ตอนที่ 24
เมื่อร้านซ่อมเสร็จในที่สุดบาร์สุราลัยของผมก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง
วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดของเดือน ช่างซ่อมกระจกเรียบร้อยและกลายเป็นกระจกใสใหม่เอี่ยมอ่อง วันนี้เป็นวันที่ร้านซ่อมเสร็จเป็นวันแรก ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษ (เจ็ดโมงเช้า) เพื่อเตรียมตัวซื้อของเข้าร้าน ดีใจที่ในที่สุดผมก็ได้กลับมาทำอาชีพที่ผมรักสักที หลังจากที่ผมกับป้าสามไปซื้อของเข้าร้านเสร็จ ป้าสามก็เอาวัตถุดิบไปเก็บเข้าตู้เย็น ส่วนผมเดินออกมาที่หน้าร้านทันเห็นป้าสี่ที่มาทำงานพอดี
“อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะคะคุณเกล้า” ป้าสี่ส่งยิ้มมาให้ผม
“แน่สิครับป้า ร้านเราจะกลับมาเปิดแล้วนะครับ ผมตื่นเต้นมากเลย”
“ป้ารู้สึกคิดถึงมากเลยค่ะ สองอาทิตย์นานเหมือนสองปีเลยในความรู้สึกของป้า”
“คิดเหมือนผมเลย”
“ว่าแต่วันนี้น้องสิบสองไม่ได้มานอนกับคุณเกล้าเหรอคะ”
คนถูกถามอย่างผมชะงักกึก มองหน้าป้าด้วยสีหน้าทำอะไรไม่ถูก “อะไรนะครับป้า”
“ป้าเห็นช่วงนี้น้องสิบสองกับคุณเกล้าสนิทกันน่ะค่ะ ป้าก็เลยถามหาดู”
เหยดเข้ ผมเกาหัวแกรกๆ พยายามไม่ให้ป้าจับพิรุธได้ว่าผมกับสิบสองมีซัมธิงรอง “เอ่อ...จริงๆ สิบสองไม่ค่อยได้มานอนกับผมบ่อยๆ นะครับ แค่วันที่ป้าเห็นวันเดียวเท่านั้นแหละครับ”
“เหรอคะ” ป้าสี่ทำหน้าครุ่นคิด “นั่นสินะคะ”
ป้าสี่หันไปสนใจการทำความสะอาดร้านต่อ ในขณะที่ผมทำหน้าเคร่งเครียดเพราะกลัวป้าจะรู้ความลับของผมกับสิบสองเข้า ยังไม่ทันที่ผมจะหายใจได้คล่องคอ ตัวปัญหาอีกหนึ่งก็วิ่งเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าตื่นๆ
“เฮียยยยยย” การที่โดนไอ้หนึ่งเรียกด้วยน้ำเสียงยานคางแถมยังดังลั่นร้านแบบนั้นให้ความรู้สึกเหมือนมันพูดคำว่า ‘เหี้ย’ แทนที่จะเป็น ‘เฮีย’ เหลือเกิน มันกอดผมทันทีที่เจอหน้ากัน
“ไอ้สัด ออกไปเลย” ผมรีบแกะตัวมันออก
“ไอ้เหี้ยนี่!” คนที่มาช่วยผมก็คือสิบสอง มันแกะร่างไอ้หนึ่งออกไปไวมาก แถมยังยกเท้าทำท่าเหมือนจะเตะไอ้หนึ่งด้วย
“ผมคิดถึงเฮีย” หนึ่งพูดต่อขณะหลบลูกเตะของสิบสอง “และผมมีเรื่องปรึกษา!”
