หัวข้อ: }Preorder{เป็นเกย์กันมั้ย? (ซัน-โป้) พิเศษมูน-จิน5 P.14 [31/10/60]

[Pittabird]

สมน้ำหน้าเก้า. ซันจัดไป. เกลียดพวกมือที่สาม

[uknowvry]

555555 ดีๆๆ จัดการฉับไวได้ใจแฟนคลับมากซัน  ชูป้ายไฟ

[hamony]

อรายจะขนาดนั้น นะ ซัน

[BAKA]

รักในความชัดเจนของซันจริงๆ เหอะๆๆๆ

[mooping-7]

555พีีแอมเนี่ยแสบจริงๆชอบ

[Min*Jee]

กรี๊ดดดดด ผัวเมียยังไม่เคลียร์ มีมวยอีกแล้วจ้า
แบบนี้ใครกันนะที่จะเละ
รอตอนต่อไปน้าาาา

[่jum]

  นอกจากชัดเจน ที่เพิ่มเติมคือมือไว 

[❣☾月亮☽❣]

     ถ้าจะให้ดีต้องเอาให้สำนึก. ปากมีใช่จะพูดอะไรก้อได้
ขอบคุณคนเขียนค่ะ

[PiSCis]

จัดการมันเลยซัน

[B52]

รออีกๆ

[Silver Fish]

ยกที่21 เข้าใจตรงกันนะ

   คนที่อยู่แถวนั้นพากันตาโตอ้าปากค้าง ผมมองพี่แอมอย่างหวาดๆ เพราะถ้ามีเรื่องกันจริงคนที่จะได้รับผลกระทบก็คืองานชมรมของพี่แอมนี่แหละ ผมวิ่งไปหมายจะห้าม มิทมันรู้งานสะกิดเตือนซันก่อน

   “ลากมันไปหลังคณะ แถวนั้นไม่ค่อยมีคน มีเรื่องกันตรงนี้เดี๋ยวโป้มีปัญหา”

   คำว่าโป้มีปัญหาดึงความสนใจจากซันได้ชะงัก เจ้าตัวเปลี่ยนจากง้างหมัดเป็นกระชากคอเสื้อลากเก้าไปตามทางที่มิทนำ ผมก้มหัวยกมือไหว้พวกพี่แอมปลกๆ แล้วรีบวิ่งตามไป

   บริเวณด้านหลังคณะว่างเปล่าไร้ผู้คน เพราะมันอยู่ติดกับห้องน้ำส่งกลิ่นตลบอบออวนเกินกว่าจะมีคนมานั่งถ่ายเอ็มวี กระทั่งพวกหลบสูบบุหรี่ยังไม่มี ได้ต้นไม้รอบคณะบังอีก สถานที่เอื้อต่อการฆ่าคงหมกส้วมสุดๆ แต่ที่น่าหวาดหวั่นกว่าสถานที่คือไอ้มิทที่รู้จักจุดอับแบบนี้ได้ไง

   ผมมองมันด้วยสายตาสื่อความหมาย มิทหันมายิ้มยืดอกด้วยความภาคภูมิใจ

   “ปล่อยสิวะ!” เก้าตวาดปัดมือซันออกท่าทางเอาเรื่อง ไม่สนมุมปากที่เลือดซิบเลยสักนิด

   “เสนอหน้ามาอีกทำไมหรือจะต้องให้กูกระทืบมึงก่อนถึงจะเลิกยุ่งกับเมียกูได้” ปากพูดแต่ยกขาถีบแล้ว สำหรับผู้หญิงอาจจะดีใจที่ผู้ชายตีกันเพื่อตัวเอง แต่สำหรับผมที่เป็นเกย์ใจแมนมันช่างน่าอับอายเหลือเกิน กูไม่ได้บอบบางน่าปกป้องขนาดนั้นเว้ย

   ผมเดินเข้าไปผลักอกแยกหมาสองตัวออกจากกัน

   “คุยกันดีๆ อย่าเพิ่งลงไม้ลงมือ กูเกือบซวยแล้วมั้ยล่ะ”

   “ด่ามันปากหมากูยังสงสารหมาเลยไอ้สัตว์! ปากดีจริงนะมึง แน่จริงมึงพูดอีกทีสิวะ”

   “กูแค่ถามมึงอย่าร้อนตัว อ่อ...แสดงว่ามันคือเรื่องจริงมึงถึงได้เต้นขนาดนี้ อ่อนว่ะ”

   หมาบ้าสองตัวแง่งๆ ใส่กันทำท่าจะพุ่งเข้าหากันอีกรอบ ด้วยความเหลืออดผมเลยขึ้นเสียบ้าง

   “เฮ้ย!! พวกมึงหยุดก่อนดิ้ ไอ้เก้ามึงพล่ามอะไรอีก”

   ซันยอมหยุดแม้จะฮึดฮัดขัดใจเต็มที่ เก้าเม้มปากไม่ยอมพูด ผมเลยหันไปหามิทที่น่าจะรู้เรื่องราวทั้งหมดเพราะมันมาพร้อมกัน ผมเพิ่งตามมาที่หลัง

   “มันถามว่า ‘มึงโดนโป้ทิ้งแล้วรึยัง ต้องขอบคุณกูนะที่กูเตือนสติโป้’ ตามนั้น”

   เจอแบบนี้ผมก็ขึ้นวะ แถมมันยังเป็นต้นตอทำให้ผมทะเลาะกับซันด้วย ผมตวัดตาจ้องเก้า มันหลบตา

   “หน้าตัวเมีย”

   น้ำเสียงดูถูกกับสีหน้ากวนเบื้องล่างขั้นสุด เก้าทำท่าจะพุ่งใส่ซัน ผมรีบเข้าไปขวางกันไว้ไม่ให้มันตีกันจนเป็นเรื่องใหญ่

   “มึงมาทำไมเก้า” ถามพลางส่งสายตาให้มิทคว้าตัวซันไว้

   ได้ยินคำถามผม เก้าเปลี่ยนท่าทีจากเลือดร้อนเป็นสุภาพทันที ถือวิสาสะจับมือมองผมด้วยสายตาตัดพ้อ

   “มาหาโป้ไง ทำไมยังไม่เลิกกับมันอีก พวกที่เอะอะใช้กำลังแบบนี้คบไปมีแต่จะแย่นะโป้”

