ตอนที่ 22
งานเลี้ยงรุ่นของสิบสอง“เสร็จยังครับ”
“แป๊บ...”
“นี่มันนานแล้วนะ”
“รู้แล้วล่ะน่า”
กูควรจะได้อาบน้ำ กูควรจะได้แต่งตัวในที่ที่มันสบายกว่านี้ นี่มันห้องน้ำห้างนะโว้ย แคบก็แคบ ขยับแทบจะไม่ได้อยู่แล้ว
“ผมเข้าไปได้มั้ย”
“เสร็จแล้วๆๆ” ผมรีบตอบเพราะกลัวสิบสองมันจะเข้ามาจริงๆ
โชคดีที่ห้องน้ำตรงนี้อยู่ใกล้ลานจอดรถ ผมกับสิบสองจึงสามารถพูดคุยกันเสียงดังได้อย่างไม่ต้องเกรงใจใคร เพราะมีแค่เราสองคนที่อยู่ในนั้น
สิบสองมองผมอย่างตกตะลึงงันไปชั่วขณะหลังจากที่ผมแต่งตัวเสร็จ ผมมองสายตาของสิบสองอย่างไม่มั่นใจในตัวเอง พลางรีบหันไปมองกระจกเพราะกลัวตัวเองดูไม่ดีอีกฝ่ายถึงได้ทำสายตาตกใจขนาดนั้น
เอ...ก็ดูดีนี่หว่า ผมใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับกางเกงขาเดฟสีดำ มันดูชิลไปหน่อยแต่ก็ผู้ชายทั้งนั้นคงไม่ต้องเนี้ยบมากมายหรอกมั้ง
“ทำไมเหรอ” สิบสองเอาแต่จ้องผมจนขาดความมั่นใจก็เลยส่งเสียงถามออกไป
“เกล้านี่เหมาะกับของแพงจริงๆ” สิบสองพึมพำก่อนจะค้นของที่มันไปหยิบมาจากรถของมันแล้วส่งให้ผม แว็กซ์สำหรับเซ็ตผมโดยเฉพาะ
ผมมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาทึ่งเล็กน้อย มันคงจะซีเรียสกับงานเลี้ยงรุ่นนี้เหมือนกันถึงได้สนับสนุนให้ผมจัดเต็มขนาดนี้
“งานยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมถามขณะส่องกระจกดูเงาของตัวเองและเริ่มเซ็ตผม
“เปล่า แค่อยากเห็นแฟนจัดเต็มให้เห็นบ้างก็เท่านั้น”
“ตอนกูทำงานที่ร้านทุกวันกูก็จัดเต็ม”
“อยากเห็นตอนจัดเต็มเพื่อผมไง...” สิบสองมองผมผ่านกระจก ผมเลิกคิ้วมองอีกฝ่ายก่อนที่จะส่งยิ้มให้เล็กๆ “งั้นผมไปรอในรถนะครับ อย่าไปฉุดใครเข้าล่ะ”
“มันจะมีใครที่ไหนให้ฉุดล่ะ”
“อ้าว นี่คิดจะฉุดชาวบ้านเขาจริงๆ น่ะเหรอ”
“พูดเล่นได้มั้ยล่ะ”
“ผมยังไม่หายงอนเกล้านะ”
“นั่นมันเพื่อนกู...” ผมพยายามชี้ชัดให้สิบสองเข้าใจในจุดนี้
“เกล้าหายไปนานมาก”
“...”
“เกล้าหลบหน้าผม”
“...”
