หัวข้อ: { ร้านบาร์สุราลัย } {จบบริบูรณ์}

[mild-dy]

 

[why yyy]

ขอบคุณ

[toou]

คุณพ่อก็แอบน่ารักนะเนี๊ยะ
ครอบครัวสิบสองน่ารักมากเลย

[Papangtha]

 

[TK323]

คุณพ่อน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก ในที่สุดก็ได้กลับมาคืนดีกับพ่อสักทีนะกันต์ฮืออออออ ชอบโมเม้นที่เข้าไปกระโดดกอดพ่อ555555 จะไปประกวดแล้วสู้ๆนะกันต์ อยากได้ลูกชายบ้านเขาก็ต้องพิสูจน์ตัวเองแบบนี้แหละ ตอนนี้เกล้าบอกรักแล้วน้าาาาถือว่าเป็นกำลังใจชิ้นโตๆ

[LadySaiKim]

แม่กันต์คือไอดอลลลล

[twinmonkey0311]

 

[Tonglee]

   สนุกกกกกก น้ำตาซึมนิดๆตอนพ่อลูกกกก

[Jibbubu]

คราวนี้กันต์ไม่ตอบเพราะอยู่กับครอบครัวซินะ ผลัดกัน รู้สึกแปลกๆ ที่ไม่ได้เห็นบทสนทนาโต้ตอบของชู้นะเนี่ย

[snack]

คำว่าครอบครัวยิ่งใหญ่เสอพ่อลูกที่ไหนจะโกรธกันได้จริงจัง

[brookzaa]

 

[Poseidon]

จริงๆแล้วคุณพ่อก็ใจดีนิ

งานนีั12เหนื่อยแน่ๆ สู้ๆๆๆ

[Isunn]

แอบลุ้นไปต่างๆนาๆ ว่าพ่อของกันต์จะยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้ แล้วดราม่าพ่อลูกยาวๆจนถึงขั้นบังคับกีดกันให้เลิก
แต่พออ่านมาถึงจุดนี้ โล่งมาก พ่อ-แม่ ไฟเขียวแบบนี้ สบายบรื๋อ

แต่ก็นะ พอได้เป็นนิวสตาร์ขึ้นมาจริงๆ งานนี้ น่าจะมีดราม่าอีกยาวแน่ อิๆๆๆ

request อ่ะ อยากอ่านมุมมองของฟาร์บ้างอ่ะ 

 

[PrimYJ]

พ่อแม่กันต์น่ารักมาก สู้ๆนะกันต์เกล้า

[Lonelyนู๋โรนลี่]

หุยอ่านทัน ชอบมากกก
เสียดายเรื่อง ฟาร์เต๊บ มาทันไหม อยากให้ฟาร์เต๊บยังไงไม่รู้ เต๊ปมั่นหน้าไป น่าจะเป็นเคะอะ เสียจุย
สิบสองสู้ๆ ผ่านอุปสรรคพ่อแม่ ประกวดแล้ว งี้ก็เจอะอุปสรรคหญิงตามมาหรือเปล่านิ55 รอๆๆ

[labelle]

สิบสองชัดเจนและจริงจังมาก ยกนิ้วให้เลย

เกล้าก็เปิดใจมากเลย คำบอกรักช่วยสิบสองได้

พ่อแม่บ้านสิบสองน่ารักจัง

พ่อแม่เกล้าแค่อยากแกล้งหรือเปล่าคะ

[Chiffon_cake]

ตอนที่ 31
อำลา





‘น้องสิบสองจะลาออกจริงๆ เหรอคะ’
‘ไม่จริงใช่มั้ยคะคุณเกล้าที่น้องสิบสองจะลาออก’
‘ร้านเรากำไรหดหายแน่ๆ ค่ะถ้าน้องสิบสองออก’
‘จริงๆ แล้วผมมักจะอิจฉาความหล่อของโหลเสมอ แต่ถ้าไม่มีมัน...ร้านเราจะแย่จริงๆ นะครับ’
‘ผมไม่รู้ว่าช่วงหลังสิบสองมีปัญหาอะไรหรือเปล่าที่ได้ขาดงานบ่อยขนาดนั้น แต่ผมเชื่อว่าเขามีเหตุจำเป็นจริงๆ ครับ คุณเกล้าต้องใจเย็นๆ อย่าเพิ่งไล่เขาออกนะครับ’
‘สิบสองของเจ้ T___________________T’
‘พวกเราไม่อยากให้สิบสองออกค่ะคุณเกล้า’
‘ต่อไปนี้ป้าจะไม่ได้เห็นน้องสิบสองมานอนกับคุณเกล้าแล้วใช่มั้ยคะ’

ขวดโหลเปิดใจที่มีกระดาษถูกเขียนไว้เต็มถูกผมเอามากางออกอ่านทีละแผ่นๆ ผมอ่านสิ่งที่พนักงานเขียนแล้วรู้สึกใจมันเจ็บแปลบๆ ยังไงไม่รู้ ผมเข้าใจนะที่สิบสองมันจะออกจากร้านผม ผมเข้าใจดีทุกอย่าง แต่ผมรู้สึกแย่ตรงที่ผมเองก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเนี่ยแหละ

ร้านของผมกิจการดีขึ้นมากก็เพราะสิบสอง ผมไม่อยากรั้งตัวสิบสองไว้เพราะนั่นเป็นความประสงค์ของเจ้าตัว ผมเองก็ใจหาย แต่ผมรู้ครับว่าชีวิตของเราสองคนตอนนี้มันไม่ได้อยู่ที่คำว่าเจ้านายกับลูกน้องอีกต่อไปแล้ว มันมีอะไรที่มากกว่านั้นเยอะ และนั่นคือสิ่งที่ลูกน้องของผมส่วนใหญ่ไม่รู้ ทุกคนเอาแต่พากันคิดว่าผมไล่สิบสองออกเพราะสิบสองขาดงานบ่อยเกินไป

“เฮีย ไหวหรือเปล่า” ไอ้หนึ่งเอาน้ำเปล่าเย็นๆ ขึ้นมาให้ผมหนึ่งแก้ว ผมนั่งอยู่ในห้องทำงาน เครียดจนไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้ว ช่วงนี้ชีวิตกูทำไมดำดิ่งลงเหวนักวะ “ผมคิดว่าเฮียมีอะไรเฮียต้องแถลงแล้วล่ะ พวกเราคือครอบครัวนะ เฮียอย่าลืม”

“มึงกับสิบสี่มีอะไรจะแถลงมั้ยล่ะ” ผมพูดสวนกลับแบบพยายามให้ตัวเองรู้สึกขำขึ้นมาบ้าง

“บ้า ผมกับฟาร์จะมีอะไรล่ะ” หนึ่งดูเขินเล็กน้อย “เฮีย ว่าแต่เฮียตัดสินใจดีแล้วนะเรื่องไอ้กันต์...เอ่อ ผมหมายถึงสิบสองน่ะ”

“มันเป็นคนตัดสินใจเอง"

“แล้วเฮียก็ให้มันไปง่ายๆ เนี่ยนะ”

“หนึ่งเอ๊ย” ผมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจนปัญญา “กูไม่รู้เลยว่ากูจะทำยังไงในตอนนี้ ตอนแรกกูคิดว่ากูเป็นผู้นำนะ หลังๆ นี่ไอ้สิบสองมันนำกูตลอดแล้วมาให้กูตามมันไป มันทำอะไรมันตัดสินใจเองตลอดเลย กูได้แต่คอยอยู่ข้างหลัง คอยให้กำลังใจ...มัน” ประโยคหลังๆ ของผมแผ่วลงไปเมื่อสังเกตได้ว่าสิ่งที่ผมพูดไปนั้นมันเกินกว่าคำว่าเจ้านายและลูกน้องมาก แปลกแต่จริงที่ไอ้หนึ่งมันไม่ได้มีท่าทีแสดงความประหลาดใจออกมาเลย

“ทำไมเฮียไม่พูดต่อล่ะ”

“กูไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”

“เฮียรู้มั้ย เรื่องเฮียน่ะเพื่อนผมมันจริงจังมากกกกกกกกก ผมไม่เคยเห็นมันตั้งหน้าตั้งตาทำอะไรขนาดนี้มาก่อน มันทำเพื่อเฮียมากเลยนะเฮียรู้มั้ย”

ผมกลืนน้ำลายเบาๆ “กูรู้ แล้วมึงก็รู้ด้วยงั้นเหรอ”

“เฮีย ผมเพื่อนมัน”

“มึงรู้อะไรบ้าง”

“ผมคุยกับมันทุกวันอ่ะ เฮียคิดว่าผมรู้อะไรบ้างล่ะ”

“เอ่อ...ไม่มากหรอกมั้ง”

“ทุกเรื่องเลยแหละเฮีย”

อีกไม่นานร้านก็ใกล้จะปิดแล้วครับ อีกสักพักผมคงต้องลงไปคุยกับพนักงานเรื่องขวดโหลเปิดใจแล้ว พนักงานต้องยิงคำถามใส่ผมรัวๆ เรื่องสิบสองผู้ซึ่งไม่มาทำงานอีกแล้ว เพราะวันนี้เป็นวันแรกของเดือน (มันบอกว่ามันจะทำงานจนถึงสิ้นเดือนนี้ แต่แล้วในระหว่างที่มันทำงาน มันก็มาๆ หายๆ อยู่ดีแหละครับ ช่วงนี้มันยุ่งกับเรื่องที่บ้านของผมและก็ยุ่งกับเรื่องที่บ้านของมัน)

ผมประหลาดใจมากที่พนักงานแทบจะทุกคนไม่มีใครพูดถึงสิบสองในแง่ร้ายลับหลังเลย ถ้าเป็นไอ้หนึ่งนะป่านนี้คงโดนด่าพ่อล้อแม่ชนิดที่ว่าไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดแล้ว (ก็เกินไป...) จากที่ผมได้ยินมา ส่วนใหญ่พนักงานของผมจะกระซิบกระซาบกันว่าสิบสองนั้นเหมือนอยู่คนละชั้นวรรณะกับพวกเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว และสิบสองจะไม่ได้อยู่กับพวกเขานานแน่นอน แต่ทุกคนไม่คิดว่าสิบสองจะลาออกไวขนาดนี้

วันนี้นี่แหละผมตัดสินใจจะบอกความจริงเรื่องสิบสองให้ทุกคนได้ฟัง อย่างที่บอกร้านผมอยู่กันแบบครอบครัว การจะเป็นครอบครัวได้ต้องมีการเปิดใจกัน วันนี้ทุกคนจะได้รู้ความจริงสักทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับสิบสองกันแน่ ทำไมถึงได้ลาออกกะทันหันแบบนี้

ผมเดินไปข้างล่างช้าๆ ข้างๆ ผมคือไอ้หนึ่งที่ผมเริ่มจะทำใจได้แล้วว่ามันรู้เรื่องผมกับสิบสองไม่มากก็น้อย ข้างล่างนั้นมีพนักงานทั้งหมดกำลังรอคอยผมอยู่ วันนี้เราอยู่ในช่วงวันแห่งการเปิดขวดโหลเปิดใจครับ ทุกคนก็เลยมารอฟังกันอย่างพร้อมเพรียง อีกอย่างหนึ่งก็คือ...ทุกคนอยากรู้เรื่องราวที่แท้จริงเกี่ยวกับสิบสอง

ทุกคนเงียบเสียงเมื่อเห็นผมมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า

“จากที่ผมอ่านๆ ดูแล้ว ผมรู้พวกคุณมีคำถาม ผมจะตอบคำถามทั้งหมดนั้นด้วยตัวเอง”

“ขอผมตอบด้วยคนได้มั้ยครับ”

มีคนพูดต่อผมแทบจะในทันที คนนั้นไม่ใช่ใครอื่น คือสิบสองที่กำลังเป็นประเด็นครับ เขาเดินเข้ามาในร้านด้วยท่าทีสบายๆ ราวกับอยากให้ทุกคนในร้านเชื่อว่าเขาสบายดีในการตัดสินใจของเขาครั้งนี้

“น้องสิบสอง ตกลงเรื่องมันเป็นยังไง”

“อธิบายมาเลย”

“จะไปจริงๆ เหรอ”

“ถ้าเอ็งไป คนที่หล่อที่สุดในร้านก็คือข้าอ่ะดิ”

พนักงานหญิงและชายต่างก็โวยวายเมื่อสิบสองเดินผ่าน เขาก้มหน้าก้มตาเดินมาอยู่เคียงข้างผม เขามองหน้าของผมก่อนจะยิ้มตาหยีให้ ช่วงนี้เราเจอกันน้อยกว่าช่วงแรกๆ อยู่มากส่วนหนึ่งก็มาจากสิ่งที่สิบสองกำลังเผชิญหน้าอยู่นั่นแหละครับ ทั้งเรื่องที่บ้านผมและก็เรื่องที่บ้านเขา

ผมนี่เป็นแฟนที่แย่จริงๆ...ทำไมผมไม่สามารถช่วยแบ่งเบาอะไรมันได้เลยนะ

“ผมกับเกล้าเราเป็นแฟนกันครับ”

สิบสองประกาศกร้าวโดยที่ไม่ปรึกษาผม ทุกคนยกเว้นกลุ่มเพื่อนของสิบสองดูเหมือนจะหายใจเข้าแต่ลืมหายใจออก อึ้งกันไปเป็นแถบๆ ผมเองก็เช่นกัน ก็มันเล่นพูดออกมาหน้าตาเฉย โดยที่ไม่ยอมปรึกษาอะไรผมก่อนอ่ะ

ทุกคนดูเหมือนจะไม่กล้ามีคอมเมนต์อะไรในเรื่องนี้ ผมก้มหน้าก้มตาก่อนที่จะตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมายอมรับความจริง

“ใช่ ผมคบกับสิบสอง”

สิ้นเสียงของผมพนักงานทุกคนต่างก็ส่งเสียงออกมาตามๆ กันด้วยความตกตะลึงงัน

“เราสองคนคบกันมาได้ก็...” สิบสองหันมาหาผมอย่างขอความเห็น “...เกือบสองเดือนแล้วเนอะ”

“ใช่ และสองคนนี้ก็คบกันสองเดือนอย่างกับคบกันมาสองปี” ไอ้หนึ่งกล่าวเสริมแบบที่เซอร์ไพรส์ผมมากๆ เชี่ยแม่งรู้...รู้มานานแค่ไหนแล้ววะ

“คือเดี๋ยวนะคะคุณเกล้า” สองค่อยๆ เรียบเรียงคำพูดของตัวเอง “ถึงแม้พวกเราจะตกใจกับข่าวนี้ แต่เรื่องที่น้องสิบสองคบกับคุณเกล้านี่มันใช่ประเด็นที่น้องเขาขอลาออกหรือเปล่าคะ”

“มันเป็นส่วนหนึ่งน่ะครับพี่สอง” สิบสองอธิบายให้ฟัง “ผมรักการทำงานที่นี่ เพราะผมชอบเจ้านายของที่นี่ เอ่อ...นอกจากนั้นแล้วผมก็ชอบพนักงานทุกคนของที่นี่ด้วย ผมชอบที่ผมทำงานที่ร้านบาร์สุราลัยเพียงแต่ว่าถ้าผมอยากที่จะดูแลเกล้าให้ดีกว่านี้ ผมคงหยุดอยู่แค่ที่ร้านนี้ไม่ได้น่ะครับ”

พนักงานสบตากันอย่างงงงวย

“ผมน่ะไปคุยกับพ่อแม่เกล้าที่บ้านของพวกท่านมา ทั้งคู่กลัวกันใหญ่ว่าผมจะดูแลลูกชายของท่านไม่ได้ พวกพี่ๆ ก็รู้ใช่มั้ยครับว่าพวกท่านซีเรียสกับคนที่มาคบกับลูกชายของท่านมาก ยิ่งผมเป็นผู้ชายที่ไม่สามารถทำให้ลูกชายของท่านมีทายาทได้ พวกท่านก็ยิ่งซีเรียส ผมจึงต้อง...”

“เฉลยมาเลยค่ะน้องสิบสอง พวกพี่ๆ และก็พวกป้าๆ อยากรู้ใจจะขาดว่าแท้จริงแล้วน้องสิบสองเป็นทายาทของใคร” กลับกลายเป็นว่าพนักงานสาวๆ ตื่นเต้นที่จะได้รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของสิบสองที่ไม่น่าจะเกิดมาเพื่อเป็นนักร้องกลางคืนแน่ๆ

“ป้าพนันเอาไว้ด้วยค่ะว่าหนูสิบสองต้องเป็นองค์ชายจากประเทศใดประเทศหนึ่งปลอมตัวมา”

ป้าสี่คงจะเสียตังค์แล้วล่ะครับงานนี้...

“ไม่ได้รวยอะไรขนาดนั้นหรอกครับ” สิบสองพูดอย่างถ่อมตัว “ผมลาออกเพื่อไปเป็นลูกกระจ๊อกของที่บ้านน่ะครับ ไม่ได้เป็นทายาทอะไร”

“ถึงอย่างนั้นก็เรียกว่าทายาทค่ะ” เก้าพูดอย่างตื่นเต้น “บอกพวกพี่มาเลยว่าแท้จริงแล้วน้องสิบสองเป็นลูกเต้าเหล่าใคร”

เมื่อได้ยินชื่อนามสกุลของสิบสอง สาวๆ ก็พากันอ้าปากค้างและก็มองสิบสองตาละห้อย บางคนโอดครวญต่างๆ นานาว่าอิจฉาผมที่ได้แฟนทั้งหล่อทั้งรวยทั้งยังเด็กอีกด้วย (อันหลังนี่คือข้อดีใช่มั้ย) สรุปคือพนักงานทุกคนเริ่มเข้าใจที่สิบสองมันลาออก ทุกคนรู้ดีว่าพ่อแม่ผมซีเรียสเรื่องคู่ครองของผมแค่ไหน และทุกคนก็รู้ดีว่าถ้าสิบสองยังร้องเพลงตอนกลางคืนต่อไป พ่อแม่ผมคงไม่ไว้ใจให้ผมคบกับสิบสองต่อแน่ๆ

สรุปก็คือ...ทุกคนเข้าใจสิบสองและก็ไม่โวยวายอะไรอีกหากสิบสองจะต้องไป

“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เรามาเลี้ยงส่งน้องสิบสองกันเถอะ!” เจ็ดร้องลั่น “นะคะคุณเกล้า พนักงานจะออกทั้งที ยิ่งพนักงานคนนั้นเป็นแฟนคุณเกล้าด้วย...”

“เดี๋ยวๆๆ” ผมปราม “รู้หรือเปล่าว่าพรุ่งนี้ร้านเราก็ยังเปิดอยู่”

“พวกเรารู้กันหมดแหละค่ะ และสิ่งที่พวกเรารู้มากกว่าก็คือน้องสิบสองสุดหล่อจะไม่ได้มาที่นี่บ่อยๆ อีกแล้ว...นะคะ เลี้ยงส่งน้องสิบสองกันเถอะ”

“น้องเขาคงมาบ่อยอยู่แล้วล่ะเจ็ด แฟนน้องเขาเป็นเจ้าของร้านนี่นา” เก้าส่งเสียงล้อเลียนผมกับสิบสอง

“อุ๊ย...ลืมไป”

“ต่อไปเรียกน้องสิบสองไม่ได้แล้วนะ” สองพูดต่ออย่างตื่นเต้น “ต่อไปต้องเรียกคุณกันต์ แฟนคุณเกล้า”

สิบสองหน้าแดงก่ำ...ส่วนผมน่ะเหรอรู้สึกทำหน้าไม่ถูกยังไงชอบกล

“เอาล่ะๆๆ อยากเลี้ยงส่งก็เลี้ยง อาหาร เครื่องดื่มยกออกมาเลย” ให้ตายสิ ผมใจอ่อนอีกแล้วสินะ นี่มันเกือบตีสองแล้วนะเว้ย ทำไมไม่หลับไม่นอนกัน...

ท่ามกลางความวุ่นวายที่พนักงานพากันจัดงานเลี้ยงส่งสิบสอง เจ้าตัวยื่นมือมาแตะมือผมเบาๆ ก่อนที่จะส่งยิ้มให้...

“ถึงเวลาเรียกชื่อเล่นจริงๆ ของผมแล้วนะครับ...”







“เจอคุณเกล้าได้ยังไงคะน้องกันต์” เสียงโหวกเหวกโวยวายเงียบกริบลงเมื่อห้าส่งเสียงถาม ‘กันต์’ ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะข้างๆ ผม พนักงานต่อโต๊ะเป็นโต๊ะยาวเพื่อที่จะให้ทุกคนได้สังสรรค์และก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน คนที่อยู่ร่วมงานไม่ได้เห็นจะเป็นสิบสี่ครับ ได้ยินข่าวแว่วๆ มาว่าสิบสี่ต้องไปทำบัญชีที่บ้านต่อ (ไอ้หนึ่งนั่นแหละเป็นคนเล่าให้ผมฟังเอง)

“ถามผมเหรอ” กันต์ชี้นิ้วมาที่ตัวเอง

“ก็ใช่น่ะสิ พี่จะกล้าถามเจ้านายพี่ได้ยังไง”

“เจอนานแล้วครับ ตั้งแต่สมัยผมเรียนมัธยมแน่ะ”

“ฮิ้วววววววววววววว” พนักงานส่งเสียงแซวผม “รักที่ยาวนาน”

“ผมชอบเขาก่อน ผมแอบไปส่องเขาที่โรงเรียนเก่าบ่อยเลยครับ”

“มึงจะเล่าทุกอย่างให้คนอื่นฟังหรือไง” ผมก่นด่า

“สนุกดีนี่ครับ ใช่มั้ย” กันต์ถามความเห็นพนักงานของผม ทุกคนต่างก็รู้สึกสนุกสนานแฮปปี้ที่ได้ฟังเรื่องราวความรักของผม ผมรู้ครับว่าที่ผ่านมาพนักงานผมชอบเม้าท์เจ้านายตัวเองขนาดไหน ยิ่งเรื่องความรักของเจ้านายนี่เก่งเป็นที่หนึ่งเลย

ตอนทำงานจริงจังแบบนี้มั้ยครับคุณ...

“แล้วพอเข้ามาทำงานปุ๊บ ก็จีบคุณเกล้าปั๊บเลยใช่ป่ะ” สองถามต่อ ให้ตายเถอะ ทำไมสาวๆ ถึงอยากรู้เรื่องพวกนี้กันนัก

“ก็ใช่ครับ เริ่มจีบตั้งแต่วันแรกที่มาทำงานเลย”

วันนั้นมึงถามกูว่าพนักงานจีบเจ้านายได้หรือเปล่าใช่มั้ย...

ไอ้กันต์นี่ก็นะ แม่งช่างตื๊อตั้งแต่ที่เจอหน้าผมเลยหรือไง

“พวกพี่ก็พากันกรี๊ดน้องกันต์เก้อเลยน่ะสิ ก็นึกว่าจะชอบผู้หญิง!” เก้าแกล้งโวย ทุกคนหัวเราะกับคำพูดของเก้า

“หมดสิทธิ์ตั้งนานแล้วเหอะเจ๊ ไอ้เชี่ยกันต์มันรักเดียวใจเดียว” สิบห้าพูดต่อ “ตอนอยู่มหา’ลัยมีสาวมายุ่งกับมันเยอะมาก แต่ไม่เคยเห็นมันคบใครเป็นตัวเป็นตนเลย เวลาถามก็บอกว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว”

“ตอนนี้ไม่มีแล้ว” ราวกับกันต์รู้ว่าผมจะคิดอะไรต่อกับคำพูดของสิบห้าก็เลยรีบกระซิบแก้ตัวให้ตัวเอง

“แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ ทำไมถึงเดี๋ยวมาเดี๋ยวหายตอนทำงาน” ป้าสามที่เริ่มกึ่มๆ ยิงคำถามบ้าง

“พ่อแม่เกล้าน่ะสิครับ” กันต์หัวเราะลั่น “ชอบใช้งานผม”

“จริงเหรอ” ผมหันไปถามอย่างตกใจ

“เปล่าหรอกครับ ผมอาสาเอง”

“แบบนี้ก็ได้ใจพ่อแม่คุณเกล้าไปเยอะแล้วน่ะสิ” ป้าสามพูดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ “ป้าจะบอกให้นะ น้องกันต์น่ะเป็นสเป็กของสาวแก่แม่ม่ายมากเลยนะจะบอกให้”

“ป้าสามคะ ป้าเมาแล้ว” สองรีบห้ามปรามป้า เพราะกลัวป้าจะละลาบละล้วงแฟนของผมมากเกินไป เธอคงกลัวเจ้านายของเธออย่างผมระเบิดน่ะ

ผมทำหน้าไม่ถือสาเพื่อให้สองสบายใจ ยังไงความจริงก็คือความจริง กันต์มันฮอตในหมู่สาวๆ ทุกเพศทุกวัยนั่นแหละ ไม่ว่าจะเด็กหรือว่ามีอายุแล้ว

แต่มันเกี่ยวกับพ่อแม่ผมตรงไหนหว่าป้าสาม...

“ตอนนี้ก็เกือบเช้าแล้วเนอะ...แยกย้ายกันดีกว่ามั้ย” ผมค่อยๆ พูดขึ้นมา “กันต์ พูดอะไรสักหน่อยสิก่อนจะจากไป...”

กันต์ลุกขึ้นยืนอย่างเป็นงานเป็นการ สบตามองพนักงานทุกคนของผมด้วยอาการที่ใจหายเช่นเดียวกับพนักงานทุกคนที่กำลังมองมัน

ไม่ใช่แค่คนเหล่านั้นที่ใจหาย...ผมเองก็ใจหายเหมือนกัน

“ที่บาร์สุราลัยแห่งนี้ได้ให้ประสบการณ์ผมเยอะมากครับ ให้แฟนแก่ผมด้วย” ทุกคนหัวเราะ ส่วนผมได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ อย่างยิ้มๆ
 
“พี่ๆ พนักงานทุกคนเป็นคนดี พวกมึงก็เป็นคนดี” กันต์หันไปพยักพเยิดใส่พวกนักดนตรีและก็ไอ้หนึ่ง “ผมอยากขอบคุณทุกอย่างที่เคยให้ผม ให้มิตรภาพที่ดีแก่ผม ให้คำสั่งสอนผมในแบบที่ผมไม่เคยได้จากที่ไหน สิ่งที่ผมอยากจะฝากไว้ไม่มีอะไรมากครับ นอกจากความทรงจำที่เคยเป็นนักร้องของที่นี่และก็...อย่าทำให้แฟนของผมปวดหัวมากไปกว่านี้เลยนะครับ โดยเฉพาะมึง...ไอ้เชี่ยหนึ่ง”

“...”

“ทุกคนจะได้เจอผมกันอีกครั้งในฐานะที่ไม่เหมือนเดิม ผมสัญญาว่าจะมาที่ร้านนี้บ่อยๆ มาจนพวกพี่ๆ เบื่อกันเลยแหละเพราะว่า...แฟนผมอยู่นี่เนอะ”

อะไรก็แฟน อะไรก็แฟนเนอะ ไอ้บ้า...

“ขอบคุณทุกคนครับ แล้วเจอกันใหม่นะ”








“ต่อไปนี้คงมาห้องเกล้าแบบที่ป้าสี่ไม่สงสัยได้แล้วสิ” กันต์ขึ้นมาห้องผม ส่วนผมที่เริ่มกึ่มๆ ทิ้งตัวลงนอนทันทีด้วยความมึน (ผมยังคงคออ่อนเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง) “เกล้าจะนอนเลยเหรอ”

“อืมมมม...”

“เราไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะ ตื่นมาคุยกันก่อนสิ”

“ไปคุยกับพวกที่อยู่ข้างล่างไป”

“เขากลับกันไปหมดแล้ว”

ผมลืมตาน้อยๆ ขึ้นมาเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังนอนเอาแขนค้ำใบหน้าของตัวเองเพื่อจ้องมองผมอยู่

“อะไรเล่า” ผมเบือนหน้าหนี

“รู้มั้ยว่าเราต่างคนก็ต่างยุ่งจนไม่ค่อยมีเวลาสวีตกันเลย”

“มึงจะสวีตอะไรตอนนี้ล่ะ นอนได้แล้ว”

จุ๊บ

กันต์เอาริมฝีปากมันมาแตะริมฝีปากผมแบบว่องไว

“แบบนี้ไง”

“อือออ” ผมส่งเสียงอย่างรำคาญเพื่อปกปิดความเขินเล็กๆ ของตัวเอง

กันต์เปลี่ยนท่าเป็นนอนคร่อมผม หลังจากนั้นเขาก็ก้มนำริมฝีปากของตัวเองมาแตะริมฝีปากของผมอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่แค่จุ๊บประเดี๋ยวประด๋าวแล้วครับ...มันจูบอย่างดูดดื่มกันเลยทีเดียว

ให้ตายเถอะ ผมไม่ไว้ใจตัวเองในตอนนี้เลยครับ ฤทธิ์แอลกอฮอล์ในตัวผมอาจจะทำให้อะไรเลยเถิดไปมากกว่านี้ ลีลาการจูบของไอ้กันต์ไม่ใช่ธรรมดาไม่ใช่ขี้ๆ ในขณะที่ผมนั้นทั้งอ่อนแอและก็มีสารที่ช่วยกระตุ้นให้ผมมีความต้องการมากยิ่งขึ้น

ผมไม่ควรคิดมากอะไร...อีกฝ่ายอาจจะแค่จูบเฉยๆ ก็ได้ มันเองก็เหนื่อยเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรแบบนั้นหรอก
เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็โอนอ่อนไปตามแรงสัมผัสของกันต์ กันต์เอื้อมมือไปปิดโคมไฟที่หัวเตียง หลังจากนั้นเขาก็ใช้มือเรียวยาวสัมผัสเส้นผมของผม เพื่อให้เขาจูบผมได้ถนัดยิ่งขึ้น บดเบียดร่างของเขาให้แนบชิดเข้ากับร่างของผมแบบที่ไม่มีอะไรมาแยกเราสองคนได้

“กันต์...” ผมกระซิบเสียงพร่า ดันตัวอีกฝ่ายออกไปด้วยความกลัวว่าจะมีอะไรเลยเถิด

“ครับ...”

“คิดจะทำอะไรหรือเปล่าวะ” ผมถามเสียงเก้อๆ อีกฝ่ายยังอยู่เหนือตัวผมและกำลังจ้องมองผมด้วยสายตาอ่อนหวานจนทำให้ผมรู้สึกเขินอายเป็นบ้า

“ได้มั้ยล่ะ” นิ้วของกันต์เกลี่ยไปทั่วใบหน้าของผม

“คือว่า...” ผมก็ไม่ได้อยากจะเล่นตัวเท่าไหร่หรอกครับ ผมเองก็ผู้ชาย ผมเข้าใจความต้องการของมันและผมเป็นอย่างดี “...มึงเลือกคืนนี้เป็นคืนแรกเหรอ”

“จริงๆ ผมอยากทำตั้งนานแล้วล่ะ แต่ไม่มีเวลาสักที”

พูดออกมาได้หน้าตาเฉย ผมกัดริมฝีปากล่างแน่นอย่างครุ่นคิดตัดสินใจ

ผมก็อายุไม่ใช่น้อยๆ แล้ว...เรื่องแบบนี้ใช่ว่าจะไม่เคยผ่านหรือสัมผัส เพียงแต่ว่ากับคนคนนี้มันทำให้ผมรู้สึกขัดเขินที่จะเริ่มมัน

“อย่าทำแบบนี้สิครับ” กันต์พูดด้วยน้ำเสียงเว้าวอน “มัน...เซ็กซี่นะ”

ผมกะพริบตาจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นัก ระหว่างที่ผมกำลังไม่แน่ใจนั้น เขาตัดสินใจก้มลงมาจูบผมอีกครั้ง มอบสัมผัสหวานให้ผมจนตอนนี้ทั้งตัวและก็ใจผมอ่อนยวบยาบไปหมด

มันจะเป็นไรไป...

ผมรักมัน และมันก็รักผม

มันทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ว่ามันรักผมและต้องการที่จะอยู่กับผมขนาดนี้แล้ว...ผมยังจะต้องลังเลอะไรอีก

“คิดดีแล้วใช่มั้ย” ผมกระซิบเมื่ออีกฝ่ายพยายามปลดเปลื้องเสื้อผ้าผมทีละชิ้นๆ อย่างช้าๆ

“ยังจะต้องคิดอีกเหรอครับ” กันต์ยิ้มน้อยๆ “ผมจะทำให้เกล้าไม่มีวันลืมคืนนี้ของเราเลย”

“...”

“และผมก็จะทำให้ตัวเองไม่มีวันที่จะลืมคืนนี้เลย...”







“เป็นไง”

“อะไรเป็นไง”

“ไม่ต้องมาไขสือไอ้สัด กูเห็นมึงมองคุณเกล้าตาเยิ้ม กูรู้มึงคิดจะกินเขาคืนนี้”

“มึงนี่มันเพื่อนกูจริงๆ”

“เหยดดดดดดด เฮียของกูเสร็จมึงแล้ว ไม่จริงงงงงง”

“ของมึงบ้าอะไร เมียกู...”

“พูดได้เต็มปากเต็มคำแล้วสินะ”

“...กูชอบอ่ะ”

“...”

“ไม่สิ กูรักเลย”

“...”

“โว้ย กูไม่รู้ แต่กูฟินฉิบหาย ฟินแบบที่ไม่เคยฟินกับใครมาก่อน ฟินที่สุดในชีวิตกูแล้วอ่ะ”

“ไอ้สาดดด กูอิจฉานะ ว่าแต่...”

“ว่าแต่อะไร”

“สะโพกเฮียเป็นไงบ้าง เห็นงอนๆ แบบนั้นกูอยากรู้อ่ะ”

“ฟัคยู เรื่องอะไรจะบอก”

“ไอ้เหี้ย ฮัลโหล!”

“...”

“ฮัลโหลลลลล!”



TBC*







คนอ่านคงรู้ดีนะคะว่าคนเขียนไม่ถนัด NC T^T
ต้องขออภัยไว้ ณ ตรงนี้นะค้าา

[lovenadd]

ฟินมากๆ

[aiyuki]

ม่ายยยยยย ขอซักกะตึ๋งนึงไม่ได้เหรอออ 55555 ในที่สุดเฮียเกล้าก็เสร็จหมาโข่งแย้วว

[PrimYJ]

ในที่สุดเฮียเกล้าก็โดนน้องกันต์จับกิน 555555
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ

[mild-dy]

 

[utamon]

ชื่อตอนอำลา.. จะหมายถึงอำลาพรหมจรรย์คุณเกล้าหรือเปล่าคะซิส 

[iceman555]

 

[Acacha]

บท12คุยโทรศัพท์กับ1นี่เป็นส่วนนึงที่ชอบมากๆๆของแต่ละตอนเลย ฮากลิ้ง 

[alternative]

บร๊ะ!

ชู้หนึ่งไปเค้นสิบสองมาเดี๋ยวนี้!

เราอยากรู้สุขภาพเบื้องลึกของเกล้า!

เราห่วงจริงจริ๊งงงง!

[BABYBB]

บาย~~~ เวอร์จิ้นขุ่นเกล้าาาาาาา 
5555555 ฟินมากยัง12 อยากจะฟินด้วยจัง แต่ไรท์ไม่ถนัด 555555 ความหื่นพี่มีพอตัว แต่พี่เข้าใจไรท์นะ อุอิ เบาก็ฟินได้ 

[่jum]

ร้ายนะ 12 แอบวางแผนจะฟันเฮียเกล้าไว้นี่นา

ตอนจบของแต่ละตอน จบด้วยความฮาจากการคุยกันของ 1 กับ 12  ถือเป็นจุดที่ต้องมีจริงๆ 

[k2blove]

กล้องแพนไปที่หัวเตียง โคมไฟ
คนอ่านก็จิ้นกันไป
ชอบอ่ะ ขอบอกกกก

[donut4top]

ในที่สุด ...ซักทีนะคะคุณเกล้า

[boonpa]

  เราก็อยากรู้เรื่องสะโพกเฮียด้วยคนนะ