   “กูจะคบจะเลิกกับใครก็เรื่องของกู อีกอย่างมึงด่ามันชอบใช้กำลัง กูเองก็ไม่ต่างกัน ไหนมึงบอกว่ารู้จักตัวกูดีนักหนาไง แล้วคนที่ใช้คำพูดมาปั่นหัวคนอื่นแบบนี้มันแมนแล้วเหรอวะ” ผมพยายามใจเย็น วันนี้ตั้งใจว่าจะคุยเรื่องให้จบ ผมไม่อยากค้างคาหลายเรื่องปวดหัว

   “ขอโทษ ฉันเป็นห่วงโป้นะ”

   “ความหวังดีที่ทำร้ายคนอื่นแบบนี้ กูไม่ขอรับไว้แล้วกัน อีกอย่างกูพูดชัดเจนแล้วนะเก้า ว่ากูไม่ได้คิดอะไรกับมึงและตอนนี้กูยังคบกับซันอยู่”

   สีหน้าของเก้าตอนนี้แทบดูไม่ได้ ผมเองก็มีส่วนผิดที่ให้ความหวังแต่แรก ผมดึงมือออกจากมือเก้า ด้านหลังมีซันจ้องเขม็ง

   “มึงถามใจตัวเองดูว่าชอบกูจริงหรือแค่เสียดาย ตอนแรกกูยอมรับว่ากูเองก็ให้ความหวัง หลังจากที่มึงหายไปเพิ่งโผล่หัวมาตอนที่กูมีข่าวคบกันซันคืออะไร จะบอกว่างานยุ่งก็คงไม่ใช่มั้ง” มหา’ลัยต่อให้งานยุ่งแค่ไหนก็มีช่วงเวลาให้พักบ้าง ไม่มีใครบ้าทำงานไม่พักยาวเป็นเดือนหรอกครับ

   “เพราะฉันไม่มีเวลา โป้เองก็อยู่กับซันตลอดต่างหาก” แววตาของเก้าสับสน พยายามคิดหาข้อแก้ตัว มิทเห็นว่าคนตรงหน้าดูจะไม่ยอมจำนนง่ายๆ เลยขยับออกมาร่ายยาวจนเก้าสะอึก

   “กูสืบมาแล้ว มึงงานยุ่งก็จริงแต่ก็มีวันหยุดว่ะ ช่วงหยุดยาวมึงยังกลับบ้าน สามวันก่อนกูยังได้ข่าวว่ามึงไปเที่ยวกับพวกเพื่อน แล้วก็นะ โป้ไม่ได้อยู่กับพวกกูตลอด 24 ชั่วโมง กูยังเห็นมันหนีผัวไปแดกเหล้ากับเพื่อนอยู่เลย”

   เกือบดีแล้วถ้าไม่มีประโยคท้าย นั่นกูขอมันแล้วเหอะ คิดเหรอว่าถ้ามันไม่ยอมให้ไปผมจะไปนั่งหน้าเริ่ดอยู่ในร้านเหล้าได้

   “พอแล้วมิท มึงเงียบเถอะ” ขืนมึงพูดมากกว่านี้กูคงไม่เหลืออะไรให้คนอื่นมอง ผมหันมาคุยกับเข้าอีกรอบ มองด้วยสีหน้าจริงจัง “กูไม่มีทางชอบมึงได้ ต่อให้กูเลิกกับซันกูก็ไม่ชอบมึง พอเหอะวะ ต่างคนต่างอยู่” คำพูดผมคงไม่เข้าหูซันเท่าไหร่ เจ้าตัวถึงก้าวฉับๆ มาคว้าแขนผม

   ซันจ้องดุใส่ผมก่อนเปลี่ยนเป้าหมายเป็นเก้าที่จ้องกลับไม่แพ้กัน “หมัดแรกถือเป็นค่าตอบแทนที่มึงยุเมียกูให้ระแวง แต่ก็ต้องขอบใจมึง...ที่ทำให้เรื่องของกูกับโป้มันง่ายขึ้น เพราะไม่ว่ามึงจะทำยังไงกูกับโป้ไม่มีวันเลิกกัน มึงเลิกหวังลมๆ แล้งๆ ได้เลยไอ้เก้า!” แววตาท้าทายเย้ยหยันแล้วยังคำพูดมั่นใจเต็มร้อยทำให้เก้ากัดฟันกรอดสวนหมัดจนไอ้ซันหน้าหัน

   “งั้นกูขอเอาเลือดหัวมึงออกมาล้างตีนหน่อยแล้วกัน!” เก้าตวาดทำท่าจะชกอีกหมัด

   ซันหันหน้ากลับมาช้าๆ สีหน้ามันดูน่ากลัวขนาดที่ผมยังเผลอก้าวถอยหลัง มันคำรามในคอแล้วพวกมันทั้งคู่ก็เข้าไปซัดกันนัว ขณะที่ผมกำลังจะห้ามมีคนวิ่งเข้ามาจากทั้งสองทาง พวกแรกมากันสองคนจากหลังกำแพงคล้ายกับว่าดูเหตุการณ์มาตั้งแต่ต้น ส่วนอีกด้านคือไอ้ริว

   “ซัน! กูมาช่วยแล้ววว” เสียงริวแหกปากมาก่อนตัว

   “ไอ้หน้าส้นตีนมึงทำเพื่อนกู!!” พวกเก้าเข้ามาเสริม กลายเป็นการตะลุมบอลขนาดย่อม ผมทั้งแหกปาก ทั้งพยายามห้าม ไม่มีใครสนใจผมเลยสักนิด จนผมเจ็บคอเลยเลิกตะโกนยืนดูพวกมันต่อยกันแทน ถ้าไม่ติดว่าผมต้องกลับไปช่วยงานพี่แอมต่อ ผมจะเข้าไปร่วมวงแม่ง

   “โป้กลับไปช่วยงานพี่เขาก่อนมะ ทางนี้กูดูเอง ปล่อยพวกมันซัดกันไป จะได้ไม่มีอะไรค้างคา”

   มิทที่ยืนหล่อข้างกายถามพลางหยิบโทรศัพท์มาจิ้มเล่นไม่เข้ากับบรรยากาศโดยรอยเลยสักนิด ถึงงั้นก็ยังเห็นมันแอบช่วยริวกับซันแบบลับๆ ยื่นขาไปขัดบ้าง เตะหินใส่มั่ง

   “ทิ้งไว้แบบนี้ไม่ดีมั้ง เกิดอาจารย์มาเห็นซวยกันหมด” ผมขมวดคิ้วเป็นปม

   “ไม่เป็นไร อาจารย์ส่วนใหญ่เข้าสอนกันหมด ตรงจุดนี้พวกห้องเรียนด้านบนมองลงมาไม่เห็นต้นไม้บัง”

   “แล้วถ้ามีคนผ่านมา...” ไม่ทันขาดคำ มีผู้หญิงสองคนเดินมาคงจะเป็นทางลัดเข้าอาคาร มิทมันวิ่งทั่กๆ เข้าไปคุยอะไรกับสองสาวก็ไม่รู้ พวกนั้นพยักหน้าเข้าใจยอมปิดปากเงียบเดินผ่านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เห็นแบบนี้ผมคงไม่ต้องห่วง

   “งั้นกูกลับไปช่วยงานพี่แอมก่อน ฝากมึงบอกพวกมันด้วยถ้าตีกันเสร็จไปเจอกันที่ห้อง ขืนเอาสภาพเละๆ เดินเข้าอาคารจะงานเข้าซะเปล่าๆ”

   มิททำมือโอเค ผมมองภาพตรงหน้า ขนาดสามต่อสองยังไม่คณามือไอ้ซัน ริวเองก็มีฝีมือไม่น้อย คนที่พอฟัดพอเหวี่ยงกันได้กลายเป็นไอ้เก้าที่ดูไม่ใช่สายต่อยตี คนเราตัดสินกันที่ภายนอกไม่ได้จริงๆ

   วางใจแล้วก็กลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง พี่แอมเหมือนอยากถามว่าเป็นไงบ้าง แต่พอเห็นผมยิ้มแห้งใส่เลยเปลี่ยนเป็นใช้งานผมแทน ขอโทษด้วยนะพี่ ผมไม่สะดวกเล่าจริงๆ

   ผมอยู่จนกระทั่งงานเลิก ยกข้าวของเก็บเข้าห้องชมรมให้เพราะเห็นว่าส่วนใหญ่สมาชิกเป็นผู้หญิงเลยอยู่ช่วย ใจก็นึกพะวงไปถึงซันเลยรีบจัดการให้เสร็จแล้วขอตัวกลับ ปฏิเสธพี่แอมที่จะพาไปเลี้ยงข้าวตอบแทน นี่ถ้ามิทมันไม่ส่งข้อความมาว่าซันแค่มีรอยพกช้ำนิดหน่อย ผมคงจะเผ่นไปหามันตั้งแต่งานยังไม่เลิก

   ขามา มากับซัน ขากลับโบกแท็กซี่ ผมเพ่งมองมิเตอร์จนถึงที่หมาย จ่ายเงินแบบไม่รอตังทอนเปิดประตูกระโจนออกจากรถแวะซื้อยาขึ้นไปเพิ่ม คาดว่ามารวมตัวกันที่นี่หมด

   ถึงห้องตัวเองเปิดประตูเข้าไปได้ยินเสียงบ่นพอดี

   “โอ๊ยเจ็บ เบาหน่อยที่รัก”

   หา? ที่รัก?? ถึงกับต้องถอยหลังดูเลขห้อง เออ ก็ห้องผมนี่หว่า

   “ใครที่รักมึงฮะไอ้เด็กเวร เบี้ยวนัดกูไปต่อย มึงกล้ามากนะ”

   “โธ่พี่...ผมไปช่วยเพื่อน อ้าวโป้มาแล้วเหรอ” ริวโบกมือทัก ผมกวาดตามองรอบห้อง

   โซฟาถูกจับจองด้วยมิทที่นอนเหยียดตัวสะอาดใสกิ้งตั้งแต่หัวจรดเท้า ฝุ่นสักนิดก็ยังไม่มี บนโต๊ะหน้าทีวีมีกล่องพยาบาลเปิดอยู่ ใกล้กันคือพี่ธันกำลังพยาบาลหรือพยาบาทริวก็ไม่ทราบ ลงแรงจิ้มสำลีบนแผลขนาดที่ผมเห็นยังเจ็บแทน

   “รบกวนด้วยนะ” พี่ธันหันมาบอกผม ผมยิ้มรับ เล่นเอาไม่กล้าพูดเลยว่าตัวผมเองเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด

   “ตามสบายพี่ ไอ้มิทซันอยู่ไหนวะ” เท้าสะกิดเรียกมิท มันแสร้งปัดๆ กางเกงราคาแพงระยับ แบรนด์เนมทั้งตัวกูละหมั่นไส้

   “อยู่ในห้องนอน มันไม่ยอมให้ใครทำแผลให้ มึงเข้าไปดูมันหน่อย”

   ผมเดินไปห้องนอนตั้งแต่มันบอกตำแหน่งแล้ว เปิดประตูเข้าไปเห็นซันนั่งหน้างออยู่บนเตียง เห็นผมมันเปียกอยู่แสดงว่ามันอาบน้ำแล้ว ผมปิดประตูล็อกเรียบร้อยค่อยเดินไปหา
 
   “ไมไม่ทำแผล”

   “รอมึงมารับผิดชอบ” มีความเหวี่ยง

   “ก็กูห้ามแล้วมึงไม่ฟัง อีกอย่างกูเห็นว่ามึงเก่ง พวกนั้นทำอะไรไม่ได้กูถึงยอมปล่อยมึงนะ ไม่งั้นกูจะเข้าไปร่วมวงด้วยแล้ว” ผมเข้าไปบีบนวด ถือโอกาสสำรวจมันด้วย นอกจากรอยช้ำตรงแก้มหมัดแรกของเก้า นอกนั้นก็แค่ช้ำนิดๆ หน่อยๆ พาให้โล่งอก

   “ทำแผลกูดิ้” ยื่นหน้ามาเสิร์ฟให้ถึงที่

   “มึงไม่โกรธกู?” ถามพลางหยิบยามาป้าย ผมรู้ว่ามันเจ็บแต่มันทนไม่ออกอาการทางสีหน้าเลยสักนิด

   “โกรธ แต่กูเข้าใจว่ามึงต้องทำงาน”

   ฟอดดด

   พูดจาน่ารักผมจับหน้ามันมาหอมแก้มดังฟอด มันยิ้มมุมปากใช้แขนคว้าเอวผมไปนั่งคร่อมบนตัก ตักผู้ชายมันแข็งๆ นั่งไม่สบาย มันดีตรงพื้นที่วางก้นเยอะแถมยังอุ่นรวมถึงอะไรๆ ที่มันสีอยู่อะนะ

