ตอนที่ 33
คู่รัก 114 : วิธีเดตของ 114วันนี้เป็นวันพิเศษสำหรับผม
เพราะผมคุยกับฟาร์ไว้เมื่อคืนว่าเราสองคนจะไปเดตกัน!อันที่จริงมีแต่ผมคนเดียวล่ะมั้งครับที่คิดว่ามันเป็นการเดต คืออย่างงี้ครับ ฟาร์บ่นว่ากางเกงยีนตัวโปรดมันเริ่มจะเน่าและก็ขาดแล้ว เขาอยากได้ตัวใหม่ ก่อนที่เขาจะบ่นผมก็ถามเขาว่าเป็นอะไรเห็นบ่นว่าเซ็งในเฟซบุ๊ก เขาก็เลยอธิบายให้ผมฟัง พอได้ฟังอย่างนั้นก็เข้าทางเสือเช่นผม! ในเมื่อเหยื่ออุตส่าห์ตายใจบอกสาเหตุความทุกข์ใจเช่นนี้ มีหรือที่เสือจะไม่ตะครุบเหยื่อและปลอบโยน
ว่าไปนั่น...ที่จริงแล้วผมคุยกับฟาร์ทุกคืนผ่านเฟซบุ๊กและพวกเราทำแต่งานจนไม่เคยออกไปไหนมาไหนด้วยกันสองคนเลย จากที่ปรึกษาไอ้กันต์ดู มันบอกว่าต้องหาเวลาออกไปสองต่อสองดูบ้าง ถ้าสนุกมันก็จะยิ่งกระชับความสัมพันธ์มากขึ้น (มึงใช้วิธีนี้กับเฮียมาล่ะสิไอ้สัด) แม้ผมจะรู้สึกว่ามันยากที่ชวนฟาร์ออกไปไหนมาไหน แต่ผมก็อยากที่จะลองถามดู ผลปรากฏว่า...เขาเซย์เยส!
ฟาร์ต้องมีใจให้ผมไม่มากก็น้อยนั่นแหละ ผมเชื่อว่าอย่างนั้น ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ชอบผม แต่อย่างน้อยเขาก็ชอบคุยกับผมก็แล้วกัน
วันนี้ผมจึงแต่งตัวแบบพิถีพิถันเป็นพิเศษ คนกากๆ อย่างผมก็มีมุมที่พอดูได้เหมือนกันนะครับ ผมมองเงาตัวเองในกระจกอย่างภาคภูมิใจ มองดูโทรศัพท์ที่คุยกับฟาร์ค้างไว้ มันไม่ใช่ความฝัน ผมกำลังจะไปเดตกับฟาร์ นี่มันคือเรื่องจริง!
ผมขี่รถออกจากหอพักของตัวเองเพื่อไปจอดรอหน้าบ้านของฟาร์ แอบคิดอยู่เหมือนกันนะครับว่าเดตครั้งแรกทั้งทีจะให้เขานั่งมอเตอร์ไซค์ท้าแดดร้อนๆ ยามกลางวันกับผมจริงๆ เหรอ แต่ฟาร์บอกเองว่าอยากซ้อน แม่งโคตรจี๊ดอ่ะ...เพราะงี้ไงเขาถึงได้ใจของผม
ผมนั่งอยู่บนรถมองดูความเคลื่อนไหวของที่บ้านฟาร์ได้สักพักหนึ่งแล้ว เนื่องจากบ้านของฟาร์เป็นทาวน์เฮ้าส์ที่เป็นทั้งร้านค้า โกดังเก็บสินค้า และที่อยู่อาศัย ทำให้คนที่ผ่านเข้าออกบ้านของฟาร์นั้นมีอยู่เยอะมาก ผมแยกไม่ค่อยออกว่าใครเป็นคนในครอบครัว ใครเป็นคนงาน ด้วยความที่มีคนอยู่มากทำให้เวลาที่ผมมาหาฟาร์คนในบ้านจึงไม่ค่อยสนใจผมเท่าไหร่ หรือผมหน้าตาเหมือนคนงานที่บ้านเขาก็ไม่รู้
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นตอนที่ผมอยู่ตรงนั้นได้ประมาณยี่สิบนาที เป็นฟาร์นั่นเองที่โทรมาหาผม ผมตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะกดรับสาย
“ฮัลโหล”
“มึงใช่มั้ย”
“อื้ม กูเอง” ผมขมวดคิ้วอย่างงงัน
“คืองี้ พอดีกูมีธุระที่ห้าง S อ่ะ ตอนนี้กูถึงห้าง S แล้ว”
ว่าไงนะ...ผมทำหน้ามีคำถามใส่โทรศัพท์ของผมเลยทีเดียว “แล้ววันนี้จะเป็นยังไงต่อเหรอ ยกเลิกเหรอ”
“กูขอโทษจริงๆ ว่ะ มันธุระของที่บ้านอ่ะ”
“กูรอได้มั้ย”
“...”
“กูพูดจริงๆ นะ”
“เอาจริงเหรอวะ กูเกรงใจ”
“ไม่ต้องมาเกรงใจกูหรอก” ผมพูดจากใจจริง
“กูเกรงใจจริงๆ กูไม่รู้ว่าจะเสร็จกี่โมง”
“ไม่เป็นไร กูคิดว่ากูรอได้แน่ๆ”
“อืม”
“...”
“งั้นมึงมาห้าง S เลยนะ”
ผมกดวางสายเพื่อที่จะมุ่งหน้าไปยังห้าง S ทันที วันนี้ผมอุตส่าห์เตรียมใจมาเดตแล้วผมต้องได้เดตสิครับ ผมไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรฟาร์เลย (ใครจะไปกล้า) แต่รู้สึกเซ็งนิดหน่อยที่เวลาของผมถูกแบ่งไปกับงานที่บ้านของฟาร์
จริงๆ แล้วฟาร์เป็นคนขยัน เอาจริงเอาจัง เวลาที่เขาต้องการที่จะทำอะไรสิ่งนั้นย่อมต้องดีที่สุดเสมอ ไม่ว่าจะการเป็นมือเบสตอนกลางคืนที่ร้านบาร์สุราลัยหรือการเป็นทายาทร้านบลูสกายมิวสิกก็ตาม
ห้าง S
คนมาที่ห้างนี้เยอะผิดปกติแฮะ นี่เป็นเวลาที่ห้างเพิ่งจะเปิดด้วยซ้ำ มีอะไรหรือเปล่าวะ ผมเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจขณะที่เดินดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย ฟาร์บอกว่าเขาอยู่ที่ร้านกาแฟในห้างเพื่อที่จะคุยธุระกับลูกค้าที่เข้ามาติดต่อซื้อของ ผมไม่รู้จะไปที่ไหนจริงๆ ครับ เพราะงั้นผมถึงได้มาเดินอยู่หน้าร้านกาแฟที่ฟาร์น่าจะอยู่แทน
โอเค ผมยอมรับก็ได้ว่าผมตั้งใจเดินมาที่นี่นั่นแหละ ก็วันนี้อุตส่าห์วางแผนแล้วว่าอยากอยู่กับฟาร์ ผมก็ต้องได้อยู่กับฟาร์สิ หนึ่งวินาทีของวันนี้มันสำคัญมากเลยนะครับ
แต่แล้ว...เมื่อผมเห็นว่าฟาร์นั่งอยู่กับใครก็รู้สึกเหมือนโลกที่สวยงามของผมพังทลายลงไปทีละเล็กทีละน้อย
ฟาร์กำลังนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของร้าน โดยมีผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันอยู่เคียงข้าง ทั้งคู่ดูมีความสุข หัวร่อต่อกระซิกกัน แถมยังสนิทสนมกันมาก ภาพนั้นทำเอาผมที่ยืนดูนอกกระจกร้านรู้สึกยืนไม่ค่อยไหว
ที่ผ่านมาผมคิดไปเองใช่ไหม...คิดไปเองเรื่องที่เขามีใจให้ผม
ฟาร์แค่คุยแชตกับผม ตอบผมทุกครั้งที่ผมถาม นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะมีใจให้ผม
เขาแค่ตอบกลับมาตามมารยาทสิ่งที่ผมเสียใจก็คือรอยยิ้มตาหยีที่ฟาร์กำลังส่งให้ผู้ชายที่นั่งอยู่ด้วยนั้นเขาไม่เคยส่งให้ผมเลย ผมไม่เคยทำให้ฟาร์ยิ้มได้ขนาดนี้ ไม่เคยทำให้ฟาร์หัวเราะมีความสุขได้เท่ากับไอ้ผู้ชายที่กำลังนั่งอยู่กับฟาร์ นั่นแหละที่ทำให้ผมเจ็บ นั่นแหละที่ทำให้ผมก้าวถอยหลังออกห่างจากร้านกาแฟ ถอยออกห่างจากสองคนนั้นช้าๆ...และช้าๆ จากนั้นผมก็หันหลังกลับไปอย่างยอมรับชะตากรรม
เพียงครู่เดียวเท่านั้นก็มีมือหนึ่งมาสะกิดผมจากทางด้านหลัง ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นฟาร์ และไม่อยากจะเชื่อว่าเขามองเห็นผมจากข้างในร้านด้วย
“จะไปไหน”
ผมหลุบสายตาลงต่ำ “กูไม่อยากรบกวนมึง”
“รบกวนอะไรวะ มานั่งด้วยกัน”
ผมช้อนสายตาขึ้นมองมันอย่างไม่อยากจะเชื่อ “กูไม่กล้าเข้าไปนั่งหรอก”
“ทำไมล่ะ”
“กูไม่อยากขัดจังหวะมึง”
ฟาร์เริ่มมีสีหน้าฉุนเฉียวเล็กน้อย “ขัดจังหวะอะไรวะ”
“ก็มึงอยู่กับ...”
“มึงหมายถึงไอ้เหน่งเพื่อนกูเหรอ”
“หา?”
“เพื่อน...สมัย ม.ต้น” ฟาร์อธิบายเสียงแข็ง “มันบอกจะซื้อไวโอลินให้น้องสาวมัน ก็เลยถือโอกาสนัดเจอกันคุยกันเรื่องไวโอลินและก็เรื่องสารทุกข์สุกดิบ”
ผมกลืนน้ำลายลงคอสองสามอึก ฟาร์แม่งอธิบายละเอียดยิบเสียจนถ้าผมถามต่อก็คงโง่เต็มที ผมรู้สึกแย่มากที่เข้าใจผิด แต่ในความแย่นั้นกลับมีความรู้สึกดีเจืออยู่บ้าง
ฟาร์แม่งแคร์ผมว่ะ...ผมเดินตามหลังของฟาร์เข้าไปในร้าน ทันทีที่เหน่งเพื่อนฟาร์เห็นผมเขาก็ส่งยิ้มให้ผมอย่างคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดี เชี่ยละกู...ที่ผมคิดมากนี่เพราะว่าผมชอบฟาร์มากเกินไปใช่มั้ยนี่ ผมรู้สึกแย่มากครับที่เข้าใจผิด แต่ฟาร์แม่งส่งยิ้มให้คนคนนี้บ่อยมากจนผมทั้งรู้สึกแย่และก็อิจฉาเลยนะ
“จะเอาอะไร” ฟาร์ถามผม
“จะไปสั่งให้เหรอ เดี๋ยวกูไปสั่งเอง”
“ไม่เป็นไร”
“มอคค่าเย็นก็แล้วกัน”
“อืม”
เมื่อฟาร์เดินไปจึงเหลือผมกับเหน่งสองคน เหน่งมองผมพร้อมส่งยิ้มให้
“คบกันนานหรือยัง” คำถามที่เหน่งถามมาทำเอาผมต้องทำตาโต
“หา...”
“เมื่อตะกี้ฟาร์วิ่งออกไปตามคุณ ทั้งๆ ที่ผมยังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ”
“...”
“คุณเป็นแฟนของฟาร์เพื่อนผมใช่มั้ยครับ”
ผมไม่รู้จะตอบว่ายังไง ได้แต่เกาหัวแกรกๆ แก้เขินพร้อมกับยิ้มน้อยๆ อย่างมีความรู้สึกดีเต็มเปี่ยมในหัวใจ
“มึงนี่มัน...” หลังจากที่แยกกับเหน่ง ฟาร์ก็เอ็ดผมปั๊บทันทีที่มีโอกาส “...คิดไปเองจริงๆ”
“ก็หน้ามึงฟ้อง” ผมโวยบ้าง “มึงดูแฮปปี้มีความสุขมาก”
“ก็นั่นเพื่อนสนิทกูที่กูไม่ได้เจอนานแล้ว”
“ไม่รู้ล่ะ ก็มันหน้าตาดี”
“มึงนี่แม่ง...”
“ขอบคุณนะ” ผมเอียงคอไปพูดกับฟาร์
“ขอบคุณทำเชี่ยอะไร”
“ขอบคุณที่ตามมาง้อ”
“กูไม่ได้ง้อมึง” ฟาร์ร้องเสียงดัง
“ไม่รู้เรียกว่าง้อหรือเปล่า แต่เรียกว่ามึงแคร์กูก็แล้วกัน” ผมลอยหน้าลอยตาพูดอย่างอารมณ์ดี
ฟาร์ไม่ยอมพูดอะไรกับผม เขาส่ายหน้าอย่างระอาก่อนที่จะเดินนำหน้าไปโดยที่ผมเดินตามไปติดๆ คนแม่งเยอะขึ้นเรื่อยๆ เลยว่ะ แต่ละคนนี่แต่งตัวจัดเต็มมากราวกับว่ามีการสมัครประกวดศิลปินนักร้องยังไงยังงั้น
เดี๋ยวก่อนนะ...วันนี้มันวันที่เท่าไหร่วะ“แป๊บหนึ่งนะฟาร์” ผมบอกคนที่เดินอยู่ข้างๆ พร้อมกับดึงแขนเขาให้ไปยังตรงที่คนมุงอยู่เยอะมากที่สุด นั่นก็คือจุดรับสมัคร
ไอ้เชี่ย...นั่นมันเดอะนิวสตาร์!เดอะนิวสตาร์ที่ไอ้กันต์มันจะสมัคร! ผมจำได้ว่าที่คุยกันเมื่อคืนก็คือไอ้กันต์อยู่กับเฮียเกล้า และผมก็ค่อนข้างไม่แน่ใจด้วยว่าไอ้กันต์มันจะรู้หรือเปล่าว่าวันนี้เป็นวันที่เขารับสมัครและก็เริ่มออดิชันกันเลย
“มีอะไรเหรอ”
“ไอ้กันต์มันจะประกวดงานนี้” ผมพูดกับฟาร์ พร้อมกับหยิบโทรศัพท์มากดโทรออก “แต่ไม่รู้มันรู้หรือยัง”
ฟาร์ดูตกใจเล็กน้อย เขาลากผมออกมายังจุดที่เสียงไม่ดังและคนเดินผ่านน้อยเพื่อที่จะได้คุยโทรศัพท์กับกันต์ให้สะดวกยิ่งขึ้น ผมมองมือฟาร์ที่จับแขนผมขณะที่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองใจไม่ได้อยู่กับโทรศัพท์เลย
ไอ้กันต์ไม่รับแฮะ ผมจึงโทรไปอีกครั้ง ถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่รับสายอยู่ดี
“ตกลงมันจะเอายังไงของมัน” ผมบ่นพึมพำ เพราะสถานการณ์หลายอย่างในตอนนี้ดีขึ้นจนกันต์มันไม่ต้องมาประกวดอีกแล้วก็ได้มั้ง แต่ผมไม่รู้ไงว่ามันจะเอายังไง เพราะมันไม่ยอมรับสายผมเลยสักที
“ไปรอในร้านนั่นดีมั้ย” ฟาร์ชี้มือไปที่ร้านไอศกรีม
“อยากกินเหรอ” ผมถามเขาด้วยรอยยิ้ม
“กูคิดว่ามึงอยากกิน”
“บอกว่าอยากกินเองก็ได้ ไม่เห็นต้องอาย”
“...”
“ไปสิ”
ฟาร์เดินนำหน้าผมไปยังร้านไอศกรีม ผมเดินตามหลังเขาไปพร้อมกับกดโทรศัพท์ไปด้วย ผมเป็นห่วงไอ้กันต์มันจริงๆ เลยครับ กลัวว่าถ้ามันจะมาสมัครแล้วจะไม่ทันเอา ไม่รู้ว่ามันทำเชี่ยอะไรอยู่
ผมโฟกัสอยู่กับการทั้งโทรหาทั้งส่งข้อความหาไอ้กันต์จนลืมสังเกตว่าฟาร์สั่งไอศกรีมถ้วยใหญ่มา เขาส่งช้อนให้ผมด้วยการปักมันไว้กับไอศกรีมฝั่งของผม ส่วนเขานั้นก็ตั้งหน้าตั้งตากินด้วยใบหน้าที่อารมณ์ดี ผมลอบมองด้วยรอยยิ้ม ไม่ลืมที่จะคอยฟังเสียงโทรศัพท์ไปด้วยว่ากันต์มันจะรับสายเมื่อไหร่
“โกรธป่ะ” ผมพูดกับเขาทั้งๆ ที่โทรศัพท์ยังแนบหูอยู่
“โกรธอะไรล่ะ”
“โกรธที่กูเอาแต่โทรศัพท์”
“อย่าคิดมาก ไอ้กันต์มันก็เพื่อนกู”
“...”
“และกูกำลังเอร็ดอร่อยกับไอติม”
จริงของมัน ตอนนี้ไม่มีอะไรที่ฟาร์จะสนใจได้มากกว่าไอศกรีมที่อยู่ตรงหน้าอีกแล้ว ผมมองเห็นเขากิน หมดมาดมือเบสหน้านิ่งไปเลยครับ เหลือเพียงแต่เด็กน้อยที่นานๆ ทีได้กินไอศกรีม
ผมใช้มือข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ตักไอศกรีมขึ้นมาจากนั้นก็ยื่นไปจ่อปากของฟาร์
คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามมองผมอย่างตกตะลึง ผมส่งสายตาบอกฟาร์ว่ากินสิ ฟาร์ก็เลยกิน พอเขากินเสร็จผมก็ไม่ลืมที่จะตักคำต่อไปให้เขากิน รู้สึกเหมือนกำลังป้อนเด็กเลยครับ
“กูแดกเองได้ป่ะวะ”
ผมใช้สายตาข่มขู่ฟาร์ให้ล้มเลิกความคิดที่ว่าจะกินเอง
“ไอ้เชี่ย” เพราะไอศกรีมซึ่งจ่อที่ปากเขานานไปเริ่มละลาย ฟาร์ก็เลยรับไอศกรีมที่ผมป้อนใส่ปากเขาอีกครั้ง ผมยิ้มอย่างสุขใจพลางตักคำต่อไปแล้วก็ไปจ่อที่ปากของฟาร์อีก สรุปก็คือกลายเป็นผมตักไอศกรีมป้อนฟาร์เรื่อยๆ โดยที่ฟาร์รอรับครับ
ตอนที่กำลังสวีตกันอยู่ ไอ้เชี่ยกันต์เสือกรับสาย ผมก็เลยระเบิดใส่มันว่าตอนนี้เขากำลังจะปิดรับสมัครแล้ว ไอ้กันต์แม่งตกใจฉิบหาย คงกำลังวิ่งหน้าตั้งและก็ตาลีตาเหลือกแน่เลยครับ เป็นพระเอกที่แม่งไร้การวางแผนสุดๆ
เมื่อเคลียร์เรื่องไอ้กันต์ได้แล้ว ไอศกรีมที่อยู่ในถ้วยก็หมดเกลี้ยง ผมที่ยังไม่ได้กินสักคำส่งสายตาทึ่งๆ ไปให้ฟาร์
“มึงนี่มันตัวแดกไอติมนี่หว่า”
ฟาร์ยักไหล่ไม่สนใจคำพูดนั้น
“จะไปดูกางเกงยีนหรือยัง”
“กันต์จะมาสมัครเหรอ ต้องอยู่รอเชียร์!”
“ห้องที่เขาออดิชันกันเป็นห้องปิดมั้ง”
“เสียดาย” ฟาร์ทำหน้าผิดหวัง
“แล้วนี่ไม่ไปประกวดกับเขาเหรอ” ผมชวนฟาร์คุย เสียงของฟาร์ใช้ได้จนมีหลายต่อหลายครั้งที่ไปร้องเพลงแทนไอ้กันต์
“ไม่อ่ะ ไม่ชอบ” ฟาร์พูดสั้นๆ
ผมทำสีหน้าเข้าอกเข้าใจ...ก่อนที่จะลุกตามฟาร์ที่ลุกหนีไปจากโต๊ะ ท่าทางของเขาเหมือนจะอยากได้กางเกงยีนใหม่เต็มแก่แล้ว
บอกตามตรงว่าผมมีความสุขมาก
ฟาร์ไม่ใช่คนที่คุยด้วยยากและก็ไม่ใช่คนที่เข้าถึงยากอย่างที่ผมเคยคิด เขาเป็นกันเอง บางครั้งก็กวนประสาทเล็กน้อย มีหลายครั้งที่ผมแอบมองเขาอยู่ในระหว่างที่เขาเผลอ เขาเป็นคนที่น่าใกล้ชิดที่สุดคนหนึ่งเลยนะครับ นี่ผมพูดตามความรู้สึกจริงๆ นะ ไม่เกี่ยวกับที่ผมชอบเขานะเออ
ถ้าได้คบก็คงจะดีกว่านี้...หลังจากที่ฟาร์ได้ของที่ต้องการ เขาก็พบว่าผมกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ คนที่ผมคุยด้วยก็คือเฮียเกล้า ผู้ที่จะมาเชียร์กันต์ ผมวางสายเสร็จพอดีตอนที่ฟาร์กำลังจ้องผมเขม็ง
“คุณเกล้าเหรอ”
“อืม”
“เฮ้ย” ฟาร์ตกใจมาก “เขาจะมา?”
“ใช่แล้ว”
“เฮ้ยยยยยย”
ทำไมเขาต้องตกใจขนาดนั้นด้วยวะ
“ไม่ได้นะ” ฟาร์ร้องลั่น “เขาไม่ควรเห็นกูอยู่กับมึง”
ผมเลิกคิ้วกับคำพูดของฟาร์ พูดอย่างนี้หมายความยังไงเนี่ย...
