หัวข้อ: ✣Jurassic Confidant✣ คู่หู กลายพันธุ์รัก {• หาคู่•พิเศษ2+เปิดพรี} P.38 4/08/60

[Takarajung_TK]

เข้ามารอน้องอานโน่

[КίmY]

โอ๊ยยย พี่เชสแกทำอะไร๊ 

[jimmyjimmy]

อานโน่ สามีหายตามหาด่วนๆๆๆ เอิ๊กๆๆๆๆ

[addictuknow]

ค้างมากกกกกกกกก 

รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่ออออ 

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

มารอด้วย

[Zurruz]

ไม่อยากให้อานโน่เสียใจเลย TT

[Vipavara]

  ม่ากำลังจะมา...

[Takarajung_TK]

 

[neno.jann]

เห้ยยยยยยย มันค้างงงงงง แง้~ รอนะคะ รออออออ

[Praykanok]

อร้ากกกก เชสสสสสสสสส
สอบเสร็จกลับมาอ่านรัวๆเลยค่าาา 555 ค้างงงง

[MSeraph]

รออออ เชสหายไปไหนนน

[SarangHAE]

ฮือออ ใจจิขาดง่ะ รออานโน่ งื้อ

[monetacaffeine]

หลังจากอ่านไปสามรอบแล้วก็บอกตัวเองว่า .. เม้นเถอะ 555555555 คือเราเป็นพวกจุกจิกน่ะค่ะ
บางฟีลอยากเป็นนักอ่านเงาก็หายหัวไปเลยงี้ จริงๆไม่ใช่ไม่อ่านนะ อ่านตลอดแหละ แต่ไม่ได้เม้น T ___ T ..
ชอบตอนเชสปลอบอานโน่มากเลยค่ะ บรรยากาศอบอุ่นมากกกกกก น้ำแข็งละลายไปหมดแล้วสิพ่อคุณ

อยากรู้ทั้งตอนพวกเค้ารู้ใจตัวเอง ทั้งตอนความลับแตกจริงๆเลยค่ะ แต่เดาว่าไม่น่ามีอะไรมากนะ
เพราะนิสัยแบบเชสคงไม่คนที่จะมารังเกียจกันด้วยเรื่องแบบนี้หรอก แถมก็น่าจะเข้าใจอานโน่มากกว่าด้วยซ้ำว่าทำไมต้องปิดบัง
ก็ในเมื่อมันเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้นี่นะ เราว่าเชสไม่น่าซื่อบื้อพระเอกละครไทยค่ะ 555555555555

รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ขอให้คอมหายไวๆน้า ~ 

[£.Ma|e¥]

ยังไม่มาอีกง่า เชสสสส อานโน่
รอๆๆๆ

[pp_song]

รอค่าาา

[EARN_IC]

อยากอ่านต่อแล้วค่า

[•♀NoM!_KunG♀•]

อ่อยยยย!! ต้องหาให้เจอน้า

[Zurruz]

ดันนนนนน

[phrase]

รอออออออออ

[£.Ma|e¥]

เปิดดูแล้วเปิดดูอีก ก็ยังไม่มาต่อ
นี่อานโน่ไปตามหาเชสถึงไหนคะเนี่ยยย

[Cappello]

มาดันๆ  อยากอ่านอานโน่แล้ววววว

[magarons]

รอฉันรอเธออยู่

[addictuknow]

 
รอรอรอออออออออ 

[Past-Zeit]

อัพอานโน่ให้เราด้วยยยยยย พลีสส
รอหนักมาก 
คิดถึงเชสสส

[Zurruz]

ยังไม่มาอีกหรอคะ ฮืออออออ

[Takarajung_TK]

สงสัยหนูอานโน ไปตามหาที่ ศูนย์ประชุมสิริกิตต์รึเปล่า

[@milan]

รอค่าาอ่านโน่ตามหาเชสให้เจอน่ะ

[nicedog]

• •* หาคู่*• •วันที่8



ผมแทบไม่ได้ฟังเสียงของคนภายในห้องที่ออกความเห็นกันต่างๆนาๆเลยสักนิด...ดวงตาสีแดงอ่อนใต้คอนแทคเลนส์สีน้ำตาลหันไปมองยังหน้าต่างที่ปรากฏภาพของท้องฟ้าที่กลางเป็นสีเทาบ่งบอกถึงเวลาที่ใกล้ยามราตรีมากขึ้นทุกที

ถ้าตกดึกพวกเจ้าหน้าที่คงจะตามหาลำบากแน่

เมื่อคิดได้แบบนั้นผมก็ลุกขึ้นก่อนจะวิ่งออกไปด้านนอกโดยที่พยามหากลิ่นของเชสที่น่าจะหลงเหลืออยู่แต่อาจด้วยระยะทางหรือเพราะมีคนมารวมกันมากเลยทำให้ไม่สามารถแยกกลิ่นได้ดั่งใจนักแม้จะตั้งสมาธิก็ยังสัมผัสได้เพียงกลิ่งลางๆเท่านั้น

“ต้องเข้าไปในป่า”ผมพึมพำพร้อมกับวิ่งหลบเหล่าอาจารย์และเจ้าหน้าที่ที่รวมตัวกันอยู่ด้านหน้าของป่าอย่างรวดเร็วก่อนจะอาศัยจังหวะวิ่งเข้าป่าไป เรียวขายาวกระโดดขึ้นไปบนกิ่งไม้พร้อมใส่แรงไปที่เท้าทำให้เร่งความเร็วได้มากกว่าเดิมหลายเท่า...กางเกงขายาวที่ใส่ดูเกะกะมากในเวลานี้การที่มีอะไรมันพันๆอยู่ทำให้ความเร็วที่ควรเร่งได้เร่งไม่ขึ้นอย่างที่ต้องการ

ในเมื่อเกะกะผมก็ตัดสินใจฉีกเนื้อผ้าสีน้ำเงินเข้มของกางเกงขายาวทิ้งจนกลายเป็นกางเกงขาสั้นไปในที่สุด...ความเร็วที่เร่งได้ตามที่ใจต้องการนั้นเรียกรอยยิ้มของผมได้แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะวางใจ

ปกติเชสไม่ใช่คนที่ไม่รอบครอบการที่หลงป่าไม่ใช่นิสัยของเขาแน่

ต้องมีอะไรเกิดขึ้น...อะไรสักอย่างที่ผมไม่รู้

จากที่ฟังบริเวณที่หายไปคือจุดที่ลึกที่สุดที่ทางเจ้าหน้านำพวกเราเข้าไปซึ่งถ้าเดินปกติคงใช้เวลาหลายชั่วโมงและถึงจะวิ่งมาแต่ด้วยกำลังของมนุษย์ก็น่าจะเกินชั่วโมงอยู่ดีแต่ถ้าเป็นผมไม่ต้องรอถึงชั่วโมงหรอก

แม้ไม่ถึงชั่วโมงก็ยังถือว่าช้าและไม่ได้ดั่งใจอยู่ดี

ภายในอกมันร้อนรุ่มและเต็มไปด้วยความกังวลใจ

อยากรีบไปให้ถึงตรงนั้นโดยเร็วที่สุดเพื่อจะได้ออกตามหาเชสอย่างจริงจังซะทีถ้าอยู่ในธรรมชาติแบบนี้การตามหาด้วยกลิ่นไม่ใช่เรื่องยากถึงจะมีข้อจำกัดถ้าอยู่ในร่างมนุษย์ก็ตาม

กึก!

ร่างที่กระโดดไปตามกิ่งไม้ชะงักเมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้ คอนแทคเลนส์สีน้ำตาลถูกโยนทิ้งก่อนจะมองไปด้านหลังที่เป็นเส้นทางเดินสำหรับมนุษย์...ด้วยสายตาที่ดีกว่ามนุษย์ทำให้เห็นลางๆถึงเหล่าเจ้าหน้าที่กำลังตรงมาทางเดียวกันทว่าความเร็วนั้นต่างกันมาก

พอมองเสร็จผมก็เงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าที่ตอนนี้ถูกย้อมเป็นสีดำสนิทและถูกแต่งแต้มด้วยหมู่ดาวนับล้านๆดวงก่อนจะกำมือแน่นอย่างตัดสินใจบางอย่าง

“เอาล่ะ...คงไม่มีใครสังเกตเห็นหรอก”

เพราะไม่มีเวลาให้คิดมากเลยมีแต่ต้องทำในสิ่งที่ผุดเข้ามาโดยไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัดสินใจลงไปนั้นเป็นสิ่งที่ถูกหรือไม่

ผมไม่รอแม้วินาทีร่างของมนุษย์นั้นกระโดดขึ้นบนท้องฟ้ายามราตรีก่อนจะกลับสู่ร่างของไดโนเสาร์ขนาดใหญ่กว่า8เมตรภายในพริบตา ปีกสีเงินกางออกกว้างก่อนจะทะยานไปตามทางด้วยความเร็วที่ร่างมนุษย์เทียบไม่ติด

ร่างนี้มีประสาทดมกลิ่นที่ดีกว่าร่างมนุษย์อยู่มากทำให้กลิ่นของเชสที่สัมผัสได้อย่างเจือจางชัดเจนขึ้นแต่ไม่เพียงแค่กลิ่นของเชสเท่านั้นที่ชัดขึ้น...กลิ่นของสิ่งมีชีวิตที่อยู่ไม่ไกลจากเชสทำให้ดวงตาสีแดงเข้มเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยแล้วเร่งความเร็วเพิ่มขึ้นอีก
กลิ่นของฝูงอัซห์ดาร์คิดที่อยู่ใกล้ๆเชสนั้นสร้างความกังวลให้ผมมากทีเดียว...ปีกสีเงินขนาดใหญ่กระพือไปมาอย่างร้อนรนสิ่งเดียวที่อยู่ในหัวคือคำภวนา...

ขออย่าให้เชสเป็นไร



::เชส::


ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิดกับบรรยากาศโดยรอบที่เงียบสงัดทำให้ทุกการก้าวเท้าของผมเกิดเสียงขึ้น ในอ้อมแขนมีร่างของสิ่งมีชีวิตคลุกอยู่ในเสื้อคลุม...เสียงร้องเล็กๆดังขึ้นก่อนจะโผล่ส่วนหัวที่มีขนสีน้ำตาลแดงกับใบหูสีเดียวกันออกมา

สัตว์ที่อยู่ในอ้อมกอดผมคือลูกของสุนัขจิ้งจอกที่พึ่งฟื้นจากอาการสลบ

เมื่อช่วงเย็นที่เดินป่าระหว่าทางผมก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่อยู่บริเวณหลังต้นไม้และพอเข้าไปดูก็เจอกับสุนัขจิ้งจอกที่ดูเหมือนจะถูกวางยาสลบเพราะด้านข้างยังมีเศษเนื้อสดที่มีเม็ดยาสีขาวสอดอยู่ด้านในอยู่เลย

คงจะมีพวกนายพรานหรือพวกลักลอบมาทำกับดักไว้เพื่อจับสัตว์ไปขาย ด้วยความที่ทนดูเฉยๆไม่ได้เลยตัดสินใจอุ้มลูกจิ้งจอกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในป่าที่ลึกขึ้น

ถ้าเอาไปปล่อยไว้ในป่าลึกก็คงไม่ถูกใครมาจับไปแน่

กรรร!!

เสียงคำรามของสัตว์ในอ้อมแขนดังขึ้นทันทีที่รู้ว่าใครกับกำลังอุ้มมันอยู่และเพียงเสี้ยววินาทีร่างอันปราดเปรียวของลูกสุนัขจิ้งจอกก็ดิ้นจนล่วงลงไปด้านล่างก่อนจะวิ่งเข้าป่าไปอย่างรวดเร็ว

“แบบนี้คงไม่เป็นไรล่ะมั้ง...”ผมพึมพำก่อนจะเตรียมหันหลังกลับเห็นแบบนี้ตลอดทางผมก็ทำสัญลักษณ์ไว้ตามต้นไม้เพื่อกันหลงเหมือนกัน

กรรรร!

ยังไม่ทันได้หันหลังกลับเสียงคำรามของสัตว์ป่าบางชนิดก็ดังขึ้นแถมไม่ใช่แค่ตัวเดียวด้วย...จากที่ฟังก็น่าจะเป็นฝูง ด้วยความสนใจผมเลยเลือกที่จะก้าวต่อไปทั้งๆแบบนั้นและทันทีที่หลุดออกจากบริเวณป่าทึบดวงตาสีน้ำเงินเข้มก็ต้องเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นภาพของฝูงนกขนาดยักษ์กำลังส่งเสียงร้องและคำรามอยู่บริเวณขอบทะเลสาบขนาดกลาง

“อัซห์ดาร์คิด...”ผมพึมพำชื่อที่นึกได้ออกมา ต้องเป็นเจ้าอัซห์ดาร์คิดที่เจ้าหน้าที่เล่าให้ฟังแน่ๆ...สัตว์เลื้อยคลานมีปีกที่อาศัยอยู่ยุคเดียวกับไดโนเสาร์

ไม่น่าแปลกใจเลยที่พวกมันอยู่ในยุคเดียวกับไดโนเสาร์...ไม่ว่าจะด้วยรูปร่างหรือขนาดก็มีความทัดเทียมกับไดโนเสาร์

ไดโนเสาร์บางสายพันธุ์ยังมีขนาดเล็กกว่าเลย

เท่าที่กะจากสายตาขนาดก็พอๆกับยีราฟ

กรรร!

อีกครั้งที่เสียงคำรามดังขึ้นเพียงแต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิมเพราะอัซห์ดาร์คิดทั้งฝูงหันมาจ้องที่ผมกันหมด  นั่นเป็นสัญญาณว่าพวกมันรู้แล้วว่ามีคนแปลกหน้าเข้ามาเยือนยังดินแดนของพวกมัน

ผมก้าวถอยหลังทีละนิดก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปในป่าทึบต้นไม้ที่เรียงรายกันต้องช่วยกัดไม่ให้พวกอัซห์ดาร์คิดเข้ามาได้แน่...ร่างใหญ่ขนาดนั้นไม่ง่ายเลยที่จะฝ่าต้นไม้เข้ามาได้

กรรรร!!

ตึง!!

แต่ดูเหมือนผมจะลืมนึกไปว่ามีอีกวิธีหนึ่งที่ไม่ต้องฝ่าเข้ามา...ด้วยพละกำลังอันมหาศาลจนต้นไม้ใหญ่ก็ไม่อาจทานทนได้แค่จัดการชนให้ล้มหมดก็สามารถเข้ามาล้อมผมไว้ได้อย่างง่ายดาย

“ชิ...”เอาไงดี

ตอนนี้ผมยืนอยู่ตรงกลางของฝูงอัซห์ดาร์คิดโดยที่พวกมันแต่ละตัวกำลังอ้าปากแหลมออกเหมือนจะเข้ามาจิกให้ตายงั้นแหละ...
ไม่ว่าจะไปทางไหนก็ดูจะไม่ไรอดสักทาง

แต่การจะให้ยืนรอความตายก็ไม่ได้อยู่ในความคิดเหมือนกัน

กรรรร!

ระหว่างที่กำลังคิดหาทางหนีอยู่ๆฝูงอัซห์ดาร์คิดก็ละสายตาออกจาผมแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้าที่มิดมิดราวกับมีบางอย่างอยู่ข้างบนด้วยความสงสัยดวงตาสีน้ำเงินเข้มของผมเลยเงยขึ้นไปมองด้านบนก่อนจะต้องเบิกตากว้างด้วยความตื่นตะลึงกับภาพที่ปรากฏอยู่ในสายตาตอนนี้

ร่างของสัตว์ปีกสีเงินที่ไม่สามารถบ่งบอกชนิดได้บินขึ้นมาอยู่เหนือหัว...ดวงตาสีแดงก่ำกับปีกสีเงินขนาดใหญ่ที่สยายออกดูสง่างามมากจนต้องยืนนิ่งเพื่อมองภาพด้านบนอย่างไม่วางตา

กรรรร!!

เสียงคำรามจากด้านบนดังขึ้นพร้อมกับร่างสีเงินที่บินโฉบลงมาก่อนจะกลับไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง...การกระทำตรงหน้าราวกับกำลังคุยอะไรกันอยู่ด้วยภาษาที่มนุษย์ไม่อาจเข้าใจ

กรรรร!

ฝูงอัซห์ดาร์คิดส่งเสียงคำรามตอบอย่างพร้อมเพรียงก่อนที่อัซห์ดาร์คิดตัวหน้าจะบินขึ้นไปด้านบน ร่างสัตว์ปีกขนาดใหญ่สองตัวบินอยู่บนท้องฟ้าเป็นภาพที่น่าตกตะลึงแต่ยังไม่เท่ากับภาพของอัซห์ดาร์คิดที่พุ่งเข้าไปโจมตีสัตว์ปีกสีเงินตัวนั้นอย่างรวดเร็วจนร่างยักษ์สีเงินตกลงในทะเลสาบอย่างแรง

น้ำที่กระจายออกมากระเด็นมาทางนี้ก่อนที่ร่างนั้นจะพุ่งตัวขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง...ครั้งนี้ปากเรียวสีเงินอ้าออกจนเห็นคมเขี้ยวอันแสนคมกริบหมายจะจัดการอัซห์ดาร์คิดที่ทำร้ายตัวเองแต่อีกฝ่ายกลับหลบได้และใช้ปากเรียวแหลมโจมตีกลับ ทั้งที่คิดว่าคงโดนแต่ร่างสีเงินนั่นกลับพลิกตัวหลบการโจมตีได้ราวกับคาดการณ์ไว้ก่อนจะใช้ส่วนหัวโหม่งเข้าที่อกของอัซห์ดาร์คิดจนกระเด็นไปไกล

กรรรรร!!!

เสียงคำรามประกาศชัยชนะดังขึ้นพร้อมดวงตาสีแดงสดที่จ้องมายังที่ที่ผมยืนอยู่...เหล่าอัซห์ดาร์คิดที่เหลือไม่มีทีท่าจะถอยเหมือนอย่างสัตว์อื่นที่พอถูกจัดการผู้นำก็จะกระจายกันไป ถ้าไม่ใช่ความต่างด้านพฤติกรรมก็แปลว่าจ่าฝูงจริงๆยังไม่ถูกจัดการ

สิ่งที่ผมยังสงสัยอยู่คือสัตว์ปีกทั้ง2สายพันธ์นี่เป็นศัตรูกันมานานแล้วงั้นเหรอถึงได้มีการต่อสู้กันแบบนี้โดยปกติสัตว์จะมีเขตแดนของใครของมันไม่ก้าวก่าย ถ้ามีการก้าวก่ายก็จะตัดสินด้วยกำลังคนที่ชนะก็จะได้ครอบครองนั่นเป็นสิ่งที่ผมอ่านเจอในหนังสือเกี่ยวกับไดโนเสาร์

จะว่าไปสัตว์ปีกสีเงินด้านบนก็เหมือนไดโนเสาร์อยู่ เพียงแต่ถ้าเทียบกับไดโนเสาร์ยังไม่คล้ายเท่ามังกร

ถ้าบอกว่าร่างยักษ์สีเงินตรงหน้าเป็นมังกรผมก็คงเชื่อ

ในเมื่อมีไดโนเสาร์ได้แล้วทำไมจะมีมังกรไม่ได้ล่ะจริงไหม?

แม้ในความจริงมังกรจะเป็นเพียงจินตนาการของมนุษย์ก็ตาม

กรรรรร!!

อัซห์ดาร์คิดที่เหลือพากันส่งเสียงคำรามขู่ไดโนเสาร์ด้านบนกันอย่างต่อเนื่องจนได้ยินเสียงของเหล่านกและสัตว์ที่อยู่ใกล้เคียงวิ่งหนีกันอย่างจ้าละหวั่น ในเมื่อผมไม่รู้ว่าสิ่งมีชีวิตด้านบนเป็นอะไรก็ของคิดว่าเป็นไดโนเสาร์ก่อนละกัน

กรรรรร!!

ไดโนเสาร์ตัวยักษ์บนท้องฟ้าส่งเสียงดังก่อนบินโฉบลงเข้าหาอัซห์ดาร์คิดที่ล้อมรอบร่างผมอยู่อย่างแรงแต่ดูเหมือนพวกมันจะรู้ทันเลยมารวมกันอยู่ด้านหน้าเพียงจุดเดียวและกระแทกจนร่างสีเงินนั่นกระเด็นลงไปในทะเลสาบอีกครั้งหนึ่ง

กรรรรรรร!!!

เสียงครางสูงของไดโนเสาร์ในทะเลสาบดังขึ้นราวกับหมดความอดทน ร่างสีเงินที่ปรากฏเข้ามาในสายตาอีกครั้งก่อนผิวหนังนั่นจะค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มเหมือนกับสีของดวงตาผม ทันทีที่เหล่าอัซห์ดาร์คิดเห็นรูปร่างสีน้ำเงินนั่นก็เริ่มอยู่ไม่สุกทั้งฝูงต่างกระโจนเข้าใส่สัตว์ปีกร่างน้ำเงินเข้มที่สยายปีกและยกขาหน้าขึ้นราวกับจะปิดฉากการต่อสู้นี่สักที

ก่อนที่ร่างยักษ์สีน้ำเงินจะพุ่งเข้าใส่เหล่าอัซห์ดาร์คิดผมเห็นว่าดวงตาสีแดงเข้มนั่นหันมาสบกับดวงตาสีน้ำเงินเข้มของผมภายใต้ความมืดก่อนที่ไดโนเสาร์ทั้งสองฝั่งจะเข้าปะทะกันอย่างรุนแรง

การต่อสู้ที่ไม่มีคำว่าสูสีเพราะดูยังไงฝ่ายที่มาเพียงตัวเดียวก็เสียเปรียบเต็มๆแต่เพราะอะไรก็ไม่รู้ผมถึงเอาใจช่วยไดโนเสาร์ร่างน้ำเงินนั่น

กรรรร!!

กรรรร!!

เสียงคำรามดังสลับกันอย่างบ้าคลั่งฝูงอัซห์ดาร์คิดที่พุ่งเข้าใส่นั้นโดยคมเขี้ยวของไดโนเสาร์เพียงหนึ่งเดียวขย้ำคออย่างรวดเร็วแล้วเหวี่ยงจนกระเด็นไปทั่วทุกทิศอย่างต่อเนื่อง

ทั้งที่มีตัวเดียวแต่กลับมีความสามารถที่เหนือกว่าอย่างชัดเจน

อัซห์ดาร์คิดที่โดนจัดการไม่มีตัวไหนเลยที่กลับเข้ามาร่วมต่อสู้ใหม่...อย่าว่าแต่เข้ามาร่วมต่อสู้เลยแค่ขยับร่างสักนิดยังไม่เห็นเหมือนโดนบางอย่างทำให้ไม่สามารถขยับร่างกายได้

ใช้เวลาไม่นานฝูงอัซห์ดาร์คิดกว่า10ตัวก็ถูกจัดการลงอย่างรวดเร็วก่อนที่ร่างสีน้ำเงินจะทรุดตัวลงที่ข้างทะเลสาบอย่างอ่อนแรงพร้อมดวงตาสีแดงสดที่หันมาทางผมที่ยืนอยู่

ดวงตานั่นสั่นระริกราวกับจะสื่อบางอย่างที่ไม่เข้าใจ

กรรรร!!

ไดโนเสาร์ที่ทรุดตัวอยู่เงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็วก่อนจะพุ่งมายังผม...ไม่สิ...พุ่งไปยังด้านหลังผมที่มีอัซห์ดาร์คิดตัวสุดท้ายพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วที่ไม่ต่างกัน

ควับ!

ร่างสีน้ำเงินไม่ได้เข้าโจมตีอัซห์ดาร์คิดตัวสุดท้ายอย่างที่คิดแต่ปากเรียวนั้นอ้าออกก่อนจะงับบริเวณคอเสื้อผมแล้วหิ้วลอยขึ้นฟ้าไปทั้งๆแบบนั้น อัซห์ดาร์คิดที่พุ่งเข้ามาอย่างแรงนั้นหยุดตัวเองไม่ได้จนตกลงไปในทะเลสาบจนเกิดเสียงดังลั่น


(มีต่อค่ะ)

[nicedog]

(ต่อค่ะ)


งื๊ดดด!

เสียงครางสูงดังขึ้นระหว่างที่ผมถูกคาบลอยไปบนท้องฟ้ายามราตรี...ปีกสีน้ำเงินเข้มกระพืออย่างเชื่องช้าเหมือนกำลังหมดแรงเช่นเดียวกันร่างที่พุบขึ้นพุบลง

รอยแผลมากมายที่สังเกตเห็นทำให้รู้เลยว่าเจอการต่อสู้ที่หนักหน่วงมาแน่แต่ที่ไม่เข้าใจคือทำไมต้องคาบผมมาด้วย...การกระทำแบบนี้ราวกับมาช่วยผมอย่างงั้นแหละ

ไม่นานร่างขนาดใหญ่ของไดโนเสาร์มีปีกก็มาหยุดอยู่บนพื้นบริเวณป่าโปร่งห่างจากบริเวณดินแดนของอัซห์ดาร์คิดอยู่มากพอสมควร...ไดโนเสาร์ตรงหน้าปล่อยตัวผมให้ลงพื้นอย่างปลอดภัยก่อนจะทรุดตัวลงอย่างหมดสภาพ ร่างกายสีน้ำเงินเข้มกลับมาอยู่ในร่างสีเงินเหมือนในตอนแรก

“นี่...ไม่เป็นไรนะ”ผมเข้าไปใกล้พร้อมกับถามด้วยความเป็นห่วง

ภายในใจมันกู่ร้องอยากจะเข้าใจไดโนเสาร์ตรงหน้าถึงสาเหตุที่ต้องยอมเจ็บตัวขนาดนี้...จะว่าเอาผมมาเป็นอาหารก็คงไม่ใช่ถ้าต้องการอาหารคงเลือกอัซห์ดาร์คิดที่ตัวใหญ่กว่ามนุษย์มาแทน

สาเหตุเดียวที่อีกฝ่ายยอมเสี่ยงก็เพื่อช่วยผมนั่นทำให้คิ้วสีน้ำตาลขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจพร้อมเดินเข้าไปสัมผัสแผลของไดโนเสาร์ตรงหน้าเบาๆ...ดวงตาสีแดงสดจ้องมองทุกการกระทำโดยไม่มีแม้เสียงขู่คำรามนั่นทำให้ผมเริ่มเอะใจบางอย่าง
ท่าทางของไดโนเสาร์ตรงหน้าเหมือนคุ้นเคยที่ถูกสัมผัสแบบนี้

แถมดวงตาสีแดงคู่ใหญ่นั่น...

คล้ายเหลือเกิน

ไม่จริงน่า!

นี่ผมกำลังคิดเรื่องบ้าอะไรกัน?

สิ่งที่ปิดบังไว้จนไม่กล้าบอก...

ปริมาณอาหารที่กินมากกว่าปกติ...

ดวงตาสีแดงอ่อนที่ไม่เหมือนมนุษย์...

สาเหตุที่ร่างสีเงินปรากฏตัวขึ้นอย่างพอดิบพอดี...

ทั้งหมดนั่นทำให้ผมยืนนิ่งด้วยความสับสนและไม่แน่ใจทั้งที่ครึ่งหนึ่งปักใจเชื่อไปแล้วว่าร่างสีเงินตรงหน้าคือคนที่อยู่ข้างกันมาตลอด...

คนที่ทำให้ยิ้ม...

คนที่ทำให้มีความสุข...

คนที่ทำให้เศร้า...

คนที่ทำให้อยากปกป้อง...

คนที่ทำให้คิดฟุ้งซ่านอยู่เสมอ...

คนคนนั้น...

“อานโน่...”ผมเอ่ยออกไปอย่างยากลำบากพร้อมจ้องไปยังร่างสีเงินตรงหน้าเพื่อรอคอยคำตอบและคำอธิบายทั้งหมด

ร่างยักษ์ที่เต็มไปด้วยบาดแผลสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อที่เรียกไป นั่นทำให้ผมแน่ใจในสิ่งที่คิดอยู่มากขึ้นแต่ยังไม่ปักใจเชื่อซะทีเดียว ผมก้าวไปยืนตรงหน้าดวงตาสีแดงสดที่สั่นระริกอยู่ตรงหน้าก่อนจะยกมือขึ้นสัมผัสบริเวณเปลือกตาอย่างเบามือ

งื๊ดดด

เสียงครางเล็กดังขึ้นก่อนจะค่อยๆหลับตาลงราวกับชื่นชอบในสัมผัสที่มอบให้...ท่าทางแบบนี้เหมือนตอนที่อานโน่โดนผมลูบหัวเวลานอนอยู่บนตักไม่มีผิด

“...อานโน่...ใช่ไหม?”ผมกลั้นใจถามออกไป

งื๊ดดด

ดวงตาสีแดงปรือขึ้นเล็กน้อยก่อนจะยกส่วนหัวขึ้นแล้วส่ายไปมาเป็นเชิงปฏิเสธ

“หึ...โกหก”ผมบอกก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ

แค่ท่าทางที่ชอบปฏิเสธยังเหมือนเลย

งื๊ดดด

เสียงครางสูงดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่ส่วนปากเรียวราวกับมังกรนั้นจะถูไถที่หน้าอกผมเบาๆก่อนผละออก...ร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลยันตัวขึ้นเล็กน้อยก่อนพยายามพาร่างของตัวเองเดินเข้าไปในป่าโปร่งด้านข้าง

“อานโน่...จะไปไหนน่ะ?”ผมตะโกนเรียกก่อนจะวิ่งตามร่างสีเงินไป

ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้เชื่อว่าร่างสีเงินนี้คือเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของตัวเอง...ไม่สิ...ความรู้สึกที่มีมันคงมากกว่าคำว่าเพื่อนไปมากพอดูแล้ว

เพราะคลุกคลีด้วยกันมานานทำให้รู้ดีไม่ว่าจะอยู่ในสภาพแบบไหนผมก็รู้ว่าร่างตรงหน้าคืออานโน่อย่างแน่นอน

สัตว์ปกติไม่มีทางเข้ามาช่วยเหลือมนุษย์และไม่มีทางตอบรับภาษามนุษย์แบบนี้แน่

กรรร!

ปากเรียวหันกลับมาขู่เหมือนจะบอกว่าอย่าตามมาแต่มีเหรอที่ผมจะทำตาม

“ไม่!”

งื๊ดดด

เสียงขู่เปลี่ยนเป็นเสียงครางพร้อมกับร่างยักษ์นั่นหันกลับมาใช้ปากดับตัวผมให้กลับไปยังที่ที่เดินมา

“เราจะกลับด้วยกัน...”

“อานโน่”น้ำเสียงที่จริงจังทำให้ปากเรียวสีเงินที่กำลังดันผมหยุดชะงัก...ดวงตาสีแดงสดที่จ้องมองมาราวกับจะถามย้ำถึงสิ่งที่พูดออกไปเมื่อครู่ให้แน่ใจ

“ฉันจะกลับไปพร้อมกับนาย...อานโน่”

งื๊ดดดด

เสียงคราวสูงดังขึ้นพร้อมๆกับส่วนหัวที่ขยับขึ้นลงเป็นท่าทางที่บอกว่าตกลง...ร่างสีเงินที่เต็มไปด้วยบาดแผลเดินถอยหลังไปเล็กน้อยก่อนที่ร่างนั้นจะเริ่มเปลี่ยนแปลงไปต่อหน้าต่อตา

ร่างสีเงินค่อยๆหดเล็กลงจนเห็นผิวขาวๆของมนุษย์...เส้นผมยาวสีเงินแซมน้ำเงินพลิ้วไสวไปตามสายลมก่อนที่ดวงตาสีแดงอ่อนจะลืมขึ้นแล้วทรุดลงไปกองกับพื้นอย่างรวดเร็ว

“อานโน่!”ผมรีบวิ่งเข้าไปหาร่างเปลือยเปล่าตรงหน้าโดยที่ถอดเสื้อคลุมของตัวเองไปคลุมร่างขาวที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลอย่างรวดเร็ว ใบหน้ามลก้มลงทำให้เส้นผมสีเงินแซมน้ำเงินยาวลงมาปกจนไม่สามารถมองเห็นใบหน้าอีกฝ่ายได้

“...เชส”เสียงนุ่มเอ่ยเรียกทั้งที่ไม่เงยหน้าขึ้นมา

“อะไร?”

“...ไม่มีอะไรจะพูดเหรอ?”อีกฝ่ายถามต่อ

“มีสิ”

“...”ความเงียบที่ได้รับทำให้ผมค่อยๆนั่งลงตรงหน้าอานโน่แล้วใช้มือเยหน้าของอีกฝ่ายให้มาสบตากันตรงๆ ดวงตาสีแดงอ่อนตอนนี้คลอไปด้วยน้ำตาที่พร้อมจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ

“อะไรกัน...นายไม่ใช่คนที่จะร้องไห้ง่ายๆนี่...ร้องทำไมอานโน่?”ผมถามอย่างไม่จริงจังพร้อมใช้มือทั้งสองข้างลูบใบหน้าอีกฝ่ายช้าๆ

“...อะไรเหรอ...ที่จะบอกน่ะ?”

“อยากรู้?”ผมถามเสียงยียวน

“...ฉันไม่เล่นนะเชส”

“ขอบคุณ”ผมเอ่ยออกไปด้วยรอยยิ้ม

“อะ...อะไรนะ?”เสียงของอานโน่ที่ถามซ้ำดังขึ้นเหมือนกับเขาไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำนี้จากผม

“ขอบคุณที่มาช่วยนะอานโน่”

“...แค่นี้เหรอ?”

“อืม...จะให้มีอะไรอีกล่ะ?”ผมถามกลับบ้าง

“ก็...เรื่องฉัน...”

“เรื่องนาย?”

“...ไม่เกลียดกันเหรอ?”คำถามต่อมาใช้เวลาสักพักกว่าคนตรงหน้าจะยอมบอกมาตามตรง

“ทำไมต้องเกลียดล่ะ?”ผมถามกลับ

ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมต้องเกลียดอานโน่

ไม่มีเลยสักอย่าง

“ก็ฉัน...ไม่ใช่มนุษย์นะ”

“แล้วตอนนี้เป็นอะไร?”ผมถามพร้อมชี้ไปยังร่างในตอนนี้

“...มนุษย์”อานโน่ตอบกลับเสียงเบา

“ใช่...นายเป็นมนุษย์แค่นี้ก็พอแล้ว”

“ไม่แปลกใจเหรอ?...ไม่คิดว่ามัน...”

“อานโน่...ฉันจะบอกแค่ครั้งเดียว...ไม่ว่านายจะเป็นอะไรนายก็คือคนสำคัญของฉัน...เข้าใจนะ”ผมรีบพูดแทรกเพราะพอเดาได้ถึงสิ่งที่คนตรงหน้าต้องการจะบอก

“แต่...”

“ไม่มีแต่แล้ว”

“...อืม”รอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมานานปรากฏขึ้นด้วยท่าทางที่โล่งใจกว่าตอนแรกเรียกรอยยิ้มผมได้เช่นกัน

ใบหน้านิ่งๆตึงๆไม่เหมาะกับอานโน่สักนิด

“ว่าแต่...แผลน่ะเจ็บมากไหม?”ผมถามเมื่อเห็นรอยแดงๆเต็มตัวอีกฝ่ายไปหมด

“นิดหน่อย”

“โกหก...ก็รู้ว่าโกหกไปก็โดนจับได้ก็ยังจะพยายามเนอะ”ผมบ่นอย่างไม่จริงจังแล้วใช้มือรวบเส้นผมสีเงินแซมน้ำเงินยาวไปไว้ด้านหลังแล้วมองไปตามผิวขาวๆที่มีเลือดซึมออกมาตามบาดแผล

แค่เห็นแผลพวกนี้ความรู้สึกหนึ่งที่ไม่ได้มีมานานก็โผล่ออกมา

โกรธ

ผมกำลังรู้สึกโกรธเจ้านกยักษ์พวกนั้นที่รุมซะอานโน่บาดเจ็บขนาดนี้

“นั่นสิ...มันหลุดปากน่ะ...ก็เจ็บพอสมควรแต่ไม่มากขนาดลุกไม่ไหวหรอก”

“ทั้งที่ทรุดอยู่แบบนี้?”

“หยุดพูดน่า...ฉันแกร่งว่านายอีกนะเชส”

อานโน่คนเดิมกลับมาแล้ว

“หึ...ก็ลองดูว่าคนแกร่งจะดิ้นหลุดได้ไหม?”ผมว่าพรางช้อนร่างโปร่งที่มีเสื้อคลุมตัวเดียวอยู่บนร่างขึ้นแล้วเดินกลับไปตามทาง

“ปล่อยนะเชส!...ฉันเดินเองได้!”เสียงบ่นดังขึ้นเกือบจะตลอดทางที่เดินกลับ

“นี่อานโน่...ทางกลับน่ะไปทางนี้รึเปล่า?”ผมถามเมื่อไม่แน่ใจว่ามาถูกรเปล่า

“ใช่ตรงไปอีกสัก2กิโลก็จะถึงที่ที่นายหลงมาแล้ว”

“หลง?”

อานโน่บอกว่าใครหลงนะ?

“ก็นายไงเชส...จริงสิกะจะถามอยู่เลย...นายไม่ใช่พวกที่ชอบหลงนี่ทำไมครั้งนี้ถึงหลงได้ล่ะ?....ตอนนี้พวกเจ้าหน้าที่กำลังออกตามหาอยู่ด้วย”คำอธิบายทำให้ผมเข้าใจสถานการณ์ในทันที

“ฉันไม่ได้หลง”

“งั้นทำไมล่ะ?”อานโน่ที่ถูกอุ้มถามขึ้นด้วยความสงสัย

พอเปลี่ยนเรื่องก็หยุดโวยวายที่โดนอุ้มเลยนะ

“ไม่บอก”

“ห๊ะ?...นายนี่มัน...ฉันหาเองก็ได้...”พูดจบใบหน้าขาวก็มาคลอเคลียบริเวณต้นคอผม เสียงสูดลมหายใจทำให้รู้ว่ากำลังถูกดมกลิ่นอยู่

“หยุดเลยอานโน่”ผมพยายามหนีแต่ด้วยร่างกายที่อยู่ติดกันทำให้ไม่สามารถทำได้เลยต้องในคนที่ถูกอุ้มดมกลิ่นจนกว่าจะพอใจ

“โอ๊ะ...มีกลิ่นสุนัขจิ้งจอกด้วย...นายช่วยมันใช่ไหม?”อานโน่เงยหน้าขึ้นมาถามเสียงเสียงใส

“ตามนั้น”

“ว่าแล้วเชียวว่าอย่างนายไม่มีทางหลงหรอกแต่เดินไปไกลเลยนะถ้าฉันมาไม่ทันนายจะทำไงล่ะ?”

“ไม่รู้สิ...อาจตายมั้ง”

“ห้ามพูดว่าตายง่ายๆรู้ไหม?”น้ำเสียงจริงจังทำให้ผมต้องก้มลงไปมองดวงตาสีแดงอ่อนที่จ้องมาอย่างจริงจัง

“...เราไม่รู้หรอกว่าจะตายเมื่อไหร่”

“งั้นฉันจะปกป้องนายเองเชส”อานโน่พูดสวนมาก่อนจะพยักหน้าขึ้นลงราวกับจะบอกว่าเชื่อใจได้เลย

“หึ...ช่วยตัวเองให้ได้ก่อนเถอะไดโนเสาร์น้อย”ผมบอกก่อนจะก้มลงไปสัมผัสกับเส้นผมสีเงินแซมน้ำเงินตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม
การมีคนคอยเป็นห่วงมันรู้สึกแบบนี้เองสินะ

“ไม่น้อยแล้วนะสูงกว่านายตั้งเยอะ”

“แต่ร่างมนุษย์ก็ยังเตี้ย”ผมย้อน

“ใครเตี้ยกัน...ฉันสูงกว่าแม่ตั้ง2เซนนะขอบอก”คนในอ้อมแขนพูดด้วยความภูมิใจ

“ครับๆ”ฝ่ายที่กำลังเดินฝ่ายต้นไม้พุ่มเล็กๆเอ่ยตอบรับก่อนจะเดินต่อโดยไม่สนเสียงโวยวายที่ดังตลอดทาง

แสงจากหลอดไฟตรงหน้าทำให้ผมเร่งฝีเท้าขึ้นก่อนจะชะงักเมื่อนึกได้ว่าจะให้ใครเห็นอานโน่ในร่างนี้ไม่ได้เลยตัดสินใจเดินเลี่ยงไปอีกทางแทน

“ทำไมไม่ออกไปล่ะ?...ตรงนั้นมีเจ้าหน้าที่อยู่นะ?”

“ถ้าออกไปแบบนี้เดี๋ยวความลับก็แตกหรอก”ผมตอบ

“ไม่เป็นไร”

“ห๊ะ?”เท้าที่ก้าวอยู่ถึงกับหยุดนิ่งด้วยความไม่เข้าใจ

ก่อนหน้านี้ยังไม่อยากให้ผมรู้ความลับถึงขนาดร้องไห้ออกมาแล้วนี่อะไร?

ไม่กลัวโดยรู้ความจริงแล้วรึไง?

“ฉันไม่กลัวหรอกถ้าคนอื่นจะรู้”อานโน่บอก

“แล้วทีฉันทำไมกลัว?”

“...มันบอกยาก”

“ฉันรอฟังได้ทั้งคืน”ถ้าไม่รู้เหตุผลก็อย่าคิดว่าจะก้าวออกจากตรงนี้เลย

“เฮ่อ...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแต่พอคิดว่าถ้าบอกแล้วนายรับไม่ได้ฉันก็รู้สึกแย่มาก...ฉันไม่อยากถูกนายเกลียดทั้งที่กับคนอื่นไม่เป็นแบบนี้แท้ๆ...แปลกเนอะ”คนในอ้อมแขนบอกพลางซบที่ไหล่ผม

“หึ...”อีกฝ่ายไม่มีทางเห็นหรอกว่าประโยคที่ตัวเองพูดออกมาเรียกรอยยิ้มที่ไม่เคยเกิดขึ้นให้ปรากฏออกมาเพียงแค่ได้รู้ว่าสำหรับอานโน่ผมก็เป็นคนพิเศษเหมือนกัน

“เชสทำอะไรน่ะ?”ร่างขาวที่เต็มไปด้วยแผลถามขึ้นเมื่อถูกวางลงพิงกับต้นไม้

“เดี๋ยวฉันจะไปหยิบเสื้อผ้าและยามาให้...รออยู่นี่ก่อน”

“ฉันไปด้วย...บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไรถ้าคนอื่นจะรู้ความจริงน่ะ”อีกฝ่ายยังคงดื้อแล้วพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้น

“นายไม่เป็นแต่ฉันเป็น”ผมว่าพร้อมกับดันอีกฝ่ายให้นั่งพิงต้นไม่ตามเดิม

“หา?...เป็นอะไร?”คนที่นั่งอยู่ทำหน้างงใส่พร้อมด้วยคิ้วที่ขมวดเข้าหากันแน่

ผมมองไปยังร่างขาวที่ตอนนี้มีเพียงเสื้อคลุมของตัวเองอยู่...

ร่างขาวๆนั่น...

ดวงตาสีแดงอ่อนคู่สวย...

เส้นผมสีเงินแซมน้ำเงินที่ยาวสลวยจนถึงกลางหลัง...

ใครจะยอมให้คนอื่นเห็นกัน

หวง

“เปล่านี่...รอนี่นะห้ามไปไหนเด็ดขาด”ผมหันไปสั่งเสียงเข้มแล้วเดินกลับไปยังห้องพักที่อยู่ไม่ไกลโดยไม่สนใจเสียงตะโกนที่ดังตามหลังมา...

“โกหก!”

...............................................................................................

สวัสดีค่า

มาต่อแล้ว

ช้าไปวันนึงไม่ว่ากันเนอะ

พอดีคอมเกิดเสียขึ้นมาเลยใช้เวลาไปหลายวันในการซ่อม พึ่งได้คอมมาเมื่อวันพุธเย็นๆเองค่ะ

ตอนนี้พึ่งแต่จบหมาดๆในช่วงเที่ยงเอง

อ่านทวนไปไม่กี่รอบเพราะงั้นอาจมีคำผิดขออภัยด้วยนะ

เวลาที่มีเหตุการณือะไรเกิดขึ้นเราจะแจ้งทางเพจนะคะเพราะไม่สะดวกที่จะแจ้งตามเว็บหลายๆเว็บ

ถ้าใครยังไม่ได้ถูกใจเพจสามารถเข้าไปกดถูกใจกันได้นะคะ>>nicedog

มีหลายๆคนคอมเม้นต์มาว่าอยากให้ลงอาทิตย์ละสองตอน

เราเองก็อยากลงบ่อยๆแต่ก็ติดอยู่ที่แต่งไม่ทันนี่แหละค่ะ...ตอนสำลองที่แต่งๆไว้ก็ลงไปหมดแล้วตอนนี้เลยต้องแต่ให้ได้อาทิตย์ละตอนเป็นอย่างน้อย และเดือนหน้าเราก็จสอบอีกแล้วทำให้คงไม่มีเวลาแต่งสองอาทิตย์ได้

อย่างที่ว่ามาแหละค่ะ...แค่อัพอาทิตย์ละตอนก็ถือว่าเต็มกลืนแล้วจริงๆ

ดีใจมากที่ทุกคนอยากอ่านกันขนาดนี้...เราเองก็จะพยายามแต่งให้ได้เยอะๆ

สัญญาว่าจะมาต่อจนจบแน่นอน

รอกันหน่อยนะ

หลายๆคนอาจทราบแล้วว่างานหนังสือเริ่มแล้ว...ใครไปงานหนังสือที่ศูนย์สิริกิตต์ก็อย่าลืมแวะไปอุดหนุนเรื่อง Jurassic Heart ดวงใจ กลายพันธุ์รัก ด้วยน้าาาา ฝากขายอยู่ที่ห้องบอลรูม Y09 นะคะ (รุ่นลูกยังแต่งอยู่ฝากรุ่นพ่อแม่ที่จบแล้วด้วยนะคะ^^)

เราเองก็จะไปในวันอาทิตย์ที่3นี้...ใครไปวันเดียวกันอาจได้เดินสวนกันตามบูธวาย 555

สุดท้ายนี้ขอคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกกำลังใจที่มีให้ตลอดนะคะ

ไว้เจอกันใหม่ในตอนหน้าค่ะ

บ๊ายบาย

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪

[คุณข้าวทอด]

เชสนายมันขี้หวงงงงงงง ฉากแอคชั่นมาแล้ว5555 แต่ชอบเวลาอานโน่ร้องไห้จัง อยากทำให้ร้องบ่อย เดี๋ยวนะ5555