ตอนที่ 23
คู่รัก 114 : วิธีจีบของหนึ่ง
เอาล่ะ ในที่สุดฟาร์ก็หายโกรธผมแล้ว
ว่าแต่...ยังไงต่อดีล่ะครับ ผมไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อดีเพราะผมไม่ค่อยได้จีบใครจริงจังมานานมาก (ก ไก่ล้านตัว) แล้ว ชีวิตที่ผ่านมาของผมนอกจากเป็นเด็กเสิร์ฟแล้วก็เป็นแค่เด็กเสิร์ฟนี่แหละครับ ไม่มีอะไรอย่างอื่นเลย (มึงจะพูดเพื่อ?)
หลังจากที่ฟาร์รู้ว่าผมพอที่จะเล่นเปียโนเป็น ผมก็ไม่ได้คุยอะไรกับฟาร์อีก ตอนนี้พวกเราชาวบาร์สุราลัยอยู่ในช่วงของการพักผ่อนของจริง เฮียเกล้าไม่โทรตามไม่อะไรทั้งนั้น เพราะที่ร้านก็ยังซ่อมไม่เสร็จ คนที่ใกล้ชิดสนิทสนมกับเฮียเกล้ามากที่สุดไม่ใช่ใครอื่นนอกจากแฟนเฮียแกนั่นแหละครับ ไอ้กันต์ธรเพื่อนผมเอง มันไปหาเฮียเขาเช้าสายบ่ายเย็นชนิดที่ว่าไม่ยอมห่างเกินหกชั่วโมงเลย (หกชั่วโมงที่ว่าคือเวลานอนล้วนๆ)
ผมเบาใจไปเปลาะหนึ่ง ผมเป็นพนักงานคนแรกของร้าน ผมผูกพันกับเฮียมากเกินกว่าคำว่าพี่น้องไปแล้ว ร้านนี้เหมือนเป็นบ้านของผม เหมือนเป็นครอบครัวของผม ยิ่งเฮียคนที่ผมรักและก็เคารพอย่างสุดจิตสุดใจมีคนอย่างไอ้กันต์ที่ผมคิดว่าเป็นคนดีและเป็นเพื่อนที่ดีคอยดูแลอยู่ไม่ห่างผมยิ่งสบายใจไปเลย แม้จะเกิดเรื่องร้ายกับร้านของเฮียแต่มีกำลังใจดีๆ อย่างไอ้กันต์คอยอยู่เคียงข้างไม่ห่างกาย ผมเชื่อว่ายังไงเฮียก็จะสามารถผ่านเรื่องนี้ไปได้อย่างแน่นอน (หรือจริงๆ แล้วผมขี้เกียจไปหาเฮียหว่า...)
วันนี้เป็นวันที่ผมว่างงานที่สุดในโลก งานหลักคืองานที่ร้านบาร์สุราลัยก็ดันไม่ต้องไปทำ ส่วนงานรองอย่างเช่นพวกรับจ้างส่งของพี่ที่รู้จักกันก็ไม่ยอมโทรตามผม วันนี้ทั้งวันผมจึงไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากนอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงในหอพักของตัวเอง ต้องเรียกว่าหอพักแหละครับเพราะว่าความกว้างความยาวนี่ไม่ได้มากมายอะไรเลย
หลังจากทะเลาะกับพ่อและแม่เลี้ยง ผมก็หาเลี้ยงตัวเองมาโดยตลอด ห้องที่ผมเช่าอยู่มันก็เลยเล็กน่ะครับ อยู่กับน้องๆ วัยมหา’ลัยเสียส่วนใหญ่ รายได้ผมจะดีมากเวลาที่ผมได้ทิปจากลูกค้าของร้าน ทว่าช่วงเวลาหนึ่งอาทิตย์กว่าๆ ที่ผ่านมาผมไม่มีรายได้ในส่วนนี้ เลยบอกพี่ที่ส่งของด้วยกันว่าผมว่าง แต่แล้วพี่เขาก็ไม่ค่อยได้โทรมาหาผมเลย ผมจึงนอนกลิ้งไปมาอยู่แบบนี้ และก็คิดถึงฟาร์...
คุณชายลูกเจ้าของร้านขายเครื่องดนตรีบลูสกายมิวสิก
ผมหยุดคิดถึงฟาร์ไม่ได้เลย ตั้งแต่วันที่ฟาร์เปิดใจพูดกับผมเพราะเปียโนที่ผมเล่น ผมก็รอคอยที่จะได้พูดคุยกับเขามาโดยตลอด แต่การที่ร้านปิดหลายวันนั่นหมายความว่าผมไม่ได้เจอหน้าไอ้ฟาร์เลยแม้แต่นิดเดียว วันนั้นที่ผมบอกจะส่งเพลงให้ ผมก็ไม่กล้าส่งเวลาที่ฟาร์ออนไลน์เฟซบุ๊ก ไม่รู้ทำไมเหมือนกันครับ มันป๊อดน่ะ ทั้งๆ ที่อยากให้เขาคุยกับผมจะตายห่า
วันนี้คือวันพุธ วันกลางสัปดาห์ที่คุณชายอย่างฟาร์น่าจะอยู่ที่ร้านของเขาไม่สาขาใดก็สาขาหนึ่ง ผมทำได้แค่เพียงส่องเฟซบุ๊กของฟาร์ ส่องดูว่าเขาจะอัพเดตอะไรบ้าง วันนี้ฟาร์ยังไม่ได้อัพเดตอะไรเลย อันที่จริงฟาร์ก็ไม่ได้อัพเดตมานานมากกว่าสามวันแล้ว ความเคลื่อนไหวบนเฟซบุ๊กของเขามีเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือ...
‘Active 45m ago’
เขาเพิ่งจะออนไลน์ในแชตของเฟซบุ๊กเมื่อ 45 นาทีที่แล้ว
สิ่งที่ผมรู้มีเพียงเท่านั้นจริงๆ ครับ ผมต้องคอยส่องดูตลอดว่าเขาจะออนไลน์อีกทีเมื่อไหร่ ถ้าสมมติเขาออนไลน์เป็นสีเขียวปุ๊บล่ะก็...ผมจะ...ผมจะ...
ผมก็ไม่กล้าคุยกับเขาอยู่ดีนั่นแหละ
อย่าเอาไปบอกไอ้กันต์เชียวนะครับ ผมมักจะยุมันช่วงที่มันจีบเฮียเกล้า และถ้ามันรู้ว่าผมกำลังป๊อดแบบนี้ มันคงล้อผมตาย ดีไม่ดีอาจจะด่าผมด้วยซ้ำที่พูดยุมันแต่กลับไม่กล้าทำเองซะอย่างนั้น
เพราะอะไรน่ะเหรอ
1. ผมไม่ได้หล่อขั้นเทพเหมือนไอ้เชี่ยกันต์
2. ผมไม่ได้รวยเหมือนบ้านมันด้วย
เพราะงั้นผมจึงป๊อดอยู่แบบนี้ คอยส่องดูเฟซบุ๊กเขาไปเรื่อย
แต่แล้วเหตุการณ์ที่เซอร์ไพรส์ผมก็บังเอิญเกิดขึ้นกับผม!
Sofa Nitiwat : เต๊บ
ฟาร์ทักมาหาผมมมมมมมม!
ผมยังไม่ทันได้สังเกตเห็นปุ่มสีเขียวที่ปรากฏอยู่บนแชตที่แสดงถึงการออนไลน์ของเขาเลย แต่เขาก็ทักผมมาแล้ว!
Sofa Nitiwat : ว่างป่ะวะ?
Sofa Nitiwat : มึงมาช่วยงานกูลบล้างความผิดที่มึงจิ๊กตังค์กูเดี๋ยวนี้เลย...
หือ? เขาต้องการเบ๊เหรอวะ ผมอ่านแล้วก็ไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไหร่ แต่ไม่ว่าเขาจะให้ผมทำอะไรในตอนนี้ ไม่ว่าจะขึ้นเหนือหรือล่องใต้ ผมไปหมด ขอเพียงแค่เขาบอกผม
Thaitep verycool : อืม
Thaitep verycool : ให้ไปเจอที่ไหนล่ะ
Sofa Nitiwat : พอจะตีกลองชุดได้มั้ย
Sofa Nitiwat : ไอ้แมนไม่ว่าง
แมนที่ว่าคือไอ้สิบห้าของเฮียเกล้าครับ
Thaitep verycool : ซ้อมกันอยู่เหรอ
Sofa Nitiwat : ใช่ กูชวนคนอื่นมาเอง
Sofa Nitiwat : ไอ้อาร์มกับไอ้กันต์ก็อยู่นี่
Sofa Nitiwat : กว่ากูจะลากมันออกมาจากคุณเกล้าได้ แทบตาย
Sofa Nitiwat : เชี่ยแม่งติดแฟนฉิบหาย
ผมยิ้มแฉ่งขณะที่อ่าน ไม่ใช่เพราะดีใจที่เห็นไอ้กันต์มันถูกนินทานะครับ แต่ดีใจที่ฟาร์พิมพ์คุยกับผมยาวๆ แบบนี้ต่างหากล่ะ
Sofa Nitiwat : ตกลงมาป่ะเนี่ย
Thaitep verycool : ไปๆ ที่เดิมของพวกมึงใช่ป่ะ
Sofa Nitiwat : อืม
Sofa Nitiwat : เออ กันต์มันฝากซื้อน้ำเปล่าอ่ะ
กูไม่ซื้อว้อยยยย! แต่ว่ามันเป็นคำขอของไอ้เชี่ยกันต์ผ่านทางแชตของฟาร์ ผมจึงจำเป็นต้องรับปากอย่างฝืนใจ ทันทีที่คุยกับฟาร์เสร็จผมก็ลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วไปยังที่ที่วงดนตรีประจำของร้านบาร์สุราลัยมักไปซ้อมกัน ขอบอกว่าเฮียเกล้าเป็นคนออกค่าเช่าห้องซ้อมให้ทุกครั้งที่มาซ้อมนะครับ (พร้อมค่าขนมนมเนยอีกต่างหาก) บอกแล้วว่าเฮียเป็นคนดี เฮียเป็นคนน่ารัก ผมถึงอยู่กับเฮียได้นานขนาดนี้ไง...
ผมรีบไปดีกว่า จะได้ไปเจอฟาร์ไวๆ ให้ตาย วันนี้รู้สึกว่าโลกสดใสเป็นบ้า ทุกคนคิดเหมือนผมมั้ยครับ!
ใครบอกกันว่าโลกนี้มันสดใส
ไอ้เชี่ยฟาร์แม่งพาสาวที่ไหนก็ไม่รู้มาด้วย! ผมจะไม่ว่าอะไรเลยครับ ถ้าเธอคนนั้นจะนั่งนิ่งๆ ฟังเพลงที่คนในห้องซ้อมเขาซ้อมกัน ที่ผมว่าก็เพราะเธอคนนี้แม่งอยู่ไม่นิ่งเลย คอยวนคอยเวียนอยู่รอบๆ ตัวฟาร์ราวกับมีจิตสัมผัสได้ว่ามีใครบางคนในห้องแอบชอบฟาร์แข่งกับตัวเองอยู่
“มึงตีกลองเพลงจิ๊จ๊ะได้มั้ย” ไอ้กันต์นักร้องนำพูดกับผมผ่านไมค์ ผมยักไหล่ตอบมันขณะที่ตัวเองนั่งอยู่เบื้องหลังกลองชุด จิ๊จ๊ะน่ะเป็นเพลงพื้นฐานของคนที่อยากตีกลองเป็นควรตีให้ได้เลยนะ ไม่เชื่อลองไปดูหนังเรื่อง Season Change เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยสิ
“ไหนมึงลอง...”
“พี่ฟาร์ เจนหิวข้าวแล้วเนี่ย” น้องเจน เด็กของไอ้ฟาร์เอามือลูบท้องไปมา เธอพูดแทรกตอนที่ผมยังไม่ได้ตีกลองเลย
ผมจึงตีกลองเป็นท่อนอินโทรของเพลงจิ๊จ๊ะรัวๆ ราวกับไม่อยากให้ไอ้ฟาร์ตอบ
“เดี๋ยวๆ” แทนที่ฟาร์จะหันมาซ้อมต่อ เขากลับยกมือขึ้นมาห้ามให้ผมหยุดเล่น หน้าผมบูดเป็นตูดลิง ไอ้กันต์มองผมและก็แอบหัวเราะผมเบาๆ ไอ้ฟายยยย... “งั้นเดี๋ยวพี่พาไปเซเว่นนะ”
“เจนอยากกินที่ร้านน่ะค่ะ ได้มั้ยคะ”
ฟาร์หันมามองสบตาพวกผมอย่างเกรงอกเกรงใจ ไอ้กันต์ยักไหล่ราวกับต้องการบอกว่ามึงไปเหอะพวกกูชิลๆ อยู่แล้ว ไอ้อาร์ม (สิบสาม) หันไปสนใจหนังสือรวมเพลงที่อยู่ตรงหน้า ส่วนผมได้แต่ทำหน้าเป็นหมาหงอยอยู่ข้างหลังกลองชุด
“เดี๋ยวกูรีบมา” ฟาร์พูดในที่สุด มันวางกีตาร์เบสของมันลง และก็พาเด็กของมันไปกินข้าวข้างนอก
ผมวางไม้กลองทิ้งทันที แล้วลุกขึ้นมาเดินไปมองดูที่กระจกห้องซ้อม วิวตรงนั้นเป็นเพียงตึกรามบ้านช่องของผู้คน เซ็งเป็นบ้า นี่คือสิ่งที่ฟาร์ตอบแทนผมคนที่แอบชอบมันเหรอครับเนี่ย แทนที่ผมจะมีโอกาสมากขึ้น แต่พอเห็นแบบนี้รู้สึกว่าโอกาสมันโคตรจะริบหรี่
“สาด” กันต์เดินเข้ามาตบบ่าของผมเบาๆ “แค่กิ๊กล่ะน่า”
“กิ๊กแบบนั้นกูก็แพ้เว้ย” ผมพูด
“นอกจากกูแล้วยังไม่มีใครรู้เรื่องที่มึงชอบไอ้ฟาร์เลยนะ” กันต์พูดเบาๆ เพราะกลัวไอ้เชี่ยอาร์มมันจะได้ยิน
“มี”
“ใคร”
“เฮียเกล้า”
ไอ้กันต์มีสีหน้าฉุนนิดๆ ขึ้นมาทันที “ยังเห็นกูเป็นเพื่อนมั้ยเนี่ย เวลากูมีอะไรกูเล่าให้มึงฟังตลอดนะ”
“...”
“เมียกูรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ”
“เออสิ” ผมรีบพูด “รักษาความลับเก่งมั้ยล่ะ”
“สุดยอด ไม่เคยเล่าให้กูฟังเลย” กันต์ทำหน้าฉุกคิด ก่อนที่จะส่งยิ้มมาให้ผม “แล้วจะเอาไงต่อ”
“ไม่รู้ว่ะ กูจะทำอะไรได้เหรอ”
“ได้สิ มึงก็จีบอย่างมึนๆ ไปเลย นี่มึงรู้มั้ยว่ามึงสูญเสียความเป็นตัวเองไปมากแค่ไหน ถ้าไม่มีความมั่นใจก็ลองย้อนกลับไปเวลาที่มึงจิ๊กตังค์เค้าสิ ตอนนั้นมึงยังกล้ากว่าตอนนี้เลย”
ผมมองอีกฝ่ายอย่างตกตะลึง ไม่คิดว่าคนที่ติดแฟนไปวันๆ จะมีความคิดที่ลึกซึ้งในมุมที่ผมยังไม่เคยคิดมาก่อน
“นั่นสินะ” ผมตบบ่าไอ้กันต์คืนมันไปสองที “เดี๋ยวกูมานะงั้น”
“ไปไหน”
“เชี่ยฟาร์ไปไหนกูก็จะไปที่นั่นนั่นแหละ”
“มึงจะไปทำอะไร มันกินข้าวกับกิ๊กมันอยู่นะ”
“เรื่องของมันสิ” ผมพูดสวน
“...”
“กูจะไปกินกับมันด้วย เพราะมันก็เป็นเรื่องของกูเหมือนกัน!”
โชคดีของผมที่พอจะเดาออกว่าฟาร์กับกิ๊กของมันจะไปกินที่ร้านไหน พอดีแถวห้องซ้อมดนตรีมีร้านน่ารักๆ อยู่ร้านหนึ่งน่ะครับ สาวๆ ชอบมาถ่ายรูปและก็เช็กอินที่นี่ คนอย่างน้องเจนผมก็คิดว่าไม่น่าจะพลาดเหมือนกัน ผมลองเดินไปที่ร้านดูปรากฏว่าเห็นฟาร์กับน้องเจนชัดเจนตรงที่นั่งติดกระจกหน้าร้าน
ผมบอกกับกันต์ว่าผมจะมากินกับฟาร์ แต่ทันทีที่เปิดประตูเข้าร้าน ความหน้าด้านที่ผมคิดว่าผมมีเยอะกลับลดลงอย่างรวดเร็วเหมือนอุณหภูมิยามค่ำคืนที่ทะเลทรายโกบี แทนที่ผมจะเดินไปนั่งกับฟาร์ ผมกลับเลือกนั่งโต๊ะใกล้ๆ ฟาร์แทน หลังของผมชนกับหลังของฟาร์โดยมีเพียงที่กั้นที่สูงเท่าแผ่นหลังของผมเท่านั้นขวางอยู่
กูทำได้เท่านี้เองเหรอวะ...
“สั่งอะไรเพิ่มอีกดีคะ” ผมได้ยินเสียงน้องเจนชัดเจนมาก
“ยังไม่พออีกเหรอ เมื่อตะกี้ก็สั่งไปเยอะแล้วนะ” ฟาร์ตอบ
“เจนได้ข่าวมาว่ากับข้าวที่นี่อร่อยมากน่ะค่ะ เจนอยากลองทานหลายๆ อย่างดู นะคะพี่ฟาร์ ให้เจนได้ลองนะ”
“แต่ว่าพี่ยังต้องกลับไปซ้อม...”
“มีเวลาเหลืออีกตั้งเยอะไม่ใช่เหรอคะ”
ฟาร์เอ๊ย...ถ้ามึงได้คบกับน้องคนนี้นะ มึงคงโดนคุมไปหมดทุกอย่างอ่ะ แต่ถ้ามึงคบกับกู กูตามใจมึงทุกอย่าง อันไหนดีกว่ามึงลองคิดดูซิ
ผมได้แต่คิดและก็ตีอกชกหัวตัวเองในใจ สั่งบริกรไปว่าเอาน้ำเปล่ากับข้าวไข่เจียวหมูสับ จากนั้นผมก็นั่งรออย่างเซ็งๆ หูของผมได้ยินแต่เสียงบทสนทนาของคนที่อยู่โต๊ะข้างๆ ซึ่งเวลาเสียงเหล่านั้นลอยเข้ามาในหูผมทีไร ความเซ็งของผมก็พุ่งทะยานขึ้นสูงใกล้จะทะลุเพดาน
แม่ง...กูมาทำอะไรที่นี่ กูมาฟังเสียงเขาคุยกันให้บาดจิตบาดใจตัวเองทำไม
