ตอนที่ 14
เพื่อน VS สิบสอง กำหนดการพระราชทานปริญญาบัตรของบัณฑิตมหาวิทยาลัย M ปีการศึกษา 255X เวลาผ่านไปสองวันแล้ว...
ผมเปิดเว็บไซต์ของมหาวิทยาลัยของไอ้สิบสองมาโดยตลอดแทบจะทุกชั่วโมง มันลาไปงานรับปริญญาจริงๆ เช่นเดียวกันกับไอ้สิบสาม สิบสี่และก็สิบห้าผู้เป็นเพื่อนเรียนมหา’ลัยของมัน ผมรู้สึกสับสนเอามากๆ ว่าผมควรจะไปดีมั้ย เพราะอะไรรู้มั้ยครับ
ในโหลเปิดใจส่วนตัวของผมกับไอ้สิบสอง มีแผ่นกระดาษสีขาวแผ่นหนึ่งม้วนอยู่
ข้อความในนั้นมีอยู่ว่า...
ถ้าเจ้านายไปงานรับปริญญาของผม ผมจะถือว่าเจ้านายเองก็มีใจให้ผม
และเราก็จะเป็นแฟนกัน...
ปล. ผมรอเจ้านายทุกวันนะครับ วันซ้อมเล็ก วันซ้อมใหญ่ วันรับจริง มาวันไหนก็ได้
ปล2. ตอนที่ผมไม่อยู่ ผมคิดถึงเจ้านายทุกวินาที
กันต์
สิบสองของเจ้านาย นั่นแหละครับท่านผู้ชมครับ แทนที่ผมจะได้ไปแสดงความยินดีกับลูกน้องที่เรียนจบ แต่ผมกลับไปไม่ได้เพราะมีเงื่อนไขที่ไอ้สิบสองมันทิ้งไว้ให้ ถ้าผมไปคือผมจะกลายเป็นแฟนของมัน และถ้าผมไม่ไปคือผมก็ไม่ได้กลายเป็นแฟนของมัน
มึงบอกให้กูเก็บไปคิด แต่มึงให้เวลากูไม่ถึงสี่วันเลยเนี่ยนะ...
วันนี้เป็นวันรับจริงของสิบสอง แต่ผมก็ยังดูเว็บไซต์ของมหาวิทยาลัย M ของมันอยู่แบบนั่้นจนเวลาตอนนี้ผ่านเลยไปเกือบจะบ่ายโมงแล้ว
มันอาจจะรับเสร็จแล้ว
โว้ย กูจะเอาไงดีวะ...
เรื่องชอบมันมั้ยผมยอมรับตรงๆ ว่าผมก็ชอบ...แม้ว่าจะไม่เท่ากับที่สิบสองมันชอบผมก็ตาม ผมอยู่ในวัยที่จะคบใครก็ต้องคิดดีๆ ไม่ใช่เหรอครับ แต่ไอ้เด็กนี่ มันสารภาพรักกับผมแถมยังให้เวลาผมคิดทบทวนแค่กระจึ๋งเดียว ผมจะไปคิดอะไรได้
“เฮีย” ไอ้หนึ่งวิ่งขึ้นบันไดมาเข้าห้องทำงานของผม “ป่ะ รีบไป ไปมอไอ้โหลกันเถอะ”
หนึ่งเรียนไม่จบน่ะครับ มันเป็นเพื่อนสนิทไอ้สิบสองและก็ลาออกกะทันหันเพราะชอบที่จะเสิร์ฟเครื่่องดื่มกับกับข้าวมากกว่า
“เฮ้ย” ผมร้องเสียหลง
“อะไร ทำไมไม่ไปล่ะ...งานรับปริญญาของมันมีหนเดียวนะครับ”
“ก็จริงอยู่ แต่...” มึงไม่รู้หรือไงว่าสิบสองมันบอกอะไรกับกูเอาไว้น่ะหา...
“เรื่องอื่นไว้คุยกันเถอะครับ รีบไปเถอะ ตอนนี้รถติดสัดๆ แล้วเนี่ยยยยย”
หนึ่งดึงแขนผมไปอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังว่าผมน่ะเป็นเจ้านายของมัน มันบอกให้ผมเลือกรถในคอลเลคชันของผมสักคันที่ไวปานเสือชีตาร์ เพราะมันกลัวว่าจะไปหาไอ้สิบสองไม่ทัน
“พี่ตัดสินใจช้าอ่ะ” หนึ่งโวยวาย “งั้นไปมอเตอร์ไซค์ผม”
“เชี่ย ต่างจังหวัดเลยนะ”
“ก็ไม่ไกลเท่าไหร่หรอกครับ”
“แต่ว่า...” ผมก้มดูสภาพตัวเอง มันก็ไม่ได้ดูดีอะไรมากมายแต่ผมควรจะใส่ชุดที่ดูดีกว่านี้
“พี่เกล้า!”
“โอ๊ยยยยย อะไรนักหนาวะ” ผมอดบ่นไม่ได้จริงๆ ในที่สุดผมก็ได้ซ้อนมอเตอร์ไซค์ไอ้หนึ่งเพื่อที่จะได้ไปงานรับปริญญาของไอ้สิบสอง
ผมอยู่ในรุ่นที่ห่างหายจากการไปงานรับปริญญาของคนอื่นครับเพราะเพื่อนส่วนใหญ่ก็จบกันหมดแล้ว ผมมองบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความชื่นมื่นและก็คึกคักอย่างสับสน ผมมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่แล้ว หากสิบสองเห็น มันจะคิดทันทีว่าผมคือแฟนมัน
ผมในตอนนี้ยังไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าผมอยากเป็นแฟนมันหรือเปล่า...
มันจะไวเกินไปมั้ยเนี่ย
“พี่เกล้า ซื้อดอกไม้ให้มันหน่อย” หนึ่งลากผมไปที่ซุ้มดอกไม้เพื่อซื้อดอกไม้ให้สิบสอง
คนเยอะมากและแดดก็ร้อนมากด้วย แต่ทุกคนดูสู้กันหมด บัณฑิตทุกคนดูเหนื่อยแต่ทนไหวเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของบุพการีและเพื่อนฝูง หนึ่งมันดูตื่นเต้นที่ได้เห็นบัณฑิตสวยๆ กับเพื่อนบัณฑิตขาขาวๆ ในขณะที่ผมนั้นเอาแต่ก้มหน้าก้มตาสับสนอยู่แบบนั้น
เข้าใจผมด้วยนะครับ การตัดสินใจของผมครั้งนี้อาจจะเปลี่ยนชีวิตผมไปเลยโดยสิ้นเชิง
ผมจะกลายเป็นคนที่มีแฟนเด็กสุดง้องแง้ง และที่สำคัญมันก็เป็นลูกน้องผมในร้านด้วย
นั่นแหละที่สยอง...เจ้าของร้านเป็นแฟนกับลูกน้องในร้าน เรื่องสิทธิพิเศษและก็อีกหลายๆ เรื่องอาจจะโดนลูกน้องคนอื่นติฉินนินทาเอาได้ว่าผมนั้นลำเอียง ให้แฟนตัวเองพิเศษกว่า อะไรเทือกๆ นั้น
มึงทิ้งโจทย์ที่ยากมากไว้ให้กูเลยนะสิบสอง...
หนึ่งกดโทรศัพท์เพื่อโทรหาสิบสองใหญ่ ในขณะที่ผมเอาแต่ทำหน้าหนักใจอยู่แบบนั้น ผมสั่งหนึ่งเอาไว้ว่าอย่าบอกว่าผมมา ซึ่งหนึ่งเองก็เข้าอกเข้าใจเป็นอย่างดี เมื่อรู้แล้วว่าสิบสองอยู่ไหน มันก็พาผมไปหาสิบสอง
สิบสองอยู่ตึกคณะมันนั่นแหละครับ บรรยากาศเต็มไปด้วยความเฮฮาปาร์ตี้ รุ่นน้องเข้ามาบูมบัณฑิตเยอะแยะมากมาย ผู้คน ลูกโป่ง และก็ดอกไม้เต็มตลอดทุกอาณาบริเวณ ผมทันเห็นไอ้สิบสองอยู่ไหวๆ ผมจึงหลบเข้าเสากลมๆ ของตึกคณะมันก่อน ไอ้หนึ่งเดินเข้าไปหาเพื่อนมัน ในขณะที่ผมยืนถือดอกไม้หลังเสาพลางครุ่นคิด
ได้เห็นหน้าครั้งแรกหลังจากที่มันลางาน
ได้เห็นหน้าครั้งแรกหลังจากที่มันสารภาพว่าชอบผม
ผมยื่นหน้าไปดูหน้ามัน...
เชี่ย...สิบสองหล่อมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ปกติผมไม่ค่อยชมผู้ชายนะครับ แต่วันนี้มันหล่อมากจริงๆ นอกจากมันจะมีออร่ามาจากตัวของมันแล้วมันยังมีออร่าบัณฑิตมารวมด้วยอีกนั่นยิ่งทำให้มันดูดีมากเป็นการใหญ่ มันกำลังส่งยิ้มร่าให้ไอ้หนึ่งภายใต้แว่นกันแดดแบรนด์หรูราคาแพงและเหมือนมันพยายามมองซ้ายมองขวาอยู่ตลอดราวกับรอคอยใครคนหนึ่งให้มางานของมัน...
...อืม...ถ้าผมเดินออกไปเจอมัน...ผมจะมีแฟนเด็ก
ผมจะมีแฟนเป็นนักร้องและก็เป็นลูกน้องของผม
ชีวิตผมจะเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง...
ไอ้ตัวแสบคนนั้นจะกลายมาเป็นคนที่เป็นส่วนหนึ่งที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตผม
ทำไมผมต้องคิดอะไรมากมายด้วย ทำไมผมไม่ตัดเหตุและผลทั้งหมดทิ้งไปและก็ใช้ความรู้สึกตัวเองนำทางล่ะ
เอาวะ...ในเมื่อผมเองก็ชอบมันไปแล้วนี่...ตอนที่ผมจะเดินออกไป...ผมถึงกับต้องชะงักกึกเมื่อเห็นกองทัพสาวๆ จากไหนไม่รู้ไปขอสิบสองถ่ายรูป
สิบสองนี่มันสิบสองจริงๆ ผมถอนหายใจขณะรอให้สาวๆ พวกนั้นถ่ายรูปกับไอ้สิบสองจนพอใจ...วันนี้เป็นวันของมัน สาวๆ ในคอลเลคชันก็คงจะอยากแสดงความยินดีด้วย...
“แก...”
“หืมมม”
สองสาวที่มายืนอยู่ใกล้ๆ ผมกำลังคุยกันและก็หัวเราะคิกคัก
“นั่นไง กันต์อยู่ตรงนั้น ไปเลย”
“แก ไม่เอาอ่ะ ฉันเขิน”
“เขินทำไมล่ะ เมื่อคืนก็ยังคุยกันอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“แหม”
“ได้ข่่าวว่าถ่านไฟเก่ากำลังจะคุขึ้นมาอีกครั้ง”
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกมั้งแก...”
“แต่ที่ฉันอ่านๆ ดูมันใช่เลยนะ”
“โอ๊ยแก อย่าพูดเลย ฉันเขิน”
ไม่ใช่แค่กลุ่มสาวๆ กลุ่มใหญ่ที่เข้าไปขอถ่ายรูปกับสิบสอง แต่มีอีกสองสาวที่กำลังคุยกันเรื่องที่สิบสองกำลังจะกลับมาคบกับหนึ่งในสองคนนี้
นี่มันอะไรกันวะ...
“อ้าวจอย” เสียงสิบสองเดินเข้ามาใกล้ ผมตกใจจนลนลาน พยายามหลบแล้วหลบอีก จอยที่ว่าคงเป็นสาวที่สิบสองมันคุยด้วยเมื่อคืนและก็กำลังจะกลับมาคืนดีกันมั้งครับ
“กันต์...” ผมเห็นแต่ใบหน้าของจอยจากมุมนี้ เธอส่งยิ้มหวานสุดจิตสุดใจมาให้สิบสอง “ยินดีด้วยนะ...”
“ขอบคุณมากนะ ขอผมโทรศัพท์ก่อนนะ”
สิบสองพูดอย่างห่างเหิน ขณะที่กดโทรศัพท์...
“อา ไม่มีสัญญาณเลย”
สิบสองยืนพิงเสาอยู่คนละฝั่งกับผม โทรศัพท์ของผมสั่นเหมือนมีข้อความจากไลน์เข้ามา
“แต่ส่งไลน์ได้แฮะ” สิบสองพึมพำ...ในขณะที่ผมกำลังอ่านข้อความที่มาจากมัน
KANTORN NO.12 : เจ้านาย
KANTORN NO.12 : ผมอยู่ที่ตึกคณะนะ
KANTORN NO.12 : ผมจะรอจนกว่าจะมืด... หลังจากที่มันส่งข้อความเสร็จมันก็เดินออกไปถ่ายรูปกับสาวๆ ต่อ ผมมองภาพนั้นพร้อมกับถอนหายใจด้วยอาการเซ็งๆ มันใช่ผมเหรอวะที่จะต้องมาเซ็งเมื่อเห็นภาพสิบสองยืนอยู่กับสาวอื่น และเป็นสาวที่มันเพิ่งจะคุยด้วยเมื่อคืนด้วย ไม่รู้สิครับ ผมไม่กล้าไว้ใจมันถึงขนาดตบปากรับคำง่ายๆ อะไรที่ผมสับสนมันก็เริ่มจะกลับมาอีกครั้ง
หรือว่า...ช่วงเวลาที่ควรเป็นแฟนกันของผมกับมัน...มันยังไม่ใช่ในตอนนี้ครับ?
“อ้าวเชี่ยเกล้า” ไอ้ทิตที่โผล่มาจากไหนไม่รู้เดินเข้ามาทักผมเฉยเลย ผมตกใจมากทีเดียวที่มาเจอเพื่อนที่นี่ “มางานใครวะ”
“ลูกน้องว่ะ” ผมตอบสั้นๆ “มึงมางานของ...”
“น้องภา น้องสาวกูไงไอ้สัด”
เออว่ะ น้องมันเรียนม.M นี่หว่า ผมลืมไปเสียสนิทเลย
“เฮ้ย งั้นพากูไปแสดงความยินดีกับน้องมึงหน่อย”
“ได้เลย มานี่ๆ”
ผมเดินตามหลังไอ้ทิตไป ในขณะที่ตัวผมเองนั้นหันกลับไปมองไอ้สิบสอง มันยังคงเพลิดเพลินกับการถูกบูมและการถูกขอถ่ายรูปจากสาวๆ หลายคนที่ผมไม่รู้ว่าจะเป็นคนที่ห้าสิบหรือคนที่ร้อยของมัน
มันทำให้บรรยากาศที่สดใสรอบๆ ตัวผม ดูหม่นไปหมดเลย
16.03 น.
ผมโทรสั่งงานให้สองดูแลร้านขณะที่ตัวผมเองมองดูน้องอาภา น้องสาวของไอ้ทิตกำลังฉีกยิ้มถ่ายรูปกับครอบครัว บัณฑิตกับญาติๆ เริ่มบางตาลงไปทุกขณะเนื่องจากเขารับกันเสร็จหมดแล้ว ไอ้ทิตยืนอยู่ข้างๆ ผม และมันก็แอบมองผมมานานแล้วด้วย
“มึงเป็นอะไร” ทิตถาม
“หือ”
“เอาแต่ใจลอยอยู่ได้”
ดอกไม้ที่ผมจะให้สิบสอง (ดอกไม้ที่จะให้สิบสาม สิบสี่ และก็สิบห้าผมฝากไอ้หนึ่งเอาไปให้แล้ว) อยู่ในมือของน้องภาเป็นที่เรียบร้อย...
“กูกำลังคิดว่ากูจะกลับยังไง” ผมยักไหล่
“ไอ้เหี้ย กลับกับกูก็ได้ รถเยอะแยะ” บ้านมันมารถตู้คนละคันก็ยังได้ ผมเข้าใจ
“งั้นกูกลับกับมึงก็แล้วกัน”
“รอน้องกูถ่ายรูปก่อนแล้วกัน จะเสร็จกี่โมงก็ไม่รู้เนี่ย” ทิตมองดูนาฬิกา
ผมเองก็มองดูนาฬิกาเช่นกัน คนเริ่มบางตาลงแบบนี้แสดงว่าเขาเริ่มทยอยกลับกันหมดแล้ว...สิบสองเองก็อาจจะเป็นแบบนั้น
มันบอกว่ามันจะรอผมจนกว่าจะมืด...แต่มันไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นก็ได้
ผมคิดว่าผมได้คำตอบแล้วว่ะ...
17.30 น.
ผมที่กำลังเดินตามหลังครอบครัวไอ้ทิตไปขึ้นรถหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง มีข้อความจากไอ้สิบสองส่งมาหลายข้อความมาก
KANTORN NO.12 : เจ้านาย
KANTORN NO.12 : ไม่มาจริงๆ เหรอครับ
KANTORN NO.12 : ทำยังไงดี
KANTORN NO.12 : ผมก็ยังคงรออยู่ดีอ่ะ
KANTORN NO.12 : ผมรีบเกินไปเหรอ
KANTORN NO.12 : หรือเจ้านายไม่ได้ชอบผม
KANTORN NO.12 : มาเฉยๆ ก็ได้ครับ ไม่ต้องเป็นแฟนกันก็ได้
KANTORN NO.12 : เจ้านาย... ทำไมผมต้องรู้สึกปวดใจด้วยวะเนี่ย...ไอ้ทิตมองท่าทางแปลกๆ ของผม มันรู้แล้วล่ะว่าผมไม่ปกติ มันรอคอยให้ผมเล่าให้มันฟัง แต่ผมก็ไม่ได้เล่าอยู่ดี
ท้องฟ้ารอบตัวเริ่มมืดลงทุกขณะ...
ผมคิดว่าผมน่าจะตัดสินใจถูกแล้วล่ะ...
มันเร็วเกินไป...และสิบสองยังไม่น่าเชื่อใจขนาดนั้น
ครืด ครืด ครืด โทรศัพท์ของผมสั่นคามือผมตอนที่ผมกำลังจะก้าวขึ้นรถตู้ของบ้านไอ้ทิต
สิบสองโทรมา...
ผมส่งไม้ส่งมือบอกให้ทุกคนในครอบครัวของทิตขึ้นรถไปก่อน ในขณะที่ตัวของผมเองแยกออกมาเพื่อที่จะคุยโทรศัพท์
“ฮัลโหล”
“เจ้านาย...”
“...”
“ทำไม”
“...”
“ทำไมต้องอยู่กับไอ้อาทิตย์อัสดงในวันนี้ด้วย”
หมายความว่าไงวะ...ผมหันซ้ายหันขวาและในที่สุดผมก็เจอสิบสอง มันกำลังยืนมองผมอยู่ด้วยสายตาตกตะลึงปนไปด้วยความผิดหวัง ข้างๆ ผมคือไอ้ทิตที่ยืนมองจ้องเขม็งไปที่สิบสอง
สิบสองถอดชุดบัณฑิตออกแล้ว เหลือเพียงแต่ชุดนักศึกษาด้านใน แต่ถึงยังไงมันก็หล่ออยู่ดี
“แปลว่าปฏิเสธผมใช่มั้ย”
ผมจ้องมัน...มันเองก็จ้องผม ระยะห่างของผมกับมันตอนนี้คือประมาณ 35 ก้าวเดินถึงกัน...เหมือนโลกนี้มีแค่ผมกับมัน ไม่มีครอบครัวไอ้ทิต ไม่มีทีมเพื่อนสิบสองที่ขนดอกไม้ให้สิบสองอยู่ทางด้านหลังของเจ้าตัว...
“ใช่มั้ยครับ...”
ผมมองมันอย่างชั่งใจ...หัวใจของผมอ่อนยวบยาบไปหมดจากที่คิดว่าตัวเองใจแข็งดีแล้ว คำพูดหลายอย่างที่ผ่านมาของสิบสองลอยเข้าหัวผมช้า ๆ
‘ที่นี่มีกฎห้ามจีบเจ้านายมั้ยครับ’
‘ไม่รู้ล่ะ ผมไม่ชอบให้เจ้านายอยู่ลับสายตาผม’
‘ผมดูแลเจ้านายมาตั้งแต่เช้าแล้ว ดูแลอีกจะเป็นอะไรไป อย่าใจร้ายกับผมเลย’
‘ถ้ารับรักผม ผมจะเล่าทุกอย่างให้ฟังเลย’
‘กุหลาบสิบสองคันรถมอเตอร์ไซค์ยังไม่ชัดเจนพออีกเหรอครับเจ้านาย’
‘ผมชอบเจ้านาย’
‘เป็นแฟนกับผมมั้ย’
‘อย่าเพิ่งปฏิเสธ เก็บไปคิดก่อน ผมขอร้อง ผมรอมาหลายปีแล้ว รออีกหลายวันจะเป็นไรไป’ ทันทีที่เห็นหน้าเศร้าๆ ของมันคำพูดพวกนั้นก็ลอยเข้ามาหาผมเรื่อยๆ มันมีมากมายกว่านี้ มากมายจนผมคิดว่าสิบสองมันคงจะจริงจังกับผมอย่างที่มันพูด
แม้ว่าผมจะไม่แน่ใจในตัวมันสักเท่าไหร่...
“มาคุยกับกูหน่อย” ผมพูดกับสิบสอง
บริเวณหลังตึกคณะของสิบสอง
สิบสองนั่งลงกับพื่้น โดยมีชุดครุยวางอยู่ข้างๆ บนกองถุงของที่มันได้รับ(มึงก็ไม่ให้เกียรติชุดมึงเลยเนอะ) สภาพของมันเหนื่อยมากแต่มันดูผิดหวังกับผมมากกว่า ผมยืนพิงกำแพง ในขณะที่อีกฝ่ายนั่งอยู่แบบนั้นมานานหลายนาทีแล้ว
ผมบอกให้ไอ้ทิตกลับไปก่อน แม้ว่ามันจะงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมและก็ไอ้สิบสอง แต่มันก็ทิ้งครอบครัวมาอยู่กับผมไม่ได้อยู่ดีเพราะดูเหมือนที่บ้านมันจะไปฉลองให้น้องอาภาต่อ
“เจ้านายมา...”
“...”
“แต่เจ้านายก็เลือกไอ้อาทิตย์อัสดง”
ผมถอนหายใจ ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ไอ้สิบสอง ท่าทางของผมหมดสภาพพอกันกับมัน ผมกินไม่ได้นอนไม่หลับมาหลายคืนเพราะมัวแต่คิดเรื่องไอ้สิบสองนี่แหละ
ไอ้เด็กที่มาป่วนหัวใจผมตั้งแต่วันแรกที่มันมาทำงานที่ร้านของผม
“จอยคือใคร” ผมพูดสั้นๆ
“หือ...”
“เขาบอกมึงทักหาเขาเมื่อคืน กูได้ยิน”
เหมือนผมเป็นไอ้ขี้หึงไม่มีผิด...แต่จริงๆ แล้วผมก็อยากเคลียร์นะครับว่าเรื่องมันยังไงกันแน่
“หา...อ๋อ รู้ละ” สิบสองทำหน้าเหนื่อยๆ “เพื่อนมันเอาโทรศัพท์ผมไปเล่น”
ผมไม่มีความเห็นอะไรต่อจากคำพูดของมันอีกเลย
“พอไม่ได้เจอกันนานพวกแม่งก็คึกแบบนี้แหละ...ขอโทษนะครับที่ทำให้เจ้านายเข้าใจผิด”
ผมถึงกับปวดหัวจี๊ดขึ้นมาเลย
“แต่ถึงยังไงเจ้านายก็เลือกไอ้อาทิตย์อัสดงไปแล้ว”
“ได้ข่าวว่ากูกำลังนั่งอยู่กับมึง...”
“...”
“...ยินดีด้วยนะ”
สิบสองหันมามองใบหน้าด้านข้างผม “ดอกไม้ล่ะ ของขวัญล่ะ”
“ไม่มี” ผมพูด
สิบสองหัวเราะ ก่อนที่จะเขยิบเข้ามาใกล้ผม “ตกลงเรื่องของเรายังไงดีครับ...”
“ทำไมมึงเปลี่ยนอารมณ์ไวจัง”
“ก็ในเมื่อเจ้านายไม่ไปกับไอ้อาทิตย์อัสดง...”
“มึงช่วยให้เกียรติเพื่อนกูด้วย”
“มันร้ายจะตาย”
“เดี๋ยว” ผมปราม
“ในเมื่อเจ้านายไม่ไปกับไอ้คุณอาทิตย์ และเจ้านายอยู่กับผมในตอนนี้ และมันก็ยังไม่มืดด้วย...”
“...”
“งั้นก็แปลว่า...”
“กูอยากจะบ่นฉิบหาย” ผมโพล่งออกมาในที่สุด “มึงไม่คิดหน่อยเหรอว่าให้เวลากูน้อยไป คนอย่างมึงนะเว้ยคนอย่างมึง มันไม่ใช่การตัดสินใจที่ง่าย มึงรู้มั้ยเนี่ย...”
“คนอย่างผมมันยังไงเหรอ” สิบสองยังไม่รู้ตัวอีก “ถึงผมจะแสบ จะสร้างเรื่องเยอะ จะก่อเรื่องแยะ แต่สิ่งที่ไม่เคยขาดตกบกพร่องเลยก็คือเรื่องชอบเจ้านายนะครับ...”
“ถึงอย่างนั้นเรื่องผู้หญิงของมึง...”
“ผมเข้าใจ ผมก็เคลียร์ให้เจ้านายเห็นตลอดนี่ไง...”
“แต่ว่า...”
“เอางี้เจ้านาย” สิบสองถือวิสาสะจับใบหน้าของผมให้หันมาจ้องหน้ามันเขม็ง ใบหน้าของมันมีเมคอัพก็จริงแต่มันก็ถือว่าดูดีมากๆ เมื่ออยู่บนใบหน้าของมัน(ไม่มีไหลย้อยอะไรเลย) ผมของมันยังเซ็ทอยู่แถมยังเป๊ะไม่มีการมีผมชี้ฟู... “ถ้าตัดทุกอย่างเอาไป ตัดทุกข้อที่เจ้านายคิดว่าเป็นข้อเสียของผมออก เจ้านายจะคบกับผมป่ะ”
“โห ตัดยากนะ” ผมงึมงำ สิบสองบีบใบหน้าของผมเข้ามาจนปากผมจู๋ ไอ้สัด...
“ว่าไงครับ”
“ก็ได้โว้ย” ผมสะบัดมือมันออกไปจากหน้าผม
“เช้ดดดดดดดดด” สิบสองร้องอย่างดีใจ
“แม่มึง” ผมอดบ่นอย่างหมั่นไส้ไม่ได้จริงๆ
“แม่มาแล้ว และก็กลับไปแล้วครับ”
มันไม่ใช่แบบนั้นป่ะวะ... “กูมีเงื่อนไขบ้าง”
“ว่ามาเลย ผมรับได้ทุกอย่างแหละ”
“ยังไงสำหรับกูก็ยังถือว่าไวไปอยู่ เพราะงั้นกูจะลองคบกับมึงดู...แต่ถ้ามึงทำตัวแย่ล่ะก็...กูจะ...” ผมคิดว่ามันรู้ว่าผมจะพูดว่าอะไร
“ไม่มีวันนั้นแน่ๆ”
“และก็...ห้ามบอกเรื่องนี้กับคนที่ร้านนะเว้ย”
“ทำไมง่ะ” สิบสองทำเสียงเล็กเสียงน้อย “พวกมันรอฟังกันอยู่เยอะแยะนะครับ”
“ไม่บอกก็คือไม่บอกไงวะ มันจะยุ่งยากทีหลัง มึงเข้าใจกูมั้ยเนี่ย กูเป็นเจ้านายคนนะเว้ย”
“อ่าๆๆ ย้ำเรื่องนี้อยู่ได้” สิบสองทำท่าปิดหู “แล้วจะให้บอกเพื่อนว่าไงครับเนี่ย”
“ก็บอกไปว่ากูไม่ตกลง”
“นั่นมันโกหก”
“ถ้างั้นก็ไม่ต้องตอบอะไร”
“ได้เหรอ...”
“ทำยังไงก็ได้ให้มันไม่รู้!”
“ว้า...อยากบอกใจจะขาด...”
“กูเลิกคบกับมึงได้นะสิบสอง”
“...คบยังไม่ถึงนาทีเลยลูกพี่ ใจเย็นๆ สิครับ!” “เหยดเข้...”
“เชี่ยฟาร์ ไปไกลๆ กูร้อน!”
“กูก็อยากฟังนี่หว่า”
“มึงก็รู้แล้วนี่ ถอยไป...”
“แล้วเราต้องทำยังไง ทำเป็นไม่รู้ว่าเพื่อนเรากับพี่เกล้าเขาคบกันเหรอ”
“ประมาณนั้นนั่นแหละ เข้าใจเฮียหน่อย เฮียเป็นเจ้านายเรานะ”
“...อืม”
“ทำไมทำหน้างั้นวะ”
“กูซึ้งใจว่ะเต๊บ...”
“ซึ้งใจห่าไร”
“เพื่อนกูสมหวัง...”
“พ่องมึง ถอยไป แล้วนี่ไม่ร้อนเหรอ ใส่ชุดครุยอยู่ได้”
“...(โดนจับถอดชุด) ก็กูเห่อ! เชี่ยเต๊บ ไปไกลๆ กู! ไม่ต้องมาถอดชุดให้กู!”TBC*
Talk : สิบสอง = ขอคบไวเพื่อให้เขาได้มาอยู่ใกล้ๆ ตัว(หน้ามึน บังคับกลายๆ)
เกล้า = ตกลงคบเพราะชอบเขามากในระดับหนึ่งและก็ต้องการดูพฤติกรรมไปด้วย
คู่นี้อาจจะละเลยสเตปการ 'ดูกันไปก่อน' ไปนะคะ
ก็หวังว่าสิบสองจะทำตัวดีๆ ให้ขุ่นเกล้ารู้สึกดีกับตัวเองเยอะๆ นานวันเข้าอาจจะกลายเป็นความรัก(มาก)ขึ้นก็ได้...
อย่าเพิ่งคิดว่าจะสิ้นสุดการลุ้นนะคะ เรายังต้องมาลุ้นกันต่ออีกว่าคู่นี้จะไปกันรอดหรือเปล่า 555 
ปล. ถึงสิบสอง ทำตัวดีๆ นะยะ
ปล2. ถึงคุณเกล้า จะคบกับสิบสองต้องสตรองให้มากๆ 5555
ปล3. ถึงคนอ่าน เต๊บฟาร์หรือฟาร์เต๊บดีคะ ^_^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
