ตอนพิเศษ : บาร์สุราลัยกับวันสงกรานต์
“คุณเกล้าคะ วันสงกรานต์หยุดวันไหนบ้างคะ”
“จะสงกรานต์แล้ว ตกลงคุณเกล้าจะให้พวกเราหยุดวันไหนครับ”
“วันสงกรานต์จะให้หยุดกี่วันอ่ะเฮีย ต้องให้หลายๆ วันด้วยนะ สาวผมเยอะ”
“ผมไม่เห็นจะอยากหยุดเลย...”
ประโยคสุดท้ายเป็นของไอ้สิบสอง ส่วนประโยคอื่นๆ เป็นของคนอื่น เมื่อเข้าใกล้วันสงกรานต์พนักงานร้านผมก็ใกล้จะสติแตกเข้าไปทุกทีเนื่องจากผมไม่ยอมประกาศวันหยุดให้ชัดเจน หลังจากที่นั่งคิดนอนคิดมาหลายคืนและก็หลังจากที่ต้องทนฟังเสียงไถ่ถามจากลูกน้องมานานในที่สุดผมก็ได้คำตอบ
บาร์สุราลัยไม่หยุดนะจ๊ะ...
“ใจร้าย!”
“เฮียแม่งใจร้ายสัดๆ”
“คุณเกล้า...ป้าอยากหยุดไปเล่นสงกรานต์ที่อีสานนนนนน”
ตอนที่ผมประกาศเรื่องนี้ให้ฟังทุกคนก็ถึงกับโวยวาย แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ นี่ครับ(สวมบทเป็นเจ้านายใจร้าย) ช่วงสงกรานต์ธุรกิจอื่นๆ อาจจะหยุดได้ แต่ธุรกิจร้านแบบผมนี่หยุดไม่ได้แน่ๆ การพบปะญาติพี่น้องหรือการรียูเนี่ยนในหมู่เพื่อนฝูงมันมักจะมีเครื่องดื่มเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเสมอ เพราะฉะนั้นผมจะเปิดร้านอย่างแน่นอน
แต่ผมจะหยุดในส่วนของการเปิดบาร์ไป...ผมจะเปลี่ยนร้านเป็นร้านค้าปลีกและค้าส่งเครื่องดื่มในช่วงสงกรานต์ชั่วคราว(ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินลงทุนนะครับ สต็อกในหลังร้านมีเครื่องดื่มมากพอที่จะทำขายจริงๆ) และก็เปิดหน้าร้านเป็นซุ้มเล่นน้ำสงกรานต์ซะเลย
เมื่อได้ฟังคำที่ผมชี้แจง(พร้อมกับเพิ่มเงินค่าแรงให้) พนักงานทั้งสิบห้าคนก็ใจชื้นขึ้น และก็ขอผมมากมายว่าพาเพื่อนมาเล่นมากินด้วยได้หรือเปล่า
ก็ได้...ถ้าพวกมึงยังคงทำงานและเรียกลูกค้ามาให้...กูโอเค
แม้ปีนี้ลูกน้องจะไม่ได้กลับบ้าน แต่ก็ถือว่าลูกน้องจะได้เล่นน้ำสงกรานต์และหยุดพักผ่อนไปในตัว ผมคงไม่ขายถึงดึกดื่นเที่ยงคืนหรอกครับ
ทันทีที่ผมคิดได้ ผมก็ไปทำการทำเรื่องขอคุณตำรวจนิดๆ หน่อยๆ (ไม่เชิงว่าใช้เส้น แต่ไม่ได้ใช้เอกสารใดๆ มากมายเนื่องจากคุณตำรวจเป็นพ่อของเพื่อนสนิทผม) และผมก็เพิ่งรู้ตอนนั้นนั่นเองว่าถนนเส้นผ่านหน้าร้านผม เป็นถนนที่ตำรวจอนุญาตให้เป็นถนนแห่งการเล่นน้ำสงกรานต์พอดี อะไรจะเหมาะเจาะได้ขนาดนั้น...
ผมวาดฝันว่าผมจะได้กำไรหนักมาก...ในช่วงสงกรานต์นี้...