“ทำไมอ่ะ” ผมรู้สึกน้อยใจนิดๆ แฮะ
“ไม่รู้ เดี๋ยวเขาจะหาว่ากูกับมึงเป็นอะไรกัน”
คำพูดนี้ของฟาร์เหมือนฟ้าผ่ากลางกบาลผม อาการยืนไม่ค่อยอยู่ตอนอยู่ที่หน้าร้านกาแฟกำเริบอีกครั้ง แบบนี้นี่มันตัดความหวังทุกอย่างของผมเลยนะ
“อืม...ในเมื่อเราสองคนยังไม่ได้เป็นอะไรกันเนอะ” ผมประชดเบาๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฟาร์จะรู้สึกอะไรมั้ย ฟาร์เอาแต่ทำหน้ากังวลกลัวว่าเฮียจะคิดว่าเราสองคนเป็นอะไรกันหากเฮียมาเห็น
ผมอดที่จะทำหน้าเซ็งไม่ได้จริงๆ ครับ หลังจากนั้นโลกแม่งเหมือนเป็นโทนสีซีเปียไปหมดสำหรับผม ทั้งหม่น ทั้งเศร้า ฟาร์เองก็เงียบลงไปถนัดตาและทำสีหน้ากังวลแทน สิ่งที่เขาเพิ่งจะพูดไปนั้นผมตีความได้อย่างเดียวก็คือที่ผ่านมาผมแม่งฟินอยู่คนเดียวจริงๆ ผมผิดเองที่คิดว่าฟาร์มีใจให้ จนมาถึงตอนนี้แม้กระทั่งความรู้สึกก็อาจจะไม่มีให้ด้วยซ้ำ
ฟาร์ยังคงเดินดูของอยู่ ตอนนี้ผมเป็นเงาตามตัวเขาที่ไร้ความรู้สึก
“ตัวนี้เป็นไงวะ”
“...”
“ไม่สวยเหรอ”
ผมไม่ได้ตอบอะไรเขาเลยครับ ผมได้แต่มองหน้าเขาด้วยความเศร้าผสมความเซ็ง ผมนิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรทั้งนั้นจนฟาร์เริ่มสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของผม
ผมเดินตามหลังฟาร์ไปในทุกที่ที่เขาอยากไป ร้านเสื้อผ้า ร้านรองเท้า ร้านหนังสือ ผมไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยสักคำ จนกระทั่งถึงตอนที่ฟาร์กำลังต่อคิวซื้อชานมไข่มุก เขาจึงหมดความอดทน
“เป็นอะไร” ฟาร์ถามผม
ถ้าผมไม่ตอบมันก็คงจะเกินไป หากโดนถามตรงๆ และก็ซึ่งๆ หน้าแบบนี้ “เปล่า”
“มึงกำลังมีอะไรในใจชัดๆ”
“กู...”
“ว่ามา”
“กูเสียใจ”
“...”
“เสียใจที่มึงบอกว่ากูไม่ได้เป็นอะไรกับมึง”
ผมพูดตรงๆ ด้วยนัยน์ตาเศร้า ผมรู้ครับว่าฟาร์ไม่เคยบอกว่ารู้สึกยังไงกับผม เราแค่คุยกันบ่อยผ่านแชตเฟซบุ๊กก็เท่านั้น ฟาร์ตกใจเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยิน
“กูเสียใจ” ผมพูดย้ำอีกครั้งตามความรู้สึกของตัวเองจริงๆ “จริงๆ แล้วเฮียเกล้ารู้ว่ากูคิดยังไงกับมึง แต่การที่เห็นมึงอยู่กับกูเขาคงไม่คิดไปไกลถึงขนาดที่ว่ามึงกับกูเป็นอะไรกันหรอก ไม่ต้องห่วง”
ชานมไข่มุกเสร็จพอดี ผมเพิ่งรู้ว่าฟาร์สั่งสองแก้ว ฟาร์ส่งแก้วหนึ่งให้ผมขณะที่เดินนำผมไปนั่งที่ที่นั่งของร้าน เขาดูดชานมไข่มุกเหมือนมีความคิดอยู่ในหัว ในขณะที่ผมได้ลิ้มรสของหวานในตอนนี้ก็ยังรู้สึกว่ามันแม่งโคตรจะขมเลย
เราทั้งคู่ต่างก็พากันเงียบ ต่างฝ่ายต่างก็จมอยู่กับความคิดของตัวเอง
ผมมองฟาร์ มองแก้มของเขา มองดวงตาของเขา มองทุกอย่างที่รวมเป็นตัวเขา ไม่มีส่วนไหนเลยที่ผมไม่ชอบ ถึงแม้ว่าเขาเพิ่งจะพูดจาทำร้ายผมก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถทำให้ผมเลิกชอบเขาได้เลยครับ
ยิ่งมองก็ยิ่งรู้ว่าเราสองคนน่ะต่างกัน ทั้งฐานะและก็รูปร่างหน้าตา ฟาร์เหมือนคุณหนู แต่ผมหน้าเหมือนคนงานบ้านเขา...บางทีนี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ฟาร์กลัวคนที่มองมาเข้าใจผิดก็ได้
ผมเห็นฟาร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา สักครู่หนึ่งโทรศัพท์ของผมก็สั่น...เป็นฟาร์นั่นเองที่ส่งข้อความมาทางเฟซบุ๊ก
Sofa Nitiwat : ยิ้มหน่อยดิวะแม้ผมรู้สึกอยากที่จะยิ้มนิดหน่อย แต่ความรู้สึกแย่ที่มันมีมากกว่าของผมทำให้ผมขยับมุมปากไม่ได้เลย
Sofa Nitiwat : กูขอโทษ
Sofa Nitiwat : มึงเซ็งๆ แบบนี้แล้วดูไม่ใช่มึงเลย
Sofa Nitiwat : ต้องทำยังไงมึงถึงจะคุยกับกูอ่ะฟาร์พิมพ์ไปเหลือบตามองผมไป...วิธีของเขาตลกดีนะครับ และหน้าตาของเขาในตอนนี้ก็น่ารักมากเลยทีเดียว
Thaitep verycool : เป็นแฟนกูดิผมเห็นฟาร์ถลึงตามองจอ พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่สบตาผม เขาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอย่างแรงก่อนที่จะหยิบชานมไข่มุกขึ้นมาดูด
“เร็วไปมั้ง”
“ให้กูรออีกนานแค่ไหนล่ะ” ผมถาม
ผมเห็นฟาร์นั่งบิดตัวเล็กน้อย ตอนนั้นเองที่ทำให้ความรู้สึกยินดีของผมถาโถมเข้ามา นี่น่ะเหรอคือการเขินของฟาร์
“ถ้ามึงไม่แคร์กูก็ไม่ต้องให้กูรอก็ได้นะ” ผมแกล้งๆ เปรย
“เชี่ย”
“...”
“มึงรู้มั้ย มึงนี่มันแอบร้ายว่ะ”
“เหรอ กูไม่รู้เลยยยยยย” ผมทำสีหน้าเหลอหลา
“วันนี้มึงมีกี่อารมณ์ มึงรู้หรือเปล่า”
“ส่วนใหญ่สาเหตุก็มาจากมึงทั้งนั้น”
เราสองคนพ่นลมออกมาพร้อมกัน...ฟาร์ก้มหน้าก้มตาราวกับคิดอะไรบางอย่างอยู่
“ว่ายังไงล่ะ” ผมยังคงรอคำตอบของฟาร์อยู่
“อะไรเล่า” ฟาร์บ่ายเบี่ยง
“นี่กูกำลังขอมึงคบอยู่นะนี่”
ฟาร์เอียงหน้าหลบสายตาของผม ผมพยายามมองหน้าเขาในตอนนี้ให้ได้มากที่สุด แต่ฟาร์ก็ยังคงหลบอยู่...โคตรน่ารักเลย
“มึงใจร้อน” ฟาร์พยายามพูดให้ผมเปลี่ยนใจ
“ตอนนี้ตอนไหนกูก็จะขอมึงคบอยู่ดีอ่ะ...”
“มึงแน่ใจแล้วเหรอวะ”
“แน่”
“...”
“ถ้ามึงคบกับกูมึงจะกลัวสายตาของคนอื่นและก็พูดประโยคนั้นออกมามั้ย”
“...”
“ถ้ามึงไม่กลัวกูก็แน่ใจ” ผมพูดอย่างหนักแน่น
“เพราะกูไม่เคยอายที่จะบอกว่ากูชอบมึงเลยฟาร์”“ไอ้เหี้ยยย” ฟาร์ร้องลั่นแก้เขิน “กูไม่ได้อายแบบที่เรียกว่าอับอาย กูอายแบบ...”
“?”
“กูเขินอ่ะสัดดดด” ฟาร์พูด
“กูชอบคุยกับมึง มึงไม่ทักมากูก็รู้สึกแย่ มึงทำหน้าเหมือนหมาหงอยกูก็รู้สึกแคร์เป็นบ้า กูว่ามึงน่าจะพอรู้อยู่ว่ากูคิดไง เพียงแต่ว่า...คุณเกล้าเขาเป็นเจ้านาย เป็นคนใกล้ชิดกับเรา แล้วถ้าเขารู้ว่ากูกับมึง... ไม่รู้ดิ กูก็คงจะเขินอ่ะ ไม่ใช่เพราะว่ากูอับอายสักหน่อย กูแค่เขินนน”ผมไม่ได้ฟังประโยคหลังๆ เลยครับเพราะประโยคแรกๆ ก็ทำเอาผมดีใจจนรู้สึกเหมือนตัวลอยยังไงยังงั้น เซ้นส์ผมมันก็ไม่ได้แย่สักหน่อยนี่หว่า
ตอนนี้ฟาร์ทำหน้าไม่ถูกอย่างหนัก ส่วนผมก็กลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่จึงได้แต่หัวเราะออกมาแทน
“เข้าใจละ กูจะไม่ตื๊อมึงให้ตอบตกลง”
“...”
“การกระทำของกูจะทำให้มึงพูดออกมาเอง”
“...”
“กูชอบมึงนะฟาร์”ผมเห็นฟาร์กำแก้วชานมไข่มุกแน่นก่อนที่จะหยิบมันขึ้นมาดูดโดยที่ทำเป็นไม่ได้ยินประโยคท้ายสุดของผม...
หลังจากที่เราออกจากร้านชานมไข่มุกเราก็ไปหาเฮียเกล้า โดยที่ผมบอกกับเฮียเกล้าว่าอย่าพยายามล้อฟาร์ให้มาก ซึ่งเฮียของผมก็ดีมากครับ ไม่ล้อเลย เขาตื่นเต้นกับการประกวดเดอะนิวสตาร์ของไอ้กันต์มากกว่า ซึ่งนั่นทำให้ฟาร์รู้สึกเบาใจขึ้นมามากเลยทีเดียว
พอให้กำลังใจไอ้กันต์เสร็จ พวกเราก็แยกย้ายกันกลับ...เฮียเกล้าอาสาจะไปส่งฟาร์เพราะทางไปร้านของเฮียคือทางไปบ้านของฟาร์ด้วย ผมมองเห็นของเยอะแยะในมือฟาร์ก็คิดในใจว่าดีแล้วล่ะที่เขาไปกับเฮีย เขาจะได้วางของสบายๆ
“ไปนะ” ฟาร์โบกมือลาผม
“อืม” ผมยิ้ม “จะรอนะ”
“รออะไร รอให้ตอบแชตเฟซ?”
“เปล่า”
“...”
“รอให้มึงเรียกกูว่าแฟน”
“...”
“เพราะกูเรียกมึงว่าแฟนกูแล้วนะ”ฟาร์ยังไม่หายเขินผมเลยครับ เขาเปิดประตูรถเฮียเกล้าอย่างรวดเร็วและก็ปิดมันอย่างรวดเร็วเช่นกัน เฮียเกล้าส่งสายตาล้อเลียนผมเล็กน้อย ก่อนที่จะไปนั่งที่ที่นั่งคนขับ
ผมไม่ลืมที่จะโบกมือบ๊ายบายฟาร์...คนที่ผมเรียกเขาในใจแล้วว่าเขาคือแฟน
ผมมั่นใจในตัวเอง ไม่ว่าจะยังไงสุดท้ายแล้วเขาก็ต้องเสร็จผม ยิ่งมีถ้อยคำในแชตเฟซบุ๊กที่เขาเพิ่งจะพิมพ์ส่งมาให้ผม ผมยิ่งมั่นใจเข้าไปใหญ่
Sofa Nitiwat : ขับรถดีๆ นะโว้ย
Thaitep verycool : จ้ะที่รัก : )“เชี่ย เพื่อนกูดังมาก แชร์กันเต็มเฟซเลยว่ะ”
“มีปัญหาอยู่อย่างหนึ่งว่ะเต๊บ”
“อะไรวะ”
“...”
“ฮัลโหล ได้ยินกูมั้ยเนี่ยกันต์”
“ได้ยินๆ”
“ปัญหาอะไร”
“ตอนนี้คนเกือบทั้งประเทศคงส่องเฟซบุ๊กกูเต็มไปหมดแล้วล่ะ”
“แล้วยังไงวะ”
“ในนั้นมีแต่รูปกูกับเกล้า...”TBC*
คนอ่านจะฟินไม่สุดก็เพราะคนเขียนชอบเอาดราม่ามาเบรกกกกกก 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
