ตอนที่ 15
คบกันวันแรก
ผมยืนส่องกระจกขณะที่กำลังแต่งตัวอยู่
หน้าอย่างนี้มีแฟนแล้วเหรอ...
แม้ว่าผมจะทำเป็นว่าผมไม่รู้สึกอะไรแต่มันก็เขินแบบแปลกๆ อยู่นะครับ ดอกไม้สองดอกที่เสียบแจกันอยู่ข้างเตียงตอนนี้กำลังเหี่ยวเฉาได้ที่เลยทีเดียว แต่เวลาผมมองมันผมกลับรู้สึกว่ามันมีชีวิตชีวามากกว่าปกติ เหมือนมันไม่ได้เหี่ยวเฉา ไม่ได้กำลังจะตายลงไปอย่างช้าๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามาเลยครับป้าสี่” ผมคิดว่าป้าสี่คงเอาเสื้อผ้าที่รีดเสร็จแล้วมาให้ แต่เปล่าเลยครับ คนที่ถือชุดสะอาดใหม่เอี่ยมและก็รีดเรียบร้อยไม่ใช่ป้าสี่ แต่เป็นสิบสอง
มันมาแต่เช้า อีกทั้งยังดูสดใสเหมือนไม่ได้ผ่านสมรภูมิการอดหลับอดนอนซ้อมรับปริญญาด้วย
ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่ามันหล่อขึ้น...
“ขอบใจ” ผมขัดๆ เขินๆ แย่งเสื้อผ้าในมือของมันเอาไปห้อยไว้ในตู้ของตัวเอง “ทำไมมึงมาแต่เช้า...”
“คิดถึง”
เสื้อที่เพิ่งจะถูกห้อยเกือบจะร่วงลงไปกองกับพื้นเพราะคำพูดนั้น
“เชี่ย” ผมบ่นเบาๆ
“สบายใจจัง ได้พูดอะไรที่มันตรงกับใจแล้วมันดีฉิบเป๋ง” สิบสองทิ้งตัวนอนลงบนเตียงของผมอย่างสุขกายสบายใจ ผมอดส่ายหน้าใส่มันไม่ได้ “เจ้านายไม่คิดถึงผมเหรอ”
คนอย่างผมน่ะเหรอจะตอบมัน ผมรีบหยิบชุดที่ร่วงลงไปกองกับพื้นโดยมีไอ้สิบสองที่วิ่งลงมาจากเตียงเพื่อช่วยผม
“วันนี้แต่งตัวเนี้ยบจังเลยเนอะ” สิบสองพึมพำ
ผมก้มลงมองดูชุดตัวเอง ชุดเนี้ยบขึ้นจริงๆ อย่างที่อีกฝ่ายมันพูดนั่นแหละ ผมไม่อยากยอมรับเลยว่าวันนี้ผมพิถีพิถันในการแต่งตัวมากขึ้น
ไม่จริงสักหน่อย!
“เพราะรู้ว่าจะเจอคนอย่างผมแน่เลย”
“ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน” ผมพูด ขณะเรียงชุดกลับเข้าตู้
“เอามาจากบ้าน” มันลอยหน้าลอยตาตอบ ผมทำหน้าถมึงทึงใส่มัน “วันนี้อยากไปไหนหรือเปล่าครับ ร้านก็ยังไม่เปิดด้วย”
“ไม่อยากไปไหนอ่ะ อยากทำงานอยู่บ้าน”
“มีอะไรให้ทำเหรอ”
“บัญชีรายรับรายจ่ายของร้าน”
“อ๋อ...”
