ตอนที่ 20
คู่รัก 114 : วิธีง้อของหนึ่ง สวัสดีครับ ผมชื่อหนึ่ง
เย้ย! ขอโทษครับ ผมขอแนะนำตัวใหม่ ตัวจริงผมไม่ได้ชื่อหนึ่งสักหน่อย เฮียเกล้านี่ก็นะ ทำให้ผมเคยชินไปกับเฮียด้วยเลยเนี่ย
เทกสอง สวัสดีครับ ผมชื่อเต๊บ
ทุกท่านคงรู้จักผมกันดีในฐานะพนักงานคนแรกของร้านบาร์สุราลัย ร้านเหล้าบวกร้านอาหารที่เลิศที่สุดในปฐพีแห่งนี้ ร้านที่มีเจ้านายใจดีฉิบหาย (ถ้าเป็นร้านอื่นผมคงอยู่กับเขาไม่ได้นานขนาดนี้ เพราะเขาคงจะเฉดหัวผมออกจากร้านไปนานแล้ว) นอกจากจะมีเจ้านายใจดีแล้ว ยังมีนักร้องและนักดนตรีที่หล่อจนเป็นที่บอกต่อ ความลับที่ทุกคนไม่ค่อยรู้แต่ผมรู้นั่นก็คือเจ้าของร้านกับนักร้องเป็นแฟนกันครับ พิเศษมั้ยล่ะ มีพิเศษกว่านั้นอีกนะ!
มีเด็กเสิร์ฟกระจอกๆ ของร้านคนหนึ่งหลงรักนักดนตรีของร้านด้วยครับ
คนคนนั้นก็คือผมเอง ผมแอบรักไอ้สิบสี่หรือไอ้ฟาร์ ผู้ซึ่งกำลังโกรธผมและก็งอนผมฉิบหาย ผมผิดฐานที่ไปจิ๊กตังค์มันมา แต่ผมอยากจะบอกไว้ ณ ตรงนี้เลยว่าผมไม่ได้ร้อนเงิน ที่ผมทำเพราะอยากจีบมัน!
ผมเป็นคนแบบนี้แหละครับ ทำอะไรตามใจคือนายไทเทพคนนี้นี่แหละ (ชื่อจริงผมเอง บางครั้งไอ้หล่อกันต์ นักร้องที่เป็นแฟนกับเจ้าของร้านมันก็ชอบเรียกผมว่าไอ้ไตเต๊บ) ผมเป็นเพื่อนห่างๆ ของไอ้สิบสี่ เนื่องจากหนึ่งคือผมสนิทกับไอ้กันต์มากกว่า สองก็คือไอ้กันต์สนิทกับฟาร์มากกว่า และสามก็คือฟาร์ดูไม่ค่อยอยากที่จะสนิทกับผมเท่าไหร่
ไม่เหมือนไอ้สิบสาม (อาร์ม) และก็ไอ้สิบห้า (แมน) สองคนนี้เป็นพวกชิลๆ ติดดิน เข้ากับคนอื่นได้ง่าย ผมจึงสนิทกับพวกมันมากกว่าฟาร์ แต่ไม่ใช่ว่าฟาร์มันจะเป็นผู้ดีตีนแดงและถือตัวจนเข้ากับคนอื่นไม่ได้นะครับ เพียงแต่ว่าเขาถือตัวกับผมเป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน
ในทุกๆ วันที่ทำงานผมมักจะแอบมองฟาร์เช็กเครื่องดนตรีกับตอนที่มันไปต้อนรับแขกที่หน้าร้านเสมอ ผมสนใจฟาร์ตั้งแต่ตอนที่รู้จักกับฟาร์ครั้งแรกผ่านไอ้กันต์ แต่ฟาร์ไม่ค่อยอยากรู้จักผมเท่าไหร่ครับ หลังๆ ที่ทำงานด้วยกัน ผมได้คุยกับฟาร์มากขึ้นแม้ว่าจะเป็นวันละประโยคสองประโยคก็ตาม
อาจจะเป็นเพราะบุคลิก ‘ทำอะไรตามใจคือไทเทพ’ ของผมทำให้ฟาร์ไม่อยากจะเข้าใกล้ ผมเป็นคนที่มองเผินๆ แล้วดูเป็นคนกวนอวัยวะเบื้องล่างมากถึงมากที่สุด ด้วยหน้าตาที่กวนประสาทแบบที่ถอดแบบพ่อมาเป๊ะๆ (อ้าว ไอ้ลูกเชี่ยนี่ : เสียงพ่อเต๊บ) รวมไปถึงลักษณะท่าทางที่คุณหนูผู้ดีตีนแดงไม่ควรเข้าใกล้อย่างรุนแรง ผมเป็นคนเซอร์ๆ แต่งเนื้อแต่งตัวง่ายๆ ติดดิน คงเพราะงี้ล่ะมั้งฟาร์ถึงไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่
เพราะงั้นไงผมถึงต้องจิ๊กตังค์เขาเพื่อที่เขาจะได้คุยกับผมเยอะขึ้น แต่กลับกลายเป็นว่ามันทำให้ทุกอย่างดิ่งลงอย่างเห็นได้ชัด จากที่ฟาร์ไม่ค่อยชอบหน้าผมอยู่แล้วเลยยิ่งไม่ชอบหน้าผมหนักเข้าไปอีก เพราะเท่าที่ได้ยินมาคือฟาร์เกลียดคนขี้ขโมยมาก (เออ ใครมันจะไปชอบ)
สรุปก็คือการแรกเริ่มจีบฟาร์ของผม ผมเดินหมากผิดไปนิดหนึ่ง (ไม่นิดแล้วล่ะ) ไม่ว่าจะง้อยังไงก็ตามฟาร์ก็ไม่ยอมคุยกับผม แปลกแต่จริงนะครับที่เขาเป็นลูกผู้ชายแต่ทำไมกลับขี้งอนสุดๆ ก็ไม่รู้
“มองอะไรของมึง” ไอ้กันต์ที่ผมชวนให้ออกมาข้างนอกด้วยถามผม เมื่อผมมองอะไรบางอย่างอยู่และก็เงียบไปนาน วันนี้กว่าผมจะชวนพ่อเจ้าประคุณให้ออกมาเดินห้างด้วยกันได้ ผมต้องทั้งกราบทั้งอ้อนวอนมัน ช่วงนี้ไอ้กันต์ติดแฟนอย่างแรง ยิ่งตั้งแต่ที่มันพูดถึงเรื่อง ‘ถุงยาง’ มันก็ไม่ยอมห่างจากแฟนไปไหนเลย
ถ้าเป็นผม ผมก็ติดแฟนเหมือนกันนะ ขอให้แฟนผมคนนั้นเป็นฟาร์ทีเถอะ...สาธุๆๆๆๆ
“นั่นไง”
“อะไร”
“สาเหตุที่กูชวนมึงมา”
กันต์เลิกคิ้วก่อนที่จะมองไปยังสิ่งที่ผมชี้นิ้วไป สิ่งนั้นก็คือ ‘ร้านขายเครื่องดนตรี’
“ร้านพ่อไอ้ฟาร์”
“ใช่” ผมตอบรับคำของกันต์
ฟาร์เป็นลูกชายของร้านขายเครื่องดนตรีครับ ตลอดทั้งวันคือจะอยู่เฝ้าร้านไม่ก็ออกไปส่งสินค้าที่นั่นที่นี่แล้วแต่ว่าฟาร์จะไปไหน ตอนกลางคืนฟาร์ก็ไปเป็นนักดนตรีที่ร้านบาร์สุราลัย เพราะจากที่ผมได้สัมผัสชีวิตของฟาร์มา ฟาร์รักการเล่นดนตรีมากเลยทีเดียว
“มึงจะมาซื้อเปียโนเหรอ” กันต์ถามถึงสิ่งที่เคยเป็นความถนัดของผม จำได้มั้ยครับว่าผมเคยเรียนวิทยาลัยเดียวกันกับไอ้กันต์มาก่อน แต่ผมล้มเลิกไปซะก่อน เพราะอยากเป็นเด็กเสิร์ฟร้านเหล้า...