“แถมเกล้ายังไปดูหนังกับเพื่อนที่คิดไม่ซื่อกับเกล้าอีก” สิบสองพูดเรื่อยๆ เหมือนเป็นเรื่องทั่วไป แต่ผมรู้ว่าในใจมันก็ยังคงงอนผมอยู่ไม่มากก็น้อย “ผมไม่หายงอนง่ายๆ หรอกนะ”
“เนี่ย จะไปงานเลี้ยงรุ่นด้วยแล้วเนี่ย หายงอนได้แล้วมั้ง”
“ก็ขึ้นอยู่กับว่าจะทำตัวยังไงบ้างในคืนนี้”
สรุปมึงอ่อนกว่ากูหรือมึงแก่กว่ากูกันแน่...ขู่กูจังเลย
“ผมไปรอในรถนะ”
ผมเปิดประตูขึ้นรถหลังจากที่ตรวจเช็กความเรียบร้อยเสร็จ มันก็ไม่ค่อยต่างจากตอนที่ผมรับลูกค้าที่ร้านเท่าไหร่ แต่ไม่รู้ทำไมสิบสองถึงจ้องผม จ้องเอาๆ อยู่แบบนั้นแม้กระทั่งตอนที่ผมปิดประตูรถเรียบร้อยแล้ว
“อะไร” ผมถามเพราะเริ่มขาดความมั่นใจนิดๆ
“โห โคตรภูมิใจอ่ะ” สิบสองเอาแขนยาวๆ ของมันมาโอบรอบตัวผมแล้วดึงเข้าไปใกล้มัน “นี่ควงได้สิบปียี่สิบปีเลยนะ ไม่อายใครด้วย”
“เวลาควงน้อยไปเปล่า” ผมหัวเราะ สิบสองหัวเราะตามและก็ปล่อยผม ก่อนที่จะหันไปสนใจการขับรถ ในตอนนั้นเองที่หน้าจอโทรศัพท์ของผมสว่างวาบด้วยแชตจากไอ้ทิต
SUN.Artit : มึง ตกใจเปล่าวะ
SUN.Artit : กูขอโทษนะสิบสองมองผมถอนหายใจใส่จอโทรศัพท์ของตัวเอง
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่า” ผมรีบปฏิเสธ ถึงแม้ในหัวจะยังรู้สึกมึนงงกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ก็ตาม
“แน่ใจเหรอ”
“อยากรู้จริงๆ หรือไง”
“ผมไม่ได้บังคับนะครับถ้าไม่อยากเล่า แต่อยากบอกให้รู้ว่าผมฟังเกล้าได้ทุกเรื่อง แม้กระทั่งตอนที่เกล้าพูดเพ้อเจ้อ พูดไม่มีสาระ”
ริมฝีปากของผมเบะเล็กๆ “เดี๋ยวๆ กูพูดไม่มีสาระตอนไหน”
“ผมแค่อยากบอกว่าผมฟังได้ทุกเรื่องจริงๆ”
“มึงนี่ดีไปหมดทุกอย่างเลยเนอะ” ผมแซวเล่นๆ
“จะพูดอย่างนั้นก็ไม่ผิดครับ” ไอ้นี่ก็นะ...ไม่แก้คำพูดผมเลย “แต่จริงๆ ผมรู้ข้อเสียของตัวเองนะ”
“มีอะไรบ้างล่ะ” ผมถามขณะที่มองสิบสองขับรถอย่างตั้งใจ
“บางครั้งผมก็ยังคิดแบบที่เด็กเขาคิดกันอยู่ บางครั้งผมก็ไม่ควบคุมอารมณ์ตัวเอง บางครั้งผมก็ไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไหร่”
“อืม...” ผมคิดถึงเรื่องราวที่ประกอบคำพูดของมัน สิบสองยังเป็นในสิ่งที่มันพูดจริงๆ ด้วย อย่างตอนที่มันไปทุบกระจกรถมาเฟียนั่นก็น่าจะพิสูจน์อะไรหลายอย่างได้แล้ว แต่ว่าในวันนี้...วันที่ผมพยายามหลบหน้ามันฉิบหาย และโผล่อีกทีก็คือไปอยู่กับเพื่อนที่สิบสองมันโคตรจะเคืองเวลาผมอยู่ด้วย แต่มันกลับโกรธผมได้แบบใจเย็นสุดๆ ถึงแม้ว่าจะบังคับให้ผมไปงานเลี้ยงรุ่นกับมันก็เถอะ แต่ว่าเราไม่มีปากเสียงอะไรกันที่รุนแรงเลย
มันกำลังทำตัวเป็นผู้ใหญ่เพื่อผมหรือเปล่าวะ...“กูเล่าก็ได้...” ผมพูดในที่สุด “...ทิตมันมาบอกว่ามันชอบกูวันนี้”
เสียงแอร์ดังขึ้นมาในทันทีเพราะในรถมีเพียงความเงียบ
“แล้วเกล้าตอบไปว่าไง”
“ไม่ได้ตอบอะไร มันเดินหนีไปก่อน”
“แล้วจะพูดอะไรต่อถ้าเกิดว่าคุณอาทิตย์เขายังยืนฟังอยู่”
“ไม่รู้...”
“...”
“...แต่ก็คงบอกปฏิเสธไปอ่ะ” ผมพูดตามความสัตย์จริง ไม่ว่าตอนนั้นจะเป็นแฟนกับสิบสองแล้วหรือยังไม่เป็นก็ตามแต่ ผมไม่เคยคิดกับไอ้ทิตมากเกินกว่าคำว่าเพื่อนเลย
สิบสองทำสีหน้าดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ราวกับว่ามันกำลังถูกอกถูกใจหนักหนา “จริงอ่ะ”
“จริงสิ”
“ผมเลือกคนไม่ผิดจริงๆ ใช่มั้ย”
“เห็นกูเป็นแบบนี้ กูคบใครกูก็คบจริงนะเว้ย”
สิบสองไม่ได้ทำแค่สีหน้าที่ดีขึ้น เขาส่งยิ้มตาหยีมาให้ก่อนที่จะเอามือมาจับแก้มของผมเบาๆ หลังจากนั้นมันก็เอามือคาไว้ที่แก้มของผมแบบนั้น บีบแก้มผมเป็นระยะๆ และก็ขับรถด้วยมือเดียวตลอดทาง
ทำแบบนี้มันอันตรายนะว้อยยย!
เชี่ย นี่ไม่ใช่งานขี้ๆ แล้วว่ะ
ถึงแม้สิบสองจะบอกว่าเป็นงานเลี้ยงรุ่นที่เลี้ยงเฉพาะเพื่อนห้องเดียวกันก็ตาม (ทำไมไม่เรียกว่างานเลี้ยงห้อง งานเลี้ยงเพื่อนร่วมห้อง อะไรเทือกๆ นี้ไปล่ะ?) แต่ผมก็เพิ่งรู้ว่าเหมาห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งซึ่งมีหนึ่งในคนที่มางานเป็นญาติกับเจ้าของ ผมเห็นเพื่อนของสิบสองหลายคนที่เดินเข้าไปในงานส่วนใหญ่จะควงสาวสวยมาด้วยแทบทั้งนั้น
แล้วมันล่ะ...มันจะควงผมเข้าไปเนี่ยนะ
“ไม่ลงไปเหรอครับ” สิบสองถามเมื่อดับเครื่องและก็จอดรถไว้นานแล้วแต่ผมยังไม่ยอมขยับ
“มึงจะควงกูเข้าไปจริงๆ เหรอวะ” ผมถามกลับอย่างตื่นๆ “มึงดูดิ”
ผมพยักพเยิดไปที่เพื่อนของสิบสองคนหนึ่งที่เพิ่งลงจากรถโดยข้างๆ ของคนคนนั้นมีสาวสวยพิมพ์นิยมหุ่นโคตรดีอยู่ไม่ห่าง
“แล้วยังไงเหรอ”
“มึงไม่กลัวโดนเพื่อนล้อหรือไง”
“ล้ออะไรล่ะ แฟนผมน่ารักจะตาย รวยด้วย”
“แต่กูเป็นผู้ชายยยยยย”
“เพื่อนผมเป็นเกย์ก็มีเยอะแยะไปครับ ผมจบชายล้วนมาเหมือนเกล้าแหละ”
“แต่ว่า...”
“ไม่เห็นต้องแคร์สายตากับคำพูดของคนอื่นเลย แคร์ผมดีกว่า ผมอยากให้เกล้าแคร์ผมจังงงงงงงงงง” ท้ายประโยคสิบสองส่งเสียงออดอ้อน ถ้าเอาหน้ามาถูไถไหล่ผมได้มันคงทำไปแล้ว
“มึงพูดเองแล้วนะ อย่าอายคนอื่นก็แล้วกัน”
“ไม่มีวันนั้นอยู่แล้ว”
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะเปิดประตูรถลงไป สิบสองเดินตามหลังผมมา และเราก็เข้าไปในงานพร้อมๆ กัน
ตอนไปถึงในสถานที่จัดงานคนเข้ามาทักไอ้สิบสองเยอะมากกกกกกกกก แทบจะทุกคนเลยก็ว่าได้ จากที่สังเกตสิบสองดูท่าจะเด่นดังมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว อีกทั้งยังเป็นที่รักของเพื่อนๆ อีกต่างหาก คนเหล่านั้นมองหน้าผมด้วยสายตาแปลกๆ อย่างมีคำถามในใจ แต่พอพวกนั้นเห็นมือสิบสองที่จับมือผมก็ไม่ถามว่าผมเป็นใคร ส่วนใหญ่จะถามว่าผมชื่ออะไร และสิบสองก็จะแนะนำกับคนเหล่านั้นไปว่าให้เรียกผมว่าพี่เกล้า
ผมไม่ได้อึดอัดใจอะไรในงานมากเท่าไหร่ สาเหตุก็เป็นเพราะมือของสิบสองที่ไม่ยอมปล่อยจากผมนี่แหละ ผมก้มหน้างุดอยู่บ่อยครั้ง รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินของวงสนทนา แต่คนที่ทำให้ผมไม่รู้สึกแบบนั้นก็คือสิบสอง เพราะมือที่กำลังจับมือผมอยู่ มือใหญ่ๆ ของมัน...
มันบอกว่ามันเลือกคนไม่ผิด...บางทีผมก็อาจจะเลือกคนไม่ผิดเหมือนกันนะ
กว่าจะทักทายคนนั้นคนนี้เสร็จและกว่าผมจะได้นั่ง เรียกได้ว่าสิบสองพาผมเดินไปนั่นไปนี่จนคนทั้งงานรู้กันหมดแล้วว่าผมเป็นแฟนมัน ทันทีที่ได้ที่นั่งผมก็แสดงอาการเหนื่อยล้าออกมาอย่างเห็นได้ชัด ดูหนังเสร็จก็เดินช็อปปิ้ง พอเดินช็อปปิ้งเสร็จก็ต้องมาเดินเป็นเพื่อนพ่อเจ้าประคุณอย่างสิบสองไปทักคนนั้นคนนี้อีก
แต่ที่ทำให้หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งก็คือรอยยิ้มที่ได้เจอเพื่อนของสิบสองนี่แหละ แม่งโคตรเป็นธรรมชาติ เป็นอาการดีใจของมนุษย์เพศผู้ผู้ซึ่งไม่ได้เจอเพื่อนหลายคนมานานแสนนาน ผมเข้าใจดีว่ามันรู้สึกยังไง เพราะฉะนั้นจึงมีหลายต่อหลายครั้งที่ผมแอบมองรอยยิ้มนั้น แอบมองความสดใสนั้น ไม่เว้นแม้กระทั่งตอนที่มันทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ผม
“เห็นมั้ย...บรรยากาศชิลๆ จะตาย ไม่เห็นต้องกังวลอะไรเลย” สิบสองกระซิบ
ผมส่งยิ้มให้มัน เอาความสนใจของตัวเองมาอยู่กับเครื่องดื่มตรงหน้า ตอนนั้นเองที่ผมรู้สึกได้ว่ามีสายตาหลายคู่จับจ้องอยู่ เป็นสายตาของผู้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน ผมพยักหน้าทักทายสาวๆ สวยๆ พวกนั้น แต่ดูเหมือนพวกเธอจะไม่มีอารมณ์ทักทายผมเลย
อะไรวะ...ผมหันหน้าไปทางอื่น พยายามไม่สนใจการโดนจ้องที่ชวนอึดอัด สิบสองคุยกับเพื่อนอยู่ ไม่ได้สังเกตว่ามีใครหลายคนไม่อยากให้ผมมานั่งตรงนี้
ผมสะกิดสิบสอง
“ว่าไงครับ...” เจ้าตัวหันมา เอียงหน้าเข้ามาใกล้ผม เพราะเสียงเพลงรอบข้างดังมาก
“ต้องนั่งตรงนี้จริงๆ เหรอ”
“โต๊ะกลุ่มผมสมัยเรียนอ่ะ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
ผมไม่ได้พูดอะไร สิบสองเลยสังเกตไปรอบโต๊ะ สาวๆ พวกนั้นส่งยิ้มให้สิบสองทันที เดี๋ยวๆๆ ทำไมสองมาตรฐานแบบนี้วะ
“อ๋อ สามคนนั้นเหรอ มีแฟนเพื่อน เพื่อนของแฟนเพื่อน และก็เพื่อนของแฟนเพื่อน” สิบสองกระซิบกับผม
“เคยกิ๊กใครในนี้มั้ย” ผมถามออกไปตรงๆ
สิบสองนิ่งคิดไปสักพัก “ผมว่าไม่นะ...”
“ทำไมเขามองกูเหมือนกูไปกินเลือดกินเนื้อเขาวะ”
“คิดไปเองแล้วล่ะ”
“จริงๆ”
“ขอโทษนะคะ” สาวชุดชมพูกล่าวแทรกขึ้นมาตอนที่ผมกับสิบสองกระซิบกระซาบกัน “คุณคือ...”
“อ๋อ ชื่อพี่เกล้า แฟนเราเอง” สิบสองตอบอย่างภาคภูมิใจ คำพูดของมันทำเอาสาวๆ ทั้งโต๊ะหุบยิ้มฉับ
“จริงเหรอ ล้อเล่นหรือเปล่าเนี่ย”
“ไม่ได้ล้อเล่น” สิบสองพูดต่อด้วยรอยยิ้ม
สาวๆ เหล่านั้นดูจะช็อกไปนิด ก่อนที่สาวชุดชมพูจะพูดต่อว่า “กันต์...กันต์เป็นเกย์เหรอ”
“เพิ่งมาเป็นเนี่ยแหละ ทำไมอ่ะ”
“ไม่นึกเลย”
“อยู่ใกล้เกล้าใครจะอดใจไหว เชื่อดิถ้าพวกอ้อมไปอยู่ใกล้เขานะ พวกอ้อมก็อดใจไม่ไหวหรอก แต่เราไม่ให้อยู่ใกล้เขาหรอก คนนี้ของเรา...” บทมึงจะพูดอวดมึงก็อวดใหญ่เลยนะสิบสอง มึงไม่เห็นหน้าซีดๆ ของสาวๆ เลยหรือไง
สาวๆ กลุ่มนั้นไม่มีใครพูดอะไรกับสิบสองต่อ พวกเธอหันไปซุบซิบกัน ส่วนสิบสองก็หันไปคุยกับเพื่อนต่อ ผมไม่มีอะไรทำจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น และก็เพิ่งเห็นว่าแบตฯ โทรศัพท์ใกล้จะหมดเต็มทีแล้ว ผมจึงเลิกเล่นโทรศัพท์แล้วหันไปมองโน่นมองนี่แทน แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหน สายตาของสาวๆ สามคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ นั้นก็ยังคงจับจ้องมองผมไม่ยอมมองไปทางอื่นเลย นอกจากนั้นพวกเธอยังเพิ่มดีกรีความจิกทิ่มแทงของสายตามากขึ้นสิบระดับ เป็นอะไรที่ทำให้ผมทำอะไรไม่ค่อยจะถูก
ผมกำลังจะสะกิดสิบสอง แต่อีกฝ่ายโดนเพื่อนดึงให้ไปชนแก้วที่ไหนไม่รู้ มือที่จะสะกิดตัวสิบสองจึงชะงักค้างอยู่แบบนั้น
“มาเจอกันต์ได้ไงคะ” อ้อม สาวชุดสีชมพูถามผม
“ก็...ทำงานที่เดียวกันน่ะครับ”
“พี่แก่กว่ากันต์เยอะเลยเหรอ”
“สามสี่ปีน่ะ”
“รู้มั้ยคะสมัยเรียนน่ะ ผู้หญิงโรงเรียนเราไม่มีใครไม่รู้จักกันต์” อ้อมเล่าไปเรื่อยๆ พร้อมกับกรีดกรายมือเวลาที่เธอยกเครื่องดื่มขึ้นมาจิบ “ทุกคนรู้จักกันต์หมดเลย”
“ครับ” ผมต้องรู้สึกยังไงกับเรื่องนี้เหรอ...
“ดีแล้วล่ะค่ะที่กันต์กลายไปเป็นเกย์ซะได้ เพราะสมัยเรียนมัธยมน่ะกันต์เป็นตัวพ่อเรื่องสาวๆ เลย ใครสวยใครเด็ดเสร็จกันต์หมดแหละค่ะ”
“แล้วพวกน้องล่ะครับ”
คำถามของผมทำเอาสาวๆ ที่นั่งอยู่ถึงกับต้องเกร็งไปทั้งเนื้อทั้งตัว
“อะไรนะคะ” อ้อมยังคงเป็นปากเสียงของสาวๆ กลุ่มนี้ต่อไป
“พี่ถามเฉยๆ น่ะ”
“อ้อมก็แค่อยากเตือนพี่”
“พี่คิดว่าพี่รู้ดีว่ากันต์เป็นยังไง” ผมสวน “อีกอย่างหนึ่งนะ ตอนนี้เขาก็รักพี่มาก หลงพี่มากด้วย เขาไม่มีใครคนอื่นเลยนอกจากพี่ การที่น้องมาเตือนพี่พี่ขอบคุณมาก”
“...”