“แทนที่จะปิดร้าน และก็หยุดไปเที่ยวกันสองต่อสอง” สิบสองที่มาช่วยผมซื้อของไปขายบ่นขณะที่ช่วยผมขนลงบนรถกระบะ
“คนในวัยนี้มันสนุกกับการหาตังค์ มันไม่่ได้สนุกกับการเล่นน้ำสงกรานต์อีกแล้ว”
“สนุกอยู่คนเดียวน่ะสิ” สิบสองบ่นไปเรื่อย
“ถ้าไม่อยากช่วยก็กลับไปเลยไป...บ่นอยู่ได้” ผมมองตาขวางเล็กๆ ใส่สิบสอง
“ขอโทษครับ ไม่บ่นก็ได้” แม้จะบอกว่าไม่บ่น แต่สิบสองก็ทำหน้าบูดหน้างอเป็นเด็กๆ
ในช่วงระหว่างที่ผมรอให้สิบสองกับพนักงานในร้านที่ผมมาซื้อของช่วยกันขนของใส่หลังรถกระบะ ผมก็เพิ่งเห็นว่าสองโพสต์รูปภาพโฆษณาว่าร้านเราจะจัดตั้งซุ้มเล่นน้ำสงกรานต์และก็ขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ คนเข้ามากดไลค์และก็แสดงความคิดเห็นกันเยอะมาก ผมยิ้มกับฟีดแบ็กที่ได้รับอย่างล้นหลามก่อนที่จะกดเข้าไปอ่านดูความเห็นต่างๆ
หนุ่มๆ นักดนตรีก็มาเล่นน้ำด้วยใช่ไหมคะ
น้องแปดของเจ้...ขอเจ้ปะแป้งหน่อยนะ
ช่วยให้พนักงานร้านถอดเสื้อด้วยนะคะ โดยเฉพาะคุณสิบสอง
แล้วเจอกันนะสิบสอง กรี๊ดดดดดด มีความตื่นเต้น!
ลวนลามพนักงานชายได้ใช่ไหมคะ อุ๊บส์
อย่าลืมให้น้องสิบสองใส่เสื้อสีขาวด้วยนะคะ เซ็ก-กุ-ซี่ แน่ๆ
ไปแน่นอนค่ะ สิบสี่ต้องเป็นผัวหนู
กรี๊ดดดดดดดดดด ไม่ไปแล้วค่ะสีลม จะไปบาร์สุราลัย สิบสองจ๋าเจอกันนะ
เริ่มเล่นตั้งแต่แปดโมงเช้าได้มั้ยคะ อยากดูสิบสองเปียกไปนานๆ
ถ้าได้ปะแป้งกับกอดสิบสอง เจ้จะเหมาแบล็คสามขวดค่ะคุณเกล้า #ฝากไปถึงเจ้าของร้าน
สิบสองผัวหนู กรี๊ดดดดดดดดดด
อะไรๆ ก็ไอ้สิบสอง (ได้ข่าวว่ามีของคนอื่นด้วยแต่ไม่ได้ใส่ใจมากมาย) ผมเบ้ปากทันทีที่รู้ว่าคนส่วนใหญ่จะมาเพราะไอ้สิบสอง ไม่ได้อิจฉา แต่หมั่นไส้ครับ ทำไมคนพวกนั้นเขาไม่มาเพราะเจ้าของร้านมั่งฟะ...ผมก็หล่อนะ แค่ไม่ค่อยสูงเท่านั้นแหละ
“อื้ม...ไม่ได้ไปเล่นหรอกต้องทำงานน่ะ...ใช่ ทำงานที่ร้าน สงกรานต์ก็ต้องทำสิ”
ผมหูผึ่งเมื่อได้ยินว่าสิบสองกำลังคุยโทรศัพท์อยู่
“อะไรนะ จะตามมาปะแป้ง ฮ่าๆๆ ถ้าปะได้ก็มา มาซื้อเหล้าด้วยนะ อื้มๆๆ โอเค แค่นี้แหละ” ตอนที่ใกล้จะวางสาย ไอ้เพชรของร้านของผมหันมาสบตาผมพอดี มันขยิบตาให้ผมนิดหน่อย “เพื่อนครับเพื่อน” มันบอกผมแบบนี้
“ยังไม่ได้ว่าอะไร” ผมพูดเหมือนไม่ใส่ใจ “ผู้หญิงเหรอ”
“ใช่ครับ ปกติจะนัดกันไปเล่นสงกรานต์ตลอด”
“นัดกับมึงเนี่ยนะ”
“สิบสาม สิบสี่ สิบห้าด้วย ไอ้หนึ่งด้วย”
“เหรอ”
“จริงๆ จะได้รูปปีที่แล้วป่ะ” สิบสองทำท่าจะเอามาผมดูจริงๆ ผมถึงกับส่ายหน้าแล้วเดินหนีไปขึ้นรถ สิบสองรีบวิ่งตามมาขึ้นรถเหมือนกัน วันนี้เป็นรับหน้าที่เป็นคนขับ
“ถามจริง ตื่นเต้นมั้ยกับการเล่นสงกรานต์ที่ร้าน” ผมยิงคำถามไป
“พูดตรงๆ นะครับ ไม่เลย” สิบสองตอบความจริง “มันก็เหมือนไปทำงานอ่ะ นี่ถ้าเจ้านายให้ผมร้องเพลงด้วยล่ะก็...นั่นแหละครับเจ้านายครับ เหมือนไปทำงานเป๊ะ”
“จะมีสาวๆ มารุมปะแป้งมึงเยอะเลยนะ” ผมหันไปส่งความคิดเห็นในแฟนเพจของร้านให้สิบสองอ่านดู สิบสองอ่านผ่านๆ แล้วก็ทำหน้ายิ้มๆ
“เจ้านายจะให้เขามาปะแป้งผมป่ะ”
“ก็ต้องให้สิ ในเมื่อมันจะทำให้ยอดขายกระเตื้องขึ้น ก็ต้องยอมให้สาวๆ เขาปะแป้งไป”
“ว้าว ใจกว้าง...” สิบสองแกล้งทำหน้าทึ่งๆ อย่างหมั่นไส้ผม ก่อนที่จะเริ่มออกรถ
“แต่มึง...ห้ามไปปะแป้งคนอื่น”
สิบสองเหยียบเบรกหยุดชะงัก “หา”
ผมยักไหล่อย่างผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่า “ตามนั้น”
“แต่มัน...เป็นเทศกาลนะครับ”
“ไม่ก็คือไม่ไง...”
“เจ้านาย”
“...”
“คนอื่นปะแป้งผมได้ แต่ผมห้ามปะแป้งคนอื่นงั้นเหรอ”
“ใช่”
“หึ” สิบสองยิ้มหน่อยๆ ก่อนที่จะเอานิ้วยาวๆ ของมันมาจิ้มแก้มผม... “ให้มันได้อย่างงี้สิ”
ผมหันออกไปนอกหน้าต่าง ส่งยิ้มเบาๆ ให้กับตัวเองที่นึกเรื่องอะไรแบบนี้ได้...
สงกรานต์วันแรก เวลา 15.00 น. หน้าร้านบาร์สุราลัย
สองกับพนักงานคนอื่นๆ ช่วยกันเปิดร้านตั้งแต่สิบเอ็ดโมง มีลูกค้าเข้ามาซื้อบ้างประปราย และทันทีที่เริ่มเข้าสู่ช่วงเวลาบ่ายๆ ซึ่งมีพวกพนักงานชายไปเล่นสงกรานต์ดึงดูดลูกค้า คนก็เริ่มเข้ามาในซุ้มร้านของผมเต็มไปหมด
แต่ไม่ได้มาซื้อนะครับ มาสาดน้ำใส่ไอ้สิบสอง
วันนี้มันใส่เสื้อแขนขุดสีขาวตัวบางที่เป็นเสื้อทีมของร้านในวันนี้(มิวายมีเลขประจำตัวกำกับ)กับกางเกงขาสั้นสีฟ้า ทันทีที่ออกมาจากข้างในร้านมันก็โดนสาดจนเปียก ตอนนี้มันเปียกไปทั้งตัวแต่ก็ยังดูหน้ามองอยู่ดีเพราะผิวมันขาวและหุ่นมันก็ดี
พนักงานชายร้านผมตอนนี้อยู่หน้าร้านกันหมดและก็เปียกกันหมด แม้ว่าพวกมันจะมีสาวๆ มารุมล้อมมากแค่ไหน พวกมันก็ไม่ลืมที่จะผายมือไปยังด้านหลังซุ้มที่มีเครื่องดื่มขายอยู่เต็มไปหมด
พนักงานชายกับเสื้อสีขาวนี่สามารถดึงดูดสาวๆ ได้มากมายจริงๆ
ผมนั่งมองอยู่ในส่วนที่เปียกน้อยที่สุด เพราะเป็นโรคจิตอะไรก็ไม่รู้ที่ว่าถึงเทศกาลสงกรานต์ทีไรผมก็มักจะเป็นโรคกลัวน้ำทุกทีไป ไม่ค่อยอยากเปียกเท่าไหร่ครับ ผมแค่อยากขายของ!
