ตอนที่ 12
เจ้านายกับลูกน้อง 2 ต่อ 2 โหลเปิดใจเหี้ยไรไม่เห็นมีใครมาเขียนอะไรเลย วันนี้เป็นวันเสาร์ ผมตื่นแต่สาย (เพราะสิบโมงกว่าแล้ว) เดินลงมาข้างล่างเพื่อกินอาหารที่ป้าสี่เตรียมไว้ให้ก่อนกลับบ้าน เมื่อคืนหลังจากที่แตงไทยโดนไอ้สิบสองกับเพื่อนชายฉกรรจ์ของมันไปหาที่โต๊ะ เธอก็ดูขัดๆ เขินๆ ยังไงก็ไม่รู้ ผมคุยกับเธออีกสักพักและเธอก็ขอตัวกลับไปเพื่อที่จะไปดูร้านเบเกอร์รี่ที่ซึ่งกำลังจะมีขนมแบบใหม่วางขาย
จะว่าไปผมก็ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรกับเธอเลยจริงๆ นะครับ...ผมคงจะได้อยู่แต่ในร้าน อยู่แต่กับร้าน แต่งงานกับร้าน และก็ตายไปกับร้านจริงๆ นั่นแหละหากผมยังเฉยเมยต่อเพศตรงข้ามขนาดนี้ พ่อกับแม่คงบ่นแล้วบ่นอีกเรื่องอยากเห็นลูกชายเป็นฝั่งเป็นฝาและมีหลาน
ขอบอกว่า ณ ตรงนี้เลยว่าคงอีกนานนะครับนะ...
“ดูไม่จืดอีกแล้ว”
“เหี้ยยยยยยยยยยยย” ผมร้องเสียงดัง เพราะผมทีเพิ่งลงมาชั้นล่างได้ไม่เท่าไหร่และก็กำลังทำตัวเหมือนอยู่คนเดียวแบบสุดๆ จู่ๆ ก็เจอใครไม่รู้นั่งอยู่บนเก้าอี้ในร้าน
จะมีใครซะอีก...ก็ไอ้สิบสองตัวแสบเจ้าเดิมนั่นแหละ
“ตกใจยังน่ารักเลย” สิบสองพูดยิ้มๆ “เมื่อกี้ผมเห็นเจ้านายเกาไข่”
ผมก้มหน้าลงไปดูเบื้องล่างของตัวเองทันที ดีนะกางเกงที่ใส่นอนเมื่อคืนนี้แม่งหนา ไม่อย่างนั้นล่ะก็...ถ้ามันเห็นน้องชายผมชักธงรบขึ้นมามันคงจะล้อผมไปอีกนาน
“กูไม่ได้เกาไข่”
“ผมเห็น”
“มึงมีธุระอะไรไม่ทราบ”
“จะเป็นผู้ใหญ่ต้องตื่นไวไงครับ” สิบสองพูดเสียงสดใส
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับร้านของกู”
“ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับร้านเจ้านาย แต่เกี่ยวกับเจ้านาย”
“อะไรอีกล่ะทีนี้...”
“ผมมาอยู่เป็นเพื่อน และก็...มีอะไรจะบอกเจ้านายด้วยครับ”
ผมชั่งใจ ก่อนที่จะนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับมัน ไอ้สิบสองเองก็ฉลาดที่จะเลือกนั่ง ที่มีเป็นสิบๆ มันก็เลือกที่จะมานั่งตรงข้ามที่กับข้าววางตั้งอยู่เพราะรู้ว่าผมจะมานั่งแน่ๆ ตั้งแต่รู้จักกับมันมาเนี่ย ผมก็ต้องมาลุ้นว่าทุกๆ วันของผมนั้นจะมีเรื่องวุ่นวายอะไรเกิดขึ้นบ้างหรือไม่
“มีอะไรก็ว่ามา...” ผมเริ่มกินข้าว แต่ว่าเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีอะไรอยู่ตรงหน้าเลย ผมจึงถามออกไป “...มึงกินข้าวมาหรือยัง”
“กินแล้วครับ” สิบสองตอบ “แต่ถ้าเจ้านายจะป้อน ผมก็ยินดีจะกินอีก”
“งั้นไม่ต้องกิน” ผมพูดตัดบท
“ใจร้าย...”
“ตกลงมีอะไรจะบอกกูเนี่ย”
“ที่ผมคุยกับคุณแตงไทยเมื่อคืน ผมไม่ได้แค่แนะนำตัวหรือว่าถามเธอเรื่องทำยังไงถึงจะได้เดตกับเจ้านาย” สิบสองเริ่มพูดด้วยท่าทางโอเวอร์เกินจริง ผมฟังแต่พยายามคิดว่ามันคงล้อเล่นเสีย 50% ของสิ่งที่มันพูดทั้งหมด “ผมถามเธอด้วยว่าเดตกับเจ้านายแล้วเป็นยังไงบ้าง”
“เธอตอบว่าไง...”
“เธอบอกว่าแย่มาก”
ผมพ่นกับข้าวลงในจานเหมือนเดิมอย่างตกใจ
“อะไรนะ”
“จริงๆ ครับ”
“เฮ้ย ได้ไง เจ็ด เก้า ทุกคนยืนยันหมดเลยว่าแตงไทยชอบกู” รู้สึกเสียหน้ายังไงก็ไม่รู้ สำหรับผู้ชายวัย 25-26 ปีอย่างผมน่ะผมก็ไม่ใช่ขี้ๆ นะครับ หน้าตาดี มีรถขับ แถมยังมีธุรกิจส่วนตัวด้วย #ช่วงอวดอ้างสรรพคุณ
“ไม่มีใครไปถามคุณแตงไทยตรงๆ สักคนเลยนะครับ ยกเว้นผม”
“เธอตอบอย่างนั้นจริงเหรอวะ” เสียมาก เสียหายหนักมาก...ผมเป็นคู่เดตที่แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ
“จริงครับ” สิบสองทำหน้าจริงจัง “ผมเป็นห่วงเจ้านาย กลัวว่าเจ้านายจะขึ้นคาน ผมก็เลยจะมาสอนวิธีที่จะพิชิตใจสาวที่เพิ่งเจอครั้งแรก”
“เดี๋ยวนะ...มึงไม่ต้องสอนก็ได้มั้ง”
“ผมเป็นกูรู...เจ้านายก็รู้ว่าอดีต ขอย้ำนะครับว่าอดีตของผมน่ะผมผ่านผู้หญิงมามากขนาดไหน...”
“ทำไมมึงดูภูมิใจ” ผมมองมันอย่างแหยงๆ
“มีผู้หญิงมีตีกันเพราะผมในร้านเจ้านายด้วย...”
“ไม่ต้องพูดถึงได้มั้ย ไอ้ตัวก่อเหตุ”
“เพราะงั้นถ้าไม่อยากให้เดตครั้งต่อไปออกมาแย่...เจ้านายต้องไปกับผม...ผมจะสอนเจ้านายเอง”
ผมเริ่มกินข้าวไม่ลงแล้ว ไอ้สิบสองเป็นคนที่พูดจาหว่านล้อมได้เก่งมากและมันก็เสือกจะมาพูดกับคนที่ใจอ่อนง่ายๆ อย่างผม คนที่บ้ายออย่างผมผู้ที่แค่โดนสะกิดนิดเดียวว่าเดตครั้งนี้ไม่โอเคนั้นถึงกับต้องเอนเอียงไปตามคำพูดของมันโดยง่าย
“แต่กูยังไม่อยากคิดเรื่องผู้หญิงตอนนี้ว่ะ...”
“จริงเหรอ!!!!” สิบสองกระตือรือร้นหนักมากเสียจนผมต้องขยับถอยห่างออกจากหน้าที่ยื่นเข้ามาใกล้ผมของมัน
“อืม” ผมพยักหน้า
“จริงอ่ะ!”
“เออ ถามย้ำทำไมเนี่ย”
“แล้วคิดเรื่องผู้ชายบ้างหรือเปล่าล่ะครับ”
“อะไรนะ”
“ตามนั้นแหละ” สิบสองยักไหล่พร้อมกับยิ้ม
“มึงเห็นกูเป็นคนยังไงเนี่ย...”
“เจ้านายมองหน้าผม” สิบสองใช้สายตาเจ้าชู้ๆ ของมันมองผม สายตาที่ผมมองทีไรแล้วก็รู้สึกกระอักกระอ่วนในใจทุกที
“มองทำเหี้ยอะไร หล่อก็ไม่หล่อ” ผมหันไปทางอื่น มันไม่หล่อ ผมก็โคตรขี้เหร่แล้วล่ะครับ ผมพูดออกไปได้ยังไง
“มองหน้าผม”
“ไม่”
“มองแล้วตอบว่าคิดเรื่องผู้ชาย ไม่สิ...คิดเรื่องผมบ้างหรือเปล่า”
มือที่จับช้อนอยู่ถึงกับทำอะไรต่อไม่ถูกเพราะคำพูดเสียงหวานๆ ของมัน โอ๊ยแม่ง เจ้าของที่ๆ มันเคยไปทำงานเคยโดนมันเต๊าะแบบนี้มั้ยครับ แล้วพวกนั้นทำยังไง พวกนั้นจับมันขังห้องน้ำ หรือฆ่าหั่นศพมันเป็นชิ้นๆ มั้ย (คำตอบคือไม่เพราะมันยังอยู่) ทนให้มันเต๊าะทุกวันได้ยังไงอยากจะรู้จริงๆ
“มึงจะพากูไปไหน” ผมเปลี่ยนเรื่องเพื่อหาทางเอาตัวรอดจากสายตาบ้าๆ นั่น
“แปลว่าจะไปกับผมใช่ป่ะ”
เชี่ยยยย...ผมลืมนึกเรื่องนี้ไปเลย มัวคิดว่าจะเปลี่ยนเรื่องยังไงจนลืมไป
“เออ ก็ได้!”
สิบสองยิ้มตาหยี ผมไม่มองหน้ามันหันมาสนใจกับข้าวตรงหน้าแทน
“ดีนะเจ้านายตื่นตอนห้างเปิดพอดี...”
“ต้องไปห้างด้วยเหรอ”
“ใช่”
แม้ผมจะไม่เข้าใจอะไรกับไอ้เด็กคนนี้เท่าไหร่นัก แต่ผมก็เออออห่อหมกกับมันไป...เพราะผมกลัวแม่งจะวกกลับไปเรื่องที่ผมต้องมองหน้ามันอีก แต่เดี๋ยวก่อนนี่ผมกลัวการมองหน้ามันขนาดถึงกับต้องออกไปข้างนอกกับมันเลยเหรอ อะไรของผมวะเนี่ย
ผมใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวไม่นานแล้วเดินลงมาข้างล่าง สิบสองกำลังเล่นโทรศัพท์รออยู่ ดูเหมือนมันจะกำลังแชทอย่างเมามันส์กับใครสักคนอยู่
“มึงจะพากูไปไหน”
“อันดับแรกนะครับ...ไปห้างกัน”
สิบสองเขย่ากุญแจรถของมันจากนั้นก็เดินนำผมไปยังรถที่จอดอยู่หน้าร้าน คงไม่ต้องบรรยายว่าเป็นรถแพงประมาณไหนเพราะสามารถดูฐานะที่แท้จริงของมันได้จากที่อยู่ของมัน เอาไว้ผมค่อยถามมันทีหลังก็แล้วกันว่ามึงรวยขนาดนี้ทำไมมึงถึงยังมาทำอาชีพเป็นนักร้องกลางคืน?
สิบสองดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษขณะที่เป็นสารถีให้ผม มันผิวปากบ้าง ร้องออกมาเป็นเพลงบ้าง ผมทำหน้ารำคาญใส่มัน แต่ไม่หยุดมันครับ เพราะอะไรรู้มั้ย เสียงมันแม่งโคตรเพราะสมกับที่เป็นนักร้องเพชร(ชะ-คาด)ของร้านผมจริงๆ
“อันที่จริงกูไม่ต้องเรียนรู้เรื่องพวกนี้จากมึงก็ได้มั้ง กูคงไม่ได้เดตอะไรกับใครที่ไหนบ่อยๆ หรอก” ผมเปรยขึ้นมาหลังจากบรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความเงียบ สิบสองแม่งร้องเพลงจนเหนื่อย
“เจ้านาย เจ้านายยอมเหรอที่ผู้หญิงหาว่าเจ้านายเป็นคู่เดตที่แย่อ่ะ”
กูไม่ยอม...ในใจผมตอบเสียงดังมาก แต่ว่าเมื่อคืนแตงไทยก็ดีมีความสุขดีนี่หว่า สิบสองมันตอแหลป่ะวะ
“กูไม่ยอม”
“เพราะงั้นก็ทำตามที่ผมบอกเถอะ”
กูใจอ่อนอีกแล้วสินะ ผมพ่นลมหายใจดังพรืดขณะที่มองดูสิบสองเลี้ยวเข้าไปในลานจอดรถของห้างดังห้างหนึ่ง หลังจากจอดเสร็จแล้วผมก็ลงมาจากรถ เห็นสาวๆ นักศึกษากลุ่มหนึ่งเพิ่งลงมาจากรถเหมือนกัน ใส่กระโปรงสั้นจุ๊ดจู๋แถมขายังขาวจั๊วะ...อืม...น่ามองดีนะครับ
ทันทีที่ไอ้สิบสองลงจากรถเท่านั้นแหละ สาวๆ ที่ผมมองตาละห้อยก็หันมามองไอ้สิบสองกันหมด อีกทั้งยังซุบซิบๆ กันอย่างสนอกสนใจไอ้สิบสองกันอย่างออกนอกหน้า พวกเธอทั้งกลุ่มเป็นเด็กสาวประเภทสวยเลือกได้นะ แต่ดันมองคนอย่างไอ้สิบสองกันทุกคนเลย
หรือมันมีเคล็ดลับดีๆ อะไรบางอย่างจริงๆ
“ผมบอกแล้ว” ดูเหมือนมันจะรู้ว่ามันกำลังเป็นที่จับตามอง “เรื่องนี้ผมสอนเจ้านายได้”
สรุปกูต้องเรียนรู้เรื่องนี้จริงๆ เหรอวะ ผมยังมองไม่เห็นความจำเป็นของมันเท่าไหร่เลย แต่ก็เอาเถอะ โวยวายไปเดี๋ยวไอ้สิบสองมันก็บอกผมอีกยอมเหรอหากผู้หญิงหาว่าผมเป็นคู่เดตที่ห่วย
“บทเรียนแรกนะครับ...”
ผมตั้งใจฟัง
“...ไปร้านหนังสือกัน”
เชี่ยอะไรวะ แม้จะยังงงๆ แต่ก็โดนอีกฝ่ายที่ตัวใหญ่กว่าเดินนำไปยังร้านหนังสือที่ชั้น G ของห้าง เป็นร้านหนังสือที่ใหญ่มากและก็มีผู้คนเยอะแยะเพราะว่าวันนี้เป็นวันเสาร์
ทันทีที่ถึงร้านหนังสือ สิบสองมันก็ไปยังโซนหนังสือเกี่ยวกับเรื่องดนตรี ส่วนผมน่ะเหรอ ตามติดมันแจเพราะผมไม่รู้ว่าผมต้องทำตัวยังไงและมาที่นี่ยังไง
กูเล่นอะไรอยู่กับเด็กที่เพิ่งเรียนจบวะ...
“ตามผมมาทำไมครับ” สิบสองมองผมอย่างงงๆ
“ก็กูงงว่ากูควรทำอะไร” ทุกคนก็คงงงเหมือนผมนั่นแหละ
“เจ้านายก็ไปอ่านหนังสือที่เจ้านายสนใจสิ”
“หา”
“นี่แหละบทเรียนที่หนึ่ง”
เชี่ยอะไรวะ แม้จะงงๆ แต่ผมก็เดินเลี่ยงไปยังโซนหนังสือที่ผมสนใจอยู่ดี ตอนนี้หนังสือที่ผมสนใจก็คือหนังสือเกี่ยวกับอาหาร การตกแต่งภายใน เคล็ดลับสู่การเป็นเศรษฐี พ่อรวยสอนลูก และวิธีการเล่นหุ้นอะไรเทือกๆ นั้น ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวข้องกับร้านของผมทั้งนั้น ผมหยิบหนังสือพลิกไปพลิกมาอยู่หลายเล่ม คอยชะเง้อมองดูอยู่ตลอดว่าสิบสองมันจะดูหนังสือของมันเสร็จหรือยัง พอรู้ว่ามันไม่เสร็จสักทีผมจึงดูหนังสือของผมต่อไปเรื่อยๆ จนเวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้
รู้ตัวอีกทีก็คือตอนที่โดนสิบสองมันเกาะชั้นหนังสือของอีกฝั่งส่องดูผมเนี่ย มัวตัวสูงถึงขนาดนั้นเอาคางมาเกยที่ชั้นหนังสือได้เลย กูยอม...
“เชี่ย” ผมตกใจ
สิบสองหัวเราะ ก่อนที่จะเดินอ้อมชั้นหนังสือมาและก็มายืนอยู่ข้างๆ ผม “ผมจ้องนานแล้ว ทำไมเจ้านายไม่รู้ตัวอ่ะ”
“มึงเสร็จแล้วเหรอ”
“ใช่”
“แล้วทำไมไม่บอก”
“บทเรียนที่หนึ่งนะครับ...หากพาเขามาร้านหนังสือ เขาสนใจหนังสือประเภทไหนก็ปล่อยให้เขาใช้เวลากับหนังสือประเภทนั้น” ผมเลิกคิ้วขณะที่ฟังสิบสองพูด “คนรักการอ่านเป็นคนที่มีเสน่ห์นะ...”
“เดี๋ยว กูเริ่มจับอะไรบางอย่างได้แล้วล่ะ”
“จับอะไรครับ จับผมได้นะ” สิบสองขยับเข้ามาใกล้ผม ขณะที่ผมขยับตัวหนี
“บ้านมึง” ผมด่า “มึงกำลังทำตัวเป็นคู่เดตที่ดีเพื่อเป็นตัวอย่างให้กูดูใช่มั้ย”
“ฉลาดมาก!” สิบสองปรบมือแปะๆ “นึกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ร้านเปิดแล้วซะอีก”
ผมจ้องหน้ามันเขม็ง “งั้นวันนี้กูก็ต้องทำหน้าที่เป็นคู่เดตมึงงั้นสิ...”
“ฉลาดอีกแล้ว...เขินจัง” มันทำท่าเขินได้อย่างน่าแพ่นกบาลเอามากๆ “...ผมเขินจริงๆ นะเนี่ย”
จริงเหรอวะ ผมหันไปมองอีกฝ่ายอย่างสนใจ คราวนี้มันไม่ได้ตอแหลครับ หน้าแม่งแดงจริงๆ จนเหมือนเม็ดเลือดแดงมากระจุกรวมกันอยู่ที่พวงแก้มไปชั่วขณะ
“มองอะไรเล่า...” สิบสองกระแทกไหล่ผมเบาๆ
“เขินอะไรของมึง” ผมอดหัวเราะกับท่าทางของมันไม่ได้จริงๆ
“เพราะคำว่าคู่เดตของผมที่ออกมาจากปากของเจ้านายไง”
“มึงบังคับกูมามั้ง...”
“ก็ไม่ได้บังคับอะไรขนาดนั้น...”
“...
“ลองดูนะครับ ว่าผมจะเป็นคู่เดตที่ดีได้มั้ย...”
ผมยักไหล่เบาๆ ก่อนที่จะหันไปสนใจหนังสือตรงหน้า เล่มไหนที่ผมจะซื้อผมก็ฝากมันถือ(ช่วยไม่ได้ มันเป็นลูกน้องผมนี่)
“...และก็พิจารณาผมด้วย”
ผมหันไปมองว่ามันพูดอะไร แต่หน้าหล่อๆ ของมันก็ทำเป็นสนใจหนังสือทำขนมตรงหน้าแล้ว...
ไหนขอดูหน่อยว่าหนุ่มฮอตอย่างไอ้สิบสองมันเป็นคู่เดตที่ดียังไง ทำไมถึงมีสาวๆ เข้ามาติดพันมันเยอะเต็มไปหมด...
“ไปไหนต่อดีครับ” หลังจากออกมาจากร้านหนังสือสิบสองก็ถามผมทันที
“มึงเป็นคู่เดตที่ดีมึงก็พาไปสิ...”
“บทเรียนที่สองนะครับ...ตามใจคนที่มาเดตด้วย” สิบสองยิ้ม “เจ้าไหนอยากไปไหน อยากกินอะไร หรืออยากทำอะไร นำผมไปเลย”
แม่เจ้า...ผมเริ่มเข้าใจนิดๆ แล้วล่ะว่าทำไมสาวๆ ถึงหลงมันขนาดนั้น การตามใจแบบไม่ปริปากบ่นของสิบสองนี่มันเป็นสิ่งแรกๆ ที่สาวๆ เขาต้องการเลยนะครับ
เดี๋ยว...แล้วทำไมผมต้องสวมบทเป็นสาวๆ สำหรับมันด้วย
แม้จะรู้สึกแปลกๆ แต่ผมก็อยากรู้อยู่ดีว่าการเป็น ‘คู่เดตที่ดี’ มันเป็นยังไง สิบสองถือหนังสือในมือขณะที่เดินตามผมด้วยท่าทางกระตือรืนร้น มือไม้ของมันชี้นั่นชี้นี่เพื่อแนะนำให้ผมได้ทำอย่างที่ใจผมต้องการ
จะว่าไปมันก็นานแล้วเหมือนกันนะครับที่ผมได้มาเดินเล่นที่ห้าง เพราะทุกๆ วันหลังจากตื่นนอนผมก็ต้องดูร้าน เช็กสต็อกเครื่องดื่ม อาหารสด และก็ต้องดูด้วยว่าร้านมีส่วนบกพร่องตรงไหนหรือเปล่า เพราะจะได้แก้ไขได้ทัน เรียกได้ว่าใช้ชีวิตอยู่ที่ร้านเป็นส่วนใหญ่(พ่อแม่ผมถึงบ่นไงว่าผมไม่ยอมกลับบ้าน) เวลาไปห้างทีไรไม่ไปซื้อไวน์ก็ไปซื้อเหล้าแพง...
ห้างนี้ผมไม่ได้มานานมากแล้ว มีอะไรใหม่ๆ ผุดขึ้นมาเต็มไปหมด โดยเฉพาะร้านขนมกุ๊กกิ๊กๆ ที่ผมมองแล้วผมจะรู้สึกผิดตัวเอง เพราะถ้ากินเข้าไปคือมันแย่กับร่างกายมากๆ แต่มันก็อร่อย
แม่งเอ๊ย...ผมกลืนน้ำลายแล้ว
“เจ้านาย...เป็นอะไรไป” สิบสองดูขำๆ กับท่าทางของผม “กินฮันนี่โทสต์มั้ยล่ะครับ ร้านนี้อร่อยนะ”
ดูจากคนต่อคิวก็รู้ ขนาดตอนนี้เวลายังไม่ถึงบ่ายโมงคนก็มารอคิวกันแน่นแล้ว ผมเคยเห็นขนมจากร้านนี้เวลาที่สาวๆ ที่ผมฟอลโลว์อินสตาแกรม พวกเธอชอบถ่ายรูปขนมลงในนั้น ร้านนี้ก็เป็นอีกร้านที่สาวๆ ส่วนใหญ่มากันบ่อย
สรุปวันนี้ผมต้องทำตัวเหมือนสาวๆ เหรอ...ทำไมผมถึงน้ำลายไหลกับอะไรหวานๆ แบบนั้นด้วย
“กินมั้ยครับ” สิบสองยังคงยิ้มอยู่
“เอ่อ...” เติมความหวานให้ชีวิตสักหน่อยคงไม่เสียหาย... “...เอางั้นก็ได้”
สิบสองมองเหมือนเอ็นดูผมก่อนที่จะเดินไปบอกพนักงานที่ยืนอยู่หน้าร้านว่าจองสองที่ชื่อคุณเกล้า (ทำไมไม่เอาชื่อมึงล่ะโธ่) ตอนที่ผมยืนมองไอ้สิบสองอยู่มุมนี้ ผมเห็นหมดเลยว่าคนที่รอคิวเข้าไปกินขนมฮันนี่โทสต์มองมันกันมากมายขนาดไหน ทั้งผู้ชายและก็ผู้หญิง อีกส่วนหนึ่งก็มีมองมาที่ผมครับ แต่มองด้วยความสงสัยว่าผมเป็นอะไรกับสิบสองแถมบางส่วนยังทำท่าเหมือนจะอิจฉาผมด้วยการเขย่าตัวเพื่อนไปมาพร้อมๆ กับทำหน้าเสียดายไอ้สิบสองใหญ่เลย
เดี๋ยวก่อน...เดี๋ยวก่อนนะ! ผมก็ว่าผมหน้าตาดีในระดับหนึ่งนะครับ ทำไมไม่มีใครเคยทำท่าเสียดายผมแบบนั้นเลยล่ะ
อะไรว้า...
“คงต้องรออีกสิบยี่สิบคิวเลย” สิบสองทำหน้าเซ็ง “รอไหวป่ะครับ”
“ไหวดิ ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้วนี่”
“ไปช้อปปิ้งแถวนี้ก่อนก็ได้นะ” สิบสองชี้มือไป มีร้านเสื้อผ้าอยู่ใกล้ๆ เพียบ แถมยังเป็นแบรนด์ที่ผมชอบซื้อด้วย ก็ดีเหมือนกันครับ ดีกว่าอยู่เฉยๆ และก็ดีกว่าเป็นเป้าสายตาเพราะยืนอยู่กับคนหล่ออย่างไอ้สิบสอง
แม้สิบสองจะเป็นคนชวนให้ไปช้อปปิ้งแต่คนเดินนำก็เป็นผมอยู่ดี มันตามผมอย่างกับเป็นเงาตามตัวยังไงยังงั้น ผมเลือกเข้าแบรนด์ที่คนน้อยกว่าก่อน หยิบนั่นหยิบนี่ขึ้นมาลองทาบกับตัวไปเรื่อย ปกติผมช้อปปิ้งคนเดียว(เพื่อนส่วนใหญ่มันติดงาน ติดเมีย ไม่ก็ติดลูก) ผมก็เลยไม่ค่อยชินเท่าไหร่ที่มีคนยืนมองดูอยู่แบบนี้ กลัวมันจะเบื่อเสียก่อนเพราะผมเป็นคนเรื่องมากและเลือกมาก
“ไปนั่งรอข้างนอกก็ได้นะ...”
“บทเรียนที่สาม...ต้องไม่เป็นแค่มนุษย์ถือของหรือมนุษย์เฉยครับ”
“ยังไง”
“ต้องออกความคิดเห็น ต้องแสดงความใส่ใจในเรื่องที่เขาคนนั้นสนใจ เช่นเจ้านายกำลังสนใจเสื้อตัวนี้...” สิบสองชี้ไปที่เสื้อที่ผมกำลังถือ “...แต่เจ้านายกำลังลังเลว่าตัวนี้กับตัวนั้น ตัวไหนจะดีกว่ากัน” มันชี้ไปที่เสื้ออีกตัวที่ห้อยอยู่ เฮ้ย มันใส่ใจจริงๆ ด้วย ผมยืนมองอยู่นานมาก เพราะไม่รู้ว่าจะเลือกตัวไหนดี... “ผมคิดว่าตัวที่เจ้านายถืออยู่ดีกว่านะครับ สิ่งที่ถืออยู่กับสิ่งที่อยู่ห่างออกไปยังไงคนเราก็ต้องสนใจสิ่งที่ถืออยู่มากกว่าอยู่แล้ว อันนี้คือทฤษฎีของผม”
เหี้ย...มึงนี่มันคู่เดตในฝันชัดๆ
“มึงนี่แม่ง...” ผมอดทึ่งไม่ได้จริงๆ “...ผ่านมากี่คนแล้ว”
สิบสองทำหน้าเหมือนมีงานเข้า “อะไรนะครับ”
“มึงเก่งขนาดนี้มึงผ่านผู้หญิงมากี่คนแล้ว...”
“เอ่อ...”
“นับไม่หวาดไม่ไหวสินะ...”
“บทเรียนที่สี่...ห้ามพูดถึงคู่เดตเก่าๆ ครับ”
“มึงพูดไม่ได้ แต่กูพูดได้นี่”
“ห้ามพูด”
“มึงสั่งกูเหรอ”
“มันจะเสียบรรยากาศการเดตนะ”
“กูไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลย...”
“ไม่เอา” สิบสองส่ายหัวไปมา “ตัวนั้นก็สวยนะครับ”
มันเปลี่ยนเรื่องได้ไวมาก ผมหัวเราะหึหึก่อนที่จะเดินไปดูตามที่มันบอก (นี่ผมก็เชื่อมันไปอีก...) ตอนนั้นนั่นเองที่สิบสองโดนใครไม่รู้มาสะกิด ผมจึงเดินเข้ามาใกล้มันเพราะอยากรู้ว่าคนนั้นเขามีอะไรกับสิบสอง
“น้องมีสังกัดโมเดลลิ่งหรือยังคะ พี่เดินตามน้องมานานแล้ว ตั้งแต่ตอนที่น้องอยู่ร้านหนังสือเลย...น้องหน้าตาดีมาก พี่สังกัดเดียวกันกับไอย์ ศุภเชนะ”
ผมตาโตขณะที่มองหน้าไอ้สิบสองกับคนที่เข้ามาหามันสลับไปมา สิบสองไม่ได้มีทีท่าที่จะตกใจอะไรเลย เหมือนเป็นเรื่องสามัญธรรมดาที่มันต้องโดน
เออ มึงมันหล่อ
“ขอโทษนะครับ พอดีผม...”
“เอานามบัตรไว้ก่อนก็ได้นะ” เธอคนนั้นส่งนามบัตรมาให้สิบสอง “ว่างวันไหนคะ เข้าไปทำโปรไฟล์เอาไว้ที่บริษัทพี่...”
สิบสองมองผมอย่างขอความช่วยเหลือ “คือว่า...”
“พอดีมัน...” ผมกำลังจะบอกว่าสิบสองมันทำงานกับผมอยู่ แต่รู้มั้ยครับว่าไอ้สิบสองมันพูดว่ายังไง...
“...แฟนผมคนนี้เขาไม่อยากให้ผมเข้าวงการครับ เขาหวงผมมาก เขาไม่ชอบให้ใครมากรี๊ดแฟนเขาต่อหน้าเขาน่ะครับ” นอกจากมันจะตอแหลอย่างหน้าด้านๆ แล้ว มันยังโอบไหล่ผมอย่างหน้าด้านๆ อีกต่างหาก แมวมองคนนั้นถึงกับอึ้งไปเลย เธอทำท่าไม่แน่ใจว่าจะทำยังไงต่อดี แต่แล้วเธอก็บอกลาสิบสองและก็เดินจากไปแทบจะในทันที
“เชี่ย” ผมสะบัดแขนมันออก “กูเป็นเจ้านายของมึงนะเว้ย”
“ช่วยเหลือลูกน้องหน่อยสิครับ...”
“ทำไมมึงไม่เข้าวงการไปเลยล่ะ...โอกาสมีมาแล้วทำไมมึงไม่คว้าเอาไว้...”
“ผมไม่ได้อยากเป็นนายแบบหรือนักแสดงนี่นา...ผมอยากเป็นนักร้อง”
“แล้วทำไมไม่ไปประกวด”
“ไปมาแล้วครับ ตกรอบตลอด”
“จริงอ่ะ” หน้าหล่อเสียงเพราะอย่างมันเนี่ยนะ... “แล้วทำไมต้องไปโกหกเขาแบบนั้นด้วย กูนี่เสียหาย...”
“ถ้าเด็กในสังกัดเป็นเกย์จะแก้ข่าวเหนื่อยน่ะครับ ผมก็เลยทำให้เธอถอดใจกับผมไปก่อน”
“มึงคงจะโดนบ่อยเรื่องแมวมองมาทาบทามใช่มั้ย”
“ก็เกือบทุกครั้งที่มาห้างครับ”
หมั่นไส้...ผมน่ะเหรอไม่เคยมีหรอกครับแมวมงแมวมอง เพราะขนาดหมามันยังไม่มองผมเลย สมัยเรียนมัธยมผมโดนเพื่อนคนอื่นกลบรัศมีหมด อย่างไอ้เชี่ยทิตย์ ไอ้ร็อบ และก็ไอ้ทีม แทนที่จะโดนสาวๆ จากโรงเรียนอื่นมองว่าเป็น F4 แต่สาวๆ เขากลับมองว่าเป็น D2B มากับผู้จัดการของเขา แล้วใครถูกมองว่าเป็นผู้จัดการ
...ผมไง แม่งเป็นช่วงดาร์คที่สุดในชีวิตผมแล้ว เสือกจะเลือกคบกับไอ้พวกหล่อที่สุดในสายชั้น (จริงๆ เลือกไม่ได้ ผมกับพวกมันเข้ากันได้ดีเองครับ) นอกจากจะดาร์คในช่วงมัธยมแล้ว ตอนนี้แม่งก็ดาร์ค ไม่มีใครมองเห็นผมถ้าอยู่กับไอ้สิบสอง ทุกคนมองไอ้สิบสองกันหมดเลย
แต่ผมก็แก่เกินกว่าจะมาคิดน้อยเนื้อต่ำใจเรื่องใครหน้าตาดีกว่าผมแล้วล่ะ มันเสียเวลาทำมาหากินฉิบหาย
ผมหล่อน้อย แต่เงินผมเยอะนะครับ (โบกธนบัตรอย่างมั่นหน้า...) กลับเข้าสู่เหตุการณ์ปัจจุบัน
ผมเดินไปจ่ายตังค์ สิบสองทำท่าจะแย่งผมจ่าย
“เดี๋ยวๆ” ผมปรามมัน
“บทเรียนที่...ที่...ที่เท่าไหร่แล้ววะ” มันทำท่านึก
“ที่ห้า” ผมพูดอย่างเฉยเมย
“บทเรียนที่ห้า...ซื้อของให้คู่เดตบ้าง”
“ไม่ต้อง กูเป็นเจ้านาย แล้วนี่ก็เสื้อกู”
“แต่...”
“กูรู้แล้วว่าซื้อของให้คู่เดตบ้าง แต่มึงไม่ต้องทำแบบนั้น กูจะจ่ายเอง”
“ว้า...อดเสียตังค์เลย”
“ไว้มึงเลี้ยงขนมกูก็แล้วกัน”
“ได้เลย!”
ร้านขนม
ผมตื่นเต้นกับบรรยากาศโดยรอบมากๆ ส่วนใหญ่เขามากันเป็นคู่ ไม่ก็มากันเป็นก๊วนเพื่อนฝูง ทันทีที่มาถึงสิบสองก็เดินไปสั่งขนมที่เคาเตอร์ทันทีพร้อมกับบอกให้ผมอุ่นใจว่ามันจะสั่งเมนูที่ถูกใจผมได้แน่ ผมก็เลยปล่อยให้มันจัดการไป ตอนที่มันกลับมามันก็เอาน้ำชามาที่โต๊ะด้วยสองแก้ว
บริการดียิ่งกว่าไอ้หนึ่งตอนทำงานอยู่ที่ร้านอีกนะเนี่ย
“บทเรียนที่หก...ต้องทำให้คู่เดตรู้สึกเหมือนเจ้าหญิง” สิบสองพูดยิ้มๆ เช่นเคย
“...กูไม่ได้อยากเป็นเจ้าหญิง”
“นี่ผมกำลังเล่นบทบาทสมมติอยู่นะครับ เออออห่อหมกไปกับผมเถอะ”
ผมอดรู้สึกดีใจไม่ได้ที่แกล้งมันสำเร็จ “อีกนานมั้ย...”
“สักพักหนึ่งนะครับ แต่อร่อยสมกับการรอคอยแน่นอน”
“ญาติมึงเป็นเจ้าของร้านนี้ป่ะเนี่ย เชียร์จริงเชียร์จัง...”
“เปล่าครับ” สิบสองหัวเราะ “เออนี่เจ้านาย...หลังจากเดตกับคุณแตงไทยไป เจ้านายจะเดตกับใครอีกป่ะ”
ผมส่ายหน้า “ไม่รู้ว่ะ จริงๆ ก็ไม่อยากจะเดตอีกแล้วล่ะ แค่จัดการมึงกูก็เหนื่อยแล้ว”
“จริงง่ะ” ทำไมมันต้องทำหน้าดีใจบนความยากลำบากที่ผมเพิ่งบ่นออกมาด้วยฟะ...
“ทำไมต้องทำหน้าดีใจ...”
“ผมมีเรื่องจะบอกเจ้านายครับ”
“อะไร”
“ผมมีคนๆ หนึ่งอยากจะแนะนำ...”
“ทำไม” ผมดื่มน้ำชาไปด้วยฟังไปด้วย
“...เขาบอกเขาอยากเดตกับเจ้านายอ่ะ” สิบสองจ้องหน้าผมเขม็งพร้อมๆ กับกล่าวเสียงตั้งอกตั้งใจ
“สวยมั้ย” ผมถามเล่นๆ
สิบสองส่ายหน้า
“งั้นไม่ผ่าน”
“เดี๋ยว ให้โอกาสเขาก่อนสิ”
“แล้วเขาเป็นยังไงบ้าง” ผมถามไปงั้นแหละครับ ผมน่ะเหรอจะเดตกับใครได้ง่ายๆ หากผมไม่โดนแม่บังคับ
“สูง”
“อู้ววว นางแบบเหรอ” ผมชักจะสนใจ “ผิวแทนหรือผิวขาว”
สิบสองมองดูผิวตัวเอง เดี๋ยวมึง...มึงดูแขนตัวเองทำไม “ก็ขาวแหละ”
“ตาโตมั้ย”
มันจับตาของตัวเอง “โตมั้งครับ ผมไม่รู้...”
“คิ้ว?”
มันจับคิ้วของตัวเอง “หนา”
“ขนตา?”
มันจับขนตาของตัวเอง “ก็ยาวและก็งอนประมาณหนึ่ง”
“ไอ้เชี่ย” ผมเริ่มร้อง “มึงจะบอกว่าเป็นตัวมึงเองใช่มั้ย”
“ผมเปล่า” สิบสองปฏิเสธเป็นพัลวัน
“ญาติมึงเหรอ หรือพี่สาวมึงหรือน้องสาวมึง ทำไมต้องจับตัวเองตอนกูถาม”
“...”
“มึงเป็นลูกคนเดียว กูจำได้...”
สิบสองส่งยิ้มแห้งๆ ให้ผม “โดนจับได้ซะแล้ว”
“เชี่ย” ผมอดบ่นไม่ได้จริงๆ
“แล้วเจ้านายจะว่าไงครับ”
“อะไรว่ายังไง...”
“เรื่องที่คนๆ นั้นมันบอกว่าอยากเดตกับเจ้านายอ่ะ” สิบสองไม่กล้าสบตาผมเท่าไหร่ อาการเขินของมันกำลังแสดงออกมาอีกแล้ว...
แปลกแต่จริงที่ผมเองก็เขินว่ะ...
“...แล้วนี่เราไม่ได้กำลังเดตกันอยู่เหรอวะ” ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
“เชี่ยกันต์ไม่รับสายกูว่ะ”
“มันไม่รับสายหรอกฟาร์”
“...”
“มันเดตกับเฮียเกล้าอยู่”
“เหยดเข้!”
“รอมันกลับมาแล้วค่อยยิงคำถามมันทีเดียว”
“พี่เบอร์หนึ่งครับ ทำไมพี่เสือกอย่างนี้ล่ะครับ...”
“แล้วมึงไม่เสือกเลยใช่มั้ยพี่เบอร์สิบสี่...”
“...โนคอมเมนต์ครับ”
“...”
“มาเหอะครับพี่กันต์ ผมอยากรู้ ผมอยาก...”
“...เสือก”
“หยาบไปไหนไอ้สัด เขาเรียกอัพเดตเรื่องของคนอื่นเว้ย”
“งั้นเปลี่ยนใหม่เป็นอัพเดตเรื่องของคนอื่น”
“พูดว่าเสือกเหอะ พูดแบบอื่นแล้วแม่งเปลืองน้ำลาย”
“มึงไปเล่นตรงนู้นเลยไป ไอ้เชี่ยฟาร์!”
TBC*
สิบสองกับเจ้านายหวานกันมันส์หยด...อีกไม่นานน่าจะได้ลงเอย #แปะยันต์กันคุณทิต #แปะยันต์กันชะนี
ส่วนหนึ่งกับสิบสี่จะมีซัมธิงรองอะไรหรือเปล่านะ หื้มมมมม 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
