หัวข้อ: { ร้านบาร์สุราลัย } {จบบริบูรณ์}

[brookzaa]

 

[AdLy]

กลับบ้านไปหูระบมทั้งคู่แน่ๆ 

[cavalli]

 

[toou]

สั้นจังเลยอ่า แต่เกล้ากับกันต์ต้องหุูาแน่ๆ หนีออกมาแบบนี้ ฮ่าๆๆ

[EoBen]

ทำไมเรากลับคิดว่ากันต์หนีปัญหา หรือว่าชนะ บังคับให้ไปเป็นดาราหรอ  เป็นแข่งให้เสร็จ แล้วออกมาก้ได้ ไหนๆก็ไหนแล้ว

[ตัวไหมอ้วนกลม]

      เอาใจไปเลย  นายแน่มาก

[Chiffon_cake]

ตอนที่ 35
คำขอของพ่อกับแม่






เวลาผ่านไปหลายวัน

หลังจากที่สื่อต่างๆ พากันลงข่าวอย่างครึกโครมว่าหนุ่มที่ดังข้ามคืนอย่างกันต์ไม่ยอมไปแข่ง ในที่สุดข่าวก็ซาไปโดยที่ใครหลายคนในโลกโซเชียลต่างก็พร้อมใจนัดกันลืม (จริงๆ แล้วมีเรื่องใหม่ดราม่าน่ะครับ) ผมกับกันต์กลายเป็นคนธรรมดาอีกครั้งหนึ่ง โดยที่กันต์สัญญากับผมว่าจะเลิกเล่นเฟซบุ๊ก ส่วนผมน่ะเหรอ...ผมไม่ได้เล่นมานานแล้วล่ะครับ

กันต์ขอตัวไปอธิบายสิ่งที่เขาทำให้พ่อกับแม่ของเขาฟัง ส่วนผมก็ต้องไปอธิบายให้พ่อกับแม่ของผมฟังเหมือนกัน แม้พวกท่านจะบ่นเล็กน้อยที่ต้องทิ้งตั๋วไปฮ่องกงแล้วไปดูเวทีที่ไม่มีกันต์ขึ้นแสดง แต่พวกท่านก็เข้าใจยิ่งตอนที่ผมเอาตัวอย่างการที่ผมโดนด่าแบบงงๆ ไปให้ดู ทั้งพ่อกับแม่ก็พากันยื่นคำขาดว่าถ้าจะคบกันต่อพวกท่านจะไม่ยอมให้กันต์เดินทางสายวงการบันเทิงอีก เพราะผมมีส่วนพลอยโดนด่าไปกับกันต์ด้วย

วันนี้กันต์ขออนุญาตพาพ่อกับแม่ของเขามากินข้าวที่บ้านผม บอกตามตรงว่าผมตกใจมากกกกกกกก เขาบอกว่าเป็นความคิดของพ่อกับแม่ของเขาเอง ไม่ใช่ความคิดของเขาเลยแม้แต่น้อย ตลอดทั้งวันของวันนี้ผมจึงง่วนอยู่กับการหาวัตถุดิบมาทำกับข้าว แถมรบกวนป้าสามแม่ครัวประจำร้านของผมให้ไปช่วยทำอาหารด้วยโดยมีพี่จุ๋มกับพี่เภาคอยเป็นลูกมือของป้า (พ่อกับแม่กันต์ทั้งทีนะครับ ผมไม่ยอมให้อะไรเสียหายเด็ดขาด)

ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้าน มองดูพ่อกับแม่คุมพี่จุ๋มกับพี่เภาให้ทำความสะอาดบ้านทั้งหลัง ท่านทั้งสองแต่งตัวพิถีพิถันมากกว่าที่คิด หลังจากที่พี่จุ๋มกับพี่เภาทำความสะอาดบ้านเสร็จได้ไม่นาน กันต์ก็พาพ่อกับแม่ของเขามา

“มาแล้วเหรอ” แม่ผมถูกชะตากับแม่ของกันต์เป็นพิเศษไม่รู้เพราะเหตุใดเหมือนกัน แม่กันต์สาวกว่าแม่ผมเยอะ อีกทั้งไลฟ์สไตล์ยังต่างกันสุดขั้ว แม่กันต์เป็นพวกใช้เวลาว่างอยู่กับการดูแลตัวเอง ส่วนแม่ของผมใช้เวลาว่างกับการอ่านนิยายของนักเขียนชื่อดังหลายท่าน ทุกวันนี้ผมก็ยังงงอยู่เลยว่าถูกชะตากันขนาดนี้ได้ยังไง “นี่บอกเด็กในบ้านเตรียมสับปะรดอร่อยๆ ไว้รอแล้ว”

“ขอบคุณมากเลยนะคะคุณพี่” แม่ของกันต์ไหว้แม่ผมอย่างสวยงาม ผมไม่ลืมที่จะสวัสดีพ่อกับแม่ของกันต์

กันต์ที่เดินตามมาทีหลังสบตาผมอย่างงุนงงเล็กน้อย คงจะงงเหมือนกับผมนั่นแหละที่วันนี้จู่ๆ พ่อกับแม่พวกเราก็อยากเจอกัน (ไม่ใช่แค่กันต์นะครับที่บอกว่าพ่อกับแม่เขาอยากมาเจอคนที่บ้านผม คนที่บ้านผมเองก็เช่นกัน)

หลังจากที่คุยกันไปสักพักก็ถึงเวลาทานอาหาร ผมนั่งอยู่ข้างๆ กันต์ เราทั้งคู่สังเกตดูพ่อกับแม่ของพวกเรา ทุกท่านต่างก็พากันทำหน้าชื่นมื่นแบบแปลกๆ

มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่...

“เอาล่ะ ในเมื่ออยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้วเนอะ” นั่นไง เกริ่นมาซะขนาดนี้แล้ว ผมกะแล้วเชียวว่าต้องมีอะไร “พ่อกับแม่ และก็คุณกานต์ คุณยุพดีคุยกันเรียบร้อยแล้ว” คุณกานต์คือพ่อของกันต์ ส่วนคุณยุพดีก็คือแม่ของกันต์ครับ

“คุยอะไรกันครับ” กันต์ถามอย่างระแวง

“ลูกทั้งสองอาจจะเพิ่งคบกัน แต่ว่าแม่อยากให้ลูกมองถึงอนาคต”

ผมกับกันต์สบตากันอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก

“ทายาทน่ะจ้ะ”

ผมสำลักทันทีที่แม่ผมพูดเสร็จ ส่วนกันต์ก็อ้าปากค้างชนิดที่ว่าตกตะลึงงันถึงขีดสุด

“ให้ตายเถอะ คิดกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว” แม่คนสวยของกันต์ส่งกระดาษทิชชูมาให้ผม

“ก็ในเมื่ออยากที่จะคบกันไปแบบนี้ พ่อกับแม่ก็อยากเห็นทายาท” แม่ผมพูดต่อไป “เนื่องจากเราทั้งคู่มีทายาทให้พ่อกับแม่ไม่ได้ พ่อกับแม่ก็เลยคุยกับท่านทั้งสองนี้” แม่ผมพยักพเยิดไปทางพ่อแม่ของกันต์ “เราจะให้ลูกรับเด็กมาเลี้ยง...”

ผมกับกันต์สบตากัน เพิ่งจะเห็นว่าอีกฝ่ายมีดวงตาเป็นประกาย เขาคงไม่เคยคิดถึงจุดนี้มาก่อน ในขณะที่ผมนั้นโดนกรอกหูทุกวันตั้งแต่อายุ 25 แล้วล่ะครับ

มือของกันต์เอื้อมมาจับมือของผม เขาบีบมือของผมแน่นเลยทีเดียว

“หรือพวกลูกอาจจะอยากใช้วิธีหาแม่อุ้มบุญก็ได้ ค่าใช้จ่ายไม่ใช่ปัญหา”

ผมมองหน้าของกันต์ เขาสบตากับผมแวบหนึ่งก่อนที่จะเปรยออกไป “ขอเราปรึกษากันก่อนได้มั้ยครับ”

“ได้สิ” พ่อผมเป็นคนพูด “เราไม่รีบกันในเรื่องนี้ แต่อยากให้เก็บเอาไปคิดว่าควรจะทำยังไง” พ่อของผมส่งเสียงไอ “พ่อกับแม่เองก็แก่แล้ว และก็ไม่มีแรงจะเป็นอุปสรรคให้กันต์กับเกล้าอีกต่อไปแล้ว” ทั้งโต๊ะหัวเราะครืน “อยากให้ช่วยนำไปคิดๆ ดู”

“ครับพ่อ” ผมรับคำพ่อ มองดูหน้าของกันต์ว่าอีกฝ่ายมีปฏิกิริยาอย่างไร

เขาดูเคร่งเครียดมากเลยทีเดียว







กันต์กินไม่หยุดอยู่ริมสระน้ำบ้านผม

ท่าทางแบบนี้ของเขาที่แสดงออกมาทำให้ผมรู้เลยว่าเขากำลังเครียดอยู่ เรื่องทายาทคงจะเป็นเรื่องใหญ่มากครับสำหรับเขา จะว่าไปมันก็เป็นเรื่องใหญ่สำหรับผมเหมือนกัน

ความคิดของผมก็คือผมควรให้ในสิ่งที่พ่อกับแม่อยากได้ อีกอย่างหนึ่งผมก็ไม่ได้มีอคติอะไรกับเด็ก อีกอย่างหนึ่งเด็กคนนั้นจะกลายเป็นเสมือนโซ่ที่คล้องใจของผมกับกันต์ให้อยู่ด้วยกัน แต่ผมไม่รู้หรอกนะว่ากันต์จะคิดเหมือนผมมั้ย เรื่องนี้ผมไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้คนเดียวเลยจริงๆ

ที่ผมแปลกใจก็คือไม่คิดว่ากันต์จะเครียดขนาดนั้นครับ

“ทำไมถึงคิดมากจัง” ผมถามขึ้น มองดูกันต์กันไม่หยุดแล้วรู้สึกหิวตาม

“เรื่องนี้เรื่องใหญ่นะ เด็กต้องมาอยู่กับเรานะเกล้า” คนที่เพิ่งจะอายุยี่สิบสองย่างเข้ายี่สิบสามต้องมาคิดอะไรแบบนี้ถือว่ายังเร็วไปสำหรับเขาครับ ผมอดขำไม่ได้จริงๆ “ขำอะไรอ่ะ”

“ตลกดี”

“ที่ผมเครียดก็คือ...ผมยังไม่มีอะไรเลย” กันต์แบมือออกเหมือนต้องการจะบอกว่าเขาไม่มีอะไรจริงๆ “ขนาดดูแลเกล้ายังยาก นับประสาอะไรกับเด็กอีกหนึ่งคน”

“ตอนนี้ไม่มี ตอนหน้าเดี๋ยวก็มี”

“...”

“กูเชื่อใจมึง”

กันต์ส่งยิ้มน้อยๆ อย่างซึ้งใจมาให้ผม

“ทำงานที่บริษัทเป็นไงบ้าง”

เขาถอนหายใจยาว “เหนื่อยครับ เพราะต้องเริ่มจากศูนย์” กันต์เริ่มทำงานกับบริษัทของบ้านตัวเองแล้วครับ เขาบอกว่าเขาจะลองทำทุกตำแหน่งจนกว่าจะรู้แจ้งเห็นจริงและก็เหมาะกับการขึ้นเป็นผู้บริหาร ผมนับถือความคิดของเขานะ การที่จะบริหารอะไรได้ดีนั้นเราต้องรู้จักสิ่งนั้นอย่างดีและละเอียดเสียก่อน แต่มันมีข้อเสียก็คือเรื่องเวลานี่แหละครับ กว่าจะถึงเวลาที่เขาเป็นผู้บริหารก็ต้องกินเวลาไปอีกนานเลยทีเดียว

ผมดีใจที่เขาไม่หยุดพยายาม...ผมดีใจที่ไม่เคยเห็นเขาบ่นอยากยอมแพ้ ทั้งๆ ที่ตำแหน่งของเขาตอนนี้ไม่ต่างจากลูกจ้างในโรงงานเลยแม้แต่น้อย

จากที่ผมสังเกต สีผิวของกันต์เข้มขึ้นเล็กน้อยหลังจากไปทำงานที่บริษัท

“สู้ๆ นะ”

“เป็นนักร้องสบายกว่าเยอะเลย” กันต์แกล้งบ่นเล่นๆ “เกล้าคิดว่าเด็กๆ เป็นยังไง”

“หมายถึงอะไรเนี่ย จู่ๆ ก็มาถาม”

“นี่เราไม่ได้กำลังปรึกษากันเรื่องรับเด็กมาเลี้ยงอยู่เหรอครับ”

“อ้าวเหรอ” ผมเกาหัวเบาๆ “ก็น่ารักดี”

“เหรอครับ”

“อีกอย่างหนึ่งนะถ้าเราสองคนมีเด็กที่ต้องดูแล กูคิดว่ามึงต้องไม่ออกนอกลู่นอกทางเหมือนที่เคยเป็นแน่ๆ”

“เดี๋ยวๆ” กันต์โวย “ตั้งแต่คบกับเกล้าผมก็เลิกไปหมดแล้วเหอะ”

“ก็พูดกันๆ ไว้ก่อน” ผมยักไหล่

“แต่ก็ดีนะครับ อยากเห็นเกล้าให้นมเด็กจัง”

เดี๋ยวนะมึง “ว่าไงนะ”

“อยากรู้จังเลยว่าเวลาเกล้าเป็นแม่คนจะเป็นยังไง”

“แม่คนอะไรวะ นี่พ่อคน ไม่ใช่แม่คน”

“ต้องมีใครคนใดคนหนึ่งทำหน้าที่เป็นแม่นะ”

“ไอ้บ้า” ผมร้องลั่น

“ลูกต้องมีครบทั้งพ่อกับแม่สิครับ”

“มึงก็เป็นแม่ไปสิ”

“บ้า เดี๋ยวฟ้าผ่า” กันต์ก้มหน้าก้มตากินต่อ ฟ้าผ่าอะไรของมันวะ ทำไมมันพูดแบบนี้เนี่ย! ผมจะเป็นแม่คนได้ยังไง “เราจะรับเด็กมาเลี้ยงกันครับเกล้า”

ผมมองใบหน้าของอีกฝ่ายที่ส่งยิ้มตาหยีเหมือนอย่างเคยมาให้ กันต์ตัดสินใจแล้ว ผมเองก็ขอตัดสินใจบ้างก็แล้วกัน

ผมคิดเหมือนกันต์...







“เฮียจะมีลูกกกกกกกก” ไอ้หนึ่งร้องลั่นเมื่อได้ยินข่าวจากปากของกันต์ วันนี้กันต์อาสามาเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านให้ฟรีๆ หนึ่งวันครับ สาวๆ นี่กรี๊ดกันใหญ่เลยทีเดียว สาวๆ ที่ว่าไม่ใช่ลูกค้าครับ พนักงานของผมนี่แหละ “ประกาศโว้ย เฮียเกล้าจะมีลูกกกกกกก”

“ทำยังไงคะ ทำยังไง” ทำไมสาวๆ ถึงอยากรู้อะไรขนาดนั้นล่ะ

“ก็จะทำยังไงล่ะ ก็ต้องรับเด็กมาเลี้ยงน่ะสิ” ผมตอบเสียงเรียบง่าย

“ต่อไปนี้ร้านเราจะมีเด็กตัวเล็กๆ วิ่งไปวิ่งมาแล้วเหรอคะ” เก้ากรีดร้อง

“สองคนเลยนะคะคุณเกล้า” เจ็ดไม่หยุดอาการตื่นเต้น

“เอาล่ะๆ” ผมห้ามปรามก่อนจะเสียการเสียงานไปมากกว่านี้ “ตั้งใจทำงานกันได้แล้ว ดูกันต์สิ ตั้งใจทำงานขนาดไหน”

กันต์กำลังตั้งใจทำงานจริงๆ ครับ เขาสวมผ้ากันเปื้อนทับเสื้อเชิ้ตของตัวเองพลางส่งยิ้มแจกจ่ายให้ลูกค้าแถมยังไม่เหนื่อยที่จะบริการอีก

“ชมแฟนตัวเองชัดๆ” คนที่กล้าว่าผมมีคนเดียวแหละ...ไอ้เชี่ยหนึ่ง

“ก็มันตั้งใจจริงๆ”

“เฮียชมแฟนตัวเอง”

“...”

“เออนี่เฮีย เฮียจะแบ่งหุ้นส่วนร้านนี้ให้กับมันป่ะ”

“กูยังไม่ได้คิดเลย” จู่ๆ มึงจะมาเสือกอะไรนักหนาเนี่ยยย

“ถ้าเฮียจะแบ่ง ผมจะได้ดูแลมันดีกว่านี้ เพื่อนผมมันจะกลายเป็นเจ้านายผมเลยนะ”

“ขนาดเจ้านายมึงแท้ๆ อย่างกูมึงยังดูแลได้ไม่ดีเลย”

“เออว่ะ” ไอ้เชี่ยหนึ่งมึงนี่ก็ไม่คิดจะแก้ตัวเลยเนอะ

“โต๊ะสามเช็กบิลครับเกล้า” กันต์ผลักไอ้หนึ่งออกไปเพื่อที่ตัวเองจะได้มายืนอยู่หน้าแคชเชียร์ เขาส่งยิ้มให้ผม ยักคิ้วใส่หนึ่งที่เดินไปทำงานต่อ

“เหนื่อยป่ะเนี่ย” ผมชวนคุยระหว่างคำนวณค่าอาหาร

“ไม่เลย สนุกดี”

“มาทำงานฟรีก็เป็นด้วย”

“ก็มันเป็นร้านของแฟนผมนี่” กันต์เล่นหูเล่นตาใส่ผม “เจอลูกค้าแจกเบอร์ตั้งสองรายแน่ะ ทำไงดีน้า...”

ผมรู้ว่าอีกฝ่ายพยายามแกล้งพูดแหย่ผม แต่ผมก็อดทำหน้าบึ้งไม่ได้อยู่ดี

“เดี๋ยวกูไปเก็บตังค์เอง”

“ใจเย็นๆ ผมพูดเล่น” อีกฝ่ายหัวเราะที่แหย่ผมได้สำเร็จ ก่อนที่จะนำบิลที่ผมรวมตังค์เสร็จไปให้ลูกค้า

“คุณเกล้าครับ เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว!!!” ไอ้แปดโวยวายมาแต่ไกล ไอ้สิบเองก็เช่นกัน พวกมันวิ่งหน้าตั้งกันเข้ามาตั้งแต่อยู่หน้าร้าน มันทำเอาลูกค้าแตกตื่นกันหมด

“เกิดอะไรขึ้น” ไว้ค่อยด่าพวกมันทีหลังที่ไม่รู้จักเก็บอาการ

“ข้างหน้าร้านครับ ข้างหน้าร้าน!”

“มาเฟีย!”

“อะไรนะ!” ผมร้องเสียงหลง รู้สึกหวาดระแวงจนใจสั่นไปหมด อย่าบอกนะว่าเป็นแก๊งไอ้หัวแดงนั่น

“พวกมันมาที่หน้าร้านครับ”

“มึงสองคนอยู่ที่นี่ พยายามอย่าให้แขกแตกตื่น เดี๋ยวกูไปดูเอง”

ผมพูดพร้อมกับใจที่เต้นระทึกไปด้วย คนที่ตามผมมาแทบจะในทันทีก็คือกันต์ พวกนักดนตรี และก็ไอ้หนึ่ง ทุกคนพอจะรู้ดีว่าพวกที่มาเยือนคือใครและมันต้องการอะไร

นึกว่าจะจบไปแล้ว!






“ไปๆ ซะดีกว่า ก่อนที่จะมีเรื่อง”

พวกไอ้หัวแดงจริงๆ ด้วยครับ พวกมันมากันเกือบสิบคน ท่าทางน่ากลัวอย่างไม่น่าเข้าไปใกล้ สิ่งที่ผมตกใจมากกว่านั้นก็คือคนที่ยืนประจันหน้ากับพวกมันคือไอ้ทิต

“เชี่ยทิต” ผมรีบตามไปสมทบ มันคนเดียวจะเอาคนพวกนี้อยู่ได้ยังไง

“มาแล้วเหรอ” ไอ้หัวแดงมองผมด้วยใบหน้าโหด

“ต้องการอะไรไม่ทราบ” ผมแค่นเสียงถาม กันต์เดินมาขวางหน้าผมเอาไว้ทันที

“กูไม่ได้มีธุระกับมึง กูมีธุระกับไอ้หน้าละอ่อนนี่ต่างหาก” ไอ้หัวแดงหันมาทางกันต์ นั่นทำให้ผมรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาในทันที พวกแม่งต้องการอะไรกันแน่

“มีอะไร” กันต์ยังคงเหมือนเดิม เขาไม่เคยเกรงกลัวอะไรคนพวกนี้เลย

“มึงติดค้างคำขอโทษกูอยู่”

“มึงก็มาพังร้านแฟนกูไปแล้วนี่!”

คำพูดของกันต์ทำเอาเกิดความเงียบขึ้นประมาณห้าวินาที ไอ้ทิตเสมองไปทางอื่น ส่วนไอ้หัวแดงรู้สึกตื่นเต้นที่ได้ความรู้ใหม่

“จบๆ กันไปเหอะว่ะ ถ้ามึงไม่จบคราวนี้กูแจ้งตำรวจจริงๆ นะ” ผมพยายามพูดอย่างใจเย็น

“นี่น่ะเหรอแฟนมึง มึงเป็นเกย์เหรอเนี่ย”

“หนักหัวพ่อง”

“อ้าวไอ้นี่” ไอ้หัวแดงทำท่าจะพุ่งมาใส่กันต์

“มึงยังจะต้องการอะไรอีก เอาคืนไปแล้วก็ให้แล้วต่อกันไปสิ เป็นลูกผู้ชายหรือเปล่า”

“คำว่าลูกผู้ชายนั้นมันหายไปหลายปีแล้วสำหรับกู” หัวแดงชี้มาที่กันต์อย่างคาดโทษ “มึงต้อง...คุกเข่าขอโทษกู”

“พ่องมึงตาย!” ไอ้หนึ่งร้องลั่น

“ไม่เด็กไปหน่อยเหรอ” สิบห้าพูดขึ้นมาอย่างโกรธเคือง

“ตอนมันพังกระจกกูแม่งหยามหน้ากูชัดๆ”

“แล้วที่มึงพังกระจกร้านแฟนกูล่ะ”

“เดี๋ยวๆๆ สรุปก็คือกูแก้แค้นผิดคน” เชี่ยหัวแดงนี่ควรไปทำอะไรอย่างอื่นที่มีสาระว่าอย่างนั้นมั้ยครับ “งั้นกูควรลงกับมึงตั้งแต่แรกถูกมั้ย”

“ตกลงมึงจะไม่จบใช่มั้ย” ทิตทำท่าจะพุ่งใส่

“เชี่ยนี่เสือกอะไรเนี่ย”

“ผมกำลังจะโทรแจ้งตำรวจนะครับคุณเกล้า” สิบสี่เอ่ยแทรกขึ้นมาและกำลังกดโทรศัพท์

“ทำไมต้องถึงตำรวจด้วยวะ พวกมึงแม่งไม่แมนเหี้ยไรเลย”

แปลกแต่จริงที่มันดูหวาดหวั่นไม่น้อย ตกลงมันมาหาเรื่องหรือมันต้องการอะไรจากพวกผมกันแน่ ยิ่งฟังก็ยิ่งงง ยิ่งฟังก็เหมือนยิ่งเสียเวลาเปล่า

“มึงไม่ได้มาแค่ต้องการการคุกเข่าขอโทษจากกันต์ใช่มั้ยวะ” ผมค่อยๆ ถามอย่างใช้ความคิด จ้องมองคนพวกนั้นเขม็ง “พวกมึงต้องการอะไรกันแน่”

ผมมองเห็นพวกมันคุยกันอย่างเคร่งเครียด ให้ตายเถอะ นี่มันเสียเวลาทำมาหากินเป็นบ้า

“เอางี้” ผมสรุปให้ในที่สุด “กูจะเลี้ยงเหล้าพวกมึงฟรีหนึ่งมื้อ คราวนี้มึงต้องสัญญานะว่ามึงจะจบจริงๆ”

“แป๊บหนึ่งไอ้เกล้า กูอัดคลิปก่อน” ทิตยกโทรศัพท์ขึ้นมาอัดคลิปคนพวกนั้นจริงๆ “เอาล่ะ พูดมาไอ้สัด”

“เชี่ยนี่” หัวแดงทำท่าจะมาปัดโทรศัพท์ของทิต แต่พวกผมคนเยอะกว่าเลยคอยกันไม่ให้พวกมันทำอะไรพวกผมได้แม้แต่คนเดียว

“ตกลงมึงมาเพราะอยากแดกเหล้าฟรี?” ผมยิงคำถามต่อไป

“กูแค่ผ่านมาแล้วนึกขึ้นได้” หัวแดงพูดเสียงอ่อย “แล้วพวกกูก็เกิดเปรี้ยวปากอยากแดกขึ้นมา”

กูอยากจะแพ่นกบาลพวกมันเรียงตัวเสียจริงๆ ก็นึกว่ามีเรื่องอะไร...

“ได้ กูเลี้ยง กูใจดี สปอร์ต กทม. อยู่แล้ว” ผมยักไหล่ “แค่สัญญาว่าต่อไปจะไม่มาหาเรื่อง มึงก็คนทำมาหากินเหมือนกัน มึงน่าจะเข้าใจกูใช่มั้ย ที่มึงมาทุบกระจกร้านกูมันเทียบไม่ได้กับที่กันต์ไปทุบกระจกรถมึง โอเค กันต์มันผิดจริง แต่ทุบกระจกรถมันไม่ลำบากเท่าทุบกระจกร้าน กูสูญเสียรายได้ไปสองอาทิตย์มึงรู้มั้ยว่าเท่าไหร่...”

“มึงคิดว่ามึงจะสั่งสอนอะไรคนอย่างกูได้อย่างงั้นเหรอ” หัวแดงพูดต่อไป “กูทุบกระจกร้านมึงเพื่อความสะใจ!”

“ก็พูดไว้ให้คิด มึงมีสมองน่าจะคิดออก กูคิดว่าในหัวมึงคงไม่ได้มีแต่ขี้เลื่อยแน่ๆ”

“ไอ้ห่านี่”

“ตกลงจะแดกมั้ย” ผมถามอีกครั้ง

“แดก”

“แล้วจะมาพังร้านกูอีกมั้ย”

“ไม่แล้วโว้ย!”

ผมหันไปมองทิต ทิตกดหยุดอัดคลิปแล้วพยักหน้าให้ผม...อย่างน้อยตอนนี้ผมก็มีหลักฐานในมือแล้วว่าไอ้พวกนี้มันเป็นคนทุบกระจกร้านผมจริง ทีนี้ถ้ามันจะมาทำอะไรร้านผมอีกล่ะก็ผมไม่เอาไว้แน่ หลักฐานตอนที่ร้านถูกทุบกระจกก็ยังมีอยู่เต็มไปหมดในโทรศัพท์ของพนักงานผม อีกอย่างหนึ่งพ่อเพื่อนผมเป็นตำรวจและพี่ชายไอ้ทิตก็เป็นทนายด้วย

แค่เลี้ยงเหล้าฟรีโต๊ะเดียวผมทำได้อยู่แล้ว ถ้าหากจะแลกกับความปลอดภัยของร้านผม







“กูขอบใจมึงมากเลยนะ” ผมพูดขึ้นพลางมองไปที่ลูกค้ามาเฟีย (ที่แดกฟรี) อยู่ในส่วนเอาต์ดอร์ ทิตกำลังยืนอยู่ข้างๆ ผมที่หน้าบาร์ เราสองคนกำลังดื่มเครื่องดื่มที่เก้าจัดมาให้ “มึงปกป้องกูเสมอ ไม่ว่าเวลามันจะผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว”

“มันจะเป็นอย่างนั้นต่อไปเพื่อน” ทิตตบบ่าผม “กูขอโทษที่ชอบมึง”

ผมกะพริบตาใส่มันเบาๆ “มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องขอโทษ”

“เอาเข้าจริงๆ กูลองนั่งคิดลองคิดดูแล้ว มีมืงเป็นแฟนมันคงแปลกๆ อ่ะ กูชอบที่มีมึงเป็นเพื่อนมากกว่า”

“จริงหรือเปล่าเนี่ย”

“กูพูดจริงๆ” ทิตยกเครื่องดื่มในมือขึ้นจิบ “แม้ว่ามันจะยาก...แต่กูขอตัดใจจากมึงหน่อยก็แล้วกัน”

“อืม”

“ช่วงนี้กูอาจจะหายหน้าหายตาไปบ้าง”

“มึงไม่ค่อยมาอยู่แล้วหรือเปล่า”

“งานกูยุ่ง” ทิตหัวเราะ “เมื่อกี้กูไปคุยกับไอ้กันต์มา”

ผมมองไปที่อีกฝ่ายอย่างตกใจ สลับกับการมองกันต์ที่ยังคงทำหน้าที่เป็นพนักงานเสิร์ฟจิตอาสาอยู่ กันต์มองมาที่ผมและก็ส่งยิ้มให้ ท่าทางจะไปเคลียร์กันมาลับหลังผมจริงๆ

“ตอนไหนวะ”

“หน้าห้องน้ำเมื่อกี้”

“อืม...” ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย

“อย่าเครียดดิวะ” ทิตหัวเราะอีกครั้ง “กูฝากมึงไว้กับมัน...จากที่กูได้ยินมา มันก็พยายามอย่างมากเพื่อมึง กูแทบจะวิ่งไปต่อยหน้ามันในการประกวดเดอะนิวห่าเหวอะไรนั่นด้วยซ้ำ ที่มันทำให้มึงถูกด่าทางโลกโซเชียล แต่พอเห็นมันไม่ยอมขึ้นประกวดตั้งแต่ที่มึงโดนวิจารณ์ไปทั่วกูก็เริ่มนับถือมันขึ้นมา...”

“...”

“มึงเลือกถูกคนแล้วล่ะเกล้า” ทิตส่งยิ้มให้ผม ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน

“จะกลับแล้วเหรอ”

“อืม กูอยู่กับมึงนานๆ ไม่ค่อยได้หรอก”

“กูขอโทษ”

“มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องขอโทษ” ทิตเลียนแบบคำพูดของผม ยิ้มน้อยๆ ก่อนที่จะเดินจากไปด้วยท่าทีที่มีสเน่ห์

“คนหน้าตาดีๆ มาชอบคุณเกล้าเต็มเลย” เก้าที่เดินมาเช็ดโต๊ะกระซิบกับผม “พวกเราเคยคิดกันเล่นๆ ไม่คิดว่าจะเป็นจริงขึ้นมา”

“คิดเรื่องอะไร”

“เรื่องที่น้องกันต์ชอบคุณเกล้าและก็เรื่องที่คุณทิตชอบคุณเกล้าน่ะค่ะ หนุ่มๆ สองคนทำให้พวกเราจินตนาการกันไปไกลเลยเวลาที่สังเกตดู คิกคิก แต่แล้วในที่สุดมันก็เป็นอย่างที่พวกเราคิด รู้มั้ยคะพวกเราเชียร์ใครให้ได้กับคุณเกล้าระหว่างสองคนนี้”

ผมยิ้มเบาๆ ก่อนจะถาม “ใครล่ะ...”

“จะใครซะอีกล่ะคะ ก็ต้องน้องกันต์อยู่แล้ว”

“...”

“ครอบครัวร้านบาร์สุราลัยของเราต้องมาก่อนอยู่แล้วล่ะค่ะ”








“อยากเห็นหลาน อยากเห็นหลาน อยากเห็นหลาน!”
“พ่อง โวยวายอย่างกับเด็ก”
“อยากเห็นจริงๆ นี่หว่า”
“กูยังไม่พร้อม”
“แต่มึงอยากมีลูกใช่มั้ยล่ะ”
“...ก็อยากมีขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วล่ะ”
“...”
“เกล้าเริ่มมองเด็กไปทั่วแล้วว่ะ ฮ่าๆๆ”
“น่ารักใช่มั้ยล่ะ”
“โคตรๆ”
“...”
“อยากให้เขาให้นมเด็กได้จัง”
“ไอ้สัด”
“แต่กูคงหึงตายห่าที่ถ้ามีใคร เอ่อ สัมผัสตรงนั้นแทนกู”
“...”
“สรุปก็คืออนาคตกูว่ากูต้องหึงลูกกูแน่ๆ”
“ไอ้สัด นั่นลูก!!!”






TBC*

[iceman555]

นี้เราไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม มาต่อเร็วมาก ไม่น่าเชื่อ 

[seaz]

หวังว่ากลุ่มนายหัวแดงจะไม่มาระรานอีกนะครับ //ส่วนเรื่องลูก ... 2 คนก็ดีนะ จะได้มีเพื่อนเล่นกัน คริคริ

[NuNam]

มาเร็วว๊ากกกก ชอบๆ ค่ะ 

[brookzaa]

 

[B52]

good job

[ตัวไหมอ้วนกลม]

         ขอหลานแฝดนะคะคนเขียน  โอ๊ยยยยอยากเห็นกันต์เลี้ยงลูก 5555

[mystery Y]

แฮปปี้กันแล้ว~อยากเห็นหน้าหลานด้วยคน อิๆ

[donut4top]

ฮื่อ เราก็อยากเห็นเกล้าเวลาให้นมลูก ตอนหน้านี่ขอแบบกันต์ฝันไรงี้ได้มั้ย /กราบ

[•♀NoM!_KunG♀•]

จะมีคนมาป่วนเพิ่มหรา

[Papangtha]

มาเร็วงะะะะ
ขอบคุณค่ะ

[pornwicha]

มาต่อไวมากกกก ปลื้มฮะะะ
รอดูตอนมีเด็กน้อยยย

[twinmonkey0311]

 

[DESZCZ]

อยากรู้จักลูกๆของทั้งาองคนเร็วๆจัง จะซนขนาดไหน

[Fish129]

น้องกันต์นี้น่ารัดจริงๆ  อยากเห็นลูก
งอแง เป็นหนึเลย้นี่ย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ทุกอย่าง เคลียร์
พ่อแม่เกล้า พ่อแม่กันต์ มาเฟีย
เกล้า กันต์ จะรับเด็กมาเลี้ยง
กันต์ นี่ยังไงกันเนี่ย..... อยากเห็นเกล้าให้นมลูก
แต่ก็ไม่อยากให้ลูกสัมผัสนมเกล้า เอาเข้าไป
หึงกระทั่งลูกเล็ก เด็กแดง
     
 
     

[hoshinokoe]

ดีจังที่เคลียได้แล้ว อิๆ

[aiyuki]

สำหรับเรา อายุ 22-25 เป็นวัยที่กำลังสร้างเนื้อสร้างตัว วัยไฟแรงนะ แบบ ทำงานๆๆๆ สร้างฐานที่มั่นคง ไม่ใช่วัยที่จะกลายเป็นพ่อแม่ 5555 แต่ในมุมมองของพ่อแม่แล้ว คงอยากเห็นลูกมีครอบครัวที่จะฝากผีฝากไข้เนาะ คิดถึงแม่ตัวเองเลย 555555

[k2blove]

แล้วความเป็นครอบครัวก็ตามมา
ชีวิตจริง จะมีอะไรเข้ามาตลอด
ไม่ว่าดีหรือร้าย ก็สู้ ๆ ต่อไปน้าาา

ว่าแต่ทิตยังไม่มีใครใช่ไหมคุณเกล้า
จะได้ไปสมัครเป็นแฟน สงซ้าาน

 

[่jum]

  เคลียร์ประเด็นกันไป

[LadySaiKim]

เราอยากเห็นหลานเหมือนที่ชู้กันต์บอกเลยยยย

[Mura_saki]

น้องกันต์ของพี่

[mooping-7]

   มีลูกหัวปีท้ายปีเลยนะกันต์

[omuya]

555555 กันต์แมร่งเป็นเอามาก แต่ก็น่ารัก ^^