   “แล้วผลเป็นไงบ้าง” ผมถามถึงเรื่องที่มันต่อยกันนั่นแหละ เหมือนเป็นการระบายอารมณ์มากกว่า เพราะผมคุยเคลียร์กับเก้าไปแล้วว่ายังไงก็ไม่มีทางหันไปชอบมันแน่ มันเองก็ไม่ได้ชอบผมแบบถวายชีวิต โดนปฏิเสธชัดเจนขนาดนี้ มีไอ้ซันเป็นหมาบ้าขี้หวงถ้ามันยังไม่ยอมรามืออีก ผมก็ไม่รู้จะพูดยังไง

   “เละ พวกมันนะเละ เชี่ยเก้าเลยบอกจะยอมรามือเรื่องมึงแล้วแบกเพื่อนมันกลับไป ก็ยังดี นอกจากปากหมาแล้วมันยังรักเพื่อน”

   โอเค โปรดเข้าใจว่านี่คือคำชมของซัน ผมส่ายหัวทายาให้มันจนเสร็จแล้วถอดเสื้อไปอาบน้ำบ้าง โดนแต่งหน้ารู้สึกเหนอะ ซันลุกมาแกะผมด้านหลังให้ เวรล่ะ มิน่าทำไมตลอดทางคนมองผมแปลกๆ ดันรีบจนลืมแกะผมออก เอาเถอะ หน้าด้านอยู่แล้ว สบ๊าย~

   “กูไปรอด้านนอก อาบเสร็จออกมา เดี๋ยวสั่งพิซซ่ามากิน”

   ผมมองนาฬิกา เวลาป่านี้คงไปซื้อของมาทำไม่ได้ จำนวนคนก็เยอะ พิซซ่าคือทางออกที่ดีที่สุด ใช้เวลาแค่สิบนาทีผมก็อาบน้ำเปลี่ยนชุดออกมาร่วมวงกับคนอื่นๆ เลยได้รู้ว่าที่พี่ธันมาอยู่นี่เป็นเพราะริวนัดกินข้าวกับพี่ธันไว้ เจ้าตัวดันได้ข้อความจากมิทว่าซันมีเรื่องหลังคณะศิลปกรรม มันเลยรีบมาช่วยอย่างที่เห็น ลำบากพี่ธันตามมาทำแผลถึงห้องพวกผม

   ผมรู้สึกดีใจกับริวจริงๆ แสดงว่าความสัมพันธ์สองคนนี้พัฒนาแล้วสินะ ผมคิดว่าเพื่อนผมต้องตามจีบยันชาติหน้าเสียอีก

   “มิท มึงดูเพื่อนคนอื่นเขามีแผลแห่งเกียรติยศ มึงหน้าใสอยู่คนเดียวไม่แฟร์ว่ะ”

   ริวออกอาการประท้วง มิทเลิกคิ้ว ตอนนี้ทุกคนย้ายมานั่งบนพื้นกันหมดแล้วครับ โซฟากับโต๊ะถูกเลื่อนหลบเตรียมพื้นที่ตรงกลางสำหรับปาร์ตี้พิซซ่า

   “กูไม่มีแผลแหละดีแล้ว ขืนมีได้งานเข้ากันหมดแน่”

   เพื่อนมากความลับพูดแบบมีเลศนัย ผมว่าไม่พ้นป๋ามันแน่นอน ตอนผมกลับคอนโดยังเห็นรถคุณอาคมจอดข้างล่าง

   รอจนพิซซ่ามาส่ง ผมให้มิทมันลงไปเอาแล้วชวนพี่อาคมขึ้นมากินด้วย ปล่อยให้นั่งรถในรถคนเดียวก็น่าสงสาร ปาร์ตี้พิซซ่าเลยมีหนุ่มใหญ่วัยทำงานเข้ามาร่วมวงอีกคน คุณอาคมดูแลมิทอย่างดี คำก็คุณหนู สองคำก็คุณหนู

   พี่ธันกินปกติ พอมีหมาริวความปกติก็หายไปเมื่อเจ้าริวอยากทำตัวหล่อยกหน้าพิซซ่าให้พี่ธัน เฮียแกเลยซัดเรียบปล่อยให้มันหูตกกินแค่แป้งท่ามกลางเสียงหัวเราะเยาะด้วยความสะใจของเพื่อนๆ ผมกับซันไม่ได้ดูแลกันอะไรมากมาย แค่หยิบพิซซ่าของตัวเองมา บีบซอสมะเขือเทศแล้วยื่นไปทางซันโรยออริกาโน่ให้ ส่วนผมบีบมะเขือเทศให้มันบ้าง ก่อนจะต่างคนต่างกัดเข้าปาก

   “มีอะไรเหรอ?” ผมถามทุกคนที่มองทางเรา คุณอาคมแค่ยิ้ม พี่ธันทำหน้าเหมือนเห็นผี ริวกัดปากมองด้วยความอิจฉา มิทหัวเราะอยู่คนเดียว

   “เป็นธรรมชาติซะจนน่าทึ่ง พวกมึงนี่รู้ใจกันดีจริงๆ”

   “แหง มันเป็นเมียกูหนิ” ซันยักคิ้วรับแล้วหันมาพูดข้างหูผม “กูยังไม่ลืมนะโป้ คนอื่นกลับเราค่อยมาคุยกัน”

   แค่ก!

   พิซซ่าเกือบติดคอ ซันส่งแก้วแป๊บซี่ให้พร้อมบริการลูบหลัง ทำไมนะผมชักไม่อยากรู้ใจกับมันแล้วสิ

[rubymoona]

ผิดคาดจริงๆด้วยค่ะเรื่องเก้าต่อยตีเก่ง สงสัยอิมเมจในใจเราเก้านี่ห่วยมาก555

[Bk borz.]

รอต่อตอนไปเหมือนนะครับเหมือนจะค้าง5555555

[Dolamon]

โป้แลดูเสน่ห์แรงเนอะ
มีแต่คนอยากได้ 5555

[B52]

รักกันเหนียวหนึบ

[mooping-7]

โป้เสน่ห์แรงไม่เบาเลย

[Min*Jee]

ต้องรู้ใจกันเป็นธรรมดาาาา พยายามต่อไปนะริว!!!