“คนทุกคนมีอดีต ถึงแม้พี่จะเคยคิดมากเพราะกันต์มีชื่อ ‘เสีย’ มาเยอะ แต่หลังจากที่กันต์เจอพี่ พี่มั่นใจว่าจะไม่มีชื่อเสียเพิ่มขึ้นแน่”
“ทำไมพี่ถึงมั่นใจได้ขนาดนั้นคะ”
“ลองถามกันต์ดูสิครับ”
ทำไมกูกลายเป็นคนที่กล้าต่อปากต่อคำกับผู้หญิงไปได้ ผมสูดลมหายใจที่เริ่มคุกรุ่นของตัวเอง แม้ปากจะบอกว่าตัวเองมั่นใจในตัวสิบสอง แต่การที่ต้องมาฟังอะไรแบบนี้ถือเป็นอะไรที่สะเทือนใจ ผมคิดไปเองว่าถ้าผมคิดมากตามคำพูดของพวกน้องอ้อม พวกน้องคงจะรู้สึกสะใจยังไงพิกล ดูจากท่าทางและสายตาที่ไม่น่าจะปรารถนาดีกับผมก็พอจะเดาอะไรบางอย่างออกแล้ว
กันต์เคยทำสาวๆ พวกนี้ผิดหวัง...
“ไปไหนมา” ผมกระซิบถามทันทีที่สิบสองกลับมานั่งที่โต๊ะ
“ขอโทษ เพื่อนมันลากไป” สิบสองทำหน้ารู้สึกผิด “คุยอะไรกันบ้างครับ...” สิบสองยิ้มไปทั่วโต๊ะเหมือนผมกับพวกน้องอ้อมเป็นสมาคมแม่บ้าน
“พี่เกล้าคุยสนุกดีนะ” อ้อมพูดเจือรอยยิ้ม “พูดเก่งมากเลย”
“น่ารักด้วย ใจดีด้วย” สิบสองพูดเสริม “เออนี่อ้อม ไอ้ฉัตรโต๊ะนั้นมันเรียกหาแน่ะ”
“ไม่ไปอ่ะ” อ้อมปฏิเสธ
“นั่นสิ ทำไมมันต้องให้ผู้หญิงไปหาด้วยเนอะ แฟนมันเองแท้ๆ แย่ที่สุดเลย”
“ใช่ แย่มาก” อ้อมทำหน้าหงิกก่อนที่จะตวัดสายตามามองสิบสอง “เหมือนกับกันต์นั่นแหละ”
สิบสองชะงักกับคำพูดนั้น ผมเองก็เช่นกัน
“อะไรนะอ้อม”
“กันต์จำไม่ได้เหรอ เมื่องานวันคริสต์มาส...” อ้อมเริ่มโวยวายเสียงดังมากขึ้น “อ้อมฝากเพื่อนกันต์ไปบอกกันต์ว่าจะรอใต้ต้นคริสมาสต์ใหญ่เพราะอ้อมมีของจะให้ อ้อมรอกันต์ตั้งนานกันต์ก็ไม่มา”
“หา?” สิบสองทำหน้ามึนงง “ตอนไหน ทำไมจำไม่ได้”
“เรื่องมันก็หลายปีมาแล้ว แต่อ้อมจำได้ไม่ลืมเลย”
“อ้อมฝากใครมาบอกเราล่ะ”
“ฉัตร”
“คนที่เป็นแฟนอ้อมตอนนี้”
“ใช่”
“หึ” สิบสองวาดมือมาวางบนพนักพิงของเก้าอี้ผม ราวกับต้องการโอบผมกลายๆ และแสดงความเป็นเจ้าของ “ก็ฉัตรมันชอบอ้อมมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วอ่ะ”
“แต่ว่า...”
“เรื่องมันผ่านมานานแล้ว อ้อมใจเย็นๆ ก่อนได้มั้ย เดี๋ยวก็ไม่สนุกหรอก”
“ก็อ้อม...”
“หืมมมม”
ทั้งโต๊ะจ้องหน้าอ้อมเขม็ง ผู้ชายที่เป็นเพื่อนสิบสองหันมาสบตากับมันราวกับต้องการปรามให้มันเลิกถาม สิบสองก็เลยยักไหล่และหันมาสนใจผมแทน ไม่รอที่จะฟังคำตอบ...
ผมพอจะรู้ว่าทำไมอ้อมเป็นแบบนี้...
อ้อมยังชอบสิบสองอยู่...หรือไม่ก็ยังไม่ลืมสิบสอง...อะไรสักอย่างหนึ่งในนั้นนั่นแหละ“สนุกป่ะ”
“...”
“เงียบเลย”
“...”
“จริงๆ พวกเพื่อนมันชวนผมไปต่อนะ แต่ผมอยากไปส่งเกล้ามากกว่า” สิบสองที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับหันมามองผมที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยสายตาสงสัย “ทำไมเงียบไปล่ะครับ”
“มึงนี่เสน่ห์แรงเนอะ” ผมพูดน้ำเสียงเหนื่อยๆ ตอนนี้ผมอยากกลับไปนอนชิบเป๋งเลยครับ มองนาฬิกาตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว ถึงแม้จริงๆ มันจะไม่ใช่เวลานอนของผม แต่ผมอยากนอนมากจริงๆ ในวันนี้รู้สึกว่ามีเรื่องมากมายเกิดขึ้นกับผมเหลือเกิน
“ตัวเองก็เหมือนกันนั่นแหละ” สิบสองพูดเสียงดังขึ้น “นี่ไม่รู้ว่ากลับไปฉัตรมันจะทะเลาะกับอ้อมเพราะผมหรือเปล่า”
“ผู้หญิงเขาคงแค้นมึงอ่ะ”
“ก็เพื่อนผมชอบอ่ะ ผมไม่ชอบยุ่งกับของของเพื่อนอยู่แล้ว”
“...”
“เกล้าโกรธเรื่องนี้เหรอ”
“เปล่า” ผมตอบ “วันนี้แค่เหนื่อย เหนื่อยมาก อยากกลับไปนอนแล้ว...” สายตาอันอ่อนล้าของผมมองเห็นใบปลิวอะไรบางอย่างที่วางอยู่เบาะหลังรถของสิบสอง ผมหยิบใบปลิวนั้นขึ้นมาอ่านดู “การประกวด...”
สิบสองรีบคว้าใบปลิวนั้นจากมือผมไป ท่าทางเหมือนมีความลับ
“ประกวดเดอะนิวสตาร์หรือเปล่า”
“เปล่า”
“เฮ้ยยยย” ผมหายจากอาการเหนื่อยล้าขึ้นมาทันที “จะไปสมัครเหรอ มันแข่งกันวันไหนอ่ะ”
“อีกสองอาทิตย์ แต่ว่า...”
“ทำไม มีอะไรต้องคิดอีก หน้าดีขนาดนี้ เสียงดีขนาดนี้”
สิบสองอมยิ้มที่ได้ยินผมชม “จริงอ่ะ”
“นี่ไม่ใช่เวลามาบ้ายอนะ”
“ผมบอกแล้วว่าผมไม่ค่อยอยากเป็นดาราอ่ะ แต่ดูเหมือนสิ่งที่ผมทำได้ก็มีแต่เรื่องนี้”
“ทำไมอ่ะ”
“พอดีผมตกลงอะไรบางอย่างกับไอ้หนึ่งเอาไว้” สิบสองหลบสายตาผม ขณะเริ่มสตาร์ตรถ
“ตกลงอะไร”
“ไม่มีอะไรหรอก”
“...”
“มันก็แค่บอกว่าถ้าจะเป็นแฟนเกล้าก็ต้องไปแนะนำตัวกับพ่อแม่ของเกล้า ซึ่งผมกำลังคิดอยู่ว่าถ้าไปในสภาพนี้พ่อกับแม่เกล้าคงไม่โอเคแน่เลย ผมก็เลยคิดว่าต้องทำตัวให้มันดีขึ้นสักหน่อย”
“ด้วยการประกวดร้องเพลง?”
“ประมาณนั้น”
ผมแอบมองใบหน้าด้านข้างของสิบสองที่รู้ตัวว่าผมมองอยู่ มันพยายามเอียงหน้าหลบสายตาผมราวกับว่ากำลังเขินอายผมยังไงชอบกล...
“อยากให้รู้ว่ามึงไม่ได้เครียดเรื่องนี้คนเดียว...”
“...”
“...อย่าลืมนะว่ายังมีพ่อมึงอยู่ ที่ทั้งมึงและกูยังไม่ได้คุยด้วยเลย”“เกือบแย่แน่ะ”
“อะไรวะ”
“อ้อมอ่ะ เพื่อนต่างโรงเรียนสมัยมัธยม”
“แล้วยังไงวะ”
“เหมือนเขาจะยังชอบกูอยู่เลย ด่ากูฉิบหายเรื่องตั้งแต่ปีมะโว้ กลัวไอ้ฉัตรแฟนอ้อมฆ่ากูจัง”
“เฮ้ย แล้วเฮียว่าไง”
“ไม่เห็นว่าอะไร สงสัยเหนื่อย”
“...”
“หรือไม่ก็ปลงกับกูแล้ว”
“ไม่จริงน่า”
“ทำไมกูประวัติเยอะจังวะ ถ้ากูย้อนเวลากลับไปได้ กูจะไม่ยุ่งกับใครเลย”
“เฮียไม่เครียดก็ดีแล้วล่ะ แล้วมึงจะเครียดทำห่าอะไร”
“วันนี้เกล้าพูดอะไรบางอย่างที่มันเครียดออกมา”
“มีเรื่องอะไรอีก”
“นอกจากจะมีพ่อแม่เกล้าที่ต้องฟันฝ่า มึงอย่าลืมนะว่ายังมีพ่อกูรออยู่”
“เหยด...กูแนะนำให้มึงไปบวช”
“สาด”
“หนีปัญหาไปเลย กูรู้สึกเหนื่อยแทน”
“บ้าเหรอวะ รักจริงต้องสู้ดิ”
“...”
“มึงว่าเขามองกูดีขึ้นแล้วหรือยัง”
“ก็ต้องดูๆ กันไปแหละ ใจเย็นๆ สิวะ แต่เท่าที่กูฟังมานะ มึงก็เปลี่ยนไป เฮียก็เปลี่ยนไป”
“กูเปลี่ยนไปยังไง”
“ก็ไม่ใช่ไอ้เสือคนเดิม ไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนไหน ติดแต่เมีย บูชาแต่เมีย เมียคือที่สุดของโลกใบนี้”
“ฟังดูเจ๋ง...”
“ส่วนเฮียเกล้า กูว่าเขามุ้งมิ้งขึ้นนิดหนึ่งอ่ะ”
“เฮ้ย”
“จริงๆ ปกติเขาจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่มากเลย แต่พอคบกับมึงเท่าที่ฟังดูก็ขี้หึงขี้กังวล”
“มีส่วนจริง”
“...”
“แค่นี้ก่อนนะ เกล้ามาแล้ว”
“มึงจูบเฮียหรือยัง โทษฐานที่เฮียทำมึงโมโห”
“เออว่ะ! กูลืมไปเลย ขอบคุณที่เตือน”“คุยกับใครอ่ะ” ผมถามหลังจากที่ซื้อของที่เซเว่นหน้าปากซอยบ้านผม
สิบสองไม่ตอบอะไรผม แต่รอจนผมปิดประตูรถและก็วางของเสร็จ หลังจากนั้นมันก็คว้าคอผมไปประทับริมฝีปากอย่างดูดดื่มทันที
เดี๋ยว! อะไรของมึงนี่!
เมื่อจูบจนพอใจ เจ้าตัวก็ผละออกไป ทำสีหน้าแฮปปี้ดี๊ด๊าฉิบหาย ทิ้งให้ผมนั่งงงโดยมีริมฝีปากที่บวมเจ่อ
“อะ...อะไร” ผมถามอย่างยังไม่หายตกใจ
“ลงโทษไง โทษฐานที่หนีหน้าผม โทษฐานที่หนีไปเที่ยวกับคุณอาทิตย์”
“มึงกะเอากำไรชัดๆ” ผมด่าสิบสองเบาๆ
อีกฝ่ายทำหน้าไม่ยี่หระอะไร การที่มันได้จูบผมคงเป็นสิ่งที่ทำให้มันรู้สึกดีขึ้นจริงๆ น่ะแหละ
ฟอด
ผมแอบหอมแก้มขาวๆ ของไอ้สิบสองคืน
“เฮ้ยยยยยยยยย” สิบสองตกใจยิ่งกว่าผมเมื่อกี้อีก...
ผมยักไหล่
“ลงโทษไง”
“...”
“โทษฐานที่เคยเสน่ห์แรง และยังคงเสน่ห์แรงอยู่”TBC*
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
