ตอนที่ 3
ซื้อของเข้าร้าน
ประวัติส่วนตัวของพนักงานร้านบาร์สุราลัย ‘สิบสอง’
ชื่อจริง : กันต์ธร ชื่อเล่น : กันต์ เบอร์ประจำตัว : สิบสอง, หนึ่งโหล
วันเดือนปีเกิด : 31 พฤษภาคม 253X อายุ : 22 ปี
การศึกษา : จบวิทยาลัยดุริยางคศิลป์ สาขาวิชาดนตรีสมัยนิยม เอกขับร้อง
ที่อยู่ : XXX
เบอร์โทรศัพท์มือถือ : 090-XXXXXXX ไอดีไลน์ : ถามประวัติหรือจีบเนี่ย? KANTORNXXX
บุคคลที่สามารถรับประกันความประพฤติ : 111111111111111 ไอ้เชี่ยหนึ่งครับ!
ประสบการณ์ทำงาน : นักร้องกลางคืนร้านชนบุรี, ร้านเรื่องเหล้าเช้านี้, ร้านอาหารคุณแม่วิกร, ร้านแสงจันทร์ส่อง, ร้านคิวบาร์, ผับเอ็กซ์คลู 10, ผับ Night live, ผับ Spider, ... เอ่อ ผมจำไม่ได้แล้วอ่ะครับ T^T
ทำไมถึงตัดสินใจเลือกทำงานกับร้านบาร์สุราลัย
(จงตอบเป็นข้อๆ ให้ครบ) : 1. นี่กรอกประวัติ หรือสอบ O-net อ่ะ? เพราะผมชอบร้องเพลง
2. บรรยากาศในร้านเจ๋งมากๆ
3. เพราะไอ้เต๊บ เอ๊ย ไอ้หนึ่ง โทรมาเรียก
4. ผมนึกไม่ออกแล้วอ่ะ
5. เพราะเจ้าของร้าน ****************
คติประจำใจ : รักเดียวใจเดียว
หากได้มองตัวเองในอีกห้าปีข้างหน้า คิดว่าตัวเองจะเป็นยังไง : ...มีแฟน และสมหวังเรื่องความรัก (สาธุดังๆ)
ผมอ่านประวัติที่ไอ้สิบสองมันเพิ่งกรอกไปเป็นสิบๆ รอบ ผมยังหาสาระจากไอ้พนักงานใหม่คนนี้ไม่ได้เลยครับ นอกจากมันจะมองว่ากระดาษประวัติพนักงานของผมเป็นกระดาษที่ไร้ค่าแล้ว (ดูจากการขีดฆ่าและการกาดอกจันเป็นสิบๆ อันหลังคำว่าเจ้าของร้าน) มันยังกรอกมาได้แบบลายมือตีนเขี่ยสุดๆ (เลเวลสูงกว่าลายมือไก่เขี่ย) จนผมรับไม่ได้ แต่ก็ถือว่าดีแล้วล่ะที่มันให้เบอร์ติดต่อกับไลน์ไอดีเอาไว้...
...เพราะอะไรรู้มั้ยครับ
ไอ้หนึ่งแม่งเบี้ยวววววววววววว มันเบี้ยวผม!!!!!!
ผมโทรหาแม่งแม่งก็ไม่รับ เพราะถามลูกน้องในไลน์กลุ่มของร้านบาร์สุราลัยพบว่าแม่งไปเที่ยวต่างจังหวัดกับกิ๊กเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เหี้ยมากไอ้เชี่ยหนึ่ง มึงต้องตายสถานเดียวตอนมึงกลับมาทำงานพรุ่งนี้ กูพูดเลย
เพราะหนึ่งมันไม่รับสายผมก็เลยต้องโทรหาสิบสองผู้เป็นเพื่อนของมันแทน
“ฮัล ฮัลโหล” เสียงแหบๆ ของไอ้สิบสองรับสายผม ท่าทางเหมือนมันเพิ่งจะตื่นนอนยังไงก็ไม่รู้
“สิบสองใช่มั้ย”
“ฮะ”
“สิบสอง?”
“ผิดคนแล้วสัด...กูชื่อกันต์”
ผมรู้สึกว่าตัวเองหน้าชายังไงชอบกล คนที่พูดปลายสายคือพนักงานของผมที่มีเบอร์บนเสื้อว่าสิบสองแน่ๆ ผมจำเสียงมันได้
“สิบสอง” ผมเรียกมันอีกครั้งพร้อมกับทำเสียงเข้มขึ้น
“อืมมมมมม” มันส่งเสียงลากยานคาง
“เชี่ย ตื่นเดี๋ยวนี้นะ!”
“...”
“กูจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้ามึงไม่ตื่น พรุ่งนี้มึงไม่ได้ค่าตัว”
“...”
“หนึ่ง”
“เจ้านาย?”
“สอง”
“เจ้านาย!!!” เสียงไอ้สิบสองดังขึ้นจนผมต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหู “เจ้านายโทรหาผมเหรอ”
“เออ” ผมทำหน้าเหยเกเพราะเสียงดังของมัน “ไอ้หนึ่งเบี้ยวเวรขนของ วันนี้มึงต้องไปแทน”
“หือ เวรไรอ่ะ”
“ซื้อของเข้าร้าน”
“พนักงานต้องทำด้วยเหรอ”
“มันเป็นกฎเว้ย กฎของพนักงานชายทุกคนวนๆ กันไปเฉลี่ยเดือนละครั้ง”
“แล้ว...”
ผมรู้สึกเหมือนผมกำลังคุยกับเด็กที่พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง “ไอ้หนึ่งมันเบี้ยว หนึ่งเป็นเพื่อนมึง มึงต้องรับผิดชอบ”
“เกี่ยวอะไรกับผมอ่ะ”
“มึงจะไม่ช่วยกูใช่มั้ย”
“ผมช่วยในฐานะอื่นที่ไม่ใช่พนักงานแทนคนอย่างไอ้หนึ่งได้มั้ยล่ะครับ” มันหาวใส่ผมอย่างไร้มารยาท กูเป็นเจ้านายมึงนะเนี่ย เด็กนี่
“มึงอยากช่วยในฐานะอะไรล่ะ”
“...คู่เดตของเจ้านาย”
“แค่กๆๆๆ” ผมที่ดื่มน้ำเปล่าอยู่ถึงกับสำลักออกมาเลยทีเดียว “เชี่ยไรของมึง”
“โอ๊ะ อยากเห็นเจ้านายตอนเจ้านายสำลัก”
“มึงเลิกพูดและก็รีบลงมาได้แล้ว”
“หา...”
“กูอยู่หน้าคอนโดมึงเนี่ย” ผมพูดอย่างเหนื่อยๆ กว่าจะลุ้นให้ไอ้หนึ่งรับสาย กว่าจะขับรถกลับไปเอาใบประวัติไอ้สิบสอง กว่าจะขับรถมาถึงนี่ และก็กว่าจะโทรหามัน ผมเหนื่อยจริงๆ นะครับ T_T
“จริงดิ!!!!!!”
“เออสิ” ผมพูด “อย่าช้าไปกว่านี้อีกเลย เร็วๆ เข้า นี่ก็เกือบเที่ยงแล้ว”
“เฮ้ย ผมเห็นเจ้านายตัวเท่ามด” หลังจากที่ไอ้สิบสองพูดจบ ผมก็เงยหน้าขึ้นไปมองข้างบน ไอ้สิบสองใช้หัวเล็กๆ ของมันยื่นหน้ามาดูผมตรงระเบียง
“กูให้เวลาสิบนาที”
“ผมขอยี่สิบ”
“สิบนาที”
“เดทกับเจ้านายทั้งที...”
“เหลือเก้านาทีห้าสิบห้าวินาทีแล้ว...”
“ไปเดี๋ยวนี้แหละครับ รอผมแป๊บหนึ่งนะ”
ผมยืนพิงรถรอพนักงานเบอร์สิบสองอย่างเซ็งๆ เพราะไอ้หนึ่งมันเบี้ยวผมก็เลยต้องเสียเวลาตอนเช้าทั้งหมดเพื่อตามตัวมัน เห็นทีพรุ่งนี้ต้องวานป้าสามกับป้าสี่ช่วยกันซื้อของที่ตลาดซะแล้วมั้งเนี่ย เฮ้อ...
สิบนาทีผ่านไป...
ร่างสูงๆ ของไอ้สิบสองปรากฏตัวขึ้น มันแต่งตัวภายในเวลาสิบนาทีได้อย่างไม่น่าเชื่อ กางเกงยีนส์ขาดๆ สีซีดบวกกับเสื้อเชิ้ตที่เข้ารูปกับกล้ามของมันอย่างน่ามอง หน้าของมันใสกิ๊ง ส่วนผมของมันก็ดูนุ่มสลวยและก็ปรกหน้า
สิบนาทียังหล่อได้ขนาดนี้...ถ้าให้เวลามันเต็มๆ ยี่สิบนาทีจะเป็นไงเนี่ย
“อดเซ็ทผมเลย” สิบสองบ่นเป็นเด็กน้อย
“แต่งตัวไปซื้อของ จะอะไรนักหนา” มองดูสภาพตัวเองแล้วอดสู ผมใส่กางเกงขาสั้นเท่าเข่ากับเสื้อยืดตัวเก่าๆ หากมองด้วยสายตาคนนอกล่ะก็ทุกคนคงมองว่าสิบสองเป็นเจ้านาย ส่วนผมนั้นเป็นลูกจ้าง
“เจ้านายเวอร์ชั่นบ้านๆ ก็น่ารักดีนะครับเนี่ย”
“กู...เวอร์ชั่นอะไรนะ” ผมขมวดคิ้ว
“บานๆ ดอกไม้บาน”
“มึงจะไปได้หรือยัง”
“ให้ผมขับรถให้มั้ยเจ้านาย” สิบสองมองดูรถผม
“ตอนที่มึงเลิกขับให้แล้วกูจะขี้เกียจปรับเบาะปรับกระจก” มันช่างน่าอดสู ที่กูพูดแบบนี้แปลว่ากูเตี้ยกว่ามึงเยอะ มึงเข้าใจมั้ยเนี่ย
“เจ้านายก็ให้ผมขับรถให้ตลอดสิครับ”
“มึงเลิกนอกเรื่องและก็ขึ้นรถได้แล้ว”
“เฮ้อ เราพูดจริงตลอดทำไมไม่เห็นจริงจังกับเราเลยสักครั้ง ไม่เข้าใจว่ะ”
“มึงพูดอะไรของมึง...”
“เปล่าครับ”
ผมส่ายหน้าเบาๆ ให้ไอ้สิบสองที่กำลังขึ้นรถ ขณะเดินอ้อมไปยังที่นั่งฝั่งคนขับ และก็จัดการขับรถออกไปทันที
“ผมไม่เข้าใจ”
“...”
“ในเมื่อร้านขายส่งเครื่องดื่มจะเอาไปส่งเราที่ร้านอยู่แล้ว จะให้พนักงานอย่างผมมาช่วยทำไมครับ”
สิบสองทำหน้ามึนๆ ส่งให้ผม ผมยิ้มเล็กๆ ให้มันขณะที่เซ็นเอกสารหลายอย่างของร้านขายส่งเครื่องดื่มเจ้าประจำ เป็นร้านของเพื่อนผมเอง วันนี้มันไม่อยู่ เห็นว่าออกไปซื้อของเข้าบ้านกับเมีย ไอ้นี่มันแต่งงานตั้งแต่เรียนจบเลยน่ะครับ
“เดี๋ยวมึงก็รู้...” ผมพูด ส่งเอกสารให้พนักงานสาวที่มองไอ้สิบสองตาเยิ้มอย่างไม่ปิดบัง “น้อง น้องครับ...”
“คะ?”
“พี่ก็มาออกจะบ่อย ยังไม่เคยชินกับการเห็นคนหน้าตาดีอีกเหรอ” ผมหยอดยิ้มๆ
“พี่น่ะเหรอคะ”
ยายคนนี้นี่...ผมอดทำหน้าบึ้งใส่ไม่ได้ในขณะที่เธอหัวเราะเพราะแกล้งผมได้ เมื่อจัดการสั่งเครื่องดื่มให้ไปส่งที่ร้านเรียบร้อยแล้วผมก็ออกมาขับรถต่อ
“หิวจัง” สิบสองเอามือลูบท้องแบนๆ ของตัวเอง
“กูยังไม่ได้ใช้ให้มึงทำอะไรเลยนะ” ผมพูดขณะที่เลิกคิ้ว
“เจ้านายลากผมออกมาตอนที่ผมเพิ่งตื่นอ่ะ”
จริงของมัน...ว่าแต่ทำไมต้องทำเหมือนกูทรมานเยาวชนด้วย ทั้งๆ ที่มึงอายุยี่สิบกว่าๆ แล้วนะเว้ย
“เลี้ยงข้าวหน่อยสิ” สิบสองเกาะแขนผมอย่างออดอ้อน
“ปล่อยเลย” ผมสะบัดทิ้ง
“เจ้านายไม่ชอบคนอ้อนเหรอ”
“ใช่”
“ชอบคนบังคับงั้นสิ” หมับ...ก่อนที่ผมจะรู้ตัว แขนยาวๆ ของไอ้สิบสองก็วางพาดไว้บนไหล่ของผมอย่างรวดเร็วพร้อมกับโอบ “เห้ย! พากูไปแดกข้าวหน่อย”
“สัด!!!” อดด่าไม่ได้จริงๆ ผมแกะมือมันออกพร้อมๆ กับชี้หน้า “กูเป็นเจ้านายนะอย่าลืม!”
“ก็ผมหิวข้าว”
“...”
“ผมทำทุกอย่างได้ถ้าหากผมได้กินข้าว”
ปวดขมับแท้...จะว่าไปผมก็เอามันมาทรมานจริงๆ นั่นแหละ เอาวะ เลี้ยงก็เลี้ยง
“กินเสร็จมึงต้องช่วยงานกูนะ เข้าใจมั้ย”
“ครับผม” มันเกาะแขนผมอย่างเอาอกเอาใจ
มึงคือมนุษย์เพศชายรูปร่างกำยำสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบและอายุยี่สิบกว่าๆ จริงเหรอวะ กูขอถาม ทำไมทำตัวเป็นเด็กอย่างนี้...
“อยากกินอะไรล่ะ” ผมถามคนที่หิว
“ได้ทุกอย่างเลยเหรอ” สิบสองทำตาลุกวาว รู้เลย กูรู้เลยว่ากูกำลังจะโดนอะไร มึงต้องพากูไปกินร้านแพงๆ และก็ให้กูจ่ายแหง!
เอาเถอะ ถือว่าเลี้ยงต้อนรับพนักงานอย่างมันก็แล้วกัน...
“ผมอยากกิน...เคเอฟซี”
โชคดีที่สิ่งที่มันอยากกินหาไม่ยากเท่าไหร่ในกรุงเทพฯ ผมขับรถแป๊บเดียวผมก็หาร้านเคเอฟซีที่มันต้องการเจอ ไอ้สิบสองวิ่งไปสั่งเหมือนเด็กที่ตื่นเต้นกับอาหารฟาสฟู้ด ในขณะที่ผมมานั่งรอมันอยู่ที่บริเวณที่นั่ง
ไม่นานนักร่างสูงก็ปรากฏตัวพร้อมถาดอาหาร มันวางเงินทอนให้ผมด้วย
“ขอบคุณครับเจ้านาย”
สิ่งที่มันกินก็คือไก่ทอดสารพัดส่วน...
“มึงกินหมดนี่เลยเหรอ” แดกเป็นถังเลยเนี่ยนะ “มึงกินคนเดียวนะเว้ย กูไม่ได้กินด้วยนะ”
“จริงๆ แล้วผมไม่ได้กินอะไรแบบนี้เท่าไหร่หรอก นานๆ ที” มันพูด หยิบไก่ทอดขึ้นมาแล้วก็กัดไปทีหนึ่ง “...ไม่งั้นหุ่นที่เล่นมาพังแย่”
ผมรู้ว่ากว่ามันจะมีรูปร่างขนาดนี้ต้องเล่นอย่างหนักหน่วงและมีวินัยมากแน่ๆ
“คืนนี้คงต้องเบิร์นแคลอรียาวๆ”
“...”
“เจ้านายมาเบิร์นแคลอรีกับผมมั้ยครับ”
ฮะ...ผมที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นถึงกับทำหน้างงใส่มัน
“เบิร์นเหี้ยอะไร”
“ผมหมายถึงวิ่งบนลู่”
“ลามปามนะมึง”
“ขอโทษครับ” สิบสองส่งยิ้มตาหยีมาให้ผม ผมไม่ถือสาอะไรมันอีก ขณะที่ตอบข้อความ ไม่ว่าจะเป็นจากไลน์กลุ่มครอบครัว ไลน์กลุ่มร้านบาร์สุราลัย ไลน์กลุ่มเพื่อนที่นัดกันดื่มเหล้า และก็ไลน์สาวๆ
ผมนั่งเงียบขณะที่ทยอยตอบไปเรื่อย เงียบนานจนไอ้สิบสองกินไก่หมดไปหลายชิ้น มันเอาแต่มองผมและก็กระพริบตาปริบๆ
“เจ้านาย”
“...”
“เจ้านายครับ”
“อะไร” ผมถาม เงยหน้าขึ้นมองมัน
“เจ้านายคุยกับแฟนเหรอ”
“หือ”
“เจ้านายมีแฟนหรือยัง”
“ลามปามอีกแล้ว”
“ผมอยากรู้นี่”
“เมื่อวันก่อนมึงถามกูเรื่องความประพฤติของมึงใช่มั้ย ตอนนี้กูมีคำตอบแล้วล่ะ” ผมวางโทรศัพท์ลง และก็พูดกับมันอย่างจริงจัง “มึงละลาบละล้วง มึงเล่นกับกูเกินไป บางครั้งมึงก็เล่นจนลืมว่ากูเป็นเจ้านายของมึง ซึ่งมันไม่เหมาะสม”
สิบสองถอนหายใจหลังจากที่โดนดุ
“กูอาจจะใจดีกับมึงเกินไปก็ได้ แต่หลังจากนี้มึงห้ามทำแบบนี้กับกูอีก เข้าใจหรือเปล่า”
มันไม่ตอบผม...นอกจากมันจะเลิกทำหน้าสดใสแล้ว มันยังเคร่งขรึมเสียจนผิดหูผิดหา เหมือนร่างผู้ใหญ่ของสิบสองเพิ่งจะเข้าสิงแทนร่างเด็กขี้โวยวาย ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ นะครับ
มันนิ่ง และก็เอาแต่กินอย่างตั้งอกตั้งใจ ไก่หลายชิ้นหมดไปจนเหลือแต่กระดูก
ทั้งๆ ที่ผมคิดว่าผมไม่ได้พูดอะไรผิด แต่ทำไมผมถึงรู้สึกผิดตะหงิดๆ ล่ะเนี่ย ผมแค่อบรมลูกน้องของผมในเรื่องที่ควรอบรม ผมว่าผมไม่ผิดนะ
“อิ่มแล้วครับ”
หลังจากนิ่งอยู่นานสิบสองก็เอ่ยกับผมด้วยอาการที่นิ่งจนผมเกรง ผมพยักหน้า เดินนำหน้ามันออกไปจากร้านเคเอฟซีด้วยความรู้สึกแปลกๆ
หรือจริงๆ แล้วสิบสองมันจะเป็นผู้ใหญ่กว่าที่ผมคิดวะ...
การที่จะต้องเรียกพนักงานมาช่วย ไม่ใช่เพราะซื้อเครื่องดื่มที่ร้านขายส่งเครื่องดื่มหรอกครับ อันนั้นที่ร้านมีรถบริการไปส่งถึงร้านอยู่แล้ว แต่ไวน์เนี่ยสิ ต้องมีคนช่วยถือจริงๆ ว่ะ
“ปี 1978 ครับคุณเกล้า หมักนานเลยทีเดียว รสออกเปรี้ยวนิดหน่อย” ผมมองดูขวด เมื่อตัดสินใจว่ามันต้องดีแน่ๆ ก็ส่งไปให้สิบสองที่ยืนอยู่ด้านหลัง ในอ้อมแขนของมันเต็มไปด้วยขวดไวน์ ขนาดผมเลือกและก็เอาไปวางไว้บนโต๊ะหลายขวดแล้วนะ
นี่แหละคือสาเหตุที่แท้จริงในการเรียกพนักงานมาช่วย มาขนไวน์...
“รอบนี้สิบสองขวดใช่มั้ยครับคุณเกล้า”
“ใช่ครับ ช่วงนี้ลูกค้าดื่มไวน์กันน้อย”
“ผมเข้าใจดีครับ...แต่ผมดีใจนะครับแม้ลูกค้าจะเลือกดื่มไวน์น้อยลง แต่คุณเกล้าก็ยังมาซื้อไวน์ที่ร้านผมบ๊อยบ่อย ขอบคุณมากนะครับ”
ผมส่งยิ้มให้เจ้าของร้านไวน์ ขณะยืนมองดูเจ้าของร้านเขาคิดเงินและก็อธิบายคุณสมบัติของไวน์ปีนั้นปีนี้ให้ฟังอีกรอบ ส่วนใหญ่ลูกค้าที่ห้องวีไอพี(ห้องจัดเลี้ยง) จะเป็นคนสั่งอะไรพวกนี้น่ะครับ และผมก็ได้กำไรจากพวกเขาเยอะเลยล่ะ
“ขอบคุณนะครับคุณเกล้า...”
“ขอบคุณครับ”
สิบสองเข็นรถเข็นที่เต็มไปด้วยถุงไวน์ตามหลังของผมมาด้วยสีหน้าที่นิ่งและแววตาเฉยชา มันเปลี่ยนไปตั้งแต่ที่ผมอบรมมันนั่นแหละ ผมไม่รู้ว่าผมทำผิดตรงไหน ในเมื่อลูกน้องผิดผมเป็นเจ้านายผมก็ต้องด่า ผมผิดตรงไหนเนี่ย
ทำไมมึงต้องทำให้กูรู้สึกผิดด้วยฟะ ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย...
ในที่สุดก็มาถึงรถผม ผมช่วยสิบสองขนไวน์ใส่หลังรถอย่างระมัดระวังที่สุดในสามโลก มันยังคงนิ่งเฉยเหมือนเดิม นิ่งจนผมอึดอัด
“มึงนี่ทำตัวเป็นเด็กนะสิบสอง ทำตัวเหมือนไม่เคยโดนด่า”
มันขนไวน์ขึ้นหลังรถผมนิ่งๆ ไม่พูดไม่จา
“มึงกำลังประท้วงเจ้านายมึงในใจใช่มั้ยล่ะ”
ว่ามันเด็ก...ผมก็เด็กเหมือนกันนั่นแหละ...ที่ด่าแล้วกลับต้องมารู้สึกผิดแทนคนที่ถูกด่า...หลายครั้งที่ผมเป็นแบบนี้เวลาผมด่าพนักงานที่ร้าน จริงๆ นะครับ
ผมนี่ช่างเป็นผู้นำและเจ้าของร้านที่แย่จริงๆ
เฮ้อออออออออออ...
“มึงอยากรู้อะไรนะ อยากรู้ว่ากูมีแฟนแล้วหรือยังใช่มั้ย”
“...”
ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อว่าผมต้องตอบคำถามนี้กับมัน
“ยัง กูโสด กูโสดล้านเปอร์เซ็นต์ พอใจมึงหรือยังไอ้สิบสอง”
รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นอยู่บนใบหน้าของสิบสอง ในมุมที่ผมมองไม่เห็น...
“ยากว่ะ”
“อะไรยากวะกันต์”
“จีบเจ้านาย...”
“เห้ย นี่เพิ่งผ่านมาได้กี่วันเอง ใจร่มๆ ดิ”
“...”
“แล้วเป็นยังไงบ้างวะ กูอุตส่าห์เปิดโอกาสให้ โทรบอกให้มึงเตรียมตัวตั้งแต่เมื่อคืน เขาโทรหามึงใช่มั้ย กูว่าแล้วเชียว ทำไมกูแทงหวยไม่ถูกแบบนี้บ้างวะ”
“มึงโดนด่าแน่ๆ เตรียมตัวเตรียมใจไว้เลย”
“โดนด่าแล้วไง มึงก็เลี้ยงเหล้ากูอยู่ดี...เจ้านายใจดีมาก กูไม่เคยเครียดที่โดนด่าเลยว่ะ”
“ทำไมกูเครียดล่ะ”
“...”
“เขาหาว่ากูเล่นกับเขาเกินเบอร์เจ้านายกับลูกน้องว่ะ”
“...”
“กูไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ก็กูชอบเขา กูก็ต้องจีบเขาดิวะ”
“เฮ้ออออ...บอกออกไปตรงๆ สิ”
“มีหวังเลิกจ้างกูพอดี แล้วกูจะได้ใกล้ชิดเขายังไง”
“...”
“แต่ก็มีเรื่องดีเรื่องหนึ่งนะ”
“...”
“เขาโสดว่ะเต๊บ ^^”
TBC*
ไม่รู้จะเชียร์ใครดี
เชียร์สิบสอง(ผู้ใช้วิธีดื้อเงียบในการตะล่อมถามในสิ่งที่อยากรู้)
หรือเจ้านาย(ผู้ที่ต้องใช้ความอดทนสูงกับพนักงานคนใหม่)
ตลกคนอ่านมาก คนอ่านบอกหนึ่งโยนงานให้สิบสองไม่ใช่เพราะอยากเปิดโอกาสให้แต่ว่าขี้เกียจ
ขอตอบไว้ ณ ตรงนี้ว่าจริงนะคะ 555555555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
