ตอนที่ 9
เจ้านายขอลาหยุด มึน...อึน...และก็ง่วงนอน
เมื่อคืนผมไม่น่าแดกหนักเลยครับ ผมรู้สึกเหมือนหัวตัวเองหนักมากจนลุกขึ้นมาจากเตียงไม่ไหว ตอนที่ป้าสี่มาปลุกผม ผมตื่นขึ้นมาในชุดที่ตัวเองใส่เมื่อคืน แปลว่าผมไม่ได้อาบน้ำ ไม่ได้แปรงฟัน ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า
คงจะโสโครกจนป้าสี่อดเอามือบีบจมูกตัวเองเอาไว้ไม่ได้
“ใครพาผมขึ้นมาครับเนี่ย” ผมลุกขึ้นนั่งที่เตียง เอามือนวดขมับตัวเองอย่างอ่อนล้า
“น้องสิบสองค่ะ” ป้าสี่เล่าให้ฟัง “สีหน้าคุณดูไม่ดีเอามากๆ เลย เดี๋ยวป้าจะทำอาหารและก็หายามาให้ทานนะคะ”
“ขอบคุณนะครับป้า”
สิบสองแบกผมขึ้นมาเหรอ ตอนไหนวะ...ผมคิดอย่างปวดหัวแต่ก็พาตัวเองไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว เป็นอย่างที่ป้าสี่บอก ผมดูไม่ดีเอามากๆ หน้าผมซีดสุดๆ แถมยังครั่นเนื้อครั่นตัวคล้ายจะเป็นไข้อีก
รู้ถึงไหนอายถึงนั่น...เจ้าของร้านเหล้ากลับมาดื่มหนักนิดเดียวถึงกับน็อค
คุณคนอ่านอย่าเอาไปบอกใครก็แล้วกันนะครับ...
ผมเดินมึนๆ ลงมาข้างล่าง เพราะป้าสี่คงจะออกไปซื้อกับข้าวมาวางไว้ให้บนโต๊ะที่เป็นของร้านด้านล่าง ตอนที่ผมลงมา ผมเห็นสิบสองเดินเข้ามาพอดี
หัวของผมหันไปมองนาฬิกาโดยอัตโนมัติ เก้าโมงกว่า...มึงมาทำอะไรที่นี่แต่เช้าฮะ?
“เจ้านาย” สิบสองรีบเดินเข้ามาหา “ไม่สบายเหรอครับ”
เก่งฉิบหาย...นี่ผมยังไม่ได้บอกอะไรมันเลยนะ หรือมันสันนิษฐานเอาจากหน้าซีดๆ ของผมวะ
“มาทำอะไรแต่เช้า...”
“ผมจะเป็นผู้ใหญ่ให้มากขึ้น กฎข้อแรกของการเป็นผู้ใหญ่ก็คือตื่นให้เช้า...วันนี้ผมตื่นแปดโมงนะ” สิบสองพูดอย่างภูมิใจ
“แปดโมงมันเช้าตรงไหน แถวบ้านเรียกว่าสาย” ผมพูดอย่างเหน็ดเหนื่อยที่จะพูดออกมามาก อาการไม่สบายของผมนี่มันน่ารำคาญจริงๆ “ผู้ใหญ่จริงๆ เขาต้องตื่นหกโมงเช้าโน่น จิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์ หรือไม่ก็รอพระมาบิณฑบาตร”
“จะให้ผมทำอย่างนั้นจริงๆ เหรอ ผมทำงานเสร็จตีหนึ่งตีสองนะ” สิบสองกล่าวด้วยสายตาละห้อย
“แล้วมึงจะเป็นผู้ใหญ่ไปทำไมเนี่ย”
“ผมอยากดูแลเจ้านาย”
ผมคิดว่าผมฟังผิด ผมจึงหันไปมองหน้ามัน นึกว่ามันยืนอยู่ที่เดิมแต่เปล่าเลยมันทิ้งตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามผมพร้อมกับจ้องหน้าผมเขม็ง...
