หัวข้อ: { ร้านบาร์สุราลัย } {จบบริบูรณ์}

[mild-dy]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

แล้วก็ได้อ่านเรื่องของหนึ่ง เอ๊ย....ไทเทพ
ชื่อ เพราะมากกกก จนเพื่อนอิจฉาเรียกเป็น ไตเต๊บ ซะเลย
แล้วเพราะความเทพเรื่องเปียโน ทำให้ง้อฟาร์ได้
เรื่องไม่รู้จักเพลง เป็นการอำของฟาร์ กร๊ากกก
ก็นักดนตรี มีหรอไม่รู้จักเพลง
รอ หนึ่ง จีบ ฟาร์ 
 
 

[aiyuki]

หนึ่งสู้ๆ 55555 ง้อซะๆๆๆ ฟาร์ยอมอ่อนแล้ววว

[poppycake]

ไตเต๊บมีความหล่อ #ไตเต๊บโคตรคูล
แต่ขโมยเงินเรียกร้องความสนใจนี่มันกากจิงๆนะ 55555555555

[เก้าแต้ม]

เอ้าไตเต๊บสู้ๆ

[mystery Y]

หนึ่งกับสิบสี่ มีร้องเพลงง้อด้วย~

[Fish129]

สงสารพี่ไตเต๊บ

[NuNam]

น่ารักดีอ่ะ 

[boonpa]

  ฮาเฮียอ่ะจะง้อฟาแต่ฟาไม่รู้เรื่อง

[snack]

หายไปนานเข้ามาอ่าน2ตอนรวดเลยขอบคุณค่ะ

สิบสองกับเกล้าเป็นคู่แฟนที่น่ารักมากกกกกกกกกกก ส่วนตอนนี้เอาใจ

ช่วยหนึ่งนะขอให้จีบฟาร์ได้สำเร็จเร็วๆ

[=นีรนาคา=]

เบอร์หนึ่งนี่มันเบอร์หนึ่งจริงๆ 5555

[EoBen]

เหอะ มีแต่คนมีความรัก เหอะ

[A_Narciso]

พ่อไทเทพเค้ามีวิธีคิดที่แปลกดีจริงๆ - -"

[kobyp_lu]

หนึ่งน่ารักเฮ้ยไม่ใช่  เทพน่ารักง้อฟาร์ แต่ฟาร์ดันไม่รู้จักชื่อเพลงเลย  โอ้ย  555555

[Supparang-k]

555  พี่ไตเต๊บเล่นดนตรีง้อ  โหยยยยย....น่ารักได้อีก

[Dee^daY]

ง้อ สำเร็จมั๊ย ..

[่jum]

เหมือนมันสั้น ยังไม่จุใจเลย 

[bun]

แอบขำหนึ่่งอีกคน

[Pittabird]

อิอิ.  รอหนังสืออย่างใจจดใจจ่อ.

[badbadsumaru]

5555555 พี่ไตเต๊บ มาว่ะ
สู้ๆนะพี่

[Chiffon_cake]

ตอนที่ 21
ความในใจจากเพื่อน







กระจกร้านผมเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาบ้างแล้ว...

หลังจากที่ผมกับสิบสองได้ เอ่อ อยู่ในห้องน้ำฟิตเนสด้วยกันวันนั้น ผมก็ตีตัวออกห่างจากสิบสองนิดหน่อย ไม่ใช่ว่าผมเปลี่ยนไป ไม่ใช่ว่าผมคิดเป็นอื่นกับสิบสอง เพียงแต่ว่า...กูแม่งโคตรเขินเลยว่ะ

จะให้ผมทำเฉยๆ ไม่รู้สึกอะไรต่อหน้ามันได้ไง ยิ่งถ้าตอนนั้นอยู่กับลูกน้องคนอื่น แล้วผมต้องมายืนเขินอายม้วนต้วนล่ะก็...มันไม่ควรจะเป็นอย่างนั้นอย่างยิ่ง เพราะฉะนั้นการหลบหน้าสิบสองจึงเป็นอะไรที่ดีที่สุดที่ผมทำได้ในตอนนี้ แม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามติดต่อผมและก็มาหาผมที่ร้านมากแค่ไหนก็ตาม

ให้เวลากูตั้งหลักแป๊บ เพราะมึงน่ะเห็นกูตอนเกือบล่อนจ้อนเลยนะ!

สิบสองตามหาผมเท่าที่จะทำได้ ถ้าผมตอบไลน์ช้าผมรู้ว่าเขาต้องตามผมมาที่ร้านเป็นแน่ ผมจึงฝากร้านไว้กับพนักงานที่มาในวันนั้น (ไม่ใช่ฝากร้านแบบในไอจีของดารานะครับนะ) แล้วก็หนีไปที่อื่น พอผมทำอย่างนั้นสิบสองมันก็ทักผมมารัวๆ จนตอนนี้ผมต้องมานั่งปวดหัวที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งว่าจะเอายังไงดี

ผมไม่เคยตอบไลน์สิบสองช้าเลย...

ผมเป็นแฟนที่ดีน่าเอาเป็นแบบอย่างใช่มั้ยครับ แต่การหลบหน้าต่อไปแบบนี้มันจะโอเคเหรอเนี่ย

กาแฟตรงหน้าผมคืออเมริกาโน่เย็นเจี๊ยบไม่ใส่น้ำตาลไม่ใส่ไซรัปไม่ใส่อะไรเลย (ใส่แก้วกับใส่น้ำแข็งไงไอ้บ้า) ผมเริ่มควบคุมน้ำหนักอย่างแท้จริง แม้ตอนนี้จะยังขี้เกียจออกกำลังกายอยู่ แต่อย่างน้อยก็ขอควบคุมอาหารหน่อยก็แล้วกัน

อเมริกาโน่แม่งก็โคตรจะขม ไม่อร่อยเลย







SUN.Artit : กำลังจะถึงแล้ว
SUN.Artit : ไปสั่งอเมริกาโน่เย็นให้กูที

พอดีไอ้ทิตมันทักผมมาว่าอยู่ไหนน่ะครับ ผมก็เลยตอบมันไป มันบอกผมว่ามันอยู่แถวร้านนี้พอดี แต่รอแม่งมานานมากกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว แบบนี้ไม่น่าเรียกว่าอยู่แถวนี้แล้วล่ะมั้ง เรียกว่าออกจากที่ทำงานเพื่อมาหาผมชัดๆ

เห็นมั้ยครับว่าไอ้ทิตมันก็สั่งอเมริกาโน่...เพื่อความคงอยู่ของกล้ามเนื้อ จะว่าไปคนรอบตัวผมก็เอาใจใส่รูปร่างของตัวเองกันจังเลย เว้นเสียแต่ผมนี่แหละ

ก็คนมันขี้เกียจนี่หว่าาาาาา

ผมเดินไปสั่งเครื่องดื่มให้ไอ้ทิตตามคำขอ ไม่นานนักไอ้ทิตมันก็ปรากฏตัวมานั่งอยู่ตรงข้ามผม เป็นจังหวะเดียวกันกับที่พนักงานสาวเอาอเมริกาโน่เย็นมาเสิร์ฟให้มันพอดี ไม่ต้องบอกก็พอจะรู้ว่าสายตาของพนักงานสาวจับจ้องไอ้ทิตมากขนาดไหน แม้ว่าเธอจะพยายามมองแบบแอบๆ ก็ตามทีเถอะ

จำได้มั้ยครับว่าสมัยเรียนผมอยู่ในแก๊งหนุ่มหล่อ ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแล้ว ไอ้เชี่ยนี่มันก็ยังคงหล่ออยู่ จากที่เคยหล่อใสๆ วัยทีน ตอนนี้หล่อแบบนักธุรกิจหนุ่มอนาคตไกล ทั้งเนื้อทั้งตัวเป็นแบรนด์เนมโชว์ความรวยเว่อร์วังอลังการ

“ถ้าร้านมึงไม่โดนทุบกระจกก็คงไม่ว่างมาเจอกูแน่ๆ” ไอ้ทิตยกเครื่องดื่มขึ้นมาดูด แล้วก็วางลงอย่างมีมาด

ผมยักไหล่ “งานที่ร้านมันยุ่ง”

ทิตตวัดสายตามามองผมราวกับว่ามีความคิดอะไรบางอย่างอยู่ในหัวของมัน “วันนั้นที่กูแพ้...กูขอโทษนะ”

“เฮ้ย ไม่ใช่ความผิดของมึง” ผมรีบพูด

“กูไม่รู้ว่าไอ้เหี้ยพี่โน้ตจะเอามึงเข้ามาเกี่ยว”

“กูยังไม่ได้ขอบคุณมึงเลยว่ะ”

“เรื่องอะไรวะ”

“เรื่องที่มึงต่อยหน้าไอ้พี่โน้ตเพราะมันล้อว่าตูดกูน่า...”

“...” ทิตทำหน้าตกใจ

“มึงนี่ปกป้องกูตั้งแต่สมัยมัธยมจนถึงตอนนี้เลย แม่งเพื่อนแท้จริงๆ ขอชนแก้วหน่อย” ผมยกแก้วกาแฟของตัวเองขึ้นมา ไอ้ทิตทำท่าถามว่าแก้วกาแฟมึงก็จะชนเหรอ ผมพยักหน้าอย่างแข็งขัน

เราชนแก้วกันและก็หัวเราะกันสองคน บรรยากาศความเป็นเพื่อนลอยอยู่เหนือศีรษะของผมกับมัน นานมาแล้วที่ไม่ได้คุยกับมันสองต่อสองแบบนี้

“ช่วงนี้มึงสนิทกับลูกน้องของมึงคนนั้นเหรอ” ทิตยิงคำถามนี้มาใส่ผม

ผมอึกอักเล็กน้อยขณะตอบ “อืม...”

“ขนาดไหน”

“ก็...” ทำไมมันตอบยากอย่างนี้วะ ไอ้ทิตเป็นหนึ่งในคนที่รู้มาตลอดชีวิตว่าผมไม่ใช่เกย์ การที่จะบอกมันว่าผมกลายเป็นเกย์ไปแล้วนี่มันเป็นอะไรที่ยากจริงๆ ครับ กลัวมันมองผมแปลกไป กลัวมันเลิกคบ ถึงแม้ว่าสมัยนี้จะเป็นอะไรที่ค่อนข้างเปิดรับมากก็ตาม แต่ผมก็ยังกังวลโน่นนี่นั่น

“สนิทถึงขนาดไปสนามแข่งด้วยกันสองคนเลยเหรอวะ” น้ำเสียงของไอ้ทิตดูค่อนข้างผิดหวัง

“ก็...” กูควรจะพูดอะไรที่มันดีกว่านี้หรือเปล่า

“กูมีอะไรจะขอ”

“ขออะไร” ขอบคุณพระเจ้าที่มันเปลี่ยนเรื่องได้สักที

“วันนี้อยู่เป็นเพื่อนกูที”

“ได้สิ” ผมพูดโดยไม่ต้องคิด ในเมื่อร้านก็กำลังซ่อมอยู่ ดังนั้นผมไม่มีอะไรจะทำอยู่แล้ว

ตอนนั้นผมลืมนึกไปจริงๆ ว่ามีใครบางคนกำลังกระหน่ำถามว่าผมอยู่ไหนทางข้อความในไลน์ทุกๆ ห้านาที...

พักหลังๆ ผมปฏิเสธเพื่อนคนนี้ไปหลายครั้งแล้วครับ วันนี้ผมว่างมากจริงๆ และไอ้ทิตก็ดูเหมือนทำหน้าขอร้องยังไงชอบกลก็ไม่รู้

“พูดแล้วนะมึง”

“กูพูดไปตะกี้ กูจำได้น่า”

ดูเหมือนไอ้ทิตจะอารมณ์ดีขึ้น ผมได้แต่มองมันด้วยความสงสัยว่าทำไมจู่ๆ มันถึงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ผมกับมันนั่งจิบกาแฟไปพร้อมๆ กับคุยสัพเพเหระ ไม่นานนักไอ้ทิตมันก็พาผมออกจากร้านเพื่อไปยังสถานที่แห่งใหม่ที่มันต้องการ








โรงหนัง

“มึงอยากดูหนัง?”

“ใช่ไง ไม่ได้มาดูพนักงานขายตั๋ว”

“มีเรื่องอะไรน่าดูเหรอวะ”

“ไม่รู้ กูให้มึงเลือก”

แม้จะดูแปลกๆ ที่ต้องมาดูหนังกับไอ้ทิตที่แต่งตัวเรียบร้อยเต็มยศเพราะเพิ่งออกจากบริษัทของมันมา (ตรงข้ามกับผมที่แต่งตัวด้วยเสื้อยืดกับกางเกงยีนบ้านๆ) เมื่อเพื่อนมันบอกให้เลือกหนัง ผมก็เลยต้องเลือก และแล้วผมก็ต้องประหลาดใจที่เห็นหนังฟอร์มยักษ์ชนกันหลายเรื่อง นั่นทำให้ผมคิดได้ว่าผมไม่ได้มาดูหนังแบบนี้นานเท่าไหร่แล้ววะ

ตั้งแต่ร้านเปิด...ผมก็ไม่ได้ดูหนังเลยครับ

“มึงไม่ได้มานานแล้วใช่มั้ย กูพอรู้” ทิตมองผมยิ้มๆ

“ใช่” ผมรับคำ ทำสีหน้าทึ่งกับโปรแกรมฉายหนังยาวเหยียด

“ดูสบายๆ ไปเลยสิ กูเลี้ยงเอง” มันชี้ไปที่รอบที่อยู่ด้านบนสุด จากที่ผมจำได้ มันเป็นรอบที่ตั๋วแพงมากเพราะว่าที่นั่งสบายและก็โคตรจะวีไอพี

“ดูธรรมดาก็ได้ รอบใกล้ๆ ก็มี”

“ก็รอบนี้มันเร็วกว่า”

“มันแพงนะ”

“กูเลี้ยง”

กูยอมมึงก็ได้ ในเมื่ออยากเสียตังค์แพงๆ นักก็เชิญเลย ผมปล่อยให้ไอ้ทิตเลือกที่นั่งและก็จัดการจ่ายตังค์ พอทั้งหมดเรียบร้อยผมกับทิตก็ต้องขึ้นไปยังโรงหนังทันทีเพราะหนังใกล้จะฉายอยู่รอมร่อแล้ว

ระหว่างนั้นผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา...

ตอนนั้นลมผมแทบจับ ที่หน้าจอสนทนาของผมกับสิบสองยังคงมีข้อความรอผมอ่านอยู่มาก แต่ว่าตอนนี้ผมกำลังจะเดินเข้าไปในโรงหนังแล้วครับ และผมจำเป็นต้องรีบปิดเครื่อง

KLAO : กำลังจะดูหนัง

ผมตอบข้อความทั้งหมดของสิบสองด้วยคำตอบเดียวเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเป็นห่วงจนเกินไป พอผมตอบเสร็จก็ปิดเครื่องและเดินไปยังที่นั่งที่ไอ้ทิตมันเลือกเอาไว้







“หนังสนุกมากกกกก” ผมพูดอย่างออกรสออกชาติ “จานบินแม่งเท่สาด กูไม่นึกว่ามันจะเท่นะ พระเอกด้วย เท่ฉิบหาย จู่ๆ ก็มีเขาเฉยเลย สนุกดีนะ แต่ถ้ากูเป็นมัน กูว่ากูจัดการตัวร้ายตั้งแต่แรกแล้ว กูไม่ปล่อยให้แม่งมาทำลายเมือง ทำร้ายคนแบบนี้หรอก แต่การกระทำของนางเอกแม่งขัดใจกูไปนิดหนึ่ง แต่กูให้อภัยเขา เขาสวยด้วยเอ็กซ์ด้วย มึงล่ะคิดว่ายังไง”

หลังจากดูหนังจบผมก็พูดคุยกับไอ้ทิตอย่างออกรสออกชาติ ผมก็เพิ่งรู้ตัวว่าโดนไอ้ทิตจ้องอยู่

“มีอะไรติดหน้ากูเหรอ” ผมถามเพราะเห็นมันมองผมไปและก็ยิ้มไป

“เปล่า เห็นมึงมีความสุข”

“แล้วมันยังไงวะ...”

“มันดีไง”

คำตอบสั้นๆ ของมันทำเอาผมรู้สึกแปลกๆ ยังไงชอบกล ผมก็เลยชี้ชวนมันไปเดินดูเสื้อผ้าเพื่อจะเปลี่ยนเรื่อง อันที่จริงผมรู้สึกทะแม่งๆ ตั้งแต่ตอนที่มันดูหนังกับผมแล้วล่ะ

เพราะอะไรน่ะเหรอครับ

มันไม่ดูหนังเลย มันดูแต่ผมเนี่ย

แม่งจ้องเอาๆ จนผมอึดอัด...สมัยเรียนมันไม่เห็นมองผมขนาดนี้ เอาแต่แย่งป็อปคอร์นผมและก็ดูหนังอย่างตั้งอกตั้งใจ แต่ตอนนี้ทำไมมันถึงเปลี่ยนมาดูผมแทนหนังก็ไม่รู้ ถึงผมจะรู้จักกับมันมานาน แต่การที่โดนมันจ้องและผมต้องทำเป็นมองจอฉายหนังเนี่ยเป็นอะไรที่รู้สึกอึดอัดแปลกๆ มาก

ไอ้ทิตเปลี่ยนไป...

“ตัวนี้เป็นไง” ผมชวนมันคุยเพราะเห็นมันยืนล้วงกระเป๋าดูผมเลือกเสื้อผ้า

“เอาสิ”

“เฮ้ย กูถามว่ามันเป็นยังไง ไม่ใช่เอาเลยดีมั้ย”

“มึงเลือกตัวไหนก็ดีหมดนั่นแหละ”

ทำไมมึงต้องสปอยล์กูขนาดนี้ นี่กูเป็นเพื่อนมึงนะ ไม่ใช่ลูกมึง...

ผมเดินเลี่ยงไอ้ทิตไปเลือกตัวอื่น มันเสือกเอาตัวยาวๆ ของมันเดินตามมา ผมย้ายไปทางซ้าย มันก็เดินไปทางซ้าย ผมย้ายไปทางขวา มันก็เดินไปทางขวา เรียกได้ว่าตามผมทุกฝีก้าวชนิดว่าไม่ยอมห่างผมเกินสองเมตรเลยแม้แต่วินาทีเดียว

“เห็นหยิบหลายตัวแล้วจะเอาตัวไหน”

“ดูเฉยๆ ไม่เอาหรอก ช่วงนี้จน” ผมพูดตรงๆ

“ให้กูซื้อให้มั้ยล่ะ”

“เฮ้ย แค่เลี้ยงหนังก็พอแล้วมั้ง”

มันไม่ตอบอะไรผม แต่เดินแยกไป ผมมองไปอย่างงงๆ แล้วก็เลิกสนใจมันและหันมาสนใจเสื้อผ้าที่อยู่ตรงหน้าแทน

ผมเจอมันอีกทีตอนที่มันถือถุงเสื้อผ้าสองสามถุงใหญ่เดินมาหาผมนี่แหละ

“มึงช็อปเหรอ”

“ของมึงอ่ะ”

“เชี่ย” ผมร้อง “กูไม่เอา”

“เอาไปเถอะ กูซื้อมาแล้ว ไซส์มึงทั้งนั้น”

“ไอ้สาดทิต”

“รับๆ ไปเหอะ ของขวัญวันเกิดล่วงหน้า”

“วันเกิดกูคือเมื่อสามเดือนที่แล้วป่ะวะ”

“ล่วงหน้าปีหน้าไง”

“ไอ้เสี่ยทิต มึงจะมาเปย์เพื่อนมึงเฉยๆ แบบนี้ไม่ได้นะ กูเพื่อนมึง ไม่ใช่เด็กมึง เอาไปคืนเลย” กูเกรงใจเป็นนะเว้ย และอีกอย่างเสื้อผ้าแบรนด์นี้มันไม่ใช่ขี้ๆ ด้วย ตัวละสามสี่พันอัพทั้งนั้น

“กูพอใจจะให้อ่ะ” ทิตเริ่มส่งเสียงเอาแต่ใจใส่ผม “เอาไปหมดนี่แหละ กูถือให้เอง”

“เชี่ย...”

ทิตทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วเดินผ่านหน้าผมไปเฉย ผมได้แต่อ้าปากพะงาบๆ ด่ามันตามหลังไป มันไม่ได้ทำอย่างนี้แค่ร้านเดียวครับ มันทำกับอีกสองสามร้านต่อมาด้วยการซื้อเสื้อผ้าข้าวของให้ผมโดยที่ไม่ฟังคำที่ผมค้านเลย แม่งใช้บัตรรูดเอาๆ อยู่นั่นน่ะ

ผมเริ่มหงุดหงิดที่เพื่อนไม่ฟังคำร้องขอของผม ผมจึงเงียบเสียงตอนที่เดินอยู่ข้างๆ ไอ้ทิตที่มีข้าวของเต็มมือ จะไม่ให้ผมหงุดหงิดได้ยังไง ดูสิ่งที่ไอ้เชี่ยทิตทำสิครับ ผมเป็นเพื่อนมันผมโคตรเกรงใจมันเลย ตอนนี้มันหมดไปกับผมเกือบหกหลักแล้วมั้ง ไอ้บ้าเอ๊ย

“เกล้า”

“...”

“ไอ้สาด งอนกูเหรอ”

“...”

“กูแค่อยากซื้อให้อ่ะ เห็นมึงใส่เสื้อผ้าตัวเดิมๆ นี่”

“กูซื้อเองได้” ผมพูดกับมันอย่างขุ่นมัว “ทิตมึงอย่าทำแบบนี้ได้ป่ะวะ กูไม่ชอบเลย”

“กูทำอะไรมึงก็ไม่ชอบกูหรอก” ทิตสวนคำนั้นกลับมาที่ผม

“อะไรของมึง”

“นี่มึงยังไม่รู้อีกเหรอว่ากูคิดยังไงกับมึงเนี่ย กูเลี้ยงหนังมึงฟรี กูซื้อเสื้อผ้าราคาแพงให้มึงขนาดนี้ มึงยังไม่รู้อีกเหรอว่ากูคิดอะไรกับมึง” ทิตร้องโวยวายเสียงดังกลางห้าง ให้ความรู้สึกเหมือนตอนที่มันอยู่ ม.ปลาย อีกครั้ง ตอนที่มันควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้ พูดจาโผงผาง โวยวายใส่คนอื่นเขาไปทั่ว

ผมหยุดชะงักเมื่อนึกถึงคำพูดของมันเมื่อสักครู่...ผมชักจะไม่เข้าใจแล้วว่าทำไมจู่ๆ มันถึงมาคิดอะไรแบบนั้นกับผม เราเป็นเพื่อนกันมาโดยตลอด ช่วงที่เราห่างกันไปก็คือตอนที่ไอ้ทิตไปอยู่เมืองนอกแล้วผมอยู่เมืองไทย ทำไมความรู้สึกของมันถึงเปลี่ยนแปลงจากความเป็นเพื่อนกลายเป็นอะไรที่มันลึกซึ้ง

“มึงพูดอะไร” ผมถามแม้จะยังทำหน้าอึ้งอยู่

“ก็ตามนั้น” ทิตไม่ยอมสบตาผม “กูหวงมึงตั้งแต่เห็นไอ้ลูกน้องมึงมาวนๆ เวียนๆ ป้วนเปี้ยนใกล้ๆ มึง กูเก็บเรื่องนี้มาคิดเป็นล้านๆ ครั้ง คิดถึงสายตาของมัน คิดถึงสายตาของมึง เวลาพวกมึงสองคนอยู่ใกล้กันกูรู้สึกแย่ กูรู้สึกเฮิร์ต แบบนี้ยังจะไม่เรียกว่ากูชอบมึงอีกเหรอ”

“ทิต...”

“มึงกลับเองได้ใช่ป่ะ”

ทิตวางของทั้งหมดลงตรงหน้าผมแล้วเดินหนีไปเลยราวกับไม่ต้องการฟังคำที่จะออกมาจากปากของผมต่อไป สิ่งที่ผมอึ้งไม่ใช่ปริมาณมหาศาลของถุงช็อปปิ้งที่มันทิ้งไว้กับผม แต่คือความในใจจากทิตที่ผมเองก็ยังไม่เข้าใจนักว่ามันเปลี่ยนไปจากความเป็นเพื่อนเมื่อไหร่

ผมเข้าใจที่มันเดินหนีผมไปแบบนี้ ผมรู้จักมันดี เวลามันกลัวสิ่งที่จะมีผลตามมาแล้วไม่ได้เป็นไปอย่างที่มันคาดหวัง ไอ้ทิตมันจะเดินหนีไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น เหมือนมันรับความผิดหวังไม่ค่อยได้ เพราะตลอดชีวิตของมันไม่เคยมีใครทำให้มันต้องผิดหวัง ตอนที่มันบอกเลิกคนอื่นสมัยเรียน มันก็ยังเดินหนีเขาคนนั้นเพราะกลัวว่าเขาคนนั้นจะง้อมันหรือไม่ก็ด่ามัน...

มันเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว...

ผมถอนหายใจขณะนั่งลงที่ม้านั่งแถวนั้น กดเปิดมือถือที่ปิดเอาไว้นาน ทันทีที่ผมเปิดโทรศัพท์สิบสองก็โทรเข้ามาราวกับรู้ว่าผมจะเปิดเครื่องตอนไหน หรือไม่ก็โทรมาหาผมเป็นระยะเท่าที่จะทำได้

“ฮัล...”

“อยู่ไหน” ปลายสายคือเสียงของสิบสองที่กำลังโมโห

“ห้าง M น่ะ”

“เดี๋ยวผมไปหา”

ผมกดวางสายเมื่อถือหูแล้วสิบสองไม่พูดอะไรต่อ...ตอนนี้ในหัวของผมยังคงทำอะไรไม่ถูกจากการสารภาพปุบปับของไอ้ทิต เป็นเวลาประมาณสี่สิบนาทีได้ที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ตรงนั้น และในที่สุดสิบสองก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าผม

สิบสองกำลังโมโห เขามองดูถุงช็อปปิ้งมากมายมหาศาลที่รายล้อมรอบตัวผมด้วยความตกตะลึง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ผม

“ทำไมทำแบบนี้” สิบสองเปิดประโยคมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ขอโทษ” ผมพูดตรงๆ “แค่เขิน ยังสู้หน้าไม่ได้”

“วันหลังไม่ทำแบบนี้นะครับ”

“...”

“ผมเป็นห่วงฉิบหาย นึกว่าพวกแก๊งนั้นมันจะกลับมาฉกตัวเจ้านายไป”

“ไม่หรอก”

“แล้วนี่ซื้อหมดนี่เลยเหรอ” สิบสองถามราวกับรู้ว่าคนอย่างผมคงไม่ซื้อของพวกนี้แน่ๆ

“ไอ้ทิตซื้อให้”

คำพูดของผมทำเอาอีกฝ่ายนิ่งเงียบไปเลย...

“อะไรนะ”

“มันเดินหนีไปเมื่อกี้”

“ไปดูหนังกับไอ้อาทิตย์อัสดงมาเหรอ”

“อืม” ผมพยักหน้าช้าๆ เพราะผมยึดคติว่ายิ่งโกหกอีกฝ่ายมันก็ยิ่งมีความผิดเข้าไปใหญ่ สิบสองอ้าปากค้าง จากนั้นก็เลี่ยงการสบสายตาของผมไปมองทางอื่น ผมแอบเห็นมือยาวๆ ของสิบสองกำหมัดแน่นสลับกับคลายออก และก็กำหมัดแน่นอีกครั้ง

“คืนนี้เกล้าต้องเป็นของผมแล้วล่ะ”

“เฮ้ย” ผมร้องอย่างตกใจ “ในแง่ไหน”

“ผมไม่บอกหรอก ผมโมโหอยู่ หนีหน้าผมมาเพื่อไปเดตกับคนอื่นเนี่ยนะ”

“เพื่อนไง เพื่อน”

“เพื่อนที่ไม่ได้คิดกับเกล้าแค่เพื่อน” สิบสองรู้เหรอ มันรู้ก่อนผมได้ไงเนี่ย... “เป็นเกล้า เกล้าจะโมโหมั้ย”

ชัวร์ว่าคำตอบคือโมโหอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นผมก็เลยไม่มีอะไรจะเถียงสิบสอง เข้าใจที่มันโมโห เข้าใจที่มันกำหมัดแน่น เข้าใจมันทุกอย่าง

“เกล้าต้องไปงานเลี้ยงรุ่นกับผมคืนนี้”

“อะไรนะ”

“เกล้าไม่มีสิทธิ์บ่ายเบี่ยง เกล้าทำผิดเอง”

“งานเลี้ยงรุ่นอะไร”

“รุ่นตอน ม.ปลาย”

“ไม่ไป” ผมส่ายหน้าดิก ผมรู้ดีว่างานเลี้ยงรุ่นเป็นยังไง เพื่อนทุกคนย่อมอยากรู้ความเป็นไปของเพื่อนแต่ละคน นั่นหมายความว่ามันคืองานอวดความเป็นไปของตัวเองในเวลาปัจจุบันนี่เอง

“จะแนะนำตัวเกล้าในฐานะแฟน”

“เฮ้ย ไม่เอา!”

สิบสองดูนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้เป็นเวลาเกือบทุ่มหนึ่งเข้าให้แล้ว...

“จริงๆ งานใกล้จะเริ่มแล้วล่ะ เราไปกันเลย” สิบสองหยิบถุงทั้งหมดมาถือและก็ฉุดมือผมให้ลุกขึ้นยืน

“เดี๋ยว นี่ยังไม่ได้ตกลงเลยนะ”

“เกล้ายังมีสิทธิ์โวยวายเหรอครับ”

“ก็...” ผมพยายามสรรหาเหตุผลมาให้สิบสองเปลี่ยนใจ “...จะให้ไปชุดนี้น่ะเหรอ”

“มีคนซื้อเสื้อผ้าให้ใหม่ไม่ใช่เหรอครับ” สิบสองเลิกคิ้วพลางยิ้มมุมปาก

แม่งกลายเป็นคนที่โคตรน่ากลัวไปแล้ว ทั้งๆ ที่มันอายุน้อยกว่าผมแท้ๆ แต่ทำไมผมถึงเกรงมันได้ถึงขนาดนี้...

ผมจำใจต้องไปงานเลี้ยงรุ่นของสิบสอง ถึงแม้ว่าในใจจะไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่ก็ตาม

ก็นี่เป็นงานแรกที่มันจะเปิดตัวว่าเป็นแฟนผมน่ะสิ








“ฮัลโหล”

“...”

“อ้าวไอ้สัด โทรมาก็ไม่พูด”

“มึง”

“ว่าไงไอ้หล่อ”

“ถ้าโมโหแฟนนี่ต้องทำไงวะ”

“จับจูบแม่งเลย”

“เฮ้ย”

“ลงโทษไง”

“ได้เหรอ”

“อ้าว ได้สิ แฟนมึง ไม่ใช่แฟนคนอื่นสักหน่อย”

“เออว่ะ”

“จูบปุ๊บกลับมาหวานปั๊บ”

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

“ไอ้สัดนี่วางไวฉิบหาย”








TBC*





คุณเกล้าเนื้อหอมมากจริงๆ
คนนั้นหายไป คนนี้ก็มาเคลมรวดเร็ว ดี๊ดี
ปล.คุณอาทิตย์ทำใจเถอะนะ T^T

[่jum]

เสร็จแน่ เกล้า 

[colorofthewind21]

เกล้ามีเจ้าของแล้ว คุณเพื่อนกรุณาหลบไปค่ะ

[Mura_saki]

พี่เกล้าเขินน้องกันต์หรอคะ น่ารักจริงๆนะ

[iceman555]

 

[aommama]

เคยอ่านคอมเม้นนึงของเพื่อนๆในบอร์ด เค้าถามว่า "นี้สิบสองโทรหาหนึ่งทุกวันเลยหรอ มีความเป็นชู้" 55555 เออ มันจะโทรมา เล็กๆน้อยๆ ก็โทรมา สิบสองเอ้ยยย เเกมันสิบสองคนซึน เจอ พี่ไตเต๊บคนคูล ดีใจมาก ร้านใกล้เปิดเเล้ว พี่เกล้าน่ารัก นิสัยตะมุ้งตะมิ้งไปอีก

[aiyuki]

พี่เกล้า .... ผมนี่ยอมพี่เลยครัชชช เรื่องความใสซื่อเนี่ยยยยย โอ้ยยย สิบสองยังรู้เลย #รู้เพราะสันชาติญาณหมาหวงเจ้าของ 55555

[alternative]

เขินหนักมากอ้ะ

เห็นใจทิตนะ

[Acacha]

12ฉวยโอกาสเลยนะ 
จะมีคนช่วยดามอกให้อาทิตย์อัสดงมั้ยเนี่ย

[mild-dy]