เพราะข้าวไข่เจียวหมูสับยังไม่มา ผมก็เลยต้องเล่นโทรศัพท์ของตัวเอง (ต้องยอมรับนะครับว่าสมัยนี้โทรศัพท์มือถือถือว่าเป็นอุปกรณ์ฆ่าเวลาอย่างหนึ่ง) แต่แล้วผมก็ตกใจเมื่อมีใครบางคนทักมาหาผม
คนที่นั่งหลังชนกันกับผมตอนนี้นี่แหละ
Sofa Nitiwat : มึงนั่งอยู่ข้างหลังกูใช่มั้ย
Sofa Nitiwat : ช่วยกูด้วย
“หา?” ผมส่งเสียงออกไปอย่างตกใจและค่อนข้างแน่ใจว่าฟาร์จะต้องได้ยินเสียงผมร้องแน่ๆ
Sofa Nitiwat : กูไม่ทนแล้วว่ะ
Thaitep verycool : กิ๊กมึงไม่ใช่หรือไง
Sofa Nitiwat : ไม่ใช่แล้วล่ะ
ผมครุ่นคิดสักพักว่าจะเอายังไงดีต่อพลางจับจ้องไปที่ข้อความของฟาร์ อีกฝ่ายคงจะกำลังลุ้นเยี่ยวแทบเล็ดว่าผมจะไปช่วยมันหรือเปล่า นี่หมายความว่าฟาร์ค้นพบแล้วว่าน้องคนนี้ไม่ใช่สำหรับมันใช่มั้ยครับ
ถึงเวลาของคนที่ใช่อย่างผมจะออกโรงแล้วล่ะ
แม้ผมจะยังไม่รู้ว่าต้องทำยังไงก็ตามทีเถอะ
ผมลุกขึ้นยืนทันที เดินไปแค่ก้าวเดียวก็ถึงโต๊ะของฟาร์กับน้องเจนแล้ว ฟาร์มองผมด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย ส่วนน้องเจนส่งสายตาขุ่นเคืองนิดๆ มาให้ผม
“นั่งด้วยได้มั้ย หิวข้าวเหมือนกันว่ะ” ผมทำเนียนพูดกับฟาร์แบบนั้น
“เอาสิ มานั่งด้วยกัน” ฟาร์ขยับให้ผมไปนั่งข้างๆ มัน
น้องเจนมองผมเหมือนผมเป็นกองขี้ควายอย่างสมบูรณ์แบบ แหงล่ะ ผมก็ชอบฟาร์เหมือนกันนะ ผมจะยอมเธอได้ยังไง อีกอย่างหนึ่งผมเหนือกว่าเธอก็ตรงที่ฟาร์เป็นคนขอร้องให้ผมมาช่วย เพราะงั้นในตอนแรกที่ผมคิดว่าผมจะแพ้น้องเจน คราวนี้เกมมันกลับพลิกให้ผมชนะน้องเจนแล้วล่ะ
“เห็นมาตั้งนานแล้วยังไม่ได้กินอะไรอีกเหรอ” ผมตีมึนพูดกับฟาร์
“ยังอ่ะ เพิ่งจะสั่งเสร็จไป”
“สั่งอะไรไปบ้าง”
“จำไม่ได้ น้องเจนสั่งเยอะมากเลย”
“น้องเขาจะเลี้ยงหรือเปล่าวะ” ผมแกล้งส่งยิ้มให้น้อง ฟาร์ไม่ตอบอะไรเลย สงสัยคงอยากแกล้งน้องเขาเหมือนกัน “เหยด ลาภปากแล้วสินะกู มึงรู้ใช่มั้ยว่ากูไม่ค่อยจะมีตังค์อ่ะ”
“รู้สิ น้องเจนเลี้ยงเพื่อนพี่หน่อยเนอะ”
น้องเจนกะพริบตาปริบๆ อย่างไม่เข้าใจ เธอคงคิดเอาไว้ว่าฟาร์จะเป็นคนเลี้ยง ตอนแรกฟาร์มันก็คงกะจะจ่ายนั่นแหละครับ แต่พอผมพูดแบบนั้นมันก็เลยรับมุกของผม
น้องเขาจะได้ทนไอ้ฟาร์ไม่ได้และก็หนีไปเอง...
อาหารเริ่มทยอยมาเสิร์ฟทีละนิดๆ ผมก็เลยถือโอกาสชวนคุยทำลายความเงียบของโต๊ะ
“ว่าแต่เจอกันได้ยังไงเหรอ” ผมถามฟาร์กับน้องเจน แน่นอนว่าน้องเจนที่เริ่มจะไม่ชอบขี้หน้าผมไม่ยอมตอบอะไรผมหรอก
“เจอกันที่ผับเนอะ”
“ที่ไหนอ่ะ”
“จำไม่ได้ว่ะ กูเที่ยวเยอะ” ฟาร์หัวเราะลั่น ในขณะที่น้องเจนหน้าเริ่มมีเหงื่อเกาะพราว
“อะไรนะคะพี่ฟาร์”
“ครับ?”