[❣☾月亮☽❣]

ดีจังเลย

[crazydoii]

clear กันยาวเลย งานนี้,,,

[kitty08]

โป้นายเตรียมตัวนอนติดเตียงได้ 555 ซันเท่จังเลย ชอบอ่ะ 

[brookzaa]

 

[JustWait]

 

[aommama]

อัฟเเล้วววว

[takeshiro]

  :impress2:มายังรอนะ

[Silver Fish]

ยกที่22 คนจริง

   นายปีโป้คนนี้ไม่ใช่คนติดเพื่อนและไม่ใช่คนที่ชอบปาร์ตี้อะไรนักหนา บางเวลาผมก็ชอบอยู่คนเดียว วาดรูปเงียบๆ ในมุมที่ถูกใจ แต่เวลานี้ผมอยากให้พวกริวอยู่ต่อโคตรๆ

   “ต่อให้มึงเก็บซากพิซซ่าถึงชาติหน้า มึงก็ไม่รอดกูไอ้โป้ จะยอมเก็บแล้วมานั่งเล่าดีๆ หรือจะเล่าใต้ตัวกู”

   คนที่ชิ่งไปอาบน้ำก่อน นุ่งผ้าขนหนูออกมาเอียงคอมองผมที่จนป่านี้ยังเก็บกวาดซากอารายธรรมไม่เสร็จ ทั้งที่เริ่มตั้งแต่ก่อนมันเข้าไปอาบน้ำ

   ผมที่ก้มเก็บขยะทิ้งมองไล่ตั้งแต่ปลายตีนมายังขนหน้าแข้ง เลยมาถึงผ้าขนหนูผืนยาวล่อมัดซะเอวต่ำเกือบเห็นวีเชฟ หน้าท้องกล้ามเป็นลอน ผิวสีแทนหยดชื้นหลังอาบน้ำ เรือนผมที่เริ่มยาวลู่ลงชวนแปลกตา ใบหน้าคมคิ้วเข้ม ปากได้รูป เวลาพูดกระเดือกขยับบ่งบอกความเป็นบุรุษเพศ ผมกลืนน้ำลายอึก ของตัวเองก็มีนะ แต่โดยรวมแล้วไม่เซ็กซี่อย่างมัน

   เอ...หรือผมจะยอมเล่าใต้ร่างมันดี?

   “หน้ามึงตอนนี้หื่นมากรู้ตัวรึเปล่า” ซันมองผมขำๆ ผมปรับสีหน้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วเก็บกวาดจนเสร็จ ผมไม่ทันจะได้ชิ่งอ้างเอาขยะลงไปทิ้งก็ถูกมือดีคว้าแขนลากมานั่งจ้องหน้ากันบนพื้น เพราะยังไม่ได้ลากโซฟากลับที่เดิม เราต่างคนต่างนั่งเงียบ ซันไม่พูดบังคับให้ผมเล่าอีก แต่ผมรู้ว่ามันกำลังรอฟัง

   สุดท้ายผมถอนหายใจออกมา เรียบเรียงเรื่องราวในหัวแล้วค่อยๆ เล่าออกมาทีละน้อย เรื่องที่ผมถูกสังคมดูถูก ครอบครัวไม่ยอมรับ เพื่อนฝูงนินทาว่าร้าย กระทั่งคนที่คบด้วยยังทอดทิ้งเพราะทนกับเรื่องพวกนี้ไม่ไหว ซันฟังเงียบๆ ไม่พูดแทรกอะไรสักคำ ทำเพียงแค่จับมือผมเอาไว้ราวกับจะบอกว่าเขายังอยู่ข้างผม

   ก่อนหน้านี้ผมคิดว่ามันหนักหนามาก เป็นตะกอนในใจที่กำจัดทิ้งไม่ได้ พอได้ลองเปิดปากเล่าออกมาแล้วรู้สึกว่า เรื่องมันก็แค่นี้เอง...

   มันเป็นเพียงอดีตที่ผ่านไปแล้ว และไม่มีผลกับผมในตอนนี้ ทุกสายตาไม่อาจทำให้ผมสนใจได้อีกต่อไป ผมผ่อนลมหายใจออกมา

   “กูขอพูดตรงๆ นะ” ซันเกริ่นเมื่อเห็นผมเล่าจบ ผมพยักหน้ารับเป็นเชิงบอกให้เขาพูดต่อ “เรื่องที่มึงเล่าสำหรับกูแล้วมันเป็นเพียงแค่เรื่องเล็กน้อยเท่าขี้มด กูบอกได้ว่าถ้าเป็นตัวกูจะจัดการแม่งให้หมด กูพอใจจะทำอะไรก็ทำ พวกนั้นไม่มีส่วนได้ส่วนเสียกับชีวิตกู”

   ผมขำ ก็สมกับเป็นมันดี

   “แต่กูเข้าใจ...เรื่องบางเรื่องถ้าไม่เจอเองไม่รู้หรอก ต่อให้กูอยู่จุดเดียวกับมึงตอนนั้นจริงๆ ก็อาจจะไม่ต่างจากมึงก็ได้ กูไม่โทษที่มึงไม่ไว้ใจเพราะมึงเคยเจ็บมา ให้โอกาสกูนะโป้ กูจะพิสูจน์ตัวเองให้มึงเห็น”

   มือหนารั้งท้ายทอยผมให้หน้าผากชนกัน นิ้วหยาบนวดเฟ้นเบาๆ ให้ผมผ่อนคลายความตึงเครียด

   “กูให้โอกาสมึงอยู่แล้ว ว่าแต่มึงเถอะ ถ้ากูพูดอีกเรื่องไปมึงจะยังขอโอกาสกูอีกรึเปล่า”

   “หมายความว่าไง?” มันผละออกขมวดคิ้วมอง ผมตัดสินใจแล้ว ในเมื่อจะบอกก็ต้องบอกทีเดียวให้หมด ไม่รู้ว่าหลังจากนี้ผมจะมีความกล้าพอที่จะบอกมันไหม อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด สู้ตายว่ะโป้

   “กูไม่ได้รักมึง...” ดวงตาซันเบิกกว้าง ฉายความเจ็บปวดชั่ววูบจนผมเจ็บตาม รีบคว้ามือมันที่กำลังละออกจากท้ายทอยมาจับไว้ “ฟังกูก่อนซัน กูต้องพูดถ้าเราคิดจะจริงจังกับความสัมพันธ์นี้”

   ซันหลบหน้าอย่างที่ไม่เคยทำ ก่อนจะหลับตาเก็บความเสียใจไว้แล้วเปิดตามองผมอีกครั้ง ซันเป็นพวกจะทำอะไรต้องทำให้สุด ในเมื่อโป้คิดจะพูดทุกอย่างออกมา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือร้ายซันพร้อมจะรับฟังทุกอย่าง มีเพียงอย่างเดียวที่ซันไม่ยอมรับเด็ดขาด