เพื่อนที่มันว่างในวันนี้ผมก็ชวนมันมาดื่ม ฉะนั้นตอนนี้ผมจึงนั่งอยู่ในส่วนที่กินที่ดื่มมองดูลูกน้องเล่นน้ำไป เสียงดนตรีร้านผมดึงดูดให้ผู้คนเข้ามาหาเป็นจำนวนมาก ถนนสายนี้เริ่มคึกคักขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ภาพความฝันเรื่องเงินมหาศาลใกล้ตัวผมเข้ามาเรื่อยๆ แล้ว #ยิ้ม
“พี่สิบสองอยู่ไหนคะ”
“สิบสองอยู่ไหนนนน”
“สิบสองจ๋า ขอปะแป้งหน่อยน้า”
ผมที่กำลังคุยกับเพื่อนอยู่ได้ยินคำว่าสิบสองลอยเข้ามาในหัวไม่ต่ำกว่าห้าสิบครั้งในวันนี้ ขนาดไอ้สิบสองวิ่งเข้ามาพักในซุ้มก็ดันถูกเรียกให้ออกไปหน้าร้านเพื่อเรียกลูกค้า(สองเป็นคนจัดการ) วันนี้ผมเห็นมันวิ่งวุ่นตลอดทั้งวัน แต่มันก็ไม่บ่นสักคำ เอาแต่ยิ้มที่โดนปะแป้งและก็โดนสาวๆ สาดน้ำใส่ และที่สำคัญ...มันไม่ปะแป้งคนอื่นเลย
มันถือแค่ปืนฉีดน้ำกระบอกเล็กๆ เหมือนพนักงานคนอื่นๆ เดินออกไปเล่นน้ำที่หน้าร้านและก็อยู่อย่างนั้นอยู่นานหลายชั่วโมงแล้ว
ผมยังไม่ได้คุยกับมันเลย...
“มึงนิ่งทำไมวะ ชนสิวะ ชน!” เพื่อนผมส่งเสียงร้องเมื่อเห็นผมนั่งนิ่งๆ มานานมากแล้ว
“กูรู้สึกผิดว่ะ” ผมรำพึง
“รู้สึกผิดเหี้ยไร”
“ในขณะที่ลูกน้องกูวิ่งวุ่น กูต้องมานั่งแดกเหล้ากับพวกมึงเนี่ยนะ”
“ไอ้เชี่ยนี่” เพื่อนผมมันแทบจะแพ่นกบาลผม “มึงเป็นนายจ้าง เขาเป็นลูกจ้าง มึงจะทำหรือไม่ทำก็เรื่องของมึง แต่ที่แน่ๆ หน้าที่ของเขาก็คือต้องทำงาน ตอนนี้หน้าที่ของมึงคือมึงต้องแดกกับพวกกู ชนๆๆๆ”
แม้จะยังรู้สึกแปลกๆ แต่ผมก็ยังยกแก้วชนกับพวกมันอยู่ดี
เวลาผ่านไปตอนนี้ถึงเวลาเย็นย่ำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถนนหน้าร้านของผมเต็มไปด้วยผู้คนมากมายมหาศาล และผมก็ไม่อยากจะโม้เลยว่าที่พวกนั้นพากันมาส่วนใหญ่เป็นเพราะพนักงานชายของผมนี่แหละ
เพราะผมได้ข่าวมาว่ามีใครไม่รู้มาแอบถ่ายรูปไปลงโซเชียลว่าถนนหน้าร้านบาร์สุราลัยมี ‘งานดี’ อยู่เยอะแยะเต็มไปหมด (พร้อมกับอัพรูปไอ้สิบสองและผองเพื่อนที่กำลังตัวเปียกโชก) เท่านั้นแหละครับผู้คนก็มากมายมหาศาลทันที นอกจากจะมีคนมาสาดน้ำพร้อมปะแป้งพนักงานส่วนหนึ่งของผมแล้ว พนักงานอีกส่วนหนึ่งก็ยังต้องขายเครื่องดื่มมือเป็นระวิงเพราะหลายคนเข้ามาซื้อเพียงเพราะอยากเห็นหน้าพนักงานของผมชัดๆ โดยเฉพาะไอ้สิบสองที่กลายเป็น ‘สงกรานต์ Cute boy’ ประจำโลกโซเชียลไปแล้ว
เพชรยังไงก็คือเพชร...
แต่ว่า...
เมื่อภาพที่มันโดนสาวๆ รุมปะแป้งมาอยู่ตรงหน้าผม ทำไมความร้อนมันมาแผดเผาหัวใจผมทีละน้อยๆ แบบนี้ล่ะครับ
ตั้งแต่สายจนถึงเย็นผมยังไม่ได้คุยกับมัน เนื่องจากมันถูกสาวๆ รั้งตัวทุกครั้งที่ทำท่าจะเดินมาหาผม ในขณะที่ผมก็ถูกเพื่อนๆ รั้งให้ไปชนแก้วด้วยทุกครั้งที่ผมทำท่าจะเดินไปหาสิบสอง
วันนี้ผมกับมันได้แต่มองกันและกันอยู่ห่างๆ
เชื่อไหมครับว่าผมยังตัวไม่เปียกเลย...พอถึงช่วงเวลาที่เพื่อนมันเมา แทนที่มันจะนั่งเฉยๆ มันก็เสือกที่จะดึงมือผมมาที่หน้าร้าน จากนั้นก็เริ่มเล่นสงกรานต์โดยที่ไม่ปรึกษาอะไรผมสักคำ
“ขอปะแป้งหน่อยนะครับ” เพื่อนผมพูดกับสาวสวยที่เดินผ่าน
ผมยืนนิ่งๆ อยู่ตรงนั้น ถ้าผมยังไม่ได้เป็นแฟนไอ้สิบสอง ไอ้เทศกาลสงกรานต์นี่ผมก็คงอยากที่จะปะแป้งสาวอยู่หรอกครับ แต่ว่าทันทีที่ตัวเองมีเจ้าของปั๊บ มือไม้มันเป็นอะไรไม่รู้ ทำไมต้องมาสงบเสงี่ยมอยู่ที่ข้างลำตัว แทนที่จะไปปะแป้งสาวเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ที่ฉวยโอกาสนี้แต๊ะอั๋งแก้มของผู้หญิงสวยๆ
อาจจะเป็นเพราะคำพูดที่ผมพูดไว้กับสิบสอง
‘คนอื่นปะแป้งมึงได้ แต่มึงห้ามปะแป้งคนอื่น’
ผมห้ามสิบสองเอาไว้ แล้วจะให้ผมไปทำในสิ่งที่ผมห้ามไอ้สิบสองได้อย่างไร ผมทำไม่ได้หรอกครับ
“ขอปะแป้งหน่อยนะครับ”
ไม่ใช่เสียงของเพื่อนที่มาพูดกับสาวๆ แต่เป็นเสียงของผู้ชายหน้าหล่อที่มาพูดกับผม ยังไม่ทันที่ผมจะพูดว่าตกลงหรือว่าอะไร มือของมันก็มาลูบแก้มทั้งสองข้างของผมอย่่างเต็มๆ และก็พยายามลูบให้ช้าที่สุดราวกับมันต้องการจะถ่วงเวลาให้ลูบแก้มผมได้นานๆ
ไอ้ห่านี่!
สิบสองเห็นภาพเต็มๆ มันคงเห็นผมอ้าปากพะงาบๆ เหมือนจะด่าไอ้นั่นแต่ผมไม่ด่า ไอ้นั่นยิ้มแฉ่งแล้วก็เดินจากไป ทิ้งให้ผมหน้าเปื้อนแป้งหนักมาก...
“ขอปะแป้งนะครับ”
รายที่สองเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าและก็ปะแป้งผมทันทีอีกเช่นกัน ผู้ชายอีกแล้ว เหี้ยอะไรวะ...ปกติก็ฮอตในหมู่สาวๆ(และหมู่กระเทย)นะเว้ย
ก่อนที่รายที่สามจะตามมา สิบสองมายืนแหมะอยู่ข้างๆ ผม ทำให้สาวๆ ตามมันมาเป็นพรวนแถมยังยืนมองมันอยู่นานมากไม่ยอมเดินหนีไปไหนด้วย
“สิ่งที่เจ้านายตอบแทนผมหลังจากที่ผมทำงานหนักมาทั้งวันก็คือให้ผู้ชายมาจับแก้มตัวเองต่อหน้าผมเหรอ”
มันพูดยิ้มๆ แต่ในน้ำเสียงของมันเต็มไปด้วยความเชือดเฉือนและประชดประชัน
“ถ้าจะด่าไปด่าเพื่อนกูนู่น มันลากกูมา” ผมชี้มือไปทางเพื่อน แม่งฮาเฮกันมากกับการฉีดน้ำใส่สาวๆ และก็ปะแป้งเขา (ไอ้สัดนี่ก็นะ อย่าไปฉีดใส่นมเขาสิวะ! เมาแล้วแม่งเหี้ย...)
สิบสองยังคงคีพรอยยิ้มเอาไว้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เชื่อเถอะว่าทำผมขนลุกขนพองมากๆ
“เจ้านายห้ามปะแป้งคนอื่น และเจ้านายก็ต้องห้ามให้คนอื่นปะแป้งด้วย”
“หา” ผมอ้าปากค้าง “ทำไมข้อห้ามที่มึงให้กูเยอะกว่าข้อห้ามที่กูให้มึงล่ะ”
“ก็ไม่รู้ ผมไม่ชอบอ่ะ” มันพูดอย่างเอาแต่ใจ “กลับเข้าหลังร้านไปเลย นั่งสวยๆ อยู่ตรงนั้นแล้วไม่ต้องออกมา”
“เดี๋ยว นั่งสวยๆ คืออะไร”
“เอ่อ นั่งนิ่งๆ”
“เหี้ยอะไรของมึงเนี่ย” ผมโวยวาย
มีคนมาขัดจังหวะผมกับไอ้สิบสองนั่นก็คือสอง สองบอกว่ามีคนโทรเข้าโทรศัพท์ผม ผมจึงต้องหลบไปที่หลังซุ้มของร้านเพื่อที่จะคุยกับปลายสายให้รู้เรื่องแข่งกับเสียงดนตรีที่ผสมกันไปหมดและก็มีทุกแนวไม่ว่าจะเป็นเพื่อชีวิต ร็อค และก็ EDM
แม่กูเอง
“ฮัลโหลเกล้า มารับพ่อกับแม่หน่อยสิ”
“หา...”
“พ่อกับแม่อยากไปเล่นน้ำสงกรานต์ด้วย นะๆๆ รีบมาเร็วๆ เข้า เซเว่นหน้าปากซอยนะ”
กูเงิบ...พ่อแม่ผมเกิดอยากจะเฟี้ยวขึ้นมาอะไรในวันนี้วะ ปกติวันสงกรานต์แบบนี้พวกท่านมักจะมีความสุขอยู่กับการปลุกปล้ำกับรีโมทในมือว่าจะดูหนังเรื่องอะไรดีมากกว่า ผมกดวางสายอย่างหนักอกหนักจิตหนักใจ การที่จะต้องเดินไปรับพ่อแม่ที่เซเว่นหน้าปากซอยผมก็ต้องเดินผ่านมนุษย์หลากหลายคนที่น่าจะปะแป้งและก็ฉีดน้ำใส่มนุษย์ทุกคนที่จะต้องเดินผ่านไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงก็ตาม
ผมกลืนน้ำลาย ปีนี้นึกว่าจะตัวเองจะไม่ได้เปียกซะแล้ว แต่ยังไงก็ต้องได้เปียกเพราะต้องไปรับพ่อกับแม่
ภารกิจ ‘เปียกเพื่อพ่อ’ และ ‘เปียกเพื่อแม่’ กำลังจะเริ่มต้นขึ้น
ผมเดินกลับมายังหน้าซุ้มของร้าน สิบสองยังยืนอยู่ที่เดิม มันหันหน้ามาถามว่าผมเป็นอะไรหรือเปล่า
“ต้องไปรับพ่อแม่อยู่หน้าปากซอย” ผมกัดเล็บอย่างเครียดๆ โดยไม่ใส่ใจบรรยากาศความวุ่นวายและความครื้นเครงของเทศกาลสงกรานต์ที่อยู่ตรงหน้า
“ตรงเซเว่นน่ะนะ” สิบสองอ้าปากค้าง
“ใช่่”
คอยาวๆ ของสิบสองหันไปทางเซเว่นที่อยู่หน้าปากซอย มันคงกำลังตื่นตะลึงกับจำนวนคนมากมายมหาศาลที่ส่วนหนึ่งก็เพราะตัวมันเองที่ทำให่้ซอยร้านบาร์สุราลัยคึกคักแบบนี้
“ผมจะพาไป” สิบสองส่งปืนฉีดน้ำไปให้ไอ้หนึ่งถือให้ พร้อมๆ กับคว้ามือผม
“เฮ้ย” ผมร้อง
“ถ้าเจ้านายไปคนเดียว เจ้านายเละแน่” สิบสองพูดอย่างไม่ไว้ใจ
“ไปกับมึงกูก็เละ และมึงก็เละด้วย” ผมเตือนสติมัน
“ผมจะทำให้เจ้านายเละน้อยลง”
คำว่า ‘เละ’ ในที่นี้หมายถึงทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยแป้งและก็น้ำจาก ‘มนุษย์เล่นสงกรานต์’ ผมไม่เข้าใจว่าสิบสองมันจะทำวิธีไหนแต่มันบอกให้ผมเดินหน้าไปก่อน
ป๊าบ ป๊าบ ป๊าบ
เสียงที่โดนแป้งทาเข้าที่ใบหน้า...ผมยังเดินไปได้ไม่เท่าไหร่ก็โดนหลากหลายมือมาทาแป้งที่หน้าของผมแล้วครับ
หมับ...สิบสองคว้าผมเข้ามาใกล้ตัวด้วยการโอบเอว
คนที่กำลังจะปะแป้งผมเป็นรายต่อไปหยุดชะงัก ทำให้ผมเดินหน้าต่อไปได้อีก
วิธีของมันก็คือโอบเอวผมเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ ทำให้คนที่จะเข้ามาปะแป้งผมได้ลดน้อยลงไปได้ครึ่งต่อครึ่ง!
มันคือความมหัศจรรย์แฟนตาซี...แต่ว่า...ผมไม่ค่อยได้ใกล้ชิดมันต่อหน้าคนมากมายมหาศาลแบบนี้มาก่อน และก็ที่สำคัญผมยอมให้มันโอบเอวต่อหน้าสาธารณชนได้ไม่เกินหนึ่งนาที
แต่นี่ปาเข้าไปห้านาทีแล้ว...
มีคนเข้ามาขอปะแป้งผมอยู่เรื่อยๆ สิบสองมันก็จะพยายามดัวตัวผมไปข้างหน้า ไม่ก็ปัดมือคนแปลกหน้าเบาๆ ออกไปได้แบบไม่เสียมารยาท ผมหันไปมองหน้ามันที่อยู่สูงกว่าผม มันก็โดนเหมือนกัน แต่ส่วนใหญ่จะเป็นสาวๆ มากกว่าที่ต้องการที่จะปะแป้งมัน
มันทำตาหยีและก็ยิ้มตอนที่โดนปะแป้ง แต่มือของมันก็ยังอยู่ที่เอวของผมเหมือนเดิมแถมยังแน่นมากกว่าเดิมอีกต่างหาก
ไม่เคยมีใครมาปกป้องผมตอนที่ผมเล่นสงกรานต์แบบนี้เลย...ในช่วงวัยรุ่นที่ผมกับเพื่อนเคยเฟี้ยวพากันไปสีลม ส่วนใหญ่เพื่อนผมมันจะโดนรุมและก็เป็นผมที่ไม่ค่อยได้โดน แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน...คนแม่งรุมผมเยอะขึ้นมากกว่าทุกครั้งในชีิวิต ทั้งๆ ที่มีสิบสองมาเป็นยันต์ป้องกันตัวเองแล้วก็ยังถือว่าเยอะเป็นประวัติการที่น่าจะถูกบันทึกลง ‘เกล้า เวิร์ล เร็คคอร์ดส์’
“รีบๆ เดินผ่านไปเลย”
มันร้องเมื่อเห็นคนตรงหน้าเป็นกลุ่มชายฉกรรจ์ที่ตัวสูงพอๆ กับมันหลายคน
ผมทำตามที่มันพูด มือของมันจับที่เอวของผมแน่น แต่แล้ว...เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็บังเกิดขึ้น
เชี่ยสิบสองถูกกระเทยดึง!!!!!
ผมกับมันถูกจับแยกกันโดยอัตโนมัติโดยที่ผมยังยืนอ้าปากค้างอยู่แบบนั้น สิบสองแสดงสีหน้าขอความช่วยเหลือทันที ผมหันซ้ายหันขวาอย่างลังเลว่าควรจะทำยังไงดี(กูเองก็กลัว...) และในที่สุดผมก็ตัดสินใจได้ภายในสิบวินาที(ช้ากว่านี้สิบสองอาจจะเป็นหมันได้เพราะถูกบีบไข่...)
“ขอโทษนะครับ ขอโทษนะครับ” ผมพูดยิ้มๆ กับกระเทยกลุ่มนั้น “แฟนผมครับ แฟนผม”
ได้ผล...สาวๆ(ประเภทสอง)ทั้งหลายกล่าวขอโทษและก็บ่นเสียดายๆ กันยกใหญ่ บางคนก็ถือโอกาสปะแป้งผมอีกคนเพื่อเป็นการตบท้าย
หลังจากนั้นสิบสองก็ทำหน้ามึนไปเลย...มันโอบเอวของผมอีกครั้งแต่คราวนี้ผมรีบพามันเดินไปข้างหน้าให้เร็วที่สุด แม้ว่าตัวเองก็ถูกผู้ชายกลุ่มที่สิบสองมันเกรงๆ รุมปะแป้งเหมือนกัน
แม่ง...นึกว่าตัวเองอยู่ในสงครามโลกครั้งที่สาม
กว่าจะมาถึงเซเว่นได้...ผมบอกเลยว่าผมเหนื่อยมาก ผมเห็นหน้าพ่อกับแม่แล้วผมรู้สึกว่าผมเห็นทางสว่างในชีวิตของตัวเอง สิบสองนั่งลงบนฟุตบาทหน้าเซเว่นทันทีในขณะที่ผมเดินไปหาพ่อกับแม่ที่ดีใจมากเมื่อลูกชายของตัวเองมารับ...
ผมมองไปที่แผ่นหลังของสิบสองที่ดูเปียกและก็เหนื่อยล้ามากมายมหาศาล มันเล่นน้ำตลอดทั้งบ่ายแบบไม่ได้พัก อีกทั้งยังเพิ่งเจอเหตุการณ์ที่น่าสยดสยองเมื่อสักครู่อีกต่างหาก พลังงานของมันคงหมดไปแล้วล่ะ
ปิ๊ง...ไอเดียบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว
สักพักหนึ่ง ไอ้หนึ่ง ไอ้สิบสาม ไอ้สิบสี่ และก็ไอ้สิบห้าก็มาปรากฏตัวที่หน้าเซเว่นเนื่องจากถูกผมโทรตาม
“พาพ่อกับแม่กูไปเล่นน้ำ” ผมสั่งลูกน้อง “และห้ามให้พ่อกับแม่กูมีอันตรายเด็ดขาด ไม่งั้นกูจะเด็ดหัวพวกมึง”
ตอนที่ผมรอสี่คนนี้ ผมก็พยายามหว่านล้อมพ่อกับแม่ต่างๆ นานาว่าให้กลับบ้านไปเถอะ สงกรานต์ที่นี่ไม่สนุกหรอก อีกอย่างผมก็บอกว่าผมเหนื่อยอยากไปพักแล้ว พ่อกับแม่ก็บอกว่าลูกไปพักเลย พ่อกับแม่จะเล่นน้ำต่อเอง ผมนี่ปวดกบาลเลยครับ
ทำอะไรไม่ได้นอกจากสั่งให้ลูกน้องที่แข็งแรงๆ ทั้งสี่คนมารับพ่อแม่ไปยังซุ้มหน้าร้านเพื่อเล่นน้ำสงกรานต์อย่างที่ใจท่านปรารถนา ส่วนผมน่ะเหรอ...
หนีน่ะสิครับ!
ไม่เอาอีกแล้ว การกลับไปอีกครั้งก็เหมือนกับการเอาชีวิตไปทิ้ง...ผมโดนรุมทึ้งหลายต่อหลายครั้งทั้งๆ ที่สิบสองมันก็แสดงความเป็นเจ้าของขนาดนั้นยังใช้ไม่ได้ผลกับพวกหลังๆ เพราะงั้น...ผมขอหนี!
และเหตุผลหลักๆ ก็คือแฟนผม...ไอ้สิบสองเนี่ยมันเหนื่อยมากแล้ว(ไม่รู้เหนื่อยจากการเล่นมาทั้งวันหรือเหนื่อยจากกลุ่มกระเทยเมื่อสักครู่) ผมจึงขอกลับไปดูแลแฟนของผม โดยที่ทิ้งพ่อกับแม่ที่อยากเล่นน้ำมากๆ โดยที่ไม่ต้องมีผมก็ได้อยู่กับลูกน้องที่แข็งแรงและก็ไว้ใจได้สี่คน(ไอ้ลูกเนรคุณ!...เอ๊ะ มีใครร้องใส่ผมรึเปล่าครับ)
[ มีต่อนะคะ ]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
