หัวข้อ: ✣Jurassic Confidant✣ คู่หู กลายพันธุ์รัก {• หาคู่•พิเศษ2+เปิดพรี} P.38 4/08/60

[DarkAki]

เชสสู้ๆ เชสสู้ตาย สู้ตาย สู้ๆ เฮ้!!! /เพลงมาซะแก่เลย ฟฟฟฟ

งื้อออออ มายั่วให้อยากแล้วจากไปปป

ร้ายกาจจจจจ อยากรู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นนนนนน ><

[แฟนตาเซีย]

ง่าาา อยากอ่านต่ออ เชสสู้ๆๆๆๆน้าาาา

[shoi_toei]

รอภาคปฏิบัติ ค่ะ

[takara]

อิอิ คงไม่ใช่ว่าเป็นพ่ออานโน่มาเองนะ

[cinnsin]

ว้าวววว เชสใกล้จะบู๊แล้วสินะะะ -..-

[JokerGirl]

อยากให้ได้เป็นคู่หูกันเร็วๆ คิดถึงคู่พ่อแม่จัง
 

[Ra_rena~*]

 

[เป็ดอนุบาล]

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

ไฟท์ติ้งงงง

[monetacaffeine]

คิดถึงคู่พ่อแม่ด้วยคนค่ะ 55555555 อานโน่โหดมากกกกก แสดงความเป็นว่าที่ราชาคนต่อไปเต็มที่เลย
ทั้งตอนปราบเด็กเกรียนทะเลาะกัน ตอนเหวี่ยงใส่พวกกร่างนี่ชอบมากกกก เท่สุดๆ >____<
แต่แอบแรงนิดนึงแบบ มองมนุษย์เป็นอาหารเดินได้ อื้มหืมม โหดเชียวค่ะ 55555555 รอดูตอนต่อไปนะคะ
เชสได้เป็นแน่ๆ!

ปล. คิดถึงคู่พ่อแม่ด้วยคนค่ะ ; __ ;

[PetitDragon]

พ่อตาโหดนะ 

[lolata]

เชสต้องผ่านไปได้แน่นอน เพราะมั่นใจว่าอานโน่ไม่เอาคนอื่น 555

[PiSCis]

เชสผ่านได้แน่ เชสสู้ๆ รอฉากบู๊ของเชสอยู่

แสดงฝีมือเต็มที่ อานโน่จะได้เลิกกังวลซะที 

[love noon]

อู้ววว ชอบจัง จะได้คู่กันแล้วนะ

[neno.jann]

โฮ่โยยย เชสผ่านอยู่แล้วๆ พี่เทพาเอง หุหุหุ

[badbadsumaru]

รอเชสบู๊อยู่นะ 55555
สู้ๆค่ะ

[urmein]

เชสสู้ๆ ต้องทำได้อยู่แล้วเนอะ อานโน่เป็นกำลังให้เชสด้วยน้าาา

[suikajang]

  กำลังใจดี เชส สู้ๆ 

[buathongfin]

อื้อหืออออ แทบจะรอไม่ไหว กรีดร้องกระตู้วู้ อยากอ่านอีกจัง

[kiolkiol]

  รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ

[Misakiiz]

 

[AllStaRK]

 

[beerby-witch]

พูดแบบนี้อยากอ่านตอนหน้าเร็วๆจังเลย

[cocococoa]

    

[QXanth139]

เชสผ่านได้สบายๆใช่มั้ย? ถ้าผ่านมาได้นี่อานโน่จะมีรางวัลให้ป่ะ 5555

[Alicia]

มาอัพเร็วๆนะ

[КίmY]

โอ๊ย ลุ้นๆๆๆๆ มาต่อเร็วๆนะฮะ 

[YADA]

เริ่มสอบแล้วจะได้ เป็นคู่หูกันแล้ว ดีใจจัง

//  ไม่เป็นรูปอานโน่ค่ะ

[nicedog]

• •* หาคู่*• •วันที่14


การทดสอบภาคทฤษฏีนั้นเป็นการทดสอบความรู้พื้นฐานทั้งข้อมูลของไดโนเสาร์ ข้อมูลของสิ่งรอบโลกรวมถึงการวิเคราะห์เหตุการณ์ที่อาจเกิดขึ้นซึ่งถือเป็นด่านที่คัดคนออกมากเป็นอันดับต้นๆ จริงอยู่ที่การเข้าหน่วยปฏิบัติการพิเศษนั้นไม่จำเป็นต้องมีความรู้ที่แตกฉานระดับวิชาการขนาดนั้นแต่ทุกข้อของข้อสอบถูกตั้งขึ้นมาเพื่อดูว่าคนที่ทำนั้นมีความคิดยังไงก่อนจะสอบสัมภาษณ์อีกรอบ


เวลาที่ใช้ในการทำให้ถึง3ชั่วโมงและจะไม่มีการประกาศผลอย่างที่บอกไปว่าภาคทฤษฏีเป็นแค่การวัดระดับความคิด ทันทีที่สอบเสร็จผู้เข้าสอบจะถูกเรียกเข้าห้องสอบสัมภาษณ์พร้อมกับข้อสอบที่ได้ทำ


ผมยืนมองเชสไม่นานก็ออกมายืนรอหน้าห้องสอบสัมภาษณ์แทน ถึงจะอยู่ข้างในไปก็ไม่ช่วยอะไรมีแต่จะหนาวเปล่าๆ คิดอะไรเพลินๆไม่นานเหล่าผู้เข้าสอบก็ทยอยเดินออกมาโดยมีจุดหมายอยู่ที่ห้องสัมภาษณ์ตรงหน้าผม


“ห้องสอบสัมภาษณ์จะมี5ห้องผมจะเรียกเลขและบอกว่าให้ไปห้องไหนนะครับเริ่มจากหมายเลข08ห้อง1...”เจ้าหน้าที่คุมการสอบสัมภาษณ์จัดการผู้เข้าสอบอย่างเป็นระเบียบ


เหล่าผู้เข้าสอบต่างพากันเข้าไปแล้วออกมาด้วยใบหน้าที่ต่างจากเดิมอย่างชัดเจน...ตอนที่เดินเข้าไปก็ดูเครียดพอแล้วแต่ตอนออกนี่เหมือนโดนสูบวิญญาณเลย แถวที่ยาวเหยียดสั้นลงมากจนเห็นบุคคลที่รออยู่เส้นผมสีน้ำตาลใบหน้านิ่งๆตามสไตล์ทำให้ผมยิ้มออกเพราะอีกฝ่ายดูไม่เครียดหลังการทำข้อสอบเลยสักนิด


เชสเหมือนจะรู้ว่าถูกมองดวงตาสีน้ำเงินเข้มเลยหันมาสบเมื่อเห็นว่าเป็นผมริมฝีปากนั่นก็คลี่ยิ้มออกมาบางๆก่อนจะพึมพำบางอย่างออกมาที่อ่านปากได้ว่า...


