ธารใจ ตอนพิเศษ 2: รักคนแก่ต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกายโลกของผมเหมือนหยุดหมุนเมื่อได้ยินหมอที่ดูแลอาการป่วยของคนที่ผมรักมากที่สุดบอกว่าหมดหนทางจะรักษาแล้ว ผมใจหายวาบ ทำอะไรไม่ถูกทันทีที่ได้รับรู้ว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงให้หลัง คนที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียงจะหายไปตลอดการ ก่อนจะเดินไปทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง ยื่นมือสั่นเทาไปคว้ามือตอบแห้งของเขามากุมไว้ ขณะที่ดวงตาไร้ประกายของเจ้าของมือจะปรายมามองผมให้ผมได้เรียกชื่อเขาเบาๆ
‘พี่เหนือ...’
‘นะ...น้องธาร’ น้ำเสียงแหบหลุดออกมาจากริมฝีปากแห้งผาก ก่อนจะตามมาด้วยการไออีกระลอกใหญ่จนผมต้องบีบมือเขาแน่นพร้อมกับความรู้สึกรวดร้าวในใจที่ไม่อาจช่วยเหลือเขาได้เลย นอกจากเรียกชื่อเขาขึ้นมาอีกครั้งเท่านั้น
‘พี่เหนือ...’
‘พะ...พี่เหนือคงไม่รอดแล้ว’ หยุดไอได้ พี่เหนือในสภาพเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกก็บอกผมอีกครั้ง ยิ่งทำให้ผมใจไม่ดีเข้าไปใหญ่
‘มะ...ไม่ พี่ต้องอยู่กับธารนะ ห้ามทิ้งธารไปไหน เข้าใจมั้ย’ ผมรีบละล่ำละลักบอก
ทว่าเหมือนพี่เหนือจะแทบไม่ได้ยินสิ่งที่ผมพูดแล้ว เพราะพอสิ้นเสียงผม สายตาเขาก็เลื่อนลอย แล้วก็พูดอะไรที่ผมได้ยินไม่ค่อยชัดออกมา
‘ถะ...ถ้าพี่ตาย เผากงเต้กรูปน้องธารมาให้พี่เหนือด้วย เดี๋ยวคิดถึง...อึ้ก...’
ผมจับใจความได้แหละ มันชวนน่าหงุดหงิดสักหน่อยที่จะตายอยู่แล้วยังมาห่วงอะไรบ้าบอคอแตกอยู่ได้ แต่อะไรก็ไม่สำคัญเท่าพอพูดจบ พี่เหนือก็แน่นิ่งไป เป็นสัญญาณให้ผมรู้ว่าเขาไม่อยู่กับผมอีกแล้ว
เท่านั้นมือไม้ที่จับพี่เหนืออยู่ก็สั่นเทา ผมมองร่างไร้วิญญาณนั่นอย่างไม่เชื่อสายตาว่าวันที่ผมต้องสูญเสียคนที่รักที่สุดอีกคนหนึ่งไปจะมาถึงเร็วโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนผมจะเริ่มโวยวายราวกับโลกถล่มลงมาตรงหน้า
‘พะ...พี่เหนือ... พี่เหนือ! พี่จะมาตายแบบนี้ไม่ได้นะ อยู่กับธารสิ! อยู่กับธาร!’
โวยวายไปก็เท่านั้น พี่เหนือไม่ฟื้นขึ้นมา หมอและพยาบาลกรูเข้ามาดึงผมออกจากร่างไร้การเคลื่อนไหวนั้นเพื่อให้สงบจิตสงบใจ แต่ผมไม่มีสติมากพอแล้ว สายตาเอาแต่จับจ้องร่างนั้นที่กำลังถูกพาออกไปยังห้องดับจิต น้ำตามากมายไหลอาบแก้ม ขณะที่ปากก็ยังร้องเรียกชื่อไม่หยุด
‘พี่เหนือ! พี่เหนือ!’
เฮือก!
ผมกระเด้งตัวขึ้นจากเตียงสุดแรงด้วยตกใจ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองอย่างโล่งใจเมื่อตระหนักได้ว่าภาพพี่เหนือบนเตียงที่ถูกเข็นไปยังห้องดับจิตเป็นแค่ความฝัน เพราะพอผมปรายตาไปมองยังพื้นที่บนเตียงข้างๆ ก็ยังเห็นพี่เหนือนอนหลับอุตุอยู่ กรนไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยแม้แต่น้อยว่าเมื่อครู่เป็นชนวนเหตุทำให้ผมเสียขวัญแค่ไหน พลันผมก็หัวเสียขึ้นมาที่ดันฝันบ้าบอจนเผลอร้องไห้ออกมาจริงๆ ซะนี่
ตั้งสติได้ ผมก็ทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง ตะแคงข้าง พาดแขนไปรั้งตัวพี่เหนือมากอดแน่นเป็นการปลอบใจตัวเองว่าจริงๆ แล้วเขายังอยู่กับผม ยังไม่ได้จากผมไปไหน ทว่าการรั้งตัวพี่เหนือไปกอดแน่นกลับเป็นการปลุกให้เขาตื่น ยกมือมาจับแขนผมที่อยู่บนตัวเขาแล้วพึมพำ
“ตื่นแล้วเหรอน้องธาร ทำไมวันนี้ตื่นเร็วจัง นาฬิกายังไม่ปลุกเลย”
ผมมองเลยไปยังนาฬิกาดิจิตอลที่โต๊ะข้างเตียงซึ่งอยู่ทางฝั่งพี่เหนือ เห็นบอกเวลาใกล้หกโมง ผมก็ซุกหน้าลงบนไหล่เล็ก
“งั้นพี่ก็นอนต่อสิ ธารแค่อยากกอดพี่เฉยๆ”
“หืม? วันนี้ทำตัวแปลกๆ นะ เป็นอะไร ฝันร้ายเหรอ”
พี่เหนือว่าอย่างรู้ทัน ผมเลยพยักหน้ารับเบาๆ ให้เขาได้หัวเราะแล้วพลิกตัวมาประจันหน้ากับผม ยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ พลางปลอบโยน
“โอ๋ๆ ขวัญเอ๊ยขวัญมา นอนต่อนะน้องธาร พี่เหนือยังง่วงอยู่เลย”
ปลอบมาอย่างนี้พร้อมน้ำเสียงงัวเงีย ผมเลยไม่อ้อนต่อ ปล่อยให้พี่เหนือได้นอนเพราะเมื่อคืน เหมือนว่าเขาจะนอนดึกด้วย ถ้าจำไม่ผิดก็ตีสองตีสามได้มั้ง เห็นว่านั่งเขียนบทความวิชาการอะไรสักอย่างอยู่
ทว่าพอถึงเวลาตื่น พี่เหนือที่ปกติจะรีบลุกทันทีที่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ ก็กลายเป็นว่าไม่ยอมลุก ตื่นมาตั้งปลุกใหม่ เลื่อนไปห้านาทีบ้าง สิบนาทีบ้าง ทำอยู่อย่างนี้หลายรอบ ผมที่ลุกไปล้างหน้าล้างตา ซื้อข้าวเช้าจนกลับมาที่คอนโดฯ เรียบร้อยเห็นแล้วก็อดบ่นไม่ได้
“พี่จะตั้งปลุกอีกกี่รอบถึงจะลุกเนี่ยฮะ นี่จะเจ็ดโมงแล้วนะ ไหนว่าวันนี้มีประชุมอาจารย์ตอนเช้าไง”
บ่นไปก็ไม่ได้ทำให้พี่เหนือลุกจากเตียงได้เลย หนำซ้ำยังจะตลบผ้าห่มมาคลุมโปงอีกต่างหาก
“ขออีกห้านาทีนะ ยังง่วงอยู่เลย”
ไม่รู้ได้ยินเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว นี่ผ่านมาจะเป็นชั่วโมงแล้วเถอะ ยังไม่ลุกเลย
เท่านั้นผมก็วางของที่ซื้อมาในมือลง ตรงเข้ามากระชากผ้าห่มออก แล้วเรียกพี่เหนืออีกครั้ง
“ไม่มีห้านาทีแล้ว ลุก!”
คนใต้ผ้าห่มขดตัวเป็นกุ้งทันทีที่ไอเย็นของเครื่องปรับอากาศปะทะผิวเนื้อ ผมเลยคว้ารีโมทไปปิด ก่อนจะถลาไปคว้าแขนอีกฝ่ายดึงให้ลุกขึ้น
“ลุกได้แล้ว ไปอาบน้ำ จะสายแล้วเนี่ย”
ความจริงไม่ต้องรีบก็ได้ มหาวิทยาลัยก็อยู่แค่นี้ ห้านาทีก็ถึงตึกคณะแล้ว แต่ผมกลัวว่าถ้าพี่เหนือยังอ้อยอิ่งอยู่อย่างนี้ มีหวังได้ไปสายจริงๆ แน่
แต่ถึงจะดึงยังไง พี่เหนือก็ไม่ยอมลุก ร่างอ่อนปวกเปียกไหลไปตามแรงโน้มถ่วงโลก ปากก็พูดว่าขออีกห้านาทีๆ จนผมชักหงุดหงิด
คนบ้าอะไรมันจะไร้กระดูกได้ขนาดนี้!
“พี่เหนือ ถ้าไม่ลุก ธารอุ้มนะ”
“อือ อุ้มหน่อย” แทนที่จะปฏิเสธ ดันชูแขนทั้งสองข้างขึ้นเป็นเชิงให้ผมอุ้มอีก
ผมถอนหายใจออกมาเต็มแรง ก่อนจะดึงแขนสองข้างนั้นมาคล้องคอตัวเอง แล้วสอดมือเข้าใต้รักแร้เพื่อพยุงพี่เหนือขึ้น หากแต่...พยุงขึ้นมาได้ ผมก็เซถลาจนเกือบล้ม
นะ...หนักจังวะ ไม่ยักจะรู้ว่าพี่เหนือตัวหนักขนาดนี้
สุดท้ายก็ได้แค่พยุงลงมายืนบนเตียง ก็แม่ง ใครจะไปอุ้มไหววะ ขืนอุ้ม มีหวังได้หลังหักแหง
“ไหนว่าจะอุ้มพี่เหนือไง” และเพราะไม่อุ้ม พี่เหนือก็ส่งเสียงกระเง้ากระงอดพร้อมกับใบหน้าง่วงๆ
ตัวหนักขนาดนี้ ใครจะไปอุ้มวะ!
ผมกลอกตากับท่าทางปัญญาอ่อน พลันตรงเข้าไปจับพี่เหนือถอดเสื้อ กะไล่ให้ไปอาบน้ำ ปากก็บ่นไปด้วย
“เลิกเล่นซะทีพี่น่ะ ไปอาบน้ำได้แล้ว ถ้าไม่อาบน้ำก็ล้างหน้าแปรงฟันอย่างเดียวพอ เสร็จแล้วจะได้รีบมากินข้าว”
พี่เหนือก็ยังงึมงำงอแงไปเรื่อย ท่าทางดูแปลกๆ เหมือนกัน ปกติไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้ ก่อนผมจะเอะใจว่าพี่เหนือผิดปกติเมื่อมือสัมผัสเข้ากับลำตัวของเขา ไออุ่นร้อนผะผ่าวทำให้ผมต้องย่นคิ้วฉับพลัน
“ตัวรุมๆ ไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย ธารบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าทำงานดึกติดกันหลายๆ คืน ไม่สบายเลยเห็นมั้ยเนี่ย”
พี่เหนือหยุดง้องแง้งทันที เหลือบมองหน้าผมแล้วก็ทำท่าเหมือนสบายดีสุดชีวิต
“ไม่ได้เป็นอะไรครับ พี่เหนือปกติดี แค่เพลียๆ เท่านั้นเอ๊ง”
ปลายเสียงขึ้นสูงด้วย ที่ทำแบบนี้คงเพราะรู้ชะตากรรมแหละว่าถ้ายอมรับว่าป่วย เดี๋ยวต้องถูกผมบ่นยาวแน่นอน แต่ถึงจะปฏิเสธ ก็ไม่รอดการถูกผมบ่นหรอก
ทว่าพอผมตั้งท่าจะเทศนาเท่านั้น พี่เหนือก็เปลี่ยนเรื่องกะทันหัน
“เอ้อ จะสายแล้วนี่นา เดี๋ยวพี่เหนือรีบไปอาบน้ำก่อนดีกว่าเนอะ เดี๋ยวสายๆ”
แล้วก็เดินโซเซไปยังห้องน้ำ ทิ้งให้ผมมองตามหลัง สายตาก็ไล่ปราดพินิจสภาพร่างกายของพี่เหนือไปด้วย
ไม่รู้นะ ผมว่าช่วงนี้พี่เหนือสุขภาพไม่ค่อยดียังไงไม่รู้ ตั้งแต่เป็นอาจารย์ประจำมาได้เกือบปี และทำงานดึกดื่นเกือบทุกวัน เขาก็เหมือนจะน้ำหนักขึ้น ขึ้นถึงขนาดเริ่มมีพุงกะทิน้อยๆ ชนิดสังเกตเห็นด้วยตาได้แล้ว ซิกแพ็คอะไรที่เคยมีเมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้ไม่รู้ว่าหายไปไหนหมด ก็อย่าว่า ไม่ได้ออกกำลังกายเลยนี่ ตื่นเช้าไปทำงาน กลับมาถึงคอนโดฯ ก็กินกับทำงาน เสร็จแล้วก็เข้านอน เสาร์-อาทิตย์ก็ทำงาน ถ้าว่างก็เอาแต่นอนอย่างเดียว ไม่อ้วนก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว ถึงจะไม่ได้อ้วนออกข้างอะไรก็เถอะ แต่เริ่มมีพุงก็ถือว่าไม่ธรรมดาแล้วล่ะ อะไรไม่ว่า ที่น่าเป็นห่วงกว่าความอ้วนคือภูมิแพ้ที่เป็นโรคประจำตัวของเขาก็เริ่มออกอาการ เห็นชัดๆ เลยคือใต้ตาที่คล้ำขึ้น กับอาการออฟฟิศซินโดรมที่หลายครั้งจะได้ยินเขาบ่นว่าปวดหลัง ปวดต้นคอหลังจากนั่งทำงานตอนกลางคืนนานๆ
คิดแล้วก็เป็นห่วงขึ้นมา กอปรกับการที่ผมฝันเห็นเขาป่วยตายต่อหน้าเมื่อคืน ผมก็ยิ่งใจไม่ดี
สงสัยหลังจากนี้ ผมคงต้องบังคับให้พี่เหนือออกกำลังกายบ้างแล้วล่ะ ไว้เย็นนี้ พี่เหนือกลับมาแล้วค่อยคุยกันก็แล้วกัน
คิดแล้ว ผมก็ตั้งท่าจะเดินออกจากห้องไปบ้าง กะจะไปเทโจ๊กใส่ชามเตรียมไว้ให้ พี่เหนืออาบน้ำเสร็จแล้วจะได้ออกมากินเลย ทว่าพี่เหนือที่เดินนำหน้าผม จู่ๆ ก็เกิดอาการเซถลา ทรงตัวไม่อยู่ ล้มคว่ำไปซะอย่างนั้น ทำเอาผมเบิกตาโต แหกปากลั่นด้วยความตกใจทันที
“พี่เหนือเป็นอะไร!”
ไม่รอช้า ปรี่เข้าไปประคองด้วย ขณะที่พี่เหนือยกมือขึ้นคลึงขมับตัวเองเป็นพัลวัน
“หน้ามืดหรืออะไรเนี่ยพี่ จู่ๆ ก็ล้ม เป็นอะไร” ผมละล่ำละลักถามด้วยเป็นห่วงสุดชีวิต
ตอนแรกก็ไม่คิดว่าพี่เหนือจะเป็นอะไรร้ายแรง เดาเอาว่าคงเป็นเพราะเขาพักผ่อนไม่เพียงพอ เลยหน้ามืด หากแต่ผิดคาดเมื่อพี่เหนือปรือตามองผม ทำท่าเหมือนจะตายให้ได้ ก่อนยื่นมือสั่นเทามาแตะข้างแก้มผมเบาๆ
“นะ...น้องธาร พี่เหนือว่า...พี่เหนือคงไม่รอดแล้ว มะ...เมื่อวันก่อนพี่ไปหาหมอมา”
ปะ...ไปหาหมอมา? ไปหามาเมื่อไหร่ ทำไมผมถึงไม่รู้!?
ใจหายวาบทันที ก่อนรีบถามออกไปอย่างร้อนรน ไอ้เรื่องที่เขาไปหาหมอโดยที่ผมไม่รู้นี่ช่างหัวมันไปก่อน ไว้ค่อยถามทีหลัง
“ละ...แล้วหมอบอกว่าพี่เป็นอะไร”
ถามไป ความกังวลก็กัดกินจิตใจไปทีละนิด กังวลจนเหงื่อกาฬไหลไปทั้งกาย กลัวว่าพี่เหนือจะเป็นอะไรร้ายแรง ยิ่งภาพความฝันที่ผมสูญเสียพี่เหนือไปพร่างพรายในจิตใต้สำนึกระลอกที่สองด้วยแล้ว ผมก็ยิ่งใจไม่ดี ขณะที่พี่เหนือไอโขลกเป็นการใหญ่ ทำให้ผมแทบคุมสติตัวเองไว้ไม่ได้
“พี่บอกธารสิว่าหมอบอกว่าพี่เป็นอะไร ธารจะได้ดูแลพี่ให้ดีกว่านี้!”
รู้สึกเหมือนจะสูญเสียจริงๆ และรู้สึกเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อริมฝีปากสีชมพูแห้งผากขยับขึ้นมาเล็กน้อย
“หมอ...หมอบอกว่าพี่เหนือป่วยเป็น...”
“เป็น?”
ลุ้นระทึกสุดๆ พี่เหนือแม่งก็ไม่พูดซะที พูดๆ หยุดๆ อยู่ได้
“เป็นอะไร บอกมาเร็วๆ!”
ผมหมดความอดทนในการรอ แผดเสียงเค้นถามขึ้นมาจนได้
“พี่เหนือป่วยเป็นโรค...ปอด”
ได้ยินแล้ว โลกทั้งโลกของผมก็เหมือนจะถล่ม ผมเผลออ้าปากค้าง ใจตกไปอยู่ยังตาตุ่ม กำลังจะถามออกไปแล้วว่ามันร้ายแรงแค่ไหน ถึงตายได้มั้ย หากแต่พี่เหนือก็แทรกขึ้นมาก่อน และแน่นอนว่าคำพูดนั้นแทบทำให้ผมอยากจะอุ้มเขาขึ้นมา แล้วจับโยนออกนอกหน้าต่างให้ดิ่งไปกระแทกพื้นชะมัด
“ปอดเธอมาตะลื้ม...ปลื้มเธอมาตลอด ฮิ้ววว”
ฮิ้วบิดาพี่เถอะ! มันใช่เรื่องจะมาล้อเล่นมั้ยวะ
ผมทำหน้าเซ็งโดยพลัน ขณะที่พี่เหนือสนุกใหญ่ แล้วก็เปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นว่าผมชักสีหน้า
“ไม่ทำหน้าแบบนี้น่า พี่เหนือเห็นน้องธารเครียดๆ ก็เลยเล่นมุขเท่านั้นเอง จริงๆ แล้วพี่เหนือไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ แค่เป็นไข้”
“ไข้อะไร”
“ไข้เธอไม่ดาด...ขาดเธอไม่ได้ เอิ้ววว”
เดี๋ยวก็กระทืบแม่งซะหรอกไอ้แก่นี่!
ผมข่มใจสุดชีวิตที่จะไม่โมโหใส่พี่เหนือ ก็ดูสีหน้าพี่เหนือตอนนี้สิ ถึงจะเล่นไม่เลิก แต่หน้าอย่างซีดเลยเถอะ เหงื่อเม็ดเป้งก็ผุดออกมาเต็มหน้าด้วย ดูยังไงก็ป่วยแน่นอน เดาไปแล้วล่ะว่าเป็นไข้แน่ๆ
“พี่เหนือ เอาจริงๆ ตกลงพี่เป็นอะไร” ผมชักไม่สนุกด้วยละ ถามเสียงเข้มออกมา
พี่เหนือหยุดหัวเราะกับมุขเสี่ยวๆ ของตัวเอง ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
“โอเค อันนี้ซีเรียสจริงจังเลยนะ พี่เหนือไปหาหมอมาแล้วล่ะ ตกลงหมอบอกว่าพี่เหนือเป็น...”
เอาอีกละ มาอีหรอบเดิมอีกละไอ้เว้นจังหวะให้ผมลุ้นเนี่ย
“เป็นอะไร” ผมพ่นลมออกมาเต็มแรง ก่อนที่พี่เหนือจะพูดว่า...
“เป็นโรคไต... ไตหาหัวจาม ตามหาหัวใจ อิอิ”
จะใส่อิอิตามหลังมาเพื่ออะไร มันไม่ได้ทำให้ความอยากกระทืบพี่ลดลงหรอกนะเว้ย!
“พี่เหนือ ธารไม่เล่นนะ บอกมาซะทีว่าเป็นอะไร มัวเล่นอยู่ได้ เป็นห่วงเห็นมั้ยเนี่ย” ผมเข้าโหมดซีเรียสซะเลย เผื่อว่าพี่เหนือจะได้หยุดล้อเล่นสักที
ทว่าพี่เหนือก็ยังเป็นพี่เหนือ สิ้นเสียงผม เขาก็ทำท่าทางเหมือนสลดอะไรสักอย่าง ก่อนยกมือขึ้นไปกุมหน้าท้องที่ป่องขึ้นมานิดๆ พลางว่า
“จริงๆ แล้วพี่เหนือท้อง”
กระทืบแม่งซะเลยดีมั้ง กวนตีนงี้ชักทนไม่ไหวแล้ว!
แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้น เพราะสิ่งที่ผมทำคือการพ่นลมหายใจออกมาเต็มแรง แล้วว่าออกมาอย่างระอา
“พี่เหนือ...อสุจิไม่ปฏิสนธิกับขี้มั้ย พี่ไม่ได้ท้อง พี่ลงพุง เลิกเล่นได้แล้ว”
พี่เหนือดูอึ้งไปทันทีที่ได้ยินผมพูดประโยคนั้น ก่อนจะว่าออกมาอย่างไม่เชื่อหู
“หยาบคาย”
“จะหยาบคายมากกว่านี้ด้วยถ้าพี่ไม่ยอมบอกซะทีว่าเป็นอะไร”
“ก็บอกแล้วไงว่าพี่เหนือท้อง... ท้องจริงๆ นะ”
ยัง...ยังไม่หยุดอีก!
ผมมองพี่เหนืออย่างรำคาญ แล้วว่าเนิบๆ
“พี่ไม่ได้ขี้มากี่วันแล้ว”
คราวนี้ พี่เหนือหลุดหัวเราะลั่น
“หยาบคายไม่พอ สกปรกด้วย หยะแหยง แล้วนี่ลงพงลงพุงอะไร เค้าเรียกว่าหุ่นเสี่ย” พูดไป ก็จับพุงกะทิตัวเองเล่นไป ผมเห็นแล้วก็ชักหงุดหงิดขึ้นมาจริงๆ ละ
“อ้วนก็คืออ้วน หุ่นเสี่ยอะไร แล้วตกลงพี่เป็นอะไรเนี่ย บอกมาซะที!”
พี่เหนือหยุดเล่นฉับพลัน ดันตัวขึ้นนั่งแล้วยอมบอกผมแบบจริงจัง
“พี่เหนือเป็นไข้หวัดน่ะครับ เมื่อวานก่อนรู้สึกเจ็บคอเลยคิดว่าน่าจะป่วย เลยรีบไปหาหมอ ขอยามากินดักไว้ก่อน ที่ไม่บอกน้องธารก่อนก็เพราะไม่อยากให้เป็นห่วงน่ะ เห็นว่าไม่ได้หนักหนาอะไร แต่กินแล้วก็ไม่ช่วยอะไรเท่าไหร่ สุดท้ายก็ป่วยอยู่ดี แหะๆ” พูดไปก็ลูบหัวตัวเองป้อยๆ
แต่ไอ้การทำท่าเหมือนสำนึกผิดมันไม่ได้ช่วยทำให้ผมหายหงุดหงิดได้แม้แต่น้อย รังแต่จะหงุดหงิดเพิ่มด้วย
นี่พี่เหนือเห็นผมไม่สำคัญหรือไงวะ เป็นอะไร ทำไมไม่บอก! แล้วนี่เคยฟังผมบ้างมั้ย เคยบอกว่าพักผ่อนไม่พอแล้วระวังจะป่วย ก็ยังดันทุรังนอนน้อยอยู่นั่น เป็นไงล่ะทีนี้ ป่วยจริงๆ เลยเห็นมั้ยแม่ง!
ผมอยากจะโวยใส่เขานะ แต่เห็นท่าทางอ่อนเพลียของเขาแล้วก็กลั้นใจกลืนความหงุดหงิดลงไป ถอนหายใจแล้วออกปากสั่งแทน
“พี่เหนือ โทรไปลางานเดี๋ยวนี้ วันนี้ไม่ต้องไปสอน หยุดพัก”
พี่เหนือทำหน้ายู่ขึ้นมาทันที พลันแย้ง
“แต่ว่าพี่เหนือมีประชุม...”
“ป่วยแล้วจะฝืนทำไม เดี๋ยวก็เป็นหนักหรอก สุขภาพพี่สำคัญกว่า เรื่องประชุมเอาไว้ค่อยไปตามสรุปการประชุมเอาทีหลังก็ได้ โทรไปลาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นธารจะโทรไปให้เอง”
ผมว่าเขารู้ว่าถ้าผมเป็นคนโทรไป จะต้องเป็นเรื่องราวใหญ่โตแน่ เขาเลยยู่ปากขัดใจ ก่อนจะรับโทรศัพท์จากผมที่ส่งให้ไปกดโทรหาเพื่อนอาจารย์แล้วแจ้งว่าขอลาเพราะป่วยกะทันหัน ลางานเสร็จ ก็บ่นพึมพำไปเรื่อยว่าผมทำเสียงาน ผมนี่อยากจะเอาโจ๊กบนโต๊ะราดใส่หน้านัก
คนที่ทำเสียงานน่ะ ตัวพี่เองต่างหากเว้ย ถ้ารู้จักแบ่งเวลามาพักผ่อน ไม่บ้าโหมงานหนักขนาดนี้ ก็คงไม่ป่วยจนต้องหยุดพักหรอก!
แต่ผมทำอะไรได้มั้ยล่ะ... ไม่ ได้แต่พยุงพี่เหนือมานั่งที่โต๊ะ บังคับให้กินมื้อเช้า กินยา แล้วก็ปล่อยให้นอน ก่อนผมจะไปเอาผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ ขณะเช็ดตัวไป พี่เหนือก็มองผมพลางอมยิ้ม พลันโพล่งขึ้นมา
“น้องธารดูแลพี่เหนือดีจังเลย”
“ถ้าไม่ใช่พี่ก็ไม่ดูแลหรอกเว้ย ทีหลังอย่าทำงานจนป่วยอีกรู้มั้ย” ผมว่าเสียงดุ แต่ก็ไม่ได้ทำให้พี่เหนือหุบยิ้มได้ แถมไม่ตอบคำถามผมด้วย เอาแต่ยิ้มอยู่นั่น ก่อนจะว่าเนิบๆ
“เดี๋ยวนี้เด็กน้อยของพี่เหนือโตพอที่จะดูแลคนอื่นได้แล้วสินะ นึกถึงตอนที่เราเจอกันใหม่ๆ เนอะ ตอนนั้นน้องธารต้องให้พี่เหนือดูแลอยู่เลย น่าร้าก ตอนนี้น่ารักกว่าอีก เป็นห่วงพี่เหนือด้วย มันเขี้ยวๆ” แล้วก็เอื้อมมือมาดึงแก้มผมหน้าตาเฉย
ดูแม่ง ขนาดไม่สบายยังเล่นไม่เลิก แต่ก็เอาเถอะ ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว
“ถ้าไม่อยากให้ธารเป็นห่วงก็อย่าทำแบบนี้อีก ธารไม่ชอบ จะรักธารน้อยลงก็ได้ แต่พี่ต้องรักตัวเองมากๆ ถ้าพี่เป็นอะไรไป ธารจะอยู่ยังไง คิดบ้างสิวะ”
“คร้าบๆ รู้แล้วคร้าบน้องธาร แหม ได้ทีสั่งใหญ่เลยนะ”
“ก็ดูพี่ทำตัวดิ ใครบ้างวะจะไม่เห็นห่วง ไม่ดูแลสุขภาพตัวเองตั้งแต่ตอนนี้ เดี๋ยวอีกหน่อยก็ป่วยเป็นโน่นนี่มากกว่าเดิม อะไรไม่ว่า พี่เริ่มมีพุงแล้ว อยากแก่แบบหัวล้านไม่พอ แต่ลงพุงด้วยนักหรือไง อายุใกล้จะสามสิบแล้วมันลดน้ำหนักยากนะเว้ย ถึงจะเพิ่งอายุย่างเข้ายี่สิบหกก็เถอะ แต่ถ้าปล่อยปะละเลยตัวเองแบบนี้ อีกหน่อยได้เผละแน่”
อุตส่าห์คิดว่าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว แต่ผมก็อดบ่นไม่ได้ ก็พี่เหนือน่ะ เป็นคนประเภททำอะไรจริงจังขึ้นมาแล้ว ก็จะจดจ่ออยู่แต่กับสิ่งนั้นจนละเลยสิ่งที่ควรใส่ใจไป อย่างเช่นสุขภาพตัวเองเนี่ย ผมรู้ว่าบ่นไป พี่เหนือก็ไม่สนใจหรอก เลยต้องเอาเรื่องภาพลักษณ์มาพูดด้วยเพราะรู้ว่าพี่เหนืออ่อนไหวกับเรื่องนี้
และก็ได้ผลดังคาดเมื่อมือพี่เหนือที่ดึงแก้มผมอยู่ออกแรงมากกว่าเดิมให้ผมร้องโอ๊ย แล้วก็บ่นอีก
“หยาบคายอีกละ ทำไมครับ ถ้าพี่เหนือหัวล้าน มีพุงแล้วจะไม่รักเหรอ”
“รัก แต่พี่อยากเป็นแบบนั้นหรือไง สุขภาพไม่ดี ตายก่อนธารอีก อายุมากกว่าก็เสี่ยงตายก่อนอยู่แล้ว จะรีบทำให้ตัวเองตายเร็วกว่าเดิมทำไม อยู่ให้ธารรักนานๆ หน่อยสิ เดี๋ยวหายป่วยแล้ว ไปออกกำลังกายเลยนะ ธารพาไปเอง” ตบท้ายด้วยการหยอดคำหวานนิดๆ
พี่เหนือที่ทำหน้ายู่ก็ยิ้มออก แล้วยอมตอบรับอย่างว่าง่าย
“ก็ได้ครับ พี่เหนือเองก็อยากอยู่กับน้องธารนานๆ เหมือนกัน ไว้พี่เหนือหายแล้ว พาไปหน่อยนะ”
ตบท้ายด้วยการที่พี่เหนือกลายเป็นฝ่ายอ้อนผมซะอย่างนั้น เรียกรอยยิ้มกว้างจากผมได้เป็นอย่างดีที่เห็นเขามีความสุขเวลาได้รับการดูแลจากผมแบบนี้
แต่ถึงอย่างนั้น... ผมก็ไม่มีทางที่จะมาดูแลเขาด้วยเหตุผลเพราะว่าเขาป่วยหรอกเว้ย! ถ้าจะดูแลก็ต้องดูแลเวลาที่ไม่ป่วยต่างหาก!
ดังนั้น พอพี่เหนือหายดีเป็นปกติ ผมก็ไม่รอช้า จัดตารางออกกำลังกายให้เขาทันที ทว่าจะจัดหนักจัดเต็มแบบผมที่ชอบไปยกเวทในฟิตเนสก็ทำไม่ได้ เพราะเขาไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้น อีกอย่าง เขาไม่ได้ออกกำลังกายมานาน จะโผล่ไปเล่นนักเลยก็ไม่เป็นการดี ผมเลยลากพี่เหนือมาวิ่งเบาๆ ที่สนามของมหาวิทยาลัยแทนทันทีที่เขาเลิกงาน กะว่าวิ่งรอบสนามสักสองสามรอบแล้วค่อยกลับ พอร่างกายเริ่มคุ้นชินแล้ว วันหลังค่อยเพิ่มจำนวนรอบขึ้น
ทว่า...ดูแล้วไอ้สองสามรอบที่ผมตั้งใจจะให้พี่เหนือวิ่งท่าจะเป็นไปได้ยาก
ก็ดูแม่ง วิ่งได้ไม่ทันถึงครึ่งสนามก็หอบเป็นหมาแล้ว หอบไม่พอ ทิ้งตัวลงนั่งข้างสนาม ไม่ยอมวิ่งต่อ พอเข้าไปทักก็ไม่ยอมลุกด้วย มีต่อรองอีก
“พี่เหนือวิ่งไม่ไหวแล้วครับ วันนี้ขอเดินอย่างเดียวได้มั้ย ปวดขาแล้ว”
สังขารเป็นสิ่งไม่เที่ยงจริงๆ โดยเฉพาะสังขารพี่เหนือเนี่ย
“เออๆ ก็ได้ วันนี้วันแรก ร่างกายพี่คงยังไม่ชิน ค่อยเป็นค่อยไปแล้วกัน” ผมตอบรับอย่างไม่มีทางเลือก
เท่านั้นพี่เหนือก็ยิ้มออก แต่เป็นการยิ้มประมาณว่า ‘รอดแล้วกู’ อะไรเทือกนั้น ผมก็ไม่อยากจะใส่ใจมากหรอก ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ คว้าน้ำดื่มเย็นเฉียบที่เพิ่งไปซื้อมาส่งให้เขา
พี่เหนือรับขวดน้ำไปอังที่คอเพื่อรับไอเย็น สายตาทอดมองไปยังผู้คนมากมายที่มาใช้สนามด้วย ก่อนจะว่าขึ้นมาลอยๆ
“เห็นแล้วนึกถึงตอนที่น้องธารลากพี่เหนือไปซ้อมวิ่งก่อนงานกีฬาสานสัมพันธ์เลยเนอะ”
“งานกีฬาสานสัมพันธ์?” ผมเลิกคิ้วให้กับประโยคนั้น
พี่เหนือหันมามองยิ้มๆ ก่อนตอบ “ก็งานกีฬาของวิทยาลัยไง ที่พี่เหนือลงแข่งกินวิบากแล้วน้องธารก็ลากพี่เหนือไปซ้อมน่ะ”
ผมร้องอ๋อ เรื่องนี้ผมเกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำ ผ่านมาตั้งหลายปี ยังจำได้อีก พี่เหนือนี่ความจำดีแฮะ
แล้วพี่เหนือก็ทำให้ผมต้องประหลาดใจกับสกิลความจำของเขาเมื่อเขาพูดขึ้นมาอีก
“จะว่าไป ตอนที่เราเริ่มคุยกันดีๆ ก็เป็นตอนที่พากันไปซ้อมวิ่งที่แหละ จำได้เลยว่าวันนั้นพี่เหนือบอกน้องธารว่าทำไมถึงเป็นคนมั่ว แล้วน้องธารก็เตือนให้พี่เหนือทำตัวใหม่ มาวิ่งแบบนี้ เหมือนมารำลึกความหลังกันเลยเนอะ”
ภาพความทรงจำฉายขึ้นมาเป็นฉากๆ ผมพอจะจำได้ขึ้นมาบ้างแล้ว ก่อนหันไปสบตาพี่เหนือที่กำลังจ้องผมอยู่ พลันพี่เหนือก็พูดออกมา
“พี่เหนือรักน้องธารนะครับ ขอบคุณที่ดูแลกันมาตลอดนะ”
หน้าผมร้อนขึ้นมากะทันหันที่จู่ๆ ก็โดนบอกรักแบบไม่ทันตั้งตัว ผมเม้มปากแน่น เอื้อมมือไปปัดปอยผมที่ปรกหน้าผากมนออก แล้วว่าขึ้นมาบ้าง
“ถ้าไม่ได้พี่ดูแลธารมาก่อน ธารก็คงดูแลพี่อย่างนี้ไม่ได้หรอก ขอบคุณที่ดูแลธารมาตลอดเหมือนกันครับ” พูดเพราะปิดท้ายไปหน่อย เพราะอยากเห็นพี่เหนือยิ้มกว้างกว่านี้
พี่เหนือยิ้มกว้างจริงๆ แต่ไม่ใช่แค่ยิ้มเท่านั้น ดันกระแซะเข้ามาหาผม ยื่นหน้ามาดอมๆ ดมๆ พลางกระซิบข้างหู
“น้องธารนี่ เวลาเปียกเหงื่อนิดๆ เซ็กซี่จัง”
“พี่จะเอาอะไร” ผมถามอย่างรู้ทันทันที ขณะที่พี่เหนือทำสายตากะลิ้มกะเหลี่ย แล้วว่าออกมา
“อยากให้น้องธารตรวจร่างกายให้จุงเบย”
จุงเบยอะไรเล่า ชวนกลับไปแซ่บอะไรนี่ก็บอกมาตรงๆ!
เป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไร พี่เหนือก็กระเซ้าผมด้วยการเอาไหล่มาชน พลางพูดไม่หยุด
“นะๆ กลับไปตรวจร่างกายพี่เหนือกันเถอะ อยากให้น้องธารดูแลบนเตียงมากกว่า ความจริงแล้ว อยู่บนเตียงก็เป็นการออกกำลังกายอย่างหนึ่งเหมือนกันนะ พี่เหนือไม่ชอบวิ่งเลย ชอบออกกำลังกายแบบนั้นมากกว่า กลับกันเถอะ เนอะๆ”
ผมหัวเราะกับเหตุผลไร้สาระของเขา ที่พูดมามันก็จริง แต่ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพี่เหนือถึงได้หื่นได้หื่นดีตลอดเวลาอย่างนี้วะ ผ่านมาหลายปีแล้ว ก็มีไอ้นี่แหละที่เป็นสิ่งเดียวที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย
ไม่สิ... มันเปลี่ยน เปลี่ยนจากหื่นมาก เป็นหื่นมากโคตรๆ นี่ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าพี่เหนือเป็นรุก ผมจะโดนเล่นงานหนักขนาดไหน
แต่ก็เอาวะ ทั้งอ้อน ทั้งฉอเลาะมาถึงขนาดนี้แล้ว จะปฏิเสธก็ยังไงอยู่ กลับก็กลับ
“แล้วอย่าหาว่าธารโหดแล้วกัน จะตรวจให้ทุกซอกทุกมุม” ผมกระซิบตอบ แอบฉกหอมแก้มเขาไปด้วยตอนคนอื่นเผลอ
เท่านั้น พี่เหนือก็ระริกระรี้ ลุกขึ้นยืนแล้วเรียกผมเป็นการใหญ่
“ไปๆๆ ไปออกกำลังกายที่รังรักของเรากัน ไปๆ”
แล้วก็เดินนำออกไปนอกสนาม ทิ้งให้ผมมองไล่หลังพลางยิ้มตาม
ยิ่งอยู่ด้วยก็ยิ่งน่ารัก ยิ่งอยู่ด้วย ก็ยิ่งทำให้ผมมีความสุข เป็นซะแบบนี้แล้วจะไม่ให้ผมทั้งรัก ทั้งเป็นห่วงมากได้ยังไง
รักมาก... เป็นห่วงมากจนกลัวที่จะเสียไป คิดไม่ออกเลยว่าถ้าสักวัน ผู้ชายคนนี้ไม่ได้อยู่ข้างผมแล้ว ผมจะมีชีวิตอยู่ต่อได้ยังไง ก็ลมหายใจของผมผูกติดกับเขาแล้วนี่ ถ้าเสียเขาไป ผมคงขาดใจแน่
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องเศร้าๆ อะไรแบบนั้น เห็นพี่เหนือหันมากวักมือเรียกพร้อมรอยยิ้ม ผมก็รีบเดินตามไปทันที
น่ารักจริงๆ... ขืนน่ารักมากไปกว่านี้ เห็นทีต้องตรวจร่างกายให้บ่อยกว่าเดิมซะแล้วมั้งพี่เหนือของธาร
-------------------------------------
มาคืนนี้ดึกๆ จริงๆ ตี 1 ครึ่ง 5555
พี่เหนือยังคงคอนเซ็ปต์หื่นได้หื่นดีตลอดเวลา เพิ่มเติมคือพุงกะทิ กร๊ากกกก
ในสายตาน้องธารนี่ นางน่ารักตะมุตะมิจริงๆ แต่อย่าให้เปลี่ยนมาเป็นมุมมองของพี่เหนือเชียว หื่นหนักมาก ฮา
พรุ่งนี้จะเอาตัวอย่าง ธารใจ ตอนพิเศษ 3 มาแปะให้นะคะ ฝากส่งฟีดแบ็คกันด้วยเน้อ XD
ปล. เรื่องนี้กำลังจะเปิดจองในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านะคะ ใครสนใจ รบกวนเข้าไปอ่านรายละเอียดเบื้องต้นที่นี่น้า http://writer.dek-d.com/noodang/writer/viewlongc.php?id=1434096&chapter=34
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