“กลับไปนอนพักผ่อนอยู่บ้านไป ที่นี่ไม่มีอะไรให้มึงทำหรอก”
“มาเฝ้าแฟนไม่ได้เหรอ” สิบสองพูดยิ้มๆ “นั่นแหละงานอีกอย่างของผม”
“เชี่ยสิบสอง” ผมพูดเสียงเข้มขึ้น “พนักงานในร้านจะรู้ไม่ได้นะว่ามึงกับกูคบกันน่ะ”
“ผมก็ยังไม่บอกใครนี่ครับ” สิบสองเกาะแขนผม “นะๆๆ ให้ผมอยู่กับเจ้านายเถอะนะ ผมจะไม่ดื้อไม่ซนไม่หายใจเลย ถ้าเจ้านายสั่ง”
“เดี๋ยวก่อนนะมึง...”
“ว่าไงครับ”
“เออ อยากอยู่ก็อยู่”
“เย้”
ที่ผ่านมาผมเคยมีแฟนรุ่นน้องมาบ้าง ก็เข้าใจแหละว่ามันจะต้องรู้สึกแบบนี้ สิบสองเหมือนมันยังเด็กแต่ก็ใช่ว่ามันจะเป็นสิ่งที่เลวร้ายอะไร
ห้องทำงานของผม
ผมเช็คนั่นเช็คนี่ในแฟ้มไปเรื่อย ในขณะที่สิบสองนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของผม ที่ประจำของมันที่มีเรื่องจะพูดกับผมทีไรก็เป็นอันต้องมานั่งที่ตรงนั้นทุกครั้งไป นอกจากสิบสองมันจะเอาแต่จ้องมองผมแล้ว มันยังไม่ทำอะไรอย่างอื่นอีกด้วยนอกจากจ้องมองผม!
กูไม่เป็นการเป็นงานเลยเนี่ย
“หน้ากูมีอะไร จ้องอยู่ได้” ผมยกแฟ้มในมือขึ้นสูงขึ้นเพื่อปิดหน้าตัวเอง
“ไม่มีอะไรครับ...มีแต่ความน่ารัก”
“หยอดตลอด”
“ก็มันจริงนี่” สิบสองพูดไปเรื่อย
“มึงจะจ้องกูอยู่แบบนั้นตลอดทั้งวันเลยใช่มั้ย”
“ถ้าเจ้านายอนุญาตผมก็ทำครับ”
“ไปทำอะไรอย่างอื่นบ้างก็ได้ รีดผ้า กวาดบ้าน ถูบ้าน กรอกน้ำ อะไรก็ได้”
“โห สั่งงานผมเหมือนแม่บ้านสั่งงานพ่อบ้านเลย”
“ไม่ใช่แบบนั้น!”
“โอเค ไม่จ้องก็ไม่จ้อง” สิบสองยอมแพ้ เดินไปหยิบขวดโหลเปิดใจของผมกับมันที่มันซื้อมาเอง “ผมรู้แล้วล่ะว่าผมจะทำอะไร คิคิ”
มันออกเสียงว่าคิคิ จริงๆ ครับ...เฮ้อ เด็กคนนี้นี่
ในเมื่อผมแก้ปัญหาเรื่องสิบสองชอบจ้องผมเวลาทำงานแล้ว ผมก็หันไปสนใจงานที่อยู่ตรงหน้าต่อ สิบสองมันยกขวดโหลไปวางไว้ที่โต๊ะมุมห้อง และมันก็นั่งอยู่ตรงนั้นทั้งวัน จากนั้นก็เอาแต่เขียนกระดาษเอามาม้วนลงไปในขวดเรื่อยๆ จนเกือบเต็มขวด
มันมีอะไรจะบอกผมเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ
“อย่ามาสั่งห้ามอะไรอีกนะ ผมไม่ได้กวนอะไรเจ้านายสักหน่อย”
ก็ดี อยู่สงบเสงี่ยมแบบนั้นก็ดี ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย...
ผมนั่งทำงานไปเรื่อยๆ จนกระทั่งประตูห้องทำงานถูกเคาะ คนที่มาเยือนก็คือไอ้ทิต จากที่เขียนๆ อยู่สิบสองถึงกับวางปากกาและก็ยืนขึ้นเลยทีเดียว
“มึงอยู่กับลูกน้องเหรอ” ทิตมองสิบสองอย่างงงๆ
“อืม มีอะไรหรือเปล่า”
“จะชวนไปซื้อของน่ะสิ ไม่มีเพื่อนไป”
“ไอ้สาด โทรมาชวนก็ได้” ผมพูด หางตาของผมมองไปเห็นสิบสองที่ทำหน้าบึ้งตึงใส่ผม มันต้องคิดไม่ดีเรื่องผมกับไอ้ทิตอีกแน่ๆ
“มึงว่างมั้ยล่ะ”
“ก็...” ผมมองดูบัญชีที่อยู่ตรงหน้า ทุกอย่างถูกเคลียร์ไปแล้วมากกว่า 80% ผลประกอบการของร้านผมถือว่ามีกำไรอยู่ในระดับที่น่าพอใจ ยิ่งตั้งแต่สิบสองมาทำงานที่ร้านกราฟรายรับของร้านผมก็พุ่งขึ้นสูงอย่างต่อเนื่อง
ต้นเหตุที่ทำให้ร้านได้กำไรสูงไม่รู้ตัวอะไรเลย เอาแต่จ้องหน้าไอ้ทิตเขม็งอย่างไม่ชอบใจ
“กู...” ผมลังเลว่าจะเอายังไงดี ผมพอจะรู้นิสัยของสิบสองว่่ามันจะเป็นยังไงถ้าหากว่าผมตอบตกลงไปกับไอ้ทิต
‘ทำไมเจ้านายทำแบบนี้ วันนี้เป็นวันแรกที่เราคบกันนะครับ เจ้านายต้องอยู่กับผมตลอดสิ ไม่ใช่ไปอยู่กับไอ้อาทิตย์อัสดงนั่น’
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นคำพูดที่ผมนึกเอาเอง แต่เสียงของสิบสองในความคิดของผมดูจริงมากเสียจนนึกว่ามันกำลังจะพูดออกมาด้วยซ้ำ
ขอโทษนะเว้ยทิต...กูไม่อยากมีปัญหา
“กูไม่ว่างว่ะ” ผมพูด “ขอโทษด้วยนะเพื่อน”
“นานๆ ทีกูอุตส่าห์ว่างนะเว้ย มึงไม่ว่างให้กูหน่อยเหรอ”
“มีอะไรต้องเคลียร์เยอะเลยว่ะ” ผมให้เพื่อนดูปริมาณแฟ้ม หางตาแอบเหลือบเห็นสิบสองมีรอยยิ้มพึงพอใจ...มึงจะมีอำนาจในใจกูมากเกินไปแล้วไอ้เด็กบ้า “ขอโทษนะไว้โอกาสหน้า”
“ผมไปส่งเองครับคุณอาทิตย์อัสดง”
ไอ้ทิตเหลือบไปมองสิบสองอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“โอ๊ะ ไม่สิ คุณอาทิตย์”
ไอ้ทิตถูกพาตัวออกไปจากห้องผมด้วยท่าทีงงงัน ลับหลังเพื่อนผมไอ้สิบสองส่งสัญลักษณ์รูปหัวใจมาให้ผมตั้งหลายอัน ไอ้ที่เอานิ้วหัวแม่โป้งกับนิ้วชี้มาไขว้กันน่ะครับ ท่าทางความประพฤติของผมจะถูกอกถูกใจมันเอามากๆ
ไม่รู้เลยใช่มั้ยว่ากูอาจจะถูกเพื่อนตัดออกจากกองมรดก(?)
วันนี้ผมขอเป็นเพื่อนที่แย่แต่เป็นแฟนที่ดีก็แล้วกันครับ เพราะไอ้ทิตแม่งไม่ยอมโทรมานัดก่อนนี่หว่า...
ความวุ่นวายของการคบกันวันแรกยังไม่จบเท่านั้น และนั่นก็แค่เพิ่งเริ่มต้น
ทันทีที่เปิดร้าน สาวเชียร์เบียร์ที่เป็นทั้งกิ๊กเก่าและก็ไม่ได้เป็นกิ๊กเก่าของไอ้สิบสองก็เข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังสิบสองเหมือนมันเป็นดารา ผมพยายามทำตัวปกติด้วยการไปคุยงานกับสอง สั่งงานไอ้แปด คุมความประพฤติไอ้หนึ่ง แต่ไม่ว่าจะยังไงผมก็ไม่ปกติว่ะ
มึงตอบแทนกูที่เพิ่งปฏิเสธเพื่อนไปเพราะมึงด้วยการไปยืนอยู่ท่ามกลางสาวๆ เหรอวะสัด...
“ขอตัวนะ ขอตัวนะใบหม่อน”
สิบสองพูดกับผู้หญิงและก็พยายามแทรกตัวออกมาจากหุ่นอันเซ็กซี่ของสาวเชียร์เบียร์ทั้ง 3 คน มันเดินมาหาผม ทำหน้าสำนึกผิดอย่างรุนแรง
“ไม่ใช่อย่างที่เจ้านายเห็นนะครับ”
“กูไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”
“เหรอ แต่ไม่ยอมมองหน้าผมเนี่ยนะ”
“กูไม่เห็น!”
หมับ สิบสองคว้ามือของผมเอาไว้แล้วก็จับมาบีบ “ไอ้บ้า อะไรของมึงเนี่ย เดี๋ยวมีคนเห็น”
“หายงอนผมก่อนสิ”
“กูงอนอะไร” ผมต้องเงยหน้าขึ้นจ้องหน้ามัน แต่เมื่อเห็นใบหน้าหล่อๆ ก้มหน้ามามองผมแล้วผมก็รู้สึกใจอ่อนยวบ
แพ้อีกตามเคย...
“ปล่อยกูเลย” ผมพูดเสียงอ่อย
“หายงอนยัง”
“...”
“มันไม่มีอะไร เขาเข้ามาคุยด้วย ส่วนใหญ่ถามเรื่องงาน”
“...”
“จริงๆ นะครับ”
มันยังไม่ยอมปล่อยมือผม ผมก็เลยต้องพยักหน้าเออออห่อหมกไปกับมันก่อน ทันทีที่สิบสองยอมปล่อยมือ ผมก็เห็นแก๊งเพื่อนไอ้สิบสองยืนมองพวกเราอยู่ และที่สำคัญพวกมันยืนเรียงกันเป็นตับพลางจ้องมองราวกับว่ามีความสนุกสนานอย่างไรชอบกล
“มองทำเหี้ยอะไร ไปทำงาน!”
สิ้นเสียงของผม พวกนั้นก็แยกกันเหมือนนกกระจอกแตกรัง แต่ก็ไม่วายส่งสายตามาล้อเลียนผมกับสิบสองอยู่เป็นระยะๆ
นอกจากมันจะเป็นเพชรของร้านแล้วผมคงต้องตั้งฉายาให้มันอีกอันหนึ่งนั่นก็คือ ‘ขวัญใจสาวเชียร์เบียร์’
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมเคยคบกับผู้หญิงหลายคนและก็ไม่เคยหึงหวงอะไรพวกเธอเลยแม้แต่น้อย อาจจะเป็นเพราะตอนนั้นผมยังเด็กและผมก็คิดเสมอว่าเลิกกับคนนี้เดี๋ยวก็ไปเจอคนใหม่ เพราะฉะนั้นเวลาที่ผมคบใครผมมักจะให้ระยะห่างระหว่างเธอกับผมเสมอ แต่พอมาคบกับไอ้สิบสอง ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด
ทั้งๆ ที่คบกันวันแรก แต่ผมก็หวาดระแวงกลัวมันจะหลอกผม กลัวมันจะทำในสิ่งที่มันเคยทำนั่นก็คือกิ๊กคนนั้นที คนโน้นทีไปเรื่อย
ให้ตายเถอะเกล้า...ดึงสติและก็ตั้งใจทำงานได้แล้ว แค่มีแฟนเป็นผู้ชายและก็อายุน้อยกว่าจะอะไรกันนักกันหนา อย่าเปลี่ยนไลฟ์สไตล์ อย่าเปลี่ยนความคิดสิ...
“เกล้า หวัดดี”
เสียงหวานๆ ดังขึ้นข้างตัวผมจนผมสะดุ้ง คนที่เข้ามาแบบไม่ให้ผมตั้งตัวนั่นก็คือ ‘แตงไทย’ จำคนที่ลูกสาวของเพื่อนแม่ผมและคนที่แม่ผมพยายามจับคู่ให้มั้ยครับ คนนั้นนั่นแหละ
ความวุ่นวายครั้งที่สามของวัน...มาในชุดเดรสสีขาวสวยหยาดเยิ้ม แต่ผมกลับรู้สึกกังวลแปลกๆ ที่เธอมายืนอยู่ตรงนี้และได้มองเธอใกล้ๆ แบบนี้
รังสีอำมหิตจากสิบสองลอยมาจากเวทีที่มันเพิ่งจะขึ้นไปร้อง
“ว่าไงแตงไทย”
“แวะมาทานข้าวกับคุณแม่น่ะ”
เหยดเข้...พกแม่มาด้วยเหรอ ผมทำตาเหลือกใส่คุณน้าที่ยืนอยู่ด้านหลังแตงไทย คุณน้าติรณา เธอเป็นเพื่อนของแม่ผมและเธอก็ดูดีใจที่ได้เจอผม
“สวัสดีครับคุณน้า”
“ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากเลยนะ ไม่ได้เจอตั้งนาน ว่าอย่างนั้นมั้ยแตงไทย” น้าติ (ขอเรียกสั้นๆ) พูดกับผมด้วยน้ำเสียงของหญิงวัยกลางคนที่ใจดี หากอยากรู้ว่าน้าติมีใบหน้าเป็นอย่างไร ให้นึกถึงคุณหญิงคุณนายตามละครที่ชอบตีกระบังผมใหญ่ๆ เลยนะครับ น้าติเป็นอย่างนั้นเป๊ะๆ เลย...
แม่ผมก็เช่นกัน...
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นแม่ใครที่สวย สาว เป๊ะเท่าแม่ไอ้สิบสองอีกแล้วล่ะ (จู่ๆ ก็นึกถึงคุณแม่คนสวยของสิบสองขึ้นมา)
“เห็นแตงไทยเล่าให้ฟังว่าอาหารร้านเกล้าอร่อยมาก น้าก็เลยลองแวะมาทานดู”
“ขอบคุณครับ เอ่อ เชิญด้านนี้เลยครับ”
ผมตะกุกตะกักทำตัวไม่ค่อยจะถูก ระหว่างที่ผายมือต้อนรับแตงไทยกับแม่ของเธอผมก็สบตาลูกน้องไปด้วย ไอ้พวกที่เป็นเพื่อนไอ้สิบสองมองผมด้วยสายตาวิตกกังวล ส่วนพวกที่ไม่ใช่เพื่อนไอ้สิบสองต่างก็มองด้วยสายตาตื่นเต้นเอามากๆ
ส่วนผมนั้นรู้สึกปวดหัว...รู้สึกเหมือนต้องรับมือแตงไทยกับคุณแม่ของเธอไม่พอ ยังจะต้องรับมือกับสายตาของไอ้สิบสองที่คอยมองมาอยู่เรื่อยๆ
เอาล่ะ ตั้งสติ ผมเป็นผู้ใหญ่และอีกไม่นานก็จะอายุ 30 (มันก็ยังอีกหลายปีอยู่นะ...เอ่อ...ช่างเถอะ) สิบสองไม่จำเป็นต้องหึงและก็หวงผมทุกวินาที ผมเองก็เช่นกัน แม้ว่าเมื่อตะกี้ผมจะแสดงออกมากไปหน่อยว่าเคืองที่เห็นสิบสองมีสาวเชียร์เบียร์รุมล้อม จะไม่ให้เคืองได้ไงล่ะครับ พวกเธอมีทุกอย่างที่ผมไม่มี ทั้งเนื้อ นม และก็...ก้น อีกอย่างหนึ่งดูเหมือนบริษัทเครื่องดื่มจะคัดแต่สาวสวยเกรดเอมายังร้านผมด้วย คนมีประวัติยาวเป็นหางว่าวอย่างไอ้สิบสองจะไม่ให้ผมกังวลได้ยังไง
แต่มันบอกผมเองว่ามันจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่เพื่อผม...บางทีช่วงเวลานี้อาจจะเป็นช่วงเวลาแห่งการทดสอบ
ผมควรปล่อยวาง ปล่อยให้มันเป็นไปตามครรลองที่ควรเป็น ไม่ใช่เอะอะหึง เอะอะหวง เอะอะโวยวาย ต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่ได้มีแฟนมานานแล้วน่ะ
อีกอย่างหนึ่งที่ผ่านมาแฟนผมก็ไม่มีใครหล่อขั้นเทพแบบนี้ด้วย...
เมื่อเห็นว่าแตงไทยกับคุณน้าติรณานั่งที่เรียบร้อยแล้ว ผมก็เป็นคนเอาเมนูไปให้พวกเธอด้วยตัวเอง พร้อมๆ กับยืนรอรับออเดอร์ด้วยตัวเองตามประสาเจ้าของร้านที่มาต้อนรับคนรู้จักมักจี่...
“ก็คนมันขี้หึง...นิดหนึ่งก็คิดไกล *”
(เพลงหึง : D2B)
ผมสะดุ้งจนแตงไทยกับคุณน้าถึงกับหันมามองผม
“แค่กๆ ขอโทษครับ ผมเทสต์ไมค์ดูเฉยๆ”
มันส่งยิ้มให้ลูกค้าและก็ขยิบตาหนึ่งทีให้ผม แม่งกวนตีนมาก กวนตีนตั้งแต่เจอกันยันวันที่เป็นแฟนกัน...
...แต่ผมเจือกจะหลุดยิ้มออกมานี่แหละ
“เกล้า มีอะไรหรือเปล่า” แตงไทยถามเมื่อเห็นท่าทางของผมแปลกๆ
“เปล่าน่ะ รับอะไรดี” ผมส่งยิ้มให้เพื่อนในวัยเด็ก
21.17 น.
ท่าทางวันนี้แตงไทยกับคุณแม่ของเธอกะจะมาชิลแบบไม่แคร์คุณพ่อที่รอที่บ้าน ตั้งแต่สั่งอาหารมาเธอกับแม่ก็นั่งยาวไปเรื่อยพร้อมกับสั่งไวน์ราคาแพงจากร้านของผมอีกด้วย ผมไปนั่งกับพวกเธอจนต้องขอตัวออกมาเนื่องจากต้องดูอะไรในร้าน อีกอย่างหนึ่งตอนที่ผมนั่งอยู่ผมชักจะสงสัยว่าน้าติเธอพยายามจับคู่ผมให้ลูกสาวของเธอ หรือจับคู่ผมให้เธอกันแน่
‘เกล้านี่หน้าตาดีเนอะ หน้าตาดีกว่าตอนเด็กๆ มากเลย’
‘ขอบคุณครับคุณน้า’
‘ได้ข่าวจบเกียรติฯ 2 ด้วยนี่ แต่ดันมาเปิดร้านซะอย่างนั้น’
‘ผมเอาความรู้ที่มีมาตกแต่งร้านน่ะครับคุณน้า’
‘ว้าว อะเมซิ่งมาก น้านับถือเกล้ามากเลยนะรู้มั้ย’
‘แหะ ขอบคุณครับคุณน้า’
‘ว่าแต่มีคนรู้ใจหรือยังล่ะเรา’
‘เอ่อ...’
ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมมองหน้าแตงไทย สาวเจ้าก้มหน้าลงอย่างขวยเขิน ผมไม่ค่อยเข้าใจในกริยาอาการนั้นเท่าไหร่
‘ผมมีคนที่คุยด้วยแล้วล่ะครับ’
นี่คือการปฏิเสธที่ละมุมละม่อมที่สุดเท่าที่ผมจะคิดได้แล้วนะ ผมเป็นพวกซื่อสัตย์ครับ ยิ่งถ้าผมมีแฟนผมก็จะมีแค่คนๆ นั้นคนเดียว ถึงแม้ว่าแฟนหมาดๆ ของผมจะเป็นผู้ชายทั้งแท่งก็ตาม
ตอนนั้นแตงไทยหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย ส่วนน้าติเองก็รู้สึกว่าบรรยากาศนั้นชวนอึดอัด ผมก็เลยลุกขึ้นมาจากโต๊ะและก็ขอตัวออกไปจัดการทุกอย่างในร้าน
อย่างน้อยผมก็เคลียร์เรื่องแตงไทยไปได้...ถ้าผมไม่เคลียร์ล่ะก็...แม่ต้องส่งแตงไทยมาหาผมไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ
เชี่ย....
แม่กู...
ผมลืมนึกไปเลย
ผม ลืม นึก ไป เลย!
ผมคบกับสิบสองเพราะซื่อสัตย์กับความชอบของตัวเอง มัวแต่คิดเรื่องที่ว่าตัวเองชอบมันและก็มัวแต่กังวลเรื่องที่มันจะมีผู้หญิงคนอื่น จนลืมนึกไปว่าแม่กับพ่อของผมนั้นอยากอุ้มหลานมากแค่ไหน ลืมนึกไปว่าผมเองก็มีอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่หนักหนารออยู่
ผมทำหน้าเสียเมื่อนึกขึ้นได้ เป็นเวลาเดียวกันกับที่สิบสองเดินเข้ามาใกล้ผมพอดี
“เจ้านายเป็นอะไร...” น้ำเสียงของอีกฝ่ายดูอ่อนโยนจนผมรู้สึกได้
ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้านักร้องของร้านของผม พนักงานของร้านผม และก็แฟนของผม มันใส่เสื้อยืดเบอร์ 12 ที่ดูเหมือนเป็นเสื้อยืดสีดำสกรีนตัวเลขสีทองธรรมดา แต่นั่นก็ไม่สามารถทำให้ความหล่อของมันลดลงไปได้เลย
“แม่กู...” ผมพึมพำ
“หา...”
“มาคุยกันที่ห้องทำงาน”
สิบสองตามหลังผมมา เมื่อมันเข้ามาในห้องผมก็ปิดประตูห้องทำงานของผมและก็ล็อคกลอนเอาไว้
“มีอะไรเหรอ หรือว่าได้ฤกษ์แต่งงานกับคุณแตงไทยแล้ว”
“บ้าเหรอ...” ผมกัดเล็บเครียดๆ “กูลืมนึกไปเรื่องแม่กู”
“หือ”
“แม่กูอยากมีหลาน!”
“แล้ว?”
“แต่กูกำลังคบกับมึงอยู่นะ”
สิบสองมองหน้าผมพลางใช้ความคิด
“จะไปยากอะไรล่ะครับ เราก็มาทำลูกให้คุณแม่”
ผมใช้มือดันใบหน้าที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ ของสิบสอง
“หน้าตากูเหมือนล้อเล่นเหรอ นี่กูกำลังจริงจังนะ”
“เฮ้”
“มึงไม่เครียดเรื่องนี้เลยเหรอ มันอาจจะ...”
“เฮ้...”
“...ทำให้กูเลิกกับมึง”
“พอ” สิบสองดึงตัวผมเข้าไปใกล้พลางกอดผมเอาไว้ ผมตกใจที่มันทำแบบนั้นกับผม เพราะปกติมันกอดผมซะที่ไหนกันล่ะ (ลองมันกอดดูสิ) “ใจร่มๆ ทุกปัญหามีทางแก้”
สิบสองที่มีร่างผู้ใหญ่มาสิง...ได้กลับมาหาผมอีกครั้ง
ไอ้ร่างผู้ใหญ่ของสิบสองเนี่ยมันมักจะมาทุกครั้งยามที่ผมโวยวายเป็นเด็กๆ ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่ได้เด็กแล้ว...
“ทำไมต้องคิดไปก่อน ทั้งๆ ที่มันยังไม่มีอะไรเลย”
“กูกังวล”
“ผมดีใจ”
“ทำไมต้องดีใจในยามที่กูกังวล”
“เจ้านายกำลังแสดงออกว่าเจ้านายกำลังจะจริงจังกับผม...”
“...”
“นี่คิดถึงเรื่องแม่ของเจ้านายด้วย อีกอย่างหนึ่ง...”
“อะไร”
“เจ้านายดูไม่อยากเลิกกับผม”
“ไอ้บ้าเอ๊ย” ผมดันตัวมันออกเพราะกลัวคนอื่นมาเห็น สองมักจะเข้ามาเคาะประตูห้องทำงานผมอยู่บ่อยๆ
“นี่แค่วันแรกก็รักผมมากแล้วเหรอ”
“มึงไปเอาความมั่นใจมาจาก...”
“...จากบ้านครับ”
ผมพ่นลมใส่อกของมัน สิบสองกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ตอนนั้นผมลืมไปเลยว่าผมแก่กว่ามัน ผมลืมไปเลยว่ามันเป็นลูกน้องที่ผมควรควบคุมดูแล
ผมจำได้แค่ว่า...มันเป็นแฟนของผม
และนี่ก็คือวันแรกของเรา...
“นึกว่าสมหวังแล้วจะเลิกโทรหากู”
“...”
“ฮัลโหล”
“...”
“ไอ้สัดกันต์ ฮัลโหล!”
“หือ”
“ใจลอยอะไรวะ”
“พ่อกับแม่ของเกล้านี่เป็นคนยังไงวะ”
“ใจดีและก็รักลูกชาย”
“อืม...”
“มีอะไรหรือเปล่าวะ”
“มิน่าเกล้าถึงกลัวทำให้พวกเขาผิดหวัง”
“เหยดเข้ นี่คิดเรื่องจะไปเปิดตัวกับพ่อแม่กันแล้วเหรอ”
“มึงจะแปลกใจที่เกล้าเป็นคนคิด กูไม่ได้คิด”
“เฮียแม่งคนจริงว่ะ!”
“กูไม่รักคนล้อเล่นหรอกเว้ย!”
“...”
“เออเต๊บ...เชี่ยฟาร์บอกมึงจิ๊กตังค์มันไปสองพันอ่ะ ยังไงฮะยังไง”
TBC*
วันแรกจัดว่าถนนที่เดินด้วยกันนั้นขรุขระพอสมควร
แต่ก็ถือว่าผ่านไปได้ด้วยดี 5555
มีการเปิดประเด็นคู่ 1412 หรือ 1214 ด้วย (ยังคงจะให้คนอ่านลุ้นต่อไปว่าใครรุก)
ขอบคุณที่ติดตามกันตลอดนะคะ : )
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
