บทที่ 21
“ปล่อยมืออกจากนายน้อยเดี๋ยวนี้!” เสียงของโชติตวาดก้องไปทั่วบริเวณ ทั้งหมดหันไปมองภาพนั้นด้วยความไม่เข้าใจ มีแต่สิตางศุ์ที่รู้ว่าคืออะไร
“คุณโชติ...” ร่างน้อยในมือโรจน์เรียกชื่อนั้น ใช่จริงๆ คุณย่าตามเจอเขาแล้ว ไม่อย่างนั้นคุณโชติคงไม่มาอยู่ที่นี่แน่นอน
“มึงเป็นใคร มายุ่งเหี้ยไรด้วย กูจะฆ่าไอ้หน้าอ่อนนี่ตอนนี้ก็ยังได้ เสือกดีนัก” โรจน์ยังคงนิ่ง แน่นอนว่าเขาไม่กลัวเพราะคนของเขานั้นมีมากกว่าตั้งสองเท่า มือกร้านนั้นบิดแขนสิตางศุ์จนสิตางศุ์ต้องร้องออกมา
“โอ้ย!”
ปัง!
ไม่มีคำพูดใดต่อจากนั้น โชติยิงเข้าที่ขาของโรจน์อย่างรวดเร็วก่อนที่ชายชุดดำหนึ่งในนั้นจะพุ่งเข้ามาหาสิตางศุ์แล้วดึงมาจากโรจน์โดยที่ทุกคนยังไม่ทันตั้งตัว
“ฉันเตือนแล้ว” น้ำเสียงนั้นราบเรียบราวกับว่าการยิงคนอื่นนั้นไม่ใช่เรื่องที่น่าตื่นเต้นอะไร
“โอ้ยไอ้เหี้ย ยืนมองทำเหี้ยอะไร มันยิงกู จัดการมันสิวะ!” โรจน์ตะโกนลั่น มือข้างหนึ่งกุมแผลไว้
รัชพลตั้งสติได้ก่อนจึงซัดศอกเข้าไปที่อกของไม้ซึ่งใช้ปืนจ่อเขาอยู่ก่อนที่เสียงปืนจะดังขึ้น ลูกน้องของโรจน์ยิงไปที่ชายชุดดำพวกนั้นแต่ก็ช้ากว่าบอดี้การ์ดมืออาชีพอย่างคนของโชติ โชติลากสิตางศุ์ให้ข้ามไปอีกฝั่งของรถเพื่อหลบกระสุน รัชพลก็ตามอีกคนไป แต่ชายชุดดำทั้งหลายก็ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ใกล้กับสิตางศุ์เลยสักนิด
ด้วยกำลังคนที่มีมากกว่านั้นทำให้คนของโรจน์ระดมยิงอย่างบ้าคลั่ง เสียงปืนคงดังสนั่นไปทั่วทั้งเขา แต่การ์ดชั้นดีของคุณหญิงพิมลนั้นแม่นกว่า ยิงเจาะขาเจาะแขนของลูกน้องเสี่ยทรงยศไปหลายคน ไม่มีใครตั้งใจจะยิงเพื่อให้ตาย พวกเขามาที่นี่เพื่อตามตัวนายน้อยกลับ ไม่ใช่การมาฆ่าใครหากไม่ได้รับคำสั่งจากนายใหญ่
“นายน้อยครับ อย่าเงยหน้าขึ้นมา” โชติดันหัวสิตางศุ์ให้อยู่ต่ำที่สุดก่อนที่เขาเองจะเปลี่ยนปลอกกระสุนแล้วเอี้ยวตัวไปยิงต่อแล้วหลบมาที่หลังรถอย่างรวดเร็วอีกครั้งเพื่อเป็นเกราะกำบัง
“พี่รัช พี่รัชล่ะ” สิตางศุ์ละล่ำละลักพูดพร้อมกับมองหารัชพลไปทั่ว แล้วก็ใจชื้นขึ้นมาเมื่อเห็นว่ารัชพลนั้นก็มาหลบกระสุนพร้อมกับเขาแต่อยู่ตรงส่วนข้างหลังรถ นอกจากนั้นรัชพลเองก็ยังมีปืนในมือเพื่อป้องกันตัวเองเช่นกัน เห็นดังนั้นสิตางศุ์เลยรีบลุกแล้วเดินไปหารัชพลที่อยู่ไม่ไกล
“นายน้อยครับ” การ์ดคนหนึ่งเรียกเมื่อเห็นว่าสิตางศุ์ลุกออกไปจากตรงนั้น
“พี่รัช” คนตัวเล็กเรียกรัชพล
“สิตางศุ์! นั่งลง!” รัชพลตะโกนลั่นแต่ก็ยังช้ากว่าลูกกระสุนที่ทะลุเข้ากลางลำตัวของสิตางศุ์ เลือดที่สาดกระเซ็นเต็มหน้าของรัชพลนั้นทำให้ปืนในมือของเขาหล่นลงกับพื้น
