ตอนที่ 6
ชนกันไม่ชนแก้ว “มีอะไรจะอธิบายมั้ย”
“ไอ้สิบสองมีครับพี่” หนึ่งโยนไปที่สิบสองทันทีหลังจากที่โดนผมเรียกก่อนเข้าทำงานในวันต่อมา ทั้งสองคนยืนอยู่ตรงหน้าผม ไม่ได้มีสีหน้าหรือท่าทีที่รู้สึกผิด ผมจำได้ตอนที่ผมวัยเท่าพวกมัน ผมมีความกลัวเกรงคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่าหรืออายุมากกว่าอยู่นะครับ แต่สำหรับไอ้สองคนนี้บอกได้คำเดียวว่าแม่งเฟี้ยวและไม่ได้กลัวอะไรผมเลยจริงๆ
แต่อย่างน้อยมันก็ยืนนิ่งๆ ล่ะวะ...
สิบสองกระพริบตาปริบๆ มองซ้ายมองขวาหาข้ออ้าง “ผม...”
“พวกมึงสองคนทำผิดกฎ” ผมปั้นหน้าเข้ม พยายามขู่ในสิ่งที่คิดว่าน่าจะได้ผลที่สุด “หักเงินดีมั้ย...”
“เจ้านาย ไม่เอา!” สิบสองส่ายหน้าอย่างรุนแรง “เมื่อคืนผมไม่มีทิปนะ...”
“ผมโดนหักจนจะไม่เหลืออยู่แล้วครับพี่” หนึ่งยกมือไหว้เหนือหัว
“ไอ้พวกบ้าเอ๊ย” ผมลุกขึ้นพลางไล่เตะพวกมันทั้งสองคน “รู้ว่าผิดก็ยังเสือกจะทำ!”
“เจ้านาย นี่ผมกับหนึ่งช่วยกันหาทางให้ร้านเราได้กำไรเลยนะครับ” สิบสองเถียง ในขณะที่หนึ่งยืนฟัง
“แต่มึงไม่ควรที่จะไปแดกกับลูกค้าไง”
“เจ้านาย คำว่าเพื่อนมันยิ่งใหญ่นะครับ”
“แล้ว?”
“กว่าพวกผมจะได้เจอพวกมัน เวลาผ่านไปตั้งเกือบปี เจ้านาย ถ้าหากเจ้านายมีเพื่อนรุ่นเดียวกันมาขอชนแก้ว เจ้านายจะปฏิเสธป่ะ”
ชัวร์ว่าไม่อยู่แล้ว...แต่ผมไม่ตอบมันแบบนั้นหรอก
“เห็นมั้ย...”
“มึงไม่ต้องเถียง ผิดก็คือผิด”
“อ้าว...”
“ลงไปเลยไป! ไปล้างรถกู!”
“ล้างรถเหรอ”
“หรือว่าจะให้หักเงิน”
“ครับ พี่/ได้เลย เจ้านาย”
ท้ายที่สุดแล้วผมก็โหดได้เท่านี้จริงๆ...ผมรู้สึกเหมือนผมเป็นครูประถม ที่สั่งลงโทษพนักงานได้แค่เบาๆ เท่านั้น จะว่าไปไอ้พนักงานตัวแสบของผมทั้งสองคนก็ไม่ได้แตกต่างอะไรจากเด็กประถมบางคนหรอก แม่งดื้อ แม่งไม่ฟัง แม่งไม่คิดหน้าคิดหลังอะไรเลย...
ผมถอนหายใจเมื่อเห็นคู่หู ‘112’ ลงไปล้างรถให้ผมอย่างเฮฮาปาจิงโกะ ไม่ได้มีท่าทีรู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น ผมรู้แล้วว่าผมจะแก้เผ็ดพวกมันยังไง
“เดี๋ยว” ผมยื่นหน้าลงไปตอนที่พวกมันสองคนอยู่ข้างล่าง “ล้างให้หมดทุกคันนะ”
ไอ้หนึ่งตกตะลึง ส่วนไอ้สิบสองที่เพิ่งมาใหม่มันไม่รู้ว่าผมมีรถในคอลเลคชันกี่คัน มันก็เลยดูไม่ตกใจเท่าไหร่
เดี๋ยวมึงก็รู้...
ผมตรวจเช็กความเรียบร้อยไปทีละอย่างตั้งแต่หน้าร้านยันห้องน้ำหลังร้าน ทุกสิ่งทุกอย่างพร้อมให้บริการในวันนี้แล้ว หนึ่งกับสิบสองขลุกอยู่ตรงโรงเก็บรถของผม ไม่ได้ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวัน สมน้ำหน้าพวกแม่ง...
“เชี่ยเกล้า”
ตอนที่ผมกำลังยกป้ายบอกเมนูเด็ดในวันนี้ ก็มีเสียงหนึ่งเรียกผมพอดี
“ไอ้เชี่ยทิต”
ผมดีใจจนร้องลั่นเมื่อเห็นว่าใครมา เป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยมของผมเองครับ ได้ข่าวว่าเพิ่งไปทำธุรกิจที่ต่างประเทศมา ห่างหายไปจากการรวมรุ่นของผมและเพื่อนในประเทศไทยหลายเดือนเลยทีเดียว
ชื่อจริงมันชื่ออาทิตย์ ชื่อเล่นมันชื่อซัน แต่สมัยเรียนมัธยมมันบวชและผมของมันใช้เวลานานมากกว่าจะขึ้น ผมกับเพื่อนก็เลยพากันเรียก ‘ทิต’ จนติดปาก เหมือนรู้สึกว่ามันเป็นพระเพิ่งสึกใหม่ตลอดเวลา
ตอนนี้ผมแม่งขึ้นเยอะแล้วครับ แถมยังหล่อมากเลยด้วย ออร่าที่เด่นมาแต่ไกลบ่งบอกถึงการมีเงินถุงเงินถัง
“ไปไงมาไงวะเนี่ย” ผมจับมือเพื่อนจับมือเพื่อนอย่างตื่นเต้น
“มาหามึงเนี่ย นัดกันครั้งล่าสุดนัดต้อนรับกู มึงเสือกไม่มา”
“กูก็ต้องดูแลร้านป่ะ” ผมพามันเข้ามาในร้าน “ไหนๆ มานั่งก่อน กูเลี้ยงเอง อยากแดกอะไร”
“จริงดิ ดีนะเนี่ยที่กูล้างท้องมารอ”
“เออ จัดให้หนักเลย” ผมมองหาลูกน้องที่อยู่ใกล้ตัว เห็นไอ้สิบสองเดินมาพอดี ท่าทางมันสกปรกเหมือนเด็กที่กำลังล้างรถเป๊ะๆ “สิบสอง ขอน้ำขอท่าให้เพื่อนกูหน่อย”
มันยืนนิ่งๆ มองดูผมกับทิตสลับกันไปมาอยู่นานหลายวินาที
“สิบสอง ได้ยินมั้ยเนี่ย”
“ครับ...เจ้านาย” ร่างสูงๆ เดินออกไป ทิตหัวเราะนิดหน่อยเมื่อเห็นท่าทางของลูกน้องของผม
“พนักงานใหม่เหรอ”
“เออ นักร้องน่ะ”
“ทำไมหามาได้หน้าตาดีจังวะ” เพื่อนของผมทิ้งตัวนั่ง มองดูไปรอบๆ ร้านของผมอย่างตื่นเต้นและก็สำรวจ
“เป็นเพื่อนของพนักงานอีกทีหนึ่ง...” ผมเล่าให้ฟัง จะว่าไปผมก็โชคดีมากเลยนะครับที่สิบสองมันเลือกที่จะมาทำงานกับร้านผม เพราะหนังหน้าอย่างมันไปรับจ๊อบเดินแบบถ่ายแบบได้อย่างสบาย แต่กลับเลือกที่จะมาเป็นนักร้องตอนกลางคืนกับร้านที่ไม่ค่อยโด่งดังเท่าไหร่อย่างบาร์สุราลัย
อย่างที่เคยบอก แม้พฤติกรรมจะคุมยาก(โดยเฉพาะเมื่อผนึกกำลังแสบกับไอ้เชี่ยหนึ่งเพื่อนมัน) แต่มันก็คือเพชรของร้านผมจริงๆ นะครับ เหมือนของดีที่โผล่มาตอนท้าย เหมือนของล้ำค่า เหมือนภาพลักษณ์ของร้านยังไงยังงั้น
การันตีได้จากกำไรมหาศาลตั้งแต่วันที่มันก้าวมาทำงานวันแรกแล้ว...
“โชคดีนะเนี่ยรู้มั้ย” ทิตส่งยิ้มมาให้ ผมเองก็เห็นด้วยกับมัน ตอนนั้นสิบสองหาน้ำมาได้แล้ว แต่มันก็ยังจ้องมองไอ้ทิตไม่วางตาเหมือนที่จ้องผมกับทิตไปมาอยู่นานหลายวินาทีในตอนนั้น
“สิบสอง เป็นไรหรือเปล่าวะ” ผมถาม
มันส่ายหน้าดิก ก่อนที่จะเดินถอยหลังไปทีละก้าวๆ
“ล้างรถเสร็จหรือยัง”
“เจ้านายเอารถสีแดงไปลุยโคลนมาทำไม...”
“อ้อ” ผมหัวเราะ ที่มันเสร็จช้าเพราะไอ้แดงลูกผมสินะ “เลอะตั้งแต่ไปเยี่ยมบ้านป้าสาม”
“ผมเหนื่อยนะ ขัดเท่าไหร่ก็ไม่ออก เจ้านายมาขัดเองเลย”
“เดี๋ยวมึง” กูขอย้ำครั้งที่ล้านว่า ‘กูเป็นเจ้านายมึงนะ’ “ไปขัดให้ออกเดี๋ยวนี้ คุยกับเพื่อนเสร็จกูจะไปตรวจ”
“จริงอ่ะ...”
“...”
“...รีบๆ มาเลยนะครับ” มันพูดทิ้งท้าย
ผมหน้านิ่ว สิบสองไม่รีรอให้ผมด่า เดินเลี่ยงออกไปไกลแล้ว ทิตได้ยินผมกับลูกน้องคุยกันก็เอาแต่หัวเราะเสียงดังราวกับเห็นว่าเป็นอารมณ์ขำขัน
“มึงนี่ยังเหมือนเดิมเลยนะ” ทิตดื่มน้ำเปล่า มอง ‘ห้า’ เด็กเสิร์ฟผู้หญิงของร้านที่หน้าตาสวยรองจาก ’เจ็ด’ และก็ ‘เก้า’ ที่เป็นบาร์เทนเดอร์ด้วยสายตาแพรวพราว “ด่าเท่าไหร่ก็ไม่น่ากลัว”
“มึงอย่าพูดอย่างนั้นสิ ลูกน้องกูยืนอยู่เต็มร้านไปหมด”
“แต่มันเป็นข้อดีนะรู้มั้ย...ลูกน้องจะรักมึงและก็เกรงใจมึง แทนที่จะกลัวมึงและก็ทำงานด้วยความอึดอัดใจ” ผมมองไอ้นักธุรกิจใหญ่ที่สั่งสมประสบการณ์มานานมากกว่าผม “กูพูดจริงนะเนี่ย”
“คำว่าเกรงใจ...ใช้ไม่ได้กับไอ้หนึ่ง และก็ไอ้สิบสอง” ผมพูดเหมือนบ่นคนเดียวมากกว่า
“มะรืนนี้เป็นวันเกิดกู กูปิดร้านมึงฉลองนะ” ทิตประกาศ
ผมทำตาลุกวาว “ไอ้เชี่ยทิต!!! พูดจริงเหรอ!!!”
“เออดิ แหม มีรายได้แล้วตาลุกเชียวนะ”
ผมดีใจจนอดเขย่าแขนเพื่อนไม่ได้จริงๆ เสี่ยทิต เฮียทิต คนรวยแห่งห้องม.6/3 กูซาบซึ้งในหัวใจ...
“ปิดแค่ส่วนอินดอร์ก็ได้ เอาท์ดอร์มึงก็ขายของมึงไป จะได้มีรายได้เข้าร้านเพิ่มขึ้นอีก”
“ขอบใจมาก กูขอบใจมึงจริงๆ” ผมยังคงจับแขนมันอย่างประจบประแจง
“เจ้านาย!” เสียงสิบสองดังขึ้นจนคนทั่วทั้งบริเวณต้องหันไปมองหน้ามัน มันยังไม่ไปอีกเหรอเนี่ย “เชี่ยหนึ่งทำมอเตอร์ไซค์เจ้านายล้ม!”
“เฮ้ย!” ผมปล่อยเพื่อนทันที ก่อนจะหันไปหาสิบสอง “คันไหน!”
“ไม่รู้ คันที่ใหญ่ๆ ดูแพงๆ ไปดูสิครับ”
“เดี๋ยวกูมานะทิต เดี๋ยวกูมา”
“เออๆๆ” ทิตรับคำ
ผมรีบไปดูรถของผมทันทีอย่างตื่นๆ กลัวแม่งจะเป็นรอย กลัวแม่งทุกอย่าง ไอ้หนึ่งที่กำลังขัดรถให้ผมเงยหน้าขึ้นมาดูใบหน้าของผมอย่างงงๆ
“พี่มีอะไรเหรอ”
ทุกคันยังจอดดี และมากกว่าครึ่งถูกล้างไปแล้ว
ผมหันกลับไปมองไอ้สิบสองที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “อ้าว...ดูผิดเหรอเนี่ย ว้า ผมขอโทษน้าา”
ตอแหลเอ๊ย “สนุกมากมั้ยเนี่ย...”
“สนุกอะไรครับ ผมดูผิดจริงๆ นะ”
“มึงร้องรอบละห้าเพลงไปเลยคืนนี้!”
“แต่เสียงผม...”
“ตามนั้น ไอ้เด็กบ้า...”
“เพื่อนเจ้านายดูไม่น่าไว้ใจเลย สายตาเจ้าชู้มาก” ทำไมกลายมาเป็นเรื่องนี้ไปได้วะเนี่ย
“มันเป็นเพื่อนกู กูไม่เป็นไร อีกอย่างมึงน่ะดูเจ้าชู้กว่าเพื่อนกูตั้งเยอะ” มันดึงตัวผมมาเพราะมันเป็นห่วงผมเหรอเนี่ย เดี๋ยวนะ มึงเข้าใจคำว่า ‘เพื่อน’ มั้ยวะ เหมือนมึงกับหนึ่งน่ะ เชี่ยสิบสอง...ให้ตาย นึกว่าจะได้เทียบมันกับเด็กประถมเล่นๆ แต่มันดันเหมือนเด็กประถมจริงๆ กูต้องสอน ก.ไก่ ถึง ฮ.นกฮูกให้มึงมั้ย
“...”
“ยังจะมองหน้าอีก” ผมพูดกับมัน
“ผมดูเจ้าชู้เหรอ”
“เออ!”
“ไม่จริง” มันเถียงเสียงอ่อย
“หึ” ผมทำเสียงใส่มัน “ไร้สาระพอแล้วนะ กูไปล่ะ”
“เจ้านาย” มือเรียวยาวของไอ้สิบสองคว้าแขนผมอย่างถือวิสาสะ ผมต้องมองมือมันด้วยสายตาตำหนิ จนมันยอมปล่อยมือ
“อะไรวะ”
“ผมไม่เจ้าชู้นะ...”
“มาบอกกูทำไม”
“เดี๋ยวเจ้านายเข้าใจผมผิด”
“ไม่ต้องแคร์ความคิดกูหรอก”
“ผมต้องแคร์สิ”
“กูไปได้หรือยัง”
“เม็มไว้ในหัวเลยนะว่าผมไม่ได้เจ้าชู้ ที่ผ่านมาก็แค่ผ่านไป...”
“เดี๋ยว มึงมาบอกทำไม”
“ฝังใส่หัวไว้เลย” มันยกนิ้วขึ้นมาแล้วชี้เข้าหัวของมันเอง
ผมพยักหน้าส่งๆ รับคำมันไปก็ได้ เดี๋ยวมันจะไม่เลิกพูด สิบสองทำหน้าโล่งใจ ก่อนที่จะหันไปล้างรถต่อแต่โดยดี ผมหันหลังกลับเพื่อเดินไปหาเพื่อน รู้สึกแปลกๆ ในใจกับแววตาของสิบสองตอนที่มันพูด
ผมไม่เจ้าชู้นะ...
มึงดูจริงจังจนเหมือนมึงกำลังจีบกูเลยเนี่ยสิบสอง
ไม่ล่ะ ผมเขย่าหัวไล่ความคิดบ้าๆ ออกไป...แล้วค่อยๆ เดินไปหาไอ้เชี่ยทิตที่รออยู่
22.00 น.
ใกล้จะถึงช่วงเพลงประจำวันของไอ้สิบสอง...วันนี้สาวๆ มาเยอะจนผิดปกติ ผมรู้สึกแปลกๆ ว่าวันนี้จะเกิดเรื่องยังไงไม่รู้ จริงๆ นะครับ
ขอให้มันไม่เป็นแบบนั้น
“เพลงนี้ผมขอมอบให้คุณผู้ชาย ที่อยากบอกกับคนที่คนรักอย่างจริงจัง...”
“...”
“ว่าคุณไม่ได้เจ้าชู้อีกต่อไปแล้ว”
“...”
“เพลงเลิกเจ้าชู้ * ครับผม”
(เพลงเลิกเจ้าชู้ : วงปลื้ม) เสียงปรบมือดังแปะๆ บางคนถึงกับส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดออกมาเลยทีเดียว เพลงประจำวันของไอ้สิบสองวันนี้มันแหม่งๆ แฮะ เหมือนเรื่องที่เพิ่งจะคุยกับผมยังไงชอบกล
“...ต่อจากนี้ คนๆ นี้ขอสัญญา ว่าฉันพอทุกอย่าง และจะทำให้เธอรับรู้ ว่าจากนนี้คนๆ นี้จะเลิกเจ้าชู้ ฉันจะเลิกเจ้าชู้ เชื่อฉันสักครั้งหนึ่งจะได้มั้ย ฉันขอโอกาส...”
“แลดูจริงจัง” ไอ้หนึ่งทำหน้าขึงขังอยู่ข้างๆ ผม “พี่เชื่อมันมั้ยเนี่ย”
“มาถามกูทำไมล่ะเนี่ย”
“มันไม่ได้กำลังร้องเพลงบอกพี่อยู่เหรอ”
“เดี๋ยวนะ มันจะมาบอกกูทำไม”
“ผมได้ยินสิ่งที่มันกับพี่คุยกัน พี่หาว่ามันเจ้าชู้ มันก็เลยร้องเพลงเลิกเจ้าชู้ให้พี่ไง”
“มึงโยงเป็นแกทเชื่อมโยงเลยนะ...” แม้จะไม่ทันรุ่นสอบแกทแพท แต่ผมก็เคยได้ยินอะไรเทือกๆ นี้ ผมยังทันโอเน็ต เอเน็ตอยู่นะครับ “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก อีกอย่าง...กูนี่เป็นเจ้านายมัน...”
“เจ้านายแล้วไงพี่...มันชอบซะอย่าง”
“คุณเกล้าครับ!” ลูกค้าเรียกผมก่อนที่ผมจะทันได้ยินประโยคจากปากไอ้หนึ่ง “มาทางนี้หน่อยครับ!”
“ดูแลดีๆ นะมึง” ผมบอกกับหนึ่งก่อนที่จะเดินไปหาลูกค้า พอดีเขารู้จักกับพ่อ ก็เลยเรียกผมไปทักทาย
หลังจากที่ไอ้สิบสองขึ้นร้องเพลงรอบสองไป ลูกค้าก็เริ่มเรียกให้มันมาคุยด้วย โดยเฉพาะลูกค้าสาวๆ ผมเห็นภาพนี้จนเคยชินและก็ปล่อยให้มันเป็นไป อีกอย่างหนึ่งไอ้สิบสองก็ไม่ได้ทำตัวเยอะจนเกินไป มันก็ยังคงมีศักดิ์ศรีเป็นนักร้องที่ซื้อไม่ได้อยู่...
จนกระทั่งผมเดินผ่านไปที่ส่วนเอาท์ดอร์...ได้ยินเสียงมันกับลูกค้าคุยกันเต็มๆ สองหู...
“เลิกเจ้าชู้เหรอ ไม่จริงมั้ง” พระเจ้า...นั่นนมหรือลูกบอล...ผมสะบัดหัวให้ตัวเองเลื่อนสายตามามองหน้าผู้หญิงคนนั้น แทนที่จะมองหน้าอกของเธอ เธอแต่งตัวรัดรูปเกาะอกเอวลอยจนทำให้ต้องมองหน้าอกก่อนหน้าจริงๆ นะครับ “ทำไมไม่ติดต่อหาน้ำปั่นเลย...”
นั่นไง...นี่คือสิ่งที่ยืนยันว่าไอ้สิบสองมันเจ้าชู้ขนานแท้
“พอดีผมเปลี่ยนโทรศัพท์น่ะครับ”
“ไม่จริง เมื่อกี้น้ำปั่นเห็นกันต์หยิบโทรศัพท์ออกมาก็ยังเป็นเครื่องเดิมที่น้ำปั่นเคยเห็น”
ดูซิ...มึงจะเถียงอะไรเขาได้มั้ย
“ตอนซ่อมโทรศัพท์ เบอร์มันหายไปจากเครื่อง”
“พอสักทีเถอะค่ะกันต์ น้ำปั่นจะถือว่ากันต์ไม่ได้ทำอะไรผิดก็แล้วกัน” น้ำปั่นยื่นหน้าอกไปใกล้ๆ ไอ้สิบสอง “เลิกงานกี่โมงคะ ไปต่อกับน้ำปั่นเถอะ”
“ผม...” ตอนนั้นไอ้สิบสองมันมองมาเจอผมพอดี...
“ผู้ชายเขาไม่เอาก็อย่าไปตื๊อเขา” อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น เป็นเสียงของผู้หญิงอีกโต๊ะ คนๆ นี้สวยเหมือนกันและก็เซ็กซี่พอกัน เธอก้าวฉับๆ มายืนตรงกลางระหว่างน้ำปั่นกับสิบสอง “กันต์ จำบีได้มั้ยคะ”
นั่นไงกูว่าแล้ว...รถไฟชนกันที่ร้านกูเพราะไอ้สิบสอง ร้านนี้อนุญาตให้ชนแก้วนะครับ ไม่ได้ให้รถไฟชนกัน!
สิบสองทำหน้าเหมือนอยากหนีไปหลบที่สโลวาเกีย แต่ไปไม่ได้...
“น้ำทิพย์หรือเปล่าครับ” มันทำหน้ายิ้มแห้งๆ
“บ้านกันต์น่ะสิ!”
“เดี๋ยวนะคะกันต์ ยัยวอกนี่เป็นใคร” น้ำปั่นชี้มือไปที่บี
“ผม...”
“อย่าบอกว่าไม่รู้จักนะคะกันต์ ตอนต้นเดือนเรายังสนุกด้วยกันอยู่เลย” บีกอดอก ต้นเดือนงั้นเหรอ งั้นก็ก่อนหน้าไอ้สิบสองมาทำงานที่ร้านผมอาทิตย์หนึ่งน่ะสิ
“หมายความว่าไงคะ ไหนกันต์บอกว่าจะไม่ยุ่งกับใครยกเว้นน้ำปั่น...”
คุณสมบัติของผู้ชายเจ้าชู้ ต้องสับรางเก่งและสับรางให้เป็น มันคงใช้คำพูดหลายอย่างสำหรับเอาไว้ใช้คว้าสาวน้ำปั่นมานอนกก บีเองก็เคยเป็นหนึ่งในนั้นล่ะมั้ง
ผิดจากที่กูพูดที่ไหนวะสิบสอง...
ผมรีบกวักมือเรียกสองกับห้าเข้ามา เผื่อมาเป็นกรรมการห้ามมวย ถ้าใช้ผู้ชายมาช่วยจับแยก ผมคิดว่าคงไม่ใช่ภาพที่น่าดูเท่าไหร่
“เขาพูดอย่างนั้นกับฉัน ไม่ได้พูดกับหล่อน”
“หล่อนรู้ได้ไง หล่อนเป็นหมอนบนเตียงของฉันกับเขาเหรอ ยายบูด”
เอื้อออออออออ...ดอกนี้เจ็บมาก
“จะเอายังไง!”
“เข้ามาเลย!”
สองคนพุ่งเข้าหากันพร้อมกับทั้งจิกหัวอีกฝ่ายไปมา ผมรีบบอกให้สองกับห้าเข้าไปจับแยก ตอนนั้นลูกค้าทั่วทั้งร้านต่างยืนและก็ให้ความสนอกสนใจมวยคู่นี้ มวยที่มีสาเหตุมาจากไอ้สิบสอง...
มันยืนนวดขมับอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล...
นี่แหละผลของการกระทำของมึง...
เพล้ง! ผมหันขวับทันทีเมื่อได้ยินเสียงของๆ ร้านเสียหาย
เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง! เพราะบีเธอผลักน้ำปั่นไปโดนโต๊ะ โต๊ะที่เต็มไปด้วยแก้วจึงล้มระเนระนาด หลายสิ่งหลายอย่างหล่นลงบนพื้นและแตกกระจาย สร้างความตื่นตะลึงไปทั่ว
กูนี่ปวดหัวเลย...
“พอได้แล้ว พอๆๆ” สิบสองรีบเข้าไปห้ามผู้หญิงทั้งคู่... “มาคุยกับผมได้มั้ยครับ ทั้งสองคน”
สภาพผู้หญิงเขายับเยินทั้งคู่ แต่ก็ยอมตามสิบสองออกไปคุยด้านนอก ให้ห่างจากบริเวณเสี่ยงต่อการพังทั้งหมด ผมบอกให้ป้าสี่มาเก็บร้านอย่างรวดเร็ว และบอกกับลูกค้าว่าเหตุการณ์นี้ควบคุมได้ ไม่มีอะไรต้องกังวล
สิบสอง...ก่อเรื่องอีกแล้ว...
ครั้งนี้ผมคงให้อภัยมันไม่ได้จริงๆ ครับ
“เจ้านาย...”
“...”
“ค่าเสียหายเท่าไหร่ครับ...”
“...”
“เจ้านายอย่าเงียบสิ”
ผมนั่งหมุนเก้าอี้กลับหลัง เพื่อที่จะหันหลังใส่ไอ้สิบสองที่ถูกผมเรียกเข้าพบทันทีที่ร้านปิด ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะลงโทษและก็ตักเตือนมันยังไงดี ผมคิดอยู่แล้วล่ะว่าสักวันจะต้องเกิดสงครามในร้านเพราะคนอย่างสิบสอง แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้
นอกจากมันเป็นเพชรของร้านผมแล้ว มันยังเป็นอีกเพชรหนึ่งของร้านผมครับ
เพชฌฆาต...
พังหมดเลย ทั้งแก้ว ทั้งเครื่องดื่มหลายอย่าง พังไปเป็นสิบๆ อย่าง ข้าวของน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ลูกค้าที่เพิ่งมาร้านผมในวันนี้เนี่ยสิ จะจำร้านผมไปในรูปแบบไหน
แบบที่มีสาวๆ มาแย่งนักร้องนักดนตรีของร้านน่ะเหรอ
“เจ้านาย...” สิบสองทำเสียงอ่อยเรียกผม “เจ้านายโกรธผมเพราะผมมีส่วนในการทำร้านเสียหาย...หรือว่าเจ้านายโกรธเรื่องที่ผมไม่ได้เลิกเจ้าชู้ครับ”
“เดี๋ยว” ผมรีบหันเก้าอี้กลับมาทันที เก้าอี้แม่งก็ดีเกิน แค่หมุนไวหน่อยมันก็หมุนติ้วจนเกินไป ผมต้องจับมันหมุนอีกรอบเพื่อที่จะได้ตรงกับหน้าของสิบสองที่ทำหน้าจ๋อยอยู่ฝั่งตรงข้าม “ไม่ใช่ละ”
“ผมกลัวเจ้านายโกรธเรื่องหลังมากกว่านะ...”
“เชี่ย กูจะโกรธเรื่องนั้นทำไมล่ะ...”
“ผมผิดคำพูดนี่ครับ”
“...”
“แต่พวกเธอเป็นคนในอดีตก่อนที่จะผมจะกลับมาเจอเจ้านายนะ”
“กลับมาเจอ?”
“...ครับ”
“เคยเจอกันมาก่อนเหรอ...”
“เอ่อ...” สิบสองเกาหัวและก็มองไปทางอื่น “...ค่าเสียหายเท่าไหร่เหรอครับ”
“หึ” ผมยิ้มอย่างเหี้ยมโหด “โต๊ะนั้นสั่งของแพง...”
สิบสองกลืนน้ำลาย
“เขาสั่งวอดก้า...พอมันแตกไปกูก็เลยชดเชยเอาขวดใหม่ให้เขา แปลว่าถ้ามึงจะจ่าย มึงก็ต้องจ่ายค่าวอดก้าสองขวด”
วอดก้านั้นราคาไม่ใช่ถูกๆ ไอ้สิบสองต้องทำงานหลายวันกว่าจะได้ค่าเครื่องดื่มที่เสียหายครับ
และนี่ก็เฉพาะวอดก้าเท่านั้น ยังไม่รวมกุ้งแช่น้ำปลา ข้าวผัดสับปะรด ปลาหมึกนึ่งมะนาว etc.
ถ้าผมเป็นสิบสองผมคงต้องขนลุกขนพอง แต่สิบสองทำได้แค่ถอนหายใจ พร้อมๆ กับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอินเตอร์เน็ตแบงค์กิ้ง ดูเหมือนจะพร้อมโอนเงินให้ผมอย่างรับผิดชอบในสิ่งที่เกิด...
“เก็บตังค์มึงไว้เหอะ” ผมตัดบท “อย่าให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกก็พอ”
อีกฝ่ายอ้าปากค้างใส่ผม “เจ้านาย...”
“กลับไปได้แล้ว...”
“เอาจริงเหรอ ผมจ่ายได้นะ”
“กลับไปเถอะ”
“อย่าโกรธผมสิ ผมขอโทษ”
“มึงไม่ได้เป็นคนโทรเรียกกิ๊กมึงสองคนให้มาเจอกันพร้อมกันวันนี้สักหน่อย มึงคาดไม่ถึงและก็คาดเดาไม่ได้ เพราะฉะนั้น...ไม่ใช่ความผิดมึง”
“...”
“แต่ถ้ามีอีก...กูเอามึงถึงตาย”
แม้จะจำได้ว่าทิตเพื่อนผมมันบอกว่าผมด่ายังไงก็ไม่น่ากลัว...แต่ถึงยังไงผมก็ต้องด่าและก็ขู่คนอย่างสิบสองอยู่ดี
“ผมผ่านมาเยอะ ผมไม่แน่ใจว่าเรื่องประมาณนี้จะเกิดขึ้นอีกหรือเปล่า”
“...”
“แต่หลังจากที่ผมเข้าทำงานที่นี่ครั้งแรก ผมก็ไม่ได้มีใครเพิ่มเติมเข้ามาเลยนะครับ”
“นั่นเรื่องของมึงแล้ว...กลับไปได้แล้ว...กูเหนื่อย”
“ผมต้องทำยังไงเจ้านายถึงจะหายโกรธผม”
“มึงจะไม่ออกไปใช่มั้ยเนี่ย”
“บอกผมมา...ผมทำหมดเลย”
ผมพ่นลม... “ออกไปเลย”
“บอกผมมา...”
“ดอกไม้ ขนมาสิบสองคันรถ ทำได้หรือเปล่าล่ะ!” มึงกลับไปได้แล้วโว้ยยย ก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจมาเก็บตังค์มึง
สิบสองอ้าปากค้าง... “ผมไปก็ได้ครับ...”
มันเดินไปที่หน้าประตูห้องผม ก่อนที่จะหันกลับมา...
“อย่างที่ผมบอกให้เจ้านายเม็มไว้ในหัว...”
“...”
“ผมไม่เจ้าชู้อีกแล้วจริงๆ นะ”
ผมโยนก้อนกระดาษแถวนั้นใส่มัน... “ไป ได้ แล้ว”
“เชื่อใจผม”
“ออกไปเดี๋ยวนี้เลยโว้ยยยยยยย!!!!!!” “เชี่ยเต๊บ”
“...”
“ตลาดไหนขายดอกไม้ตอนนี้วะ”
“พรุ่งนี้วันพระเหรอ”
“...ง้อเจ้านาย”
“โอ้ย เขาไม่โกรธก็คือไม่โกรธ ไม่ต้องง้อหรอก”
“กูเห็นสายตาเขาแล้ว กูผิดมากๆ เลย”
“...”
“ตกลงตลาดไหนขายดอกไม้วะ”
“มึงเอาจริงดิ”
“...สิบสองคันรถ”
“บ้าไปแล้ว”
“กูคงไม่บ้าขนาดนั้น คันรถมอเตอร์ไซค์ก็พอ...”TBC*
กันต์ธรนางคิดจะเหมาดอกไม้มาง้อเจ้านายจริงๆ น่ะเหรอออออ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