จริงๆ ครับ ผมอยากเป็นเด็กเสิร์ฟร้านเหล้า
ทำไมอ่ะ...ก็คนมันชอบ
ผมชอบบรรยากาศของร้านเหล้า ชอบบรรยากาศของร้านที่มีอาหารมากมายให้เลือกสรร ชอบเสียงหัวเราะของลูกค้า ชอบที่ตัวเองได้จัดเครื่องดื่มไปเสิร์ฟ ผมชอบอะไรแบบนั้นผมผิดตรงไหน
โอเค ณ ที่นี้ไม่มีใครบอกว่าผมผิด แต่พ่อกับแม่เลี้ยงผมนี่แหละที่เห็นว่ามันผิดอย่างแรง รู้มั้ย ผมไม่แคร์หรอกครับ พวกท่านแคร์น้องชายผมที่ตอนนี้ใกล้จะสอบเรียนต่อหมอมากกว่า
ทุกวันนี้ผมใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยเงินเดือนจากเฮียเกล้า และก็งานรับจ้างทั่วไปสองสามอย่าง ดูอนาถาเนอะ แต่ผมก็มีความสุขดีนะ
จะว่าไป...ผมก็เริ่มจะเป็นทุกข์หลังจากที่ชอบลูกชายร้านขายเครื่องดนตรีนี่แหละ ยิ่งรู้ว่าร้านนี้มีทั้งหมด ห้าสาขาทั่วกรุงเทพฯ ผมก็ยิ่งทุกข์
เด็กเสิร์ฟหน้ากวนๆ กระจอกๆ แอบชอบลูกชายเจ้าของร้านขายเครื่องดนตรีที่ดูยังไงก็ร้วยรวย
ตัดภาพมาที่ปัจจุบัน...
“ไม่ได้มาซื้อเปียโนดิ” ผมตอบเพื่อนที่กำลังรอคำตอบของผมอยู่
“แล้วมาทำไมอ่ะ” กันต์มันดูงงๆ ลืมไปว่าคนที่รู้ว่าผมชอบฟาร์คือเฮียเกล้าที่เป็นเมียมัน ไม่ใช่มัน แต่ผมสนิทกับมันที่สุดแล้วนะครับ ถ้าวันนี้ไม่บอกมัน อีกไม่นานผมก็บอกมันอยู่แล้ว ผมรู้ทุกเรื่องของมัน มันก็ต้องรู้ทุกเรื่องของผม
ไม่แน่อาจจะเป็นวันนี้ก็ได้ที่มันล่วงรู้ความลับนั้นของผม
“มาหาไอ้ฟาร์?” ไอ้กันต์พูดสิ่งที่อยู่ในใจผม
“อืม”
“ก็เข้าไปดิ” กันต์เดินหน้าไป ผมต้องรีบรั้งตัวมันไว้ก่อน เพราะผมยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจอะไรเลย กันต์มันดูงงๆ มากที่ผมไม่รีบเดินเข้าไปในร้านของเพื่อนที่รู้จักกัน เพราะมันไม่รู้ไงว่าผมรู้สึกอะไรแปลกๆ กับไอ้ฟาร์แบบที่มันรู้สึกกับเฮียเกล้า
สายตาคมๆ ของกันต์มองผมอย่างประเมิน รู้เลยว่ามันกำลังคิดอย่างคนฉลาดอยู่
“อย่าบอกนะว่ามึงจะมาง้อไอ้ฟาร์ด้วยเรื่องอะไรก็ไม่รู้ที่มึงไปทำผิดมา” พระเอกเรื่องนี้มันฉลาดแฮะ...มันช่างสังเกตอยู่แล้ว ผมง้อฟาร์มานานมากแล้วครับ ง้อจนพนักงานทั้งร้านรู้กันหมดแล้วมั้งว่าฟาร์โกรธผม ถ้าคนอย่างไอ้เชี่ยกันต์ไม่รู้ มันก็คงเป็นพระเอกไม่ได้หรอกครับ
“เออ” ผมตอบรับในที่สุด คุยกับมันยังไงก็ง่ายกว่าคุยกับเฮียเกล้าอยู่แล้ว ผมคิดงั้นนะ
“ตกลงพวกมึงโกรธกันเรื่องอะไรเนี่ย กูไม่เข้าใจว่ะ”
“มึงไม่เห็นตอนกูกับมันเถียงกันเหรอ”
“วันนั้นกูไปสาย เกล้ายังเหมือนจะงอนกูอยู่เลย มึงจำไม่ได้เหรอ”
อ๋อ ใช่ นั่นเป็นวันที่ฟาร์พูดกับผมมากที่สุดและก็แย่ที่สุดด้วยเพราะฟาร์ด่าผมเป็นชุด
“ตกลงมีเรื่องอะไรกัน”
“กูไปจิ๊กตังค์มันมาสองพัน”
“เหี้ยยยยยยย!” กันต์ร้องคำนี้ใส่หน้าผมเต็มๆ แบบที่ไม่มีหลุดไปหาคนอื่น “ไอ้สัด ร้อนเงินทำไมไม่ยืมกูวะ”
“ไม่ใช่โว้ย” ถึงกูจะจน แต่กูก็จนนะเว้ย! (?) “กูอยากรู้จักเขา แต่กูไม่รู้จะทำยังไงไงวะ”
“เออ วิธีนี้มันก็ดูเป็นมึงดี” กันต์พูดอย่างปลงๆ แต่แล้วมันก็หันหน้าหล่อๆ ของมันมาทางผมพร้อมกับหรี่ตามองอย่างจับผิด “ทำไมมึงถึงอยากรู้จักมัน มึงรู้จักมันแล้วนี่”
“อยากรู้จักมากขึ้นไง”
“เฮ้ยยยยย” สิบสองทำตาโต
ผมหลบสายตามันอย่างช่วยไม่ได้ ไอ้สิบสองกำลังตื่นตะลึงเป็นที่สุด มันคงไม่คิดมั้งว่าคนอย่างผมจะชอบฟาร์
ก็กูชอบ... “มึงชอบฟาร์ได้ไง”
“ไม่รู้ เขาน่ารัก”
“เขาไม่เห็นจะเหมือนเกล้าเลย”
“ไอ้สัด เมียมึงน่ารัก แต่กูรักเมียมึงไม่ได้ มึงจะให้กูรักเมียมึงอีกคนหรือไง มึงบ้าเหรอ”
“ใจเย็นๆ เพื่อน กูก็แค่นึกว่ามึงจะชอบคนตัวเล็กๆ ขาวๆ”
“ฟาร์ก็ขาวนะ”
“แต่ฟาร์ตัวไม่เล็กไง ฟาร์สูงพอๆ กับมึงเลย”
“ทำไมกูต้องชอบคนตัวเล็กด้วยล่ะ”
“เพราะกูชอบคนตัวเล็ก”
“พอได้หรือยัง” ผมปรามไอ้กันต์ มันเห็นผมหงุดหงิดเล็กๆ ก็หัวเราะชอบใจใหญ่ เออ ชีวิตมึงดีไง อย่าให้เฮียเกล้าโกรธมึงบ้างละกัน กูจะคอยหัวเราะดังๆ เลยคอยดู “ร่าเริงอยู่ได้ กูเครียดจะตายห่าอยู่แล้วเนี่ย”
“จะไปยากอะไรวะ...ทำอะไรตามใจคือไตเต๊บอยู่แล้วนี่” บอกแล้วใช่มั้ยครับว่ามันชอบเรียกผมแบบนี้แทนชื่อไทเทพสุดเท่ของผม “ในเมื่อมึงเปิดการ์ดจีบไอ้ฟาร์ใบแรกเป็นการ์ดขโมยไปแล้ว มึงก็เปิดใบถัดไปดิ”
“ให้กูขโมยของมันอีกรอบเหรอ”
“บ้าเหรอสัด แบบนั้นมันเผาบ้านมึงแน่” กันต์ทำท่าจะโบกหัวผม “กูหมายถึงให้มึงเป็นตัวของตัวเอง มึงไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น มึงเป็นคนดี ถ้ามึงไม่ดีป่านนี้เกล้าเขาไล่มึงออกไปแล้ว เป็นกูก็ไม่ทนคนอย่างมึงอ่ะ แต่เกล้ารู้ว่ามึงดีไงเขาก็เลยทน”
อะไรก็เฮียเกล้าๆๆ
แต่เดี๋ยว...มันหลอกด่าอะไรผมหรือเปล่า
“นั่นสิ” ผมทำท่าใช้ความคิด “กูเป็นตัวของตัวเองไปแล้ว กูก็ต้องจีบเขาแบบเป็นตัวของตัวเอง”
“แต่ไม่ใช่ว่าให้มึงไปขโมยตังค์เขาอีกรอบนะ”
“กูรู้แล้ว” เข็ดฉิบหาย ใครจะไปกล้าทำแบบนั้นล่ะ
“แล้วรู้ได้ไงว่าฟาร์มันอยู่สาขานี้”
“ก็สาขานี้ใหญ่สุดแล้วอ่ะ”
“ใช้ตรรกะอะไรเนี่ย”
“ตรรกะของกูนี่แหละ”
กันต์ทำสีหน้าระอาใส่ผม ส่วนผมนั้นมองจ้องเขม็งไปยังร้าน ‘Blue Sky Music’ ของที่บ้านฟาร์อย่างรวบรวมความกล้า ผมค่อนข้างมั่นใจว่าฟาร์อยู่สาขานี้ เพราะมักจะเห็นฟาร์เช็กอินที่นี่ลงเฟซบุ๊กบ่อยๆ
ผมส่งสัญญาณไปบอกไอ้กันต์ว่าผมพร้อมแล้ว ไอ้กันต์ตบไหล่ผมสองทีราวกับต้องการให้กำลังใจ ผมเดินนำมันเข้าไปยังร้านด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึก ลุ้นว่าฟาร์จะโยนรองเท้าใส่หน้าผมหรือเปล่า...
“เฮ้ย” ฟาร์ที่อยู่หลังเคาน์เตอร์ส่งเสียงร้องอย่างตกใจทันทีเมื่อเห็นผม หลังจากนั้นก็เลื่อนสายตาไปเจอไอ้กันต์ เขามีสีหน้าที่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
กูอยากกอดกีตาร์ที่ห้อยอยู่นี่แล้วก็ร้องไห้ชิบเป๋ง...
“มีอะไรหรือเปล่าวะกันต์” คนที่ผมชอบส่งเสียงถามไอ้กันต์โดยมองข้ามผมไปเลย
“ไอ้เต๊บมันมีอ่ะ” ไอ้กันต์โยนมาให้ผมแบบที่ฟาร์เลี่ยงไม่ได้ เออ มึงทำดีมาก กูขอให้เฮียเกล้าสมยอมมึงไวๆ ละกัน
ฟาร์เดินมาใกล้ผมกับกันต์ หลังจากนั้นดูเหมือนว่าเขาไม่รู้จะพูดอะไรกับผม
“มีอะไร” เหยดดดดด เขาพูดกับผมแล้ว!
“เอาตังค์มาคืน” ผมพูดเสียงอ่อย กำลังจะหยิบเงินสองพันที่ผมจิ๊กไป (และไม่เคยคิดจะใช้) ส่งคืนให้ฟาร์
“กูไม่รับคืน”
“ฟาร์กูขอโทษ ที่กูทำไปกูมีเหตุผลนะ”
“เหตุผลอะไร กูไม่คิดว่ามึงจะเป็นคนขี้ขโมย”
เขาคงไม่ชอบคนขี้ขโมยจริงๆ นั่นแหละ แย่จริงๆ เลยผม วิธีของผมมันดูเป็นผมก็จริง แต่มันไม่ควรใช้กับฟาร์ ไม่ควรใช้กับคนที่โคตรเกลียดคนลักเล็กขโมยน้อยอย่างฟาร์
ผมผิดไปแล้วจริงๆ...
“กูเห็นมึงวางไว้สุ่มสี่สุ่มห้า กูก็เลย...”
“ขโมย”
“ไม่ใช่”
“กันต์มึงพาเพื่อนมึงออกไปเลย”
ฟาร์เดินหนีผมเหมือนผมเป็นตัวอะไรไม่รู้ ผมรู้สึกพ่ายแพ้ยับเยินตอนที่เห็นหลังของฟาร์เดินอย่างรวดเร็วไปที่เคาน์เตอร์นั่น ไอ้กันต์ไม่พูดอะไรกับผม นอกจากตบไหล่ให้กำลังใจผมสองทีอีกครั้ง...
ผมมองซ้ายมองขวา หาวิธีที่จะง้อฟาร์
ในที่สุดผมก็เจอ...
ผมเดินก้าวฉับๆ ไปยังเปียโนยี่ห้อยามาฮ่าที่วางอยู่มุมร้าน ฟาร์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเดินไปที่ไหนเพราะเขาไม่ได้สนใจผมเลย ผมมองคีย์เปียโนสีขาวที่อยู่ตรงหน้า รู้สึกคิดถึงเหมือนกันแฮะ
ผมชอบมันนะครับ การเล่นเปียโนหรือการเล่นคีย์บอร์ดเป็นอะไรที่ผมชอบทำมากในเวลาว่าง แต่ผมไม่สามารถอยู่กับมันโดยใช้เป็นอาชีพเลี้ยงตัวเองทั้งชีวิตได้
โชคดีที่ผมยังจำคอร์ดเพลงที่ผมชอบฟังในตอนนี้ได้ การเป็นนักดนตรีของผมยังเหลืออยู่นะครับ ไม่ใช่คืนไปให้อาจารย์หมด
ผมเล่นเพลง SORRY ของ JUSTIN BIEBER
คนทั้งร้านหันมามองผมทันที ไอ้กันต์ น้องชั้นประถมที่มากับแม่ น้องวัยรุ่นชายที่มากับเพื่อน พนักงานของร้าน รวมไปถึงฟาร์
ผมไม่ได้เล่นกากนะ คนที่จะเข้าเรียนวิทยาลัยดุริยางคศิลป์ได้ต้องมีฝีมือในระดับหนึ่งนะเออ และผมเชื่อว่าผมเล่นได้ถูกต้อง ไม่มีผิดเพี้ยน จนคนต้องฟังออก...
ท่อนฮุคเพลงของจัสตินจบลงไป ผมมองไปที่ฟาร์อย่างลุ้นๆ เขายังนั่งนับเงินอยู่หลังเคาน์เตอร์อยู่เลย...
ผมยังมีคอร์ดเพลงที่สอง นั่นก็คือเพลง I’m sorry ของ AB-normal
เพลงนี้แม่งเป็นเพลงแห่งชาติสำหรับการง้อเลยนะครับ ผมตั้งใจเล่นเปียโนสลับกับมองฟาร์ไปด้วย ผมเล่นจนคนในร้านเริ่มมามุงผม พากันมองผมอย่างตื่นตาตื่นใจ
ยกเว้นอยู่คนหนึ่ง...
...ไอ้ฟาร์นั่นแหละ
ผมเล่นจนจบเพลง ทุกคนปรบมือให้ผม ส่งเสียงชมผมกันยกใหญ่ก่อนที่จะแยกย้ายไป ผมเดินคอตกไปหาไอ้กันต์เพราะฟาร์ยังไม่ยกโทษให้ และผมก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้วให้มันกลับมาคุยกับผมตามเดิม
ผมเดินเอาเงินสองพันนั้นไปให้ฟาร์ ก่อนที่จะเดินออกไปนอกร้านพร้อมกับไอ้กันต์
“เดี๋ยว”
เสียงสวรรค์ของฟาร์ทำให้ผมต้องหันไปมองอย่างดีใจ ฟาร์ยังคงทำหน้าชั่งใจอยู่ว่าจะเอายังไงเรื่องของผมดี ผมมองฟาร์ที่ยืนอยู่หน้าร้านอย่างลุ้นๆ ในขณะที่ไอ้กันต์นั้นเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทำตัวเหมือนผมตอนที่อยู่ตรงกลางระหว่างมันกับเฮียเกล้าไม่มีผิด
“มึงเล่นเปียโนเป็นเหรอ”
ผมพยักหน้า ฟาร์มองหน้าผมด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ ภายนอกของผมคงดูกากเกินไปจนดูไม่น่าเล่นเครื่องดนตรีราคาแพงอย่างเปียโนได้กระมัง
แต่อะไรก็ช่างเถอะ อย่างน้อยคุณหนูฟาร์ก็ยอมคุยกับผมแล้วว่ะ
“มันเล่นเก่งเนอะ” ฟาร์หันไปพูดกับกันต์ซึ่งหัวเราะและก็พยักหน้าเห็นด้วย เขาเดินเข้ามาใกล้ผมกับกันต์ ผมเริ่มตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ แต่ไอ้กันต์นั้นกลับรู้สึกเฉยๆ
ในที่สุดฟาร์ก็กลับมาคุยกับผมหลังจากที่ผมพยายามตามง้อมานานแสนนาน
“ว่าแต่เพลงที่มึงเล่นชื่อเพลงว่าอะไรบ้างวะ เพราะดีอ่ะ” ฟาร์ถามซื่อๆ ผมกับกันต์มองหน้ากันอย่างตื่นตะลึง
กรรม...สรุปที่ผมเล่นเพลงง้อไปฟาร์ไม่รู้จักสักเพลงเลยงั้นเหรอ...
มึงไปอยู่ส่วนไหนของโลกมาวะ!? เอาเถอะ อย่างน้อยมันก็เริ่มคุยกับผมเพราะผมเล่นเปียโน
บางทีไอ้งานอดิเรกที่ห่างหายจากผมไปนานนี้...อาจจะนำพาสิ่งดีๆ มาให้ผมก็เป็นได้
“คืนนี้ให้กูส่งให้ฟังมั้ยล่ะ...” ผมพูดใส่ฟาร์แบบยิ้มๆ “พี่ไตเต๊บโคตรคูล...คนมีความรัก”
“...”
“ทำอะไรอยู่วะ”
“รอไฟสีเขียวหลังชื่อเฟซของฟาร์อยู่”
“มึงรอไอ้เชี่ยฟาร์ออนไลน์?”
“เออ”
“...”
“แค่นี้นะ ไม่ว่าง”
“เฮ้ย จะโทรมาเล่าว่ากูได้เสียกับเกล้าแล้ว”
“ไม่สน แค่นี้นะมึง”
“สาด...แสดงว่ารอจริงๆ ขนาดกูล้อเล่นแบบยิ่งใหญ่ขนาดนี้มึงยังไม่รู้สึกอะไรเลย”
“มึงจะวางสายได้หรือยัง”
“โธ่เอ๊ย...ดีกันแล้วลืมเพื่อน งอนมึง”
“งอนเหี้ยไร”
“ทำไมไอ้ฟาร์งอนแล้วมึงง้ออ่ะ”
“ก็นั่นฟาร์ แต่นี่มึง”
“โวะ”
“...”
“...(เสียงสายเรียกซ้อน) หึๆ”
“เสียงอะไรวะ”
“ไอ้ฟาร์โทรหากูว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“เฮ้ย”
“ไปแล้วนะครับพี่เต๊บ โชคดีครับ”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
“สาด...รู้สึกเหมือนกรรมตามสนองกูเลยว่ะ”TBC*
พี่ไตเต๊บโคตรคูลลลลลลลล : ) 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