ผมสบตากับหนึ่งสลับกับสิบสอง สิบสองยังคงเคืองไอ้หนึ่งอยู่จึงได้แต่ทำหน้าบูด ผมพอจะรู้ว่าเรื่องอะไรก็เลยพยักพเยิดให้หนึ่งไปคุยกับผมที่หลังร้าน
“ไม่ต้องไปเลย” สิบสองเอ่ยห้าม “ผมรู้แล้วครับ”
“เหรอ” ผมทำสีหน้าทึ่ง “ตกใจมั้ย”
“ไม่เลย เดาง่ายจะตาย ไอ้หนึ่งมันทำท่าจะเป็นจะตายฉิบหายตอนที่สิบสี่ไม่ยอมคุยกับมันอ่ะ”
“จริง” ผมเห็นด้วย
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะเฮีย เฮียดูนี่” ไอ้หนึ่งส่งบทสนทนาของมันกับสิบสี่มาให้ผมดู ผมเห็นชัดเจนอยู่ข้อความเดียว
Sofa Nitiwat : ตกลงมึงชอบกูเหรอวะ“เหยดดดดดดด” ผมไม่รู้จะอุทานอะไรนอกจากคำนี้จริงๆ “แล้วมึงไม่ตอบมันไปล่ะว่ามึงชอบ”
“เฮีย อย่าเสียงดัง” หนึ่งทำท่าจะเข้ามาเอามือปิดปากผม แต่สิบสองยืนคุมเชิงอยู่ใกล้ๆ มันก็เลยไม่กล้า “ผมไม่รู้จะตอบยังไง”
“ดูไม่ใช่มึงเลย” ผมพึมพำ
“นั่นน่ะสิ” สิบสองเห็นด้วย
“ก็ผมเขินนี่หว่า” หนึ่งโวยวาย “เฮียก็รู้ว่าจริงๆ แล้วผมน่ะเป็นคนขี้อายจะตาย”
ผมใช้ความพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่เบะปากใส่คำพูดของไอ้หนึ่ง...มันเนี่ยนะขี้อาย
“จริงๆ นะเฮีย ถ้าผมบอกว่า ‘เออ! กูชอบมึง!’ เฮียว่าผมจะกล้าสู้หน้ามันตอนทำงานป่ะ”
“สาดดดด แมนๆ หน่อยสิวะ กับคนที่มึงชอบอ่ะมึงเผชิญหน้าไปเลยอย่าไปกลัว ถ้ามัวแต่มุดหัวหลบแล้วเมื่อไหร่คนนั้นเขาจะรู้ว่ามึงชอบ เมื่อไหร่เขาคนนั้นจะรู้ว่ามึงอยากเป็นแฟนเขา”
หนึ่งอ้าปากค้าง ส่วนสิบสองหันมามองผมอย่างทึ่งๆ เรื่องคนอื่นผมมักจะเก่งครับ แต่เรื่องของตัวเองนั้นไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ ตอนนี้ผมกับสิบสองถือว่าอยู่ในช่วงมั่นคง ยังไม่มีอะไรมาสั่นคลอน แต่กว่าจะพากันมาถึงตรงนี้ได้ก็กินเวลามาเกือบสองสามเดือนเลยนะครับ เพราะงั้นถ้าชอบก็ควรแสดงออก เพราะอุปสรรคมันไม่ได้มีแค่ตอนก่อนคบกันเท่านั้น ระหว่างคบกันยังมีอีกเยอะให้คนสองคนต้องฟันฝ่า และผมก็พอจะรู้อยู่ว่ามีอะไรรอผมกับสิบสองบ้าง เพียงแต่ว่าพยายามไม่ไปคิดถึงมันก็เท่านั้น
วันนี้ร้านผมเพิ่งเปิดหลังจากปิดซ่อมมานานตั้งสองอาทิตย์ เพราะฉะนั้นผมจะไม่คิดเรื่องที่มันน่ากังวลเด็ดขาด
คิดเรื่องลุ้นไอ้หนึ่งกับไอ้สิบสี่ให้ลงเอยกันดีกว่า...น่าสนุก
“เฮียแม่งเจ๋งกว่าไอ้สิบสองเยอะเลย” หนึ่งโพล่งออกมาในที่สุด “ก็ได้ วันนี้นี่แหละผมจะบอกชอบมัน”
“เออ ถ้ามันรู้ว่ามึงชอบก็คงจะหวั่นไหวไม่มากก็น้อยนั่นแหละ” ผมเอาความคิดของตัวเองเป็นหลัก ตอนที่ไอ้สิบสองบอกชอบผม ผมนี่หวั่นไหวฉิบหายยยยยยยยยยยยยยยยย
“แต่มันก็ต้องขึ้นกับคนที่บอกชอบออกไปด้วยนะเว้ย” สิบสองยักคิ้วส่งให้ไอ้หนึ่ง คราวนี้ผมเบะปากหมั่นไส้สิบสองเต็มๆ อย่างไม่ปิดบัง ไอ้หนึ่งก็เช่นกัน...
เดี๋ยวๆ มันรู้เรื่องผมกับสิบสองหรือเปล่าวะ...โว้ย! ป้าสี่ก็คน ไอ้หนึ่งก็อีกคนเหรอวะที่สงสัยเรื่องผมกับสิบสอง! ให้ตาย ผมว่าผมเนียนแล้วนะ ไม่ได้แล้ว ผมต้องอยู่ห่างๆ จากมันให้มาก ไม่อยากให้พนักงานรู้จริงๆ ครับ ไม่งั้นมีปัญหาตามมาแน่ (ยังคงไม่รู้ตัวว่าคนเขารู้กันไปเกือบจะครึ่งหนึ่งของร้านแล้ว...)
“กูเชื่อว่ากูมีดี”
“ดีที่จิ๊กตังค์เขาใช่มั้ย” สิบสองแซว
“สาด มึงจะแซวเรื่องนี้อีกนานมั้ย”
“วิธีจีบของมึงนี่คงเป็นตำนานไปอีกนาน”
“แล้วมึงมีดีอะไรบ้างวะ” ผมพูดยิ้มๆ กับไอ้หนึ่ง
“ผมน่ะเหรอ” หนึ่งยืดอกภูมิใจ “ผมจน แต่รักใครรักจริง”
ผมกับสิบสองสบตากันและก็ขำ นั่นน่ะเหรอว่าที่เรียกว่าข้อดี...
สิบสองกับหนึ่งเถียงกันอีกคำสองคำ ผมกอดอกแอบมองดูสองคนนี้คุยกัน ถ้าหนึ่งมันสมหวังล่ะก็จะมีคู่รักคู่ใหม่เกิดขึ้นในร้านของผม...
มันเป็นเรื่องที่น่ายินดีใช่มั้ยครับ
ผมงานยุ่งตลอดทั้งบ่ายของวันนั้น รู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนที่ร้านเปิดใหม่ๆ อีก พนักงานของร้านทยอยมาที่ร้านจนเกือบจะครบทุกคน คนที่มาตรงเวลาพอดีเด๊ะนั่นก็คือสิบสี่
ไอ้หนึ่งแม่งไปหลบอยู่หลังร้านตอนที่สิบสี่มา...ไหนมึงบอกว่ามึงมีดี
ดีแต่หลบเขานี่แหละไอ้สัด“เอาล่ะๆ มารวมกันตรงนี้ก่อน” ผมพูดเสียงดัง เรียกพนักงานทุกคนเข้ามาใกล้ๆ คนที่แทรกตัวผ่านสองกับเจ็ดเพื่อที่จะได้มายืนอยู่ใกล้ๆ ผมก็คือสิบสอง แค่นี้มึงก็เอาใช่มั้ย... “ผมดีใจนะที่ร้านเปิดสักที พวกคุณทุกคนดีใจกันใช่มั้ย”
ทุกคนตบมือเสียงดัง กลุ่มเพื่อนไอ้สิบสองส่งเสียงร้องเย้วๆ
“เรื่องที่ผ่านมาถือว่าเป็นบทเรียน” ประโยคนี้ผมหันไปบอกกับสิบสองโดยเฉพาะ ก่อนจะหันไปมองพนักงานทุกคน “ผมไม่รู้ว่าอนาคตร้านของเราจะเกิดเรื่องร้ายๆ แบบเรื่องที่เพิ่งเกิดไปหรือเปล่า แต่ผมขอฝากอะไรเอาไว้อย่างหนึ่ง พวกคุณเป็นเสมือนฟันเฟืองของร้านที่จะทำให้ร้านดำเนินต่อไปได้ เวลาคุณจะทำอะไร จะบริการใคร หรือทำอะไรในนามของร้าน ผมอยากให้พวกคุณพยายามคิดให้มากว่ามันจะเกิดผลดีหรือผลเสียกับร้าน”
พนักงานที่ฟังผมทุกคนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ระหว่างที่ฟัง
“ผมเป็นคนใจดี ผมรู้...แต่ถ้าอยากเป็นนักธุรกิจที่ดีผมไม่สามารถใจดีได้ตลอด” ผมหันไปหาสิบสองอีกครั้ง ตอนนี้สิบสองเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเอาเท้าเขี่ยพื้นพร้อมกับทำหน้าหงอย ก็เรื่องนี้มึงผิดเต็มๆ อ่ะ “ผมขอร้องพวกคุณทุกคน อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก และก็พวกรักษาความปลอดภัย” แปด สิบสี่ กับสิบห้ายืดตัวขึ้นมาเพื่อตั้งใจฟัง “คอยเป็นหูเป็นตาเอาไว้ให้ดี ถ้าพวกนั้นมาหาเรื่องเราอีกให้เรียกผม”
“เกล้าจะทำอะไร” สิบสองพูดแทรกระหว่างที่ผมพูด
เงียบกริบ...
ผมหันไปถลึงตาใส่สิบสอง
มึงเพิ่งเรียกชื่อเล่นกู!!!!!เพื่อนไอ้สิบสองทุกคนหลุดขำ ในขณะที่ผมหน้าซีดเผือด “มึงว่าไงนะ”
“ผมหมายความว่า...เจ้านายจะทำอะไรกับคนพวกนั้นครับ”
ผมปั้นหน้าเข้มใส่มัน โว้ย นี่มันอึดอัดฉิบเวลาที่อยู่กับสิบสองต่อหน้าคนอื่นเนี่ย “ก็คุยไง ประนีประนอม Compromise”
“อย่าลืมเรียกผมไปด้วยนะ”
“พวกนั้นจะมาอีกเหรอคะคุณเกล้า” เก้าคนสวยถามอย่างเป็นกังวล
“ผมไม่สามารถรับรองอะไรได้หรอก”
“คุณเกล้าทำไมไม่แจ้งตำรวจคะ”
“ผมรู้ว่าพวกนั้นมีอำนาจ” ผมค่อยๆ ตอบพนักงานไป “ผมอยากดำเนินธุรกิจแบบไม่มีปัญหากับใคร ผมรู้ว่าการแก้ปัญหาของผมมันไม่ถูก แต่ถ้าสมมติผมไปแจ้งความ คนพวกนั้นที่ไม่รู้ว่ามีจำนวนเท่าไหร่กันแน่อาจจะพยายามมาเอาคืนที่ร้านเรา ผมจึงจำเป็นต้องไม่ทำอะไร”
“มันดีแล้วใช่มั้ยคะ” เจ็ดเองก็ดูกังวลเช่นกัน
“อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังไม่มีปัญหา”
“ถ้ามีปัญหา ผมนี่แหละจะไปไฟต์กับพวกนั้นเอง” สิบสองพูด ทุกคนหันไปมองสิบสองรวมถึงผม ผมนี่ถลึงตาใส่มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ “ผมจะไม่ยอมให้แก๊งนี้เป็นปัญหากับร้านอีก ผมให้สัญญาเอาไว้เลย”
“ผมมีเรื่องสงสัยครับคุณเกล้า” สิบห้ายกมือขึ้นอีกคน ผมหันไปแล้วทำท่าบอกให้สิบห้าพูดออกมาได้เลย “ที่สิบสองเรียกชื่อคุณเกล้าเฉยๆ มันแสดงออกถึงความไม่เคารพ ทำไมคุณเกล้าไม่ลงโทษมันล่ะครับ”
ผมกะพริบตาส่งให้สิบห้าที สิบสองที คนที่กำลังจะถูกลงโทษทำท่าจะเตะเพื่อนที่สนุกสนานมากยามที่ได้แกล้งมัน
“ลงโทษยังไงดีล่ะ”
“ขนเบียร์เลยเฮีย” ไอ้หนึ่งเพิ่งโผล่ออกมาจากการซ่อนอยู่หลังบาร์ “รถเพิ่งเอามาส่งตะกี้”
“ได้” ผมหันไปหาสิบสอง “ไปขนเบียร์...”
“ได้เลย ป่ะพวกเรา” สิบสองชวนเพื่อน
“...คนเดียว” ผมพูดเสียงเข้ม
“มันไม่ใช่เบาๆ นะ ไม่ใช่ลังเดียวด้วย”
“ยังจะมาโอดครวญอีก”
“ทำไมใจร้ายกับผมอ่ะ”
“ไม่ได้ใจร้าย”
“แค่สิบห้ายุแค่นี้จำเป็นต้องลงโทษกันเลยเหรอ”
“จะไปหรือไม่ไป”
“ไม่ไป”
“ไปเดี๋ยวนี้”
“ไม่ไปครับ!”
ผมเพิ่งสังเกตว่าพนักงานร้านทุกคนจ้องมองผมกับสิบสองเขม็ง ผมกลืนน้ำลาย ส่งสายตาให้สิบสองรีบไปทำตามคำสั่งแต่โดยด่วน สิบสองส่งยิ้มให้ก่อนจะยอมไปขนเบียร์ที่เพิ่งมาส่งอยู่หลังร้านแต่โดยดี...
“ดูเหมือนคุณเกล้าจะสนิทกับน้องสิบสองมากขึ้นนะคะ” ผู้จัดการสองตั้งข้อสังเกตยิ้มๆ
“คิดไปเองหรือเปล่า”
“จริงอย่างที่ป้าสี่เม้าท์เลยค่ะ”
ผมหันไปมองป้าสี่ที่หันไปสนใจไม้กวาดในมือทันที...ในที่สุดผมก็ถูกเม้าท์จนได้
“เม้าท์กับใครไปบ้างครับป้า” ผมพูดเสียงเบากับป้าสี่
“พนักงานหญิงทุกคนเลยค่ะ” สองตอบแทน
ทุกคนสบตากันและก็ก้มหน้า ให้ตายเถอะ...นี่ผมต้องมาลงโทษพนักงานของผมหลายคนตั้งแต่วันแรกที่เปิดร้านหลังจากร้านปิดมานานหรือไง
“พนักงานหญิงทุกคนครับ...” ผมยิ้มเย็นๆ ส่งให้หลายคนที่รอฟังผม “...ผลัดเวรกันทำหน้าที่แม่บ้านช่วยป้าสี่ตลอดทั้งอาทิตย์นะครับ”
พนักงานหญิงทั้งหมดโอดครวญ...ผมไม่อยากแกล้งผู้หญิง แต่ทำไงได้ล่ะก็ผมเป็นหัวหน้านี่ ลูกน้องทำผิดก็ต้องลงโทษสิ
ป้านะป้า เม้าท์ออกไปได้
ผมไม่รู้เลยว่าความลับของผมกับสิบสองจะปิดลูกน้องเอาไว้ได้นานแค่ไหน...
