หัวข้อ: { ร้านบาร์สุราลัย } {จบบริบูรณ์}

[cinnsin]

ว้าวววววว อย่างน้อยพี่สิบสองก็มีหวังอ่ะนะคะ เจ้านายเริ่มจะใจสั่นซะแล้ว >////<
ปล.บางทีเจ้านายอาจจะหายไข้ ..แล้วไปมีอาการอาหารเป็นพิษต่อก็ได้ ต้มข้าวต้มนะคะพี่สิบสองไม่ใช่ไปทำครัวระเบิดดดดดนะะะะะะ 555555 //วิ่งหลบตีน 

[minneemint]

จัดไปค่ะสิบสอง

[Isunn]

น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน 

[=นีรนาคา=]

สิบสองน่ารักอ่ะ น่ารักมาจริงๆ
เจ้านายเริ่มรู้สึกบ้างแล้วใช่มัยคะ?
 

[มาม่าหมูสับ]

สิบสอง อย่าให้เสียชื่อนะ 

[iceman555]

อีเบอร์สิบสองนี้นะ ปรึกษาอะไรกะอีเบอร์หนึ่ง คงได้สาระเหรอก 555555

[่jum]

แล้วข้าวต้มจะกินได้ไหมคะสิบสอง

[jejiiee]

ยอมๆ ไปเถอะเนอะ 5555

[alternative]

เนียนเอาลูกชาวบ้านเขามาบ้านตัวเอง น่าตีจริง ๆ

แล้วเกล้าจะหายป่วยไหมเนี่ย
ไม่ใช่ว่า ไข้ลด แต่ท้องเสียแทนนะ

 

[skysky]

สิบสองฮาจริงอะไรจริง   
เจ้านายตัวป่วย จิตใจหวั่นไหวง่ายนะ อิอิ 

[toou]

แหล่วๆๆๆๆๆ นางสิบสองนางร้ายยยย
นางล่อลวงเจ้านายไปคอนโดตัวเองเฉ้ยยยยยย
โอ้ยยยยยย  รอตอนต่อไปไหมไหวล๊าวววววววว
ชอบตอนนี้ด้วยๆๆๆ "เจ้านายเถียงสู้ผมไม่ได้หรอก เจ้านายไม่สบายอยู่" ชอบอ๊าาาาาาาา

[utamon]

โอ๊ยยยยยยยยยย ดีงามมากนายสิบสอง ต้องรุกเจ้านายแบบนี้แหละ
เจ้านายหวั่นไหวแล้ว เอากฏของผู้ใหญ่เข้าสู้นะ 5555555555

[GGamy]

ยอมค่ะ เจ๊ยอม นาทีนี้ไม่สบายเจ๊ก็ยอม

[เก้าแต้ม]

ก้าวหน้าอีกขั้นแว้วว

[Misakiiz]

สิบสองน่ารักอ่ะ ขอให้เจ้านายใจอ่อนเร็วๆนะ 

[finn~luv]

โอยๆๆๆ อ่านเรื่องนี้แล้วติวบิดมาก อ่านแล้วเขินมาก ทำไมน่ารักจังเลยยยย
สิบสองเต๊าะเจ้านายตลอดเวลา แต่เจ้านายน่ารักขนาดนี้นี่เนอะ
เราชอบเจ้านายมากเลยอะ เป็นคนน่ารักมากเลยย
ไม่แปลกใจที่สิบสองจะอาการหนักขนาดนี้ 5555555

สู้เค้านะสิบสอง มีบางคนหวั่นไหวแล้ววว ฮี่ๆๆๆ

ปล. หมั่นไส้ความเนียนของสิบสองในตอนนี้มากค่ะ พาเค้าไปคอนโดเฉย
แล้วเค้าดันยอมเข้าไปด้วยสิ แหล่วๆๆๆ 

[snack]

สิบสองน่ารักมากกกกกกกกกดูแลเจ้านายดีขนาดนี้ไม่หวั่นไหวก็ให้มันรู้ไป

[Chiffon_cake]

ตอนที่ 10
บ้านลูกน้อง







   “เจ้านาย...ข้าวต้มเสร็จแล้วครับ”
   “...”
   “เจ้านาย ตื่นเร็ว ฮัลโหล”
   “...”
   “ฮัลโหลฟรอมดิอาเธอร์ซายยยยยยยยยยยด์”

   กูตื่นก็ได้ มึงไม่จำเป็นต้องแหกปากโชว์ลูกคอตัวเองขนาดนั้น ผมลุกขึ้นมาอย่างขี้เกียจ กลิ่นข้าวต้มที่สิบสองยกมาลอยเข้ามาในจมูกและนั่นก็ทำให้ผมรู้ว่าท้องผมว่างมานานแค่ไหนแล้ว...
   แดกสิครับ แดก...

   “ทำเองเหรอ”
   “ใช่” สิบสองดูภูมิใจ “แม่ผมผมยังไม่เคยทำให้เลยนะเนี่ย”

   กูควรดีใจดีมั้ยเนี่ย “อกกตัญญู”

   “แม่ไม่เคยป่วยต่างหาก”
   ผมทำหน้าไม่เชื่อ “แม่แข็งแรงจัง”
   “ตอนที่เจ้านายเห็นแม่ผมเจ้านายก็จะรู้ว่าทำไมแม่ผมไม่ค่อยป่วยเลย” สิบสองพูดเจื้อยแจ้ว ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ในขณะที่ผมพิงผนังหัวเตียง “ให้ผมป้อน...”

   “ไม่ต้อง” ผมปฏิเสธทันที “ขอบใจนะ”
   “ถ้าขอบใจก็ให้ป้อน”
   “ไม่ต้องเว้ย”
   “ก็ได้ครับ” สิบสองยอมแพ้ ส่งช้อนใส่มือผมและก็ถอยตัวออกไปห่างๆ เพื่อที่จะดูผมกิน

   เดี๋ยวก่อนนะ มึงไม่ไปทำงานจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย “ไปทำงานได้แล้ว”

   “เจ้านายไม่สบายผมจะไปทำงานได้ไง”
   “มึงไม่ไปมึงก็ไม่ได้ค่าตัว” ผมขู่ ว่าแต่จะขู่ได้เหรอวะ ในเมื่อบ้านมันก็บ่งบอกฐานะการเป็นอยู่ที่ดีอยู่แล้ว “ทำมาได้อาทิตย์หนึ่งก็ออกลายซะแล้ว...”

   “ผมเปล่าสักหน่อย จริงๆ แล้วผมเป็นคนตั้งใจทำงานจะตาย อีกอย่างหนึ่งนะ ถ้าผมทิ้งห้องไว้กับเจ้านายแล้วของผมหายล่ะ”

   “กลัวกูจะขโมยของมึงเหรอ”
   “เผื่อมีโจรขึ้นมาแล้วเจ้านายสู้ไม่ไหว...”

   หากผมจะฟาดยาพาราเซตามอลอีก 2 เม็ด ผมอยากจะขอเพิ่มเป็น 3 เม็ดเลย ผมปวดหัวกับไอ้เด็กนี่เหลือเกิน แม่งเล่ห์เหลี่ยมเยอะอีกทั้งยังต่อปากต่อคำอีกแยะจนผมยากจะรับมือ

   “เจ้านายทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ไม่อร่อยเหรอ”
   “เปล่า” ผมพูด จริงๆ ก็อร่อยดีครับ ข้าวก็นุ่มกำลังดีเลย “เก่งนะเนี่ย”

   “อยู่ว่างๆ ผมก็ชอบทำกับข้าวกินเอง”

   “...”

   “ว่างๆ เจ้านายก็มากินกับข้าวฝีมือผมสิครับ”

   “มึงเลี้ยงมั้ยล่ะ”
   “เลี้ยงหมดเลยทั้งอาหารทั้งที่พัก” สิบสองดูกระตือรือร้น

   “กูไม่มา” ผมพูดยิ้มๆ ไอ้สิบสองที่โดนผมถามให้มันมีความหวังทำหน้าเหมือนโดนดับฝันกลางคัน โคตรขำเลยครับ

   “เจ้านายพูดเยอะขึ้น...คงจะดีขึ้นแล้วใช่มั้ยครับ”
   “อืม ถ้าไหวก็คงกลับไปดูร้าน”
   “ผมว่าเจ้านายยังหน้าซีดๆ อยู่นะ คงยังไม่หายดีหรอก...”

   อ้าวไอ้นี่ มึงกลับลำทำไมวะ “ไหนบอกว่าเหมือนกูดีขึ้น...”

   “ผมพูดเล่น”

   ผมไม่พูดอะไรกับมันอีกจะดีกว่า อีกฝ่ายทำหน้าเหมือนขำผมยังไงก็ไม่รู้ ผมไม่สนใจมัน สนใจแต่ข้าวต้มในชามก็พอ
   เมื่อผมทานเสร็จไปสักพักหนึ่ง สิบสองก็เอายามาให้ ผมกินยาเข้าไปและก็ทิ้งตัวลงนอน เชื่อว่าอีกไม่นานผมคงจะหายแล้วล่ะครับ

   “เห็นทีผมคงต้องกลับไปร้านแล้ว...” สิบสองพูดตอนที่ผมนอนไปได้สักพัก มันเดินถือโทรศัพท์เข้ามา “ไอ้ฟาร์ เอ๊ย สิบสี่เจ็บคอ ร้องแทนผมไม่ได้”

   “อืม รีบไปเลย”
   “เจ้านาย...อยู่ได้ใช่มั้ย”
   “มึงรีบไปเลย กูนอนอยู่นี่แหละ”
   “อย่าหายไปไหนนะ”
   “อืมมมมมมม”
   “กลับมาต้องเจอนะ”
   “เออ รู้แล้วล่ะน่า”
   “โอเค ผมไปละ”

   นึกว่ามันจะทิ้งการทิ้งงานซะอีก อย่างน้อยก็รับผิดชอบอยู่นะครับเนี่ย สิบสองเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว และตอนที่มันจะออกไป มันไม่ลืมที่จะแวะมาห่มผ้าห่มให้ผมอีกรอบหนึ่ง...

   ผมแสร้งทำเป็นหลับอยู่ในตอนนั้น...

   ตอนที่มันปิดประตูลง ในใจของผมเกิดคำถามขึ้นมาอย่างฉับพลัน ที่ผ่านมาผมจำได้ว่าผมไม่เคยให้ความใกล้ชิดกับลูกน้องในร้านคนไหนมากเท่าคนนี้ ผมกำลังคิดอยู่ว่าเพราะมันพยายามเข้าหาผมอยู่...
   ...หรือว่าผมไม่พยายามออกมาห่างจากมันเอง

   งงตัวเองฉิบหาย มันกวนตีน มันกวนประสาท แถมยังเป็นจอมวางแผน ผมเกลียดคนประเภทนี้จะตาย แต่ทำไมผมถึงไม่ตีตัวออกห่าง หรือผมไล่มันแล้วมันไม่ไปเอง นี่ผมเริ่มสับสนแล้วนะครับเนี่ย...

   มันใช่เรื่องมั้ยที่เจ้านายจะมานอนพักผ่อนบ้านลูกน้อง บนเตียงของลูกเตียง กินข้าวต้มที่ลูกน้องทำให้ แถมยังโดนลูกน้องห่มผ้าให้อีก!

   กูถึงกับปวดหัวจี๊ดขึ้นมาเลย...

   ...นอนดีกว่าครับ...เพื่อสุขภาพดีชีวีที่สดใส...











   จ๊วบ จ๊าบ...

   “อึก...”

   ผมรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงประหลาดและก็สัมผัสประหลาด...แบบนี้นี่มัน...

   จ๊วบ...

   มีคนกำลังแอบสัมผัสผมอย่างเนิบนาบและก็เชื่องช้า ใช้ริมฝีปากไล่สัมผัสผมจากบนท้องน้อยและกำลังจะลามมาที่อกของผม...

   ผมเกร็งตัว...คนๆ นี้เชี่ยวชาญมากจนผมรู้สึกเกร็งไปหมด นี่มันอะไรกันวะ...สติผมก็ยิ่งจะไม่ครบร้อยอยู่ด้วย
   อีกฝ่ายรุกผมหนักมาก ตอนนี้กำลังจะมาที่หน้าอกของผม และก็ยอดอกของผม...ผม ดันอีกฝ่ายออกไป...แต่ใครคนนั้นก็ดื้อด้านอยากท่ี่จะมาสัมผัสตัวผม

   “กันต์...อย่าทำเหมือนไม่เคยหน่อยเลย...”

   เหยดดดดด ไอ้เช็ดขี้...กูไม่ใช่กันต์โว้ย!...ผมรู้เลยว่าที่อยู่บนตัวผมและก็ใต้ผ้าห่มตอนนี้ก็คือผู้หญิง! ผมพยายามดันตัวเธอ แต่เธอดันเกาะติดผมเป็นปลาหมึก ไม่ยอมออกไปง่ายๆ

   ควรจะรู้ได้แล้วว่าไม่ใช่ไอ้สิบสองตั้งแต่เธอคนนี้สัมผัสท้องน้อยนะ...ผมไม่ได้มีซิกส์แพ็คสุดจะแน่นอย่างไอ้สิบสองสักหน่อย

   “เดี๋ยว” ผมดันเธอออกไป
   “อื้อออ...อย่าสิคะ...”
   “ผมไม่ใช่...”

   “เจ้านายผมมาแล้ว”

   สิบสองเปิดไฟในห้อง ผมทำหน้าเหวออยู่บนเตียงของมัน มันที่เพิ่งกลับมาจากทำงานมองดูผมอย่างงุนงง

   “ทำไมผ้าห่มมันพองได้ขนาดนั้น” สิบสองรำพึง
   “เอ๋?” ผู้หญิงที่อยู่เหนือผม เธอลุกขึ้นมาจากตัวของผม และเมื่อเห็นหน้าผมแล้วเธอถึงกับส่งเสียงกรี๊ดออกมาเลยทีเดียว

   แม้เธอจะทำหน้าผิดหวังจนผมควรจะรู้สึกเสียหน้า แต่ทว่าตอนนี้ผมอยากให้เธอไปไกลๆ ผมมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
 
   “ออมสินเหรอ” สิบสองรำพึง
   “กันต์ คนนี้ใครคะ ออกไปเลยนะ อี๋” เธอก้าวออกไปจากตัวผมและก็ดันตัวผมให้ตกเตียง

   “ออมสินนั่นแหละ ออกไป!” สิบสองเสียงดังลั่น มันเดินเข้ามาหาผมพร้อมๆ กับจับตัวผมเอาไว้

   “อะไรกัน...” ผู้หญิงดูอึ้งไปเลย
   “ทำอะไรลงไปบ้าง”
   “หา”

   “ถามว่าทำอะไรลงไปแล้วบ้าง!”

   “ก็แค่...” ออมสินไม่พูดอะไรทั้งนั้น เธอดูหงุดหงิดและก็อายเกินกว่าที่จะพูดอะไรออกมาทั้งนั้น เธอส่งสายตาแสดงความผิดหวังมาให้สิบสอง “...นึกว่ากันต์จะเซอร์ไพรส์ซะอีก”

   “โคตรเซอร์ไพรส์เลย!” สิบสองเสียงดังมากแถมยังดูโกรธมากด้วย “ออกไปได้แล้ว”

   “ก็ไหนเคยบอกว่าออมสินเป็นคนโปรดของกันต์”

   “เธอเพิ่งแต๊ะอั๋งคนที่ฉันโปรดตลอดกาลไป...จะให้ฉันพูดว่าไง”

   “กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”

   ผมเอามือปิดหูไม่ทันตอนที่ผู้หญิงคนนั้นทั้งกรี๊ดและก็วิ่งออกไปจากห้อง นี่มันเหลือเชื่อมาก แค่นอนในห้องไอ้สิบสองแค่แป๊บเดียวก็มีเรื่องเลย...

   ไอ้เพชฌฆาตเอ๊ย...

   สิบสองรอจนเหลือแค่ผมกับมันสองคน มันนั่งลงบนเตียงของมัน ท่าทางพยายามระงับความโกรธ ส่วนผมน่ะเหรอ แม้จะงงๆ กับการโดนลักหลับแต่ก็ใช่ว่าจะช็อคจนร้องไห้ขี้มูกโป่ง ไอ้เรื่องแบบนี้มันก็มีเคยๆ มาบ้างแล้วแหละ อีกไม่กี่ปีผมก็จะสามสิบแล้วนะ...

   “ผมขอโทษ” สิบสองพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
   “ขอโทษอะไรวะ”
   “ขอโทษที่ทำให้เจ้านายต้องโดนอะไรแบบนั้น”

   “กูไม่ได้ซีเรียส แค่ตกใจ” ผมพูดตามความจริง “มึงนี่เรื่องผู้หญิงเยอะชะมัด...”

   “ผมไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำขนาดนี้อ่ะ” สิบสองโพล่งออกมาอย่างเหลืออด “แถมยังแต๊ะอั๋งเจ้านายไปเยอะด้วย ผมยังไม่เคยได้ทำขนาดนั้นเลย”

   “ไอ้สัด” ผมด่า “มึงคิดจะแต๊ะอั๋งอะไรกู มึงบอกมาเดี๋ยวนี้นะ”

   “ผม ผม เอ่อ...ผม โอ๊ย เจ้านาย ผมก็พูดเล่นไปอย่างนั้นเองแหละ” สิบสองหันหน้าของตัวเองไปทางอื่น ท่าทางยังคงฟึดฟัดไม่หาย “ผมไม่ชอบเลย”

   “ไม่ชอบอะไร”

   “ไม่ชอบที่ของๆ ผม...จะมีคนอื่นเข้ามายุ่ง...”

   ผมกระพริบตาปริบๆ มองดูเสี้ยวหน้าของสิบสองที่ผมเห็นแค่ด้านข้างในตอนนี้

   “กูไม่ได้ตั้งใจ กูขอโทษละกัน” ถ้าจะบอกมันว่า...ก็ผู้หญิงของมึงเสือกจะมาเองนี่ จะให้กูทำยังไง...ก็คงจะไม่ได้ เพราะผู้หญิงจะดูเสียหายมากๆ เลยครับ

   “ผมไม่ได้หมายถึงเธอ...” สิบสองพูด หันมามองหน้าผมอย่างจริงจังจนผมรู้สึกใจกระตุกไปหมด

   “มึง...”

   “คืนนี้ผมนอนข้างนอกนะ”

   “ร้านโอเคดีใช่มั้ยวะ” ผมถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจที่จะถามเท่าไหร่นัก

   “ทิปของผมก็พันกว่าบาทเหมือนเดิมนั่นแหละ” สิบสองลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ปิดไฟในห้อง “ราตรีสวัสดิ์นะครับ”

   สิบสองเดินออกจากห้องไปแล้ว ทิ้งให้ผมนั่งงงอยู่ในห้องว่าทำไมมันถึงโกรธจนเลือดขึ้นหน้าขนาดนั้น มันบอกว่ามันไม่ชอบให้คนอื่นมายุ่งกับของๆ มัน ผมก็ขอโทษมันแล้วนี่หว่า

   แต่คำพูดหลังจากนั้นมันบอกว่าของๆ มัน ไม่ใช่เธอคนนั้น...

   ...ผมเหรอ

   ผมเป็นของๆ มันตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะ










   แม้ว่าคืนนั้นผมจะหลับต่อได้ยาก แต่ในที่สุดก็ถึงเวลาเช้าจนได้ ผมออกมาจากห้องนอนของไอ้สิบสองตั้งแต่เช้าตรู่ สภาพบ้านของลูกน้องผมคนนี้ก็เป็นเหมือนดั่งที่ผมเคยบรรยาย หรูหราและก็ดูแพงมากเกินกำลังของนักร้องกลางคืน
   เจ้าของห้องกำลังนอนอยู่บนโซฟาอย่างเงียบกริบ มันยังใส่เสื้อตัวเมื่อคืนและท่อนล่างเปลี่ยนจากยีนส์เป็นกางเกงขาสั้น ท่าทางมันนอนเหมือนมันกำลังไม่สบายใจอะไรบางอย่าง แต่ก็ถือว่าเป็นคนที่หลับแล้วหล่อมากเลยทีเดียว

   อีกทั้งยังหมดฤทธิ์เดช ไม่มีพิษสงอะไรใดๆ ให้ผมต้องปวดหัว

   ผมคิดว่าผมน่าจะหายดีแล้ว น่าจะทำกับข้าวคืนให้ลูกน้องได้ทานสักหน่อยในเมื่อมันทำกับข้าวให้ผมทานเมื่อคืน ขณะที่ผมกำลังลังเลอยู่นั่นเองว่าควรจะทำอะไร สายตาของผมก็ไปเจอะเข้ากับรูปในวัยมัธยมของไอ้คนที่กำลังนอนอยู่

   สิบสองตอนเป็นวัยรุ่น ขณะที่กำลังเล่นกีต้าร์พร้อมกับร้องเพลงเปิดหมวกอยู่ที่ไหนสักแห่งในกรุงเทพฯ

   ภาพนั้นคุ้นตาผมอย่างประหลาด...ผมจำได้ว่าเด็กวัยรุ่นที่ร้องเพลงเปิดหมวกนั้นผ่านเข้ามาในสายตาของผมนับร้อยนับพันคน บางทีผมอาจจะเคยเจอไอ้สิบสองตอนที่มันกำลังร้องเพลงเปิดหมวกอยู่ที่ไหนสักที่ก็ได้นะ

   คงไม่ใช่หรอกมั้ง...หล่อขนาดนั้น อย่างน้อยผมแม่งก็ต้องจำได้สิ ไม่ใช่ว่าผมบ้าผู้ชายนะครับ แต่ถ้ามันหน้าตาดีออร่าพุ่งขนาดนี้ผมต้องจำมันได้อย่างแน่นอน เพราะงั้นผมคงไม่เคยเจอมันหรอก...

   ผมมองรูปนั้นด้วยสายตาชื่นชมปนอึ้งเล็กน้อย สิบสองมันคงชอบร้องเพลงเอามากๆ จากวันนั้นถึงวันนี้มันก็ยังร้องเพลงอยู่ อีกทั้งยังเรียนจบมาทางด้านการร้องเพลงอีกต่างหาก ทำไมมันไม่ไปเซ็นสัญญากับค่ายใหญ่ๆ แล้วไปเป็นนักร้องอาชีพซะ มาขลุกอยู่กับร้านบาร์ของผมทำไมกัน...

   ...ถ้าขาดมันไปถึงแม้ว่ากำไรของร้านผมจะลดลงแต่ไอ้สิบสองมันได้ทำตามความฝัน...ผมก็ยอมที่จะเป็นส่วนหนึ่งในทางผ่านที่จะเดินไปสู่ฝันของมันนะครับ

   เอาเหอะ พอได้แล้ว ผมจะอ้วกว่ะ ถึงเวลาที่จะต้องคิดเรื่องทำอาหารให้ลูกน้องมันกินก่อน ว่าแต่ในตู้เย็นมีอะไรบ้างวะ...ผมเดินไปที่ห้องครัวอย่างเงียบกริบเพราะไม่อยากให้สิบสองมันตื่น จนกระทั่งผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่ทำเอาผมล้มหงายหลังตึง

   “เซอร์ไพรส์!!!!!!!!!!”

   เชี่ยยย อะไรวะ ผมที่ล้มอยู่หลังเคาเตอร์ไม่พบเห็นเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น ที่แน่ๆ มีใครก็ไม่รู้เข้ามาในบ้านไอ้สิบสองพร้อมกับร้องคำว่าเซอร์ไพรส์เสียงดังมากจนคนข้างห้องก็ต้องได้ยิน 

   “แม่เหรอ! มาได้ไง!”

   สิบสองฟื้นจากบรรทมแล้ว และมันก็กำลังอยู่ในสภาวะที่กำลังตกใจเหมือนกันกับผม ผมยังคงไม่โผล่หน้าออกไปและนั่งหลบอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน

   “ใช้กุญแจสำรองเข้ามาน่ะสิ”
   “แม่”
   “นึกว่าจะนอนอยู่ในห้องตัวเองซะอีก ห้องตัวเองมีใครนอนงั้นเหรอ”

   “ไม่มีครับ!” สิบสองรีบปฏิเสธจนผมคิดว่าผมคิดดีแล้วที่ผมไม่โผล่ออกไป บางทีถ้าจะให้อธิบายว่าผมเป็นใครคงจะกลายเป็นเรื่องที่ยาวมากๆ อีกทั้งเจ้านายมานอนบ้านลูกน้องแม่งโคตรไม่เท่เลยสำหรับผมเพราะงั้นผมขอนั่งอยู่ตรงนี้แหละ “ทำไมมีกุญแจห้องผมอ่ะ”

   “กันต์ลูกรัก...ลูกให้กุญแจห้องสาวๆ ทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แม่เองก็ยังสาว เพราะฉะนั้นแม่ก็ต้องมีกุญแจห้องของลูก”

   เรื่องนี้ผมพิสูจน์ได้...ยายออมสินเมื่อคืนนี่ไงคือคำตอบ

   “ผมเลิกให้ไปแล้ว”

   “อะไรนะ เกิดอะไรขึ้นกับลูกชายฉันเนี่ย” เสียงถุงหลายถุงถูกวางลงบนเคาเตอร์ ผมทันเหลือบเห็นรองเท้าส้นสูงของแม่ไอ้สิบสอง ผมเอามือไปวัดดูเล่นๆ พระเจ้า รองเท้านี่มันสูงเกือบเท่าคืบของผมเลยนะ

   เป็นแม่ที่แจ่มและก็แหล่มแมวเอามากๆ ผมสัมผัสได้จากรองเท้าส้นสูงปรี๊ดกับกลิ่นน้ำหอมราคาแพงที่ลอยออกมาจากตัวของเธอ

   “กันต์ลูกแม่จะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วเหรอ”

   ผมชะงักกับคำพูดของแม่ไอ้สิบสอง

   “บ้าน่ะแม่”
   “แล้วทำไมถึงทิ้งนิสัยเจ้าชู้เพลย์บอยของตัวเองไปแล้วล่ะ”
   “แม่อย่าเสียงดังสิ ชู่ววว” สิบสองพูด “ผมแค่เจอคนที่ผมอยากจริงจังด้วยน่ะ”
   “ที่ผ่านมาคือเล่นๆ หมดเลยสินะ”
   “จะว่าอย่างนั้นก็ถูก”
   “ลูกนี่มันลูกจริงๆ”
   “แม่ครับ ผมไม่ได้บังคับเธอเหล่านั้นเลยนะ พวกเธอเสนอให้ผมเองจริงๆ นะ”
   “เอาเถอะ เลิกพูดเรื่องนี้ อย่าลืมสิ ว่าแม่มีลูกชายแค่คนเดียว และแม่ก็ยังคงมีความหวงลูกชายอยู่ในตัวอยู่”

   ความรู้ใหม่...สิบสองเป็นลูกชายคนเดียว

   “...แล้วนี่จะไม่ไปเจอหน้าพ่อเลยเหรอ”
   “ผมจะไม่ไปเจอหน้าเขาอีกแล้วล่ะครับ”

   “ให้ตายเถอะ!” เธอเกือบจะกรี๊ดออกมาจนผมต้องหลับตาปี๋ด้วยความตกใจ “นี่โกรธกันตั้งแต่ลูกสอบเข้าวิทยาลัยจนลูกเรียนจบ ใจคอจะตัดพ่อตัดลูกกันเลยหรือยังไง”

   “ก็พ่อไม่เข้าใจสิ่งที่ผมชอบอ่ะ”
   “ป่านนี้เขาก็ต้องเข้าใจบ้างแหละ”
   “เข้าใจเพราะแม่ช่วยพูด ไม่ได้เข้าใจจริงๆ สักหน่อย”
   “อยากจะรู้จริงๆ ว่าลูกดื้อได้ใครกันนะ พ่อหรือแม่?” แม่สิบสองเดินอ้อมมาทางด้านหลังทำให้ผมต้องคลานไปอีกทาง และในตอนนั้นนั่นเองที่หัวของผมชนเข้ากับเข่าของไอ้สิบสอง

   มันมองมาทางผมอย่างตกใจ คงไม่คิดว่าผมกำลังนั่งเล่นกับพื้นห้องของมันอยู่แบบนี้สินะ มันทำหน้าอึ้งสักพักก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองแม่ของตัวเอง

   “วันนี้แม่จะนอนนี่เหรอ”
   “ใช่”
   “แล้วแม่กำลังจะทำอะไรครับ”
   “แกะกับข้าวให้ลูกชายกินไงล่ะ”

   “คือว่า...” สิบสองก้มหน้าลงมามองผม ผมทำสัญญาณมือประมาณว่าห้ามบอกว่าผมอยู่ที่นี่ (สภาพผมตอนนี้น่าสมเพชเกินกว่าที่จะถูกแนะนำว่าเป็นเจ้าของร้านบาร์อะไรทั้งนั้น)

   “ทำอะไรน่ะ” แม่สิบสองถาม “เลี้ยงหมาด้วยเหรอ ก้มหน้าดูอะไร”

   ฉิบหาย...ทำไมตาไวแบบนั้นนะ สิบสองอ้ำๆ อึ้งๆ ก่อนที่จะตอบ “ไม่ได้ดูอะไรสักหน่อย ผมแค่จะบอกว่ามีกี่อย่างก็แกะให้ผมเลยนะครับแม่ ผมกินจุ”

   “ทำไมแม่จะไม่รู้นิสัยลูก...”

    สิบสองมองผมสลับกับมองแม่ของมัน จนในที่สุดเมื่อมันเห็นว่าแม่ของมันเผลอ มันก็ดึงตัวผมขึ้นไปและก็จับผมยัดเข้าไปในห้องนอนของมันตามเดิม ห้องที่อยู่ลับสายตาของแม่มัน

   “ทำไมเจ้านายต้องหลบอ่ะ” มันถามผม
   “ต้องหลบสิ มึงจะแนะนำกูกับแม่มึงว่าไงล่ะ”
   “ไม่ต้องแนะนำหรอก” มันส่งยิ้มมาให้ “แม่มองเดี๋ยวแม่ก็รู้เองแหละว่าเจ้านายเป็นอะไรกับผม”
   “เดี๋ยวนะ”
   “ดูสภาพตัวเองสิครับ เหมือนคนใช้ชีวิตอยู่ใต้ชายคาเดียวกันกับผมยังไงยังงั้นเลย”

   ผมไม่เถียงอะไรมัน “ห้ามบอกว่ากูอยู่นี่นะ กูจะกลับออกไปเงียบๆ ตกลงมั้ย”

   “ไม่ทานข้าวด้วยกันก่อนเหรอครับ” สิบสองเอ่ย ก่อนที่จะเอามือมาแตะหน้าผากผม “โอ้ หายดีแล้วนี่”

   “ใช่”

   “ไม่ให้รางวัลผมหน่อยเหรอ สองวันที่ผ่านมาผมดูแลเจ้านายดีมากเลยนะ”

   “...”

   “แม้เมื่อคืนผมจะแอบงอนเจ้านายก็ตาม”

   “งอนอะไรอีกวะ กูบอกแล้วไงว่ากูไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับยายออมสินนั่น”

   “ผมก็รู้ครับว่าเจ้านายไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิด แต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึก...งอน” มันพูดอย่างกวนประสาท ผมกลอกตาก่อนที่จะหยิบข้าวของของตัวเองขึ้นมา “จะกลับแล้วจริงๆ เหรอ”

   “อื้ม เจอกันที่ร้านนะ” ผมพูด
   “ผมไปส่งได้นะครับ”
   “แม่มึงก็อยู่นี่...”
   “แม่รอได้”
   “มึงเป็นลูกยังไงเนี่ย”
   “แม่มาหาผมทุกๆ สามวันอยู่แล้ว”

   ยังไงก็ช่างผมไม่มีวันให้มันไปส่งผมหรอก ตอนที่ผมกำลังจะตั้งหน้าตั้งตาเดินออกไปจากบ้านของไอ้สิบสองนั่นเอง ใครคนใดคนหนึ่งก็กำลังยืนกอดอกพิงประตูและก็กำลังมองมาที่ผมด้วยสายตาที่ผมเองก็ไม่รู้ความหมาย

   แม่ไอ้สิบสอง

   ที่สำคัญไปกว่านั้นแม่ไอ้สิบสอง...สวยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมสิบสองมันถึงบอกว่าแม่ไม่เคยป่วย เพราะแม่มันดูแลตัวเองดีขั้นสุดชนิดที่ว่าวันทั้งวันคงทำในสิ่งที่เรียกว่าดูแลตัวเองอย่างเดียวนั่นแหละครับ

   ทั้งสวย ทั้งหน้าเด็กจนผมอึ้งไปเลย

   “มองอะไรขนาดนั้น นั่นแม่ผมนะ” สิบสองเอ่ยลอยๆ
   “คนนี้ใครเหรอกันต์” แม่กอดอก มองดูผมตั้งแต่หัวจรดเท้า “อย่าบอกนะว่าเขาเป็นสิ่งที่แม่กำลังคิด”

   สิบสองแม่งรู้ใจแม่มันจริงๆ ด้วย ผมทำไม้ทำมือบอกให้สิบสองเถียงแม่มัน...คิดว่ามันเชื่อผมมั้ยครับ...

   “ตามนั้นเลยแม่”

   เฮ้อ...หักค่าตัวจนไม่เหลือมันก็ไม่มีทางที่จะเชื่อฟังผม

   “จริงเหรอ”

   “ครับ”

   “จริงเหรอกันต์” แม่ยังคงพูดในทำนองที่ผมรู้สึกหวั่นเกรง

   “ครับแม่...”

   “จริงๆ แล้วผมเป็นเจ้านายเขาน่ะครับ” ผมค่อยๆ พูดเพราะกลัวว่่าแม่ไอ้สิบสองจะคิดว่าผมกับสิบสองเป็นแฟนกัน เป็นคู่รักกัน อะไรก็แล้วแต่ “สวัสดีครับ ผมชื่อเกล้า”

   “เจอกันได้ยังไง” แม่มันไม่ฟังผมเลยครับ ท่าทางของแม่กำลังอยากรู้มากขึ้นเรื่อยๆ

   “ในร้านน่ะครับ” ผมพูด สิบสองมันเอาแต่ใจยิ้ม

   “ยิ้มอะไร ตอบแม่มา” สรุปก็คือแม่ไอ้สิบสองไม่ฟังอะไรผมเลยใช่มั้ยเนี่ยยยยยย

   “แม่จำเรื่องคนที่เป็นแรงบันดาลใจของผมได้ป่ะ” สิบสองพูดกับแม่ด้วยสายตาเป็นประกาย มันจับไหล่ผมและก็ส่งยิ้มให้แม่ด้วยรอยยิ้มตาหยีอีกเช่นเคย “คนนี้ไงครับ...”

   นอกจากผมจะเป็นเจ้านายมันแล้วผมยังเป็นแรงบันดาลใจให้มันอีกเหรอ...

   คำพูดทำนองที่ว่าไอ้สิบสองมันเคยเจอผม จะเกี่ยวข้องอะไรกับแรงบันดาลใจอะไรนี่มั้ยนะ เป็นอีกครั้งที่ผมสงสัยว่าผมไปเจอไอ้สิบสองตอนไหน...

   จากที่แม่มันทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ตอนนี้ดวงตาเริ่มจะเปลี่ยนมาเป็นประกายคล้ายกับลูกชายไม่มีผิด เธอส่งยิ้ม จากนั้นเธอก็เข้ามาจับมือผม เขย่าตัวผมไปมาอย่างบ้าคลั่งและก็ตื่นเต้นเป็นที่สุด

   “ไม่คิดว่าจะรับรักลูกชายของแม่เร็วขนาดนี้นะเนี่ย”
   “เดี๋ยวนะครับ ผมไม่ได้...”   
   “แม่ฝากลูกแม่ด้วยนะ ถึงเขาจะทำตัวเด็ก แต่จริงๆ แล้วภายในของเขานั้นเป็นผู้ใหญ่มากเลยทีเดียว”

   ผมยังไม่ค่อยเห็นในส่วนนั้นเลย...​”คือว่าผมน่ะเป็นเจ้านายของ...”

   “เอาล่ะ เลิกพูดกันแล้วเนอะ มาทานอาหารเช้ากัน” แม่สิบสองตบไหล่ผมอีกครั้ง ก่อนที่จะขยิบตาให้สิบสอง “ไม่เบานะเราน่ะ”

   “อยู่แล้วน่ะแม่”

   แม่สิบสองเดินจากไป เมื่อเธอหายไปจนลับสายตาของผม ผมก็เอากระเป๋าของผมฟาดไอ้สิบสองใหญ่โทษฐานที่มันไม่เชื่อฟังผม

   “มึงไปโกหกอะไรแม่แบบนั้น ไอ้บ้าเอ๊ย”
   “ผมไม่ได้โกหกสักหน่อย ผมพูดเรื่องจริง!” สิบสองหลบหลีกเป็นการใหญ่
   “แรงบันดาลใจอะไรไม่ทราบวะ”
   “อยากรู้เหรอ”
   “เออ!”

   “รับรักผมก่อน”

   “...”

   “ถ้ารับรักผม ผมจะเล่าทุกอย่างให้ฟังเลย”

   ตึกตัก ตึกตัก

   เคยเจอใครสักคนที่เขาเหมือนจะพูดเล่น แต่ทำให้เราคิดจริงมั้ยครับ

   ผมแพ้รอยยิ้มนั่น ผมแพ้สายตานั่น นี่คือเรื่องจริงที่ไอ้สิบสองมันยังไม่รู้ หลายต่อหลายครั้งที่ผมยอมมันง่ายๆ ก็เพราะผมพ่ายแพ้ต่อมัน ครั้งนี้ก็น่าจะเป็นแบบนั้น

   “มึงพูดห่าอะไรเนี่ย” ผมผลักมันออกไปและก็ก้าวออกไปข้างนอก...

   “เจ้านายจำเด็กที่เจ้านายเคยให้เงิน 95 บาทไม่ได้เหรอครับ”

   “...”

   “เด็กที่เคยเล่นดนตรีเปิดหมวก...”






   
   “เชี่ย มึงเล่าเรื่องนั้นแล้วเหรอ แล้วพี่เขาว่าไงมั่ง”
   “...”
   “ไอ้เชี่ยกันต์ ตอบกูมา ต่อมเสือกกูสั่นระริกๆ แล้วเนี่ย”
   “มึง”
   “ว่ามา...”
   “เกล้าแม่งจำไม่ได้ว่ะ T_T”
   “อ้าวสัด แซ๊ดเลยแบบนี้ แซ๊ดเลย...”
   “แต่เขาแม่งเข้ากับแม่กูได้ดีโคตรๆ”
   “พี่เขาชอบแม่มึงป่าว”
   “เอาฟักไปกินมั้ยเพื่อน ฟัคยูน่ะ”
   “พูดเล่นครับ...ว่าแต่จำไม่ได้จริงๆ เหรอ”
   “เออดิ คนเราแม่งจะเคยให้ตังค์เด็กเล่นดนตรีเปิดหมวกสักกี่คนกันวะ อย่างมากก็ไม่ถึงสิบคนในชีวิตมั้ง”
   “เชี่ยกันต์ มึงใจเย็นๆ เขาอาจจะยังนึกไม่ออก”
   “กูพูดให้เขารับรักกูเนี่ย เขายังหาว่ากูพูดเล่นอีก”
   “มึงยังดูไม่จริงจังมากพอป่าว”
   “กูร้องเพลงจีบทุกวันเนี่ยยังจริงจังไม่มากพออีกเหรอ”
   “แบบพี่เกล้ามึงต้องหนักกว่านี้เพื่อน รายนี้ยากหน่อย ไม่เหมือนกับผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมาของมึงอย่างแน่นอน”
   “เฮ้ออออออออ”
   “[เสียงเรียกของสายเรียกซ้อน]เฮ้ย เดี๋ยว...กูวางสายก่อนนะ”
   “อะไรวะเต๊บ”
   “เฮียเกล้าโทรมาอ่ะดิ โทรมาเรื่องมึงป่ะเนี่ย”
   “เชี่ยยยย ทำไมเขาโทรหามึง แต่ไม่โทรหากูล่ะ ไอ้เต๊บ มึงมัน...”
   
   ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด






TBC*












คุณเกล้าจะไม่นิ่ง คุณเกล้าจะไม่อยู่เฉยๆ

ปล. แม่สิบสองจริงๆ เคยป่วยอยู่นะคะ คนอะไรไม่เคยป่วย ไม่มีหรอก สิบสองขี้โม้
นางเป็นผู้หญิงประเภทว่างจัด ทุกๆ วันจึงมีแต่ดูแลตัวเองไปเรื่อยๆ
เรื่องที่บ้านสิบสองจะค่อยๆ เปิดเผยน้าา

ปล.2 รู้สึกสั้นลงเรื่อยๆ ตอนหน้าๆ ขอแก้ตัวใหม่นะคะ อิสอิส

[littlegift]

เย้ยยยย เกล้าจำสิบสองไม่ได้ 555 รุกหนักเลยสิบสอง สู้ๆ
#ทีมสิบสอง

[BlueCherries]

หุวววว


ขุ่นแม่เจ๋งแท้ คุณพ่อจะมีเชื้อผีดูดเลือดด้วยไหมนะ?

[cinnsin]

พี่เกล้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ เดี๋ยวเรื่องที่แม่เข้าใจผิดก็จะกลายเป็นเรื่องเข้าใจถูกเองหน่่ะแหละ 

[DESZCZ]

สงสารสิบสอง อย่าเศร้านะ รุกต่อไปเรื่อยๆ

[B52]

 

[Al2iskiren]

กรี๊ดดดเ เจ้านายขา รีบรับรักสิบสองเร็วๆนะเคอะ
 

[MyLavenderLand]

สิบสองบอกรักไปแล้ว.....   กลายเป็นว่าเจ้านาย ไม่เชื่อเข้าใจว่าพูดเล่น (เป็นตรู ตรูก็ไม่เชื่ออ่ะ 555555) สิบสองรุกแรง รุกเร็วจนเกล้าก็ดูใจอ่อนแล้วเหอะ แอร๊ยยยย  สิบสองสู้ต่อไป ภารกิจพิชิตใจนาย  Fighto !!

[sirin_chadada]

รีบเลยนะสิบสอง...ให้ไวๆ

[seaz]

สงสารนายกันต์

[wonderbe]

สิบสองน่าฉงฉานน

[มาม่าหมูสับ]

#ทีมคุณแม่ 

[NuNam]

เอาใจช่วยนายสิบสอง ^^