‘หิวข้าว’


“ฮึ...”ผมถึงกับหลุดขำ สถานการณ์แบบนี้ยังจะมีอารมณ์หิวอีก


สุดยอดจริงๆ


“เชิญหมายเลย268ที่ห้อง3ครับ”เสียงประกาศดังขึ้นพร้อมกับเจ้าของเลขที่เดินเข้าไปด้วยท่าทางสบายๆ


ดวงตาสีแดงอ่อนของผมมองตามแผ่นหลังนั้นจนประตูถูกปิดลงก่อนจะหลับตาลงโดยภวนาว่าขอให้เชสผ่านมันไปได้...การสัมภาษณ์เข้าที่นี่ไม่เหมือนการสัมภาษณ์เข้างานทั้งคำพูดทั้งแรงกดดันทุกอย่างมากกว่าที่จะจินตนาการแน่นอน


การจะเข้าหน่วยปฏิบัติการพิเศษได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าจิตใจอ่อนแอเผยให้เห็นความไม่แน่นอนแม้เพียงเสี้ยววินาทีอาจทำให้เสียชีวิตได้เลยแม้ในหมู่คนที่ได้รับการคัดเลือกอย่างดีก็มีมากที่ต้องสละชีวิตลง


ผมเหม่ออยู่ไม่นานประตูห้องสัมภาษณ์ที่3ก็เปิดออกพร้อมกับเชสที่เดินตรงมาหาผมด้วยใบหน้านิ่งๆ มือเขาจับที่ข้อมือผมก่อนจะลากไปตามทางเดินโดยไม่พูดอะไร


“เชสนี่เราจะไปไหนน่ะ?”ผมเอ่ยถามจากที่มองทางก็พอจะเดาได้น่ะนะ


“โรงอาหารไง...ก็บอกแล้วว่าหิว”และคำตอบก็เป็นอย่างที่คาดโรงอาหารจริงๆด้วย


“แล้วเป็นไงบ้างการสัมภาษณ์น่ะ”


“ก็ดี”คำพูดของเชสเหมือนกับว่าไม่มีอะไรให้ต้องคิดมากหรือหนักใจจะให้พูดคือเขาดูเฉยๆกับการสัมภาษณ์ที่มีแต่คนบอกว่ามันทั้งโหดและกดดัน


“เขาถามอะไรบ้างเหรอ?”


“...ลองทายดูไหม?”ดวงตาสีน้ำเงินเข้มหันกลลับมามองด้วยประกายแห่งความสนุก


“มันใช่เวลาไหมเนี่ย?...ไม่รู้สึกแย่ใช่ไหม?”ผมถามต่ออีก


“หึ...คำตอบของทุกคำถามมันชัดเจนอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องเครียดหรือรู้สึกแย่อะไรทั้งนั้น”คำตอบพร้อมรอยยิ้มบางๆทำให้ผมเบาใจไปได้เยอะถึงจะอยากรู้ว่าคำถามที่ว่าเป็นยังไงก็ตามที


มื้อกลางวันผ่านไปอย่างเรียบง่ายถึงจะต้องรีบหน่อยเพราะมีเวลาจำกัดแค่1ชั่วโมงก่อนการทดสอบด่านต่อไปจะเริ่มขึ้น...สนามสอบของทักษะการต่อสู้และใช้อาวุธถูกย้ายออกมาจากภายในตึกเป็นห้องโถงที่ทำด้วยไม้เหมือนโรงฝึกในหนังที่เคยเห็นในโทรทัศน์บ่อยๆ


รอบที่แล้วมีคนรอดมาได้เพียง50คนจากผู้สมัครกว่า300ร้อยถือว่าออกเยอะมากและครั้งนี้คงจะออกเกินครึ่งแน่นอน...ภายในโรงฝึกมีผู้คุมสอบยืนอยู่ทั้งหมด5คนโดยรอบๆมีผู้ช่วยยืนรอพร้อมกับอุปกรณ์พยาบาลแค่เห็นก็เดาได้ว่าต้องมีการบาดเจ็บเกิดขึ้นแน่


“เอาล่ะ...รอบนี้เราจะดูทักษะการต่อสู้จริงของทุกคนแต่ละคนจะได้สู้แบบ1ต่อ1กับพวกเรา...คนที่มีความสามารถเท่านั้นที่จะได้รับการยอมรับให้ไปต่อในด่านทักษะการใช้อาวุธที่อยู่ด้านหลัง...ใครที่ผ่านรอบนี้เดินไปยังประตูด้านหลังเพื่อไปต่อได้เลย...”


“ถ้างั้นก่อนเริ่มก็อยากให้ทุกคนเห็นก่อนว่าทักษะที่ว่าหมายถึงยังไงขอเชิญคุณอาคริวมาช่วยในการทดสอบด้วย”พูดจบคนทั้งโรงฝึกก็หันมามองอย่างพร้อมเพรียงไม่เว้นแม้แต่เชสที่ขมวดคิ้วแล้วทำปากขมุบขมิบราวกับจะถามว่าทำไมไม่บอกกันผมเลยได้แต่ส่งสายตาไปบอกว่าก็ไม่รู้เรื่องเหมือนกันแหละน่า


“ผมเหรอ?”ขอถามย้ำอีกครั้งให้แน่ใจเถอะ


“ใช่...คู่ต่อสู้ฉันจะเป็นให้เองหวังว่าจะตกลงนะครับ”น้ำเสียงสุภาพนั่นดูเสแสร้งจนน่าโมโหจริงๆ


ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรแต่ถ้าอยากให้แสดงทักษะการต่อสู้ก็ไม่ขัด


ขอดูฝีมือหน่อยละกัน


ผมที่ถูกท้าเดินไปเผชิญหน้ากับผู้ชายร่างใหญ่ที่มีกล้ามเป็นมัดๆดูภายนอกก็รู้ว่าผ่านศึกมาอย่างเชี่ยวชาญมากด้านประสบการณ์ผมอาจแพ้แต่การต่อสู้ไม่ได้อาศัยเพียงประสบการณ์อย่างเดียว


“ฉันชื่อโฟเทสเป็นหัวหน้าฝ่ายการคัดเลือกและฝึกฝนทักษะการต่อสู้...ยินดีที่ได้พบ”


“ผมอาคริวยินดีเช่นกันครับ”แนะนำตัวเสร็จก็จับมือการตามมารยาทก่อนที่เราทั้งคู่จะถอยห่างเพื่อตั้งหลักกับการต่อสู้ที่จะเริ่มขึ้น


“...3...2..1...เริ่มได้!”


ทันทีที่ได้สัญญาณคุณโฟเทสก็วิ่งเข้ามาพร้อมปล่อยหมัดรัวใส่ด้วยความเร็วแต่เพราะมีสายตาที่ดีกว่ามนุษย์ปกติจึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะหลบเลี่ยงแล้วสังเกตการเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้


หมัดหนัก


มีความเร็วสูง


ถือว่าใช้ได้


แต่...


ยังไม่พอ


ผมยกยิ้มก่อนจะอาศัยจังหวะที่ถูกเตะเร่งความเร็วให้ไปอยู่ด้านหลังพร้อมกับใช้ขาเตะเข้าที่ข้อเท้าอีกฝ่ายจนล้มลงไปกองกับพื้นเสียงดังลั่นทั้งที่คิดว่าคงจะจบเลยคลายการระมัดระวังตัวแต่กลับถูกขาอีกข้างถีบเข้าที่ท้องจนเซไปอีกทาง


“แค่ก...”ผมถึงกับไอออกมาเล็กน้อย ไม่คิดเลยว่าจะลุกขึ้นมาได้สบกับที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้าจริงๆ


“คุณดูถูกมนุษย์มากเกินไปนะ”พูดจบเขาก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับใช้แขนล๊อคคอผมไว้แน่นมืออีกข้างที่ไม่ได้ใช้ก็สัมผัสไปตามสีข้างไล่ลงมาถึงสะโพกอย่างไม่ได้ตั้งใจ...


เรื่องนั้นผมรู้…


แต่ก็หยุดตัวเองไม่ได้ที่ศอกใส่คนที่ล๊อคคออยู่พร้อมกับจับยึดมือนั้นไว้แน่นเพียงพริบตาร่างใหญ่ของหัวหน้าฝ่ายการคัดเลือกและฝึกฝนทักษะการต่อสู้ก็ถูกทุ่มข้ามหลังอย่างรวดเร็วและรุนแรง


เมื่อจัดการเสร็จครั้งนี้ผมไม่คลายการป้องกันลงดวงตาสีแดงอ่อนยังคงจ้องไปยังคนที่หมอบอยู่ที่พื้นอย่างไม่วางตา...การถูกมนุษย์สัมผัสเป็นอีกสิ่งที่ไม่ชอบเลยยกเว้นมนุษย์คนนั้นจะเป็นแม่หรือเชส อาจจะมียกเว้นให้เพื่อนหรือคนรู้จักบ้างแต่ถ้าเป็นคนที่พึ่งเคยเจอ...


ผลที่ตามมาก็จะเป็นอย่างที่เห็น


“ยอมเลยครับ”อีกฝ่ายโบกมือเป็นเชิงว่าสู้ต่อไม่ไหวนั่นจึงทำให้ผมคลายการระวังลงไปได้จริงๆ


“ขอบคุณที่ชี้แนะ”ผมก้มหัวลงเล็กน้อยเป็นการขอบคุณ


“เช่นกัน...ไม่คิดว่าจะเก่งขนาดนี้”


“คุณเองก็ดูถูกพวกเราเกินไปเหมือนกันนะ...อยากบอกสักหน่อยพวกเราน่ะไม่ได้ดูถูกแต่อ่อนข้อให้ต่างหากถึงพวกคุณจะฝึกฝนมากขนาดไหนแต่ด้วยสิ่งเดียวที่ต่างกันมันก็มากพอที่จะทำให้เห็นช่องว่างที่ไม่อาจก้าวข้ามได้”


สิ่งเดียวที่ว่าคือเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในร่างของพวกเรา...


เลือดของนักล่าตัวจริง


เมื่อจบการทดสอบการต่อสู้ผมก็เดินกลับไปยืนอยู่ข้างโรงฝึกตามเดิม


ใช้เวลาสักพักการต่อสู้ระหว่างผู้คุมกับผู้เข้าสอบก็เริ่มขึ้นโดยผู้เข้าสอบสามารถเลือกคู่ต่อสู้เองได้เมื่อรู้แบบนั้นคนส่วนมากเลยเลือกที่จะสู้กับคนอื่นไม่ใช่คุณโฟเทสที่เป็นหัวหน้ายกเว้นคนคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะชอบการเอาชนะมากเป็นพิเศษ


“เฮ่อ...เชส...นายนี่มัน...”ผมไม่รู้จะบ่นอีกฝ่ายยังไงดีที่เลือกคนที่ได้ชื่อว่าหัวหน้าเป็นคู่ต่อสู้


“ขอความกรุณาด้วยครับ”เชสพูดจบก็เป็นฝ่ายเปิดฉากก่อนโดยแตะเข้าที่สีข้างของคู่ต่อสู้อย่างแรงก่อนจะทิ้งระยะออกมาอย่างรวดเร็วเพราะคุณโฟเทสคิดจะใช้มือล๊อกขาที่เชสที่เตะไปเมื่อครู่


ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งคู่มีเพียงสายตาที่ต่างจ้องไปยังอีกฝ่ายเพื่อรอโอกาสที่จะโจมตี...ท่าทางของเชสต่างจากเดิมมากไม่เคยคิดว่าจะดูน่าเกรงขามขนาดนี้ไม่ว่าจะเป็นแววตาหรือท่าทาง


ผั๊วะ!


ฝ่ายที่เปิดฉากก่อนครั้งนี้คือคุณโฟเทส...หมัดหนักๆถูกปล่อยออกไปอย่างไม่ขาดตอนแต่ฝ่ายที่ตั้งรับก็สามารถหลบการโจมตีได้เช่นกันเพียงแต่ในจังหวะที่แขนยืดออกจนสุดจากการปล่อยหมัดถือเป็นโอกาสของเชส เขาไม่รอที่จะขยับตัวเข้าไปใกล้พร้อมล๊อคแขนที่กำลังจะปัดป้องการโจมตีไว้แล้วใช้เข่าพุ่งเข้าที่ท้องของผู้คุมสอบอย่างรุนแรงจนคู่อื่นๆหยุดการต่อสู้หันมามองเป็นตาเดียว


ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้าทรุดลงไปนั่งกับพื้นพร้อมกุมท้องด้วยความเจ็บปวด...ไม่ต้องลองก็รู้ว่าแรงที่ใส่ไปนั้นมากกว่าตอนที่ผมสู้ซะอีก


“แค่ก...เธอ...เก่งมากเลยนี่”คุณโฟเทสเงยหน้าขึ้นมาพูดทั้งที่สีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่


“ขอบคุณ...ความจริงผมไม่ได้เก่งขนาดนี้หรอก”


“...”คำพูดของเชสทำให้คนได้ฟังถึงกับขมวดคิ้วรวมทั้งตัวผมเองด้วย


“ผมก็แค่โกรธในสิ่งที่คุณทำ...มันอาจเป็นแค่ความไม่ตั้งใจของคุณแต่ผมไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องเขา”พูดจบดวงตาสีน้ำเงินเข้มก็หันมายังผมที่ยืนอยู่ทำให้คนทั้งห้องโถงหันตามมาหมด


“ห๊ะ?”ผมถึงกับงงในสิ่งที่เชสพูด


“ขอบคุณที่ชี้แนะผมขอตัวก่อน...ไปกันอานโน่!”เสียงตะโกนเรียกทำให้ผมวิ่งเหยาะไปหาอีกฝ่ายอย่างงงๆ


“เชส...”


“ไม่ต้องถาม”คำพูดของเชสเหมือนกับรู้ว่าจะถามอะไรเลยชิงพูดก่อน


“ทำไมล่ะ?”


“ไม่ทำไมทั้งนั้นแหละ”


“เดี๋ยวสิเชส!”ผมตะโกนเรียกคนที่เดินนำหน้าไปอย่างเซ็งๆก่อนจะวิ่งตามไปปล่อยให้คนในห้องโถงยืนงงกับสถานการณ์ต่อไป
สนามสอบต่อไปอยู่นอกตัวอาคารพอเดินตามทางมาเรื่อยๆก็เจอจุดที่มีเจ้าหน้าที่ยืนรออยู่โดยที่ด้านหน้าที่โต๊ะที่เรียงรายไปด้วยอาวุธนานาชนิดไม่ว่าจะเป็นปืน มีด ธนู ดาบ กริซ สนับมือหรือพวกขวานก็ยังมีและแน่นอนว่าทุกอย่างล้วนมีรูปแบบที่ต่างกันออกไปอย่างปืนก็มีทั้งปืนสั้น ปืนยาวหรือปืนคู่รวมถึงรุ่นของปืนด้วย


อาวุธตรงหน้าเยอะมากจนแม้แต่ผมเองยังอดทึ่งไม่ได้


“คุณมาถึงเป็นคนแรกเลยนะครับ...ทางเราจะให้เลือกอาวุธสองชนิดที่ใช้ในระยะไกลและใกล้อย่างละอันแล้วให้ไปอีกจุดหนึ่งที่จะมีการทดสอบทักษะการใช้อาวุธครับ”


ทันทีที่จบคำอธิบายเชสก็พยักหน้าก่อนจะหยิบปืนยาวและปืนสั้นอย่างละอันก่อนจะกันไปมองอาวุธที่เหลือไม่นานเขาก็หยิบกริซสีเงินด้ามสั้นเป็นอันสิ้นสุดการเลือกอาวุธ


สนามทดสอบอยู่ไม่ไกลจากที่ให้เลือกอาวุธมากนักแค่ได้เห็นสนามผมก็รู้ทันทีว่าสิ่งที่ต้องทดสอบคืออะไรไม่ต้องพูดถึงคนข้างกายที่เก่งการวิเคราะห์เลย...รอยยิ้มผุดขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปหาเจ้าหน้าที่ยืนประจำอยู่


สิ่งที่ใช้ในการทดสอบคือเป้านิ่งและเป้าบินโดยให้ใช้อาวุธที่ได้มาจัดการกับเป้าพวกนั้นให้ได้คะแนนตามที่ถูกกำหนดไว้ถ้าได้มากกว่ามาตรฐานก็เป็นอันผ่าน


ปัง!


เสียงปืนนัดแรกดังขึ้นเพียงแต่ลูกกระสุนนั่นเฉียดเป้าไม่เพียงนิดเดียวเท่านั้น...ใบหน้าของเชสด้านข้างไม่ได้ดูกังวลกับคะแนนที่เสียไปเลยสักนิดตรงกันข้ามแววตานั่นเหมือนกับจับความรู้สึกอะไรบางอย่างได้แล้ว


ปัง!


ปัง!


กระสุนสองนัดดังขึ้นติดๆกันก่อนที่มืออีกข้างยกปืนสั้นขึ้นแล้วเล็งยิ่งต่อโดยไม่มีการหยุดใดๆ


ปัง!


ปัง!


สำหรับเป้านิ่งจะให้ยิงทั้งหมด5นัดแล้วรวมคะแนนทั้งหมดถ้าผ่านเกิน350คะแนนจาก500ถือว่าผ่าน...คะแนนทั้งตั้งอาจดูต่ำไปแต่ไม่ใช่แบบนั้น ครั้งแรกกับการใช้อาวุธไม่ว่ากับใครก็ต่างไม่ชินทั้งนั้นครั้งแรกเลยถือว่าฟรีและมาคิดที่ครั้งที่สองแทน


และเชสก็สามารถทำมันออกมาได้อย่างดีเยี่ยมจริงๆนอกจากครั้งแรกที่พลาดอีก4นัดที่เหลืออยู่กลางเป้าทั้งหมดซึ่งถ้าให้บอกเป็นคะแนนคือ400


ไม่ต้องพูดถึงเป้าบินหรือเป้าเคลื่อนที่เลยเพราะเชสจัดการทั้งหมดนั่นภายในไม่กี่นาทีด้วยซ้ำ...ทั้งเจ้าหน้าที่คุมสอบหรือแม้แต่คนที่มาด้วยอย่างผมยังมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง


“นายเก่งขนาดนี้เลยเหรอเชส?”ผมวิ่งเข้าไปหาคนที่ผ่านการทดสอบทันทีที่จบ


“ฉันดูเหมือนอ่อน?”


“อืม”คำตอบที่ดังออกไปทำให้คิ้วสีน้ำตาลกระตุกสองสามครั้งก่อนที่มือแกร่งจะยกขึ้นแล้วใช้ปืนที่ถืออยู่เขกหัวผมเบาๆ


“เปลี่ยนความคิดซะ”


“อื้ม...นี่เชส”ระหว่างเดินเข้าไปยังโดมที่ใช้จัดการสอบรอบสุดท้าย...กลิ่นของสิ่งมีชีวิตที่คุ้นเคยเจือจางมากแต่ก็ไม่สามารถผ่านจมูกผมไปได้


“อะไร?”


“...แค่นี้ก็เก่งมากแล้ว...เพราะงั้น...”ผมลังเลเล็กน้อยที่จะบอกสิ่งที่คิดออกไป


“เพราะงั้น?”


“...พอแค่นี้ก็ได้นะ”


“...”เท้าที่ก้าวเดินหยุดชะงักก่อนที่ความเงียบจะเข้าปกคลุมพวกเราทั้งคู่


“เชส...”


“เมื่อวานนายขอให้ฉันเป็นคู่หู...”


“ใช่...แต่...”


“แล้ววันนี้จะบอกให้เลิกงั้นเหรอ?”ดวงตาสีน้ำเงินเข้มหันมาสบอย่างจริงจังโดยที่แฝงไปด้วยความโกรธ


“...นายรู้ไหมว่าการทดสอบสุดท้ายคืออะไร?”ผมไม่ตอบคำถามนั่นแต่ถามกลับไปแทน


“ไม่รู้...แต่ถึงจะรู้หรือไม่รู้ฉันก็ไม่มีวันเลิกแค่นี้แน่”


“เพราะไม่รู้ถึงพูดได้”


“งั้นก็พูดมาสิว่าการทดสอบสุดท้ายคืออะไรแล้วฉันตอบให้”


“...การทดสอบสุดท้ายคือการต่อสู้กับไดโนเสาร์”ริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันแน่นคลายออกเล็กน้อยก่อนจะบอกออกไป


“หึ...ให้มันได้อย่างนี้สิ”



(มีต่อค่ะ)

[nicedog]

(ต่อนะคะ)



“เชส...มันไม่ใช่เรื่องตลกและไม่น่าขำสักนิดนะ!”ผมตะโกนขึ้นอย่างสุดทนทั้งที่ผมเป็นกังวลแทบตายแต่อีกฝ่ายกลับทำเหมือนเป็นเรื่องสนุก


“ใช่มันไม่ตลกและไม่น่าขำด้วย...แต่มันก็อดที่จะดีใจไม่ได้”


“ทำไม?”


“ก็ถ้าผ่านมันไปได้นายก็จะไม่มีเหตุผลที่จะเลี่ยงฉันไปทำภารกิจคนเดียวแล้ว”


“...”ครั้งนี้เป็นฝ่ายผมที่เงียบเพราะคำตอบของเขาบ้าง


ที่รู้สึกคือแบบนี้งั้นเหรอ?


เชสตัดสินใจอย่างแน่วแน่และเด็ดขาดมาตลอดตั้งแต่ที่รู้จักกันครั้งนี้เองก็เหมือนกัน...ในเมื่อตัดสินใจแล้วจะมานั่งกังวลไปก็คงไม่ได้อะไรสินะ


“อานโน่...ฉันเป็นมนุษย์ก็จริงถ้าเทียบกับนายคงจะอ่อนแอกว่ามากแต่ฉันอยากแสดงให้เห็นว่าถึงจะอ่อนแอแต่ก็สามารถปกป้องนายที่เป็นคนสำคัญได้”เชสบอกพร้อมกับส่งยิ้มบางๆมาให้


ดวงตาคู่งามที่ทอประกายอย่างแข็งแกร่งและกล้าหาญเรียกรอยยิ้มที่หายไปให้กลับมาได้...ผมทิ้งหัวลงบนไหล่ของเชสก่อนจะพึมพำคำพูดบางอย่างออกไป...


คำพูดที่มาจากใจ...


“ชนะแน่เพราะนายเป็นคนเดียวที่ฉันยอบรับให้เป็นคู่หู”


ก่อนการทดสอบรอบสุดท้ายทุกคนที่ผ่านเข้ารอบจะได้พักและจับฉลากว่าใครจะได้เข้ารับการทดสอบสุดท้ายก่อน...คนที่ผ่านมาถึงรอบสุดท้ายมีเพียง8คนจากทั้งหมด300และคาดว่าคงเหลือไม่ถึงครึ่งถ้าได้รู้ว่าสิ่งที่ต้องเจอคืออะไร


ผมยืนมองเชสที่ล้วงมือไปในถังจับสลากอย่างลุ้นๆก่อนที่เจ้าหน้าที่จะประกาศว่าเชสได้รับการทดสอบเป็นคนสุดท้าย...คนสุดท้ายจะว่าดีก็คงใช่ถ้าไดโนเสาร์ที่ต่อสู้นั่นเป็นตัวเดียวกับที่คนแรกเจอแต่ถ้าไม่...


ก็คงต้องรอดู


การต่อสู้รอบสุดท้ายจัดขึ้นในโดมขนาดใหญ่ที่มีเก้าอี้นั่งชมอยู่ด้านบนโดยที่ด้านล่างนั้นเป็นพื้นหน้าที่มีต้นไม้หลายสิบต้นปลูกไว้...พวกต้นไม้ใช้เป็นเกราะป้องกันได้ดี มีมากไว้ก็จะได้เปรียบแต่ถ้าเจอไดโนเสาร์ตัวเล็กก็คงต้องปีนหนีละมั้งแค่คิดก็ขำแล้ว


“จะยืนหลบอีกนานไหมครับพี่บราว...พี่โชและอีกสองคน”ผมเอ่ยทั้งที่ไม่หันไปมองด้านหลัง


กลิ่นของพวกเขาผมจำได้อยู่แล้วไม่ใช่เรื่องยากเลยถ้าจะรู้


“ว้าย...พี่อานโน่รู้ด้วยน่ารักจังเลย”หญิงสาวเพียงคนเดียวของกลุ่มวิ่งมาพร้อมกับกอดแขนผมแน่นแล้วซุกไซร้อย่างน่ารัก


“สวัสดีครับพี่อานโน่”เชสต้าทักทายก่อนะเดินเข้ามาหาอีกคน


โยดารี่กับเชสต้าเป็นไดโนเสาร์กลายพันธุ์รุ่นที่4ถือว่าเด็กกว่าผมแค่รุ่นเดียวแต่เพราะถูกสอนให้รู้จักกาลเทศะเลยต้องเรียกทุกคนที่อายุมากว่าว่าพี่นอกจากจะสนิทจริงๆถึงเรียกชื่อได้


ส่วนที่เธอติดผมอาจเป็นเพราะผมเคยเข้าไปช่วยตอนที่เธอถูกฝูงไดโนเสาร์รุมระหว่างฝึกซ้อม...ไม่ใช่แค่มนุษย์หรอกที่ต้องฝึกพวกเราเองก็ต้องฝึกหนักไม่แพ้กันจะพูดให้ถูกคือฝึกหนักกว่าด้วยเพราะถ้าเราอ่อนแอก็จะไม่สามารถทำอะไรได้เลยสักอย่าง


“สวัสดีทั้งคู่...พวกพี่กลับมาแล้วเหรอครับ?”ผมหันไปถามพี่ทั้งสองคน


“อ่า...พึ่งเสร็จเมื่อกี๊เองถ้ารู้ว่าอานโน่มาช่วยคุมคงไม่ต้องรีบกลับขนาดนี้หรอก”พี่บราวบอกพร้อมกับเดินมาหยุดข้างๆ


“ถึงไม่มีผมก็มีคู่หูฝึกหัดอยู่นี่”


“รู้ทันจริงๆเลย”


“ก็บอกความจริงมาสิครับ”ผมตอบกลับไป


“นั่นสิบราว...บอกไปเลยว่ารู้สึกสนใจว่าที่คู่หูของอานโน่น่ะ”พี่โชพูดขึ้นบ้าง


“พี่สนใจเชสเหรอ?”ผมหันควับไปถามทันที


“เป็นใครก็ต้องสนใจทั้งนั้นแหละ...ก็เป็นคนอานโน่ยอมรับนี่นะ”


“อ๊ากกก!!”เสียงร้องเรียกความสนใจของพวกเราให้หันไปมองเป็นตาเดียว...หันไปคุยแป๊บเดียวการต่อสู้ก็ดำเดินไปหลายคู่ซะแล้ว พอมีคนรู้บททดสอบสุดท้ายก็มีคนที่ขอถอนตัวไปอีกจนเหลือผู้แข่งขันเพียง4คนและ2คนแรกก็ถูกจัดการไปเรียบร้อย คนที่3เองก็กำลังโดนพาคีเซฟาโลซอรัสเอาหัวกระแทรกจนกระเด็ดไปติดกับกำแพงด้านหลัง


พาคีเซฟาโลซอรัสเป็นไดโนเสาร์กินพืชที่มีความสูงประมาณ2เมตรและมีความยาวตั้งแต่หัวเหม่งๆจรดปลายหางประมาณ5เมตรน้ำหนักประมาณครึ่งตัน...เป็นไดโนเสาร์ที่มีเอกลักษณ์ที่ใช้หัวในการต่อสู้


“ช่วยด้วย!!”คำร้องขอถือเป็นสัญญาณสิ้นสุดการทดสอบ...ใครที่ร้องขอความช่วยเหลือก็จะถูกปรับแพ้


ตอนนี้ก็เหลือแค่เชสคนเดียวหวังว่าจะไม่เจอพวกที่จัดการยาก...จากที่ดูมาหลายคู่ไดโนเสาร์ที่ออกมาเป็นพวกกินพืชทั้งนั้นเลยค่อนข้างหมดห่วง


“ทำหน้าสบายใจแบบนั้นไม่ดีมั้ง”เสียงเจ้าเล่ห์ของพี่บราวดังขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มมาให้


“หมายความว่ายังไง?”ไม่สุภาพมันแล้วตอนนี้


“ก็พี่เห็นว่าเขาเป็นคนที่ได้รับการยอมรับจะให้สู้กับพวกอ่อนๆก็คงไม่ได้เลยจัดของขวัญพิเศษให้สักหน่อย”พี่เขาบอกพร้อมกับมองไปยังพื้นที่ต่อสู้เบื้องล่างที่ตอนนี้มีเชสยืนรออยู่ตรงกลาง ก่อนที่สัญญาณปล่อยไดโนเสาร์จะดังขึ้นดวงตาสีน้ำเงินเข้มหันมาสบดวงตาสีแดงอ่อนของผมราวกับขอกำลังใจก่อนจะหันกลับไปตั้งสมาธิกับไดโนเสาร์ที่กำลังจะปรากฏตัวออกมา


“...บ้าน่า...หรือว่า...”กลิ่นของไดโนเสาร์ที่ถูกปล่อยออกมาเข้ามาในจมูกพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่เป็นเอกลักษณ์นั่น...


เสียงแบบนั้นมัน...


กรรรรร!!


เสียงขู่คำรามดังกึกก้องก่อนที่ร่างสีเทาเข้มที่มีลายคาดด้วยสีแดงจะปรากฏออกมาอย่างรวดเร็ว แค่ได้เห็นรูปร่างปราดเปรียว นั่นขนทั้งตัวก็ลุกตั้งชันแทบจะทันที...


“คาร์โนทอรัส!!”ผมตะโกนลั่นอย่างไม่เกรงกลัวใคร


สองขาที่ยืนอยู่กับที่ขยับวิ่งไปทางสนามต่อสู้ตรงหน้าโดยไม่ต้องคิดแต่ยังไม่ทันถึงขอบสนามร่างของผมกลับถูกหยุดด้วยไดโนเสาร์กลายพันธุ์ทั้งสองคนที่อยู่ข้างๆ...ทั้งคู่ล๊อคตัวผมไว้แน่โดยที่มีโยดารี่อยู่ด้านหลังทั้งจับไหล่และดึงเส้นผมสีเงินแซมน้ำเงินของผมไว้แน่น ส่วนเชสต้าก็จัดการหยุดช่วงท้องและขาทำให้ตัวผมไม่สามารถขยับไปไหนได้เลย


“ปล่อยเดี๋ยวนะ!...นี่มันไม่ใช่การทดสอบแล้ว!!”ผมตะโกนลั่นพร้อมสะบัดร่างกายให้หลุดจากการล๊อคของทั้งคู่แต่ด้วยพละกำลังที่ใกล้เคียงและยังโดนสองต่อหนึ่งเลยไม่สามารถหลุดไปได้


“บ้าเอ้ย!...พี่บราวพี่บ้าไปแล้วทำไมต้องเป็นมันด้วย!”


ทำไมต้องเป็นคาร์โนทอรัสไดโนเสาร์ที่ได้ชื่อว่ากิ้งก่ากระทิง... ลักษณะที่พิเศษของคาร์โนทอรัสมีเขาอยู่บนหัว2เขา มีขนาดประมาณ7.5เมตรและหนักประมาณ2ตันซึ่งถือว่าเบาเมื่อเทียบกับขนาดตัวซึ่งทำให้มันเป็นไดโนเสาร์ที่ปราดเปรียวและว่องไวเหมาะกับการวิ่งล่าเหยื่อ


ไดโนเสาร์นักล่าอาศัยอยู่ในยุคครีเทเชีย!


นี่บ้าเกินไปแล้วคนอื่นเจอไดโนเสาร์กินพืชทำไมเชสต้องเจอกับพวกกินเนื้อด้วยเล่า!


“ถ้าแค่นี้ชนะไม่ได้ก็ไม่คู่ควรกับเราหรอกอานโน่”คำตอบนั่นทำให้ผมกัดฟันแน่นแล้วข่มใจหันไปมองเชสที่ทำการต่อสู้อยู่ด้านล่าง
คาร์โนทอรัสทันทีที่เห็นเหยื่อก็วิ่งตรงเข้าไปหาเชสด้วยความเร็วสูงแม้เชสจะมีความคล่องแคล่วมากกว่าปกติแต่เมื่อเทียบกับไดโนเสาร์นักล่าถือว่าช้ามาก


ปัง!


ปัง!


เสียงปืนดังขึ้นติดๆกันถ้ากระสุนเป็นยาสลบหรือพิษคงจะชนะไปแล้วแต่ทางเจ้าหน้าที่ไม่มีทางให้อุปกรณ์ที่พิเศษขนาดนั้นแน่นอนเพราะเป็นกระสุนธรรมดาเลยแทบไม่สร้างความเสียหายให้กับคาร์โนทอรัสเลย...เชสที่รู้ตัวเลยเลยวิ่งไปหลบด้านหลังต้นไม้ใหญ่


ตึง!


แรงสะเทือนจากการใช้เขาทั้งสองข้างชนนั้นดังสนั่นจนได้ยินมาถึงด้านบน เชื่อไหมว่ามือของผมนั้นกำแน่นด้วยความโกรธที่เริ่มปะทุ...ถ้าผมได้ไปยืนข้างๆเชสในฐานะคู่หูมันจะไม่มีวันเกิดสถานการณ์ที่ถูกไล่ต้อนขนาดนี้


“ให้ผมไปหาเชสเถอะพี่บราว!!”ผมตะโกนบอกพร้อมดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมอีกครั้งแม้จะเจ็บที่ถูกดึงผมแต่ถ้าเทียบกับเชสที่ตอนนี้ถูกคาร์โนทอรัสใช้หางฟาดจนกระเด็ดไปกองกับพื้นแล้วที่เจอแค่นี้ไม่เจ็บเลยสักนิด


“ถ้าไปช่วยเขาจะถูกปรับแพ้ทันที”


“พี่บราว!”ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย


ทำไมกัน?!


กรรรรรร!!!


เสียงคำรามดังขึ้นอีกครั้งพร้อมคาร์โนทอรัสที่วิ่งตรงเข้าไปหาเชสที่พยายามยันตัวลุกขึ้นจากพื้นพร้อมกับเล็งปืนไปยังไดโนเสาร์ที่วิ่งมาพร้อมกับยิงรัวจนกระสุนหมดแต่ก็ยังไม่สามารถลดความเร็วของคาร์โนทอรัสลงได้


ใบหน้าของเชสไม่ได้หวาดกลัว


ไม่ได้สิ้นหวัง


ไม่ได้ร้องขอชีวิต


แต่กำลังวิเคราะห์สถานการณ์ตรงหน้าอย่างรอบคอบ


ก็รู้ว่าเชสไม่ยอมให้ใครเข้าไปขัดการต่อสู้จนกว่าจะชนะแต่จะให้อยู่ดูเขาถูกกินผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน!


“เชส!!”ครั้งนี้ผมใช้หัวโขกไปด้านหลังจนแขนที่จับไหล่ผมของโยดารี่หลุดจึงอาศัยจังหวะนั้นใช้มือข้างที่หลุดชกไปยังเชสต้าที่ยังไม่ทันตั้งตัวจนทรุดลงไปกองกับพื้นท่ามกลางเสียงเรียกของพี่บราวและพี่โช


“โอ๊ย!...”ผมร้องเมื่อเส้นผมสีเงินยาวแซมน้ำเงินยังถูกดึงไว้แน่นทั้งที่เข้าไปใกล้แล้วอีกแค่นิดเดียวก็จะถึงเชส...แค่นิดเดียวเท่านั้น


ถ้าไม่ถูกดึงผมไว้ละก็...


เพียงแค่คิดร่างกายมันก็ขยับไปเองโดยอัตโนมัติมือที่หลุดจากการจับกุมคว้ามีดสั้นที่ติดอยู่ตรงเอวของโยดารี่ขึ้นมาก่อนจะทำสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะกล้าทำมาตลอดชีวิตนั่นคือการตัดผมของตัวเองจนล่วงกระจายไปตามพื้นแล้วพุ่งตัวไปยังขอบสนานด้วยความเร็วสูงสุด...


ในตอนนี้สิ่งที่ผมสนมีเพียงชีวิตของเชสเท่านั้น!


“...กรรร...”พอกระโดดลงไปร่างมนุษย์ก็กลับกลายเป็นไดโนเสาร์เกร็ดเงินที่สยายปีกออกกว้างเพียงแค่เสี้ยววินาทีร่างของคาร์โนทอรัสก็โดนผมกระแทกจนกระเด็ดไปไกล


กรรรร!!!


อย่ามาทำร้ายเขา!


ดวงตาสีแดงก่ำหันไปหาเชสที่พยุงตัวลุกขึ้นก่อนจะใช้ส่วนหัวคลอเคลียด้วยความโล่งอกที่อีกฝ่ายไม่เป็นอะไร...มือแกร่งยกขึ้นลูบที่ผิวสีเงินของผมอย่างก่อนโยนใบหน้าที่มีแต่ลอยทะลอกคลียิ้มส่งมาให้


งี๊ดดด~


อยากจะบินพาเชสไปโรงพยาบาลซะเดี๋ยวนี้แต่อีกฝ่ายคงไม่ยอมแน่


“...อานโน่...มาแบบนี้มันผิดกฎนี่”


งี๊ดดด!


สนที่ไหนกัน?!


“หึ...ขอบคุณแต่นายไม่ควรมาขัดตอนที่ฉันกำลังจะชนะรู้ไหม?”คำพูดของเชสทำให้ผมถึงกับชะงัก


กำลังจะชนะ


หมายความว่ายังไง?


“ไปรออยู่ข้างๆก่อน...เดี๋ยวก็จบแล้ว”พูดจบร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลก็ลุกเดินไปยังคาร์โนทอรัสที่กำลังพยุงตัวขึ้นมาเช่นเดียวกัน


งี๊ดด!


นายจะทำอะไรเชส?


“เชื่อฉันอานโน่...ฉันจะชนะเพื่อนายและเพื่อตัวเอง...จะชนะเพื่อพวกเรา”


น้ำเสียงที่จริงจังบวกกับดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่หันมาสบอย่างจริงจังทำให้ผมในร่างสีเงินถอยหลังกลับไปช้าๆโดยที่สายตายังมองไปยังการต่อสู้ที่จะจบในอีกไม่นาน


กรรรร!!


คาร์โนทอรัสเสียงคำรามเสียงดังก่อนจะพุ่งเข้ามาพร้อมอ้าปากที่เต็มไปด้วยฟันที่เล็กๆที่แสนแหลมคมถ้าโดนไปเพียงนิดเดียวก็สามารถตัดได้ทุกอย่าง ในจังหวะที่คาร์โนทอรัสกำลังจะถึงตัวเชส เขาก็หลบไม่ใช่ทั้งด้านซ้ายหรือขวาแต่เป็นด้านล่างของคาร์โนทอรัสกริซสั้นอาวุธอีกอย่างถูกควักออกมาพร้อมกับอะไรบางอย่างที่ถูกเทใส่ไม่นานมีดเล่มนั้นก็กรีดลงที่ผิวของคาร์โนทอรัส


กรรรร!!


คาร์โนทอรัสหันกลับไปยังเชสที่ทรุดตัวลงเพราะบาดแผล เพียงแค่เห็นร่างนั้นทรุดลงผมก็รีบวิ่งเข้าไปช่วยแต่ด้วยระยะคงไม่ทันแน่...ยังไม่ทันได้คิดว่าจะทำยังไงร่างของไดโนเสาร์สีเทาลายแดงก็ล้มลงนอนแน่นิ่งกับพื้นท่ามกลางความตะลึงของคนทั้งห้อง
อะไร?


เกิดอะไรขึ้นกัน?!


“...อานโน่”เสียงเรียกชื่อเรียกสติที่หายไปให้กลับเข้าร่าง ผมในร่างไดโนเสาร์เกร็ดเงินเดินเข้าไปคลอเคลียผู้ชนะอย่างโล่งใจที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอโล่งใจร่างสีเงินก็กลับสู่ร่างมนุษย์ตามเดิมแต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือเส้นผมสีเงินยาวถูกตัดจนสั้นไปซะแล้ว


“เชส!”ผมโผลเข้ากอดอีกฝ่ายแล้วซุกตัวลงทั้งร่างมันสั่นไปหมดจนคิดว่าจะร้องไห้ออกมาซะแล้ว


โล่งอกที่ไม่เป็นไร


“ดีจริงๆที่นายไม่เป็นไร”ผมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นราวกับกำลังย้ำให้แน่ใจว่านี่ไม่ใช่ความฝัน


“ฉันบอกแล้วไงว่าจะชนะ”


“อืม...อืม”


“ไม่เป็นไรแล้วนะ”ฝ่ามืออุ่นๆลูบเรือนผมสีเงินแซมน้ำเงินที่สั้นกุดอย่างเบามือ


“อืม...แต่มีเรื่องที่ต้องเคลียร์ก่อน...”พูดจบดวงตาสีแดงอ่อนก็เงยขึ้นไปมองพี่บราวและพี่โชที่มองลงมา


“ใส่เสื้อก่อนเถอะ”เสื้อคลุมถูกโยนลงมาให้


“พี่ทำแบบนี้ทำไม?”ผมถามสิ่งที่คล่องใจทันที


“นั่นสินะ...จะพูดให้ถูกคือทำตามคำสั่งน่ะ”


“คำสั่ง?...คำสั่งใคร?”


ใครกันที่คิดจะทำร้ายเชสแบบ...


ยังไม่ทันได้คิดอะไรกลิ่นที่แสนคุ้นเคยก็ลอยเข้ามาพร้อมๆกับการปรากฏตัวของคนที่ผมรักที่สุดทั้งสองคน...เส้นผมสีบลอนด์ทองหม่น ดวงตาสีฟ้าอมเขียวเดินเข้ามาพร้อมกับชายในชุดปฏิบัติการณ์เส้นผมสีเทาแซมส้มกับดวงตาสีเหลืองอำพัน...


บุคคลที่ใครต่างรู้จักและเรียกพวกเขาว่าเป็นบุคคลในตำนาน


หัวหน้าหน่วยปฏิบัติการพิเศษพร้อมคู่หูคนสำคัญ


และยังพ่วงตำแหน่งครอบครัวของผมด้วย...


“คำสั่งแม่เองอานโน่”


“แม่!!”

...................................................................................

:มุมให้ความรู้เรื่องไดโนเสาร์:



       Carnotaurus หรือชื่อทางวิทยาศาสตร์ว่า Carnotaurus sastrei คาร์โนทอรัส (อังกฤษ: Carnotaurus) ค้นพบที่ทุ่งราบพาร์ตาโกเนียของอาร์เจนตินา มีเขาอยู่บนหัว 2 เขา เป็นลักษณะที่พิเศษของคาร์โนทอรัส และมีขาหน้าที่สั้นมากเมื่อเทียบกับเทอโรพอดชนิดอื่นๆ ชื่อของมันมีความหมายว่ากิ้งก่ากระทิง ขนาดประมาณ 7.5 เมตร หนักประมาณ 2 ตัน ซึ่งถือว่าเบาเมื่อเทียบกับขนาดตัว ซึ่งทำให้มันเป็นไดโนเสาร์ที่ปราดเปรียวและว่องไวอีกชนิด อาศัยอยู่ในยุคครีเทเชียสตอนปลายเมื่อประมาณ 75-80 ล้านปีก่อน

ขอบคุณข้อมูลและรูปภาพจาก : http://pantip.com/topic/33795958 และ https://th.wikipedia.org/wiki/คาร์โนทอรัส

.....................................................................

สวัสดีค่ะ

วันนี้มาอัพเร็วเนื่องจากแต่งแล้วหยุดไม่ได้

มันส์มากบอกเลย(อวยเรื่องตัวเองสุดๆ)

มีคนทายถูกด้วยที่เซโครกับยูทาร์จะได้ออกมา

หลายคนอยากให้ทั้งคู่ออกมาซึ่งก็ได้ออกตามที่นักอ่านต้องการแล้วนะคะ

อีกฉากที่เราชอบมากก็คือฉากที่อานโน่ตัดผมตัวเองทิ้ง...เราก็เสียดายนะ คิดหลายรอบว่าจะตัดหรือไม่ตัดดี สุดท้ายก็ขอตัดละกันไว้ค่อยให้ยาวใหม่นะอานโน่

มีเรื่องมาแจ้งเล็กน้อยด้วย

อาทิตย์หน้าเรามีสอบติดๆกันหลายวิชามากเพราะงั้นเลยจะมาอัพช้ากว่าปกตินะคะ

แต่ไม่เกินวันอาทิตย์แน่นอนค่ะ

ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆกำลังใจนะคะ

ใครที่กำลังสอบก็สู้ๆนะคะ^^

ไว้เจอกันใหม่ในตอนหน้าค่ะ

บ๊ายบาย

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