“นายน้อย!!!” โชติเป็นคนที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างเช่นเดียวกับทุกคน ร่างของสิตางศุ์นั้นล้มลงตรงหน้าของรัชพล เมื่อเป็นดังนั้นชายชุดดำทั้งหมดก็สวนปืนออกไปอย่างไม่ต้องกังวลว่าจะโดนจุดสำคัญของคนร้ายแล้วทำให้ตาย
เพราะการที่มันมายิงนายน้อยก็เท่ากับว่าลมหายใจสุดท้ายของพวกมันได้หมดลงแล้ว!!!
เสียงปืนดังระรัวขึ้นหลายนัดจนดังสนั่นไปทั่ว แต่รัชพลกลับไม่รับรู้อะไรแล้วนอกจากร่างของสิตางศุ์ที่ล้มลงต่อหน้าของเขา รัชพลโอบกอดร่างที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉานนั้นไว้อย่างคนเสียสติ หน้าของเขาซีดเผือด ใจเหมือนหล่นวูบหายไปตั้งแต่เสียงปืนนัดนั้นดังเข้ามาในหัว
“ตะ ตะ...ตาง สิตางศุ์” รัชพลยังคงควบคุมสติตัวเองไม่ได้ น้ำตามันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เลือดของสิตางศุ์ยังคงไหลไม่หยุด เปลือกตาสีน้ำนมที่ปิดสนิทแน่นั้นทำรัชพลทำตัวไม่ถูก
“รีบพานายน้อยไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ เร็ว!” รัชพลไม่รู้ว่ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น รู้สึกตัวอีกทีร่างของสิตางศุ์ก็ถูกพาขึ้นรถ เขาได้แต่เดินตามไม่ห่าง ไม่นานก็มาอยู่บนรถพร้อมสิตางศุ์เรียบร้อย
รถที่เต็มไปด้วยรอยกระสุนพุ่งตัวลงเขาอย่างรวดเร็วท่ามกลางพระอาทิตย์ที่ใกล้จะลับขอบฟ้าลง รัชพลร้องไห้... เขากำลังร้องไห้ไม่หยุด สิตางศุ์นิ่งสนิท เขาจำหน้าของคนรักตอนที่กำลังจะเดินมาหาเขาได้ สิตางศุ์ยิ้มให้เขา แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ สิตางศุ์เริ่มตัวซีดลง เลือดก็ยังคงไหลอย่างต่อเนื่อง
ไม่นานทั้งหมดก็พากันมาที่โรงพยาบาล สิตางศุ์ถูกส่งเข้าห้องผ่าตัดอย่างรวดเร็ว รัชพลที่ตอนนี้ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดกำลังนั่งอยู่หน้าห้องนั้นอย่างสติหลุดลอย ชายชุดดำวิ่งกันให้วุ่น ไม่ใช่แค่ห้าคนแต่ตอนนี้กลับมีมาเพิ่มจนเต็มโรงพยาบาลไปหมด รัชพลไม่สนใจใครพอๆกับที่ไม่มีใครสนใจเขา
รัชพลรู้สึกเหมือนตัวเขากำลังเคว้งไปหมด สิตางศุ์โดนยิงเพราะเดินมาหาเขา น้องต้องมาเจ็บตัวเพราะเขา และเรื่องของเสี่ยทรงยศเขาก็เป็นคนก่อทั้งนั้น สิตางศุ์ไม่น่าจะต้องมีโดนยิงเพราะเขาแบบนี้ ยิ่งคิดรัชพลก็ยิ่งโทษตัวเอง ความจริงสิตางศุ์ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย สิตางศุ์ไม่ควรต้องมาเจออะไรแบบนี้
รัชพลยกมือขึ้นยีหัวเราตัวเอง หยดเลือดที่สาดใส่เขานั้นยังอยู่เต็มร่างกาย เลือดของสิตางศุ์ เพียงแค่มองชายหนุ่มร่างสูงก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง หากสิตางศุ์ต้องเป็นอะไรไปเพราะเขา เขาไม่มีทางให้อภัยตัวเองแน่นอน ขอแค่สิตางศุ์ปลอดภัย อะไรเขาก็ยอม ได้โปรด...
อีกมุมหนึ่งโชติรีบกดโทรหาคุณหญิงพิมลอย่างรวดเร็ว เขาเป็นคนรับผิดชอบเรื่องการตามหาสิตางศุ์ แต่กลับปล่อยให้สิตางศุ์ต้องถูกคนร้ายยิง เรื่องนี้เขาต้องรับผิดชอบทั้งหมด ไม่นานปลายสายก็รับ
“ว่าไงโชติ” คนรับนั้นไม่ใช่ใคร ชัชคนสนิทของคุณหญิงพิมลซึ่งถือว่าเป็นมือขวาของเธออีกด้วย
“มีเรื่องจะรายงานนายหญิงเรื่องนายน้อย ท่านสะดวกรึเปล่า” โชติพยายามควบคุมน้ำเสียงให้ปกติที่สุด
“ท่านกำลังคุยธุระอยู่กับลูกค้า เดี๋ยวฉันจะไปเรียนท่านให้” ปลายสายตอบมาก่อนจะเงียบไป โชติหายใจเข้าลึกๆเพื่อเตรียมรับบทลงโทษจากนายเหนือหัว
ในร้านอาหารจีนระดับห้าดาว มีคนสามคนกำลังนั่งทานอาหารกันอยู่ ซึ่งรอบๆก็รายล้อมไปด้วยชายชุดดำแต่มันก็ไม่ได้ทำให้บรรยากาศภายในห้องอาหารน่าอึดอัดแต่อย่างใด
“ตาอัคนี่เก่งจังเลยนะ แหม...ถ้าย่ามีหลานสาวคงต้องขอดองยายณีไว้ก่อนแล้ว เสียดายมีแต่หลานชาย” คุณหญิงพิมลพูดพร้อมกับยิ้มให้สองคนตรงหน้า หุ้นส่วนคนสำคัญของศิรินทรากรุ๊ป คุณหญิงริลณีและอัคคีหลานชาย ถือว่าเป็นหุ้นส่วนคนสำคัญเลยก็ว่าได้ และยังเป็นเพื่อนของเธอสมัยเรียนอีกด้วย
“ตาอัคน่ะมีแฟนแล้วจ้ะ ถึงเธอมีหลานสาวก็คงดองไม่ได้” ริลณีตอบกลับ อัคคีหลานชายคนโตของเธอเพิ่งจะมาคุยเรื่องธุรกิจกับเธอเป็นครั้งแรก ดูจะถูกตาต้องใจคุณหญิงพิมลไม่น้อยเลยทีเดียว
คุณหญิงพิมลไม่ได้ทันพูดอะไรต่อชัชก็เข้ามาพร้อมกับก้มลงกระซิบอะไรบ้างอย่างแล้วยื่นโทรศัพท์ให้กับเธอ เธอหันมายิ้มให้หุ้นส่วนตรงหน้า
“ขอคุยโทรศัพท์ซักครู่นะ พอดีเรื่องด่วนจริงๆ” ไม่บ่อยนักที่เธอจะเสียมารยาทต่อหน้าแขก แม้ว่าจะเป็นคนรู้จักกันก็ตาม แต่เรื่องของสิตางศุ์หลานชายคนเดียวของเธอนั้นถือว่าเป็นเรื่องสำคัญไม่แพ้กัน
“ไปคุยเถอะ” ริลณีพูด เธอเข้าใจพิมลเพื่อนของเธอดี คุณหญิงพิมลพยักหน้าก่อนจะรับสายนั้น
“ว่าไงโชติ” น้ำเสียงเริ่มเปลี่ยนให้ดูน่าเกรงขามมากขึ้นเมื่อคุยกับลูกน้อง
“ตอนนี้เจอตัวคุณสิตางศุ์แล้วครับ อย่างที่นายคิดไว้ คุณภูวดลมาที่เชียงรายเพราะมาหาคุณสิตางศุ์ คุณสิตางศุ์อยู่ไร่น้ำริน ซึ่งเป็นไร่ของรุ่นน้องสมัยเรียนครับ” โชติรายงานตามที่ให้คนไปสืบมา
“ดีมาก รับพาหลานฉันกลับมาเดี๋ยว ฉันต้องการรู้ว่านังมินตรามันทำอะไรหลานฉัน ถึงต้องหนีไปแบบนั้น” คุณหญิงพิมลพูดเสียงเหี้ยม ที่เธอยังไม่ทำอะไรอดีตลูกสะใภ้ตอนนี้เพราะเธอต้องการให้สิตางศุ์เป็นคนบอกเธอให้แน่ชัดเสียก่อน เธอไม่ปล่อยผู้หญิงคนนี้ไว้นานหรอก ถึงจะเป็นแม่ของหลานเธอก็ตาม
“คงไม่ได้ครับ เอ่อ... คือว่าตอนนี้นายน้อยถูกยิงอาการสาหัสครับ” คำรายงานของโชติทำให้เกิดเสียงตบโต๊ะดังลั่นไปทั่วห้อง พร้อมกับร่างของผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในที่นี้ลุกพรึบอย่างรวดเร็ว ทำเอาคนสะดุ้งเป็นแถบๆ
“ปล่อยให้หลานฉันโดนยิงได้ยังไง! ใครเป็นคนยิง!” คุณหญิงพิมลตวาดลั่น ตอนนี้เธอโมโหมาก มือบางนั้นกำแน่นจนโทรศัพท์แทบจะแหลกคามือ
ริลณีและอัคคีที่ไม่เคยเจอมุมนี้ของเธอถึงกับผวาแล้วนั่งเงียบ แต่ดูเหมือนคนในห้องนี้จะไม่มีปฏิกิริยาตอบกับ ราวกับมันเป็นเรื่องปกติ
“เป็นคนของเสี่ยทรงยศ ผู้มีอิทธิพลในจังหวัดนี้ครับ เขามีปัญหากับไร่น้ำรินที่นายน้อยมาอาศัยอยู่ ตอนนี้ผมจัดการพวกนั้นไปแล้ว และให้คนไปเก็บกวาดเรียบร้อยแล้วครับ” โชติรายงานต่อ ข้อมูลที่เขาต้องการนั้นหาได้ไม่ยาก
“แล้วไอ้นักเลงบ้านนอกนั่นกล้าดียังไงมายิงหลานฉัน แล้วไอ้ไร่อะไรนั่นมันเป็นสาเหตุที่ทำให้สิตางศุ์ต้องโดนยิงอย่างนั้นเหรอ ฉันจะขึ้นไปหาสิตางศุ์ตอนนี้!” คุณหญิงพิมลเดือดดาล เธอโยนโทรศัพท์ให้ชัชอย่างแรงแต่ชัดก็รับไว้อย่างแม่นยำ
เรื่องนี้เธอไม่อยู่นิ่งแน่ กล้าดียังไงมายิงสิตางศุ์ ทั้งไอ้เสี่ยทรงยศอะไรนั่น และไร่น้ำรินที่เป็นคนทำให้สิตางศุ์ต้องเจ็บตัว เธอจะไม่ปล่อยไว้ซักคน!
“ขอโทษนะณี วันนี้ฉันต้องขอตัวก่อน คงต้องให้เลขาฯคุยต่อ” เธอหันมาพูดกับริลณีและอัคคีที่นั่งนิ่งไม่ไหวติง
“เอ่อ... ถ้ามีธุระด่วนก็ไม่เป็นไร” ริลณียิ้มเจื่อน ใช่ว่าคุณหญิงพิมลจะไม่เคยของขึ้น ออกจะอารมณ์เสียบ่อยด้วยซ้ำ แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะรุนแรงกว่าทุกครั้ง
“ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัว ขอโทษอีกครั้ง” พูดแค่นั้นก่อนจะหันไปสบตาเลขาฯสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ รมิตาเลขาฯของคุณหญิงพิมลเองก็รู้หน้าที่แล้วเดินมาประจำตำแหน่งแทน
ร่างเล็กของหญิงวัยหกสิบกว่าเดินไม่สบอารมณ์ออกมาจากห้องอาหารโดยมีคนติดตามเดินตามหลังเป็นพรวน เธอกำมือแน่นเมื่อคิดถึงเรื่องสิตางศุ์หลานชายของเธอ แค่เรื่องลูกสะใภ้ตัวดีสร้างไว้ยังไม่จบ แล้วหลานรักของเธอยังหนีไปจนตามไม่เจอตั้งสองเดือน เจออีกทีก็โดนยิงบาดเจ็บสาหัส เธอเลี้ยงสิตางศุ์มาดีแค่ไหนใครๆก็รู้ แผลแม้แต่นิดเดียวเธอก็ไม่ให้มี สิตางศุ์ไม่เคยเจ็บตัวเพราะเธอ แล้วคนพวกนั้นเป็นใคร!
“หาข้อมูลไอ้เสี่ยทรงยศอะไรนั่นให้ฉัน แล้วส่งคนไปไร่น้ำรินด้วย ฉันต้องการรู้ระหว่างสองเดือนที่สิตางศุ์ไปอยู่ที่นั่นทั้งหมด!” เสียงนั้นดังลั่นเป็นอันว่าคำสั่งได้ถูกถ่ายทอดไปที่ชัชเรียบร้อยแล้ว
พิมล ศิรินทราคนนี้ไม่เคยทำใครก่อน แต่ถ้ามายุ่งกับเธอหรือคนของเธอ เธอก็ไม่ปล่อยไว้เช่นกัน!
ประตูหน้าห้องฉุกเฉินถูกเปิดขึ้นหลังจากที่มันปิดเงียบมาหลายชั่วโมง ร่างของคุณหมอหนุ่มเดินออกมาด้วยท่าทางที่เหน็ดเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด รัชพลรีบพุ่งตัวไปพร้อมกับกับโชติที่รออยู่ตลอดเวลา
“สิตางศุ์เป็นยังไงบ้างครับ” รัชพลละล่ำละลักถาม
“ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ โชคดีที่กระสุนไม่โดนส่วนสำคัญ” นายแพทย์ทศพรพูด นั่นทำให้รัชพลใจชื้นขึ้นมา โชติถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ขอบคุณมากครับคุณหมอ” ชายวัยกลางคนเอ่ยขอบคุณ ทศพรยิ้มก่อนจะเดินออกไป
รัชพลทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หลังจากที่เขายืนมานาน รอซักพักร่างของสิตางศุ์ที่นอนนิ่งก็ออกมาจากห้องผ่าตัด รัชพลจะเข้าไปหาแต่ก็โดนกันจากชายชุดดำหลายคนที่รายล้อมไม่ห่าง เขาได้แต่เดินตามหลังไปอย่างนั้นแม้จะเข้าไม่ถึงตัวสิตางศุ์ก็ตาม แค่ได้เห็นว่าสิตางศุ์ของเขายังปลอดภัยก็ดีมากแล้ว
รัชพลเดินตามมาถึงห้องพักของสิตางศุ์ เขาได้เข้ามาในห้องก็จริงแต่ก็ยังเข้าใกล้สิตางศุ์ไม่ถึงห้าเมตรเลยด้วยซ้ำ ทุกคนทำเหมือนรัชพลไม่มีตัวตนในนี้ ทุกสายตามุ่งไปยังสิตางศุ์ที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยเรียบร้อย รัชพลได้แต่ทำตาละห้อยมองอยู่ไกลๆ ร่างสูงยิ้มเล็กน้อย เขาดีใจที่สิตางศุ์ปลอดภัย สิตางศุ์ของพี่รัช
รัชพลยืนมองสิตางศุ์ไม่วางตา แล้วอยู่ๆเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เมื่อเปิดดูก็พบว่าเป็นภุมรินที่โทรมา รัชพลกดรับแต่สายตาก็ยังคงทอดมองไปหาสิตางศุ์
“พี่รัช รินรู้เรื่องแล้วนะ พี่ตางเป็นยังไงบ้าง” ภุมรินถามด้วยน้ำเสียงที่ตื่นตระหนก
“ตอนนี้สิตางศุ์ปลอดภัยแล้ว ตางปลอดภัยแล้วริน” รัชพลพูดด้วยรอยยิ้มน้อยๆและใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบเลือดและคราบน้ำตา
“โล่งอกไปที พี่ภูไปโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้วนะพี่รัช พี่ตะวันไปส่ง รินกับพ่ออยู่ที่ไร่ คนมาเต็มไร่เลย พ่อโมโหมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้” ภุมรินบอก ตอนนี้สถานการณ์ที่ไร่น้ำรินก็ใช่ว่าจะดีนัก
“เดี๋ยวพี่จะกลับไป แต่ตอนนี้พี่ขออยู่กับสิตางศุ์ก่อน” รัชพลยังคงมองสิตางศุ์ไม่วางตา ตอนนี้ชายชุดดำไม่ล้อมสิตางศุ์ไว้แล้ว แต่กลับแยกตัวกันไปอยู่คนละมุมห้องแทน ส่วนโชตินั้นก็นั่งบนโซฟาโดยไม่มีใครสนใจรัชพลที่ยืนอยู่
“ตาง!” ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับภูวดลที่พุ่งตัวเข้ามา รัชพลตัดสายภุมรินทิ้งพร้อมกับเก็บมือถือ
“สวัสดีครับคุณภู” โชติลุกขึ้นแล้วทุกคนก็เปิดทางให้ภูวดลเข้าไปหาสิตางศุ์ รัชพลจะเดินตามแต่ก็ถูกกันไว้
“ตางเป็นยังไงบ้างครับคุณโชติ” ภูวดลตกใจไม่น้อยที่รู้ว่าสิตางศุ์โดนยิง เขารีบมาหาอย่างรวดเร็ว
“ปลอดภัยแล้วครับ คุณภูครับ อีกสักพักนายหญิงจะมาที่นี่ รบกวนคุณภูอยู่คุยกับท่านด้วยนะครับ” โชติพูด ภูวดลพยักหน้ารับ
“เอ่อ... คุณภูครับ” รัชพลเรียกอีกภูวดลเบาๆ นั่นเป็นครั้งแรกที่คนในห้องนี้หันมาสนใจรัชพล
“คุณรัช ทำไมเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดแบบนี้ล่ะครับ” ภูวดลที่เพิ่งเห็นเดินตรงมาหารัชพล เขารู้ว่ารัชพลเองก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย แต่ไม่คิดว่ารัชพลจะสภาพเป็นแบบนี้
“ผม...” รัชพลพูดไม่ออก เขาไม่รู้จะพูดอะไร รู้แค่ว่าตอนนี้เขาอยากอยู่ใกล้สิตางศุ์
