คิดถึงครั้งที่ 6
“พ่อไม่เข้าใจผม”
“ไม่เข้าใจอะไร แกนั่นแหละ เดี๋ยวนี้กลับบ้านดึกตลอดนี่”
“พ่อครับ ผมมีซ้อมละครนะ ผมบอกพ่อไปตั้งหลายรอบแล้ว”
คุณเคยรู้สึกว่าตัวเองอยู่ผิดที่ผิดเวลาไหม?
ตอนนี้นายน์กำลังรู้สึกอยู่
วันนี้ไม่มีซ้อมละครเขาจึงถือโอกาสมาเที่ยวห้างซะหน่อย หลังจากที่เดินดูของนายน์ก็ปวดฉี่ขึ้นมา และด้วยเพราะมีคนเยอะ นายน์เลยต้องระเห็จตัวเองมาเข้าส่วนที่เป็นห้องน้ำ
แล้วคือตอนนี้คนข้างนอกหายไปไหนหมด? ทำไมเหมือนมีแค่คนคุยกันแค่สองคนเอง
“ซ้อมละครบ้าบออะไร หนีไปหาสาวก็บอกมาเถอะ”
“พ่อจะอะไรนักหนาล่ะครับ ผมจะมีแฟนมันก็เรื่องของผม”
“แต่แกต้องแต่งกับลูกสาวเพื่อนฉัน”
“พ่อ!!!”
ถ้าเป็นคุณจะเลือกอะไรดีระหว่าง...
ข้อหนึ่ง เปิดประตูแล้วเดินผ่าออกไปตอนนี้
หรือข้อสอง รอจนเขาคุยกันเสร็จแล้วค่อยเดินออกไป
แน่นอนว่าหลังจากผ่านการคำนวณอย่างดี นายน์เลือกข้อสอง
เขาจะเล่นเกมโทรศัพท์รอก็ได้ คุยกันเร็วๆล่ะ
“.....”
เสียงคุยข้างนอกเงียบลงหลังจากที่นายน์เล่นเกมหมากรุกในมือถือเป็นกระดานที่สาม...
จะเปิดไปละน้าาา~~
“แอบฟังคนอื่นสนุกไหมครับ” เสียงหนึ่งดังขึ้นทันทีที่นายน์ก้าวขาออกจากห้องน้ำ
“ผมไม่ได้อยากฟังซะหน่อย...” นายน์หันกลับไปเถียงเสียงนั้น
แต่นายน์และคนๆนั้นต่างก็ชะงักเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
“นายน์?” ร่างสูงเรียก
“พี่เกียร์?” นายน์เองก็เรียกชื่อคนตรงหน้าเพื่อความแน่ใจ
“แอบฟังคนอื่น นิสัยไม่ดีเลยนะ” เกียร์เปลี่ยนน้ำเสียงเป็นแนวหยอกล้อ
“ผมไม่ได้อยากฟังซะหน่อย ผมมาก่อนแท้ๆ”
“อ๋อ..หรอ..”
“ผมพูดจริงนะ!”
“ครับๆ เชื่อแล้วก็ได้”
“...”
“นายน์ พรุ่งนี้มีเรียนเปล่า”
“ครับ? ไม่มีครับ” หัวข้อสนทนาที่ถูกเปลี่ยนไปเฉยทำให้นายน์ทำตัวไม่ถูก
“เสาร์-อาทิตย์ล่ะ มีนัดอะไรเปล่า”
“ก็มีแค่นัดซ้อมละครแค่นั้นแหละครับ”
“งั้นโดดเถอะ ไปเที่ยวกัน”
“ครับ?” ไม่รอให้นายน์ได้ตั้งสติ คนตัวสูงก็จูงมือร่างเล็กไปที่รถทันที
“นอนไปก่อนก็ได้ อีกไกลอ่ะ”
เกียร์หันมาพูดกับนายน์แล้วออกรถทันที
นี่เรียกว่าลักพาตัวได้ไหม?
ช่างเถอะ นายน์เองก็รู้สึกว่าช่วงนี้เขาฟุ้งซ่านบ่อยๆ ไปเที่ยวบ้างก็ดี
นายน์นั่งมองวิวข้างทางที่เริ่มออกจากเขตเมืองหลวงสักพักก็ผล็อยหลับไป...
เกียร์จอดรถข้างทางแล้วหันมาปรับเบาะให้คนที่ตนพามาด้วย เขาเบาแอร์ลงแล้วเอาเสื้อมาคลุมให้เมื่อคนตัวเล็กเอามือถูแขนตัวเองไปมา
“ตามมาง่ายๆขนาดนี้ถ้าโดนหลอกไปขายจะทำยังไงครับ หืม?” ร่างสูงเกลี่ยผมที่เกะกะออกให้แล้วลูบกลุ่มผมนิ่มอย่างเบามือ
มือหนาเลื่อนจากผมลงมายังแก้มเนียนใส แล้วลากไปยังริมฝีปากบาง
ไล่ต่ำลงมาที่คาง
ไหปลาร้า
และ...
กระดุมเม็ดแรก...
!!!เกียร์ดึงเสื้อของเขาที่ห่มคนตัวเล็กอยู่ให้สูงขึ้นจนคลุมมาถึงลำคอระหง
ร่างสูงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากแล้วหันไปขับรถต่อ...
******************************************
“อืมม...” ร่างบางเริ่มขยับตัวเมื่อรถเริ่มเข้าสู่จังหวัดใหม่
“ถึงไหนแล้วครับ” นายน์หันไปถามคนขับรถกิตติมศักดิ์
“บางแสน”
“ห๊ะ?” นายน์หันไปมองนาฬิกาก็พบว่าผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว
นี่เขานอนนานขนาดนี้เลยหรอ?
“ทำไมต้องมาถึงนี่ด้วยพี่”
“พี่อยากมาเที่ยวทะเล ดีแค่ไหนที่ไม่พาเราลงใต้น่ะ”
คือเขาควรดีใจไหม?
“พี่เอาของมาให้เพื่อน จริงๆต้องเอามาให้อาทิตย์หน้าแต่เซ็งๆเลยว่าจะมาหาที่กินเหล้าย้อมใจ” เกียร์อธิบายเพิ่ม
“พี่มีเพื่อนที่นี่ด้วยหรอ ผมนึกว่าพี่เป็นคนกรุงเทพซะอีก”
“พี่เป็นคนกรุงเทพนั่นแหละ ตอนแรกพี่ติดบริหารที่นี่แต่มีปัญหานิดหน่อยพี่เลยซิ่วไปเรียนนิเทศที่นู้นอ่ะ”
“อ๋ออ.. แล้วถ้าพี่มีเพื่อนแล้วพี่จะพาผมมาด้วยทำไมล่ะครับ”
“ก็ตอนขับรถมันไม่มีเพื่อนนี่ อ่ะ! ถึงแล้ว พี่ลงไปหาเพื่อนก่อนนะ” เกียร์จอดรถที่หน้าคอนโดหรูแห่งหนึ่งแล้วเดินไปเคาะกระจกรถหรูสีขาวคันข้างหน้า
เจ้าของรถ ลดกระจกลงเล็กน้อยเพื่อคุยกับเกียร์ สักพักเกียร์ก็เดินกลับมา
“หิวยัง ไปกินข้าวก่อนแล้วกัน เดี๋ยวเพื่อนพี่เลี้ยงเอง”
“อ่า..ครับ”
เกียร์ขับรถพานายน์มาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งติดชายทะเล แล้วเดินนำนายน์เข้าไปที่โต๊ะที่มีคู่ชายหญิงนั่งอยู่สองคน
“มึงพาใครมาด้วยเนี่ย” ผู้ชายที่นั่งอยู่หันไปถามเกียร์
“รุ่นน้องกูเอง”
“หวัดดีจ๊ะ พี่ชื่อแนนนะ น้องชื่ออะไรหรอ” พี่ผู้หญิงถาม
“สวัสดีครับ ผมชื่อนายน์ครับ”
“หน้าตาก็น่ารัก เสียงยังน่ารักอีก ขอกอดหน่อยสิ” พี่แนนเอื้อมมือมาหาเขาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“หยุดเลยแนน เป็นผู้หญิงไปกอดผู้ชายได้ไง” แต่โดนพี่ผู้ชายอีกคนจับแขนไว้ก่อน
“พี่ชื่อแบงค์นะครับ น้องนายน์เป็นแค่รุ่นน้องไอ้เกียร์จริงหรอ” ผู้ชายคนนนั้นหันมาแนะนำตัวกับนายน์
“แค่รุ่นน้องไอ้สัด” เกียร์เป็นคนตอบคำถามแทนนายน์
“กูสั่งอาหารแล้ว มึงจะสั่งไรเพิ่มป่ะ” แบงค์ถามเกียร์
“ไม่อ่ะ นายน์เอาอะไรไหม?”
“พี่เกียร์... คือผมแพ้อาหารทะเลอ่ะครับ ผมขอสั่งพวกหมูเพิ่มได้ไหม”
“อ้าวหรอ? โทษทีๆพี่ไม่รู้ งั้นเดี๋ยวสั่งเพิ่มให้แล้วกัน” เกียร์เรียกบริกรมาสั่งอาหารเพิ่มอีกสองสอามอย่าง
“แล้วน้องนายน์รู้จักเพื่อนพี่ได้ไงครับ เป็นน้องรหัสหรอ” พี่แบงค์เปิดบทสนทนา
“เปล่าครับ พอดีผมไปเล่นละครให้นิเทศน่ะครับ”
“อ๋อๆ ละครที่หาเงินไปบริจาคที่มึงเคยเล่าให้กูฟังอ่ะนะ” แบงค์หันไปถามเกียร์ว่าตนเข้าใจไม่ผิด
“ใช่”
“แล้วนายน์เรียนอยู่คณะไหนหรอครับ ปีอะไรแล้ว”
“สถาปัตครับ ปีสาม”
“นายน์ชอบดูหนังป่ะ”
“ไม่ครับ ผมชอบอ่านหนังสือมากกว่า”
“นายน์เป็นคนที่ไหนหรอ”
“กรุงเทพครับ”
“แล้วนายน์ชอบอ่านหนังสือแนวไหนหรอ”
“นิยายแฟนตาซีน่ะครับ”
“นายน์ชอบฟังเพลงป่ะ”
“ก็ฟังบ้างครับ”
“แล้วนายน์เคยอ่านหนังสือเรื่อง....ยัง”
“ยังครับ กำลังเก็บเงินซื้ออยู่”
แบงค์ยังชวนคำคุยไม่หยุดแม้อาหารจะมาเสิร์ฟครบแล้ว จบเกียร์สั่งให้แบงค์เลิกชวนเขาคุยนั่นแหละ นายน์จึงได้กินอาหารอย่างสงบสุข...
“งั้นพวกพี่กลับก่อนนะ พอดีมีงานต้องทำต่อ บายย” หลังจากกินข้าวเสร็จพี่แบงค์กับพี่แนนก็ขอตัวกลับไปทำงานที่มอ.ก่อน
“ป่ะ เราไปต่อกันดีกว่า”
เกียร์พานายน์กลับมายังคอนโดที่มาตอนแรก ระหว่างทางเกียร์แวะเข้าไปซื้อเบียร์ประมาณสิบกระป๋องกับขนมอีกหนึ่งถุงใหญ่
“กินหาดหน้าคอนโดไอ้แบงค์เนี่ยแหละ เดี๋ยวนายน์แบกพี่กลับไม่ไหว” เกียร์บอกอย่างนั้น
ฟืดดด~~
เกียร์จับนายน์หมุนไปมาแล้วฉีดสเปรย์กันยุงทั่วตัวนายน์
“เดี๋ยวยุงกัด” เกียร์นั่งลงบนทรายโดยเอารองเท้าผ้าใบรองไว้ก่อน
“แล้วพี่ไม่ฉีดหรอ” นายน์ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ
“ฉีดแล้ว”
“โกหก เมื่อกี้ผมเห็นพี่เพิ่งแกะพลาสติกออก”
“ไม่เอาอ่ะ ไม่ชอบกลิ่นมัน”
“เอามานี้ผมฉีดให้” นายน์เอื้อมมือไปหยิบสเปรย์จากมือเกียร์ แต่คนตัวสูงกว่ากลับยกมือหนี
“ไม่เอา มันเหม็น”
“ฉีดไปเถอะพี่ เดี๋ยวยุงกัดนะ” นายน์ยังไม่ละความพยายามที่จะแย่งสเปรย์จากมือเกียร์
“เป็นห่วงพี่หรอครับ?” เกียร์จับเอวคนตัวเล็กเข้าให้เข้ามาใกล้กว่าเดิม
นายน์ชะงักเมื่อรู้ว่าตนอยู่ในท่าแบบไหน...
ร่างบางอยู่ในท่าคุกเข่ามือข้างหนึ่งวางบนไหล่เกียร์ ส่วนอีกข้างก็เอื้อมไปแย่งสเปรย์กันยุงจากคนตัวสูง
ยิ่งเกียร์จับเอวนายน์เข้ามาก็ยิ่งทำให้ระยะห่างระหว่างพวกเขาแคบลง
ใกล้จนเห็นนัยน์ตาพราวระยับของอีกฝ่าย...
“ว่าไง? เป็นห่วงพี่หรอ หืม?”
“ก็ต้องเป็นห่วงสิ ถ้าพี่เป็นอะไรขึ้นมาผมจะหาใครที่ไหนไปคืนพ่อแม่พี่ล่ะ” นายน์แสร้งทำเป็นไม่เห็นแววตาของอีกฝ่าย
“งั้นฉีดให้หน่อยสิ” เกียร์ส่งสเปรย์มาให้เขา
“มันไม่เหม็นซะหน่อย” นายน์เถียง
“ไหนขอดมหน่อยสิ” ร่างสูงยื่นหน้าเข้ามาจนปลายจมูกสัมผัสกันเบาๆ
ไม่มีใครเขาฉีดสเปรย์กันยุงกันที่หน้าหรอก
จำเป็นต้องใกล้ขนาดนี้ไหม?
“พี่ก็ปล่อยผมสิ มันไม่ถนัด”
“ฉีดอย่างนี้แหละ เรื่องมากพี่ไม่ฉีดแล้วนะ”
มันใช่เรื่องที่เขาต้องตามใจหรอ?
“ครับๆ” นายน์หลับหูหลับตาฉีดสเปรย์ให้ร่างสูง
เกียร์นั่งมองคนตัวเล็กเม้มปากตัวเองอย่างเพลิดเพลิน
ปากบางๆนั่นถูกเจ้าของเม้มจนเป็นเส้นตรง
ถ้าหากเขา...
เกียร์เลื่อนสายตาออกจากริมฝีปากของคนตรงหน้าเพื่อไม่ให้สติของตนเตลิดไปมากกว่านี้
อึก! ร่างสูงเพิ่งรู้ว่าเสื้อนักศึกษานายน์คอกว้างจนเห็นอะไรต่อมิอะไรสีชมพูสวย
มืดขนาดนี้ยังรู้ว่าเป็นสีชมพู ถ้ามองใต้แสงไฟจะเป็นยังไงนะ...
“พี่ เสร็จแล้ว ปล่อยผมได้รึยัง” นายน์เรียกคนที่หลุดเข้าไปในภวังค์ของตัวเอง
“ฮะ? อ่าๆ” เกียร์ปล่อยมือจากเอวของร่างเล็กอย่างอ้อยอิ่ง แล้วหันไปเพ่งสมาธิกับเบียร์แทน
“....” นายน์นั่งมองหนุ่มรุ่นพี่ที่เอาแต่กินเบียร์ไม่พูดไม่จา
จะว่าไปเขาก็เริ่มคอแห้งแล้ว...
“จะทำอะไร” เกียร์ถามเมื่อนายน์ล้วงมือไปหยิบเบียร์จาถุงเซเว่น
“ผมหิวน้ำ ขอกินมั่ง”
“กินนี่ไปเลย” เกียร์ยื่นขวดชามะนาวมาให้เขา
“โหพี่... ขอกินบ้างดิ”
“เป็นเด็กเป็นเล็กกินแค่ชาก็พอแล้ว”
“ผมปีสามแล้วนะ!”
“กินชาไปครับ” เกียร์หยิบกระป๋องเบียร์จากนายน์ไปเปิดกินเอง
ไอ้คนขี้งก!!!
“นายน์รู้ป่ะ เราหน้าเหมือนแฟนเก่าพี่คนนึงมากเลยว่ะ”
“หือ? เมาแล้วหรอพี่?”
“แค่กรึ่มๆน่า... แต่นายน์เก็หมือนแค่หน้า นิสัยนี่ต่างกันลิบลับเลย”
“....”
“มันเป็นคนที่งี่เง่ามากๆ เอาแต่ใจตัวเองสุดๆ พี่ก็ตามใจมันตลอดเลยนะเว้ย”
“.....”
“จนพี่ขอมันแค่อย่างเดียว มันก็บอกเลิกพี่เลย...”
“พี่ขออะไรเขาล่ะครับ” นายน์ถามเมื่อเกียร์เงียบไป
เขาไม่ได้อยากรู้เรื่องคนอื่นนะ
แค่ให้พี่เกียร์ระบายออกมา พี่เกียร์จะได้สบายใจ
จริงๆนะ!“พี่ขอมีอะไรด้วย”
“!!!”
“นายน์ อย่าทำหน้างั้นดิ พี่เป็นผู้ชายนะเว้ย คบกันมาตั้งสามปีแล้วด้วย”
“แล้วทำไมพี่ไม่รอให้เขาพร้อมล่ะครับ”
“มันไม่ทันไง พอพี่ขอเขา เขาก็บอกเลิกแล้วไล่พี่ออกจากห้องเลย”
“พี่ก็ไปง้อสิ”
“ง้อแล้ว แต่เขาก็ไม่สนใจเลย เจ็บมากอ่ะ เป็นคนเดียวเลยที่บอกเลิกพี่ก่อน”
“แต่พี่ผิดจริงๆนะ”
“แต่แฟนพี่คนอื่นเขายอมหมดเลยนะเว้ย บางคนคบกันแค่สามสัปดาห์เอง”
“พี่เล่าให้ผมฟังทำไม”
“เราหน้าเหมือนเขาดี พี่เลยนึกขึ้นได้”
“ผมก็ไม่ง่ายนะพี่” นายน์พูดติดตลก
“ไม่เป็นไร... คนนี้พี่รอได้”
“!!!”
“ต่อให้ 30 ปีก็จะรอ...” เกียร์มองเขาด้วยสายตาที่นายน์ไม่เข้าใจ...
Rrrr… Rrrr…“ฮัลโหล” เกียร์รับโทรศัพท์ที่ดังแทรกขึ้นมา
“เออๆ กูอยู่ตรงหาดหน้าคอนโดมึงนี่แหละ มึงรอกูข้างล่างแล้วกัน” เกียร์กระดกเบียร์กระป๋องสุดท้ายแล้วโยนเข้าถุงเซเว่นที่กลายเป็นถุงขยะ
“ไปนอนกันเถอะ” เกียร์ลุกขึ้นแล้วถือถุงขยะทั้งหมดไปทิ้ง
นายน์ลุกเดินตามเกียร์เข้าไปที่คอนโด พี่แบงค์ให้นายน์นอนห้องเล็ก ส่วนพี่เกียร์นอนที่โซฟา
ตอนแรกนายน์อาสาจะนอนที่โซฟาเองแต่คนทั้งคู่ไม่ยอม
ณภัทรตื่นขึ้นมาในช่วงเที่ยง เกียร์พาเขาไปซื้อของฝากไปเซ่นพี่ช่าแล้วออกเดินทางกลับในช่วงเย็น
ตลอดวันทั้งคู่ทำตัวปกติราวกับเรื่องเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้นเลย...
***************************
นายน์เข้ามาซ้อมบทในช่วงสายของวันอาทิตย์ พี่ช่าไม่ว่าอะไรเขาเลยแต่ไปว่าพี่เกียร์ที่พาเขาหนีเที่ยวแทน
“พี่แน๊ตตี้เรียกคุณกับผมไปคุยเรื่องบท ตามมาซิ” สิงห์เดินเขามาหาเขาหลังจากซ้อมเสร็จ
“ครับ” เขาเดินตามสิงห์ไปที่ห้องประชุมห้องเดิม
“น้องนายน์หนีเที่ยวหรอออ พี่คิดถึงมากเลยย” พี่แน๊ตตี้โผกอดนายน์ทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง
“ขอโทษครับ”
“ตายแล้วๆ พี่ไม่ได้โกรธนะคะ แซวเล่นเฉยๆ เกียร์มันเอาข้าวหลามมาเซ่นพี่แล้ว ฮ่าๆๆๆ”
“เข้าเรื่องเลยแล้วกัน นี่เป็นฉากที่พวกน้องต้องทะเลาะกัน พวกพี่ช่วยกันแต่งเมื่อวาน สิงห์โอเคแล้ว น้องนายน์ล่ะ อยากแก้ตรงไหนไหม” พี่แน๊ตตี้ยื่นกระดาษมาให้เขา
นายน์อ่านบทไปเรื่อยๆจนจบก็ต้องเงยหน้าขึ้นมามองสิงห์
ต้องการอะไร? ทำไมถึงโอเคกับบทแบบนี้?
สิงห์ยังคงทำหน้านิ่งๆนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่เหมือนเดิม
“ครับ ผมตกลง”
ได้! ถ้าสิงห์อยากได้บทแบบนี้เขาก็ตกลง!!!
***************************
สวัสดี เราผ่านมรสุมงานมาแล้ว ฮ่าๆๆๆ
อาจารย์ใจดีมาก หลังจากที่สั่งงานเยอะจนทุกคนบ่น แกก็เลิกสั่งแล้วนัดสอบเลยจ้าาา //เอาที่อาจารย์สบายใจ T^T
ตอนนี้ให้บทพี่เกียร์เขาหน่อย ถือซะว่าให้เฮียแกทิ้งทวนก่อนจะโดนตัดบท...
ปล.กำลังแก้นิสัยชอบเว้นบรรทัดเยอะๆอยู่ค่าาา มันยังเยอะอยู่ไหมอ่ะ กลัวมันติดกันจนอ่านอยากเลยเว้นเยอะ สุดท้ายเลยเว้ยเยอะไปซะงั้น 55555
ปล.(2) พรุ่งนี้ต้องไปธุระต่างจังหวัด งดนิยายนะ (ขอโทษด้วยค่ะ//กราบงามๆ)
-รักคนอ่าน-
หัวข้อ: -[ แฟนเก่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดถึงมากที่สุด ]- คิดถึงครั้งสุดท้าย P.38 (1/6/16) (อ่าน 363498 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก