ตอนที่ 2
เจ้านาย
“เอาล่ะ...ฟังนะไอ้สิบสองมึงยิ่งเป็นเด็กใหม่มึงต้องฟัง” ผมพูดขึ้นในวันต่อมาที่เป็นวันเสาร์ เป็นวันที่ผมเรียกว่าวันสุดท้ายของสัปดาห์แห่งการทำงานและวันแห่งการเปิดใจ “ร้านเราจะมีขวดโหลหนึ่งใบ ให้พนักงานเขียนถึงพนักงานด้วยกันเองเรื่องข้อผิดพลาด ข้อติชม หรืออะไรก็แล้วแต่ และเราจะมาคุยกันหลังร้านปิดทุกๆ วันเสาร์...” ระหว่างที่ผมพูด ผมเห็นไอ้เชี่ยสิบสองแม่งชวนกันดูโทรศัพท์กับไอ้หนึ่งอยู่ “...สิบสอง”
“...น่ารักมั้ยล่ะ กูว่าโคตรน่ารักเลย” “ไอ้สิบสอง!”
“หา ครับ!” คนโดนเรียกหันมาพลางทำหน้าตื่น ผมเห็นแล้วอยากจะเขกกะโหลกของมันชะมัด ทำงานจริงๆ วันแรกก็ไม่ตั้งใจฟังผมซะแล้ว มันน่าโดนดีนัก
“กูพูดอะไรมึงรู้อยู่ใช่มั้ย”
สิบสองหันไปขอความช่วยเหลือจากหนึ่ง ไอ้หนึ่งที่สบตาผมไม่กล้าเอ่ยปากให้การช่วยเหลือใดๆ แก่สิบสอง มันเลยทำหน้าเศร้าๆ
“พี่ให้เขียนความรู้สึกต่อพนักงานลงไปในขวดโหลทุกวันเสาร์ และเราจะมาคุยกันเรื่องนี้หลังปิดร้านทุกวันเสาร์ครับ”
พนักงานหลายคนหัวเราะ ในขณะที่ผมทำหน้าอึ้งเพราะไอ้สิบสองมันพูดถูกทุกคำ เหมือนผมด่ามันฟรีและเสียหน้าไปซะเฉยๆ
แสบฉิบเป๋ง...
“เออ ถูก”
“คนหนึ่งเขียนหลายใบได้มั้ยครับ” สิบสองถาม
“ได้”
“แล้วบางคนไม่เขียนได้มั้ยครับ”
“ก็ได้” มึงไม่ต้องจริงจังอะไรขนาดนั้น
“ผมเข้าใจแล้ว” สิบสองส่งยิ้มให้ผม สาวๆ หลายคนที่เป็นพนักงานของผมทำเสียงละลายกันยกใหญ่ ผมเบะปากใส่มัน ก่อนที่จะพูดคุยกับพนักงานต่อ
“ใครมีอะไรจะเขียนก็เขียนเลย เราอยู่กันอย่างฟังความคิดเห็นของกันและกัน ปรับปรุงในข้อเสียบางอย่างของตัวเอง อย่าถือโทษโกรธกัน ให้คิดซะว่าเป็นโอกาสในการพัฒนาตัวเองให้ดียิ่งขึ้น เข้าใจมั้ยทุกคน”
“เข้าใจครับ/ค่ะ”
“ดีมาก คืนนี้ขอให้ตั้งใจทำงาน แล้วผมจะตอบแทนพวกคุณทุกคน”
“ครับ/ค่ะ”
ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ...
กระแสของนักร้องและนักดนตรีคนใหม่อย่างไอ้สิบสอง ทำให้ร้านผมเต็มไปด้วยสาวๆ จากทั่วทุกสารทิศแถมยังมีทุกเพศทุกวัยด้วย ตั้งแต่วัยรุ่นอายุเพิ่งจะเข้าบาร์ได้ลามไปถึงอายุที่ไม่ต้องเข้าบาร์แล้วก็ได้มั้ง การที่ร้านแน่นขนัดไปด้วยสาวๆ แบบนี้ทำให้ผมยิ้มแฉ่ง นอกจากจะเจริญหูเจริญตาแล้วยังทำให้ของในร้านผมขายดิบขายดีเป็นเทน้ำเทท่าอีกด้วย
ผมนั่งยิ้มอยู่หลังเคาเตอร์ วันนี้ผมรับหน้าที่เป็นคนจดรายการเครื่องดื่มพร้อมกับเป็นแคชเชียร์ ที่ตรงนี้เห็นทุกเหตุการณ์ในร้าน ตั้งแต่เวทีลามไปจนถึงหลังร้านส่วนที่เป็นเอาท์ดอร์
ร้านผมมีพื้นที่ประมาณห้างานกว่าๆ นะครับ เป็นที่ค่อนข้างกว้างและเป็นสี่เหลี่ยมรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ผมจัดการออกแบบร้านร่วมกับเพื่อนที่เป็นสถาปนิก(เด็กไฟแรงจบใหม่เหมือนผมนี่แหละ) ให้มีส่วนที่เป็นอินดอร์และก็เอาท์ดอร์ ตรงเวทีดนตรีสดจะเป็นบริเวณที่ก้ำกึ่งระหว่างข้างในกับข้างนอก เพราะอะไรรู้มั้ยครับ ผมเอาไว้กันเวลาฝนตกเดี๋ยวเครื่องดนตรีพังและไฟจะช็อตเอา ตรงเวทีมีกันสาดยื่นออกมาเป็นกันสาดสั่งทำพิเศษที่เข้ากับสีของร้านน่ะ
อย่าถามเลยว่าลงทุนเท่าไหร่ เอาเป็นว่าเงินที่พ่อกับแม่ให้มานั้นแทบไม่เหลือซื้อวัตถุดิบ แต่ผมรู้สึกดีนะครับตอนที่พ่อกับแม่มาดูร้านจากฝีมือของผม ท่านทั้งสองมองดูด้วยความภาคภูมิใจและไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะมีฝีมือถึงปานนี้
หึ...ก็ตอนเรียนมหาลัยเข้าออกร้านเหล้าบ่อยอีกทั้งยังตีสนิทกับเจ้าของร้านเป็นสิบๆ ร้าน ทำไมผมจะไม่รู้ระบบการจัดการร้านว่าควรทำยังไงถึงได้กำไรสูงสุด
หนึ่งในนั้นคือหานักร้องและนักดนตรีหล่อๆ มาดึงลูกค้า เรื่องนี้ยกความดีความชอบให้ไอ้สิบสองไปเต็มๆ เพราะมันทั้งหน้าตาดี ทั้งร้องเพลงเพราะและก็เล่นดนตรีเก่ง ดูซิดู มันทำสาวๆ เคลิ้มกันใหญ่ทั้งๆ ที่มันขึ้นเวทีรอบแรก
“เมื่อวานผมบอกลูกค้าไปว่าผมมักจะเลือกร้องเพลงที่ตรงกับความรู้สึกของผมในวันนั้น ไม่ว่าเพลงนั้นจะเป็นเพลงเก่าหรือเพลงใหม่ก็ตาม” ไอ้สิบสองพูดมากอีกแล้ว ผมมองตาขวางใส่มันเพราะมันหันมามองสบตาของผมพอดี “วันนี้เพลงที่ตรงกับความรู้สึกของผมก็คือ...”
“...รู้บ้างไหม * ”
(* เพลงรู้บ้างไหม : Crescendo) คุ้นๆ แฮะ ผมจำเนื้อเพลงเพลงนี้ไม่ได้แล้ว แต่จำได้ว่าเคยได้ยิน ไหนลองดูซิว่าไอ้ความรู้สึกของไอ้สิบสองในวันนี้จะเสี่ยวแดกขนาดไหน
“เธอมาเติมดาวให้เต็มขอบฟ้า เธอมาทำให้พระจันทร์เต็มดวง ทำให้คืนที่มันมืดมน สดใสสว่าง ไม่รู้เพราะเหตุใด...” “มันไปอินเลิฟมาจากไหนวะ” ผมหันไปคุยกับไอ้หนึ่งที่เดินมาหาผมเรื่องออเดอร์เครื่องดื่มพอดี ไอ้หนึ่งหัวเราะ ก่อนที่จะมองเพื่อนมันอย่างขำขัน
“มันอินเลิฟตลอดเวลานะครับ”
“เจ้าชู้อ่ะดิ ดูหน้าแม่งก็รู้”
หนึ่งเอาแต่ยิ้มไม่ตอบอะไร...
“เธอมาทำให้หัวใจหวั่นไหว เธอมาเติมรักให้เต็มดวงใจ ทำให้ใครต้องคิดถึงเธอ อย่างนี้ทุกคืน อย่างนี้ทุกวัน...” ตอนที่ไอ้สิบสองมันร้องเพลง มันนั่งเล่นกีตาร์พร้อมกับหลับตาพริ้ม เหมือนมันกำลังมีความสุขซะเต็มประดา
“อยากจะรู้ ว่าเธอทำอย่างนี้ ได้ยังไง เหมือนมีมนต์ดลใจ สะกดฉัน ให้อยู่ในความฝัน แม้ยามตื่น ฉันก็ไม่อาจฝืน ห้ามใจไม่ให้รักเธอ...เจ้านาย ผมร้องเพลงเพราะใช่มั้ยล่ะ”
เดี๋ยว เมื่อตะกี้ไอ้สิบสองมันว่าอะไรนะครับ ผมได้ยินมันพูดถึงผมออกไมค์ของมัน
“...รู้บ้างไหมว่าเธอทำให้คืนวัน มันช่างมีความหมาย แม้เธอไม่ตั้งใจ แต่โลกนี้ก็สดใส เพราะมีเธอ รู้บ้างไหมว่ามีใคร ที่เธอทำให้ชีวิตเปลี่ยนไป ให้ฉันได้เข้าใจ ว่ารักนั้นเป็นอย่างไร…” 01.30 น. บาร์สุราลัยปิดแล้วนะจ๊ะ
“วันนี้ต้องยกความดีความชอบให้สิบสองเลยนะ ถ้าไม่มีสิบสองล่ะก็ ป่านนี้ร้านเราแย่แน่ๆ เลย” ผู้จัดการสาวที่ผมเรียกกว่า ‘สอง’ มองดูไอ้สิบสองอย่างชื่นชม พนักงานตั้งแต่หนึ่งถึงสิบเอ็ดพากันพยักหน้าหงึกหงักๆ อย่างเห็นด้วย “วันนี้ได้ทิปมาเท่าไหร่ล่ะ”
“แหะๆ นิดหน่อยน่ะครับพี่สอง” ไอ้สิบสองแบมือของมันออกมาให้ดู แบงก์พันอีกแล้วครับท่าน พนักงานหลายคนพากันส่งเสียงอิจฉา ไอ้สิบสองส่งยิ้มให้ ก่อนที่จะแบ่งแบงก์สีม่วงใบหนึ่งส่งให้แม่บ้าน ‘สี่’ “ขอบคุณที่ทำงานหนักนะครับป้าสี่”
“หล่อไม่พอแถมยังใจดีอีก ป้าล่ะปลื้มใจ”
ทุกคนพากันมองไอ้สิบสองอย่างชื่นใจ ในขณะที่ผมนั้นเริ่มหมั่นไส้ตงิดๆ กลัวพนักงานจะรักไอ้สิบสองมากกว่าเจ้านายอย่างผม
“เอาล่ะ วันนี้ถือว่าทุกคนตั้งใจทำงานดีมาก ทีนี้...” ผมเขย่าขวดโหลเปิดใจที่ต้องเขียนกันทุกวันเสาร์ กระดาษหลายแผ่นทุกเขียนและถูกม้วนลงไป พนักงานหลายคนคงมีความเห็นที่หลากหลายในวันนี้ “...พร้อมจะเปิดใจกันแล้วใช่มั้ย”
หนึ่งถึงสิบสองพยักหน้าหงึกๆ ผมสูดลมหายใจพร้อมๆ กับหยิบกระดาษหนึ่งแผ่นออกมาจากขวดโหลก่อน
“ถึง...หนึ่ง กูไม่ชอบที่มึงใส่รองเท้าเหม็นๆ มาทำงาน กูทนไม่ได้” ผมอ่านเสียงดัง ทันทีที่ได้ยินพนักงานทุกคนหัวเราะลั่นพร้อมๆ กับส่งเสียงเห็นด้วยว่ารองเท้าไอ้หนึ่งน่ะเหม็นจริงๆ เหม็นจนทนไม่ได้ ผมหันไปมองไอ้หนึ่งด้วยแววตาเข้มทันที
ถ้าลูกค้าได้กลิ่นล่ะมึง... “คุณเกล้า ที่เหม็นเนี่ยคือรองเท้าของผมนะครับ ไม่ใช่รองเท้าที่ผมใส่ตอนทำงาน” ไอ้หนึ่งแก้ตัวเสียงอ่อย
“อย่าให้กูต้องเป็นคนที่ได้กลิ่นเหม็นนี้นะ” ผมกล่าวอย่างคาดโทษ สิบสองตบไหล่หนึ่งแปะๆ ราวกับต้องการปลอบใจ ผมหยิบกระดาษแผ่นต่อไป “ป้าสาม ลูกค้าชมว่ายำหอยแครงของป้าอร่อยมาก”
ป้าสามที่เป็นแม่ครัวถึงกับยิ้มดีใจ ผมส่งนิ้วโป้งให้ป้าก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นต่อไป
“ถึงสิบสอง...” ผมขมวดคิ้วทันทีที่เห็นข้อความ “...โสดหรือเปล่าจ๊ะ”
“ฮิ้วววววววววววว” หลายคนส่งเสียงแซวไอ้สิบสอง ทุกคนทั้งชายหญิงเนียนกันหมดจนผมไม่รู้ว่าใครเขียน
“ใครเขียนฟะ” ผมอดบ่นไม่ได้จริงๆ “นี่เอาไว้ให้แสดงความคิดเห็นเรื่องงาน ไม่ใช่เอามาจีบกัน”
“เจ้านายเขียนเองหรือเปล่าครับ” สิบสองหันมาถามผมอย่างซื่อๆ
“ฮิ้ววววววว” เสียงแซวดังเบาลงแต่ก็ยังดังเพราะหลายคนเกรงใจผม ยกเว้นไอ้สิบสอง ไอ้หนึ่ง ไอ้เด็กเสิร์ฟตัวแสบเบอร์หกที่สูงอย่างกับเปรต กับเด็กรับรถอย่างเบอร์สิบที่ผอมกะหร่อง
“อันนี้กูไม่เคยเขียนเอง กูให้พนักงานเขียนว้อย” ผมตอบมันอย่างเซ็งๆ หยิบแผ่นต่อไปขึ้นมาเพราะต้องการอะไรที่มีสาระมากกว่านี้
“ถึงสิบสอง...” ไอ้นี่อีกแล้วเหรอ “ขอเบอร์โทรศัพท์หน่อย”
“เจ้านายเขียนเองแน่ๆ” สิบสองหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“พ่อง กูไม่ได้เขียน!” ผมหยิบแผ่นต่อไปอย่างโมโห ในขณะที่ทุกคนเริ่มมองว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องน่าสนุก “สิบสอง...วันอังคารพี่ขอเพลงไสว่าสิบ่ถิ่มกัน”
“...”
“มึงเขียนเองหรือเปล่าเนี่ยสิบสอง” ผมหันไปถาม
“บ้า วันนี้ผมยังไม่ได้เขียนอะไรเลย” มันพูดความจริง
“สาวๆ คนไหนเขียนหรือเปล่าฮะ” ผมหันไปมองสอง ห้า เจ็ด เก้า สิบเอ็ด ทุกคนส่ายหน้าอย่างกลัวความผิดและไม่ยอมรับ “อย่าทำแบบนี้อีกก็แล้วกัน นี่จริงจังนะ ไม่ใช่เล่นๆ ถ้าชอบมันล่ะก็ไปคุยกับมันดีๆ โน่น”
สิบสองเอาแต่ยิ้ม...ผมหยิบกระดาษในขวดโหลมาอ่าน มีเรื่องที่มีสาระอยู่สองสามเรื่อง นอกนั้นก็คือข้อความถึงไอ้สิบสองทั้งหมด เอาเป็นว่าคืนนี้ขอจบการเปิดใจแต่เพียงเท่านี้
นอกจากสิบสองมันจะฮอตในหมู่ลูกค้าแล้ว มันยังฮอตในหมู่พนักงานอีกด้วยนะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
มีคนมาเคาะประตูห้องทำงานผม ผมที่นึกว่าพนักงานกลับไปหมดแล้วหันไปมองดูอย่างตกใจ คนที่เคาะประตูคือพนักงานคนใหม่ล่าสุดของบาร์สุราลัย ไอ้กันต์ธรหรือไอ้สิบสอง
“มึงมีอะไรไม่ทราบ” ผมถามไอ้คนที่เป็นประเด็นมากที่สุดในวันนี้
“ผมจะมาถามเจ้านายน่ะครับ ว่าวันนี้ผมมีอะไรที่ต้องปรับปรุงหรือเปล่า การร้องเพลงผมเป็นยังไงบ้าง และก็ความประพฤติของผมด้วย ผมอยากรู้ว่าผมสมควรที่จะเป็นสิบสองของที่นี่หรือเปล่านะครับ”
ระหว่างที่มันพูด มันก็เอาแต่ฉีกยิ้ม สงสัยรอยยิ้มคือเอกลักษณ์ประจำตัวมัน และเป็นอาวุธทำลายล้างชิ้นดีเลยทีเดียวเพราะมีเสน่ห์ขั้นสุดยอด สาวๆ คงตีกันแย่งมันหลายคนเลยสิท่า
“ก็ดี” ผมตอบสั้นๆ ผมไม่อยากให้มันเหลิงจนลืมพัฒนาตัวเอง
“แค่นั้นเองเหรอครับ”
“ใช่”
“ไม่มีอะไรมากกว่านี้เหรอครับ”
“ไอ้นี่ มึงอยากโดนด่าหรือไง ดีก็คือดีสิ เอ้อ” ผมหันไปเอ็ด
“เจ้านายด่าก็ดีนะครับ อย่างน้อยมันก็จะเป็นการที่เจ้านาย คุยกับผมมากขึ้น”
ผมมองหน้าอีกฝ่ายอย่างจับผิด ใบหน้าละอ่อนหล่อเหลากระพริบตาปริบๆ สบตาผม
“มึงกำลังประจบกูใช่มั้ยนี่”
“ผมเปล่านะ”
“ใช่แน่ๆ”
“ไอ้กระดาษนี่” สิบสองมองไปที่ขวดโหลพร้อมกับใช้เล็บเคาะให้เกิดเสียงเบาๆ ขึ้น “เฉพาะพนักงานถึงพนักงานเหรอครับ”
“ใช่” ผมตอบ “มันดีนะ ส่วนใหญ่เมื่อรู้ว่าทำผิดก็ปรับปรุงตัวเอง”
“ไม่มีใครกล้าเขียนถึงเจ้านายเลยเหรอ”
“มึงกล้าวิจารณ์การทำงานของคนที่ให้เงินมึงมั้ยล่ะ” ผมทำสีหน้าข่มขู่
“นั่นสิเนอะ ใครจะกล้า” สิบสองพูดอย่างเกรงๆ “แล้วถ้าเขียนสิ่งดีๆ ลงไปแทนล่ะครับ ชมเจ้านายอย่างงี้ ได้หรือเปล่า”
อาการบ้ายอของผมเริ่มแสดงออกมาให้เห็น ผมบิดตัวไปมาก่อนที่จะทำเป็นไม่สนใจคำพูดของไอ้สิบสอง
“ไม่ได้ วิจารณ์ในแง่ดีหรือแง่ร้ายก็ไม่ได้ทั้งนั้น คนที่วิจารณ์ตัวกูได้คือพ่อแม่กูและก็ลูกค้าเท่านั้น”
“อ่าฮะ” สิบสองรับคำ
ผมเปิดแฟ้มเช็กสต็อกสินค้า ดูเหมือนพรุ่งนี้ผมจะต้องซื้อของเข้าร้านเยอะเลย ไม่ว่าจะเป็นวัตถุดิบหรือว่าเครื่องดื่มต่างๆ วันนี้เวรของใครไปช่วยผมขนของนะ? ผู้ชายทั้งหมดคือหนึ่ง หก แปด สิบ และก็สิบสอง ไอ้คนหลังนี่น่าจะยังไม่มีเวร ถ้าผมจำไม่ผิดพรุ่งนี้น่าจะเป็นเวรของไอ้หนึ่งนะครับ
“ผมไปนะครับเจ้านาย” สิบสองลุกขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม “นอนหลับฝันดีนะครับ เจอกันวันอังคาร”
เพราะวันจันทร์เป็นวันหยุดน่ะครับ สิบสองก็เลยพูดแบบนั้น
“อย่าลืมมาร้องเพลงล่ะ อย่าหนีหายไปไหน”
“ครับผม อ้อ เจ้านาย” สิบสองหันมาถาม “ถ้าหากจะมีสิบสาม สิบสี่ สิบห้ามาช่วยเล่นดนตรีในวันที่ผมเกิดอยากโจ๊ะๆ ขึ้นมาล่ะครับ”
“โจ๊ะๆ คืออะไรวะ” ผมคิดถึงเรื่อง 18+ ไปซะฉิบ
“วันที่ผมเหนื่อยที่จะเล่นกีต้าร์เอง และก็มีวงดนตรีมันส์ๆ มาเล่นโดยให้ผมร้องอย่างเดียวน่ะ”
“อืม...เอามาคัดก่อนก็แล้วกัน” เปลี่ยนสไตล์ไปทุกวันก็น่าจะดี ร้องเพลงกับกีต้าร์อย่างเดียว แม้นักร้องจะหล่อแค่ไหน ลูกค้าประจำอาจจะเบื่อก็ได้ “กูขอคนที่ไว้ใจได้นะ”
“โอเค” สิบสองยิ้มให้ผมอีกรอบ ไอ้นี่อะไรวะ มีแต่ยิ้มๆๆ
“กลับดีๆ ละกันมึง”
สิบสองเดินลงไปแล้ว ในขณะที่ผมนั้นต้องมาเขียนรายการที่ต้องซื้ออีกทีลงไปในแผ่นกระดาษ พรุ่งนี้ผมต้องตื่นแต่เช้าไปตลาด และก็ไปซื้อเครื่องดื่มทั้งวัน
เวรขนของช่วยผมพรุ่งนี้คือไอ้หนึ่งจริงๆ ด้วย...ผมไม่ลืมที่จะส่งข้อความไปเน้นย้ำเรื่องนี้กับมัน คนอย่างไอ้หนึ่งต้องย้ำๆๆ ไม่อย่างนั้นล่ะก็ไม่ทำ และก็ลืมแหงๆ
แต่เอ๊ะ...ผมจำได้ว่าผมเอากระดาษออกมาจากขวดโหลเปิดใจหมดแล้วนะ ทำไมมีอีกอันหนึ่งถูกม้วนอย่างลวกๆ อยู่ในนั้นล่ะครับ?
ผมเขย่ามันออกมาพร้อมกับเปิดมันออก
“สิบสอง ถึง เจ้านาย...คืนนี้เจ้านายฟังเพลงรู้บ้างไหมอีกรอบได้มั้ยครับ จาก สิบสอง” อะไรของแม่งวะ...แล้วทำไมมึงต้องมาสั่งกูด้วยหา!!!! ไอ้เด็กนี่ กวนตีนซะแล้ว!!!!
จะว่าไปคอมพิวเตอร์ก็เปิดอยู่และก็จะฟังเพลงสักหน่อยคงไม่เป็นไร ผมกดเข้ายูทูป เสิร์ชเพลงรู้บ้างไหมของ Crescendo หลังจากนั้นก็ฟังอีกรอบตามคำขอของไอ้สิบสอง
อืม...มันก็เพราะดีนะ ไอ้นี่รู้จักเลือกเพลงแฮะ “...รู้บ้างไหมว่าเธอทำให้คืนวัน มันช่างมีความหมาย แม้เธอไม่ตั้งใจ แต่โลกนี้ก็สดใส เพราะมีเธอ...”
“เลิกร้องเหอะ กูหมั่นไส้”
“เชี่ยเต๊บ...แม่งน่ารักอ่ะ”
“กูเหรอ”
“ตีน...เจ้านายดิวะที่น่ารัก”
“ไอ้สัด เลิกเพ้อได้แล้วมั้ง”
“...”
“พรุ่งนี้เวรกูขนของ กูจะส่งให้มึงแทนแล้วกัน รอรับให้ดีๆ”
“งง”
“โอกาสที่จะได้อยู่กับเจ้านายสองต่อสอง!”
“กูเอา กูตกลง!”
“เงื่อนไข เหล้าหนึ่งกลมฟรีๆ เลี้ยงกูด้วยนะ ไอ้คนได้ทิปหนัก”
“จัดไปเพื่อน แต่ต้องทำตามคำพูดนะ”
“ตามนั้นเลย...”
“เดทกับเจ้านายครั้งแรก...ตื่นเต้นว่ะ”TBC*
ขอบคุณทุกคอมเมนท์เลยนะคะทั้งในเล้าและก็ในเพจ ปลื้มใจมากกกก
พระเอกเรื่องนี้(ทำตัว)แบ๊วๆ เด็กๆ นิดหน่อย ส่วนนายเอกนั้น(ทำตัว)เข้มงวดนะคะ
ฝากสิบสองกับเจ้านายไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ
ปล. เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านลองฟังเพลงที่น้องสิบสองนำเสนอระหว่างอ่านไปด้วยนะคะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
