ตอนที่ 13
เพลงจากสิบสอง
“เจ้านาย...”
“หืม...”
“จำบทเรียนที่เรียนไปวันนี้ได้ป่ะเนี่ย”
“ได้มั้ง...”
“ทำไมหลังๆ ถึงเงียบจังเลยล่ะครับ”
“...”
“ไม่สนุกเหรอ”
ไม่ใช่ไม่สนุกเว้ย...แต่กูเขินมึงเนี่ย แม่ง หลายสิ่งหลายอย่างมันเริ่มชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าไอ้สิบสองมันคิดยังไงกับผม และผมก็รู้สึกประหลาดตรงที่ตัวผมเองก็ยากที่จะต้านทานไม่ให้ตัวเองรู้สึกกับไอ้สิบสอง ในหัวผมมีแต่เรื่องพวกนี้ผมจึงได้แต่นั่งเงียบตั้งแต่กินขนมนั่น หลังจากนั้นสิบสองก็พาเดินซื้อของไปทั่วจนพวกเราขับรถกลับร้านนี่แหละครับ สิบสองเป็นคนขับเหมือนเดิม และมันก็ถามผมว่าทำไมผมเงียบจัง
ผมไม่ตอบอะไรจนทำให้มันมีสีหน้ากังวล...
ตลอดเวลาที่ผมใช้เวลาอยู่กับมันในห้าง นอกจากมันจะเป็นคู่เดตที่ยอดเยี่ยมแล้ว มันยังทำตัวมากเกินกว่าลูกน้องทำต่อเจ้านาย มันช่วยเหลือผม บริการผมดีมากเสียจนผมคิดว่าผมกำลังใส่วิกผมยาวหรือกำลังใส่ชุดเดรสสีชมพูฟรุ้งฟริ้งอยู่หรือเปล่า เพราะสิ่งที่มันทำกับผมนั้นไม่ได้ต่างอะไรจากสิ่งที่ผู้ชายที่ดีปฏิบัติต่อผู้หญิงคนหนึ่ง
และผมก็เสือกจะไปใจเต้นกับมันด้วยเนี่ยสิ...
ตลอดเวลาที่มันขับรถอยู่มันก็เอาแต่เหลือบมามองหน้าผมบ่อยๆ นั่นทำให้ผมเริ่มคิดไปต่างๆ นานาว่าที่ผ่านมาทั้งหมดสิบสองมันไม่ได้คิดกับผมแค่ผมเป็นแรงบันดาลใจให้มันแน่ๆ มันมีอะไรมากกว่านั้น...
ผมสับสนไปหมดแล้ว...สิบสองอาจจะเห็นได้อย่างชัดเจน แต่ผมเนี่ยสิกำลังสงสัยในความรู้สึกของตัวเอง ผมจะชอบสิบสองได้เหรอ มันเป็นลูกน้อง มันเด็กกว่าผมตั้งหลายปี และก็อีกอย่างหนึ่ง...ผมเป็นลูกชายคนเดียวด้วยนะ ผมจะคบกับเด็กผู้ชายได้ยังไงในเมื่อพ่อกับแม่ของผมก็บ่นตลอดว่าอยากมีหลานมาอุ้มตอนเดินเล่น
“เจ้านาย...” สิบสองรำพึงร้องเรียกผม ตอนที่รถกำลังขับเข้าสู่ปากซอยหน้าร้าน “...แวะเซเว่นซื้ออะไรก่อนมั้ย”
คำถามนั้นทำเอาผมต้องหันไปมองอีกฝ่าย มันทำหน้าดีใจที่เรียกร้องความสนใจจากผมได้สำเร็จ “ทำไมต้องแวะเซเว่นด้วยวะ”
“ก็ไม่รู้ เผื่อหิวนี่ครับ”
“กูไปช้อปหมดเกือบหมื่นแล้วมึงยังจะชวนกูเสียตังค์ซื้อของกินอีก”
“...”
“แต่ก็ดี จอดหน่อยสิ อยากกินไอติมพอดี”
สิบสองอมยิ้มก่อนที่จะจอดที่เซเว่นอย่างว่าง่าย ผมเดินลงจากรถเข้าไปในเซเว่นพลางคิดว่าถ้าซื้อไอติมกินอีกแคลอรีในวันนี้ของผมคงบานตะไทซะจนเกินมาตรฐานที่จะกินภายในหนึ่งวัน...ความอ้วนมาเยือน...น้ำหนักขึ้นสูงปรี๊ด...แต่เวลาที่ผมมีเรื่องในหัวมากมายขนาดนี้สิ่งที่ผมชอบทำคือกินของหวานนะครับ ไม่รู้มันช่วยอะไรหรือเปล่า แต่อย่างน้อยมันก็ช่วยให้ผมผ่อนคลายขึ้นนั่นแหละ
สิบสองเดินตามผมมา มันเดินเข้ามาเบียดผมจนหลังผมชนเข้ากับตัวของมัน แถมมันยังเปิดตู้ไอติมให้ผมอีกต่างหาก
ไม่ต้องอธิบายใช่มั้ยครับว่าผมใจเต้นแรงฉิบหาย...
“กินอะไรดีครับ”
ผมกระพริบตาปริบๆ ใส่ตู้ไอติม มองไอติมก็ไม่เห็นเป็นไอติมแล้วตอนนี้ สติสตังหลุดลอยไปหมดแล้ว ยิ่งเห็นภาพสะท้อนในกระจก(เซเว่นที่นี่เปิดในตึกที่ร่มมากพอดี) เป็นไอ้สิบสองกำลังยืนซ้อนหลังคนอย่างผม ผมยิ่งทำอะไรไม่ถูกเป็นการใหญ่
“ไป...ไปห่างๆ เลย กูซื้อเองได้”
“ผมจะช่วยเลือกไง”
“ไปยืนเลือกห่างๆ กูก็ได้”
“ที่มันก็มีแค่นี้อ่ะ...”
ผมควบคุมตัวเองอย่างยากลำบากไม่ให้กลอกตาก่อนที่จะหยิบอะไรไม่รู้สองอันมาจากตู้ไอติม รู้สึกจะเป็นแม็กนั่มมั้งครับ (อร่อยแต่แคลอรีมากมายบานตะไท...)
“ไม่ต้องซื้อเผื่อผม” สิบสองโบกไม้โบกมือปฏิเสธ
“แล้วมึงมายืนเลือกกับกูเพื่อ...”
“แหะ”
ตอนที่ผมกำลังจะเอาไอติมไปจ่ายตังค์หลังจากที่ใส่กลับคืนไปหนึ่งแท่งนั่นเอง สาวสวยคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในเซเว่น เธอทำให้ผู้ชายแถวนั้นถึงกับสตั๊นเพราะเธอสวยเอามากจริงๆ แม้ว่าจะเป็นการสวยที่มาจากมีดของหมอก็ตาม แต่สำหรับผู้ชายใครที่สวยมันก็มองหมดนั่นแหละ ไม่ว่าจะศัลยกรรมหรืิอไม่ศัลยกรรม
ผมเองก็เช่นกัน...
สิบสองเองก็มอง แต่มันก็ไม่ได้ทำหน้าตาตื่นตาตื่นใจแต่อย่างใด มันกำลังทำหน้าเหมือนทำตัวไม่ถูกเมื่อเจอสาวคนนั้น
“กันต์”
ที่แท้เธอคนนั้นก็รู้จักไอ้สิบสอง...กะแล้วเชียวว่าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากล
“เอ่อ...ใบหม่อน หวัดดี” สิบสองทักทายอย่างเก้อๆ ผมปล่อยให้สองคนนั้นคุยกันตอนที่ตัวเองเอาไอติมแท่งไปจ่าย แต่ก็ไม่วายมองกลับมาที่สิบสองกับสาวสวยอย่างสนอกสนใจว่ามีอะไรกัน
“ทำไมไม่ติดต่อมาเลย...”
“ช่วงนี้ยุ่งๆ น่ะ”
“ได้ข่าวว่าได้งานนักร้องอยู่ที่ร้าน...”
“ใช่”
“จะใช่ร้านเดียวกันกับที่ใบหม่อนมาทำงานหรือเปล่านะ” ใบหม่อนรูดซิบเสื้อฮู้ดของเธอลงให้เห็นสัญลักษณ์ของเบียร์ชั้นนำของเมืองไทย
สาวเชียร์เบียร์...
ผมขมวดคิ้ว ไม่กี่วันก่อนสองมาคุยกับผมว่าร้านจะมีสาวเชียร์เบียร์มาลงประมาณ 2-3 คน...หมายถึงวันนี้หรือเปล่าวะ
“ใบหม่อนจะทำงานแถวนี้เหรอ”
“ใช่ ร้านบาร์สุราลัย”
ผมไม่ตกใจเท่าไหร่ แต่คนที่ตกใจเห็นจะเป็นสิบสอง มันปรับสีหน้าอย่างรวดเร็วก่อนที่จะคุยกับเธอ “แล้วเจอกัน ผมทำงานที่นั่นนั่นแหละ นี่ไงเจ้าของร้าน...”
“พี่ครับ...สี่สิบบาทครับ” พนักงานเซเว่นบอกผมหลังจากที่ผมยืนนิ่งมานาน
ผมยังไม่ทันได้ทักทายใบหม่อน ผมจ่ายตังค์ค่าไอติมก่อนที่จะเดินมาสมทบกับสาวเชียร์เบียร์และก็นักร้องร้านผม ใบหม่อนวางตัวดีมาก ฝากเนื้อฝากตัวกับผมเป็นการใหญ่ว่าเธอจะมาทำงานที่นี่ประมาณหนึ่งเดือนเหมือนกับสาวเชียร์เบียร์อีกสองคนที่มาจากยี่ห้ออื่น
ผมคุยนิดหน่อยตามประสาเจ้าของร้าน จากนั้นก็เดินนำไอ้สิบสองออกมาจากร้าน สิบสองร่ำลาใบหม่อน คุยกันเหมือนรู้จักกันมานาน ซึ่งก็น่าจะเป็นอย่างนั้นนั่นแหละ
“หนึ่งในคอลเลคชันของมึงใช่ป่ะ” ผมถามลอยๆ
“เมื่อนานมาแล้ว...” สิบสองยักไหล่ “...อึดอัดแย่เลย”
“สมน้ำหน้า” ผมหงุดหงิดเล็กๆ ก่อนที่จะขึ้นรถไป ไอ้ตัวที่ทำให้ผมหงุดหงิดรีบขึ้นมาบนที่นั่งคนขับแล้วก็ออกตัวไปยังร้านบาร์สุราลัยของผม
ผมเผลอหวั่นไหวกับมันจนลืมนึกไปว่าสิบสองมันเป็นผู้ชายประเภทไหน...
เฮ้อ...
“ง่ะ”
“ฮั่นแน่ะ”
“ทำไมมาพร้อมกัน”
ทีมเพื่อนสิบสองทั้งสี่คนเอ่ยปากแซวทันทีตอนที่สิบสองช่วยผมขนของที่ผมช้อปปิ้งลงมาจากรถ
“ยังไงวะยังไง” ไอ้หนึ่งเดินเข้าไปกอดคอเพื่อนมันทันที เพื่อนของมันทำหน้าเหมือนไม่ค่อยมีอารมณ์อยากโดนแซวเท่าไหร่ “เกิดอะไรขึ้น...แล้วทำไมมึงกับเฮียเกล้าต้องหงุดหงิดขนาดนั้น”
“เจ้านายหงุดหงิดเหรอ” สิบสองกระซิบกระซาบกับหนึ่ง แต่ผมได้ยินเต็มสองหู
“ใช่ ทำหน้าแบบนั้นพนักงานต้องอยู่ห่างๆ ไว้เลย อารมณ์เหมือนผู้หญิงเมนส์ไม่มา”
“เชี่ยหนึ่ง” ผมหันขวับไปทันทีที่ได้ยินลูกน้องมันเอ่ยแบบนั้น “ไปเก็บลังเบียร์หลังร้านและก็เรียกซาเล้งมาซื้อ”
“เฮียยยย เวลางานยังไม่เริ่ม” มันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“พวกมึง” ผมตวัดสายตาไปมองนักดนตรีของร้านยกเว้นไอ้นักร้องนำ “ไปช่วยไอ้หนึ่งขน”
“ครับพี่” สามคนนั้นพยักหน้าพร้อมกันและก็บ่นอุบเบาๆ ว่าความซวยได้มาเยือนเป็นที่เรียบร้อย
“มึงไม่น่าพูดว่าพี่เขาเหมือนผู้หญิงเป็นเมนส์เลย” สิบสี่บ่นเบาๆ
“ก็มันเหมือนอ่ะ...” หนึ่งพูดต่อ
“เสร็จจากเรียกซาเล้งมาก็ไปเช็ดโต๊ะทุกโต๊ะ” ผมสั่งลั่น
“พี่เกล้า!!!” ทุกคนร้องเสียงหลง
“อ้อ เช็ดเก้าอี้ด้วย”
“ไปกินรังแตนที่ไหนมาครับ” สิบห้าอ้าปากค้าง
ผมไม่สนใจก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดไปยังห้องทำงานของตัวเอง...ผมหงุดหงิดจากเรื่องสาวเชียร์เบียร์ที่เป็นกิ๊กเก่าของไอ้สิบสองและก็มาหงุดหงิดเพิ่มเติมเรื่องไอ้หนึ่งบอกผมเหมือนผู้หญิงเมนส์ไม่มา สรุปก็คือผมไม่ใช่เจ้านายที่ใจร้าย ไอ้พวกลูกน้องมันลามปามเองนี่หว่า
“สอง” ผมที่กำลังจะขึ้นบันไดไปถึงห้องทำงานหันมาหาผู้จัดการสาว “ส่งประวัติสาวเชียร์เบียร์มาให้พี่ด้วยนะ”
“ค่ะพี่เกล้า”
ทันทีที่ถึงห้องทำงานผมก็ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ เอานิ้วมือนวดขมับตัวเองอย่างปวดหัวและก็หงุดหงิดไม่น้อย ผมหงุดหงิดในอะไรหลายๆ สิ่งอย่างที่ผมอธิบายไป และก็มีอีกเรื่องที่น่าจะยิ่งใหญ่กว่าสองเรื่องนั้นที่ผมบอก
เรื่องที่ผมเผลอไปหวั่นไหวกับคนอย่างไอ้สิบสอง!
ผมลืมไปหรือเปล่าว่ามันเป็นคนเจ้าชู้ประตูดินขนาดไหน อีกอย่างหนึ่งชีวิตของมันแวดล้อมไปด้วยผู้หญิงสวย ผู้หญิงที่เคยมาตีกันในร้านผมเพราะไอ้สิบสอง แต่ละคนนั้นสวยระดับเกรดเอชนิดที่ว่าทำเอาผมงงว่าสิบสองมันมาชอบคนอย่างผมได้ยังไง ผมเริ่มจะไม่แน่ใจแล้วว่ามันชอบผมจริงๆ หรือเปล่า ความจริงใจ ความซื่อสัตย์จะมีมั้ยหากว่าชีวิตมันเคยมีผู้หญิงมาพัวพันมากมายขนาดนี้...
แม่ง...
สิบสองที่ขนถุงช้อปปิ้งมาค่อยๆ เปิดประตูห้องทำงานของผมช้าๆ อย่างขัดๆ เขินๆ
“เจ้านาย”
“อะไร!” ผมเผลอร้องเสียงดังใส่มัน
“เป็นอะไรไปครับ” สิบสองปั้นหน้าไม่ถูก
“เปล่า!”
“ผมกลัวนะ...”
มันไม่ได้กลัวจริงๆ สักหน่อย ผมมองมันด้วยสายตาที่น่ากลัวตอนที่มันวางถุงทุกอย่างลง ผมนึกว่ามันจะออกไปช่วยงานเพื่อนมันข้างล่างแต่เปล่าเลยครับ มันทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับผมก่อนที่จะจ้องหน้าผมเขม็ง
“เป็นอะไร” สิบสองมองผมอย่างจริงจัง เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่ามันเป็นผู้ใหญ่ ไม่ใช่เด็กน้อยง้องแง้งที่เอาแต่เจ้านายครับ เจ้านายยยย อย่างงั้นอย่างงี้...
“ว่าไงนะ”
“เป็นอะไร บอกมา”
ผมขนลุกเลยว่ะ...สิบสองในตอนนี้เหมือนมีองค์ผู้ใหญ่มาลง องค์ที่เชิญมาลงได้ยากมากๆ ผมคิดว่าอย่างนั้นนะ
“ทำไมมึงต้อง...” ผมทำตัวไม่ถูกไปเลย
“มีอะไรก็บอกกัน” ไม่ได้เย็นชา ไม่ได้ใจร้าย แต่แฝงไปด้วยความจริงจังของเหตุและผล
“ถ้าเป็นเรื่องใบหม่อน ผมจบกับเธอไปตั้งนานแล้ว ที่ผมทำหน้าแบบนั้นเพราะผมกลัวว่าหากทำงานด้วยกันแล้วผมจะทำตัวไม่ถูก...” สิบสองอธิบายอย่างรวดเร็ว “...มันไม่มีอะไรในกอไผ่แน่ๆ ในอนาคต”
ผมก้มหน้ามองดูตักตัวเอง ทำไมผมต้องรู้สึกว่าผมเด็กกว่ามันล่ะครับในตอนนี้...
ผมเงยหน้าขึ้นมาอีกที เห็นสิบสองกำลังวางขวดโหลใบใหม่เอี่ยม ผมมองไปที่ชั้นที่เป็นที่วางขวดโหลเปิดใจของพนักงาน มันยังอยู่ที่เดิม สองใบนี้หน้าตาเหมือนกันเอามากๆ
“อันนี้ผมแอบเจ้านายไปซื้อมาวันนี้” สิบสองพูด “หากเจ้านายมีอะไรจะพูดกับผมแต่พูดออกมาได้ยากก็เขียนมันลงไปนะครับ ผมจะตั้งชื่อมันว่า ขวดโหลของสิบสองและก็เกล้า คูลมั้ยล่ะ”
นึกว่าองค์ผู้ใหญ่ของมันจะสิงในร่างมันนานกว่านี้...
“ซื้อมาทำไมวะ”
“เอามาไว้รับมือเวลาที่ผมอยากพูดอะไรหรือเจ้านายอยากพูดอะไรแต่ก็ไม่กล้าพูดไง”
ผมกลืนน้ำลาย “ทำไมต้องทำให้ตัวเองสเปเชียลกว่าคนอื่นขนาดนั้น”
“ยังจะถามอีก” สิบสองทำหน้าเหนื่อยกับผม “ผมชอบเจ้านายไง”
.
.
.
เหยด
เหยดเข้
มึงเอาจริงเหรอ
มึงพูดตรงๆ แบบง่ายๆ ดื้อๆ แบบนี้เลยเหรอ...
สิบสองทำหน้าเก้อเขิน ก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาเดินออกจากห้องไป
ก่อนมันออกไปมันพูดเสียงดังฟังชัดกับผมด้วยนะว่า... “ถ้าเจ้านายคิดเหมือนกัน หรืออะไรก็แล้วแต่ หากไม่กล้าพูด เจ้านายก็เขียนลงไปในโหลของเราก็ได้นะครับ”
จากที่ผมเคยหงุดหงิด รอบตัวผมผมจินตนาการว่าเต็มไปด้วยสัตว์ป่าแสนดุร้าย แต่จู่ๆ กลายเป็นทุ่งดอกไม้ที่เต็มไปด้วยม้าโพนี่ฟรุ้งฟริ้งได้อย่างไร ไม่เข้าใจ
ความหงุดหงิดมลายหายไป กลายเป็นความรู้สึกที่หลากหลายมากระจุกรวมกัน มากมายจนอธิบายไม่ถูก...
สิบสองชอบผม
ที่ผ่านมามันแม่งจีบผม...
ที่ผ่านมาเหมือนมันจะเล่นๆ แต่มันก็ไม่ได้มาเล่นๆ มันมาอย่างจริงจัง...
มันทำผมสติล่องลอยขณะที่สองเอาแฟ้มประวัติสาวเชียร์เบียร์มาส่งให้ ตอนนั้นผมไม่รู้สึกตัว สองเรียกผมหลายครั้งแต่ผมก็ไม่ตอบรับเธอ เธอก็เลยเดินออกไป...
ไอ้ความรู้สึกที่ผมอธิบายไม่ถูกนั้น...เห็นชัดอยู่ความรู้สึกเดียวและมันก็มีมากกว่าความรู้สึกอื่นใดทั้งหมด
ผมดีใจ...
ดีใจฉิบหาย...
ว่าแต่...เอายังไงต่อดีล่ะครับ...
ตลอดการเปิดร้านในคืนนั้นผมเอาแต่ขลุกอยู่แต่ในห้่องนอนของตัวเอง
แน่นอนว่าผมไม่ได้นอนหรอก นอนไปก็นอนไม่หลับเพราะไอ้สิบสองกำลังแหกปากร้องเพลงอยู่ข้างล่างนั่น เสียงดังฉิบหายเลยด้วย ผมอดไม่ได้ที่จะเปิดม่านมองลงไปข้างล่าง ลูกค้าเต็มร้านตามเคยและส่วนใหญ่ก็เป็นสาวๆ ด้วย สาวๆ ที่เป็นแม่ยกของไอ้สิบสอง...
“ช่วงเพลงประจำวันและเพลงที่ตรงกับความรู้สึกของผม...” มันเกาหัวอย่างเขินๆ “อ่า...วันนี้ผมจะร้องเพลงอะไรดี”
ยิ่งมันทำท่าเขินลูกค้าก็ยิ่งกรี๊ดมันหนักมากขึ้น...ผมมองมันอยู่อย่างนั้นจนสิบสองมันเงยหน้าขึ้นมา แล้วมันก็โบกมือส่งยิ้มให้ผม...
เชี่ย ผมปิดม่านแทบไม่ทัน
“...เป็นครั้งแรกที่มันรักใครไปโดยไม่ต้องคิด เป็นครั้งแรกที่ไม่สนว่ามันจะถูกหรือผิด แค่ได้รักเธอต่อไป เพราะทำอย่างไรก็ห้ามใจไว้ไม่ได้ เป็นครั้งแรกที่มันรักใครไปโดยไม่ต้องคิด ไม่สนว่าตอนสุดท้ายผลมันจะถูกหรือผิด
เธอไม่รู้ไม่เป็นไร (เธอไม่รู้ไม่เป็นไร) ขอแค่ให้ใจได้แสดงความจริงข้างใน ที่ฉันมีต่อเธอ… *”
(เพลงกะทันหัน : project love pill 2)
มันพีคตรงที่ว่าสิบสองมันพูดจบมันก็ร้องท่อนฮุคเลย มันไม่ร้องท่อนอินโทรอะไรเลย แถมมันยังทำงานกับสิบสามสิบสี่และก็สิบห้าได้อย่างดีเยี่ยมตรงที่ว่าพวกนั้นเล่นดนตรีเสริมทันทีที่สิบสองมันร้อง
“ผมเพิ่งสารภาพความรู้สึกกับคนที่ผมชอบในวันนี้ครับ” สิบสองร้องท่อนนั้นจบมันก็พูดต่อ “ผมไม่รู้ว่าผมจะสมหวังมั้ย ผมไม่รู้เลย เพราะคนที่ผมสารภาพด้วยเอาแต่ซ่อนตัวอยู่หลังผ้าม่าน”
ผมอดเบ้ปากไม่ได้...แม่ง ผมรู้ว่าผมทำตัวไม่เหมาะสมกับอายุของตัวเอง ทำท่าเหมือนไม่เคยมีใครมาชอบ แต่จะมีใครเข้าใจมั้ยครับว่าผมเขิน แค่ผมเดินลงไปข้างล่างไอ้สิบสองมันก็เดินเข้ามาหาผมแล้ว ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำหน้ายังไงดีน่ะ
ลูกค้าหลายคนโวยวายเรื่องสิบสองเล่าเรื่องตัวเองสารภาพความรู้สึกกับคนอื่นให้ฟัง แต่ก็ไม่มีใครโยนของไปใส่หน้ามันแต่อย่างใด ทุกคนรอฟังอย่างตื่นเต้นและก็ลุ้นไปกับสิบสอง
“เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ คนที่ผมชอบครั้งนี้ไม่เหมือนคนอื่น...”
“ชอบใครน่ะ ชอบเราหรือเปล่า...”
“พี่มีบ้านและหนี้สินนะ มาหาพี่...”
ลูกค้าส่งเสียงอย่างสนุกสนาน สิบสองหัวเราะออกไมค์ก่อนที่จะร้องเพลงกะทันหันใหม่ด้วยการเริ่มตั้งแต่ต้น
ในห้องนอนผมเต็มไปด้วยเพลงที่มาจากเสียงของสิบสอง...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมที่เผลอหลับไปถึงกับสะดุ้งเมื่อมีคนเคาะประตู
“เจ้านาย ร้านปิดแล้ว” ไอ้สิบสอง! เป็นครั้งแรกที่ผมนึกหวาดกลัวเสียงมันขนาดนี้ “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมวันนี้ไม่ลงไปข้างล่างเลย”
เพราะมึงไงสัด...
“เจ้านาย เปิดประตูหน่อย”
ลูกบิดของผมถูกหมุนอย่างเสียมารยาท ไอ้เด็กบ้านี่
“เจ้านายครับ”
กลวิธีของมันไม่มีอะไรมากเลยครับ แค่ทำเสียงให้ผมรำคาญ ผมพยายามอดทนแต่ในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว ผมเปิดประตูออกมาแต่ไม่ยอมมองหน้ามัน
“เป็นอะไรหรือ...”
“กูไม่ได้เป็นอะไร กูง่วง กูนอนก่อนนะ”
ผมกำลังจะปิดประตู แต่สิบสองใช้วิธีเดิมคือใช้เท้าไซส์ยักษ์ของมันดันประตูเอาไว้ ผมสู้แรงมันไม่ไหว(น่าอดสู) ในที่สุดสิบสองมันก็แทรกตัวเข้ามาในห้องนอนของผมจนได้ มิหนำซ้ำมันยังปิดประตูลงกลอนด้วย
ไอ้ฉิบหายยยยยย บทมึงจะรุกมึงก็รุกหนักเกินนนนนนนนนน
ผมกระพริบตาปริบๆ มองมันอย่างอึ้งๆ ในขณะที่อีกฝ่ายส่งยิ้มหวานสุดจิตสุดใจมาให้ ผมอดหวั่นใจไม่ได้ว่ามันจะมาปล้ำผม...ผมอายุมากกว่ามัน แต่ผมตัวเล็กกว่ามันเยอะ...ผมกลัวจริงๆ นะเนี่ย
แปลกแต่จริงที่สิบสองไม่เข้ามาหาผมอย่างที่ผมคิด มันนั่งลงตรงบริเวณพื้นกลางห้องของผม จากนั้นก็เงยหน้ามองหน้าผมเหมือนเด็กที่เชื่อฟังผมคนหนึ่ง
“มึงทำอะไร”
“ผมยินดีจะตอบทุกคำถาม”
“หา”
“เจ้านายคงกำลังจะสับสน ผมจะคลายความสับสนให้เจ้านายด้วยการตอบคำถาม”
“...”
“นี่คือวิธีแสดงความจริงใจของผมครับ”
ผมอึ้งมากจริงๆ ผมอึ้งจนเผลอทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง สิบสองเอาแต่ยิ้มและก็มองหน้าผม มันไม่ยอมพูดอะไรต่ออีกเลย ในขณะที่ผมเอาแต่นั่งนิ่งอยู่แบบนั้น
“คือ...”
“ผมกำลังรอตอบคำถามอย่างจริงจัง...”
ผมกลืนน้ำลาย...เอาวะ ยังไงก็โตกันทั้งคู่แล้ว จะมาเล่นแง่กันให้มากความอีกทำไม...
“มึงชอบกูเหรอ” ผมพูดอย่างรวดเร็วจนลิ้นจะพันกัน
สิบสองทำท่าคิด ดูเหมือนมันจะพยายามรวบรวมความคิดว่าผมถามมันว่าอะไร “เรียกว่ารักเลยดีกว่า”
เหี้ย...มึงกำลังจะฆ่ากูชัดๆ แล้วกูจะถามอะไรต่อได้อีกล่ะ
“ทำไม...”
“อ้าว ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ”
“เออ”
“ผมเจอเจ้านายตอนเจ้านายอยู่มอปลายมั้ง ตอนนั้นผมอยู่มอสาม...”
“แล้ว?”
“เจ้านายให้เงินผม และผมก็ตามติดชีวิตเจ้านายแบบห่างๆ”
“หือ”
“จริงๆ ครับ ผมตามไปดักหน้าโรงเรียนเจ้านายตั้งหลายครั้ง ไปถามไอ้เต๊บสิ”
“มึงพูดจริงเหรอ”
“ณ จุดนี้คงไม่ต้องมีอะไรอ้อมค้อมแล้วล่ะครับ” สิบสองยิ้มเบาๆ
“แต่กู...”
“ผมรู้ ที่ผ่านมาเจ้านายมองแต่ผู้หญิง และก็คบกับผู้หญิงหมดเลย” สิบสองยักไหล่ “ผมก็เหมือนกัน แต่เชื่อมั้ย ใจผมมีแต่เจ้านาย เจ้านายไม่เห็นในใบสมัครเหรอครับว่าคติประจำใจของผมคือรักเดียวใจเดียว ผมรักเจ้านายมาหลายปีแล้วนะ”
ผมรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังทำงานหนัก ไม่รู้จริงๆ ว่าจะรับมือกับไอ้เด็กตรงหน้ายังไง
“เจ้านายเริ่มหวั่นไหวกับผมแล้วใช่มั้ย”
“เอ่อ...” กูตอบตรงๆ อย่างมึงได้ที่ไหนกันล่ะ
“ผมเข้าใจครับ ที่เหลือคือความไม่แน่ใจในตัวผม”
แม่งรู้ได้ไงวะ...
“ผมเป็นผู้ชายมีประวัติ แต่ผมก็เคลียร์กับผู้หญิงทุกคนหลังจากที่ผมมาทำงานที่ร้านเจ้านายนะ เพราะผมรู้ไงว่ามันถึงเวลาแล้วที่ผมควรจีบเจ้านาย ไม่ใช่ปล่อยให้เจ้านายควงคนนั้นคนนี้ต่อไป”
“เชี่ย...” ผมเอามือเกาหัวตัวเอง...
“มีอะไรถามอีกมั้ยครับ ถ้าไม่มีผมจะถามเจ้านายแล้วนะ”
“เดี๋ยว” ผมยกมือห้ามปรามมัน
“ผมรุกหนักไปป่ะ” สิบสองทำหน้าไม่แน่ใจ
“วันนี้มึงหนักมากจริงๆ ตั้งแต่ไปเดินห้างกับกูแล้วล่ะ...”
“จริงๆ ผมก็ไม่ได้ดีกับคู่เดตทุกคู่หรอกนะ ผมทำแบบนั้นกับเจ้านายคนเดียว เฝ้าผู้หญิงเลือกเครื่องสำอาง น่าเบื่อจะตาย...”
อ้าวไอ้สัด ที่มึงบอกว่าต้องสนใจเรื่องที่คู่เดตสนใจมึงก็ตอแหลกูน่ะสิ...
เอาเข้าจริงๆ ก็จริงอย่างที่มันพูด มันแสดงออกเยอะจริงๆ ว่ามันมีความรู้สึกต่อผมมากมายขนาดไหน วันนี้มันไม่แสดงท่าทีว่าเหนื่อยหรือเบื่อเลยตอนที่เดตกับผม ทั้งๆ ที่ผมซื้อของเยอะแยะจะตายไป...
ผมมองมันอย่างพินิจพิจารณา อีกทั้งยังมีความหนักใจแฝงเข้าไปด้วย...
“ผมถามเจ้านายได้แล้วใช่มั้ย”
“มึงจะถามอะไร...”
“เป็นแฟนกับผมมั้ย”
.
.
.
.
มึงรุกหนักเกินไปแล้ววววววววววววววววววววววว
“อย่าเพิ่งปฏิเสธ” สิบสองเอามือปิดหู “เก็บไปคิดก่อน ผมขอร้อง ผมรอมาหลายปีแล้ว รออีกหลายวันจะเป็นไรไป อย่างน้อยก็ช่วยเก็บเอาคิดก่อนนนนน”
มันลุกขึ้นยืนราวกับไม่ต้องการรอคอยคำตอบ...
“ผมจะลางานประมาณสามสี่วันนะครับ ระหว่างนี้ให้เจ้านายคิด...คิดเรื่องของผม”
“มึงจะไปไหน” ผมเลิกคิ้ว
“งานรับปริญญาของผม...”
“เชี่ยยยยยยยยยยยย”
“โอย หูกูจะแตก”
“เชี่ยยยยย พี่กันต์ มึงแม่งไอดอลสัดอ่ะ”
“ไม่รู้โว้ยยยย พอบอกแล้วมันก็ง่ายอ่ะ อยากบอกอะไรก็บอกเลยทีนี้”
“แล้วพี่เขาว่าไง”
“ไม่ว่าอะไร”
“ท่าทางล่ะ”
“สับสน...อย่างรุนแรง”
“ให้เวลาพี่เขาหน่อย”
“แล้วที่กูไม่อยู่เนี่ย...กูจะทำคะแนนยังไงดี...”
“...”
“มึงต้องเฝ้าเขาให้กูนะ อย่าให้อาทิตย์อัสดงเข้าใกล้นะมึง”
“แสด...ค่าเฝ้าสองพันต่อวัน”
“แพง”
“พี่เกล้านะมึง พี่เกล้าเลยนะ”
“ถ้ามึงทำได้ กูให้เพิ่มเป็นสองพันห้า...”
“เหยดเข้ แบบนี้เฝ้าแบบยุงไม่ให้ไต่ คนจันไรไม่ให้ตอมเลยครับผม”
“ดีมาก”
“แล้วทำไมมึงไม่ชวนเขาไปงานล่ะ...”
“กู...”
“หือ”
“กูกำลังจะรอดูว่าเขาจะคิดกับกูยังไง”
“...”
“ถ้าเขามีใจ เขาก็คงจะอยากไปงานรับปริญญากูบ้างแหละ จริงมั้ย...”
TBC*
น้องเปิดการ์ดรุกอย่างหนัก
ใช้ทัพหน้าโจมตีป้อมปราการคุณเกล้าเสียจนคุณเกล้าเขินต้องหลบกบดานอยู่ในที่พัก
จะสงสารหรือจะอะไรดี 5555
คุณเกล้าควรไปหรือไม่ไปงานรับปริญญาของน้องดีคะ? ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