“จำไม่ได้เหรอคะว่าเจอเจนที่ไหน”
“พี่จำไม่ได้จริงๆ ครับเจน พี่ขอโทษนะ”
ฟาร์แม่งเจ๋ง...บทมึงจะเทน้องเขามึงก็เทดื้อๆ แบบนี้เลยใช่มั้ย ฟาร์กำลังทำตัวให้น้องเริ่มเกลียดมันทีละนิดๆ ครับ จริงๆ แล้วมันไม่ใช่คนแบบนี้หรอก
“แต่กูจำได้นะว่ากูเจอมึงครั้งแรกที่ไหน” ผมหันไปหาคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ที่ไหนวะ”
“มหา’ลัยไง”
“อ๋อ...ที่ไอ้กันต์แนะนำว่ามึงเป็นรูมเมตใช่ป่ะ”
“ใช่ แถวๆ โรงอาหารอ่ะ”
“กูจำได้น่า”
“นานมาแล้วมึงยังจำได้เนอะ”
“ก็กูใส่ใจนี่”
เสียงมีดแทงใจน้องเจนดังจึก...ดังมาถึงฝั่งที่นั่งของผมกันเลยทีเดียว น้องเจนเริ่มโกรธขึ้นมาเรื่อยๆ ผมไม่รู้หรอกว่าฟาร์มันใส่ใจจริงหรือใส่ใจเล่น ตอนนี้มันโฟกัสแค่เพียงว่าจะทำยังไงให้น้องเจนทนมันไม่ได้และก็เลิกรากับมันไปเอง
“พี่ฟาร์คะ พี่ฟาร์กำลังแกล้งอะไรเจนหรือเปล่า”
“พี่เปล่านะครับ พี่แค่คุยกับไอ้เต๊บมันเฉยๆ” ฟาร์หันมาหาผม ผมพยักหน้าหงึกหงักรับคำของฟาร์
“เหมือนพี่ฟาร์กำลังแกล้งเจนเลยอ่ะ”
“เปล่านะ”
“เจนเริ่มไม่อยากกินข้าวที่นี่แล้วค่ะ เจนจะกลับแล้ว ไปส่งเจนได้มั้ยคะ”
ฟาร์หันมาสบตากับผม นัยน์ตาสดใสของฟาร์มีแววดีใจอยู่ลึกๆ “ดะ...”
“พี่ไปส่งเองดีกว่าครับ พี่เดินออกไปสะดวกกว่า” ผมอาสา ตัดบทไอ้ฟาร์ที่กำลังจะตอบตกลงน้องเขาไป
“เจนอยากให้พี่ฟาร์ไปส่ง” หน้าสวยๆ ของน้องเจนกำลังส่อแววเอาแต่ใจ
“พี่อยากไปส่งน้องเจน” ผมพูดต่อ
“ไม่”
“ถ้างั้นก็คงไม่มีใครไปส่งน้องเจนแล้วล่ะครับ” ผมตีหน้ามึน ยกน้ำเปล่าขึ้นมาดื่ม
“พี่ฟาร์ ทำไมเพื่อนพี่ฟาร์ไร้มารยาทกับเจนแบบนี้คะ”
“พี่ก็ว่าเพื่อนพี่มีมารยาทอยู่นะครับ” ฟาร์พูด ทำสีหน้าเฉยเมย
“พี่ฟาร์!”
“บ๊ายบายครับน้องเจน”
น้องเขาดูเหมือนอยากกรี๊ดออกมามากแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้แบบสุดๆ เธอเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปจากร้าน ทิ้งให้ผมอยู่กับไอ้ฟาร์สองคนกับอาหารตรงหน้าที่มีจำนวนมากมายมหาศาล ผมก็เพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่าทำไมฟาร์มันถึงทนน้องเขาไม่ได้ ก็ดูที่น้องเขาสั่งสิครับ มีกับข้าวประมาณสิบกว่าอย่างเห็นจะได้ (ร้านลำเลียงมาเสิร์ฟอย่างต่อเนื่อง) แสดงออกถึงความเอาแต่ใจแบบขั้นสุดจนไอ้ฟาร์ต้องทำพฤติกรรมแย่ๆ นั้นออกไปเพื่อให้น้องเลิกยุ่งกับมัน เพราะมันเองก็คงจะทนน้องไม่ไหวเหมือนกัน
“จะกินหมดมั้ย” ผมพึมพำก่อนหันไปมองหน้าไอ้ฟาร์
“โทรเรียกพวกนั้นมากินด้วยกันสิ”
“อืม”
“มึงไม่ไปนั่งฝั่งตรงข้ามเหรอ” ฟาร์หันมาถามผม เพราะผมยังคงนั่งอยู่ข้างๆ มัน
“ไม่อ่ะ” ผมยักไหล่
“อ้าว”
“ถ้าไอ้กันต์กับไอ้อาร์มมาก็ให้มันนั่งฝั่งตรงข้ามไปสิ”
ฟาร์เลิกคิ้วมองผม เขาทำหน้าสงสัยเล็กน้อยกับการกระทำของผม
“ก็กูจะนั่งตรงนี้อ่ะ”
“แล้วแต่”
“มึงติดหนี้กูกี่เรื่องแล้ววันนี้” ผมถามขณะเริ่มจัดกับข้าวให้ไปอยู่ตรงหน้าไอ้ฟาร์เยอะๆ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเลยว่าผมกำลังบริการมันอยู่
“สอง...”
“แล้วจะตอบแทนกูยังไง”
“เลี้ยงข้าวมั้ง” ฟาร์มองกับข้าวอันมากมายมหาศาลอย่างเหนื่อยใจ
“ไม่เอาสิ”
“อ้าว เรื่องมากอีก”
“แน่นอน มึงเพิ่งรู้เหรอ”
“แล้วจะให้กูตอบแทนมึงยังไง”
“ทักเฟซกูมาทุกวัน”
ฟาร์พ่นลมใส่ผมก่อนที่จะส่ายหน้าน้อยๆ “ประสาท”
“อ้าวเชี่ยนี่”
“กูมีธุระต้องคุยกับมึงทุกวันเหรอ”
“ไม่มีก็ทักมาไม่ได้เหรอ”
“เหงาใช่มั้ย กิ๊กมึงไปไหนหมดซะแล้วล่ะ”
“ไม่มีแล้ว...”