“มาดูแลกูทำไมล่ะ”
“เมื่อคืนผมได้ดูแลเจ้านายด้วย...สนุกดี...ก็เลยอยากทำอีก” มันพูดอย่างเก้อๆ
“มึงทำอะไรบ้าง” ผมถามอย่างหวาดๆ
“อุ้ม”
กูเกลียดคำนี้ฉิบหาย...เหมือนผมเป็นตุ๊กตา เหมือนผมเป็นเด็ก เหมือนผมเป็นผู้หญิง แค่คำหนึ่งพยางค์สั้นๆ นี่แหละครับ ก็ทำให้ผมรู้สึกแบบนั้น
“ทำอะไรอีก...”
“ห่มผ้า”
“หมดหรือยัง”
“จริงๆ ยังไม่หมดครับ แต่ว่าถ้าพูดไปผมกลัวผมโดนไล่ออก”
“มึงทำเชี่ยอะไร” แม้ว่าผมจะไม่ค่อยสบาย แต่ผมก็เสียงดังใส่ไอ้สิบสองได้นะ “ว่ามา!”
“ผม...”
“อะไร...”
“ผมถอดถุงเท้าให้เจ้านาย” สิบสองพูดเสียงอ่อย ในขณะที่ผมชะงัก ถอดถุงเท้าเหรอ อืม...แค่นั้นเอง ผมจะไล่มันออกด้วยเรื่องแค่นั้นทำไมกัน
“ก็แค่ถอดถุงเท้าเอง” กูไม่ใช่เจ้านายที่ใจร้ายสักหน่อย
“ใช่มั้ยครับ ไม่ใช่การจุ๊บหน้าผากสักหน่อย เจ้านายคงไม่ใจร้ายไล่ผมออกหรอกเนอะ”
คำพูดของมันทำเอาผมรู้สึกคุ้นๆ ถึงความรู้สึกที่หน้าผากของตัวเองเมื่อคืน หรือจะมีใครสักคนมาจุมพิตหน้าผากของผมวะ
ไอ้นี่หรือเปล่า
ผมมองหน้ามันอย่างจับผิด สิบสองทำหน้านิ่งๆ มองซ้ายมองขวาไปเรื่อย
“กลับไปได้แล้ว ที่นี่ไม่มีอะไรให้มึงทำในตอนนี้หรอก” ผมไล่
“กฎข้อที่สองของการเป็นผู้ใหญ่คือดูแล...”
“ดูแลอะไร”
“ดูแลคนที่รัก...”
ตึกตัก ตึกตัก “เชี่ยยยย” ผมสะบัดความรู้สึกเรื่องใจเต้นแรงออกไปผ่านการส่งเสียงออกมา
“เจ้านายคือคนที่ผมรัก...” สิบสองพูดยิ้มๆ “...และก็เคารพที่สุดเลย”
ดีที่มันเติมประโยคหลังเข้ามา ไม่อย่างนั้นล่ะก็...หัวใจของผมทำงานหนักมากกว่านี้แน่ๆ ไอ้สิบสองมันจอมเจ้าเล่ห์เพทุบายขั้นสูงสุด สายตาของมัน คำพูดของมัน รอยยิ้มของมัน มันทำให้ผมกระอักกระอ่วนไปหมด
ผมจะคิดซะว่าเพราะผมไม่สบาย ผมไม่สบาย...
“อาหารเช้ากับยามาแล้วค่ะคุณเกล้า” ป้าสี่พูดขึ้น สิบสองรีบลุกไปช่วยป้าสี่ถือชามกับยาบนถาดมาวางไว้ตรงหน้าผม
“เดี๋ยวผมดูแลเจ้านายเองครับป้า”
“อ้าวหนูสิบสอง...มาแต่เช้าเชียว”
“กฎของการเป็นผู้ใหญ่น่ะครับป้า...”
ป้ามองไอ้สิบสองอย่างงุนงง แต่ก็หัวเราะออกมา เธอฝากฝังให้สิบสองดูแลผมในขณะที่เธอจะกลับไปพักผ่อนที่บ้านหลังจากเสร็จงานของเธอในตอนเช้าแล้ว...
ทั้งร้านที่กำลังปิดอยู่มีแค่ผมกับสิบสองเท่านั้น
“เจ้านายยกช้อนไหวหรือเปล่า ให้ผมป้อนมั้ย”
“กูแค่ไม่สบาย ไม่ได้เป็นง่อย”
“ว้า อยากให้เป็นง่อยจัง”
“แช่งกูเหรอ” ผมพูดเสียงดังขึ้น
“ใครจะกล้า” มันพูดแบบนั้นแต่มันก็ยังยิ้มอยู่ ไอ้บ้านี่จะทำให้ผมป่วยหนักมากขึ้นหรือเปล่าครับ ทำไมผมถึงปวดหัวกับมันอย่างนี้ล่ะ
“วันนี้ผมจะอยู่กับเจ้านายทั้งวันเลย...”
“กูไม่อนุญาต” ผมพูด “มึงกลับไปนอน ไปพักผ่อนซะ เสียงร้องจะได้ออกมาดีและก็ออกมาได้อย่างเต็มที่”
“แต่ว่า...”
“กลับไปเลย”
“เจ้านายอยู่คนเดียวไม่ได้หรอกนะ ถ้าเกิดน็อคขึ้นมากลางคันล่ะครับ”
“กูคงไม่แย่ขนาดนั้นหรอก”
“ไม่รู้ล่ะ ผมไม่ชอบให้เจ้านายอยู่ลับสายตาผม”
“...”
“ตอนเจ้านายไปเยี่ยมคุณยาย ผมก็เคยพูดทำนองนี้กับเจ้านายไปแล้วนี่”
ผมกลืนข้าวต้มลงคออย่างยากลำบาก เด็กนี่พูดจาแบบนี้อีกแล้ว มันไม่เคยดีกับหัวใจของผมเลย...หัวใจที่รู้สึกผิดของผม...เพราะมันไม่ควรเต้นแรงกับลูกน้องที่ทั้งเด็กและก็แสบแบบนี้
“ถ้าอยากอยู่...งั้นก็ช่วยอยู่เงียบๆ ได้มั้ย”
“เอางั้นเหรอ”
“อืม”
“มันจะเงียบเกินไปนะครับ”
“ปกติกูอยู่อย่างเงียบๆ”
“...”
“...” ผมเงยหน้าขึ้นมองไอ้สิบสองที่กำลังมองผม “มึงเริ่มเงียบแล้วเหรอ”
สิบสองพยักหน้าหงึกๆ ผมพ่นลมออกมา ปลงกับความประพฤติของอีกฝ่าย พอบอกให้มันเงียบ มันก็เงียบปุบปับทันที นี่ถ้าสั่งเรื่องอื่นแล้วทำเลยแบบนี้คงจะดีมากๆ เลยนะเนี่ย
พอผมทานข้าวทานยาเสร็จผมก็เดินขึ้นไปข้างบน ไอ้สิบสองเอาชามไปเก็บและก็หายเงียบไป
รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ผมทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วมันมายืนหน้าสลอนอยู่ในห้องนอนของผมนี่แหละ
ฉิบหาย...แม่งก็เห็นดอกกุหลาบสองดอกของมันหมดแล้วสิ! ผมกำลังจะเอื้อมมือไปคว้ากุหลาบสองดอกนั้น แต่ไม่ทันการแล้ว ในเมื่อมันยืนอยู่ตรงนั้นมาตั้งนานแล้ว มันก็ต้องเห็นแล้วน่ะสิ
เอาเถอะ...
สิบสองชี้มือมาที่ปากตัวเองแล้วทำไม้ทำมือประมาณว่า ผมพูดได้หรือยัง?
กูเหนื่อยกับมึงเหลือเกิน เออ อยากพูดก็พูด
“ผมเห็นตั้งแต่เมื่อคืนตอนที่อุ้มเจ้านายมานอนแล้วล่ะครับ” มึงจะย้ำเรื่องนี้ทำไม... “ผมดีใจมากๆ เลย มันต้องเป็นดอกที่ผมบอกให้เจ้านายเก็บเอาไว้ ใช่มั้ย...”
ไม่พูดออกไปดีที่สุด...
“พนักงานห้ามเข้ามาในส่วนนี้นะ” ผมพูดเสียงเข้ม ตรงนี้คือที่นอนของผม คนที่เข้ามาได้ก็คงจะมีแค่แม่บ้านก็คือป้าสี่
“...ยกเว้นตอนที่เจ้านายไม่สบาย”
“มึงจะมาเติมกฎของกูสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้”
“เจ้านายเถียงสู้ผมไม่ได้หรอก เจ้านายไม่สบายอยู่” สิบสองนั่งลงบนพื้นข้างๆ เตียงของผม เอามือทั้งสองข้างยันคางตัวเองและก็จ้องมองหน้าของผม “เชิญหลับเลยครับ...เจ้านาย”
“ไอ้บ้า กูจะนอนได้ยังไงวะ มีมึงจ้องขนาดนี้”
“ผมหล่อจนใจสั่นไปเลยใช่มั้ยล่ะ”
“มึงหน้าด้านไล่ก็ไม่ไปจนกูเคืองต่างหาก”
“...ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย”
“ไม่ต้องมาเฝ้า ออกไปข้างนอกเลย”
“ก็เผื่อเจ้านายเป็นอะไรไป...”
“กูไม่เป็นอะไรแน่นอน กูก็แค่อยากนอน”
“มีผมอยู่ด้วยนอนไม่ได้เหรอ”
“เออ”
“ถึงจะดูเหมือนน่าผิดหวัง...แต่ผมดีใจยังไงไม่รู้แฮะ” ไอ้สิบสองพูดจาแปลกๆ จนผมทำหน้าไม่ถูก มันลุกขึ้นแล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้ใบหน้าของผม ก่อนที่จะเอามือลูบศีรษะของผม
กูแก่กว่ามึงนะ!!!!!!!
“กฎของการเป็นผู้ใหญ่ข้อที่สามคือเชื่อฟังคนที่รัก...”
“...”
“ผมอยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลานะครับ”
“...”
“หายไวๆ นะครับคนดี” “เชี่ยยยย” ผมสะบัดหัวหนีออกจากมือมันในขณะที่มันหัวเราะดังลั่น “ออกไปเลย”
“ได้เลยจ้า”
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ตอนที่สิบสองปิดประตูห้องของผมเรียบร้อยแล้ว ดูไม่ออกบอกไม่ถูกว่าสิ่งที่มันทำเมื่อกี้แม่งทำเล่นหรือว่าทำจริง ผมดูไม่ออกจริงๆ ครับ
แต่ร่างกายและปฏิกิริยาของผมเสือกตอบสนองว่ามันทำจริงเนี่ยสิ
เพราะอะไรรู้มั้ย...หัวใจของผมวูบไหวอีกแล้ว... เกลียดมึงจริงๆ เกลียดที่ทำให้กูต้องรู้สึกแบบนี้ ไอ้ลูกน้องตัวแสบ #กัดฟันพูด
ผมหลับไปจนถึงตอนเย็น...
ยาที่ป้าสี่หามาให้ช่างทำให้ผมนอนหลับพักผ่อนได้อย่างเต็มอิ่ม แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่การนอนหลับพักผ่อนหรอกครับ แต่มันคือไข้ของผมต่างหาก...ยังไม่ลดเลย
ผมควรจะออกกำลังกายให้มากกว่านี้นะ ร่างกายจะได้ฟื้นตัวเร็วกว่านี้ เรื่องสุขภาพนี่แม่งไม่เข้าใครออกใครจริงๆ ครับ แม้ว่าผมจะมึนหนักเพราะเหล้าก็ตามทีเถอะ...
“สิบสอง คุณเกล้าล่ะ” ผมได้ยินเสียงแว่วๆ มาจากประตู น่าจะเป็นเสียงของสอง ผู้จัดการร้านนะ ผมหันไปดูนาฬิกา ตอนนี้สี่โมงเย็นนิดๆ แล้ว ร้านเปิดแล้ว...มันถึงเวลาทำงานของผมแล้ว
อา...ผมคงต้องลางานจริงๆ นั่นแหละ เพราะผมยังรู้สึกหัวมันตื้อๆ อยู่เลยครับ กลัวจะเป็นลมให้ลูกค้าเห็น แม่งอายตายห่า
“อยู่ข้างในน่ะครับ อย่าเพิ่งไปรบกวนเลย”
“แปลกแฮะ ปกติคุณเกล้าออกมาดูร้านตั้งแต่สายๆ”
“วันนี้ไม่สบายน่ะครับ”
“รู้ด้วยเหรอ”
“ครับ”
“ใครบอก ป้าสี่หรือเปล่า”
“ผมรู้เอง ผมมาตั้งแต่เก้าโมง”
“แล้วก็นั่งอยู่แบบนี้เนี่ยนะ”
“ประมาณนั้นแหละ”
“ทำไมไม่กลับไปพักผ่อน”
“ผมอยู่ดูเจ้านายน่ะครับ”
ผมเปิดประตูออกไป เห็นสองกับสิบสองกำลังคุยกันอยู่ สิบสองนั่งอยู่ที่เก้าอี้ในห้องทำงานของผมที่วางอยู่ข้างๆ ประตูห้องนอน (ห้องทำงานของผมกับห้องนอนของผมอยู่ติดกัน) ดูจากอุปกรณ์ไอทีที่มีทั้งชาร์จแบตอยู่และอยู่ในมือของมันก็พอรู้เลยว่าอยู่ที่นี่มาทั้งวันจริงๆ
ผมพยายามไม่มองไปที่มัน “สอง...”
“คะพี่เกล้า”
“พี่ไม่สบายอ่ะวันนี้ ยังไงก็ฝากดูร้านหน่อยนะ”
“ได้ค่ะพี่ ไม่ต้องห่วง เมนูใหม่ปูผัดผงกะหรี่ให้ลงวันนี้เลยมั้ยคะ”
“เอาเลย” ผมพูดสั้นๆ ก่อนที่จะปิดประตู
ขาของไอ้สิบสองที่ยาวเหยียดมาคั่นประตูผมเอาไว้ก่อนที่มันจะปิด สองเดินออกไปแล้ว ในขณะที่มันโผล่หน้าเข้ามาในห้องนอนของผมอีกรอบ
“มีอะไร” ผมถาม นั่งลงบนเตียง
“ดีขึ้นมั้ยครับ”
“...”
“ไหน” สิบสองก้าวเท้ามาคุกเข่าลงตรงหน้าจากนั้นก็เอามือมาแปะที่หน้าผากของผมเพื่อวัดอุณหภูมิ
“มากไปแล้ว” ผมท้วง
“ทำไมยังมีไข้อยู่เลย”
“...”
“ทานข้าวทานยาอีกรอบดีมั้ยครับ”
“ออกไปทำงานได้แล้ว” ผมดันตัวของมันออกไป
“เจ้านาย”
“อะไร”
“เจ้านายจะนอนที่นี่จริงเหรอ”
“หมายความว่าไง”
“อีกไม่นานร้านก็จะเสียงดังแล้ว ถ้านอนอยู่นี่คงไม่ได้นอนแน่ๆ”
จริงของมัน...ตั้งแต่เปิดร้านมาผมรู้อย่างชัดเจนแจ่มแจงว่าจุดที่ห้องนอนผมอยู่นั้นเสียงดนตรีมันเข้ามามากขนาดไหนและจะไม่เงียบจนกว่าร้านจะปิด
“อืม เดี๋ยวกูกลับบ้านไปนอนบ้านพ่อแม่กู”
“ผมไปส่ง”
“เอ๊ะ” ผมทำเสียงใส่ไอ้สิบสอง
“ผมดูแลเจ้านายมาตั้งแต่เช้าแล้ว ดูแลอีกจะเป็นอะไรไป อย่าใจร้ายกับผมเลย”
ผมกลืนน้ำลาย “มึงต้องร้องเพลง”
“ขึ้นรอบแรกตั้งสองทุ่ม ตอนนี้เพิ่งจะสี่โมงเอง”
“...”
“ได้มั้ย ตกลงผมไปส่งได้ใช่มั้ย”
ก็แล้วแต่มึงเลยละกัน ผมหอบร่างโทรมๆ ของตัวเองลงจากเตียง เก็บข้าวเก็บของลงเป้นิดหน่อย ไอ้สิบสองออกไปรอข้างนอกแล้วในตอนนั้น
วันนี้คงเป็นวันพักผ่อนวันหนึ่งของผม...จะว่าไปตั้งแต่เปิดร้านมา ผมก็ไม่เคยมีวันหยุดที่นอนเต็มอิ่มสักวันเลยจริงๆ ขนาดวันจันทร์ที่เป็นวันหยุดยังต้องตื่นแต่เช้าไปดูของสดที่ตลาดกับป้าสามและก็ป้าสี่
ขอให้ผมหายไวๆ ก็แล้วกัน
ผมเพิ่งรู้ว่าสิบสองมันขับรถยนต์มาทำงาน อย่างมันผมคิดมาตลอดว่าคงจะเป็นเหมือนหนึ่งที่ชอบขับมอเตอร์ไซค์ แต่วันนี้มันช่างเลือกพาหนะประจวบเหมาะกับการขนย้ายคนไม่สบายอย่างผมจริงๆ
“เชิญเลยครับ ล้างใหม่อย่างดี” มันพูดติดตลก ผมที่ไม่ค่อยมีอารมณ์อยากจะถกเถียงด้วยจึงได้แต่ทำหน้าเฉยๆ มันเปิดประตูรถให้ผมขึ้นไปนั่งข้างคนขับ ผมเหลียวมามองร้านตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะขึ้นรถไป
หลังจากที่ผมบอกที่อยู่บ้านพ่อกับแม่ของผมระหว่างทางผมเอาแต่หลับ สิบสองก็ขับรถอย่างเงียบๆ ไม่ให้สุ้มให้เสียงอะไร ผมหลับชนิดที่ว่าหลับลึกเข้าไปถึงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไร จนกระทั่งสิบสองมันชะลอรถและก็จอดลงในที่สุดนั่นแหละ
เหมือนเวลามันผ่านไปแป๊บเดียว แต่เมื่อดูนาฬิกา...ผมถึงกับต้องอึ้งเลยทีเดียว
เกือบสองทุ่มแล้ว...
“บ้านพ่อแม่กูไม่ใช่ตึกสูงแบบนี้นะ” ผมปรับสายตามองดูรอบๆ รถ พอผมเริ่มคุ้นว่าเป็นที่ไหนเท่านั้นแหละ ไอ้สิบสองถึงกับแก้ตัวออกมามากมายเลยทีเดียว
“คือผมถามเจ้านายแล้วว่าทางไปบ้านพ่อแม่เจ้านายนั้นรถมันติดมาก เจ้านายสนใจจะไปนอนพักบ้านผมมั้ย เจ้านายก็เอาแต่หลับไม่เห็นตอบอะไร และรถมันก็ติดมากด้วย ผมก็เลยไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง ก็เลย...”
“...พากูมาบ้านมึง”
“ประมาณนั้นแหละครับ”
ผมพยายามสะกดอารมณ์ไม่ให้โกรธอยู่ ซึ่งได้ผลชะงัดหากร่างกายของผมไม่มีสภาพพร้อมต่อสู้ร้อยเปอร์เซ็นต์
“นอนก็นอน มึงนี่แม่ง...” ผมเปิดประตูลงจากรถ “...รีบๆ เลย จะได้รีบไปทำงาน”
ตอนนั้นผมไม่คิดอะไรทั้งนั้นนอกจากต้องการนอนเพียงอย่างเดียว สิบสองพาผมมายังชั้นสิบสอง(เรื่องบังเอิญอย่างเหลือเชื่อ)ที่เป็นที่อยู่ของมัน จากการเข้ามาในตึกนี้เพียงชั่วขณะมันทำให้ผมรับรู้ว่าพนักงานของผมคนนี้ฐานะแม่งโคตรไม่ธรรมดา
เพราะตึกนี้หรูมาก หรูมากเกินกว่าฐานะพนักงานร้านบาร์ตอนกลางคืนอย่างไอ้สิบสอง
หรือมันจะเคยประกวดร้องเพลงมาแล้วชนะได้รางวัลเป็นคอนโด...
...เออว่ะ น่าจะใช่
นี่ขนาดผมไม่ได้คิดอะไรนอกจากเรื่องนอนนะครับเนี่ย...ยังคิดไปเองได้ถึงขนาดนี้
เกล้าเอ๊ย มึงควรนอนแล้วล่ะ ห้อง 120X
อย่างที่บอกข้างล่างหรูยังไงข้างบนก็หรูอย่างนั้น สิบสองไม่ได้มีท่าทีสนใจกับอาการสงสัยของผม มันเป็นห่วงสวัสดิภาพทางด้านร่างกายของผมมากกว่าว่าผมโอเคหรือเปล่า อยู่ห้องนี้จะดีขึ้นมั้ย อะไรประมาณนั้น
มึงรวยขนาดนี้มึงจะมารับจ๊อบเป็นนักร้องค่าตัวคืนละสองพันกว่าบาททำไมวะ...
แต่ใช่เวลาที่ผมจะถามมั้ยครับ ไม่ใช่สินะ...สิบสองเดินนำพาผมผ่านส่วนที่เป็นห้องนั่งเล่นและก็ห้องครัวที่กว้างขวางเกือบเท่ากับร้านบาร์สุราลัย และในที่สุดมันก็พาผมมาถึงห้องนอนของมันสักที
“กูไม่เกรงใจแล้วนะ” ผมพูด วางกระเป๋าลงบนพื้นและก็ทิ้งตัวลงนอนทันที
“ผมจะทำกับข้าวมาให้ เจ้านายต้องทานและก็ทานยาด้วยนะครับ”
“เดี๋ยว...”
“...”
“แล้วนี่มึงไม่ไปทำงานเหรอ”
“...”
“ไอ้สิบสอง!”
ประตูห้องนอนของสิบสองปิดพร้อมทั้งร่างสูงๆ ที่วิ่งหายออกไป...
ครืด ครืด ครืด *เสียงข้อความในไลน์เข้า*
‘กูไม่ไปทำงานนะ เจ้านายอยู่ห้องกูว่ะ อ๊ากกก’
‘ฮ่าๆๆ เสร็จแน่นอน’
‘...กูไม่ทำอย่างนั้นโว้ยยย’
‘แต่อยากใช่มั้ยล่ะ...มึงไม่ต้องจีบให้ยาก รวบหัวรวบหางเลย เสร็จป๊าบๆๆ’
‘เหี้ย’
‘ไม่กล้าก็รอต่อไปนะพี่กันต์’
‘เอาจริงเหรอ’
‘จริงสิ มีเพื่อนแบบกูมึงต้องจัญไรแบบกูเว้ย’
‘ทำไมมึงดูเหี้ยจังวะ...แต่ถ้าเขาไม่ป่วยอยู่ ก็คงทำนั่นแหละ’
‘...เอ่อ เดี๋ยว สตอรี่นี้มึงเป็นพระเอกนะ ไม่ดีนะเว้ย’
‘อ้าวเหรอ ตกลงให้ทำหรือไม่ให้ทำ ไอ้นี่’
‘ใจมึงบอกว่ายังไง’
‘ใจบอกให้ทำเลย’
‘งั้นก็ทำเลย’
‘กูไม่ทำโว้ย!’
‘ฟวย’
‘สัด...แล้วข้าวต้มต้องต้มข้าวนานมั้ยวะ’
TBC*
มีลูกน้องหล่อก็ยอมๆ ไปเหอะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
