ตอนที่ 11
เจ้าของร้านมีนัด
แรงบันดาลใจ
แรงบันดาลใจ
แรงบันดาลใจอะไรวะ แม่งคิดไม่ออกกกกกกกกก
ตั้งแต่กลับมาจากบ้านไอ้สิบสอง ผมก็เอาแต่ขลุกอยู่ในห้อง หลังจากที่มันพูดอะไรทำนองนั้นกับผมผมก็ไม่ได้จะสื่อสารต่อความยาวสาวความยืดอะไรกับมันอีก ผมออกมานอกห้อง พูดคุยกับแม่ไอ้สิบสอง และก็กลับบ้าน ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกแล้วจริงๆ ครับ
ผมไปเป็นแรงบันดาลใจอะไรให้มันตอนไหน ยิ่งไปกว่านั้นผมเคยเจอมันตอนไหนวะ ทำไมผมคิดไม่ออกเลยล่ะ
ผมสงสัยในเรื่องนี้จนต้องกดโทรศัพท์โทรออกหาไอ้หนึ่ง เพราะเผื่อมันจะรู้เรื่องนี้
เสียงสัญญาณดังอยู่นานกว่ามันจะกดรับสาย
“ครับพี่” บางครั้งมันก็เรียกพี่ บางครั้งมันก็เรียกเฮีย บางครั้งมันก็เรียกคุณ แล้วแต่อารมณ์มันครับ “มีอะไรหรือเปล่าพี่ วันนี้ผมไม่ได้ทำผิดอะไรนะ”
“กูรู้ กูเช็คกับสองแล้ว” ผมพูด “จะมาทำงานกี่โมง”
“ก็เดี๋ยวก็ออกไปแล้วครับ พี่มีอะไรอ่ะ”
“กู...”
“ครับพี่”
“...”
“พี่จะพูดมั้ยเนี่ย เวลาผมเป็นเงินเป็นทองนะ” ไอ้หนึ่งแม่งกวนตีนผม
“มึงพูดแบบนี้กับคนเป็นเจ้านายได้ด้วยเหรอวะ”
“ไม่พูดแล้วครับ ผมจะรอจนกว่าพี่จะพูดแล้วกัน”
“คือว่า...”
“...”
“กูกับสิบสองอ่ะเคยเจอกันตอนไหนวะ มึงรู้เรื่องนี้มั้ย” แม่งผมพูดรัวสัดจนผมเองยังรู้สึกว่าลิ้นตัวเองเหมือนจะพันกัน ไอ้หนึ่งมันจะฟังรู้เรื่องมั้ยเนี่ย
“พี่จ่ายผมมาก่อนห้าร้อย ผมบอกอย่างละเอียดยิบแน่นอน”
“พ่องมึง”
“ผมไม่แน่ใจว่าผมควรเล่าเรื่องนี้เองหรือเปล่า ทำไมพี่ไม่ไปถามสิบสองเองล่ะครับ”
“กู...”
“ครับ”
“กูไม่กล้าว่ะ”
“เหยดดดดด พี่เขินมันเหรออออออออ” มันเสียงดังจนผมต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหู
“กูเปล่า!” ผมรีบพูด “เรื่องแบบนี้ต้องถามเจ้าตัวเหรอ มึงก็แค่บอกมาได้ป่ะวะว่ากูกับมันเคยเจอกันตอนไหน”
“พี่จำไม่ได้เรื่องเงิน 95 บาทจริงๆ เหรอพี่ เรื่องนี้แม่งยิ่งใหญ่กับเพื่อนผมมากๆ เลยนะ”
“มึงก็เล่ามาสิ”
ไอ้หนึ่งกระแอมอย่างเล่นตัว ก่อนที่จะค่อยๆ พูด “เรื่องมีอยู่ว่า...”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประดูดังขัดจังหวะเหมือนในหนังเด๊ะๆ ผมพ่นลมก่อนที่จะคุยกับไอ้หนึ่งว่า “มึงรอกู ห้ามวางสายเด็ดขาด กูขอสั่ง”
“แหม อยากรู้มากเลยล่ะสิตัวเอง”
“คนเรามันสงสัยมันก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้รู้ป่ะวะ”
“ครับผม”
ผมเอาโทรศัพท์ออกห่างจากตัว ก่อนที่จะเดินออกไปเปิดประตูห้องนอนของตัวเอง ป้าสี่คนเดิมเพิ่มเติมคือรอยยิ้มกำลังยืนอยู่ตรงหน้าประตูของผม
“ว่าไงครับป้า”
“คุณแม่ของคุณเกล้าฝากให้ป้ามาบอกคุณเกล้าว่า...” ป้าสี่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ “...เย็นนี้ลูกสาวของเพื่อนของคุณแม่ของคุณเกล้าจะมาเจอคุณเกล้าที่ร้านค่ะ”
เหมือนจะงงแต่ผมไม่งงแฮะ ลูกสาวเพื่อนแม่ อย่าบอกนะว่าคือยายตุ่มอ้วนที่ผมเจอตั้งแต่ตอนเด็กๆ นั่น เธอเป็นลูกสาวของเพื่อนแม่ผม ผมเคยเจอตั้งแต่ผมกับเธอสี่ห้าขวบ ภาพที่ผมจำเธอได้ก็คือเธออ้วนตุ้ยนุ้ยและก็ตกลงไปในตุ่มหลังบ้านผมตอนที่เราวิ่งเล่นกัน หลังจากนั้นผมก็เรียกเธอว่าตุ่มอ้วนตลอด
พักหลังๆ แม่มักจะเอ่ยถึงเธอมากเป็นพิเศษ ดูเหมือนจะจับคู่ผมกับตุ่มอ้วนยังไงชอบกล
ผมไม่ได้รังเกียจคนอ้วน แต่ผมยังไม่อยากแต่งงานนนนนนนนนนนนนนนน
“แม่ฝากป้ามาบอกเหรอ ทำไมแม่ไม่โทรหาผมเองแหละ”
“ป้าก็ไม่ทราบนะคะ เย็นนี้ที่ว่าไม่รู้จะหกโมงเย็นหรือทุ่มหนึ่ง”
นี่มันมัดมือชกกันชัดๆ ผมไม่รู้จะพูดต่อว่ายังไงดี จึงพยักหน้ารับส่งให้ป้าสี่แล้วหยิบโทรศัพท์มาใส่หูต่อ
“อู้ววว พี่เกล้าถูกจับคู่่อีกแล้วเหรอ” หนึ่งพูด
“แม่กูอีกแล้ว” ผมบ่นใส่ลูกน้อง
“ยังอยากมีอารมณ์ฟังเรื่องของไอ้สิบสองกับพี่มั้ยครับ”
แม่จะอยากโทรไปให้แม่บอกยกเลิกยายตุ่มอ้วน แต่ก็ถือว่าเป็นฤกษ์งามยามดีที่ไอ้หนึ่งจะยอมเล่า เพราะงั้นผมก็เลยเลือกที่จะฟังเรื่องจากไอ้หนึ่งก่อน
“ผมสรุปให้สั้นๆ พี่ไปเจอมันตอนมันเล่นดนตรีเปิดหมวก ในตอนนั้นมันยังอ่อนหัด แทบไม่มีใครให้เงินหรือให้กำลังใจมัน จริงๆ แล้วเรื่องเงินมันไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับมันหรอกครับ แต่การเล่นดนตรีเปิดหมวกเงินคือความหมายชั้นดีของการที่จะทำให้นักดนตรีมีกำลังใจที่จะเล่นต่อไป ตอนนั้นไอ้กันต์ เอ๊ย สิบสองมันอ่อนหัดมากๆ” หนึ่งเว้นสักพักก่อนที่จะพูดต่อ “ตอนนั้นพี่มากับเพื่อนอีกคนหนึ่ง ที่ผมค่อนข้างมั่นใจมากว่าจะเป็นคุณอาทิตย์ พี่ยืนฟังไอ้สิบสองมันเล่นอยู่นาน พี่ถามกับเพื่อนว่าทำไมไม่มีใครให้ตังค์ไอ้สิบสองเลย เพื่อนพี่ก็ตอบว่าไม่รู้” ผมรู้แล้วล่ะว่าไอ้หนึ่งมันรู้ละเอียดจริงๆ ว่าแต่ไหนมึงบอกว่ามึงจะสรุปสั้นๆ ไง “พี่ก็เลยให้ตังค์ไอ้สิบสองไปร้อยหนึ่ง หลังจากนั้นพี่ก็ลืมไปว่าตัวเองไม่มีตังค์ติดตัวเลย พี่ก็เลยกลับมาเอาเงินห้าบาทที่วางอยู่ก้นหมวก ในขณะที่อีก 95 บาทที่เหลือนั้น พี่ยกให้ไอ้สิบสองหมดเลย...”
ผมจำได้ลางๆ แล้วล่ะว่าเหตุการณ์ตอนนั้นมันตอนไหน...เพิ่งผ่านมาได้ไม่ถึงสิบปี
“พี่มาในช่วงเวลาที่มันกำลังจะเลิกร้องเพลง พี่มาในช่วงเวลาที่มันกำลังจะตัดสินใจต่อว่าจะเอาไง จะเลิก หรือจะสู้ต่อไป พูดง่ายๆ ก็คือมาในช่วงที่อารมณ์มันดิ่งลงต่ำที่สุดน่ะครับ หลังจากนั้นพี่ก็กลายเป็นแรงบันดาลใจของมันไปเลย มันไม่เคยลืมพี่เลย...”
ผมยอมรับว่าผมประทับใจในเรื่องนี้มาก ไม่คิดว่าตัวเองจะมีความหมายกับไอ้สิบสองมากกว่าเจ้าของร้าน มิน่าล่ะ มันถึงชอบคุยกับผมชอบเล่นกับผม
“อารมณ์ศิลปินของแม่ง...” ผมรำพึง
“เรื่องก็ประมาณนี้แหละ มีอะไรมากกว่านี้มั้ยไปถามมันเอาเองนะครับ”
“กูเนี่ยนะจะสร้างแรงบันดาลใจอะไรให้ใครได้”
“พี่เป็นไอดอลผมนะ” หนึ่งพูด “ถ้าเจ้าของร้านไม่ใช่พี่ ผมคงไม่ไปทำงานทุกวันแล้ว...”
“เพราะมึงกวนตีนกูได้ไง...”
“อ้อ ผมจะพูดอีกเรื่องหนึ่ง...”
“อะไรวะ”
“พี่ไม่ได้แค่สร้างแรงบันดาลใจอะไรให้มันหรอกนะครับ พี่ยังสร้างอีกอย่างหนึ่งในใจของมันด้วย”
“...”
“พี่ลองนึกดูให้ดีดิ สิ่งที่มันทำกับพี่ มันมากกว่าสิ่งที่ลูกน้องคนอื่นทำให้เจ้านายหรือเปล่า”
ในเวลาที่ร้านเปิดแล้ว
“เจ้านาย”
“...”
“เจ้านายครับ”
“...”
“ผมต้องร้องเพลงนี้อีกแล้วเหรอ ฮัลโหลฟรอมดิอาเธอร์ซายยยยยยยยยยยยยด์”
สิบสองยืนอยู่ตรงหน้าผม มันกำลังโบกไม้โบกมือไปมาในขณะที่ผมเอาแต่ใจลอยขณะที่จ้องมองมัน หลังๆ มันนี่แม่งมากวนใจผมอยู่เรื่อย ทั้งการที่อยู่ตรงหน้าผมและก็การที่มันอยู่ในหัวของผม
เป็นอีกครั้งที่ผมอยากจะบ่นว่าผมปวดหัวกับลูกน้องอย่างมันมากจริงๆ ครับ ไม่ว่าในทางดีหรือในทางร้ายก็ตาม
“เป็นอะไรไปเนี่ย”
“สงสัยคงกำลังตื่นเต้นน่ะ” เจ็ดเดินมากระซิบกับไอ้สิบสอง “วันนี้คุณเกล้ามีเดต”
“เดตเหรอ” สิบสองคิ้วขมวด “ที่ไหน”
“ที่ร้านเนี่ยแหละ คุณผู้หญิงโทรมาจองแล้วด้วย” เจ็ดชี้มือไปที่มุมหนึ่งของร้านก่อนจะเดินผ่านไป
“เจ้านาย” สิบสองเอ่ยกับผมเบาๆ “เดตกับใครอ่ะ”
“มันใช่เรื่องของลูกน้องมั้ย” ผมดันมันให้ออกไปให้พ้นทางกับการตรวจเช็กหลายสิ่งหลายอย่างของผม
“แม่ชมเจ้านายด้วยแหละ”
“ชมว่า...” นั่นไง พอเป็นเรื่องชมเข้าหน่อยแล้วสนขึ้นมาทันทีทันใดเลยทีเดียว
“น่ารัก” สิบสองพูดยิ้มๆ กับผม
มันเป็นคำพูดของแม่หรือคำพูดของมันกันแน่วะ ยิ่งมันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมพร้อมกับทำสายตาหว่านเสน่ห์ใส่ผม ผมยิ่งรู้สึกขนลุกเข้าไปใหญ่
“ไปไกลๆ”
“ไม่ชอบเหรอ นี่คำชมนะครับ”
“มึงจะออกไปมั้ย ไม่ไปก็เอาน้ำในแจกันราดหัวมึงจริงๆ ด้วย”
“ดุจัง” สิบสองรำพึง “ก็ได้...เพราะเจ้านายเป็นแรงบันดาลใจของผมหรอกนะ ผมถึงยอม”
มันพูดทิ้งท้ายก่อนที่ผมจะรู้สึกอะไร ผมหันไปมองมันก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่ามันสนิทกับไอ้หนึ่งจะตาย คงเอาไปคุยกันลับหลังผมแล้วล่ะว่าบอกผมแล้ว
แม้ผมจะยังไม่เข้าใจถึงที่สุดว่ามันหมายความว่ายังไง...
...ที่ผมสร้างอีกสิ่งหนึ่งในใจของไอ้สิบสอง...
“เกล้า โย่ว” ไอ้ทิตเดินมาจากหน้าร้านแล้วก็เข้ามาทักทายผม
“เฮ้ย มาไงวะเนี่ย”
“อยากมา มาไม่ได้หรือไง” มันส่งขนมที่มันซื้อมาให้ไอ้แปดเอาไปเก็บ
“มีของฝากด้วย ไปไหนมาวะ”
“สองสามวันที่แล้วไปญี่ปุ่นมา เลยซื้อขนมมาฝากมึง” ทิตส่งยิ้มมาให้
“นี่มึงจีบกูป่ะเนี่ย”
“จีบเหรอ”
“เออ”
“บ้าป่ะวะ ไม่ได้จีบ”
“แล้วไปไอ้สัด”
ทิตยังคงยิ้มอยู่หลังจากนั้นมันก็เอามือมาขยี้หัวผมอย่างสนิทสนม สิบสองที่อยู่แถวนั้นถึงกับเบ้ปากและก็รำพึงกับตัวเองในสิ่งที่ผมไม่ได้ยิน
“ทีเราจีบทำไมไม่เซนส์ไวแบบนี้บ้างวะ...”
ไอ้ทิตมาคุยเล่นกับผมจนใกล้ถึงเวลาที่ตุ่มอ้วนจะมา ผมมองไปที่นาฬิกาและก็ทำสีหน้าเคร่งเครียด ตอนนี้ไม่มีอะไรจะเครียดอีกแล้วนอกจากการเผชิญหน้ากับตุ่มอ้วน คนที่ผมไม่ได้เห็นมานานหลายปี
คนที่เครียดร่วมไปกับผมเห็นทีจะเป็นไอ้โหล มันเอาแต่ทำหน้าบึ้งตลอดเวลา เพื่อนมันหลายคนไปเล่นกับมัน มันก็ไม่ยอมอารมณ์ดีขึ้น ไม่รู้ว่าหงุดหงิดอะไรนักหนา
โชคยังดีที่มันไม่ได้เข้ามากวนประสาทผม เพราะตอนนี้ประสาทของผมมันกำลังจะกินหัวผมเองซะแล้วล่ะ ผมยังไม่อยากแต่งงาน ผมยังไม่อยากที่จะคุยอย่างจริงจังกับผู้หญิงคนนั้นทั้งนั้น สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ของผมก็คือการที่จะได้เห็นร้านของผมไปรอดก็เท่านั้น
แม่ไม่เข้าใจผมอ่ะ
“มึง...คนเราเขานัดกันเพื่ออะไรวะ”
“เพราะเขาอยากเจอกันละกันไง ไอ้นี่ก็นะ ถามแปลก” เสียงคู่หู 112 ลอยแว่วๆ เข้ามา ผมพยายามสะบัดเสียงนั้นให้ออกจากหัวผม
“ถ้ากูอยากนัดบ้างกูควรทำไง...”
“นี่ไง เดินเข้าไปนัดเลย เขายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว”
ผมพยายามคิดว่าพวกมันไม่ได้พูดถึงผม...
“ใครจะกล้า”
สิบสองพูดทิ้งท้าย ก่อนที่จะเดินหนีไป ผมหันขวับไปมองเจอไอ้หนึ่งกำลังสบตาผมและก็ยิ้มอย่างกวนๆ แม้ว่าพวกมันจะคุยกันเอง แต่ก็สร้างเรื่องปวดหัวให้ผมอีกจนได้
ในจังหวะที่ผมพยายามตัดเรื่องของลูกน้องสองคนนั้นออกจากหัว คนที่สวยราวกับนางฟ้าก็ปรากฏขึ้นมาในร้านของผม ทุกก้าวย่างของเธอทำให้ทุกสายตาต่างก็จับจ้อง
ผมต้องเพ่งมองอยู่นานกว่าผมจะจำเธอได้
ตุ่มอ้วน หรือชื่อจริงๆ ชื่อว่าแตงไทย ผู้ซึ่งตอนนี้ไม่อ้วนแล้ว อีกทั้งยังหุ่นเซี๊ยะสุดๆ เนื้อ นม ไข่ มาเต็มชนิดที่ว่าไอ้หนึ่งอ้าปากค้างแล้วอ้าปากค้างอีก เจ็ดกับเก้าบาร์เทนเดอร์สาวของร้านผมที่ว่าแน่ยังแพ้เพื่อนสมัยเด็กของผมคนนี้ ที่ผ่านมาผมไม่คิดว่าเธอจะสวยขึ้นขนาดนี้แฮะ
“เจ้านาย...” สิบสองเดินเข้ามาสะกิด
“หือ”
“คนนั้นน่ะเหรอ...”
แตงไทยโบกมือให้ผมและก็ส่งยิ้ม แปดพาเธอไปนั่งที่ๆ เธอจองไว้ ส่วนผมก็กำลังยืนอยู่กับหนึ่งและก็สิบสอง
“สวยสัดๆ เลยเฮีย” ไอ้หนึ่งกระซิบ “เฮียไม่เอา ผมเอา”
ป๊าบ! ผมเตะมันเบาๆ “มึงช่วยให้เกียรติเพื่อนกูด้วย”
ผมมองไปที่แตงไทยอย่างชั่งใจ ในขณะเดียวกันผมก็เผลอสบตากับสิบสองที่เอาแต่จ้องมองผม สายตาของมันเหมือนจะตัดพ้อผมยังไงชอบกล
กูทำอะไรผิดอีกล่ะ...
“สิบสอง มึงไปเตรียมตัวขึ้นเวทีได้แล้ว”
“เจ้านาย...” เสียงทุ้มๆ ของมันดังอยู่ข้างหูผม เสียงนั้นไม่ได้มีอารมณ์อะไรเข้ามาผสานร่วมด้วยมากมาย แต่ว่าทำไมผมฟังดูแล้วผมรู้สึกสะเทือนใจ
“อะไรวะ...” ผมหันไปถาม ยังไม่ทันที่สิบสองจะตอบอะไร สิบสามสิบสี่และก็สิบห้าก็เดินเข้ามาลากไอ้สิบสองให้ไปขึ้นเวทีเป็นที่เรียบร้อย
สิบสองมองตามผมในขณะที่ผมเองก็มองตามไอ้สิบสอง...
ผมสั่นศีรษะไล่ความคิดตัวเองขณะเลิกทำตัวเสียมารยาทด้วยการรีบเข้าไปทักแตงไทย
แตงไทยเป็นสาวสมัยใหม่
หากคุณเป็นหนุ่มสมัยใหม่(เหมือนผม) คุณคงจะชอบเธอมากจนอยากให้เธอมาเป็นแม่ของลูก จากที่ผมคุยๆ ดูแตงไทยเป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเองสูงมากแต่เป็นไปในทางที่ดี เธอเป็นผู้หญิงขยัน มีความคิดสร้างสรรค์ และก็หาเงินได้เก่งแบบสุดๆ นอกจากว่างๆ เธอจะเป็นไปนางแบบแล้ว เธอยังเป็นเจ้าของร้านเบเกอรี่ 5 สาขาทั่วกรุงเทพฯ อีกทั้งยังทำครีมขายเป็นแบรนด์ของตัวเองอีกต่างหาก ถ้าอยากสบาย อยากมีแม่ของลูกเก่งๆ ขยันขันแข็ง แตงไทยคงจะเป็นตัวเลือกอันดับต้นๆ ของหนุ่มๆ หลายๆ คน
...แต่แปลกนะครับ ผมกลับมองเธอแค่เธอเป็นเพื่อนสมัยเด็ก เป็นเพียงแค่ลูกสาวของน้าติรณาที่เป็นเพื่อนแม่ ผมไม่ได้มองเธอว่าเธอเป็นเพศตรงข้ามที่น่าจับตามอง น่าสนใจ น่าจีบ หรืออะไรก็แล้วแต่...
ผมคงหมกมุ่นกับร้านอย่างจริงจังนั่นแหละ อีกอย่างหนึ่งไม่ว่าจะตอนนี้ข้างหน้าผมจะเป็นใหม่ ดาวินี หรือว่ายาหยี อุรัสยา ผมก็ยังคงเลือกที่จะอยู่กับร้านต่อไปอยู่ดี ยังไม่สนใจความรัก ยังไม่มองหาใครทั้งนั้นมาเป็นแฟน
คนอ่านคงจะคิดในใจล่ะสิท่าว่า...อีกไม่นานมึงคงได้แต่งงานกับร้านของตัวเอง
“เดี๋ยวผมมานะแตง”
“คุยกับเกล้าสนุกดีอ่ะ รีบมานะ” เธอส่งยิ้มให้ผม ผมพยักหน้าก่อนที่จะลุกออกจากโต๊ะไป
ทันทีที่ผมเดินมาใกล้ๆ บาร์ พวกพนักงานของผมแม่งก็เข้ามารุมผมเหมือนผมกำลังจะแจกตังค์ เดี๋ยวก่อนเว้ย ยังไม่สิ้นเดือนสักหน่อย
“มีอะไรกันเนี่ย” ผมที่โดนรุมถึงกับเหวี่ยงเล็กน้อย
“เป็นไงบ้างคะคุณเกล้า ชอบเธอมั้ย” ห้าถามอย่างกระตือรือร้น
“เด็ดมากจริงๆ ยิ่งยิ้มยิ่งใจละลาย” ไอ้หนึ่งยังคงเต๊าะเพื่อนผมผ่านคำพูดของมันไม่เลิก
“วันนี้พวกผมยกให้เธอคนนั้นเป็นสาวที่สวยที่สุดในร้าน” สิบสี่พูดอย่างตื่นเต้น
“พวกมึง...เอ๊ย...พวกคุณทุกคน” ผมลืมไปว่ามีผู้หญิงอยู่ด้วยก็เลยต้องเปลี่ยนสรรพนาม “นี่มันเรื่องส่วนตัวของเจ้านายนะครับ”
“แต่พวกเราอยากรู้” เจ็ดคนสวยเองก็เป็นไปกับเขา “คุณคนนั้นดูชอบคุณเกล้ามากเลยค่ะ ขนาดคุณเกล้าอยู่ตรงนี้เธอยังมองมาหาคุณเกล้าตั้ง 5 รอบ”
“ไม่จริง”
“จริง” พนักงานที่รุมทึ้งผมอยู่พูดจาประสานเสียงกัน
“ไปทำงานไป” ผมชักจะเซ็งๆ แล้วนะ จริงๆ ไม่ใช่อะไรหรอกครับ การที่โดนพนักงานรุมแบบนี้มันใจอ่อนยังไงไม่รู้ ตั้งแต่รู้จักผมมาผมเป็นคนใจอ่อนใช่มั้ยครับ นั่นแหละ...ลูกน้องพวกนี้เป็นลูกน้องที่ผมรักมาก คนที่ผมรักมากมารวมตัวกันความใจอ่อนของผมก็ยิ่งเพิ่มเท่าทวีคูณ ผมกลัวพวกเขาจะถามมาและผมก็จะตอบไปอะไรประมาณนั้น...
ผมที่เห็นว่าพวกนักดนตรีลงมาพักกันหมดแล้วจึงมองหาไอ้ตัวแสบ เพราะปกติมันจะต้องมาวนๆ เวียนๆ อยู่รอบๆ ตัวผมเสมอแต่ว่าในยามที่พวกพนักงานอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับคู่เดตของเจ้านายมันกลับหายไป นี่แหละที่น่าสงสัย
“เชี่ยยยยย”
ผมร้องทันทีที่เห็นว่าไอ้สิบสองตัวแสบมันอยู่ไหน มันกำลังนั่งคุยกับแตงไทยอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเธอและก็เป็นเก้าอี้ที่ผมเพิ่งจะลุกขึ้นมาจากมัน สิบสองกำลังยิ้มแฉ่งส่งให้แตงไทยพร้อมกับชวนคุยอย่างออกรส
มึงทำเหี้ยอะไรเนี่ยยยยยยยย
“โอ้ มาย ก๊อด” เก้าเอามือกุมอกตัวเองเมื่อเธอเห็นภาพเดียวกันกับผม
“มันทำอะไรของมันน่ะ” ผมเริ่มหงุดหงิดก่อนที่จะหันไปหาหนึ่ง “เพื่อนมึงทำห่าอะไร”
“จากใจนะพี่...ไม่ทราบว่ะ”
“พ่อง” ผมสบถ “ไปเรียกมันมา”
“หา” หนึ่งอ้าปากค้าง เอานิ้วชี้ชี้เข้าหน้าตัวเอง “ผมเหรอ”
“พวกมึงด้วย” ผมหันไปหานักดนตรีที่สะดุ้งกันเป็นแถบๆ “ถ้ามันไม่ลุกออกมา...พวกมึงไม่ต้องมีเบอร์ประจำตัว” ผมขู่แบบนี้แปลว่าถ้าสิบสองแม่งไม่ลุกจากโต๊ะแตงไทย พวกมันก็ไม่ต้องมีงานมีการทำ
ฉับพลันทันที ‘ทีมเพื่อนสิบสอง’ ก็พากันก้าวฉับๆ ไปหาไอ้สิบสองที่กำลังคุยอยู่กับแตงไทย จนผู้หญิงเขาตกใจ (นึกภาพตามดูนะครับกลุ่มชายฉกรรจ์ที่มีแต่คนขนาดบิ๊กโซส์ไปรุมที่โต๊ะผู้หญิงที่นั่งคนเดียว...แตงไทยผู้น่าสงสาร) ใช้เวลาไม่ถึงนาทีไอ้สิบสองก็เดินมาหาผมพร้อมๆ กับเพื่อนของมัน สีหน้าดูไม่ได้ตกใจอะไรมาก ในขณะที่ผมนั้นเริ่มจ้องมองมันด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
“ทำเหี้ยอะไร มันเสียมารยาทรู้ป่ะ”
“ผมก็แค่ทักทายคู่เดตในคืนนี้ของเจ้านายเฉยๆ” มันลอยหน้าลอยตาตอบ เพื่อนของสิบสองเริ่มสลายตัว และผมก็คิดว่าจะกลับไปทำงาน แต่จริงๆ แล้วเหมือนพวกมันไม่ได้จะกลับไปทำงานเลยครับ ยังวนๆ เวียนๆ อยู่รอบๆ ตัวผมกับสิบสองนี่แหละ ทำตัวแปลกๆ นะพวกมึง เหมือนจะอยากแอบฟังอะไรก็ตามที่ผมคุยกับสิบสอง
“ทักทายทำไม ไม่ต้อง”
“หวงเหรอ” สิบสองทำตาเล็กตาน้อย
“หวงเชี่ยไร”
“ตอบมาก่อนว่าหวง ผมถึงจะได้ถามต่อได้”
“ถามต่ออะไรของมึง”
“ก็ถ้าเจ้านายตอบว่าหวง ผมก็จะถามเจ้านายว่า หวงคุณแตงไทย...” มันก้มหน้าลงมากระซิบ “...หรือว่าหวงผม”
มือของผมจับสิ่งที่อยู่ใกล้ที่สุดที่พอจะตีหัวมันได้มาและก็ตีหัวมัน เป็นดอกไม้ปลอมในแจกันน่ะครับ
“โอ๊ย”
“กูถามจริงๆ มึงไปคุยอะไรกับเขา”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก”
“บอกมา”
“เจ้านาย เจ้านายขี้เสือกเหมือนกันนะเนี่ย”
“ก็มันเกี่ยวกับกูอ่ะ” ผมชักจะเหนื่อยกับการต่อปากต่อคำกับมันแล้ว...รู้สึกยิ่งแก่ยิ่งแพ้
“โอเค บอกก็ได้” สิบสองทำท่ายอมแพ้ ผมถึงได้อุ่นใจขึ้นมานิดหน่อย “ผมไปแนะนำตัว”
“ทำแบบนั้นทำไม”
“แนะนำตัวเสร็จก็ถามผู้หญิงเขา...”
“ถามว่า...”
“ทำยังไงถึงจะได้เดตกับเจ้านาย”
ผมกระพริบตาปริบๆ ในขณะที่สิบสองจ้องมองเข้ามาในตาของผม มันจ้องตาผมนานมากซะจนผมหลบตาไปทางอื่น เห็นเพื่อนไอ้สิบสองทุกคนแม่งยังไม่ยอมไปทำงาน เอาแต่แอบฟังอยู่แบบนั้น...
“ไปถามเขาทำไมวะ”
“จะให้ผมตอบตรงๆ เลยป่ะ”
“...”
“กุหลาบสิบสองคันรถมอเตอร์ไซค์ยังไม่ชัดเจนพออีกเหรอครับเจ้านาย”
“...”
“ผมชอบ...ผม...ผมชอบ...”
แปลกแต่จริงที่อยู่ดีๆ ความมั่นใจของไอ้สิบสองก็ลดฮวบเมื่อผมรอฟังคำพูดต่อไปของมัน...
“บอกไปเลย บอกไปเลย” เสียงจากสิบสี่
“รอช้าอะไรอยู่วะ” สิบห้า
“แม่งเอ๊ย...เดี๋ยวก็ลงท้ายอีหรอบเดิม” สิบสาม
“เดี๋ยวกูต้องฟังมันเพ้อในโทรศัพท์อีกเหมือนเดิม” ไอ้หนึ่ง
ผมหันไปมองเพื่อนไอ้สิบสองที่พอผมหันไปปุ๊บ พวกมันก็เลิกพูดปั๊บและก็มองไปทางอื่น
“ชอบอะไร...”
“ผม...” สิบสองกระพริบตาใส่ผม ใบหน้าเจือสีแดงระเรื่อ
“อะไรล่ะ”
“ผมขอเขียนใส่โหลเปิดใจได้ป่ะ!”
ร่างสูงใหญ่ของไอ้สิบสองหายไปจากคลองสายตาของผมอย่างรวดเร็ว ให้ความรู้สึกเหมือนไวปานวอก...ผมยังรู้สึกได้ถึงลมแผ่วๆ ที่พัดเข้าตีใบหน้ายามที่สิบสองมันวิ่งจากไป อะไรมึงจะไวปานนั้น
โหลเปิดใจ?
เปิดใจเหี้ยไรยังไม่ใช่วันเสาร์...
โว้ยยยย! มึงจะพูดอะไร กูอยากฟังนะไอ้สัด!!!!
“มึงเขียนอะไรใส่โหลเปิดใจวะ...”
“...”
“ไอ้เชี่ยกันต์...”
“...ยังไม่ได้เขียนเลย”
“อ้าวสาดดดดดดด”
“มึงงงงงงง กูเขินนนนนนนนนนนนน”
“โอย หูกู”
“กูเขินจริงๆ นะ”
“บอกๆ ไปเลยสิ ง่ายจะตาย”
“มึงไม่เข้าใจอ่ะ มันยากอ่ะ มันยาก มึงไม่เคยตากลมๆ แป๋วๆ ของเกล้าจ้องเหรอ”
“ทุกวัน...”
“ไม่รู้สึกอะไรเหรอ”
“รู้สึกอยากอ้อนให้เขาขึ้นเงินเดือนให้”
“ไอ้แสด...”
“แล้วมึงจะทำยังไงต่อครับ มีโอกาสบอกแล้วก็ไม่บอกเนี่ย แม่งทำให้เรื่องยาวไปอีก ไม่จบไม่สิ้น”
“แต่มึงก็ดูมีความสุขที่จะลุ้นไปกับกูนะ”
“อย่าให้ลุ้นนานมากละกัน...กูกลัวพี่เขามีลูกก่อนที่มึงจะบอกรักเขา”
“เหี้ย...มึงเอากูไปต้มแทนไข่เลยดีกว่า รู้สึกทรมาน”
“...”
“กูจะไปเดตกับเขา”
“ชวนแล้วเหรอ”
“ชวนแล้วเขาจะไปเหรอ”
“แล้วมึงจะทำยังไง...”
“กูมีวิธีของกูละกันน่า...”
TBC*
ป๊อดกลางทางซะอย่างนั้น...
ไม่เป็นไร น้องกันต์ถอยมาตั้งหลักใหม่เพื่อไปชวนเจ้านายเดต : )
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