“โต๊ะสิบเช็กบิลครับเฮีย” หนึ่งเดินมาหาผมหลังจากที่ร้านเปิดไปได้ประมาณสามชั่วโมงแล้ว ลูกค้ากลับมาแน่นร้านเหมือนเดิมและตอนนี้ทุกคนกำลังสนใจนักดนตรีของร้านที่กำลังร้องเพลงอยู่
“มึงบอกสิบสี่ไปหรือยัง” ผมถามขณะคิดตังค์ให้โต๊ะสิบ
“ยังเลย ยังไม่มีเวลา”
ผมเอื้อมมือออกไปเขกกะโหลกไอ้หนึ่ง “จะบอกชาติหน้าหรือไง”
“เฮีย มันไม่มีเวลาจริงๆ เฮียก็ดูลูกค้าร้านเราก่อน”
“เออๆ กูให้เวลาก่อนร้านปิดนะ มาบอกผลกูด้วย”
“ลุ้นอย่างกับลุ้นผลสลากกินแบ่ง”
“มึงอยากมาปรึกษากูเองทำไมล่ะ”
“ครับเฮียครับ...”
“ถ้าสมหวังจะเลี้ยงอะไรกู”
“เฮียสิต้องเลี้ยง”
“บ้านมึง!”
จะเอาอะไรกับคนอย่างไอ้หนึ่ง...ผมส่งบิลที่คิดตังค์เสร็จแล้วให้หนึ่ง ระหว่างนั้นห้าก็เดินมาหาผมพร้อมดอกไม้ช่อเบ้อเริ่ม
“มีคนให้ห้าเหรอ” ผมส่งเสียงล้อเลียน
“เปล่าค่ะ ของคุณเกล้า”
หา...ผมมองดูช่อดอกไม้สีขาวที่สวยและราคาแพงมากแน่ๆ อย่างงุนงง ผมรับมาและก็เหลือบมองไปที่สิบสอง รายนั้นกำลังส่งเสียงร้องเพลงนุ่มๆ ให้ลูกค้าสาวๆ เคลิ้มอยู่
บนช่อดอกไม้มีกระดาษใบหนึ่งห้อยเอาไว้
‘
ยินดีที่ร้านกลับมาเปิดอีกครั้งนะ : )
From : อาทิตย์’ไอ้ทิตส่งมา!!!!!!!!!!!
ตั้งแต่วันที่ผมรู้ใจมัน ผมก็ยังไม่ได้ติดต่ออะไรมันอีกเลยแม้กระทั่งทางแชต เอาเข้าจริงๆ ผมก็ไม่กล้าบอกมันไปตรงๆ ว่าผมมีแฟนแล้ว การที่ผมจะทำร้ายจิตใจเพื่อนผมคนหนึ่งเป็นอะไรที่ยากเพราะมันจะทำให้เพื่อนเสียใจ ทำให้เพื่อนห่างจากผมไป บอกตรงๆ ผมยังไม่รู้เลยว่าต้องทำตัวยังไงเรื่องไอ้ทิต...
...ถ้ามันมาถาม ผมก็คงต้องบอกไปตรงๆ ว่าผมคบกับสิบสองแล้ว
หากเป็นอย่างนั้นผมคงต้องยอมรับกับผลที่จะเกิดขึ้นในภายหลัง ไอ้ทิตอาจจะห่างหายจากชีวิตผมไปสักพัก ไอ้ทิตอาจจะเกลียดขี้หน้าผม หรือไอ้ทิตอาจจะเลิกคบกับผม หากเป็นแบบนั้นผมก็ต้องจำใจยอมรับมัน
“ไหนดูซิ ร้านกลับมาเปิดแล้วเหรอ” คนที่โผล่มาเซอร์ไพรส์หลังจากดอกไม้ช่อโตนั่นก็คือคุณแม่ของผมนั่นเอง
“แม่” ผมรีบส่งดอกไม้ให้พนักงานเอาไปเก็บก่อนที่จะเดินออกมาจากหลังเคาน์เตอร์เพื่อไปหาท่าน “มาได้ยังไง ดึกแล้วทำไมไม่นอนล่ะครับ”
“ร้านเปิดหลังจากที่ปิดไปนานทั้งที แม่ก็ต้องมาแสดงความยินดี”
“แล้วแม่มากับใครอ่ะ”
“โน่นไง” แม่ของผมชี้มือไปที่ลูกค้าสองคนที่เพิ่งเข้ามานั่งในร้าน ให้ตายเถอะ คุ้นจังเลย “น้าติรณากับหนูแตงไทยไงจ๊ะ”
นั่นไงล่ะ...เซอร์ไพรส์แบบยกกำลังสาม! “แม่!” ผมร้องเสียงหลง
“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย”
“แม่ยังไม่รู้อีกเหรอว่าผมกับแตงไทยน่ะ...” คุยกันไปแล้วว่าผมมีคนที่ ’กำลังคุย’ อยู่แล้ว
“ถูกอกถูกใจกันใช่มั้ย”
“ไม่ใช่เลยครับ”
“นี่ อย่าให้แม่ต้องเหนื่อยสิ” แม่ผมทำท่าปาดเหงื่อ “หนูแตงไทยน่ะไม่ดีตรงไหน สวยก็สวย การงานก็มั่นคง ทำไมไม่สนใจฮะ นี่คิดจะแต่งงานกับร้านของตัวเองหรือไง ทำไมไม่คิดจะมีครอบครัว”
“ผม...”
“ไปต้อนรับน้าติกับหนูแตงไทยเดี๋ยวนี้เลย”
“แม่ ผมต้องดูร้าน”
แม่ไม่ฟังเสียงโอดครวญของผมแถมยังลากผมมายังโต๊ะที่น้าติกับแตงไทยนั่งอยู่ น้าติส่งยิ้มให้ผม ผมยกมือไหว้เธอและก็มองแตงไทยที่ทำสีหน้าสลดยังไงชอบกล
วันนี้จะมีเรื่องเซอร์ไพรส์อะไรผมอีกมั้ยเนี่ย...
ผมนั่งอยู่กับแม่ น้าติ และก็แตงไทยสักพัก พอถูกถามคำผมก็ตอบคำ ผมอยากออกไปจากตรงนี้ ผมทนเห็นสีหน้าสลดของแตงไทยไม่ได้ แตงไทยรู้ดีว่าผมกับเธอนั้นคงเป็นได้แค่เพื่อนกัน แต่การที่แม่ของเราทั้งคู่พยายามจับคู่เราขนาดนี้นั่นทำให้เราสองคนอึดอัด อีกทั้งผมยังเคยทำร้ายความรู้สึกของเธอด้วย
“แม่...ผมขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ยครับ” ผมพูดกับแม่ที่นั่งอยู่ข้างๆ
“คุยกันตรงนี้สิ”
“ไม่ได้ครับ”
แม่ทำสีหน้าอ่อนใจกับผมก่อนที่จะยอมไปคุยกับผมจนได้ ผมมองไปที่สิบสอง สิบสองดูเหมือนจะตั้งใจกับการร้องเพลงเป็นพิเศษในวันนี้ แต่แล้วเขาก็หันมาสบตากับผมตอนที่ผมอยู่กับแม่...
...เขาชูนิ้วโป้งส่งมาให้
ผมส่งยิ้มกลับคืน จากนั้นก็พาแม่ขึ้นไปห้องทำงานของผมที่อยู่ชั้นบน
“มีอะไรก็พูดมา” แม่ของผมนั่งอยู่ที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเก้าอี้ของผม
ผมสูดลมหายใจลึกๆ “ผมคบกับแตงไทยไม่ได้ครับแม่”
“ทำไม”
“ผมไม่ได้ชอบเธอ”
“เธอไม่ดีตรงไหน”
“แม่ครับ เธอดีทุกอย่าง เธอเพอร์เฟ็กต์ เธอน่าจะเป็นคู่ชีวิตที่ดี แต่ว่า...” ผมหลบสายตาของแม่ที่จ้องมองมา “...แต่ว่าผมไม่ได้ชอบเธอ”
“เกล้าคบกับใครอยู่งั้นเหรอ”
“ก็ประมาณนั้นครับแม่ ผมแค่อยากคบกับคนที่ผมเลือกเอง”
“แม่ต้องรออีกนานแค่ไหนเกล้า นี่พ่อกับแม่จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ ลูกชายก็มีอยู่แค่คนเดียวเนี่ย...”
“พ่อกับแม่รีบเกินไปหรือเปล่า”
“ก็บอกแล้วไงว่าพ่อกับแม่มีลูกชายแค่คนเดียว”
“เอาเป็นว่าผมจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองก็แล้วกัน ผมอยากให้แม่ใจเย็นกว่านี้ เรื่องนี้ผมขอจัดการเอาเอง ได้หรือเปล่าครับ”
แม่มองผมพลางทำสีหน้าอ่อนอกอ่อนใจ เสียงเพลงข้างล่างเบาลงไปแล้ว อาจจะถึงตอนพักของพวกนักดนตรี ผมได้ยินเสียงวิ่งตึงตังตามด้วยเสียงประตูเปิดพรวดแบบที่ไม่เคาะประตูก่อน
สิบสอง...
แม่กะพริบตาปริบๆ มองดูสิบสองอย่างงุนงง ส่วนผมได้แต่ทำหน้าเครียดอยู่เบื้องหลังของท่าน
สิบสอง...มึงจะทำอะไร
“สวัสดีครับ ผมชื่อกันต์ธร” สิบสองพูดน้ำเสียงหอบ
“แล้วไงจ๊ะ” แม่ดูงงๆ กับการกระทำของเด็กหนุ่มตัวสูงที่ยืนอยู่กลางห้อง
ผมถลึงตาใส่สิบสองเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้จำไม่ได้ พยายามส่งสัญญาณออกไปสุดฤทธิ์ว่าอย่าเพิ่งพูดอะไรออกไปเชียวนะ พวกคุณคิดว่าผมจะห้ามปรามอะไรสิบสองได้มั้ยครับ
ขนาดเป็นแฟนกันแล้ว...ผมยังทำไม่ค่อยจะได้เลย
“ผมชอบคุณเกล้า ผมชอบลูกชายของท่านอยู่ครับ”“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยย”
“เกล้าเครียดฉิบหายหลังจากที่กูพูดออกไป ยังไม่คุยกับกูเลยเนี่ย”
“แล้วแม่เฮียว่าไง”
“ก็ถามกูว่ามาบอกเขาทำไม”
“ฉิบหาย”
“เขาดูเกลียดกูและก็ขยะแขยงกูไปเลยว่ะ”
“แม่ง อุปสรรคชิ้นเท่าควาย”
“กูควรทำไงดี”
“มึงบอกว่าชอบเฮีย ไม่ได้บอกว่าคบกับเฮียอยู่นี่หว่า”
“แค่นี้เขาก็ดูรังเกียจกูแล้วอ่ะ”
“ใช้นามสกุลพ่อมึง”
“ว่าไงนะ”
“นามสกุลพ่อมึงผ่านได้แม้กระทั่งรัฐสภา”
“ไม่เอา”
“มาถึงขนาดนี้แล้วมึงยังจะ...”
“กูจะพิสูจน์ตัวเอง เขาต้องยอมรับกูเพราะตัวกูไม่ใช่นามสกุลกูสิ มึงคอยดูไว้เลย”
“กูก็คอยดูอยู่ตลอดอ่ะ”
“แล้วเรื่องของมึงอ่ะเป็นยังไง สารภาพไปยังวันนี้”
“ยัง...”
“ไอ้ป๊อดปอดแหก”
“ใครจะไปแมน จะไปกล้าเท่ามึงครับพี่กันต์”
“กูไม่เถียง”
“...”
“มึงอ่านสิ่งที่ฟาร์มันถามแล้วจะไม่ตอบแบบนั้นไปตลอดเนี่ยนะ บ้าหรือเปล่าวะ มึงชอบมันจริงป่ะเนี่ย”
“ชอบจริงสิ”
“...”
“กูถึงมาอยู่หน้าบ้านมันตอนนี้ไง”
TBC*
อุปสรรคก่อให้รักบังเกิด 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
