หัวข้อ: }Preorder{เป็นเกย์กันมั้ย? (ซัน-โป้) พิเศษมูน-จิน5 P.14 [31/10/60]

[Pittabird]

สั้นจัง. อยากอ่านต่ออีก

[Dolamon]

น้องโป้ ดูท่าจะรักสามีมากนะค่ะ มีส่งสามีไปตายแทนด้วย 5555555
 

[uknowvry]

โอ๊ยยยยย จบได้ฮาไปอี๊กกกกก

[BAKA]

อื้อหือออ พี่ซันคนแมน คือไม่รู้จะชมอะไรจริงๆ #ถือป้ายไปทีมซัน ฮาาา

[neverland]

เราก็เป็นคนกลัวผีเหมือนกัน เคยโดดกอดพ่อตอนมืดๆแบบนี้แหละ เข้าใจโป้เลย 55555

[❣☾月亮☽❣]

ซันน่ารักมากเลย โป้จ๋า หาเสื้อเชิตคอตั้งๆมาใส่ด่วนๆ น่าจะได้ลายเพิ่มที่หลังคอนะจ๊ะ

ขอบคุณค่ะ 

[brookzaa]

 

[twinmonkey0311]

 

[crazydoii]

มีผัวดีจริงๆนะครับ,,,

[OoniceoO]

นี่ผมอ่าน22ตอนในวันเดียวเนี้ย55

[Silver Fish]

ยกที่23 ตัวตนของซัน

   ผมเดินตามหลังสองพี่น้องต้อยๆ พี่น้องที่อายุต่างกันมากแต่ยังสนิทกันขนาดนี้ถือว่าเป็นภาพที่หาได้ยาก เพราะส่วนใหญ่จะไม่ค่อยสนิทกันด้วยช่วงวัยที่แตกต่างกันเกินไป เยื้องๆ ไปมีแฟนพี่มูนชื่อจินเดินตามอยู่ แล้วจู่ๆ เขาก็ชะลอฝีเท้ามาเดินคู่กับผม

   “ชื่อปีโป้ใช่ไหม” เสียงที่ได้ยินดูทุ้มสุขุมสมเป็นผู้ใหญ่มาก ผมชื่นชมเงียบๆ

   “ครับ เรียกโป้ก็ได้สั้นดี”

   “อืม”

   แล้วก็เงียบไป เอ่อ...คือคุณพี่ต้องการอะไรจากผมครับ ผมนี่บ้าๆ บอๆ ได้หมดนะ แต่พอเจอคนแบบนิ่งๆ แบบนี้ผมแพ้

   “ไม่ต้องน้อยใจ” จู่ๆ ก็พูดขึ้นมา ผมมองด้วยความสงสัย เขาเลยชี้ไปทางพี่น้องที่เดินนำหน้าลิ่วๆ ไม่สนใจสองคนที่เดิมตามหลัง ผมถึงเข้าใจในสิ่งที่พี่จินจะสื่อ

   ซันมากับผม แต่พอเจอพี่ชายก็สะบัดก้นทิ้งผมให้หอบกระเป๋าตามหลังเป็นหมาตามเจ้าของ ส่วนตัวเองแบกเป้คุยเฮฮากับพี่ชาย มันก็น่าน้อยใจจริงๆ นั่นแหละ ผมเข้าใจนะว่าพี่น้องรักกันไม่ได้เจอกันนานมีเรื่องพูดคุยมากมายให้หายคิดถึง แต่ผมเป็นคนที่ถูกมันลากตัวมานะ เล่นทิ้งไม่เห็นหัว วัยรุ่นเซ็ง

   พี่จินดูนิ่งมาก คงจะเจอบ่อยจนโชกโชน อยากคาราวะขอความคิดเห็นชะมัด

   “มีอะไร”

   แต่พี่ท่านช่างประหยัดคำพูดเหลือเกิน...เอาวะ ถามก็ถาม เพื่อชีวิตที่สดใส เพราะคงต้องอยู่ที่รีสอร์ทอีกสองวันกว่าจะกลับกรุงเทพ เผื่ออนาคตภายภาคหน้าด้วยเลย

   “เจอแบบนี้ พี่จินทำยังไงครับ” เอาเป็นว่าถามแบบรู้กันสองคน เจ้าตัวผ่อนลมหายใจ

   “ทำใจ เพราะเราทำอะไรไม่ได้ บางครั้งการเป็นคนมีเหตุผลก็ทำให้ชีวิตลำบาก” ผมพยักหน้าคิดตาม จริงอย่างที่พี่จินบอก เขาเป็นพี่น้องกัน พวกเราแค่เป็นแฟนจะให้เอาแต่ใจแยกพี่แยกน้องหรือโวยวายน้อยอกน้อยใจก็ใช่เรื่อง ยิ่งเราๆ ไม่ได้เป็นผู้หญิงตัวเล็กน่ารักน่าเอ็ดดูด้วย

   ถ้ามีมือที่สามมายุ่งกับซัน ผมจะไม่กลุ้มเท่านี้เลย อย่างพวกนั้นสามารถใช้ได้สารพัดวิธีเพื่อกำจัดไปไกลๆ แต่นี่คนในครอบครัวเชียวนะ เราไม่มีสิทธิ์

   เฮ้อ เพิ่งเคลียร์กันก่อนมา สภาวะจิตใจยังไม่เข้าที่ดี หัวใจผมเลยอ่อนไหว ช่างน่าเห็นใจตัวเอง

   “อย่าเพิ่งท้อไป มันก็พอมีวิธีอยู่” ประโยคนี้ของพี่จินไม่ต่างจากแสงสว่างที่ส่องมาบนทางอันมืดมิด(เว่อวัง) พี่จินกระตุกยิ้มมุมปาก ดูเจ้าเล่ห์ชั่วร้ายจนผมแอบผงะ แล้วแขนข้างหนึ่งก็มาโอบไหล่ผมอย่างงงๆ ผมไม่คิดอะไรมากนะ พี่จินก็ผู้ชาย ผมก็ผู้ชาย แม้เราจะเป็นเกย์ทั้งคู่ แต่ไม่ใช่ว่าจะละลายให้กับตัวผู้ทุกคน เหมือนอย่างผู้หญิงแหละ ใช่จะระทวยกับผู้ชายทั้งโลก

   นอกจากแฟนแล้วยังมีฐานะอื่นๆ อยู่ อย่างครอบครัว เพื่อน คนรู้จัก ในกรณีของผมกับพี่จิน เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนร่วมชะตากรรมหัวเน่า

   “เรายังมีวิธีเรียกร้องความสนใจแบบเนียนๆ อยู่ ปกติอยู่คนเดียวใช้วิธีนี้ไม่ค่อยได้ จะให้ไปทำกับคนอื่นก็ตะขิดตะขวงใจเกินไป โป้มาก็ดี อะไรมันจะได้ง่ายขึ้น”

   ประโยคยาวครั้งแรกที่ได้ยินจากปากพี่จิน ผมชักไม่มั่นใจแล้วสิว่าพี่จินตั้งใจช่วยผมหรือคิดจะเอาคืนกันแน่

   “มันจะได้ผลเหรอพี่ พวกนั้นเขาแฟนเราทั้งคู่ ไม่คิดว่าเรามีซัมติงกันหรอก” ถึงจะน่าสนุก แต่ผมมองความเป็นจริงนะ อีกอย่างตอนนี้เราจวนจะเข้าบ้านอยู่แล้ว จะเอาเวลาไหนไปเรียกร้องความสนใจกัน

   พี่จินยังคงยิ้มชั่วร้ายชวนผมคุยต่อไป ในระดับเสียงที่ได้ยินกันเพียงแค่สองคน

   “ถือว่าเป็นการบอกรับขวัญแฟนน้อง มูนกับซันมีนิสัยเหมือนกันอยู่อย่าง” พี่จินทิ้งช่วงให้ผมยิ่งอยากรู้จนเผลอขยับเข้าไปใกล้เพื่อจะได้ฟังชัดๆ พี่จะหรี่เสียงไปไหน “สองคนนั้นเป็นพวกหวงของตัวเองมาก” ผมทำหน้าไม่อยากเชื่อ ที่ผ่านมาเคยเห็นซันหึงก็จริง แต่มันก็มีเหตุผล ไม่อาละวาดโวยวาย ส่วนเรื่องหวงนี่ไม่มั่นใจจริงๆ เห็นของทุกอย่างก็ยอมแบ่งผมหมด ตั้งแต่ยาสีฟันยันกางเกงใน(ถ้าผมใส่ได้นะ)

   “จิน!!”

   เสียงตะโกนของพี่มูนทำเอาผมสะดุ้ง ก่อนจะถูกแรงดึงจากคนน้องลากออกห่างพี่จิน พี่มูนก้าวฉับๆ เข้ามาหาแฟนตัวเอง ทำท่าจะลากไปอีกทาง

   “คิดจะทำอะไรจิน”

   “ก็ไม่หนิ เห็นโป้โดนทิ้งให้เดินตามหลังคนเดียวเลยชวนคุย อยู่แปลกที่แบบนี้คงประหม่าแย่” ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบเรื่อยราวกับมันไม่ได้มีสาระสำคัญอะไร แต่ผมรู้สึกว่ามือซันที่จับข้อมือผมอยู่แอบกระตุก โดนพี่จินกระทบไปหนึ่งดอก สมน้ำหน้า

   “กลับบ้านกัน”

   “กลับทำไม เดี๋ยวเราต้องไปกินข้าวกับพ่อแม่นะ” พี่จินดูชิวมาก โปรดสังเกตแววตาพี่มูนด้วย น่ากลัวอ่ะ

   “ไว้ค่อยกินพรุ่งนี้ วันนี้จินกลับบ้านเดี๋ยวมูนทำของโปรดให้จินดีมั้ย” เริ่มเอาของกินมาล่อ คุ้นๆ เหมือนเคยเห็นจากคนเลี้ยงแมวสักคน

   “ไม่ดีกว่า แม่ทำอาหารรอไว้ตั้งเยอะ ไปเถอะ เข้าบ้านกัน ปะโป้ เดี๋ยวนั่งใกล้พี่ก็ได้ ปล่อยให้พี่น้องเขานั่งด้วยกัน”

   ขอบคุณที่ยังไม่ลืมผม หันมากวักมือ ผมทำท่าจะเดินเข้าหาเพราะคิดอย่างนั้นจริงๆ ให้พี่น้องเขาคุยกันไป ผมคุยกับพี่จินก็ได้ เริ่มไม่เกร็งแล้ว เพราะเป็นพวกเดียวกัน

   “พี่จินนั่งกับพี่มูนเถอะ ให้โป้นั่งกับผม”

   ซันตัดสินแล้วลากผมก้าวยาวๆ เข้าบ้าน จังหวะที่ผมผ่านพี่ชิน เจ้าตัวขยิบตาให้ โหพี่! ผมอยากจะกราบชาบูพี่เช้าเย็น แผนพี่โคตรเด็ด แทบไม่ต้องลงแรงอะไรเลยแต่เห็นผลทันตา ซึ่งผมมารู้ตอนหลังว่าแผนนี้มาข้อเสียงหนึ่งอย่าง เพราะมันจะไปปลุกต่อมหวงของสองพี่น้อง ทำให้หลังจากนั้นพี่จินงานเข้า ขอไว้อาลัยให้พี่สามนาที...ทุกคนสงบนิ่งด้วยครับ

   กลับสู่เหตุการณ์ปัจจุบัน บ้านซันเป็นบ้านสองชั้น เปิดประตูเข้าไปพบกับห้องนั่งเล่นเป็นอย่างแรก โซฟาชุดที่วางตรงกลาง เบื้องหน้าเป็นทีวีจอใหญ่ มองเข้าไปด้านในจะพบกับห้องกินข้าวติดกับประตูห้องครัว ส่วนห้องน้ำต้องเดินไปทางซ้าย บันไดขึ้นชั้นสองคือทางขวา ติดบันไดมีห้องแยกสำหรับเล่นเครื่องออกกำลังกายแบบง่ายๆ

   สาเหตุที่ผมรายข้อมูลซะละเอียดยิบ เนื่องจากผมกำลังนั่งตัวเกร็งอยู่ต่อหน้าพ่อแม่ซันน่ะสิ! เปิดประตูยกมือไหว้ไม่ทันเสร็จ ซันก็ดึงผมมายืนข้างตัวพร้อมประกาศว่า

   “คนนี้ปีโป้ เมียผมเอง”

   พ่อเงียบ แม่ยิ้มค้าง พี่มูนมองตาปริบๆ พี่จินมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าไม่เกี่ยวกับตัวเอง

   ในที่สุด ความเงียบก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงถอนหายใจของแม่ซัน และฝ่ายคุณพ่อที่บีบนวดไหล่ภรรยา

   “เฮ้อ เจ้าซัน เห็นหน้าไม่ทันครบนาทีก็พูดแบบนี้ซะแล้ว ไม่กลัวพ่อกับแม่หัวใจวายตายรึไง” คุณแม่บ่นอย่างไม่จริงจังนัก ซันยิ้มเผล่กระดิกหางเข้าไปกอดแม่หอมแก้มฟอดซ้ายขวา คือจะแสดงความรักกับแม่ก็ทำไป ทำไมต้องลากผมติดมือไปด้วย หล่อไม่เข้าใจ

   “ผมรู้ พ่อกับแม่เก่งจะตายไม่ตกใจกับเรื่องแค่นี้หรอก อีกอย่างผมเล่าเรื่องโป้ให้ฟังมาตลอด บอกก่อนด้วยว่าจะพามาเปิดตัวหนิ”

   “เจ้าเด็กคนนี้ ถึงอย่างนั้นก็ควรจะเกริ่นอะไรขึ้นมาบ้าง ไม่ใช่โผงผาง” คุณแม่ใช้มือตีแขนซันด้วยความหมั่นไส้ แล้วเบนเข็มมาทางผม

   “สวัสดีอีกครั้งครับคุณพ่อ คุณแม่ ผมปีโป้ เป็น...” เหล่มองซันที่แสร้งทำเฉย แต่เหงื่อออกมือ ลุ้นล่ะสิมึง หึ “เป็นแฟนซันก็ได้ครับ” ผมยิ้มหวานให้ผู้ใหญ่ ไอ้ซันมองผมตาขวาง

   “หมายความว่าไงวะ พูดแบบนั้นเหมือนมึงโดนกูบังคับเลยนี่หว่า”

   “ซันห้ามพูดคำหยาบ!” เสียงพี่มูนดุขึ้นมา เจ้าซันแอบหงอ น้องชายกลัวพี่นี่เอง ความรู้ใหม่

   “เด็กพวกนี้ขี้เล่นกันซะจริง” คุณแม่หัวเราะ ดูไม่ตกใจกับคำหยาบที่ซันเผลอหลุดออกมา

   “อย่ามัวแต่คุยกันเลย เดินทางมาเหนื่อยๆ พักกินข้าวกินปลาแล้วขึ้นไปอาบน้ำนอนกันซะ ซันพาปีโป้เอาของไปเก็บที่ห้องนะลูก มูนจิน มาช่วยแม่เขาจัดโต๊ะ”

   ผู้นำของบ้านออกปากให้ทุกคนแยกย้าย ซันขานรับสะกิดผมให้ตามมันขึ้นไปชั้นบน ส่วนพี่มูนกับพี่จิน เดินตามหลังแม่เข้าห้องครัวไป

   ขึ้นมาชั้นบนเป็นทางเดินยาว สุดทางคือห้องน้ำ ดูเหมือนว่าจะต้องผลัดกันอาบ ซ้ายขวาเป็นประตู ฝั่งซ้ายประตูเดียวคงเป็นห้องใหญ่ของพ่อกับแม่ ฝั่งขวามีสองบานไม่ต้องเดาก็น่าจะรู้นะว่าของใครบ้าง แถมติดชื่อซะชัดเจนขนาดนี้ ซันเดินนำลิ่วเข้าห้องที่ใกล้บันไดที่สุด

   ปกติมาห้องนอนแฟนครั้งแรก คนส่วนใหญ่จะตื่นเต้นใช่ไหม ยกเว้นผมไว้คน ในเมื่อห้องมันโคตรธรรมดา เหมือนที่หออย่างกับแกะ สู้ห้องผมก็ไม่ได้ ออกจะมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเองเรียบร้อยแบบรกๆ

   “ห้องน้ำต้องผลัดกันอาบนะมึง”

   มันพูดแค่นี้แล้วชวยผมเก็บของ ก็อย่างที่บอกไป อย่างอื่นมันเห็นๆ กันอยู่ บ้านมันก็ไม่ได้หรูหราอะไรขนาดที่ต้องมีขั้นตอนเยอะแยะเหมือนห้องเฮียเฟย์ ขอแค่ผมไม่โง่ก็รู้แล้วว่าต้องทำยังไงบ้าง ที่สำคัญ ผมกับมันนอนด้วยกันเป็นเรื่องปกติ รู้ใจกันดี มันจะยึดตำแหน่งที่นอนใกล้ประตู ส่วนผมโดนเบียดไปนอนด้านใน เหตุผลน่ะเหรอ? ถ้าเกิดอะไรขึ้นมันจะได้จัดการก่อนไม่ต้องถึงมือผมไง ฮ่าๆ

   เอาจริงๆ เก็บของเหมือนไม่ได้เก็บ แค่รื้อไอ้ของที่จำเป็นออกมานอกนั้นยัดใส่เป้ไว้เหมือนเดิม แล้วลงมากินข้าวกันพร้อมหน้า บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นแบบสบายๆ พ่อแม่ซันใจดี พี่มูนกับพี่จินด้วย แม้ส่วนใหญ่บทสนทนาจะถามเกี่ยวกับชีวิตความเป็นอยู่ของซัน เผื่อแผ่มาทางผมให้เผาแฟนตัวเองต่อหน้าครอบครัว โดนซันจ้องเขม็งซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็อย่าได้แคร์ เราต้องรีบทำคะแนนกับญาติผู้ใหญ่

   ภายหลังผมกลับมาคิดเรื่องนี้อดรู้สึกขำไม่ได้ ทีแรกเป็นผมเองที่ไม่มั่นใจในตัวมัน จนซันต้องพามาเจอครอบครัวแสดงความจริงใจและบอกว่ามันจริงจังกับผมแค่ไหน ไหงกลายเป็นว่าผมเผลอปล่อยตัวปล่อยใจคิดไปแล้วว่าตัวเองเป็นสะใภ้บ้านนี้เต็มตัว

   คนที่น่ากระทืบที่สุดคงเป็นผมเองนี่แหละ ทำอะไรไม่เคยคิดเลยว่าสักวันถ้าเกิดซันไม่มีผมขึ้นมามันจะรู้สึกยังไง แต่ผมเป็นคนเห็นแก่ตัว ต้องการความรักจากมัน หากผมทบทวนดูดีๆ ไม่แน่ว่าคงเป็นผมเองที่ขาดซันไม่ได้แทน ก็มันเล่นแสนดีขนาดนี้

   กินข้าวเสร็จผมอาสาเก็บล้างทำความสะอาดให้ ทีแรกแม่ก็ไม่ยอม เพราะเห็นว่าผมเพิ่งมา อีกอย่างต่อให้เป็นแฟนลูกชายยังไงก็เหมือนแขกกลายๆ ผมอาศัยฝีปากตัวเองพูดจนแม่ซันยอมใจอ่อนให้ผมทำ แล้วยังอาสามาช่วยทำข้าวเช้าอีกต่างหาก เรื่องฝีมือการทำอาหารเชื่อมือผมได้เลย

   ไอ้ซันมันก็อวดผมไว้เยอะ พ่อกับพวกพี่ๆ เลยอยากลองชิมฝีมือผมบ้าง ดังนั้นเช้าวันต่อมา ผมลุกก่อนซันเพื่อไปจ่ายตลาดกับแม่ แอบใช้เท้ายันก้นมันทีหนึ่งด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจูบปากแทนมอนิ่งคิสที่ทำอยู่ทุกวัน แบบนี้แหละคือของจริง ไม่ใช่ตบหัวแล้วลูบหลัง เป็นถีบก้นแล้วจูบปากต่างหาก

   พอจะผละออก ไอ้หมาขี้เซาดันยึดคอผมไว้แล้วดูดจนปากเจ่อ กว่าจะยอมปล่อยให้ผมไปตามทาง เวรเอ๊ย ลงมาเจอแม่ผมเลยถูกยิ้มแซวเลย

   “ไงจ๊ะลูกสะใภ้ หลับสบายรึเปล่าเอ๋ย”

   ผู้ใหญ่แซวมาผมต้องหยอกกลับ

   “หลับสบายครับ สงสัยเป็นบ้านแม่ผมเลยหลับฝันดีขนาดนี้”

   “ปากหวานจริงเรา ไม่ใช่เพราะมีลูกชายแม่อยู่ด้วยหรอกเหรอ” โดนที่แขนให้แสบๆ คันๆ เล่น ผมเอาแต่ยิ้มรอฟังแม่พูดต่อ “เจ้าซันยังไม่ตื่นล่ะสิ”

   “ครับ สงสัยจะเพลียจากการขับรถเมื่อวาน ก็เล่นขับคนเดียวไม่ยอมเปลี่ยนให้ผมขับเลย” ผมส่ายหัวระอา แม่กวักมือชวนผมขึ้นรถ ด้านหน้ามีคนงานมาช่วยขับให้

   “นิสัยเดิมไม่เปลี่ยน...แม่ฝากซันด้วยนะลูก เจ้าเด็กคนนี้มันหัวแข็ง ชอบยึดความคิดตัวเองเป็นหลัก แต่ก็เป็นคนที่มีเหตุผลพึ่งพาได้มาก อยู่ด้วยกันต้องใจเย็นๆ”

   ผมนึกชื่นชมในใจ คุณแม่สมเป็นแม่ซันจริงๆ บอกนิสัยซันได้ตรงเป๊ะ

   “รับทราบครับ บางทีผมอาจจะเอาแต่ใจมากกว่าซันก็ได้นะ”

   “นั่นสินะ แม่เองก็มีลูกชายเลือดร้อนตั้งสอง พอเข้าใจอยู่ เอาเป็นว่าขอแค่ไม่ตีกันจนหัวร้างข้างแตกก็พอ”

   ผมรับคำว่าง่าย ก่อนจะเกิดความเงียบปกคลุมพวกเราทั้งคู่ ที่ผมไม่ชวนคุยต่อเพราะดูเหมือนแม่อยากจะพูดอะไรบางอย่าง ผมจึงเงียบรอฟังเป็นเด็กดี

   สิ่งที่แม่พูดออกมาเล่นเอาผมหน้าชา...และรู้สึกผิด

   “โป้...แม่ไม่รู้ว่าเรากับซันไปถึงขั้นไหน แต่ลูกชายแม่เป็นคนจริงจังมากนะ ตั้งแต่เล็กจนโต เพิ่งมีโป้นี่แหละที่ซันยอมพามาบ้าน ไม่ว่าโป้จะคิดยังไงกับซัน แม่ขอให้ลูกคิดดีๆ อย่าฝืนทำอะไรที่ไม่ใช่ตัวเอง เพราะสุดท้ายแล้วจะเจ็บกันทุกฝ่าย โป้เข้าใจแม่ไหมลูก...”

   ประโยคยาวถูกเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงปรานี ผมเข้าใจแล้วว่าซันได้ความใจดีนั่นมาจากใคร แม่ทุกคนเป็นห่วงลูกตัวเองเป็นเรื่องธรรมดา แต่แม่ของซันยังเผื่อแผ่ความรู้สึกนั้นมาให้ผมที่เพิ่งพบหน้าด้วย คงจะเป็นความเอ็นดูในแบบผู้ใหญ่ที่ผ่านโลกมามาก

   ผมก้มหน้ารับคำกล่าวนั้นโดยไร้ข้อโต้แย้ง ถึงงั้นผมก็อยากรู้สาเหตุ ทำไมแม่ที่เพิ่งเจอผมไม่ถึงวันนี้ ถึงเดาเรื่องได้ขนาดนี้

   “ครับ ผมเข้าใจ...ผมขอถามอะไรแม่อย่างหนึ่งได้มั้ยครับ ทำไมแม่ถึง เอ่อ...” อยากถามนะ แต่กลัวว่าจะเป็นคำถามที่ดูมารยาทแย่ไปสักหน่อย ผู้อาวุโสกว่าหัวเราะไม่ถือสา

   “ท่าทางแบบนี้แสดงว่าแม่เดาถูก ลูกโป้อย่าลืมสิ ซันน่ะลูกใคร ถึงแม้คนที่เลี้ยงจนโตมาจะเป็นมูน แต่แม่ก็คอยเฝ้ามองซันเติบโตมาเกือบยี่สิบปี จะไม่รู้ใจลูกชายได้ยังไง ซันใจร้อนรีบพาโป้มาเจอพ่อแม่ทั้งที่ยังไม่ปิดเทอมแบบนี้ แล้วยังท่าทางของลูกทั้งสองอีก การทำตัวร่าเริงมากเกินไป มีแต่จะเป็นที่สังเกตได้ง่ายขึ้นนะ”

   มาถึงขั้นนี้ ผมยกมือไหว้แม่เลยครับ ท่านเป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือจริงๆ เข้าใจทุกอย่างได้ทะลุปรุโปร่ง แม้ส่วนหนึ่งจะเป็นเพราะผมกับซันอ่อนหัดจนเผยไต๋ก็ตาม

   “ผมอาจจะบอกไม่ได้ว่า จะไม่ทำให้ซันเสียใจ แต่ผมขอสัญญาว่าจะทำทุกวันนี้ให้ดีที่สุด คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ” คงถึงเวลาที่ผมจะจัดการทำให้ความรู้สึกตัวเองมันชัดเจนสักที

   “แล้วแม่จะคอยดู ตอนนี้ไปช่วยแม่จ่ายตลอดก่อน โป้เลือกของสดเป็นใช่ไหม เอ๊ะ มื้อเช้าโป้จะโชว์ฝีมือสินะ งั้นแม่จะเป็นลูกมือให้” คุณแม่เปลี่ยนเรื่องอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ทำให้ผมรู้สึกตะขิดตะขวงใจเลยสักนิด ผมถึงปล่อยตัวตามสบายและเป็นตัวของตัวเอง ไม่ใช่การสร้างภาพเพื่อให้ถูกใจผู้ใหญ่

   “เช้านี้ผมจะทำของโปรดซัน แม่มีอะไรอยากกินเป็นพิเศษมั้ยครับ แล้วพ่อกับพวกพี่ๆ เขาชอบกินอะไรกันบ้าง”

   ผมถามพลางเปิดประตูให้แม่ลงจากรถกระบะของรีสอร์ท รับตะกร้าสีหวานมาถือเอง ทำอาหารทั้งทีก็อยากให้ทุกคนได้กินของที่ชอบ

   “แน่ใจนะ ของโปรดแต่ละคนไม่ได้ทำง่ายๆ เลย”

   “ไม่แน่ใจครับ แต่ผมไม่ห่วง เพราะมีแม่เป็นผู้ช่วยกิติมาศักดิ์” ผมตอบแบบไม่อาย เสริมด้วยวาจาประจบเรียกเสียงหัวเราะจากคุณนายใหญ่ ขนาดลุงคนขับที่เดินตามหลังมายังหลุดยิ้ม

    พวกเราเดินซื้อของเหมือนมาชอปปิ้งในห้าง แม่อารมณ์ดี นานๆ ทีจะมาคนมาเดินตลาดเป็นเพื่อนเลยซื้อของกินเพียบกะว่าเผื่อมื้อเที่ยงกับมื้อเย็นเลยทีเดียว

   ยามลงมือเข้าครัวไม่ต่างจากที่ผมคิดเท่าไหร่ ผมทำได้ทุกอย่างก็จริง แต่มีบางอย่างที่ต้องให้แม่เป็นคนช่วยสอน เรียกได้ว่าได้เคล็ดลับการทำอาหารมัดใจสามีไปอีกกระบุง แอบอยากถามนะ แม่กะไม่ให้ลูกชายแม่หนีผมไปไหนเลยรึเปล่าเนี่ย

   หกโมงเช้าทุกคนตื่นหมด พอเจ็ดโมงก็พร้อมที่โต๊ะอาหาร บ้านนี้เขาตื่นเช้ากันจนผมอึ้ง

   โชคดีที่อาหารถูกปากทุกคนโดยเฉพาะซันที่จ้วงเอาๆ ไม่เกรงใจกระเพาะเลยว่านี่มื้อเช้า ทุกคนชมผมจนอดเขินปนดีใจไม่ได้

   เจ้าซันบอก ช่วงสายๆ จะพาผมไปรีสอร์ท ไม่ใช่พาไปเดินดูกิจการของที่บ้านตามประสาแฟนนะ แต่จะพาผมไปเป็นแรงงานฟรีในรีสอร์ทมัน เอากับมันสิ

[B52]

 o13ให้คุณแม่

[Dolamon]

น้องโป้ทำอาหารเก่งขนาดนี้ น้องซันคงไปไหนไม่รอด

[❣☾月亮☽❣]

ว้าว เปิดตัวสะใภ้อย่างสวยงาม ตื่นเช้ากันดีจริง ทำเสร็จกินเลยไม่ต้องมัวอุ่น  .

[JustWait]

 

[Min*Jee]

คุณแม่น่ารักมากกกกกก พี่จินก็น่ารัก ยอมเป็นเหยื่อเพื่อสอนโป้ 
มั่นใจได้แล้วนะโป้ 

[rubymoona]

ขำเด็กขี้หวงทั้งคู่ ไว้อาลัยพี่จินสามวิค่ะ
ลูกสะใภ้ได้สูตรไปเพียบ คือแค่ปกติซันก็ไม่ไปไหนแล้ว ตอนนี้คงตัวติดเลยยยยย

[brookzaa]

 

[BAKA]

คุณแม่น่ารักมากกกกกกกก

[OoniceoO]

อิจฉา รักกันๆ

[twinmonkey0311]

เปิดตัวลูกสะไภ้ไปแล้ว ทีนี้ก็เหลือแต่เปิดตัวลูกเขยล่ะนะ

[uknowvry]

คุณแม่คือสุดดดดด

[่jum]

 

[lovewannabe]

อ่านเพลินเลย พี่จินน่ารักค่ะ แซ่บด้วย

[sirin_chadada]

    

[kitty08]

  น่ารักจริงๆ คุ่นี้น่ัะ ชอบจริง ๆ สั้นไปหน่อยอ่ะ

[crazydoii]

Super Mom คุณแม่สุดยอดจริงๆ

ครอบครัวซันน่ารัก,,,,

[Psycho]

 

[alt1991]

  เปิดตัวลูกสะใภ้ราบรื่น  เปิดตัวลูกเขยคงอลเวง 

[Silver Fish]

ยกที่24 แค่คุณ

   “มาซัน กูพร้อมละ จะให้กูทำอะไรบอกก็บอกมา”

   ผมวอร์มร่างกายกระโดดสะบัดมือไปมาประชดมันที่บอกจะให้ผมเป็นแรงงานต่างด้าว มันยกขาเตะก้นผม

   “ไม่ต้องมาประชดกูเลย กูพูดเล่น แค่จะพามึงไปปั่นจักรยานดูรอบรีสอร์ท”

   ผมลากเสียงในคอ มิน่าล่ะถึงมีจักรยานแม่บ้านจอดอยู่หนึ่งคัน...เดี๋ยวนะ ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ ยืนรอมันคุยกับลุงเสร็จผมถึงสะกิดเรียกมัน

   “มึงเอามาคันเดียวนะ แถมเป็นจักรยานแม่บ้านด้วย มึงจะไปจ่ายตลาด?” ชี้นิ้วไปยังจักรยานรุ่นเก๋า มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าถ้าปั่นมันต้องมีเสียงเอี๊ยดอ๊าดแน่

   “ไม่ผิดหรอก มึงก็ไปกับกูไง นี่รถคันเก่งพี่มูนเลย เห็นงี้อย่าดูถูกมันนะเว้ย พี่มูนเอาไปอัพเครื่องใหม่รับรองแรงยิ่งกว่าเดอะฟาส” ซันตบเบาะแบบกูเต็มใจนำเสนอ ลุงแกหัวเราะหันมายิ้มให้ผม

   “ลุงเช็คสภาพหยอดน้ำมันให้เรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องห่วงครับคุณโป้ ปลอดภัยแน่นอน”

   “เอ่อ...เข้าใจแล้วครับ ลุงไม่ต้องเรียกผมว่าคุณก็ได้ มันรู้สึกแปลกๆ” ใช่ว่าจะไม่เคยมีใครเรียกแบบนี้ ตอนอยู่ที่เหนือ คนงานของแม่บางคนก็เรียกผมแบบนี้เหมือนกัน ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นตัวเองเลยรู้สึกตะขิดตะขวงใจ

   “ไม่ได้ครับไม่ได้ เป็นเพื่อนคุณหนูผมก็ต้องเรียกคุณ” ดูท่าลุงจะไม่ยอมเปลี่ยนวิธีเรียกจริงๆ เรื่องผมเป็นแฟนมันคงจะรู้กันแค่วงในสินะ ซันมันคงไม่ได้ตั้งใจปิดบังหรอก แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องเอาไปป่าวประกาศ ต่อให้มันมีแฟนเป็นผู้หญิงก็ตาม

   ซันเดินมาตบบ่าผม “ทำใจให้ชินซะ” มันพูดแค่นี้แล้วตวัดขาคร่อมจักรยาน ถ้ารถเป็นพวกรถบิ๊กไบค์คงเท่จนสาวกรี๊ดสลบ แต่พอเห็นจักรยานแม่บ้าน ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากหยิบมือถือมาถ่ายรูปมันเต๊ะท่าอย่างสงบ พร้อมส่งให้เพื่อนทุกคนได้เห็นโดยทั่วกัน

   ผมยังไม่ได้บอกสินะว่ารถมันสีชมพู นับรวมกับตัวมันแล้ว...จินตนาการกันเอาเองแล้วกันครับ ฮ่าๆๆ

   “ขึ้นมาดิ เดี๋ยวพี่พาไปแว้น” มียักคิ้วหลิวตา อยากจับมันมาจูบชิบ แต่เกรงใจผู้อาวุโส ผมเลยหันไปบอกลาลุงแล้วขึ้นซ้อนเป็นสก๊อยชั่วคราว ยิ่งพอมันบิดซ้ายบิดขวาอย่างกับอยู่ในสนามแข่งฟอร์มูล่าวันพร้อมกดกระดิ่งกริ่งๆ ผมหัวเราะแทบตกจักรยาน
   
   เมื่อเช้าผมจำได้นะว่าไม่ได้ใส่อะไรแปลกๆ ให้มันกิน ทำไมมันถึงรั่วขนาดนี้ เอาเถอะปล่อยมันบ้าไป เห็นมันมีความสุขผมก็โอเค ก่อนหน้านี้มีแต่เรื่องเครียดๆ ได้ผ่อนคลายบ้างก็ดีเหมือนกัน

   อันดับแรกซันพาผมขับวนรอบนอกของรีสอร์ทเป้าหมายคือริมเขื่อนเลยต้องผ่านบริเวณบ้านพัก ระหว่างทางก็ทักทายพนักงานเป็นระยะ ทุกคนพร้อมใจกันเรียกคุณซัน คุณหนูซัน ทำให้ผมประจักแก่ใจว่าไอ้ซันมันเป็นลูกคุณหนูของแท้ แถมมันยังดูชินแล้วอีกต่างหาก ตอบโต้ทุกคนอย่างเป็นธรรมชาติ คนไหนมีปัญหามาปรึกษา มันก็บอกวิธีแก้ไป

   ในที่สุดพวกเราก็ปั่นมาแถวริมเขื่อนสักที เพียงแต่ว่าโซนนี้ยังเป็นเขตที่พัก มีสะพานไม้ทอดยาวถึงบ้านพักหลังคาสีขาวกลางน้ำเรียงหน้ากระดาน แต่ละหลังห่างกันพอสมควร ค่อนข้างเป็นส่วนตัวทีเดียว ช่วงนี้ไม่ใช่หน้าไฮซีซั่น แขกจึงไม่เยอะเท่าไหร่

   พอพ้นโซนที่พักจะเจอพวกทุ่นลอยน้ำสีสันสดใส มีทั้งสไลเดอร์ เรือบั๊มพร้อมปืนฉีดน้ำ บอลยักษ์ที่ให้คนเข้าไปอยู่ด้านในแล้ววิ่งให้บอลกลิ้งเหมือนหนูแฮมสเตอร์ จักรยานน้ำสำหรับสองคนปั่น วิ่งทุ่นโฟมเป็นพื้นโฟมเหนือน้ำให้คนวิ่งกระโดดข้ามพร้อมบริการเช่าเรือแคนู เรียกได้ว่ากิจกรรมทางน้ำมาแบบครบครัน น่าเสียดาย พวกเรามีเวลาน้อยแถมอยู่กันแค่สองคนจะไปลุยเล่นก็ไม่มัน คงต้องรอช่วงปิดเทอมแล้วชวนพวกที่เหลือมาถล่มรีสอร์ทซัน

   ผมนั่งปล่อยตัวปล่อยใจให้สายลมพัดผ่าน ลมริมเขื่อนให้ความรู้สึกแตกต่างจากบนหัวหรือทะเลอย่างสิ้นเชิง มันเย็นสบาย ไม่เหนียวตัวและไม่หนาวจนเกินไป ผมชักติดใจแล้วสิ รู้สึกดีมีแฟนเป็นว่าที่เจ้าของรีสอร์ท

   “สบายเลยดิมึง”

   “โคตร รีสอร์ทมึงบรรยากาศดีเป็นบ้า” ผมชมจากใจ มองอุโมงค์ต้นไม้ที่เรากำลังปั่นผ่าน แสงแดดยามสายส่องผ่านใบไม้เกิดเป็นเงาบนพื้นราวกับภาพศิลปะ เห็นคนประปรายส่วนใหญ่จะมากันเป็นครอบครัวพ่อแม่ลูก ทั้งปั่นจักรยาน ปิกนิกกันในสวน

   “นี่ก็พัฒนาจากเดิมมาเยอะ สมัยพ่อแม่สร้างที่นี่ใหม่ๆ บ้านพักมีอยู่ไม่กี่หลังเอง เห็นเจริญทันสมัยแบบนี้เป็นเพราะฝีมือพี่มูนล้วนๆ มีพี่จินช่วยด้วยอะนะ ขานั้นเขานักธุรกิจใหญ่ มีหัวเรื่องการดึงลูกค้าสุดๆ แถมตอนนี้ยังมีโปรโมชั่นระหว่างห้างกับรีสอร์ททั้งสองที่ ช่วงน่าไฮกูกับมึงไม่ได้มาปั่นจักรยานถ่ายซีรี่ส์เกาหลีแบบนี้แน่ นู่น ผันตัวไปเป็นพนักงานในรีสอร์ท”

   ถึงมันจะพูดแบบนั้นแต่สีหน้าแสดงออกชัดเจนว่ามีความสุขดี จนผมอดที่จะยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ พ่อแม่เข้าใจ มีกิจการที่บ้าน พี่ชายกับพี่สะใภ้ช่วยกันดูแลพัฒนาเรื่อยๆ ชีวิตมันช่างน่าอิจฉา แต่ผมเชื่อว่ากว่าจะถึงจุดนี้ได้ครอบครัวของมันเองก็คงผ่านอะไรมาไม่น้อยเหมือนกัน คนเราจะยืนหยัดได้อย่างมั่นคง ส่วนใหญ่มีพื้นฐานมาจากความล้มเหลวทั้งนั้น ตัวผมเองก็เช่นกัน

   ผมตัดสินใจแล้วว่าจะทำยังไงกับความสัมพันธ์นี้

   “หมดตรงนี้มึงจะพากูไปไหนต่อ” ผมจังหวะที่มันจอดจักรยาน ไม่ต้องบอกผมก็เข้าใจว่ามันจะให้สลับกันบ้าง เลยยอมลงเปลี่ยนตำแหน่ง

   “ล็อบบี้ ใกล้เที่ยงแล้วไปหาอะไรกินกัน”

   ผมไม่ตอบอะไร พอมันทำท่าจะซ้อนเท่านั้นแหละ ลุกขึ้นยืนออกแรงถีบปั่นจักรยานหนีมันพร้อมหัวเราะเยาะเสียงดัง

   “ฮ่าๆๆ วิ่งตามมานะมึง”

   “ไอ้เมียเหี้ย!! มึงกล้าทิ้งกูเหรอ” ลูกชายเจ้าของรีสอร์ทด่าหยาบวิ่งตามจักรยานแม่บ้านสีชมพูพริ้ง

   ขณะหัวเราะเบิกบานแบบไม่เกรงใจว่าแมลงมันจะบินเข้าปาก จู่ๆ ท้ายจักรยานถูกคว้าหมับผมแทบจะหน้าทิ่ม ดีที่ขายาวทรงตัวได้ก่อน หันกลับมาเจอสีหน้าเหี้ยมเกรียมมุมปากแสยะยิ้มของซัน เล่นเอาสะดุ้ง กูแค่ปั่นหนีแกล้งมึง ไม่ได้ไปหาชู้ ทำหน้าโคตรน่ากลัว

   “เอ้ามึง รีบๆ ขึ้นมาสิ กูหิวแล้ว” แสร้งตีเนียนเฉไฉไปเรื่องอื่น ซันมันจ้องเขม็งใส่ คาดโทษในใจแล้วหันหลังซ้อนท้าย ระหว่างที่มันนั่งจับยึดเบาะโคตรเหนียวแน่นทำให้หมดโอกาสปั่นหนีอีกรอบ จำยอมเป็นแรงงานพาคุณชายซันไปยังจุดหมาย

   ผมรู้สึกถึงน้ำหนักบนหลัง ซันมันหันหน้าออกเอนหลังพิงผมซะชิบ นั่งแบบนี้มันปั่นยากนะเว้ย

   “นั่งดีๆ สิวะ ตัวมึงหนักอย่างกับควายไบซัน นั่งท่านี้คุมทิศลำบาก”

   “กูเป็นควายมึงก็มีผัวเป็นควายล่ะวะ ปั่นไปเหอะอย่าบ่นมากเดี๋ยวตีนกาขึ้น” นั่นหรือคือปาก ผมนึกว่าท่อไอเสีย

   ผลคือด่ากันไปตลอดทาง ไม่มีคำว่าโรแมนติกใดๆ ทั้งสิ้น ซีรงซีรี่ส์เกาหลีชิดซ้ายตกเขื่อนไปเลย อย่างซันมันเป็นโอปป้าไม่ได้แน่ ผมเองก็ไม่ใช่นางเอกโลกสวย ลาก่อนความฝันของหญิงสาว

   กว่าจะถึงล็อบบี้ได้เล่นเอาเมื่อยขา ไม่รู้ซันมันปั่นไปได้ยังไงตั้งนานสองนาน พอจอดจักรยานซันเดินนำลิ่วๆ เข้าไปก่อน ผมวิ่งตามไปเห็นพี่จินอ่านหนังสือแถวนั้นพอดี เลยเดินเข้าไปทัก ปล่อยซันมันคุยกับพี่มูน เห็นหลังไวๆ ว่ามันเดินเข้าครัวไปแล้ว

   “พี่จิน พี่มูนปล่อยให้มานั่งเป็นนายแบบอยู่นี่ได้ไง” เมื่อคืนผมเห็นแจ้งแล้วว่าพี่น้องบ้านนี้ขี้หวงแค่ไหน ไหงปล่อยให้พี่จินมานั่งเป็นอาหารตาแขกกับพนักงานแบบนี้

   “ฉันมานั่งเป็นปกติอยู่แล้ว เพราะมูนจะอยู่ที่ล็อบบี้” ตอบเสียงเนือยอย่างคนนอนไม่พอ ก่อนจะหยิบนมขึ้นมาจิบ อ่านไม่ผิด นมจริงๆ

   “มานั่งเฝ้าพี่น่ะสิ บอกแล้วไปนอนพักที่บ้านก็ไม่ยอม” พี่มูนเดินมาสมทบ ทิ้งตัวนั่งข้างพี่จิน ผมพยายามจะทำเป็นไม่เห็นมือขาวๆ ของพี่มูนที่กำลังลูบต้นขาลวนลามคนรักตัวเอง

   “อยากดื่มกาแฟ” น้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ผมรู้สึกว่ามันน่าเห็นใจนิดๆ แฮะ

   “ก็นี่ไง นมรสกาแฟ มูนทำเองเลยนะไม่อร่อยเหรอ”

   พี่มูนทำหน้าเสียใจ พี่จินจะตอบอะไรได้นอกจาก...

   “อร่อย...”

   ไม่รู้ทำไม น้ำตาเหมือนจะไหล ผมขอสงบนิ่งไว้อาลัยแด่พี่จินผู้น่าสงสาร ขอให้พี่มีความสุข อาเมน ก่อนที่บรรยากาศมันจะพิลึกมากไปกว่านี้ ซันเดินมาพร้อมพนักงานเสิร์ฟอาหารสี่ชุดบนโต๊ะ มันคือข้าวคลุกกะปินี่เอง

   ผมกับซันต่างคนต่างกินปกติ อาจจะมีบ้างที่หยิบน้ำพริกน้ำปลาส่งให้กัน ถึงงั้นก็ไม่เท่าสองคนตรงหน้า พี่มูนดูแลพี่จินดีดุจภรรยาดูแลสามีแม้ทางพฤตินัยจะตรงกันข้ามก็ตาม จัดการเขี่ยพริกออกให้ คลุกทุกอย่างเข้ากันแต่ยังดูน่ากิน ซึ่งไม่รู้ว่าพี่มูนทำได้ยังไง ตรงข้ามกับพวกผมโดยสิ้นเชิง

   หากไม่ติดว่าพี่จินจะกินเองคงบริการป้อนถึงปากหรืออาจจะปากต่อปาก ผมไม่กล้าคาดเดาต่อ รู้เพียงแต่ว่าสองคนนี้รักกันโคตรๆ

   หลังมื้ออาหารผมรู้สึกข้าวมันหวานขึ้นสองระดับ เลยขอตัวจากพี่ๆ ลากซันหลบมาอีกทางแทน

   “มึงพากูปั่นดูทั่วรีสอร์ทแล้ว ต่อไปทำไรดีวะ”

   “สปามะ มีทั้งแบบนวดหน้า นวดแผนไทย นวดน้ำมัน นวดฝ่าเท้า มึงอยากได้แบบไหน” มันถามพลางชี้ไปทางโซนสปา ล็อบบี้ที่เราอยู่ถือเป็นจุดศูนย์กลางของทุกอย่างเลยก็ว่าได้ ด้านหน้าเป็นลานจอดรถสำหรับลูกค้า ถัดไปทางซ้ายเป็นห้องอาหาร ส่วนด้านขวาเป็นสปา

   ผมส่ายหัว “ไม่เอาว่ะ กูรู้ว่านวดแล้วมันสบายนะ แต่รู้สึกเกรงใจคนนวดแบบแปลกๆ”

   “เกรงใจทำไม หน้าที่เขา มันก็เป็นงานอย่างหนึ่ง เหมือนพ่อครัวทำอาหารให้มึงกินไง”

   “หาไรอย่างอื่นทำเหอะ”

   “งั้นกูนวดให้มะ” ถึงกับหันขวับ

   “มึงนวดเป็นกับเขาด้วย?” ไม่ใช่ว่ามันนวดมั่ว รู้สึกตัวอีกทีผมกลายเป็นคนพิการนะ

   “เป็นสิ กูก็นวดมึงบนเตียงบ่อยๆ” ซัยเผยสีหน้าชั่วร้าย จบเลยเจอคำนี้ ผมตอบแทนมันด้วยการคว้าบ่าใส่เข่า มันกระเด้งเอวหลบได้อย่างน่าถีบ เออ กูรู้ว่าเอวดี พิสูจน์มากับตัวไม่ต้องสาธิตให้กูดูก็ได้ เกรงใจสายตาแขกกับพนักงานบ้าง

   เพราะมัวแต่หยอกกันไปมา สุดท้ายเลยโดนพี่มูนลากไปให้ช่วยงานในรีสอร์ทแทน ส่วนพี่มูนพาพี่จินกลับไปพักที่บ้านเรียบร้อย ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่านะ เหมือนพี่มูนจะดูแลพี่จินดีเป็นพิเศษ แทบคุณนักธุรกิจใหญ่มีท่าเดินแปลกๆ แต่ช่างเถอะ เรียนรู้งานดีกว่า

   ซันระเห็จตัวเองไปเป็นคนสวนดูแลต้นไม้ที่จะเอามาลงเพิ่ม ฝ่ายผมที่มีฝีมือด้านการทำอาหารเลยถูกส่งมาเป็นเด็กฝึกหัดในครัว กว่าจะรู้ตัวอีกทีด้านนอกก็เย็นซะแล้ว พร้อมกับงานในครัวที่ยุ่งจนหัวหมุน แขกหลายคนให้ทำอาหารไปส่งตามบ้านพัก บางคนมากินที่ล็อบบี้ แต่ก็มีบางส่วนขอให้เตรียมของสดกับเตาให้ พวกเขาจะย่างกินกันเอง

   จากหน้าที่หั่นผักกลายเป็นผู้ช่วยพ่อครัวทำอาหาร เลื่อนตำแหน่งเร็วจนน่าตกใจ ได้ยินมาว่าวันนี้เป็นวันเกิดของลูกค้าคนหนึ่งด้วย ทางรีสอร์ทเลยสมนาคุณด้วยอาหารฟรีพร้อมเซอร์ไพรส์เล็กๆ ทำให้ผมนึกไอเดียอะไรบางอย่างออก อาศัยช่วงงานซาแวบไปหาพี่มูนเพื่อขออนุญาต

   ผมเล่าความต้องการของตัวเองให้ฟัง พี่มูนนิ่งคิดไปสักพักแล้วพยักหน้าเห็นดีเห็นงามด้วย สั่งลูกน้องช่วยอำนวยความสะดวกอีกต่างหาก อดรู้สึกเกรงใจปนเขินเล็กๆ ไม่ได้ ต่อไปก็เหลือแค่ผมที่ต้องไปเตรียมตัวสินะ


   ด้านซัน เจ้าตัวเหลียวซ้ายแลขวาหาคนที่พามาบ้าน หลังแวบไปอาบน้ำมาเพราะทำงานเป็นคนสวนจนเหงื่อท่วม

   “พี่มูน เห็นโป้บ้างไหม” เอ่ยปากถามพี่ชายที่กำลังดูแลความเรียบร้อยของห้องอาหาร เนื่องจากวันนี้มีงานเลี้ยงวัดเกิดลูกค้าจัดกลางแจ้งไม่ไกล งานเลยเยอะกว่าปกติ

   “อยู่แถวนี้แหละ เดี๋ยวก็เห็น ไหนๆ ก็มาแล้วช่วยพี่ดูตรงนี้แทนพี่ที พี่จะไปดูจิน ป่านี้คงหิวท้องกิ่ว” ทิ้งงานให้น้องชายเสร็จก็สะบัดบ๊อบจากไป ซันส่ายหัวปลงกับนิสัยพี่ชาย ความจริงมูนไม่จำเป็นต้องมาช่วยดูกิจการก็ได้ ในเมื่อพนักงานอยู่กันเยอะแยะ

   เจ้าตัวคงชินเพราะเป็นคนดูแลมาก่อนจะไปเปิดรีสอร์ทที่ลำปางเป็นของตัวเอง เพราะที่นี่ทุกคนพร้อมใจกันยกให้ซัน รอแค่เรียนจบพร้อมเมื่อไหร่ค่อยกลับมาบริหารต่อเต็มตัว

   ระหว่างดูงานก็คอยมองหาแฟนตัวเองไปด้วย ยังไม่เห็นแม้แต่เงา ขนาดในครัวที่คาดว่าจะอยู่ยังไม่เจอ หายไปไหนของเขากันนะ เพิ่งพาทัวร์รีสอร์ทรอบเดียวดันซ่า เอาเถอะ ในเมื่อที่นี่มีแต่คนของเขาทั้งนั้น อีกอย่าง ลูกค้าคงไม่มีใครมือตีนหนักเท่าเมียตัวเอง

   ห้องอาหารรีสอร์ทซันให้อารมณ์คล้ายร้านอาหารที่เปิดตั้งแต่หกโมงถึงสี่ทุ่ม มีทั้งแบบในร่ม ในห้องแอร์และแบบกลางแจ้ง ตอนกลางคืนจะพิเศษหน่อยเพราะมีการร้องเพลงเล่นดนตรีเบาๆ เสริมบรรยากาศอย่างตอนนี้ รู้สึกเสียงนักร้องมันคุ้นๆ นะ

   หนุ่มมาดเถื่อนหันไปขมวดคิ้วมองพบคนที่ตามหากำลังนั่งเกากีต้าร์ร้องเพลงกับพวกนักดนตรีที่ทางรีสอร์ทจ้างมา มีความเนียนขึ้นสุดอย่างกับว่ามาจากวงเดียวกัน ทำไมนะ ซันไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิดที่โป้ไปอยู่ตรงนั้น ไม่รู้โป้จะรู้ตัวรึเปล่าว่าตัวเองอยู่ในสายตาของใครบางคนเสมอ

   ซันชอบที่จะมองโป้ในอิริยาบถต่างๆ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครเลย อย่างมากมองแค่ทีสองทีก็เบื่อแต่โป้กลับไม่ใช่ ยิ่งมองก็ยิ่งอยากเห็น อยากสัมผัส อยากเข้าใกล้ ชอบที่อีกฝ่ายยิ้มให้กวนประสาทใส่ ต่อให้อยู่ด้วยกันตลอด 24 ชั่วโมงก็ไม่มีปัญหา

   ช่วงแรกเขายังสับสน แต่ตอนนี้ความรู้สึกทุกอย่างมันชัดเจนแล้ว ไม่รู้จะนิยามสิ่งเหล่านี้ว่ารักได้รึเปล่า เพราะเขาเองก็ไม่เคยมีคนรักเป็นจริงเป็นจังเสียด้วย อาจจะมีดูๆ กันบ้างแต่ไม่เคยมีคนในไหนขึ้นแท่นตำแหน่งแฟนเลยสักคน ซันรู้แค่ว่าสำหรับเขา โป้เป็นคนพิเศษ ขอแค่เป็นคนๆ นี้เขาพร้อมที่จะทำให้ได้ทุกอย่าง แม้ว่าตอนนี้โป้ยังไม่รักกันก็ไม่เป็นไร ซันมั่นใจว่าวันใดวันหนึ่งโป้จะต้องยอมเปิดใจให้เขาแน่ หรือถ้าไม่ เขาก็ไม่คิดจะปล่อยโป้ไปอยู่ดี

   เจ้าตัวคิดไปเรื่อยเปื่อย กระทั่งถูกเสียงจากบนเวทีดึงความสนใจ

   “มีเพลงหนึ่งที่ผมอยากจะร้องให้ฟัง ไม่รู้เขาจะอยากฟังไหม แต่ผมอยากร้อง รับฟังนะครับ” วาจากวนส้นกลับไม่มีใครไม่พอใจ ทุกคนหัวเราะปรบมือรอฟังเพลงที่ว่า เสียงกีต้าร์โปร่งดังขึ้นบ่งบอกว่าเจ้าตัวจะโซโล่เดี่ยวร้องสดให้ได้ฟัง

   ทุกคนที่กำลังกินมื้อค่ำยอมวางมือเพื่อตั้งใจฟังเพลงนี้ชัดๆ แต่คงไม่มีใครจะตั้งใจเท่ากับซัน ดวงตาคมมองแฟนตัวเองด้วยความรู้สึกหลากหลาย หนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนขาดๆ ทรงผมรากไทรมัดครึ่งหัวปล่อยบางส่วนลับใบหน้าหล่อปนสวย นับรวมกับเครื่องประดับแนวอาร์ตบนตัวกับท่านั่งถือกีต้าร์พร้อมแสงไฟสีส้มอ่อนอาบไล้ทำให้ภาพรวมดูละมุนละไมกลายเป็นหนุ่มชวนฝัน ที่สาวๆ หลายคนมองอย่างลืมตัว

   รู้ไหมว่าเราเจอกันครั้งแรกตอนไหน
   ความทรงจำเกิดขึ้นเมื่อไหร่
   เมื่อไหร่ที่ทำให้เราสองคนเริ่มหวั่นไหว

   ภาพตัวเองที่ยืนอึ้งค้างมองอีกฝ่ายในสภาพเกือบเปลือยเปิดประตูมารับรูมเมทคนใหม่ผุดขึ้นมาในหัว แล้วยังวันที่โป้สารภาพว่าเป็นเกย์ ท้าทายกันจนเกิดฉากวาบหวิว ฉับพลันใบหน้าเกิดร้อนขึ้นมา นั่นไม่เท่ากับว่าเขาหวั่นไหวให้กับอีกฝ่ายตั้งแต่ช่วงแรกเหรอ

   คืนวันที่เราเคยมีแต่ความเหงาใจ
   เมื่อมีคุณเข้ามาชิดใกล้
   ก็อบอุ่นใจดังไฟที่ร้อนตอนเหน็บหนาว

   เพราะเรื่องของเก้า ทำให้ซันรู้ว่าความรู้สึกที่แท้จริงของโป้เป็นยังไง รวมถึงเรื่องในอดีตที่โป้เก็บเงียบมาโดยตลอด เขายอมรับว่าตัวเองน้อยใจ แต่ไม่เคยมีความคิดที่จะโกรธโป้เลย กลับกัน เขาพร้อมที่จะยืนเคียงข้างและดึงอีกฝ่ายออกมาจากเรื่องในอดีต

   เขาคิดวนเวียนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ขณะที่หูรับฟังเสียงทุ้มนุ่มซึมซับความหมายของเพลงที่โป้ตั้งใจสื่อออกมา

   ลืมเรื่องราวที่ได้เคยบอบช้ำ
   ทิ้งมันแล้วโยนมันไปไกล
   แล้วในวันพรุ่งนี้ก็จะมีแค่เพียงเรา
   ไม่มีใครต้องเหงา และไม่มีใครต้องเศร้า
   สองเราเดินเคียงกันไป…

   ดวงตาสองคู่สบกัน โป้ยิ้มกว้างด้วยสีหน้ามีความสุขที่สุด

   ขอสัญญาว่าจะรักเพียงคุณ
   ว่าจะรักแค่คุณ ว่าจะรักแค่คุณ เท่านั้น
   นานแสนนานก็จะรักเพียงคุณ
   ก็จะรักแค่คุณ อยากจะมีแค่คุณคนเดียว...
   
   บทเพลงชัดเต็มสองหู ใบหน้าซันร้อนผ่าวจนต้องยกมือขึ้นมาปิด ปากสบถคำหยาบออกมาเป็นพรวนสรรเสริญเจ้าคนที่อยู่บนเวที
   
   เอาจริงๆ คนร้องเองก็เขินแต่ทำกวนกลบเกลื่อนแก้มขึ้นสีเรื่อของตัวเอง

   “เพลงสุดโรแมนติกนี้ชื่อว่าเพลงแค่คุณ ของ Musketeers ครับ ถ้าใครสนใจลองหาฟังกันเองนะ เพราะตอนนี้ผมมีเรื่องสำคัญที่อยากจะพูด” นักร้องจำเป็นหลับตาลงสูดลมหายใจ ก่อนจะส่งกีต้าร์ให้คนด้านหลังแล้วจับไมค์หันมามองคนหน้าเถื่อนกำลังสิงเสา

   “คุณครับ คนตรงเสาน่ะหันมาสนใจผมหน่อย” โดนเรียกแบบเจาะจงขนาดนี้ซันจะหลบไปไหนได้ ทำเป็นยืนมาดเข้มตีหน้าขรึมกอดคอเลิกคิ้วทำนองว่ามีอะไรก็พูดมา โป้ลอบหัวเราะ “คุณรู้เปล่าว่าผมเป็นคนเห็นแก่ตัว ถ้าไม่ใช่แบบที่คิดก็ไม่มั่นใจ เราเป็นแฟนกันแล้วผมคงขอคุณเป็นแฟนไม่ได้อีก จะให้ขอแต่งงานผมก็ไม่อยากจ่ายค่าสินสอดรอคุณมาขอแล้วกัน”

   ยิ่งพูดซันยิ่งอยากจะพุ่งไปกระชากคอเสื้อลากมันลงมาจากเวที หางตาเขาเห็นแวบๆ ว่ามีบางคนกำลังใช้มือถืออัดคลิปภาพเหตุการณ์นี้ไว้ แต่คงไม่มีใครเท่าพี่ชายตัวเอง ลงทุนตั้งกล้องโดยมีพี่สะใภ้เป็นขาตั้งชั่วคราว

   “งั้นจะเอาไง” ซันพอจะเดาสถานการณ์ได้ ตอบกลับเต็มเสียง ด้วยความที่ทุกคนกำลังตกอยู่ในความเงียบ เสียงนี้เลยได้ยินชัดเจนแบบไม่ต้องพึ่งไมค์

   “เป็นเกย์กันมั้ย ถ้ายอมเป็นรับรองว่าจะรักดูแลอย่างดี”

   ทุกคนอึ้งไม่เว้นกระทั่งซัน ก่อนเจ้าตัวจะหลุดขำ ไอ้คนที่คิดแผนนี้ดันเขินจนไมค์สั่น ซันก้าวขายาวๆ เข้าไปหา โน้มใบหน้าระยะประชิดเพื่อพูดใส่ไมค์ ขณะที่ตามองคนถือ

   “ถ้าได้รักจะยอมเป็นก็ได้ เตรียมตัวรับสินสอดไว้นะ”
   
   ทุกคนพากันส่งเสียงเฮ ปรบมือแสดงความยินดี โป้หน้าแดงจนถึงหูอาศัยแฟนตัวเองเป็นกำบังหลบอยู่ด้านหลัง ซันเอี้ยวไปพูดชิดหูคนเจ้าแผนการ

   “สินสอดไว้ค่อยให้ที่หลัง ตอนนี้เข้าเรือนหอกันเถอะ” สิ้นคำก็ลากแขนอีกฝ่ายออกจาห้องอาหาร ปล่อยให้พี่ชายเข้ามาจัดการที่เหลือต่อ ทั้งคู่จับมือกันแน่น ดูเผินๆ พวกเขาไม่มีอะไรเหมือนกันเลย แต่มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนคืน รอยยิ้มมีความสุขในตอนนี้