   “ว่ามา ขอแค่มึงไม่บอกเลิกกู จะอะไรก็พูดมา” เจ้าตัวบีบมือผมกลับ จ้องนิ่งจนผมหวั่นไหวแทน

   “ที่ยุ่งกับมึงตอนแรก กูแค่สนใจมึงเฉยๆ ไม่คิดจะจริงจังด้วยซ้ำ" เห็นมันกัดฟันจ้องเขม็งผมแอบใจแป้ว เพราะมันเหมือนกับว่าผมเล่นกับความรู้สึกของมัน

   ผมพูดต่อไม่เปิดช่องให้มันสวน “ถ้าไม่มีเรื่องเก้ากูคงไม่รู้ตัว ว่าที่กูเครียด กลุ้มใจอยู่แบบนี้เพราะกูชอบมึงเข้าแล้วจริงๆ กูกลัวจะเจ็บเหมือนตอนนั้นเลยเผลอต่อต้านมึงไป กูขอโทษ ขอโทษที่ไม่ได้รักมึง ทั้งที่มึงทุ่มเททุกอย่าง จริงจังกับกูขนาดนี้”

   ซันเงียบไปนาน สุดท้ายก็ถอนหายใจหนักพูดออกมา

   “ไม่เป็นไร...ไม่ใช่ความผิดของมึง พูดกันแบบนี้ก็ดี กูจะได้รู้ไว้ อีกอย่างมึงจำแค่ว่าตอนนี้กูรักมึงก็พอ”

   “อืม ขอบใจนะ” ผมรับคำอมยิ้มนิดๆ เหมือนยกภูเขาออกจากอก ความกังวลมลายหายสิ้น ซันยกยิ้มมุมปากยื่นมือมาขยี้หัวผม ผมเลยจัดการขยี้กลับ เล่นกันไปเล่นกันมากลายเป็นกลิ้งอยู่บนพื้น ผมนอนทับมันอยู่ด้านบน เอวถูกกอดรั้งไว้แน่น

   “นับตั้งแต่วันนี้ไปมีอะไรต้องบอกกูห้ามเก็บไปคิดคนเดียวเด็ดขาด เข้าใจนะโป้”

   “จะพยายามแล้วกัน คนเรามันต้องมีความลับกันสักเรื่องสองเรื่อง” ผมแบ่งรับแบ่งสู้ ซันมันนิ่งไปสักแป๊บแล้วพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

   วันนี้ต่างคนต่างไม่มีการบ้าน หรือถึงมีก็ไม่ใช่กำหนดส่งเร็วๆ นี้แน่ อุตส่าห์ปรับความเข้าใจกันได้ทั้งทีคอมีเวลาอยู่ด้วยกันอย่างสงบๆ บ้าง ผมนั่งดูทีวีกับซัน น้ำหน้าอย่างมันถ้าไม่ใช่ข่าวก็กีฬา พวกรายการโชว์ละครไม่สน อ้อ มีอีกอย่างที่มันดู สารคดี...

   “มึงว่าเสือตัวนี้จะได้เมียมะ” ผมมองเสือตัวผู้ที่เพิ่งเติบโตและแยกตัวออกจากแม่ เดินท่องไปในป่าเพื่อหาอาหารและหาถิ่นฐานของตัวเอง ว่าง่ายๆ ตามติดชีวิตพี่เสือ

   “กูจะรู้มั้ย” ผมกลอกตาเอือม ชักเริ่มสงสัย นี่กูมานั่งทำอะไรกันวะเนี่ย

   “มึงๆ นั่นไงมันเจอตัวเมียแล้ว”

   “เออกูเห็น ไม่ได้ตาบอด”

   “มึง ทำไมมันต้องกัดหลังคอด้วยวะ กูเห็นแมวแถวนี้เหมือนกันชอบกัดหลังคอตัวเมีย”

   “เลิกถามแล้วดูมึงจะเข้าใจมากกว่านี้ เขาก็บอกอยู่ว่ามันเป็นการแสดงอำนาจเหนือกว่า แสดงความเป็นเจ้าของด้วย”

   “หืมมม...” ลากเสียงยาวในคอแล้วเหล่มองผมคืออะไรวะครับ จะด่าว่ากูรู้ดีคงเป็นพวกเดียวกันนี่กูไม่เจ็บนะ แมว เสือ น่ารัก

   “โป้” อย่า อย่ามาเรียกกันด้วยเสียงกระเส่าแบบนี้ กูใจสั่น

   “ไรวะ” หันไปหามันหมายจะถามว่ามันเป็นบ้าอะไร คอเสื้อด้านหลังถูกดึงลงจนรัดคอด้านหน้า ผมถลึงตาใส่มันอย่างเอาเรื่อง พริบตานั้นซันเอียงหน้าเข้ามากัดหลังคอผมเต็มๆ ไอ้เวร!!

   “โอ๊ย!!” งับไม่พอ เสือกเลียอีก ผมงี้ขนลุกซู่

   “แหวะเค็ม” ทำมาเป็นแลบลิ้น เชี่ย น้ำลายทั้งนั้น ผมใช้เสื้อมันเช็ดน้ำลายทิ้ง

   “กูอาบน้ำแล้วเหอะ อีกอย่างก่อนหน้านี้มึงดูดกูทั้งตัวไม่บ่นสักคำ” เป็นผมที่บ่นมันแทน แม่งโคตรรังแก ”แล้วมึงมากัดกูทำไม” สงสัยมาก ผีบ้าที่ไหนเขาสิงมัน

   “เอ้า แสดงความเป็นเจ้าของไง เสาร์อาทิตย์หน้ามึงติดธุระอะไรรึเล่า” ชวนผมคุยสบายอารมณ์ มือไล้หลังคอผมเล่นท่าทางชอบใจ

   ผมนึกทวนตารางของตัวเอง เราต่างคนต่างรู้ว่าอีกฝ่ายมีเรียนอะไรบ้าง แต่ชีวิตมหา’ลัยมันไม่แน่นอน บางคาบอาจารย์ไม่ว่างต้องยกคลาสไปเรียนวันอื่น บางทีมีนัดต้องทำงานกลุ่ม มันเลยต้องถามก่อน

   “ว่างนะ ไม่มีธุระอะไร มึงจะไปเที่ยวเหรอ บอกพวกริวยัง”

   “เปล่า กูจะพามึงไปบ้านกู เจอผู้ใหญ่มึงจะได้มั่นใจว่ากูเอาจริงแล้วเดี๋ยวค่อยไปบ้านมึงต่อช่วงปิดเทอม ให้เวลามึงทำใจบอกพ่อแม่ก่อน”

   เจอสีหน้าจริงจังมันเข้าไปผมนั่งอึ้ง

   “เรื่องไปบ้านมึงกูไม่มีปัญหา แต่เรื่องบ้านกู ขอเวลาก่อน” ต้องเข้าใจนะว่าบ้านผมเริ่มยอมรับได้แล้วก็จริง แต่ผมไม่เคยพาแฟนตัวเป็นๆ ไปเปิดตัวเลยสักครั้ง

   “บอกแล้วไงว่าให้เวลาถึงปิดเทอม ช่างมัน ไว้ค่อยคุยกันอีกที มึงไปบ้านกูก่อนที่เหลือค่อยว่ากัน”

   จากคำพูดของซันวันนี้ เย็นวันศุกร์หลังเลิกเรียนพวกเราเลยมานั่งประจำตำแหน่งอยู่บนรถพร้อมกระเป๋าเป้คนละใบ

   “ให้กูขับก่อนมั้ย พอครึ่งทางมึงค่อยขับจะได้ไม่เหนื่อยมาก” ผมคาดเข็มขัดมองซันในชุดเสื้อกล้ามกางเกงยีน เห็นมันใส่ผมอยากใส่เสื้อกล้ามบ้างนะ มันเท่ดี แต่มันไม่ยอมนี่ดิ

   “ไม่ต้อง กูขับได้ ไว้กูเหนื่อยค่อยให้มึงมาขับแทน”

   “ตามใจมึงแล้วกัน” ถ้าผมดื้อ ไอ้ซันมันก็เอาแต่ใจล่ะวะ ผมเถียงมันไม่เคยชนะหรอก เว้นแต่จะยกเหตุผลขึ้นมาจนมันต้องยอมไปเอง

   ด้วยความที่พวกเราขับรถออกมาช่วงเวลาเลิกงาน รถเลยติดมหาศาลจนผมสัปหงกไปหลายตื่น กว่าจะพ้นเขตกรุงเทพได้ใช้เวลาหลายชั่วโมง พอหลุดมาก็ทางโล่งอย่างกับอยู่คนละโลก แสงอาทิตย์เริ่มอ่อนลงอาบย้อมท้องฟ้าเป็นสีส้ม ผมไม่ชอบช่วงเวลานี้ที่สุดเพราะมันเหมือนมีม่านจางๆ มาบังตาไว้

   ดีที่ช่วงเวลานี้อยู่ไม่นานรอบข้างก็มืดลง บนถนนเปิดไฟเป็นทางยาว แหล่งชุมชนที่อยู่อาศัย ป้ายร้านมากมาย ผู้คนที่ออกมาหาอะไรกินตอนกลางคืน เวลาที่ขึ้นสะพานหรี่ตามองแสงเหล่านี้ไม่ต่างจากอัญมณีใจกลางเมืองสวยงามไปอีกแบบ

   พอรถเคลื่อนห่างออกจากตัวเมืองมากขึ้นเรื่อยๆ เข้าสู่ทางด่วนที่สองข้างทางเป็นทุ่งนาไม่ก็บ่อเลี้นงปลา ภาพทุกอย่างเหมือนพลิกหน้ากระดาษ บ้านที่สร้างห่างกัน พระจันทร์กับดวงดาวที่เห็นได้ชัดเจนเพราะไม่ถูกแสงไฟในเมืองรบกวน

   ขณะที่ใครบางคนกำลังเหม่อชมวิวทิวทัศน์ สารถีจำเป็นมองภาพนั้นจากด้านข้าง ผิวขาวเริ่มกลายเป็นสีแทนจากกิจกรรมในมหา’ลัย ใบหน้าเรียวจมูกโด่ง ริมฝีปากสีสวยที่เขาชอบ ดวงตาที่มักฉายความกระตือรือร้นอยู่เสมอ เมื่อไม่นานมานี้เขาเพิ่งเห็นความเศร้าจากมัน

   โป้ไม่ได้บอบบางจนต้องถนอม แต่ก็ไม่ได้เข้มแข็งจนหยาบกระด้างไร้เสน่ห์ มันเป็นอะไรที่ลงตัวในแบบที่ซันอธิบายไม่ถูก รู้เพียงแค่ว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยอีกฝ่ายไปเด็ดขาด จะให้ไปหาคนที่ถูกใจมากขนาดนี้คงไม่มีแล้ว

   ผมกำลังมองด้านนอกเพลินๆ สะดุดสายตาเข้ากับเงาสะท้อนบนกระจก แสงไฟจากข้างทางทำให้เห็นสีหน้าคนขับรถที่เหลือบมองมาทางนี้เป็นระยะ ชวนให้หน้าร้อนพิกล

   “มองทางข้างหน้าสิวะ มองหน้ากูทำไม”

   “เมียกูสวย อยากมองผิดรึไง”

   “หุบปากแล้วขับรถไปเงียบๆ เถอะมึง”

   ไอ้ซันไม่เถียงผมต่อ หัวเราะในคอพลางมองทางด้านหน้า เกิดบรรยากาศแปลกๆ อบอวนไปทั่วรถ หากทั้งคู่มองหน้ากันคงรู้ว่าอีกคนกำลังยิ้มใบหน้าขึ้นสี

   พวกเราแวะตรงจุดพักกลางทางเพื่อหาอะไรกินเป็นมื้อเย็น เกิดเป็นภาพผู้ชายสองคนนั่งย่องๆ อยู่หน้าเซเว่นโซ้ยมาม่าคนละถ้วย ผมซื้อขนมปัง น้ำ ขนมก๊อบแก๊บติดรถไว้กินระหว่างทาง ซึ่งส่วนใหญ่ซันมันเป็นคนกินโดยมีผมป้อนให้ บริการเช็ดปากส่งน้ำอย่างดี

   จนแล้วจนรอดซันมันก็ไม่ยอมสลับให้ผมขับสักที ผมเพิ่งมารู้ตัวว่าใกล้ถึงก็ตอนเห็นป้ายกาญจนบุรีอีกไม่กี่ร้อยเมตร

   “ซัน ไม่ผลัดให้กูขับจริงดิ” ขยำขนมถุงสุดท้ายทิ้ง หยิบขวดน้ำมาให้มันดูดก่อน ตัวเองค่อยดูดบ้าง

   “จะถึงอยู่แล้ว มึงนั่งเฉยๆ ไป”

   เวลาผ่านไปสักพัก ผมเปิดปากขออีกรอบ “กูอยากขับ ซันมึง...” ประโยคถูกหยุดกลางคันเมื่อผมเห็นอะไรบางอย่างในป่าข้างหน้า ไฟทางอันน้อยนิดทำให้ไฟรถส่องสว่างในที่มืดได้อย่างกำจัดจนซันต้องลดความเร็วลง

   “ข้างหน้ามีป้ายรถเมล์เหรอวะ ทำไมกูเห็นเหมือนมีคนยืน”

   “ตลก แถวนี้จะมีป้ายรถเมล์ได้ไง มันเป็นทางลัดเข้ารีสอร์ทบ้านกู รอบๆ มีแต่ป่า”

   “กูเห็นจริงๆ นะเว้ย” ผมเถียง พยายามเพ่งมองเงาร่างนั้น จู่ๆ ซันมันยื่นมือมาปิดตาผมทั้งที่ยังมองทางอยู่ จับพวงมาลัยมือเดียว

   “อย่ามอง อย่าทัก อยากให้เขาขึ้นรถมากับมึงรึไง” พูดเหมือนเป็นเรื่องตลก แต่ผมไม่ขำ รู้สึกมือเท้าเย็น หน้าผมตอนนี้ต้องซีดมากแน่ ก็ไอ้เรื่องเล่าทำนองว่าห้ามทัก ห้ามมองเพราะเขาจะตามมานี่มีอยู่เรื่องเดียวเท่านั้นแหละ!

   “ซัน กู...”

   “ไม่ต้องกลัว มีกูอยู่ใครก็ทำอะไรมึงไม่ได้ ลองเข้ามาดิกูจะซัดหน้าหงาย”

   “มึงจะชกคนก็ได้ แต่มึงชกผีไม่ได้! รีบๆ ขับเลยมึงกูไม่อยากอยู่แถวนี้แล้ว” หากมันมัวโอ้เอ้ผมจะมุดหัวเข้าเสื้อมันแล้วนะ

   “เออๆ มึงก็ปอดไปได้ ผีมีจริงที่ไหน หรือต่อให้มีจริงก็อยู่คนละภพมายุ่งกันไม่ได้หรอกเว้ย”

   “จะภพนี้ภพไหนก็ช่างหัวแม่งเหอะ มึงรีบขับเลยไม่งั้นกูจะแย่งพวงมาลัยขับเอง”

   โดนเสียงเหี้ยมเกรียมของผมสั่ง ซันจำต้องเร่งเครื่องอีกนิดเพื่อไปถึงที่หมาย ไฟสว่างไสวแม้เป็นด้านหลังรีสอร์ททำให้ผมใจชื้นขึ้น ขณะที่คิดว่ารอดแล้วหันไปมองด้านหลัง เห็นเงาไหววูบโบกมือให้ ไม่ต้องรอให้รถจอดสนิทผมกระโดดไปนั่งตักไอ้ซันทันที มันกระทืบเบรกด้วยความตกใจ ตัวผมกระแทกพวงมาลัยแอบเจ็บนิดๆ แต่ช่างมันก่อน ผมต้องเอาไอ้ซันเป็นโล่กันผี!

   “เฮ้ย!! เหี้ยไรมึงเนี่ยโป้”

   “มันตามมาว่ะ ซัน มึงจะปกป้องกูใช่มั้ย ถ้าผีต้องการตัวคนมึงต้องเสียสละไปแทนกูนะ” ผมหลับตาปี๋กอดจนเกือบล็อกคอมันแทน
   
   “อือหือ รักกันจังเลยเมียกู ส่งผัวไปตายแทน” คนไม่เชื่อเรื่องผีส่ายหัวระอา ตบก้นอีกฝ่ายให้ลุกออก ผู้ชายตัวโตสองคนมาอัดตรงที่นั่งคนขับนี่ไม่ตลกนะ “ลุกไปได้แล้วมึง”

   “ไม่ เดี๋ยวผีจับกู”

   ซันอ้าปากจะด่าเมียสักยก ประตูรถดันเปิดออกด้วยฝีมือชายร่างเพรียวที่มายืนรอน้องชาย ภาพผู้ชายกอดกันกลมตรงหน้าทำเอาชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะหัวเราะออกมา

   “ฮ่าๆ! โอ๊ยย จินดูสิ วัยรุ่นสมัยนี้ใจร้อนกันจัง จอดรถไม่ทันไรก็เริ่มซะแล้ว” หนุ่มหน้าสวยหันไปคุยกับคนรักที่มองตาปริบๆ

   “คนอย่างคุณกล้าพูดนะ”

   คนสวยตวัดสายตามองด้วยรอยยิ้มหวาน จินสะดุ้งเผลอถอยหลังไปหนึ่งก้าว

   “เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะที่รัก”

   “ไม่มี ไม่มีอะไรทั้งนั้น ฉันแค่ว่าซันมัน”

   “อ้าว โยนใส่กันดื้อๆ เลยนะพี่จิน เฮ้ยโป้ลุกได้แล้ว มีพี่มูนอยู่ผีไหนก็ไม่กล้าเข้ามาทั้งนั้น ไม่ต้องห่วง” จินเผลอพยักหน้ารับเห็นด้วยเลยถูกคนสวยหยิกเอว

   ได้ยินคนคุยกันเสียงดังขนาดนี้ ความกลัวเริ่มหายไป ผมยกมือไหว้สองคนตรงหน้ารีบกระโดดออกจากตักซัน วกไปหยิบกระเป๋าด้านหลังแก้อาย

[rubymoona]

พี่ซันคนแมน รักโป้เยอะๆให้โป้ถอนตัวไม่ขึ้นเลยนะคะ สู้!

[B52]

รออีกๆ

[JustWait]

โถ่โป้ลูก55

[mooping-7]

ผัวดีเด่นขอมอบให้ซัน55555

[Min*Jee]

โป้เอ๊ยยยยย เจ้ก็บอกให้คุยแต่แรก ซันอะไม่ว่าอะไรหรอกกกก รักขนาดนี้ต้องเข้าใจอยู่แล้วว