลังมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวงอย่างถึงที่สุด

   “มึงรู้ไหมว่ากูรักมันมากแค่ไหน...มึงคิดถูกที่เลือกเอาคืนกูด้วยวิธีนี้เพราะกูเจ็บ...เจ็บเหมือนจะตายจริงๆ” ปอกระศีรษะของแฮ็คให้แหงนเงยขึ้นมามองตัวเอง

   “กูจะไม่ให้มึงตาย...ถ้ามึงคิดว่าสิ่งที่มึงกำลังเจออยู่ตอนนี้คือนรก กูบอกเลยว่าไม่ใช่” ปอมองแฮ็คด้วยแววตาดุดันพร้อมกับพูดเสียงเหี้ยม

   “ต้า” ปอปล่อยมือออกจากผมของแฮ็คแล้วหันไปรับเอาของบางอย่างจากต้า เขาดึงเข็มฉีดยาออกมาปักลงไปบนฝาขวดในมือ ดูดเอาของเหลวภายในขึ้นมาเต็มหลอด แล้วฉีดมันลงไปบนแขนของแฮ็คจนหมดหลอด

   “มึงเอาอะไรฉีดให้กูมึงจะทำอะไรกู” แฮ็คมองปออย่างหวาดกลัวเขาไม่เคยรู้สึกกลัวปอเลย จนมาวันนี้ปอสำหรับเขาแล้วไม่ต่างจากซาตานเลยสักนิด

   “นี่เป็นยาตัวใหม่ของฮวงหลงมันจะออกฤทธิ์แรงกว่าปกติสองเท่า ต่อไปนี้ชีวิตมึงที่เหลือจะอยู่ไม่ได้ถ้าขาดมัน วิธีเดียวที่มึงจะได้มันคือมึงต้องทำตัวไม่ต่างจากอีตัวในซ่อง คอยอ้าขาให้ผู้ชายเอาไม่ซ้ำหน้า” คำพูดของปอทำให้แฮ็คตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว

   “ไม่เอาๆอย่าทำกูยอมแล้วกูกราบก็ได้” แฮ็คก้มลงกราบแทบเท้าปอยอมทิ้งศักดิ์ศรีทุกอย่างลงทันที ถ้าต้องให้ชีวิตที่เหลือเผชิญกับสิ่งที่ปอพูดเขายอมตายดีกว่า

   ปอยกเท้าหนีแฮ็คแล้วมองด้วยแววตาว่างเปล่า ก่อนจะแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมออกมาและนั่นทำให้แฮ็ครู้ว่าปอไม่ปล่อยตัวเองแน่ๆ เขาจึงตัดสิน ใจคว้าเอาเข็มฉีดยาที่หล่นอยู่ใกล้ๆขึ้นมา หวังจะใช้ส่วนปลายแหลมแทงคอตัวเองเพื่อฆ่าตัวตาย

   “ปล่อยกู!!! ไอ้เหี้ย!!! พวกมึงปล่อยกู!!!” แฮ็คโวยดังลั่นพยายามดิ้นรนขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะโดนคนของฮวงหลงล็อกตัวไว้แน่น

   “กูจะให้มึงเห็นนรกทั้งๆที่มึงยังหายใจ กูจะให้มึงรู้ว่าการที่คนๆนึงอยากตายแล้วตายไม่ได้มันเป็นยังไง” สิ่งที่ปอพูดทำให้แฮ็คเย็นวาบไปถึงขั้วหัวใจ คำพูดที่ไม่ต่างอะไรจากคำพิพากษาประหารชีวิต แต่มันเลวร้ายกว่านั้นเพราะเขาต้องอยู่ไม่ต่างจากสัตว์เพื่อรอคนมาสมสู่ ต้องเห็นนรกทั้งๆที่ยังหายใจ

   “อย่าลืมฉีดยาให้มันเสร็จแล้วก็ส่งมันไปซ่องแถวชายแดน” ปอสั่งเสียงเรียบ

   “ครับคุณปอ...คุณป้องให้บอกว่ารอที่ท่าเรือนะครับ” คนของฮวงหลงค้อมหัวเคารพปออย่างนอบน้อมและบอกในสิ่งที่นายน้อยอีกคนสั่ง ซึ่งปอก็พยักหน้ารับแล้วเดินออกไปทันที

   “อ๊ากกกกกก ปล่อยกู!! ช่วยกูด้วย...กูกลัวแล้ว” ต้าหันกลับไปมองแฮ็คที่กำลังกลายเป็นเครื่องระบายความใคร่อีกครั้งด้วยสายตาเวทนา ก่อนจะหันหลังแล้วเดินตามปอออกไป จะโทษใครได้ถ้าแฮ็คยอมจบโดยการที่เสียแค่นิ้วเรื่องมันอาจจะไม่เดินทางมาถึงจุดนี้ และอีกฝ่ายคงไม่ต้องมาอยู่ในสภาพน่าสมเพชแบบนี้ แฮ็คมันผิดเองที่ดันแตะของไม่ควรแตะ

...
...
   
   “ปอออออ” เสียงเรียกยานคางของเลิฟทำให้ปอได้สติและหลุดออกจากความคิดตัวเอง เห็นอีกฝ่ายกำลังขมวดคิ้วทำหน้างอมองเขาอยู่

   ฟอดดดดด

   “ทำไรอ่ะ” เลิฟปล่อยมือที่อุ้มโมกอยู่ทันทีแล้วยกขึ้นมาประกบที่แก้มตัวเอง ใบหน้าแดงซ่านจ้องปอตาโตก่อนจะมองไปรอบๆบริเวณ ก็เห็นสายตาหลายคู่ที่มองมาแล้วอมยิ้มให้

    ‘ไอ้บ้าปอหอมมาได้กลางชายหาดคนเยอะแยะ อายบ้างไหมเนี่ยผู้ชายมานั่งหอมแก้มกัน’

   “เลิกเขินได้ละ” ปอสอดมือเข้าไปใต้รักแร้ของเลิฟแล้วอุ้มคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นยืน ไม่รู้มันจะเขินอะไรนักหนาเขาเองก็ไม่อยากจะพูดให้มันเสียกำลังใจหรอกนะ ถ้าดูเผินๆใครมองก็คิดว่าเขาหอมแก้มผู้หญิงทั้งนั้นแหละ นับวันมันยิ่งตัวบางหน้าหวานคล้ายผู้หญิงเข้าไปทุกที แก้มป่องๆมีเลือดฝาดเหมือนแก้มเด็กยิ่งเห็นยิ่งอยากฟัด

   ฟอดดดดด

   “เฮ้ย!!! พอได้เล่า...เอาโมกไปอุ้มเลย” เลิฟโวยวายหน้าแดงก่ำเพราะเขินจัด ยัดโมกใส่มือปอแล้วตัวเองก็หันหลังเดินลิ่วนำหน้าไป

   “เดินช้าๆ” ปอว่าดุๆเดินมาดึงแขนเลิฟไว้เลื่อนลงไปกุมมือเล็ก แล้วจูงเดินไปตามแนวชายหาดช้าๆ

   เลิฟคอยหันไปมองหน้าคนรักเป็นระยะตลอดทางเดิน บางครั้งปอก็หันมามองบ้างด้วยความแปลกใจ เจ้าตัวเองก็ได้แต่ส่งยิ้มกว้างให้อย่างมีความสุข เขากับปอมาเที่ยวทะเลกันหลังจากที่ปอพึ่งบวชเสร็จ ผมทรงอันเดอร์คัตตอนนี้เลยกลายเป็นทรงสกินเฮดไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังหล่อนะคิดแล้วอิจฉา

   สองปีที่ผ่านมาเขาเจอเรื่องอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะไปหมด ยังจำวันแรกที่ตัวเองฟื้นจากความตายได้ดี ปอร้องไห้...ผู้ชายที่แข็งแกร่งคนนั้นกำลังเสียน้ำตาให้เขาและเขาไม่ดีใจเลยสักนิดที่ได้เห็น ตรงกันข้ามเขาปวดใจไม่อยากให้คนรักต้องทำหน้าแบบนั้น ต้องรู้สึกแบบนั้นเลย

   สิ่งต่อมาที่เขาได้รับรู้นอกจากความเสียใจของปอคือ...เขาเดินไม่ได้ ไม่ใช่ว่าพิการหรือต้องตัดขาทิ้ง แต่เป็นเพราะกระดูกสะบ้าเข่าข้างขวาแตกละเอียดและกระดูกขาหัก จำเป็นจะต้องผ่าตัดเพื่อใช้เหล็กเข้าไปดามเพื่อช่วยให้กลับมาเดินได้อีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าตัวเองผ่าตัดขาไปกี่ครั้งแต่กว่าทุกอย่างจะเข้าที่ กว่าเขาจะกายภาพบำบัดจนกลับมาเดินได้ ต้องใช้เวลานานนับปีและทำให้เขาต้องดร๊อปเรียนไว้ก่อน หลังจากกายภาพจนกลับมาเดินได้เขาก็ต้องเสียเวลาอีกเป็นปีเพื่อปรับพื้นฐานตัวเองก่อนกลับไปเรียนต่อ

   ถึงเขาจะกลับมาเดินได้ก็จริงแต่...มันไม่เหมือนเดิม เขาไม่สามารถวิ่งเร็วๆแบบแต่ก่อนได้เดินนานๆไม่ได้ ต้องคอยยืดขาตลอดเวลาเพื่อไม่ให้เส้นยึด ต้องคอยระวังเรื่องไม่ให้มีอะไรมากระทบแรงๆ

   ตอนที่หมอบอกเรื่องนี้คนที่สภาพจิตใจแย่กว่าไม่ใช่เขา แต่เป็นคนที่เดินข้างๆเขาตอนนี้ต่างหาก ปอพึมพำขอโทษซ้ำๆจนเขาปวดใจ เขาเองก็เสียใจที่รู้ว่าตัวเองจะไม่เหมือนเดิมแต่เสียใจกว่าที่ต้องเห็นปอเป็นทุกข์ เวลาที่เขาต้องเข้าห้องผ่าตัดปอจะทำหน้าเศร้าให้เห็นทุกครั้ง และปอโทษตัวเองมาตลอดว่าที่เป็นแบบนี้เพราะดูแลเขาไม่ดีทั้งๆที่มันไม่ใช่เลย

   “คิดอะไร” ปอหันมาถามคนตัวเล็กที่เดินเหม่อลอยเหมือนคิดอะไรอยู่ ซึ่งเจ้าตัวก็ส่ายหัวน้อยๆและส่งยิ้มกว้างให้เขาแทน
   “นั่นเขาทำอะไรอ่ะ” กลุ่มคนจำนวนมากที่ยืนอยู่ใกล้ๆเรียกความสนใจจากเลิฟได้เป็นอย่างดี เจ้าตัวรีบสาวเท้าเข้าไปเบียดฝูงชนด้วยความสนใจทันที เดือดร้อนปอที่ต้องรีบเดินตามไปดึงคนตัวเล็กไว้ เพราะกลัวอีกฝ่ายจะโดนชนจนล้ม

   “ขอแต่งงานล่ะ” ภาพที่ชายหนุ่มกำลังร้องเพลงรักและคุกเข่าลงขอหญิงสาวแต่งงาน ทำให้เลิฟมองด้วยความชื่นชมปากก็ยิ้มตามกับสิ่งที่เห็นไม่หุบ

   “มึงเป็นสาวน้อยแรกแย้มที่ฝันอยากใส่ชุดเจ้าสาวเหรอวะ” เสียงทุ้มของคนตัวโตที่ดังแทรกเข้ามาทำให้เลิฟยิ้มค้าง หยุดความเคลิ้มของตัวเองและหันมามองปอด้วยความเซ็ง

   “แล้วถ้าใช่จะว่าไง” เลิฟลองถามดูด้วยความกวนเขาไม่ได้อยากจะใส่ชุดเจ้าสาวอะไรหรอกแค่เห็นแล้วมีความสุขตามเฉยๆ

   “หึ กูไม่ทำแบบนั้นแน่” ปอทำหน้าขยาดใส่เลิฟแล้วลากอีกฝ่ายให้ออกมาจากตรงนั้น เดินจูงมือไปเรื่อยๆเพื่อพากลับที่พัก

   “นี่ปอที่พูดหมายความว่าไงอ่ะเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะ เอาเขามาอยู่ด้วยต้องทำให้ถูกต้องดิ” เลิฟบ่นงุ้งงิ้งไปตลอดทางจนปอต้องหยุดเดินแล้วหันกลับ มาหา

   “หอบผ้ามาอยู่กับกูขนาดนี้ค่าตัวมึงเหลือไม่ถึงสองร้อยละเลิฟ” ปอพูดหน้าตายแล้วหันหลังเดินต่อทิ้งให้เลิฟมองตามอ้าปากพะงาบๆอย่างหมดคำพูด

   “โหยยยยย ปอดูถูกนี่หว่าแบบเลิฟเนี่ยต้องร้อยล้านขึ้น” เลิฟเดินตามมายักคิ้วให้ปอกวนๆ

   “แพงไป...พันเดียวพอ” ปอกระตุกยิ้มขำกับหน้าเหวอๆของเลิฟ

   “พี่ปอ...น้องเลิฟมีค่าแค่นั้นจิงดิ” เลิฟทำตาปริบๆส่งเสียงอ้อนใส่ พร้อมกับเอาหัวไปถูที่อกปอไปมา

   “ก็กูไม่มีตัง” ปอบอกอย่างไม่ใส่ใจกับท่าทางเหมือนลูกแมวของเลิฟ

   “เอ้า!!! ก็เห็นชอบบอกผัวมึงรวย” เลิฟทำท่าขึงขังล้อเลียนปอจนเจ้าตัวหลุดหัวเราะออกมา

   “กูไม่มีให้มึงร้อยล้านแต่ให้ทั้งชีวิตที่เหลือของกูมันแทนกันได้ไหม” ปอบอกเสียงเรียบแต่แววตาที่มองหนักแน่นยืนยันในสิ่งที่พูดไป นิ้วมือเรียวยาวเกลี่ยที่แก้มใสเล่นเบาๆ

   “ไอ้บ้า” เลิฟก้มหน้างุดด้วยความเขินความร้อนแผ่กระจายไปทั่วใบหน้า พึมพำว่าปอเสียงแผ่วก่อนจะเดินอ้อมไปด้านหลังแล้วกระโดดขึ้นเกาะหลังปอ

   “คิดว่ากูหนักไหม” ปอเอี้ยวตัวถามคนตัวเล็กที่เกาะหลังเขาเป็นลูกลิง ก่อนจะดันให้เจ้าตัวให้ขึ้นหลังเขาดีๆ

   “คิดจะให้กันทั้งชีวิตก็เตรียมตัวไว้เลยแบกแค่นี้อย่ามาบ่น” เลิฟชะโงกตัวไปหอมแก้มปอแล้วซุกหน้าลงบนไหล่กว้างแก้เขิน

   “ช่วยดูด้วยก็ดีว่ากูอุ้มไอ้โมกอยู่” ปอว่าขึ้นมาบ้างเพราะตัวเองต้องแบกทั้งเลิฟต้องอุ้มแมวไปด้วย ไม่ได้หนักอะไรแต่กลัวไอ้คนที่อยู่ข้างหลังมันจะตกเอา

   “บ่นว่ะแบกเมียแบกลูกแค่นี้ไม่ได้ไง” เลิฟบ่นงุ้งงิ้งเบาๆจนปอได้แต่ส่ายหน้า

   “เออๆเกาะดีๆละกันเดี๋ยวตก” ปอใช้มือข้างที่วางจับตัวเลิฟไว้แน่นส่วนเจ้าตัวก็ยิ้มอย่างชอบใจ

   “นี่ปอ” หลังจากที่เงียบมานานเลิฟก็ส่งเสียงเรียกปอขึ้น

   “หือ”ปอได้แต่ขานรับในลำคอก่อนจะเดินไปตามชายหาดเรื่อย พร้อมๆกับพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน

   “ปอว่าจากนี้เราสองคนจะเป็นยังไง”

   “ก็อยู่กันไปแบบนี้เรื่อยๆ”

   “แต่เดี๋ยวปอก็ไม่อยู่แล้วนี่นา” เสียงพูดเหงาๆที่ดังออกมาทำให้ปอหยุดเดินแล้วปล่อยคนบนหลังลงพื้น เลิฟเอื้อมมืองไปดึงเอาโมกมาอุ้มแทนแล้วก้มลงลูบหัวมันเล่นด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย

   “กูจะรีบกลับ” ปอลูบหัวเลิฟเบาๆ

   “ไปแล้วห้ามมีกิ๊กนะถ้ามีละน่าดู” เลิฟเงยหน้าขึ้นมาทำเสียงเข้มตาดุใส่ปอ

   “แล้วถ้ากูอยาก” ปอแกล้งถามกลับเพื่อกวนประสาท

   “ใช้มือไป...อย่าให้จับได้นะว่าวอกแวก ไม่งั้นกลับมาจะควงเย้ยสักคน” เลิฟลอยหน้าลอยตาตอบปอเพื่อแกล้งกลับ แต่เหมือนเจ้าตัวจะไม่ขำด้วยเพราะทำหน้านิ่งตาดุใส่เขาแล้ว

   “อยากตายก็ลองดู” ปอพูดเสียงเหี้ยมจนเลิฟต้องกลืนน้ำลายลงคอ รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาทันที

   “โหดไปไหนเนี่ย” เลิฟทำหน้าสลดพูดกับปอเสียงเบา

   “ไว้มึงลองทำดูค่อยพูดว่ากูโหด” ปอบอกเสียงเรียบแต่เลิฟทำหน้าแหย ใครจะไปกล้าวะเล่นขู่กันขนาดนี้

   “ไม่มีหรอกน่าน้องอ่ะรักพี่ปอคนเดียว” เลิฟเขย่งตัวจุ๊บปากปอเบาๆอย่างเอาใจพร้อมกับส่งยิ้มแป้นแล้นให้ ปอส่ายหัวหน่ายๆให้กับความกะล่อนของเลิฟยกมือขึ้นขยี้ผมคนรักจนยุ่งเหยิง ก่อนจะพาอีกฝ่ายเดินกลับที่พักต่อ

   แขนของปอโอบกระชับลำตัวของเลิฟแน่น อีกไม่กี่วันเขาจะต้องจากคนข้างๆไปอยู่อีกซีกโลกนึง และไม่รู้ว่าจะต้องห่างกันไปกี่ปีต่อจากนี้ แต่สิ่งที่เขาทำได้คือขอให้อีกคนอดทนรอ ถึงไม่อยากห่างกันแต่เขาก็ต้องไป เพราะมันเป็นข้อแลกเปลี่ยนเพื่อแลกกับความช่วยเหลือในเรื่องเมื่อสองปีก่อน



2 Be Con...

[matchty]

กับดักที่
- 62 -
   


   “เมื่อไหร่พี่ปอจะกลับวะ” พีทเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ออกจะหงุดหงิด ใบหน้าหวานไม่ต่างจากเพื่อนสนิทเท่าไหร่มองคนรอบข้างอย่างหาเรื่อง จนคนที่โดนตั้งคำถามได้แต่เงยหน้าออกจากการบ้านที่กำลังท่วมหัวอยู่ตอนนี้ ก่อนจะส่ายหัวหน่ายๆส่งให้

   “มึงถามกูแบบนี้มาเป็นปีแล้วนะพีท” เลิฟตอบเพื่อนอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเก็บของเพื่อเตรียมกลับบ้าน เพราะดูท่าแล้วพีทคงจะพูดนั่นพูดนี่จนเขาไม่ได้ทำงานต่อแน่ๆ

   “ก็ไม่เห็นจะยากมึงก็ตอบมาดิเมื่อไหร่พี่ปอจะกลับมา” พีทเอามือมาจับมือเลิฟที่กำลังเก็บของแล้วบังคับให้อีกฝ่ายมองหน้าตัวเอง

   “กูไม่รู้” เลิฟถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจและลงมือเก็บของบนโต๊ะต่อ

   “โอ๊ย!!! เมื่อไหร่มึงจะรู้อะไรสักทีวะ” พีทโวยวายเสียงดังอย่างอารมณ์เสียบ่นงึมงำไม่หยุดจนเลิฟเก็บของเสร็จเรียบร้อย

   “มึงนี่ก็เดือนร้อนเนอะกูเป็นแฟนแท้ๆกูยังเฉยๆ” เลิฟหยิบเป้ขึ้นมาสะพายหลังก่อนจะหันไปถามเพื่อนที่ยังนั่งหน้าบูดอยู่

   “แล้วตกลงมึงจะกลับได้ยัง”

   “เออๆกลับก็กลับแม่ง!!” พีทลุกขึ้นแล้วเดินปึงปังกระทืบเท้านำหน้าไปที่รถ

   เลิฟได้แต่ส่ายหัวกับท่าทางของเพื่อน ไอ้พีทชอบบอกว่าเขานับวันยิ่งแต๋ว แต่มันไม่ได้ดูตัวเองเลยสักนิดว่าตัวมันก็ไม่ได้ต่างกันเลย สะบัดสะบิ้งขี้เหวี่ยงยิ่งกว่าอีก

   ตั้งแต่วันที่ปอเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศก็ผ่านไปเป็นปีแล้ว จำได้ว่าก่อนที่ปอจะตกลงไปดีๆเราทะเลาะกันรุนแรงพอสมควร เพราะปอจะไม่ยอมไปถ้าจะไปต้องมีเขาไปด้วย แต่เขาเลือกที่จะเรียนต่อที่ไทยให้จบยอมรับว่าที่ตัดสินใจแบบนี่ เพราะไม่อยากกลายเป็นภาระให้ปอต้องตามดูแล กว่าจะคุยเหตุผลกันรู้เรื่องเขาก็เกือบตายคาเตียง

   ระหว่างหนึ่งปีที่ผ่านมานี้ปอไม่เคยกลับไทยเลยสักครั้ง จะมีก็แค่โทรศัพท์หรือวิดีโอคอลเท่านั้นที่ทำให้เราได้คุยกัน ช่วงแรกๆก็โทรทุกวันจนเป็นอาทิตย์ละวัน และกลายเป็นเดือนละไม่กี่ครั้งในที่สุด ถามว่าเขาเหงาไหมน้อย ใจรึเปล่าก็ตอบตรงๆว่ามีบ้างแต่เขาเข้าใจ

   ปอไปอยู่นู้นก็มีเรื่องให้ทำเยอะแยะเต็มไปหมด ทั้งต้องเรียนและศึกษางานของปู่...ปู่ที่ปอไม่เคยพูดถึงเลยสักครั้งให้ได้ยิน มันเลยทำให้เขาไม่กล้างอแงเพราะรู้ว่าอีกคนเหนื่อยแค่ไหน

   เขาไม่รู้สาเหตุที่แท้จริงอะไรมากนักว่าทำไมปอต้องไปเรียนต่อเมืองนอก ทั้งๆที่เจ้าตัวไม่เคยมีทีท่าหรือสนใจจะไปเลยสักนิด แต่ถึงจะแปลกใจหรือสงสัยแค่ไหนเขาเองไม่เคยคิดจะถาม เพราะถามไปเจ้าตัวก็คงไม่ยอมเล่าอะไรออกมาอยู่ดี

   ช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมาตั้งแต่ตอนที่เขาโดนรถชน บ้านอัศวเทพค่อนข้างเปลี่ยนไปเยอะ มีคนที่เขาไม่รู้จักเดินกันให้เต็มบ้านไปหมด และทุกคนต่างให้ความเคารพนอบน้อมจนเขารู้สึกอึดอัด ยังไม่นับรวมพฤติกรรมแปลกๆของปอกับพี่ป้องที่ชอบหายไปไหนด้วยกันบ่อยๆ ตัวติดกันขนาดที่ว่าปอไปเรียนพี่ป้องยังต้องตามไป

   “เลิฟ” เสียงเรียกจากทางด้านหลังทำให้เจ้าของชื่อหันไปมอง ก่อนจะส่งยิ้มทักทายให้น้อยๆแบบที่ชอบทำ

   “อ้าว...โก้” เลิฟทักทายอดีตเดือนมหา’ลัยจากคณะสถาปัตย์อย่างคุ้นเคย

   “จะกลับแล้วเหรอให้โก้ไปส่งไหม” อีกฝ่ายอาสาอย่างกระตือรือร้นจนเลิฟได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆไปให้

   “ไม่เป็นไรหรอกพีทมารับเราแล้ว” เลิฟพยายามส่งซิกให้เพื่อนตัวเองที่ยืนรออยู่

   “พึ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระว่ะมึง...โก้เราฝากไปส่งไอ้เลิฟที่บ้านด้วยนะ” พีททำท่าทางนึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีธุระ แล้วรีบเดินเลี่ยงไปขึ้นรถตัวเองทันที เดือดร้อนเลิฟต้องเดินตามไปดักหน้าเพื่อนไว้

   “มึงเล่นเหี้ยอะไรเนี่ย” เลิฟถลึงตากระซิบถามเพื่อนด้วยความหงุดหงุด

   “ก็ไม่ทำไมกูจะให้ไอ้โก้ไปส่งมึง” พีทตอบอย่างไม่ใส่ใจท่าทีร้อนรนของเลิฟ

   “มึงจะบ้าเหรอวะเดี๋ยวงานก็เข้ากู” เลิฟบอกเพื่อนด้วยความไม่สบายใจ ถึงอีกคนจะอยู่ไกลคนละซีกโลกแต่ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้ไม่เห็นอะไร ใครมาตามจีบเขาหรือเขาไปไหนกับใครอีกฝ่ายโทรเช็คทันทีเหมือนตาเห็น แล้วนี่ถ้าเขากลับบ้านพร้อมโก้ล่ะก็เป็นเรื่องแน่ๆ

   “เออดี!! ให้งานมันเข้ามึงไปเลยจะได้หัดกลับมาหามึงบ้างไม่ใช่หายหัวไปแบบนี้” พีทกระแทกเสียงตอบฉุนๆปกติเขาไม่กล้าจะว่าพี่ปอแบบนี้หรอกแต่นี่มันเหลืออดจริงๆมีอย่างที่ไหนทิ้งเพื่อนเขาไปเป็นปีไม่เคยคิดจะโผล่หัวกลับมาหา จนใครต่อใครลือกันไปหมดว่าเพื่อนเขาโดนทิ้ง โดนคนนินทาดูถูกสารพัดว่าเป็นของเล่นแก้เหงา

   ถึงไอ้เลิฟมันจะดูเหมือนไม่เป็นอะไรแต่ทุกครั้งที่มันได้ยินหน้ามันซีดยิ่งกว่ากระดาษ ต่อให้เชื่อใจ มั่นคง รักมากแค่ไหนก็เหอะ แต่ทำแบบนี่พี่ปอแม่งทำเกินไปว่ะ คอยดูเขาจะยุให้ไอ้เลิฟหาผัวใหม่เอาไอ้โก้เนี่ยแหละเป้าหมายแรก จะเอาให้อยู่ไม่ติดเลยคอยดู

   “กูรู้ว่ามึงโมโหมึงโกรธแทนกู แต่กูโอเคกูไม่เป็นไรจริงๆนะเว้ย” เลิฟพยายามอธิบายให้เพื่อนเข้าใจในตัวคนรัก เขารู้ว่าเพื่อนกำลังไม่พอใจปอแต่ว่าปอจำเป็นจริงๆ

   “เออ!! แต่กูไม่โอเคแล้วมึงก็ให้ไอ้โก้ไปส่งซะ” พีทว่าอย่างไม่ยอมแพ้แล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถก่อนจะขับออกไปด้วยความเร็ว ทิ้งให้เลิฟยืนอ้าปากค้างที่โดนเพื่อนทิ้งกลางอากาศ

   “เราไปส่งเลิฟได้แล้วใช่ไหม” โก้เดินมาถามยิ้มๆเลิฟเลยได้แต่ถอนหายใจและพยักหน้าให้อีกฝ่ายปลงๆ

...
...
   
   โก้มองเสี้ยวหน้าหวานของคนที่ตัวเองตกหลุมรักตั้งแต่เรียนปีหนึ่งอย่างมีความสุข เขาเคยพยายามจะจีบอีกฝ่ายจนมีเรื่องมีราวกันมาแล้ว ทำให้ต้องเงียบหายไปจากชีวิตเจ้าตัวพักนึง จนเมื่อประมาณหนึ่งปีมานี่เองที่เขาได้มีโอกาสกลับมาคุยกับอีกฝ่ายอีกครั้ง พร้อมกับที่ได้รับข่าวดีว่าเจ้าตัวไม่มีคนอยู่ข้างกาย ถึงแม้จะไม่ได้เลิกกันแต่ระยะห่างมันจะต้องมีผลอะไรบ้าง มันเลยทำให้เขาพอมีหวังและรีบทำคะแนนระหว่างที่เจ้าตัวยังอยู่คนเดียว

   “เรียนเป็นไงบ้าง” โก้ตัดสินใจชวนคุยเพื่อทำลายความเงียบ

   “ก็หนักสมกับเป็นวิศวะดีแล้วโก้ล่ะเรียนป.โทเป็นไงบ้าง” เมื่ออีกฝ่ายชวนคุยเลิฟเลยถามกลับบ้างตามมารยาท เขาพึ่งจะกลับมาเป็นเพื่อนกับโก้ประมาณปีที่ผ่านมานี่เอง เพราะอีกฝ่ายมาขอโทษและขอโอกาสเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง

   ตลอดเวลาโก้ดูแลเทคแคร์เขาดีมาก จนบางทีเขาก็เกรงใจและอึดอัดในบางครั้งกับการกระทำของอีกฝ่าย ครั้นจะเอ่ยปากบอกไล่ก็ทำไม่ได้เต็มที่ เพราะถึงโก้จะทำตัวเกินเพื่อนไปบ้าง แต่ไม่ได้ล้ำเส้นจนเขาเอ่ยปากปฏิเสธได้

   “โก้ก็เรื่อยๆแหละว่าแต่เลิฟหิวข้าวรึยังแวะทานอะไรหน่อยไหม” โก้ชวนเลิฟให้ไปกินข้าวด้วยกัน เพราะอยากจะยืดช่วงเวลานี้ออกไปให้นานอีกนิด

   “ไม่ดีกว่าเราไม่ค่อยหิว...โก้จอดรั้วหน้าบ้านเลยก็ได้นะเดี๋ยวเราเดินเข้าไปเอง” เลิฟบอกอีกฝ่ายเมื่อเห็นหลังคาบ้านตัวเองลิบๆ เขานอนที่บ้านตัวเองกับบ้านของปอสลับที่กันแบบนี้มาร่วมปีแล้ว และวันนี้เป็นคิวที่เขาจะกลับมาอยู่บ้านตัวเอง

   “ขอบใจนะโก้” เลิฟเอ่ยปากขอบคุณแล้วเตรียมตัวจะลงจากรถ แต่อีกฝ่ายดึงแขนเขาไว้แน่นจนต้องหันกลับมามองด้วยความแปลกใจ

   “มีอะไรรึเปล่า”

   “เลิฟ...รู้ใช่ไหมว่าโก้รู้สึกยังไงกับเลิฟ” โก้ตัดสินใจพูดออกมาในที่สุดหลังจากที่พยายามหาโอกาสมาหลายครั้ง

   เลิฟสบตาอีกฝ่ายนิ่งๆแล้วพยักหน้าลงช้าๆ ใช่...เขารู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกยังไงแต่ไม่เคยพูดออกมา เพราะตัวโก้เองก็ไม่เคยบอกอะไรเหมือนกัน

   “โก้ชอบเลิฟนะตั้งแต่ปีหนึ่งตั้งแต่แรกที่เห็น” โก้สบตาเลิฟอย่างสื่อความหมาย

   “โก้รู้ว่าไม่ควรยุ่งแต่โก้ขอพูดอะไรหน่อยได้ไหม เขาหายไปเป็นปีแล้วไม่เคยกลับมาหาเลิฟเลย เขาอาจจะไม่ได้รู้สึกกับเลิฟเหมือนเดิมแล้วก็ได้ ทำไมเลิฟไม่ให้โอกาสโก้บ้างมองโก้บ้างได้ไหม ถึงโก้จะไม่มีพร้อมเหมือนเขาแต่โก้รักเลิฟนะ” โก้มองเลิฟอย่างอ้อนวอน ส่วนเลิฟที่ได้ยินคำพูดของโก้ก็แววตาไหววูบ ใจกระตุกไปไม่น้อยเพราะมันคือสิ่งที่ตัวเองก็คิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายแล้วส่งยิ้มจางๆไปให้

   “ถ้าเราบอกให้โก้เลิกรักเราเลิกรอเราโก้ทำได้รึเปล่า” คำถามที่เป็นยิ่งกว่าคำตอบทำให้โก้ยิ้มเศร้า

   “มันเป็นไปไม่ได้เลยสินะ” โก้ถามเสียงเศร้าหมอง

   “เราขอโทษนะแล้วก็ขอบคุณกับความรู้สึกดีๆที่โก้ให้เรา” เลิฟยิ้มกว้างให้อีกฝ่ายจนอีกฝ่ายต้องยิ้มตาม

   “ขอโทษที่ทำให้อึดอัดนะถ้ามันกลับมาโก้ขอชกมันสักทีได้ไหม โทษฐานทำให้คนที่โก้รักต้องทำหน้าเศร้าบ่อยๆ” โก้ถามออกมาพร้อมรอยยิ้ม

   “ฮ่าๆงั้นเราฝากเบิ้ลด้วยละกันนะ” เลิฟหลุดขำออกมาเมื่อนึกถึงภาพที่โก้ชกหน้าปอคิดว่าอีกฝ่ายคงสวนกลับทันควันแน่ๆ

   “ขอบใจที่มาส่งนะ...ยังไงโก้ก็เป็นเพื่อนที่ดีของเราเสมอนะ” เลิฟก้าวลงจากรถแล้วโบกมือลาอีกฝ่าย ก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้านไปอย่างสบายใจที่จบเรื่องนี่ด้วยดี อาจจะเป็นเพราะทั้งเขาทั้งโก้โตขึ้นด้วยล่ะมั้งเลยคุยกันด้วยเหตุผลรู้เรื่อง

   Tru…Tru…Tru…

   เลิฟที่พึ่งเดินเข้าห้องนอนมาตั้งใจว่าจะนอนแผ่หลาเพราะเหนื่อยจากการเรียน ต้องแปลกใจไม่น้อยที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในเวลานี้ ก่อนจะหลุดยิ้มออกมาเมื่อคิดว่าเจ้าตัวคงรู้แล้วแน่ๆถึงโทรมาเร็วแบบนี้

   “(ทำไมมึงต้องให้มันมาส่ง)” เสียงแข็งๆที่ดังมาตามสายทำให้เลิฟส่ายหัวน้อยๆ ก่อนจะเดินไปล้มตัวนอนลงบนเตียง

   “คนที่เขาฟ้องไม่ได้บอกเหรอว่าทำไม” เลิฟตอบยียวน

   “(กูถามให้มึงตอบ)”

   “ก็ไม่มีอะไรไอ้พีทมันกวนตีนหนีกลับก่อน เลิฟเลยต้องกลับพร้อมโก้”

   “(สักวันพี่อาร์ตต้องเป็นม่ายเมียตายเพราะกู)” เสียงนิ่งๆเรียบๆของปอทำให้เลิฟหลุดขำออกมา ดูท่าไอ้พีทจะเจองานหนักแน่ๆวันที่ปอกลับมา

   “ช่างมันเหอะ..ว่าแต่ปอทำไมโทรมาได้เนี่ยไม่ใช่เวลาปกตินี่นา” เลิฟถามด้วยความสงสัยเพราะปกติถ้าอีกฝ่ายโทรมาจะต้องดึกกว่านี้ ส่วนเขาไม่ค่อยได้โทรไปหรอกเพราะโทรไปก็ไม่รับ

   “(ก็เพราะ...มึงว่าอะไรนะ!! เรื่องเหี้ยอะไรอีกเนี่ยแม่งเอ้ย!! @$% @!#&*$!@!#)” จู่ๆปอก็สบถออกมาด้วยความฉุนเฉียวทั้งภาษาอังกฤษ ภาษา จีนปนกันมั่วไปหมด ก่อนเจ้าตัวจะเงียบหายไปทิ้งให้เลิฟถือสายรออยู่แบบนั้น

   “(เลิฟ...แค่นี้ก่อนนะกูต้องวางแล้ว)” หลังจากเงียบหายไปนานปอก็กลับมาบอกด้วยน้ำเสียงร้อนรน

   “อือ” เลิฟขานรับด้วยน้ำเสียงหงอยๆ มันกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้จนเขาขี้เกียจจะนับ ที่อีกฝ่ายคุยกับเขาได้แป๊บเดียวแล้วต้องวางสาย

   “(เลิฟ)”

   “ว่า” เลิฟขานรับเนือยๆ

   “(อย่างอแง อย่างอน มึงรู้ใช่ไหมว่ากูไปง้อไม่ได้)”

   “รู้แล้วน่า...รีบไปดิมีธุระไม่ใช่เหรอ”

   “(เลิฟ)” เสียงถอนหายใจที่ได้ยินในสาย ทำให้เลิฟรู้ตัวว่ากำลังทำให้อีกฝ่ายไม่สบายใจ

   “เลิฟไม่เป็นไร...ปอไปเถอะ” เลิฟพยายามปรับน้ำเสียงให้ร่าเริงแล้วบอกอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้เป็นห่วง

   “(กูจะรีบกลับ)”

   “รู้แล้ว” เลิฟตอบรับเสียงเศร้า

   “(กูสัญญา...นี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่เราจะต้องห่างกันแบบนี้ ถ้ามันจะมีอีกคือตอนที่มึงกับกูตายจากกันเข้าใจไหม)” เสียงพูดที่หนักแน่นของปอทำให้เลิฟยิ้มออกมา ก็เพราะปอเป็นแบบนี้ไงถึงจะไม่กลับมาหาก็จริง แต่มันทำให้เขาเชื่อว่าอีกฝ่ายรักเขามากแค่ไหน และมันทำให้เขามั่นใจมากพอที่จะอดทนรอ และเขาเลือกแล้วว่าต้องเป็นคนนี้นานแค่ไหนเขาก็ยังยืนยันคำเดิม

   “ปอ...เลิฟรักปอนะ”

   “(กูรักมึง)” พูดแค่นั้นปอก็วางสายไปทันที

   เลิฟมองโทรศัพท์ในมือเล็กน้อยก่อนจะกดส่งบางอย่างไปให้อีกฝ่าย ก่อนจะหยิบหูฟังขึ้นมาใส่แล้วเปิดเพลงที่ส่งไปฟัง ท่วงทำนองแว่วหวานดังขึ้นเรื่อยๆจนเลิฟคล้อยหลับไปในที่สุด

   บางครั้งในช่วงชีวิตของคนๆนึงอาจจะต้องเจอเหตุการณ์ที่ทำให้เราต้องห่างไกลจากคนที่รัก แต่มันไม่ได้แปลว่าความรักที่มีให้กันจะน้อยลงตามระยะทางที่ห่างกัน กลับกันความห่างมันอาจทำให้เรารักกันมากขึ้นด้วยซ้ำ


“เมื่อวานก็รัก...วันนี้รักเธอ
พรุ่งนี้ก็รักเธอ...พอใจที่มีเธอ
ไม่มีอีกแล้ว...ใครจะมาเข้าใจ ฉันได้ดีอย่างเธอ
ตอบแทนเธอ...รักเดียวใจเดียว”



2 Be Con...

[matchty]

กับดักสุดท้าย
- Everything I do. I do it for you. -
( ทุกสิ่งที่ผมทำ...ผมทำมันเพื่อคุณ )
   

   ร่างบางยืนยิ้มกว้างสดใสภายในวงล้อมของเหล่ารุ่นน้องที่มาร่วมอวยพรในวันสำเร็จการศึกษา ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้เลิฟเดินหัวหมุนไปหมดต้องคอยรับช่อดอกไม้ ตุ๊กตาจากผู้คนที่มาแสดงความยินดีอย่างไม่ขาดสาย ซึ่งกว่าจะได้พักเจ้าตัวก็ยืนจนขาแข็งไปหมด

   ในที่สุดวันนี้ในชีวิตของเลิฟก็มาถึงวันที่เขาได้รับปริญญา ถึงจะไม่ได้จบมาด้วยเกรดเลิศหรูแต่นับว่าจบมาด้วยความภาคภูมิใจของเจ้าตัว เหล่าคนสำคัญในชีวิตมารวมกันครบในวันดีๆวันนี้ ถ้าจะขาดใครไปสักคนคงจะมีแค่คนเดียว...คนสำคัญของหัวใจ

   เลิฟไม่รู้ว่าทำไมปอถึงเงียบหายไป ครั้งสุดท้ายที่เขาได้ยินเสียงคนรักคือเมื่อประมาณสามเดือนที่แล้ว หลังจากนั้นอีกฝ่ายก็ขาดการติดต่อ แม้ตัวเขาเองจะติดต่อไปอีกฝ่ายก็ไม่เคยตอบรับเลยสักครั้ง
    
   เขาพยายามที่จะติดต่อทุกทางแต่ไม่เคยเป็นผล ไปบ้านของปอเพื่อจะถามข่าวคราวของอีกฝ่าย ความหวังเพียงหนึ่งเดียวของเขาก็หายไปเพราะไม่มีใครอยู่บ้าน เขาจนปัญญาที่จะตามหาเลยได้แต่ส่งข้อความไปบอก แต่จนถึงวันนี้ข้อความที่ส่งไปก็ยังไม่ได้รับการเปิดอ่าน

   เขาเลยได้แต่หวังว่าวันนี้ปอจะมา ถึงแม้ว่าตั้งแต่เช้าจนเย็นย่ำเขาจะไม่เห็นแม้แต่เงาคนบ้านอัศวเทพเลยก็ตาม แต่เขาก็ยังรอด้วยความหวังต่อไปแม้มันจะริบหรี่ก็ตาม

   “เลิฟนี่มันเย็นแล้วนะเว้ยกลับเหอะ บางทีพี่ปอเขาอาจจะไปรอมึงอยู่ที่บ้านแล้วก็ได้” นาวเอ่ยปากชวนเพื่อนสนิทกลับบ้าน เพราะเห็นว่าต่อให้อีกฝ่ายนั่งรอไปก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อจนถึงตอนนี้คนที่เพื่อนเธอรอยังไม่มีวี่แววว่าจะมา และคิดว่าคงไม่มาแล้วแน่ๆวันนี้

   เลิฟมองรอบๆบริเวณงานอีกครั้งอย่างมีความหวังว่าจะเห็นใครคนนั้น ก่อนจะต้องก้มหน้าด้วยความผิดหวังพยักหน้าส่งให้เพื่อนเล็กน้อย แล้วออกเดินไปที่รถเพื่อจะได้กลับบ้านตอนนี้ในหัวของเขามันสับสนวุ่นวายไปหมด หนึ่งในนั้นที่มันฉายชัดที่สุดคือความกลัว เขากลัวว่าตัวเองจะโดนทิ้ง

   เลิฟเดินทอดน่องเอื่อยๆไปตามทางเดินอย่างพยายามยื้อเวลา ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลย ของขวัญมากมายที่ได้รับวันนี้มันหนักจนปวดแขนพอๆกับความรู้สึกหนักอึ้งที่แบกไว้จนปวดใจ จังหวะที่กำลังจะเดินพ้นหน้าคณะเลิฟก็หันไปเจอกระดานบอร์ดอันใหญ่ที่ตั้งไว้ ภาพในอดีตเมื่อหลายปีมา แล้ววิ่งย้อนกลับมาในสมองทันที

   เลิฟเดินตรงเข้าไปหาบอร์ดนั้นแล้วยกมือลูบมันเบาๆ เขาเจอปอครั้งแรกที่นี่ด้วยความบังเอิญมันเกิดขึ้นจากความซุ่มซ่ามของเขาล้วนๆ เขาคิดถึงอดีตอย่างหงอยเหงาคิดถึงคนในความทรงจำที่ไม่รู้ตอนนี้ไปอยู่ที่ไหน

   สายลมในตอนเย็นพัดเอื่อยๆราวกับจะหยอกล้อ พัดผ่านผิวแก้มแผ่วเบาราวกับเป็นจูบปลอบประโลมเลิฟหลับตาลงช้าๆเพื่อซึมซับสายลม เขาอยากให้สายลมที่พัดผ่านตอนนี้หอบคนที่เขาคิดถึงให้มาอยู่ตรงหน้าจริงๆ

   “อย่าให้กูเห็นหน้าพี่ปอนะ” พีทยืนมองแผ่นหลังของเลิฟแล้วบ่นออกมาด้วยท่าทางฉุนเฉียว

   “ถ้ามึงเห็นแล้วจะทำอะไรไม่ทราบ” นาวที่ยืนอยู่ข้างๆถามด้วยน้ำเสียงดูถูกหน้าแบบมันจะมีปัญญาไปทำอะไรพี่เขาได้ ถ้าจะเอาไปงัดต้องส่งพี่อาร์ตไปแทนและพนันได้เลยว่าพี่อาร์ตผู้รักเมียมากไม่ช่วยมันแน่ๆ

   “ก็กู...โอ้ย!! สัส!!” พีทที่กำลังจะอ้าปากให้พรปอต่อต้องร้องออกมาเสียงดัง เพราะจู่ๆก็มีคนเอาช่อดอกไม้มาฟาดหน้าเต็มแรง พอปัดดอกไม้ออกจากหน้าตั้งใจจะด่าคนทำก็ต้องอ้าปากค้างกลืนน้ำลายลงคอ ตาเหลือกแล้วส่งยิ้มแหยๆไปให้เจ้าของดอกไม้ ก่อนจะรับดอกไม้ในมือของอีกฝ่ายมาถือไว้ให้ ก่อนจะก้มหน้าหลบสายตาอย่างรวดเร็วเมื่อโดนชี้หน้าคาดโทษ

   “ไงล่ะมึง...ไม่แน่นี่หว่า” นาวหันมาส่งเสียงเยาะเย้ยใส่พีท ก่อนจะมองตามร่างสูงที่เดินไปหาเพื่อนตัวเล็กของเธอ ไม่เจอกันหลายปีคนอะไรยิ่งแก่ยิ่งหล่อ

   ร่างสูงเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่ยืนหลับตาพริ้มช้าๆ ก่อนจะสอดมือเข้าไปที่เอวบางแล้วดึงเข้าหาพร้อมกอดไว้แน่น กดจมูกลงที่แก้มเนียนเพื่อสูดความหอมเต็มแรง

   “เลิฟถึงกับสะดุ้งตกใจสุดตัวเมื่อจู่ๆก็มีแรงกอดรัดจากทางด้านหลัง ไหนจะแรงกดจูบที่แก้มของตัวเอง หันกลับมาตั้งใจจะเอาเรื่องคนทำก็ต้องชะงักค้าง ตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกตะลึง

   “หอม” เสียงทุ้มคุ้นหูที่ไม่ได้ยินมานาน พร้อมกับรอยยิ้มที่เจ้าตัวส่งมาให้ ทำเอาเลิฟมึนงงกับสถานการณ์จนทำอะไม่ถูก

   “เป็นอะไร” ปอจับตัวเลิฟให้หมุนมาเผชิญหน้ากับตัวเอง แล้วถามด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่จ้องหน้าเขาโดยที่ไม่พูดอะไร

   ฝ่ามือเล็กยกขึ้นไปแตะบนใบหน้าคม ก่อนจะค่อยๆไล่แตะไปตามส่วนต่างๆจนทั่ว ดวงตากลมโตไหววูบไปมาน้ำใสๆเริ่มคลอที่หน่วยตา ก่อนจะไหลลงมาช้าๆ

   “ปอ...จริงๆด้วย” เลิฟพึมพำเสียงสั่นพร้อมน้ำตาที่เริ่มไหลไม่หยุดราวกับเปิดก๊อก

   ปอจับฝ่ามือเล็กที่ลูบหน้าตัวเองขึ้นมาแล้วกดจูบลงที่หลังมือ ก่อนส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยนมืออีกข้างก็เกลี่ยน้ำตาให้อีกฝ่ายเบาๆ

   “กูกลับมาแล้ว” จบคำพูดของปอเลิฟก็โถมตัวเข้ากอดปอเต็มแรงร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กับแผ่นอกกว้าง

   “ชู่ว์...ไม่ร้อง” ปอลูบหัวลูบหลังปลอบเลิฟที่ร้องไห้ตัวโยนไม่ต่างกับเด็ก

   “หายไปไหนมา...ไอ้เหี้ย...โทรไปก็ไม่รับแถมไม่โทรกลับมาหาอีก ไอ้เลว” เลิฟตะโกนด่าปอด้วยความเคืองทั้งน้ำตา มือก็ทุบลงบนอกแรงๆเพื่อให้อีกฝ่ายเจ็บ

   “มึงต้องถามคนที่ยืนข้างหลังมึงแล้วล่ะว่าทำไม” ปอพูดกลั้วหัวเราะแล้วเช็ดน้ำตาออกจากหน้าของเลิฟ ก่อนจะจับตัวอีกฝ่ายให้หันหน้าไปเผชิญกับกลุ่มคนทางด้านหลัง

   “เซอร์ไพรซ์วันเรียนจบนะเลิฟ” ปรางส่งยิ้มกว้างให้เลิฟแล้วโผเข้ากอดเต็มแรงก่อนจะหอมแก้มทั้งสองข้างเลิฟ วันนี้พี่ชายเธอให้โอกาสวันนึงต้องรีบคว้า

   “ยินดีด้วยนะของขวัญค่อยไปเอาที่บ้านเรานะ” ปรางกอดเลิฟอีกเล็กน้อยก่อนจะผละออกให้ปิงเข้ามาแสดงความยินดีบ้าง

   “พี่ดีใจด้วยนะครับ” ปิงส่งยิ้มอ่อนโยนให้ก่อนจะยกมือขึ้นขยี้หัวเลิฟเบาๆ

   “แม่กับพ่อดีใจด้วยนะคะ” คุณปิ่นแก้วกอดเลิฟเบาๆหนึ่งทีแล้วผละออก ก่อนจะตามมาด้วยคุณปรีชาที่เข้ามากอดแล้วตบหลังเลิฟเบาๆ

   “ขอโทษนะที่ทำให้ร้องไห้เราแค่อยากจะเซอร์ไพรซ์เลิฟอ่ะเลยกั๊กตัวปอไว้” ปรางอ้อมแอ้มเอ่ยปากขอโทษแต่เลิฟที่ยังไม่เข้าใจก็มองทุกคนด้วยความงง

   “คือจริงๆปอกลับไทยมาสามเดือนแล้วอ่ะ แต่พวกเราไม่ให้ปอมาหาเลิฟตั้งใจจะแกล้วนั่นแหละขอโทษน๊าาาา” ปรางยกมือขึ้นไหว้อย่างลุแก่โทษพร้อมส่งยิ้มแหยๆให้ส่วนเลิฟเข้าใจทุกอย่างทันที นี่สินะเหตุผลว่าทำไม ตลอดเวลาสามเดือนที่ผ่านมาเจ้าตัวไม่โทรหา ไม่รับสาย เพราะอยู่ไทยแล้วนี่เอง และคงจะมาเฝ้าดูการเคลื่อนไหวเขาด้วยแน่ๆ

   “อย่ามองกูแบบนั้นพี่ชายมึงมันก็รู้” ปอรีบโบ๊ยความผิดไปให้เพื่อนร่วมชะตากรรมที่รู้ความจริงมาตลอดอย่างรุตทันที ด้านรุตที่ยืนเงียบมานานก็ได้แต่ส่งยิ้มแหยๆมาให้น้องชาย

   เลิฟมองทุกคนด้วยความเคืองแสดงว่ามีแต่เขากับไอ้พีทสองคนสินะที่ไม่รู้เรื่อง เพราะดูแล้วนาวเองก็น่าจะรู้เพราะเจ้าตัวไม่ได้โวยวายหรือแสดงความแปลกใจอะไรเลย

   ปอยิ้มขำออกมาเล็กน้อยกับอาการงอนของอีกฝ่าย นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่ได้เห็นหน้างอๆ ปากยื่นๆแบบนี้ ก่อนที่จะเอามือไปคว้าช่อดอกไม้ที่ฝากพีทไว้แล้วยื่นไปที่หน้าของเลิฟ

   “อะไร” เลิฟถามเสียงงอนๆตากลมโตมองช่อดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ด้วยความเคืองก่อนจะรับมันมาถือเอาไว้

   “ง้อ” ปอกระตุกยิ้มส่งให้เลิฟนิดๆส่วนเลิฟได้แต่มองตาโต เวลาที่ผ่านมาไม่ได้ทำให้ผู้ชายคนนี้เรียนรู้อะไรเลยสินะ ง้อก็พูดแค่ว่าง้อเนี่ยนะ

   “ไอ้บ้า” เลิฟด่าด้วยความเหนื่อยใจก่อนจะอมยิ้มมองดอกกุหลาบในมืออย่างมีความสุข

   “ให้แค่นี้เหรอคนอื่นเขายังจะมีของขวัญให้เลย” เลิฟเอ่ยปากทวงพร้อมกับแบมือไปตรงหน้าปอ

   “งั้นเอาไปเพิ่ม” ปอจับมือเลิฟไว้แล้วกดจูบลงกลางฝ่ามือ เพื่อจงใจจะแกล้งคนตัวเล็กให้อายโดยเฉพาะ แล้วก็ได้ผลเพราะเลิฟหน้าแดงด้วยความเขินทันที

   “โหยยยย ไอ้เลิฟ!! อะไรว่ะแม่งมึงโกรธอยู่ไม่ใช่รึไง” พีทโวยวายด้วยความฉุนที่เห็นเพื่อนอ่อนยวบเป็นขี้ผึ้งรนไฟ

   “เสือกเรื่องของเขาอิจฉาก็ไปบอกผัวที่บ้านให้ทำ” นาวตบกะโหลกพีทแรงๆด้วยความหมั่นไส้ เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้เป็นอย่างดี

   “แต่กูเห็นด้วยกับไอ้พีทนะไอ้เลิฟแม่งใจอ่อนฉิบหาย” กั้มว่าออกมาอย่างเหนื่อยใจกับความอ่อนด้อยทางจิตใจของเพื่อน

   “อะไรเล่า!! พวกมึงแม่ง!!” เลิฟตวาดใส่เพื่อนเสียงดังแก้เขินก่อนจะก้มหน้างุดซุกอกของปอ เรียกได้ทั้งเสียงหัวเราะและรอยยิ้มด้วยความเอ็นดูปนหมั่นไส้จากคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี

...
...
   
   ดึกดื่นค่อนคืนจนใกล้จะเข้าเช้าวันใหม่ไปแล้วปอก็ยังไม่นอน เขานั่งมองหน้าคนตัวเล็กที่นอนหลับตาพริ้มข้างๆอย่างมีความสุข ก่อนที่จะก้มลงหอมแก้มเนียนแล้วตัดสินใจรบกวนการนอนของอีกฝ่าย

   “เลิฟตื่นเร็ว” เสียงเรียกที่ดังขึ้นข้างหูกับแรงก่อกวน ทำให้เลิฟลืมตาขึ้นมามองอีกฝ่ายด้วยความงง ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งในสภาพงัวเงีย

   “อะไรอ่ะ” เลิฟเอามือขยี้ตาไปมาแล้วกันมองไปที่หน้าต่าง ฟ้ายังมืดอยู่เลยมองไปที่นาฬิกาพึ่งจะตีสองเอง

   “ลุกไปอาบน้ำ” ปอสั่งเสียงเรียบ

   “ไปไหนอ่ะ” เลิฟถามด้วยความงงงวยพอสังเกตุดีๆก็เห็นอีกฝ่ายแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว

   “ถามมากไปอาบน้ำ” ปอสั่งเสียงดุๆจนเลิฟหน้างอแล้วเดินปึงปังกระแทกส้นเท้าเข้าห้องน้ำไป ปอมองตามแล้วส่ายหัวด้วยความขำก่อนจะเปิดลิ้นชักหัวเตียง หยิบของบางอย่างออกมาพร้อมกับกุญแจรถ แล้วลงไปรออีกฝ่ายข้างล่าง

   เลิฟที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเดินลงมาข้างล่างด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนจะเดินขึ้นไปนั่งบนรถตามที่อีกฝ่ายสั่งไม่รู้ว่าจะพาไปไหนถามก็ไม่ยอมตอบ ปอหันไปมองคนตัวเล็ดที่นั่งหน้างอด้วยความขำ แต่ไม่คิดที่จะอธิบายอะไรก่อนจะขับรถออกไปทันที

   เลิฟถอนหายใจออกมาด้วยความเซ็งก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างรถที่มีแต่ความมืด เขาไม่รู้ว่าปอพามาที่ไหนรู้ตัวอีกทีรถยนต์ก็จอดนิ่งสนิทที่ถนนริมทะเลแล้ว

   ปอเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินไปนั่งที่หน้ากระโปรงรถ ด้านเลิฟก็เดินตามอีกฝ่ายไปด้วยความงงที่มีมาตั้งแต่ออกจากบ้าน ปอดึงแขนคนตัวเล็กให้มายืนระหว่างขาของตัวเองแล้วกอดเอวอีกฝ่ายไว้แน่น

   “ชวนมาดูพระอาทิตย์ขึ้นเหรอ” เลิฟถามด้วยความขำก่อนจะมองพระอาทิตย์ที่กำลังโผล่พ้นขอบน้ำ

   ปอล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางกางแล้วจับฝ่ามือเล็กให้แบออก ก่อนจะว่างกล่องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กลง เลิฟมองของในมือด้วยความตะลึงก่อนจะเปิดมันออกด้วยมือที่สั่นเทา แหวนสองวงที่อยู่ในกล่องทำให้เลิฟน้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ ตอนนี้สมองมันมึนงงไปหมดกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่พูดอะไรแต่หัวใจมันเต้นรัวเหมือนจะทะลุออกมาจากอก

   แต่แล้วหัวใจก็เปลี่ยนเป็นเต้นช้าลงจนเหมือนจะหยุดเต้น เมื่อเสียงทุ้มนุ่มดังแว่วเป็นท่วงทำนองขึ้นที่ข้างหู เพลงรักที่หลายๆคนคงอยากได้ยิน เพลงรักที่ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะร้องออกมา


“แค่ได้มองตาเธอในวันนั้น จากที่เราเจอกันแค่ครั้งเดียว
เปลี่ยนชีวิตที่เคยโดดเดี่ยวให้มีความหมาย
ไม่ว่าฉันและเธอ ต่างคนต่างมาต่างกันเท่าไหร่
คำว่ารักจะผูกใจเราไว้ ไม่ให้ไกลกัน
จากที่เคยเย็นชาก็หวั่นไหว จากเป็นคนอื่นไกลก็คุ้นเคย
สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจเลย เธอบอกกันให้รู้
เปลี่ยนชีวิตฉันไป อยากอยู่นานๆ เพื่อจะเฝ้าดู
วันพรุ่งนี้รักเราจะเป็นอย่างไร

ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้ ว่าชีวิตมันดีเช่นไร
เมื่อได้มีบางคนข้างกาย เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆ กัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์
ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น รักของเราจะอยู่จนวันตาย

จะเป็นคนดูแลเมื่อเธอล้ม จะเป็นลมโอบเธอเมื่อร้อนใจ
กี่ปัญหามากมายเพียงใด เรามีกันไม่แพ้
ต่อไปนี้สัญญาจะ เกิดอะไรกับเธอแล้วแต่
คนๆ นี้ไม่มีวันจะหายไป

ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้ ว่าชีวิตมันดีเช่นไร
เมื่อได้มีบางคนข้างกาย เมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆ กัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์
ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้น รักของเราจะอยู่จนวันตาย”


   เสียงร้องเพลงจบไปแล้วแต่ความหมายของมันยังดังก้องอยู่ในใจ เลิฟร้องไห้ออกมาด้วยความสุขกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาไม่รู้ว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนที่ได้เจอผู้ชายคนนี้ มันมีหลายอย่างและหลายครั้งรวมทั้งหลายๆเรื่องที่อีกคนทำให้เสียน้ำตา เสียใจ แต่ทุกอย่างที่เจอมามันคุ้มจริงๆกับหัวใจที่ให้ไป เรียกได้เลยว่าเกินคุ้มกับการที่ได้หัวใจผู้ชายคนนี้มา ผู้ชายที่มีพร้อมทุกอย่างและมีรักมั่นคงให้กับเขา

   “เป็นของกูนะเป็นของกูจริงๆสักที ให้กูมีสิทธิ์มากว่าที่มีอยู่” ปอถามเสียงหนักแน่นที่ข้างหูจนเลิฟยิ้มขำออกมาทั้งน้ำตา เอากับผู้ชายคนนี้สิขนาดขอแต่งงานยังเอาแต่ใจเลย

   “ไหนบอกว่าจะไม่ทำแบบนี้ไง” เลิฟหันกลับมาเผชิญหน้ากับปอแล้วถามพร้อมรอยยิ้ม เขาจำได้นะว่าตอนนั้นปอบอกว่าตัวเองจะไม่ทำอะไรแบบนี้ แต่นี่มันยิ่งกว่านั้นอีกนะ

   “ก็ไม่ได้อยากทำแต่เมียกูมันชอบอะไรน้ำเน่า แต่ขอร้องนะเรื่องคุกเข่าเท่านั้นที่กูจะไม่ทำ” ปอตอบออกมาด้วยใบหน้าแหยงๆ เอ่ยดักคอเลิฟไว้เพราะกลัวอีกฝ่ายจะอุตริให้ทำ

   “อะแฮ่ม...นายปรมัตถ์ อัศวเทพ ยินดีจะรับนายกานดา รักษ์ฐานันท์ เป็นคู่ชีวิตจะซื่อสัตย์ต่อเขา ทั้งในยามสุขและยามทุกข์ ทั้งในเวลาป่วยและเวลาสบาย เพื่อรักและยกย่องให้เกียรติจนกว่าชีวิตจะหาไม่หรือไม่” ปอเลิกคิ้วขึ้นสูงกับการเปลี่ยนอารมณ์ปุ๊บปั๊บของเลิฟก่อนจะกระตุกยิ้มออกมานิดๆ

   “มึงนับถือพุทธนะเลิฟ” ปอถามออกไปด้วยความกวนจนเลิฟมองค้อนหน้างอ

   “เอาน่า...แต่งงานไม่มีศาสนาหรอกตอบมาดิ” เลิฟเถียงออกไปข้างๆคูๆนับถือพุทธแล้วไงอ่ะเวลาดูหนังแบบนี้มันโรแมนติกกว่านี่นา

   “หึ หึ รับครับ” ปอหลุดขำออกมาแล้วหยิบแหวนวงที่เล็กกว่าออกมาสวมลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของเลิฟ พร้อมกับจับมืออีกฝ่ายขึ้นมาจูบแผ่วเบา เลิฟก้มมองแหวนบนนิ้วด้วยความสุขก่อนจะมองหน้าปออีกครั้ง

   “ส่วนนายกานดาขอสัญญาว่าจะรัก ซื่อสัตย์ กับนายปรมัตถ์แต่เพียงผู้เดียว มือคู่นี้จะไม่ยอมให้ใครได้แตะต้อง ตาคู่นี้จะไม่มีทางหันไปมองที่ใครอีก และหัวใจดวงนี้จะยกมันให้นายปรมัตถ์ดูแลรักษาจากนี้จนตลอดชีวิต” เลิฟบอกปอออกไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ ก่อนจะหยิบแหวนขึ้นมาสวมลงบนนิ้วมือข้างซ้ายของอีกฝ่าย

   “กูไม่คิดเลยนะว่าชีวิตจะมาจบลงกับผูชายด้วยกัน โดยเฉพาะคนที่รวมทุกอย่างที่กูเกลียดไว้ในตัว งอแง งี่เง่า ขี้แย มึงแม่งเป็นทุกอย่าง” ปอบ่นในสิ่งที่ตัวเองคิดมาตลอดให้เลิฟฟัง มือก็กอดเอวคนตัวเล็กไว้หลวมๆ

   “แล้วตอนนี้อ่ะ” เลิฟถามอีกฝ่ายด้วยความขำเพราะดูจากสีหน้าปอคงจะไม่ชอบคนแบบนี้จริงๆ

   “ก็เกลียด” ปอตอบด้วยใบหน้าเรียบนิ่งไม่มีแววล้อเล่น จนเลิฟใบหน้างอง้ำที่อีกฝ่ายตอบไม่รักษาน้ำใจ

   “ยกเว้นมึง” คำพูดต่อมาทำเอาเลิฟอมยิ้มด้วยความชอบใจ ก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มอีกฝ่ายแรงๆ

   “ขอบคุณนะแหวนสวยเนอะ” เลิฟหมุนแหวนบนนิ้วเล่นและมองด้วยความชอบใจ ดูแล้วน่าจะสั่งทำแน่ๆไปแอบทำไว้ตอนไหนเนี่ย

   “แต่งงานแล้วอย่าลืมนะว่าต้องเข้าหอ” เสียงกระซิบของปอทำให้เลิฟเงยหน้ามองอีกฝ่ายตาโต ความโรแมนติกเมื่อกี้ถูดพัดหายไปทันที

   “โอ๊ย!! ไอ้หื่น ทำไมเป็นคนแบบนี้วะ ปอ...อื้อ...” เสียงโวยวายของเลิฟขาดหายทันทีเพราะปอดึงอีกฝ่ายเข้ามาบดจูบ ขบเม้มริมฝีปากบางแผ่วเบาก่อนจะแทรกลิ้นเข้าไปข้างใน เลิฟยกแขนขึ้นโอบรอบคอปอแล้วเปิดปากให้อีกฝ่ายจูบตัวเองได้ถนัดขึ้น ต่างฝ่ายต่างจูบกันด้วยความอ่อนหวานและดูดดื่ม ท่ามกลางแสงพระอาทิตย์ที่ฉายออกมาเพื่อบอกสัญญาณของวันใหม่

   อนาคตต่อจากนี้ระหว่างเราสองคนจะเป็นยังไง จะเดินไปทางไหนไม่มีใครรู้แม้กระทั่งตัวของเราเอง แต่สิ่งนึงที่ทำให้มั่นใจได้ว่าต่อให้เกิดอะไรขึ้นจากนี้ คือคำว่ารักที่เรามีให้กันมันจะผูกเราไว้ให้อยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน

   ยังมีถ้อยคำมากมายเป็นพันเป็นล้านคำที่อยากจะเอื้อนเอ่ย แต่สิ่งที่จะบอกได้มีแค่คำๆนี้ขอบคุณสำหรับความรักที่ให้มา และสัญญาด้วยหัวใจของคนๆนึงว่ารักที่มีจะอยู่ตรงนี้จากวันนี้ไปจน ‘นิรันดร์’



- FIN –

กับดักรักเกมหัวใจ
By
matchty


++++++++++++++++++++++
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์
ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะคะ
ขอบคุณที่อดทนและติดตามจนจบ
ขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้เรามาพบกัน
รักคนอ่าน
matvhty

[matchty]

พรีออเดอร์นิยาย

"กับดักรักเกมหัวใจ" รอบ 2
( 2 เล่มจบ )

การสั่งจอง

ใครที่สนใจพรีออเดอร์ ให้โอนเงินเข้ามาตามหมายเลขบัญชีที่แจ้งไว้ แล้วส่งเมล์รายละเอียดการสั่งจองตามเข้ามานะคะ (ขออนุญาตนับจำนวนการสั่งจองจากยอดโอนเงินเท่านั้นนะคะ เพื่อความแน่นอนในจำนวนตีพิมพ์)
** หนังสือจะถึงมือคนเขียนประมาณ 1-2 อาทิตย์ และจะถึงมือคนอ่านหลังจากนั้นภายใน 1 อาทิตย์(แล้วแต่ระยะทางที่อยู่ของคนอ่านกับวิธีการจัดส่ง)**

ระยะเวลาการจอง
วันนี้ - 30 เมษายน 2559 (นับถึงเที่ยงคืน)
**หากติดปัญหาอะไรให้อินบ๊อกมาคุยในเพจได้นะคะ**

รายละเอียดหนังสือ (มีให้เลือกจองสองแบบ)

SET A
กับดักรักเกมหัวใจ เล่ม 1-2
- หนังสือขนาด A5
- กระดาษถนอมสายตา
- จำนวนหน้าเล่ม 1 = 363 หน้า / เล่ม 2 = 364 หน้า
- ราคารวม 2 เล่ม 730 บาท ( ไม่รวมค่าจัดส่ง )
** ไม่ขายแยกเล่ม **

ค่าจัดส่ง
- ลงทะเบียน 70 บาท / ชุด ( 2 เล่ม )
- EMS 100 บาท / ชุด ( 2 เล่ม )

ของแถม
- เนื้อหานิยายทั้งหมดที่ลงในเวป
- ตอนพิเศษ 6 ตอนที่ไม่ลงในเวป (ไม่นับรวมที่ลงไปแล้ว )
*แถมท้ายอีกนิด (ตอนต่อหลังจากขอแต่งงาน)
*แมวของปอ
*สมมุติว่า
*กลอน x รุต 3 ตอน
- ปิ้นอัพภาพสีในเล่ม 1 ภาพ
- ภาพหน้าปกนิยาย 2 ใบ

 
SET B
กับดักรักเกมหัวใจ เล่ม 1-2 + บ๊อกเซ็ต
- บ๊อกใส่หนังสือ ราคา 200 บาท
- หนังสือขนาด A5
- กระดาษถนอมสายตา
- จำนวนหน้าเล่ม 1 = 363 หน้า / เล่ม 2 = 364 หน้า
- ราคารวม 2 เล่ม + บ๊อก 930 บาท ( ไม่รวมค่าจัดส่ง )
** ไม่ขายแยกเล่ม **
** รูปบ๊อกสามารถขอดูได้ทางแฟนเพจนะคะ**

ค่าจัดส่ง
- ลงทะเบียน 100 บาท / ชุด ( 2 เล่ม )
- EMS 130 บาท / ชุด ( 2 เล่ม )

ของแถม
- เนื้อหานิยายทั้งหมดที่ลงในเวป
- ตอนพิเศษ 6 ตอนที่ไม่ลงในเวป (ไม่นับรวมที่ลงไปแล้ว )
*แถมท้ายอีกนิด (ตอนต่อหลังจากขอแต่งงาน)
*แมวของปอ
*สมมุติว่า
*กลอน x รุต 3 ตอน
- ปิ้นอัพภาพสีในเล่ม 1 ภาพ
- ภาพหน้าปกนิยาย 2 ใบ
- โปสการ์ดรูปบ๊อก 2 ใบ


การโอนเงิน
ธนาคารไทยพาณิชย์ สาขาเซนจูรี่ เดอะ มูฟวี่ พลาซ่า
บัญชีเงินฝากออมทรัพย์
เลขที่บัญชี 208-225736-6
ชื่อบัญชี น.ส.มัตติกานต์ สีดาบุตร

รายละเอียดการส่งเมล์
ส่งเมล์มาที่ manee_yaoiอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
ส่งในหัวข้อ "จองปอเลิฟ" (ระบุตามหลังด้วย SET A หรือ SET B)
ชื่อ-สกุล..........(รบกวนขอเป็นภาษาไทย)
ที่อยู่..........(กรุณาตรวจสอบความถูกต้อง)
เบอร์โทรศัพท์..........
อีเมล์..........
ชื่อหนังสือ..........จำนวนชุด..........
จำนวนเงินที่โอน..........(รบกวนโอนเป็นเศษสตางค์เพื่อให้ง่ายแก่การตรวจสอบ เช่น 800.01 บาท)
วันเวลาในการโอน..........(รบกวนแนบสลิปโอนเงิน หรือแคปหน้าจอการโอน กรณีโอนผ่านสมาร์โฟนเข้ามาด้วยนะคะ)
ระบุการจัดส่ง..........

เมื่อได้รับเมล์แล้วแม่มณีจะตอบกลับเพื่อยืนยันการจองใน 1-2 วัน ถ่าภายใน  3 วันไม่มีอีเมล์ตอบกลับ รบกวนแจ้งรายละเอียดกลับเข้ามาใหม่นะคะ

ปล.อ่านไม่ผิดนะคะ อันนี้คือการเปิดจองรอบสองคะ หนังสือรอบแรกเปิดจองและปิดจอง ส่งถึงมือคนอ่านเรียบร้อยแล้วค่าาา
อยากดูรูปหนังสือหรือตัวบ๊อก สอบถามได้ทางหน้าเพจนะคะ https://www.facebook.com/gib1matchty

[Billie]

 

ขอบคุณมากๆที่เขียนเรื่องสนุกๆมาแชร์ ^^

[greensnake]

ถึงจะไม่อยากให้จบก็เถอะ แต่ในที่สุดน้องเลิฟกับพี่ปอก็ถึงฝั่ง
กว่าจะอยู่ด้วยกันอย่างสงบต่างก็ผ่านอะไรๆมามากมาย
มันพิสูจน์ให้เห็นว่าทางข้างหน้าแม้เจอกับอะไรทั้งคู่ก็ไม่หวั่น
เรื่องนี้นี่มีหลายเรื่องเลยที่ให้อารมณ์แบบสุดขั้วจริงๆ
บทจะหวานก็เล่นเอาน้ำตาลท่วม เขินแทนเจ้าตัวกันไปเลย
บทจะดาร์คก็สงสารตัวละครบางตัว ถ้าเป็นเรื่องจริงขอตายง่ายกว่า
หวังว่าจะมีโอกาสได้อ่านผลงานเรื่องต่อไปอีกนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ
ป.ล. รอเจอกันในเล่มนะจ๊ะ

[punchnaja]

สนุกๆ อยากอ่านตอนพิเศษ

[B52]

หม่นๆดีเนอะหลังจากอุบัติเหตุ
สนุกดีค่ะ รออ่านตอนพิเศษจ้า

[zuu_zaa]

 

[┠┨ ¡ Þ Þ ☻ ❣ ╰╰]

อ่านรวดเดียวจบปึ้งเลยค๊า..ร้องไห้น้ำตาเเตกก็มี..ยิ้มจนเเก้มเเตกก็มี..ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ..ขอบคุณทุกตัวละครนะคะ..

[mooping-7]

  สนุกมากคะภาษาสวยงาม รู้สึกเสียใจที่เข้ามาอ่านช้า ไม่ได้ตามเม้นทุกตอน. โชคดีที่ได้อ่านขอบคุณนะคะ

[$VAN$]

สนุกมากค่ะ พระเอกเท่มาก
พยายามจะบวกให้แต่กดไม่ได้ไม่รู้ทำไม
เอาดอกไม้ไปแทนละกัน

[akeins]

 

[Duangjai]

        

[phai]

 

[Mitnai]

ย้าค ตามอ่านในเด็กดีโดยไม่รู้ว่ามีในเล้าเป็ด
เก๊าเลยตามมาเม้นนอกรอบ แฮ่
สนุกค่ะ ชอบมากกกกกก ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ ♥

[God]

สนุกมากเลยค่ะ น้ำตาปริ่มมาก แต่สงสัยนิยายสนุกๆแบบนี้ทำไมมีคนเม้นน้อยจัง ขอบคุณคนเขียนที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้ได้อ่านนะคะ 

[jing_sng]

สนุกดีค่ะ ตัวหนังสือเยอะมากเลย แต่เรื่องไม่หนักมาก
จริงๆ จะขยี้ดราม่าอีกสักหน่อยก็ได้นะคะ ประเด็นได้อยู่
ยิ่งเรื่องครอบครัวน้องเลิฟนี่เล่นได้หลายตอนเลย
แต่ถือเป็นนิยายใสๆ แอบฮา แต่ไม่ไร้สาระ

[natsikijang]

เพิ่งจะมาอ่านเอาตอนนี้ค่ะ สายไปหน่อย   แต่ไหนๆแอบอ่านแล้วก็ขอชื่นชมและขอบคุณมากๆนะคะที่แต่งมาให้อ่านสนุกมากๆค่ะ  น้องเลิฟน่ารกและชอบความรักแบบผู้ชายของข้าใครอย่าแตะของปอมากๆ  ทุ่มเททุกอย่างเพื่อคนที่รัก  สุดยอด

[boonpa]

  ซึ้งจังค่ะ คู่นี้ผ่านอุปสรรคความรักมากมายเลย แต่รักกันเหนียวแน่นมาก ประทับใจค่ะ

[Rafael]

เข้ามาตามอ่านแบบยาวมากๆ 555

ขอบคุณคนเขียนมากนะคะที่เอามาลง
น้องเลิฟน่ารักมาก พี่ปอก็โหดและหื่นมากเช่นกัน

[sanzon]

สนุกมากค่าาาาาาา 

[mild-dy]

 

 

[kitty08]

ลองเข้ามาอ่านน่าสนใจทีเดียวอ่ะ  ตามต่อ

[labelle]

ตัวกวนกลายมาเป็นตัวป่วนใจ

เลิฟน่ารักมากค่ะ แกล้งปอแบบเด็ก สุดท้ายก็รัก
แบบไม่รู้ตัว
ปอก็ออกอาการชัดว่ากับเลิฟ ปอไม่สู้

ชอบมากเลยค่ะ โหดมากแต่รักจริง
ดูแล เอาใจทุกอย่าง เลิฟก็งอนไปสิ ปออยากง้อ 555

ผ่านมาหลายเรื่อง มีบทเรียนมาหลายอย่าง
แต่ก็ทำให้เห็นว่า รักกันดี ไม่นอกใจ

เรื่องนี้น่ารักมากค่ะ เพื่อน ครอบครัว เป็นกำลังใจที่ดี

[บีเวอร์]

  น่ารักกกก ไปอ่าน อีกเีื่องล่ะ ชุบ ๆ