“เอาเป็นว่าตอนนี้คุณกลับบ้านไปจัดการตัวเองก่อนนะครับ เรื่องสิตางศุ์ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวผมดูแลให้” ภูวดลพูดกับรัชพลที่ตอนนี้ยืนทำหน้าเจื่อน ผิดกับตัวตนจริงๆของรัชพล
“แต่ว่า” รัชพลอยากจะค้านแต่สายตาที่โชติมองมานั้นใครๆก็รู้ว่าไม่พอใจแค่ไหน เขาเลยต้องเก็บความต้องการของตัวเองไว้ในใจ ไม่กล้าเอ่ยว่าอยากจะกอดสิตางศุ์สักครั้ง
“เดี๋ยวผมไปส่งที่หน้าห้องครับ คุณตะวันเป็นคนพาผมมา” ภูวดลต้องเป็นคนพารัชพลที่สติยังคงไม่อยู่ครบออกไปนอกห้อง
ตะวันที่รออยู่หน้าห้องก็ตรงมาหาภูวดลและรัชพลที่สภาพดูไม่ค่อยดีนัก ตะวันมองหน้าภูวดลเป็นเชิงถาม ภูวดลได้แต่ส่งสายตาเป็นเชิงว่าไม่ควรจะถามอะไรตอนนี้
“กลับไร่ก่อนนะไอ้รัช เดี๋ยวค่อยมาเยี่ยมคุณสิตางศุ์ใหม่” ตะวันบอกกับเพื่อน สีหน้ารัชพลตอนนี้ไม่สู้ดีนัก
“ฝากด้วยนะครับคุณตะวัน” ภูวดลเองก็เห็นใจรัชพลไม่น้อย แต่สถานการณ์ตอนนี้เขาเองก็ทำอะไรไม่ได้มากเช่นกัน
“ภู!” เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กของหญิงวัยหกสิบกว่าเดินมาหาภูวดลพร้อมกับชายชุดดำอีกหลายคนโดยไม่สนใจรัชพลกับตะวันเลยสักนิด
“สวัสดีครับคุณย่า เชิญข้างในก่อนครับ” ภูวดลยกมือไหว้ คุณหญิงพิมลรับไหว้ก่อนจะรีบเดินเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว
รัชพลมองแผ่นหลังที่หายเข้าไปในห้องนั้นด้วยแววตาที่รู้สึกสมเพชตัวเอง แม้แต่หน้าของเขายังไม่มีใครอยากจะมองเลย ไม่มีใครสนใจว่ามีเขาอยู่ ระยะห่างระหว่างเขากับสิตางศุ์เหมือนไกลออกไปทุกที เขารู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีค่าเมื่อเทียบกับสิตางศุ์แล้ว
รัชพลคนนี้คงเป็นได้แค่ชาวไร่ธรรมดาที่ไม่สมควรได้ใกล้ชิดกับคุณสิตางศุ์ ศิรินทราที่สูงส่งเลยสักนิด แค่คิดรัชพลก็น้ำตาไหลอีกรอบ
ตะวันได้แต่ตบไหล่เพื่อนรักเบาๆเพื่อให้กำลังใจ เหมือนเส้นทางรักของรัชพลจะไม่เรียบง่ายอีกต่อไปแล้ว
*****************************************************************************
ดราม่าเลเวลสองงงงงงงงงงงงงงง
มาเอาใจช่วยพี่รัชกันดีกว่า คุณรัชผู้อยู่นอกสายตาเมื่อนายน้อยสิตางศุ์อยู่ในมือคุณย่าแล้ว จะรอดมั้ยพระเอกของช้านนนนนนนนนนนนน ฝากด้วยนะคะ รักคนอ่านทุกท่านค่ะ
หัวข้อ: [นิยายชุด ดวงใจไร่รัก]พระจันทร์ล้อนที *แจ้งข่าวงานหนังสือ* รัชพล-สิตางศุ์ (อ่าน 92712 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก