หัวข้อ: 【ช่างใจรัก】♦โหลดEbookและรอบปกติ♦12/11/59

[แค่มะลิ]

อ่านตอนนี้แล้วอารมย์สวิงเป็นคนวัยทองเลย
อิน้องธารนี่ทำตัวน่าตบน่าโอ้ มาโหมดลูกหมาน้อยตกน้ำตอนท้ายแล้ว
อยากจับมาตบตูดกล่อมนอนเหลือเกิน ฟิลแม่นมมามาก
แต่เรื่องนี้มันต้องอ้อยยยย โลเคชั่นของเรื่องต้องสวนอ้อยเท่านั้นนนนน 
ร่วมสนับสนุนกองทุนสายเปย์

[MyLavenderLand]

สรุปแล้ว ที่ธารง้องแง้ง เป็นเพราะเหนือตามใจมากนี่เอง ตีเลยตีเลย นี่นี่นี่ #หวดก้น 

2 ปีไม่นานหรอกจะน้องธาร แป๊บๆ เอง ขี้คล้านพี่เหนือจะรีบกลับมาซบอกล่ำๆของน้อง ถึงพี่เหนือจะแรด แต่พี่เหนือก็รักจริงนะจ๊ะ #ช่วยเหนือหรือซ้ำ?  เหนือตัดสินใจถูกแล้วที่ไป เป็นการสอนให้น้องธารเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นด้วย ตอนแรกยังเดาว่ายังไง น้องธารก็ต้องตามเหนือไปเมกาแน่ ติดหนึบขนาดนั้น ปรากฎว่าน้องธารลึกซึ้งมากกก มีคำนวณก่อนด้วยว่าถ้าไปเมกาพร้อมเหนือตัวเองต้องได้กลับทีหลังเหนือแน่ๆ อุ๊ยยยยย หล่อ ฉลาด รักจริง เริ่ดที่สุด

[nuttnutt]

#ไม่เสือกดิยีนส์ ทีตัวเองมาฝึกงานยังมากับผัวเลย อย่ามารู้ดีไปกว่าคนที่เค้าจะต้องห่างกันเลยว่ะ
#มงต้องลงให้น่องมายด์ ในส่วนของน้องมายด์นั้น เราว่านางทำถูกนะ รับฟังปัญหาพี่เหนือและบอกในส่วนที่รู้สึกไม่ได้ตัดสินชีวิตของธารหรือแสงเหนือ
#ขอให้คนอื่นสละสิทธ์จนกั้งได้ทุน ดูดิเมียแกจะปล่อยให้ไปมั้ย

[KizzllKizz]

2ปีนี่จะทำให้ธารโตขึ้นใช่มั้ยยย
รักกันนานๆ
 

[mystery Y]

เคลียร์กันได้ซะที เฮ้อ~

[NUBTANG]

ดีแล้วที่ธารยอมเข้าใจ.. ยังไงถ้ามั่นคงเสียอย่าง รักทั้งคู่ก็ผ่านไปได้แน่นอน สู้ๆ

[Dee^daY]

ปรับความคิด ปรับความเข้าใจ ...

[cowinsend]

ทำไมเรารู้สึกอยากหยิกทั้งพี่เหนือกับน้องธารเลยน่ารักไปแล้ว

[NooDangzz]

เป็นคนพิดโลก ดีใจที่ไร้ท เขียนเรื่องนี้ในจังหวัดพิษณุโลก(ไร้ท เป็นคนพิดโลก?)

เหนือ กับ ธาร ปรับความเข้าใจกันได้
ดีต่อทั้งสองฝ่าย ธารก็โตขึ้น เหนือก็ได้ทำตามความฝัน
รอดู ทั้งคู่หลังจากนี้แหละ ว่าจะ ได้อย่างที่ตั้งใจ?
รอไร้ท
 

เป็นคนกรุงเทพฯนี่แหละค่า แต่ตอนสมัยเรียน ม.ปลาย ย้ายบ้านไปอยู่พิด'โลกเลยได้แว้นตามสไตล์วัยรุ่นพิดโลกค่ะ อิอิ

[nunda]

ตอนนี้ดีค่ะ ^^

[minneemint]

 

[iceman555]

 

[NooDangzz]

[ตัวอย่าง] ชั่งใจ ครั้งที่ 25
ซัดมาม่ากันไปแล้ว ก็มาซัดอ้อยกันบ้างเนอะ บอกเลย น้องธารคนเดิม เพิ่มเติมคือความแซ่บ กรุบกรอบอย่างเดียวคงไม่พอ ต้องแซ่บด้วยแล้วล่ะตอนนี้ 555
มาเมื่อไหร่ยังไม่รู้นะคะ ขอหนูแดงไปเคลียร์งานหลวงก่อน ที่รู้ๆ คือเหลืออีก 3 ตอนก็จะจบแล้วล่ะ ที่เหลือก็จะเป็นพวกตอนพิเศษเน้อ
เจิมแล้วปูเสื่อรอกันเลยจ้า ของกินไม่ต้องเตรียมมา เดี๋ยวมาเคี้ยวน้องธาร...เอ้ย อ้อยกับพี่เหนือเนอะ
------------------------------------

“ใกล้จะไปแล้ว ธารขอทำอะไรตามใจหน่อยได้มั้ย”
“เอาสิครับ น้องธารอยากทำอะไรล่ะ”

ธารไม่ตอบ ลุกจากเตียงไปตรงตู้เสื้อผ้า ค้นลิ้นชักอยู่นานก็หยิบเอาเนคไทนักศึกษาของผมออกมาถือ ผมเห็นแล้วก็เลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถามว่าคิดจะทำอะไร ทว่าธารก็ไม่พูด เพียงยกยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนเดินกลับมาปีนขึ้นเตียง

ปีนขึ้นเตียงอย่างเดียวไม่พอ ขึ้นมานั่งทับช่วงล่างของผมเอาไว้ คลายเนคไทที่อยู่ในมือออก ก่อนจัดการรวบเอาข้อมือทั้งสองข้างของผมไปมัดเข้าหากัน
“อยากทำอย่างนี้”
ตอนนี้พูดแล้ว พูดพลางยิ้มกระลิ้มกระเหลี่ยไปด้วย ส่วนผมก็เบิกตาโตกับความแปลกใหม่ของน้องธารใจ เวอร์ชันโซ่ แส้ กุญแจมือทันที

โอ้ว! เดี๋ยวๆ มัดอย่างนี้นี่อยากจะได้อะไรแปลกใหม่ใช่มั้ย โถ แล้วก็ไม่บอกพี่เหนือ จะได้ไปหาเชือกยาวๆ มาให้ มัดแค่ข้อมือมันไม่เร้าใจ อยากเร้าใจต้องมัดแบบ BDSM อย่างที่ในหนังผู้ใหญ่ทำกันโน่น!

“ฮั่นแน่ คิดจะทำอะไรลามกกับพี่เหนือล่ะซี่” ผมหยอก
ธารกัดริมฝีปากล่าง ยิ้มเขินๆ เล็กน้อย ขณะที่มือก็ค่อยๆ แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตบนตัวผมทีละเม็ด
ไม่แกะเปล่า พอสาบเสื้อพ้นจากร่างกาย ก็จับข้อมือผมที่ถูกพันธนาการไปวางไว้เหนือหัวผม ขณะที่อีกมือวางนาบลงมากลางแผ่นอก ลูบไล้จนบางอย่างที่ไวต่อการสัมผัสชูชันขึ้นมา
“พี่ไปอเมริกาเมื่อไหร่ จำไว้ว่าพี่เป็นของธาร” ธารว่าเสียงเข้ม จ้องหน้าผมเขม็ง

ไม่รู้ว่าทำไมธารในตอนนี้ถึงได้ดูหล่อกว่าเดิมสักสิบเท่าได้
หล่ออย่างเดียวไม่เท่าไหร่ เร้าใจและฮ็อทกว่าเดิมนี่ทำเอาผมระทวยไปเลยทีเดียว

“จำได้อยู่แล้วครับ ถ้าไม่เป็นของน้องธาร พี่เหนือจะเป็นของใครล่ะเนอะ”
ยังจะติดตลก แต่ธารไม่ส่งเสียงหัวเราะใดๆ ออกมา ทำเพียงเหยียดยิ้มมุมปาก สายตาก็ดูแวววาวมากกว่าเดิม
ผมรู้สึกแล้วล่ะว่ามันต้องคิดจะทำอะไรแน่ แล้วก็จริงซะด้วยเมื่อจู่ๆ ริมฝีปากหนาก็จรดจูบลงมาบนปลายติ่งหู ขบเม้มเบาๆ ให้ผมได้สะดุ้งเฮือกเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว

“ตรงนี้ก็ของธาร” กัดเบาๆ แล้วก็พึมพำให้ได้ยิน
เส้นขนทุกเส้นลุกชันไปทั้งตัวเลย แต่ผมก็กัดฟันตอบรับไป
“ครับ พี่เหนือเป็นของน้องธารอยู่แล้วนะ ไม่ต้องห่วง”

ไม่รู้ธารฟังผมมั้ย ไม่เห็นจะตอบรับอะไรสักอย่าง เลื่อนริมฝีปากมาจูบเรียวปากผมเนิ่นนาน ผละออกมาได้ก็พึมพำประโยคเดิมอีก
“ตรงนี้ก็ของธารเหมือนกัน”
“ครับ...” ผมครางรับ รู้สึกว่ามันแปลกๆ ละ

ทว่าก็ไม่ทักอะไรออกไป ดูไปเรื่อยๆ ว่ามันจะทำอะไรต่อ ส่วนธารก็เลื่อนลงไปจูบซอกคอ ไล่ต่ำลงไปยังไหปลาร้า ปากก็พึมพำๆ ว่า ‘นี่ก็ของธาร ตรงนี้ก็ของธาร’

ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร กระทั่งมันเลื่อนตัวลงต่ำไปยังยอดอก ประทับจูบและดูดกลืนเสียเต็มแรงจนผมต้องบิดตัวหนี ถึงได้รู้ว่าคืนนี้มีความเสี่ยงเป็นอัมพาตมากกว่าเดิมหลายเท่าตัว
“นี่ก็ของธาร”

ไม่มีแรงจะพูดแล้ว ยิ่งเห็นมันไล่จูบไปยังหน้าท้อง และค่อยๆ ต่ำลงไปเรื่อยๆ ผมก็เริ่มควบคุมลมหายใจไม่ได้ หายใจหอบหนักยิ่งกว่าเมื่อมือหนาคว้าขอบกางเกงขาสั้นบนตัวผมดึงต่ำลงไปจนกางเกงบ็อกเซอร์โผล่

ตอนนี้ผมใจเต้นระทึกหนักเลย ธารไม่เคยเป็นแบบนี้ นี่ขายอ้อยขั้นเลเวลแม็กซ์มากๆ ก่อนที่ธารจะชะงักไว้เพียงแค่นั้น เงยหน้าขึ้นมาสบตาผม มองราวกับราชสีห์จ้องเหยื่อ พร้อมกับบอกว่า...

“ตรงนี้...ก็ของธารด้วย”

ขะ...ของธารทั้งตัวและหัวใจเลยจ้า! จะเอาเท่าไหร่ ไหนบอกพี่เหนือซิ เดี๋ยวไปกดเอทีเอ็มมาให้

หูย... หน่องธารคนเดิม เพิ่มเติมคือขายอ้อยหมดประเทศ ฮันเดร็ดเฉด ออฟ น้องธารไปเลย เห็นแล้วอยากจะกดมันแทน ไม่อยากให้มันกดละ คนบ้าอะไรมีความยั่วยิ้มได้ขนาดนี้

กูเคี้ยวซากอ้อยจนคางทูมถามหาแล้วแม่งเอ๊ย...
 

[magarons]

เอาเครื่องบดไหมพี่เหนือเดี๋ยวกรามพัง555

[why yyy]

ขอบคุณ

[oaw_eang]

แหม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

มีผัวเด็กก็ฟินตรงนี้

แรงดี  ปี้ไม่เลิก  555555

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ อิจ.ขั้นแม็กซ์ค่า

[NooDangzz]

แหม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

มีผัวเด็กก็ฟินตรงนี้

แรงดี  ปี้ไม่เลิก  555555

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ อิจ.ขั้นแม็กซ์ค่า

ทำไมหนูขำ แรงดี ปี้ไม่เลิก 55555555555

[maemix]

เตรียมร่างพังก่อนไปเรียนต่อได้เลย
ธารคงย้ำรักหนักแน่

[mystery Y]

น้องธารจัดหนัก!

[Bb nale]

เจอ ฮันเดร็ดเฉด ออฟ น้องธาร  ไปพี่เหนือคงตายอย่างสงบ 55

[Dee^daY]

โดนกัดแบบ ตรงนี้ก็..ของธาร

[ka[ze]na]

5555..

[แค่มะลิ]

หู้ยยยยยยย น้องธารเด็กดีของเพพพ่

[yowyow]

 

[Jessiebier]

รอน้องธารมาแซ่บต่อน้าาา

[NooDangzz]

ชั่งใจ ครั้งที่ 25: ทุกอย่างมันราบรื่นเกินไป ราบรื่นเกินไปจนผมกลัว[1]

ไม่กี่วันหลังจากผมปรับความเข้าใจกับธารเรื่องทุนได้ และธารก็ยินยอมให้ผมไปตามความฝัน ผมก็รับการสัมภาษณ์กับทางคณะกรรมการผู้ให้ทุนผ่านทางสไกป์ แน่นอนว่าการสัมภาษณ์ผ่านไปได้ด้วยดี ผมค่อนข้างมั่นใจว่าจะผ่านการคัดเลือกรอบสัมภาษณ์นี้โดยราบรื่น เพราะทางคณะกรรมการก็ไม่ได้ถามอะไรมาก หลักๆ ก็ถามเกี่ยวกับพวกทัศนคติทั่วๆ ไปอะไรเทือกนี้ จะมีก็แต่ธารเท่านั้นที่นั่งฟังผมสัมภาษณ์อยู่ทำหน้าอึ้งๆ ไปหลังได้เห็นผมพูดภาษาอังกฤษไฟแล่บชนิดเจ้าของภาษามาพูดเอง

ก็แหม เด็กเอกอังกฤษนี่เนอะ จะพูดไม่ได้หรือพูดไม่คล่องมันก็ไม่ใช่เรื่อง ถึงจะพูดไม่คล่อง อย่างน้อยก็ต้องพูดได้แหละวะ

“มองอะไรตัวดี ตกใจที่เห็นพี่เหนือพูดภาษาอังกฤษปร๋อเหรอ” ผมแสร้งถามขณะกำลังชัตดาวน์โน้ตบุ๊ก ทำเอาธารที่นั่งอยู่บนเตียงทำหน้ามุ่ย
“พี่จะหาผัวฝรั่งปะ”
ไม่ตอบคำถามผม แต่ดันถามแทรกขึ้นมาซะงั้น ส่วนผมก็หน้าตึงเลย
เห็นกูเป็นคนยังไงเนี่ย!

“พูดภาษาอังกฤษได้ ไม่ได้หมายความว่าจะอยากแซ่บกันฝรั่งนะครับ มีน้องธารคนเดียวก็พอแล้ว พี่เหนือไม่มองใครแล้วล่ะ”
พูดไปอย่างนี้ ธารที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ก็มีรอยยิ้มขึ้นมาเล็กๆ ก่อนพยักหน้าเรียกให้ผมเข้าไปนั่งใกล้ๆ พอนั่งปุ๊บ ธารก็คว้าผมเข้ามากอด เอาหน้าซุกลงบนไหล่ผม พึมพำพอให้จับใจความได้
“แต่เอาจริงๆ ธารก็ไม่อยากให้พี่ไปนะ”

ผมลอบถอนหายใจเล็กน้อย ก็รู้อยู่แหละว่ามันไม่อยากให้ผมไป หลายวันมานี้ถึงจะตกลงกันได้ แต่ธารก็ดูซึมไปทันตา จากที่ขี้เล่นบ้างเป็นบางครั้งก็เริ่มไม่เล่นละ อ้อนเยอะกว่าเดิมซะมากกว่า ซ้ำการอ้อนส่วนใหญ่ก็เป็นการอ้อนเรื่องไม่อยากให้ผมไปเรียนต่อด้วย
“แต่เราก็คุยกันแล้วเนอะ” ผมไม่พูดอะไรมาก กลัวว่าพูดมากไปแล้วเดี๋ยวจะทะเลาะกันอีก เลยว่าไปสั้นๆ แค่นี้
ธารพยักหน้า ไม่ต่อล้อต่อเถียงใดๆ แต่ก็ไม่วายพึมพำ
“ถึงอย่างนั้น ก็ไม่อยากให้พี่ไปอยู่ดี”

ยิ่งพูดก็ยิ่งกอดแน่น ผมก็ชักจะลำบากใจขึ้นมา ตอนแรกหลังจากที่ตกลงกันได้ ธารก็ถามผมนะว่าถ้าธารไปเรียนต่อด้วย แล้วผมเรียนจบก่อน ผมจะหางานที่นั่นทำแล้วรอจนกว่าธารจะเรียนจบ ค่อยกลับมาไทยพร้อมกันจะได้มั้ย มันดูเหมือนเป็นวิธีที่ง่าย แต่พอคิดสะระตะแล้ว มันไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ง่ายๆ

ก็ต้องยอมรับความจริงกันไปว่าเอกที่ผมไปเรียนต่อ เป็นเอกภาษาและวรรณคดีอังกฤษ แล้วจบทางด้านนี้มา คิดเหรอว่าจบทางด้านนี้มา จะไปทำอะไรกินได้ในอเมริกา มันไม่ใช่เรื่องกล้วยๆ นะที่คนต่างชาติ ซ้ำยังไม่ใช่พลเมือง และไม่ได้จบสายที่ตลาดแรงงานอเมริกันต้องการจะหางานได้ แต่ที่ผมเลือกเรียนด้านนี้เป็นเพราะความชอบส่วนตัว และผมเห็นว่ามันเอากลับมาต่อยอดการทำงานในไทยได้ต่างหาก ดังนั้นเรื่องทำงานที่นั่นระหว่างรอให้ธารเรียนจบจึงถูกตัดออกไปเลย

และเพราะตัวเลือกในข้อนี้ถูกตัดออกไป ธารเลยซึมกะทืออย่างที่เห็น ซึมหนักกว่าเดิมด้วยเมื่อผมไม่พูดอะไรออกมา กระทั่งธารต้องเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาแทน
"ไม่อยากให้พี่ไป...”
“พี่เหนือว่าช่วงนี้น้องธารฟุ้งซ่านไปนะครับ อ่านหนังสือเตรียมสอบดีมั้ย” ผมเปลี่ยนเรื่อง ทำเอาธารเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายตาขุ่นๆ
“แล้วใครทำให้ธารฟุ้งซ่านล่ะ”
“พี่เหนือนี่แหละ แต่พี่เหนือว่าเอาเวลาที่คิดมากเรื่องพี่เหนือไปเรียนต่อมาอ่านหนังสือจะดีกว่า เห็นจอมแก่นบอกว่าปลายเดือนนี้ก็จะสอบโควตาภาคเหนือแล้วนี่ อ่านหนังสือเตรียมสอบดีกว่าเนอะ”

ธารมุ่ยหน้า ผมรู้ว่าธารยังไม่มีแผนการเรียนต่อ หรือจริงๆ อาจจะมีแล้วก็ได้ เพียงแต่มันไม่เห็นเป็นรูปธรรมชัดเจนก็เท่านั้น
“ว่าไงครับ ตกลงจะอ่านมั้ยหนังสือ ควรเตรียมตัวได้แล้วนะ เสียเวลามามากแล้ว”
“รู้แล้วน่า พี่นี่ก็บ่นจัง” ธารคลายอ้อมกอดจากผม ยกมือขึ้นยีผมด้วยท่าทางรำคาญสุดๆ
“พี่เหนือเป็นห่วงหรอกนะถึงได้เตือนได้บ่น พี่เหนือก้าวไปข้างหน้าแล้ว เพื่อนๆ ก็ก้าวไปกันแล้ว น้องธารจะยืนอยู่ที่เดิมเหรอ เดี๋ยวตามคนอื่นไม่ทันเอานะ”
“โดยเฉพาะพี่ใช่มะ พี่จะไปเรียนต่อโท แต่ธารยังไม่จบ ปวช.ด้วยซ้ำ พี่จะพูดว่าธารไร้อนาคตงั้นสิ” ธารสวนมา

ผมก็ไปต่อไม่ถูกสิ
ไอ้เด็กนี่... กูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นสักนิด แค่พูดกระตุ้นให้มึงกระตือรือร้นขึ้นมาเฉยๆ
แต่ผมไม่ปล่อยให้มันเข้าใจผิดหรอก ตั้งท่าอ้าปากจะอธิบายทันที
“คือพี่เหนือ...”
“ไปโรง’บาลกันเถอะ”

พูดยังไม่ทันจบ ธารก็แทรกขึ้นอีกครั้ง ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าจะไปทำไม ธารที่ลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อหันมามองผมเล็กน้อย แล้วว่าด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กๆ
“ไปหาพ่อ จะไปขอตังค์เรียนพิเศษ โง่ดักดานอย่างนี้ เดี๋ยวตามความแรดของพี่ไม่ทัน สอบก็สอบวะ”
ฟังแล้วผมก็หลุดยิ้มออกมา ดีใจที่มันเริ่มคิดได้แล้ว แต่จะดีกว่านี้มากถ้ามันไม่ด่าผมกลายๆ แบบนี้เนี่ย!
 



ตอนพาธารไปขอตังค์พ่อเพื่อเรียนพิเศษที่โรงพยาบาล บอกเลยว่าคุณธีทำหน้าเหมือนเห็นผีมากตอนได้ยินเหตุผลว่าธารจะเอาเงินไปทำอะไร ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นดีใจ แล้วสั่งให้คุณชยุตจัดการโอนเงินให้ลูกชายทันทีด้วยเห็นว่าเป็นโอกาสอันดีที่ธารจะได้ก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว
ธารหงุดหงิดเล็กน้อยที่เห็นทุกคนทำท่าดีใจเพียงเพราะมันจะเรียนพิเศษเพื่อทบทวนความรู้แล้วเอาไปสอบเข้ามหา’ลัย
“ทำอย่างกับถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง”
แล้วมันก็บ่นประโยคนี้ไม่เลิกตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมา บ่นไม่เรื่อย บ่นไม่หยุด กระทั่งผมพามันไปสมัครเรียนตามสถาบันต่างๆ ในศูนย์การค้าตรงข้ามกับโรงพยาบาลประจำจังหวัดเรียบร้อย มันก็ยังพูดไม่เลิก ทำเอาผมหัวเราะไม่หยุดกับความขี้บ่นของมัน

ก็แหม จู่ๆ เด็กเกเรอย่างมัน แถมอนาคตมืดมนชนิดมองไม่เห็นแสงพูดออกมาเองว่าอยากเรียนพิเศษ แล้วจะไปเรียนต่อในระดับอุดมศึกษา คนเป็นพ่อเป็นแม่ คนที่เป็นห่วงมัน ยังไงก็ดีใจกันทั้งนั้นแหละ

และด้วยความที่มันหงุดหงิดกับท่าทางดีใจของคนรอบข้าง มันเลยยังไม่ยอมกลับบ้าน ที่ไม่กลับบ้านเป็นเพราะวันนี้ป้ารินจะกลับมาดูแลมันทั้งที่ปกติจะไปดูแลคุณธีที่โรงพยาบาลในช่วงกลางวัน แล้วกลับบ้านไปขายของในช่วงกลางคืน ดูก็รู้ว่าต้องการหลบหน้าป้าริน ซึ่งเหตุผลก็ไม่ใช่อะไร แค่...
“เดี๋ยวป้ารินก็ทำเว่อร์ ทำกับข้าวฉลองยกใหญ่ที่ธารไปเรียนพิเศษอีก แม่งดีใจกันเว่อร์ไปหมด”

ก็ควรเว่อร์อยู่หรอก มึงมันไม่มีอนาคตนี่หว่า จู่ๆ มาคิดได้ ใครๆ ก็ดีใจทั้งนั้น ดีใจยิ่งกว่าถูกหวยรางวัลที่หนึ่งอีก

ธารเลยพาผมไปที่ร้านพี่จอมดื้อ กะว่าจะไปหาอะไรกินที่นั่น แล้วก็ไปนั่งคุยเล่นกับพวกเพื่อนๆ ด้วย ไปถึงที่ร้าน ก็เจอพวกเพื่อนๆ มันพร้อมหน้า ความจริงก็ไม่น่าแปลกใจเพราะเจ้าพวกนี้แท็คทีมกันไปติวหนังสืออยู่แล้ว ทว่าวันนี้แปลกหน่อยตรงที่พอเข้าร้านพี่จอมดื้อมา กลับไม่เห็นจอมแก่น โรม และน้องมายด์นั่งสุมหัวติวหนังสือกันเหมือนเคย แต่ใส่เสื้อเครื่องแบบพนักงาน ช่วยกันจัดเตรียมร้านมือเป็นระวิง ซ้ำพี่จอมแสบที่น่าจะไปอยู่ร้านตัวเองยังมาโผล่อยู่ที่นี่ด้วย ทำเอาธารย่นคิ้วทันที
“มีอะไรกันวะ ทำไมดูวุ่นวาย” เอ่ยทักกับจอมแก่นที่กำลังเช็ดแก้วอยู่ตรงเคาน์เตอร์
จอมแก่นหันมามองอย่างหัวเสีย แล้วว่าออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดสุดกำลัง
“จะอะไรล่ะ พี่ดื้อน่ะสิ แม่งไม่รู้เป็นบ้าอะไร จู่ๆ เมื่อคืนก็หายหัวไปจากบ้าน โทรตามก็ไม่ติด เพิ่งจะมาติดเมื่อตอนบ่าย บอกว่าอยู่ชายแดนหนองคาย กำลังจะข้ามฝั่งไปลาว”
เป็นครั้งแรกเลยที่ผมได้ยินจอมแก่นพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้ อะไรไม่ว่า คำตอบของจอมแก่นทำผมกับธารเบิกตาโตทันควัน
“อะไรนะ พี่ดื้อไปลาว? ไปทำไมวะ”
“ไม่รู้แม่ง ติสก์แตกมั้ง แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าให้ดูแลร้านให้ด้วย อย่าปิดร้าน ขาดรายได้ ทิ้งร้านไม่พอ ยังมาสั่งโน่นสั่งนี่อีก กวนตีนฉิบหาย”
“แต่ปกติพี่ดื้อไม่เคยเป็นแบบนี้นะ จะไปไหนก็บอกก่อนไม่ใช่เหรอวะ ที่สำคัญ กูไม่เคยเห็นพี่ดื้อทิ้งร้าน...”
“ก็บอกว่าไม่รู้ พูดมากอยู่ได้ มาช่วยกันทำงานเร็ว!”

จอมแก่นขึ้นเสียง พลางบ่นกระปอดกระแปด เห็นแล้วก็น่ารักดี ถ้าหากว่ามันไม่ทำท่าทางเหมือนหมาบ้าขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ย ธารที่เห็นเพื่อนของขึ้นแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนก็ยื่นมือยื่นไม้ไปช่วยทำงานแต่โดยดี ทว่าก็ยังอดสงสัยไม่ได้ ถามเรื่องพี่จอมดื้อไม่เลิก ผมเองก็สงสัย กระทั่งพี่จอมแสบสังเกตเห็นพวกเรา แล้วเดินเข้ามาทัก นั่นแหละ ผมถึงได้รู้ว่าพี่จอมดื้อไปลาวทำไม
“มันอกหัก หนีไปพักใจ”
ผมกับธารมองหน้ากันทันควัน รู้ฉับพลันว่าพี่จอมดื้อไปลาวเพราะใคร
“แหะๆ พี่เหนือไม่เกี่ยวนะครับ ไม่ได้ทำอะไรสักกะติ๊ด”

อะไรไม่รู้ ผมชิ่งก่อนเลย ทำให้ธารมองผมด้วยสายตาดุๆ เชิงระอา ก่อนจะถอนหายใจออกมาโดยไม่พูดอะไร
เดี๋ยวๆ ทำท่าแบบนี้หมายความว่าไง กูไม่ได้ทำอะไรเลยนะเว้ย!
จอมแก่นก็รู้สาเหตุที่พี่ชายคนรองหนีไปไม่บอกกล่าวล่วงหน้าเอาตอนนี้ ถอนหายใจแล้วส่ายหน้าตามออกมาเช่นกัน แล้วก็ไม่สนใจอะไรอีกต่อไป ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน ปากก็บ่นไม่หยุด ส่วนธารก็ปลีกตัวไปช่วยงานเพื่อน ทิ้งให้ผมมองพวกมันอย่างหัวเสีย

อย่ามาทำเหมือนกูเป็นต้นเหตุที่ทำให้พวกมึงต้องทำงานชนิดมัดมือชกสิวะ ไปโทษไอ้พี่ดื้อโน่น กูไม่เกี่ยว!

ไม่เกี่ยวก็คงต้องเกี่ยว เพราะหลังจากนั้น โรมกับน้องมายด์ก็รู้ถึงสาเหตุที่พี่จอมดื้อทิ้งร้านไป เท่านั้นแหละ ผมก็โดนอีน้องมายด์แซะทันทีว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้พวกมันตกระกำลำบากอย่างโน้นอย่างนี้ ประโยคเด็ดก็คือ...
“นึกว่าตัวเองหน้าตาดีแค่ไหนถึงได้กล้าหักอกพี่ดื้อของน้องมายด์”

ขอโทษเถอะ...

ถ้ากูไม่หักอกพี่ดื้อสุดหล่อของมึง แล้วน้องธารสุดแซ่บของกูล่ะ เอาน้องธาร เจ้าของไร่อ้อยหลายร้อยไร่ของกูไปไว้ที่ไหน!

แน่นอนว่าน้องมายด์ก็โดนธารจวกไปตามระเบียบ แล้วจากที่ทำท่าเหมือนไม่พอใจผมในตอนแรก พอกลับมาที่บ้าน ดันพูดออกมาว่า...
“ดีแล้วล่ะที่พี่ดื้อไป ธารจะได้ไม่ต้องคอยหึงพี่เวลาพี่ดื้ออยู่ด้วยอีก”

แหม ชอบก็ไม่บอก ทำมาเป็นแอ็คอาร์ต นี่ก็กังวลจริง บอกแล้วไงว่าพี่เหนือเป็นของน้องธารคนเดียว กังวลอยู่ได้

แต่ก็ดีจริงๆ แหละที่พี่จอมดื้อไปลาว เพราะการที่มันไม่ต้องกังวลหรือหึงหวงผม ทำให้มันได้อ่านหนังสือเตรียมสอบอย่างเต็มที่ ความตั้งใจก็มาเต็มเปี่ยมเมื่อผมเริ่มไปรับ-ไปส่งมันถึงที่เรียนพิเศษทุกวัน ตอนเย็นกลับมาก็มาติวให้ต่ออีก ถึงจะได้แค่วิชาภาษาอังกฤษก็เถอะ แต่วิชาอื่นๆ ผมก็กระตุ้นให้มันติวด้วยตัวเองได้

ยิ่งกระกระตุ้นอย่างหนักหน่วง ก็ยิ่งตั้งใจ และพอผมจับมันมาถ่ายรูปเซลฟี่คู่กัน แล้วจัดการปริ๊นท์ออกมาแปะที่หน้าโต๊ะอ่านหนังสือมัน ใกล้ๆ กับพวกปฏิทินกำหนดการสอบของมหา’ลัยทางภาคเหนือต่างๆ พร้อมกับโควทคำพูดให้กำลังใจมัน มันก็ยิ่งมุ่งมั่นมากขึ้นกว่าเดิมเป็นหลายเท่าตัว

น่ารัก... เป็นเด็กดีแบบนี้แล้วน่ารักกว่าตอนหัวดื้อ ไม่ฟังใครเป็นหมาบ้าจริงๆ

การเตรียมตัวของธาร ถึงจะเป็นการเตรียมตัวในระยะเวลาอันสั้น แต่พอมันเอาจริงเอาจังแล้ว ปรากฏว่านำหน้าเพื่อนๆ มันที่เตรียมตัวสอบก่อนเสียอีก จนพวกจอมแก่น โรม และน้องมายด์ต้องระเห็จมารวมตัวกันที่บ้านธารทุกเย็นจนเกือบจะนอนค้างด้วยแทบทุกคืนเพื่อให้มันช่วยติวสอบให้

ก็เคยบอกแล้วว่าธารน่ะมีพร้อมทุกอย่าง ทั้งเงิน ทั้งมันสมอง ติดอยู่อย่างเดียวตรงที่มันไม่เอาจริงนี่แหละ

ยิ่งใกล้สอบ การติวก็ยิ่งเข้มข้นมากขึ้น ธารถึงขนาดอ่านหนังสือไม่หลับไม่นอนจนผมเริ่มเป็นห่วงสุขภาพมัน ตอนแรกก็อยากให้มันอ่านหนังสือเยอะๆ แหละ แต่ตอนนี้อยากให้อ่านน้อยลงละ เครียดเกินไปแล้ว!

“น้องธารครับ พี่เหนือว่าคืนนี้พักก่อนดีมั้ย ต้องพักผ่อนสมองบ้างนะ เครียดไปก็ไม่ดีรู้เปล่า”
ผมเอ่ยทักหลังจากเอนหลังรอมันอ่านหนังสือให้เสร็จอยู่บนเตียง แต่ดูท่าแล้วมันคงจะไม่เลิกอ่านง่ายๆ นี่ก็ปาไปตีหนึ่งกว่าแล้ว ยังจดจ่ออยู่กับหนังสือติวสอบเล่มหนาเตอะอยู่เลย ถ้าไม่ทัก คงจะไม่เลิกอ่านแน่
“ถ้าพี่ง่วงก็นอนไปก่อนเลย ทำข้อสอบชุดนี้จบแล้ว เดี๋ยวนอนเอง” ธารตอบโดยไม่ใส่ใจจะหันมามองผมด้วยซ้ำ
ท่าทางแบบนั้นทำให้ผมย่นคิ้ว
เอาจริงเอาจังเกินไปจริงๆ แฮะ งั้นหลอกล่อหน่อยแล้วกัน มันจะได้ยอมพัก
“แล้วน้องธารไม่เหนื่อยเหรอครับ พี่เหนือเห็นแล้วเหนื่อยแทน นี่พี่เหนือเข้านอนก่อนคนเดียวมาหลายคืนแล้วน้า เง้าเหงา”
ได้ผลทันควัน ได้ยินน้ำเสียงกระเง้ากระงอดของผมเท่านั้น ธารก็ละสายตามามองผม ผมมองใบหน้าอิดโรยของมันแล้วก็ตกใจเล็กๆ

ไอ้ตาโบ๋ๆ ใต้ตาคล้ำนี่มันอะไร วันๆ นึงนอนกี่ชั่วโมงกันเนี่ย!?

อยู่ด้วยกันทุกวัน แต่เพิ่งมาสังเกตเอาตอนนี้ว่าธารดูเหนื่อยอ่อนแค่ไหน และมันก็ทำให้ผมต้องรีบตบฟูกข้างเตียงเป็นพัลวัน
“เข้านอนพร้อมพี่เหนือวันนึงเนอะ อย่าปล่อยให้พี่เหนือเหงานะ ไม่ดีๆ”
ธารยกยิ้ม ยอมลุกจากโต๊ะมาทิ้งตัวนอนข้างผมจนได้ ก่อนจะตวัดวงแขนมาโอบกอดผมเอาไว้ เอาหน้าซุกซอกคออย่างออดอ้อนด้วย
“ก็ใครทำให้ธารเป็นแบบนี้ล่ะ”
“พี่เหนือเอง” ผมยอมรับหน้าด้านๆ ให้ธารได้ยกมือขึ้นมาลูบแก้มผมแผ่วเบา
“อือ รู้ก็ดี แล้วก็รู้ไว้ด้วยว่าที่ธารทำไปทั้งหมดก็เพื่อพี่ทั้งนั้น”
“เอ้า ที่ตั้งใจติวหนังสือนี่ไม่ใช่เพื่อตัวน้องธารเองหรอกเหรอ อนาคตของตัวเองนี่” ผมยอกย้อน ทำเอาธารผละออกมามองหน้าผมเคืองๆ
“มันก็ใช่ แต่ที่สำคัญคือทำให้พี่สบายใจต่างหาก อีกอย่าง ถ้าธารมัวแต่ยืนอยู่ที่เดิม แล้วพี่ก้าวไปข้างหน้า สักวันพี่ทิ้งธารไป ธารจะทำยังไง พี่ก้าว ธารก็ต้องก้าว บอกเลยว่าถึงจะก้าวช้ากว่า แต่จะไม่ยอมปล่อยให้พี่ไปไหนเด็ดขาด

ผมยิ้มรับ ไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่ลูบแผ่นหลังกว้างของคนที่ตระกรองกอดผมอยู่เบาๆ เท่านั้น ก่อนธารจะขยับตัวขึ้นมาจูบผม แล้วว่าเสียงเข้ม
“พี่เป็นของธารคนเดียว”
“ครับ เป็นของน้องธารคนเดียวนะ สัญญา”
ธารยกยิ้มเล็กน้อย ก่อนหลับตาลงและผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า ปล่อยให้ผมมองใบหน้าคมนั่นอย่างพินิจเพียงลำพัง
ในที่สุดก็โตขึ้นมาอีกนิดนึงแล้วนะเด็กน้อย...
 

[NooDangzz]

ชั่งใจ ครั้งที่ 25: ทุกอย่างมันราบรื่นเกินไป ราบรื่นเกินไปจนผมกลัว[2]

เวลาอาทิตย์สุดท้ายของการสอบโควตาภาคเหนือเข้ามาใกล้ชนิดหายใจรดต้นคอ คนที่รนมากกว่าใครเหมือนจะเป็นจอมแก่นที่จัดการลากโรมมาติวที่บ้านธารประหนึ่งย้ายสำมะโนครัวมา เว้นก็แต่น้องมายด์ที่มีเป้าหมายชัดเจนว่าจะไปเรียนต่อที่ไหน เลยไม่ได้มาด้วย

จากการประเมินคร่าวๆ ดูท่าแล้ว ธารน่าจะสอบติดโดยไม่มีปัญหาอะไร จอมแก่นนี่ไม่แน่ใจ เห็นความตั้งใจแล้วก็มีสิทธิ์ลุ้น ส่วนโรม... แม่งหัวช้ายังไงก็ช้าอย่างนั้น ถึงจะตั้งใจก็เถอะ แต่ดูท่าทางแล้วไม่น่าจะไหว แค่ทำข้อสอบชุดเดิมซ้ำๆ ยังคะแนนไม่กระเตื้องเลย อย่าไปหวังอะไรมากก็แล้วกัน

แต่ถึงจะคิดอย่างนั้น ผมก็ไม่พูดให้พวกมันเสียกำลังใจ กระทั่งพวกมันไปสอบ และรอผลสอบออกหลังจากนั้นสองอาทิตย์ ทุกอย่างก็เป็นไปตามที่ผมคาด ธารติดเข้าไปในคณะวิศวะฯ ของมหาวิทยาลัยในจังหวัดอย่างลอยตัว ส่วนจอมแก่นก็ติดเข้าไปเช่นกัน จะมีก็แต่โรมที่พลาดไปอย่างน่าเสียดาย แต่ก็ได้เพื่อนๆ ปลอบว่ายังมีรอบแอดมิชชันอีก ถ้าไม่ได้รอบแอดมิชชัน ก็ยังมีรอบพิเศษภาคค่ำด้วย โรมเลยพอจะคลายความเครียดที่มาพร้อมกับความผิดหวังไปได้บ้าง

ทว่าผมก็ไม่ได้สนใจเรื่องของโรมสักเท่าไหร่นัก นอกจากเรื่องของธาร ติดเข้าไป มีที่เรียน รายงานตัวเรียบร้อย ผมก็สบายใจแล้ว กลับมาจัดการเรื่องของตัวเองบ้าง ซึ่งมันก็คือการที่ผมต้องกลับกรุงเทพฯ เพื่อไปดำเนินการเรื่องเอกสารเพื่อขอวีซ่าไปเรียนต่อ
ความจริงผมไม่ต้องไปดำเนินการเรื่องขอวีซ่าเองหรอก มีเอเจนซี่ดูแลเรื่องนี้ให้ แต่ที่ต้องไปดำเนินการก็คือพวกเรื่องเอกสารหลังเรียนจบที่จะต้องไปขอจากทางมหาวิทยาลัย เพราะผมต้องเอาไปยื่นกับทางมหาวิทยาลัยที่ให้ทุนด้วย ผมเลยต้องกลับกรุงเทพฯ

พอบอกเรื่องนี้กับคุณธีและคนอื่นๆ ทุกคนก็พากันใจหายไปตามๆ กันที่ผมจะไป แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรด้วยรู้ดีว่าสักวันผมก็ต้องกลับ จะมีก็แต่ธารที่ไม่ใจหายไม่พอ ยังทำปากคว่ำตลอดเวลา ยิ่งใกล้วันที่ผมจะต้องกลับด้วยแล้ว ก็ยิ่งฟาดงวงฟาดงา หัวฟัดหัวเหวี่ยงจนใครก็เข้าหน้าไม่ติด แม้กระทั่งผม

ก็จะให้ทำไงได้วะ มันจำเป็นต้องกลับไปจริงๆ นี่หว่า

ผมเลยหยุดคุยกับธารไปก่อน ไว้ใกล้จะกลับแล้วค่อยไปปะเหลาะมันอีกที ทว่ายังไม่ทันที่ผมจะได้เริ่มอะไร มันก็จัดการเปิดฉากพูดกับผมก่อนแล้ว
อะไรไม่ว่า เก็บกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองด้วย พร้อมกับคำประกาศิต...
“ปิดเทอมแล้ว ธารจะไปกรุงเทพฯ กับพี่ด้วย”

เพิ่งจะปิดเทอมได้ไม่กี่วัน แต่ก็นั่นแหละ... ผมเลยต้องพามันกลับมาบ้านด้วยอย่างไม่มีทางเลือก แต่ก็ดี ผมเองก็ไม่อยากแยกกับมันตอนนี้สักเท่าไหร่ ตัวติดกันน่ะดีแล้วล่ะ เพราะอีกเดือนสองเดือน ผมก็ต้องไปเรียนต่อแล้ว

การกลับมาบ้านที่กรุงเทพฯ ของผมในครั้งนี้จึงไม่ได้มาแค่ตัวคนเดียว แต่มีของฝากจากพิษณุโลกมาฝากพ่อกับแม่อีกด้วย
ทันทีที่พ่อกับแม่ผมเห็นหน้าธาร ก็ทำหน้าสงสัยทันทีขณะที่ธารยกมือขึ้นไหว้อย่างเกร็งๆ
“หนุ่มที่ไหน อย่าบอกนะว่า...?” แม่เปิดฉากเป็นคนแรก ส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้ ก่อนจะพูดออกมาหน้าตาเฉย “ผัวของเหนือ?”
“แม่! ไม่ใช่ แฟนก็พอ” ผมโวยลั่น ขณะที่พ่อกับแม่ได้แต่หัวเราะร่วน
“เอ้าเหรอ แต่แหม ของฝากจากพิษณุโลกนี่กรุบกรอบน่าดูชมเลยนะ ขอแม่ลองชิมบ้างได้ปะ”
“แม่ พอเลย เหนือกับธารเพิ่งมาถึงเหนื่อยๆ แม่ก็เล่นอยู่ได้”
“เล่นอะไร แม่พูดจริง เออนี่ธาร เดี๋ยวแม่แนะนำน้องแสงใต้ให้รู้จัก เรายังไม่ได้เจอน้องแสงใต้เลยนี่เนอะ”
“แสงใต้?” ธารหันมามองผม ครางออกมาอย่างสงสัย
ผมยังไม่ทันจะได้ตอบเลยว่าแสงใต้เป็นใคร แม่ก็แทรกขึ้นมาแล้ว
“น้องของไอ้เหนือมันไง เดี๋ยวแม่ไปตามแป๊บ จะได้แนะนำให้รู้จัก” แล้วแม่ก็เดินหายออกไปจากห้องนั่งเล่น ทิ้งให้ธารหันมาถามผมอีกครั้ง
“พี่มีน้องด้วยเหรอวะ ไม่เคยเห็นบอก”
“ไม่มี มีที่ไหนล่ะครับ”
“ก็แม่พี่บอกว่าแสงใต้อะไรนี่เป็นน้องพี่”
“น้องที่ไหน นั่นมัน...”

ยังไม่ทันจะพูดจบ แม่ก็เดินกลับเข้ามาพร้อมไอ้แสงใต้ที่ส่งเสียงโหวกเหวกมาแต่ไกล ยิ่งเห็นผมยิ่งโหวกเหวกหนักจนแม่ต้องปล่อยมันลงพื้น ให้มันระริกระรี้กระดิกหางเข้ามาหาผม
“นี่ไงน้องแสงใต้ ทำความรู้จักกับพี่ธารสิลูก ผัวพี่เหนือ” ได้ทีแม่ก็แนะนำตัวหมาชิสุห์เป็นการใหญ่ ทำเอาธารที่มองหมาตัวนั้นวิ่งเข้ามาดีใจจนฉี่ราดตรงหน้าผมทำหน้าปูเลี่ยน
“แสงใต้นี่หมาเหรอพี่”
“อือ หมา ก็บอกแล้วว่าพี่เหนือไม่มีน้อง”
ผมทำหน้าเซ็งๆ ธารได้หัวเราะ ก้มลงไปทักทายไอ้แสงใต้ ขณะที่แม่ยังหยอกธารไม่เลิก ซ้ำยังเข้าไปแหย่ธารด้วยการหยิกแก้มอีก

มีความก้อร่อก้อติกแฟนลูกสูงมาก ทำเอาธารทำหน้าไม่ถูก ดูอึดอัดพร้อมกับหน้าแดงขึ้นมา ให้พ่อได้แก้ต่างให้

“แม่เค้าก็ขี้เล่นแบบนี้แหละ อย่าไปถือสา”
ธารเลยดูผ่อนคลายขึ้นมาบ้างที่พอจะเข้าใจได้ว่าครอบครัวผมเป็นยังไง ก็พ่อแม่ผมน่ะขี้เล่นกันอย่างกับอะไรดี  ไม่เคยปิดกั้นอะไรผมทั้งนั้น หนำซ้ำยังเป็นคนหัวสมัยใหม่ เข้าใจหัวอกวัยรุ่นเป็นอย่างดี พวกเพื่อนๆ ผมอย่างไอ้กั้งกับไอ้ยีนส์ถึงได้ชอบมาเที่ยวเล่นบ้านผมกันนัก ส่วนธารที่ไม่เคยสนิทสนมชิดเชื้อกับครอบครัวจะรู้สึกประหลาดก็ไม่แปลก พอปรับตัวได้ ถึงได้กระซิบกระซาบกับผม
“รู้เลยว่าพี่เพี้ยนได้ใครมา แม่พี่นี่เอง”
ผมหัวเราะร่วน ก่อนจะถูกแม่ไล่ให้เอาข้าวของขึ้นไปเก็บบนห้อง แล้วพักผ่อนกันก่อน ตอนเย็นจะพาไปกินอาหารนอกบ้าน
 



ธารใช้ชีวิตอยู่บ้านผมร่วมอาทิตย์ จากตอนแรกที่ดูเกร็งไปหมดทุกอย่างในช่วงแรก โดยเฉพาะเวลาอยู่ต่อหน้าพ่อแม่ผมที่ทำตัวสนิทสนมกับมันเกินเหตุ ทั้งที่เป็นการกระทำโดยปกติของพวกท่าน พอเริ่มคุ้นชิน ธารก็กลายเป็นลูกรักพอๆ กับไอ้แสงใต้ทันที ส่วนผมก็ตกกระป๋องดังเดิม ดูท่าจะมากกว่าเดิมด้วยเมื่อพ่อแม่ผมเริ่มเรียกธารว่า ‘น้องธาร’

เรียกหมาว่าน้องแสงใต้ไม่พอ เรียกธารว่าน้องธารด้วย ส่วนผมนี่เรียกจิกหัวว่าไอ้เหนืออย่างนั้นอย่างนี้

ตกลงใครเป็นลูกบ้านนี้กันแน่วะ!

แต่ผมก็ไม่อะไร ดีซะอีกที่ได้เห็นธารยิ้มออก ได้รับรู้ความอบอุ่นของการเป็นครอบครัวบ้าง ธารเลยมีท่าทีเอนอ่อนลงกว่าเดิมโดยพลันแม้ว่าผมจะไม่ค่อยมีเวลาให้เพราะต้องเดินเรื่องเอกสารเกือบทุกวันก็ตาม กว่าจะเดินเรื่องเอกสารเสร็จทั้งหมดก็ใช้เวลาร่วมสองอาทิตย์ วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เคลียร์ทุกอย่างได้เสร็จสิ้น ผมเลยเริ่มว่าง พลันตั้งใจว่าจะให้เวลาธารมากเป็นพิเศษ

ทว่าไม่ต้องรอให้ผมเป็นฝ่ายให้เวลามันแล้วล่ะ แค่มันรู้ว่าผมว่างแล้ว ก็เปิดฉากออดอ้อนทันทีที่ผมกลับมาถึงบ้าน และเตรียมตัวอาบน้ำเข้านอน ทว่ายังไม่ทันจะได้ทำอะไรเลย แค่เดินเข้าห้องมาเท่านั้น ธารก็คว้าตัวผมไปกอดแล้วลากไปที่เตียงเป็นที่เรียบร้อย
“เป็นอะไรครับ คิดถึงพี่เหนือเหรอ” ผมหยอกเมื่อเห็นธารกอดผมแน่นไม่ยอมปล่อย กอดอย่างเดียวไม่พอ ยังเริ่มรุงรัง มีความซุกไซ้ซอกคอด้วย
“อือ คิดถึง” ตอบทั้งที่ยังซุกหน้าอยู่ที่เดิม ซ้ำมือก็อยู่ไม่สุข เริ่มดึงชายเสื้อนักศึกษาของผมออกนอกกางเกง สอดมือเข้าไปด้านใน ลูบไล้ส่วนอ่อนไหวแผ่วเบา

อูย... อยู่ห่างกันครึ่งวันเอง อะไรจะคิดถึงมากปานนั้น

“เดี๋ยวนะน้องธาร พี่เหนืออาบน้ำก่อนได้มั้ย เหม็นนะ” ผมรีบท้วงก่อนอะไรๆ จะเลยเถิดไปมากกว่านี้
ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากจะนัวเนียกับมันหรอกนะ แต่ตัวเหนียวเกินกว่าจะให้มันแตะเนื้อต้องตัวต่างหาก
ทว่าธารไม่สนใจแล้ว ดึงผมเข้าไปจูบริมฝีปาก สบตานิ่ง พลางว่าออดอ้อน
“ไม่เป็นไร ต่อให้พี่ตกส้วมมา ก็ไม่รังเกียจ”

ว่าตกส้วมมันก็เกินไป แล้วที่พูดมานี่มันใช่เรื่องเป็นไปได้มั้ยฮะ!?

แต่ผมก็ไม่ได้ท้วงอะไร เมื่อธารเริ่มไล่พรมจูบไปที่ใบหู แล้วกระซิบแผ่วเบา
“ใกล้จะไปแล้ว ธารขอทำอะไรตามใจหน่อยได้มั้ย เลิกสั่ง เลิกบ่ายเบี่ยง เลิกให้ธารรอ ธารอยากจะทำตามใจตัวเองบ้าง”
พูดมาอย่างนี้ ผมก็ใจอ่อนยวบ ปกติผมก็ไม่ปฏิเสธหรอก แต่พักหลังๆ เวลามันเอาแต่ใจอะไร ก็จะถูกผมเบรกๆ อยู่บ้าง แต่วันนี้คงต้องยกให้วันนึง อ้อนขนาดนี้ ไม่ใจอ่อนก็ไม่ใช่แสงเหนือแล้ว
“เอาสิครับ น้องธารอยากทำอะไรล่ะ”
ธารไม่ตอบ ลุกจากเตียงไปตรงตู้เสื้อผ้า ค้นลิ้นชักอยู่นานก็หยิบเอาเนคไทนักศึกษาของผมที่ผมไม่ได้ใส่ไปออกมาถือ ผมเห็นแล้วก็เลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถามว่าคิดจะทำอะไร ทว่าธารก็ไม่พูด เพียงยกยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนเดินกลับมาปีนขึ้นเตียง
ปีนขึ้นเตียงอย่างเดียวไม่พอ กดผมให้นอนราบลงไป ขึ้นมานั่งทับช่วงล่างของผมเอาไว้ คลายเนคไทที่อยู่ในมือออก ก่อนจัดการรวบเอาข้อมือทั้งสองข้างของผมไปมัดเข้าหากัน
“อยากทำอย่างนี้”

ตอนนี้พูดแล้ว พูดพลางยิ้มกระลิ้มกระเหลี่ยไปด้วย ส่วนผมก็เบิกตาโตกับความแปลกใหม่ของน้องธารใจ เวอร์ชันโซ่ แส้ กุญแจมือทันที

โอ้ว! เดี๋ยวๆ มัดอย่างนี้นี่อยากจะได้อะไรแปลกใหม่ใช่มั้ย โถ แล้วก็ไม่บอกพี่เหนือ จะได้ไปหาเชือกยาวๆ มาให้ มัดแค่ข้อมือมันไม่เร้าใจ อยากเร้าใจต้องมัดแบบ BDSM อย่างที่ในหนังผู้ใหญ่ทำกันโน่น!

รัดให้ทุกซอกทุกมุม พร้อมกับฟาดแบบไม่รุนแรงด้วยนะ เร้าใจดี

แต่ต้องเก็บความหื่นลงไปก่อน มันกำลังหื่น ผมจะมาหื่นกว่ามันไม่ได้ เลยหยอกไปทีเล่นทีจริง
“ฮั่นแน่ คิดจะทำอะไรลามกกับพี่เหนือล่ะซี่”
ธารกัดริมฝีปากล่าง ยิ้มเขินๆ เล็กน้อย ขณะที่มือก็ค่อยๆ แกะกระดุมเสื้อนักศึกษาบนตัวผมทีละเม็ด
ไม่แกะเปล่า พอสาบเสื้อพ้นจากร่างกาย ก็จับข้อมือผมที่ถูกพันธนาการไปวางไว้เหนือหัวผม ขณะที่อีกมือวางนาบลงมากลางแผ่นอก ลูบไล้จนบางอย่างที่ไวต่อการสัมผัสชูชันขึ้นมา
“พี่ไปอเมริกาเมื่อไหร่ จำไว้ว่าพี่เป็นของธาร” ธารว่าเสียงเข้ม จ้องหน้าผมเขม็ง

ไม่รู้ว่าทำไมธารในตอนนี้ถึงได้ดูหล่อกว่าเดิมสักสิบเท่าได้
หล่ออย่างเดียวไม่เท่าไหร่ เร้าใจและฮ็อทกว่าเดิมนี่ทำเอาผมระทวยไปเลยทีเดียว

“จำได้อยู่แล้วครับ ถ้าไม่เป็นของน้องธาร พี่เหนือจะเป็นของใครล่ะเนอะ”
ยังจะติดตลก แต่ธารไม่ส่งเสียงหัวเราะใดๆ ออกมา ทำเพียงเหยียดยิ้มมุมปาก สายตาก็ดูแวววาวมากกว่าเดิม
ผมรู้สึกแล้วล่ะว่ามันต้องคิดจะทำอะไรแน่ แล้วก็จริงซะด้วยเมื่อจู่ๆ ริมฝีปากหนาก็จรดจูบลงมาบนปลายติ่งหู ขบเม้มเบาๆ ให้ผมได้สะดุ้งเฮือกเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว
“ตรงนี้ก็ของธาร” กัดเบาๆ แล้วก็พึมพำให้ได้ยิน
เส้นขนทุกเส้นลุกชันไปทั้งตัวเลย แต่ผมก็กัดฟันตอบรับไป
“ครับ พี่เหนือเป็นของน้องธารอยู่แล้วนะ ไม่ต้องห่วง”
ไม่รู้ธารฟังผมมั้ย ไม่เห็นจะตอบรับอะไรสักอย่าง เลื่อนริมฝีปากมาจูบเรียวปากผมเนิ่นนาน ผละออกมาได้ก็พึมพำประโยคเดิมอีก
“ตรงนี้ก็ของธารเหมือนกัน”
“ครับ...”
ผมครางรับ สายตาก็จับจ้องไปที่มัน ดูไปเรื่อยๆ ว่ามันจะทำอะไรต่อ ส่วนธารก็เลื่อนลงไปจูบซอกคอ ไล่ต่ำลงไปยังไหปลาร้า ปากก็พึมพำๆ ว่า ‘นี่ก็ของธาร ตรงนี้ก็ของธาร’
ผมไม่ได้ว่าอะไร กระทั่งมันเลื่อนตัวลงต่ำไปยังยอดอก ประทับจูบและดูดกลืนเสียเต็มแรงจนผมต้องบิดตัวหนี ถึงได้รู้ว่าคืนนี้มีความเสี่ยงเป็นอัมพาตมากกว่าเดิมหลายเท่าตัว
“นี่ก็ของธาร”
ไม่มีแรงจะพูดแล้ว ยิ่งเห็นมันไล่จูบไปยังหน้าท้อง และค่อยๆ ต่ำลงไปเรื่อยๆ ผมก็เริ่มควบคุมลมหายใจไม่ได้ หายใจหอบหนักยิ่งกว่าเมื่อมือหนาคว้าขอบกางเกงขาสั้นบนตัวผมดึงต่ำลงไปจนกางเกงบ็อกเซอร์โผล่
ตอนนี้ผมใจเต้นระทึกหนักเลย ธารไม่เคยเป็นแบบนี้ นี่ขายอ้อยขั้นเลเวลแม็กซ์มากๆ ก่อนที่ธารจะชะงักไว้เพียงแค่นั้น เงยหน้าขึ้นมาสบตาผม มองราวกับราชสีห์จ้องเหยื่อ พร้อมกับบอกว่า...
“ตรงนี้...ก็ของธารด้วย”

ขะ...ของธารทั้งตัวและหัวใจเลยจ้า! จะเอาเท่าไหร่ ไหนบอกพี่เหนือซิ เดี๋ยวไปกดเอทีเอ็มมาให้

หูย... หน่องธารคนเดิม เพิ่มเติมคือขายอ้อยหมดประเทศ ฮันเดร็ดเฉด ออฟ น้องธารไปเลย เห็นแล้วอยากจะกดมันแทน ไม่อยากให้มันกดละ คนบ้าอะไรมีความยั่วยิ้มได้ขนาดนี้

กูเคี้ยวซากอ้อยจนคางทูมถามหาแล้วแม่งเอ๊ย...

“ตรงไหนก็ของน้องธารทั้งนั้นแหละครับ อย่ามัวลีลา ทำเลย!”
ในที่สุดก็ข่มความหื่นของตัวเองไม่ได้ หื่นกว่ามันซะอย่างนั้น ธารหัวเราะร่วน ก่อนจะจัดการทุกอย่างให้ดำเนินไปอย่างที่ควรเป็น ปากก็พึมพำไปตลอดว่า...
“พี่เหนือเป็นของธาร... เป็นของธารคนเดียวตลอดไป”
“ครับ พะ...พี่เหนือรู้แล้ว” ผมครางขณะที่ร่างของเราทั้งคู่หลอมรวมเป็นหนึ่ง
ธารยิ้มให้ผม ก้มลงจูบเนิ่นนาน ก่อนจะผละมากระซิบบอกผม
“ธารรักพี่เหนือนะ รักมาก ดังนั้น ไม่ว่านานแค่ไหน ธารก็จะรอ”

ผมไม่พูดอะไรต่อ รู้สึกได้ลางๆ ว่าอีกครู่เดียว อัมพาตคงอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมแน่ แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงได้ยินดีกับการได้ยินคำพูดนั้น และยินดีกับการได้รับทุกความรู้สึกของธารที่มีต่อผมเหลือเกิน มันทำให้ผมมั่นใจได้ว่า ไม่ว่ายังไง ธารก็จะรักและรอผม ซ้ำทุกการกระทำของธารในทุกวันนี้มันก็บ่งบอกชัดเจนว่าธารรักผมมากเพียงใด แม้ว่าเราจะไม่มีหลักประกันอะไรเลยก็ตามว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ฝัน แต่ทุกอย่างมันราบรื่นเกินไป ราบรื่นเกินจนผมกลัว

กลัวว่าผมต้องเสียธารไปสักวัน

คิดๆ ดูแล้ว ผมนี่โคตรเห็นแก่ตัวเลยนะ ถึงจะเคยเป็นฝ่ายให้ธารมาก่อนก็เถอะ แต่ตอนนี้มีเพียงผมที่เอาแต่ได้อยู่ฝ่ายเดียว ทว่าถึงอย่างนั้นผมก็ยังหวัง…

หวังว่าน้องธารจะอดทนรอพี่เหนือได้ ไม่เปลี่ยนใจไปจากกันก่อนน่ะนะ
หวังว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับผมในตอนนี้มันจะไม่ใช่แค่ความฝันที่นอนหลับและพอตื่นขึ้นมาก็หายไป
หวังว่าจะไม่ใช่ความสุขเพียงชั่วข้ามคืนที่เข้ามาแล้วก็หายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น
หวังว่าคำพูดของธารที่บอกว่ารักกันในวันนี้มันไม่ใช่เพียงลมปากเปล่าๆ ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเรื่องจริง

หวังจากใจจริงๆ...
----------------------------------------
กลับมาแล้วค่ะ มาตามคำเรียกร้อง จริงๆ ที่หายไป หนูแดงไปวุ่นวายกับการเคลียร์ต้นฉบับและเรื่องอื่นๆ ของหนังสือเซ็ทแก๊งเกรียนเอเลี่ยนอยู่ ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะที่มีความดอง ไม่มีเวลาเขียนจริงๆ TT
ตอนนี้ปูทางมาม่าระลอกสุดท้ายไว้แล้วล่ะ มีอีกระลอก เดี๋ยวจะจบละ แรกๆ มีความตลกรับประทาน หลังๆ เริ่มมีความม่า กร๊ากกก
จริงๆ ก็ไม่ได้ม่าอะไรหรอกนะ ช่วงหลังเป็นโทนอบอุ่นมากกว่าค่ะ จะจบแล้ว อีก 2 ตอนเท่านั้น ส่วนพี่ดื้อของเรา...หนีไปลาวแบ้วววว น่าสงสารเหลือเกิน เจอประธานสมาคมรักษาพันธุ์แรดอย่างพี่เหนือหักอก 555
ส่วนใครที่เข้ามาถาม เข้ามาคะยั้นคะยอ เข้ามาบีบคอบังคับ ขอร้องวิงวอน ฯลฯ เรื่องของจอมแก่นกับโรมที่หนูแดงบอกว่าจะเขียนแค่ตอนพิเศษเท่านั้น คือบั่บว่า...

เขียนก็ล่ายยยย เอาไปเลยเซ็ทพี่น้องสามจอม ถ้าเขียนก็คงจะเขียนไล่ตามเรื่องแบบนี้นะคะ มาเมื่อไหร่ไม่รู้ ตอนนี้คิวงานเยอะมาก จะทยอยๆ กันมา สลับกับเรื่องอื่นๆ ไปแล้วกันค่ะ มีความเขียนไม่ทัน แต่เขียนแน่นอน ส่วนเรื่องตีพิมพ์อย่าเพิ่งไปพูดถึง ยังไม่รู้ชะตากรรม แต่มีหนังสือแน่นอนค่ะ ไม่ออกกับ สนพ. ก็ออกเองนี่แหละ เดี๋ยวจะมาอัพเดตข่าวอีกทีน้า XD
ปล. อ่านแล้วส่งฟีดแบ็คกันให้หายคิดถึงด้วยเน้อ หลังจากนี้หนูแดงคงหายหน้ากันไปอีกสักอาทิตย์ถึงจะมาอัพตอนใหม่ ขออภัยในความดองด้วยค่ะ TT

[retrot]

ชื่อตอนไม่ส่อถึงความมาม่าไปหรอคะ 55555555 TT

[magarons]

น้องเหนือคือความดีงามมมม ทำไมมันแจ่มแบบนี้ อูวววว

[Jibbubu]

จะว่าไปเราไม่ค่อยกลัวว่าธารจะมีใครนะแต่เรากลัวพี่เหนือจะนอกใจธารมากกว่าอ่ะ เพราะความแรดของพี่เอง