หัวข้อ: { ร้านบาร์สุราลัย } {จบบริบูรณ์}

[labelle]

อะไรจะซวยขนาดนั้น ซ้ำซ้อน สงสารเกล้า

สิบสองแน่มากค่ะ ดูแลเจ้านายดีๆนะ

เอิ่มมม ผู้ชายคนนั้นเป็นไรมากป่าว สิบสองขี่รถเหยียบเลยนะ งานโหดต้องมา

[LadySaiKim]

 

[Tatangth]

สิบสองต้องไฟว้ให้ชนะแล้วแหละ

[cavalli]

 

[omuya]

กลับ มา แล้วววววว คิดถึงมาก

สิบสอง เดี๋ยวนาวต้องโชว์ความเทพอะไรแน่เลย เพื่อปกป้องเกล้า

[Sweettemp]

เกล้าไปทำบุญเหอะ  คราวซวยจริงๆ

ส่วนสิบสองดูมีหลายบุคลิก ทั้งจากการที่อารมณ์ร้อนฟาดกระจกรถแตกก็ดี โต้ตอบอย่างเย็นชาก็ดี(ตอนนั้นรู้สึกเพื่อนเงียบกริบกันหมด) หรือกล้าที่จะเรียกเกล้าแบบห่ามๆก็ดี(หลังเป็นแฟนได้วันเดียว) แถมยังจัดการสั่งงานเพื่อนเป็นระบบโดยไม่มีใครหืออืออะไรสักแอะ ไปๆมาๆ ดูท่าสิบสองคงจะร้ายพอตัว อย่างน้อยคนที่ฟาดผู้หญิงเป็นว่าเล่นแล้วรอดมาถึงปัจจุบันมันต้องมีดีอะไรบ้างแหละ ถึงกล้าที่จะท้าแข่ง ยิ่งมีคุณพ่อจอมกวนกับคุณแม่สวยทันคนด้วยแล้ว เชื้อไม่ทิ้งแถว ชัวร์ (รึเปล่าหว่า?) แล้วไอ้ท่าทีแบ้วๆใสๆ ปอดแหกไปวันๆ คงจะมีให้กับเกล้าคงเดียวมากกว่า ก็คนมันแอบรักมาตั้งนาน ส่วนเพื่อนๆอย่างเต๊ป สิบสาม สิบสี่ และสิบห้า คงเรียกได้ว่าชินตา กับรู้ว่าเวลาไหนเล่นได้ เวลาไหนสิบสองเอาจริง นอกนั้นบุคคลทั่วไปคงเป็นเซอร์วิส มายด์ ไว้บริหารเสน่ห์ หึหึ


ปล.สิบสอง ชั้นอุตส่าห์เชียร์ขนาดนี้แล้ว อย่าแพ้ อย่าป๊อดนะยะ  ชีวิตคุณ 'เจ้านายครับ' อยู่ในกำมือเจ้าแล้ว

[lemonpreaw]

สิบสองสู้ๆนะเว้ย ห้ามแพ้นะ

[hinago]

 

[เก้าแต้ม]

ซวยแล้วซวยอีกพากันซวย

[Dee^daY]

เดิมพัน กันจนได้ ..

[khwanruen]

สิบสอง พระเอกก็คือพระเอกจริงๆ ชนะให้ได้นะ เพื่อเกล้า 

[yowyow]

 

[lion]

สงสารเกล้าอ่ะ ทำไมถึงมาทำร้ายบาร์แบบนี้ !!!!!!!! อย่าไปยอมมันเกล้า จัดการมันไปเลย คิดว่าเป็นมาเฟียแล้วจะทำแบบนี้ได้เหรอ เป็นคนมาทำรถเขาเสียหายก่อนแถมด่าด้วย พอเขาเอาคืนนิดหน่อยก็มาทำร้ายของเขาอีก ต้องจัดการ ไอ้คนเฮงซวยแบบนี้     //พี่โน้ตต้องแอบชอบเกล้าแน่นอนเลย เสน่ห์แรงจังเลยน๊าาา สิบสองสู้ๆ ชนะให้ได้นะ 

[=นีรนาคา=]

ต้องไปทำบุญล้างซวยบ้างแล้วล่ะ
งานเข้าตลอด
เฮ้อออ

[sb_ng]

พระเอกออกโรงงงง พระเอกก็คือพระเอกจริงๆ 5555555
นี่มโนมานานแล้วว่านางต้องมีอะไรมากมายซ่อนอยู่
ได้แต่หวังว่าจะไม่พลิกล็อคพระเอกแพ้ยับเลยนะ 555555 โอ๋ๆๆสู้ๆนะสิบสองงงง
คราวนี้อาจจะได้ใจเพื่อนๆเกล้าด้วย คุณอาทิตย์อัสดงอาจจะยอมรับงี้
คุณเกล้ารีบไปทำบุญเลยยยย

[DraCo_SLa13]

เกล้าเอ๊ยยยยชีวิตนี่นะ หึ่ยแต่แบบโมโหอ่ะ ไอ้หัวแดงจะไม่โดนอะไร้ลยเหรอ

[Honeyhoney]

   อ่านจบแล้วดีดดิ้นเลยค่ะ ฮือ สิบสองทำไมดีกับใจยังงี้ ชอบบบเค้าเป็นเด็กกู

[Chiffon_cake]

ตอนที่ 18
สิบสองคนเก่ง








   “ผมแข่งด้วย”

   เดี๋ยวๆ มึงถามสุขภาพกูหรือยังเนี่ย ผมหันไปหาสิบสองอย่างเอาเรื่อง ในขณะที่ไอ้พี่โน้ต(ถูกปรับสรรพนามให้แย่ลงตามความประพฤติ) ดูเหมือนจะพอใจเล็กๆ ที่มีคนสนใจจะเข้าร่วมการแข่งขันมากขึ้น ก่อนที่จะส่งเสียงถามสิบสอง

   “นัดนี้เดิมพันทั้งเด็กทั้งเงินนะ มึงไหวเหรอ ไอ้หน้าละอ่อน”

   สิบสองมองหน้าผมนิดหน่อย ก่อนจะตอบ “ไหวสิ”

   ผมอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนที่จะกระตุกชายเสื้อของสิบสองอย่างแรง

   “แล้วไหนเด็กมึง” ไอ้พี่โน้ตถาม
   “คนนี้ไง” สิบสองโอบไหล่ผมโชว์ต่อหน้าสาธารณชน

   ทุกคนจ้องเขม็งมาที่เราสองคน ผมไม่กล้าสบตาคนพวกนั้น ในขณะที่สิบสองนั้นแน่วแน่ไร้ความลังเลเกินกว่าที่ผมจะห้ามจะปรามได้

   “หา” ทุกคนส่งเสียงประมาณนี้กันหมด
   “เด็กผมจริงๆ”
   “เดี๋ยวนะ” ไอ้ทิตทำท่าจะเข้ามาแย้ง    
   “คนนี้ไม่ใช่เด็กของคุณอาทิตย์ เขาเป็นเด็กผม หากจะใช้เขาเป็นของเดิมพัน ผมก็ต้องแข่งเพื่อรักษาเขาเอาไว้ ผมพูดถูกต้องไหม” สิบสองพูดเสียงดังฟังชัดต่อไป

   มึงจะมาเอาความถูกต้องอะไรกันตอนนี้ล่ะ เอาชีวิตให้รอดก่อนดีกว่า ให้ตายเถอะ
   เป็นจังหวะเดียวกันกับที่พริตตี้เงินล้านเกรดเอเด็กไอ้ทิตเดินเข้ามาในสนามพอดี ความขาวของสาวคนนี้ไม่ได้ทำให้บริเวณสนามแข่งมีความร้อนระอุน้อยลงเลย

   “มึงต้องลงเงินห้าหมื่นด้วยนะ มึงรู้ใช่ไหม” ไอ้พี่โน้ตยังคงพูดกับสิบสองด้วยท่าทางนึกสนุก
   “ครับ”
   “ไหนเงิน”
   “เดี๋ยวผมโทรบอกแม่”

   สิ้นเสียงของสิบสอง เสียงหัวเราะของพวกไอ้พี่โน้ตก็ดังระงมไปทั่ว ผมคอตกเมื่อได้ยินสิ่งที่ตอกย้ำว่าสิบสองนั้นเด็กกว่าผมมากแค่ไหน และผมไม่ควรดึงเขาเข้ามาสู่เรื่องที่วุ่นวายแบบนี้

   “ขำอะไรกัน ก็เงินอยู่กับแม่” สิบสองชักสีหน้าไม่พอใจ
   “มึงจะมาแข่งกับพวกกูเนี่ย ต้องทำเรื่องขอผู้ปกครองด้วยมั้ย” ฝั่งตรงข้ามยังคงมองว่าเป็นเรื่องตลกต่อไป
   “เอางี้ละกัน” สิบสองหยิบสิ่งที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา เป็นนาฬิกาสีทองยี่ห้อคุ้นตาผม

   เชี่ยยยยยยย โรเล็กซ์!

   สิบสองมันใช้โรเลกซ์ด้วยเหรอ ไปเอามาจากไหนวะ ราคาเรือนนี้ไม่ต่ำกว่าหกหลักแน่ๆ  ผมส่งสายตาไปที่มันอย่างมีคำถาม ปกติเห็นมันไม่ค่อยใส่นาฬิกาสีทองเท่าไหร่น่ะครับ เท่าที่ผ่านๆ ตาก็มีจีช็อคสีดำ สีฟ้าน้ำทะเลบ้าง

   “แม่ซื้อให้ ไม่ใช่แม่ยกที่ไหนมาเปย์หรอกนะ” สิบสองพึมพำกับผม ราวกับกลัวว่าผมจะคิดอะไรในแง่ร้าย ก่อนที่จะส่งนาฬิกานั่นไปให้ไอ้พี่โน้ต

   “ไม่เบานี่หว่า แสดงว่าห้าหมื่นคงจิ๊บๆ สำหรับมึง”

   สิบสองยักไหล่

   “ผู้ชนะจะได้ของรางวัลจากผู้เข้าแข่งขันอีกสองคน” ไอ้พี่โน้ตประกาศกร้าว “ทั้งเงิน และก็เด็ก”

   “เกล้า” ไอ้ทิตส่งเสียงซีเรียสๆ ใส่ผม ผมไม่รู้จะตอบมันว่ายังไง จึงได้แต่ส่งความเงียบกลับคืนไปให้มัน

   “รถมึงล่ะ ไอ้โรเล็กซ์” ไอ้พี่โน้ตหันมาถาม

   “รออีกสิบห้านาที ไลน์ไปบอกเพื่อนให้เอารถมาให้แล้ว”

   “งั้นพวกกูรอ”

   ในที่สุดพวกไอ้พี่โน้ตทั้งหลายก็เดินจากไป ไอ้ทิตไม่ได้แยแสน้องพริตตี้คนนั้นเลย มันเดินเข้ามาหาไอ้สิบสองด้วยท่าทีที่เอาเรื่อง ใบหน้าของมันฉุนเฉียวจนกลายเป็นสีแดงก่ำ

   “คิิดจะทำอะไร” อาทิตย์ที่สูงน้อยกว่าสิบสอง กล้าพูดกับสิบสองด้วยสีหน้าเอาเรื่อง อีกนิดหนึ่งมันคงต่อยหน้าสิบสองแล้วครับ ท่าทางของมันโกรธมาก ผมรีบเข้าไปใกล้ๆเพราะกลัวจะเกิดการต่อยกันเกิดขึ้น เพื่อนของผมคนอื่นก็เริ่มหวาดวิตก รีบมายืนอยู่หลังไอ้ทิต

   “ผมแค่อยากปกป้องเจ้านาย” สิบสองพูดเสียงเข้ม

   “กูก็กำลังทำอยู่ กูกำลังปกป้องเจ้านายของมึง”

   “ยังไงฝ่ายนั้นมันก็ไม่ยอม”

   “...”

   “เหมือนมันรู้ว่าสำหรับคุณอาทิตย์ เจ้านายของผมจะสำคัญมากกว่าสาวๆ คนไหนของคุณเสียอีก จริงมั้ยครับ”

   บรรยากาศดูเยือกเย็นขึ้นมาอย่างฉับพลัน ผมรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก อึดอัดฉิบหายที่จะต้องมายืนท่ามกลางสองคนนี้ ไอ้ทิตเพื่อนผมกำลังโกรธหน้าดำหน้าแดง ส่วนไอ้สิบสองก็เหมือนเด็กที่คิดว่าความคิดของตัวเองน่ะถูกต้องแล้ว

   ผมงงมากว่าจู่ๆ ผมกลายไปเป็นของพนันได้ยังไง...ทั้งๆ ที่ผมมาดูการแข่งรถเฉยๆ แท้ๆ

   ไอ้ทิตเหมือนไม่รู้จะพูดอะไรต่อ มันเดินหนีไปด้วยท่าทางหัวเสีย ส่วนผมถูกทิ้งให้ยืนตามลำพังกับไอ้สิบสอง นี่คือโอกาสของผมที่จะใช้สำหรับการต่อว่ามันแล้วครับ

   “คิดอะไรอยู่” ผมพูดกับสิบสองด้วยน้ำเสียงเหน็ดเหนื่อยใจอย่างมาก วันนี้หนักมากสำหรับผม...
   “ทำหน้าที่แฟนไง”
   “มึงขับรถเป็นซะที่ไหน”
   “ผมขับพาเจ้านายมาที่นี่นะ”
   “กูหมายถึงมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์”
   “ผมขับเป็นน่า”
   “แต่ว่า...” ผมหันไปมองสนามที่มีโค้งน่าหวาดเสียว “...มึงจะ...”
   “ผมจะทำไมเหรอ” ต่อหน้าผมสิบสองพูดด้วยน้ำเสียงสบายใจ ผิดจากตอนพูดกับไอ้พี่โน้ตและก็ไอ้ทิต

   ผมไม่กล้าพูดแม้แต่คำว่าอันตราย...ให้ตายเถอะ สิบสองแม่งทำอะไรกับผม ทำไมความกล้าพูดตรงๆ ของผมต้องลดลงเพราะมันด้วยวะ

   “กลัวผมเจ็บเหรอ”

    มันก็เสือกจะรู้ดีอีก ผมหลบสายตามันที่มองมาทางผมด้วยสายตากรุ้มกริ่ม

   “ผมไม่เป็นไรหรอก บอกไอ้หนึ่งให้หาอุปกรณ์เซฟตี้มาให้แล้ว”
   “มันจะเอามาถูกเหรอ”    
   “คนอื่นๆ ก็ไปช่วยมันดูด้วยครับ”
   “เอาเวลาไปบอกพวกนั้นตอนไหนวะ” เห็นยืนอึ้งเฉยๆ ไม่นึกว่าจะเตรียมการเอาไว้
   “ก็เริ่มทักหาไอ้หนึ่งตั้งแต่ที่พวกนั้นมันบอกว่าจะให้เจ้านายเป็นตัวเดิมพันน่ะ”
   “...”
   “แม่ง พูดเหมือนกูเป็นอากาศธาตุ ไม่เกรงใจเลยว่าที่พูดอยู่อ่ะ แฟนกูนะเว้ยสาด”
   “มึง....”
   “ผมบ่นพึมพำครับ ไม่ได้พูดกับเจ้านาย ผมพูดกับเจ้านายเพราะจะตาย”

   นั่นไง...ทำไมกูต้องรู้สึกผิดด้วยฟะ ก็ผมพูดไม่เพราะกับมันมาตั้งแต่ต้นผมเปลี่ยนไม่ได้ง่ายๆ หรอกนะ ผมมองดูสิบสองที่เริ่มมองซ้ายมองขวา ในขณะที่ตัวเองเริ่มหนักใจเพราะไม่รู้ว่าในอนาคตอันใกล้นี้จะเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง
   ไอ้ทิตเดินมาหาผม ผมเดินแยกจากสิบสองมาคุยกับมัน

   “มึง” มันพูดด้วยสีหน้าผิดหวังเล็กๆ

   “อะไรวะ”

   “ทำไมมึงยอมไอ้เด็กนั่นง่ายจังวะ มึงยอมให้มันโอบไหล่แบบนั้นได้ยังไง มันเป็นลูกน้องมึงนะ”

   “...”

   "แล้วมึงยอมให้ไอ้เด็กนั่นเรียกมึงว่าเป็นเด็กของมันได้ยังไง”

   “...”

   “เป็นกูนะ กูต่อยหน้าแม่งไปแล้ว”

   ผมจะบอกมันยังไงดี ส่วนหนึ่งที่ผมทำอย่างที่มันพูดไม่ได้เพราะผมเป็นแฟนมันไงครับ

   “มึงจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอวะเกล้า” ทิตพูดเสียงเบาๆ กับผม

   “กูไม่รู้ จนถึงวินาทีนี้กูยังงงอยู่เลย”

   “...”

   “แล้วทำไมไอ้พี่โน้ตถึงคิดว่ากูเป็นคนสำคัญของมึงมากกว่าเด็กของมึงล่ะวะ” ผมยิงคำถามคืนบ้าง เพราะเรื่องนี้ผมก็สงสัยเหมือนกัน หน้าผมไม่ได้เหมือนพริตตี้เด็กไอ้ทิตสักหน่อย

   “มึงเป็นเพื่อนกูไง”

   “มันไม่ใช่ป่ะวะที่จะต้องเอาเพื่อนไปเดิมพัน”

   “หึ” ทิตทำท่าเหมือนอดรนทนไม่ไหว มันมองหน้าผมแล้วถอนหายใจเสียงดังมาก “ถ้างั้นกูจะบอกให้”

   “อะไร”

   “กูมีปัญหากับไอ้พี่โน้ตเพราะจู่ๆ กูก็ไปต่อยหน้ามันใช่มั้ย”

   “ใช่” ผมจำได้ เรื่องนี้มักถูกหยิบมาพูดเสมอเวลาที่ผมกับเพื่อนๆ ไปดื่มกัน เพราะใครๆ ต่างก็คิดว่าแม่งเป็นการกระทำที่ระห่ำฉิบหายของไอ้ทิต

   “กูต่อยมันเพราะแม่งไปพูดกับเพื่อนมันว่าตูดมึงสวยน่าXไงสัด!”








   ผมต้องทำบุญ
   ผมคิดว่าผมต้องหาโอกาสไปทำบุญแล้ว ช่วงนี้มันเป็นช่วง ‘เดือนชง’ ของผมเหรอครับ ทำไมตั้งแต่ต้นเดือนมาถึงได้มีแต่เรื่องทั้งนั้น ตอนนี้รถของสิบสองมาถึงแล้ว ผมไม่คิดว่ามันจะมีรถแบบนี้อยู่ ไอ้หนึ่งกับสิบสาม สิบสี่ และก็สิบห้าเป็นคนนำสิ่งเหล่านี้มาให้สิบสองพร้อมๆ กับจะมายืนเชียร์ดูด้วยสีหน้าครื้นเครงฉิบ ไอ้พวกบ้าเอ๊ย กูเครียดจนหน้ากูจะเหี่ยวแล้วเนี่ย

   “เฮีย อย่าเครียดดิ” หนึ่งเดินเข้ามาหาผมด้วยท่าทางชิลๆ

   “มึงช่วยดูโค้งในสนามด้วยก่อนที่มึงจะพูด” ตอนนี้มีเรื่องให้ผมกังวลเยอะแยะเต็มไปหมด หลักๆ เลยก็คือกลัวว่าไอ้สิบสองมันจะเจ็บน่ะสิครับ “จะไม่ให้กูเครียดได้ยังไงวะ”

   “เชื่อผม มันไม่เป็นอะไรแน่ๆ” หนึ่งพูดต่อไป “เพื่อนผมมันเก่งนะ อีกอย่างหนึ่งมันไม่ยอมให้เฮียกลายไปเป็นของใครง่ายๆ หรอก”

   “ทำไมกูกลายเป็นของเดิมพันไปซะอย่างนั้นว้า...”

   “อ้าว ก็อยากทำตัวให้คนมากมายเขามาชอบเองทำไมล่ะครับ”

   “ไอ้นี่” ผมกำลังจะยกเท้าขึ้นมาเตะมัน

   “ผมพูดจริง!” หนึ่งกระโดดหลบ

   มันไม่ได้ช่วยให้บรรยากาศดีขึ้นเลย ผมจึงเดินไปหาสิบสองที่กำลังเตรียมตัวอยู่ตรงจุดสตาร์ทแทน สิบสองดูชิลเหมือนเพื่อนมันไม่มีผิด แถมยังดูมั่นอกมั่นใจหนักหนา ไอ้บ้าเอ๊ย ไอ้พี่โน้ตมันเป็นเจ้าของสนาม เรื่องแข่งรถมันคงเจนจัดมากพอกับจำนวนปีที่สนามเปิด ส่วนไอ้ทิต ว่างทีไรเป็นต้องจับมอเตอร์ไซค์คันเก่งของมันออกมาบิดบนถนนหนทางในกรุงเทพฯ มึงไม่คิดจะเกรงจะกลัวคู่แข่งสักหน่อยเลยเหรอ
   ผมกังวลเพราะวันๆ ที่ผมเห็นคือสิบสองร้องเพลงเสร็จก็กลับไปนอน พอตื่นปุ๊บก็มาที่ร้านทันที ไม่คิดว่าจะเอาเวลาไปบิดมอเตอร์ไซค์ที่ไหน

   “เด็กผมยิ้มหน่อยสิครับ”

   ผมหน้าบึ้งใส่มันแทน “ยังจะมีหน้ามาพูดเล่น”

   “ผมชนะอยู่แล้วล่ะน่า”

   “...”

   “เอางี้ ถ้ากลัวว่าตัวเองจะลุ้นมากเกินไป ให้หลับตาปี๋จนกว่าผมจะแข่งเสร็จก็ได้”

   “กูไม่ใช่เด็กน้อยนะ”

   “หลับตาเลย หลับตาเลย”

   “ไอ้บ้านี่” ผมด่ามันเพราะผมยังกังวลไม่หาย

   “ช่วยพูดอะไรที่จะทำให้ผมชนะหน่อยสิ” สิบสองผละจากมอเตอร์ไซค์ของมันและเดินเข้ามาใกล้ผม

   “ไหนมึงบอกว่ามึงมั่นใจนักมั่นใจหนาไง”

   “ก็อยากได้กำลังใจอ่ะ”

   ผมมองไปทางอื่นเพราะไม่รู้จะพูดยังไง สิบสองมองหน้าผมด้วยท่าทางที่ลุ้นฉิบหายว่าผมจะพูดว่าอะไร
นี่ผมต้องพูดจริงๆ ใช่มั้ย

   “ให้ชนะแล้วกันนะ”

   สิบสองกระพริบตาปริบๆ ใส่ผม “แค่นี้?”   

   “ไม่ชนะไม่ให้เข้าห้อง”

   อีกฝ่ายมองผมด้วยท่าทางสตั๊นท์ไปหลายวินาที ก่อนที่มันจะพูดอะไรออกมา ผมเดินหนีออกมาก่อนและก็มานั่งกับพวกลูกน้องที่เหลือที่นั่งอยู่ริมสนาม ผมเอามือนวดขมับคลายความเครียด โดยที่มีไอ้หนึ่งร้องอย่างตื่นเต้นอยู่ข้างๆ

   “สิบสองมันส่งยิ้มให้มาให้เฮียแหละ”

   “...”

   “มันไม่แพ้แน่ๆ เฮีย”











   ทันทีที่ถึงห้องผมทิ้งตัวนอนลงบนเตียงด้วยความหมดแรง

   “เหนื่อยยยยยยยยยย” สิบสองเองก็ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงเหมือนกัน ศีรษะของพวกเราเกือบชนกัน เพราะนอนหมอนใบเดียวกัน

   เดาได้แล้วใช่มั้ยครับว่าใครชนะ...

   มันเข้าห้องผมได้แบบนี้แสดงว่าสิบสองนั่นแหละครับที่ชนะ มันปฏิเสธเด็กของไอ้พี่โน้ตกับไอ้ทิตไปและรับเอามาแค่เงินอย่างเดียวเป็นจำนวนทั้งสิ้น 100000 บาท เงินจำนวนนี้มันบอกว่าเอามาให้ผมจ่ายค่าซ่อมร้านพอดี

   บอกตามตรงว่าผมอดที่จะอึ้งไม่ได้ ไม่รู้สิบสองมันไปเอาทักษะด้านนี้มาจากไหน การแข่งขันก็คือต้องบิดมอเตอร์ไซค์รอบสนามสิบรอบ คนที่มาถึงเส้นชัยในรอบที่สิบเป็นคนแรกจะเป็นผู้ชนะ ผมปิดตาไม่ยอมดูตั้งแต่รอบที่สามเพราะช่วงโค้งนั้นผมหวาดเสียวจริงๆ (ยอมรับอย่างลูกผู้ชาย) รถของสิบสองมันเอียงจนเข่าของมันเกือบจะแตะพื้นอยู่แล้วในระหว่างขับ คอยฟังเสียงจากพวกลูกน้องที่อยู่ข้างๆ ว่าสถานการณ์เป็นยังไงบ้าง ในตอนแรกสิบสองเป็นรองอยู่มาก เรียกได้ว่าอยู่ท้ายสุด แต่พอเข้ารอบที่สี่รอบที่ห้าก็ขึ้นมาอยู่เป็นที่หนึ่งเรียบร้อย พอใกล้รอบที่สิบสิบสองก็นำมาไกลมากแล้ว...

   คนที่เพิ่งแข่งชนะนอนหลับตาอยู่ข้างๆ ผม...ถึงแม้จะไม่เห็นด้วยกับการกระทำของมันในวันนี้ แต่บอกตามตรงว่าผมอดภูมิใจในตัวมันไม่ได้จริงๆ ถ้ามันไม่ชนะ ผมไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง ผมจะได้มานอนกระดิกขาอยู่บนเตียงแบบนี้มั้ย ผมจะได้มานอนอยู่ข้างๆ มันมั้ย ผมไม่รู้อะไรเลยจริงๆ

   ใบหน้าด้านข้างของผู้ชนะแสดงออกถึงความเหน็ดเหนื่อยจริงๆ วันนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมายสำหรับผมกับมัน แต่ว่า...มันจะนอนอยู่นี่น่ะเหรอ

   “เฮ้ย” ผมใช้เท้าสะกิดเท้ามัน ไอ้เชี่ย ขายาวกว่ากูเยอะเลยว่ะ
   “อืมมมม” สิบสองส่งเสียงยานคางตอบกลับมา คล้ายใกล้จะหลับแล้วอีกไม่นาน
   “จะนอนอยู่นี่เหรอ กลับบ้านได้แล้ว”
   “ไหนบอกว่าชนะแล้วนอนที่ห้องได้”
   “ชนะแล้วเข้าห้องได้ ไม่ใช่นอนที่ห้องได้”
   “ห้องเกล้าเข้าไม่เห็นยากเลย นอนต่างหากล่ะที่ยาก” หลับตาไปพูดไป “ขอนอนได้ป่ะ วันนี้เหนื่อย ไม่ไหวจริงๆ”
   “...”
   “นะๆ ถือซะว่าเป็นรางวัล”

   ผมมองอย่างชั่งใจ ท่าทางของสิบสองเหนื่อยมากจริงๆ แม้แต่ลุกไปอาบน้ำก็คงจะไม่ไหวมั้ง ผมตีมึนไม่พูดอะไรเพื่อที่จะให้สิบสองรับรู้ว่าผมไม่ได้โต้แย้ง ผมลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด ในระหว่างที่ผมปฏิบัติภารกิจส่วนตัวประจำวันอยู่ในห้องของตัวเองนั้น ผมก็คอยแอบมองสิบสองไปด้วย สิบสองนอนหลับอยู่ในท่าเดิมบนเตียงแบบไม่ขยับเขยื้อน แม้กระทั่งอกก็ยังกระเพื่อมแค่นิดๆ
 
   มันเหนื่อยจริงๆ ว่ะ...

   ผมสะกิดสิบสองให้ลุกไปอาบน้ำ สะกิดอยู่นานกว่าจะยอมลุก สิบสองเดินไปหลับตาไป ใช้เวลาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า(ใส่เสื้อตัวที่ใหญ่ที่สุดกับกางเกงที่ใหญ่ที่สุดของผม) ประมาณ 20 นาที เขาก็ทิ้งตัวลงมานอนที่เดิมท่าเดิม

   คงไม่มีอะไรเสียหายหรอกมั้ง ผมจะคิดมากทำไมเนี่ย ในเมื่อมันก็เป็นแฟนกับผมแล้ว นอนข้างกันเฉยๆ มันจะเป็นอะไร นี่ผมกำลังกังวลอะไรอยู่

   ผมเดินไปปิดไฟ ทิ้งตัวลงนอนบ้าง วันนี้ผมเองก็รู้สึกเหนื่อยมากเหมือนกัน และผมคิดว่าผมควรจะนอน

   ทันทีที่ผมหลับตาลงสิบสองก็นอนตะแคงข้างเอาขามาก่ายตัวผมทันที

   “เชี่ย” ผมรีบดันขาหนักๆ ของมันออกไป “จะนอนก็นอนเฉยๆ”
   “ก่ายแค่นี้ก็ไม่ได้”
   “ตกลงง่วงจริงป่ะ”
   “ง่วงครับ”

   สิบสองเงียบไปพักใหญ่หลังจากนั้น ผมคิดว่ามันคงนอนแล้ว ผมจึงหลับตานอนลงบ้าง แต่แล้วอะไรบางอย่างก็ทำให้ผมตาสว่างขึ้นมาฉับพลัน
   แสงไฟจากหน้าจอโทรศัพท์ของสิบสอง มีคนทักไลน์มันมา มันตั้งสั่นเอาไว้ทำให้ไม่ได้ยินเสียง แต่จอนี่สว่างวาบจนห้องที่มืดอยู่สว่างขึ้นมาทันที
   ผมหลับตานอนอีกครั้ง แต่แล้วไฟก็สว่างอีก เจ้าของโทรศัพท์ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ในขณะที่เริ่มกรนนิดๆ ผมนอนไม่หลับเพราะแสงสว่างนั่น และก็มีคนส่งข้อความมาหาสิบสองไม่หยุด

   ผมสะกิดสิบสองให้ตื่น “มีคนทักมา”

   “หือออ”
   “เขามีเรื่องด่วนหรือเปล่า”
   “อือออ”

   หือ อือ อะไรของมันฟะ...มันยังคงนอนนิ่งๆ อยู่แบบนั้นทำให้ผมต้องเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของมันส่งให้มัน ผมกะจะไม่เผือกไม่ส่องอะไรที่หน้าจอแล้ว แต่มันก็เห็นพอดีว่าใครทักมา

   ผู้หญิง...ตามเคย

   เชี่ย กูถึงกับตื่น

   ผมลุกขึ้นนั่งเขย่าตัวสิบสองอีกรอบ คราวนี้มันต้องตื่น ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม

   “ใครวะ” ผมพยายามไม่ทำเสียงกระชากจนเกินไป สิบสองที่เพิ่งจะลุกขึ้นนั่งขยี้ตาเบาๆ แล้วอ่านจอที่ผมชูให้ดู
   “ไม่รู้อ่ะ” มันตอบ
   “ไม่รู้?”
   “ครับ ไม่รู้จริงๆ”

   เอาล่ะไอ้เชี่ยเกล้า สูดลมหายใจเข้าลึกๆ อย่าหึงให้มากนัก เพิ่งจะคบกันได้ไม่เท่าไหร่เอง เดี๋ยวเชี่ยแม่งได้ใจ...

   “กูไม่เชื่อ” ผมทำได้ดีที่สุดแค่นี้แหละครับ น้ำเสียงของผมไม่ได้โกรธอะไรมาก เหมือนตำหนิธรรมดาเท่านั้น

   จู่ๆ อีกฝ่ายก็จับตัวผมนอนคว่ำ หลังจากนั้นมันก็นอนคว่ำข้างๆ และก็วาดแขนมาโอบไหล่ผมที่นอนอยู่เอาไว้ด้วย

   “ดูนะ” มันจับโทรศัพท์ของมันไป ผมเห็นชัดเจนสองตาว่ามันทำอะไรบนจอ ผมดิ้นเบาๆ เพราะขยับไม่ได้ ตอนนี้อยู่ในอ้อมแขนของมันไม่พอ สิบสองมันยังดึงผ้าห่มให้คลุมร่างของผมกับมันไว้ด้วย ผมอึดอัดที่ต้องนอนคว่ำผมก็เลยดิ้น แต่สิบสองไม่ยอมปล่อย “ดูสิครับ ดู”

   มันกดแอพพลิเคชันไลน์ให้ผมดู ผมเห็นว่ามีสาวๆ ส่งข้อความาหามันเยอะแยะเต็มไปหมด เรียกได้ว่าไถจอลงไปเรื่อยๆ ก็ยังมีอยู่ ทุกคนยังคงมีตัวเลขของแชทค้างไว้อยู่ นั่นหมายความว่าสิบสองไม่ได้เปิดเข้าไปอ่านดูเลยสักคน

   “บางคนก็รู้จัก บางคนก็ไม่รู้จักอ่ะ”

   ผมกระพริบตาปริบๆ ยอมใจในความฮอตไม่สร่างของคนที่อยู่ข้างๆ ผมคิดว่ามันคงจะจบแค่นี้แต่แล้วสิบสองก็เริ่มกดเข้าไปที่รายชื่อและก็กดบล็อกทีละคนๆ ให้ผมดู

   “เฮ้ยยยย” ผมร้องอย่างตกใจ
   “อืมมม” สิบสองไม่พูดอะไร แต่ส่งเสียงง่วงๆ มึนๆ ตอบผมกลับมาแทน

   สิบสองบล็อกไปเงียบไป ในขณะที่ผมมองดูมันกดบล็อกผู้หญิงคนอื่นจนเริ่มตาลาย

   “ง่วงแล้วอ่ะ” หลังจากผ่านไปหลายสิบคนสิบสองก็บ่นกับผม “กดบล็อกแทนผมทีนะ”

   “บ้าเหรอ นี่โทรศัพท์มึง”

   “จะเอาไปปู้ยี่ปู้ยำต้มยำทำแกงอะไรก็ตามใจเลย ผมจะนอน” สิบสองวางโทรศัพท์ แต่ไม่ปล่อยผม ยังคงนอนในท่าคว่ำทั้งคู่และสิบสองก็ยังกอดผมอยู่

   ผมทดลองดิ้นดู ปรากฎว่าทำยังไงก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลุด เมื่อแสงสว่างของจอโทรศัพท์ยังคงมีอยู่ และสิบสองก็หลับปุ๋ยไปเป็นที่เรียบร้อย ผมจึงหยิบโทรศัพท์มันขึ้นมาดู เพราะมันล่อตาล่อใจผมเหลือเกิน(มันอนุญาตแล้วด้วยนะครับ)

   ยังมีอีกหลายรายชื่อที่มันไม่ได้ทำการบล็อก ผมไม่คิดจะทำหน้าที่นี้แทนมันอยู่แล้วเพราะยังไงก็โทรศัพท์มัน รู้สึกอับอายแปลกๆ ที่ทำตัวขี้หึงไปนิดแฮะ

   ผมเพิ่งจะเห็นอะไรบางอย่างที่หน้าจอรายชื่อ

   ใน favorites ของรายชื่อนั้นมีชื่อของคนสองคนอยู่

   คนหนึ่งคือแม่คนสวยของมัน
   ส่วนอีกคนก็คือผมเอง

   อดที่จะยิ้มไม่ได้...




   
   “เฮียล่ะ”
   “นอนอยู่”
   “แล้วมึงไม่นอนเหรอสัดกันต์”
   “ขนาดมึงยังไม่นอนเลย”
   “ไม่เช้ากูไม่นอนอ่ะ”
   “ครับพี่เต๊บ”
   “แล้วทำไมมึงไม่นอน”
   “นอนแล้ว...มันไม่หลับ”
   “...”
   “หอม”   
   “กูเหรอ”
   “ไม่ใช่มึงดิเชี่ยเต๊บ มึงนี่”   
   “เฮียเกล้า?”
   “เออ กูก็ต้องชมแฟนกูป่ะวะ”
   “หอมนักมึงก็หอมแก้มเลย”
   “ไม่กล้า บ้าเหรอ ถ้าเขารู้นี่กูตาย แค่เอาขาพาดเขายังโกรธ”
   “เฮียไม่รู้หรอก เฮียหลับเป็นตาย กูรู้”
   “เอาจริงเหรอวะ”
   “หอมยัง”
   “...”
   “ไอ้กันต์ ไอ้เชี่ยกันต์”

   ฟอดดดดดดดดด

   “เหยดเข้...ซาวน์แม่งอลังการงานสร้าง”
   “...”
   “สาด ฟินจนลืมเพื่อน กูถือสายอยู่เว้ยย”
   “แค่นี้ก่อนนะเต๊บ”
   “อะไรวะ”
   “หอมขนาดนี้ ครั้งเดียวไม่พอหรอก”
   “มึง แก้มเฮียกูจะช้ำ!!!!”

   ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด







TBC*



สิบสอง
เบาลูกเบา...
ตั้งแต่ขุ่นเกล้ามีแควนเป็นน้องฉิบฉอง
ทำไมขุ่นเกล้าดูเคะขึ้นมาเรื่อยๆ 5555

[Wereena]

5555  ชอบตอนที่สิบสองทำตัวง้องๆแง้งๆกับเจ้านายจริงๆ มันดูทั้งน่ารักและน่าเตะในเวลาเดียวกัน

[kkoyz]

สิบสองน่ารักกกกก ดีงามไปหมดเลย

[Supparang-k]

งานนี้สิบสองมีแต่ได้กับได้ ได้ประกาศตัว ได้โชว์พราว ได้ช่วยแฟน และได้แอบเนียนหอมแฟนในห้องแฟน  อิอิ

[p-lim]

อร้ายยยย  ทำไมแกน่ารักอย่างงี้สิบสอง
ปล.อย่าหอมจนแก้มช้ำหละ

  

[Mura_saki]

สิบสองเด็กเก่งๆ

[suikajang]

เฮียพัฒนาขึ้นนะมีหึงด้วยอะ 

[Jibbubu]

กันต์เบาๆ ค่ะน้อง เดี๋ยวพี่เกล้าตื่นขึ้นมาจะเป็นเรื่องได้ค่ะ

[GenZ]

ให้ดีลักหลับเลยก็ได้นะสิบสอง ฮรรรรรรี่

[aiyuki]

โอ้ยยย หวานแท้ๆๆๆ

[warin]

 

[เก้าแต้ม]

กันต์เจ๋งอ่ะ. เห็นใจอาทิตย์นิดๆ.

[seaz]

หวังว่าต่อไปนี้ อะไรๆ คงจะดีขึ้นนะครับ