“ไม่จริงอ่ะ”
“จริงๆ”
“...”
“มึงจะทักมาใช่ป่ะ”
“บ้าบอแล้วมึง”
“เฮ้ย กูจริงจังนะ” นี่ผมแทบจะอ้อนวอนเขาอยู่แล้ว
“เปลี่ยนเป็นมึงทักมาแล้วกูคุยกับมึงแทนได้ป่ะ กูชวนคนอื่นคุยไม่เก่งอ่ะ”
โอ้มายก็อด นั่นคือทางสว่างของคนที่ชอบมันอย่างผมชัดๆ! ไม่นึกไม่ฝันว่าจะลงเอยแบบนี้ ก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้ทักไปหามันอย่างที่ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว เพราะมันให้สัญญากับผมแล้ว!
ค่อยๆ จีบแบบค่อยๆ กระดึ๊บไปข้างหน้าเหมือนหนอนชาเขียวที่อยากได้ยอดอ่อนของใบชา!
“ขี้เหงาเหรอมึง” ฟาร์พูด
“ไม่นะ”
“แล้วจะบอกให้กูคุยแชตกับมึงเพื่อ?”
“ก็แค่อยากคุยด้วย” ผมพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดาลมฟ้าอากาศ
“อะไรของมึง” น้ำเสียงของฟาร์กระตุกเล็กน้อย “มึงก็โทรคุยกับไอ้เชี่ยกันต์ทุกวันอยู่แล้ว”
“เบื่อแม่งแล้วอ่ะ อยากคุยกับมึง”
“...”
“จริงๆ นะเนี่ย”
“นี่มึงจีบกูอยู่เหรอวะ” ฟาร์ทำสีหน้าแหยงๆ ใส่ผม
“มั้ง คิดว่าไงอ่ะ” ผมรับหน้าตาเฉย
“เฮ้ย”
“คิๆ” ผมส่งยิ้มพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะออกไปให้ ดูเหมือนไอ้ฟาร์จะรับในส่วนนี้ของผมไม่ได้จึงรีบโทรตามอาร์มกับกันต์มากินข้าว เพราะไม่อยากอยู่กับผมสองต่อสองอีกต่อไป
ผมแอบมองใบหน้าด้านข้างของทายาทบลูสกายมิวสิก ฟาร์ไม่ใช่คนที่จะพิชิตใจได้ง่ายๆ อันนี้ผมค่อนข้างรู้ดี ที่ผ่านมาแม่งมีประวัติแต่กับผู้หญิง ไม่เคยสนใจเพศเดียวกันเลย แต่การที่มันทำอะไรไม่ถูกเวลาที่ผมพูดจาเกี้ยวพาราสีแบบนี้ใส่มันทำให้ผมมีกำลังใจที่จะเดินหน้าจีบมันต่อไป
แม้ทางเดินที่จะพิชิตใจของฟาร์จะยากและจะยาวไกลแค่ไหน...ผมก็จะไม่ยอมแพ้กลางทางแน่
KANTORN NO.12 : แสดดดด เฉยทำเหี้ยอะไรล่ะ ตักกับข้าวให้ไอ้ฟาร์ดิ
Thaitep verycool : ไอ้อาร์มรู้หมดพอดีว่ากูคิดยังไง
KANTORN NO.12 : อาร์มมันไม่โง่ มันรู้ก็ช่างมันดิ
Thaitep verycool : กูเขินนนนนนนน
KANTORN NO.12 : จะตักไม่ตัก ไม่ตักกูตักให้มันเองนะ
Thaitep verycool : จะฟ้องเมียมึง
KANTORN NO.12 : กูขอโทษ...งั้นแล้วแต่เลย
Thaitep verycool : ตักเลยเหรอวะ
KANTORN NO.12 : เออ เนียนๆ ไปสิ
“ต้มยำกุ้งนี่อร่อยนะ” ผมวางโทรศัพท์ลงและก็ตักต้มยำกุ้งใส่จานของฟาร์ ไอ้กันต์ส่งยิ้มให้ผมอย่างถูกอกถูกใจ ส่วนไอ้อาร์มเอาแต่ก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว
“กูไม่แดกเผ็ดอ่ะ” ฟาร์ทำหน้าหวาดกลัวใส่สีส้มๆ ของต้มยำกุ้ง
“มันไม่เผ็ด”
“เชี่ย แค่สีก็ดูเผ็ดแล้ว”
“มันไม่เผ็ดจริงๆ ถ้ากูป้อน”
“ไปไกลๆ เลย”
ผมทำหน้าเจื่อน สบตาไอ้กันต์ที่เอาแต่ขำไม่ทำอะไรอย่างอื่นเลย ฟายเอ๊ย...มึงสมหวังแล้วไง มึงถึงมีหน้ามาหัวเราะกูได้
KANTORN NO.12 : สู้ต่อไปนะคุณไทเทพ
Thaitep verycool : ยากสัด ยากที่สุดเท่าที่กูเคยจีบใครเลย
KANTORN NO.12 : จะจีบใครมันก็ยากทั้งนั้นแหละ ยิ่งถ้าคนคนนั้นยังไม่มีใจให้มึงอ่ะ
Thaitep verycool : อย่าพูดเลย น้ำตาจะไหล...
“พวกมึงนี่ติดโทรศัพท์กันจัง” ฟาร์เอ่ย “มึงคุยกันอยู่หรือไงวะ”
“เปล่า” ผมกับกันต์ปฏิเสธพร้อมกัน ก่อนที่จะยักคิ้วให้กันเพราะต่างฝ่ายต่างก็คิดเหมือนกัน ไม่งั้นล่ะก็ปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่มแน่
“กูคุยกับเกล้าอยู่” เชี่ยกันต์เอาตัวรอดไปก่อนผมแล้ว
“แล้วมึงล่ะ ไหนบอกไม่มีกิ๊กแล้ว?” ฟาร์พูดไปด้วยกินไปด้วย
ผมถลึงตาใส่ไอ้กันต์อย่างคาดโทษ “กูเช็กผลบอล”
“เหรอวะ...”
Thaitep verycool : ร้านเปิดเมื่อไหร่กูจะไปแต๊ะอั๋งเฮีย เชี่ยกันต์ มึงต้องตายยยยยย
KANTORN NO.12 : ไปไกลๆ ตีน
“มึงคุยกันอยู่นี่หว่า” ฟาร์พูดเพราะเอียงคอมาดูหน้าจอโทรศัพท์ผม ผมรีบซ่อนอย่างรวดเร็ว
“เห็นมั้ย เชี่ยกันต์แม่งตอแหล”
“มึงก็ตอแหลไอ้เหี้ย” ฟาร์พูดใส่ผมพร้อมกับหัวเราะสดใส “คุยเหี้ยไรกัน จะพิมพ์คุยกันทำไม ไม่พูดต่อหน้าเลยวะ”
“ดูง่ายจะตายไอ้ฟาร์” ไอ้อาร์มที่ไม่ค่อยได้พูดเพิ่งจะเปิดปากพูดออกมาในที่สุด “มันกำลังนินทามึงอยู่ไงครับ”
สายตาของฟาร์หันมามองผมสลับกับมองไอ้กันต์ทันที ไอ้กันต์ก้มหน้าทำเป็นตั้งอกตั้งใจกิน ในขณะที่ผมซึ่งอยู่ใกล้ตัวฟาร์ก็ซวยไป เขารีบแย่งโทรศัพท์ผมไปอ่านดู ในขณะที่ผมพยายามล็อกหน้าจอโทรศัพท์สุดฤทธิ์
ฟาร์แย่งไปอ่านได้แป๊บหนึ่ง เพราะผมรีบแย่งกลับคืนมา...เขามองหน้าผมและก็หรี่ตาคาดโทษ ผมรีบก้มหน้าก้มตาเพื่อที่จะหลบสายตาที่จ้องจับผิดของฟาร์
ไอ้ห่ากันต์ ไอ้ห่ารากกกกกกกกกกกกก
KANTORN NO.12 : ฟาร์รู้แล้วมั้ง
Thaitep verycool : เหรออออออออออ
KANTORN NO.12 : สมน้ำหน้า
Thaitep verycool : บ้า ยังไม่รู้หรอก วันหลังมึงห้ามทำแบบนี้อีกนะ ห้ามทิ้งกูแบบนี้ ห้ามแกล้งกูแบบนี้
KANTORN NO.12 : กูไม่เคยแกล้งมึง
Thaitep verycool : ไอ้ชั่ว
KANTORN NO.12 : ทักมันไปยังวันนี้
Thaitep verycool : ยัง
KANTORN NO.12 : ทักไปสิ มันคงกลับถึงบ้านแล้วล่ะ
Thaitep verycool : อืม
KANTORN NO.12 : ทักยัง
Thaitep verycool : เชี่ย มึงต้องรู้ทุกเรื่องมั้ยเนี่ย
KANTORN NO.12 : มึงยังเสือกเรื่องของกูเลย...
Thaitep verycool : จริงว่ะ
Thaitep verycool : เฮ้ย! ฟาร์ทักกูมาแล้ว!
KANTORN NO.12 : ทักว่า...
Thaitep verycool : เหยดเข้
KANTORN NO.12 : อะไร
Thaitep verycool : มันบอกว่ามันเห็นที่กูคุยกับมึง
Thaitep verycool : แล้วมันถามกูว่า...กูชอบมันหรือเปล่า
TBC*
พระเอกกับเพื่อนพระเอกนี่คุยกันทุกวันจริงๆ ใช่มั้ยนี่ จนคนอ่านคิดว่าเป็นชู้กันแล้ววววว 5555
เอาแล้วไงล่ะชายเต๊บ ชายจะตอบคุณฟาร์เขาไปว่าอย่างไรรรรรรรรร
ขอบคุณสำหรับการเข้ามาอ่านและคอมเมนต์นะค้าา รักที่สุดดด
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
