ตอนที่ 33 : ธาม&มีน 13
-ปี- “มึงเคยได้ยินประโยคนี้ไหม คนที่รักมากกว่าย่อมเจ็บกว่า มึงว่าพี่ธามกับกูตอนนี้ใครเจ็บกว่ากัน” ผมหันไปมองหน้าคนพูด
“อย่าบอกนะว่าเบียร์ขวดเดียวทำมึงเพ้อได้ขนาดนี้”
“กูไม่ได้เพ้อ กูแค่อยากรู้”
“กูว่าก็เจ็บกันทั้งคู่นั่นแหละ แต่ใครรักใครมากกว่าใครจะเจ็บกว่ากันกูไม่รู้ มึงต้องหาคำตอบเอาเอง” ผมถอนใจ รู้อย่างเดียวว่า
ผมนี่แหละเจ็บแน่ ถ้ากลับไป
ทำไมเหรอครับ ก็เพราะตอนนี้ผมกับไอ้มีนมานั่งกินลมชมทะเลอยู่หัวหินกันสองคน ตัดขาดการสื่อสารทั้งหมด มือถือผมถูกไอ้
มีนปิดกลายเป็นก้อนหินอยู่ในกระเป๋า ยังดีว่ามันยังอนุญาตให้โทรบอกน้องนายก่อนขึ้นรถมา (มันไม่ยอมให้ผมโทรหาพี่คินเพราะ
กลัวว่าผมจะใจอ่อน) ผมเลยฝากน้องนายไปบอกพี่คินว่าผมมาเป็นเพื่อนไอ้มีน ไม่ต้องห่วง กลับไปแล้วจะรีบไปหา แต่จะกลับ
เมื่อไหร่ กลับตอนไหน ก็ต้องรอให้นายเอกนิยายสบายใจขึ้นก่อนมั้งครับ
แถมมันคงกลัวเรื่องไม่ลึกลับซับซ้อนพอ มีนห้ามผมบอกจุดหมายปลายทางกับน้องนาย กลัวว่าน้องนายจะยอมเปิดปากบอกพี่
ธามพี่คินถ้าถูกกดดันหนักๆ ก็อย่างว่าเพื่อนกันย่อมรู้นิสัยกันดี
ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมมันกับผมต้องระเห็จกันมาถึงหัวหิน บอกได้คำเดียวนี่มันนิยายชัดๆ ครับ บังเอิญก็มา มาม่าก็มี ชะนีทำพิษ
ครบสูตรละครไทยดั้งเดิม นางเอกต้องเผอิญเดินผ่านไปได้ยินเรื่องอะไรบางอย่างเกี่ยวกับพระเอก ทำให้เข้าใจผิด ร้องไห้
ฟูมฟาย เก็บเสื้อผ้าหนีหายออกจากบ้าน คล้ายๆอย่างนั้น เพียงแต่ไอ้มีนไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย และไม่ได้เก็บเสื้อผ้าติดมาด้วย
อย่างเดียวที่มันเก็บมาคือผมนี่แหละครับ
“ถามจริงเถอะมึงจะหนีทำไมวะ" หลังจากนั่งจ้องหน้ามีน ซัดเบียร์ไปเกือบขวด ฟังเสียงคลื่นจนตาจะปิด ผมก็อดรนทนไม่ไหว
ต้องถามขึ้นมา
“กูไม่ได้หนี” มันเถียงผมเสียงแข็ง แล้วผมอยู่กรุงเทพฯ ใช่ไหมตอนนี้
“แถวบ้านกูเขาเรียกว่าหนี”
“แต่แถวบ้านกูเรียกว่ามาตั้งหลัก”
“แถวบ้านกูเรียกว่าโง่ ฉลาดทุกเรื่องโง่เฉพาะเรื่องตัวเองหรือไง”
“แถวบ้านกูเรียกอย่างมึงว่าเสือก” อ้าวไอ้เชื้อรา มาเพราะห่วงมันแท้ๆ กะจะมานั่งปลอบใจมัน เสือกมานั่งด่ากันเอง
“มึงไม่ไปคุยกับพี่มันให้รู้เรื่องวะ จริงไม่จริงก็ยังไม่รู้ ”
“คุยแล้วได้อะไร” ดูมันถามผมครับ ตกลงมันเมาเบียร์ขวดเดียวที่ซื้อมาย้อมใจจริงๆใช่ไหม
“ได้เคลียร์ไงวะ หรือมึงอยากให้คาใจอยู่แบบนี้”
“แล้วมึงว่ากูคาใจเรื่องอะไร” ครับปัญหาของมัน แต่มันเสือกมาเล่นยี่สิบคำถามกับผม
“มึงคาใจที่เสือกไปได้ยินชะนีสองตัวคุยกัน ว่าน้องนางอยากจุดพลุฉลองเพราะคืนก่อนได้นอนกับพี่ธามสมใจ” มีนนั่งเงียบ ผม
เลยพูดของผมต่อ
“มึงคาใจเพราะคืนก่อนพี่ธามแม่งไม่มาที่ร้าน แล้วมึงก็คาใจเพราะคืนนั้นทั้งคืนพี่ธามไม่โทรหามึงเลย แถมตอนเช้าพี่มันก็บอกมึง
แค่ว่าเมื่อคืนติดธุระแต่ไม่เล่าอะไรให้ฟัง ทั้งที่ปกติถึงมึงไม่ถามพี่ธามก็สาธยายอย่างกับว่ากำลังถูกซักฟอกอยู่ กูพูดจบแล้ว กู
ตอบถูกใช่ไหม”
“............”
“ไอ้มีน”
“เออถูก แต่ถูกแค่ส่วนเดียว” ผมนั่งรอแต่มีนไม่ยอมพูดต่อ เอาแต่เงียบ มึงจะพูดๆ หยุดๆ ให้กูอยากรู้ทำไมวะ
“มึงถามพี่มันไปตรงๆ เถอะกูว่านะ ถึงแม่งทุกอย่างจะดูลงล็อคพอดี แต่มันอาจไม่ใช่ก็ได้ มึงเป็นคนมีเหตุผลกว่านี้นี่หว่า” ผม
พยายามเรียกสติมัน
“มึงก็รู้เหมือนกูรู้ว่าผู้หญิงสองคนนั้นไม่เห็นมึงกับกู ไอ้เรื่องที่ตั้งใจอยากให้ได้ยินตัดทิ้งไปได้เลย แล้วมึงว่าถ้าอย่างนั้นเขาจะ
โกหกทำไม แล้วกูจะไม่คิดมากแบบนี้เลยถ้าคืนนั้นพี่ธามไม่มีพิรุธเยอะขนาดนั้น”
“กูว่าคงไม่ใช่หรอก” ผมยังคิดในแง่ดี ถึงเรื่องมันจะพอดีอย่างกับต่อจิ๊กซอว์ก็เถอะ
“ถ้าเป็นมึงล่ะมึงได้ยินแบบนั้น มึงคิดว่าพี่คินทำจริงไหม” มีนหันมาย้อนถามผม ผมตอบได้ทันทีเลยครับ ไม่ต้องเสียเวลาคิด
“คิด ถ้าเป็นกูๆ ก็คิดว่าทำจริง แต่กูคงไปหาพี่มันภายในไม่ถึง 5นาที เพื่อถามว่าจริงหรือเปล่า”
“แล้วถ้าพี่คินบอกว่าไม่จริงล่ะ”
“กูก็เชื่อสิ พี่กูบอกนิ” ไอ้มีนถอนใจยาวเลยครับ
“ถ้าเป็นกูๆ ก็คงเชื่อพี่คินเหมือนมึง พี่คินเป็นคนพูดจริงไม่กะล่อน แต่กับพี่ธามมันไม่เหมือนกัน ถ้าพี่ธามปฏิเสธบอกว่าไม่จริง มึง
ว่าใจกูจะเชื่อไหม” อ้าวไอ้มีนปัญหาโลกแตกแบบนี้ผมเกลียดที่สุด
“มึงไม่เชื่อใจพี่เขาแล้วมึงจะคบเขาทำไมวะ” มีนยังไม่ได้ประกาศว่าคบกันหรอกครับ แต่ผมถือว่าสิ่งที่มันแสดงออกยิ่งกว่าคบกันแล้ว
“นั่นไงเรื่องที่กูคาใจอยู่ กูไม่ได้คาใจพี่มัน กูคาใจตัวเองนี่แหละ”
“เยอะนะมึง คราวก่อนก็กลัวพี่มันเบื่อมึง คราวนี้มึงก็ไม่เชื่อใจพี่เขาอีก”
“ไม่ใช่” ดูมันตอบ ผมอยากขยี้หัวตัวเองให้ผมหลุดออกมา จะคุยกับมันรู้เรื่องไหม
“มึงบอกเองว่าถ้าพี่เขาบอกมึงก็ไม่เชื่อ ก็แปลว่ามึงไม่เชื่อใจพี่ธาม ไม่ถูกเหรอวะ”
“กูถามมึงว่ามึงว่าใจกูจะเชื่อไหม กูไม่ได้บอกว่าไม่เชื่อ” เชี่ยแล้วไงเพื่อนผม มันไม่เหมือนกันตรงไหนวะ
“ถ้าอย่างนั้นที่มึงมาตั้งหลักถึงนี่ มึงตั้งอะไร จะตั้งยังไง มึงพูดมาเลยไม่ต้องเสือกมาถามกูกลับ” ผมดักคอมันไว้ก่อนครับ ชัก
เครียดตาม
“กูแค่มานั่งคิดหาคำตอบ ว่ากูจะทนอยู่กับพี่มันได้ไหม ไม่ต้องพูดถึงว่าพี่มันทำจริงไม่จริง พูดแค่ว่ากูต้องเจอแบบนี้อีกเยอะแค่
ไหน ตราบใดที่พี่ธามยังมีบุคลิคแบบนี้ หน้าตาแบบนี้ ฐานะแบบนี้ มันคงมีเข้ามาเรื่อยๆ กูเลยต้องถามตัวเองไงว่ากูอยากเจอ
แบบนั้นเหรอ”
“มึงหาคำตอบที่กรุงเทพฯไม่ได้เหรอวะ แม่งต้องมาหาถึงนี่ หรือไม่ก็อยุธยาใกล้ๆก็ได้” ผมอดบ่นไม่ได้
“กูแค่อยากมาทะเล” มันตอบผมเสียงเรียบ ตามองออกไปกลางทะเลโน่น
มึงหนีเห็นๆ ผมคิดในใจ ไม่อยากพูดออกไปให้มันอารมณ์เสีย ไอ้มีนเอ๊ย มึงกำลังเสียใจ สับสน อกหัก รักคุด แต่เสือกเอา
ตรรกะบ้าบอมากลบไว้ แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่มึงถึงจะรู้ใจตัวเองวะ
.................................................................
-ธาม-ผมติดต่อมีนไม่ได้ตั้งแต่ช่วงสายๆ ช่วงเช้าโทรไปก็ยังรับสายผมปกติ ผมจะโทรบอกมีนให้รอผมทานข้าวด้วย จะเดินไปหาที่คณะ
แต่ไม่ว่าจะโทรอย่างไรก็ไม่ติด ผมยังคิดในแง่ดีว่าแบตคงหมด เลยโทรไปบอกคินแทนว่าให้รอผมด้วย
“ยังไม่ลงมาเหรอ” ผมถามคินที่นั่งเล่นโทรศัพท์รอ
“ยัง พวกกูก็รออยู่ ติดอะไรสำคัญมั้ง ปีปิดโทรศัพท์เหมือนกัน” ผมพยักหน้า ลงนั่งข้างๆ คิน คุยเล่นกับพวกที่เหลือฆ่าเวลา เที่ยง
กว่าถึงเห็นน้องนายเดินนำคนอื่นๆ ลงมา แต่ไม่มีมีนกับปี
“นาย” ผมโบกมือเรียก ทำไมหน้าน้องๆ ดูแหยๆ ชอบกล
“มีนกับปียังไม่เสร็จเหรอ”
“เอ่อ..เอ่อ..” ผมเห็นน้องนายเอาศอกสะกิดบาส ก่อนทำหน้าบุ้ยใบ้เหมือนให้เป็นคนพูดแทน
“มันไม่ได้ขึ้นเรียนพี่” ในที่สุดบาสก็เป็นคนโพล่งออกมา
“ไม่ได้ขึ้นเรียน?” คินเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมาถาม
“ครับ” บาสตอบแต่ไม่ยอมสบตากับผม
“แล้วไปไหน พี่โทรหาก็ปิดเครื่อง” คินลุกขึ้นยืนเต็มความสูง น้องๆ เหมือนยิ่งหดเหลือตัวนิดเดียว
“ไม่..ไม่รู้ครับ” รัชตะเป็นคนตอบ
“แต่..แต่โทรมาบอกว่าให้บอกพี่คินว่าปีมันจะไปกับมีน ไม่ต้องเป็นห่วง กลับมาแล้วจะไปหาพี่เอง”
“กลับมา? ไปไหน? เกิดอะไรขึ้น? ทำไมไม่โทรหาพี่เอง ตอนเช้าเจอกันไม่เห็นบอกอะไร” คินรัวคำถามเป็นชุด ผมก็อยากได้คำตอบ
“พวกเราไม่รู้จริงๆ ค่ะพี่คิน ปีไม่ยอมบอกอะไรเลย บอกแต่ว่าจะไม่อยู่สักพัก ไม่ต้องเป็นห่วง กลับมาจะเล่าให้ฟัง แล้วมันก็วางหู
ไปเลย”
“ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นนะ ไม่มีอันตรายอะไรใช่ไหม”
“เกิดเรื่องอะไรหรือเปล่าพวกเราไม่รู้ แต่ฟังจากเสียงปีแล้วคิดว่าไม่มีอันตรายอะไรค่ะ เอ่อ..พวกเราไปก่อนนะคะพี่ๆ “
“เดี๋ยว” เสียงคินเย็น นิ่งและน่ากลัว
“นายไม่รู้หรือไม่บอก”
“ตอบได้เต็มปากเลยพี่ว่าไม่รู้ เพราะมีนมันรู้ว่าถ้าบอกพวกนาย พวกนายคงยอมบอกพวกพี่ มันเลยไม่ยอมบอกพวกเราเหมือกัน”
“แต่ตอนเช้าปียังปกติดี นายพอนึกออกไหมว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน” นายทำท่าคิด ก่อนรัชตะจะเป็นคนตอบเสียเอง
“ปีกับมีนบอกว่าจะแวะไปซื้อกาแฟ หลังจากนั้นก็หายไปเลยครับ”
“นานแค่ไหนแล้ว”
“ก่อนขึ้นเรียนสักชั่วโมงนึงมั้งพี่ ถึงตอนนี้ก็น่าจะสองชั่วโมงกว่าๆ”
“ขอบใจมากรัชตะ ถ้าปีหรือมีนติดต่อกลับมาโทรบอกพี่ทันทีเลยนะ แล้วบอกปีด้วยว่าพี่เป็นห่วง ให้โทรหาพี่ด้วย อย่าทำแบบนี้”
ตอนนี้เสียงคินแย่มากครับ คงพอๆ กับเสียงผม
ในหัวผมงงไปหมด จับต้นชนปลายไม่ถูก เดาไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น อย่างที่คินมันบอกตอนเช้ายังดีๆ อยู่เลย ตอนผมโทรไปก็ยัง
คุยกันดี
“พวกมึงใจเย็นก่อน” ภัทรเดินเข้ามาหา คงได้ยินคินคุยกับพวกน้องๆ เมื่อครู่
“ถ้ามีเรื่องเดือดร้อนปีต้องบอกน้องนายตอนที่โทรมา” ผมกับคินใจตรงกัน รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดกระหน่ำ ได้ยินแต่เสียงแจ้ง
ว่าหมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ แต่ก็ยังกดต่อไป เหมือนกับไม่รู้ว่านอกจากนี้แล้ว ผมจะทำอะไรได้อีก
“พอๆ พวกมึง” ธีร์แย่งโทรศัพท์ผมกับคินออกจากมือ
“มึงนั่งก่อน เดี๋ยวช่วยกันคิด”
“เรื่องที่บ้านหรือเปล่าวะ” ภัทรลองเสนอความคิดเห็น
“ถ้าเรื่องที่บ้านน่าจะบอกได้ ไม่จำเป็นต้องปิดเครื่องทั้งสองคนแบบนี้” โจคิดเหมือนผม
“กูว่าไม่เรื่องไอ้คินก็เรื่องไอ้ธาม มึงคนใดคนนึง” ผมกับคินหันมามองหน้ากัน
“มึง” ผมกับคินพูดขึ้นมาพร้อมกัน
“มึงไม่ใข่กู อย่าลืมว่าปีฝากข้อความถึงกู แต่มึงไม่มีใครพูดถึง” ผมชะงักเริ่มยอมรับความจริงว่าคงเป็นผมแน่ที่เป็นต้นเหตุ
“กูว่าไปหาข้าวกินรองท้องเอาแรงก่อนดีกว่า มึงคิดไปตอนนี้ก็มืดแปดด้านเปล่าๆ” ภัทรเดินมาตบไหล่ผม พยักหน้าชวนแต่ผม
ไม่มีแก่ใจจะไปกิน
“กูจะไปที่ร้านกาแฟ” ผมตัดสินใจ
“มึงไปตอนนี้จะเจอห่าอะไร ไร้ประโยชน์ สติหน่อยพวกมึงฉลาดเสียเปล่า” ธีร์หยุดผมไว้
“ไปกินข้าวก่อนเชื่อกู มึงจะได้มีแรง จะได้ช่วยกันนั่งคิดด้วยว่าจะทำอะไรได้บ้าง”
“ไปเถอะธาม ดีกว่านั่งรออยู่เฉยๆ เผื่อได้ข่าวอะไรจะได้ไปกันได้เลย” ผมพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ ยื่นมือไปรับโทรศัพท์ที่ธีร์ส่ง
คืนมาให้
กดเปิดหน้าจอ เป็นรูปไอ้ตัวแสบทำหน้ายู่เพราะถูกผมล็อคคอบังคับถ่ายรูปคู่ ป่านนี้มันจะเป็นอย่างไรบ้าง อยู่ที่ไหน เกิดอะไรขึ้น
มันไม่คิดบ้างเลยว่าผมจะเป็นห่วงแค่ไหน จู่ๆ ก็หายตัวไปแบบนี้
.......................................................................
-ปี-“พิ่คิน” ผมกรอกเสียงเบาๆ ไปตามสาย
“ปี! อยู่ที่ไหน อยู่กับใคร เกิดอะไรขึ้น” เสียงพี่คินทะลุออกมานอกโทรศัพท์
“พี่คินเบาๆ หน่อย ปีแอบมีนโทร เดี๋ยวก็อดคุยกันพอดี” ผมรีบทักท้วง พี่คินถึงเบาเสียงลงไปได้
“ปีพี่เป็นห่วง เกิดอะไรขึ้น”
“มีนมันหนีหน้าพี่ธาม แต่เรื่องอะไรปีเล่าไม่ได้ แค่ปีแอบโทรหาพี่คินมันรู้คงโดนฆ่าตาย แต่ปีกลัวพี่คินเป็นห่วง ปีคิดถึงด้วย” ผม
ส่งเสียงอ้อนไปยังปลายสาย อะไรลดความผิดได้ต้องรีบทำครับ กลับไปจะได้โดนแค่เบาะๆ
“อยู่ที่ไหนกัน”
“.............”
“ปี บอกพี่มา”
“ไม่บอกไม่ได้เหรอครับ แค่รู้ว่าปลอดภัยดีไม่ได้เหรอ”
“ปี!” โอ๊ยทำไมต้องลงเสียงหนัก เสียงขมขู่ขนาดนั้น เพื่อนกับสามีไอ้ปีจะเลือกใครดีวะ เอาวะไอ้มีนมีตรรกะของมันผมก็มี
ตรรกะของผม เรื่องส่วนตัวมันผมไม่ยุ่งแต่เรื่องส่วนตัวผมตอบได้
“อยู่หัวหินครับ เช่าเกสท์เฮ้าส์อยู่กันริมหาด มีนมันเข้าไปอาบน้ำปีถึงแอบโทรได้เดี๋ยวก็ต้องวางแล้ว”
“จะกลับมาวันไหน”
“ยังไม่รู้ครับ ฝากบอกน้องนายให้ด้วยว่าจัดคนไปทำงานแทนปีกับมีนที ตอนโทรหามันลืมบอกไป”
“ยังจะห่วงเรื่องนั้นอีกไม่ห่วงพี่เลย คิดบ้างไหมว่าอยู่ๆ เราหายไปพี่จะเป็นยังไง”
“พี่คินอ่า”
“ไม่ต้องมาเรียกพี่ ถ้าพรุ่งนี้ไม่กลับมาเป็นเรื่อง”
“ปีต้องแล้วแต่มีนครับ ไม่อยากทิ้งมันไว้ พี่คินเข้าใจปีนะครับ”
“งั้นเอาที่อยู่มา”
“ไม่ได้!” ผมร้องเสียงหลง
“ปีคิดว่าปีมีทางเลือกเหรอ จะบอกพี่ดีๆ หรือต้องให้พี่....”
“ชมตะวันเกสท์เฮ้าส์ครับ” ผมไม่รู้หรอกว่าพี่คินจะ..อะไร แต่คิดว่าคงไม่ใช่เรื่องดีสำหรับผมแน่ อีกอย่างแบบนี้น่าจะดีกว่า ผมรู้
ว่าพี่คินบอกพี่ธามแน่ ให้มาหาที่สงบๆ คุยกันเองก็ดี จะรักหรือจะเลิกก็ว่ากันไป จะได้ไม่ต้องคาราคาซังอยู่แบบนี้
....................................................................
-ธาม-ผมมองแผ่นหลังของคนที่เดินเอาเท้าเตะน้ำทะเล ฟ้าใกล้จะมืดแล้วแต่คนตรงหน้าดูเหมือนไม่สนใจสิ่งใด
“มีน” ผมเรียกคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าผม ห่างกันแค่ฝ่ามือเดียว มีนหันกลับมา ผมรีบคว้าตัวดึงเข้ามากอด ใครจะมองก็ช่างตอนนี้ผม
ไม่สนใจ
“ปล่อย”
“ไม่”
“ปล่อย!” คราวนี้ไม่พูดอย่างเดียว พยายามสะบัดตัวออกจากแขนผมให้ได้ แต่ไม่มีทางหรอกครับ รู้อยู่แล้วว่าถ้าปล่อยให้หลุดไป
ได้คงตามกลับมาลำบากแน่
“คุยกันก่อน อยากมาทะเลทำไมไม่บอกพี่ครับ จะได้พามา”
“ไปพาคนอื่นมาเถอะ” ตัวแสบพูดแล้วก็รีบเอามืออุดปากตัวเอง ผมเริ่มเดาได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับอะไร
“จะให้พาใครมา พี่มีมีนอยู่คนเดียว” ผมยกมือขึ้นมาจิ้มหน้าผากคนตรงหน้า ก่อนรีบเอากลับไปกอดไว้เหมือนเดิม เดี๋ยวมือเดียว
ดิ้นหลุดครับ
“พี่ธามกลับไปกอดคนอื่นเถอะ ผมพูดจริงๆนะ อย่ากอดผมเลย” มีนเอามือผลักอกผม
“ไม่อยากกอดคนอื่น ทำไมมีนใจร้ายขยันไล่พี่จริง”
“รู้ว่าใจร้ายก็อย่ามายุ่ง ผมก็เป็นของผมแบบนี้ ไม่ใช่อย่างที่พี่ธามชอบหรอกเคยบอกแล้ว”
“ถ้าไม่ใช่แล้วพี่จะชอบเหรอ ที่คอยตามติดอยู่นี่เพราะชอบมาก รักมาก หวงมาก ไม่รู้ตัวเลยหรือไง”
“รักมากแต่ทนไม่ไหว มันอดเกินไปเลยต้องไปหาที่ระบายความอยากใช่ไหมล่ะ”
ผมงงกับคำพูดของมีนจนเผลอคลายมือที่กอดอยู่ มีนไม่รู้เอาแรงมาจากไหน ผลักผมกระเด็นก่อนวิ่งขึ้นไปทางชายหาด ผมเรียก
สติคืนมาได้ วิ่งไปตะครุบตัวไว้เกือบไม่ทัน ดึงให้ล้มลงนั่งกับพื้นทราย
“ใครอดใครอยาก อะไรกันมีน พูดให้รู้เรื่องพี่งงไปหมดแล้ว”
“หรือไม่ได้ทำเพราะอดอยาก แต่ทางโน้นเป็นของจริง ทางนี้เป็นแค่ของอยากลองเล่น เล่นพอหรือยังครับ ถ้าพอแล้วก็เชิญกลับ
ไปได้เลย”
“มีนอย่าใช้อารมณ์ครับ บอกพี่มาก่อนคนดี พี่ทำอะไรให้โกรธ หื้อ?” ผมโอบตัวคนที่กำลังกัดปาก ตาแดง เข้ามาแนบอก กดจน
ร่างเล็กๆ ขยับไปไหนไม่ได้
“พี่มั่นใจตัวเองว่าไม่ได้ทำอะไรที่ผิดกับมีน ถ้ามีอะไรทำให้มีนคิดแบบนั้น พี่ก็ควรมีโอกาสได้อธิบายไม่ใช่เหรอครับ”
“............”
“ว่ายังไงครับ โกรธพี่เรื่องอะไร”
“............”
“เรื่องวันก่อนที่ไม่ได้ไปหาที่ร้านหรือเปล่า แต่เมื่อวานมีนก็ไม่ได้ว่าอะไรพี่นี่ครับ หรือจะเป็นเรื่องอื่น” ผมพยายามนึก แต่ให้นึก
อย่างไรก็นึกไม่ออก มันไม่มีอะไรจริงๆ นอกจากคืนนั้นที่ผมติดธุระไม่ได้ไปเฝ้ามีนที่ร้าน แต่มีนไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลที่จะโกรธกับ
เรื่องแค่นี้
“เร็วๆ ถ้าไม่บอกพี่จะจูบโชว์ ไหนๆ ก็ไม่มีอะไรให้ทำแล้ว” ผมขู่ เวลานี้ยังมีคนเล่นน้ำอยู่ที่หาดบ้าง ตัวแสบคงไม่กล้า
“........” ไม่ได้ผลแฮะ ผมชักเริ่มกังวล ดูเหมือนคราวนี้มีนจะโกรธผมมากจริงๆ
“มีน มีนคิดว่ามันยุติธรรมกับพี่เหรอครับ พี่ไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่าตัวเองผิดอะไร อย่างน้อยถ้าพี่จะถูกทำโทษ พี่ควรได้รู้สาเหตุ”
ผมเชื่อเสมอว่ามีนเป็นผู้ใหญ่ และผมก็คิดไม่ผิด
“พี่ธามไปนอนกับผู้หญิงมาใช่ไหม แฟนใหม่หรือแค่คนที่มีอะไรกัน” มีนยังคงซุกหน้าอยู่กับอกผม เสียงเศร้าๆ ที่พูดออกมา
ทำเอาผมต้องรีบลูบหลังให้มีนเบาๆ
“มีที่ไหนครับ ตั้งแต่จีบมีนยังไม่เคยนอนกับใครสักคน”
“ถ้าไม่เคยแล้วผู้หญิงเขาจะเอามาพูดได้ยังไง ว่าได้นอนด้วยแล้ว ดูเหมือนจะชอบมากด้วยนะ ถึงกับจะจุดพลุฉลอง”
“เฮ้ย!พูดเป็นเล่น ไม่มีจริงๆ ไปเอามาจากไหน” ผมตกใจกับเรื่องที่ได้ยิน
“จากเจ้าตัวยังไงล่ะ ดูประทับใจมาก คงเก่งถูกใจ” น้ำเสียงเศร้าๆ เปลี่ยนเป็นเสียงเข้มตามระดับอารมณ์ของมีน
“ไหนมีนเล่าให้พี่ฟังหน่อย ไปได้เจอหรือได้ยินมาจากไหน พี่มั่นใจว่าพี่ไม่มีเรื่องแบบนี้ หรือไม่มีนก็บอกมาเลยว่าวันไหน ตอน
ไหน พี่จะได้บอกได้ว่าพี่ทำอะไรอยู่”
“........”
“มีนห้ามเงียบครับ คุยกันให้รู้เรื่อง”
“คืนก่อนที่ไม่มาร้าน” มีนพูดแค่สั้นๆ ไม่ได้อธิบายอะไร
“อย่าบอกว่าแค่พี่ไม่ไปร้านมีนก็จินตนาการไปเสียไกล” ผมเห็นมีนเริ่มสงบลง เลยใช้มือข้างเดียวกอดไว้ มืออีกข้างยกขึ้นลูบผม
มีนที่ถูกลมทะเลตีจนยุ่ง
“วันนี้ที่ร้านกาแฟ..” มีนพูดแล้วหยุด
“พูดต่อสิครับ” ผมกระตุ้น ไม่อยากให้มีนไม่สบายใจ
“ได้ยินเขาคุยกันว่าคืนก่อนไปนอนกับพี่ธามมา”
“เฮ้ย!จะเป็นไปได้ยังไง มีนรู้จักชื่อหรือเปล่า อาจจะมีใครตั้งใจพูดให้มีนเข้าใจผิด พี่มีคนในอดีตอยู่ไม่น้อยคงมีบางคนที่อยาก
ทำให้มีนไม่สบายใจ” ผมเดาเอาตามเรื่องที่ได้ยิน
“ผมไม่รู้จักแต่ผุ้หญิงสองคนนั้นเขาไม่เห็นผม เขาคุยกันเอง ผมบังเอิญไปได้ยินเข้า”
“มีน ฟังพี่นะครับ เฮ้อ พี่ไม่อยากบอกเลย ไม่บอกได้ไหมว่าพี่ไปทำอะไรมา บอกแค่ว่าไม่ใช่พี่แน่ๆ ได้ไหม” คนที่สงบอยู่เริ่ม
ออกแรงดิ้นหนีอีกครั้ง ผมเลยต้องรีบพูดต่อ
“ก็ได้ครับบอกก็ได้ พี่อยู่กับรัชตะกับบาสทั้งคืน ถ้ามีนไม่เชื่อก็โทรไปถามได้ เพื่อนมีนไม่โกหกมีนหรอก”
“หะ!!” ตัวแสบตกใจ เงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าผม
“อยู่..อยู่กับใครนะ”
“อยู่กับเพื่อนมีนครับ”
“ทำไมไม่เห็นมีใครเล่าให้ฟังเลย” มีนบ่นเสียงงึมงำ ดูยังงงๆ อยู่
“มันยังเป็นความลับ พี่กำลังเตรียมการอะไรนิดหน่อยสำหรับวันเกิดของมีน แล้วมีนหนีมาที่นี่ได้บอกสองคนนั้นไหมว่าหนีมา
เพราะอะไร ไม่ได้บอกใช่ไหม” ผมเดาได้เลยครับ
“ถ้ามีนบอกเพื่อนป่านนี้คงรู้แล้วว่าพี่ไม่ได้ทำอะไรผิด อดอยากปากแห้งรออยู่คนเดียว” ผมเอานิ้วจิ้มแก้มนิ่มๆ ของมีนเล่น
“แล้วทำไม?”
“พี่ไม่รู้ครับ ไม่รู้ว่าเป็นใครเลยบอกไม่ได้ว่าเพราะอะไร อาจเป็นเพราะเขาเห็นมีนแต่มีนไม่รู้ หรืออาจจะคุยเกทับเพื่อนเราก็เดาไม่
ได้ หรืออาจจะหมายถึงคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ แต่พี่ไม่สนแค่มีนรู้ว่าพี่ไม่ได้ทำแบบนั้นกับมีนก็พอ”
“หลงตัวเอง” พอสบายใจ คนเก่งของผมก็กลับมาพูดจาเหมือนเดิม
“อะไรครับ?” ผมตามไม่ทันว่ามีนพูดถึงอะไร
“หาว่าผู้หญิงเอาตัวเองมาเกทับกัน ได้นอนกับพี่มันดีขนาดนั้นเลยเหรอ”
“อยากรู้มีนต้องลอง สนใจไหมครับ” นั่นไงผมบอกแล้ว พอสบายใจดีมาชุดใหญ่ ตุ๊บตั๊บเข้าเต็มหน้าอกผม
“สบายใจแล้วสิคนเก่ง มีแรงทุบพี่แล้วนี่” ผมได้คำตอบเป็นกำปั้นอีกสองตุ๊บ
“โกรธขนาดหนีมาถึงนี่ แปลว่ามีใจให้พี่แล้วใช่ไหม” ผมลองหยอดดู คนเคยเก่งกลับไม่พูดครับ ปิดปากเงียบ หน้าแดง อย่างนี้
ชักเข้าเค้า ผมรีบตะครุบโอกาสเอาไว้
“ว่าไงครับรักพี่แล้วใช่ไหม”
“.......”
“ใช่ไหมครับ” ผมกดจมูกคลอเคลียอยู่ชิดแก้มใสๆ
“ไม่อยากรักมีแต่เรื่องให้ไม่สบายใจ อดีตพี่ธามเยอะแยะไปหมด ไหนนจะปัจจุบันไหนจะอนาคตอีก ไม่รู้จะมาอีกสักเท่าไหร่”
“เรื่องในอดีตพี่แก้ไขอะไรไม่ได้ ได้แต่ขอโทษที่มันทำให้มีนกลุ้มใจ เสียใจ แต่จากวันที่พี่บอกรักมีน พี่เป็นของมีนคนเดียว
เท่านั้น อย่ากังวลอย่ากลัว พี่รู้ว่ามีนเข้มแข็ง มีนเป็นผู้ใหญ่ มีความคิดฉลาดมากพอ เพียงแต่มีนไม่มั่นใจพี่เท่านั้นเอง” ผมส่งยิ้ม
อ่อนโยนให้กับคนในวงแขน
“จากวันนี้เราเป็นแฟนกันแล้วไม่ว่าใครจะเข้ามา มีนแสดงความเป็นเจ้าของพี่ได้เต็มที่ เพราะมีนเป็นเพียงคนเดียวที่มีสิทธิ์ ตกลง
ไหมครับ” ผมถือโอกาสรวบรัดเสียเลย มีนคงฟังผมเพลิน พอผมกระตุ้นโดยการเขย่ามือและถามซ้ำ “ตกลงนะครับ” มีนก็พยัก
หน้าให้ผม
“เยส!! มีแฟนแล้วโว้ย” ผมลุกขึ้นยืนดึงมีนให้ลุกขึ้นตาม จับคนตัวเล็กกว่าหมุนไปรอบๆ
“เดี๋ยวๆ แฟนอะไรผมไม่ได้พูด”
“ไม่ต้องมาทำมึนใส่พี่ เมื่อกี้พี่บอกว่าเราเป็นแฟนกันนะ มีนตกลงแล้ว
“อย่าเล่นทีเผลอสิ”
“ก็ต้องตอนนี้แหละ มีนเผลอใจให้พี่แล้วยอมรับความจริงเถอะ”
“ไหนเรียกคุณแฟนสิ” ผมล้อมีน
“บ้า ปล่อยผมลง รู้จักอายบ้างไหม” มีนพยายามจะดิ้นลงแต่ไม่สำเร็จ ผมไม่มีทางปล่อยง่ายๆ
“ไม่อายใครทั้งนั้น รอมาตั้งนานเท่าไหร่กว่าจะสมหวัง พี่จะบอกให้นะไม่ใช่มีนคนเดียวที่ไม่มั่นใจพี่ พี่ยังไม่มั่นใจตัวเองเลย เพียง
แต่คนละเรื่องกับมีน พี่ไม่มั่นใจว่ามีนจะรับรักพี่ไหม ไม่เคยกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อน จนมาเจอมีนนี่แหละ ทำเอาพี่ทำอะไรไม่ถูก
ถึงกับไปไม่เป็น
“พูดมาก”
“งั้นไม่พูดก็ได้” ผมจู่โจมแก้มใสๆ ก่อนตามด้วยปากบางที่ล่อตาล่อใจอยู่ข้างหน้า ริมหาดก็ริมหาดเถอะครับ ชั่วโมงนี้ใครสน
อาศัยว่าเริ่มมืดแล้วคนน้อยพอตีมึนหากำไรได้
“อะแฮ่ม” เสียงกระแอมแบบตั้งใจ ทำให้ผมต้องยอมปล่อยมีนลง
“เคลียร์กันเรียบร้อยแล้วใช่ไหม หิวข้าว” คินโอบไหล่ปี เดินลงมาจนเกือบถึงตัวพวกผม
“เรียบร้อย” ผมเป็นคนตอบ
“งั้นไปกันเถอะ” ท่าทางคินจะหิวจริงๆ เพราะไม่สนใจซักถามอะไรผมต่อ
“เดี๋ยวคิน ปี” ผมเรียกเอาไว้ คินหันกลับมามองผมอีกรอบ
“มีอะไร”
“มีคนจะแนะนำให้รู้จัก..นี่มีนแฟนกู...โอ๊ย! เจ็บ เจ็บ” ผมยืดอกภูมิใจอยู่ได้แป๊บเดียว มือเล็กก็จู่โจมหยิกผมแบบไม่เลือกตำแหน่ง
“เจ็บมีน พี่เจ็บ ยอมแล้วครับ พี่ยอมแล้ว” ผมแทบจะร้องขอชีวิตกว่ามีนจะยอมปล่อย ไอ้ตัวแสบทำตาวาวๆ ใส่ผมเป็นการคาดโทษ
ก่อนวิ่งไปดึงมือปีให้ออกเดินไปด้วยกัน
คินมองหน้าผมยิ้มๆ ก่อนพยักหน้าให้ผมเดินตามร่างเล็กๆที่เดินนำไปข้างหน้า
“มีความสุขไหมมึง”
“มาก”
.............................................................
Part เล็กๆ ของปี :“ปีรูปที่มึงแอบถ่ายสองคนนั่นส่งเข้าเครื่องให้กูด้วย” คนที่กอดคอผมเดินกระซิบเบาๆ
“จะเอาให้พี่ธามดูเหรอ”
“ไม่ ชะนีพรรค์นี้ต้องเจอกู” ผมได้แต่กลืนน้ำลาย มีนมึงรู้ตัวหรือเปล่าว่าสายตามึงน่ากลัวมาก
ผมไม่รู้ว่าพวกคุณเป็นใคร แต่สวดมนต์ไว้เถอะครับ ภาวนาให้เพื่อนผมหาคุณไม่เจอ ผมพูดได้แค่นี้จริงๆ
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: All For You *Rewrite* [ตอนที่ 39-41 [End] ] 09/04/17 ✪ P.26 (อ่าน 646590 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก