ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป
http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
-1-
‘เห้อ..หายไปไหนของเขา ทำไมยังไม่มาอีกนะ’ ร่างสูงสมส่วนขบคิดในใจ ปกติคนๆนั้นจะมาถึงห้องเรียนก่อนเวลาเรียนแต่วันนี้กลับมาช้า ทั้งๆที่อาจารย์เข้ามาเตรียมสไลด์สำหรับการสอนแล้ว วิชาที่เขาเรียนคือวิชาการบริหารอสังหาริมทรัพย์ของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ที่เขาลงเรียนวิชานี้เพราะมันเกี่ยวของกับธุรกิจที่บ้านของเขา ที่สำคัญอาจารย์ที่ปรึกษาของเขาบอกว่าวิชานี้ไม่ยากมากนัก เพราะเป็นวิชาเลือกเสรีสำหรับคณะอื่นๆด้วย ส่วนได้มาเจอคนๆนั้นเป็นเพียงแค่ผลพลอยได้ .. แค่นั้นเอง
เขาคนนั้นชื่อมิกหรือ ‘อติวิชญ์ เกียรติไพศาล’ เป็นสมบัติของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ หนุ่มหล่อ รวย เรียนเก่ง เล่นกีฬาก็เก่ง เรียกได้ว่าเป็นเพอร์เฟ็คแมนของสาวน้อยหนุ่มน้อยทั้งมหาวิทยาลัย ต้นตระกูลของมิกเป็นผู้ก่อตั้งมหาวิทยาลัยเกียรติไพศาลแห่งนี้ ทั้งยังมีธุรกิจรับเหมาก่อสร้างรายใหญ่ของประเทศอีกด้วย
.
.
นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้เขาแอบชอบมิกหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าตอนเข้าปีหนึ่งใหม่ๆจะมีกิจกรรมสานสัมพันธ์กันระหว่างรุ่นพี่กับรุ่นน้องที่หอประชุมใหญ่ของมหาวิทยาลัย ในวันนั้นปีหนึ่งทุกคนจะต้องแต่งกายเรียบร้อยแต่เขาลืมใส่เน็คไทมา เขาไม่อยากถูกทำโทษต่อหน้าคนอื่นจึงคิดที่จะไม่เข้าไปในหอประชุม ดันไปเจอกับมิก มิกให้เขายืมเน็คไทใส่เข้าไปในหอประชุม ส่วนมิกก็โดนรุ่นพี่ทำโทษโดยการให้รอด้านนอกจนกว่าจะพักเที่ยง เขารู้สึกผิดกับมิกจึงอยากขอโทษและคืนเน็คไทให้มิก แต่หลังจากพักเที่ยงก็ไม่เจอมิกอีกเลยไม่ได้คืนเน็คไทให้เจ้าตัว เมื่อเขามารู้ทีหลังว่ามิกเป็นทายาทเจ้าของมหาวิทยาลัยก็อดคิดไม่ได้ว่ามิกคงไม่ได้คิดมากอะไรกับเรื่องโดนทำโทษ แต่ตัวเขาเองก็ยัง ..รู้สึกผิดอยู่ดี
ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับร่างสูงใหญ่ผิวแทนก้าวเข้ามาในห้องเรียน เสื้อนักศึกษาแบบพอดีตัวหรือหุ่นของมิกล่ำเกินไปก็ไม่รู้ ชายเสื้อในกางเกงสแลคพอดีตัวแบบนั้น ผู้ชายอะไรน่ามองเป็นบ้า
“เข้ามาแล้วก็หาที่นั่งค่ะนักศึกษา อาจารย์จะเริ่มสอนแล้ว” เสียงอาจารย์ประจำวิชาเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ยืนเก้กังมองหาที่นั่ง มิกหันมาเห็นที่นั่งว่างข้างๆเขาจึงรีบเดินตรงเข้ามาหา ด้วยความที่ห้องเรียนวิชานี้มีที่นั่งจำกัดแค่สามสิบที่นั่งพอดีกับจำนวนนักศึกษาที่เรียนพอดี จึงไม่แปลกที่มิกจะเลือกมานั่งข้างๆเขา เพราะเป็นที่ว่างที่สุดท้ายแล้ว
“ขอโทษนะ ที่ตรงนี้ว่างหรือเปล่า” เสียงทุ้มเอ่ยถามเขา เห้อ..ตื่นเต้นชะมัด ทำไมต้องเหลือที่ว่างข้างๆเขาด้วยนะ
“อะ..เอ่อ ว่างครับ” เขาตอบไปเบาๆ เขินนะเนี่ย มานั่งข้างๆกันแบบนี้
“ขอโทษนะ ขอยืมยางลบหน่อยได้ไหม พอดีไม่ได้พกมาน่ะ”
“ได้สิ เอาไปใช้ก่อนได้เลย เลิกเรียนค่อยคืนก็ได้” มิกจะสังเกตไหมนะว่าเสียงเขาต้องเกร็งขนาดไหน
“ขอบใจนะ เดี๋ยวเราคืนให้”
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนเพื่อนๆของมิกก็เข้ามาชวนคุย ตัวเขาเองเห็นว่ามิกคุยกับเพื่อนอยู่จะพูดแทรกขอยางลบคืนก็เกรงใจ เลยคิดว่าผลัดไปก่อน พรุ่งนี้ก็ต้องเรียนด้วยกันอีกวัน เพราะวิชานี้เรียนสองวันคือวันพฤหัสบดีและวันศุกร์ อีกอย่างมันก็แค่ยางลบเขาเลยไม่ได้ซีเรียสอะไรมากนัก
.
.
ใกล้เวลานัดทานข้าวเที่ยงกับเพื่อนๆของเขาแล้ว เขามีเพื่อนสนิทที่คณะอยู่สองคน คนแรกคือโอม เขาสนิทกับโอมตั้งแต่มัธยมปลาย เพราะเรียนที่โรงเรียนเดียวกัน โอมเป็นหนุ่มตาหวาน คิ้วเข้ม ตัวเตี้ยกว่าเขานิดหน่อยแต่มักจะโดนมีมี่ล้อว่าไอ้เตี้ยอยู่บ่อยครั้ง
ส่วนอีกคนคือมีมี่ รู้จักกันตอนเปิดเทอมวันแรก เธอเป็นสาวยิ้มสวย สูงร้อยหกสิบปลายๆ ที่สำคัญเป็นผู้นพเชียร์ของมหาวิทยาลัยปีนี้อีกต่างหาก
ตัวเขานั้นคือ กายหรือ ‘กันต์ธีร์ ศุภวิจักร’ ครอบครัวของเขามีเพียงพ่อและย่าเท่านั้น คุณปู่ของกายเป็นมหาเศรษฐีหนุ่มใหญ่จอมเจ้าชู้มีภรรยาหลายคน ย่าของกายเป็นภรรยาคนที่สามที่มีอายุน้อยกว่าปู่ถึงสามสิบสองปี ย่าเป็นเพียงเด็กรับใช้ในบ้านของคุณปู่
เมื่อย่าท้องพ่อของเขา ภรรยาหลวงของคุณปู่ก็ขับไล่ย่าของกายออกจากบ้าน ปู่จึงให้เงินจำนวนหนึ่งกับโฉนดตึกเล็กๆแห่งหนึ่งเพื่อเป็นของขวัญให้ย่าและพ่อของเขา เมื่อย่าคลอดพ่อของเขา ย่าจึงแบ่งเงินที่ได้มาไว้สำหรับส่งพ่อเรียนหนังสือ อีกส่วนหนึ่งนำไปปรับปรุงตึกเพื่อทำเป็นอาคารสำหรับพักอาศัยขนาดสิบห้าชั้น ให้ชั้นที่สองกับสามเป็นที่พักสำหรับย่าและพ่อทั้งชั้น มีห้องครัว ห้องรับแขกครบคัน ส่วนชั้นที่สี่ถึงสิบห้าก็เปิดให้ผู้อื่นเช่าเป็นรายได้จุนเจือครอบครัว
“นั่งคิดอะไรอยู่ เหม่อเชียว พวกเราเดินมาใกล้ๆยังไม่รู้ตัวอีก” เสียงมีมี่ปลุกกันต์ธีร์จากภวังค์
“นั่นสิ คิดถึงคนในห้องเรียนหรือเปล่า” โอมแซวเขาด้วยน้ำเสียงติดตลก
“เจอหน้ากันแล้วยังคิดถึงกันเหรอ ฮิฮิ” เพื่อนๆของเขารู้ว่าเขาแอบชอบใครในคณะสถาปัตย์ฯ และมักจะล้อเขาเรื่องของมิกเสมอ
“คนมีความรักก็งี้แหละมี่ ห่างกันหนึ่งนาทีก็คิดถึงแล้ว ฮ่าๆๆ”
“พูดอย่างกับว่าพวกแกไม่มีความรักงั้นแหละ”
“ก็ใช่ฉันกับโอมมีความรัก แต่ไม่ได้แอบรักแบบแกไงกาย”
“เห้อ พอพูดแล้วก็อยากจะถาม มึงไม่คิดจะทำอะไรสักอย่างเหรอ อย่างทำความรู้จักกับมิกอะ” โอมมักจะคอยส่งเสริมให้เขาทำความรู้จักกับมิกแต่เขาไม่กล้านี่นา เขามันคนป๊อดอย่างที่เพื่อนว่าจริงๆนั่นแหละ
“ก็คนมันป๊อดนี่โอม คงจะได้รู้จักหรอก นี่ก็ปีกว่าแล้วด้วย” นั่นสินะ นี่ก็เกือบสองปีแล้ว แอบรักมาตั้งแต่ปีหนึ่ง เห้อ..คิดแล้วก็เศร้า
“วันนี้ได้คุยกันนิดหน่อย” กายบอกเพื่อนอย่างตื่นเต้น
“คุยกันว่าอะไรบ้าง” มีมี่ก็ถามกลับอย่างตื่นเต้น
“เขามาขอยืมยางลบ เราก็เลยให้ยืมใช้ นี่ยังไม่ได้คืนเลย”
“ว้าว คืบหน้ามานิดนึง แต่ก็ดีอย่างน้อยมิกก็มายืมยางลบแก”
“เดี๋ยวก่อนนะ เขามายืมยางลบมึงได้ไงวะกาย ไหนมึงบอกว่าเค้าชอบนั่งหลังห้องไง หรือวันนี้นั่งใกล้กัน”
“ก็วันนี้ที่ข้างๆกูว่าง แล้วมิกเขามาสายเลยมานั่งข้างกูไง”
“แหมๆ คืบหน้าเหมือนกันนะเนี่ย เอ้อ ไหนๆก็ได้คุยกันแล้วแกก็คืนเน็คไทมิกไปซะสิ” โอ๊ะ ใช่แล้ว ลืมไปสนิทเลยว่าเขายังเก็บเอาไว้ พรุ่งนี้คงต้องเอามาคืนแล้ว
“เออ เดี๋ยวค่อยคุยกันต่อ กูหิวแล้วอะ กินอะไรกันดี” โอมเอ่ยชวนพวกเราไปทานข้าว สงสัยคงจะหิวมาก
“กินที่ตึกคณะนี่แหละ พวกแกมีเรียนต่อนี่นา” ตารางเรียนของพวกเราจะว่างวันพฤหัสฯ กันต์ธีร์เรียนคนละสาขากับโอมและมีมี่ วิชาที่เรียนตอนเช้าจึงมีเพื่อนจากคณะที่ไม่ค่อยสนิทกันไปเรียนด้วยไม่กี่คน ส่วนวิชาของทั้งคู่นั้นเรียนตอนบ่าย
หลังจากทานข้าวเสร็จกันต์ธีร์ก็แยกย้ายกับเพื่อนๆ เขาว่าจะแวะไปซื้อของที่ ‘ดิ เอ็ม’ สักหน่อย เพราะเมื่อตอนกินข้าวมีมี่บอกเขาว่าน่าจะมีของฝากติดมือไปให้มิกด้วย เพราะยืมเน็คไทเจ้าตัวไปซะนานเชียว
‘ดิ เอ็ม’ เป็นห้างสรรพสินค้าหรูหราขนาดใหญ่มาก ตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวง ห้างฯแห่งนี้ขายของแทบจะทุกอย่างตั้งแต่ของที่แพงที่สุดจนถึงของที่ถูกที่สุด มีร้านรวงต่างๆมากมายให้จับจ่ายใช้สอย เขาตรงที่ร้านขนมที่เป็นที่นิยมของวัยรุ่นวัยหนุ่มสาวสมัยใหม่ ที่มักจะมาทานขนมหรือกาแฟที่ร้านนี้ นอกจากจะขึ้นชื่อเรื่องความอร่อยแล้ว การตกแต่งร้านยังสร้างบรรยากาศอบอุ่นให้กับลูกค้าที่เข้ามาในร้านอีกด้วย กันต์ธีร์เลือกซื้อคุกกี้รสช็อคโกแลตชิพ ซึ่งไม่หวานมากมิกน่าจะทานได้
Tru..Tru..Tru..
“ฮัลโหล ครับพ่อ โทรมามีอะไรหรือเปล่า”
“กาย ลูกเลิกเรียนหรือยัง มารับพ่อหน่อยได้ไหม”
“แล้วรถพ่อล่ะครับ” รถพ่อของเขาหายไปไหน ทำไมถึงต้องให้ไปรับ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า
“เจอคนบ้าขับรถชนท้ายน่ะสิ กว่าจะเคลียร์ได้ เล่นเอาพ่อปวดหัวไปหมด”
“ครับ ตอนนี้กายอยู่ ดิ เอ็ม ซื้อของเสร็จแล้วกำลังจะกลับ ให้กายไปรับพ่อที่ไหน” เสียงรอบข้างของพ่อดังแข่งเข้ามาในสาย ซึ่งกันต์ธีร์เดาว่าคงเป็นอู่ซ่อมรถสักแห่งนั่นแหละ
“ดีเลย พ่ออยู่ศูนย์ฯใกล้ๆกับห้างฯ ลูกน่าจะรู้จัก”
“ได้ครับ เดี๋ยวถึงแล้วกายจะโทรหาพ่อนะ สวัสดีครับ” วางสายจากพ่อแล้วก็รีบกลับไปที่รถของตัวเองเพื่อออกไปรับพ่อ หลายคนคงสงสัยว่าแม่ของกันต์ธีร์หายไปไหน พ่อเล่าให้ฟังว่าพ่อกับแม่เป็นแฟนกันตอนมัธยมปลาย ด้วยความที่เป็นวัยรุ่นแม่จึงพลาดตั้งท้องเขา พ่อบอกจะรับผิดชอบ จะดูแลและเลี้ยงดูแม่เพราะพ่อรักแม่ แต่แม่ ..ขอเลิกกับพ่อ
แม่ของเขายังรักความสนุก ความสดใสของวัยรุ่นและยังอยากเข้าเรียนมหาวิทยาลัย แม่เลยตัดสินใจทำแท้งแต่พ่อของกันต์ธีร์ขอร้องให้แม่เก็บเขาไว้และสัญญาว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกันอีก
หลังจากที่แม่คลอดกันต์ธีร์แล้วนำเขามาให้พ่อ แม่ก็หายไปจากชีวิตพ่อ ไม่มีการติดต่อ ไม่เคยได้ยินข่าวคราวหรือสอบถามสารทุกข์สุขดิบกันเลยนับแต่บัดนั้น พ่อเลี้ยงกันต์ธีร์ด้วยความรัก พ่อบอกเสมอเขาคือชีวิตของพ่อ พ่อรักเขามากที่สุด เขาเองก็รักพ่อที่สุดเหมือนกัน รักย่าด้วย เพราะเราเหลือกันสามคนนี่นา
.
.
[Mick’s Part]“โทษทีว่ะมิก ตอนพวกกูมาที่นั่งแม่งไม่พอ แล้วมึงก็มาสายพวกกูเลยไม่รู้จะทำยังไง” โก้ เพื่อนของอติวิชญ์เอ่ยขึ้นขณะกำลังเดินออกจากตึกคณะเพื่อไปหาอะไรกิน เขาลืมอะไรไปหรือเปล่านะ
อติวิชญ์มีเพื่อนสนิทสามคน คนแรกคือโก้ หนุ่มหล่อบ้านรวย เจ้าของห้างฯดิ เอ็ม คนที่สองคือเจมส์ หนุ่มหล่อ หุ่นนักกีฬา เวลาว่างรับงานถ่ายแบบ ส่วนคนสุดท้ายคือไปป์เพื่อนตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม ที่บ้านของไปป์เป็นหุ้นส่วนบริษัทของพ่อเขา
“เออน่า กูไม่ได้คิดมากอะไรอยู่แล้ว มึงก็รู้กูเป็นคนง่ายๆ” ตอบพลางเดินเลี้ยวเข้าโรงอาหาร มองหาที่ว่างเพื่อจะนั่งกินข้าว ในใจยังรู้สึกตงิดว่าลืมอะไรสักอย่าง
“โต๊ะนั้นว่าง เดี๋ยวกูกับโก้จะไปซื้อข้าวให้ มึงนั่งจองโต๊ะกับไปป์นะเจมส์” อติวิชญ์บอกเพื่อนก่อนจะหันไปชวนโก้ไปซื้อข้าว
“ใจเว่ยเพื่อน กูเอาข้าวผัดกุนเชียงนะ” อาหารโปรดตลอดการของไปป์ ตอนนี้กินมาสามวันติดแล้ว
“กูเอาเหมือนไปป์” เจมส์ตอบแบบไม่ต้องคิด ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติ ทั้งสองคนนี้ชอบสั่งกับข้าวเหมือนกันอยู่แล้ว บางครั้งเจมส์ก็ให้ไปป์คิดเมนูที่จะกินในแต่ละวันให้
“งั้นกูเอาเหมือนพวกมึงละกัน ขี้เกียจคิด” โก้พูดพลางมองหน้าเขา ถามว่าจะกินอะไร
“เออๆ กินเหมือนพวกมึงละกันง่ายดี” อติวิชญ์กล่าวตัดบท ก่อนจะเดินออกไปซื้อข้าวกับโก้
ระหว่างที่นั่งทานข้าว อยู่ๆอติวิชญ์พูดขึ้นมาเสียงดังกลางโต๊ะทานข้าว เขานึกออกแล้วว่าวันนี้ลืมอะไร
“กูคิดออกแล้วว่าวันนี้กูลืมอะไร”
“อะไรวะ” ทั้งสามถามกลับมาพร้อมกัน
“กูลืมคืนยางลบให้คนที่นั่งข้างๆกูวันนี้” เสียงทุ้มตอบ แล้วตักข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ
“โหย กูก็นึกว่าอะไร มึงค่อยไปคืนเขาพรุ่งนี้ก็ได้นี่นา อีกอย่างนะมันแค่ยางลบเองนะมึง” โก้เสนอแนวให้เพื่อนของเขา อติวิชญ์เป็นคนง่ายๆที่ชอบทำบางเรื่องให้เป็นเรื่องยาก เขาไม่ชอบติดค้างใครแม้จะเป็นสิ่งเล็กๆน้อยก็ตาม
“เออเนอะ คืนพรุ่งนี้แล้วกัน”
“รีบกินสิพวกมึง ใกล้ถึงเวลาเรียนแล้วนะ วันนี้’จารย์แมวจะควิซก่อนเรียนด้วย” ไปป์พูดจบก็หยิบน้ำขึ้นดื่มก่อนจะลุกไปเก็บจาน
หลังเลิกเรียนทั้งสี่หนุ่มแยกย้ายกันกลับบ้าน ระหว่างอติวิชญ์ขับรถกลับ ก็เผลอนึกถึงยางลบกับเจ้าของยางลบ หวังว่าพรุ่งนี้คงจะไม่ลืมคืนอีกนะ..
.
.
มีต่อ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
